gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.751
Κεφάλαιο 3
Χαϊδελβέργη
Κατά τις 19.30 φθάνω στη Χαϊδελβέργη. Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Hotel Zum Ritter St Georg, επί της οδού Hauptstrasse 178, σε ένα εμβληματικό κτήριο, από τα σύμβολα της Χαϊδελβέργης.
Η οδός Hauptstrasse είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος πεζόδρομους της Ευρώπης. Το μήκος του ανέρχεται σε 1.600 μέτρα περίπου. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός της πόλης.
Το ξενοδοχείο το επέλεξα κατά τη διάρκεια της στάσης που έκανα και η επιλογή αν και σύντομη ήταν πολύ επιτυχής λόγω της θέσης του. Γενικά προτιμώ κεντρικά ξενοδοχεία για να εξοικονομώ χρόνο και πράγματι το ξενοδοχείο αυτό είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης.
Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στον κεντρικό πεζόδρομο (Hauptstrasse), αλλά και στο σύνολο της παλιάς πόλης.
Περιέργως, η πόλη είναι σκοτεινή, ενώ όσο περνάει η ώρα ο κόσμος στους δρόμους – ακόμα και στον κεντρικό πεζόδρομο - αραιώνει. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω έρθει σε υπνούπολη. Συνεχίζω την περιπλάνηση, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Η ώρα πλησίαζε 10.00 μμ. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα υπάρχει εστιατόριο το οποίο να σερβίρει. Σκέπτομαι ότι αν δεν πάω άμεσα σε εστιατόριο θα μείνω μόνο με το πρωινό του ξενοδοχείου στη Μπριζ η οποία απέχει 600 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι.
Χωρίς χρονοτριβή μπήκα στο εστιατόριο Schnitzelbank, επί της οδού Bauamtsgasse 7, κάθετο δρόμο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse.
Το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του trip advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί δεύτερο) και πράγματι το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του. Το υπέροχο σνίτσελ το συνόδευσα με αρκετές μπύρες.
Μετά το φαγητό και τις μπύρες συνέχισα την περιπλάνηση στη σκοτεινή πόλη.
Έφθασα στο τέλος της Hauptstrasse το οποίο σηματοδοτεί και το τέλος της παλιάς πόλης.
Στη συνέχεια κατηφόρισα προς το ποτάμι. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, αλλά ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν άμεσα. Μπήκα στο μπαρ Karl, επί της παραποτάμιας οδού. Στο μπαρ αυτό, διοργανώνονται καθημερινά σχεδόν μουσικές βραδιές, ήταν βράδυ Παρασκευής, το κέφι ήταν ανεβασμένο, εντάχθηκα αμέσως στο περιβάλλον, συζήτησα με τακτικούς θαμώνες και άλλαξα άμεσα άποψη στο θέμα περί υπνούπολης.
Ήπια τρία Glenfiddich, (ελληνική μερίδα και όχι μεζούρα – τιμές μικρότερες από τις ελληνικές), συνήλθα από το κρύο που είχα αισθανθεί προηγουμένως στο ποτάμι, βγήκα από το μπαρ και άρχισα να ανηφορίζω προς τη Hauptstrasse, όπου και το ξενοδοχείο μου. Όμως στην πρώτη παράλληλο – προς το ποτάμι - της Hauptstrasse, παρατήρησα πολύ κίνηση και πολλά μπαρ. Μπαίνω σε ένα από αυτά.
Πίνω άλλα δύο Glenfiddich, κάνω μια τελευταία βόλτα στη Hauptstrasse, η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, οπότε ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.
Το πρωί αντικρίζω τη Χαϊδελβέργη χιονισμένη.
Ήταν δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες. Περπατάω επί του πεζόδρομου Hauptstrasse. Όπως είχα αναφέρει προηγουμένως ο πεζόδρομος αυτός είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος της Ευρώπης.
Παρά τη χιονοθύελλα φθάνω ως το ποτάμι. Βρίσκω ένα ποταμόπλοιο – μπαρ και κάθομαι εκεί να συνέλθω. Πίνω μια σοκολάτα με ρούμι και βγαίνω έξω περισσότερο εξοπλισμένος.
Συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη. Η Χαϊδελβέργη διέθετε το πρώτο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και ένα από τα πρώτα της Ευρώπης.
Στη φωτογραφία είναι η πλατεία πανεπιστημίου.
Κάνω ένα μικρό διάλειμμα στο ξενοδοχείο για να στεγνώσω. Ο σιδηρόφρακτος ιππότης πάντα μας περιμένει.
Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο και στοχεύω με τη φωτογραφική μου μηχανή προς τον καθεδρικό.
κατεβαίνω πάλι προς τον ποταμό Neckar (παραπόταμος του Ρήνου) για να διασχίσω την παλιά γέφυρα όπου βγάζω φωτογραφίες προς το ποτάμι
προς το κάστρο
και προς την πόλη
Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, αλλά η υπέροχη γέφυρα δεν έφευγε από το μυαλό μου.
Στη συνέχεια παίρνω το τελεφερίκ και ανεβαίνω στην επόμενη από το κάστρο στάση. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν υπέροχη.
Ξαναπαίρνω το τελεφερίκ και κατεβαίνω στο κάστρο. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν επίσης υπέροχη.
Το χιόνι είχε αρχίσει να γίνεται πάγος. Γλιστράω. Μπαίνω στο μουσείο του κάστρου. Βλέπω το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου.
Το κάστρο είχε τη χρήση και φυλακής για τους μεθυσμένους φοιτητές του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Γερμανίας. Σκέφτομαι ότι είμαι ευτυχής που δεν ήμουν φοιτητής εκείνη την περίοδο. Πίνω ένα ποτό για να συνέλθω. Βγαίνω έξω από το μουσείο. Γλιστράω πάλι. Αποφασίζω να κατέβω στην πόλη και να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Η κίνηση αυτή με έσωσε. Επί του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse, είχα τσεκάρει το πρωί ένα κατάστημα Timberland. Αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια waterproof. η αλήθεια είναι ότι τα χρειάστηκα πολύ, τόσο εκείνη την ημέρα, όσο και τις υπόλοιπες. Άλλωστε το χειμώνα αυτόν έχω προγραμματίσει και άλλα – πολύ πιο μακρινά ταξίδια στο βόρειο ημισφαίριο. Περνάω άλλη μια φορά από το ξενοδοχείο μου, χαιρετώντας τον σιδερόφρακτο ιππότη, για να φορέσω τα καινούργια μου στεγανά και αντιολισθηρά παπούτσια. Είμαι πολύ χαρούμενος για την επιλογή της τόσο κεντρικής θέσης του ξενοδοχείου. Ύστερα από ανασυγκρότηση μισής ώρας, συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού απογευματινού ντους εξορμώ με αδιάβροχα παπούτσια για τη νυχτερινή βόλτα στη Χαϊδελβέργη.
Το τελευταίο βράδυ στη Χαϊδελβέργη κύλισε πολύ ευχάριστα. Όταν κουράστηκα από τις βόλτες μπήκα στο εστιατόριο Zum Spreisel επί της παραποτάμιας οδού Neckarstaden 66 και δίπλα στην παλιά γέφυρα. Και το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του trip advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί πέμπτο – αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να ταξινομηθεί πιο ψηλά). Το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του, το φιλέτο ήταν υπέροχο, το κόκκινο κρασί (Pinot Noir) επίσης, ενώ η ελληνίδα συνιδιοκτήτρια του καταστήματος ήταν πολύ φιλόξενη και χάρηκε πολύ όταν κατάλαβε ότι είμαστε συμπατριώτες.
Μετά το φαγητό συνέχισα τις βόλτες στην παλιά πόλη. Όταν κουραζόμουν έμπαινα σε ένα μπαρ για ένα ποτό. Το πρώτο μπαρ ήταν το Drugstore σε πεζόδρομο κάθετο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ήταν το απόλυτα παρακμιακό μπαρ. Ήπια μερικά ποτά και συνέχισα τη βόλτα μου. Ευτυχώς είναι τέλη Δεκέμβρη, βρίσκομαι στην κεντρική Ευρώπη και η νύχτα είναι μεγάλη. Συνεχίζω σε ένα δεύτερο μπαρ στον πρώτο παράλληλο (προς το ποτάμι) του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ευτυχώς δεν είχε χαράξει όταν έπινα τα τελευταία Glenfiddich στο Max Bar απέναντι από τον καθεδρικό και το ξενοδοχείο μου. Ανέβηκα για ολιγόωρη ξεκούραση. Ευτυχώς στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη το Δεκέμβρη ξημερώνει αργά.
Είχε φθάσει πλέον Κυριακή 28-12-2014. Το πρωί αποφάσισα να μην πάω για πρωινό. Άλλωστε είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Άρχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης. Οι θαμώνες στο Max Bar,
συνέχιζαν να πίνουν όπως τους είχα αφήσει πριν από λίγες ώρες. Επί τέλους δεν χιόνιζε, οπότε μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου.
Συνέχισα να περπατώ. Ο χρόνος ήταν λίγος και ο δρόμος των φιλοσόφων με περίμενε. Το χιόνι είχε σκεπάσει την πόλη.Η θέα της πόλης και του κάστρου από το μονοπάτι (δρόμο) των φιλοσόφων σου κόβει την ανάσα.
Επιστρέφω στην πόλη, βγάζω τις τελευταίες μου φωτογραφίες. Η Χαϊδελβέργη είναι υπέροχη. Πρέπει όμως να φύγω
κάνω check out από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking, το βρίσκω παγωμένο. Το φθάνω με το ζόρι ως το ξενοδοχείο και του ρίχνω καυτό νερό. Το αυτοκίνητο γίνεται και πάλι σε κατάσταση ικανή να κυκλοφορήσει. Φθάνω έως το πρώτο βενζινάδικο στα όρια περίπου της πόλης της Χαϊδελβέργης. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. Το ρολόι έδειχνε 13.00+. Βάζω γρήγορα diesel, γεμίζω το αυτοκίνητο (ψυγείο, υαλοκαθαριστήρες κλπ) με αντιψυκτικά υγρά και φεύγω γρήγορα. Πέρασα από χιονισμένα τοπία, πέρασα από χιονισμένα χωριά, έφθασα στο Ρήνο,
πέρασα το ποτάμι απέναντι και έφθασα στον στόχο μου. Επί τέλους Στρασβούργο έφθασα!
Χαϊδελβέργη
Κατά τις 19.30 φθάνω στη Χαϊδελβέργη. Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει ήταν το Hotel Zum Ritter St Georg, επί της οδού Hauptstrasse 178, σε ένα εμβληματικό κτήριο, από τα σύμβολα της Χαϊδελβέργης.
Η οδός Hauptstrasse είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος πεζόδρομους της Ευρώπης. Το μήκος του ανέρχεται σε 1.600 μέτρα περίπου. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός της πόλης.
Το ξενοδοχείο το επέλεξα κατά τη διάρκεια της στάσης που έκανα και η επιλογή αν και σύντομη ήταν πολύ επιτυχής λόγω της θέσης του. Γενικά προτιμώ κεντρικά ξενοδοχεία για να εξοικονομώ χρόνο και πράγματι το ξενοδοχείο αυτό είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης.
Αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο και οδηγώ το αυτοκίνητο έως το parking με το οποίο συνεργάζεται το ξενοδοχείο. Μετά από ένα σύντομο ντους, αρχίζω την περιπλάνηση στον κεντρικό πεζόδρομο (Hauptstrasse), αλλά και στο σύνολο της παλιάς πόλης.
Περιέργως, η πόλη είναι σκοτεινή, ενώ όσο περνάει η ώρα ο κόσμος στους δρόμους – ακόμα και στον κεντρικό πεζόδρομο - αραιώνει. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω έρθει σε υπνούπολη. Συνεχίζω την περιπλάνηση, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Η ώρα πλησίαζε 10.00 μμ. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα υπάρχει εστιατόριο το οποίο να σερβίρει. Σκέπτομαι ότι αν δεν πάω άμεσα σε εστιατόριο θα μείνω μόνο με το πρωινό του ξενοδοχείου στη Μπριζ η οποία απέχει 600 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι.
Χωρίς χρονοτριβή μπήκα στο εστιατόριο Schnitzelbank, επί της οδού Bauamtsgasse 7, κάθετο δρόμο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse.
Το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του trip advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί δεύτερο) και πράγματι το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του. Το υπέροχο σνίτσελ το συνόδευσα με αρκετές μπύρες.
Μετά το φαγητό και τις μπύρες συνέχισα την περιπλάνηση στη σκοτεινή πόλη.
Έφθασα στο τέλος της Hauptstrasse το οποίο σηματοδοτεί και το τέλος της παλιάς πόλης.
Στη συνέχεια κατηφόρισα προς το ποτάμι. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, αλλά ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν άμεσα. Μπήκα στο μπαρ Karl, επί της παραποτάμιας οδού. Στο μπαρ αυτό, διοργανώνονται καθημερινά σχεδόν μουσικές βραδιές, ήταν βράδυ Παρασκευής, το κέφι ήταν ανεβασμένο, εντάχθηκα αμέσως στο περιβάλλον, συζήτησα με τακτικούς θαμώνες και άλλαξα άμεσα άποψη στο θέμα περί υπνούπολης.
Ήπια τρία Glenfiddich, (ελληνική μερίδα και όχι μεζούρα – τιμές μικρότερες από τις ελληνικές), συνήλθα από το κρύο που είχα αισθανθεί προηγουμένως στο ποτάμι, βγήκα από το μπαρ και άρχισα να ανηφορίζω προς τη Hauptstrasse, όπου και το ξενοδοχείο μου. Όμως στην πρώτη παράλληλο – προς το ποτάμι - της Hauptstrasse, παρατήρησα πολύ κίνηση και πολλά μπαρ. Μπαίνω σε ένα από αυτά.
Πίνω άλλα δύο Glenfiddich, κάνω μια τελευταία βόλτα στη Hauptstrasse, η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, οπότε ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.
Το πρωί αντικρίζω τη Χαϊδελβέργη χιονισμένη.
Ήταν δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες. Περπατάω επί του πεζόδρομου Hauptstrasse. Όπως είχα αναφέρει προηγουμένως ο πεζόδρομος αυτός είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος πεζόδρομος της Γερμανίας και από τους μεγαλύτερους σε μήκος της Ευρώπης.
Παρά τη χιονοθύελλα φθάνω ως το ποτάμι. Βρίσκω ένα ποταμόπλοιο – μπαρ και κάθομαι εκεί να συνέλθω. Πίνω μια σοκολάτα με ρούμι και βγαίνω έξω περισσότερο εξοπλισμένος.
Συνεχίζω τη βόλτα στην πόλη. Η Χαϊδελβέργη διέθετε το πρώτο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και ένα από τα πρώτα της Ευρώπης.
Στη φωτογραφία είναι η πλατεία πανεπιστημίου.
Κάνω ένα μικρό διάλειμμα στο ξενοδοχείο για να στεγνώσω. Ο σιδηρόφρακτος ιππότης πάντα μας περιμένει.
Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο και στοχεύω με τη φωτογραφική μου μηχανή προς τον καθεδρικό.
κατεβαίνω πάλι προς τον ποταμό Neckar (παραπόταμος του Ρήνου) για να διασχίσω την παλιά γέφυρα όπου βγάζω φωτογραφίες προς το ποτάμι
προς το κάστρο
και προς την πόλη
Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, αλλά η υπέροχη γέφυρα δεν έφευγε από το μυαλό μου.
Στη συνέχεια παίρνω το τελεφερίκ και ανεβαίνω στην επόμενη από το κάστρο στάση. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν υπέροχη.
Ξαναπαίρνω το τελεφερίκ και κατεβαίνω στο κάστρο. Η θέα προς τη χιονισμένη πόλη ήταν επίσης υπέροχη.
Το χιόνι είχε αρχίσει να γίνεται πάγος. Γλιστράω. Μπαίνω στο μουσείο του κάστρου. Βλέπω το μεγαλύτερο βαρέλι του κόσμου.
Το κάστρο είχε τη χρήση και φυλακής για τους μεθυσμένους φοιτητές του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Γερμανίας. Σκέφτομαι ότι είμαι ευτυχής που δεν ήμουν φοιτητής εκείνη την περίοδο. Πίνω ένα ποτό για να συνέλθω. Βγαίνω έξω από το μουσείο. Γλιστράω πάλι. Αποφασίζω να κατέβω στην πόλη και να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. Η κίνηση αυτή με έσωσε. Επί του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse, είχα τσεκάρει το πρωί ένα κατάστημα Timberland. Αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια waterproof. η αλήθεια είναι ότι τα χρειάστηκα πολύ, τόσο εκείνη την ημέρα, όσο και τις υπόλοιπες. Άλλωστε το χειμώνα αυτόν έχω προγραμματίσει και άλλα – πολύ πιο μακρινά ταξίδια στο βόρειο ημισφαίριο. Περνάω άλλη μια φορά από το ξενοδοχείο μου, χαιρετώντας τον σιδερόφρακτο ιππότη, για να φορέσω τα καινούργια μου στεγανά και αντιολισθηρά παπούτσια. Είμαι πολύ χαρούμενος για την επιλογή της τόσο κεντρικής θέσης του ξενοδοχείου. Ύστερα από ανασυγκρότηση μισής ώρας, συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού απογευματινού ντους εξορμώ με αδιάβροχα παπούτσια για τη νυχτερινή βόλτα στη Χαϊδελβέργη.
Το τελευταίο βράδυ στη Χαϊδελβέργη κύλισε πολύ ευχάριστα. Όταν κουράστηκα από τις βόλτες μπήκα στο εστιατόριο Zum Spreisel επί της παραποτάμιας οδού Neckarstaden 66 και δίπλα στην παλιά γέφυρα. Και το εστιατόριο αυτό ήταν πολύ ψηλά στη λίστα του trip advisor (αν θυμάμαι καλά είχε ταξινομηθεί πέμπτο – αλλά θεωρώ ότι έπρεπε να ταξινομηθεί πιο ψηλά). Το φαγητό δικαίωσε την υψηλή θέση του, το φιλέτο ήταν υπέροχο, το κόκκινο κρασί (Pinot Noir) επίσης, ενώ η ελληνίδα συνιδιοκτήτρια του καταστήματος ήταν πολύ φιλόξενη και χάρηκε πολύ όταν κατάλαβε ότι είμαστε συμπατριώτες.
Μετά το φαγητό συνέχισα τις βόλτες στην παλιά πόλη. Όταν κουραζόμουν έμπαινα σε ένα μπαρ για ένα ποτό. Το πρώτο μπαρ ήταν το Drugstore σε πεζόδρομο κάθετο του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ήταν το απόλυτα παρακμιακό μπαρ. Ήπια μερικά ποτά και συνέχισα τη βόλτα μου. Ευτυχώς είναι τέλη Δεκέμβρη, βρίσκομαι στην κεντρική Ευρώπη και η νύχτα είναι μεγάλη. Συνεχίζω σε ένα δεύτερο μπαρ στον πρώτο παράλληλο (προς το ποτάμι) του κεντρικού πεζόδρομου Hauptstrasse. Ευτυχώς δεν είχε χαράξει όταν έπινα τα τελευταία Glenfiddich στο Max Bar απέναντι από τον καθεδρικό και το ξενοδοχείο μου. Ανέβηκα για ολιγόωρη ξεκούραση. Ευτυχώς στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη το Δεκέμβρη ξημερώνει αργά.
Είχε φθάσει πλέον Κυριακή 28-12-2014. Το πρωί αποφάσισα να μην πάω για πρωινό. Άλλωστε είχα κοιμηθεί απειροελάχιστα. Άρχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης. Οι θαμώνες στο Max Bar,
συνέχιζαν να πίνουν όπως τους είχα αφήσει πριν από λίγες ώρες. Επί τέλους δεν χιόνιζε, οπότε μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου.
Συνέχισα να περπατώ. Ο χρόνος ήταν λίγος και ο δρόμος των φιλοσόφων με περίμενε. Το χιόνι είχε σκεπάσει την πόλη.Η θέα της πόλης και του κάστρου από το μονοπάτι (δρόμο) των φιλοσόφων σου κόβει την ανάσα.
Επιστρέφω στην πόλη, βγάζω τις τελευταίες μου φωτογραφίες. Η Χαϊδελβέργη είναι υπέροχη. Πρέπει όμως να φύγω
κάνω check out από το ξενοδοχείο, πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το parking, το βρίσκω παγωμένο. Το φθάνω με το ζόρι ως το ξενοδοχείο και του ρίχνω καυτό νερό. Το αυτοκίνητο γίνεται και πάλι σε κατάσταση ικανή να κυκλοφορήσει. Φθάνω έως το πρώτο βενζινάδικο στα όρια περίπου της πόλης της Χαϊδελβέργης. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Η ώρα είχε προχωρήσει. Το ρολόι έδειχνε 13.00+. Βάζω γρήγορα diesel, γεμίζω το αυτοκίνητο (ψυγείο, υαλοκαθαριστήρες κλπ) με αντιψυκτικά υγρά και φεύγω γρήγορα. Πέρασα από χιονισμένα τοπία, πέρασα από χιονισμένα χωριά, έφθασα στο Ρήνο,
πέρασα το ποτάμι απέναντι και έφθασα στον στόχο μου. Επί τέλους Στρασβούργο έφθασα!
Last edited: