Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.318
- Likes
- 17.373
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
7η ημέρα (16 Ιουλίου)
Μετά από ένα χορταστικό πρωινό με πολλές θερμίδες ξεκινήσαμε για τον σταθμό Atocha. Τα τρένα για το Toledo ήταν αρκετά συχνά. Είχε κάθε μισή ώρα και η χρονική απόσταση ήταν μισή ώρα. Γύρω στις 11:30 φτάσαμε.
Ο σταθμός του τρένου στο Toledo σε προδιέθετε για το τι θα συναντήσεις. Όλος ο τοίχος του σταθμού ήταν ξυλόγλυπτος σχεδιασμένος με μαυριτανική τεχνική. Έξω από το σταθμό περίμεναν τουριστικά λεωφορεία που προσέφεραν το γύρο της πόλης και ξενάγηση της με τα πόδια. Το προτιμήσαμε και καλά κάναμε. Νομίζω ότι η πανοραμική άποψη της πόλης από διάφορα σημεία περιφερειακά της, άξιζε τον κόπο. Το Toledo είναι μια μεσαιωνική πόλη χτισμένη πάνω σε έναν λόφο και περιτριγυρισμένη από ένα ποτάμι. Στη συνέχεια με το mini group συνεχίσαμε περπατώντας μέχρι τον διάσημο καθεδρικό, όπου και ξεναγηθήκαμε. Εγώ ενθουσιάστηκα που μέσα είχε και πίνακες του Ελ Γκρέκο του Τιτσιάνο, μέχρι και του Caravaggo που είναι ο αγαπημένος μου. Μετά την ξενάγηση περιπλανηθήκαμε μόνοι μας στην πόλη.
Στο Τολέδο θα μπορούσε κανείς άνετα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο από μία ημέρα. Έχει πολλά πράγματα να δεις και δεν χορταίνεις να το περπατάς. Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Νομίζεις ότι έχεις μεταφερθεί πολλά χρόνια πίσω.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε με επίσκεψη στο ναό του Santo Toma όπου εκεί βρίσκεται ο περίφημος πίνακας του El Greco «η ταφή του κόμη Οργκάθ». Ο El Greco στο μεγαλείο του. Συναντήσαμε και ένα group Ιαπώνων που ξεναγούνταν από Άγγλο ξεναγό, ο οποίος έκανε αναφορά στην ελληνική καταγωγή του χωρίς όμως να καταφέρει να προφέρει σωστά το όνομα Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. «Είναι ελληνικό όνομα. Ούτε καν εγώ δεν μπορώ να το προφέρω σωστά» τους έλεγε.
Ακόμα και τελείως «αδιάβαστος» αν πας στο Toledo, δηλαδή χωρίς να ξέρεις που πρέπει να πας και τι να επισκεφτείς θα δεις πολλά και θα γεμίσεις από εικόνες. Τυχαία να μπεις σε ένα μοναστήρι, σε ένα μουσείο, σε μία εκκλησία σε μία συναγωγή σε ένα τζαμί θα αξίζει τον κόπο. Εμείς πήγαμε σε ένα μοναστήρι «San Juan de los Reyes» και έπαθα πλάκα με την ομορφιά του. Αφού επιχειρήσαμε να βρούμε το σπίτι του El Greco που ήταν δυστυχώς κλειστό λόγω επισκευών, στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στα στενά σε σημείο που χαθήκαμε. Νομίζω ότι και να χαθείς στα στενά του Τολέδο επιβάλλεται. Καταφέραμε με τα πολλά να βγούμε τελικά σε ένα γνωστό σημείο όπου φάγαμε και ψωνίσαμε αναμνηστικά. Ξέχασα να πω ότι η θερμοκρασία μέσα Ιουνίου ήταν 40 βαθμοί Κελσίου, μόνο που αυτό το 40άρι δεν έμοιαζε με της Αθήνας. Ήταν πιο υποφερτό.
Πήραμε το τρένο των 7:30 και στις 8:00 ακριβώς ήμασταν στον Atocha ξανά. Απέναντι από τον σταθμό είναι το Reina Sofia, το οποίο δεν θα προλαβαίναμε να το δούμε την επόμενη ημέρα γιατί το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στη Segovia, οπότε αποφασίσαμε να πάμε και να δούμε μέχρι τις 9:00 που κλείνει ότι προλάβουμε. Βασικά και μόνο την Guernica να βλέπαμε εμένα μου αρκούσε. Το μουσείο μετά τις 7:00 είχε επίσης δωρεάν είσοδο. Μπήκαμε και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον 2ο όροφο για να θαυμάσουμε τον τεραστίων διαστάσεων έργο του Πικάσο καθώς και τη διπλανή σε αυτόν αίθουσα που ήταν όλη γεμάτη με προσχέδια των επί μέρους κομματιών του πίνακα. Το μουσείο είχε και πολύ Νταλί (τον οποίο την περσινή χρονιά τον είχα γνωρίσει στο έπακρο στο μουσείο του στο Φιγκέρες). Αφού πρόλαβα και το Reina Sofia ήμουν πολύ ευχαριστημένη.
Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο ανακαλύψαμε και δύο νυχτερινά κέντρα για flamenco που πολύ ήθελα να πάω. Σήμερα θα συναντιόμασταν και με δύο φίλες που θα έρχονταν από την Αθήνα. Έτσι αφού θα είχαμε και παρέα αποφασίσαμε να κλείσουμε τραπέζι για το βράδυ για τέσσερις.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για το γνωστό service. Ήρθαν και οι φίλες μας που τις κεράσαμε και free coffee από το μπαρ του ξενοδοχείου μας, κάναμε μια μικρή βόλτα και κατά τις 11:30 το βράδυ αφού ντυθήκαμε με τα βραδινά μας πήγαμε στο Casa Patas για παράσταση flamenco.
Μπαίνοντας στο μαγαζί συναντούσες πρώτα την ταβέρνα και στη συνέχεια την αίθουσα με την πίστα χορού.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η βραδιά. Δύο άνδρες και μία γυναίκα χόρεψαν flamenco. Ολόκληρη κομπανία τραγούδησε για ένα 3ωρο περίπου πρόγραμμα. Το περιβάλλον εξαιρετικό. Ανάμεσα στις φωτογραφίες του ντεκόρ του μαγαζιού υπήρχε και μία φωτογραφία του Camaron de la Isla, του διασημότερου χορευτή flamenco στον κόσμο, ο οποίος είχε περάσει από το casa patas (πέθανε το ’91 σε ηλικία 40 χρονών). Το συγκεκριμένο κέντρο ο ταξιδιωτικός οδηγός το σύστηνε σαν το καλύτερο της Μαδρίτης. Δεν ξέρω πως είναι τα άλλα , εγώ όμως έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τη βραδιά.
Πληροφοριακά η είσοδος είχε 25€ το άτομο με ποτό. Μπορούσες όμως να παρακολουθήσεις παράσταση και με φαγητό αν ήθελες αλλά αυτή των 9:00 η ώρα. Εμείς πήγαμε μεταμεσονύχτια (στην παράσταση των 12:00) και πήραμε ποτό.
Συνοδεύσαμε τα κορίτσια στο δικό τους ξενοδοχείο (γιατί ήταν και τρεις η ώρα τη νύχτα) και πήγαμε για ύπνο.
8η ημέρα (17 Ιουλίου)
Ξεκινήσαμε το πρωί πάλι για τον Atocha, απ’ όπου νοικιάσαμε αυτοκίνητο για να κάνουμε την ημερήσια μας εκδρομή. Το αυτοκίνητο το είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη ημέρα που είχαμε πάει πάλι στο σταθμό. Καλό είναι να γίνεται κράτηση νωρίτερα, γιατί στην Βαρκελώνη (σε προηγούμενο ταξίδι) την είχαμε πάθει που δεν μπορούσαμε να βρούμε.
Πρώτος σταθμός το San Lorenzo. Ήταν μία μικρή πόλη στην οποία βρίσκεται το El Escorial. Είναι ένα μοναστηριακό παλάτι που προστατεύεται από την Unesco. Ηταν τεράστιο και επιβλητικό κτίριο σαν παλάτι, αλλά παράληλα ήταν και λιτό σαν μοναστήρι. Πολύ εντυπωσιακό και μοναδικό.
Δεύτερος σταθμός η Segovia που επίσης προστατεύεται από την Unesco, με το περίφημο ρωμαϊκό υδραγωγείο της. Βόλτα στην πόλη, καφές, φαγητό, ψώνια, φωτογραφίες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι η γαστρονομική σπεσιαλιτέ της πόλης είναι το γουρουνόπουλο, το οποίο δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε.
Αν είχαμε κάνει καλύτερη διαχείριση χρόνου θα προλαβαίναμε να πάμε και Avila. Δεν πειράζει. Θα πάω άλλη φορά. Η Ισπανία έχει τόσα πολλά. Θα το συνδυάσω με road trip με το βορρά. Εξάλλου στη Μαδρίτη θέλω να ξαναπάω.
Η επιστροφή μας ήταν μάλλον λίγο δύσκολη. Νύχτα και χωρίς gps δυσκολευτήκαμε να βρούμε τον σταθμό για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο.
9η ημέρα (17 Ιουλίου)
Η ημέρα ήταν Κυριακή και ήταν η ημέρα της επιστροφής μας. Προλαβαίναμε όμως να επισκεφτούμε το μεγάλο παζάρι El Rastro που γίνεται κάθε Κυριακή στην ομώνυμη περιοχή νότια της πλατείας Mayor. Είχε τα άπειρα πράγματα. Ψώνισα ένα ισπανικό μαντήλι, κονκάρδες για το λαιμό, σαγιονάρες και άλλα ψιλολόια. Θα μπορούσα να είμαι όλη την ημέρα εκεί και να χαζεύω, αλλά δυστυχώς μόνο ένα 3ωρο μείναμε. Έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε την πτήση μας. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την Μαδρίτη και αναχωρήσαμε.
Η πτήση πάλι ήταν με Alitalia μέσω Ρώμης. Κυριακή βράδυ ήμασταν Αθήνα. Ήταν ένα γεμάτο 8 ήμερο με εικόνες και εμπειρίες.
Μαδρίτη θα ξανάρθω…..
Στο σταθμό Atocha
Στο σταθμό του Toledo
Toledo...
Picaso...
Στο Casa patas
...για φλαμένκο!
Στο Escorial.
Στη Σεγκόβια
με το ρωμαϊκό υδραγωγείο της!
Στη νυχτερινή Μαδρίτη.
Μετά από ένα χορταστικό πρωινό με πολλές θερμίδες ξεκινήσαμε για τον σταθμό Atocha. Τα τρένα για το Toledo ήταν αρκετά συχνά. Είχε κάθε μισή ώρα και η χρονική απόσταση ήταν μισή ώρα. Γύρω στις 11:30 φτάσαμε.
Ο σταθμός του τρένου στο Toledo σε προδιέθετε για το τι θα συναντήσεις. Όλος ο τοίχος του σταθμού ήταν ξυλόγλυπτος σχεδιασμένος με μαυριτανική τεχνική. Έξω από το σταθμό περίμεναν τουριστικά λεωφορεία που προσέφεραν το γύρο της πόλης και ξενάγηση της με τα πόδια. Το προτιμήσαμε και καλά κάναμε. Νομίζω ότι η πανοραμική άποψη της πόλης από διάφορα σημεία περιφερειακά της, άξιζε τον κόπο. Το Toledo είναι μια μεσαιωνική πόλη χτισμένη πάνω σε έναν λόφο και περιτριγυρισμένη από ένα ποτάμι. Στη συνέχεια με το mini group συνεχίσαμε περπατώντας μέχρι τον διάσημο καθεδρικό, όπου και ξεναγηθήκαμε. Εγώ ενθουσιάστηκα που μέσα είχε και πίνακες του Ελ Γκρέκο του Τιτσιάνο, μέχρι και του Caravaggo που είναι ο αγαπημένος μου. Μετά την ξενάγηση περιπλανηθήκαμε μόνοι μας στην πόλη.
Στο Τολέδο θα μπορούσε κανείς άνετα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο από μία ημέρα. Έχει πολλά πράγματα να δεις και δεν χορταίνεις να το περπατάς. Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Νομίζεις ότι έχεις μεταφερθεί πολλά χρόνια πίσω.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε με επίσκεψη στο ναό του Santo Toma όπου εκεί βρίσκεται ο περίφημος πίνακας του El Greco «η ταφή του κόμη Οργκάθ». Ο El Greco στο μεγαλείο του. Συναντήσαμε και ένα group Ιαπώνων που ξεναγούνταν από Άγγλο ξεναγό, ο οποίος έκανε αναφορά στην ελληνική καταγωγή του χωρίς όμως να καταφέρει να προφέρει σωστά το όνομα Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. «Είναι ελληνικό όνομα. Ούτε καν εγώ δεν μπορώ να το προφέρω σωστά» τους έλεγε.
Ακόμα και τελείως «αδιάβαστος» αν πας στο Toledo, δηλαδή χωρίς να ξέρεις που πρέπει να πας και τι να επισκεφτείς θα δεις πολλά και θα γεμίσεις από εικόνες. Τυχαία να μπεις σε ένα μοναστήρι, σε ένα μουσείο, σε μία εκκλησία σε μία συναγωγή σε ένα τζαμί θα αξίζει τον κόπο. Εμείς πήγαμε σε ένα μοναστήρι «San Juan de los Reyes» και έπαθα πλάκα με την ομορφιά του. Αφού επιχειρήσαμε να βρούμε το σπίτι του El Greco που ήταν δυστυχώς κλειστό λόγω επισκευών, στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στα στενά σε σημείο που χαθήκαμε. Νομίζω ότι και να χαθείς στα στενά του Τολέδο επιβάλλεται. Καταφέραμε με τα πολλά να βγούμε τελικά σε ένα γνωστό σημείο όπου φάγαμε και ψωνίσαμε αναμνηστικά. Ξέχασα να πω ότι η θερμοκρασία μέσα Ιουνίου ήταν 40 βαθμοί Κελσίου, μόνο που αυτό το 40άρι δεν έμοιαζε με της Αθήνας. Ήταν πιο υποφερτό.
Πήραμε το τρένο των 7:30 και στις 8:00 ακριβώς ήμασταν στον Atocha ξανά. Απέναντι από τον σταθμό είναι το Reina Sofia, το οποίο δεν θα προλαβαίναμε να το δούμε την επόμενη ημέρα γιατί το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στη Segovia, οπότε αποφασίσαμε να πάμε και να δούμε μέχρι τις 9:00 που κλείνει ότι προλάβουμε. Βασικά και μόνο την Guernica να βλέπαμε εμένα μου αρκούσε. Το μουσείο μετά τις 7:00 είχε επίσης δωρεάν είσοδο. Μπήκαμε και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον 2ο όροφο για να θαυμάσουμε τον τεραστίων διαστάσεων έργο του Πικάσο καθώς και τη διπλανή σε αυτόν αίθουσα που ήταν όλη γεμάτη με προσχέδια των επί μέρους κομματιών του πίνακα. Το μουσείο είχε και πολύ Νταλί (τον οποίο την περσινή χρονιά τον είχα γνωρίσει στο έπακρο στο μουσείο του στο Φιγκέρες). Αφού πρόλαβα και το Reina Sofia ήμουν πολύ ευχαριστημένη.
Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο ανακαλύψαμε και δύο νυχτερινά κέντρα για flamenco που πολύ ήθελα να πάω. Σήμερα θα συναντιόμασταν και με δύο φίλες που θα έρχονταν από την Αθήνα. Έτσι αφού θα είχαμε και παρέα αποφασίσαμε να κλείσουμε τραπέζι για το βράδυ για τέσσερις.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για το γνωστό service. Ήρθαν και οι φίλες μας που τις κεράσαμε και free coffee από το μπαρ του ξενοδοχείου μας, κάναμε μια μικρή βόλτα και κατά τις 11:30 το βράδυ αφού ντυθήκαμε με τα βραδινά μας πήγαμε στο Casa Patas για παράσταση flamenco.
Μπαίνοντας στο μαγαζί συναντούσες πρώτα την ταβέρνα και στη συνέχεια την αίθουσα με την πίστα χορού.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η βραδιά. Δύο άνδρες και μία γυναίκα χόρεψαν flamenco. Ολόκληρη κομπανία τραγούδησε για ένα 3ωρο περίπου πρόγραμμα. Το περιβάλλον εξαιρετικό. Ανάμεσα στις φωτογραφίες του ντεκόρ του μαγαζιού υπήρχε και μία φωτογραφία του Camaron de la Isla, του διασημότερου χορευτή flamenco στον κόσμο, ο οποίος είχε περάσει από το casa patas (πέθανε το ’91 σε ηλικία 40 χρονών). Το συγκεκριμένο κέντρο ο ταξιδιωτικός οδηγός το σύστηνε σαν το καλύτερο της Μαδρίτης. Δεν ξέρω πως είναι τα άλλα , εγώ όμως έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τη βραδιά.
Πληροφοριακά η είσοδος είχε 25€ το άτομο με ποτό. Μπορούσες όμως να παρακολουθήσεις παράσταση και με φαγητό αν ήθελες αλλά αυτή των 9:00 η ώρα. Εμείς πήγαμε μεταμεσονύχτια (στην παράσταση των 12:00) και πήραμε ποτό.
Συνοδεύσαμε τα κορίτσια στο δικό τους ξενοδοχείο (γιατί ήταν και τρεις η ώρα τη νύχτα) και πήγαμε για ύπνο.
8η ημέρα (17 Ιουλίου)
Ξεκινήσαμε το πρωί πάλι για τον Atocha, απ’ όπου νοικιάσαμε αυτοκίνητο για να κάνουμε την ημερήσια μας εκδρομή. Το αυτοκίνητο το είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη ημέρα που είχαμε πάει πάλι στο σταθμό. Καλό είναι να γίνεται κράτηση νωρίτερα, γιατί στην Βαρκελώνη (σε προηγούμενο ταξίδι) την είχαμε πάθει που δεν μπορούσαμε να βρούμε.
Πρώτος σταθμός το San Lorenzo. Ήταν μία μικρή πόλη στην οποία βρίσκεται το El Escorial. Είναι ένα μοναστηριακό παλάτι που προστατεύεται από την Unesco. Ηταν τεράστιο και επιβλητικό κτίριο σαν παλάτι, αλλά παράληλα ήταν και λιτό σαν μοναστήρι. Πολύ εντυπωσιακό και μοναδικό.
Δεύτερος σταθμός η Segovia που επίσης προστατεύεται από την Unesco, με το περίφημο ρωμαϊκό υδραγωγείο της. Βόλτα στην πόλη, καφές, φαγητό, ψώνια, φωτογραφίες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι η γαστρονομική σπεσιαλιτέ της πόλης είναι το γουρουνόπουλο, το οποίο δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε.
Αν είχαμε κάνει καλύτερη διαχείριση χρόνου θα προλαβαίναμε να πάμε και Avila. Δεν πειράζει. Θα πάω άλλη φορά. Η Ισπανία έχει τόσα πολλά. Θα το συνδυάσω με road trip με το βορρά. Εξάλλου στη Μαδρίτη θέλω να ξαναπάω.
Η επιστροφή μας ήταν μάλλον λίγο δύσκολη. Νύχτα και χωρίς gps δυσκολευτήκαμε να βρούμε τον σταθμό για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο.
9η ημέρα (17 Ιουλίου)
Η ημέρα ήταν Κυριακή και ήταν η ημέρα της επιστροφής μας. Προλαβαίναμε όμως να επισκεφτούμε το μεγάλο παζάρι El Rastro που γίνεται κάθε Κυριακή στην ομώνυμη περιοχή νότια της πλατείας Mayor. Είχε τα άπειρα πράγματα. Ψώνισα ένα ισπανικό μαντήλι, κονκάρδες για το λαιμό, σαγιονάρες και άλλα ψιλολόια. Θα μπορούσα να είμαι όλη την ημέρα εκεί και να χαζεύω, αλλά δυστυχώς μόνο ένα 3ωρο μείναμε. Έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε την πτήση μας. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την Μαδρίτη και αναχωρήσαμε.
Η πτήση πάλι ήταν με Alitalia μέσω Ρώμης. Κυριακή βράδυ ήμασταν Αθήνα. Ήταν ένα γεμάτο 8 ήμερο με εικόνες και εμπειρίες.
Μαδρίτη θα ξανάρθω…..
Στο σταθμό Atocha
Στο σταθμό του Toledo
Toledo...
Picaso...
Στο Casa patas
...για φλαμένκο!
Στο Escorial.
Στη Σεγκόβια
με το ρωμαϊκό υδραγωγείο της!
Στη νυχτερινή Μαδρίτη.
