Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[deka]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που μας γράφεις, Δημήτρη. Σε διαβάζουμε και σ' ευχαριστούμε!

 

[makisg]

δεν θα μπορούσα να πω και εγώ τίποτα άλλο από ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώνεις για μας γράψεις όλα αυτά.

 

[YBONNH]

Για να μην καταλήξει το σημερινό κείμενο σε κουραστικό μακρυνάρι, κλείνω με αυτό: η “Κέι Μπι” (“ΚΒ”) είναι μία από τις πιο ασφαλείς πόλεις που προσωπικά έχω επισκεφτεί, σε κοντά 50 χώρες, κάτι που εξηγείται μερικώς από το ότι... η μισή πόλη φαίνεται να γνωρίζει την άλλη μισή. Είναι μεν πόλη, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ένα μεγάλο χωριό, στο οποίο ο κόσμος αφήνει ακόμα την πόρτα του ξεκλείδωτη, και το ποδήλατό του απλά ακουμπισμένο σε έναν στύλο, αντί για τριπλοκλειδωμένο, όπως στην Κουάλα Λούμπουρ. Επίσης, ένα από τα κλισέ που ναι, ναι-ναι-ναι, ισχύει, για αυτήν την πόλη, είναι ότι οι κάτοικοί της είναι... σκέτες γλύκες. Πέντε μέρες τώρα, με έχουν κεράσει μισή ντουζίνα φορές, έχουν αφιερώσει χρόνο για να με βοηθήσουν σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα την πρώτη μέρα, έχω χάσει τον λογαριασμό πόσος κόσμος μού έχει χαμογελάσει στον δρόμο, ενώ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος όπου αγόρασα την επίσημη φανέλα της Κελάνταν με καταϋποχρέωσε με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε

Χρειαζομαι επιγοντως διακοπες στην "Κει Μπι"
Πες μου ομως , αν κυκλοφορησω σην πολη με τα γονατα εξω, τα μπρατσα εξω ,τα μαλλια λυτα και χαμογελαω στους ντοπιους, θα αντιμετωπισω την ιδια φιλοξενη συμπεριφορα, ή θα ακουστουν "σχολια" για μενα;

 

[10900km]

Κότα Μπάρου, μέρος δεύτερο, έστω και γραμμένο στην Κουάλα Λούμπουρ, την επομένη της επιστροφής μας από την ανατολική ακτή.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω στο ποδόσφαιρο είναι το πώς λειτουργεί σαν... γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. “Βαρύς” και σχετικά αντικοινωνικός από τη φύση μου, σπάνια ανοίγω κουβέντα. Στον ξενώνα που έμεινα στην Κότα Μπάρου πρόσεξα κάποιον που έμοιαζε Κινέζος, όμως επί δύο μέρες, πέρα από “hey”, δεν είχαμε πάρε-δώσε. Πέμπτη πρωί τον είδα στο “καθιστικό” του ξενώνα όπως πήγαινα να καθίσω με μία μεγάλη πιατέλα γεμάτη καρπούζι (το “πρωινό” μου), του πρόσφερα, κι έτσι επιτέλους μιλήσαμε για περισσότερο από δύο δευτερόλεπτα. Ο πιτσιρικάς μού “βγήκε” οπαδός της Kitchee, της ομάδας από το Χονγκ Κονγκ, που το βράδυ της Τρίτης είχε “πετάξει” τον Πετράτο και την Κελάνταν “του” εκτός συνέχειας AFC Cup. Ο Edmund ήταν ο ΜΟΝΟΣ οπαδός της Kitchee στο γήπεδο, και μου έδειξε το VIP pass που του έδωσε ο σύλλογος σε ένδειξη... αναγνώρισης της αφοσίωσής του στην ομάδα. Μετά από δύο μέρες που... με το ζόρι χαιρετιόμασταν, καταλήξαμε να μοιραστούμε ποδοσφαιρικές ιστορίες, να βγάλουμε φωτογραφίες φορώντας τις φανέλες των ομάδων “μας” (εγώ, της Κελάνταν), να γίνουμε “φίλοι” στο facebook, μέχρι και αναμνηστικό μού χάρισε, ένα “χαρτάκι” (από αυτά που μάζευα μικρός, με φωτογραφίες παικτών), με την υπογραφή του αγαπημένου του παίκτη τής Kitchee. Μία από τις εκπλήξεις που με περίμεναν στην Κότα Μπάρου...

Άλλη είχε να κάνει με την οικογένεια του Πετράτου, την περίπτωση του οποίου (νεαρός Ελληνοαυστραλός που πέρασε τους τελευταίους μήνες αγωνιζόμενος στη Μαλαισία, στην Κελάνταν) ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο. Με ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια. Ήξερα ότι θα είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω μετά το παιχνίδι τους με την Kitchee, όμως δεν ήξερα ότι στο γήπεδο ήταν ο πατέρας και ο μικρός αδερφός του. Με καταγωγή από την Κεφαλλονιά ο πατήρ Πετράτος, από την Αθήνα η σύζυγός του. Όσο για τον ποδοσφαιριστή της οικογένειας, την επόμενη μέρα έπαιρνε αεροπλάνο για Αυστραλία, έχοντας ολοκληρώσει για την ώρα τις υποχρεώσεις του στην Κελάνταν. Από αυτά που μου είπε, εκείνο που μπορώ να μεταφέρω είναι ότι τον... δυσκόλεψε το ότι στην “ιδιόρρυθμη” (δικός μου ο χαρακτηρισμός, όχι δικός του) Κότα Μπάρου, ήταν μόνος. Ελληνοαυστραλός, στα 20 του, εκτός συνόρων για πρώτη φορά για να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο, ζορίστηκε. Ναι μεν το ξενοδοχείο στο οποίο έμενε είναι σούπερ, ναι μεν είχε μέλη της οικογένειάς του κοντά του κατά διαστήματα, όμως έμεινα με την εντύπωση ότι δε... μετράει τις ημέρες για να επιστρέψει στην Κότα Μπάρου για το υπόλοιπο του συμβολαίου του που λήγει τον Νοέμβριο.

Όπως προανέφερα, σπάνια ανοίγω κουβέντα, όμως τη βραδιά του διεθνή αγώνα της Κελάνταν, πολύ απλά, ΕΠΡΕΠΕ να μιλήσω σε κάποιον “Δυτικό” που είδα να κάθεται φορώντας τη φανέλα της Κελάνταν(!), με την καταλανική σημαία(!!) στα πόδια του. Ο Jordi αποδείχθηκε... περίπτωση. Μετά από χρόνια στον χώρο της οινοπαραγωγής, στην επιχείρηση της οικογένειάς του, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζήσει στο εξωτερικό. Για διάφορους λόγους, επέλεξε Μαλαισία, και συγκεκριμένα Κότα Μπάρου. Μετά από σχεδόν μισό χρόνο εκεί, όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τον “Καταλανό που ζει εκεί και δε χάνει παιχνίδι της Κελάνταν”. Δεν αποκλείεται μάλιστα σύντομα να εργάζεται για τον σύλλογο. Από όσα είπαμε, το πιο ενδιαφέρον που νομίζω ότι αξίζει να μεταφέρω είναι ο βασικός λόγος που επέλεξε να ζήσει στην Κότα Μπάρου, και όχι κάπου αλλού στη Μαλαισία. Βρίσκει πολλά κοινά μεταξύ Κελάνταν, της Πολιτείας πρωτεύουσα της οποίας είναι η Κότα Μπάρου, και της “Καταλούνια”(!). Λέει ότι ο κόσμος στην Κελάνταν έχει αυτό το... “είμαστε διαφορετικοί από την υπόλοιπη χώρα” που έχουν και οι Καταλανοί, τουλάχιστον εκείνοι που είναι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ιδέας της ανεξαρτητοποίησης από την Ισπανία. Ακόμα και η... εκδοχή των Μαλαισιανών που μιλάνε στην Κελάνταν είναι ΠΟΛΥ διαφορετική από τα Μαλαισιανά που μιλιούνται οπουδήποτε αλλού στη χώρα, μία ακόμα ομοιότητα με την πατρίδα του Jordi, στην οποία δε μιλούν απλά “διαφορετικά Ισπανικά”, αλλά μία άλλη γλώσσα... Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα πήγαινα στην πιο... “κουφή” πρωτεύουσα Πολιτείας της Μαλαισίας, και θα συναντούσα μία ελληνική οικογένεια, έναν Καταλανό που αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί, και τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ οπαδό μίας ομάδας από το Χονγκ Κονγκ...

Στη δε συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι της Κελάνταν με την Kitchee, χωρίς υπερβολή, αισθάνθηκα σαν VIP. Όχι μόνο όλοι οι Μαλαισιανοί δημοσιογράφοι ήρθαν στη... γωνιά που διακριτικά είχα κρυφτεί, γεμάτοι περιέργεια για το... τι έκανα εκεί, αλλά ακόμα και ο Καταλανός προπονητής της Kitchee ήρθε μόνος του και μου έπιασε κουβέντα(!), ξαφνιασμένος που είδε “Δυτικό” παρόντα στην αίθουσα Τύπου. Η έκφραση στο πρόσωπό του όταν του εξήγησα στα Ισπανικά από πού είμαι και γιατί ήμουν εκεί, ήταν “όλα τα λεφτά”...

Κυριακή πρωί πήραμε λεωφορείο και μετά βάρκα για Περχέντιαν, δύο νησιά με παραλίες βγαλμένες από “as exotic as it gets” μπροσούρες ταξιδιωτικών γραφείων. Εντυπώσεις από εκεί, κι εξηγήσεις γιατί λάτρεψα/σιχάθηκα το μέρος, στο επόμενο κείμενο. Όπως ανέφερα και στην πρώτη πρόταση, είμαι ήδη πίσω στην Κουάλα Λούμπουρ, όμως από το να περιγράφω καταστάσεις από εδώ, προτιμώ να αφιερώσω δύο κείμενα σε μέρη που το πιθανότερο είναι να μην επισκεφτώ ξανά, τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον.

 

[10900km]

Υβόννη, τα λεφτά μου (τα ποια; ) θα τα πόνταρα στο ότι κανείς δε θα σου έβαζε τις φωνές, ούτε θα σε θεωρούσε “εύκολη Δυτική που ψάχνεται για...” γκούχου-γκούχου. Με ώμους και γόνατα έξω, με μαλλιά λυτά, και με χαμόγελο, νομίζω ότι το πιθανότερο θα ήταν να σου έκαναν ακόμα καλύτερες τιμές αν δοκίμαζες να αγοράσεις κάτι, και να σε κερνούσαν και δεύτερο τσάι...

 

[babaduma]

Αν και έμεινα μόνο ένα βράδυ στην ΚΒ, καθ' οδόν για τα Perhentian, καταλαβαίνω πολύ καλά αυτήν την "ατμόσφαιρα" που περιγράφει ο Δημήτρης: οι ζεστοί και φιλόξενοι κάτοικοί της, η χαλαρότητα των ρυθμών τους και η "cool" εικόνα της πόλης μου φέρνουν μια γλυκειά νοσταλγία και ζωντανεύουν τις αναμνήσεις σα να μην πέρασαν κιόλας σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε...

 

[YBONNH]

Ενταξει! Με πεισατε!
Βγαζω εισητηριο για Κοτα Μπαρου

 

[10900km]

Μιλώντας με τον Ματ, τον συμπαθέστατο ιδιοκτήτη του ξενώνα στον οποίο έμεινα στην Κότα Μπάρου, τον ρώτησα πώς και στο hostelworld.com υπάρχουν μόλις πέντε επιλογές καταλυμάτων στην πόλη, σε μία πόλη παρακαλώ στην οποία υπάρχουν τουλάχιστον 40 ξενοδοχεία, όλων των κατηγοριών. Η απάντησή του λογική, και άμεσα συνδεδεμένη με το σχόλιο του babaduma...

Η συντριπτικ(ότατ)ή πλειοψηφία όσων επισκέπτονται την Κότα Μπάρου είναι Μαλαισιανοί, οι οποίοι δε χρησιμοποιούν ιστοσελίδες σαν το hostelworld.com, το hostelbookers.com, ή το hostels.com. Αυτές τις ιστοσελίδες τις χρησιμοποιούμε εμείς, οι ξένοι, κατά κανόνα backpackers, οι οποίοι σχεδόν στο σύνολό μας δεν επισκεπτόμαστε την Κότα Μπάρου για να... επισκεφτούμε την Κότα Μπάρου, παρά απλά για να “σπάσουμε” τη διαδρομή από την Ταϊλάνδη στα Perhentian, από τα Perhentian προς την Ταϊλάνδη, ή από την Κουάλα Λούμπουρ προς τα Perhentian.

Όταν πήγα στον πλησιέστερο σιδηροδρομικό σταθμό (Wakaf Bharu, έξι χιλιόμετρα από την Κότα Μπάρου) για να υποδεχθώ τη φίλη μου, τρεις μεγάλες παρέες ξένων που επέβαιναν στο ίδιο τρένο από Κουάλα Λούμπουρ, με το που κατέβηκαν, έκαναν παζάρια με οδηγούς ταξί για να πάνε απευθείας από τον σταθμό στο λιμάνι από το οποίο παίρνει κανείς πλοιάριο για τα Perhentian, θέλοντας να παρακάμψουν τελείως την Κότα Μπάρου.Προσωπικά, στην Κότα Μπάρου θα ξαναπήγαινα. Στα Perhentian, μμμμμ..., δεν είμαι τόσο βέβαιος...

“Εμφανισιακά”, τα νησιά (δύο είναι, το “Μικρό” και το “Μεγάλο”) σε κερδίζουν πριν ακόμα πατήσεις πάνω τους, όπως πλησιάζεις με τη βάρκα από Κουάλα Μπεσούτ. Καταπράσινα, συνδυασμός κοκοφοίνικων και λοιπών εξωτικών δέντρων, καλαίσθητα (τα περισσότερα) ξύλινα (κατά κανόνα) καταλύματα μπολιασμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση, πολύχρωμα πλοιάρια, αμμουδερή παραλία, και μυρωδιά αντηλιακού. Αυτά σε “καλωσορίζουν” στο μικρό Perhentian, πριν ακόμα πατήσεις το πόδι σου στην αποβάθρα. Σε πέντε λεπτά ήμασταν στο πάμφθηνο “σαλέ” μας (50 ρίνγκιτ η βραδιά, 12-13 ευρώ).

Πέντε λεπτά περπάτημα προς τα ανατολικά, κι είσαι ήδη στην άλλη πλευρά του νησιού, στη “Μεγάλη Παραλία”, την οποία για να μη λατρέψει κάποιος νομίζω ότι πρέπει να είναι δέκα φορές πιο στριφνός ακόμα κι από εμένα (“στριφνός” είναι ένα από τα μεσαία ονόματά μου). Λεπτή λευκή άμμος, πεντακάθαρα τιρκουάζ νερά, κοκοφοίνικες σαν backdrop, ούτε υποψία κύματος, α-πό-λαυ-ση σκέτη... Κι αν πας στη βόρεια άκρη τής παραλίας, σε απόσταση περίπου 20 μέτρα από την ακτή (όπου ακόμα “πατώνεις” αν είσαι πάνω από 1,60), αν βάλεις το κεφάλι σου στο νερό και ανοίξεις τα μάτια, θα δεις ότι έχεις παρέα αμέτρητα χαριτωμένα και άκακα ψάρια (ό,τι πρέπει αν έχεις αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή).

Στο νησί πήγαμε κυρίως επειδή η φίλη μου ήθελε να κάνει καταδύσεις, και τα Perhentian θεωρούνται ένα από τα καλύτερα μέρη στη Μαλαισία για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Όση ώρα εκείνη... καταδυόταν, εγώ λιαζόμουν (για την ακρίβεια, καιγόμουν) μισός μέσα στο νερό, μισός έξω, διαβάζοντας το “Futebol”, το βιβλίο-Βίβλος, κατ' εμέ, όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο, όχι τόσο για όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών, όσο πολύ περισσότερο για το... φολκλόρ που συνοδεύει το άθλημα, για το πάθος που εξάπτει στον κόσμο, για τις “κουφές” ιστορίες που συνοδεύουν (στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου) τις μεγαλύτερες μορφές και στιγμές του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Ειδικά για όσους τολμούν και ονειρεύονται να είναι του χρόνου στη Βραζιλία, το συγκεκριμένο βιβλίο του Alex Bellos θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να είναι το Α της προετοιμασίας, προκειμένου να μπει κανείς στο... κλίμα του Μουντιάλ που θα φιλοξενηθεί του χρόνου στη Βραζιλία.

Στο μικρό Perhentian μείναμε τρεις ημέρες. Η φίλη μου έφυγε... με παράπονο, επειδή δεν μπορούσε, λόγω δουλειάς, να μείνει περισσότερο. Εγώ έφυγα σχεδόν ανακουφισμένος(!). Ναι, ναι, από αυτόν τον “εξωτικό παράδεισο” έφυγα σχεδόν μη βλέποντας την ώρα να μπω στη βάρκα της επιστροφής στην Κουάλα Μπεσούτ...

Τα “επειδή” είναι βασικά δύο. Το ένα έχει να κάνει με όλα τα κόμπλεξ που κουβαλάω μέσα μου. Πολύ απλά, την... ατμόσφαιρα στο νησί τη βρήκα “πολύ cool” για μένα. Ήμουν σχεδόν σαν ψάρι έξω από το νερό. Εκατοντάδες τουρίστες ήταν εκεί για να περάσουν καλά, να πιουν, να φλερτάρουν, να κάνουν καταδύσεις, να περάσουν τη βραδιά στη “Μεγάλη Παραλία” ακούγοντας μπιτάκια από δύο μαγαζιά που παίζουν δυνατή μουσική μέχρι τις 2-3 μετά τα μεσάνυχτα, να “καπνίσουν”(...) να, να, να... Σε τέτοια “fun” μέρη, εγώ, δυστυχώς, αισθάνομαι σαν τη μύγα μες στο γάλα (γαμώτο...).

Το δεύτερο “επειδή” έχει να κάνει με το... ιδιότυπο καθεστώς που διέπει μέρη σαν τα Perhentian, μέρη που είναι 101% προσαρμοσμένα στο να υποδέχονται ξένους τουρίστες (το Phi Phi στην Ταϊλάνδη είναι ένα παρόμοιο μέρος που τώρα που έρχεται στο μυαλό). Με “πάτημα” το ότι τα πάντα πρέπει να μεταφέρονται από την Κουάλα Μπεσούτ, μισή ώρα με βάρκα, οι τιμές είναι γελοία υψηλότερες από οπουδήποτε αλλού έχω πάει στη Μαλαισία, όλο το 2010, και τους τελευταίους δυόμισι μήνες φέτος.

Κι αν τις τιμές μπορώ να τις καταπιώ (για δυο-τρεις ημέρες), εκείνο που με απωθεί ΤΟΣΟ σε τέτοια μέρη που δεν μπορώ με τίποτα να προσπεράσω, είναι το υφάκι μερίδας ντόπιων (δε θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι), ντόπιων που έχουν περάσει ΠΟΛΥ χρόνο έχοντας πάρε-δώσε με τουρίστες (με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται) ειδικά εκείνων από τους οποίους εξαρτάσαι για συγκεκριμένα πράγματα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι “βαρκάρηδες”, αυτοί που σε μεταφέρουν από το ένα νησί στο άλλο, και από μία παραλία σε άλλη. Έχουν αυτό το “τόσο χρεώνω, κι αν δε γουστάρεις, μπορείς να κολυμπήσεις μέχρι απέναντι” υφάκι, αυτό το “δε με αγγίζει τίποτα, στα 18 μου είμαι ο άρχοντας του κόσμου, σκάσε μου αυτά που σου ζητάω, αλλιώς μείνε σε αυτήν την πλευρά του νησιού να σαπίσεις. Στα αυτά μου. Aν δε μου τα σκάσεις εσύ, θα μου τα σκάσει κάποιος άλλος”, τέτοιο στιλ. Τρεις μήνες στη Γουατεμάλα το 2009, δίπλα στους εκατοντάδες ντόπιους που λάτρεψα για τη γλυκύτητά τους, υπήρχαν και μισή ντουζίνα καθίκια “βαρκάρηδες” στη λίμνη Ατιτλάν, που με την αλαζονεία και την κουτοπονηριά τους με έκαναν να θέλω να τους σπάσω τη μύτη, μήπως και κατέβαινε λιγάκι...

Πριν πάρουμε το βραδινό λεωφορείο της επιστροφής στην Κουάλα Λούμπουρ, περάσαμε λίγες ώρες στην Κουάλα Μπεσούτ. Φυσιολογικές τιμές, και κυρίως, “φυσιολογικός” κόσμος, “φυσιολογικός” για τα δεδομένα των καλοκάγαθων και φιλικότατων Μαλαισιανών της ανατολικής ακτής. Αφού φάγαμε, νοικιάσαμε παλιά γιαπωνέζικα ποδήλατα, και κάναμε πετάλι βόρεια και δυτικά, προς το μέρος που έπεφτε ο ήλιος. Παιδάκια από κάθε αυλή μάς χαιρετούσαν, μεγαλύτεροι σε ηλικία μάς χαμογελούσαν, κάποιοι μέχρι και... επιδείξεις μάς έκαναν, για να βγάλουμε φωτογραφίες. Κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν μπάλα, και βλέποντας ότι τους βγάζαμε φωτογραφίες, δοκίμαζαν όλο και πιο δύσκολα κόλπα. Άλλα πιτσιρίκια έκαναν “σβούρες” με το τρίκυκλο του μπαμπά τους(!), και όταν είδαν ότι τους βγάζαμε φωτογραφίες, βάλθηκαν να κάνουν το τρίκυκλο να μείνει στις δύο ρόδες του, με την τρίτη στον αέρα, κάνοντας σβούρες έτσι. Κάποιοι άλλοι σχεδόν μας σταμάτησαν στη μέση ενός δρόμου δίπλα στην παραλία για να μας πουν ότι έπρεπε να βγάλουμε φωτογραφία ένα χαμηλό κτίσμα εκεί δίπλα. Έχοντας διαβάσει για την πρόσφατη ιστορία της περιοχής, μαντέψαμε ότι ήταν μίνι οχυρό που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (μέσα πέσαμε), όταν οι Γιαπωνέζοι κατέλαβαν για πλάκα τη χερσόνησο, κι έφτασαν χαλαρά μέχρι τη Σιγκαπούρη, την οποία κατέλαβαν με ακόμη λιγότερο κόπο.

Δε θα πήγαινα τόσο μακριά όσο να γράψω ότι οι 4-5 ώρες που περάσαμε στην Κουάλα Μπεσούτ με έκαναν να “ανακτήσω τη συμπάθειά μου” προς τους Μαλαισιανούς της ανατολικής ακτής, δεν είναι δα ότι τρεις ημέρες στο μικρό Perhentian η εκτίμηση που τους τρέφω είχε πληγεί ΤΟΣΟ, όμως... ναι, εκείνες οι λίγες ώρες στη “φυσιολογική” Κουάλα Μπεσούτ σίγουρα συνέβαλαν στο να πάρω το λεωφορείο για ΚΛ έχοντας τιθασεύσει την... από φυσικού μου στριφνότητά μου, η οποία είχε βρει πολύ πρόσφορο έδαφος να... ανθίσει στο Perhentian .

 

[_antonis_]

Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι μας κακομαθαίνεις, γράφοντας κείμενο καθημερινά, ε;;;

 

[makisg]

είναι σκέτη απόλαυση να σε διαβάζει κανείς.
όταν μπορείς βάλε και καμιά φωτογραφία από αυτές που τραβά η φίλη σου.

 

[mariath]

Τις ιστορίες σου τις περιμένω πώς και πώς. Και μόλις τις δω, βάζω καφέ, "κλείνω τους διακόπτες" επαφής με τον έξω κόσμο και τις απολαμβάνω λέξη - λέξη.

 

[10900km]

Μια και η δουλειά που με... συντηρεί οικονομικά δε μου παίρνει περισσότερο από μιάμιση (βαριά-βαριά) ώρα την ημέρα, και μια που η 9η Ιουνίου (μέρα αναχώρησης για ταξίδι έξι εβδομάδων σε δύο χώρες, ή μάλλον μία χώρα και μία... κάτι σαν χώρα) πλησιάζει γοργά-γοργά, τις τελευταίες ημέρες αφιέρωσα πολύ χρόνο στον υπολογιστή (διαβάζεται και “ζαβλακώθηκα”) διαβάζοντας τον οδηγό του Lonely Planet για Ταϊβάν (η “κάτι σαν χώρα” που προανέφερα) σε μορφή PDF. Φανατικός των Lonely Planet από το 2004 (χρονιά δύο ταξιδιών στην πατρίδα των Lonely Planet, Αυστραλία), φέτος, απρόθυμα, έκανα στροφή από τα βαριά (αν ταξιδεύεις με αρκετά, και κάποια είναι πάνω από χίλιες σελίδες) βιβλία, στις PDF εκδόσεις τους. Πολύ θα ήθελα να γράψω κάτι που να χρύσωνε το χάπι, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορώ να τους συνηθίσω (όχι ότι καταβάλω καμία συγκινητική προσπάθεια). Διαβάζοντας Lonely Planet στην οθόνη του φορητού υπολογιστή μου κι όχι κρατώντας ένα βιβλίο στα χέρια μου, αισθάνομαι τόσο... άχαρα και ξενέρωτα, όσο αν έπινα Coca Cola light (και μάλιστα ζεστή και ξεθυμασμένη) αντί για... κανονική Coca Cola, κρύα-κρύα...

Τα εισιτήρια για Ταϊβάν και Φιλιππίνες (αυτή ναι, είναι χώρα-χώρα) τα αγοράσαμε, η φίλη μου κι εγώ, πριν από δυόμιση μήνες, ομολογώ όμως ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες ήμουν... κρύος, σε ό,τι αφορούσε το πρώτο μισό του ταξιδιού. Έχοντας πάει (έστω και σε λίγες μόλις πόλεις) στην Κίνα, έχοντας πάει στο Χονγκ Κονγκ, στο Μακάο και στη Σιγκαπούρη, και ζώντας στην Κουάλα Λούμπουρ, μία πόλη που ώρες-ώρες σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν πήρες αεροπλάνο για να πας στην Κίνα, αλλά η Κίνα ταξίδεψε σε σένα, σκεφτόμουν ότι... “εντάξει, καλή η Ταϊβάν, να πάω κάποια στιγμή”, όμως δεν την είχα προτεραιότητα. Μεταξύ Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας, και “Republic of China” (όπως είναι το επίσημο όνομα της Ταϊβάν), η “ROC” ερχόταν τελευταία, με τις άλλες δύο ΤΟΣΟ μπροστά, που... της έριχναν γύρο.

“Τότε γιατί δεν αγόρασες εισιτήρια για Κορέα ή Ιαπωνία ρε κλάψα;” Cherchez la femme... Η φίλη μου έχει κόλλημα με την Ταϊβάν και την ποδηλασία, το νησί θεωρείται σύγχρονη Μέκκα όσων είναι τρελοί και παλαβοί με την ποδηλασία, και τη μέρα που είδαμε την προσφορά της Air Asia για Ταϊπέι (περίπου 75 ευρώ από Κουάλα Λούμπουρ, απλή μετάβαση), ήταν τόσο ενθουσιασμένη που... δε μου πήγε να της πω όχι. Επειδή όμως πάντα προσπαθώ να μετατρέψω μία “χμμμ... χμμμ...” κατάσταση, σε “αααΧΑ”, φρόντισα να πετάξω από Ταϊπέι για Φιλιππίνες (25 ευρώ), και από εκεί για Κουάλα Λούμπουρ (35 ευρώ), αντί να επιστρέψω απευθείας από Ταϊβάν. ΑααΧΑ!

“Έλεγα” λοιπόν ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν Ταϊβάν και... όχι ακριβώς “στράβωνα”, αλλά το μυαλό μου πήγαινε στο ότι με τα ίδια χρήματα, ή έστω λίιιγα περισσότερα, (λιγότερα από 200 ευρώ, μετ' επιστροφής), μπορούσα να πετάξω για Κορέα ή Ιαπωνία. “Μεταξύ μας”, το itinerary το έχω έτοιμο στο μυαλό μου, και άπληστος ταξιδιωτικά από τη φύση μου, έχω συμπεριλάβει πτήση από Κορέα για Ιαπωνία για να χτυπήσω τα δύο συγκεκριμένα τρυγόνια με ΕΝΑ σμπάρο.

Από τη στιγμή όμως που άρχισα να διαβάζω για Ταϊβάν, άρχισα και να βρίσκω διαμαντάκια που σταδιακά, σιγά-σιγά, έφθασαν στο σημείο να γείρουν την πλάστιγγα στο μυαλό μου, στο “καλά έκανα και αγόρασα τα εισιτήρια”. Κι επειδή όπως προανέφερα πάντα προσπαθώ να μετατρέπω μία “μη ιδανική”, ακόμα και “κακή” κατάσταση, σε κάτι θετικό, σκέφτηκα ότι αν δεν ήταν η φίλη μου, το πιθανότερο είναι να μην πήγαινα καθόλου στην Ταϊβάν, να την έσπρωχνα διαρκώς χαμηλότερα στη λίστα των ταξιδιωτικών προτεραιοτήτων μου, και να έφευγα από αυτήν την πλευρά του κόσμου χωρίς τελικά να πάω στη “Δημοκρατία της Κίνας”. Αφήστε που θα έχει... άλλη χάρη να είμαι εκεί με μισο-ντόπια, που μιλάει όχι μόνο Μανταρίνικα (και Καντονέζικα), αλλά και Χόκκιεν, κινέζικη γλώσσα πολύ “δυνατή” στην Ταϊβάν. Μέχρι και ποδήλατο σκέφτομαι να αγοράσω, από εκείνα τα μικρά που διπλώνουν. Η Ταϊβάν είναι η... μητέρα όλων των ποδηλατοκατασκευαστών, το πιθανότερο είναι εσείς που με διαβάζετε να έχετε ή να είχατε ποδήλατο φτιαγμένο στην Ταϊβάν, οι τιμές είναι κάργα ελκυστικές, οπότε... ίδωμεν.

Κι επειδή η Ελλάδα (κλισέ, αλλά όσο κι αν τα απεχθάνομαι, τα κλισέ ξεκινούν από κάτι που όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, λιγότερο ή περισσότερο) είναι παντού, χθες το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, έσκασα χαμόγελο. Σελίδα 304, “Hong Sheng Bed & Breakfast”. “The whitewashed exterior of this Langtao homestay features Greek columns”... Προφανώς δεν είναι “άκου να δεις... Ελληνικές κολόνες... Αυτά δε γίνονται...” το ότι ένα σπίτι “features Greek columns” στο εξωτερικό, ακόμα και στη μακρινή Ταϊβάν. Εκείνο που κάνει τη συγκεκριμένη περίπτωση “άκου να δεις...” και τα σχετικά, είναι ότι το “Hong Sheng Bed and Breakfast” δεν είναι απλά στην Ταϊβάν, αλλά... στο τέρμα Θεού (Κομφούκιου, whatever) της Ταϊβάν, στο νησάκι Lanyu, το νοτιοανατολικότερο σημείο της Ταϊβάν, το οποίο περιγράφεται σαν το... “τελευταίο σύνορο”, το “τέλος της γραμμής”, το “πιο πέρα, το απόλυτο κενό”. Ακόμα κι εκεί λοιπόν, υπάρχει ένα -τουλάχιστον- σπίτι που “features Greek columns”(!).

Έχω ενδιαφέρουσες (νομίζω) παρατηρήσεις για τον χρόνο που πέρασα χθες στο κεντρικό γραφείο της Air Asia και στο... “κάτι σαν πρεσβεία” της Ταϊβάν, όμως για να μην “ξεφύγω” από την “κράτα τα κείμενα σε λογικό μέγεθος” υπόσχεση που μου έχω δώσει, τις κρατάω για το επόμενο κείμενο, αύριο ή μεθαύριο.


(Αυτό πρέπει να το προσθέσω... Πάντα χαίρομαι όταν βλέπω σχόλια στα κείμενά μου, όμως ειδικά τα τελευταία σχόλια, συνέβαλαν ΠΟΛΥ στο να μου φτιάξουν τη διάθεση. Δεν ξέρω τι εικόνα περνάω με αυτά που γράφω, η αλήθεια είναι όμως ότι κατά διαστήματα -”χονδρικά” μία φορά κάθε δύο βδομάδες- φθάνω στο σημείο να σκεφτώ να τα... τινάξω όλα στον αέρα. Η συμβίωση με τη φίλη μου -με δική μου σε πολύ μεγάλο ποσοστό υπαιτιότητα- γίνεται όλο και πιο προβληματική, οι όλο και συχνότερες παρεξηγήσεις μας με φθείρουν αφάνταστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διάθεσή μου. Τις τελευταίες ημέρες... πιάσαμε πάτο -σήμερα “έφτιαξαν” κάπως τα πράγματα- κι ίσως γι' αυτό δόθηκα τόσο πολύ στα της προετοιμασίας του ταξιδιού, βρίσκοντας εκεί οδό διαφυγής από τις... καταστροφικές σκέψεις μου. Bottom line, τα τελευταία σχόλιά σας με “ανέβασαν” στην αρχή μίας ημέρας αμέσως μετά από ένα πολύ κακό βράδυ. Ευχαριστώ πολύ).