nikosoik
Member
- Μηνύματα
- 54
- Likes
- 39
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χιλή-Αργεντινή
Part 1. συγγνώμη για τα όποια λάθη.
Φωτογραφίες: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Λεχ-Ινδία-2011.129/
Λεχ, Αύγουστος 2011.
Είμαι μέσα στο αεροπλάνο από Δελχί για Λέχ. Το μεγαλύτερο ποσοστό των επιβατών γερμανοί. Πρώτη φορά που φοβήθηκα σε αεροπλάνο… Ενώ μας ξημέρωσε πάνω από τα Ιμαλάια και τις επιβλητικές χιονισμένες βουνοκορφές ο φόβος δεν άργησε να έρθει. Τέτοιες απότομες στροφές και τέτοια κλίση σε αεροπλάνο πρώτη φορά ένιωσα. Βέβαια σε λίγα προσγειωθήκαμε σε ένα ερημικό τοπίο ανάμεσα σε γιγάντιες οροσειρές. Λιγάκι πιο κάτω πολλά στρατιωτικά τολ, ενώ η αίθουσα αφίξεων η μικρότερη που έχω πάει ποτέ. Πήρα έναν χάρτη της πόλης σε φωτοτυπία και βγήκαμε με έναν γερμανό για αναζήτηση ταξί. Φτάσαμε λοιπόν στο κεντρικό παζάρι όπου κοντά θεωρητικά θα ήταν και ο ξενώνας που θα έμενα… Δυστυχώς όμως δεν είχαν επιβεβαιώσει την κράτηση. Έτσι περιπλανήθηκα αρκετά για να βρω αυτό που ήθελα. Ένα αυθεντικό guesthouse που τελικά και το βρήκα. Λιγάκι στα βόρεια της πόλης. Το δωμάτιο μικρό, ούτε 1.5Χ2μ. αλλά ήταν αυθεντικό. Εδώ θα έπρεπε να κάνω προσαρμογή στο υψόμετρο, να δω κάποια μοναδικά μοναστήρια, να περάσω από τον πιθανώς ψηλότερο δρόμο του κόσμου και να κατακτήσω το KhardungLa. Αρχικά κύριο μέλημα μου ήταν να κάνω προσαρμογή. Σκεφτείτε ότι πολλοί γυρνούσαν πίσω με την επόμενη πτήση ή την επόμενη μέρα καθώς είμαστε συνεχώς σε υψόμετρο 3000μ.+. Έτσι την πρώτη μέρα εξερεύνησα το παζάρι με τα πολλά χειροποίητα ή και ανακυκλωμένα προϊόντα, πήγα μέχρι το κοντινό μοναστήρι που δεσπόζει και έψαξα για να νοικιάσω μηχανάκι ώστε να πάω την επόμενη μέρα στο Κάρντουνγκ Λα. Υπήρχαν πολλές αγορές με ορειβατικά προϊόντα αλλά ήταν απομιμήσεις κυρίως. Βέβαια αγόρασα έναν πουπουλένιο υπνόσακο που κρατάει αρκετά καλά ακόμη και σήμερα. Τουρίστες αρκετοί και όπως είπα πριν γερμανοί. Παντού υπήρχαν γερμανικοί φούρνοι ή γερμανικό πρωινό. Από συμπτώματα ακόμη ελαφρά ζαλάδα και υποπονοκέφαλος. Νόμιζα ότι είμαι μια χαρα… Τώρα που έψαχνα για μηχανή δε βρήκα τίποτα αξιόλογο καθώς έρχονται Γερμανοί και Εβραίοι και κάνουν τουρ εδώ πάνω. Οπότε επέλεξα αυτό που είχε τα λιγότερα προβλήματα. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα για να φύγω, νοικιάζω το μηχανάκι (με κάρτα από βιντεοκλαμπ αντί για δίπλωμα, διότι δεν εμπιστευόμουν), προμηθεύομαι τρόφιμα νερά κτλ ώστε να λείψω 2 μέρες και βάζω βενζίνη την οποία την φέρνουν τα φορτηγά 2 μήνες τον χρόνο που είναι ανοιχτοί οι δρόμοι ή με αεροπλάνο οπότε ήταν και αρκετά ακριβή. Ξεκινάω να πάω βόρεια αλλά φτάνω στο πρώτο σημείο ελέγχου. Εκεί είχα βγάλει άδεια και πέρασα κανονικά. Μετά όμως στα επόμενα 2 σημεία ελέγχου για λόγους ασφαλείας πρέπει η άδεια σου να έχει δυο ονόματα πάνω, οπότε και δε με άφησαν να φύγω… Επιστροφή στο Λεχ… Πάω σε τουριστικά γραφεία και μου κανονίζουν την μια άδεια για το ένα σημείο. Την άλλη θα πρέπει να την έβγαζα μόνος. Οπότε βρήκα έναν ιταλό που μου δάνεισε το διαβατήριο του και το έκανα. Αργούτσικα πλέον ξαναέφυγα για πάνω. Δρόμος με πολλές πολλές στροφές, άσφαλτος ανύπαρκτη και μερικά οχήματα ανά 5 λεπτά. Το μηχανάκι όσο ανεβαίνω σε υψόμετρο αρχίζει να επηρεάζεται και δε λειτουργεί τόσο καλά. Οι καύσεις του έχουν πρόβλημα. Ήταν σα να έχανε ιπποδύναμη συνεχώς. Όσο βέβαια ανέβαινα υψόμετρο τόσο και το κρύο γινόταν πιο έντονο. Έφθασα να φοράω μπουφάν με πούπουλα και αντιανεμική φλούδα απέξω-γάντια κτλ. Μετά από 90 λεπτά έφθασα στο Κχάρντουνγκ Λα. Αρχικά μόνος μου αλλά σιγά σιγά φάνηκαν κάποιοι τουρίστες. Οι Ινδοί ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος δρόμος του κόσμου. Και να μην είναι αξίζει πάντως η όποια δυσκολία για να φτάσεις εκεί καθώς έχεις θέα όλη τη κοιλάδα και τις οροσειρές στα βόρεια. Είχε σε μια πρόχειρη κατασκευή καφέ και κατάστημα με σουβενίρ. Μου εξήγησαν πως πίσω έβλεπα Πακιστάν και πως αυτοί μένουν όλο το χρόνο εκεί πάνω. Αποστολή τους είναι να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο μαζί με μια εταιρία και τον στρατό. Βγήκα κάποιες φωτογραφίες και ξεκίνησα την επιστροφή μου. Έλα μου που έπεσαν κάποια βράχια και έκλεισε ο δρόμος. Ευτυχώς λόγω της χειμερινής συντήρησης έχουν ανά 2 χιλιόμετρα και σκαπτικά οχήματα και εργάτες και ο δρόμος άνοιξε σε λιγότερο από μισή ώρα. Βέβαια πιο πάνω κάναν και κάποια έργα… Τσάι σε έναν σταθμό ελέγχου και φεύγω για το Λεχ και τα γύρω χωριά….
Φωτογραφίες: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Λεχ-Ινδία-2011.129/
Λεχ, Αύγουστος 2011.
Είμαι μέσα στο αεροπλάνο από Δελχί για Λέχ. Το μεγαλύτερο ποσοστό των επιβατών γερμανοί. Πρώτη φορά που φοβήθηκα σε αεροπλάνο… Ενώ μας ξημέρωσε πάνω από τα Ιμαλάια και τις επιβλητικές χιονισμένες βουνοκορφές ο φόβος δεν άργησε να έρθει. Τέτοιες απότομες στροφές και τέτοια κλίση σε αεροπλάνο πρώτη φορά ένιωσα. Βέβαια σε λίγα προσγειωθήκαμε σε ένα ερημικό τοπίο ανάμεσα σε γιγάντιες οροσειρές. Λιγάκι πιο κάτω πολλά στρατιωτικά τολ, ενώ η αίθουσα αφίξεων η μικρότερη που έχω πάει ποτέ. Πήρα έναν χάρτη της πόλης σε φωτοτυπία και βγήκαμε με έναν γερμανό για αναζήτηση ταξί. Φτάσαμε λοιπόν στο κεντρικό παζάρι όπου κοντά θεωρητικά θα ήταν και ο ξενώνας που θα έμενα… Δυστυχώς όμως δεν είχαν επιβεβαιώσει την κράτηση. Έτσι περιπλανήθηκα αρκετά για να βρω αυτό που ήθελα. Ένα αυθεντικό guesthouse που τελικά και το βρήκα. Λιγάκι στα βόρεια της πόλης. Το δωμάτιο μικρό, ούτε 1.5Χ2μ. αλλά ήταν αυθεντικό. Εδώ θα έπρεπε να κάνω προσαρμογή στο υψόμετρο, να δω κάποια μοναδικά μοναστήρια, να περάσω από τον πιθανώς ψηλότερο δρόμο του κόσμου και να κατακτήσω το KhardungLa. Αρχικά κύριο μέλημα μου ήταν να κάνω προσαρμογή. Σκεφτείτε ότι πολλοί γυρνούσαν πίσω με την επόμενη πτήση ή την επόμενη μέρα καθώς είμαστε συνεχώς σε υψόμετρο 3000μ.+. Έτσι την πρώτη μέρα εξερεύνησα το παζάρι με τα πολλά χειροποίητα ή και ανακυκλωμένα προϊόντα, πήγα μέχρι το κοντινό μοναστήρι που δεσπόζει και έψαξα για να νοικιάσω μηχανάκι ώστε να πάω την επόμενη μέρα στο Κάρντουνγκ Λα. Υπήρχαν πολλές αγορές με ορειβατικά προϊόντα αλλά ήταν απομιμήσεις κυρίως. Βέβαια αγόρασα έναν πουπουλένιο υπνόσακο που κρατάει αρκετά καλά ακόμη και σήμερα. Τουρίστες αρκετοί και όπως είπα πριν γερμανοί. Παντού υπήρχαν γερμανικοί φούρνοι ή γερμανικό πρωινό. Από συμπτώματα ακόμη ελαφρά ζαλάδα και υποπονοκέφαλος. Νόμιζα ότι είμαι μια χαρα… Τώρα που έψαχνα για μηχανή δε βρήκα τίποτα αξιόλογο καθώς έρχονται Γερμανοί και Εβραίοι και κάνουν τουρ εδώ πάνω. Οπότε επέλεξα αυτό που είχε τα λιγότερα προβλήματα. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα για να φύγω, νοικιάζω το μηχανάκι (με κάρτα από βιντεοκλαμπ αντί για δίπλωμα, διότι δεν εμπιστευόμουν), προμηθεύομαι τρόφιμα νερά κτλ ώστε να λείψω 2 μέρες και βάζω βενζίνη την οποία την φέρνουν τα φορτηγά 2 μήνες τον χρόνο που είναι ανοιχτοί οι δρόμοι ή με αεροπλάνο οπότε ήταν και αρκετά ακριβή. Ξεκινάω να πάω βόρεια αλλά φτάνω στο πρώτο σημείο ελέγχου. Εκεί είχα βγάλει άδεια και πέρασα κανονικά. Μετά όμως στα επόμενα 2 σημεία ελέγχου για λόγους ασφαλείας πρέπει η άδεια σου να έχει δυο ονόματα πάνω, οπότε και δε με άφησαν να φύγω… Επιστροφή στο Λεχ… Πάω σε τουριστικά γραφεία και μου κανονίζουν την μια άδεια για το ένα σημείο. Την άλλη θα πρέπει να την έβγαζα μόνος. Οπότε βρήκα έναν ιταλό που μου δάνεισε το διαβατήριο του και το έκανα. Αργούτσικα πλέον ξαναέφυγα για πάνω. Δρόμος με πολλές πολλές στροφές, άσφαλτος ανύπαρκτη και μερικά οχήματα ανά 5 λεπτά. Το μηχανάκι όσο ανεβαίνω σε υψόμετρο αρχίζει να επηρεάζεται και δε λειτουργεί τόσο καλά. Οι καύσεις του έχουν πρόβλημα. Ήταν σα να έχανε ιπποδύναμη συνεχώς. Όσο βέβαια ανέβαινα υψόμετρο τόσο και το κρύο γινόταν πιο έντονο. Έφθασα να φοράω μπουφάν με πούπουλα και αντιανεμική φλούδα απέξω-γάντια κτλ. Μετά από 90 λεπτά έφθασα στο Κχάρντουνγκ Λα. Αρχικά μόνος μου αλλά σιγά σιγά φάνηκαν κάποιοι τουρίστες. Οι Ινδοί ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος δρόμος του κόσμου. Και να μην είναι αξίζει πάντως η όποια δυσκολία για να φτάσεις εκεί καθώς έχεις θέα όλη τη κοιλάδα και τις οροσειρές στα βόρεια. Είχε σε μια πρόχειρη κατασκευή καφέ και κατάστημα με σουβενίρ. Μου εξήγησαν πως πίσω έβλεπα Πακιστάν και πως αυτοί μένουν όλο το χρόνο εκεί πάνω. Αποστολή τους είναι να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο μαζί με μια εταιρία και τον στρατό. Βγήκα κάποιες φωτογραφίες και ξεκίνησα την επιστροφή μου. Έλα μου που έπεσαν κάποια βράχια και έκλεισε ο δρόμος. Ευτυχώς λόγω της χειμερινής συντήρησης έχουν ανά 2 χιλιόμετρα και σκαπτικά οχήματα και εργάτες και ο δρόμος άνοιξε σε λιγότερο από μισή ώρα. Βέβαια πιο πάνω κάναν και κάποια έργα… Τσάι σε έναν σταθμό ελέγχου και φεύγω για το Λεχ και τα γύρω χωριά….
Last edited: