Περιεχόμενα
Το Κουβέιτ άλλαξε πολύ τα τελευταία χρόνια και η διαφορά από το 2002 που πρωτοπήγα μέχρι και το 2009 που το επισκέφθηκα τελευταία φορά ήταν τρομερή. Δεν είναι μια χώρα τουριστική, ας μην ξεχνάμε ότι είναι περίπου 5-6 χρόνια που μπορεί κάποιος να πάει εκεί βγάζοντας βίζα στο αεροδρόμιο χωρίς να χρειάζεται πρόσκληση από κάποιον ντόπιο ή την απόδειξη ότι έχει προσληφθεί από κάποια εταιρία.
Η ανάπτυξη και εκεί είναι ραγδαία σε κατασκευαστικά έργα, πολλοί ουρανοξύστες ήρθαν να συμπληρώσουν την εικόνα της πρωτεύουσας και να κάνουν παρέα στο σήμα κατατεθέν της πόλης που δεν είναι άλλο από τους Kuwait Towers. Πρόκειται για δύο πύργους που δεσπόζουν στην παραλία, πραγματικά όμορφοι και εκφραστές του αραβικού στοιχείου, που χρησιμεύουν σαν υδραγωγεία και μάλιστα ο ένας έχει εστιατόριο από όπου μπορείς να δεις την πόλη πανοραμικά. Υπάρχει και ένας τρίτος μεταξύ τους που έχει τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της λειτουργίας των άλλων δύο. Μάλιστα αν το επιτρέπει ο καιρός και το αεροπλάνο έχει την κατάλληλη πορεία,οι πύργοι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος όταν προσγειώνεται στο Κουβέιτ.
Ο πλούτος υπάρχει αλλά δεν επιδεικνύεται τόσο έντονα όσο στα παραπλήσια τουριστικά εμιράτα. Εξάλλου οι Κουβεϊτιανοί δεν επιθυμούν τον τουρισμό, προτιμώντας να απολαμβάνουν ό,τι η χώρα έχει να τους δώσει μόνοι τους ή το πολύ και με τους ξένους που έχουν την ευκαιρία να ζουν εκεί.
Το Κουβέιτ ή θα το αγαπήσεις ή θα το μισήσεις. Μέσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Θέλει οπωσδήποτε το χρόνο του για να σε κάνει να νιώσεις κομμάτι του, αλλιώς αν απλά πας για να το δεις σαν επισκέπτης το πιο πιθανό είναι να ψάχνεις πτήση σε 2-3 μέρες να πεταχτείς στο Ντουμπάι... Και πάλι θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι εγώ έζησα εκεί κατά τη διάρκεια της πιο δημιουργικής μου ηλικίας, έμαθα πολλά, άνοιξαν τα μάτια μου και αν με ρωτούσε κανείς αν θα το ξαναέκανα, σαφέστατα θα απαντούσα με ένα μεγάλο ΝΑΙ! Το αγάπησα και όσα χρόνια και αν περάσουν θα το θεωρώ το δεύτερό μου σπίτι. Μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου, πράγμα που νωρίτερα η πατρίδα μου δεν μου έδινε. Ίσως και γι'αυτό να έμεινα και πέντε χρόνια εκεί, παρόλο που από πολύ νωρίς το γκρουπ μου είχε επαναπατριστεί.
Όπως και στα περισσότερα κράτη του Κόλπου έτσι και στο Κουβέιτ, η διασκέδαση περιστρέφεται γύρω από τα εμπορικά κέντρα και λόγω κλιματολογικών συνθηκών αλλά και λόγω έλλειψης νυχτερινής ζωής. Το αλκοόλ δεν επιτρέπεται και επισήμως δεν κυκλοφορεί, αλλά βέβαια με τον καιρό ο καθένας βρίσκει τις άκρες του..
Εμπορικά κέντρα λοιπόν, πανέμορφα διακοσμημένα, με brands από όλο τον κόσμο, εστιατόρια, καφετέριες, σινεμά με ταινίες που έχουν περάσει από λογοκρισία και πάρτυ σε σκηνές στην έρημο με φόντο τις καμήλες. Αυτή είναι η ζωή εκεί, για όποιον το αντέχει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι με αυτό το lifestyle αναπτύσσεις πολύ καλές σχέσεις με τους συνανθρώπους σου, κάνεις φίλους και δεν κλείνεσαι μέσα σε ένα σπίτι κοιτώντας τηλεόραση ή σερφάροντας στο διαδίκτυο. Για κάποιον που η δουλειά του έχει να κάνει με ταξίδια και αναγκαστικά λείπει πολύ καιρό από εκεί, είναι φυσικά πιο εύκολο να θέλει να βρίσκεται στο Κουβέιτ και να απολαμβάνει αυτή τη ρουτίνα. Η ζωή τουλάχιστον την πενταετία που ήμουν εγώ εκεί ήταν ό,τι πιο ήρεμο έχω να θυμάμαι. Κανένα άγχος, το στρες είναι κάτι άγνωστο στο Κουβέιτ όπου όλα κινούνται νωχελικά, ήρεμα και στους ρυθμούς του inshallah (aka αν θέλει ο Θεός)... Πραγματικά δεν ήθελες να μπλέξεις με γραφειοκρατεία εκεί, γιατί για απάντηση έπαιρνες ένα inshallah, έπινες και μια σόδα για να το χωνέψεις, και περίμενες πότε ο Θεός θα αποφάσιζε να βγάλει το χαρτί σου... Με τον καιρό συνήθιζες κι εσύ να σκέφτεσαι έτσι και όταν κάποιος επιβάτης σου ζητούσε νερό στο αεροπλάνο, του έλεγες Inshallah! (πλάκα κάνω...)
Δρόμοι ωραίοι, μεγάλοι, καθαροί και περιποιημένοι και με πολύ πράσινο στις νησίδες, φοίνικες στην παραλία, λουλουδάκια πολύχρωμα που ποτίζονταν συνεχώς λόγω της αφόρητης ζέστης, εκτός κι αν περιφερόσουν σε συνοικίες πιο "φτωχικές" και παραμελημένες και έβλεπες και τους αμμόλοφους σε κάθε γωνιά όπως είχα πει στο πρώτο μου ποστ. Η πόλη του Κουβέιτ είναι καινούρια λόγω της καταστροφής που υπέστη κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ. Μέρος της παλιάς πόλης υπάρχει, όπου μπορείς να περιφέρεσαι σε στενά σοκάκια και να δεις τα παλιά χαμηλά παραδοσιακά σπίτια που σώθηκαν και κάνουν ένα τρομερό contrast με τους ουρανοξύστες που δεσπόζουν λίγο πιο πίσω. Σχεδόν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο θα συναντήσεις και από ένα τζαμί. Με τον καιρό μαθαίνει το αυτί σου στα καλέσματα για προσευχή και σταματάει να σε ενοχλεί. Ακόμα θυμάμαι κάτι απογεύματα, κατά τις 5 που έδυε σιγά σιγά ο ήλιος, να είμαι κάπου έξω και να ακούγεται το κάλεσμα. Είχε μια περίεργη ησυχία εκείνη την ώρα και ο συνδυασμός της φωνής του ιμάμη, του πορτοκαλί ουρανού και της γλυκειάς ζέστης (χωρίς υγρασία να το τονίσω!) με ανατρίχιαζε... Δε νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω με λέξεις αυτό που ένιωθα τότε... Και να σας ζητήσω να με συγχωρέσετε αν από το ένα θέμα πηδάω στο άλλο, αλλά είναι που οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες και δεν ξέρω τί να πρωτοπεριγράψω! Το Κουβέιτ θέλει να το περπατήσεις, σε αντίθεση με τους ντόπιους που χρησιμοποιούν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους για να μετακινηθούν έστω και ένα τετράγωνο παρακάτω! Η ζέστη παρόλο που είναι έντονη, αντέχεται λόγω του ξηρού κλίματος. Η υγρασία κάνει την εμφάνισή της κάθε φορά που αλλάζει η εποχή, δηλαδή από καλοκαίρι σε χειμώνα και από χειμώνα σε καλοκαίρι, για λίγες ευτυχώς μέρες. Οι άλλες εποχές απλά δεν υπάρχουν εκεί. Ο χειμώνας κρατάει λίγο, μπορεί για 2 μήνες να κάνει πολύ κρύο και πιστέψτε με είναι ένα κρύο που δεν αντέχεται, σου διαπερνά το κόκκαλο! Μετά πάλι έχεις την ζεστούλα σου!
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παραλία, με δρόμο που περπατιέται πολύ ευχάριστα και που με έχανες που με έβρισκες, ήμουν εκεί. Η καλύτερη ώρα φυσικά ήταν το βράδυ...θυμάμαι να βγαίνω από το γυμναστήριο, να γυρνάω σπίτι με το λεωφορείο και αντί να μπω στο σπίτι να κάτσω, να πέρνω τους δρόμους και να περπατάω για ώρες! Φυσικά δεν τίθεται θέμα ασφάλειας...ακόμα και όταν περπατούσα μόνη μου ποτέ μα ποτέ δεν φοβήθηκα, αφού εκεί απλά δεν κινδυνεύεις! Ούτε κλοπές, ούτε απαγωγές, ούτε βιασμοί, αφού όλα τιμωρούνται παραδειγματικά! Αρκεί βέβαια και εσύ να ξέρεις πού κινείσαι, δε χρειάζεται να απομακρυνθείς και να πας να περπατάς εκτός πόλεως... εκεί δεν ξέρεις τί μπορεί να σου συμβει. Αν και όσο ήμουν εκεί δεν άκουσα ούτε για ένα περιστατικό. Η πόρτα του σπιτιού μου είχε μια απλή συμβατική κλειδαριά. Μπορεί να έφευγα για δεκαήμερο ταξίδι, γύρναγα 1 φορά το κλειδί και έφευγα ξέροντας ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Πολύ σημαντικό να νιώθεις ασφάλεια εκεί που ζεις! Τα σπίτια και τα κτίρια όλα καινούρια, νεόκτιστα, ανάλογα την περιοχή που έμενες ή θα είχες πανήψυλες μοντέρνες πολυκατοικίες ή αν μπορούσες και ήθελες μπορούσες να έχεις γύρω σου βίλες. Οι ντόπιοι φυσικά μένουν σε βίλες αφού το κράτος τους παρέχει σπίτια, εκπαίδευση και χίλια δυο προνόμια, δώρο από τον εμίρη!
Θα ακολουθήσει περιγραφή των αγορών (souks), των ανθρώπων του Κουβέιτ και φυσικά είμαι πάντα εδώ να λύσω τυχόν απορίες σας!
Η ανάπτυξη και εκεί είναι ραγδαία σε κατασκευαστικά έργα, πολλοί ουρανοξύστες ήρθαν να συμπληρώσουν την εικόνα της πρωτεύουσας και να κάνουν παρέα στο σήμα κατατεθέν της πόλης που δεν είναι άλλο από τους Kuwait Towers. Πρόκειται για δύο πύργους που δεσπόζουν στην παραλία, πραγματικά όμορφοι και εκφραστές του αραβικού στοιχείου, που χρησιμεύουν σαν υδραγωγεία και μάλιστα ο ένας έχει εστιατόριο από όπου μπορείς να δεις την πόλη πανοραμικά. Υπάρχει και ένας τρίτος μεταξύ τους που έχει τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της λειτουργίας των άλλων δύο. Μάλιστα αν το επιτρέπει ο καιρός και το αεροπλάνο έχει την κατάλληλη πορεία,οι πύργοι είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος όταν προσγειώνεται στο Κουβέιτ.
Ο πλούτος υπάρχει αλλά δεν επιδεικνύεται τόσο έντονα όσο στα παραπλήσια τουριστικά εμιράτα. Εξάλλου οι Κουβεϊτιανοί δεν επιθυμούν τον τουρισμό, προτιμώντας να απολαμβάνουν ό,τι η χώρα έχει να τους δώσει μόνοι τους ή το πολύ και με τους ξένους που έχουν την ευκαιρία να ζουν εκεί.
Το Κουβέιτ ή θα το αγαπήσεις ή θα το μισήσεις. Μέσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Θέλει οπωσδήποτε το χρόνο του για να σε κάνει να νιώσεις κομμάτι του, αλλιώς αν απλά πας για να το δεις σαν επισκέπτης το πιο πιθανό είναι να ψάχνεις πτήση σε 2-3 μέρες να πεταχτείς στο Ντουμπάι... Και πάλι θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι εγώ έζησα εκεί κατά τη διάρκεια της πιο δημιουργικής μου ηλικίας, έμαθα πολλά, άνοιξαν τα μάτια μου και αν με ρωτούσε κανείς αν θα το ξαναέκανα, σαφέστατα θα απαντούσα με ένα μεγάλο ΝΑΙ! Το αγάπησα και όσα χρόνια και αν περάσουν θα το θεωρώ το δεύτερό μου σπίτι. Μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου, πράγμα που νωρίτερα η πατρίδα μου δεν μου έδινε. Ίσως και γι'αυτό να έμεινα και πέντε χρόνια εκεί, παρόλο που από πολύ νωρίς το γκρουπ μου είχε επαναπατριστεί.
Όπως και στα περισσότερα κράτη του Κόλπου έτσι και στο Κουβέιτ, η διασκέδαση περιστρέφεται γύρω από τα εμπορικά κέντρα και λόγω κλιματολογικών συνθηκών αλλά και λόγω έλλειψης νυχτερινής ζωής. Το αλκοόλ δεν επιτρέπεται και επισήμως δεν κυκλοφορεί, αλλά βέβαια με τον καιρό ο καθένας βρίσκει τις άκρες του..
Εμπορικά κέντρα λοιπόν, πανέμορφα διακοσμημένα, με brands από όλο τον κόσμο, εστιατόρια, καφετέριες, σινεμά με ταινίες που έχουν περάσει από λογοκρισία και πάρτυ σε σκηνές στην έρημο με φόντο τις καμήλες. Αυτή είναι η ζωή εκεί, για όποιον το αντέχει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι με αυτό το lifestyle αναπτύσσεις πολύ καλές σχέσεις με τους συνανθρώπους σου, κάνεις φίλους και δεν κλείνεσαι μέσα σε ένα σπίτι κοιτώντας τηλεόραση ή σερφάροντας στο διαδίκτυο. Για κάποιον που η δουλειά του έχει να κάνει με ταξίδια και αναγκαστικά λείπει πολύ καιρό από εκεί, είναι φυσικά πιο εύκολο να θέλει να βρίσκεται στο Κουβέιτ και να απολαμβάνει αυτή τη ρουτίνα. Η ζωή τουλάχιστον την πενταετία που ήμουν εγώ εκεί ήταν ό,τι πιο ήρεμο έχω να θυμάμαι. Κανένα άγχος, το στρες είναι κάτι άγνωστο στο Κουβέιτ όπου όλα κινούνται νωχελικά, ήρεμα και στους ρυθμούς του inshallah (aka αν θέλει ο Θεός)... Πραγματικά δεν ήθελες να μπλέξεις με γραφειοκρατεία εκεί, γιατί για απάντηση έπαιρνες ένα inshallah, έπινες και μια σόδα για να το χωνέψεις, και περίμενες πότε ο Θεός θα αποφάσιζε να βγάλει το χαρτί σου... Με τον καιρό συνήθιζες κι εσύ να σκέφτεσαι έτσι και όταν κάποιος επιβάτης σου ζητούσε νερό στο αεροπλάνο, του έλεγες Inshallah! (πλάκα κάνω...)Δρόμοι ωραίοι, μεγάλοι, καθαροί και περιποιημένοι και με πολύ πράσινο στις νησίδες, φοίνικες στην παραλία, λουλουδάκια πολύχρωμα που ποτίζονταν συνεχώς λόγω της αφόρητης ζέστης, εκτός κι αν περιφερόσουν σε συνοικίες πιο "φτωχικές" και παραμελημένες και έβλεπες και τους αμμόλοφους σε κάθε γωνιά όπως είχα πει στο πρώτο μου ποστ. Η πόλη του Κουβέιτ είναι καινούρια λόγω της καταστροφής που υπέστη κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ. Μέρος της παλιάς πόλης υπάρχει, όπου μπορείς να περιφέρεσαι σε στενά σοκάκια και να δεις τα παλιά χαμηλά παραδοσιακά σπίτια που σώθηκαν και κάνουν ένα τρομερό contrast με τους ουρανοξύστες που δεσπόζουν λίγο πιο πίσω. Σχεδόν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο θα συναντήσεις και από ένα τζαμί. Με τον καιρό μαθαίνει το αυτί σου στα καλέσματα για προσευχή και σταματάει να σε ενοχλεί. Ακόμα θυμάμαι κάτι απογεύματα, κατά τις 5 που έδυε σιγά σιγά ο ήλιος, να είμαι κάπου έξω και να ακούγεται το κάλεσμα. Είχε μια περίεργη ησυχία εκείνη την ώρα και ο συνδυασμός της φωνής του ιμάμη, του πορτοκαλί ουρανού και της γλυκειάς ζέστης (χωρίς υγρασία να το τονίσω!) με ανατρίχιαζε... Δε νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω με λέξεις αυτό που ένιωθα τότε... Και να σας ζητήσω να με συγχωρέσετε αν από το ένα θέμα πηδάω στο άλλο, αλλά είναι που οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες και δεν ξέρω τί να πρωτοπεριγράψω! Το Κουβέιτ θέλει να το περπατήσεις, σε αντίθεση με τους ντόπιους που χρησιμοποιούν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους για να μετακινηθούν έστω και ένα τετράγωνο παρακάτω! Η ζέστη παρόλο που είναι έντονη, αντέχεται λόγω του ξηρού κλίματος. Η υγρασία κάνει την εμφάνισή της κάθε φορά που αλλάζει η εποχή, δηλαδή από καλοκαίρι σε χειμώνα και από χειμώνα σε καλοκαίρι, για λίγες ευτυχώς μέρες. Οι άλλες εποχές απλά δεν υπάρχουν εκεί. Ο χειμώνας κρατάει λίγο, μπορεί για 2 μήνες να κάνει πολύ κρύο και πιστέψτε με είναι ένα κρύο που δεν αντέχεται, σου διαπερνά το κόκκαλο! Μετά πάλι έχεις την ζεστούλα σου!
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παραλία, με δρόμο που περπατιέται πολύ ευχάριστα και που με έχανες που με έβρισκες, ήμουν εκεί. Η καλύτερη ώρα φυσικά ήταν το βράδυ...θυμάμαι να βγαίνω από το γυμναστήριο, να γυρνάω σπίτι με το λεωφορείο και αντί να μπω στο σπίτι να κάτσω, να πέρνω τους δρόμους και να περπατάω για ώρες! Φυσικά δεν τίθεται θέμα ασφάλειας...ακόμα και όταν περπατούσα μόνη μου ποτέ μα ποτέ δεν φοβήθηκα, αφού εκεί απλά δεν κινδυνεύεις! Ούτε κλοπές, ούτε απαγωγές, ούτε βιασμοί, αφού όλα τιμωρούνται παραδειγματικά! Αρκεί βέβαια και εσύ να ξέρεις πού κινείσαι, δε χρειάζεται να απομακρυνθείς και να πας να περπατάς εκτός πόλεως... εκεί δεν ξέρεις τί μπορεί να σου συμβει. Αν και όσο ήμουν εκεί δεν άκουσα ούτε για ένα περιστατικό. Η πόρτα του σπιτιού μου είχε μια απλή συμβατική κλειδαριά. Μπορεί να έφευγα για δεκαήμερο ταξίδι, γύρναγα 1 φορά το κλειδί και έφευγα ξέροντας ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Πολύ σημαντικό να νιώθεις ασφάλεια εκεί που ζεις! Τα σπίτια και τα κτίρια όλα καινούρια, νεόκτιστα, ανάλογα την περιοχή που έμενες ή θα είχες πανήψυλες μοντέρνες πολυκατοικίες ή αν μπορούσες και ήθελες μπορούσες να έχεις γύρω σου βίλες. Οι ντόπιοι φυσικά μένουν σε βίλες αφού το κράτος τους παρέχει σπίτια, εκπαίδευση και χίλια δυο προνόμια, δώρο από τον εμίρη!
Θα ακολουθήσει περιγραφή των αγορών (souks), των ανθρώπων του Κουβέιτ και φυσικά είμαι πάντα εδώ να λύσω τυχόν απορίες σας!
Last edited by a moderator:
