Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[varioAthens]

Εγώ με κάθε ειλικρίνεια σου λέω πως δεν έχω διαβάσει καθόλου την ιστορία σου μετά τα γεγονότα... δεν μου βγαίνει, μελαγχολώ... Προς Θεού, δεν έχει να κάνει καθόλου με τον τρόπο που γράφεις, έτσι? Αλλά έτσι είμαι εγώ... Σε άλλους, αντίθετα, μπορεί να τους έχει βγεί τώρα περισσότερο από ποτέ η ανάγκη να διαβάσουν πράγματα για την Ιαπωνία...δεν ξέρω τι να σου πώ...

 

[Dva Srca]

Σκέφτηκα επειδή σίγουρα κάποιοι θα θέλουν να διαβάσουν και κάποιοι άλλοι όχι, αλλά και για να μη χάσω εντελώς τον ειρμό μου, να κάνω update πιο αραιά αλλά να μη σταματήσω την ιστορία, για παράδειγμα ένα επεισόδιο κάθε 14-20 μέρες ή κάτι τέτοιο, νομίζω θα είναι μια καλή μέση λύση. Και όσοι θελήσουν αργότερα να διαβάσουν την ιστορία από εκεί που είχαν μείνει, θα είναι πιο εύκολο πιστεύω έτσι. Περίπου 4-5 κεφάλαια έχουν μείνει ακόμα, κρίμα είναι να μην τελειώσει η ιστορία ή να χαλάσει η ποιότητά της.

 

[travelina]

Εγώ προτείνω να συνεχίσεις.
Το ταξίδι μας στην Ιαπωνία δυστυχώς ακυρώθηκε (ή έστω αναβλήθηκε για κάποιο διάστημα), τουλάχιστον ας ταξιδεύουμε με τις όμορφες ιστορίες που γράφετε...

 

[varioAthens]

Σκέφτηκα επειδή σίγουρα κάποιοι θα θέλουν να διαβάσουν και κάποιοι άλλοι όχι, αλλά και για να μη χάσω εντελώς τον ειρμό μου, να κάνω update πιο αραιά αλλά να μη σταματήσω την ιστορία, για παράδειγμα ένα επεισόδιο κάθε 14-20 μέρες ή κάτι τέτοιο, νομίζω θα είναι μια καλή μέση λύση. Και όσοι θελήσουν αργότερα να διαβάσουν την ιστορία από εκεί που είχαν μείνει, θα είναι πιο εύκολο πιστεύω έτσι. Περίπου 4-5 κεφάλαια έχουν μείνει ακόμα, κρίμα είναι να μην τελειώσει η ιστορία ή να χαλάσει η ποιότητά της.

Συνέχισέ την καλύτερα... έχεις δίκιο πώς θα χάσεις τον ειρμό σου...

 

[taver]

Παιδιά ήθελα να ρωτήσω και εσάς περί του θέματος, γιατί χωρίς το κοινό μου δεν πάω πουθενά!

Πιστεύετε ότι θα ήταν καλύτερα να συνεχιστεί η ιστορία αφού καταλαγιάσει λίγο το κακό που χτύπησε την αγαπημένη μας χώρα, για να είμαστε όλοι λίγο πιο αισιόδοξοι; Απλώς δε θέλω να γράφω την ιστορία και να είμαι εκτός κλίματος, δε θέλω σε καμία εντύπωση να φανεί ότι δε με έχει αγγίξει αυτή η καταστροφή και ότι δε σκέφτομαι τους ανθρώπους εκεί...

Περιμένω τις απόψεις σας, δεν έχω πρόβλημα να συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα, η ιστορία σε καμία περίπτωση δε θα μείνει ημιτελής

Μια ιστορία μπορεί να γράφεται σε μια χρονική στιγμή, αλλά μένει και διαβάζεται συνεχώς μετά. Όποτε και να τη γράψεις, η πλειονότητα των αναγνωστών θα έρθει να τη δει πολύ καιρό μετά. Καλύτερα γράψε ενώ ακόμη θυμάσαι όσα έγιναν... ακόμα κι αν το κάνεις απλώς σε ένα αρχείο στον υπολογιστή σου, και την ανεβάσεις μετά από καιρό.

 

[Yorgos]

+1 κι από μένα.

 

[Pandora]

Παιδιά ήθελα να ρωτήσω και εσάς περί του θέματος, γιατί χωρίς το κοινό μου δεν πάω πουθενά!

Πιστεύετε ότι θα ήταν καλύτερα να συνεχιστεί η ιστορία αφού καταλαγιάσει λίγο το κακό που χτύπησε την αγαπημένη μας χώρα, για να είμαστε όλοι λίγο πιο αισιόδοξοι; Απλώς δε θέλω να γράφω την ιστορία και να είμαι εκτός κλίματος, δε θέλω σε καμία εντύπωση να φανεί ότι δε με έχει αγγίξει αυτή η καταστροφή και ότι δε σκέφτομαι τους ανθρώπους εκεί...

Περιμένω τις απόψεις σας, δεν έχω πρόβλημα να συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα, η ιστορία σε καμία περίπτωση δε θα μείνει ημιτελής

Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ευαισθησία σου...

Προτείνω να συνεχίσεις στο ίδιο κλίμα της χαρούμενης παρέας αφού η ιστορία αφορά παρελθόντα χρόνο...και γράφε όσο ο οίστρος παραμένει ψηλά...

Προσωπικά, θα σε ακολουθήσω όταν θα νοιώσω καλύτερα...ξέρω ότι με καταλαβαίνεις...

 

[PAPI_9]

Και γω θεωρώ ότι πρέπει να συνεχίσεις..

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο VIII - Νάχα

Η καταβόθρα στέρησε τον Dva, τον Tatsu και τον Moe από κάθε είδος υπομονής. Ο Moe ήταν έξυπνος και γρήγορος και μπήκε πρώτος στο μπάνιο, κάνοντας τους άλλους δύο να περιμένουν το comeback του σαν λύτρωση, καθώς όση ώρα κάθοντας στο κυρίως δωμάτιο τους έμπαιναν στο μυαλό διάφορες δαιμονισμένες ιδέες, από το να καλύψουν όλη τη μούρη του άγνωστου συγκατοίκου με αφρό ξυρίσματος μέχρι να του τσιμπήσουν τις ρώγες ώσπου να ουρλιάξει αμήν. Τελικά περιορίστηκαν σε μια ηχογράφηση του φαινομένου και στηνεκτόξευση προσβλητικών λέξεων και φράσεων στην νεοελληνική. Ο Moe βγήκε με το λουσμένο μαλλί της ντίβας από το μπάνιο και οι άλλοι είχαν ξεμείνει από υπομονή. Δεκαπέντε λεπτά μετά, οι τρεις τους βρίσκονταν σα τους πρόσφυγες στο βρώμικο διάδρομο του hostel, να ζητιανεύουν την προσοχή των κοριτσιών χτυπώντας τους ευγενικά και διακριτικά την πόρτα. Προφανώς τα κορίτσια κοιμόντουσαν, ωστόσο το ξύπνημά τους πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και η ομάδα των μουρλών παρατήρησε έξω από το κατώφλι του ανδρικού δωματίου το φαινόμενο της καταβόθρας όλο δέος. Τα κορίτσια πείστηκαν: ύπνος για σήμερα is over. Αύριο πάλι, αν δεηθεί η παραγωγή και οι θεοί της Shinto.

Στη ρεσεψιόν οι φίλοι μας χρειάστηκαν ορισμένες πληροφορίες, έτσι η αλληλεπίδραση με τους ιδιοκτήτες του χόστελ ήταν απλά αναπόφευκτη. Ο μακρυμάλλης τύπος με το βαμμένο νύχι ήταν και το πρωί εκεί, φρέσκος λες και είχε κοιμηθεί οχτώ γεμάτες ώρες, ενώ στις 3 ήταν ακόμα ξύπνιος. Επειδή αισθάνθηκε λίγο ηλίθιος να προσπαθεί μάταια να συνεννοηθεί με τον Tatsu στα ιαπωνικά, καθώς η προφορά του ήταν λίγο ασυνήθιστη και η συνεννόηση αντιμετώπιζε εμπόδια και πρακτικές δυσκολίες, κάλεσε τον senpai του από το δίπλα δωμάτιο, το δωμάτιο της τζούρας, των τατάμι και των αμερικάνικων tv show, όπως φαινόταν από έξω τουλάχιστον. Ο senpai "ήξερε αγγλικά", σύμφωνα με τον ρεσεψιονίστ. Στην ουσία, ο senpai απλά είχε πιάσει ορισμένες φράσεις από τα άπειρα serial που είχε δει στην τηλεόραση, με αποτέλεσμα το "definately" και το "popular spot" να πέφτουν ροδάνι, αλλά απλές λέξεις και φράσεις να αντικαθίστανται από ένα αμάγαλμα ιαπωνο-αγγλικών που οδηγούσαν τον Tatsu σε πρωινή ναυτία. Ο senpai δε είχε το πιο υπέροχα σφαιρικό, μαυρισμένο από τον ήλιο και γυαλιστερό φαλακρό κεφάλι που είχε δει η παρέα στη μέχρι τώρα πορεία της. Ήταν τόσο υπέροχο, που έκανε τους μοναχούς στην Ασία να κρύβονται από ντροπή και τον Tatsu να αποσπάται κάθε φορά που o senpai χαμήλωνε λίγο το βλέμμα για να σκεφτεί. Η υπόλοιπή του παρουσία εξίσου απλή αλλά συνάμα επιβλητική: αλυσίδα στο λαιμό, φανελίτσα μαύρη αμάνικη και σορτσάκι με ιβίσκους.

Τελικά με τα χίλια ζόρια η παρέα κατάφερε να εξασφαλίσει τον ένα και μοναδικό χάρτη της πόλης από τη ρεσεψιόν, τον οποίο και οι δύο τόνισαν ότι ήθελαν πίσω στο τέλος της παραμονής της παρέας στο χόστελ (δεν τον πήραν πίσω ποτέ). Στόχος της ημέρας, για το πρωί τουλάχιστον, ήταν να επισκεφθούν τον κεντρικό δρόμο Kokusai-dori, το κάστρο Shuri και ό,τι άλλο προλάβαιναν ή τυχόν έβλεπαν στο δρόμο.

Έξω από το χόστελ η ατμόσφαιρα αρχικά ήταν ευχάριστη, καθώς η επίμονη και απροσδιόριστη μυρωδιά του κτιρίου είχε πλέον φύγει ανεπιστρεπτί, ωστόσο οι φίλοι μας είχαν να αντιμετωπίσουν σύντομα ένα άλλο πρόβλημα, που άκουγε στο όνομα υγρασία. Η Νάχα και η Οκινάουα συνολικά έχει τροπικό κλίμα, με αποτέλεσμα η μέση θερμοκρασία της να κυμαίνεται γύρω στους 25-30 βαθμούς όλο το χρόνο, ενώ οι βροχοπτώσεις είναι έντονες όλο το χρόνο, αλλά ακόμα και όταν δεν είναι η αίσθηση ότι είναι κανείς βρεγμένος παραμένει. Το πρόβλημα δε γίνεται αισθητό αμέσως, αλλά μετά από λίγο περπάτημα, η αφαίρεση ρούχων επιβάλλεται και τα κοντομάνικα είναι must.

Η γειτονιά που έμεναν ήταν θαρρείς η πιο παρακμιακή στο νησί. Αυτό το συμπέρασμα το είχαν βγάλει και το προηγούμενο βράδυ, ωστόσο εκείνη την ώρα ήταν πιο εμφανές από ποτέ: άβαφτα κτίρια που είχαν αρχίσει να σαπίζουν και να σκάνε από την υγρασία, τεράστιοι ανεκμετάλλευτοι χώροι γεμάτοι ζιζάνια, λοφίσκους από χώμα και καμμένα από τον ήλιο λάστιχα από φορτηγά και δαιδαλώδη συγκροτήματα φθηνών κατοικιών σε αποχρώσεις του μπορντώ, του καφέ και, φυσικά του γκρι, σε κάθε τετράγωνο. Μέσα σε όλο αυτό το πρωινό χάος, τα μουρλά έπεσαν πάνω σε μια ευχάριστη έκπληξη, η οποία εκτός των άλλων ήταν και εντελώς απρόσμενη. Μια πύλη, που θύμιζε πύλη ναού, τους οδήγησε σε έναν μικρό, καλά κρυμμένο κήπο, με δωρεάν είσοδο. Ο κήπος ήταν απίστευτα περιποιημένος, με την πατροπαράδοτη λιμνούλα koi, ιβίσκους παντού, έναν μεγάλο βράχο με ένα όμορφο κιόσκι στην κορυφή του και έναν εντυπωσιακό καταρράκτη να πέφτει από την κορυφή του, ένα μικρό αριστούργημα και μια ανάσα οξυγόνου μέσα στην υγρασία και την παρακμή της περιοχής. Μια Αμερικάνα καθόταν και διάβαζε νωχελικά ένα βιβλίο στο κιόσκι, κοιτώντας την παρέα μας χωρίς να της προκαλείται ιδιαίτερη εντύπωση - μέχρι που άκουσε ότι δε μιλούσαν μεταξύ τους αγγλικά. Αφού πήραν δυνάμεις, ξέχασαν τον ωραίο κοιμώμενο στο χόστελ και θυμήθηκαν ότι η ζωή είναι ωραία, οι φίλοι μας συνέχισαν με το χάρτη ανα χείρας για την Kokusai-dori.

Ο κεντρικός δρόμος Kokusai-dori απείχε από το χόστελ τους περίπου είκοσι λεπτά ποδαράτο. Ήταν ολοφάνερο ότι συγκέντρωνε όλη τη ζωή, την κίνηση και τη δραστηριότητα της πόλης. Ταχυδρομεία, εστιατόρια, καφέ, υπαίθρια αγορά, arcade games stations, σταθμοί του monorail, όλα ήταν εκεί. Αφού στάμπαραν τον σταθμό του monorail, απ' όπου θα πήγαιναν στο Shuri για να δουν το ομώνυμο κάστρο αργότερα, τα μουρλά πήραν το δρόμο όλο ευθεία και χάρηκαν τις αμέτρητες χαρές αυτού του μαγικού πεζόδρομου (κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας), αυτού του μαγικού κόσμου που ένωνε μοναδικά ανατολή και δύση, σικ και καλτ, νησί και μεγαλούπολη, λεπτότητα και παντελή έλλειψη γούστου.

Πρώτη γνωριμία της παρέας στην Ονικάουα ήταν η Keyton. Η Keyton ήταν ένας παπαγάλος, ένα πανέμορφο, τεράστιο μπλε και κίτρινο πουλί, που ενίοτε έκραζε τις ελάχιστες λέξεις που είχε μάθει στα ιαπωνικά και τα αγγλικά. Η Keyton ήταν μια ανεξάρτητη κυρία: καθόταν πάνω στο κλουβί της και όχι μέσα σε αυτό. Ωστόσο, από κάτω, ο ιδιοκτήτης της έδινε τις απαραίτητες συστάσεις στους περαστικούς που τη θαύμαζαν: "A name is Keyton. Sex is female. He is afraid (πάει η θηλυκότητα της κακομοίρας της Keyton)".

Μετά την Keyton, ακολουθούσε μια σειρά από μαγαζιά που ένωναν ιδανικά την Οκινάουα με την παραδοσιακή σχέση της με τις Η.Π.Α. Μαγαζιά που πουλούσαν βαλσαμωμένα φίδια μέσα στο ίδιο το δηλητήριό τους, αλλά είχαν για μασκώτ την Betty Boop, τον Superman, τον Scooby Doo και οποιοδήποτε άλλο pop, tv και rock είδωλο της αμερικάνικης κουλτούρας. Μερικά μαγαζιά έπαιζαν στη διαπασών J-Pop μουσική (ιαπωνική ποπ - στην ουσία περισσότερο techno ή anime-style μουσική με φωνητικά που θυμίζουν νιαούρισμα). Τα μουρλά ΠΡΟΦΑΝΩΣ σταματούσαν μπροστά από το κάθε ενα και χόρευαν σα να μην υπάρχει επόμενο. Να τη και η μασκώτ της Οκινάουα, ένα λιονταρο/δρακοπρόσωπο πλάσμα που από τη μέση και κάτω μπορούσε να είναι ό,τι ήθελε ο εκάστοτε εμπνευστής του: Η Εύα με το φύλλο συκής στο ένα χέρι και το άλλο να καλύπτει το πλούσιο γυμνό στήθος του (σημείωση συγγραφέα: ό,τι πιο άρρωστο έχω δει μέχρι σήμερα σε μασκώτ), αθλητής του baseball, μοναχός, μωρό στα φασκιά... Και η λίστα συνεχίζεται. Η μασκώτ αυτή, για την οποία περισσότερες λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές, ήταν κολλημένη σε αυτοκόλλητη μορφή σε ψυγεία αναψυτικών, ταμπέλες καταστημάτων, διαθέσιμη σε κουκλάκια στα μαγαζιά κ.ο.κ. Απλά μαγευτικό με τον δικό του, καλτ τρόπο.

Ο κόσμος στην kokusai-dori απλά μια απόλαυση για τον τυχάρπαστο δυτικό. Μια ανάμειξη ιαπωνο-ταϊβανο-κινεζο-αμερικανακιών, με αντίστοιχα outfits που συνδύαζαν το μαγιώ Quicksilver και τη σαγιονάρα με τα ιαπωνικά θρησκευτικά χαϊμαλιά και μαλλί που θύμιζε ήρωα του Dragon Ball, φορμαρισμένο με άπλετο ζελέ. Η Τούλα και η Τουτού δήλωναν ενθουσιασμένες από τους -επιτέλους- ωραίους εμφανισιακά άνδρες που έβλεπαν γύρω τους. Η Πανδώρα ακόμα θυμόταν τον senpai και δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Τα αγόρια δήλωναν με απογοήτευση ότι οι γυναίκες της Okinawa δεν είχαν αυτή τη λεπτότητα, αυτή την εύθραυστη ομορφιά που είχαν οι γιαπωνέζες της ενδοχώρας. Αδικία μυρίζονταν, αλλά τι να έκαναν...

Επόμενη αποκάλυψη το Jump Station. Θα ρωτήσεις τώρα εσύ, varioAthens μου, τι είναι Jump Station. Και θα χεις και δίκιο. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ΔΕΝ πρόκειται για μαγαζί με τραμπολίνο. Jump Station είναι ένα μαγαζί που πουλάει αποκλειστικά merchandise από τα πολυαγαπημένα, χιλιοδιαβασμένα και χιλιοπροβεβλημένα manga και άνιμε της Jump. Η εταιρία είναι γνωστή για επικά anime με περισσότερα επεισόδια από τη Λάμψη του Φώσκολου, ονομαστικά τα Bleach, Naruto και One Piece και εκδίδει εβδομαδιαία ένα περιοδικό, το Shonen Jump, που περιέχει μέσα previews και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τους ήρωες και τα επερχόμενα επεισόδια των σειρών αυτών. Στο μαγαζί τα nerds αγόρασαν μπλουζάκια, μπισκοτάκια, μπρελοκάκια, καρτ ποστάλ και ό,τι άλλη βλακειούλα έχει φτιαχτεί, για να κάνει τους φαν των ιαπωνικών σειρών να ουρλιάζουν από ικανοποίηση σα νέες ρουβίτσες. Μετά από αυτό το απρόσμενο και χρονοβόρο καταναλωτικό όργιο, η βόλτα συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της Kokusai-dori, όπου συνεχιζόταν επ' άπειρον θαρρείς και που είχε πολλά ακόμα που η παρέα μας θα ήθελε να δει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Μάλιστα, εκείνη την ώρα στηνόταν στη μέση του δρόμου ένα street show, κάτι για το οποίο τους είχε προειδοποιήσει και ο senpai νωρίτερα. Όμορφα πράγματα, πράγματα που στην υπόλοιπη Ιαπωνία δε βλέπεις εύκολα.

Επόμενη στάση: Κάστρο Shuri. Μερικές στάσεις από την αρχή της Kokusai-dori, βρίσκεται η γειτονιά Shuri. Ήδη στο σταθμό του monorail καραδοκούσαν ταξιτζήδες που, με το που είδαν δυτικούς άρχισαν να φωνάζουν σε σπασμένα αγγλικά "κάσουρου, κάσουρου!!" (=castle, castle). Η ανεξάρτητη παρέα μας, που ήδη μια φορά είχε ξυλωθεί στα ταξί στο νησί, αγνόησε τους οδηγούς και προχώρησε. Ο δρόμος ήταν γεμάτος σήμανση για το κάστρο, αλλά η απόσταση από το σταθμό ήταν σχετικά μεγάλη και, μέσα στην υγρασία της περιοχής, φάνταζε ακόμα μεγαλύτερη. Στο δρόμο για το κάστρο, η παρέας μας σταμάτησε για μια ανάσα σε ένα πάρκο με μια λιμνούλα γεμάτη πειναλέες πάπιες, που έτρωγαν τα μπισκότα κανέλλας του Dva σα να μην είχαν ξαναφάει στη ζωή τους τίποτα και τσακώνονταν και μεταξύ τους για την αποκλειστικότητα. Το σουσάμι από τα κριτσίνια της Τούλας εκτιμήθηκε πολύ από τα τεράστια μαύρα Koi. Σε αυτό το σημείο να τονιστεί ότι τα μπισκότα κανέλλας του Dva ήταν σα το μάνα εξ ουρανού: παρ' όλο που κάποιος έτρωγε κάθε μέρα από αυτά (άνθρωπος ή ζώο) δεν τελείωναν ποτέ. Στο πάρκο έπαιζε και μια οικογένεια με δύο μικρά κοριτσάκια, τα οποία ούρλιαζαν κάθε φορά που τα κυνηγούσαν οι πειναλέες πάπιες για φαϊ. Αχ, τι στιγμές έχανε το κοτοπουλάκι, που για την ημέρα εκείνη θα ξεκουραζόταν στο χόστελ, όσο ήταν δυνατόν να ξεκουραστεί κανείς με τον κο καταβόθρα εκεί μέσα, ο θεός και η ψυχή της δύσμοιρης θεότητας, του ιερού κοτοπουλακίου!

Επιτέλους η παρέα έφτασε μετά από σκαρφάλωμα και βογγητά στο κάστρο, το οποίο είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα αρχιτεκτονικής Ryukyu και έδρα του βασιλείου Ryukyu που κάποτε μεσουρανούσε στα νησιά αυτά του Ειρηνικού. Εδώ απαιτούνται λίγα μαθήματα ιστορίας & πολιτισμού, Πανδώρα μου, δε συμφωνείς; Λοιπόν, τα νησιά Ryukyu αποτελούν τα νοτιότερα νησιά της Ιαπωνίας. Μεγαλύτερο από αυτά είναι η Οκινάουα. Λίγο βορειότερα απλώνεται μια ακόμα συστάδα νησιών, τα νησιά Amami, τα οποία λόγω εγγύτητας στα νησιά Ryukyu, έπεσαν εύκολα στη δικαιδοσία τους. Έτσι δημιουργήθηκε το βασίλειο Ryukyu, το οποίο δρούσε ανεξάρτητα από όλη την υπόλοιπη Ιαπωνία ανάμεσα στον 15ο και τον 19ο αιώνα. Τα νησιά απέκτησαν δική τους συνείδηση, που είναι φανερή μέχρι και σήμερα, καθώς και τις δικές τους γλώσσες, τη γλώσσα που είναι γνωστή σήμερα ως Central Okinawan και τη γλώσσα Amami. Στην ουσία, η πλειοψηφία των ντόπιων στην Okinawa είναι δίγλωσσοι, μιλώντας στο σπίτι Okinawan και στο δρόμο ιαπωνικά. Στα νησιά Amami, που πάντα ήταν κατώτερα λόγω μεγέθους και έλλειψης μεγάλων αστικών κέντρων, υπάρχουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που δε γνωρίζουν καν ιαπωνικά. Τα νησιά του βασιλείου Ryukyu είχαν πάντα τη δική τους, διακριτή αρχιτεκτονική, την οποία προστατεύει η Unesco, καθώς έχει κινδυνεύσει ουκ ολίγες φορές από εξαφάνιση στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, το κάστρο Shuri είχε γκρεμιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μάχη της Okinawa του 1945, ωστόσο αποκαταστάθηκε σχεδόν πλήρως το 1992.

Το κάστρο είχε εντυπωσιακή και απλή συνάμα οχύρωση, στο κέντρο βρισκόταν το κυρίως κτίριο του παλατιού, που κάποτε στέγαζε την αριστοκρατία του βασιλείου Ryukyu, ενώ γύρω από το παλάτι απλωνόταν ένα δαιδαλώδες σύστημα κήπων, ξύλινων γεφυριών και μονοπατιών. Στην κεντρική πλατεία εντός των τειχών είχε στηθεί μια σκηνή, όπου η παρέα παρακολούθησε την πιο παράξενη, πιο ατσούμπαλη και εξωτική χορογραφία αποπλάνησης του αρσενικού από το θηλυκό που είχαν σκεφτεί ή δει ποτέ τους. Περπατώντας τριγύρω, οι φίλοι μας βγήκαν σε μια εξέδρα που είχε χτιστεί στην άκρη των τειχών και χάριζε την πιο φανταστική πανοραμική θέα της Νάχα που είναι διαθέσιμη σε όλο το νησί. Εκείνη τη στιγμή τα μαύρα σύννεφα άρχισαν να στέλνουν στο έδαφος του νησιού τις πρώτες στάλες τροπικής βροχής, με αποτέλεσμα η παρέα να τραπεί σε φυγή, χαρούμενη ωστόσο επειδή είχε δει όλα τα σημαντικά σημεία που είχε να προσφέρει η περιοχή.

Πίσω στο χόστελ, τα nerds αποφάσισαν να ξεκουραστούν λίγο από το περπάτημα, ενώ τα αγόρια είχαν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν τον ξύπνιο, πλέον, συγκάτοικό τους. Ο Donnie είναι αυθεντικά από τη Virginia των ΗΠΑ, όμως έχει να πάει σπίτι του περισσότερα από 2 χρόνια. Πριν 3 χρόνια δούλευε στην αμερικάνικη αεροπορική βάση στην Okinawa, και από τότε επιστρέφει μια φορά το χρόνο γιατί, "το 'χει ερωτευτεί αυτό το νησί". Πλέον ζει μόνιμα στις Φιλιππίνες, όπου δουλεύει σε αντίστοιχη αεροπορική βάση. Ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι οι φίλοι μας είναι Έλληνες, καθότι δεν είχε πάει ποτέ στην Ελλάδα, αδυνατούσε να πει σωστά ακόμα και το απλούστερο ελληνικό μικρό όνομα, ενώ ρώτησε αν το πρωί ενοχλούσε με το ροχαλητό του. Οι φίλοι μας δυσκολεύτηκαν να κρατήσουν τα γέλια τους, ήταν ωστόσο ειλικρινείς μαζί του, κυρίως επειδή η συγκατοίκηση θα συνεχιζόταν. Ο Donnie λοιπόν απολογήθηκε για το φαινόμενο και δικαιολόγησε τον εαυτό του, λέγοντας ότι συνήθως κοιμάται μπρούμυτα εξ επί τούτου, επειδή γνωρίζει το πρόβλημα, ωστόσο το πρωί αυτό είχε επιστρέψει από τρελό ξενύχτι και μεθύσι στη downtown Νάχα, αφού πρώτα πέρασε από το αμφιβόλου ηθικής σπα "Licky Licky O". Μάααααλιστα.

Τη νύχτα η παρέα μας επέστρεψε στην Kokusai-dori, για να απολαύσει τις νυχτερινές ομορφιές της κοσμικής Νάχα.

- Η Τούλα ξεστόμισε το πιο άκομψο kawaii!! (=επιφώνημα που σημαίνει "χαριτωμένο, γλυκούλι) βλέποντας το σκυλάκι μιας ντόπιας κυρίας που κοιτούσε σαν εξωγήινη.

- Ο Tatsu ζήλεψε έναν ντόπιο πιτσιρικά που έπαιζε ένα παιχνίδι στο arcade game station που περιελάμβανε τρομερά γρήγορο πάτημα κουμπιών που οδηγούσε το θεατή στην παράνοια. Τελικά ο τύπος έχασε το high score για 50 πόντους και έβαλε το επόμενο κέρμα στη σχισμή σχεδόν έτοιμος να κλάψει. Η παραγωγή δε φέρει καμία ευθύνη για τυχόν τρέλα ή αυτοκτονία του εν λόγω νέου.

- Ο Moe έμπαινε από σουπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ, προκειμένου να βρει το γαλατάκι φράουλάς του. Απέτυχε παταγωδώς.

- Ο Dva έψαχνε το Licky Licky O, για να εξακριβώσει κατά πόσο οι ελαφροντυμένες κοπέλες που μοίραζαν ύποπτα φυλλάδια στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης στους αρσενικούς περαστικούς εργάζονταν εκεί ή όχι. Απέτυχε παταγωδώς.

- Η Τουτού έφαγε παγωτό γιαούρτι στο αμερικάνικου τύπου κατάστημα Yogurtland, για το οποίο η παρέα και η παραγωγή είχαν έντονες υποψίες ότι απασχολούσε ανήλικα παιδιά. Οι απόψεις των παικτών δεν εκφράζουν την παραγωγή και τις δικές της απόψεις με κανέναν τρόπο.

- Η Πανδώρα ήθελε να χορέψει στους ρυθμούς της J-Pop, αλλά το μυαλό του Dva ήταν πολύ στενόχωρο για τις φιγούρες της.

Η παρέα επέστρεψε με γεμάτα στομάχια και πονεμένα πόδια στο χόστελ γύρω στις 10. Οι δύο συγκάτοικοι των κοριτσιών είχαν ήδη παραδοθεί στην αγκαλιά του Ορφέα, ενώ ο Donnie ήταν προφανώς άφαντος. Με τα σώματά τους ταλαιπωρημένα από τη συνεχή κίνηση, αλλά τις καρδιές τους ζεσταμένες από την ενδιαφέρουσα και απόκοσμη μίξη που προσέφερε στον επισκέπτη η Okinawa, τα nerds έπεσαν στα κρεβάτια τους νωρίτερα απ' ό,τι συνήθως και θα είχαν κοιμηθεί αμέσως, αν η υγρασία του νησιού και η νυχτερινή μπόρα που έπιασε ξαφνικά δε τους κρατούσε με τα μάτια ανοιχτά, να κοιτούν έξω από τα μικρά παράθυρα του δωματίου τους τις τελευταίες φωτεινές επιγραφές από νέον να καθρεφτίζονται στους βρεγμένους δρόμους της σκοτεινής γειτονιάς τους...

 

[KIKI]

πολυ χαιρομαι που συνεχισες την ιστορια σου ....
Αψογος όπως πάντα !!!

 

[pattyyy]

Πολύ ωραία η συνέχεια της ιστορίας αυτής της ξεχωριστής ταξιδιωτικής παρέας!

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο IX - Βόρεια Οκινάουα

Το επόμενο πρωί η υγρασία ήταν σχεδόν αφόρητη στο δωμάτιο. Μόλις έσκασαν και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, τα αγόρια άνοιξαν διάπλατα τα μάτια τους. Όλως περιέργως, ο Donnie εκείνο το βράδυ δεν είχε ροχαλήσει καθόλου: Θαύμα; Εγχείρηση στα κρεατάκια; Θάνατος κατά τη διάρκεια του ύπνου; Όταν ο Dva στερέωσε τα γυαλιά στη μύτη του και απεκατέστησε την όρασή του, είδε τον συγκάτοικο αυτο-φιμωμένο με μια πετσέτα χεριών, με τέτοιο τρόπο που αδυνατούσε να ροχαλίσει αλλά και να το έκανε, η πετσέτα θα σκότωνε το μεγαλύτερο μέρος του θορύβου. Τουλάχιστον ανατριχιαστικό, αλλά σε κάθε περίπτωση σωτήριο για την νυχτερινή ψυχική υγεία τους.

Τα κορίτσια ξύπνησαν στους δικούς τους ρυθμούς και, όταν όλοι τους ετοιμάστηκαν και πήραν τα απαραίτητα, η πρώτη εκδρομή των nerds μακριά από τη Νάχα και τα προάστιά της μόλις ξεκινούσε. Προορισμός τους για εκείνη τη μέρα ήταν το Ενυδρείο Churaumi, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, το οποίο στεγάζεται σε έναν μεγάλο εκθεσιακό χώρο/πάρκο/μνημείο/λίγο απ' όλα στο βόρειο τμήμα του νησιού της Οκινάουα, στην περιοχή Motobu.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που συνέλεξαν μετά κόπων και βασάνων από την κατά τ'άλλα συμπαθέστατη υπάλληλο του τουριστικού γραφείου πληροφοριών της Νάχα, ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κάποιος το πάρκο χωρίς δικό του όχημα είναι να πάρει δύο λεωφορεία, το ένα με αφετηρία τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων της Νάχα και το άλλο με ανταπόκριση σε έναν σταθμό στη μέση περίπου του νησιού. Το συνολικό ταξίδι έμελλε να διαρκέσει περίπου 2 ώρες στο πήγαινε και 2 στο έλα.

Το σταθμό της Νάχα είναι πολύ δύσκολο να τον χάσει κανείς, ακόμα κι αν δεν έχει στο πλευρό του τη θεϊκή ικανότητα της Τουτούς. Όχι μόνο είναι γεμάτος λεωφορεία κάθε μεγέθους και χρώματος, αλλά περιτριγυρίζεται και από πέντε-έξι πρόθυμους ως προς τη δουλειά τους τροχονόμους, οι οποίοι αγαπούν ιδιαιτέρως να ρίχνουν Χ στους τουρίστες που προσπαθούν να προσεγγίσουν οποιαδήποτε είσοδο του σταθμού προορίζεται καθαρά και μόνο για λεωφορεία. Τα nerds σκέφτηκαν πόσο εύκολο θα ήταν να κάνει κανείς αυτούς τους ανθρώπους να χάσουν κάθε ελπίδα για ζωή - μια επισκεψούλα στο σταθμό των ΚΤΕΛ στον Κηφισό θα ήταν αρκετή.

Τα δρομολόγια και των δύο λεωφορείων που έπρεπε να πάρουν ήταν αρκετά τακτικά, με λεωφορεία να περνούν κάθε περίπου 20 λεπτά. Ο καιρός ήταν μελαγχολικά βροχερός, με μια ελαφριά ψιχάλα που δε σήκωνε ομπρέλα, αλλά σήκωνε άνετα μια κοψοφλέβικη ερωτική μπαλάντα. Και πολύ ύπνο. Οι οδηγοί ήταν νωχελικοί, αλλά η συνεννόηση μαζί τους σχετικά εύκολη, καθώς είχαν συνηθίσει τουρίστες ανάμεσα στους επιβάτες τους. Πάνω από τον οδηγό υπήρχε ένας πίνακας με τις στάσεις αριθμημένες (τα ονόματά τους μόνο στα ιαπωνικά ωστόσο) και κάθε φορά που το λεωφορείο προσέγγιζε μια νέα στάση, ένα ηλεκτρονικό νουμεράκι άναβε κάτω από το νούμερο του σταθμού, δείχνοντας το ποσό που καλούταν να πληρώσει ο επιβάτης στον οδηγό κατεβαίνοντας. Με λίγα λόγια, οι τιμές των λεωφορείων στην Οκινάουα είναι κυμαινόμενες, αρχίζοντας από 120 γιεν (περίπου 1,2 ευρώ) για μια σύντομη διαδρομή και καταλήγοντας στα 1000+ γιεν για τους τερματικούς σταθμούς. Και για τα δύο λεωφορεία που χρησιμοποίησαν, οι φίλοι μας πλήρωσαν συνολικά περίπου 15 ευρώ για την κάθε διαδρομή.

Μετά από δύο και κάτι ώρες, η παρέα στεκόταν πλέον μπροστά σε έναν χαοτικά μεγάλο ανοιχτό χώρο γεμάτο φοινικόδεντρα, θάμνους και μικρά ή μεγάλα κτίρια διάσπαρτα κτίρια, πισίνες και άλλες εγκαταστάσεις. Στο βάθος φαινόταν επιτέλους ο μεγάλος, ο ανοιχτός, ο φωτεινός και γαλανός Ειρηνικός!! Αν και η πρωτεύουσα Νάχα βρέχεται επίσης από τον ωκεανό, τα nerds δεν είχαν καταφέρει να επισκεφθούν ακόμα καμία παραλία στο νησί, παρ' όλο που οι ακτές είναι από τα πιο φημισμένα αξιοθέατά του. Ήταν η πρώτη φορά επίσης που η ομάδα είδε τόσους πολλούς δυτικούς τουρίστες μαζεμένους σε μία περιοχή.

Κατευθυνόμενα προς το κεντρικό κτίριο του ενυδρείου, τα nerds είδαν θάμνους κουρεμένους σε σχήμα καρχαρία, αστακού και πολλών άλλων θαλάσσιων πλασμάτων, γκρουπ κοριτσιών ντυμένων με ροζ δαντέλα που κρατούσαν ροζ παρασόλια, γκρουπ ηλικιωμένων σε εκδρομές τύπου ΚΑΠΗ, παιδάκια που ούρλιαζαν, συντριβάνια που έβγαιναν από σχεδόν αόρατες τρύπες στο δάπεδο, κάνοντας μούσκεμα ανίδεους περαστικούς και ένα σωρό άλλες όμορφες, πολύχρωμες εικόνες.

Το ενυδρείο χρειάζεται περίπου δύο με τρεις ώρες, για να το δει κανείς χωρίς να τρέχει. Διαθέτει πολλές διαφορετικές αίθουσες με διαφορετικές δεξαμενές, ξεκινώντας από τις μικρές στους πρώτους διαδρόμους και καταλήγοντας στην εντυπωσιακή γυάλα με τον φαλαινοκαρχαρία στην κεντρική αίθουσα. Η συγκεκριμένη δεξαμενή λέγεται ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο σε όγκο.

- Στο ενυδρείο ο Moe θαύμασε περισσότερο την τεράστια θαλάσσια χελώνα, που αποτελούσε και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα πλάσματα του ενυδρείου.

- Στο ενυδρείο ο Tatsu θαύμασε περισσότερο κάτι μικρά φωτεινά ψαράκια που λαμποκοπούσαν μέσα στο μισοσκόταδο.

- Στο ενυδρείο η Τούλα θαύμασε περισσότερο τους καρχαρίες, αφήνοντας θαμπά σημάδια στα τζάμια καθώς κολλούσε το πρόσωπό της πάνω τους σαν τα μικρά παιδιά.

- Στο ενυδρείο ο Dva θαύμασε περισσότερο το πόσο ογκώδης, χρωματιστός και βαρύς μπορεί να είναι ένας αστακός του Ειρηνικού.

- Στο ενυδρείο η Τουτού θαύμασε περισσότερο κάτι μικρά, παράξενα σκουληκάκια που μπαινόβγαιναν στην άμμο και χόρευαν στους ρυθμούς των υπόγειων υδάτων.

- Στο ενυδρείο η Πανδώρα δεν ήξερε τι να πρωτοθαυμάσει.

Γύρω από το κεντρικό κτίριο του ενυδρείου υπήρχαν επίσης ένα πάρκο δελφινιών (ανοιχτό μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι Σεπτέμβριο), ένα μικρό ενυδρείο με θαλάσσιους ελέφαντες και διάφορα άλλα σημεία μικρότερου ενδιαφέροντος. Ήταν πλέον κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο - επόμενη στάση... Emerald Beach!

Εδώ αρμόζει ένα flashback. Μια ιστορία από την εποχή που το Onii-Chan ήταν ακόμα στα σκαριά. Αγαπητή παραγωγή δέξου το, πάει το προγραμματισμένο διάλειμμα για διαφημίσεις!

Ένα ωραίο καλοκαιρινό απόγευμα, κάπου στην Πελοπόννησο της Ελλάδας, δύο νέα παιδιά, νέα και αφράτα, με μάγουλα ροδαλά και δέρματα καμμένα από τον ήλιο, με το μέλλον μπροστά τους και το παρόν να αστράφτει μπροστά στα αισιόδοξα μάτια τους, είχαν μια συζήτηση. Μιλούσαν για το ταξίδι που ονειρεύονταν να κάνουν, για τη μακρινή χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, για τις ομορφιές του ασιατικού αυτού παραδείσου που τόσες φορές είχαν δει στην τηλεόραση και τα περιοδικά, που τόσες φορές είχαν ονειρευτεί και που τόσο ήθελαν να γνωρίσουν. Όμως τα δύο αυτά παιδιά, νέα και ανικανοποίητα εξαιτίας της ηλικίας τους, με μια συνεχή δίψα για ολοένα και περισσότερες εικόνες και εμπειρίες, δεν αρκούνταν μόνο στην υλοποίηση του ιαπωνικού τους ονείρου. Κι αυτό γιατί είχαν ακόμα ένα όνειρο, εξίσου δυνατό, που φαινόταν τόσο προσιτό να υλοποιηθεί μαζί με το πρώτο. Το όνειρο αυτό ήταν να αγγίξουν τον Ειρηνικό. Αλλά να τον αγγίξουν όχι από το λιμάνι του Τόκυο, για παράδειγμα, αλλά από ένα εξωτικό νησί στην αγκαλιά των σμαραγδένιων κυμάτων, με τα φοινικόδεντρα να ρίχνουν την ογκώδη αλλά καλοσχηματισμένη σιλουέτα τους στην ηλιοκαμένη άμμο.

Το ίδιο απόγευμα ο ενθουσιασμός και μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι τους οδήγησε σε ένα μικρό επαρχιακό ίντερνετ καφέ. Λέξη-κλειδί: Γκουάμ. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Εκείνοι ήθελαν να πάνε, οι συνταξιδιώτες τους όμως; Θα συμμερίζονταν την ιδέα τους; Θα ήθελαν να τους ακολουθήσουν;

Έναν μήνα μετά, η εναλλακτική λύση βρέθηκε. Δεν ήταν ανάγκη να φύγουν εκτός ιαπωνικών συνόρων, για να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Η λύση που έψαχναν πήρε σάρκα και οστά στο όνομα ενός νησιού στον ιαπωνικό νότο: Οκινάουα. Και πλέον τα δύο νέα αυτά παιδιά, ο Dva και η Τούλα, στέκονταν εκεί, λίγα μέτρα μακριά από το δεύτερο όνειρό τους.

Emerald Beach...

Ίσως επειδή το ήθελαν τόσο πολύ, ίσως επειδή ήταν μια μοναδική ευκαιρία, ίσως επειδή συνωμότησε το σύμπαν, ο καιρός ξαφνικά άνοιξε. Ο ουρανός έγινε πιο γαλανός και τα νερά πιο γοητευτικά, πιο δελεαστικά. Ο παράδεισος ήταν εκεί, και τον άγγιζαν με τα γυμνά τους πόδια. Η χαρά έπρεπε να αποτυπωθεί, γι'αυτό βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφικές μηχανές ανα χείρας.

Η παραγωγή δεν είχε ενημερώσει τον ανίδεο ναυαγοσώστη της παραλίας για την παρουσία του τρελοκομείου στο χώρο επίβλεψής του. Το τι γέλιο έριξε ο άνθρωπος, δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τα nerds σε πόζες LOST να ατενίζουν τον ορίζοντα, τα nerds να ποζάρουν σαν σε εξώφυλλο περιοδικού μόδας, τα nerds να χάνουν την ισορροπία τους και να πέφτουν μέχρι τη μέση μέσα στο νερό, ενώ σε μία ώρα έπρεπε να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής. Παιδιά, τι να πεις... Παιδιά χαρούμενα.

Όχι, παραγωγή, όχι δεν είναι κουλ να παίξει στο backround το άσμα του κου Ρουβά "Κάνουμε Όνειρα". Βάλε καμιά διαφήμιση αντηλιακών καλύτερα!

Επιστρέφοντας στη Νάχα νωρίς το βράδυ, οι φίλοι μας είχαν μόνο δύο επιθυμίες: να φάνε και να κοιμηθούν γλυκά, με τις όμορφες εικόνες και τα χρώματα του ωκεανού και των πλασμάτων του στο κεφάλι τους.

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, ο Dva βρήκε ένα χειρόγραφο σημείωμα στο μαξιλάρι του:

"Χάρηκα ειλικρινά για τη σύντομη γνωριμία μας. Αν ποτέ ο δρόμος σας βγάλει στις Φιλιππίνες ή τις ΗΠΑ, επικοινωνήστε μαζί μου σε αυτό το mail".

Ήταν το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Donnie.

Κανείς τους δε μπορούσε να εξηγήσει ακριβώς γιατί, αλλά κατά βάθος το ροχαλητό και η παρουσία του θα έλειπε από την καλτ γειτονιά τους στη Νάχα εκείνο το βράδυ.

Κανείς τους δε μπορούσε να εξηγήσει ακριβώς γιατί, αλλά κατά βάθος όλοι τους προσπαθούσαν να μη σκέφτονται το επόμενο πρωινό, το πρωινό της αναχώρησής τους από την Οκινάουα του ονείρου και της υγρασίας, την Οκινάουα του παραλόγου και των εκπλήξεων, την Οκινάουα της αλητείας και του κοσμοπολιτισμού.

Κανείς δε ροχάλησε εκείνο το βράδυ στο χόστελ. Κανείς δεν παραπονέθηκε για την αμείωτη υγρασία. Η ψιλή βροχή τους νανούρισε όλους γλυκά και φιλόξενα.