varsa
Member
- Μηνύματα
- 1.291
- Likes
- 128
- Ταξίδι-Όνειρο
- far away
Περιεχόμενα
Ήταν αρχές Μαΐου του 2007, όταν αποφασίσαμε να κανονίσουμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι σίγουρα θα περιελάμβανε και την κρουαζιέρα στον Νείλο, αφού όσους ρώτησα μέχρι τότε, δεν σχολίαζαν τίποτε άλλο τόσο θετικά για την Αίγυπτο...
Στο αεροδρόμιο κύλισαν όλα ομαλά όπως και η πτήση της egyptair που με τον γκαζωτό πιλότο μας, του έμεινε χρόνος να μας κάνει την πρώτη ξενάγηση πάνω από το Κάιρο και τις Πυραμίδες τους, με καμάρι. Ήταν σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά.! Μας παρέλαβαν στο αεροδρόμιο μετά τα διαδικαστικά, ο ξεναγός μας και ο βοηθός του και πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο μας, αφού μας εξήγησε τα βασικά για τον εγκλιματισμό μας, (δηλαδή ότι η έκφραση είναι: "no problem" ότι κι αν συμβαίνει σε εκείνο τον τόπο), μας μετέφερε στο τεράστιο, πολυτελές και πρώην παλάτι Cairo Marriott Hotel & Omar Khayyam Casino στο νησί Ζamalek βόρεια του κέντρου.
Το γκρουπ, λόγο της μη τουριστικής ημερομηνίας ήταν σχετικά μικρό και οι νέοι από την πρώτη στιγμή, δέσαμε ευχάριστα μεταξύ μας αλλά και με τον ξεναγό μας. Ήταν απόγευμα πλέον, όταν τακτοποιηθήκαμε και δώσαμε το ραντεβού μας στο lobbyγια το δείπνο εν πλω στο Νείλο (που όπως έπεφτε η νύχτα είχε ένα μαγικό χρώμα), με belly dance και δερβίση. Το πρώτο, δεν ήταν και τόσο διαφορετικό από αυτά που βλέπουμε στις τηλεοπτικές εκπομπές ή τα μαγαζιά της Ελλάδας, αλλά ο δερβίσης, τόσο δεξιοτέχνης, ήταν το ατού της βραδιάς. Μια παρέα πλέον, διασκεδάσαμε, φωτογραφίσαμε και χαζεύαμε τα ταπεινά - «αλά Χριστούγεννα» φωταγωγημένα καραβάκια των ντόπιων, που δεν διαθέτουν τα χρήματα να κάνουν τις χλιδάτες βόλτες μετά φαγητού που κάνουν οι τουρίστες και οι πλούσιοι ντόπιοι, αλλά ήταν ευτυχισμένοι έστω και με αυτό που ζούσαν εκείνες τις στιγμές. Άλλωστε «η φτώχεια θέλει καλοπέραση»…
Με την δύση του ηλίου τα φωταγωγημένα, πανύψηλα κτίρια παράλληλα στον Νείλο, ήταν ρομαντικό τοπίο για όλους μας, και φυσικά για τα ζευγάρια των ντόπιων που σκαρφαλωμένοι στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και αγκαλιασμένοι χαζεύουν τα πλοιάρια που ανεβοκατέβαιναν τον Νείλο. Η πρώτη μας βραδιά, έκλεισε με μια μικρή περιήγηση στους χώρους του ξενοδοχείου, που ο κήπος του αποτελεί χώρο χαλάρωσης και αξιοθέατο για τους ντόπιους πλούσιους και για τους τουρίστες. Βέβαια το βράδυ το καζίνο ήταν κατάμεστο με άραβες που σου θύμιζαν ότι είσαι στην Ανατολή…
(Καιρο Αλεξάνδρεια) Ηρθα παλι....
Το επόμενο πρωί, προετοιμασμένοι με τα κατάλληλα ρούχα για να μην προκαλέσουμε τους ντόπιους με τις στιλιστικές μας αφαιρετικές επιλογές (όπως συνηθίζουμε στην Δύση), μιας και θα επισκεπτόμασταν το κέντρο του Καίρου επισκεφτήκαμε το Αιγυπτιακό μουσείο, με μια πρωτότυπη ξενάγηση –κουίζ από τον φίλτατο ξεναγό μας, που μας έκανε με πολύ χιούμορ να συγκρατήσουμε σημαντικές πληροφορίες για τα εκθέματα…. Πρώτη φορά μου άρεσε η ιστορία, που ούτε δεμένη δεν μπορώ να την υποστώ…. Και ήμουν τόσο καλή που κέρδισα και μπύρα ως έπαθλο!!!
Δεν θα σας κουράσω με τα εκθέματα που είναι πασίγνωστα, αλλά θα σας πω ότι επισκεφτήκαμε την αίθουσα με τις μούμιες στην αυθεντική τους μορφή, που ήταν ένα θέαμα αξέχαστο… κι όμως κατάφεραν να μας δώσουν την πραγματική σωματική εικόνα των Βασιλειάδων εκείνης της εποχής που δεν είχαν ούτε ίχνος λάμψης στην σημερινή τους κατάσταση…
Στην συνεχεία επισκεφτήκαμε το κέντρο και την αγορά του «Αλ χαλιλ» όπως είναι γνωστή σε μας, αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα… Η αγορά είναι περισσότερο για τους ντόπιους, δρόμοι με χώμα λόγω έργων, πωλητές με το τεράστιο τελάρο στο κεφάλι και με εκατοντάδες ψωμάκια να περιφέρονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μέσα σε σύννεφα σκόνης, που για μας τους αποστειρωμένους θα ήταν τρελό να αγοράσεις και να φας ένα…. Αλλά σίγουρα ήταν απαραίτητη η στάση στα καταστήματα με τα μπαχαρικά και τις αντίκες για να πάρεις το άρωμα της Αιγύπτου. Απολαύσαμε την παραδοσιακή λεμονάδα και τον αραβικό καφέ με μέντα, στο διάσημο El-Ηouseincafé δίπλα στο τζαμί με τις πανέμορφες ανάποδες ομπρέλες που χρησιμοποιούν για σκιά…
Το επόμενο πρωί, προετοιμασμένοι με τα κατάλληλα ρούχα για να μην προκαλέσουμε τους ντόπιους με τις στιλιστικές μας αφαιρετικές επιλογές (όπως συνηθίζουμε στην Δύση), μιας και θα επισκεπτόμασταν το κέντρο του Καίρου επισκεφτήκαμε το Αιγυπτιακό μουσείο, με μια πρωτότυπη ξενάγηση –κουίζ από τον φίλτατο ξεναγό μας, που μας έκανε με πολύ χιούμορ να συγκρατήσουμε σημαντικές πληροφορίες για τα εκθέματα…. Πρώτη φορά μου άρεσε η ιστορία, που ούτε δεμένη δεν μπορώ να την υποστώ…. Και ήμουν τόσο καλή που κέρδισα και μπύρα ως έπαθλο!!!
Δεν θα σας κουράσω με τα εκθέματα που είναι πασίγνωστα, αλλά θα σας πω ότι επισκεφτήκαμε την αίθουσα με τις μούμιες στην αυθεντική τους μορφή, που ήταν ένα θέαμα αξέχαστο… κι όμως κατάφεραν να μας δώσουν την πραγματική σωματική εικόνα των Βασιλειάδων εκείνης της εποχής που δεν είχαν ούτε ίχνος λάμψης στην σημερινή τους κατάσταση…
Στην συνεχεία επισκεφτήκαμε το κέντρο και την αγορά του «Αλ χαλιλ» όπως είναι γνωστή σε μας, αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα… Η αγορά είναι περισσότερο για τους ντόπιους, δρόμοι με χώμα λόγω έργων, πωλητές με το τεράστιο τελάρο στο κεφάλι και με εκατοντάδες ψωμάκια να περιφέρονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα και μέσα σε σύννεφα σκόνης, που για μας τους αποστειρωμένους θα ήταν τρελό να αγοράσεις και να φας ένα…. Αλλά σίγουρα ήταν απαραίτητη η στάση στα καταστήματα με τα μπαχαρικά και τις αντίκες για να πάρεις το άρωμα της Αιγύπτου. Απολαύσαμε την παραδοσιακή λεμονάδα και τον αραβικό καφέ με μέντα, στο διάσημο El-Ηouseincafé δίπλα στο τζαμί με τις πανέμορφες ανάποδες ομπρέλες που χρησιμοποιούν για σκιά…
Περνώντας από τις φτωχογειτονιές όπου πουλούσαν τα γνωστά ψωμάκια τους στο πεζοδρόμιο αυτή τη φορά, δίπλα σε μια αντλία βενζίνης έβλεπες τις πολυκατοικίες τους, που μπορεί στην πλειοψηφία τους, να μην διέθεταν παράθυρα, σοβά ή τα στοιχειώδη για την καθημερινότητα τους, αλλά όλοι διέθεταν δορυφορική τηλεόραση… Βέβαια θα μου μείνει αξέχαστη και η νεκρόπολη που δεν ξέρεις ποιο συναίσθημα σου προκαλεί πρώτα: σοκ; Φόβος; Στενοχώρια;… εκατομμύρια άνθρωποι να ζουν με τους ενταφιασμένους, λόγο φτώχειας….
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας στις Πυραμίδες και την Σφίγγα όπου η κοσμοσυρροή ήταν η αναμενόμενη και το θέαμα όπως όλοι το γνωρίζετε… μόνο που δεν ήταν στην έρημο πλέον… τα σπίτια σε απόσταση αναπνοής, κακόγουστα στέγαστρα στην βάση μιας πυραμίδας και αρκετοί καμηλιέρηδες που γίνονται πιεστικοί να κάνεις βόλτα…
Είχε φτάσει μεσημέρι πλέον και ήμασταν ελεύθεροι να συνεχίσουμε τις βόλτες μας ανεξάρτητοι. Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε μια λιγότερο τουριστική διαδρομή με τα πόδια στο Zamalek περίπου 6 χιλιόμετρα, να δούμε πως περνά ο κόσμος την καθημερινότητα του και θα παρατηρήσουμε τα πλωτά σπίτια στο ποτάμι… ηδη το ημίφως σε συνδυασμό με τα φώτα της πόλης που μόλις άναψαν, έβαψαν τον ουρανό με πορτοκαλί- μοβ αποχρώσεις…
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αλεξάνδρεια, που δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα… Λίγες επιζώσες ελληνικές επιγραφές καταστημάτων, το σπίτι του Καβάφη, το Πατριαρχείο και τα αγάλματα του Αλεξάνδρου, ήταν όλα κι όλα τα ελληνικά στοιχεία που συναντήσαμε. Βέβαια στην ξενάγηση μας, η βιβλιοθήκη ήταν αυτή που σου προκαλούσε δέος και ήταν τρομερή εμπειρία να αφεθείς στον χρόνο περιπλανώμενος στους διαδρόμους και τα πολύγλωσσα βιβλία τους…
ο ήλιος έλαμπε, οι φοίνικες διέκοπταν το γαλάζιο του ουρανού και οι αιγύπτιες με τα ρούχα τους, βουτούσαν στα δροσερά νερά μαζί με τα παιδία τους… ήταν τα πρώτα μπάνια τους, οι άντρες έκαναν την σίσα τους και όλοι μαζί ανέμελοι και ευτυχισμένοι χαιρόταν την ζωή τους… no problem…. Η περιήγηση μας τέλειωσε με το παλάτι του Φαρούκ και τις ντόπιες γεύσεις που δοκιμάσαμε στο πανέμορφο εστιατόριο, montazah.
Η συνεχεία από τον Νείλο….
Είχε φτάσει μεσημέρι πλέον και ήμασταν ελεύθεροι να συνεχίσουμε τις βόλτες μας ανεξάρτητοι. Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε μια λιγότερο τουριστική διαδρομή με τα πόδια στο Zamalek περίπου 6 χιλιόμετρα, να δούμε πως περνά ο κόσμος την καθημερινότητα του και θα παρατηρήσουμε τα πλωτά σπίτια στο ποτάμι… ηδη το ημίφως σε συνδυασμό με τα φώτα της πόλης που μόλις άναψαν, έβαψαν τον ουρανό με πορτοκαλί- μοβ αποχρώσεις…
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αλεξάνδρεια, που δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα… Λίγες επιζώσες ελληνικές επιγραφές καταστημάτων, το σπίτι του Καβάφη, το Πατριαρχείο και τα αγάλματα του Αλεξάνδρου, ήταν όλα κι όλα τα ελληνικά στοιχεία που συναντήσαμε. Βέβαια στην ξενάγηση μας, η βιβλιοθήκη ήταν αυτή που σου προκαλούσε δέος και ήταν τρομερή εμπειρία να αφεθείς στον χρόνο περιπλανώμενος στους διαδρόμους και τα πολύγλωσσα βιβλία τους…
ο ήλιος έλαμπε, οι φοίνικες διέκοπταν το γαλάζιο του ουρανού και οι αιγύπτιες με τα ρούχα τους, βουτούσαν στα δροσερά νερά μαζί με τα παιδία τους… ήταν τα πρώτα μπάνια τους, οι άντρες έκαναν την σίσα τους και όλοι μαζί ανέμελοι και ευτυχισμένοι χαιρόταν την ζωή τους… no problem…. Η περιήγηση μας τέλειωσε με το παλάτι του Φαρούκ και τις ντόπιες γεύσεις που δοκιμάσαμε στο πανέμορφο εστιατόριο, montazah.
Η συνεχεία από τον Νείλο….
…όπως όταν εισαι ερωτευμένος το στομάχι σου δένεται κομπος, η αδρεναλίνη στα ύψη και η λαχταρα να συναντησεις αυτό που εχεις αγαπησει πριν καν το δεις με τα ματια σου σε κρατα ξυπνιο, ετσι και εγω στα αγρια χαραματα εφτασα στο αεροδρομιο για την εσωτερικη πτηση Κάιρο-Ασσουαν. Δεν μπορω να σας περιγραψω χρονους, γιατι τους ειχα χασει πλεον… αλλα νωρις το πρωι φτασαμε στο Ασσουαν και επιβιβαστηκαμε στα βαν που μας περιμεναν οι χαμογελαστοι οδηγοι τους που σαν ελληνες μας εχουν ιδιαιτερη συμπαθεια… Τα χρώματα στο τοπιο άλλαξαν , η έρημος ήδη από το αεροπλάνο ήταν ορατή και εμείς στην καρδιά της πλέον. Στην στάση μας στο φράγμα του Ασουάν είδαμε τα πρωτα σπιτια της πολης ξενα προς εμας χρωματικα, αλλα σαν να μας τραβουσαν κοντα τους… και στο μνημείο της Ρώσο-Αιγυπτιακής φιλίας, εντυπωσιακή κατασκευή όπου αισθανόσουν πολύ μικρός μπροστά του, οι εργάτες μας υποδέχονταν με χαμόγελο, σταματούσαν τις δουλειές τους να χαζέψουν τους Έλληνες και να μας καλωσορίσουν… Φτανοντας στο ασσουαν με τους αχθοφορους να μας φερονται σαν βασιλειαδες (ένα σερβις που δεν ειχα ξανασυναντησει) μεταφερθηκαμε στο κρουαζιεροποιο που θα μας φιλοξενουσε τις υπολοιπες μερες ηταν το καταπληκτικο M/S Iberotel Crown Empress *****
Επιτέλους έφτασε… ήδη στην τέταρτη μέρα του ταξιδίου μας, και νομίζαμε ότι μόλις άρχισε…
Από την καμπίνα μας στο ισόγειο με τα μεγάλα παράθυρα, έβλεπες τις φελούκες να παρασύρονται από το αεράκι ακριβώς διπλά σου και τους Νούβιους να τραγουδούν στους δικούς τους ρυθμούς… Έπρεπε να ξεκουραστούμε λίγο βέβαια αφού είχαμε μεσημεριανή συνέχεια με τις ….φελούκες και την βόλτα μας με τις καμήλες... ήταν 3 το μεσημέρι πλέον, η θερμοκρασία στους 35 βαθμούς περίπου, αλλά θα ήταν αδιανόητο να αφήσεις την βόλτα στα νερά του Νείλου… για το air-conditionτου σαλονιού… Δέσαμε τα μαντίλια μας με τον δικό τους τρόπο και μέσα σε απολυτή ησυχία ρεμβάζαμε τα νησάκια και τα παιδία που παίζαμε στις όχθες του ποταμού… Σειρά είχε η βόλτα με τις καμήλες στην έρημο δίπλα στα χωριά των Νούβιων και το μαυσωλείο του αγά Χαν με ενδιάμεση στάση για καυτό τσάι μέντας σε τοπικό καφενείο για λίγα λεπτά στην σκιά… Οι συνοδοί μας με κάθε καμήλα σου μιλούσαν ελάχιστα «παπαγαλικα» ελληνικά και ήταν ικανοί να σου κάνουν τα πάντα για λίγα ευρώ… ο κύκλος στην έρημο έκλεισε με τα πολύχρωμα καραβάκια που περνώντας από το Oldcataract, μας μετέφεραν στο πλοίο μας για να απολαύουμε το ηλιοβασίλεμα πίσω από τους αμμολόφους… Μια εικόνα χίλιες λέξεις….
Σχετικά αργά το βράδυ βγήκαμε στην αγορά της πόλης και ενώ η παρέα έμεινε να απολαύσει την sprite του σε τοπικό καφενείο, εμείς ανακατευτήκαμε με τους ντόπιους και παρασυρθήκαμε από τις μυρωδιές των λιβανιών που έκαιγαν στον δρόμo και μας καλούσαν στο κατάστημα για αγορά μπαχαρικών… είναι η πιο αυθεντική και όμορφη αγορά να προμηθευτείς το Καρκαντέ σου και τα μπαχάρια σου….Ξημερώματα το κρουαζιερόπλοιο μας ξεκίνησε για το ολιγοήμερο ταξίδι μας με πρώτη στάση το Κομομπο, στον ναό του Σόμπεκ. Πρέπει να ήταν γύρω στις 5 με 6 το πρωί και η ξενάγηση έγινε με την ανατολή του ηλίου… τελικά τους καταλαβαίνω πως ήταν λάτρες του θεού Ήλιου (AmonRaa)… Επιστρέφοντας στο πλοίο ήταν αδύνατο να κοιμηθώ με την τόση ομορφιά γύρω μου και θεωρούσα ότι μια στιγμή αν λείψω θα χάσουν τόσα πολλά τα μάτια μου… Στην σκιά της τέντας του καταστρώματος και με τον χυμό μου για παρέα πέρασα όλη την ημέρα μου παρατηρώντας τις όχθες… εκεί που τα κατσίκια ξεδιψούν, τα παιδιά λούζονται και παίζουν στα νερά, πιο κάτω 2 φελούκες κινούνται με τον άνεμο και δίπλα στις γυναίκες που ετοιμάζουν την μπουγάδα τους, δυο τρεις αγελάδες δροσίζονται…. Όλα αυτά σε ένα, μια μαγεία που αν δεν την ζήσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις… και όλοι με το χαμόγελο στα πρόσωπα τους … τα σπίτια τους λίγο πιο πίσω σε αποχρώσεις του γαλάζιου, κόκκινου, και κίτρινου ξεπροβάλουν ανάμεσα στους φοίνικες που συμπληρώνουν το μωσαϊκό… δεν θα τελείωνα ούτε αύριο την περιγραφή, αλλά δεν μπορώ βέβαια και να την βγάλω στα γραπτά μου….Επόμενη στάση το Εντφου… που με τις άμαξες οδηγηθήκαμε στον ναό του Χόρους υπό 40 βαθμών κελσίου… αλλά είπαμε, δεν υπάρχει γυρισμός… Στην συνέχεια, πήραμε την πορεία για Λούξορ περνώντας από το φράγμα της Εσνα, αλλά λόγω του ότι έπρεπε να πάρουμε σειρά παραμείναμε στο χωριό, χαζεύοντας τους ντόπιους … όλοι οι ρυθμοί νωχελικοί και παρακαλούσες να ήσουν ένας από αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους…
Είχε φτάσει πλέον 1 η ώρα την νύχτα που το πλοίο μας έβαλε ρότα, για το φράγμα και αποφασίσαμε να ανέβουμε στο έρημο κατάστρωμα, κάτω από τον έναστρο ουρανό να περάσουμε την ώρα μας… λέγοντας ιστορίες παρέα με τα αραιά φώτα των χωριών δίπλα στο ποτάμι και έναν ήχο που μας έκανε να σωπάσουμε …για χιλιόμετρα…. ήταν ένα γλέντι γάμου, όπως μας εξήγησαν, και ο τραγουδιστής είχε αναλάβει να διασκεδάσει αυτούς και να καθηλώσει εμάς… δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την μουσική…
Περάσαμε το φράγμα, αλλά όσο περνούσε η ώρα ήταν αδύνατο να αφήσουμε αυτή την μαγική νύχτα να τελειώσει…. Από τις 5 τελικά και μέχρι τις 7 ήταν ο ύπνος μας, και ξεκινά η τελευταία μέρα μας στο Λούξορ πλέον.. Εδώ έχουν σειρά οι ξεναγήσεις στο Λούξορ, Καρνάκ, την κοιλάδα των βασιλέων, τον τάφο της Χατσεψουτ και τους κολοσσούς του Μέμνωνα… Σε όλα αυτά μου προκάλεσε δέος ο ναός του Καρνάκ με τις ασύλληπτου μεγέθους κολώνες του…Βράδυ πλέον βγήκαμε για την τελευταία μας βόλτα στην πόλη και στην αγορά της… Φωτισμένος ο ναός του Λούξορ πρόσθετε μια μαγεία στην νύχτα και πίσω από αυτόν στην πλατεία, παιδιά και μεγάλοι να παίζουν ποδόσφαιρο ξυπόλητοι… Ποιο μέσα τα μαγαζιά ετοιμάζονταν να κλείσουν και μαζί με αυτούς να κλείσει και η ιστορία μου εδώ….
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε….
Ξεναγος ο Σπυρος.
Σε παρακαλω Βαρσα συνεχισε
