Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.326
- Likes
- 17.530
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλτικές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
9η ημέρα - Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη!
Αυτό που αντίκρισα από τη βεράντα του διαμερίσματός μας στις 6:30 το πρωί που σηκώθηκα ήταν μια εικόνα…ειδυλλιακή.
Ήταν μια εικόνα που είχα δει κάποια στιγμή τυχαία στο internet, η οποία με μάγεψε τόσο, που έψαξα μανιωδώς μέχρι να μάθω αν βρίσκεται κάπου … και που, για να πάω να τη δω από κοντά! «Δούλεψε» πολύ το google street map και το google earth μέχρι που τη βρήκα. Υπάρχει τελικά, τη βρήκα, και τώρα είμαι μέρος της…..
Έμεινα πολύ ώρα να κοιτώ και να θαυμάζω….
Με δυσκολία… προσγειώθηκα. Έφτιαξα πρωινά και ξύπνησα και τους υπόλοιπους, προσπαθώντας με την τσίμπλα στο μάτι να τους “τραβήξω” στη βεράντα λεγοντάς τους μα…! Δείτε…! “Δεν υπάρχει”…!
Και από το μπαλκόνι μας, άρχισα να τραβώ φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες… ώσπου … τελείωσε η κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μου μηχανής! Βέβαια… είχα κι άλλη για τη συνέχεια.
Έβγαλα φωτογραφίες από τη βεράντα μας, από το δρόμο, από την πίσω μεριά του σπιτιού, απ’ το παράθυρο, από παντού!
Φορτώσαμε το αυτοκίνητο μετά πόνου ψυχής...Ή μάλλον ήταν η πρώτη φορά που εγώ έκανα λίγο το κορόιδο με το φόρτωμα, γιατί "ασχολιόμουν" με τον περίγυρο. Με "τραβούσε" το περιβάλλον τόσο πολύ...
Όπως φαινόταν το "σπίτι" μας από την κορυφή του λόφου. Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι... κυριολεκτικά...
Μόνο που οι μυτερές κορυφές των Δολομιτών είχαν τον ήλιο πίσω τους, που μόλις είχε ανατείλει ...
Αλλά το απόγευμα που θα έχει τέλειο φωτισμό ...δεν θα είμαστε εδώ...
Όχι ... δεν είναι η Λώρα Ινγκλις (από το "μικρό σπίτι στο λιβάδι")... Είναι ο γιος μου...
Το "σπίτι" μας από κοντά...
Αφού φορτώσαμε και πριν ακόμα φύγουμε (κλαψ…) προχωρήσαμε και περιηγηθήκαμε λίγο στην ευρύτερη κοιλάδα με το αυτοκίνητο ...
..... φτάνοντας ακόμα πιο κοντά στο κέντρο της φωτογραφίας (που είχα δει κάποτε στο internet), στο οποίο υπήρχε μια εκκλησία. Πρόκειται για το εκκλησάκι του San Giovanni.
Αυτή ήταν εικόνα: η εκκλησία του San Giovanni στο μέσο μιας καταπράσινης κοιλάδας (της Val di Funes) και στο βάθος να ξεπροβάλλουν οι κορυφές των Δολομιτών…
Δολομίτες αποκαλούνται τα όρη που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή της Ιταλίας. Ονομάζονται έτσι λόγω των (ομώνυμων) πετρωμάτων από τα οποία αποτελούνται και που τους προσδίδουν τις μυτερές και απότομες κορυφές καθώς και ένα χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα. Λόγω της ομορφιάς αυτού του … αρχιτεκτονικού θαύματος της φύσης ανακηρύχθηκαν από την Unesco Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Καλύτερα να μην το ‘βλεπα το μέρος. Ήταν τόσο όμορφα, που ήμουνα “για να σκάσω” που δεν αφιέρωσα άλλη μια μέρα εδώ. Ήθελα άλλη μια μέρα, για να κάνουμε πεζοπορικές διαδρομές από τις πολλές προκαθορισμένες που υπάρχουν στην περιοχή ή ακόμα και να πάμε μέχρι το διάσημο θέρετρο της Cortina που βρίσκεται βαθιά μέσα στους Δολομίτες. Τώρα θα γυρίσω πίσω και έχω απωθημένο. Θα ‘χω κλείσει πολλές «τρύπες» με αυτήν την εκδρομή δε λέω, αλλά θα έχω ανοίξει και άλλες. Δεν θα ήταν σωστό να γυρίσω πίσω και να είμαι πιο “ξεσηκωμένη” από πριν…
Φύγαμε, αφού εγώ έβαλα για τα καλά στο μυαλό μου ότι εδώ αξίζει και πρέπει να ξανάρθω…
Αχ! Αυτήν την Ιταλία δεν θα την τελειώσω ποτέ…..Αν και εδώ το τοπίο δεν μοιάζει και πολύ Ιταλικό. Εδώ τα σπιτάκια δείχνουν “Γερμανικά”, με ξύλινες επενδύσεις και πολύ επικλινείς στέγες και οι κάτοικοι φορούν κοντά παντελόνια Βαυαρικά…. Και οι οδοί στις πινακίδες είναι στα Γερμανικά (Villnöss), αλλά παρόλα αυτά …είμαστε σε Ιταλικό έδαφος!
Επόμενη στάση για σήμερα ήταν η πόλη του Bolzano ή μάλλον πιο συγκεκριμένα το αρχαιολογικό μουσείο του Νότιου Τιρόλο.
Στο «South Tyrol Museum of Archaeology» φιλοξενείται ο Ötzi ή αλλιώς «Ο άνθρωπος των πάγων». Πρόκειται για μια ανθρώπινη μούμια, που βρέθηκε το 1991 σε υψόμετρο 3.200m στις Άλπεις στα σύνορα Ιταλίας-Αυστρίας.
Ο Ötzi, που πήρε το όνομά του από την κοιλάδα Ötztal στην οποία βρέθηκε, είναι μια “υγρή” μούμια. Ο
ιστός, τα οστά και τα όργανα του είναι πολύ καλά διατηρημένα. Ο Ötzi είναι μοναδική περίπτωση
μούμιας στον κόσμο που έχει διατηρηθεί σχεδόν στο σύνολό του. Αυτό σημαίνει ότι ο Ötzi αποτέλεσε για
τους επιστήμονες πηγή πάρα πολλών πληροφοριών για τον άνθρωπο που έζησε στις Άλπεις, πριν 5.000
χρόνια.
Η διάσημη μούμια διατηρείται από το 1998 σε ένα κρύο κελί στο Μουσείο Αρχαιολογίας στο Bolzano,
υπό συνθήκες παγετώνα και παρακολουθείται με εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας. Συγκεκριμένα
βρίσκεται στους -6 ° C και σε 99% υγρασία και ψεκάζεται τακτικά με αποστειρωμένο νερό για να
αποφευχθεί η απώλεια της φυσικής υγρασίας.
Σε αυτό το κελί ήταν ξαπλωμένη όταν περάσαμε και την είδαμε μέσω ενός μικρού παραθύρου.
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, αλλά μια ιδέα για το πώς την είδαμε μας δίνει και η παρακάτω:
Μια γιγάντια οθόνη touch screen σου έδινε πολλές πληροφορίες σχετικά με το σώμα που βρέθηκε στους πάγους...
Εκτός από το σώμα του Ötzi, στο μουσείο είδαμε τα ρούχα του, τα όπλα του, καθώς και άλλα που σχετίζονται με την εποχή του χαλκού. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η αναπαράσταση του Ötzi όταν ήταν εν ζωή (και λίγο πριν πεθάνει). Σε μια αίθουσα στέκεται αγέρωχος ένας άνδρας 45 χρονών, με ύψος 1,60μ και βάρος 50 κιλά, που με υγρά μάτια ψάχνει γύρω του τον κίνδυνο. Γιατί ο Ötzi δολοφονήθηκε…..
Περάσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο. Εκτός από τις αίθουσες με τα εκθέματα που είδαμε, παρακολουθήσαμε και την παρουσίαση ενός ξεναγού, ο οποίος επεξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο ζωής του Ötzi, τι έτρωγε, με τι ασχολιόταν, την κατάσταση της υγείας του, τις ικανότητές του και με πολύ ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ακόμα και για τις συνθήκες θανάτου του!!!
Ομολογώ ότι πήγα με μεγάλη περιέργεια σε αυτό το μουσείο και έφυγα πολύ ικανοποιημένη. Είχε εξαιρετική παρουσίαση και ανάλυση των στοιχείων που είχαν περισυλλέξει οι επιστήμονες από την εποχή της ανακάλυψης της μούμιας,
Το Bolzano λίγο το είδαμε. Είδαμε μόνο την περιοχή γύρω από το μουσείο και όσο περπατήσαμε από αυτό μέχρι το αυτοκίνητο. Δοκιμάσαμε όμως και το παγωτό του. Μόλις μπήκαμε Ιταλία εξάλλου και “επιβαλλόταν” ένα παγωτό έστω και πρωί.
Μια μικρή άποψη από το παλιό και μεσαιωνικό κέντρο του Bolzano, με τα όμορφα Τυρολέζικα σπίτια του.
Πήραμε το αυτοκίνητό μας και βγήκαμε εύκολα στην Α22, με κατεύθυνση πια προς Βενετία. Στην ουσία είχαμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής από χθες, αλλά παρόλα αυτά θα ακολουθούσαν τρεις ημέρες και κάτι ακόμα, επί … Ιταλικού εδάφους. Είχε ακόμα “κι άλλα” το ταξίδι και μάλιστα “Ιταλικά”, που τόσο αρέσουν σε όλους μας. Εμείς οι μεγάλοι νιώθαμε πιο σιγουριά και άνετα στα γνωστά λημέρια της Ιταλίας, με τις τόσες φορές που έχουμε ξαναέρθει και στα παιδιά επίσης αρέσει η Ιταλία για … τα παγωτά, τις πίτσες, τα τόσα “ρωμαϊκά”, που ξέρουν ήδη από την Ιστορία, για τη Βενετία, τη Ρώμη και γενικά για …όλα!
Και εκεί που ταξιδεύαμε, έχοντας ανεβασμένη διάθεση…ακούμε ξαφνικά τη μικρή μας να λέει:
«Μπαμπά τι είναι αυτό το χαρτάκι στο τζάμι;»
«Ποιο … χαρτάκι;»
«Αμάν! Φάγαμε κλήση!»
«Από ποιον φάγαμε; Την Αστυνομία ή τη Δημοτική Αστυνομία; Γιατί; Για το παρκάρισμα; Αφού εκεί που το παρκάραμε δεν είχε παρκόμετρο. Πόσα να “φάγαμε”; Δε σταματάμε να δούμε;»
«Που να σταματήσω; Πρέπει να βρούμε parking στην Εθνική πρώτα. Λες να μας πήρανε τις πινακίδες;»
Μέχρι να βρούμε σημείο στο δρόμο για να κάνουμε στάση για να δούμε τι γίνεται … «λαχταρήσαμε». Παρόλο που επρόκειτο για μικρο-παράβαση (απλήρωτο παρκόμετρο), εμάς το μυαλό μας πήγε στο χειρότερο…μήπως μας έχουν πάρει τις πινακίδες. Πως θα γυρνούσαμε πίσω;;;;;
Τελικά οι πινακίδες ήταν στη θέση τους και η κλήση ήταν από τη Δημοτική Αστυνομία. Ήταν ένα πρόστιμο των 41€.
Εμείς μέχρι τότε με τα παρκαρίσματα είμαστε πάρα πολύ τυπικοί και προσέχαμε υπέρ του δέοντος. Ακόμα και στην ερημιά της κοιλάδας Funes κάτω από τους Δολομίτες το πρωί που σταματήσαμε για 10’ για να βγάλουμε μια φωτογραφία…πληρώσαμε parking! Εδώ όμως στο Bolzano, δεν βάλαμε εισιτήριο γιατί δεν είδαμε και πουθενά παρκόμετρο. Παρκάραμε και μέσα δε ένα αδιέξοδο και έτσι…τη “φάγαμε”.
Βέβαια, ένα άλλο καλό όταν ταξιδεύεις με το δικό σου αυτοκίνητο (και όχι με νοικιασμένο) είναι ότι μπορεί να “φας” κλήση και να τη γλυτώσεις! Που θα σε βρει η Policia του Bolzano για να σου πάρει τα χρήματα; Εμείς το βράδυ θα είμαστε Βενετία, αύριο στη Ρώμη και μεθαύριο Ελλάδα…Τρέχα γύρευε δηλαδή! Βέβαια την τρομάρα … την “τρως”! «Καταχωρείται το γεγονός αυτό … στις συγκινήσεις του ταξιδιού»
Τέλος καλό, όλα καλά. Εμείς πάντως φύγαμε χωρίς να κάνουμε επίσκεψη στα ταμεία του Bolzano και συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τη Βενετία. Το επόμενο κατάλυμά μας βρισκόταν 25’ πριν τη Βενετία σε ένα χωριό ονόματι Pianiga, κοντά στην Autostrada (Α4). Είναι από τις ελάχιστες φορές που είμαστε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο. Αν θέλαμε ας κάναμε και αλλιώς, γιατί στα “ψιλά” του booking είχα διαβάσει ότι το κατάλυμα αυτό είχε και πέναλτι σε περίπτωση που έφτανε κάποιος μετά το check in. Εμείς γύρω στις 4:00 είμαστε εκεί.
Το δωμάτιό μας ήταν ένα κλασικό, τυπικό δωμάτιο μικρού ξενοδοχείου, ευρύχωρο και με τα βασικά. Για ξενοδοχείο, που είναι κοντά στη Βενετία και για 5 άτομα ήταν από τα καλύτερα που μπορούσα να βρω και να είναι και οικονομικό.
Μέχρι να κάνουμε check in, να ψιλοετοιμαστούμε, να οργανωθούμε λίγο (γιατί θα ήταν και βροχερό απόγευμα), στη Βενετία φτάσαμε κατά τις 5:30 το απόγευμα.
Μόλις παρκάραμε και αρχίσαμε το περπάτημα … άρχισε και η βροχή! Ευτυχώς όμως ήταν βροχή τύπου shower, δηλαδή ότι πρέπει για να κάνουμε ρομαντική βόλτα μέσα στα στενά της Βενετίας και χωρίς τις ορδές του κόσμου που συνήθως την κατακλύζουν.
Η υπόλοιπη ημέρα συνεχίζεται σε επόμενο post με Βενετία
Αυτό που αντίκρισα από τη βεράντα του διαμερίσματός μας στις 6:30 το πρωί που σηκώθηκα ήταν μια εικόνα…ειδυλλιακή.
Ήταν μια εικόνα που είχα δει κάποια στιγμή τυχαία στο internet, η οποία με μάγεψε τόσο, που έψαξα μανιωδώς μέχρι να μάθω αν βρίσκεται κάπου … και που, για να πάω να τη δω από κοντά! «Δούλεψε» πολύ το google street map και το google earth μέχρι που τη βρήκα. Υπάρχει τελικά, τη βρήκα, και τώρα είμαι μέρος της…..
Έμεινα πολύ ώρα να κοιτώ και να θαυμάζω….
Με δυσκολία… προσγειώθηκα. Έφτιαξα πρωινά και ξύπνησα και τους υπόλοιπους, προσπαθώντας με την τσίμπλα στο μάτι να τους “τραβήξω” στη βεράντα λεγοντάς τους μα…! Δείτε…! “Δεν υπάρχει”…!
Και από το μπαλκόνι μας, άρχισα να τραβώ φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες… ώσπου … τελείωσε η κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μου μηχανής! Βέβαια… είχα κι άλλη για τη συνέχεια.
Έβγαλα φωτογραφίες από τη βεράντα μας, από το δρόμο, από την πίσω μεριά του σπιτιού, απ’ το παράθυρο, από παντού!
Φορτώσαμε το αυτοκίνητο μετά πόνου ψυχής...Ή μάλλον ήταν η πρώτη φορά που εγώ έκανα λίγο το κορόιδο με το φόρτωμα, γιατί "ασχολιόμουν" με τον περίγυρο. Με "τραβούσε" το περιβάλλον τόσο πολύ...
Όπως φαινόταν το "σπίτι" μας από την κορυφή του λόφου. Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι... κυριολεκτικά...
Μόνο που οι μυτερές κορυφές των Δολομιτών είχαν τον ήλιο πίσω τους, που μόλις είχε ανατείλει ...
Αλλά το απόγευμα που θα έχει τέλειο φωτισμό ...δεν θα είμαστε εδώ...
Όχι ... δεν είναι η Λώρα Ινγκλις (από το "μικρό σπίτι στο λιβάδι")... Είναι ο γιος μου...
Το "σπίτι" μας από κοντά...
Αφού φορτώσαμε και πριν ακόμα φύγουμε (κλαψ…) προχωρήσαμε και περιηγηθήκαμε λίγο στην ευρύτερη κοιλάδα με το αυτοκίνητο ...
..... φτάνοντας ακόμα πιο κοντά στο κέντρο της φωτογραφίας (που είχα δει κάποτε στο internet), στο οποίο υπήρχε μια εκκλησία. Πρόκειται για το εκκλησάκι του San Giovanni.
Αυτή ήταν εικόνα: η εκκλησία του San Giovanni στο μέσο μιας καταπράσινης κοιλάδας (της Val di Funes) και στο βάθος να ξεπροβάλλουν οι κορυφές των Δολομιτών…
Δολομίτες αποκαλούνται τα όρη που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή της Ιταλίας. Ονομάζονται έτσι λόγω των (ομώνυμων) πετρωμάτων από τα οποία αποτελούνται και που τους προσδίδουν τις μυτερές και απότομες κορυφές καθώς και ένα χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα. Λόγω της ομορφιάς αυτού του … αρχιτεκτονικού θαύματος της φύσης ανακηρύχθηκαν από την Unesco Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Καλύτερα να μην το ‘βλεπα το μέρος. Ήταν τόσο όμορφα, που ήμουνα “για να σκάσω” που δεν αφιέρωσα άλλη μια μέρα εδώ. Ήθελα άλλη μια μέρα, για να κάνουμε πεζοπορικές διαδρομές από τις πολλές προκαθορισμένες που υπάρχουν στην περιοχή ή ακόμα και να πάμε μέχρι το διάσημο θέρετρο της Cortina που βρίσκεται βαθιά μέσα στους Δολομίτες. Τώρα θα γυρίσω πίσω και έχω απωθημένο. Θα ‘χω κλείσει πολλές «τρύπες» με αυτήν την εκδρομή δε λέω, αλλά θα έχω ανοίξει και άλλες. Δεν θα ήταν σωστό να γυρίσω πίσω και να είμαι πιο “ξεσηκωμένη” από πριν…
Φύγαμε, αφού εγώ έβαλα για τα καλά στο μυαλό μου ότι εδώ αξίζει και πρέπει να ξανάρθω…
Αχ! Αυτήν την Ιταλία δεν θα την τελειώσω ποτέ…..Αν και εδώ το τοπίο δεν μοιάζει και πολύ Ιταλικό. Εδώ τα σπιτάκια δείχνουν “Γερμανικά”, με ξύλινες επενδύσεις και πολύ επικλινείς στέγες και οι κάτοικοι φορούν κοντά παντελόνια Βαυαρικά…. Και οι οδοί στις πινακίδες είναι στα Γερμανικά (Villnöss), αλλά παρόλα αυτά …είμαστε σε Ιταλικό έδαφος!
Επόμενη στάση για σήμερα ήταν η πόλη του Bolzano ή μάλλον πιο συγκεκριμένα το αρχαιολογικό μουσείο του Νότιου Τιρόλο.
Στο «South Tyrol Museum of Archaeology» φιλοξενείται ο Ötzi ή αλλιώς «Ο άνθρωπος των πάγων». Πρόκειται για μια ανθρώπινη μούμια, που βρέθηκε το 1991 σε υψόμετρο 3.200m στις Άλπεις στα σύνορα Ιταλίας-Αυστρίας.
Ο Ötzi, που πήρε το όνομά του από την κοιλάδα Ötztal στην οποία βρέθηκε, είναι μια “υγρή” μούμια. Ο
ιστός, τα οστά και τα όργανα του είναι πολύ καλά διατηρημένα. Ο Ötzi είναι μοναδική περίπτωση
μούμιας στον κόσμο που έχει διατηρηθεί σχεδόν στο σύνολό του. Αυτό σημαίνει ότι ο Ötzi αποτέλεσε για
τους επιστήμονες πηγή πάρα πολλών πληροφοριών για τον άνθρωπο που έζησε στις Άλπεις, πριν 5.000
χρόνια.
Η διάσημη μούμια διατηρείται από το 1998 σε ένα κρύο κελί στο Μουσείο Αρχαιολογίας στο Bolzano,
υπό συνθήκες παγετώνα και παρακολουθείται με εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας. Συγκεκριμένα
βρίσκεται στους -6 ° C και σε 99% υγρασία και ψεκάζεται τακτικά με αποστειρωμένο νερό για να
αποφευχθεί η απώλεια της φυσικής υγρασίας.
Σε αυτό το κελί ήταν ξαπλωμένη όταν περάσαμε και την είδαμε μέσω ενός μικρού παραθύρου.
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, αλλά μια ιδέα για το πώς την είδαμε μας δίνει και η παρακάτω:
Μια γιγάντια οθόνη touch screen σου έδινε πολλές πληροφορίες σχετικά με το σώμα που βρέθηκε στους πάγους...
Εκτός από το σώμα του Ötzi, στο μουσείο είδαμε τα ρούχα του, τα όπλα του, καθώς και άλλα που σχετίζονται με την εποχή του χαλκού. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η αναπαράσταση του Ötzi όταν ήταν εν ζωή (και λίγο πριν πεθάνει). Σε μια αίθουσα στέκεται αγέρωχος ένας άνδρας 45 χρονών, με ύψος 1,60μ και βάρος 50 κιλά, που με υγρά μάτια ψάχνει γύρω του τον κίνδυνο. Γιατί ο Ötzi δολοφονήθηκε…..
Περάσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα μιάμιση ώρα μέσα στο μουσείο. Εκτός από τις αίθουσες με τα εκθέματα που είδαμε, παρακολουθήσαμε και την παρουσίαση ενός ξεναγού, ο οποίος επεξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο ζωής του Ötzi, τι έτρωγε, με τι ασχολιόταν, την κατάσταση της υγείας του, τις ικανότητές του και με πολύ ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ακόμα και για τις συνθήκες θανάτου του!!!
Ομολογώ ότι πήγα με μεγάλη περιέργεια σε αυτό το μουσείο και έφυγα πολύ ικανοποιημένη. Είχε εξαιρετική παρουσίαση και ανάλυση των στοιχείων που είχαν περισυλλέξει οι επιστήμονες από την εποχή της ανακάλυψης της μούμιας,
Το Bolzano λίγο το είδαμε. Είδαμε μόνο την περιοχή γύρω από το μουσείο και όσο περπατήσαμε από αυτό μέχρι το αυτοκίνητο. Δοκιμάσαμε όμως και το παγωτό του. Μόλις μπήκαμε Ιταλία εξάλλου και “επιβαλλόταν” ένα παγωτό έστω και πρωί.
Μια μικρή άποψη από το παλιό και μεσαιωνικό κέντρο του Bolzano, με τα όμορφα Τυρολέζικα σπίτια του.
Πήραμε το αυτοκίνητό μας και βγήκαμε εύκολα στην Α22, με κατεύθυνση πια προς Βενετία. Στην ουσία είχαμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής από χθες, αλλά παρόλα αυτά θα ακολουθούσαν τρεις ημέρες και κάτι ακόμα, επί … Ιταλικού εδάφους. Είχε ακόμα “κι άλλα” το ταξίδι και μάλιστα “Ιταλικά”, που τόσο αρέσουν σε όλους μας. Εμείς οι μεγάλοι νιώθαμε πιο σιγουριά και άνετα στα γνωστά λημέρια της Ιταλίας, με τις τόσες φορές που έχουμε ξαναέρθει και στα παιδιά επίσης αρέσει η Ιταλία για … τα παγωτά, τις πίτσες, τα τόσα “ρωμαϊκά”, που ξέρουν ήδη από την Ιστορία, για τη Βενετία, τη Ρώμη και γενικά για …όλα!
Και εκεί που ταξιδεύαμε, έχοντας ανεβασμένη διάθεση…ακούμε ξαφνικά τη μικρή μας να λέει:
«Μπαμπά τι είναι αυτό το χαρτάκι στο τζάμι;»
«Ποιο … χαρτάκι;»
«Αμάν! Φάγαμε κλήση!»
«Από ποιον φάγαμε; Την Αστυνομία ή τη Δημοτική Αστυνομία; Γιατί; Για το παρκάρισμα; Αφού εκεί που το παρκάραμε δεν είχε παρκόμετρο. Πόσα να “φάγαμε”; Δε σταματάμε να δούμε;»
«Που να σταματήσω; Πρέπει να βρούμε parking στην Εθνική πρώτα. Λες να μας πήρανε τις πινακίδες;»
Μέχρι να βρούμε σημείο στο δρόμο για να κάνουμε στάση για να δούμε τι γίνεται … «λαχταρήσαμε». Παρόλο που επρόκειτο για μικρο-παράβαση (απλήρωτο παρκόμετρο), εμάς το μυαλό μας πήγε στο χειρότερο…μήπως μας έχουν πάρει τις πινακίδες. Πως θα γυρνούσαμε πίσω;;;;;
Τελικά οι πινακίδες ήταν στη θέση τους και η κλήση ήταν από τη Δημοτική Αστυνομία. Ήταν ένα πρόστιμο των 41€.
Εμείς μέχρι τότε με τα παρκαρίσματα είμαστε πάρα πολύ τυπικοί και προσέχαμε υπέρ του δέοντος. Ακόμα και στην ερημιά της κοιλάδας Funes κάτω από τους Δολομίτες το πρωί που σταματήσαμε για 10’ για να βγάλουμε μια φωτογραφία…πληρώσαμε parking! Εδώ όμως στο Bolzano, δεν βάλαμε εισιτήριο γιατί δεν είδαμε και πουθενά παρκόμετρο. Παρκάραμε και μέσα δε ένα αδιέξοδο και έτσι…τη “φάγαμε”.
Βέβαια, ένα άλλο καλό όταν ταξιδεύεις με το δικό σου αυτοκίνητο (και όχι με νοικιασμένο) είναι ότι μπορεί να “φας” κλήση και να τη γλυτώσεις! Που θα σε βρει η Policia του Bolzano για να σου πάρει τα χρήματα; Εμείς το βράδυ θα είμαστε Βενετία, αύριο στη Ρώμη και μεθαύριο Ελλάδα…Τρέχα γύρευε δηλαδή! Βέβαια την τρομάρα … την “τρως”! «Καταχωρείται το γεγονός αυτό … στις συγκινήσεις του ταξιδιού»
Τέλος καλό, όλα καλά. Εμείς πάντως φύγαμε χωρίς να κάνουμε επίσκεψη στα ταμεία του Bolzano και συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τη Βενετία. Το επόμενο κατάλυμά μας βρισκόταν 25’ πριν τη Βενετία σε ένα χωριό ονόματι Pianiga, κοντά στην Autostrada (Α4). Είναι από τις ελάχιστες φορές που είμαστε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο. Αν θέλαμε ας κάναμε και αλλιώς, γιατί στα “ψιλά” του booking είχα διαβάσει ότι το κατάλυμα αυτό είχε και πέναλτι σε περίπτωση που έφτανε κάποιος μετά το check in. Εμείς γύρω στις 4:00 είμαστε εκεί.
Το δωμάτιό μας ήταν ένα κλασικό, τυπικό δωμάτιο μικρού ξενοδοχείου, ευρύχωρο και με τα βασικά. Για ξενοδοχείο, που είναι κοντά στη Βενετία και για 5 άτομα ήταν από τα καλύτερα που μπορούσα να βρω και να είναι και οικονομικό.
Μέχρι να κάνουμε check in, να ψιλοετοιμαστούμε, να οργανωθούμε λίγο (γιατί θα ήταν και βροχερό απόγευμα), στη Βενετία φτάσαμε κατά τις 5:30 το απόγευμα.
Μόλις παρκάραμε και αρχίσαμε το περπάτημα … άρχισε και η βροχή! Ευτυχώς όμως ήταν βροχή τύπου shower, δηλαδή ότι πρέπει για να κάνουμε ρομαντική βόλτα μέσα στα στενά της Βενετίας και χωρίς τις ορδές του κόσμου που συνήθως την κατακλύζουν.
Η υπόλοιπη ημέρα συνεχίζεται σε επόμενο post με Βενετία
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
