-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020 μέρος δεύτερο!!!
Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!
- Thread starter Klair
- Ημερομηνία δημιουργίας
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.235
- Likes
- 26.153
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Σαν σήμερα 2 Μαΐου σκοτώνεται στη Βυτίνα ο μαθητής Μαθιός Πόταγας
«Θα μας πεινάσετε, θα μας κάψετε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί»
Στις 2 Μαΐου του 1941 οι Γερμανοί φτάνουν έξω από τη Βυτίνα. Καθώς η γερμανική φάλαγγα κατευθύνεται προς τα Λαγκάδια, ένας μαθητής δεκαεπτά ετών ο οποίος έμενε στην Αθήνα αλλά η εισβολή των Γερμανών τον βρήκε στον τόπο καταγωγής του, στέκεται σε έναν βράχο στη γέφυρα Κουτρουμπή και όρθιος αδειάζει από σφαίρες το παλιό όπλο του πατέρα του στα σίδερα των γερμανικών αυτοκινήτων.
Αυτή η ηρωική πράξη αντίστασης του Μαθιού Πόταγα, μαθητή της Βαρβακείου, στάθηκε η αιτία να τον εκτελέσουν οι Γερμανοί και να μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος αντιστασιακός που έπεσε από τις σφαίρες των Γερμανών. Ο ίδιος ο Μ. Γλέζος, μάλιστα, ο οποίος έφυγε πριν από λίγο καιρό από τη ζωή, έλεγε ότι επάξια ανήκει στον Μαθιό Πόταγα ο τίτλος του πρώτου αντιστασιακού. Στο βιβλίο του «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», από τις εκδόσεις Στοχαστής γράφει:
«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μαθιός Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: ''Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί''. Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του…».
Η Ελένη Πόταγα, αδελφή του Μαθιού, σε ένα παλιό αφιέρωμα στην εφημερίδα «Το Βήμα» αναφέρει:
«Ο Μαθιός ήταν δεινός σκοπευτής με δικό του ελαφρό όπλο. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν χτύπησε κανέναν. Άρα δεν πήγε να σκοτώσει έναν - δυό Γερμανούς. Μιλώντας όμως ήθελε να δηλώσει κάτι. Για να υπογραμμίσει δε τη σοβαρότητα της δήλωσής του, ήταν διατεθειμένος να προσφέρει την ίδια του τη ζωή. Με τον τρόπο αυτόν έδειχνε ότι η ελευθερία είναι για τον άνθρωπο κάτι αναγκαίο, κάτι σεβαστό, κάτι ιερό. Τα λόγια του ήταν προφητεία και αναγγελία συγχρόνως. Οι κατακτητές, αναγνωρίζοντας την αλήθεια και τον κίνδυνο που έκρυβαν τα λόγια αυτά, τον σκότωσαν με τρόπο άγριο».
Εξήντα δύο χρόνια αργότερα η Βυτίνα τίμησε τον νεαρό ήρωα αφού ζήτησε από την αδελφή του, καταξιωμένη πια γλύπτρια, να φιλοτεχνήσει τον ανδριάντα του Μαθιού, ανδριάντα που αποκαλύφθηκε στις 3 Μαΐου του 2002.
Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η μαρτυρία του Χρήστου Κουτσούγερα, που παρουσιάζει τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Ένα παιδί 18 χρονών στην Βυτίνα ο Ματθαίος Πόταγας συγχρόνως σχεδόν, λες και είχαν συνεννοηθεί με το Σάντα και τον Γλέζο που κατεβάσανε την σημαία από την Ακρόπολη, αυτό το παιδί των 18 χρόνων στην Βυτίνα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί στην ιδέα ότι η πατρίδα υποδουλώθηκε, ότι θα ζει σκλάβος. Και κατάμονος, χωρίς να είναι οργανωμένος πουθενά, ούτε είχε παρέα, πήρε το πιστόλι του πατέρα του, το γέμισε και πήγε στην θέση Κουτρουμπή, αφού μαθεύτηκε στη Βυτίνα ότι θα περάσουν οι Γερμανοί. Όρθιος ο Ματθαίος Πόταγας μόλις ήρθαν οι Γερμανοί άδειασε το πιστόλι στα σιδερένια αυτοκίνητα των Γερμανών. Τι να έκανε δηλαδή. Σταματήσανε οι Γερμανοί, κάνουν μία κυκλική κίνηση, το πιάσανε το παιδί και του λιώσανε το κεφάλι στο σημείο εκείνο που διάλεξε να στήσει την ενέδρα. Αυτό έκανε ο Ματθαίος Πόταγας»
Οι ιστορικές πληροφορίες είναι από το Arcadia portal. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.
«Θα μας πεινάσετε, θα μας κάψετε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί»
Στις 2 Μαΐου του 1941 οι Γερμανοί φτάνουν έξω από τη Βυτίνα. Καθώς η γερμανική φάλαγγα κατευθύνεται προς τα Λαγκάδια, ένας μαθητής δεκαεπτά ετών ο οποίος έμενε στην Αθήνα αλλά η εισβολή των Γερμανών τον βρήκε στον τόπο καταγωγής του, στέκεται σε έναν βράχο στη γέφυρα Κουτρουμπή και όρθιος αδειάζει από σφαίρες το παλιό όπλο του πατέρα του στα σίδερα των γερμανικών αυτοκινήτων.
Αυτή η ηρωική πράξη αντίστασης του Μαθιού Πόταγα, μαθητή της Βαρβακείου, στάθηκε η αιτία να τον εκτελέσουν οι Γερμανοί και να μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος αντιστασιακός που έπεσε από τις σφαίρες των Γερμανών. Ο ίδιος ο Μ. Γλέζος, μάλιστα, ο οποίος έφυγε πριν από λίγο καιρό από τη ζωή, έλεγε ότι επάξια ανήκει στον Μαθιό Πόταγα ο τίτλος του πρώτου αντιστασιακού. Στο βιβλίο του «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», από τις εκδόσεις Στοχαστής γράφει:
«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μαθιός Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: ''Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί''. Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του…».
Η Ελένη Πόταγα, αδελφή του Μαθιού, σε ένα παλιό αφιέρωμα στην εφημερίδα «Το Βήμα» αναφέρει:
«Ο Μαθιός ήταν δεινός σκοπευτής με δικό του ελαφρό όπλο. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν χτύπησε κανέναν. Άρα δεν πήγε να σκοτώσει έναν - δυό Γερμανούς. Μιλώντας όμως ήθελε να δηλώσει κάτι. Για να υπογραμμίσει δε τη σοβαρότητα της δήλωσής του, ήταν διατεθειμένος να προσφέρει την ίδια του τη ζωή. Με τον τρόπο αυτόν έδειχνε ότι η ελευθερία είναι για τον άνθρωπο κάτι αναγκαίο, κάτι σεβαστό, κάτι ιερό. Τα λόγια του ήταν προφητεία και αναγγελία συγχρόνως. Οι κατακτητές, αναγνωρίζοντας την αλήθεια και τον κίνδυνο που έκρυβαν τα λόγια αυτά, τον σκότωσαν με τρόπο άγριο».
Εξήντα δύο χρόνια αργότερα η Βυτίνα τίμησε τον νεαρό ήρωα αφού ζήτησε από την αδελφή του, καταξιωμένη πια γλύπτρια, να φιλοτεχνήσει τον ανδριάντα του Μαθιού, ανδριάντα που αποκαλύφθηκε στις 3 Μαΐου του 2002.
Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η μαρτυρία του Χρήστου Κουτσούγερα, που παρουσιάζει τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Ένα παιδί 18 χρονών στην Βυτίνα ο Ματθαίος Πόταγας συγχρόνως σχεδόν, λες και είχαν συνεννοηθεί με το Σάντα και τον Γλέζο που κατεβάσανε την σημαία από την Ακρόπολη, αυτό το παιδί των 18 χρόνων στην Βυτίνα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί στην ιδέα ότι η πατρίδα υποδουλώθηκε, ότι θα ζει σκλάβος. Και κατάμονος, χωρίς να είναι οργανωμένος πουθενά, ούτε είχε παρέα, πήρε το πιστόλι του πατέρα του, το γέμισε και πήγε στην θέση Κουτρουμπή, αφού μαθεύτηκε στη Βυτίνα ότι θα περάσουν οι Γερμανοί. Όρθιος ο Ματθαίος Πόταγας μόλις ήρθαν οι Γερμανοί άδειασε το πιστόλι στα σιδερένια αυτοκίνητα των Γερμανών. Τι να έκανε δηλαδή. Σταματήσανε οι Γερμανοί, κάνουν μία κυκλική κίνηση, το πιάσανε το παιδί και του λιώσανε το κεφάλι στο σημείο εκείνο που διάλεξε να στήσει την ενέδρα. Αυτό έκανε ο Ματθαίος Πόταγας»
Οι ιστορικές πληροφορίες είναι από το Arcadia portal. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.
Last edited:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.235
- Likes
- 26.153
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ροεινό αντί για Ορεινό
Κυριακή 12 Μαΐου 2024 και μας γεννήθηκε η επιθυμία για βολτίτσα και φαγητό σε κάποιο από τα πανέμορφα χωριά της Αρκαδίας. Εγώ έριξα την ιδέα για την εξερεύνηση του Ροεινού και ο γιος μου την πρόταση για φαγητό στο “Στέκι του Μωριά” στο Χρυσοβίτσι, στο οποίο είχαμε πολύ καιρό να γευματίσουμε. Η μέρα στη Βυτίνα ήταν, επιτέλους, ηλιόλουστη-την προηγούμενη, Σάββατο 11 Μαΐου, έβρεχε κατά διαστήματα-οπότε ξεκινήσαμε, αρχικά, για μεσημεριανό φαγητό και έπειτα θα συνεχίζαμε την εξόρμησή μας με σκοπό να γνωρίσουμε έναν καινούριο προορισμό, το Ροεινό.
Ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Ολυμπίας, μόλις συναντήσαμε τη διασταύρωση προς Ελάτη στρίψαμε αριστερά, οδηγώντας μέσα στην καρδιά του ελατοσκέπαστου Μαινάλου σε μια φανταστική διαδρομή, την ωραιότερη κατά τη γνώμη μου, έχοντας στην αριστερή μας πλευρά τα φουσκωμένα από τις βροχές κελαρυστά νερά του Μυλάοντα ποταμού, ο οποίος φτάνει μέχρι τη Νυμφασία για να συναντήσει λίγο παρακάτω τον Τράγο ποταμό και μαζί να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι τον ξακουστό Λάδωνα. Σε κάθε μέτρο οι εικόνες μας βομβάρδιζαν ανελέητα! Το βαθύ πράσινο των ελάτων συμπληρωνόταν από κίτρινες, μωβ, λευκές και κόκκινες πινελιές. Τα λιβάδια ήταν ανθισμένα και ένα μεθυστικό, λουλουδένιο άρωμα πλημμύριζε το αυτοκίνητο.
Πριν την είσοδο στην Ελάτη, συναντήσαμε τα άλογα του Χρήστου Σιμόπουλου, ο οποίος-εκτός από το καλλιτεχνικό εργαστήρι επεξεργασίας ξύλου που διατηρεί μέσα στα έλατα και δίπλα στον δρόμο-προσφέρει στους επισκέπτες της περιοχής και βόλτα με άλογα στο βουνό. Την ώρα που περνούσαμε, ο Χρήστος ξεσέλωνε τα όμορφα ζώα του τα οποία, προφανώς, μόλις είχαν επιστρέψει από το “καθήκον” στο σπίτι τους και στα καταπράσινα λιβάδια τους.
Διασχίσαμε την Ελάτη, η οποία στρογγυλοκάθεται στα 1.200 μέτρα του Μαινάλου, συνεχίζοντας την πορεία μας ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα.
Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Κοιτώντας μπροστά, ο ουρανός ήταν κλειστός και βαρύς προμηνύοντας ότι στους προορισμούς που επρόκειτο να κινηθούμε θα συναντήσουμε βροχή. Κοιτώντας πίσω, αφήναμε τη λιακάδα και τη λαμπρότητα και μπαίναμε στη σκοτεινιά και τη μουντάδα. Όταν, όμως, είσαι στο Μαίναλο όλα μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα και όλα έχουν τη μαγεία και τη χάρη τους.
Φτάνοντας στο All Seasons Paradise (πολυτελές θέρετρο 4 αστέρων), στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας, πλέον, την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας η οποία δρασκελίζει το Δυτικό Μαίναλο χαρίζοντας εικόνες γαλήνης και χαλάρωσης στον ταξιδιώτη. Σε πολύ λίγο μπήκαμε στο Χρυσοβίτσι.
Αν και είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Αρκαδίας, δεν χαίρει της διασημότητας που συνοδεύει τους κοντινούς σε αυτό προορισμούς. Ωστόσο, είναι ένα όμορφο και ιστορικό χωριό, χτισμένο στα 1.073 μέτρα μιας κατάφυτης με έλατα πλαγιάς του Μαινάλου, το οποίο συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς οικισμούς του νομού. Παρά το μικρό του μέγεθος, ανήκει στα πιο ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και την ιστορική του φήμη τη χρωστά στην εμπλοκή του με την Επανάσταση του 1821. Εδώ, στο Χρυσοβίτσι, βρισκόταν το ιδιαίτερο γραφείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και το χωριό υπήρξε κέντρο δράσης των Eπαναστατών.
Όλα αυτά τα έχω, ήδη, περιγράψει στο κεφάλαιο 40 αυτής της ιστορίας (Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!). Όσο, όμως, περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι στο “Στέκι του Μωριά” έκανα κάποιες κοντινές βολτούλες για την ανανέωση της φωτογραφικής μου συλλογής.
Το τραπέζι άδειασε, η κοπέλα μας φώναξε και καθίσαμε μέσα, γιατί το κρύο έτσουζε. Το φαγητό δεν μου άρεσε. Άλλη μια φορά έχω φάει σε αυτό το μαγαζί και θυμόμουν καλύτερη ποιότητα και γεύσεις. Ίσως τώρα κάτι να πήγε λάθος, αλλά δύσκολα θα το ξαναεπιλέξω. Έχω πολύ καλύτερες λύσεις στα χωριά της περιοχής.
Όταν βγήκαμε έξω ο ουρανός ήταν ανταριασμένος. Τα πυκνά γκρίζα σύννεφα που είχαν μαζευτεί ήταν έτοιμα για βροχή. Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήρθαν και λίγες ψιχάλες, αλλά δεν έβρεξε. - “Θα την κάνουμε τελικά τη βόλτα στο Ροεινό ή θα γίνουμε μούσκεμα?” είπα στον γιο μου καθώς έβαζε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου. - “Πάμε και βλέπουμε” μου απάντησε ακολουθώντας αμέσως την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας.
Που πας καλή μου χελωνίτσα? Τρέχα γρήγορα προς τα χωράφια. Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για σένα.
Ο γιος μου είχε ξανακάνει αυτήν τη διαδρομή, ενώ για μένα ήταν η πρώτη φορά. Τα έλατα συνέχιζαν να μας συντροφεύουν, αλλά στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο χωράφια με καρυδιές. Η βλάστηση άλλαξε αφού, πλέον, κινούμασταν στην κοιλάδα του Ελισσώνα ποταμού. Μηλιές, βυσσινιές, ακακίες, κυπαρίσσια, λεύκες και πεύκα συμμετέχουν στη χλωρίδα της περιοχής. Ο Ελισσώνας είναι ένας από τους παραποτάμους του Αλφειού και οφείλει το όνομά του στον Ελισσώνα, έναν από τους 50 γιους του Λυκάονα. Πηγάζει από τις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, αλλά και από το κεντρικό τμήμα του βουνού ανάμεσα στα χωριά Πιάνα και Αλωνίσταινα, και συναντάει τον Αλφειό κοντά στη Μεγαλόπολη. Η κατεύθυνση που ακολουθεί για λίγα χιλιόμετρα είναι ανατολική και, αφού πάρει μαζί του τα νερά που έρχονται από το Ροεινό, βγαίνει στον κάμπο της Δαβιάς, όπου εκεί το ποτάμι αλλάζει το όνομά του και λέγεται Δαβιώτικο ποτάμι. Στη γέφυρα, πριν το χωριό Δαβιά, κάναμε στάση για να χαζέψουμε τη φύση και τα ισχνά νερά του Ελισσώνα να κυλούν βαριεστημένα διασχίζοντας τον κάμπο.
Το χωριό Άνω Δαβιά, που συναντήσαμε λίγα μέτρα αργότερα, υπήρξε μεσαιωνική κωμόπολη με το αρχικό όνομα Ταβία που αποτελούσε, κατά τον 15ο αιώνα, σημαντικό πνευματικό, διοικητικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Απέναντι από την τοξωτή γέφυρα του Ελισσώνα, που είχαμε σταματήσει πριν λίγο, υπάρχουν λείψανα μεσαιωνικού κάστρου, του Παλαιόκαστρου, που σώζονται μέχρι σήμερα, αλλά η περίσταση δεν ήταν η κατάλληλη για να προσπαθήσω να τα ανακαλύψω. Το 1423, οχυρώθηκαν στο Κάστρο αρκετοί Αλβανοί, αλλά εξοντώθηκαν ολοσχερώς από τους Τούρκους. Η συμμετοχή της Δαβιάς (ή Νταβιάς) στην Ελληνική Επανάσταση υπήρξε σημαντική. Η περιοχή είχε ονομαστούς νερόμυλους, που τους έκαψε ο Κολοκοτρώνης για να διακόψει την τροφοδοσία του Ιμπραήμ.
Στο χωριό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας. Ο δρόμος τρέχει σε μια επίπεδη κατάφυτη “απλωσιά” που περιτριγυρίζεται από τις πλαγιές του Μαινάλου. Κάποια στιγμή συναντήσαμε μια διασταύρωση. Ευθεία πηγαίνει σε: Πιάνα-Λιμποβίσι-Αλωνίσταινα-Βυτίνα και δεξιά σε: Ροεινό. Τέσσερα (4) χιλιόμετρα απέχει το χωριό από τον κεντρικό δρόμο. Είναι μια ανηφορική διαδρομή, αφού το Ροεινό βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων πάνω στο Μαίναλο, σε έναν λόφο που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά, κατάφυτα κυρίως από έλατα.
Όταν αντικρίσαμε το χωριό σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες, ενώ κάποιες σταγόνες βροχές μόλις είχαν ξεκινήσει να πέφτουν.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την πλατεία και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της, η βροχή είχε δυναμώσει, αναγκάζοντάς μας να βρούμε καταφύγιο κάτω από το υπόστεγο της μοναδικής ταβέρνας του χωριού με το όνομα “το μονοπάτι” η οποία λειτουργεί σε ένα όμορφο πέτρινο κτίριο. Μερικά τραπεζάκια με τις καρέκλες τους ήταν αραδιασμένα στο πλακόστρωτο αλλά το μαγαζί ήταν κλειστό.
Η πλατεία πλαισιώνεται από αιωνόβια πλατάνια και μόλις “έκοψε” η μπόρα ξεμυτίσαμε για να την περπατήσουμε. Το Ροεινό αποτελεί βασικό κόμβο του πλέγματος πεζοποριών του Μαινάλου. Από την πλατεία του περνούν το πορτοκαλί και το πράσινο μονοπάτι που έχει σηματοδοτήσει ο Σ.Α.Ο.Ο. Από εδώ ξεκινούν οι πεζοπορικές διαδρομές Ροεινό-Πιάνα, Ροεινό-Αλωνίσταινα και άλλες που αποτελούν τμήματα των μεγάλων αυτών διασχίσεων. Επιπλέον, από αυτό το σημείο ξεκινάει η δύσκολη ανάβαση προς την κορυφή του Όρους Αϊντίνης που υψώνεται ακριβώς πάνω από το χωριό.
Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου σχηματίζει ένα ιδιαίτερο ανάγλυφο στην καρδιά της Πελοποννήσου. Περισσότερες από 50 κορυφές, άνω των 1.500 μέτρων, συνθέτουν δύο διακεκριμένα συγκροτήματα. Η οροσειρά του Ανατολικού Μαινάλου αποτελείται από μια αλυσίδα κορυφών εκ των οποίων 10 έχουν ύψος μεγαλύτερο των 1.800 μέτρων, με ψηλότερη την περίφημη Οστρακίνα στα 1.982 μέτρα. Νότια της οροσειράς στέκεται ο επιβλητικός Αϊντίνης με υψόμετρο 1.849 μέτρων που αποτελεί τη γεωγραφική καρδιά ολόκληρης της Πελοποννήσου.
Κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του Αϊντίνη σταθήκαμε για να μελετήσουμε με προσοχή τον χάρτη με όλα αυτά τα υπέροχα πεζοπορικά μονοπάτια που έλκουν ακατάπαυστα τους πεζοπόρους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και όχι μόνο. Κάποια κομμάτια όλων αυτών των διαδρομών έχει περπατήσει και η αφεντιά μου όλα αυτά τα χρόνια που οργώνω τα χωριά, τα βουνά και τα λαγκάδια του αγαπημένου μου τόπου.
Ανηφόρισα τον δρόμο ο οποίος ξεκινάει δίπλα από την ταβέρνα “το μονοπάτι”.
Σύντομα συνάντησα το καμπαναριό της εκκλησίας της Παναγιάς. Άνοιξα τη χαμηλή σιδερένια πορτούλα και βρέθηκα στον αυλόγυρο της μονόκλιτης βασιλικής του 16ου αιώνα. Το Ροεινό είχε μεγάλες σχέσεις, τόσο με τα μοναστήρια του Μυστρά, όσο και με τη μεσαιωνική Ταβία, τη σημερινή Δαβιά Αρκαδίας, όπου άκμασε μια από τις σπουδαιότερες σχολές αγιογραφίας της ύστερης βυζαντινής περιόδου. Δείγματα αυτής της σχολής υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας η οποία, όμως, δεν ήταν ανοιχτή για να μπορέσω να τις θαυμάσω.
Από τον αυλόγυρο της εκκλησίας φαίνονται κάμποσα σπίτια του χωριού να "χάνονται" στην κατάφυτη πλαγιά. Το Ροεινό είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της λεκάνης του Ελισσώνα ποταμού. Τα σπίτια του σκαρφαλώνουν στις δύο πλευρές μιας ράχης. Όλα, σχεδόν, τα κτίρια είναι πέτρινα και διώροφα μαρτυρώντας τον πλούτο που είχε κάποτε το χωριό. Η παρελθούσα ευημερία ήταν αυτή που επέτρεψε στο Ροεινό να μεγαλώσει και να προσελκύσει στη βυζαντινή περίοδο ένα μοναστήρι, ένα εργαστήρι αγιογραφίας, αλλά και μερικά σημαντικά εκκλησιαστικά οικοδομήματα.
Η ιστορία του χωριού ξεκινά τον μεσαίωνα και διανύει τη Βυζαντινή περίοδο και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε υπήρξε κώμη και το κέντρο του Δήμου Φαλάνθου. Κατά την Τουρκοκρατία είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου (θα τη γνωρίσουμε στη συνέχεια της αφήγησης). Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους κατέφυγαν εδώ πολλοί κάτοικοι από τα πεδινά. Στις αρχές του 1900 το χωριό είχε 1.000 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους κτηνοτρόφοι. Ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του 1950, με τη μετανάστευση προς την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία, αλλά κυρίως με την εσωτερική μετανάστευση. Οι Ροεινιώτες κτηνοτρόφοι ξεχειμώνιαζαν με τα κοπάδια τους στην Αργολίδα. Η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση στον νομό έγινε περίπου το 1915 και σιγά-σιγά αναπτύχθηκε μεγάλος οικισμός ο οποίος, φυσικά, ονομάστηκε Νέο Ροεινό.
Ξοπίσω μου ήρθε και ο γιος μου. Λίγο πιο πάνω συναντήσαμε ένα πέτρινο κτίριο που εμένα που έκανε για σχολείο. Δεν υπήρχε, όμως, καμία επιγραφή. Ανέβηκα τα λιγοστά πέτρινα σκαλάκια και βρέθηκα έξω από την πόρτα. Στην κλειδαριά υπήρχε ένα κλειδί. Το έστριψα και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του ξεκλειδώματος.
Βρέθηκα σε μια αίθουσα με μια βιβλιοθήκη. Δίπλα στα παράθυρα υπήρχαν τα παραβάν που χρησιμοποιούνται στις εκλογές.
Υπήρχε μια ακόμα αίθουσα και σε έναν τοίχο της μια πινακίδα έγραφε: ΗΛΙΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ.
Τελικά, σε αυτό το κτίριο στεγάζεται το Ηλιοπούλειο Πνευματικό Κέντρο το οποίο φέρει το όνομα του Νικολάου Ηλιόπουλου, μεγάλου ευεργέτη του Ροεινού που γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1866 και απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου του 1932. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου συναντήσαμε έναν καλοδιατηρημένο κήπο διακοσμημένο με διάφορα μικρά και μεγάλα γλυπτά.
Αν και στην απογραφή του 2021 έχουν καταγραφεί 57 μόνιμοι κάτοικοι, εμείς όλη αυτήν την ώρα δεν απαντήσαμε ψυχή. Μόνο οι απλωμένες μπουγάδες μαρτυρούν ότι στο χωριό κατοικούν ακόμα άνθρωποι. Για πρώτη φορά δεν άκουσα ούτε ένα γαύγισμα σκύλου!
Ξεκίνησε να ξαναβρέχει δυνατά. Τρέξαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τις ανηφοριές και να βρεθούμε στον ψηλότερο μαχαλά του χωριού, ώστε να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Αν δεν έβρεχε αυτή η διαδρομή θα είχε γίνει με τα πόδια, αλλά τώρα αυτό ήταν ανέφικτο. Έβρεχε πολύ.
Περάσαμε δίπλα από τον ναό του Αγίου Γεωργίου, αφήνοντας τη γνωριμία μας μαζί του για αργότερα με την ελπίδα να σταματήσει η μπόρα. Ανηφορίζοντας, πάνω σε μια στροφή του δρόμου, είδαμε έναν τεράστιο πλάτανο να έχει για μοναδική του συντροφιά ένα απλό ξύλινο παγκάκι. Αντάμα ατενίζουν το πυκνό ελατοδάσος αλλά και την όμορφη θέα προς τον οικισμό.
Τριγυρίσαμε κάμποση ώρα, πάντα υπό βροχή, στις πιο ψηλές γειτονιές του χωριού. Τα τελευταία σπίτια είναι χωμένα ανάμεσα στα έλατα και τα υπόλοιπα πλαισιώνονται από ατελείωτα χωράφια με καρυδιές και συκιές. Λόγω της μεγάλης παραγωγής καρυδιών και μελιού οργανώνεται η “Γιορτή μελιού και καρυδιού”, κάθε Σεπτέμβρη, στην πλατεία του χωριού.
Φτάνοντας στις “εσχατιές” του Ροεινού μπορέσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη γεωγραφική του θέση και να αφομοιώσουμε στο έπακρο την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω στον λόφο, που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά κατάφυτα από έλατα, ατενίζει όλο το οροπέδιο της Δαβιάς. Αυτή η θέα και η ηρεμία μας χάρισε γαλήνη στην ψυχή και τέρψη στα μάτια, παρόλο που αυτή η βόλτα δεν έγινε με τα πόδια αλλά με το αυτοκίνητο.
Η Ορεινή Αρκαδία διαθέτει υπέροχα χωριά “πνιγμένα” στα έλατα και στην πλούσια βλάστηση. Το Ροεινό, με τον εύηχο αναγραμματισμό της λέξης Ορεινό, είναι ένας ανέγγιχτος, προς το παρόν, παράδεισος σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό χωρίς να υστερεί σε ομορφιά και γραφικότητα. Χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός, ξεχωρίζει για τα πέτρινα σπίτια του, για τα τρεχούμενα νερά του και για τη φυσική ομορφιά του. Κάνοντας λιγοστές στάσεις, καταφέραμε να απαθανατίσουμε τα κάλλη του πριν ξεκινήσουμε να κατηφορίζουμε προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, τον τελευταίο προς εξερεύνηση σταθμό του οδοιπορικού μας.
Η βροχή δεν μας έκανε το χατήρι να σταματήσει. Σταθμεύσαμε λίγο πριν τον περίβολο του ναού. Ο γιος μου έμεινε στο αυτοκίνητο, αλλά εγώ δεν ήταν δυνατόν να μην επισκεφθώ τον πολιούχο του χωριού ο οποίος κουβαλάει στην πλάτη του αιώνες ιστορίας. Βέβαια, μετά από τις τόσες επεμβάσεις και μετατροπές που έχουν συντελεστεί πάνω του δε θυμίζει, σχεδόν, καθόλου το αρχικό οικοδόμημα που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, παρακαλώ. Όπως είπα και πρωτύτερα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το χωριό είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Προσκολλημένο σαν παρεκκλήσι, στη βόρεια πλευρά του ναού του Αγίου Γεωργίου, είναι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του 13ου αιώνα (το δεξί κτίριο της παρακάτω φωτογραφίας).
Στο εσωτερικό του Αγίου Δημητρίου διατηρούνται τμήματα τοιχογραφιών του 15ου και του 16ου αιώνα. Ανέβηκα τα σκαλιά, έχοντας στα δεξιά μου δύο πετρόχτιστες καμάρες. Στην πρώτη, είδα τον καβαλάρη άγιο σκαλισμένο πάνω σε πέτρα και στη δεύτερη μια κρήνη που δεν έτρεχε νερό.
Στο πλάι του ναού, μια στενή πορτούλα δεν ήταν κλειδωμένη κι έτσι κατάφερα να τρυπώσω στο εσωτερικό του περιεργαζόμενη για λίγη ώρα τη διακόσμηση.
Βγαίνοντας πάλι έξω, αναζήτησα την κύρια είσοδο του μικρού ναού. Αυτό, όμως, που αντίκρισα με άφησε άφωνη. Ποτέ και πουθενά δεν έχω δει κάτι ανάλογο σε εκκλησία:
Υπάρχει μόνο αυτή η κοντή πορτούλα. Κύρια είσοδος δεν υπάρχει.
Ένας περιποιημένος κήπος περιβάλλει το συγκρότημα των ναών. Εδώ υπάρχει ο ξενώνας της ενορίας και το μνημείο της ιεραποστόλου Όλγας Παπασαράντου η οποία εργάστηκε ως νοσοκόμα στον Άγιο Σάββα των Αθηνών, ενώ τα τελευταία 26 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στην Αφρική προσφέροντας τις υπηρεσίες και την αγάπη της στους ιθαγενείς αδελφούς.
Είχα γίνει μούσκεμα, αλλά μόλις είδα τη σκάλα που οδηγεί στο πέτρινο καμπαναριό δεν κρατήθηκα και ανέβηκα για να δω τη θέα η οποία δεν έλεγε κάτι το εξαιρετικό οπότε κατέβηκα γρήγορα για πάρω τις τελευταίες μου φωτογραφίες και να τρέξω στο αυτοκίνητο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που κοντοστάθηκα να φωτογραφίσω ήταν η μεγάλη καμαροσκέπαστη κρήνη του 1888 που στέκεται πριν την είσοδο του Αγίου Γεωργίου και είναι σε πλήρη λειτουργία.
Το συγκρότημα των ναών και από ψηλά:
Και έτσι, με τη συνοδεία της βροχής, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στη βάση μας, τη Βυτίνα. Οδηγώντας, ξανά, στην Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας είδαμε στα αριστερά μας, σκαρφαλωμένη πάνω στο βουνό, την πανέμορφη Πιάνα (κεφάλαιο 41 της ιστορίας: Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)
Στη συνέχεια διασχίσαμε την έρημη Αλωνίσταινα. Αρχίζοντας να ανηφορίζουμε το στροφιλίκι και μπαίνοντας για τα καλά στο ελατοδάσος, η βροχή σταμάτησε και ένας ξάστερος ουρανός ξεπρόβαλε μπροστά μας. Από αυτήν την πλευρά του Μαινάλου δεν είχε πέσει ούτε μια σταγόνα βροχής. Ο καιρός ήταν όπως ακριβώς τον είχαμε αφήσει κατά την αναχώρησή μας.
Φτάσαμε στο σπίτι μας στη Βυτίνα έχοντας εμπλουτίσει τη “συλλογή” μας με έναν ακόμα θεσπέσιο προορισμό στον οποίο οφείλω και δεύτερη επίσκεψη με καλύτερες καιρικές συνθήκες.
Κυριακή 12 Μαΐου 2024 και μας γεννήθηκε η επιθυμία για βολτίτσα και φαγητό σε κάποιο από τα πανέμορφα χωριά της Αρκαδίας. Εγώ έριξα την ιδέα για την εξερεύνηση του Ροεινού και ο γιος μου την πρόταση για φαγητό στο “Στέκι του Μωριά” στο Χρυσοβίτσι, στο οποίο είχαμε πολύ καιρό να γευματίσουμε. Η μέρα στη Βυτίνα ήταν, επιτέλους, ηλιόλουστη-την προηγούμενη, Σάββατο 11 Μαΐου, έβρεχε κατά διαστήματα-οπότε ξεκινήσαμε, αρχικά, για μεσημεριανό φαγητό και έπειτα θα συνεχίζαμε την εξόρμησή μας με σκοπό να γνωρίσουμε έναν καινούριο προορισμό, το Ροεινό.
Ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Ολυμπίας, μόλις συναντήσαμε τη διασταύρωση προς Ελάτη στρίψαμε αριστερά, οδηγώντας μέσα στην καρδιά του ελατοσκέπαστου Μαινάλου σε μια φανταστική διαδρομή, την ωραιότερη κατά τη γνώμη μου, έχοντας στην αριστερή μας πλευρά τα φουσκωμένα από τις βροχές κελαρυστά νερά του Μυλάοντα ποταμού, ο οποίος φτάνει μέχρι τη Νυμφασία για να συναντήσει λίγο παρακάτω τον Τράγο ποταμό και μαζί να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι τον ξακουστό Λάδωνα. Σε κάθε μέτρο οι εικόνες μας βομβάρδιζαν ανελέητα! Το βαθύ πράσινο των ελάτων συμπληρωνόταν από κίτρινες, μωβ, λευκές και κόκκινες πινελιές. Τα λιβάδια ήταν ανθισμένα και ένα μεθυστικό, λουλουδένιο άρωμα πλημμύριζε το αυτοκίνητο.
Πριν την είσοδο στην Ελάτη, συναντήσαμε τα άλογα του Χρήστου Σιμόπουλου, ο οποίος-εκτός από το καλλιτεχνικό εργαστήρι επεξεργασίας ξύλου που διατηρεί μέσα στα έλατα και δίπλα στον δρόμο-προσφέρει στους επισκέπτες της περιοχής και βόλτα με άλογα στο βουνό. Την ώρα που περνούσαμε, ο Χρήστος ξεσέλωνε τα όμορφα ζώα του τα οποία, προφανώς, μόλις είχαν επιστρέψει από το “καθήκον” στο σπίτι τους και στα καταπράσινα λιβάδια τους.
Διασχίσαμε την Ελάτη, η οποία στρογγυλοκάθεται στα 1.200 μέτρα του Μαινάλου, συνεχίζοντας την πορεία μας ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα.
Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Κοιτώντας μπροστά, ο ουρανός ήταν κλειστός και βαρύς προμηνύοντας ότι στους προορισμούς που επρόκειτο να κινηθούμε θα συναντήσουμε βροχή. Κοιτώντας πίσω, αφήναμε τη λιακάδα και τη λαμπρότητα και μπαίναμε στη σκοτεινιά και τη μουντάδα. Όταν, όμως, είσαι στο Μαίναλο όλα μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα και όλα έχουν τη μαγεία και τη χάρη τους.
Φτάνοντας στο All Seasons Paradise (πολυτελές θέρετρο 4 αστέρων), στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας, πλέον, την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας η οποία δρασκελίζει το Δυτικό Μαίναλο χαρίζοντας εικόνες γαλήνης και χαλάρωσης στον ταξιδιώτη. Σε πολύ λίγο μπήκαμε στο Χρυσοβίτσι.
Αν και είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Αρκαδίας, δεν χαίρει της διασημότητας που συνοδεύει τους κοντινούς σε αυτό προορισμούς. Ωστόσο, είναι ένα όμορφο και ιστορικό χωριό, χτισμένο στα 1.073 μέτρα μιας κατάφυτης με έλατα πλαγιάς του Μαινάλου, το οποίο συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς οικισμούς του νομού. Παρά το μικρό του μέγεθος, ανήκει στα πιο ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και την ιστορική του φήμη τη χρωστά στην εμπλοκή του με την Επανάσταση του 1821. Εδώ, στο Χρυσοβίτσι, βρισκόταν το ιδιαίτερο γραφείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και το χωριό υπήρξε κέντρο δράσης των Eπαναστατών.
Όλα αυτά τα έχω, ήδη, περιγράψει στο κεφάλαιο 40 αυτής της ιστορίας (Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!). Όσο, όμως, περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι στο “Στέκι του Μωριά” έκανα κάποιες κοντινές βολτούλες για την ανανέωση της φωτογραφικής μου συλλογής.
Το τραπέζι άδειασε, η κοπέλα μας φώναξε και καθίσαμε μέσα, γιατί το κρύο έτσουζε. Το φαγητό δεν μου άρεσε. Άλλη μια φορά έχω φάει σε αυτό το μαγαζί και θυμόμουν καλύτερη ποιότητα και γεύσεις. Ίσως τώρα κάτι να πήγε λάθος, αλλά δύσκολα θα το ξαναεπιλέξω. Έχω πολύ καλύτερες λύσεις στα χωριά της περιοχής.
Όταν βγήκαμε έξω ο ουρανός ήταν ανταριασμένος. Τα πυκνά γκρίζα σύννεφα που είχαν μαζευτεί ήταν έτοιμα για βροχή. Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήρθαν και λίγες ψιχάλες, αλλά δεν έβρεξε. - “Θα την κάνουμε τελικά τη βόλτα στο Ροεινό ή θα γίνουμε μούσκεμα?” είπα στον γιο μου καθώς έβαζε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου. - “Πάμε και βλέπουμε” μου απάντησε ακολουθώντας αμέσως την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας.
Που πας καλή μου χελωνίτσα? Τρέχα γρήγορα προς τα χωράφια. Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για σένα.
Ο γιος μου είχε ξανακάνει αυτήν τη διαδρομή, ενώ για μένα ήταν η πρώτη φορά. Τα έλατα συνέχιζαν να μας συντροφεύουν, αλλά στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο χωράφια με καρυδιές. Η βλάστηση άλλαξε αφού, πλέον, κινούμασταν στην κοιλάδα του Ελισσώνα ποταμού. Μηλιές, βυσσινιές, ακακίες, κυπαρίσσια, λεύκες και πεύκα συμμετέχουν στη χλωρίδα της περιοχής. Ο Ελισσώνας είναι ένας από τους παραποτάμους του Αλφειού και οφείλει το όνομά του στον Ελισσώνα, έναν από τους 50 γιους του Λυκάονα. Πηγάζει από τις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, αλλά και από το κεντρικό τμήμα του βουνού ανάμεσα στα χωριά Πιάνα και Αλωνίσταινα, και συναντάει τον Αλφειό κοντά στη Μεγαλόπολη. Η κατεύθυνση που ακολουθεί για λίγα χιλιόμετρα είναι ανατολική και, αφού πάρει μαζί του τα νερά που έρχονται από το Ροεινό, βγαίνει στον κάμπο της Δαβιάς, όπου εκεί το ποτάμι αλλάζει το όνομά του και λέγεται Δαβιώτικο ποτάμι. Στη γέφυρα, πριν το χωριό Δαβιά, κάναμε στάση για να χαζέψουμε τη φύση και τα ισχνά νερά του Ελισσώνα να κυλούν βαριεστημένα διασχίζοντας τον κάμπο.
Το χωριό Άνω Δαβιά, που συναντήσαμε λίγα μέτρα αργότερα, υπήρξε μεσαιωνική κωμόπολη με το αρχικό όνομα Ταβία που αποτελούσε, κατά τον 15ο αιώνα, σημαντικό πνευματικό, διοικητικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Απέναντι από την τοξωτή γέφυρα του Ελισσώνα, που είχαμε σταματήσει πριν λίγο, υπάρχουν λείψανα μεσαιωνικού κάστρου, του Παλαιόκαστρου, που σώζονται μέχρι σήμερα, αλλά η περίσταση δεν ήταν η κατάλληλη για να προσπαθήσω να τα ανακαλύψω. Το 1423, οχυρώθηκαν στο Κάστρο αρκετοί Αλβανοί, αλλά εξοντώθηκαν ολοσχερώς από τους Τούρκους. Η συμμετοχή της Δαβιάς (ή Νταβιάς) στην Ελληνική Επανάσταση υπήρξε σημαντική. Η περιοχή είχε ονομαστούς νερόμυλους, που τους έκαψε ο Κολοκοτρώνης για να διακόψει την τροφοδοσία του Ιμπραήμ.
Στο χωριό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας. Ο δρόμος τρέχει σε μια επίπεδη κατάφυτη “απλωσιά” που περιτριγυρίζεται από τις πλαγιές του Μαινάλου. Κάποια στιγμή συναντήσαμε μια διασταύρωση. Ευθεία πηγαίνει σε: Πιάνα-Λιμποβίσι-Αλωνίσταινα-Βυτίνα και δεξιά σε: Ροεινό. Τέσσερα (4) χιλιόμετρα απέχει το χωριό από τον κεντρικό δρόμο. Είναι μια ανηφορική διαδρομή, αφού το Ροεινό βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων πάνω στο Μαίναλο, σε έναν λόφο που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά, κατάφυτα κυρίως από έλατα.
Όταν αντικρίσαμε το χωριό σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες, ενώ κάποιες σταγόνες βροχές μόλις είχαν ξεκινήσει να πέφτουν.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την πλατεία και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της, η βροχή είχε δυναμώσει, αναγκάζοντάς μας να βρούμε καταφύγιο κάτω από το υπόστεγο της μοναδικής ταβέρνας του χωριού με το όνομα “το μονοπάτι” η οποία λειτουργεί σε ένα όμορφο πέτρινο κτίριο. Μερικά τραπεζάκια με τις καρέκλες τους ήταν αραδιασμένα στο πλακόστρωτο αλλά το μαγαζί ήταν κλειστό.
Η πλατεία πλαισιώνεται από αιωνόβια πλατάνια και μόλις “έκοψε” η μπόρα ξεμυτίσαμε για να την περπατήσουμε. Το Ροεινό αποτελεί βασικό κόμβο του πλέγματος πεζοποριών του Μαινάλου. Από την πλατεία του περνούν το πορτοκαλί και το πράσινο μονοπάτι που έχει σηματοδοτήσει ο Σ.Α.Ο.Ο. Από εδώ ξεκινούν οι πεζοπορικές διαδρομές Ροεινό-Πιάνα, Ροεινό-Αλωνίσταινα και άλλες που αποτελούν τμήματα των μεγάλων αυτών διασχίσεων. Επιπλέον, από αυτό το σημείο ξεκινάει η δύσκολη ανάβαση προς την κορυφή του Όρους Αϊντίνης που υψώνεται ακριβώς πάνω από το χωριό.
Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου σχηματίζει ένα ιδιαίτερο ανάγλυφο στην καρδιά της Πελοποννήσου. Περισσότερες από 50 κορυφές, άνω των 1.500 μέτρων, συνθέτουν δύο διακεκριμένα συγκροτήματα. Η οροσειρά του Ανατολικού Μαινάλου αποτελείται από μια αλυσίδα κορυφών εκ των οποίων 10 έχουν ύψος μεγαλύτερο των 1.800 μέτρων, με ψηλότερη την περίφημη Οστρακίνα στα 1.982 μέτρα. Νότια της οροσειράς στέκεται ο επιβλητικός Αϊντίνης με υψόμετρο 1.849 μέτρων που αποτελεί τη γεωγραφική καρδιά ολόκληρης της Πελοποννήσου.
Κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του Αϊντίνη σταθήκαμε για να μελετήσουμε με προσοχή τον χάρτη με όλα αυτά τα υπέροχα πεζοπορικά μονοπάτια που έλκουν ακατάπαυστα τους πεζοπόρους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και όχι μόνο. Κάποια κομμάτια όλων αυτών των διαδρομών έχει περπατήσει και η αφεντιά μου όλα αυτά τα χρόνια που οργώνω τα χωριά, τα βουνά και τα λαγκάδια του αγαπημένου μου τόπου.
Ανηφόρισα τον δρόμο ο οποίος ξεκινάει δίπλα από την ταβέρνα “το μονοπάτι”.
Σύντομα συνάντησα το καμπαναριό της εκκλησίας της Παναγιάς. Άνοιξα τη χαμηλή σιδερένια πορτούλα και βρέθηκα στον αυλόγυρο της μονόκλιτης βασιλικής του 16ου αιώνα. Το Ροεινό είχε μεγάλες σχέσεις, τόσο με τα μοναστήρια του Μυστρά, όσο και με τη μεσαιωνική Ταβία, τη σημερινή Δαβιά Αρκαδίας, όπου άκμασε μια από τις σπουδαιότερες σχολές αγιογραφίας της ύστερης βυζαντινής περιόδου. Δείγματα αυτής της σχολής υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας η οποία, όμως, δεν ήταν ανοιχτή για να μπορέσω να τις θαυμάσω.
Από τον αυλόγυρο της εκκλησίας φαίνονται κάμποσα σπίτια του χωριού να "χάνονται" στην κατάφυτη πλαγιά. Το Ροεινό είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της λεκάνης του Ελισσώνα ποταμού. Τα σπίτια του σκαρφαλώνουν στις δύο πλευρές μιας ράχης. Όλα, σχεδόν, τα κτίρια είναι πέτρινα και διώροφα μαρτυρώντας τον πλούτο που είχε κάποτε το χωριό. Η παρελθούσα ευημερία ήταν αυτή που επέτρεψε στο Ροεινό να μεγαλώσει και να προσελκύσει στη βυζαντινή περίοδο ένα μοναστήρι, ένα εργαστήρι αγιογραφίας, αλλά και μερικά σημαντικά εκκλησιαστικά οικοδομήματα.
Η ιστορία του χωριού ξεκινά τον μεσαίωνα και διανύει τη Βυζαντινή περίοδο και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε υπήρξε κώμη και το κέντρο του Δήμου Φαλάνθου. Κατά την Τουρκοκρατία είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου (θα τη γνωρίσουμε στη συνέχεια της αφήγησης). Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους κατέφυγαν εδώ πολλοί κάτοικοι από τα πεδινά. Στις αρχές του 1900 το χωριό είχε 1.000 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους κτηνοτρόφοι. Ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του 1950, με τη μετανάστευση προς την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία, αλλά κυρίως με την εσωτερική μετανάστευση. Οι Ροεινιώτες κτηνοτρόφοι ξεχειμώνιαζαν με τα κοπάδια τους στην Αργολίδα. Η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση στον νομό έγινε περίπου το 1915 και σιγά-σιγά αναπτύχθηκε μεγάλος οικισμός ο οποίος, φυσικά, ονομάστηκε Νέο Ροεινό.
Ξοπίσω μου ήρθε και ο γιος μου. Λίγο πιο πάνω συναντήσαμε ένα πέτρινο κτίριο που εμένα που έκανε για σχολείο. Δεν υπήρχε, όμως, καμία επιγραφή. Ανέβηκα τα λιγοστά πέτρινα σκαλάκια και βρέθηκα έξω από την πόρτα. Στην κλειδαριά υπήρχε ένα κλειδί. Το έστριψα και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του ξεκλειδώματος.
Βρέθηκα σε μια αίθουσα με μια βιβλιοθήκη. Δίπλα στα παράθυρα υπήρχαν τα παραβάν που χρησιμοποιούνται στις εκλογές.
Υπήρχε μια ακόμα αίθουσα και σε έναν τοίχο της μια πινακίδα έγραφε: ΗΛΙΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ.
Τελικά, σε αυτό το κτίριο στεγάζεται το Ηλιοπούλειο Πνευματικό Κέντρο το οποίο φέρει το όνομα του Νικολάου Ηλιόπουλου, μεγάλου ευεργέτη του Ροεινού που γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1866 και απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου του 1932. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου συναντήσαμε έναν καλοδιατηρημένο κήπο διακοσμημένο με διάφορα μικρά και μεγάλα γλυπτά.
Αν και στην απογραφή του 2021 έχουν καταγραφεί 57 μόνιμοι κάτοικοι, εμείς όλη αυτήν την ώρα δεν απαντήσαμε ψυχή. Μόνο οι απλωμένες μπουγάδες μαρτυρούν ότι στο χωριό κατοικούν ακόμα άνθρωποι. Για πρώτη φορά δεν άκουσα ούτε ένα γαύγισμα σκύλου!
Ξεκίνησε να ξαναβρέχει δυνατά. Τρέξαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τις ανηφοριές και να βρεθούμε στον ψηλότερο μαχαλά του χωριού, ώστε να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Αν δεν έβρεχε αυτή η διαδρομή θα είχε γίνει με τα πόδια, αλλά τώρα αυτό ήταν ανέφικτο. Έβρεχε πολύ.
Περάσαμε δίπλα από τον ναό του Αγίου Γεωργίου, αφήνοντας τη γνωριμία μας μαζί του για αργότερα με την ελπίδα να σταματήσει η μπόρα. Ανηφορίζοντας, πάνω σε μια στροφή του δρόμου, είδαμε έναν τεράστιο πλάτανο να έχει για μοναδική του συντροφιά ένα απλό ξύλινο παγκάκι. Αντάμα ατενίζουν το πυκνό ελατοδάσος αλλά και την όμορφη θέα προς τον οικισμό.
Τριγυρίσαμε κάμποση ώρα, πάντα υπό βροχή, στις πιο ψηλές γειτονιές του χωριού. Τα τελευταία σπίτια είναι χωμένα ανάμεσα στα έλατα και τα υπόλοιπα πλαισιώνονται από ατελείωτα χωράφια με καρυδιές και συκιές. Λόγω της μεγάλης παραγωγής καρυδιών και μελιού οργανώνεται η “Γιορτή μελιού και καρυδιού”, κάθε Σεπτέμβρη, στην πλατεία του χωριού.
Φτάνοντας στις “εσχατιές” του Ροεινού μπορέσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη γεωγραφική του θέση και να αφομοιώσουμε στο έπακρο την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω στον λόφο, που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά κατάφυτα από έλατα, ατενίζει όλο το οροπέδιο της Δαβιάς. Αυτή η θέα και η ηρεμία μας χάρισε γαλήνη στην ψυχή και τέρψη στα μάτια, παρόλο που αυτή η βόλτα δεν έγινε με τα πόδια αλλά με το αυτοκίνητο.
Η Ορεινή Αρκαδία διαθέτει υπέροχα χωριά “πνιγμένα” στα έλατα και στην πλούσια βλάστηση. Το Ροεινό, με τον εύηχο αναγραμματισμό της λέξης Ορεινό, είναι ένας ανέγγιχτος, προς το παρόν, παράδεισος σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό χωρίς να υστερεί σε ομορφιά και γραφικότητα. Χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός, ξεχωρίζει για τα πέτρινα σπίτια του, για τα τρεχούμενα νερά του και για τη φυσική ομορφιά του. Κάνοντας λιγοστές στάσεις, καταφέραμε να απαθανατίσουμε τα κάλλη του πριν ξεκινήσουμε να κατηφορίζουμε προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, τον τελευταίο προς εξερεύνηση σταθμό του οδοιπορικού μας.
Η βροχή δεν μας έκανε το χατήρι να σταματήσει. Σταθμεύσαμε λίγο πριν τον περίβολο του ναού. Ο γιος μου έμεινε στο αυτοκίνητο, αλλά εγώ δεν ήταν δυνατόν να μην επισκεφθώ τον πολιούχο του χωριού ο οποίος κουβαλάει στην πλάτη του αιώνες ιστορίας. Βέβαια, μετά από τις τόσες επεμβάσεις και μετατροπές που έχουν συντελεστεί πάνω του δε θυμίζει, σχεδόν, καθόλου το αρχικό οικοδόμημα που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, παρακαλώ. Όπως είπα και πρωτύτερα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το χωριό είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Προσκολλημένο σαν παρεκκλήσι, στη βόρεια πλευρά του ναού του Αγίου Γεωργίου, είναι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του 13ου αιώνα (το δεξί κτίριο της παρακάτω φωτογραφίας).
Στο εσωτερικό του Αγίου Δημητρίου διατηρούνται τμήματα τοιχογραφιών του 15ου και του 16ου αιώνα. Ανέβηκα τα σκαλιά, έχοντας στα δεξιά μου δύο πετρόχτιστες καμάρες. Στην πρώτη, είδα τον καβαλάρη άγιο σκαλισμένο πάνω σε πέτρα και στη δεύτερη μια κρήνη που δεν έτρεχε νερό.
Στο πλάι του ναού, μια στενή πορτούλα δεν ήταν κλειδωμένη κι έτσι κατάφερα να τρυπώσω στο εσωτερικό του περιεργαζόμενη για λίγη ώρα τη διακόσμηση.
Βγαίνοντας πάλι έξω, αναζήτησα την κύρια είσοδο του μικρού ναού. Αυτό, όμως, που αντίκρισα με άφησε άφωνη. Ποτέ και πουθενά δεν έχω δει κάτι ανάλογο σε εκκλησία:
Υπάρχει μόνο αυτή η κοντή πορτούλα. Κύρια είσοδος δεν υπάρχει.
Ένας περιποιημένος κήπος περιβάλλει το συγκρότημα των ναών. Εδώ υπάρχει ο ξενώνας της ενορίας και το μνημείο της ιεραποστόλου Όλγας Παπασαράντου η οποία εργάστηκε ως νοσοκόμα στον Άγιο Σάββα των Αθηνών, ενώ τα τελευταία 26 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στην Αφρική προσφέροντας τις υπηρεσίες και την αγάπη της στους ιθαγενείς αδελφούς.
Είχα γίνει μούσκεμα, αλλά μόλις είδα τη σκάλα που οδηγεί στο πέτρινο καμπαναριό δεν κρατήθηκα και ανέβηκα για να δω τη θέα η οποία δεν έλεγε κάτι το εξαιρετικό οπότε κατέβηκα γρήγορα για πάρω τις τελευταίες μου φωτογραφίες και να τρέξω στο αυτοκίνητο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που κοντοστάθηκα να φωτογραφίσω ήταν η μεγάλη καμαροσκέπαστη κρήνη του 1888 που στέκεται πριν την είσοδο του Αγίου Γεωργίου και είναι σε πλήρη λειτουργία.
Το συγκρότημα των ναών και από ψηλά:
Και έτσι, με τη συνοδεία της βροχής, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στη βάση μας, τη Βυτίνα. Οδηγώντας, ξανά, στην Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας είδαμε στα αριστερά μας, σκαρφαλωμένη πάνω στο βουνό, την πανέμορφη Πιάνα (κεφάλαιο 41 της ιστορίας: Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)
Στη συνέχεια διασχίσαμε την έρημη Αλωνίσταινα. Αρχίζοντας να ανηφορίζουμε το στροφιλίκι και μπαίνοντας για τα καλά στο ελατοδάσος, η βροχή σταμάτησε και ένας ξάστερος ουρανός ξεπρόβαλε μπροστά μας. Από αυτήν την πλευρά του Μαινάλου δεν είχε πέσει ούτε μια σταγόνα βροχής. Ο καιρός ήταν όπως ακριβώς τον είχαμε αφήσει κατά την αναχώρησή μας.
Φτάσαμε στο σπίτι μας στη Βυτίνα έχοντας εμπλουτίσει τη “συλλογή” μας με έναν ακόμα θεσπέσιο προορισμό στον οποίο οφείλω και δεύτερη επίσκεψη με καλύτερες καιρικές συνθήκες.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.817
- Likes
- 18.759
Καταπληκτικές εικόνες, τώρα από σένα άκουσα για αυτό το χωριό. Ανεπανάληπτα όμορφο Μαίναλο! Καλά, η διαδρομή προς Ελάτη είναι συγκλονιστική, την παίρνω πάντα όταν πηγαίνω και κάνω πάντα στάση στο τραπεζάκι στην αρχή δίπλα στο ποταμι. Στη διαδρομή αυτή περνάς απότομα από το κόσμο των ανθρώπων στο κόσμο των νεράιδων και των ξωτικών, δεν υπάρχει.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κόσοβο Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία δυτικα βαλκανια οδικως
- Τελ. μήνυμα: Giannal
-
Trademark: Πως να καταχωρήσετε μόνοι σας, απλά, εύκολα + προσιτά το σήμα σας!- Τελ. μήνυμα: Nikos1986
-
-