harilander
Member
- Μηνύματα
- 559
- Likes
- 462
- Επόμενο Ταξίδι
- βλέπουμε...
- Ταξίδι-Όνειρο
- χώρα του ποτέ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο (Mendoza)][URL="http://img19.imageshack.us/i/65mendoza.jpg/"][attach=full]49008[/attach][/URL
- Κεφάλαιο 12ο (Santiago)
- Κεφάλαιο 13ο (Valparaiso)
- Κεφάλαιο 14ο (Επίλογος)
3-1-02
Σήμερα έχει εγερτήριο από τις 7:30 καθώς έχει αναχώρηση για nido de condores στα 5350μ.
Η πρόταση είναι να ανεβάσουμε κάποια πράγματα, (τρόφιμα, αντίσκηνα) και να ξαναεπιστρέψουμε πάλι στη plaza de mulas για διανυκτέρευση και ανάβαση την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιλέγουν να πάνε μέχρι τα 4800 στο Canada για ποιο ομαλή ανάβαση, ο
Χρήστος προτείνει να μείνουμε στο nido για να κερδίσουμε χρόνο, αν και δεν μου φαίνεται καλή ιδέα συμφωνώ, κάτι περισσότερο θα ξέρει. Αρχίζουμε να ξεστήνουμε το αντίσκηνο μας , ο Χρήστος θα αφήσει το δικό του για περίπτωση ανάγκης και θα πάρει το δεύτερο που έχει μαζί.
Κατά τις 9:00 ξεκινάμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι, τι μονοπάτι , Γολγοθάς μου φαινόταν!!
Η ίδια διαδρομή που κάναμε και προχτές με την διαφορά ότι τώρα είμαστε με 20 κιλά επιπλέον στην πλάτη. Η διαδρομή ένα συνεχές ζικ-Ζακ σε μια ξερή πλαγιά με έντονη κλίση, εκατοντάδες κορμιά σέρνονται πάνω στην ατελείωτη σάρα. Ξεκινάμε με καλό καιρό και καλή διάθεση που όμως όσο ανεβαίνουμε εξασθενεί. Βήμα βήμα προσπαθούμε να κερδίσουμε υψόμετρο , βήμα και ανάσα , ανάσα και βήμα. Φοράμε τις πλαστικές μπότες που είναι για το χιόνι και το κρύο αλλά είναι βαριές και κουραστικές στις πέτρες. στα 4800 αρχίζει να με ενοχλεί το κεφάλι μου και κάνω μια μικρή στάση. Το σακίδιο φαίνεται ασήκωτο και λαχανιάζω εύκολα και το εκνευριστικό είναι που βλέπεις τους porters και οδηγούς βουνού να κατεβαίνουν κουβάρια την πλαγιά παρασέρνοντας πέτρες στο πέρασμα τους σαν τα κατσίκια. Οι περισσότεροι είναι φοιτητές που βγάζουν το χαρτζιλίκι τους μένοντας όλο το καλοκαίρι πάνω στο βουνό.
«άντε, την φάγαμε την πεντάρα» μου λέει ο Νίκος όταν φτάσαμε στα 5000μ. , έχει κουράγιο ο άτιμος… αρκετά ποιο πάνω μου φαίνεται ότι τελειώνει η ανηφόρα και πιστεύω ότι θα αντικρύσω την κατασκήνωση. Έτσι περίπου είναι και μόλις φτάνω στα 5100 σταματάει η ανηφόρα αλλά δεν βλέπω την κατασκήνωση αλλά ένα πλάτωμα που εκτίνεται για 200 μέτρα και μετά ξανασυνεχίζει ανηφορικά, ο εφιάλτης χωρίς τέλος!!
Κάθε πέντε βήματα σταματάω ,σαν να είμαι σε ταινία slow motion, έχω βάλει το κεφάλι κάτω και το μόνο που βλέπω είναι τα πόδια μου , τις πλαστικές μπότες που πατάνε πάνω στις πέτρες, νιώθω σαν αστροναύτης, νομίζω ότι νυστάζω, βλέπω το κρεβάτι μου, ότι κοιμάμαι. Μια ριπή ανέμου με χιόνι με επαναφέρει στην πραγματικότητα, χαλάει πάλι ο κωλόκαιρος , κάθε μεσημέρι τα ίδια! Αν και φοράω τα λεπτά γάντια τα χέρια μου έχουν αρχίσει να παγώνουν, σταματάω να αλλάξω γάντια και μέχρι τότε το δεξί μου χέρι δεν το νιώθω, τα τρίβω καθώς βαδίζω για να τα επαναφέρω. Λίγο ποιο πάνω συναντάω τον Χρήστο που έχει γυρίσει για να βοηθήσει την Μαρία που είναι ποιο πίσω.
Επιτέλους μετά από λίγο βλέπω τα πρώτα αντίσκηνα, συναντάω τον Γιάννη και μου δείχνει που είναι ο Νίκος που προσπαθεί να βάλει τις μπανέλες από το αντίσκηνο. Ο αέρας μαζί το χιόνι κάνει τα πράγματα ποιο δύσκολα αλλά πρέπει να το στήσουμε. Μόλις τελειώνουμε παίρνουμε τα σακίδια αγκαλιά και στην κυριολεξία κάνουμε βουτιά μέσα στο αντίσκηνο, τρέμουμε, δεν ξέρω αν είναι από το κρύο ή την κούραση. Η ώρα είναι τέσσερις , κάναμε 7 ώρες για μια διαδρομή 1100μ υψομετρική. Μας παίρνει ο ύπνος για καμιά ώρα και ξυπνάω γιατί πρέπει να πάω τουαλέτα, τρόπος του λέγειν γιατί τουαλέτες δεν υπάρχουν και έξω χιονίζει και έχει ψοφόκρυο. Πιστέψτε με είναι ο μόνος λόγος που μπορεί να σε κάνει να εκθέσεις το σώμα σου στους -10C !!
Πρέπει να ανεβούμε ποιο ψηλά για να μην έχουμε πρόβλημα με το υψόμετρο , «ανέβα ψηλά, κοιμήσου χαμηλά» το μότο για σωστό εγκλιματισμό, αλλά λίγο ο καιρός , λίγο ή κούραση δεν μπορούμε να ξεμυτίσουμε από το αντίσκηνο. Αργότερα κάνουμε μια προσπάθεια για να περπατήσουμε ποιο ψηλά αλλά δυστυχώς ο πολύ δυνατός αέρας που μας μαστιγώνει με το παγωμένο σαν χαλάζι χιόνι που μοιάζει με αμμοβολή μας αναγκάζει να επιστρέψουμε σύντομα στα αντίσκηνα. Κατά τις οχτώ σταματάει να χιονίζει και βγαίνω να μαζέψω λίγο χιόνι για να λιώσω για το μαγείρεμα, είναι παγωμένο από τον αέρα.
Αναγκαστικά μαγειρεύουμε μέσα στο αντίσκηνο, ο χρόνος μαγειρέματος είναι τριπλάσιος σε αυτό το υψόμετρο και αυτή την θερμοκρασία και παρόλο που χρησιμοποιούμε βουτάνιο αργεί να λιώσει το χιόνι. Μετά το φαγητό είπαμε να πάμε για κανά ποτάκι αλλά το beach bar της περιοχής δεν είχε καλή μουσική, ο κόσμος δεν ήταν αρκετός , η τηλεόραση δεν είχε τίποτα αξιόλογο και επειδή πιαστήκαμε από την ημικαθιστική θέση αποφασίσαμε με αυτές τις δικαιολογίες να χωθούμε μέσα στους υπνόσακους και να οριζοντιωθούμε, η νύχτα προβλέπετε δύσκολη…
Σήμερα έχει εγερτήριο από τις 7:30 καθώς έχει αναχώρηση για nido de condores στα 5350μ.
Η πρόταση είναι να ανεβάσουμε κάποια πράγματα, (τρόφιμα, αντίσκηνα) και να ξαναεπιστρέψουμε πάλι στη plaza de mulas για διανυκτέρευση και ανάβαση την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιλέγουν να πάνε μέχρι τα 4800 στο Canada για ποιο ομαλή ανάβαση, ο
Χρήστος προτείνει να μείνουμε στο nido για να κερδίσουμε χρόνο, αν και δεν μου φαίνεται καλή ιδέα συμφωνώ, κάτι περισσότερο θα ξέρει. Αρχίζουμε να ξεστήνουμε το αντίσκηνο μας , ο Χρήστος θα αφήσει το δικό του για περίπτωση ανάγκης και θα πάρει το δεύτερο που έχει μαζί.
Κατά τις 9:00 ξεκινάμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι, τι μονοπάτι , Γολγοθάς μου φαινόταν!!
Η ίδια διαδρομή που κάναμε και προχτές με την διαφορά ότι τώρα είμαστε με 20 κιλά επιπλέον στην πλάτη. Η διαδρομή ένα συνεχές ζικ-Ζακ σε μια ξερή πλαγιά με έντονη κλίση, εκατοντάδες κορμιά σέρνονται πάνω στην ατελείωτη σάρα. Ξεκινάμε με καλό καιρό και καλή διάθεση που όμως όσο ανεβαίνουμε εξασθενεί. Βήμα βήμα προσπαθούμε να κερδίσουμε υψόμετρο , βήμα και ανάσα , ανάσα και βήμα. Φοράμε τις πλαστικές μπότες που είναι για το χιόνι και το κρύο αλλά είναι βαριές και κουραστικές στις πέτρες. στα 4800 αρχίζει να με ενοχλεί το κεφάλι μου και κάνω μια μικρή στάση. Το σακίδιο φαίνεται ασήκωτο και λαχανιάζω εύκολα και το εκνευριστικό είναι που βλέπεις τους porters και οδηγούς βουνού να κατεβαίνουν κουβάρια την πλαγιά παρασέρνοντας πέτρες στο πέρασμα τους σαν τα κατσίκια. Οι περισσότεροι είναι φοιτητές που βγάζουν το χαρτζιλίκι τους μένοντας όλο το καλοκαίρι πάνω στο βουνό.
«άντε, την φάγαμε την πεντάρα» μου λέει ο Νίκος όταν φτάσαμε στα 5000μ. , έχει κουράγιο ο άτιμος… αρκετά ποιο πάνω μου φαίνεται ότι τελειώνει η ανηφόρα και πιστεύω ότι θα αντικρύσω την κατασκήνωση. Έτσι περίπου είναι και μόλις φτάνω στα 5100 σταματάει η ανηφόρα αλλά δεν βλέπω την κατασκήνωση αλλά ένα πλάτωμα που εκτίνεται για 200 μέτρα και μετά ξανασυνεχίζει ανηφορικά, ο εφιάλτης χωρίς τέλος!!
Κάθε πέντε βήματα σταματάω ,σαν να είμαι σε ταινία slow motion, έχω βάλει το κεφάλι κάτω και το μόνο που βλέπω είναι τα πόδια μου , τις πλαστικές μπότες που πατάνε πάνω στις πέτρες, νιώθω σαν αστροναύτης, νομίζω ότι νυστάζω, βλέπω το κρεβάτι μου, ότι κοιμάμαι. Μια ριπή ανέμου με χιόνι με επαναφέρει στην πραγματικότητα, χαλάει πάλι ο κωλόκαιρος , κάθε μεσημέρι τα ίδια! Αν και φοράω τα λεπτά γάντια τα χέρια μου έχουν αρχίσει να παγώνουν, σταματάω να αλλάξω γάντια και μέχρι τότε το δεξί μου χέρι δεν το νιώθω, τα τρίβω καθώς βαδίζω για να τα επαναφέρω. Λίγο ποιο πάνω συναντάω τον Χρήστο που έχει γυρίσει για να βοηθήσει την Μαρία που είναι ποιο πίσω.
Επιτέλους μετά από λίγο βλέπω τα πρώτα αντίσκηνα, συναντάω τον Γιάννη και μου δείχνει που είναι ο Νίκος που προσπαθεί να βάλει τις μπανέλες από το αντίσκηνο. Ο αέρας μαζί το χιόνι κάνει τα πράγματα ποιο δύσκολα αλλά πρέπει να το στήσουμε. Μόλις τελειώνουμε παίρνουμε τα σακίδια αγκαλιά και στην κυριολεξία κάνουμε βουτιά μέσα στο αντίσκηνο, τρέμουμε, δεν ξέρω αν είναι από το κρύο ή την κούραση. Η ώρα είναι τέσσερις , κάναμε 7 ώρες για μια διαδρομή 1100μ υψομετρική. Μας παίρνει ο ύπνος για καμιά ώρα και ξυπνάω γιατί πρέπει να πάω τουαλέτα, τρόπος του λέγειν γιατί τουαλέτες δεν υπάρχουν και έξω χιονίζει και έχει ψοφόκρυο. Πιστέψτε με είναι ο μόνος λόγος που μπορεί να σε κάνει να εκθέσεις το σώμα σου στους -10C !!
Πρέπει να ανεβούμε ποιο ψηλά για να μην έχουμε πρόβλημα με το υψόμετρο , «ανέβα ψηλά, κοιμήσου χαμηλά» το μότο για σωστό εγκλιματισμό, αλλά λίγο ο καιρός , λίγο ή κούραση δεν μπορούμε να ξεμυτίσουμε από το αντίσκηνο. Αργότερα κάνουμε μια προσπάθεια για να περπατήσουμε ποιο ψηλά αλλά δυστυχώς ο πολύ δυνατός αέρας που μας μαστιγώνει με το παγωμένο σαν χαλάζι χιόνι που μοιάζει με αμμοβολή μας αναγκάζει να επιστρέψουμε σύντομα στα αντίσκηνα. Κατά τις οχτώ σταματάει να χιονίζει και βγαίνω να μαζέψω λίγο χιόνι για να λιώσω για το μαγείρεμα, είναι παγωμένο από τον αέρα.
Αναγκαστικά μαγειρεύουμε μέσα στο αντίσκηνο, ο χρόνος μαγειρέματος είναι τριπλάσιος σε αυτό το υψόμετρο και αυτή την θερμοκρασία και παρόλο που χρησιμοποιούμε βουτάνιο αργεί να λιώσει το χιόνι. Μετά το φαγητό είπαμε να πάμε για κανά ποτάκι αλλά το beach bar της περιοχής δεν είχε καλή μουσική, ο κόσμος δεν ήταν αρκετός , η τηλεόραση δεν είχε τίποτα αξιόλογο και επειδή πιαστήκαμε από την ημικαθιστική θέση αποφασίσαμε με αυτές τις δικαιολογίες να χωθούμε μέσα στους υπνόσακους και να οριζοντιωθούμε, η νύχτα προβλέπετε δύσκολη…
Attachments
-
8,5 KB Προβολές: 71
-
67,3 KB Προβολές: 127
Last edited by a moderator: