psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.100
- Likes
- 45.452
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020 μέρος δεύτερο!!!
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 995
- Likes
- 2.095
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Ελήφθη!
Κάστρο Χώρας Κυθήρων:
View attachment 435250
View attachment 435251
View attachment 435252
Κορώνη:
View attachment 435253
View attachment 435254
View attachment 435255
Μεθώνη:
View attachment 435256
View attachment 435257
View attachment 435258
Chateau des Milandes
alma
Member
- Μηνύματα
- 3.756
- Likes
- 15.264
Κάστρο Χρυσοχεριας,Κάλυμνος
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.246
- Likes
- 26.349
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
To Kάστρο της Αστυπάλαιας
Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του Κάστρο, πολύ διαφορετικό από τα καστέλια στα άλλα νησιά του Νοτίου Αιγαίου. Λέγεται και Κάστρο της Αστροπαλιάς ή Κάστρο των Κουερίνι. Χτίστηκε από τη Βενετσιάνικη οικογένεια των Querini πάνω στην αρχαία ακρόπολη. Την οριστική του μορφή πήρε τον 15ο αιώνα. Είναι δομημένο με παραδοσιακή τοπική σκούρα πέτρα και περιστοιχίζεται από άσπρα σπιτάκια, οι εξωτερικοί τοίχοι των οποίων δημιουργούν ένα πραγματικό τείχος, με μικρά παράθυρα για πολεμίστρες. Με έντονο φρουριακό χαρακτήρα, για να προστατεύει τους κατοίκους από τους πειρατές, έχει ορατότητα στoυς δύο φυσικούς κόλπους του νησιού.
Το 1207, η Αστυπάλαια δόθηκε ως φέουδο από τον Μάρκο Σανούδο, Δούκα της Νάξου και Κύριο των Κυκλάδων, στον Κόμη Giovanni Querini ή Ιωάννη Κουερίνι. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι Κουερίνι είχαν πράγματι εγκατασταθεί στο νησί από τις αρχές του 13ου αιώνα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, το 1269 το έχασαν όταν το κατέλαβε ο ιππότης Λικάριο (Ελληνοϊταλός τυχοδιώκτης από την Εύβοια) για λογαριασμό των Βυζαντινών.
To 1310, o Ιωάννης Κουερίνι o B’ κατόρθωσε να ξαναπάρει το νησί, πιθανόν με τη βοήθεια του Μάρκο Γριμάνι (οι Γριμάνι εμφανίζονται αργότερα να έχουν δικαιώματα στο νησί). Όμως, ο 14ος αιώνας είναι εποχή έξαρσης της πειρατείας. Το 1341 η Αστυπάλαια έγινε στόχος Τούρκων πειρατών που επέδραμαν από τη Μικρά Ασία με επικεφαλής τον εμίρη του Αϊδινίου Ομάρ μπέη. Η καταστροφή ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα το νησί να εγκαταλειφθεί τελείως για πολλά χρόνια.
Το 1413, η Βενετία διόρισε κυβερνήτη στην Τήνο και στη Μύκονο τον Ιωάννη Δ’ Κουερίνι ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία ώστε να αξιοποιήσει το προγονικό του φέουδο στην Αστυπάλαια και μετέφερε πληθυσμό από την Τήνο και τη Μύκονο για να κατοικήσουν το έρημο νησί. Η Βενετία αντέδρασε, έπαυσε τον Κουερίνι από κυβερνήτη και απαίτησε την ακύρωση της μετοίκησης, καθώς τα άλλα δύο νησιά είχαν αδειάσει από κόσμο. Παρόλα αυτά η εγκατάσταση των κατοίκων δεν ματαιώθηκε και ο Κουερίνι παρέμεινε άρχοντας της Αστυπάλαιας. Εκείνη την περίοδο, με την οικονομική συμπαράσταση των Γριμάνι, άρχισε να ανοικοδομεί το Κάστρο.
Από το 1540 έως τον 19ο αιώνα, η Αστυπάλαια ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Τουρκικός στόλος κατέβαινε μια φορά τον χρόνο από την Κωνσταντινούπολη για να εισπράξει τους φόρους, αλλά τον υπόλοιπο καιρό άφηνε τους νησιώτες να τα βγάζουν μόνοι τους πέρα με τους πειρατές. Έτσι, οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας έπρεπε να συμβιώνουν με τους πειρατές, στη συνεργασία με τους οποίους έβρισκαν σχετική ασφάλεια, αλλά και οικονομικά οφέλη. Το Κάστρο ήταν απόλυτα προσαρμοσμένο σε αυτόν τον τρόπο ζωής και φαίνεται ότι παρέμεινε το κύριο μέρος του οικισμού για εκατοντάδες χρόνια. Μέχρι τον 19ο αιώνα αποτελούσε τον μοναδικό οικισμό του νησιού. Όλα τα σπίτια έξω από αυτό τα έλεγαν «σταύλους».
Το 19ο αιώνα η πρώτη μετεπαναστατική Ελληνική κυβέρνηση, του Ιωάννη Καποδίστρια, βάζει ως πρώτο μέλημά της την καταπολέμηση της πειρατείας. Τα Ελληνικά πολεμικά πλοία, εξαπολύουν συστηματικά έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής των συνόρων του νεοσύστατου κράτους. Μαζί με τα ελεύθερα νησιά, ωφελούνται και τα σκλαβωμένα, η πειρατεία παρακμάζει και σταδιακά αφανίζεται. Έτσι, τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου, όταν υπήρχε μεγαλύτερη ασφάλεια, τα ανοίγματα στον οχυρό περίβολο διευρύνθηκαν και σε πολλά προστέθηκαν ξύλινοι εξώστες.
Το Κάστρο βρίσκεται στην κορυφή υψώματος γύρω από το οποίο αργότερα αναπτύχθηκε η Χώρα, σε πλάτωμα με έκταση τεσσάρων στρεμμάτων. Η μοναδική είσοδός του βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του και οδηγεί στο εσωτερικό του μέσα από ένα χαμηλό, στεγασμένο με σταυροθόλια, χώρο.
Μέσα στο Κάστρο υπήρχαν δύο γειτονιές: της Παναγιάς του Κάστρου ή Ευαγγελίστριας
και του Αϊ-Γιώργη ή «Γλυκαυλή» που χτίστηκε το 1790. Ο ελεύθερος χώρος μπροστά από την εκκλησία αποτελούσε τη μπλάτσα (πλατεία) όπου γίνονταν τα πανηγύρια και οι χοροί της καστροπολιτείας.
Το Kάστρο κατά καιρούς ήταν πυκνοκατοικημένο. Στα τέσσερα στρέμματά του ζούσαν κατά μέσο όρο 2.500 άτομα, ενώ φαίνεται ότι οι κάτοικοί του έφτασαν και τις 4.000. Η ύδρευση των σπιτιών γινόταν από στέρνες. Κάποτε, το Κάστρο της Αστροπαλιάς είχε κλειδί και κλείδωνε για να μην φανερώσει τα όμορφα κορίτσια του, όπως λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι. Σήμερα, μας καλεί να το εξερευνήσουμε και να απολαύσουμε το όμορφο ηλιοβασίλεμα από το ψηλότερο σημείο του.
Πηγή ιστορικών πληροφοριών: Κάστρο Αστυπάλαιας
Last edited:
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 995
- Likes
- 2.095
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Ονειρο το κάστρο της Αστροπαλιας! Σ ευχαριστώ που μου θύμισες όμορφες μέρες του 1982. Έχω γράψει κάτι σαν σχόλια στις ταξιδιωτικές ιστορίες Ελλαδα αν θες να γελάσεις!
Last edited:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.246
- Likes
- 26.349
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Το διάβασα. Τι ωραίες αυτές οι ρετρό πινελιές!
Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.215
- Likes
- 20.685
- Επόμενο Ταξίδι
- Τατζικιστάν
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Φρούριο Γκόλουμπατς, Σερβία
Χτισμένο τον μεσαίωνα (14ο αιώνα) στην είσοδο των σιδηρών πυλών του Δούναβη, το φρούριο του Γκόλουμπατς προσφέρει μία πανέμορφη εικόνα σε όποιον περνάει απο εκεί.
Χτίστηκε σταδιακά και έχει διάφορες επιδράσεις στην ανοικοδόμηση του ανα τους αιώνες, καθώς άλλαξε πολλές φορές χέρια. Κατείχε στρατηγική θέση και η τοποθεσία του το καθιστούσε δύσκολο στην κατάκτηση του.
Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί χρήματα για την συντήρηση και ανοικοδόμηση του και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά! Πριν την ανοικοδόμηση του ο δρόμος, που αυτή τη στιγμή περνάει έξω απο το κάστρο, περνούσε απο μέσα...
Για όποιον θέλει να το επισκεφτεί εσωτερικά υπάρχουν 4 διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει και το εισιτήριο είναι ανάλογο της επιλογής των διαδρομών.
Εμείς κάναμε την πράσινη και την κόκκινη διαδρομή. Η πράσινη είναι αυτή που κάνουν όλοι, ενώ οι υπόλοιπες είναι αυτές που επιλέγεις για να δεις τα ψηλότερα τμήματα του φρουρίου. Η κόκκινη διαδρομή φαίνεται στη παρακάτω φώτο και σηματοδοτείται απο τα κολονάκια χαμηλά μέχρι τον επάνω δεξιό πύργο έως και τη διαδρομή απέναντι στον αριστερό πύργο.
Η θέα απο ψηλά είναι όλα τα λεφτά!
Στη πράσινη διαδρομή βλέπεις όλο το κάτω μέρος του φρουρίου μαζί με το μουσείο που υπάρχει σε ένα μέρος του και συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στον επίσημο ιστότοπο του φρουρίου
Golubac Fortress | Golubac Fortress
Χτισμένο τον μεσαίωνα (14ο αιώνα) στην είσοδο των σιδηρών πυλών του Δούναβη, το φρούριο του Γκόλουμπατς προσφέρει μία πανέμορφη εικόνα σε όποιον περνάει απο εκεί.
Χτίστηκε σταδιακά και έχει διάφορες επιδράσεις στην ανοικοδόμηση του ανα τους αιώνες, καθώς άλλαξε πολλές φορές χέρια. Κατείχε στρατηγική θέση και η τοποθεσία του το καθιστούσε δύσκολο στην κατάκτηση του.
Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί χρήματα για την συντήρηση και ανοικοδόμηση του και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά! Πριν την ανοικοδόμηση του ο δρόμος, που αυτή τη στιγμή περνάει έξω απο το κάστρο, περνούσε απο μέσα...
Για όποιον θέλει να το επισκεφτεί εσωτερικά υπάρχουν 4 διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει και το εισιτήριο είναι ανάλογο της επιλογής των διαδρομών.
Εμείς κάναμε την πράσινη και την κόκκινη διαδρομή. Η πράσινη είναι αυτή που κάνουν όλοι, ενώ οι υπόλοιπες είναι αυτές που επιλέγεις για να δεις τα ψηλότερα τμήματα του φρουρίου. Η κόκκινη διαδρομή φαίνεται στη παρακάτω φώτο και σηματοδοτείται απο τα κολονάκια χαμηλά μέχρι τον επάνω δεξιό πύργο έως και τη διαδρομή απέναντι στον αριστερό πύργο.
Η θέα απο ψηλά είναι όλα τα λεφτά!
Στη πράσινη διαδρομή βλέπεις όλο το κάτω μέρος του φρουρίου μαζί με το μουσείο που υπάρχει σε ένα μέρος του και συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στον επίσημο ιστότοπο του φρουρίου
Golubac Fortress | Golubac Fortress
Iris_90
Member
- Μηνύματα
- 769
- Likes
- 3.910
- Επόμενο Ταξίδι
- Στο άγνωστο ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γιατί , σε νοιάζει ;;;
Κάστρο Ουρσίνο , Κατάνια , Ιταλία
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.246
- Likes
- 26.349
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Νομός Αρκαδίας
Κάστρο της Άκοβας
Το Κάστρο της Άκοβας ήταν η έδρα μιας από τις μεγαλύτερες, μαζί με εκείνη της Καρύταινας, βαρονίες του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, στις οποίες διαιρέθηκε η επικράτειά του μετά την ολοκλήρωση της φραγκικής κατάκτησης της Πελοποννήσου και οι οποίες διαμοιράστηκαν σε ευγενείς. Χτίστηκε το 1250 από τον Βουργουνδό ευγενή Gautier de Rosières, στον οποίο παραχωρήθηκε ως τιμάριο η ομώνυμη βαρονία, που περιελάμβανε συνολικά 24 φέουδα.
Το φοβερό Kάστρο Mattegriffon, έμεινε γνωστό ως Κάστρο της Άκοβας (Κάστρο του Γαλατά ή Κάστρο της Μονοβύζας). Έχοντας ως ρόλο να προστατεύει την κοιλάδα του Αλφειού και τον κάμπο της Ηλείας, και επειδή έπρεπε εκτός από ασφάλεια να δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των περασμάτων προς τα δυτικά, ο Gautier de Rosières διάλεξε το γνώριμο στους Βυζικιώτες (κάτοικοι του διπλανού χωριού με το όνομα Βυζίκι) απότομο και βραχώδες ύψωμα ανατολικά του χωριού, εκεί που υπήρχε από την αρχαιότητα ακρόπολη-οχύρωμα προϊστορικού οικισμού.
Το 1273 ο βαρόνος de Rosières πέθανε άκληρος. Νόμιμος κληρονόμος του ήταν η κόρη της αδερφής του και του βαρόνου του Πασσαβά, Μαργαρίτα de Neuilly, πιο γνωστή ως Μαργαρίτα του Πασσαβά. Όμως, την εποχή του θανάτου του Rosières, η Μαργαρίτα ήταν όμηρος στην Κωνσταντινούπολη στα πλαίσια της συμφωνίας για την απελευθέρωση του Γουλιέλμου Β’ Βιλλεαρδουίνου που είχε αιχμαλωτιστεί μετά την ήττα του στη μάχη της Πελαγονίας.
Έτσι, η Μαργαρίτα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει εγκαίρως την κληρονομιά της και την έχασε. Όταν επέστρεψε από την ομηρία, το 1275, ζήτησε πίσω την Άκοβα από τον Πρίγκιπα Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο, αλλά εκείνος αρνήθηκε, παρόλο που τον είχε βοηθήσει με την ομηρία της. Με τα πολλά, και αφού μεσολάβησε μια έντονη διαδικασία διεκδίκησης που συγκλόνισε το Πριγκιπάτο, ο Γουλιέλμος συμφώνησε να της παραχωρήσει το ένα τρίτο της Βαρονίας της Άκοβας κρατώντας τα υπόλοιπα δύο τρίτα–μαζί με το Κάστρο–για τον εαυτό του.
Όταν ο πρίγκιπας Γουλιέλμος πέθανε παραχώρησε τα δύο τρίτα της Βαρονίας και το Κάστρο της Άκοβας ως προίκα στη δευτερότοκη κόρη του που λεγόταν επίσης Μαργαρίτα. Η “Κυρά της Άκοβας”, με την οποία συνδέει η παράδοση το Κάστρο, είναι πιθανότατα η Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνη, της οποίας οι διαρκείς αγώνες για να διατηρήσει τα δικαιώματά της επί της Βαρονίας την έκαναν να περάσει στη λαϊκή φαντασία ως Αμαζόνα. Για τον λόγο αυτό, δηλαδή για τον παραλληλισμό της Μαργαρίτας Βιλλεαρδουίνης με Αμαζόνα, το Κάστρο της Άκοβας έχει μείνει γνωστό και ως “το Κάστρο της Μονοβύζας”.
Σύμφωνα με τον θρύλο της Άκοβας, λοιπόν, το Κάστρο φυλασσόταν από μυθική Αμαζόνα η οποία έβγαινε από μυστική καταπακτή φραγμένη από μεγάλη πλάκα, φαίνονται δε, αποτυπωμένα το πέλμα του αλόγου της, το δικό της πέλμα και ο μόνος και μακρύς μαστός της, τον οποίο έριχνε πάνω από τον ώμο της. Η Αμαζόνα αυτή αναφέρεται από τη λαϊκή παράδοση ως “μόνη προμαχούσα επί του φρουρίου, η οποία ως άριστη ιππεύτρια οδηγούσε τους πολεμιστές της εναντίον του εχθρού”. Ο θρύλος της “Μονοβύζας” είναι ακόμη ένα λείψανο από την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Αρκαδία, μπολιασμένος με χαρακτηριστικά από τη ζωή των Αμαζόνων, που συνάδουν με τα ελληνικά γυναικεία πρότυπα, αλλά και με τους πολεμικούς αιώνες που πέρασαν πάνω από την Αρκαδία.
Η Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου, ως Κυρά της Άκοβας, πάντρεψε το 1314 την κόρη της Ισαβέλλα με τον Φερδινάνδο της Μαγιόρκας, αρχιστράτηγο των Καταλανών της Σικελίας. Ο γάμος αυτός πρέπει να προκάλεσε αίσθηση την εποχή εκείνη, αφενός λόγω της εκπάγλου ομορφιάς της Ισαβέλλας, και αφετέρου επειδή ένα σπουδαίο Κάστρο πέρασε στα χέρια των Καταλανών. O Φερδινάνδος σκοτώθηκε στη μάχη της Μανωλάδας, το 1316, διεκδικώντας τον θρόνο του Πριγκιπάτου για λογαριασμό της γυναίκας του.
Το 1318–και ενώ Μαργαρίτα και Ισαβέλλα είχαν αποβιώσει–οι Καταλανοί πούλησαν το Κάστρο στους Βυζαντινούς και συγκεκριμένα στον Ανδρόνικο Ασάν-Παλαιολόγο (γνωστός και ως “Ασάνης”) ο οποίος ήταν Επίτροπος Μορέως. Το 1391, κατά την κάθοδο του Εβρενός-Μπέη στην Πελοπόννησο, η Άκοβα κυριεύτηκε από τους Τούρκους. Αργότερα την ξαναπήραν οι Βυζαντινοί του Δεσποτάτου του Μυστρά και επισκεύασαν το Κάστρο. Το 1423, ο Τουραχάν-Μπέης πέρασε από εδώ νικητής και το 1452 νέα καταστροφή της Άκοβας σημειώθηκε από τους γιους του Τουραχάν, Αχμέτ και Ομάρ, οι οποίοι έδωσαν πολλές μάχες μέχρι τη Λακωνία και τη Μεσσηνία, φέρνοντας την καταστροφή και την ερήμωση.
Τελικά, το 1458 καταλήφθηκε από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή οπότε και καταστράφηκε ξανά. Από το 1500 αποτέλεσε τμήμα του Βιλαετίου της Καρύταινας έχοντας καθεστώς αυτονομίας. Το 1684 καταλήφθηκε από τους Ενετούς (όπως ολόκληρη η Πελοπόννησος) και παρέμεινε σε αυτούς με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς μέχρι το 1715, οπότε περιήλθε και πάλι στους Τούρκους. Μετά από αυτήν την περίοδο φαίνεται πως άρχισε να μαραζώνει. Η Άκοβα προσαρτήθηκε εκκλησιαστικά στη μητρόπολη Λακεδαίμονος το 1720 και το 1754 ενώθηκε με την πατριαρχική εξαρχία Ζαρνάτας που ανακηρύχθηκε σε Αρχιεπισκοπή. Κατά την Ελληνική Επανάσταση υπήρξε ιδιαίτερη στρατιωτική περιφέρεια. Μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους δεν υπάρχουν αναφορές πλέον για την Άκοβα.
Κάστρο της Άκοβας
Το Κάστρο της Άκοβας ήταν η έδρα μιας από τις μεγαλύτερες, μαζί με εκείνη της Καρύταινας, βαρονίες του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, στις οποίες διαιρέθηκε η επικράτειά του μετά την ολοκλήρωση της φραγκικής κατάκτησης της Πελοποννήσου και οι οποίες διαμοιράστηκαν σε ευγενείς. Χτίστηκε το 1250 από τον Βουργουνδό ευγενή Gautier de Rosières, στον οποίο παραχωρήθηκε ως τιμάριο η ομώνυμη βαρονία, που περιελάμβανε συνολικά 24 φέουδα.
Το φοβερό Kάστρο Mattegriffon, έμεινε γνωστό ως Κάστρο της Άκοβας (Κάστρο του Γαλατά ή Κάστρο της Μονοβύζας). Έχοντας ως ρόλο να προστατεύει την κοιλάδα του Αλφειού και τον κάμπο της Ηλείας, και επειδή έπρεπε εκτός από ασφάλεια να δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των περασμάτων προς τα δυτικά, ο Gautier de Rosières διάλεξε το γνώριμο στους Βυζικιώτες (κάτοικοι του διπλανού χωριού με το όνομα Βυζίκι) απότομο και βραχώδες ύψωμα ανατολικά του χωριού, εκεί που υπήρχε από την αρχαιότητα ακρόπολη-οχύρωμα προϊστορικού οικισμού.
Το 1273 ο βαρόνος de Rosières πέθανε άκληρος. Νόμιμος κληρονόμος του ήταν η κόρη της αδερφής του και του βαρόνου του Πασσαβά, Μαργαρίτα de Neuilly, πιο γνωστή ως Μαργαρίτα του Πασσαβά. Όμως, την εποχή του θανάτου του Rosières, η Μαργαρίτα ήταν όμηρος στην Κωνσταντινούπολη στα πλαίσια της συμφωνίας για την απελευθέρωση του Γουλιέλμου Β’ Βιλλεαρδουίνου που είχε αιχμαλωτιστεί μετά την ήττα του στη μάχη της Πελαγονίας.
Έτσι, η Μαργαρίτα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει εγκαίρως την κληρονομιά της και την έχασε. Όταν επέστρεψε από την ομηρία, το 1275, ζήτησε πίσω την Άκοβα από τον Πρίγκιπα Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο, αλλά εκείνος αρνήθηκε, παρόλο που τον είχε βοηθήσει με την ομηρία της. Με τα πολλά, και αφού μεσολάβησε μια έντονη διαδικασία διεκδίκησης που συγκλόνισε το Πριγκιπάτο, ο Γουλιέλμος συμφώνησε να της παραχωρήσει το ένα τρίτο της Βαρονίας της Άκοβας κρατώντας τα υπόλοιπα δύο τρίτα–μαζί με το Κάστρο–για τον εαυτό του.
Όταν ο πρίγκιπας Γουλιέλμος πέθανε παραχώρησε τα δύο τρίτα της Βαρονίας και το Κάστρο της Άκοβας ως προίκα στη δευτερότοκη κόρη του που λεγόταν επίσης Μαργαρίτα. Η “Κυρά της Άκοβας”, με την οποία συνδέει η παράδοση το Κάστρο, είναι πιθανότατα η Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνη, της οποίας οι διαρκείς αγώνες για να διατηρήσει τα δικαιώματά της επί της Βαρονίας την έκαναν να περάσει στη λαϊκή φαντασία ως Αμαζόνα. Για τον λόγο αυτό, δηλαδή για τον παραλληλισμό της Μαργαρίτας Βιλλεαρδουίνης με Αμαζόνα, το Κάστρο της Άκοβας έχει μείνει γνωστό και ως “το Κάστρο της Μονοβύζας”.
Σύμφωνα με τον θρύλο της Άκοβας, λοιπόν, το Κάστρο φυλασσόταν από μυθική Αμαζόνα η οποία έβγαινε από μυστική καταπακτή φραγμένη από μεγάλη πλάκα, φαίνονται δε, αποτυπωμένα το πέλμα του αλόγου της, το δικό της πέλμα και ο μόνος και μακρύς μαστός της, τον οποίο έριχνε πάνω από τον ώμο της. Η Αμαζόνα αυτή αναφέρεται από τη λαϊκή παράδοση ως “μόνη προμαχούσα επί του φρουρίου, η οποία ως άριστη ιππεύτρια οδηγούσε τους πολεμιστές της εναντίον του εχθρού”. Ο θρύλος της “Μονοβύζας” είναι ακόμη ένα λείψανο από την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Αρκαδία, μπολιασμένος με χαρακτηριστικά από τη ζωή των Αμαζόνων, που συνάδουν με τα ελληνικά γυναικεία πρότυπα, αλλά και με τους πολεμικούς αιώνες που πέρασαν πάνω από την Αρκαδία.
Η Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου, ως Κυρά της Άκοβας, πάντρεψε το 1314 την κόρη της Ισαβέλλα με τον Φερδινάνδο της Μαγιόρκας, αρχιστράτηγο των Καταλανών της Σικελίας. Ο γάμος αυτός πρέπει να προκάλεσε αίσθηση την εποχή εκείνη, αφενός λόγω της εκπάγλου ομορφιάς της Ισαβέλλας, και αφετέρου επειδή ένα σπουδαίο Κάστρο πέρασε στα χέρια των Καταλανών. O Φερδινάνδος σκοτώθηκε στη μάχη της Μανωλάδας, το 1316, διεκδικώντας τον θρόνο του Πριγκιπάτου για λογαριασμό της γυναίκας του.
Το 1318–και ενώ Μαργαρίτα και Ισαβέλλα είχαν αποβιώσει–οι Καταλανοί πούλησαν το Κάστρο στους Βυζαντινούς και συγκεκριμένα στον Ανδρόνικο Ασάν-Παλαιολόγο (γνωστός και ως “Ασάνης”) ο οποίος ήταν Επίτροπος Μορέως. Το 1391, κατά την κάθοδο του Εβρενός-Μπέη στην Πελοπόννησο, η Άκοβα κυριεύτηκε από τους Τούρκους. Αργότερα την ξαναπήραν οι Βυζαντινοί του Δεσποτάτου του Μυστρά και επισκεύασαν το Κάστρο. Το 1423, ο Τουραχάν-Μπέης πέρασε από εδώ νικητής και το 1452 νέα καταστροφή της Άκοβας σημειώθηκε από τους γιους του Τουραχάν, Αχμέτ και Ομάρ, οι οποίοι έδωσαν πολλές μάχες μέχρι τη Λακωνία και τη Μεσσηνία, φέρνοντας την καταστροφή και την ερήμωση.
Τελικά, το 1458 καταλήφθηκε από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή οπότε και καταστράφηκε ξανά. Από το 1500 αποτέλεσε τμήμα του Βιλαετίου της Καρύταινας έχοντας καθεστώς αυτονομίας. Το 1684 καταλήφθηκε από τους Ενετούς (όπως ολόκληρη η Πελοπόννησος) και παρέμεινε σε αυτούς με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς μέχρι το 1715, οπότε περιήλθε και πάλι στους Τούρκους. Μετά από αυτήν την περίοδο φαίνεται πως άρχισε να μαραζώνει. Η Άκοβα προσαρτήθηκε εκκλησιαστικά στη μητρόπολη Λακεδαίμονος το 1720 και το 1754 ενώθηκε με την πατριαρχική εξαρχία Ζαρνάτας που ανακηρύχθηκε σε Αρχιεπισκοπή. Κατά την Ελληνική Επανάσταση υπήρξε ιδιαίτερη στρατιωτική περιφέρεια. Μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους δεν υπάρχουν αναφορές πλέον για την Άκοβα.
Εκπομπές Travelstories
