Αναδρομή
Η ανεύρεση σπιτιού στην Αγγλία αποδείχθηκε σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες. Η αναζήτηση είχε ξεκινήσει από πέρυσι το Μάιο, έκανε μια παύση στις καλοκαιρινές διακοπές και συνεχίστηκε με μεγαλύτερο ζήλο το φθινόπωρο.
Κάπου στα τέλη Αυγούστου ανακαλύπτω κάτι εισιτήρια για
Λονδίνο κοψοχρονιά, στις αρχές Δεκέμβρη. Στις 6 Γενάρη, ο Μι ξεκινούσε τα μαθήματα, οπότε το πρόγραμμα ορίστηκε ως εξής: αρχές Δεκέμβρη το πρώτο σύντομο ταξίδι στο Λέστερ, για κλείσιμο σπιτιού, ανοίγματα λογαριασμών και τα συναφή και μια πτήση oneway κάπου στις αρχές του χρόνου...ευτυχώς ή δυστυχώς η πιο οικονομική πτήση μας προέκυψε στις 31 Δεκέμβρη. Στο τσακ το γλίτωσαν οι μαμάδες μας το εγκεφαλικό.
Η αναζήτηση σπιτιού πραγματοποιήθηκε μέσω των διαφόρων site ευρέσεως κατοικίας, μέσω μεσιτικών γραφείων καθώς και από κάποιους μεμονωμένους ιδιώτες. Μετά από πολλούς μήνες έρευνας και αποστολή άπειρων mail έγινε το ξεσκαρτάρισμα. Είχαμε καταλήξει σε 10 σπίτια. Το μόνο που έμενε ήταν η θέαση τους. Κατά συνέπεια, τα ραντεβού κλείστηκαν βάσει προτεραιότητας/προτίμησης σπιτιού και η μέρα του πρώτου ταξιδιού έφτασε αισίως.
Ως ψυχωτικοί με την οργάνωση που είμαστε εγώ και ο Μι (ευτυχώς ταιριάζουμε σε αυτό αλλιώς κάποιος θα είχε σκοτώσει τον άλλο σίγουρα
) ετοιμάσαμε ένα excel στο οποίο βάλαμε τις διευθύνσεις των σπιτιών, τον τύπο κατοικίας, το ύψος του ενοικίου και την ημέρα που ορίστηκαν τα ραντεβού. Είχαμε επίσης χρωματίσει τα σπίτια που ήταν στο top των προτιμήσεων μας όσο αφορά την εγγύτητα στα σημεία ενδιαφέροντος, την τιμή του ενοικίου καθώς και το μεσιτικό από το οποίο εκπροσωπούνταν. Την πρώτη μέρα λοιπόν θα βλέπαμε τα σπίτια που εκπροσωπούνταν από το μεσιτικό των πανεπιστημίων τα οποία και σε εξαιρετική τοποθεσία ήταν και το μεσιτικό δεν σου κρατούσε χρήματα για τη μεσολάβηση του στην εύρεση του σπιτιού.
Σημειωτέον ότι στα mail τους είχαμε ενημερώσει πλήρως για το πότε θέλουμε να μετακομίσουμε. Επίσης είχαμε απορρίψει προ πολλού τα μοιρασμένα σπίτια, καθότι και δεν θα είχαμε όλο το χώρο δικό μας και θα χρεωνόμασταν με το κεφάλι. Ακόμη απορρίφθηκαν και οι οργανωμένες εστίες γιατί: πρώτον, ήταν πανάκριβες και δεύτερον, δεν είχαμε καμία όρεξη να ξενυχτάμε, ακούγοντας μεθυσμένους φοιτητές να γκαρίζουν ακατάπαυστα...
Στις 3 Δεκέμβρη απόγευμα, φθάνουμε στο Λέστερ και στις 4 Δεκέμβρη το πρωί καταπιανόμαστε με τα ραντεβού των μεσιτικών του Πανεπιστημίου. Βρισκόμαστε με την υπάλληλο και παίρνουμε σβάρνα τα σπίτια. Θα βλέπαμε πέντε κατοικίες πρώτης επιλογής (τρία στούντιο και δυο one-bedflats) και ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα κλείναμε άμεσα τη φωλίτσα μας.
Και στα πέντε σπίτια μπουκάραμε χύμα ενώ κατοικούνταν. Η υπάλληλος ζητούσε μια απλή συγνώμη, κοπάναγε πόρτες και εισερχόταν αδιακρίτως σε όλα τα δωμάτια για να μας τα δείξει. Οι καημένοι οι ένοικοι ήταν πολύ ευγενικοί.
Στο ένα σπίτι κατοικούσε μια νέα κοπελίτσα που είχε αραδιασμένα όλα της τα εσώρουχα στο καναπέ και φυσικά δεν πρόλαβε να τα συμμαζέψει. Αυτήν πήγαμε να την χάσουμε από την ντροπή της.
Στο άλλο ξυπνήσαμε έναν φοιτητή ο οποίος ήταν πολύ ευγενικά αγουροξυπνημένος, αλλά είμαι σίγουρη ότι από μέσα του θα ήθελα να μας πετάξει κανένα παπούτσι στο κεφάλι.
Στο τρίτο σπίτι πετύχαμε ένα ζευγάρι όπου η κοπέλα του ζευγαριού έπαιρνε εκείνη την ώρα το μπάνιο της και τραγουδούσε χαρωπή, Rihanna. Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορέσαμε να δούμε το μπάνιο σε εκείνο το σπίτι αν και τη δική μας την έβλεπα αποφασισμένη να μπουκάρει μέσα προκειμένου να μας το δείξει. Δε λέω ήταν εξυπηρετική
Αφού είδαμε και τα δυο τελευταία σπίτια ήμασταν κατενθουσιασμένοι. Τα one-bedroomflat ήταν ακριβώς αυτό που ψάχναμε. Ευρύχωρα, ασφαλή, σε πολύ καλή περιοχή, με όλους του λογαριασμούς πληρωμένους και σε πολύ καλή τιμή για τα Αγγλικά δεδομένα.
– Σας άρεσε κάποιο από τα σπίτια μας ρωτάει η υπάλληλος;
– Ναι, απαντάμε και οι δυο με μια φωνή!
– Ωραία, επιστρέφουμε πίσω στο γραφείο για να κανονίσετε με την υπεύθυνη τα του συμβολαίου.
Έτσι όπως προχωρούσαμε προς το γραφείο με έτρωγε κάτι. Σκεφτόμουν ότι, αφού σε τρεις εβδομάδες μετακομίζουμε, γιατί αυτά τα σπίτια είναι ακόμη γεμάτα και χωρίς την παραμικρή ένδειξη ότι αυτοί που μένουν εκεί ξεκουμπίζονται.
– Ε, θα φύγουν λίγο πριν τις γιορτές ακούω τον Μι να λέει κάνοντας ταυτόχρονα δυνατά, την ίδια με σκέψη με εμένα. Παρόλα αυτά ρώτησα την υπάλληλο, η οποία με καθησύχασε( ; ) λέγοντας μου ότι αφού η υπεύθυνη σας είπε ότι μπορείτε να μετακομίσετε 31 Δεκέμβρη, έτσι θα είναι.
Επιστρέφουμε στο γραφείο και καθόμαστε αναπαυτικά στις καρεκλίτσες. Τελικά ήταν πολύ εύκολη η εύρεση σπιτιού μονολόγησα. Άλλωστε από τα υπολειπόμενα ραντεβού μόνο ένα σπίτι πληρούσε παρόμοιες προϋποθέσεις με τα σημερινά.
– Σας άρεσε κάποιο από τα σπίτια; μας ρωτά η υπάλληλος.
– Τα δυο one-bedflats! απαντώ με ενθουσιασμό
– Ωραία θα σας κάνω reservation από τώρα και μόλις έρθει η στιγμή θα υπογράψουμε το συμβόλαιο.
– Μπορούμε να το υπογράψουμε άμεσα της λέω αφού σε 3 εβδομάδες μετακομίζουμε όπως σας έχω ενημερώσει και στα mail που έχουμε ανταλλάξει...
– Εεε, ξέρετε αυτά τα σπίτια είναι διαθέσιμα από τον Ιούλιο του 2014...
– IBEGYOURBARDON?! Μα εμείς θέλουμε να μετακομίσουμε στις 31 του μήνα, σας έχω στείλει 35.000.000 mail που σας αναφέρω ξεκάθαρα πότε θέλουμε τα σπίτια, να τα έχω εδώ στο κινητό μου να σας τα δείξω... κάπου εδώ νιώθω το χέρι του Μι να μου ακουμπά την πλάτη και βγαίνω από το παραλήρημα.
– Τουλάχιστον έχουμε τα στούντιο διαθέσιμα για τις 31; ρωτά πιο ψύχραιμος ο Μι.
– Όχι, δυστυχώς και αυτά είναι κλεισμένα μέχρι το καλοκαίρι.
– Ε, τότε τι μας είχατε και περιφερόμασταν σαν τα χαϊβάνια όλο το πρωί και μην πω τίποτε χειρότερο, απαντώ στα ελληνικά..
Η υπεύθυνη βλέποντας με να μηχανεύομαι τρόπους να καταστρέψω το γραφείο της, μου πετά ένα ξερό:
– Συγνώμη κάποιο λάθος έγινε θα προσπαθήσω να σας βρω άμεσα κάτι. Α! Έχω δωμάτια σε ένα μοιρασμένο σπίτι 95 λίρες το άτομο την εβδομάδα μας απαντά όλο χαρά.
– Είσαι ΤΡΕΛΗ ΚΥΡΑ μου εδώ τα σπίτια που βλέπαμε ήταν όλο δικά μας με 115 λίρες και για τους δυο, ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ @$^*&%$#; Αυτό θα απαντούσα σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά περιορίστηκα σε ένα ξερό no thank you και εξαφανίστηκα πριν αυτοκαταστραφώ!
Απογοητευμένοι και οι δυο περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι.
– Εμ ήθελες να βρεις και σπίτι με την πρώτη κακομοίρα, μου απαντά ο δεύτερος μου εαυτός.
– Ναι ήθελα! του απαντώ, αφού τόσους μήνες κάναμε εμπεριστατωμένη έρευνα με χιλιάδες mail και τηλέφωνα, η περισσότερη δουλειά είχε γίνει.
Διακόπτοντας τη παράνοια μου ο Μι, μου λέει:
– Τουλάχιστον έχουμε ένα ακόμη καλό σπίτι να δούμε και ας τα σκάσουμε στο μεσιτικό. Αν δεν μας καθίσει και αυτό έχουμε και τα μπαλαντερ, κατώτερα μεν αλλά για αρχή δεν μας νοιάζει.
– Όντως δεν μας νοιάζει καλέ μου, του απαντώ και συνεχίζουμε την μέρα μας διευθετώντας τις υπόλοιπες εκκρεμότητες μας.