Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

Εγώ σε καταλαβαίνω πάντως.

Είμαι σίγουρη ...
και πολύ χαίρομαι για αυτό.

Αμετανόητη road tripper.

... και χειροτερεύω. Νομίζω ότι έχω εθιστεί στα οδικά!
Τις προάλλες ύστερα από ένα γάμο στη Ν. Φιλαδέλφεια βγήκαμε Εθνική για να πάμε στο τραπέζι του γάμου, που θα γινόταν στην Πολιτεία. Μόλις είδα την πράσινη ταμπέλα της Εθνικής που έλεγε "Ε75 προς Λαμία" λέω στον άντρα μου: "Είμαστε στον Ε75. Είσαι να συνεχίσουμε ευθεία;" Δεν εισακούστηκα βέβαια, αλλά είμαι έτοιμη ανά πάσα στιγμή και με έτοιμα ... projects για το ... επόμενο.

 

[Iris_90]

Κουκλάρα η Βιτεμβέργη , σαν παραμύθι , πολύ ωραία η Λειψία !!!

 

[Grerena]

6η ημέρα: ΕΝΑ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΥΝ (UNESCO)
Σήμερα ξυπνήσαμε, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Το κατάλυμα δεν ήταν πολύ cozy για να μείνουμε για πρωινό. Δεν είχαμε κάνει και προμήθειες άλλωστε. Θα τρώγαμε πρωινό στην πρώτη μας στάση.
Σήμερα το βράδυ θα κοιμόμασταν Πολωνία, αλλά μέχρι τότε θα τριγυρνούσαμε στη Γερμανία. Το πρόγραμμα είχε αναχώρηση από Λειψία με μια μικρή στάση στα περίχωρά της για χάρη ενός μνημείου, μια μεγάλη στάση στη συνέχεια στη Δρέσδη και τέλος μια βόλτα σε ένα πάρκο της Unesco που «πατάει» σε δυο χώρες.

Λίγη Λειψία ακόμα
Γύρω στις 9:00 φύγαμε απ’ το κατάλυμα και στις 9:30 είχαμε ήδη παρκάρει έξω από το «Μνημείο της Μάχης των Εθνών».

Πρόκειται για ένα τοπόσημο, που μνημονεύει την ιστορική μάχη των εθνών εναντίον του Ναπολέοντα. Η μάχη έλαβε χώρα το 1813 (8 χρόνια μετά το Austerlitz και 2 χρόνια πριν το Βατερλώ) και έφερε μια από τις τελικές ήττες του Ναπολέοντα, ενάντια σε έναν συνασπισμό στρατών από τη Ρωσία, την Πρωσία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Πάνω από 600.000 πολέμησαν στη Λειψία, καθιστώντας τη τη μεγαλύτερη μάχη μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το μνημείο είναι μια πλατφόρμα προβολής με μια πανοραμική θέα της Λειψίας. Εγκαινιάστηκε στην εκατονταετηρίδα της μάχης το 1913 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα ψηλότερα πολεμικά μνημεία στην Ευρώπη με ύψος 91 μέτρα.

Το όλο σκηνικό μαζί με τη λιμνούλα που βρίσκεται μπροστά στο μνημείο και με λίγη φαντασία θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρνει λίγο στο Washsington Monument.

Γρανιτένιος ο όγκος και Φαραωνικά τα αγάλματα.

Δεδομένου ότι δεν μας ενδιέφερε να μπούμε μέσα στο μουσείο του, δεν θα αφιερώναμε και πολύ χρόνο.
Ένα μαγαζάκι στην αρχή της λίμνης μας φαινόταν ιδανικό για ένα πρωινό καφεδάκι, δεδομένου ότι δεν φάγαμε και πρωινό σήμερα. Έλα όμως που δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την καντινιέρισσα. Με τα πολλά καταλάβαμε ότι δεν … ήθελε να μας σερβίρει τίποτα, γιατί ήταν “κλεισμένη” από ένα group που θα έφτανε σε λίγο.

Τελικά για πρωινό καθίσαμε σε ένα μαγαζί της Εθνικής οδού στο δρόμο για τη Δρέσδη. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς πρωινό αλλά μάλλον μεσημεριανό. Λουκάνικα με πατάτες φούρνου και αναψυκτικά και καφέ.

Η Δρέσδη
Μπαίνοντας στη Δρέσδη αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στη Neustadt, στη νέα πόλη και να αφήσουμε σε δεύτερη φάση το βαρύ πυροβολικό της πόλης που είναι το μπαρόκ κέντρο της.
Κανονικά στη Neustadt θα πηγαίναμε μόνο αν και μόνο αν μας “έπαιρνε” ο χρόνος και στο τέλος της επίσκεψης μας στην … κυρίως Δρέσδη, αλλά παραβήκαμε την πεπατημένη, γιατί συνήθως δεν μας «παίρνει» ο χρόνος και το ένστικτό μου μου έλεγε ότι δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό! “Πέταξα” την ιδέα την οποία υποστήριξε ένθερμα και η κόρη και έτσι ...

Παρκάραμε δίπλα στο γαλακτοπωλείο Pfund.
Το “Dresdner Molkerei Gebrüder Pfund” είναι ένα γαλακτοπωλείο, που είναι … τουριστικό αξιοθέατο.
Η επιχείρηση των αδερφών Pfund θεωρείται σαν το “πιο όμορφο γαλακτοπωλείο στον κόσμο” και ως τέτοιο εγγράφηκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness (το 1997). Το κατάστημα είναι επενδυμένο από ευφάνταστα πλακίδια με μοτίβα από την γαλακτοβιομηχανία, μυθικά ζώα και φλοράλ στοιχεία σε αναγεννησιακό στυλ και όλα αυτά είναι σχεδιασμένα στο χέρι!

Με το που μπαίνεις μέσα «γεμίζει» το μάτι σου, αφού ούτε εκατοστό δεν υπάρχει ακάλυπτο από τα πλακίδια. Πάτωμα, τοίχοι, οροφή, κολώνες, πάγκοι, τα πάντα είναι επενδυμένα με τα εν λόγω πολύχρωμα και παλ απόχρωσης πλακίδια με πολύ συναρπαστικό αποτέλεσμα.

Είχε κόσμο την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όλοι, μα όλοι, με το που μπαίνουν μέσα αφιερώνουν χρόνο για να βγάλουν φωτογραφίες, στη συνέχεια να δοκιμάσουν κάποια προϊόντα και μετά να ψωνίσουν.

Σε μια γωνιά είχε βουτυρόγαλα για κέρασμα. Όχι για μένα, εγώ για τα πλακάκια ήρθα μέχρι εδώ.
Μετά τις φωτογραφίες, χαζέψαμε τα προϊόντα, χαζέψαμε και τα σουβενίρ (ωραιότατα πορσελάνινα μαγνητάκια ίδια με ίδια σχέδια των πλακιδίων του μαγαζιού) και στο τέλος ψώνισα … σοκολατάκια. Ωραιότατα ήταν. Δεν άντεξαν μέχρι την Ελλάδα φυσικά.

Είχαμε και άλλα να δούμε στη Neustadt. Αφήσαμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί που το είχαμε και με τα πόδια πια, (για να περπατήσουμε και λίγο στη “Νέα πόλη”) ξεκινήσαμε για το “Kunsthofpassage”.
Πήραμε τις οδούς Priessnitzstrasse, Luisenstrasse και Alaunstrasse προκειμένου να φτάσουμε στο ιδιαίτερο αυτό αξιοθέατο που πολύ μεγάλη περιέργεια είχα για αυτό.
Διανύσαμε περί το 1χλμ απόσταση μέχρι να φτάσουμε με όχι και πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού ειδικά η Luisenstrasse είχε πολλά χαριτωμένα μαγαζάκια, στα οποία χαζολογήσαμε.

Η Kunsthofpassage είναι ένα «πέρασμα μέσα από την Τέχνη» όπως λέει και το Γερμανικό όνομά του, είναι μια αλυσίδα από αυλές, όλες με ιδιαίτερα σχέδια στους τοίχους. Η δημιουργία της προήλθε από την ανάγκη αναζωογόνησης των υποβαθμισμένων αυλών της Naustadt και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο.
Κάθε αυλή έχει το δικό της θέμα, το οποίο το δείχνει κυρίως στον σχεδιασμό των τοίχων που την περιβάλουν.

Το «Court of Elements» αποτελείται από μια πρόσοψη σε μπλε χρώμα σε συνδυασμό με ένα κουβάρι αποχετευτικών αγωγών σε σχήμα μουσικών οργάνων. Όταν βρέχει το νερό δημιουργεί τη δική του μουσική.

Απέναντι της βρίσκεται μια άλλη πρόσοψη, κίτρινου χρώματος ενισχυμένη με χρυσά φύλλα αλουμινίου, σαν να είναι φυσητά πάνω της.

Η πρόσοψη στο «Court of Animals» είναι πράσινη και διακοσμημένη με ανάγλυφα ζώα. Υπάρχει ολόκληρη παράσταση στον τοίχο του σπιτιού. Πίθηκοι πηδούν από παράθυρο σε παράθυρο πάνω από το κεφάλι μιας γιγάντιας καμηλοπάρδαλης, ενώ στην κορυφή βλέπουμε και τρεις γερανούς να πετούν.

Στην "Court of Mythical Creatures", ζώα και φιγούρες φαντασίας κοσμούν τους τοίχους. Ο χώρος είναι πολύ πιο όμορφος απ' ότι δείχνουν οι φωτογραφίες.

Το Hof des Lichts διαθέτει οθόνες προβολής για παραστάσεις πολυμέσων, καθώς και μεταλλικούς καθρέφτες που φωτίζουν την αυλή και ρίχνουν καλλιτεχνικά μοτίβα στους τοίχους.

Σε όλο το Kunsthofpassage υπάρχουν καφέ, μπουτίκ, γκαλερί τέχνης, βιβλιοπωλεία και μοναδικά καταστήματα.
Τώρα μπορεί να τα περιγράφω με ψυχραιμία, αλλά όταν βρεθήκαμε εκεί μόνο αυτήν δεν είχα.
Με το που μπήκαμε στο χώρο μάνα και κόρη τρελαθήκαμε. Εγώ με τις τοιχογραφίες/ συνθέσεις και η κόρη με τα πολύ ιδιαίτερα και έθνικ μαγαζάκια που πουλούσαν από κρυστάλλους, ρούχα και αξεσουάρ έως πολύ ιδιαίτερα και ίσως έθνικ διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα. Εδώ χωριστήκαμε για λίγο. Εκείνη μπαινόβγαινε στα μαγαζιά ψάχνοντας που θα ακουμπήσει τον κουμπαρά της και εγώ πηγαινοερχόμουνα στις αυλές βγάζοντας φωτογραφίες απ’ όλες τις δυνατές γωνίες και όλες τις λεπτομέρειες.

Απίστευτες τοιχογραφίες ή μάλλον δεν ήταν μόνο τοιχογραφίες αλλά ένας συνδυασμός ζωγραφικής και γλυπτών επιτοίχιων διακοσμήσεων με αποτέλεσμα πολύ μα πολύ πιο εντυπωσιακό από ότι φαντάζεται κανείς.

«Πρέπει να φύγουμε» έλεγα συνέχεια, αλλά πραγματικά το μέρος μας είχε γοητεύσει.
«Φάγαμε πολύ χρόνο εδώ. Δεν θα προλάβουμε να δούμε τη Δρέσδη»
«Μα μαμά και εδώ Δρέσδη είναι»
Ναι, αλλά όχι το κυρίως θέμα. Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ώρα που έχουμε πληρώσει για το parking του αυτοκινήτου.
«Έπρεπε να έχουμε φύγει εδώ και 40 λεπτά. Θα φάμε κλήση»
Το αυτοκίνητο μας πίεσε και έτσι …φύγαμε.
Μέχρι να φτάσουμε το αυτοκίνητο είχε συμπληρώσει μια ώρα επιπλέον απλήρωτο. Ευτυχώς δεν είχε συμβεί τίποτα. Οπότε αισίως φύγαμε για το κέντρο της Δρέσδης.
Παρκάραμε στο κέντρο - κέντρο. Στο Gps βάλαμε ένα parking δίπλα στη Frauenkirche, το οποίο τελικά ήταν φίσκα και καταλήξαμε στην αμέσως ακριβότερη λύση του υπόγειου garage ακριβώς κάτω από τη Frauenkirche.

Δέος αισθάνθηκα με το που ανέβηκα από τα υπόγεια γκαράζ και αντίκρισα μπροστά μου την τεράστια μπαρόκ κατασκευή της Frauenkirche.

Μήπως φταίει ότι δεν έχω δει άλλη φορά μεγάλη εκκλησία; Μήπως φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο μπαρόκ; Όχι. Φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο κτίσμα τόσο πομπώδες και τόσο μεγαλοπρεπές συγχρόνως. Η αξιοπρέπεια με κράτησε και δεν φώναξα ουάου!!! Σαν μια χαζή, ψαρωμένη και αταξίδευτη … ένιωσα.
Και να ήταν μόνο αυτή η εκκλησία; Όλο το κέντρο της πόλης ήταν έτσι.

Η Δρέσδη μέχρι το 1945 χαρακτηριζόταν ως η «Φλωρεντία του Έλβα» και ήταν από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου με τα μπαρόκ κτίρια και παλάτια να κοσμούν κάθε της γωνιά. Ισοπεδώθηκε το 1945 από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων αλλά μετά τον πόλεμο ανοικοδομήθηκε και η παλιά πόλη έγινε ξανά όπως παλιά.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτή η πόλη “βγήκε” από την Unesco. Γιατί βγήκε; Επειδή λέει η κατασκευή μιας γέφυρας «χάλασε» την εικόνα του κέντρου. Εγώ πάντως δεν την είδα τη γέφυρα. Είχα μάτια μόνο για τα μπαρόκ παλάτια.
Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στην πλατεία του Καθεδρικού…

Αλλά μπήκαμε και μέσα στην εκκλησία για να δούμε αν είναι τόσο εντυπωσιακή και εσωτερικά όσο είναι εξωτερικά…

Με το πρώτο παγωτό της ημέρας ανά χείρας κατευθυνθήκαμε προς την οδό Augustusstraße, για να δούμε το Fürstenzug, ένα πορσελάνινο μωσαϊκό που εικονίζει 35 Σάξονες ηγεμόνες. Αυτό το μνημειώδες έργο τέχνης ζωγραφίστηκε αρχικά τη δεκαετία του 1870 και στη συνέχεια περί το 1900 αντικαταστάθηκε από πλακάκια πορσελάνης.

Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο συγκρότημα Zwinger. Το παλάτι Zwinger είναι ίσως από τα πιο αξιόλογα
μπαρόκ οικοδομήματα της Γερμανίας. Χτίστηκε (τέλη 16ου αι.) ως χώρος για πλούσιους αυλικούς
εορτασμούς. Σήμερα φιλοξενεί μουσεία και κρατικές συλλογές.

Το Zwinger δεν είχαμε σκοπό εξ’ αρχής να το επισκεφτούμε εσωτερικά, αλλά ένεκα ανωτέρας βίας (μια τουαλέτα θέλαμε επειγόντως) μας λυπήθηκε η φύλακας ενός από τα μουσεία και μας άφησε να επισκεφτούμε μια σούπερ φουτουριστική τουαλέτα (εμπειρία) και μάλιστα δωρεάν.
Το παλάτι δεν ήταν στα καλύτερά του αφού λόγω εργασιών οι αυλές και οι κήποι του είχαν μετατραπεί σε εργοτάξια.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς το ποτάμι. Περάσαμε μπροστά από τη Theaterplatz, όπου είδαμε την όπερα στη μια άκρη της και τον Καθεδρικό μαζί με το κάστρο στην άλλη.

Προχωρήσαμε για λίγο στη γέφυρα Augustusbrücke χωρίς να τολμήσουμε να περάσουμε απέναντι το ποτάμι, αφού τον χρόνο των …απέναντι τον είχαμε ήδη “φάει” και με το παραπάνω … απέναντι.

Για να κλείσουμε το κυκλικό περιπατητικό tour μας ως το αυτοκίνητο έμενε να περπατήσουμε στη βασιλική βεράντα Brühl's Terrace. Πρόκειται για έναν φαρδύ πεζόδρομο / βεράντα που «τρέχει» παράλληλα με το ποτάμι και έχει απρόσκοπτη θέα προς αυτό και τη νέα πόλη στην απέναντι όχθη του Έλβα. Έχει μήκος περί τα 500μ. όσο η απόσταση ανάμεσα στις δυο γέφυρες του Έλβα, της Augustusbrücke και της Carolabrücke και οριοθετείται από το κτίριο των Δικαστηρίων της Δρέσδης από τη μία και το πάρκο Brühlschen Garten από την άλλη.

Κατά μήκος της βεράντας υπάρχουν διάφορα Δημόσια κτίρια και μουσεία όλα σε μπαρόκ στυλ. Κορυφαίο κτίριο αυτό της Ακαδημίας των Καλών Τεχνών, το οποίο τιμά πολύ και τους αρχαίους Έλληνες γλύπτες μνημονεύοντάς τους σε επιγραφές… Λύσιππος, Πολύκλειτος, Φειδίας, Ικτίνος και Πραξιτέλης.

Ώσπου ξαφνικά εκεί που περπατούσαμε η κόρη μου είδε από μακριά ένα πολύ γνώριμο γλυπτό σαν αυτό που είχαμε δει στην Πράγα. Τα γιγάντια μωρά του David Černý!

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Όλη η promenade είχε χάλκινα γλυπτά …

Τι ήταν όλα αυτά τα γλυπτά;
Η παλιά πόλη της Δρέσδης έχει αποκτήσει νέα αξιοθέατα.
«Czech Season in Dresden» και «All Power Imagination!» - αυτό είναι το όνομα και το σύνθημα του φεστιβάλ, το οποίο θα παρουσιάζει την τσέχικη τέχνη στο κέντρο της Δρέσδης για ένα εξάμηνο. Φεστιβάλ, που είχε ξεκινήσει μόλις 4 ημέρες πριν και εμείς είμαστε από τους πρώτους που το βλέπαμε.
Είναι πραγματικά μια έκπληξη να βλέπεις ανάμεσα στα μπαρόκ κτίσματα τα θεαματικά χάλκινα γλυπτά των Τσέχων καλλιτεχνών.

Το πλέον υποβλητικό ίσως έργο είναι αυτό του Černý, που δεν είναι άλλο από το αυτοκίνητο μάρκας “Trabant” με πόδια. Το έργο προορίζεται να θυμίσει τα αυτοκίνητα που άφησαν πίσω τους στους δρόμους της Πράγας άνθρωποι που ήθελαν να εγκαταλείψουν τη ΛΔΓ το 1989, εκφράζοντας το: "σιωπηλοί μάρτυρες της αδάμαστης ανθρώπινης επιθυμίας για ελευθερία".

Μπροστά στην είσοδο της Καλών Τεχνών είδαμε το αυτοκίνητο του Černý, το περίφημο "Quo Vadis".

... το οποίο θα μπορούσαμε να το δούμε και στον κήπο της Πρεσβείας της Πράγας, όπου υπάρχει ένα ίδιο, αλλά ... δεν είχαμε προλάβει. Και να που το πετύχαμε αναπάντεχα στη Δρέσδη.

Είναι όμως και αυτός ο περίπατος … από τους ωραιότερους της Ευρώπης!

Αφού τον διασχίσαμε χαζεύοντας τη θέα, τον Έλβα, τα παλάτια και τα Τσέχικα γλυπτά με το 2ο παγωτό της ημέρας στο χέρι (από πλανόδιο της Schlossplatz) στρίψαμε πια με κατεύθυνση προς το αυτοκίνητό μας.
Περάσαμε μπροστά από το Kunsthalle im Lipsiusbau (γκαλερί τέχνης) και αφήσαμε τη «βεράντα» κατεβαίνοντας επίπεδο προς στην Georg-Treu-Platz…

… και βγήκαμε πάλι στη Neumarkt μπροστά στην Frauenkirche, με τα μαγαζιά της, την κίνησή της και τις μουσικές της.

Τέλος με τη Δρέσδη.

Από το κέντρο της πλατείας κατεβήκαμε επίπεδο έχοντας άμεση πρόσβαση στο αυτοκίνητο, το οποίο και πήραμε και φύγαμε. Bonus στη διαδρομή μας στη συνέχεια ήταν το πέρασμα από τη δεξιά όχθη του Έλβα, στην οποία φευγαλέα είδαμε και ένα landmark, που δεν το είδαμε κατά τον περίπατό μας, που ήταν το άγαλμα του Αυγούστου Β’ ντυμένου με ρωμαϊκή πανοπλία πάνω στο άλογό του. Το άγαλμα είναι πολύ εντυπωσιακό και «λαμπυρίζει» από μακριά, αφού είναι … χρυσό (καλυμμένο με φύλλα χρυσού).

Μισή ώρα αργότερα και πάνω στην Εθνική κάναμε στάση σε ένα Lidl, για να ψωνίσουμε μερικές προμήθειες. Γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά εκτός από το πρωινό λουκανικάκι όλη μέρα τη βγάλαμε με σοκολατάκια και παγωτά. Είπαμε να ψωνίσουμε και τίποτα για φαγητό, γιατί αν δεν βρούμε κάπου δελεαστικά να καθίσουμε για φαγητό ε! να έχουμε το κατιτίς μας για καβάντζα. Εξάλλου σε πολύ λίγο θα φτάναμε σε πάρκο. Πάρκο χωρίς πικ νικ δε λέει.

Τελικά εγώ πήρα σούσι, το οποίο δεν έφτασε ποτέ στο πάρκο για να γίνει πικ-νικ, αφού δεν άντεξα και το έφαγα στο δρόμο.

Το πάρκο Muskauer/Muzakowski
Άλλο ένα πάρκο που θα “βλέπαμε” μετά τις 6:30 το απόγευμα. Το “βλέπαμε” το βάζω σε εισαγωγικά γιατί η μιάμιση ώρα που βολτάραμε σε αυτό είναι μάλλον ….. απειροελάχιστος χρόνος για να δούμε αυτό το τεράστιο πάρκο. Αν φτάναμε 2 ώρες νωρίτερα θα μπορούσαμε ίσως να νοικιάζαμε ποδήλατα για να το κυκλοφορήσουμε πιο εύκολα και πιο γρήγορα αλλά τώρα …. ;
Είχε ιδιαιτερότητες αυτό το πάρκο. Η μία είναι ότι ανήκει στη λίστα της Unesco. Αν και … πάρκο που λοξοδρομώ για να το δω, …. ιδιαιτερότητα θα ήταν αν …. δεν ανήκε στη λίστα.
Η άλλη ιδιαιτερότητα είναι ότι το πάρκο αυτό “πατάει” σε δύο χώρες, και στη Γερμανία και στην Πολωνία!

Το Πάρκο Muskauer ή Muzakowski που δημιουργήθηκε από τον ευγενή Furst Puckler τον 19o αι. και στις δύο πλευρές του ποταμού Neisse, σήμερα διασχίζει τα Γερμανο-πολωνικά σύνορα και αυτή είναι πραγματικά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του. Περίπου το 30% του πάρκου βρίσκεται στη Γερμανία και το 70% στην Πολωνία. Σύνορο αποτελεί το ποτάμι του Neisse. Οι γέφυρες του ποταμού συνδέουν και τις δύο πλευρές του πάρκου, που σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να περιπλανηθεί από τη Γερμανική στην Πολωνική πλευρά ελεύθερα.

Η ιστορία δημιουργίας του πάρκου έχει κάτι το … πικάντικο. Ο πρίγκιπας Hermann Fürst von Pückler-Muskau ως ιδιοκτήτης των κτημάτων Muskau ήθελε να δημιουργήσει ένα νατουραλιστικό πάρκο γύρω από το επιβλητικό κάστρο του “New Muskau Palace”, στο στυλ των αγγλικών κήπων των αρχών του 19ου αιώνα.
Ο πολυταξιδεμένος, bon vivant, λάτρης της καινοτομίας και εκκεντρικός πρίγκιπας ήταν και συγγραφέας, ο oποίος είχε εκδώσει και βιβλία με το όνομά του, από εγχειρίδια κηπουρικής τοπίων έως και ταξιδιωτικά ημερολόγια.

Ο άσωτος πρίγκιπας, που ήταν γνωστός και για σκάνδαλα, είχε πάθος με τον κήπο του και έτσι δεν δίστασε προκειμένου να συγκεντρώσει κεφάλαια για τις εργασίες στον κήπο, να παντρευτεί μια ηλικιωμένη και πλούσια γυναίκα για να τη χωρίσει λίγα χρόνια αργότερα αναζητώντας άλλη …περιουσία για να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση του κήπου.
Στο τέλος βέβαια χρεοκόπησε και πούλησε το πάρκο στον πρίγκιπα Φρέντερικ της Ολλανδίας. Χάρη στο νέο ιδιοκτήτη οι χώροι του πάρκου επεκτάθηκαν σημαντικά και εμείς σήμερα μπορούμε να χαρούμε ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης τοπίου και κήπου στον κόσμο, το πάρκο Muscau / Muzakofski.

Δεν είναι διάστικτο με στολίδια, όπως τα δύο προηγούμενα πάρκα που συναντήσαμε σε Τσεχία και Γερμανία σε αυτό το tour. Υπάρχει ένα κάστρο αρκετά κοντά στη Γερμανική είσοδο (με έκθεση αφιερωμένη στον ιδρυτή του), αλλά αυτό πραγματικά αποτελεί ένα πολύ μικρό στολίδι σε σχέση με το μέγεθος του. Το πάρκο είναι πολύ μεγάλο.

Τα πιο δυνατά του σημεία είναι σίγουρα η φυσική, ανοιχτή θέα.

Ο καλύτερος τρόπος για να το γυρίσουμε θα ήταν το ποδήλατο. Κάτι που πίστευα ότι αν το κάναμε θα «ανέβαζε» πολύ το ταξίδι ολόκληρο. Για μένα ο φταίχτης (που δεν φτάσαμε νωρίς) ήταν η πρωινή στάση στην Εθνική για φαγητό και το Kunsthofpassage της Δρέσδης που μας πήρε τα μυαλά.

Εμείς παρκάραμε έξω από την πύλη της Γερμανικής εισόδου. Δυο οι πινακίδες, Γερμανική και Πολωνική μας προϋπάντησαν.

Οι πρώτες εικόνες …

Τα μονοπάτια ήταν τεράστια. Αυτό είναι πάρκο για γίγαντες ή έστω για άμαξες με άλογα. Δεν είναι για πεζούς.

Και όσο έβλεπα ποδηλάτες να περνούν από δίπλα μας, τόσο συγχυζόμουν που είχα παραμελήσει την τελευταία επίσκεψη της ημέρας. Μόνο με ποδήλατα θα βλέπαμε και θα ευχαριστιόμασταν το πάρκο. Ίσως έπρεπε να διανυκτερεύσουμε κοντά στο πάρκο σήμερα και το πρωί να το βλέπαμε με την ησυχία μας και με τα ποδηλατάκια μας. Πάει τώρα, ότι έγινε έγινε.

Ψάχνοντας να βρούμε εμφανή σημάδια των συνόρων κατευθυνθήκαμε προς τη μια από τις δυο γέφυρες που είχα σημειωμένες στο χάρτη μου, που ένωναν τις δυο όχθες του ποταμού, που ήταν σε άλλη χώρα η καθεμιά. Φτάσαμε στη γέφυρα “Postbrucke”, που ήταν συνοριακό πέρασμα και για αυτοκίνητα. Έπρεπε να ψάξω να βρω πινακίδες με τις δυο σημαίες χωρών. Αν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις ότι εδώ είναι σύνορα. Ένα … “διακοσμητικό” περιπολικό είδαμε μόνο και αυτό ήταν όλο!
Περάσαμε τη γέφυρα και πατήσαμε στην Πολωνία. Η ώρα έφταιγε; Η ημέρα; Το έτος; Δεν ξέρω, αλλά επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ούτε έναν Πολωνό. Όλα τα μαγαζιά, τουριστικά και καφέ είχαν κατεβασμένα ρολά.

Ένα Πολωνικό καφεδάκι ήθελα. Δεν πειράζει. Θα πεταχτώ ως τη Γερμανία να το πιω.
Σταθήκαμε στο μέσο της γέφυρας εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει μια γραμμή-σύνορο για μας τους τουρίστες που φτάνουμε έως εδώ.

Επιστρέψαμε πάλι στη Γερμανία, με εμένα να ψάχνω για ένα καφεδάκι, στην πόλη Bad Muscau. Τελικά από μια πιτσαρία (ναι! Τούρκικη ήταν και αυτή) πήρα καφεδάκι στο χέρι και στη συνέχεια μπήκαμε στα ενδότερα του πάρκου ψάχνοντας την έτερη διασυνοριακή πεζογέφυρα που έβλεπα στο χάρτη.
Περπατήσαμε παράλληλα με το ποτάμι ψάχνοντας την επόμενη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες.
Αχ! Nα είχαμε και εμείς ποδήλατα …

Μετά από ένα χιλιομετράκι φτάσαμε στην ξύλινη πεζογέφυρα “Doppelbrucke”.

Εδώ είναι λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Από εδώ η Γερμανία …

και από εδώ η Πολωνία…

Πάνω στη γέφυρα, στο μέσο της ακριβώς υπάρχουν δυο αντικριστά παγκάκια. Σε ένα από αυτά με θέα και τις δυο χώρες καθίσαμε για να κάνουμε το ... καθιερωμένο πια ... πικ νικ μας.

Το πάρκο μπήκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco το 2004, ύστερα από κοινή αίτηση των δύο χωρών, κάτι που δείχνει ότι αυτό το έργο είναι ένα μοναδικό παράδειγμα γόνιμης διμερούς συνεργασίας στον τομέα της προστασίας και διατήρησης του πολιτιστικού τοπίου.

Στις 8:30 ακριβώς φύγαμε από το πάρκο.
Από το πάρκο Muscauer έως το κατάλυμά μας που είναι σε Πολωνικό έδαφος θα κάναμε άλλη μια ώρα. Στο κατάλυμά μας θα είμαστε γύρω στις 10:00 (βάζοντας και μισή ώρα αέρα). Είχα ενημερώσει για την ώρα της άφιξής μας και η οικοδέσποινα, η Κάτια μου απάντησε: «Οκ». Ούτως ή άλλως θα μπαίναμε στο σπίτι με κωδικό κάτι που γενικά πολύ με βολεύει ειδικά στα road trips που τα μικροαπρόοπτα με βγάζουν από το χρόνο.

Αντιμετώπισα όμως ένα προβληματάκι. Από το Muscauer έως το σπίτι, το google μου έδινε τρεις δρόμους με τον ίδιο σχεδόν χρόνο άφιξης. Ο ένας ήταν εξ’ ολοκλήρου σε Πολωνικό έδαφος και οι άλλοι δύο μισοί σε Γερμανικό και μισοί σε Πολωνικό.
Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και πιστεύοντας ότι ο Πολωνικός δρόμος μπορεί να είναι ερημικός τέτοια ώρα, αποφάσισα να πάω από τον ένα Γερμανικό, μέρος του οποίου είχα ξανακάνει κατά τον πηγαιμό στο πάρκο. Δεν είχα σκεφτεί όμως ότι Πολωνικό βενζινάδικο θα αργήσω έτσι να συναντήσω, στο οποίο ήθελα να βάλω βενζίνη για πιο οικονομικά και τώρα έπρεπε να βάλω άμεσα σε ένα Γερμανικό. Έλα όμως που δεν έβρισκα ανοιχτό!!! Ήταν λίγο αργά και πολλά έκλειναν από τις 9:00 το βράδυ. Το google μου έδινε ένα που έκλεινε στις 10:00 κοντά στο Gorlitz, αλλά ήταν λοξοδρόμηση που δεν ήθελα. Μια αγωνία την είχα έως ότου να βρούμε ένα τελικά σε σημείο που δεν χρειάστηκε τελικά να λοξοδρομήσω για αυτό του Gorlitz. Ουφ! Road trip είναι. Δεν πειράζει. Ας είναι μόνο τέτοια τα ζόρικα.

Κατά τις 10 παρά φτάσαμε στην πόλη Boleslawiec, μια μικρή και πολύ χαριτωμένη πόλη που θα διανυκτερεύαμε σήμερα.

post ..........................

 

[Grerena]

7η ημέρα: ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ
Επειδή η παρουσία της Πράγας σε αυτό το οδοιπορικό “αποπροσανατολίζει” λίγο απ’ τον τίτλο της ιστορίας, … έρχονται δυο πόλεις της Πολωνίας για να ισορροπήσουν και να δικαιολογήσουν κατά πολύ τη φράση «εκτός πεπατημένης», αλά Ευρωπαϊκά πάντα.

Boleslawiec
Στο Boleslawiec ξύπνησα. Τι είναι το Boleslawiec; Μια μικρή πόλη της Πολωνίας, η οποία έχει το τεράστιο προσόν να απέχει μια ώρα περίπου από τα σύνορα της Γερμανίας, που σημαίνει ότι έχει την κατάλληλη θέση για διανυκτέρευση, δεδομένου ότι αυτό με βόλευε ώστε να μοιράσω τα χιλιόμετρα των δύο τελευταίων ημερών δίκαια. Παράλληλα ήθελα να αποφύγουμε τα ακριβά καταλύματα της Γερμανίας και να κοιμηθούμε σε έδαφος Πολωνίας και τα κοντινότερα όμορφα καταλύματα που βρήκα ήταν στο Boleslawiec!
Πράγματι, σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη (των 38.000 κατ.) βρήκα το καλύτερο κατάλυμα του tour. Τα είχε όλα το διαμερισματάκι. Ωραία στρώματα, ντουζιέρα, θέα, καφετιέρα, εμφιαλωμένο νερό έως και σοκολατάκια!
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν βγήκαμε από το σπίτι το προηγούμενο βράδυ. Η κεντρική πλατεία της πόλης απείχε μόλις 200μ. αλλά είχε τόσο θαλπωρή το σπιτάκι, που προτιμήσαμε να μείνουμε μέσα και να τη βγάλουμε με ότι προμήθειες είχαμε, παρά να βγούμε για βράδυ.

Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του tour. Ημέρα, που θα ήταν εξ’ ολοκλήρου γεμάτη με … Πολωνία.
Τι πιο ωραίο μετά τον πρωινό καφεδάκι να κάναμε μια μικρή βολτίτσα για να πάρουμε μια άποψη από την πόλη που μας φιλοξένησε, το Boleslawiec!
Η κόρη μου τον ήθελε λίγο ύπνο παραπάνω, οπότε βγήκα μόνη.

Σε δυο τετράγωνα δρόμο έπεσα πάνω στην κεντρική πλατεία της πόλης, με το Δημαρχείο στο κέντρο της.

Χρώμα και αρχιτεκτονική ... σαν παραμύθι. Για παρελκόμενο … πολύ καλό.

Τελικά έπρεπε να είχαμε έρθει το προηγούμενο βράδυ.

Κλειστά ήταν ακόμα τα μαγαζιά, αφού ήταν αρκετά πρωί ακόμα, αλλά και ανοιχτά να ήταν χωρίς το παιδί και με δυο καφέδες ήδη στο ενεργητικό μου δεν θα καθόμουν.

Στο γυρισμό για το σπίτι όμως πέτυχα ένα κομμωτήριο, που είχε ήδη ανοίξει και θυμήθηκα πόσο … χάλια ήταν τα μαλλιά μου ύστερα από το χθεσινοβραδινό λούσιμο και σκέφτηκα … γιατί όχι; Και μπήκα.

Δέκα ευρουδάκια (σε ευρώ πλήρωσα) για να μου κάνουν ένα μαλλί επίσης … χάλια. Ίδια η Πένη από το «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» βγήκα. Σε όποιον αρέσει αυτό το στυλ να ξέρει ότι το Boleslawiec είναι excpert σε αυτό. Η κόρη μου έβαλε τα γέλια όταν με είδε και εγώ έβαλα ... δυο τσιμπιδάκια για να μη ρεζιλευτώ στις φωτογραφίες. Τι να πω; Εμπειρία θα το πω… για να παρηγορούμε.
Ήταν όμως και αυτή η υγρασία που έβαζε το χεράκι της ...

Κάναμε check out και φύγαμε απ΄ την πόλη λίγο πριν τις 10:00 η ώρα.

Jawor
Επόμενη στάση ήταν η πόλη Jawor. H Jawor είναι η μικρότερη πόλη του tour μας (μόλις 23.000 κάτοικοι) και την επέλεξα για στάση λόγω της «εκκλησίας της Ειρήνης», που μαζί με άλλη μία της πόλης Świdnica ανήκουν στην λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.
Μισή ώρα ήταν συνολικά η παράκαμψη από τη διαδρομή μας, αλλά πραγματικά πίστευα ότι άξιζε τον κόπο και τον χρόνο. Η ιστορία κατασκευής της εκκλησίας μου είχε εξάψει την περιέργεια και ήθελα να τη δω από κοντά.

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648), που τερμάτισε τον Τριακονταετή Πόλεμο, ο Αυστριακός αυτοκράτορας Φερδινάνδος Γ' υποχρεώθηκε να επιτρέψει το χτίσιμο 3 ευαγγελικών εκκλησιών. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήθελε να χτιστούν, αφού οι Αψβούργοι δεν αναγνώριζαν την ισότητα των καθολικών και των ευαγγελικών πίστεων. Έτσι, έβαλε κάποιους όρους και προϋποθέσεις ώστε να εμποδίσει την κατασκευή αντιπροσωπευτικών προτεσταντικών εκκλησιών, με την ελπίδα να μην τις δει ποτέ ολοκληρωμένες. Θα έπρεπε να κατασκευαστούν σε λιγότερο από ένα χρόνο, έξω από τα τείχη της πόλης και με μόνα επιτρεπόμενα υλικά τα ... ξύλο, πηλό και άχυρο.
Το αποτέλεσμα ήταν να κατασκευαστούν 3 Εκκλησίες της Ειρήνης (από την Ειρήνη της Βεστφαλίας) στις πόλεις Głogów, Świdnica και Jawor, που δεν είχαν ξαναδεί σε πολυπλοκότητα και μέγεθος, κάτι που ήταν άθλος για την εποχή. Η πρώτη εκκλησία δεν σώζεται και την τελευταία (του Jawor) βρήκαμε ... στο δρόμο μας.

Θα ‘ταν 11:30 όταν μπήκαμε στο Jawor.
Εδώ δε βρήκα οργανωμένο parking και η εκκλησία δεν ήταν εμφανής από το δρόμο, οπότε παρκάραμε κάπου στο δρόμο και κοντά στο προσημειωμένο αστεράκι μου στο χάρτη, που αντιπροσώπευε την εκκλησία.

Μπήκαμε σε ένα πάρκο και αφού περπατήσαμε λίγο μέσα σε αυτό ... την είδαμε ξαφνικά μπροστά μας.

Η οπτική γωνία απ΄ την οποία την πρωτοείδαμε ήταν … παραπλανητική. Στην πραγματικότητα η εκκλησία ήταν τεράστια. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν ξύλινη, μάλλον πρόκειται περί …θαύματος.

Στην είσοδο αφού πληρώσαμε ένα μικρό ποσό τη τάξεως των 25 zloty (περίπου 5€) και οι δυο μας, ο υπάλληλος μας ρώτησε τι γλώσσα προτιμάμε για την ξενάγηση. Αγγλικά του είπαμε περιμένοντας να μας δώσει κάποιο ακουστικό ίσως; Αντ’ αυτού ένα μεγάφωνο άρχισε να μιλάει στα Αγγλικά ενώ παράλληλα άναψαν οι πολιέλαιοι για να φωτίσουν το ...υπερθέαμα.

«Υπερθέαμα» είναι ένα από τα κοσμητικά επίθετα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μου. «Μοναδικό» είναι ένα άλλο, αφού δεν έχω δει πράγματι κάτι παρόμοιο.

Το εσωτερικό της εκκλησίας δείχνει και είναι τεράστιο. Είναι πλούσια διακοσμημένη κάτι που είναι πολύ ασυνήθιστο για μια προτεσταντική εκκλησία, γεγονός που σου προκαλεί και το πρώτο ξάφνιασμα. Οι τρεις πλευρές της είναι καλυμμένες καθ’ ύψος με 4 μπαλκόνια (όπως οι δικοί μας γυναικωνίτες). Τα κιγκλιδώματα τους είναι στην ουσία μια σειρά από πίνακες ζωγραφικής, που εικονίζουν βιβλικές σκηνές. Χρυσά ξυλόγλυπτα έχουν για κορνίζες και όλα αυτά έχουν ως φόντο λευκή παλέτα με γαλάζια λουλούδια. Μπλε και λευκά μοτίβα καλύπτουν και την οροφή, που εκτός του ότι προσδίδουν στη διαφορετικότητα της εκκλησίας χαρίζουν και στη φωτεινότητά της. Δεν δικαιολογείται αλλιώς του πόσο φωτεινή είναι αυτή η εκκλησία εσωτερικά δεδομένου ότι έχει μόνο μια σειρά μικρών φεγγιτών πάνω από τον 4ο όροφο και μόνο.

Το αποτέλεσμα είναι μια απίστευτη μπαρόκ εικόνα, μεγαλοπρεπή, με έντονα χρώματα, που “γεμίζει το μάτι», εντυπωσιάζει, ξαφνιάζει και γοητεύει.

Η κόρη μου αφού τη θαύμασε για λίγο, έβγαλε και τις φωτογραφίες της και μετά ασχολήθηκε με ένα μαύρο γατάκι που φαινόταν ... μόνιμος κάτοικος της εκκλησίας.

Εγώ είχα εκστασιαστεί και πήγα όπου ήταν δυνατό να πάω θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας λεπτομέρειες της κατασκευής μη μπορώντας να πιστέψω ότι αυτό το τεράστιο οικοδόμημα ήταν ... ξύλινο.

Κάποια στιγμή «χτύπησα» την κολώνα του ιερού για να ακούσω τον ήχο και να σιγουρευτώ ότι δεν είναι κάποιο άλλο υλικό και άκουσα … τοκ τοκ! Ήταν ξύλινο!
Ακόμα και ο άμβωνας και η κολυμπήθρα!

Ξύλο. Υλικό που υποτίθεται ότι με τον καιρό δεν θα άντεχε. Κάτι που ήταν διακαής πόθος του αυτοκράτορα , δηλ. στην περίπτωση που ακόμα και αν χτιζόταν η εκκλησία κάποια στιγμή να διαλύονταν εξ’ αιτίας των ευτελών υλικών κατασκευής (όπως συνέβη με την εκκλησία στο Głogów που κάηκε από κεραυνό). Και να που πέρασαν 370 χρόνια από την κατασκευή της Jawor και έφτασε έως στις μέρες μας.
Και το μέγεθός της; Χωράει 5.500 ανθρώπους! Καθήμενοι και όρθιοι.

Παραδέχομαι ότι τη στάση την έκανα για να δω μια ακόμα εκκλησία που ανήκει στην Unesco, για να μεγαλώσω τη λίστα (των Unesco που έχω δει) αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να δω κάτι τόσο όμορφο και κυρίως διαφορετικό και μάλιστα σε … εκκλησία.

Σταμάτησε να ακούγεται και το ηχητικό μήνυμα, τελείωσε η «ξενάγηση» και μαζί με αυτό σβήσανε και τα φώτα. Καθίσαμε για λίγο στα στασίδια με την κόρη μου να παίζει με το γατί και με μένα να παρακολουθώ τις εργασίες συντήρησης.
Στον πάνω όροφο υπήρχε κάποιο συνεργείο που φαινόταν να κάνει κάποιο έργο αλλά πιο πολύ συντηρητές έργων τέχνης μου έμοιαζαν αφού … φαινόταν σαν να ζωγράφιζαν την οροφή. Αυτό είναι βέβαια πολύ ευχάριστο αλλά εμένα μου φαίνεται ότι ο χώρος χρειάζεται πιο “βαριά” εργασία αναστήλωσης.

Υπήρχαν σημεία που φαινόντουσαν πολύ παλιά και παραμελημένα και ίσως και λίγο επικίνδυνα. Εννοείται ότι στους πάνω ορόφους δεν επιτρεπόταν η είσοδος για λόγους ασφαλείας φαντάζομαι.

Σήμερα, (όπως είπε και ο ηχητικός οδηγός) γίνεται προσπάθεια αποκατάστασης με κοινές προσπάθειες Γερμανών και Πολωνών. Οι εκκλησίες (Jawor & Świdnica) αποτελούν και σύμβολο συμφιλίωσης μεταξύ των δύο χωρών.

Εδώ και ώρα μόνες κάναμε βόλτες μέσα στην εκκλησία. Όταν πια ήρθε μια παρέα Πολωνών, άρχισε ένα ηχητικό στα Πολωνικά ανάψανε και τα φώτα πάλι, καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Πριν φύγουμε από το πάρκο όμως που περιβάλει την εκκλησία, βγάλαμε και μια φωτογραφία μαζί με μια πινακίδα που δείχνει τα Unesco της Πολωνίας. Μόνο ένα μου λείπει από αυτά για να υψώσω … σημαία.

Μια μικρή βολτίτσα την κάναμε στο Jawor μια που φτάσαμε ως εδώ.

Επισκεφτήκαμε μια Δημόσια τουαλέτα (τσάμπα, με μόλις 0,50€) και ένα ψιλικατζίδικο που είχε και του πουλιού το γάλα (τύφλα να ‘χουν τα SM). Πως ήταν κάτι καφενεία στα δικά μας χωριά παλιά που είχαν από πινέζες έως μπριζόλες; Κάπως έτσι. Πήραμε δυο ωραιότατες πίτσες και δυο πάστες για το δρόμο. Νοστιμότατα ήταν όλα.

Έχουν μια γλύκα αυτά τα μικρά μέρη …
Φύγαμε από το Jawor.

Πήραμε το δρόμο για το Wroclau. Για τον χειρότερο δρόμο του tour μας .... καλός ήταν.

Μετά βέβαια ο δρόμος καλυτέρευσε. Μη δίνω κακή εντύπωση για τους δρόμους της Πολωνίας. Μια χαρά είναι. Και οι περισσότεροι είναι χωρίς διόδια.

Και μπήκαμε στο Wroclau. Κίνηση, διαβάσεις, πεζοί, ποδήλατα, τραμ. Ότι έχει δηλαδή μια μεγαλούπολη.

σε επόμενο όμως ...

post .....................

 

[Smaragda53]

Τι φοβερή εκκλησία είναι αυτή! Τρελάθηκα! Πιο πολύ όπερα θυμίζει! Αλλά μήπως και η θεία λειτουργία δεν είναι ένα είδος θεάτρου μετά μουσικής?

 

[GKCAPO]

Συγχαρητήρια για το μεγάλο ενδιαφέρον σας και το σημαντικό αφιέρωμα-περιγραφή στην περίφημη Βίλλα Tugendhat.

 

[Grerena]

Συγχαρητήρια για το μεγάλο ενδιαφέρον σας και το σημαντικό αφιέρωμα-περιγραφή στην περίφημη Βίλλα Tugendhat.

Ευχαριστώ πολύ.
Ήταν ένας ταξιδιωτικός στόχος, που τον είχα βάλει στο μάτι εδώ και πολύ καιρό και επιτέλους τα κατάφερα.

Τι φοβερή εκκλησία είναι αυτή! Τρελάθηκα! Πιο πολύ όπερα θυμίζει!

Αυτός ήταν και ο στόχος των Προτεσταντών! Να φτιάξουν μια φοβερή και εντυπωσιακή εκκλησία προκειμένου να επισημάνουν, να εδραιώσουν την παρουσία τους ανάμεσα στους καθολικούς του 17ου αι.
Και να φανταστείς ότι εδώ και καιρό έλεγα ότι "έχω κλείσει" από εκκλησίες. Τι διαφορετικό υπάρχει άλλο για να δω; ... έλεγα ...
...και ήρθε αυτή η εκκλησία "της Ειρήνης" του Jawor με διέψευσε.

 

[GKCAPO]

Εεεε ναι, αγαπάμε Αρχιτεκτονική!
Η επιστήμη των επιστημών!
Τυχερό το κοριτσάκι σας που έχει τέτοια καθοδήγηση. Και πάλι μπράβο!

 

[Grerena]

Εεεε ναι, αγαπάμε Αρχιτεκτονική!
Η επιστήμη των επιστημών!
Τυχερό το κοριτσάκι σας που έχει τέτοια καθοδήγηση. Και πάλι μπράβο!

Πραγματικά ευχαριστώ πάρα πολύ για το τόσο "ανεβαστικό" σχόλιο.

Πάντα πίστευα ότι ο καλύτερος τρόπος για μαθαίνεις είναι να ταξιδεύεις. Εμένα μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα. Μακάρι να το μεταδώσω αυτό και στο παιδί μου. Αν το καταφέρω, το σίγουρο είναι ότι τα ταξίδια θα έχουν βοηθήσει πολύ, γιατί αυτά "ανοίγουν το μυαλό" και γενικότερα και ... ειδικότερα.

Πάντως, αν το παιδί μου στο μέλλον θελήσει να ακολουθήσει τον κλάδο ή παρακλάδι της Αρχιτεκτονικής, θα μπορούσε ίσως κάποιος να με "κατηγορήσει" ότι μπορεί και να φταίω.
Εκεί που το "έτρεχα" στα 15 του!

 

[Grerena]

7η ημέρα: WROCLAU
Μεγαλούπολη είναι το Wroclau, φοιτητούπολη, λίγο μικρότερη της Κρακοβίας, αλλά και η 4η μεγαλύτερη πόλη της Πολωνίας Είναι χτισμένο δίπλα στο ποταμό Όντερ, έχει 12 νησιά, 130 γέφυρες και καταπράσινα πάρκα. Έχει μοναδικό αρχιτεκτονικό στυλ και μια υπέροχη πλατεία αγοράς Rynek. Πολλά και ενδιαφέροντα είναι τα αξιοθέατά της αλλά το πλέον χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο είναι οι … νάνοι της.
Οι krasnale, είναι οι νάνοι ή αλλιώς οι καλικάντζαροι, οι οποίοι έχουν κατακλύσει την πόλη του Wroclau. Είναι μικρά χάλκινα αγαλματάκια, που παριστάνουν φιγούρες από παραμύθια και θρύλους, σε αστείες στάσεις και εκφράσεις και τους συναντάς παντού, σε πλατείες, δρόμους, κρυμμένους σε παραθύρια, πόρτες, στενάκια, σιντριβάνια, σε κρυφές γωνιές, οπουδήποτε.

Οι χάλκινοι νάνοι πρωτοεμφανίστηκαν το 2001 κατά την προσπάθεια της Κυβέρνησης να τιμήσει το φοιτητικό κίνημα του 1980 “Orange Alternative”, το οποίο είχε εναντιωθεί στην αυταρχική τότε Κυβέρνηση της χώρας. Η κίνηση αυτή βρήκε τεράστια απήχηση στον κόσμο και από τότε ο αριθμός των νάνων αυξήθηκε και σήμερα αποτελούν τουριστική ατραξιόν.
Με τους νάνους λοιπόν ασχοληθήκαμε κυρίως σε αυτή τη βόλτα στο Wroclau, βάζοντας τα υπόλοιπα αξιοθέατα σε … δεύτερη μοίρα.
Τι έλειπε από αυτό το ταξίδι, εκτός βέβαια από την ποδηλατάδα (που το φέρω βαρέως); Έλειπε το … παιχνίδι. Και ήρθε το Wroclau λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι να μας δώσει λίγη «δράση» .

Από την αρχή που πατήσαμε το πόδι μας στην πόλη συμφωνήσαμε με την κόρη μου να παίξουμε το παιχνίδι των νάνων, δηλ. όποια δει τους περισσότερους πρώτη … κερδίζει. Τώρα, τι κερδίζει δεν το συμφωνήσαμε ποτέ, οπότε υποθέτω απλά τη … δόξα. Η ουσία είναι ότι το διασκεδάσαμε αν και το παιχνίδι δεν μας επέτρεψε να δούμε αρκετά από τα “must” της πόλης. Εγώ δεν κοιτούσα χάρτες ώστε να καθοδηγούμαστε για το που θα πάμε, αφού φοβόμουν στο μεταξύ ότι η κόρη θα βρει νάνους που εγώ θα χάσω, περπατούσαμε τυχαία και λίγο προσανατολιστικά με σηκωμένες κεραίες, κοιτώντας με καχυποψία η μία την άλλη ή και προσπαθώντας με το γρήγορο βήμα μας να κερδίσουμε μια πρώτη είσοδο σε μια πλατεία ή σε έναν δρόμο προκειμένου να δούμε πρώτες τους νάνους.
Τώρα που το σκέπτομαι δεν ήταν και πολύ χαλαρή αυτή η βόλτα στο Βρότσλαβ, αφού είμαστε και οι δύο σε μια συνεχή εγρήγορση. Είχαμε και την «υποχρέωση» να βγάζουμε και από μια φωτογραφία με το τρόπαιο μετά από κάθε ανακάλυψη. Το αποτέλεσμα ήταν 24 φωτογραφίες η μικρή και … μόλις 12 εγώ. Με κατατρόπωσε.
Με αυτά και με αυτά ούτε «Το μνημείο ενός ανώνυμου περαστικού» είδαμε, ούτε τη «Συναγωγή του Λευκού Πελαργού», ούτε την «Εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ» που είχα σημειώσει για να δούμε. Απ’ έξω πέρασα από μερικά από αυτά αλλά δεν τα … πρόσεξα αφού είχα το νου μου μόνο για να ψάχνω νάνους.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως.
Παρκάραμε σε ένα κεντρικό σημείο κοντά στο Νέο Δημαρχείο. Προβλεπόμενος χρόνος παρκαρίσματος: 6 ώρες. Μια χαρά είναι το εξάωρο. Το Βρότλαβ είναι άλλωστε το τελευταίο αξιοθέατο όχι μόνο της ημέρας αλλά και του tour ολόκληρου. Μετά το Βρότσλαβ είχαμε ένα 2ωρο ταξίδι ως το κατάλυμα, το οποίο είχα επιλέξει να είναι δίπλα στο αεροδρόμιο για να έχουμε εύκολη και γρήγορη πρόσβαση το πρωί για την πτήση μας.

Περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο και από την πλατεία Nowy Targ με τα παγκάκια/ξαπλώστρες!

Πρώτος στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο ναό της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, εκεί που βρίσκονται οι διασημότεροι ίσως νάνοι της πόλης (που θα τους κέρδιζα εγώ), αλλά μέχρι να φτάσουμε έως εκεί η κόρη μου ήδη είχε βρει τρεις (!) νάνους παρακαλώ.

Οι νάνοι αυτοί (της εκκλησίας) δεν είναι … τυχαίοι. Έχουν μια ιστορία, έχουν εισιτήριο και έχουν και ένα ζόρι για να τους φτάσεις. Βρίσκονται πάνω στη γέφυρα που ενώνει τους δυο πύργους της εκκλησίας, η οποία γέφυρα είναι λίγο στενή, είναι και λίγο υψοφοβική και τη φτάνεις χωρίς … ασανσέρ. Αυτό σημαίνει ότι εμείς που ανεβήκαμε … δεν βρήκαμε και πολυκοσμία και έτσι βγάλαμε τις πιο scenery φωτογραφίες του Wroclau και των νάνων με την ησυχία μας.

Σύμφωνα με τον μύθο, μια κοπέλα, η Τέκλα αντί να παντρευτεί και να ασχοληθεί με νοικοκυριό και παιδιά προτιμούσε να διασκεδάζει και να ζει πιο ευχάριστα. Έτσι, ο πατέρας της την έβαλε τιμωρία για την τεμπελιά της αυτή με το να σκουπίζει τη γέφυρα έως ότου να μετανιώσει η ίδια και να καθαρίσει η και η τεμπελιά από τον κόσμο. Μια μικρή, καλή και ευγενική μάγισσα, η Μαρτύνα θέλοντας να τη βοηθήσει ήρθε και την ελευθέρωσε.
Οπότε …
Να σας συστήσω τις Τέκλα και Μαρτύνα …

Θρύλος Νο 2 λέει ότι η γέφυρα είναι στοιχειωμένη από τις ψυχές των γυναικών, που δεν ήθελαν να παντρευτούν. Έτσι οι μητέρες των άτακτων κοριτσιών τις έφεραν ως εδώ για να ακούσουν τις φωνές των στοιχειωμένων για να μετανοήσουν για τη συμπεριφορά τους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η γέφυρα «Φόβος & τρόμος» είναι γνωστή με δυο ονόματα «γέφυρα των μετανοημένων» ή «γέφυρα των μαγισσών».

Το κυνήγι των νάνων μας οδήγησε στην πλατεία αγοράς. Είναι μια μεσαιωνική πλατεία, μεγάλη και ζωντανή, που θυμίζει αρκετά την αντίστοιχη της Κρακοβίας. Ως και παλιό Δημαρχείο έχει στο κέντρο της.

Χαμός με τα νανάκια. Η πλατεία είχε πάρα πολλούς νάνους. Όλο «βρήκα» φώναζα εγώ αλλά και η κόρη επίσης. Εδώ διαφωνήσαμε μέχρι και για το ποια από τις δυο φώναξε πρώτη το «βρήκα», ποιον νάνο εννοούσαμε απ’ όλους αυτούς που βλέπαμε και μέχρι να αποσαφηνιστεί ότι η μαύρη κουκίδα που βλέπαμε εκεί μακριά ήταν νάνος και όχι κάτι άλλο άσχετο, για χάρη του οποίου φωνάξαμε το «βρήκα» καλού κακού … αργήσαμε να καταχωρίσουμε τους νάνους που «κέρδισε» η καθεμία.

Περάσαμε από την πλατεία, χωρίς να δούμε τα αξιοθέατα της πλατείας. Ήμουν τόσο απορροφημένη από το να βρω νάνους πρώτη, που δεν κοίταζα τίποτα παρά μόνο … κάτω, σε γωνίες, πόρτες, τοίχους. Ούτε το σιντριβάνι Zdroj δεν είδα, το οποίο αν είναι δυνατόν είναι τόσο εντυπωσιακό που «βγάζει μάτι»! Αφού και φωτογραφίες με την πλατεία … μόνο τρεις έβγαλα συνολικά και αυτές λίγο αδιάφορες. Φαίνεται τώρα αυτή ότι είναι το Wroclau; Δεν θα μπορούσε να είναι και η Κρακοβία;

Αν είχα κερδίσει τουλάχιστον …
Μετά τους νάνους της πλατείας είχα λίγο αναθαρρήσει, αφού είχα καταφέρει να μειώσω λίγο τη διαφορά στο σκορ…
Με κάποιο τρόπο βρεθήκαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας της Αγίας Ελισάβετ, όπου εκεί είχε πολύ υλικό … τον “βετεράνο”, τους “πυροσβέστες”, τον “sleepyhead” και άλλους.

Μετά το “Ginger & Fred” της Πράγας, εδώ συναντήσαμε και άλλο ένα σετ κτιρίων με ευφάνταστο όνομα. Το όνομα “Hansel & Gretel” δόθηκε επειδή τα δυο αρχοντικά ενώνονται με μια αψίδα, η οποία υπονοεί ότι κρατιούνται από τα χέρια. Τη φωτογραφία την έβγαλα κατά λάθος. Τα νανάκια που έχει δεξιά και αριστερά έβγαζα.

Μπροστά από τα δίδυμα κτίρια “Hansel & Gretel” είδαμε και τον νάνο του Eugeniusz Get-Stankiewicz, ενός γλύπτη, που ειδικευόταν στη χαλκογραφία και έζησε και πέθανε στο Wroclau.

Γιατί …
Όλοι οι νάνοι «λένε» μια ιστορία. Καθένας απ’ αυτούς αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό κομμάτι ζωής της πόλης.
Μας βγήκε λίγο όμως η κούραση από το κυνήγι και θελήσαμε ένα διαλειμματάκι. Θα καθόμασταν κάπου που θα μας “γυάλιζε” για να φάμε τα pierogi που είχαμε γνωρίσει στο περσινό μας ταξίδι στην Πολωνία.
Έτσι, βρήκαμε το Chatka przy Jatkach, το οποίο μας φάνηκε και παραδοσιακό και χαριτωμένο.
Μόλις καθίσαμε πρόσεξα ότι βρισκόμασταν απέναντι από ένα … αστεράκι του χάρτη μου. Ήταν το στενό Stare Jatki.

Το δρομάκι Stare Jatki, που κάποτε ήταν γεμάτο από κρεοπωλεία και χασάπικα σήμερα έχει σουβενιρομάγαζα και το «μνημείο των βασανισμένων ζώων». Είναι στην ουσία μια αναπαράσταση (χάλκινων) ζώων που προορίζονται για σφαγή (ανά τους αιώνες) από τους χασάπηδες.
Το μνημείο το είδαμε και έτσι και αλλιώς … δηλ. και με κόσμο και χωρίς…

Το τραπέζι μας είχε θέα στο μεσαιωνικό αυτό δρομάκι (Stare Jatki) και τα pierogi του ήταν υπέροχα.

Όχι μόνο σκάσαμε στο φαγητό, αλλά πήραμε το μισό φαγητό πακέτο για το βράδυ.

Φεύγοντας διασχίσαμε το στενάκι για να δούμε έναν από τους 5 πρώτους νάνους του Wroclau, τον οποίο τον λένε (πως αλλιώς «χασάπη».

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέχρι να πετύχουμε τον ποταμό Όντερ. Φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο του Wroclau, που η επίσκεψη σε αυτό θεωρώ ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού όπως καταλάβατε είχαμε μια αδυναμία σε Πανεπιστήμια και βιβλιοθήκες, αλλά σήμερα είναι Τρίτη και είναι η μέρα που είναι κλειστά.
Αρκεστήκαμε σε μια φωτογραφία με τον προφέσορα που στεκόταν στην Κύρια Πύλη …

Περάσαμε πάνω από τον Όντερ από τη University bridge …

Και στη συνέχεια μέσω ενός συνόλου γεφυρών, νησιών, μονοπατιών κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στις όχθες του Όντερ, μέσα από πάρκα και όμορφα φοιτητοστέκια, μοντέρνες γειτονιές, φουτουριστικές γέφυρες και scenery παραποτάμια σημεία.

Σε όσους συγκρίνουν το Wroclau με την Κρακοβία θεωρώντας τη δεύτερη ομορφότερη έχω να πω ότι μπορεί η Κρακοβία να έχει τον Βιστούλα, αλλά όλο το παραπάνω κομμάτι που περπατήσαμε στο Wroclau, με τον Όντερ και τα παρακλάδια του, με τα νησιά που δημιουργούνται μέσα στο ποτάμι, που είναι συγχρόνως και μέρος του κέντρου δεν … τα έχει η Κρακοβία.

Από τα πιο όμορφα κομμάτια της διαδρομής είναι ο πεζόδρομος της ανατολικής όχθης του νησιού “Sand Island” ανάμεσα στις δυο γέφυρες “Sand bridge” και “Tumski bridge”. Ένα δυνατό σημείο που τείνει να γίνει και σήμα κατατεθέν του Wroclau είναι αυτό της γέφυρας Tumski.

Όπως πολλές όμορφες μεταλλικές γέφυρες, έτσι και η Tumski είναι και ρομαντική. Και ως ρομαντική, περιμένεις να τη δεις φορτωμένη με λουκετάκια. Ήδη φαίνονται από νωρίς, από το κιγκλίδωμα στην όχθη.

Μέχρι και ο νάνος έβαλε το λουκετάκι του… (εγώ τον κέρδισα αυτόν )

Ένας άλλος νάνος όμως τα μάζεψε όλα τα λουκετάκια … (αυτόν τον έχασα )

Η γέφυρα ήταν κάποτε γεμάτη λουκέτα αλλά κάποια στιγμή τα αφαίρεσαν όλα για να ελαφρύνει (κυριολεκτικά) αλλά και για να ελευθερώσει τη θέα από αυτήν …

Παγωτό σήμερα δεν είχαμε φάει. Ώρα για παγωτό. Άντε να διαλέξεις γεύση. Όλες παράξενες ήταν.

Την επιγραφή της παραπάνω φωτογραφίας την έβαλα στο translate και μαντέψτε τι είναι … Χα, χα, χαλβάς!
Μια κλασική σοκολάτα πήρα. Δεν κάνω πειράματα είπαμε.

Διασχίσαμε και τη γέφυρα Tumski για να πατήσουμε και το πόδι μας και στο πιο παλιό τμήμα της πόλης που είναι συγχρόνως και το πιο μοδάτο, η περιοχή Ostrów Tumski.

Εδώ αποφορτίστηκε εντελώς το κινητό. Ήταν πολλοί οι νάνοι και δεν άντεξε η μπαταρία. Μέχρι να φορτιστεί λίγο από το power bang (είπαμε: σωστός εξοπλισμός!) αντιμετωπίσαμε την κατάσταση με την παλιά μηχανή δηλ. οι φωτογραφίες είναι αναμνηστικές και όχι για ποστάρισμα, συγχωρέστε με.

Εδώ βρίσκεται και ο Καθεδρικός της πόλης. Ο ναός του Αγίου Ιωάννη τον Βαπτιστή …

Και οι νάνοι συνεχίζουν να βρίσκονται παντού και ας είχαμε ξεμακρύνει από το κέντρο.
Και μην νομίζετε ότι ήταν και πολύ εύκολο το παιχνίδι. Μια μικρή κουκίδα έβλεπα από μακριά στη γωνία του κτιρίου και φώναζα «βρήκα» με την ελπίδα ότι η κουκίδα θα ήταν ένας νάνος. Να όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτο…

Λίγο την περπατήσαμε τη γειτονιά. Είπαμε σιγά σιγά να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητο γιατί παρα-είχαμε ξεμακρύνει.

Περάσαμε πάλι το ποτάμι μέσω της Peace Bridge, περπατήσαμε παραλιακά και χαρήκαμε πολλές όμορφες παραποτάμιες εικόνες.

Κάποια στιγμή ο δρόμος μας «οδήγησε» πλάι σε ένα παρκάκι, μέσα στο οποίο είδαμε ένα πολύ ιδιαίτερο κτίσμα, το σχήμα του οποίου μου θύμισε … κάτι που είχα ξεχάσει. Είχα ξεχάσει το «Πανόραμα του Πίνακα της Μάχης Raclawice».

Το Πανόραμα είναι ένας κυκλικός πίνακας διαστάσεων 15x114μ. !!! που απεικονίζει τη Μάχη του Racławice, η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης Kościuszko του 1794, ο οποίος πίνακας λέγεται ότι συναρπάζει αφού με τους κατάλληλους φωτισμούς και ένα τεχνητό δάπεδο σε ανθυποβάλει νομίζοντας ότι συμμετέχεις και εσύ στη μάχη που διαδραματίζεται σε αυτόν.
Είναι από αυτά τα αξιοθέατα που έχουν ελεγχόμενη είσοδο και δεν βρίσκεις εύκολα εισιτήριο και το άφησα για να το ψάξω αργότερα (όταν θα ήταν σίγουρη η άφιξή μας στο Wroclau) και έτσι …το ξέχασα.
Είχα και διπλή σκασίλα αφού η κόρη μου έκλεψε και τον νάνο πολεμιστή του Raclawice, που βρίσκονταν απ’ έξω…

Δεν ήταν μακριά το αυτοκίνητό μας από εκεί. Πρώτη φορά μάλιστα που φτάσαμε σε αυτό πριν να λήξει η ώρα του παρκαρίσματος.

Δεν τελειώσαμε όμως ακόμα με το Wroclau. Είχαμε ακόμα να δούμε και το Unesco της πόλης, την Εκατονταετή αίθουσα όπως λέγεται.
Το “Centennial Hall” είναι ένα κτίριο του 1913 (!) από την εποχή που η πόλη ήταν Γερμανική και λεγόταν Μπρεσλάου. Έχει μπει στην λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco σαν το μεγαλύτερο κτίριο από σκυρόδεμα.
Δεν ήταν μακριά με το αυτοκίνητο να φτάσουμε μέχρι εκεί, μόλις 4χλμ.. Είχε όμως και λίγο κίνηση, σταματούσα και στις διαβάσεις ( ), οπότε το τεταρτάκι μας το κάναμε.

Το κτίριο είναι τεράστιο, φαίνεται από μακριά, το λες και επιβλητικό αλλά όμορφο δεν το λες! Σίγουρα όμως όμορφα λες και το πάρκο “Szczytnicki” και το Σιντριβάνι Πολυμέσων, που βρίσκονται κοντά του.

Το τεράστιο parking του “Centennial Hall” φαντάζομαι θα γεμίζει όταν θα υπάρχει κάποια εκδήλωση. Σε αυτήν και μόνο την περίπτωση θα μπορούσαμε να δούμε το κτίριο και εσωτερικά. Σήμερα το parking ήταν άδειο.

… και το πιο … εσωτερικό που κατάφερα να δω ήταν αυτό …

Κάναμε μια βόλτα περιμετρικά του κτιρίου…

… μία περιμετρικά του σιντριβανιού …

… και μία κάτω από τις πολύ όμορφες λουλουδιασμένες πέργκολες, που περιβάλλουν το σιντριβάνι…

Και για να το κάνουμε όλο αυτό «φάγαμε» μια ολόκληρη ώρα. Φανταστείτε πόσο μεγάλη είναι η περίμετρος του κτιρίου!
Χαζολογήσαμε βέβαια αρκετά στο σιντριβάνι και γύρω από αυτό, το οποίο σίγουρα το βράδυ θα φαίνεται εντυπωσιακότερο.

Δεν μας “έπαιρνε” όμως να μείνουμε μέχρι να νυχτώσει. Είχαμε ταξίδι να κάνουμε και καλό θα ήταν να μην το κάναμε όλο μέσα στη νύχτα.

Το “Centennial Hall” ήταν το τελευταίο αξιοθέατο που βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι.

Με βαριά βήματα απομακρυνόμασταν για να πάμε ως το αμάξι. Βρήκαμε λόγους να το καθυστερήσουμε λίγο ακόμα. Ένα χυμό καρπούζι ήταν ο ένας, ένα παγωτό ήταν ο άλλος.
Βρήκαμε και νάνο!

Δηλαδή, η κόρη μου τον βρήκε, τον τελευταίο νάνο. Έκλεισε και το σκορ σε 24-12. Βρήκαμε μόνο τους 36 από τους 400 νάνους, που λέγεται ότι έχει το Wroclau. Έχουμε 364 λόγους λοιπόν για να ξανάρθουμε.

Δυόμιση ώρες είχαμε ακόμα ταξίδι έως το κατάλυμά μας, το οποίο στην ουσία ήταν μέχρι το αεροδρόμιο. Ούτε καν μου πέρασε απ’ το μυαλό να μείνουμε το βράδυ στο Katowice, αφού το αεροδρόμιο απέχει πάνω από μισή ώρα από αυτό. Δεν θα άντεχα το πρωινό άγχος, ενώ τώρα το κατάλυμα ήταν τόσο κοντά που και με τα πόδια πήγαινες στο αεροδρόμιο άμα ήθελες.
Η διαδρομή δεν είχε καμιά έκπληξη. Βάλαμε βενζίνη καμιά 40ρια χλμ. πριν φτάσουμε, ψωνίσαμε κάτι ψιλά για snack για το βράδυ (αν και είχαμε και τα pierogi μας) και κατά τις 11:00 το βράδυ φτάσαμε στον ξενώνα. Δεν είχε shelf check in (καλόμαθα βλέπετε) και αναγκαστικά ξυπνήσαμε τη σπιτονοικοκυρά. Μαζί μας έφτασε και ένα άλλο ζευγάρι, οπότε μοιραστήκαμε την ντροπή.

Για την τελευταία μέρα δεν έχω να πω τίποτα. Όλα κύλησαν ρολόι. Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, φάγαμε κάτι φρυγανίτσες του καταλύματος για πρωινό μαζί με 2 pierogi, φτάσαμε αεροδρόμιο, παραδώσαμε το αυτοκίνητο κάναμε check in, πετάξαμε, φτάσαμε Βενιζέλος και τέρμα το … παραμύθι.

Το πρώτο ταξίδι δρόμου ... για κορίτσια έλαβε τέλος.

post ........................ (συνεχίζεται ... )

 

[DimiBiri]

Πανεμορφες φωτο και πολυ παρασταστικες περιγραφες!! Ζήλεψα!!!
ΥΓ. Αυτο το Bauhaus στο λαιμο μου κάθεται!!! Ψυχοπλακωνομαι!!

 

[fotast]

Να μην λέμε τα ίδια,πολύ ωραία η ιστορία/φωτογραφίες και όπως πάντα με την σωστή δόση χιούμορ

Αν δεν μας δείξεις το αεροπλάνο δεν πιστεύουμε ότι τελείωσε...