10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Πουλάω το σπίτι (που δεν έχω), το αυτοκίνητο (που δυστυχώς έχω), γενικά ρευστοποιώ όλη την περιουσία μου (την ποια; ), και ποντάρω τα πάντα δεχόμενος ως απόδοση το πενιχρό 1,01, στο ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου σε τούτο: ένα καλό -για σένα, όχι απαραίτητα για όλους- βιβλίο, σού αλλάζει τη διάθεση. Σάββατο, 31 Ιουλίου, μέρα 37η από τότε που πήρα την δεύτερη μέσα σε λίγους μήνες πτήση από Αθήνα για Κουάλα Λουμπούρ, και... θέτοντάς το όσο πιο “ελαφριά” μπορώ, τα κέφια μου από το πρωί που ξύπνησα ήταν χειρότερα κι από του Μητσοτάκη κάθε φορά που βλέπει στην τηλεόραση τη μούρη του Σαμαρά. Το πάλεψα με κάτι τρικ να “ανέβω” λίγο, δεν έπιασε τίποτα (με εξαίρεση κάτι μακρόσυρτα γεμάτα ηδονή “μμμμμμ” όσο έτρωγα το sushi που αγόρασα νωρίτερα από το γειτονικό Carrefour), μέχρι που πήρα στα χέρια μου ένα από τα βιβλία του Clarkson, ενός πανύψηλου τύπου που κάποιοι ίσως έχετε πετύχει -τουλάχιστον- στο ζάπινγκ, στον ΣΚΑΪ. Είναι ο βασικός παρουσιαστής του “Top Gear”, εκπομπή της οποίας έγινα πρόπερσι φανατικός όχι επειδή είμαι κολλημένος με τα αυτοκίνητα (κάθε άλλο παρά), αλλά επειδή, simply put, σε κάθε επεισόδιο, έσκαγα στα γέλια. Τον τύπο τον λατρεύω για τον ίδιο λόγο που έχω βάλει στην κορυφή της λίστας των αγαπημένων μου travel writers τον Αμερικάνο Bill Bryson. Το κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι ότι κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι βουτηγμένη στο χιούμορ. Κάνουν ακόμη και τα πιο απλά και βαααρεεετάαα θέματα να φαντάζουν καρασυναρπαστικότατα, κι αυτό είναι κάτι που το εκτιμώ πολύ περισσότερο από άλλα στοιχεία που μπορεί να έχει ένας συγγραφέας. Λένε ότι κορυφαίος travel writer των τελευταίων 100 χρόνων είναι ο Paul Theroux. Κλείσε με σε ένα δωμάτιο, δέσε με σε μία καρέκλα, ανάγκασέ με να διαβάσω Paul Theroux, και μέσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα έχω βάλει τα κλάματα. Πείτε με “ιερόσυλο”. Guilty as charged... Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά από 40 σελίδες Jeremy Clarkson, γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να στρώσω τον πισινό μου σε μία καρέκλα κι επιτέλους, μετά από τέσσερις μέρες, να γράψω κάτι εδώ. Αν είχα περάσει την τελευταία ώρα διαβάζοντας 40 σελίδες βιβλίου του Theroux, το πιθανότερο είναι να έμπαινα στο ίντερνετ και να ερχόμουν στο travelstories.gr όχι για να γράψω, αλλά για να σβήσω κι αυτά που ήδη έχω γράψει, έναν (και κάτι) χρόνο τώρα...
Όσοι με... θυμάστε από πέρσι, από Λατινική Αμερική, ίσως να θυμάστε και το πόσο κολλημένος ήμουν -κι εξακολουθώ να είμαι- με τα Ισπανικά, τα Πορτογαλικά, γενικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με γλώσσες. Στα Μαλαισιανά μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί ελάχιστα, επειδή θυμάμαι τον Ζαμπούνη που λέει ότι ένας από τους κανόνες του savoir vivre είναι να μην τσιγκουνεύεσαι κοπλιμέντα όταν σου αρέσει κάτι, αλλά να κάνεις μόκο όταν αυτό που έχεις να πεις δεν είναι θετικό. Η αλήθεια είναι πώς τα Μαλαισιανά μού θυμίζουν το περίφημο “πόνεσαν τα μάτια μου” που λέμε οι ποδοσφαιρόφιλοι μετά από ένα οικτρό παιχνίδι. Τα Μαλαισιανά, πολύ απλά, “πονάν τ' αυτιά μου”. Αν με ρωτήστε, είναι η Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών, με τα Ισπανικά να τα κατατάσσω στην κατηγορία Τζένη Καρέζη, και τα Πορτογαλικά στην κατηγορία Μάρθα Καραγιάννη -στα νιάτα της, εννοείται- λιγότερο γοητευτικά από τα Ισπανικά, αλλά πολύ πιο σέξι (γούστα είναι αυτά). Having said that, έχοντας κερδίσει το στοίχημα στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου, μαζεύω τα κέρδη μου και ποντάρω τα πάντα ξανά στο ότι υπάρχει μία ευρωπαϊκή χώρα οι κάτοικοι της οποίας ταξιδεύουν στη Μαλαισία, έρχονται, θέλοντας και μη, σε επαφή με τα Μαλαισιανά, κι αισθάνονται ανείπωτα δικαιωμένοι. Ποια; Η Γερμανία... Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πού είχα δει ένα σούπερ αστείο κείμενο που άρχιζε στα Αγγλικά, σταδιακά άλλαζε σε Αγγλικά μεν, αλλά γραμμένα με γερμανικό τρόπο, και στο τέλος κατέληγε στα Αγγλικά μεν, αλλά με γραφή 100% γερμανική. Εξηγούμαι. Ο... juice στα Μαλαισιανά είναι jus, το college είναι kolej. Ο σταθμός των toll (διοδίων) είναι tol, και ο post code είναι poskod. Οk, η προφορά του j είναι διαφορετική απ' ότι στα Γερμανικά, και το c εδώ είναι παχύ τσ, όμως... η λογική της γραφής των δύο γλωσσών μου φαίνεται παρόμοια. Γιατί να μπλέξουμε με το c που στα Αγγλικά μπορεί να είναι κ αλλά μπορεί να είναι και σ, και να μην προτιμήσουμε το πολύ πιο straight forward k, από τη στιγμή που ο ήχος που θέλουμε να αποτυπώσουμε είναι αυτός του κ; Τι δουλειά έχουμε να γράψουμε δύο l, από τη στιγμή που ο ήχος δεν είναι διπλός; Ένα l φθάνει. Και γιατί να βασανιζόμαστε με ge, από τη στιγμή που το e στο τέλος δεν προφέρεται, κι απλά χρειαζόμαστε ένα γράμμα για τον ήχο (παχύ) τζ; Γιατί λοιπόν college, κι όχι απλά kolej; Με τους Μαλαισιανούς είμαι...
Κατά τ' άλλα, χθες η φίλη μου πήρε συνέντευξη από έναν Indian Malaysian εκπαιδευτή άγριων ζώων (Jothi Ratnam είναι το όνομά του), και δεν έχασα την ευκαιρία να καθίσω μαζί τους. Έμαθα ότι σημαντικός αριθμός τίγρεων, σε όλο τον κόσμο, είναι φορέας της... τιγρίσιας εκδοχής του HIV (άκου να δεις...), ότι στην μαλαισιανή ύπαιθρο ο κόσμος αποφεύγει να προφέρει τη λέξη “τίγρης” (οι Κινέζοι προτιμούν το “βασιλιάς του βουνού”), επειδή φοβούνται ότι η προφορά και μόνο της λέξης θα προσελκύσει τίγρεις στα μέρη τους, κι ότι οι Μαλαισιανές γυναίκες του πρώτου μισού της δεκαετίας του '70 είναι οι πιο σέξι που έχει δει στη ζωή του ο 50χρονος πλέον συνεντευξιαζόμενός μας. Το τελευταίο το έμαθα αφού τελείωσε η φίλη μου τις ερωτήσεις της για τα άγρια ζώα, κι έπιασα εγώ την κουβέντα με τον κοσμογυρισμένο Jothi γύρω από το πώς ήταν η Μαλαισία παλιά, πώς είναι σήμερα, πώς του φαίνεται κάθε φορά που έρχεται από τη Γαλλία όπου περνάει σχεδόν ένα εξάμηνο κάθε χρόνο. Μας είπε ότι μέχρι τα μισά περίπου εκείνης της δεκαετίας, οι Malay γυναίκες ήταν σούπερ σέξι, όχι μόνο λόγω φυλετικών χαρακτηριστικών (καφέ δέρμα, σαρκώδη χείλη), αλλά κυρίως επειδή τους άρεσε πολύ να φορούν παραδοσιακές φορεσιές που τόνιζαν της καμπύλες τους, με πολλά από τα ρούχα τους να είναι διαφανή. Μετά, σε κάποιες περιοχές οι γυναίκες άρχισαν να καλύπτονται, κι η πρώτη αντίδραση ακόμη και των μουσουλμάνων ήταν να γελάσουν με το πόσο οπισθοδρομικό τους φάνηκε. Μετά, οι καλυμμένες γυναίκες αυξήθηκαν, κι άλλο, κι άλλο, για να φθάσουμε σήμερα στο σημείο να υπάρχει Πολιτεία της Μαλαισίας στα ανατολικά, στην οποία στα σούπερ μάρκετ για παράδειγμα, οι άνδρες πελάτες στέκονται σε μία ουρά, και οι γυναίκες σε άλλη. Ή στο σημείο κάποιοι μουσουλμάνοι θρησκειοπατέρες να συνιστούν στους πιστούς τους να μην ανταλλάσσουν χειραψίες με μη μουσουλμάνους, βασικά με τους Κινέζους, επειδή οι Κινέζοι είναι “βρόμικοι”, τρώνε χοιρινό, και δεν σκοτώνουν τα ζώα με τον τρόπο που υποδεικνύει η μουσουλμανική παράδοση. Γελάσαμε και οι τρεις μιλώντας για την κατάσταση στα σούπερ μάρκετ ακόμη και στην Κουάλα Λουμπούρ, όπου εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα είναι γεμάτα από “Halal” προϊόντα, μέχρι και οι οδοντόπαστες πρέπει να είναι “Halal”, με τα μη Halal προϊόντα (βασικά μπύρες και κάτι κρέατα/τυριά) να είναι... κρυμμένα σε μία γωνιά/αποθήκη, στην οποία όταν μπαίνεις, θυμάσαι τις ημέρες που πιτσιρικάς πήγαινες σε μαγαζί με περιοδικά και στα... μουλωχτά έριχνες κλεφτές ματιές στα ράφια με περιοδικά που η μαμά σου θα σου τις έβρεχε αν ήξερε ότι είχες πάρει στα χέρια σου...
Απογευματάκι. Σε λίγο είμαστε για επιδρομή σε pasar malam, βραδινή αγορά, στην οποία βασικά θα δοκιμάσουμε μια ντουζίνα λιχουδιές, βάζοντας σε μία σακούλα άλλες τόσες για το ποδοσφαιρικό παιχνίδι που θα πάμε να δούμε αργότερα. Μη βιαστείτε να με... κατηγορήστε ότι “τραβάω” τη φουκαριάρα τη φίλη μου “στα ποδόσφαιρα”. Εκείνη είναι πιο “τρελή” από μένα για την “bola” (κι όχι “ball”)...
Όσοι με... θυμάστε από πέρσι, από Λατινική Αμερική, ίσως να θυμάστε και το πόσο κολλημένος ήμουν -κι εξακολουθώ να είμαι- με τα Ισπανικά, τα Πορτογαλικά, γενικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με γλώσσες. Στα Μαλαισιανά μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί ελάχιστα, επειδή θυμάμαι τον Ζαμπούνη που λέει ότι ένας από τους κανόνες του savoir vivre είναι να μην τσιγκουνεύεσαι κοπλιμέντα όταν σου αρέσει κάτι, αλλά να κάνεις μόκο όταν αυτό που έχεις να πεις δεν είναι θετικό. Η αλήθεια είναι πώς τα Μαλαισιανά μού θυμίζουν το περίφημο “πόνεσαν τα μάτια μου” που λέμε οι ποδοσφαιρόφιλοι μετά από ένα οικτρό παιχνίδι. Τα Μαλαισιανά, πολύ απλά, “πονάν τ' αυτιά μου”. Αν με ρωτήστε, είναι η Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών, με τα Ισπανικά να τα κατατάσσω στην κατηγορία Τζένη Καρέζη, και τα Πορτογαλικά στην κατηγορία Μάρθα Καραγιάννη -στα νιάτα της, εννοείται- λιγότερο γοητευτικά από τα Ισπανικά, αλλά πολύ πιο σέξι (γούστα είναι αυτά). Having said that, έχοντας κερδίσει το στοίχημα στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου, μαζεύω τα κέρδη μου και ποντάρω τα πάντα ξανά στο ότι υπάρχει μία ευρωπαϊκή χώρα οι κάτοικοι της οποίας ταξιδεύουν στη Μαλαισία, έρχονται, θέλοντας και μη, σε επαφή με τα Μαλαισιανά, κι αισθάνονται ανείπωτα δικαιωμένοι. Ποια; Η Γερμανία... Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πού είχα δει ένα σούπερ αστείο κείμενο που άρχιζε στα Αγγλικά, σταδιακά άλλαζε σε Αγγλικά μεν, αλλά γραμμένα με γερμανικό τρόπο, και στο τέλος κατέληγε στα Αγγλικά μεν, αλλά με γραφή 100% γερμανική. Εξηγούμαι. Ο... juice στα Μαλαισιανά είναι jus, το college είναι kolej. Ο σταθμός των toll (διοδίων) είναι tol, και ο post code είναι poskod. Οk, η προφορά του j είναι διαφορετική απ' ότι στα Γερμανικά, και το c εδώ είναι παχύ τσ, όμως... η λογική της γραφής των δύο γλωσσών μου φαίνεται παρόμοια. Γιατί να μπλέξουμε με το c που στα Αγγλικά μπορεί να είναι κ αλλά μπορεί να είναι και σ, και να μην προτιμήσουμε το πολύ πιο straight forward k, από τη στιγμή που ο ήχος που θέλουμε να αποτυπώσουμε είναι αυτός του κ; Τι δουλειά έχουμε να γράψουμε δύο l, από τη στιγμή που ο ήχος δεν είναι διπλός; Ένα l φθάνει. Και γιατί να βασανιζόμαστε με ge, από τη στιγμή που το e στο τέλος δεν προφέρεται, κι απλά χρειαζόμαστε ένα γράμμα για τον ήχο (παχύ) τζ; Γιατί λοιπόν college, κι όχι απλά kolej; Με τους Μαλαισιανούς είμαι...
Κατά τ' άλλα, χθες η φίλη μου πήρε συνέντευξη από έναν Indian Malaysian εκπαιδευτή άγριων ζώων (Jothi Ratnam είναι το όνομά του), και δεν έχασα την ευκαιρία να καθίσω μαζί τους. Έμαθα ότι σημαντικός αριθμός τίγρεων, σε όλο τον κόσμο, είναι φορέας της... τιγρίσιας εκδοχής του HIV (άκου να δεις...), ότι στην μαλαισιανή ύπαιθρο ο κόσμος αποφεύγει να προφέρει τη λέξη “τίγρης” (οι Κινέζοι προτιμούν το “βασιλιάς του βουνού”), επειδή φοβούνται ότι η προφορά και μόνο της λέξης θα προσελκύσει τίγρεις στα μέρη τους, κι ότι οι Μαλαισιανές γυναίκες του πρώτου μισού της δεκαετίας του '70 είναι οι πιο σέξι που έχει δει στη ζωή του ο 50χρονος πλέον συνεντευξιαζόμενός μας. Το τελευταίο το έμαθα αφού τελείωσε η φίλη μου τις ερωτήσεις της για τα άγρια ζώα, κι έπιασα εγώ την κουβέντα με τον κοσμογυρισμένο Jothi γύρω από το πώς ήταν η Μαλαισία παλιά, πώς είναι σήμερα, πώς του φαίνεται κάθε φορά που έρχεται από τη Γαλλία όπου περνάει σχεδόν ένα εξάμηνο κάθε χρόνο. Μας είπε ότι μέχρι τα μισά περίπου εκείνης της δεκαετίας, οι Malay γυναίκες ήταν σούπερ σέξι, όχι μόνο λόγω φυλετικών χαρακτηριστικών (καφέ δέρμα, σαρκώδη χείλη), αλλά κυρίως επειδή τους άρεσε πολύ να φορούν παραδοσιακές φορεσιές που τόνιζαν της καμπύλες τους, με πολλά από τα ρούχα τους να είναι διαφανή. Μετά, σε κάποιες περιοχές οι γυναίκες άρχισαν να καλύπτονται, κι η πρώτη αντίδραση ακόμη και των μουσουλμάνων ήταν να γελάσουν με το πόσο οπισθοδρομικό τους φάνηκε. Μετά, οι καλυμμένες γυναίκες αυξήθηκαν, κι άλλο, κι άλλο, για να φθάσουμε σήμερα στο σημείο να υπάρχει Πολιτεία της Μαλαισίας στα ανατολικά, στην οποία στα σούπερ μάρκετ για παράδειγμα, οι άνδρες πελάτες στέκονται σε μία ουρά, και οι γυναίκες σε άλλη. Ή στο σημείο κάποιοι μουσουλμάνοι θρησκειοπατέρες να συνιστούν στους πιστούς τους να μην ανταλλάσσουν χειραψίες με μη μουσουλμάνους, βασικά με τους Κινέζους, επειδή οι Κινέζοι είναι “βρόμικοι”, τρώνε χοιρινό, και δεν σκοτώνουν τα ζώα με τον τρόπο που υποδεικνύει η μουσουλμανική παράδοση. Γελάσαμε και οι τρεις μιλώντας για την κατάσταση στα σούπερ μάρκετ ακόμη και στην Κουάλα Λουμπούρ, όπου εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα είναι γεμάτα από “Halal” προϊόντα, μέχρι και οι οδοντόπαστες πρέπει να είναι “Halal”, με τα μη Halal προϊόντα (βασικά μπύρες και κάτι κρέατα/τυριά) να είναι... κρυμμένα σε μία γωνιά/αποθήκη, στην οποία όταν μπαίνεις, θυμάσαι τις ημέρες που πιτσιρικάς πήγαινες σε μαγαζί με περιοδικά και στα... μουλωχτά έριχνες κλεφτές ματιές στα ράφια με περιοδικά που η μαμά σου θα σου τις έβρεχε αν ήξερε ότι είχες πάρει στα χέρια σου...
Απογευματάκι. Σε λίγο είμαστε για επιδρομή σε pasar malam, βραδινή αγορά, στην οποία βασικά θα δοκιμάσουμε μια ντουζίνα λιχουδιές, βάζοντας σε μία σακούλα άλλες τόσες για το ποδοσφαιρικό παιχνίδι που θα πάμε να δούμε αργότερα. Μη βιαστείτε να με... κατηγορήστε ότι “τραβάω” τη φουκαριάρα τη φίλη μου “στα ποδόσφαιρα”. Εκείνη είναι πιο “τρελή” από μένα για την “bola” (κι όχι “ball”)...
