makislog
Member
- Μηνύματα
- 44
- Likes
- 157
Αυστρία: Σύμπτωμα που παθαίνεις όταν είσαι 5 μέρες Κατάνια, γυρίζεις για ΣΚ
Μπορεί η Τουρκία να μην ήταν η χώρα στην οποία ήθελα να ξοδέψω τα τελευταία μου ευρώ, όμως το ταξίδι έγινε. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η επικείμενη παρουσία του to-be διεθνούς φήμης διαιτητή
συμφοιτητή 
και Μέρα 1η
Το lounge ήταν μεγάλο κίνητρο για να είμαι για πρώτη ίσως φορά στην ώρα μου στο ραντεβού μας και έτσι, με μόλις 15 λεπτά καθυστέρηση, συναντιόμαστε στο αεροδρόμιο της καρδιάς μας. Αφού περνάμε τον high-tech αυτόματο έλεγχο διαβατηρίων, σκάμε μύτη στο lounge με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Οι άλλοι δεν ήξεραν ότι μπήκαμε με κουπόνια. Μας έπαιρνε!
Λοιπόν, πάθαμε πλάκα! Κρύα πιάτα, ζεστά πιάτα, μαγειρευτά, γλυκά, αλμυρά, smoothies, αναψυκτικά, ποτά, αυτόματο σύστημα με αέρα για να φουσκώνει το γάντι που θα σερβιριστείς...
Φάγαμε τα πάντα εκτός από μπακλαβά γιαννιώτικο, γιατί σε λίγη ώρα θα τρώγαμε μπακλαβά τούρκικο!
Και φτάνει η ώρα του μεγάλου άγχους. Η ώρα της πτήσης! Ο Χάρης παράθυρο γιατί
Η πτήση γενικά ήταν καλή, εκτός από όταν το αεροπλάνο άρχισε να κάνει κύκλους.
και... γίναμε ίνστα στόρυ (ΧΡ ΓΜΣ)!
Tip: Όταν φτάσετε στο τεράστιο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης προσπεράστε την πρώτη πύλη για έλεγχο διαβατηρίων που θα δείτε, γιατί πέντε λεπτά παρακάτω έχει και μία δεύτερη που δεν έχει καθόλου κόσμο.
Το αεροδρόμιο έχει wi-fi που για να μπεις πρέπει είτε να δέχεσαι μηνύματα με χρήση roaming είτε να κάνεις ταυτοποίηση μέσω του διαβατηρίου σου. Αν βασιστείτε για την οργάνωση του ταξιδιού στην ιστορία μου, πιθανότατα θα χρειαστείτε λίγο ίντερνετ.
Μπορεί όταν δεν κουνάει το αεροπλάνο να είμαστε άθεοι, αλλά σεβόμαστε την πίστη του κάθε ανθρώπου και τις αξίες που αυτή πρεσβεύει.-
Αν όμως δεν σκοπεύετε να έχετε ίντερνετ, σας αρέσει η φλυαρία και θελήσετε να πάρετε μαζί σας αυτόν τον οδηγό, τα λεωφορεία είναι δύο επίπεδα κάτω. Στην Ταξίμ πάει το 16 και το εισιτήριο κοστίζει 87 λίρες. Αρκετή ώρα μετά, λοιπόν, μπαίνουμε στο πουλμανάκι, κοιμάμαι σαν μοσχάρι
Οι σχετικές φωτογραφίες έχουν διαγραφεί. Κώστα ξέρω πού μένεις!
και απόγευμα πλέον φτάνουμε στο ξενοδοχείο, συναντώντας στον δρόμο μας μερικά φτωχά πλην πατριωτικά σπιτάκια
και κάτι πολύχρωμα σκαλοπατάκια που ομόρφαιναν την κατά τα άλλα γκρίζα και βρώμικη γειτονιά.
Προς το βραδάκι κινηθήκαμε ψιλοτυχαία στην πολυσύχναστη Istiklal αναζητώντας φαγητό.
Αυτό που εν τέλει διαπιστώσαμε είναι ότι επειδή η κουζίνα τους είναι πολύ κοντά στη δική μας δεν θα μπορούσε να είναι άσχημη.
Μπείτε λοιπόν όπου σας αρέσει, λαμβάνοντας υπόψη ότι όσο πιο μακριά βρίσκεστε από τα τουριστικά σημεία, τόσο πιο καλά και οικονομικά θα φάτε. Δηλαδή ο μόνος λόγος για να φάτε στην Istiklal είναι για να πείτε ότι φάγατε στην Istiklal.
Παρεμπιπτόντως, στην Istiklal υπάρχει αυτό εδώ
που για να διαβάσετε τι λέει πρέπει να βγείτε selfie μαζί του!
Και να ξέρετε τουρκικά!
Ο Κώστας είχε έρθει με άγριες διαθέσεις, και έτσι η ημέρα έκλεισε με ένα μέτριο γλυκό στο Mado, πληρώνοντας φέσι 10% για το σέρβις.
Μέρα 2η
Το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Προσφέρει τα απαραίτητα μακροθρεπτικά συστατικά για ένα σώμα υγιές και μια μέρα γεμάτη ενέργεια. Βρίσκουμε λοιπόν ένα μαγαζί που ζύμωνε πρωί πρωί, και λέμε εδώ είμαστε. Πιάσε τρία λαχματζούν!
Έτσι, γεμάτοι ενέργεια, κρεμμυδίλα και Mentos λεμόνι για δροσερή ανάσα, ξεκινήσαμε για την πρώτη μας επίσκεψη, στο Τοπ Καπί.
Tip: Βγάλτε την Istanbul card όσο νωρίτερα γίνεται, γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύετε ότι μπορείτε να κινηθείτε στην Κωνσταντινούπολη με τα πόδια.
How to: Για να εκδόσεις την κάρτα, βάζεις το χαρτονόμισμα μέσα και σου την εκδίδει. Η κάρτα κοστίζει 50 λίρες, αλλά το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα. Αν βάλετε παραπάνω χρήματα, θα πιστωθούν σε αξία εισιτηρίων. Την κάρτα αυτή μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν πάνω από ένα άτομα. Τη χτυπάς, περνάς τη μπάρα, και τη δίνεις στον επόμενο για να κάνει το ίδιο. Σε κάθε σταθμό έχει φρουρούς για να δουν ότι όντως χτυπάτε την κάρτα. Αν δεν τη χτυπήσετε, χτυπάνε αυτοί εσάς!
Κι άλλο tip: Τα αυτόματα εκδοτήρια δέχονται μέχρι χαρτονόμισμα των 100. Αν λόγου Χάρη (λογοπαίγνιο, σε περίπτωση που δεν το πιάσατε) δώσετε χαρτονόμισμα των 200 σε έναν άγνωστο για να σας φορτίσει την κάρτα, θα σας τη φορτίσει με 100 και με τα άλλα 100 θα φορτίσει το πορτοφόλι του!
Για το εισιτήριο του Τοπ Καπί έχει διάφορες επιλογές, αλλά εμείς συστήνουμε να αγοράσετε ηλεκτρονικά το Istanbul museum pass. Γλιτώνετε την ουρά και σας δίνει πρόσβαση μεταξύ άλλων και στο Χαρέμι, το εισιτήριο για το οποίο κοστίζει 220 λίρες. Για το Τοπ Καπί υπάρχει δωρεάν ηχητική ξενάγηση, ακόμα και στη νοηματική (την τουρκική νοηματική, προφανώς).
Ο πολύς ο κόσμος είχε μαζευτεί στην αίθουσα των ιερών κειμηλίων. Κάντε απευθείας μια βόλτα προς τα εκεί όταν μπείτε στο παλάτι μήπως το πετύχετε χαλαρά.
Θα πρέπει να είστε ευπρεπώς ντυμένοι, και οι γυναίκες θα πρέπει να φορέσετε κάλυμμα κεφαλής (θα σας δώσουν εκεί), γιατί αλλιώς είστε αμαρτωλές ή κάτι τέτοιο.
Στο Τοπ Καπί διέμενε ο Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη μανούλα και τις 300 ως 500 κοπέλες που εκπαιδεύονταν για να γίνουν γυναίκες του. Η μητέρα του Σουλτάνου είχε ισχυρή δύναμη και αρμοδιότητες, και λίγο πολύ έκανε κουμάντο στο μαγαζί. Οπότε ακόμα και γυναίκα του Σουλτάνου να ήσουν, από την πεθερά δεν γλίτωνες!
Στο Τοπ Καπί θα βρείτε μίνι μουσεία με ρολόγια, πορσελάνες, σερβίτσια, κούπες, βάζα κ.ά., οπότε ίσως δεν είναι πολύ καλή ιδέα να πάτε με τη μάνα σας.
Επίσης θα δείτε και την πολύ ωραία θέα στον Βόσπορο. Μάλλον.
Στην έξοδο του Τοπ Καπί θα συναντήσετε τον ναό της Αγίας Ειρήνης, ο οποίος στον τρούλο έχει ζωγραφισμένα όπλα. Για την Αγία Ειρήνη υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο που κοστίζει 180 λίρες και δεν αξίζει. Δείτε την από τη φωτογραφία!
Σχεδιάζοντας το ταξίδι, είχα την αίσθηση ότι τα Τοπ Καπί, η Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί είναι μακριά μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα απέχουν 5 λεπτά το ένα από το άλλο με περπάτημα Χάρη.
Μπορείτε να τα δείτε όλα σε μία ημέρα, αρκεί όταν λέτε "9 να ξεκινάμε" να μην εννοείτε 9 να ξεκινάτε να ξυπνάτε.
Δυστυχώς το Μπλε Τζαμί ήταν κλειστό για αναστήλωση, χωρίς να προσδιορίζεται πότε θα ξανανοίξει. Το είδαμε λοιπόν από μακριά σε αυτή την καταπληκτική φωτογραφία του Κώστα, ο οποίος παρά τις απειλές μου έβαλε timestamp κάτω δεξιά.
Παραδίπλα ωστόσο ήταν το άλλο "τζαμί", η Αγία Σοφία...
Η είσοδος στην Αγία Σοφία είναι δωρεάν και ξεκινάει από τις 10 το πρωί ως τις 10 το βράδυ, με εξαίρεση την Παρασκευή που ξεκινάει από τις 2.30 μ.μ. Το πιθανότερο είναι ότι θα έχει αναμονή για να μπείτε, γι' αυτό αφήστε τον Χάρη στην ουρά και πηγαίντε να φάτε κουλούρι με Nutella από τους πλανόδιους πωλητές.
Κανονικά εδώ θα έμπαινε φωτογραφία από το κουλούρι, αλλά το κατέβασα κάπως έτσι.
Για να μπείτε μέσα πρέπει να περάσετε έλεγχο από ανιχνευτή μετάλλων, που μάλλον δεν δουλεύει, και από face control.
Και τα αστεία -ο Θεός να τα κάνει- τελειώνουν κάπου εδώ.
Στην Αγία Σοφία έχουν γίνει τόσες παρεμβάσεις, που προσβλήθηκε και η προσβολή με τη μισαλλοδοξία του Σουλτάνου. Όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε ένας άλλος συμφορουμίτης (sorry, δεν σε θυμάμαι για να σε κάνω tag), τρία πράγματα σου μένουν μετά την επίσκεψη. Το χάλι, το χαλί και η ποδαρίλα.
Είχε ήδη πάει αργά, και το κουλούρι με τη Nutella δεν είναι για να σε χορτάσει, οπότε αυτό
αυτό
και αυτό, γιατί είμαστε περήφανοι υγειονομικοί!
Αν είχαν χιούμορ, θα έγραφαν flat earth angels!
Και κάπως έτσι γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο (με ενδιάμεση στάση σε ένα durum-άδικο
Μέρα 3η
Να ξεκινάμε να ξυπνάμε, εννοούσα, και έτσι κατά τις 11 ξεκινήσαμε για Πατριαρχείο.
Tourist trap alert: Φτάνουμε φανάρι και μας έχει κόψει πρωινή λόρδα. Καθώς το συζητάμε, ακούω μια φωνή μέσα από ένα μαγαζί να μας λέει καλημέρα. Κατενθουσιασμένος εγώ που (νόμιζα ότι) βρήκαμε Έλληνα της Κωνσταντινούπολης, τους παροτρύνω να φάμε εκεί. Μην σας τα πολυλογώ, ο τύπος ήξερε τόσες λέξεις όσες χρειάζονται για να προσελκύσει Έλληνες τουρίστες και να τους υπερχρεώσει. Μείνετε μακριά (και γράψτε μια αρνητική κριτική).
Το Πατριαρχείο, λοιπόν, ήταν παραγγελιά της Διονυσίας, για να της ανάψω λαμπάδα και να της πάρω λιβάνι από μύρο, που το φτιάχνουν το Πάσχα.
Εδώ πρέπει να κάνω μια ειδική αναφορά στη Διονυσία, γιατί αν υπάρχει ένας άνθρωπος που συνέβαλε στο να μπορέσω να
Διονυσία, καρδούλα!
Αφού άναψα τη λαμπάδα, πάω στο μικρό μαγαζί (αυτό που πουλάει σουβενίρ) του μεγάλου μαγαζιού (αυτό που πουλάει ελπίδα) και πιάνω κουβέντα με τον πωλητή, ο οποίος guess what... Ξέρει ελληνικά! Προσωπικά εξεπλάγην! Όχι που ξέρει ελληνικά αλλά που μετά από τόσα πτυχία δεν θα μου έκοβε ποτέ να το σκεφτώ. Ήθελα να ‘ξερα τι διάβαζα τόσα χρόνια...
Οκ, όλοι ξέρουμε τι διάβαζα!
Τέλος πάντων, έμαθα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, όπως ότι τα πράγματα για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης έγιναν πολύ καλύτερα με τον Ερντογάν, ότι οι ειδήσεις στην Ελλάδα κάνουν προπαγάνδα (φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω), και ότι ο Θεός (ο δικός μας, ο φιλεύσπλαχνος) "έδωσε χαστούκι" στους Τούρκους με τον σεισμό του Φεβρουαρίου...
Μετά από αυτή τη μικρή δόση αγάπης, συνεχίζουμε την εξόρμηση στα πολύχρωμα σπίτια του Balat, με την προσδοκία να βγάλω εκεί την επόμενη φωτογραφία προφίλ για το Facebook! Αλλά εντάξει, ήταν κρίμα να χαλάσω αυτές τις εικόνες με τη φάτσα μου, γι' αυτό απλά φανταστείτε με να στέκομαι κάπου εκεί ανάμεσα στα χρώματα!
Στο Balat εκτός από τα πολύχρωμα σπίτια θα δείτε και την (κλειστή) Μεγάλη του Γένους Σχολή
διάφορα ινσταλέισο
αυτόν τον κουλουρά που μας ζήτησε να τον βγάλουμε φωτογραφία, γιατί νόμιζε ότι έτσι θα μας πουλήσει κουλούρια
και, αν δεν πάρετε τον Χάρη μαζί σας, θα μπορέσετε να τραβήξετε βίντεο τις νοικοκυρές να ανεβάζουν τα ψώνια από τον παντοπώλη με σχοινί από παράθυρο τους.
Εδώ θα είχα λινκ με το βίντεο. ΧΡ ΓΜΣ, δεν ξέρω αν σου το είπα!
Μετά από αυτή τη σύντομη βόλτα στο Balat, το κόψαμε με τα πόδια για το Fatih τζαμί και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο! Θα δείτε μια διαφορετική όψη της Τουρκίας, λιγότερο ευρωπαϊκή και κατά τη γνώμη μου περισσότερο αντιπροσωπευτική. Θα δείτε τις γυναίκες με τις μαντήλες τους, τους άντρες με τις Mitskuko τους, μικρά μαγαζάκια με τις τιμές αναρτημένες (γιατί δεν απευθύνονται σε τουρίστες, προφανώς), και φυσικά wet burgers, τα οποία πρέπει να δοκιμάσετε για την εμπειρία. Από εμένα πάντως ήταν 3 στα 5 αστεράκια. Για κάποιο λόγο δεν έχω φωτογραφίες από αυτή τη διαδρομή. Ίσως επειδή η αύρα του αυθεντικού δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία. Μέτριος λυρισμός, προχωράμε.
Λίγο πριν το Fatih τζαμί, πετυχαίνω μαγαζί με παστουρμάδες, σουτζούκια κ.λπ., παραγγελιά -προσέξτε τον τόνο- της γιαγιάς μαζί με το μαγνητάκι.
Awkward fact: Αν της γιαγιάς δεν της αρέσει το μαγνητάκι, μου τη λέει!
Μπαίνω στο μαγαζί να ψωνίσω, λοιπόν, και έχοντας εγκλιματιστεί με την παραδοσιακή Τουρκία, αποφασίζω να χαιρετίσω στα τουρκικά. Salam, τους λέω, έχοντας το χέρι πάνω στον πάγκο με τα αλλαντικά. No, sujuk, μου απαντάνε. Μη σας τα πολυλογώ, ο σωστός χαιρετισμός είναι As-Salaam-Alaikum.
Έτσι, με τα μούτρα κατεβασμένα και τον παστουρμά ανά χείρας, επισκεπτόμαστε το Fatih τζαμί.
Επειδή ήταν το πρώτο τζαμί που είδα, με εντυπωσίασε και περισσότερο απ' όλα και αποφάσισα να τους σπάσω τα νεύρα προσπαθώντας εις μάτην να επιτύχω την απόλυτη λήψη.
Αρκετή μάλλον ώρα μετά, συνεχίζουμε το περπάτημά μας με προορισμό το Τέμενος Σουλεϊμανιγιέ, που έπρεπε γιατί έχει 4,9 στο google maps. Αυτό όμως που δεν έπρεπε ήταν ο άκαρδος να παρατήσει τη νύφη σύξυλη να κλαίει!
Καθώς προχωρούσαμε, περάσαμε μέσα από κάτι ερείπια στα οποία ζούσαν άνθρωποι, και χωματερές στις οποίες έπαιζαν παιδιά... Βλέποντας μας, ένα κοριτσάκι -ήταν δεν ήταν 5 χρόνων- έτρεξε προς το μέρος μας. Μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που έκανα κίνηση να δώσω χρήματα, και όμως τα αρνήθηκε! Αντ’ αυτού μας πήγε σε ένα ψιλικατζίδικο και μάζευε γεμάτη ενθουσιασμό πρώτες ύλες για μαγείρεμα... Δεν έχω φωτογραφίες από το σημείο, αλλά σκεφτείτε το κάπως έτσι.
Συγκλονισμένος τολμώ να πω από αυτές τις εικόνες, φτάνω στο μεγαλοπρεπές Σουλεϊμανιγιέ και βιώνω μια απέραντη ικανοποίηση που ο Αλλάχ έχει έναν χλιδάτο ναό για να υμνείται. Είμαι σίγουρος ότι το ανταποδίδει πλήρως στον λαό της Τουρκίας.
Εκεί γύρω είχε και άλλα μνημεία και μαγαζάκια, αλλά δεν βρίσκαμε τους κωδικούς πρόσβασης και έτσι τα αφήσαμε.
Χωρίς να έχουμε αίσθηση του πόσο περπάτημα μας περίμενε ακόμα, ξεκινάμε την επιστροφή μας και βρισκόμαστε κατά τύχη στην Αιγυπτιακή αγορά. Εκεί μπορείτε να βρείτε ξηροκάρπια, μπαχαρικά, διάφορα εκτεθειμένα στον κόσμο τρόφιμα
και αυτή την τουρίστρια που μας έκανε photobombing στη μόνη καλά καδραρισμένη φωτογραφία που βγάλαμε.
Μεσολάβησαν κάτι αδιάφορα και μετά κινήσαμε γρήγορα για το σπίτι, γιατί ο Κώστας είχε λόγο.
Το βράδυ έκλεισε με μια βόλτα από την Istiklal
μέχρι τη γέφυρα του Γαλατά, όπου ίσως και να το παρατράβηξα με τις φωτογραφίες
και κατόπιν στυγνής τουριστική εκμετάλλευση σε μέτριο γλυκοπωλείο δίπλα στον πύργο του Γαλατά.
Αυτά που βλέπετε συν μια τριάδα ακόμα και τρία νερά, 35€.
Μέρα 4η
Θυμάστε τι σας έλεγα για το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας; Συμφωνεί και η γάτα!
Ενέργεια, κρεμμυδίλα, Mentos λεμόνι, και για κάποιο λόγο αποφασίζουμε να σκοτώσουμε λίγο την ώρα μας στο μουσείο του Γαλατά, το οποίο δεν ήταν άσχημο για δωρεάν (με την Istanbul museum pass). Προσωπικά αγαπημένα ήταν τα παραδοσιακά μουσικά όργανα
οι καλλιγραφικές επιγραφές
και η φωτογραφία του Κώστα που έβγαλε τον Χάρη να κοιτάζει τις selfie του!
Ξεπέρασα τις ικανότητές μου στο photoshop!
Η μέρα είχε στο πρόγραμμα να ανεβούμε στον πύργο του Γαλατά (δωρεάν με Istanbul museum pass, αλλιώς 175 λίρες και άλλες 40 το audio guide). Κάπως αμφιταλαντευτήκαμε για το αν πρέπει να πάμε τη μέρα ή προς το σούρουπο, και τελικά αποφασίσαμε το πρώτο. Όσοι έχετε πάει απόγευμα/βράδυ, ανεβάστε τις φωτογραφίες σας στα σχόλια
Στο Istanbul museum pass συμπεριλαμβανόταν και το Αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης (αλλιώς 150 λίρες συν 50 το audio guide), οπότε κάναμε και εκεί την επίσκεψη μας. Δεν θα έλεγα ότι διαφέρει πολύ από τα ελληνικά μουσεία. Προσωπικές επιλογές αυτό το άγαλμα, γιατί μου θύμισε κάτι νταβραντισμένες κυρίες που στέκονταν κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε και μου έστελναν φιλάκια
και η νεκρόπολη.
Παρεμπιπτόντως, όσοι δεν έχετε δει το Six feet under, δείτε το! Όχι μόνο είναι εξαιρετική σειρά, αλλά μπορεί να αποτελέσει και αφορμή να πιάσετε κουβέντα. Μέτρια αυτοαναφορά που λογικά δεν θα διαβαστεί ποτέ. Προχωράμε.
Μάλιστα, στη νεκρόπολη είχε και ένα ιδιαίτερο ινσταλέισο, τον φύλακα που είχε φιδιάσει (στρατό έχουμε πάει όλοι??) σε μια σκοτεινή γωνία, παραπέμποντας στον Κέρβερο, τον φύλακα του Κάτω Κόσμου, αλλά από τα Lidl.
Στο φόρουμ είχα διαβάσει για το καραβάκι που σε πάει βόλτα στον Βόσπορο. Τη βόλτα αυτή την είχαμε προγραμματίσει για την προηγούμενη ημέρα, αλλά το τελευταίο δρομολόγιο ήταν γύρω στις 5-6 και δεν το προλάβαμε. Πάντως είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσετε! Είναι κάτι σαν μια μίνι κρουαζιέρα, αλλά με το 049, Πειραιάς – Ομόνοια, Δευτέρα 8.30 το πρωί.
Αν σταθείτε τυχεροί και κάτσετε στην ακρούλα όμως, σίγουρα θα τη χαρείτε!
Ειδικά αν είστε fan των γλάρων, όπως εγώ!
Τα καραβάκια φεύγουν από το Eminonu, με την Turyol κοστίζουν 100 λίρες και η βόλτα κρατάει 90 λεπτά. Παρεμπιπτόντως, από τα μεγάφωνα του πλοίου γίνεται ξενάγηση και μέσα μπορείτε να πάρετε φαγητό ή ποτό σε νορμάλ τιμές.
Κλου της κρουαζιέρας ο Χάρης που χαμογέλασε για πρώτη φορά σε φωτογραφία, και μια κοπελίτσα που έβγαζε selfie με τσαντόρ (...), τη στιγμή που ο αδελφός της μπορεί να φοράει ό,τι γουστάρει. Ο κύρης του σπιτιού, alert.
Δεν κρίνω, θα έχει τους λόγους του ο Αλλάχ.
Αυτό ήταν το τελευταίο μας βράδυ, και δεν θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς παρά με ένα γρήγορο σνακ και ένα ακόμη μέτριο γλυκό!
Unpopular opinion: Πολλά λέγονται για τα τούρκικα γλυκά, αλλά δεν πλησιάζουν τα ελληνικά!
Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι τόσο φτηνή όσο φαντάζει η αναλογία ευρώ – λίρας (1/20). Ειδικά τα γλυκά τους είναι αρκετά ακριβά. Αν θέλετε να φέρετε δώρο μέτρια γλυκά σε premium συσκευασία και οικονομικά συγκριτικά με την υπόλοιπη τουριστική Κωνσταντινούπολη, πηγαίντε εδώ. Αν πιστεύετε ότι είναι παράλογο η συσκευασία να προσθέτει επιπλέον 200-250 λίρες στο κιλό, μπορείτε να ψωνίσετε γλυκά από τον φούρνο στον σταθμό του τρένου καθώς πηγαίνετε στο αεροδρόμιο (75-100 λίρες το κιλό).
Μέρα 5η – η επιστροφή
Η πτήση ήταν τόσο πρωί που 9 έπρεπε όντως να ξεκινάμε. Και το κάναμε! Δυστυχώς όμως το αγαπημένο μας fitness πρωινάδικο ήταν κλειστό και από τη μνήμη μου διαγράφηκε οτιδήποτε άλλο τυχόν φάγαμε πριν το σαντουιτσάκι που κερνάει η Aegean.
Κανονικά θα περιέγραφα τη διαδρομή από Taxim προς αεροδρόμιο με τα ΜΜΜ, αλλά τα είχε αναλάβει ο Χάρης αυτά, γιατί έπρεπε να είμαστε και στην ώρα μας και στο σωστό μέρος. Προσωπικά δεν μπορώ να διεκπεραιώσω δύο σωστά πράγματα ταυτόχρονα, οπότε ο Χάρης (a.k.a. Γενικός Γραμματέας ή Γ.Γ.) ήταν μονόδρομος.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο αντικρίσαμε αυτό...
Και σκέφτομαι ότι για κάθε χαιρέκακο μισάνθρωπο που φαντασιώνεται θεϊκά χαστούκια, εμείς θα αντιπροβάλλουμε τον Χάρη που εκπαιδεύεται για να βοηθάει ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος και θρησκείας
τον Κώστα που με τα σφυρίγματά του
Εδώ θα μπει φωτογραφία Κώστα όταν αποφασίσει να μου στείλει. - Μου έστειλε! - Μου έστειλε κι άλλη!!
και έναν διαδικτυακό φίλο από την άλλη πλευρά του Αιγαίου
που θα μου δίνει λύσεις στο excel και θα μου αφηγείται ιστορίες για το πώς η χώρα του πήρε τη στροφή της θεοκρατίας.
Αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο μας ταξίδι ως φοιτητές του καλύτερου Πανεπιστημίου στη Δυτική Αττική. Μέσα σε 4 χρόνια, υλοποιήσαμε την ιδέα του ΠΑΔΑ ΚΑΦΕΝΕ, περάσαμε τα μαθήματά μας, γνωρίσαμε 0 κοπέλες, κάναμε 4 ταξίδια (Βιέννη, Βελιγράδι, Ρουμανία, Κωνσταντινούπολη) συν ένα στη Βουδαπέστη ο Κώστας με τον Χάρη
Χάρη, μετά από 4 χρόνια, τόσα ταξίδια και τόσες στιγμές, ήρθε η ώρα να σου πω ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ
για τα burger που κέρασες στο Juicy grill!
Για ό,τι θες θα είμαι πάντα εδώ!
Κώστα, εμείς κανονίζουμε ταξιδάκι από Νοέμβριο!
Υ.Γ. Αν με διαβάζετε από τη Mentos, θα εκτιμούσα καμιά κούτα Mentos λεμόνι, γιατί κάνω λογαριασμό κάθε φορά στο Super market.
Δωράκι για όσους φτάσατε ως εδώ!
Last edited:
