Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Είναι ενδιαφέρον πως με βροχερό καιρό τα ίδια αρχαία φαίνονταν πολύ πιο μελαγχολικά απ' ότι με ντάλα ήλιο (τουλάχιστον στα μάτια μου). Επίσης η συννεφιά και οι περαστικές σύντομες βροχούλες ήταν μάλαμα. Σε σχέση με την προηγούμενη μέρα που τσουρουφλιζόσουν από τον ήλιο ήταν ζεστά αλλά υποφερτά. Δηλαδή πάλι χρειαζόταν αντιηλιακό αλλά τουλάχιστον δεν ένιωθες το κάψιμο.

Γραφείο με θέα

Φωτογραφήσεις γάμων παντού. Ο γάμος μπορεί να γίνει πολλούς μήνες μετά, πρώτα βγάζουν τις φωτογραφίες και μετά όταν έχουν αρκετές κάνουν και την τελετή - εκτός αν γκαστρωθεί η νύφη και πρέπει να το τρέξουν.

Συνήθως στην έξοδο κάθε ναού (στους πολύ επισκέψιμους και στην είσοδο) υπάρχουν ορδές από παιδάκια που σου γίνονται κολλιτσίδα είτε να αγοράσεις κάτι είτε να τους δώσεις χρήματα. Το πόσες φορές άκουσα "ουά ντόλα σεεεεε" (one dollar sir), ούτε που ξέρω, είχε γίνει το ανέκδοτο των ημερών. Μου έλεγε η ισπανίδα "μπορείς να μου φέρεις το νερό;" και απάνταγα "ουά ντόλα σεεεε" με απλωμένο το χέρι και πάει λέγοντας.

Βγαίνοντας από αυτόν τον ναό μου κόλλησε (μεταξύ άλλων) ένα κοριτσάκι που πούλαγε μαγνητάκια. Ξεκίνησε με δέκα μαγνητάκια δέκα δολάρια. Συνέχιζα να περπατάω τα 200-300 μέτρα μέχρι τον δρόμο που μας περίμενε ο οδηγός, με πήγε όλο μέχρι τέλος παρακαλώντας συνεχώς να αγοράσω και ρίχνοντας την τιμή σταδιακά όπως προχωράγαμε. Στο τέλος ζήτησε μόλις ένα δολάριο και για τα δέκα μαγνητάκια και παραλίγο να συμφωνήσω, όμως θυμήθηκα πως ότι χρήμα δίνεις δεν πάει σε αυτά (και σπάνια στις οικογένειές τους, υπάρχουν κυκλώματα) ενώ επιπλέον όταν βγάζουν λεφτά αναγκάζονται να μην πηγαίνουν σχολείο για να συνεχίζουν να ζητιανεύουν εκεί. Από αυτά που είχα διαβάσει είχα καταλήξει ότι το καλύτερο ήταν να μην δίνεις λεφτά και αν θέλεις να βοηθήσεις καλύτερα να το κάνεις μέσω κάποιας οργάνωσης.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Η επόμενη στάση (ή στάσεις, δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν ένα σύμπλεγμα ή παραπάνω) είχαν ιδιαίτερα εντυπωσιακές εικόνες για τα γούστα μου. Νομίζω το ένα από αυτά τα σημεία ήταν και το σκηνικό του tomb raider. Τα τεράστια σε ύψος δέντρα που φύτρωναν (?) πάνω στις πέτρες και έτρωγαν τους ναούς, τα ερείπια και οι πέτρες με τις λειχήνες (που υποθέτω ότι ήταν αυτά πάνω τους) δημιουργούσαν κάτι πολύ ξένο και ενδιαφέρον.

Επίσης με την εξαίρεση ενός πολυφωτογραφημένου σημείου υπήρχε λιγοστός κόσμος σε σχέση με τους "δημοφιλείς" άλλους, κάτι που επέτρεπε να απορροφηθείς από το θέαμα και μαζί με την ησυχία και τους ήχους της ζούγκλας να παραμείνεις στις σκέψεις σου για το πως μπορεί να ήταν όλα αυτά στο παρελθόν στα μεγαλεία τους.

Σκεφτόμουν πάλι για το αν θα μπορούσα να πάρω προσωπική θέση για τι πρέπει να γίνει στο Angkor Wat. Να αναστηλωθεί στα προηγούμενα μεγαλεία ώστε να μπορείς να το θαυμάσεις όπως ήταν (μη ξεχνάμε ότι για τους Καμποτζιανούς παραμένει "ενεργό" θρησκευτικό μνημείο) ή να παραμείνει ως έχει και απλά να προσπαθούν να σταματήσουν την φθορά; Δύσκολο να αποφασίσεις τι αρμόζει.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Μετά από αυτά ο οδηγός μας είπε ότι θα μας πήγαινε να δούμε κάποιον διαφορετικό ναό, εκτός της συνηθισμένης περιοχής, κάπου μία ώρα μακριά. Δηλαδή δύο πηγαινέλα, βάλε και την στάση στο ναό κάνα μισάωρο, σήμαινε ότι θα έπρεπε να φάμε έξω και μιας που θα ήμασταν κάπου μη τουριστικά χωρίς άλλες επιλογές θα έπρεπε να μας πάει αυτός κάπου που θα ήξερε. Το είπα στην Ισπανίδα να δεις που θα μας το φέρει έτσι στον δρόμο. Μπορεί να με είχε πάρει για πολύ καχύποπτο αλλά να που όντως κάπου στα μισά του δρόμου μας λέει "ξέρετε θα αργήσουμε να επιστρέψουμε, έχει ένα καλό εστιατόριο εδώ κοντά, να σας πάω;"

Συνάντησα το βλέμμα με την Ισπανίδα λέγοντας με τα μάτια "αναμενόμενο". Άντε πήγαινέ μας ρε μάστορα του λέω.

Είχαμε πάρει τον ένα από τους δύο κεντρικούς, ας πούμε "εθνικούς" δρόμους που διασχίζουν την Καμπότζη. Χοντρικά ξεκινάνε από την πρωτεύουσα, την Πνομ Πεν και ο ένας πάει βόρεια της μεγαλύτερης λίμνης της ΝΑ Ασίας, της Τονλε σαπ προς Σίεμ Ριπ που βρισκόμασταν, ο άλλος πάει προς την συμπρωτεύουσα την Μπάταμπανγκ και οι δύο μαζί συναντιόνται στην Σινοφον κοντά στα σύνορα με την Ταιλάνδη. Ο δρόμος, ο καλύτερος της χώρας δηλαδή, είχε μία λωρίδα και μία μικρότερη βοηθητική σε κάθε κατεύθυνση, χωρίς διάζωμα. Λόγω αρκετής κίνησης ευτυχώς έπρεπε να ακολουθήσουμε την ροή χωρίς πολλά ευτράπελα γιατί τον έκανα τον δρόμο και αλλιώς και ήταν σοκ και δέος.

Θυμήθηκα την καμποτζιανή "πρώην" που μου έλεγε πως όταν πήγαινε για δουλειά στην Σίεμ Ριεπ ή σε άλλες πόλεις προτιμούσε να πάει με αεροπλάνο ή αλλιώς της δίνανε οδηγό. Μου είχε φανεί περίεργο για 300χλμ δρόμο να παίρνεις αεροπλάνο, αλλά κατάλαβα ότι όταν τον κάνεις με 30 μέσο όρο και με αυτές τις συνθήκες φτάνεις εξουθενωμένος (όταν φτάνεις ακέραιος).

Πρέπει να ομολογήσω ότι το εστιατόριο, το οποίο ήταν στη μέση του πουθενά και απ' ότι φαινόταν δούλευε μόνο με τουρίστες ήταν εξαιρετικό. Κατ' αρχάς το περιβάλλον ήταν πολύ προσεγμένο και σε δεύτερο βαθμό η εξυπηρέτηση εξαιρετική. Φοβήθηκα για το κόστος, τελικά ήταν η μερίδα γύρω στο πεντοδόλαρο, δηλαδή 5+ φορές πιο πάνω από το κόστος του γεύματος σε πάγκο και τουλάχιστον διπλάσια από τυπικό εστιατόριο αλλά σιγά τα λεφτά τώρα, μαζί με ποτά μας βγήκε κάτω από 15 δολάρια δύο άτομα. Παράγγειλα βάτραχο με ρύζι σε παραδοσιακή καμποτζιανή συνταγή (σύμφωνα με το μενού). Η Ισπανίδα που δεν ήξερε καν την λέξη frog που άκουσε πήρε κάτι πολύ στάνταρ σε κοτόπουλο ή χοιρινό από φόβο μη δεν τρώγεται.

Το φαγητό ήταν καλό. Όχι υψηλής κουζίνας αλλά ισορροπημένες γεύσεις για δυτικές γλώσσες, κάτι που έκανε ξεκάθαρο ότι αυτό ήταν το τάργκετ γκρουπ του. Κάποια στιγμή η ισπανίδα μου πρόσφερε από το δικό της πιάτο να δοκιμάσω, της πρόσφερα και εγώ από το δικό μου, με ρώτησε τι είναι αλλά καθώς δεν ήξερα πως λέγεται ο βάτραχος στα ισπανικά της είπα ότι είναι ένα ζώο που η γεύση του είναι σαν κοτόπουλο. Υποθέτω θεώρησε ότι είναι κάποιο πουλί, ορτύκι ας πούμε, δεν το έκανα και πολύ ξεκάθαρο γιατί ήξερα ότι η γεύση του δεν έχει τίποτα περίεργο ή αηδιαστικό και ήθελα να την αφήσω να δοκιμάσει χωρίς να ξέρει. Βέβαια γνώριζα ότι έπαιρνα ρίσκο να με μισήσει αργότερα όταν θα μάθαινε.

Έφαγε, της άρεσε και μόνο αφού τελείωσε όλο το κομμάτι την ρώτησα αν πρώτη φορά δοκιμάζει ή είχε ξαναφάει. Κατάλαβε από το χαμόγελο που είχα ότι κάτι μαλακία είχε γίνει. Έβγαλε το κινητό, μου ζήτησε να της γράψω την λέξη στα αγγλικά, το μετέφρασε και... γούρλωσε τα μάτια. Πάντως αργότερα της ζήτησα συγνώμη γιατί κατάλαβα ότι ήταν ύπουλο και άσχημο αυτό που είχα κάνει. Μου είπε (είτε γιατί το εννοούσε είτε από καλοσύνη) ότι ήταν πράγματι ωραίο και όντως έμοιαζε η γεύση με κοτόπουλο αλλά αν ήξερε τι ήταν από την αρχή δεν θα το είχε φάει και μάλλον δεν θα το ξανακάνει και ποτέ, πάντως δεν την πείραζε που είχε συμβεί.

Πριν φύγουμε έκανα μία βόλτα τον χώρο. Πίσω από το κυρίως μαγαζί υπήρχε ένας δεύτερος χώρος με αιώρες και τραπέζια για τους οδηγούς. Υποθέτω ότι το λιγότερο αυτοί έτρωγαν τσάμπα. Χαλάλι τους.

Ανεβήκαμε στο τουκ τουκ και περνώντας κάθετα από τον εθνικό σε καταπατημένους χωματόδρομους που σήκωναν ατέλειωτη σκόνη

φτάσαμε σύντομα στον πρώτο ναό, ίσως η πιο άκυρη στάση που κάναμε ποτέ. Δε μου το βγάζεις από το μυαλό ότι όλο το νόημα της επίσκεψης ήταν να φάμε στο εστιατόριο εκεί (και ο οδηγός τζάμπα).

Δίπλα από το ναό είχε κάποιου είδους βουδιστικό ναό και σχολή, βέβαια οι περισσότεροι την είχαν πέσει για ύπνο λόγω της μεσημεριανής ζέστης, με εξαίρεση κάτι μοναχούς που πλένονταν (???) από μία γούρνα.

Ο κοινόχρηστος χώρος της σχολής

Στο διπλανό κτήριο είχε και ένα δωμάτιο με υπολογιστές με τίτλο "computer lab", μαζί με φωτογραφίες από κάποιους ξένους που είτε τους είχαν κάνει την δωρεά είτε είχαν διδάξει εκεί κατά καιρούς, δε θυμάμαι με σιγουριά.

Μου κίνησε λίγο την περιέργεια και έριξα μια ματιά, οπότε από το πουθενά ο κύριος με το πουκάμισο ο οποίος μίλαγε αγγλικά και μου δήλωσε δάσκαλος αποφάσισε να μου εξηγήσει. Αν θυμάμαι καλά οι υπολογιστές ήταν refurbished, "ευγενική" δωρεά του αμερικανικού στρατού (να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι) στο ίδρυμα που κάτι είχε να κάνει με παιδιά.

Γενικά υπάρχουν πολλά ιδρύματα για ορφανά (και μη) στην Καμπότζη και δυστυχώς πολλά από αυτά, τουλάχιστον στο παρελθόν ήταν απάτες. Δηλαδή τα παιδιά όχι μόνο δεν ήταν ορφανά, τα παίρνανε από φτωχές οικογένειες με υπόσχεση να τα ταΐζουν για κάποιο καιρό και τα παρουσίαζαν στους δυτικούς τουρίστες (κυρίως των οργανωμένων γκρουπ) ως ορφανά για να μαζεύουν δωρεές τις οποίες φυσικά έτρωγαν. Τα παιδιά φυσικά υποσιτίζονταν και κακοποιούνταν για να φαίνονται καημένα.

Τώρα δε μπορούσα να ξέρω τι φάση ήταν το συγκεκριμένο ίδρυμα, γενικά με τόσες απάτες που είχα δει με το καλημέρα στη χώρα δεν πίστευα εύκολα τίποτα, αλλά το ότι υπήρχε βουδιστικός ναός, είχαν site και τα μηχανήματα φαίνονταν να ήταν του αμερικανικού στρατού (που υπέθετα ότι θα το είχε ψάξει λίγο) με έπεισε ότι μάλλον ήταν ευαγές. Ο δάσκαλος - ή ότι ήταν ο τύπος - με είχε πιάσει σε ένα ασταμάτητο μπλα μπλα για τις επιτυχίες της σχολής και το έργο που με έκανε καχύποπτο και στο τέλος μου έριξε την πρόταση να μείνω εκεί μέχρι το απόγευμα που θα έρχονταν τα παιδιά από τον ύπνο για να τους "διδάξω" αγγλικά. Τι να διδάξω ρε φίλε του λέω, με κόβεις για τέτοιον; Να τους μιλήσεις τουλάχιστον για πράκτις.

Κατ' αρχάς δεν υπήρχε περίπτωση να φάω τη μέρα μου εκεί, ένιωθα και κάπως άβολα με το πως πήγαινε το όλο πράγμα, στο τέλος αφού ευγενικά αρνήθηκα μου το έσκασε ότι θα μπορούσα να κάνω κάποια δωρεά σε ένα κουτί που είχαν εκεί για να τους βοηθήσω. Γενικά δεν αφήνω να με τουμπάρουν και έχω μεγάλη αντοχή στις τεχνικές ενταντικής πώλησης που εκ των υστέρων πιστεύω ότι χρησιμοποιούσε εκούσια ή όχι ο "φίλος", νιώθοντας όμως λίγο στριμωγμένος, έχοντας αφήσει την Ισπανίδα για αρκετή ώρα μόνη και νιώθοντας κάπως ψυχολογικά πιεσμένος έδωσα ένα 20ρικάκι. Εύχομαι να πήγε σε καλή μεριά αν και δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Πάντως στο τέλος ένιωσα ότι με πιάσανε μαλάκα και όχι ευχάριστα που βοήθησα.

Από εκεί ο οδηγός μας είπε ότι ήμασταν κοντά σε ένα χωριό απ' όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε βαρκάδα στην λίμνη (την Τόνλε Σαπ) για να δούμε τα floating villages, δηλαδή χωριά όπου τα σπίτια κυριολεκτικά επιπλέουν πάνω στο νερό. Είχαν αρχίσει να γίνονται λίγο αηδία οι "αυθόρμητες" προτάσεις του οδηγού, που ξεκάθαρα αυτό το πλάνο είχε από το πρωί και σιγά σιγά μας το σέρβιρε.

Αυτό ήταν κάτι που είχα ακούσει ότι ήταν ενδιαφέρον, αν και όχι τρομερό. Εξαρτώταν τόσο από τον καιρό όσο και από την εποχή και την ώρα της μέρας η εμπειρία που θα είχες. Εγώ είχα σκοπό να το κάνω από την πλευρά της Μπάταμπανγκ που θα πήγαινα μετά, η ισπανίδα δεν θα είχε άλλη ευκαιρία, οπότε του λέμε άντε εντάξει πάμε, αλλά τι να περιμένουμε;

Α λέει θα νοικιάσουμε βάρκα και θα έχει τουρ μίας ώρας στη λίμνη και δύο ή τρία χωριά, ανάλογα τα ρεύματα. Από κόστος; Δεν ξέρω λέει, θα σας πάω στο γκισέ και θα βγάλετε εισιτήριο. Σιγά που δεν ξέρεις σουπιά είπα από μέσα μου (και ίσως μετά και στην ισπανίδα), απλά πας να μας το φέρεις σιγά σιγά και αυτό.

Μέσα πάλι από τους επαρχιακούς (χωματο)δρομους

Φτάνουμε στο γκισέ, όπου μία κοπελίτσα που παίζει να ήταν 15 χρονών σε ένα ξύλινο κιόσκι 1 επί 1 μας είπε ότι το εισιτήριο είναι 40 δολάρια (αν δεν κάνω λάθος μετά από τόσο καιρό, πάντως πολύ) ανά άτομο αλλά καθώς δεν υπήρχαν άλλοι τουρίστες εκείνη την ώρα θα πηγαίναμε μόνοι μας στη βάρκα. Δηλαδή της λέω αν κάτσουμε να περιμένουμε και άλλους θα μοιραστούμε τα 80 δολάρια της βάρκας με τους άλλους; Όχι λέει, είναι 40 δολάρια το άτομο.

Κάπου εκεί ομολογώ τα πήρα λίγο, το ποσό ήταν υπέρογκο. Όχι ότι δεν είχα να τα δώσω αλλά καταλάβαινα ότι μας κλέβανε και το κοριτσάκι - προφανώς δασκαλεμένο - δεν έκοβε ούτε δολάριο, κάτι πολύ σπάνιο για Ασία.

Δεν ξέρω αν επηρέασα και την Ισπανίδα, πάντως συμφωνήσαμε ότι 80 δολάρια είναι πολλά. Ακόμα και 40 μου φαίνονταν πολλά να πω την αλήθεια. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα να το συζητάμε και είδε και ο οδηγός ότι μάλλον δεν θα το κάνουμε, πήγε να μιλήσει στην κοπέλα αλλά ανένδοτη αυτή. Παρόλο που είπα της Ισπανίδας αν ήθελε να μη το σκέφτεται θα την ακολουθούσα μιας που για αυτή δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία, τελικά επέμεινε ότι το ποσό ήταν τρελό και είπαμε όχι.

Αν δεν είχαμε δει τις ωραίες εικόνες από το χωματόδρομο θα έλεγα ότι ήταν ακόμα κάτι άκυρο που μας "επέβαλλε" ο οδηγός εκείνη τη μέρα, αλλά ψιλοχαλάλι. Από εκεί μας πήγε να δούμε έναν άλλο ναό εκεί κοντά.

Και αυτός ο ναός ήταν δίπλα σε κάτι σύγχρονο βουδιστικό, ενώ υπήρχαν αρκετά παιδιά, κάποια αρκετά καλοντυμένα, κάτι σπάνιο, που παίζανε ανέμελα.

Σε κάποιο σημείο είχε μακέτα του συμπλέγματος στις δόξες του, πέτυχα ένα αγοράκι που έπαιζε ανέμελο με το αυτοκινητάκι του πάνω εκεί.

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η φωτογραφία μου αρέσει πολύ.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Στην επιστροφή είπαμε στον οδηγό να μας πάει από τα χοστέλ μας να πάρουμε τα πράγματά μας και να μας αφήσει σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο για προφανείς λόγους θα συνεχίζαμε. Μέσα στη μέρα είχα κλείσει ένα που φαινόταν καλό, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ακριβό, είχε και πισίνα. Μπορούσες να διαλέξεις τιμή με ή χωρίς aircondition και με ήταν σχεδόν διπλάσια η τιμή. Υπό κανονικές συνθήκες δεν την πάλευες χωρίς aircondition αλλά εκείνη η μέρα ήταν βροχερή και φαινόταν να έρχεται μία μεγάλη καταιγίδα, οπότε το είχα ρισκάρει. Κάθε δωμάτιο φυσικά είχε aircondition και όταν δεν πλήρωνες σου παίρνανε το τηλεκοντρόλ. Για όσους δεν ξέρουν, κάθε aircondition έχει και διακόπτη για να το κλείνεις ή ανοίγεις κάπου σε κάποιο καπάκι, κάτι που δοκίμασα για περίπτωση ανάγκης (προς εντυπωσιασμό της ισπανίδας για την εφευρετικότητα/απατεωνιά μου) αλλά δεν χρειαζόταν.

Το δούλευε ένας Τούρκος που είχε χωρίσει (ή τα είχε παρατήσει όλα και εξαφανίστηκε) και κατέληξε στη σίεμ ριεπ με μία καμποτζιανή με δύο μικρά παιδιά. Με ότι λεφτά είχε πήρε το ξενοδοχείο και η φίλη του (δε νομίζω ότι είχαν παντρευτεί) δούλευε σαν σεφ. Γενικά η Σίεμ Ριεπ έχει πολύ λαό με "ιστορίες", προ πανδημίας ήταν πόλος έλξης περίεργων (κυρίως δυτικών) χαρακτήρων. Ο υπερβολικός τουρισμός επέτρεπε με λίγα λεφτά (συγκριτικά) να γίνει κάποιος "αφεντικό".

Φτάσαμε, τακτοποιηθήκαμε και πήγαμε βουρ στη πισίνα η οποία ήταν σχεδόν πριβέ. Εκεί ήταν μόνο ένα ακόμα δυτικό νεαρό ζευγάρι, δεν θυμάμαι από που, οι οποίοι ξεκίνησαν να παίζουν με τα ομολογουμένως χαριτωμένα παιδάκια της αφεντικίνας. Τα παιδιά της είχαν εκείνη την αστείρευτη ενέργεια του "πάλι, πάλι" που έχουν τα παιδιά σε μικρές ηλικίες. Κουράστηκα που έβλεπα από μακριά τις βουτιές και πατητές που τους έκανε το ζευγάρι, μπράβο για το κουράγιο τους.

Κατά τα άλλα εμείς την βγάλαμε σε φάση resort. Παραγγείλαμε κοκτέιλ στη πισίνα, μετά φαγητό, θυμάμαι ακόμα ότι πήρα kambot peperstake γιατί στην Kambot (στα νοτιοανατολικά της χώρας) έχουν ένα από τα καλύτερα και ιδιαίτερα σε γεύση πιπέρια του κόσμου. Μας ρώτησε πόσο καυτερά θέλαμε τα φαγητά, της είπαμε καθόλου και φυσικά ήταν καυτερά για τις δυτικές γλώσσες. Πάντως το δικό μου, παρόλο που δυσκολεύτηκα κάπως από το κάψιμο, άξιζε.

Την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και πάνω που θα τα μαζεύαμε έτσι και αλλιώς άρχισαν οι ψιχάλες. Μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο είχε ξεκινήσει μία μεγαλειώδης καταιγίδα. Το δωμάτιο είχε ένα μεγάλο παράθυρο πάνω από το κρεβάτι, σχεδόν δύο μέτρα πλάτος, καθίσαμε να βλέπουμε τις αστραπές μέχρι που το ενδιαφέρον μας απορροφήθηκε αλλού.

 

[Smaragda53]

Έτσι φανταζομαι θα γίνει η γη όταν εξαφανιστούν οι άνθρωποι. Η φύση θα κυριαρχησει και θα καλύψει τα πάντα

 

[mariath]

Το έπος συνεχίζεται! Πήρα προμήθειες και περιμένω.

 

[poised]

Siem Riep: Όχι άλλους ναούς, φτάνει!

Δεν ξέρω πως σας έχει φανεί εσάς, αλλά εγώ ήδη είχα αρχίσει να κουράζομαι, πέρα του ότι πια μου φαίνονταν όλα ίδια.

Το πρόγραμμα εκείνη τη μέρα ξεκίναγε με το μεγάλο highlight της περιοχής, τον κεντρικό ναό του Angkor Wat που εγώ τον είχα ξαναδεί την πρώτη μέρα με τις φιλιππινέζες αλλά η Ισπανίδα όχι. Επίσης ενώ η μέρα ήταν και αυτή συννεφιασμένη σίγουρα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη και δεν έβρεξε σχεδόν καθόλου μέχρι το βράδυ, κατά πόσο μας είχε παπατζιάσει την προηγούμενη ο οδηγός ή όχι δεν το ξέρω, πάντως το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε.

Εδώ συνεχιζόταν το κούρεμα του γκαζόν με το δρεπάνι... Μέχρι να το φτάσουν απέναντι θα είχε φουντώσει πάλι στην αρχή, δουλειά να έχουμε.

Άντε πάλι φωτογραφίες γάμων

Πες τα ρε μάστορα με τα κωλόζωα!

Ο οδηγός πήγε να μας πασάρει για μετά ένα ναό εκτός της κύριας περιοχής αλλά από την αντίθετη πλευρά που είχαμε πάει την προηγούμενη. Ο ναός αυτός εκτός του ότι ήταν μακριά, δεν συμπεριλαμβάνονταν στο βασικό (και ήδη ακριβό) εισιτήριο που είχαμε πληρώσει και απ' ότι είχα δει στους οδηγούς (γιατί το είχα σημειώσει στο χάρτη μου) δεν είχε κάτι το διαφορετικό. Δηλαδή για κάποιον που έχει αρχαιολογικές γνώσεις και τον ενδιαφέρει ήταν διαφορετικός, καθώς ήταν άλλου αιώνα και είχε περισσότερες ινδουιστικές επιρροές (αν θυμάμαι καλά) αλλά τώρα για εμένα πια όλες οι ίδιες πέτρες ήταν, πόση διαφορά να είχε που θα άξιζε τόσες ώρες πηγαινέλα (και είμαι σίγουρος και στάση σε κάποιο "τυχαίο" εστιατόριο).

Μιας που και η ισπανίδα δεν ψηνόταν ιδιαίτερα να τρέχουμε πάλι πάνω στο τουκ τουκ τόσο δρόμο της είπα αν ήθελε να πάμε σε μία εναλλακτική - έκπληξη - που είχα βρει εγώ. Συμφώνησε και είπα στον οδηγό να μας πάει σε ένα χωριό δίπλα στη λίμνη, κοντά στην περιοχή που είχαμε πάει χτες, αλλά που θα παίρναμε τη "δημόσια" βάρκα και όχι την τουριστική. Φρόντισα να το φέρω έτσι ώστε να μην τον "προσβάλλω" λέγοντας ότι ένας στο ξενοδοχείο μας μίλησε για αυτό το μέρος, αν και είχα βρει τις πληροφορίες στο ίντερνετ ή σε κάποιο οδηγό. Ο οδηγός αρχικά είπε ότι δεν ήταν σίγουρος αν θα το έβρισκε (τρίχες) αλλά του είπα μη σε νοιάζει το έχω σημειωμένο στο χάρτη, όταν φτάσουμε εκεί θα του έλεγα ακριβώς οδηγίες. Τελικά δεν χρειάστηκε, "το βρήκε".

Βγάλαμε εισιτήριο για 10 δολάρια το άτομο, που και πάλι ακριβό για τα δεδομένα ήταν, οι καμποτζιανοί αμφιβάλλω αν πλήρωναν μισό δολάριο, αλλά χαλάλι. Στο σύνολο 20 δολάρια σε σχέση με 80 για πρακτικά το ίδιο πράγμα τεράστια διαφορά.

Πήραμε λοιπόν την βάρκα, που ήταν η ίδια με της προηγούμενης μέρας σε μέγεθος και με εξαίρεση ενός ατόμου που φορτώσαμε στο δρόμο για την επιστροφή ήμασταν μόνοι μας. Έχω μεγάλη υποψία ότι και το τουρ της προηγούμενης μέρας το ίδιο θα ήταν, αφού από το σημείο εκείνο υπήρχε μόνο μία διέξοδος προς την λίμνη.

Τα σπίτια είναι ουσιαστικά μία ξύλινη αποβάθρα που από κάτω έχει άδεια μεταλλικά βαρέλια. Ανάλογα με το που είναι το χωριό, μπορεί τα σπίτια να ακουμπάνε στο έδαφος την ξηρή εποχή και όταν αρχίσουν οι πλημμύρες και ανέβει το νερό σηκώνονται ακόμα και 5 ή παραπάνω μέτρα ψηλά, εξαρτάται από τις βροχές. Τα σπίτια φυσικά είναι δεμένα με "άγκυρα" για να μη παρασύρονται. Άλλα χωριά είναι επιπλέοντα όλο το χρόνο. Φυσικά όλη η ζωή κινείται γύρω από την αλιεία, η λίμνη μετά τις βροχές γεμίζει ψάρια.

Ήταν αρκετά εντυπωσιακό το πως όλη η ζωή ήταν πάνω στο νερό. Εμάς μας βοήθαγε ότι τα σπίτια για κάποιο λόγο δεν είχαν πόρτες και ήταν σχετικά διαμπερή οπότε φαίνονταν σχεδόν όλα.

Τα παιδιά μας είπε ο οδηγός πρώτα μαθαίνουν να κολυμπάνε και μετά να περπατάνε, κάτι που βρίσκω λογικό, σε αυτές τις συνθήκες έτσι και πέσουν στο νερό και δεν ξέρουν κολύμπι θα πνιγούν. Τα μαγαζιά αλλά ακόμα και τα κοτέτσια ήταν επιπλέοντα. Η βάρκα ήταν το ποδήλατο ή μηχανάκι.

Ο οδηγός που το παρουσιαστικό και οι εκφράσεις του όλες αυτές τις ημέρες έδιναν την εντύπωση πως ήταν ένας αμόρφωτος "μάγκας", κάποια στιγμή μας είπε με περίσσια δόση υπεροψίας πως απορούσε πως αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να ζουν έτσι, να χέζουν να κατουράνε στη λίμνη και μετά να πίνουν και να τρώνε από αυτή, λες και είναι επιλογή για τους φτωχούς η φτώχεια ή ο ίδιος ήταν κανένας αριστοκράτης. Σίγουρα θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερης κλάσης, άλλωστε είχε τουκ τουκ, τι άλλο μπορεί να θέλει κάποιος στη ζωή;

Το κόμμα αυτό λύνει και δένει στην καμπότζη, φυσικά θα είχε και Τ.Ο. στη λίμνη, αλλά περισσότερα για τα πολιτικά σε άλλο κεφάλαιο

Πριν την επιστροφή η βάρκα έκανε μία στάση, όλως τυχαίως σε ένα μπακάλικο/εστιατόριο που δεν είχε τίποτα αξιόλογο. Όμως είχε μία σκάλα για την ταράτσα με σκιά και ανέβηκα πάνω με την ισπανίδα για να μην είμαστε στον κλειστό χώρο και να μπορούμε να βλέπουμε τα πέριξ. Μετά από λίγη ώρα ανέβηκε και ο οδηγός και μας έφερε... δώρο μία κοκακόλα στον καθένα. Δε ξέρω γιατί. Ντράπηκε που δεν πήραμε τίποτα νωρίτερα; Κατάλαβε ότι την προηγούμενη ημέρα το είχε παρακάνει και ήθελε να το φτιάξει; Ένιωσε απλά την ανάγκη να μας ευχαριστήσει;

Μετά από λίγη ώρα το πήραμε προς τα πίσω όπως είχαμε έρθει.

Και αν το έχετε απορία, για να οδηγήσεις την βάρκα χρειαζόσουν δίπλωμα... αυτοκινήτου. Βλέπετε είχαν μετατρέψει την μηχανή από κάποιο φορτηγάκι, μαζί με τον συμπλέκτη με τον οποίο άλλαζε ταχύτητες κανονικά!

Στην επιστροφή είχαμε πάλι ωραίες εικόνες της "πραγματικής" καμπότζης

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Είχα ξεχάσει ότι μπορώ να βάλω και "βιντεάκια"

 

[poised]

Μιας που είχαμε κλείσει το πρόγραμμα της μέρας νωρίτερα απ' ότι προβλεπόταν (ο οδηγός υποτίθεται ήταν κλεισμένος για 3.5 μέρες ότι θέλαμε) και πια δεν είχαμε καμία όρεξη για άλλους ναούς, ρώτησα την ισπανίδα αν ήθελε να αφήσει την βραδινή έξοδο πάνω μου. Σιγά μη δεν ήθελε. Κανόνισα απλά με τον οδηγό να έρθει να μας πάρει και μετά να μας γυρίσει, να γλιτώσουμε το έξοδο της μεταφοράς.

Δεν θυμάμαι που ακριβώς το είχα δει, αλλά υπήρχε ένα τσίρκο, μοντέρνο, όχι με ζώα αλλά με ανθρώπους που κάνουν ακροβατικά, το οποίο αποτελούταν από ορφανά ή προβληματικά παιδιά που έψαχναν να βρουν διέξοδο με αυτό τον τρόπο. Τουλάχιστον έτσι είχε ξεκινήσει κάποτε, τότε ήδη είχε γίνει αρκετά γνωστό και υποθέτω πια μπορεί να έχει διαφορετική πορεία.

Η βάση του ήταν στην Μπάταμπανγκ αλλά καθώς οι τουρίστες ήταν στην Σίεμ Ρίεπ γίνονταν παραστάσεις και στις δύο πόλεις. Υποτίθεται ότι στην Μπάταμπανγκ γίνονταν οι "μη τουριστικές" παραστάσεις για ντόπιους, οπότε σκόπευα να το δω εκεί. Ευτυχώς όμως που το έψαξα εγκαίρως γιατί έτσι ανακάλυψα ότι την εκτός εποχής περίοδο που διανύαμε τότε γίνονταν παραστάσεις μόνο στην Σίεμ Ρίεπ και μόνο δύο μέρες κάθε εβδομάδα. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκείνη ήταν η μία από τις δύο μέρες και πρόλαβα τα τελευταία 2 από 3 διαθέσιμα εισιτήρια online, τα οποία ήταν και σε χαμηλότερη τιμή απ' ότι μέσω του ξενοδοχείου ή πρακτορείων - αν είχαν διαθεσιμότητα.

Βάλαμε λοιπόν τα καλά μας και πήγαμε με τον οδηγό λίγο εκτός πόλης που ήταν η εγκατάσταση. Ήταν αρκετά προσεγμένα και αν θυμάμαι καλά επειδή είχαμε βγάλει το εισιτήριο online είχαμε και δωρεάν welcome drink, κάτι που δείχνει πόσο όφελος έχουν οι ενδιάμεσοι, αλλά τέλος πάντων.

Η παράσταση ξεκίνησε παίζοντας μία ιστορία με live μουσική από ένα ντουέτο ενός ντράμερ και μίας κυρίας που έπαιζε ένα κάρο όργανα. Εγώ από την πρώτη στιγμή κατάλαβα τον συμβολισμό, ο οποίος με συγκίνησε και με κράτησε κολλημένο σε όλη την παράσταση, αφού φανταστείτε την θυμάμαι ακόμα.

Μία κάποτε καλοντυμένη αλλά ξεπεσμένη γιαγιά κάθεται να ξαποστάσει κάπου και μετά από λίγο έρχονται κάποια νεαρά αγόρια στο δρόμο για το σχολείο τους και αρχίζουν να την πειράζουν.

Σταδιακά με τις προτροπές τους να παίξει μαζί τους ξανανιώνει και γίνεται και αυτή παιδί και τους ακολουθεί στα θρανία, όπου στην αρχή γίνονταν διάφορα "αστεία" ακροβατικά με το κλασικό παιχνίδι του δασκάλου και των άτακτων μαθητών. Το κλείσιμο αυτής της σκηνής γίνεται απότομα με φόβο γιατί άρχισαν να πέφτουν βόμβες.

Στη συνέχεια βγήκε κάποιος ζωγράφος που ξεκίνησε να φτιάχνει πίνακες επί σκηνής με τους μουσικούς να παίζουν "σκοτεινή" μουσική. Ξεκίνησε με έναν που είχε θέμα τις βόμβες.

Και στην συνέχεια ξεκίνησε έναν που δεν φαινόταν να βγάζει νόημα αλλά στο τέλος τον γύρισε ανάποδα και φάνηκε ότι ήταν μία νεκροκεφαλή. Ακολούθησαν σκηνές ακροβατικών με τρομακτικό και σκοτεινό μοτίβο όπου κάποιοι φορούσαν μάσκες νεκροκεφαλής και επέβαλλαν στους άλλους σαδιστικά ακροβατικά που έκαναν ότι τους πόναγαν και υπέφεραν.

Στο τέλος η γιαγιά κουρελιασμένη εμφανίζεται ξανά όπου την πιάνουν πάλι τα παιδιά και αρχίζει πάλι να ξανανιώνει, κλείνοντας τη παράσταση σε χαρούμενο κλίμα.

Για εμένα ήταν προφανές ότι η γιαγιά ήταν η Καμπότζη, αρχικά ξεπεσμένη από το πρώην μεγαλείο των Χμερ, που άρχισε να ξανανιώνει. Πριν την επιβολή ενός πραξικοπήματος από τους Αμερικάνους που έριξε τον γενικά αγαπητό σε όλους Βασιλιά, η Καμπότζη ήταν μία από τις ασιατικές τίγρεις με το λιμάνι της Σιχανούκβιλ σημαντικό κέντρο εμπορίου. Στη συνέχεια είχαμε τον ανεξήγητα σκληρό και σε μεγάλο βαθμό άνευ ουσίας βομβαρδισμό από τους Αμερικάνους (έριξαν περισσότερες βόμβες στην Καμπότζη απ' ότι όλοι οι σύμμαχοι σε όλο τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο) που οδήγησε στην εξουσία τους Κόκκινους Χμερ του Πολ Ποτ και το κουμμουνιστικό καθεστώς τους που υπολογίζεται ότι δολοφόνησε (άμεσα ή έμμεσα μέσω της πείνας) το ένα τρίτου του πληθυσμού της χώρας, εκατομμύρια άτομα. Η παράσταση έκλεινε με την ελπίδα ότι η κουρελιασμένη χώρα θα ανέκαμπτε από τα νέα παιδιά που θα έχουν πάλι ένα καλύτερο μέλλον.

Υποθέτω ότι οι περισότεροι στο κοινό - σχεδόν όλοι είμασταν ξένοι, είχαν μείνει μόνο στα ακροβατικά και το αισθητικό θέαμα που ανεξάρτητα της ιστορίας ήταν καλό. Εντάξει, δεν ήταν και cirque du soleil αλλά σίγουρα ανώτερο των προσδοκιών. Πρόσεξα όμως ένα ζευράρι καμποτζιανών που στο τελος ήταν δακρυσμένοι. Εγώ έφυγα συγκλονισμένος καθώς το περίμενα αλλιώς και ακόμα και τώρα θυμάμαι την παράσταση με έντονα συναισθήματα συγκίνησης.

 

[poised]

Μπάταμπανγκ μέσα από την λίμνη Τόνλε Σαπ

Η επόμενη ήταν και η τελευταία μέρα για εμένα και για την Ισπανίδα. Όπως έχω ξαναπεί, αυτή είχε πλήρως προγραμματισμένο ταξίδι. Από Σίεμ Ρίεπ θα πήγαινε για λίγες μέρες αεροπορικώς στο νησί Φου Κουόκ του Βιετνάμ να μείνει σε ένα resort και μετά θα συνέχιζε πάλι αεροπορικώς για Σαιγκόν. Όταν τη ρώτησα γιατί είχε κλείσει να πάει σε resort μόνη της και τι θα έκανε εκεί όλη μέρα, μου απάντησε "dormir y leer" δηλαδή ύπνο και διάβασμα. Δεν θα σκεφτόμουν να το κάνω αυτό ποτέ σε ξένη χώρα. Ακόμα και μετά από δύσκολες φάσεις που το λογικό θα ήταν να πάω κάπου να ξεκουραζόμουν τελικά καταλήγω να σκίζομαι να γυρνάω και να βλέπω πράγματα. Όπως την βρίσκει ο καθένας, εμένα με ξεκουράζει να γεμίζω το μυαλό με εικόνες και να ξεχνάω την προηγούμενη καθημερινότητά μου.

Μπορούσα να κάτσω και άλλο στην Σίεμ Ριεπ αν ήθελα. Βέβαια ο μόνος λόγος θα ήταν τα αρχαία, η πόλη δεν τράβαγε για τίποτε άλλο. Παρόλο που είχα βγάλει εβδομαδιαίο εισιτήριο και είχα την δυνατότητα να δω κι άλλα, θεωρούσα πως ότι είχα δει έφτανε. Κανόνισα να φύγω και εγώ προς Μπάταμπανγκ, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Καμπότζης. Θα το έκανα με την "υπεραστική" βάρκα μέσα από την λίμνη. Η καλύτερη και πιο γρήγορη λύση είναι φυσικά οδικώς, σύνδεση που δουλεύει όλο το χρόνο, με όλες τις καιρικές συνθήκες και έχεις και ερκοντίσιον. Η επιλογή της βάρκας ήταν ξεκάθαρα για τουριστικούς λόγους.

Η Ισπανίδα έφευγε λίγο νωρίτερα από εμένα για το αεροδρόμιο. Ε, τελευταίο βράδυ το ξενυχτίσαμε λίγο, το πρωί ξύπνησα και εγώ μαζί της νωρίτερα να μην φανώ εντελώς βόδι αυτή να ετοιμάζεται και εγώ να κοιμάμαι, δηλαδή για άλλη μία φορά πάλι δεν κοιμήθηκα πολύ. Αποχαιρετιστήκαμε, την πήρε ο οδηγός με το τουκ τουκ και εγώ μάζεψα τα πράγματά μου και κατέβηκα να περιμένω το βανάκι που θα μας μάζευε για τη λίμνη.

Δεν ρίσκαρα να βγω έξω για καφέ μήπως και αργήσω. Φάγαμε ώρα στα γύρω γύρω να μαζέψουμε και άλλους και μετά πάλι να πάμε στην αποβάθρα. Είχα γλαρώσει σοβαρά, με είχε πιάσει ένας μικρός πονοκέφαλος και ήμουν έτοιμος να πέσω κάτω από την νύστα. Η βάρκα ήταν του ίδιου τύπου με αυτή που είχαμε χρησιμοποιήσει την προηγούμενη, δηλαδή με μηχανή αυτοκινήτου και κάπου 20 ξύλινες θέσεις κάτω και ξύλινο ταβάνι από πάνω. Από την αποβάθρα αν θυμάμαι καλά ξεκινάγαμε μόνο 4-5 ξένοι, όλοι για Μπάνταμπανγκ, δείγμα του ότι κανένας λογικός δεν θα ξεκίναγε να πάει στη Μπάταμπανγκ με αυτό τον τρόπο αν ο στόχος του δεν ήταν η διαδρομή.

Βρήκα μία καλή θέση να την πιάνει η σκιά, υπολογίζοντας λίγο προς τα που θα είναι ο ήλιος αν πηγαίναμε προς την κατεύθυνση που περίμενα. Στην απέναντι πλευρά κάθησε μία θηριώδης σε μέγεθος (πλάτος και ύψος) κοπέλα, της έκανα ένα νόημα γεια, με ρώτησε από που είμαι, της είπα Ελλάδα, αλλά δεν την ρώτησα καν αυτή γιατί ήμουν εξουθενωμένος και δεν ήθελα κουβέντα, ίσως να της είπα ότι είμαι πολύ νυσταγμένος και θέλω να κοιμηθώ ίσως και όχι. Μπορεί και να παρεξηγήθηκε λίγο και να με πήρε για αντικοινωνικό, μπορεί και να μη της άρεσε το από που ήμουν.

Έβαλα τα γυαλιά ηλίου, έριξα τα πράγματα πάνω στη θέση και έγειρα πάνω τους για λίγο ύπνο. Δεν πρόλαβα όμως γιατί την ώρα που πέρναγε μία άλλη κοπέλα που ήταν πιο πίσω στο βανάκι ξεκίνησε να μιλάει δυνατά μαζί της. Δεν ήταν μόνο ότι μίλαγαν δυνατά, ήταν το είδος της συνομιλίας που δεν μπορούσες να αγνοήσεις να κοιμηθείς και η γλώσσα κάπως ενοχλητική που δε μπορούσα να καταλάβω τι ήταν, ευρωπαϊκή αλλά περίεργη.

Μάλλον ήμουν στραβωμένος από την έλλειψη ύπνου και το βρήκα πολύ άσχημο αυτό που γινόταν. Άρχισα να σκέφτομαι "λένε για τους Έλληνες ή τους Ιταλούς ότι είναι απολίτιστοι και μιλάνε δυνατά και ενοχλούν, τα στερεότυπα μας φάγανε". Αυτές δώστου γελάκια, σέλφι, ξανά γελάκια και φωνές, αλλά τώρα τι παρατήρηση να τους κάνω, ξεφτίλα, είχαμε και πόσες ώρες να κάνουμε μαζί (το ταξίδι εξαρτάται από τα νερά αλλά συνήθως είναι 4 με 6 ώρες).

Αφού καταλάγιασαν λίγο και το πήρα απόφαση ότι δεν θα κοιμόμουν, απλά τις ρώτησα τι γλώσσα μίλαγαν, κυρίως για να μάθω την εθνικότητα για να έχω να λέω μετά. Ήταν κάποια φλαμανδική διάλεκτος, αφού τελικά ολλανδές ήταν και ο λόγος της όλης χαράς ήταν ότι δούλευαν στην ίδια εταιρία, στο ίδιο κτήριο και δεν ήξερε καμία από τις δύο ότι πήγαιναν καμπότζη, είχαν βρεθεί στη βάρκα τυχαία.

Αυτό μου θύμισε το ανέκδοτο που σε ένα μπαρ στην Αμερική κάθονται διάφοροι καμένοι στη μπάρα και πίνουν μόνοι τους, οπότε ο ένας αναστενάζει στα ελληνικά "αχ παναγία μου". Τον ακούει ο διπλανός του και του λέει "ρε πατρίδα;!;". Αρχίζουν τις αγκαλιές, τα φιλιά, "από που είσαι ρε φίλε;", "από Λάρισα". "Τι λες τώρα σοβαρά; Λαρισιώτης και εγώ, barman bring us two". Πίνουν στην υγειά της Λάρισας. "Και για πες που έμενες;", "στη πλατεία Ταχυδρομείου". "τιιιιι; και εγώ, barman bring us two more". Να μη τα πολυλογώ, βρήκανε ότι μένανε στην ίδια οδό, στον ίδο αριθμό, στο ίδιο όροφο, στο ενδιάμεσο πίνανε και μία γύρα κάθε φορά, οπότε κάποιος άλλος καμένος λέει στον barman, "what's the deal with these two?", "I don't know, they're father and son and come here every night to get wasted".

Πίσω λοιπόν στην ιστορία. Ξεκινήσαμε την διαδρομή. Η μέρα στις φωτογραφίες φαινόταν βαριά συννεφιασμένη αλλά έκανε ανυπόφορη ζέστη, κουφόβραση θα λέγαμε, ίσως να είχε 35 βαθμούς κάτω από το στέγαστρο, ίδρωνα ακατάπαυστα. Πότε πότε έβαζα το χέρι στο νερό να δροσιστώ αλλά δεν έκανε και πολλά, άσε που φοβόμουν για το πόσο καθαρό ήταν μη πάθω τίποτα.

Η πρώτη στάση ήταν το ίδιο ακριβώς χωριό που είχαμε πάει την προηγούμενη με την Ισπανίδα, δηλαδή δεν θα είχα χάσει απολύτως τίποτα αν δεν είχα πάει την προηγούμενη. Βέβαια αν δεν το είχα κάνει δεν θα το ήξερα κιόλας. Από εκεί και μετά αρχίσαμε να μαζεύουμε ντόπιο κόσμο που ανέβαινε στην βάρκα για μερικές ή περισσότερες στάσεις, με ή χωρίς πράγματα. Όταν άρχισε να γεμίζει αναγκάστηκα να μαζέψω τα δικά μου να μην πιάνουν έξτρα θέση και προσπαθούσα να βολευτώ στο σανίδι, αλλά μία με πόναγε ο κώλος μου, μία η μέση μου, μία η ζέστη, γενικά δε βολευόμουν.

Οπότε πρόσεξα ότι υπήρχε μία εξωτερική σκάλα που οδηγούσε στην οροφή της βάρκας και με νοήματα προσπάθησα να ρωτήσω αν μπορούσα να πάω εκεί. Με άφησαν ή απλά δεν τους ενόχλησε που θα τους άδειαζα την θέση κάτω, οπότε πήρα τα πράγματα και ξάπλωσα πάνω, το καλύτερο πράγμα που έκανα εκείνη τη μέρα, επιτέλους ίσιωσα, άσε που το αεράκι από την πορεία της βάρκας ήταν ότι έπρεπε για να σταματήσει ο ακατάσχετος ιδρώτας. Αν δεν είχα ανέβει νομίζω θα είχα υποφέρει πολύ. Βέβαια επάνω ήσουν απροστάτευτος από την ηλιακή ακτινοβολία, που μπορεί να φαίνεται από τις φωτογραφίες βαριά συνεφιά αλλά το καταλάβαινες ότι σε έκαιγε, οπότε κάθε 15-20 λεπτά πλακωνόμουν στα αντιηλιακά και προσπαθούσα να καλύψω ότι μέρος του σώματός μου μπορούσα. Έτσι και είχε ηλιοφάνεια δεν θα γινόταν να μείνεις ούτε 5 λεπτά επάνω.

Μετά από λίγη ώρα τσούκου τσούκου ήρθαν όλοι οι ξένοι επάνω, πάλι την καλύτερη λύση δείξαμε εμείς οι πολυμήχανοι Έλληνες, όχι να τα βλέπετε αυτά.

Πρόλαβα ένα σύντομο ύπνο, είχε περάσει και η ώρα οπότε είχα κάπως καλύτερη διάθεση, χτύπησα και ένα καραβίσιο φραπέ, μιλήσαμε λίγο με όλους. Μαζί ήταν και ένας γερμανός, με πολύ βαριά προφορά και χαμηλή κατανόηση στα αγγλικά, λίγο σπάνιο για γερμανό που ταξιδεύει. Φαινόταν καλό παιδί, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να συννενοηθείς στα αγγλικά και ο ίδιος το έλεγε ότι δε μπορούσε. Τα γερμανικά μου τα έχω ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό, άσε που είχε γυρίσει διακόπτη το μυαλό μου σε ισπανικά σαν τρίτη γλώσσα εκείνες της μέρες οπότε μου ήταν ακόμα πιο δύσκολο να του μιλήσω και δε θυμάμαι καθόλου την ιστορία του (ή ότι είχα καταλάβει από αυτή).

Ο γερμανός είχε φέρει και την κιθάρα του και μετά από λίγο πήγε πιο πέρα και ξεκίνησε να παίζει τραγούδια στα αγγλικά, υποθέτω προσπαθώντας να μας φέρει να γίνουμε μία ωραία παρέα.

Γενικά το έκανε με τακτ, δεν ήταν ναμαγαπάς, αλλά εκτός του ότι δεν φάνηκε να ψήνεται κανείς, η προφορά και τα αγγλικά του με έκαναν να θυμηθώ το παρακάτω τραγούδι και άπαξ και μπήκε στο μυαλό μου μετά δε μπορούσα να το βγάλω.

Έβλεπα τον γερμανό και σκεφτόμουν από μέσα μου "γκιτάρ γκιτάρ γκιτάρ καμ του μάι μπουντουάρ" και να μην έχω κάποιον να το μοιραστώ εκείνη την ώρα γιατί δικαίως θα με παίρνανε ως πολύ κακιασμένο έτσι και το έκανα.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Στα περισσότερα σημεία που κάναμε στάσεις ήταν σε αποβάθρες, όμως κάποιες φορές παίρναμε ή αφήναμε κόσμο από/σε βάρκες.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως ο οδηγός (ή καπετάνιος, πες τον πως θες) καταλάβαινε που πήγαινε, δε χρησιμοποιούσε κανένα χάρτη ή GPS, σίγουρο αυτό, αλλά δεν υπήρχε και καμία πυξίδα απ' όσο είχα δει εγώ. Καταλάβαινε από τα σύννεφα αν κρατούσαμε σταθερή πορεία; Και αν είχε πλήρη ηλιοφάνεια τι θα έκανε; Μερικές φορές απλά πηγαίναμε μέσα από βλάστηση που την άνοιγε περνώντας η βάρκα και έκλεινε πάλι πίσω μας.

Μετά από κάνα 3ωρο-4ωρο έκανε στάση σε ένα floating εστιατόριο/μινι μάρκετ και έσβησε την μηχανή. Ο Π(ι)ασιάκος της λίμνης σκέφτηκα. Δεν είχα πάρει τίποτα για φαγητό μαζί και με είχε κόψει λίγο.

Το μίνι μάρκετ δεν είχε τίποτα συσκευασμένο που να φαίνεται πως τρώγεται. Η "κουζίνα" είχε μία κατσαρόλα ρύζι και μία με κάποια σάλτσα που ανέδυε μία περίεργη, έντονη, μάλλον άσχημη μυρωδιά. Είδα ότι οι καμπτοζιανοί της βάρκας δεν προβληματίστηκαν, πήραν όλοι τους φαγητό και πηγαίνανε σε τραπεζάκια και τρώγανε. Τους παρατήρησα, δεν είδα κανέναν να δυσανασχετεί ή να δείχνει προβληματισμένος όπως έτρωγε, οπότε πήγα και εγώ και πήρα μια μερίδα. Νομίζω ήμουν ο μόνος από τους ξένους.

Θυμάμαι ότι το κόστος ήταν μισό δολάριο, ίσως το πιο φτηνό γεύμα όλου του ταξιδιού. Ξεκίνησα να τρώω από το σκέτο ρύζι αποφεύγοντας για αρχή την σάλτσα, αλλά θεωρώντας ότι ίσως υπήρχε μία υποψία κοτόπουλου άρχισα να τη σκαλίζω. Κατάλαβα ότι αυτό που μυρίζει περίεργα είναι κάποιο κομμάτι σκληρού λαχανικού μέσα στη σάλτσα το οποίο κατέληξα ότι πρέπει να είναι μπαμπού πίκλα.

Η πείνα κάνει θαύματα, εξαφάνισα σχεδόν όλο το πιάτο και δεν έπαθα τίποτα ποτέ αν εξαιρέσεις ότι ήταν πικάντικο, το οποίο με έκανε να πάρω και κάτι να πιω πριν φύγουμε το οποίο θυμάμαι ότι το πλήρωσα περισσότερο απ' ότι το γεύμα και μου φάνηκε αστείο.

Φεύγοντας ο ήλιος είχε γίνει πολύ πιο έντονος, οπότε για να αποφύγω τα εγκαύματα πήγα πάλι κάτω.

Μετά από αρκετή ώρα που μπορώ να πω ότι είχα βαρεθεί και ήθελα να φτάναμε, μπήκαμε σε κάτι που ήταν κοίτη ποταμού με πολλά φτωχόσπιτα.

Τελικά σταμάτησε σε μία πολύ μικρή αποβάθρα στο κάτω μέρος της κοίτης και μας έκαναν νόημα ότι το ταξίδι τέλος, κατεβείτε. Νομίζω μαζί με την στάση για φαγητό το είχαμε κάνει 6:30 ώρες. Με λεωφορείο ήταν 3.

Η ξαφνική στάση με έπιασε λίγο απροετοίμαστο και δεν είχα δει στο GPS πόσο κοντά ή μακριά ήμασταν από το χοστέλ που είχα κλείσει. Επάνω στην σχετικά απότομη σκάλα που έπρεπε να ανεβούμε υπήρχαν, τι άλλο, τουκτουκτακτζήδες που προσπαθούσαν να μας ψαρέψουν. Αυτός που μου κόλλησε εμένα το πρώτο που μου είπε ήταν "welcome, free touk touk to hotel".

Σε κάποιες περιπτώσεις ξέρω ότι μαζί με το εισιτήριο περιλαμβάνεται και η μεταφορά και δεν στο λένε πάντα, αλλά μεταφορά στην άφιξη με τουκτουκ δεν μου είχε τύχει πάλι, συνήθως είναι βανάκι που σε αφήνει κάπου κεντρικά, οπότε κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά.

Του απάντησα και εγώ "there's nothing free in cambodia", λέγε τι παίζει εδώ αλλιώς περπατάω. Με τα πολλά μου το έριξε ότι θα με πήγαινε όπου ήθελα πραγματικά δωρεάν, αλλά τις μέρες που θα ήμουν στη πόλη θα έπαιρνα αυτόν να πάμε όπου ήθελα. Ευτυχώς που είχα βαρεθεί στη βάρκα και είχα ήδη ψάξει τι υπήρχε να κάνεις στην πόλη (ξέρω σπάνιο). Τον έβαλα να μου πει τι προτείνει για να επιβεβαιώσω αυτά που ήξερα και πόσο κόστος θα έχουν.

Επέμενε να με πάει και να τα βρούμε στον δρόμο, του είπα δεν θα ανέβαινα εκτός αν συμφωνούσαμε να με πάει στο hostel επί πληρωμή (και να μου έλεγε προκαταβολικά πόσο κάνει) χωρίς να έχω καμία υποχρέωση μετά ή αν κανονίζαμε από πριν πόσο θα κόστιζαν οι άλλες διαδρομές. Παζαρέψαμε, συμφωνήσαμε, μου ζήτησε το τηλέφωνό μου για να μη με "χάσει" και στο δρόμο που επανέλαβε πολλές φορές να μη του κάνω μπινιά την επόμενη, μέχρι και να του υποσχεθώ, το οποίο βέβαια ήταν λίγο τύπου "φίλα σταυρουδάκι", γιατί από την στιγμή που λεφτά δε του εχα δώσει και δεν είχαμε υπογράψει και συμβόλαιο τι μπορούσε να κάνει; Μπορούσε να έρθει να με πρήζει αφού ήξερε που έμενα αλλά μέχρι πόσο;

Έφτασα στο χοστέλ που τελικά ήταν το μεγαλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και το οποίο είχε ένα δωμάτιο διαμορφωμένο σαν χοστέλ να βγάζει κάτι και από εκεί. Μπήκε μαζί μου στον γκισέ και τους είπε (όπως μου είπαν μετά) ότι είχα κανονίσει οδηγό αυτόν, να μη κάνουν καμία μαλακία. Εντάξει δεν μου το μετέφεραν έτσι, αλλά έτσι πρέπει να το είπαν μεταξύ τους, πάρε και κατάλαβε τι δουλειές παίζουν...

Ανέβηκα πάνω και βρήκα συγκάτοικο έναν κοκκινομάλη νεαρό ιρλανδό που είχε μία τεράστια φυσική κόκκινη γεννιάδα. Είχε έρθει στην Καμπότζη για τον γάμο κάποιας που είχε γνωρίσει κάπως (δε θυμάμαι λεπτομέρειες) και μου είχε πει ότι ο γαμπρός τον είχε μισήσει, όλοι οι καλεσμένοι (σε αυτούς τους γάμους είναι πολλοί, 500-1000 άτομα) κοίταγαν και ασχολιόντουσαν με αυτόν αντί για το ζευγάρι.

Δεν τα είπαμε πολύ γιατί ήταν απόγευμα και ήθελα βγω να δω την πόλη πριν με πιάσει η δύση, οπότε έκανα ένα αναζωγοηντικό μπάνιο να βγάλω την γλίτσα από τον ιδρώτα που την ένιωθα σαν δεύτερη πέτσα μετά από εκείνο το ταξίδι και μετά έφυγα αμέσως.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Ξεκίνησα την βόλτα μου χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο νου. Γενικά για την πόλη, το κέντρο δηλαδή δεν είχα βρει κάτι σε οδηγούς, πέρα από μία αναφορά κάπου ότι ο σταθμός τρένων της πόλης ήταν κάπως αξιόλογος. δηλαδή ήταν αξιόλογο σαν χάλασμα γιατί η γραμμή δε λειτουργούσε (η ίδια που κάποτε κατέληγε στη Μιανμάρ μέσω Ταϊλάνδης και της γέφυρας του ποταμού "Κβάι" που είχα δει).

Οπότε το πήρα παράλληλα με το ποτάμι, κάνοντας μικρές αλλαγές δρόμων αριστερά και δεξιά όπως μου κέντριζαν το ενδιαφέρον.

Υπήρχε κάτι παρακμιακό σε αυτή τη πόλη που όμως ήταν ωραίο.

Γενικά σε πολλά μέρη που είχα περάσει ο κόσμος με κοίταζε με δέος και μερικές φορές ζήταγαν να βγουν σέλφι μαζί μου. Εν μέρη φταίγανε τα γένια μου, είναι σπάνιο στην Ασία να δεις κάποιον με γένια, συνήθως μόνο καλλιτέχνες, ιδιόρρυθμοι και μεγάλοι σε ηλικία αφήνουν γένια και αυτά όχι πολύ φουντωτά (εκτός του ότι δύσκολα το πρόσωπό τους βγάζει τόση τρίχα, είναι και αντικειμενικά άβολο λόγω ζέστης). Οπότε εγώ ήμουν σαν τον Αη Βασίλη στα μάτια τους και τους έκανε εντύπωση.

Εκεί στην Μπάταμπανγκ ήταν ακόμα πιο έντονο, ένιωθα σαν σταρ του σινεμά. Η πόλη άλλωστε ήταν ελάχιστα τουριστική, εκτός από το δικό μου χοστέλ υπήρχαν μόνο άλλα δύο τότε και απ' ότι ρώτησα (είχα ανταλλάξει τηλέφωνα με τις Ολλανδέζες) όσοι είχαμε έρθει εκείνη τη μέρα, άντε άλλοι τόσοι να ήμασταν στη πόλη. Την δεύτερη μεγαλύτερη της Καμπότζης παρακαλώ.

Το κτήριο της κεντρικής αγοράς, που εκτός από αυτή την οπτική δεν έλεγε τίποτα

Ηλικιωμένοι, κάνουν στράτα στρατούλα γύρω γύρω το κάγκελο.

Ούτε θυμάμαι πόσες φορές με χαιρέτησαν ή σταμάτησαν στο δρόμο, με ειλικρινή απορία και μάλλον καλοσύνη.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και ήθελα να πάω προς τον σταθμό πριν την δύση. Όμως μου άρεσε και το πάρκο δίπλα στο ποτάμι, οπότε συνέχισα με λίγο πιο γρήγορα βήμα

Αυτό ήταν το κτήριο των δικαστηρίων

Αυτό με έμβλημα το κοκόρι δεν έχω ιδέα, υπουργείο εθνικής αφύπνισης ίσως;

Κάπου σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι αν δεν το έπαιρνα προς τα πίσω δε θα προλάβαινα το φως και μου ήρθε η φαενή αντί να γυρίσω από τον ίδιο δρόμο, να πάω μία κάθετη στο κεντρικό που βλέπουμε και να βγω από πίσω από τον σταθμό, το maps.me έδειχνε ότι το συνέδεε δρόμος.

Ο οποίος δρόμος ξεκίναγε έτσι.

Κουνημένη η φωτογραφία γιατί την έβγαλα στα γρήγορα προσπαθώντας να μην δίνω στόχο. Δεν το κατάλαβα εκείνη την ώρα (η αλήθεια είναι ότι κάτι μου το έλεγε αλλά το αγνόησα), έμπαινα μέσα σε γειτονιές τύπου φαβέλας.

Περπάταγα προσπαθώντας να το παίξω όσο πιο αθώος μπορούσα μέσα από αυλές σπιτιών, που δηλαδή τι σπίτια να τα πεις, καλύβες με λαμαρίνες ήταν τα περισσότερα. Οι γυναίκες μαγείρευαν, τα παιδιά έπαιζαν, γέροι έμεναν άναυδοι με εμένα, άκουγα φωνές όπως πέρναγα, υποθέτω "ξένος ξένος" και μετά από 1-2 λεπτά είχα ένα παιδομάνι από δεκάδες πιτσιρίκια να με έχει περιτριγυρίσει και να φωνάζει, φυσικά όλοι είχαν βγει έξω και κοίταζαν, κάποιοι προβληματισμένοι, κάποιοι χαμογελώντας, κάποιοι σκωπτικοί.

Καθώς δεν ήμουν προετοιμασμένος δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό και ενώ γενικά οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και συγχωρούν πολλά, ένιωθα σαν να είχα εμφανιστεί φάντης μπαστούνι σε καταυλισμό και μπορούσε να πάει εξίσου καλά ή άσχημα, με το άσχημα να είναι "τι θέλει αυτός εδώ, δεν είμαστε ζώα σε τσίρκο να μας δει".

Με τα παιδιά να έχουν αρχίσει να γίνονται ασυγκράτητα γύρω μου, κέντραρα με το βλέμμα έναν από τους μεγαλύτερους που φαινόταν να το διασκεδάζει, του έκανα ένα νόημα τύπου περίμενε και έβγαλα από την τσάντα κάτι σοκολατογκοφρέτες και κάτι τσίχλες που όλως τυχαίως είχα πάρει για το ταξίδι αλλά δεν είχα φάει. Με την "άδεια" του τύπου άρχισα να δίνω από ένα σε κάθε παιδί, προσπαθώντας να φτάσει για όλους, ήταν και πολλά τα διαολεμένα.

Και αφού πήγε καλά όλο αυτό, χαιρέτισα και συνέχισα να περπατάω, με τα παιδιά φυσικά να ακολουθούν, αρκετά ανακουφισμένος. Βγαίνοντας από την γειτονιά τους μείνανε και εκεί και ανάσανα κάπως.

Συνέχισα με την βοήθεια του GPS προς τον σταθμό. Πια ήταν ξεκάθαρο πως ήμουν "λάθος". Δεν υπήρχε δρόμος και αν το θυμάμαι καλά ήμουν από την εξωτερική πλευρά της περιφραγμένης με λαμαρίνες περιοχής που από πίσω ήταν ο σταθμός. Εκεί κάτι χωματουργικά έργα γινόντουσαν, με μεγάλους λόφους από χώμα ή πέτρες και εγώ να περπατάω μόνος στην ερημιά γιατί είδα ότι υπήρχε άνοιγμα στις λαμαρίνες μέσα από το οποίο μπορούσα να δω το κτήριο του σταθμού. Ευχόμουν ότι θα μπορούσα να το πάρω ευθεία και να βγω από μπροστά γιατί αν έπρεπε να γυρίσω πίσω θα περπάταγα νύχτα και θα έκανα άλλα 45' δρόμο.

Σε ένα από τους λόφους ήταν γύρω στα 5 μικρά παιδάκια που παίζανε ξυπόλητα, υπέθεσα ότι ήταν από το προηγούμενο καταυλισμό και χωρίς να το σκεφτώ πολύ πλησίασα κοντά με χαμόγελο με στόχο να δώσω και σε αυτά ότι μου είχε μείνει. Όμως το μικρότερο από αυτά, ίσως λιγότερο από 2 ετών άρχισε να κλαίει γοερά, το παρουσιαστικό μου το είχε τρομάξει. Απογοητεύτηκα γιατί δεν ήθελα να το στενοχωρήσω και ξεκίνησα να φεύγω ενώ αυτό έκλαιγε έντονα απαρηγόρητο. Πριν προλάβω να απομακρυνθώ πολύ βγήκε από μία καλύβα μέσα στους λόφους που δεν είχα δει ένας ενήλικας και μου έβαλε μία φωνή. Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι αυτό που είχε γίνει ήταν ένας μαλάκας ξένος με μούσια είχε πλησιάσει κάτι παιδιά στην ερημιά και προσπάθησε να τους δώσει γλυκά. Ότι γλώσσα να μιλάς, που σιγά μη μπορούσα να επικοινωνήσω στη δική του, τι να εξηγήσεις, ότι και να πεις λάθος ακούγεται. Πήγα προς το μέρος του ώστε να μη νομίζει ότι προσπαθώ να ξεφύγω και αν θυμάμαι καλά του είπα κάτι τύπου "νο πρόμπλεμ, στέισον" δείχνοντας με νοήματα ότι φεύγω. Ήταν αγριεμένος αλλά δεν έκανε κάτι, νομίζω φθηνά την είχα γλιτώσει.

Πέρασα τις γραμμές και έκανα τον κύκλο του σταθμού ο οποίος ανακαινιζόταν. Δεν ξέρω γιατί, νομίζω ακόμα η γραμμή δε λειτουργεί.

Ευτυχώς η μπροστά πλευρά ήταν ανοιχτή και έτσι έφυγα προς τον "πολιτισμό". Πάντως το κτήριο εμένα δε μου είπε τίποτα, δεν ξέρω γιατί το θεωρούσαν αξιοθέατο.

Στο δρόμο της επιστροφής, νύχτα πια, μου μίλησε στα Αγγλικά ένας κύριος που περπάταγε με τον γιο του, γύρω στα 10-12. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός γιατί δε μου αρέσουν αυτά τα αυθόρμητα, συνήθως βρωμάνε απάτη. Με ρώτησε τι κάνω εκεί και που πάω, του είπα ότι γυρνάω στο ξενοδοχείο (που θυμίζω ήταν και χοστέλ) λίγο για να τον αποφύγω με ρώτησε αν έχω φάει, του είπα ναι και αποφάσισε να με περπατήσει όλο το δρόμο μέχρι εκεί παρόλο που προσπάθησα να το αρνηθώ.

Μου συστήθηκε σαν καθηγητής του τοπικού πανεπιστημίου, μου έδωσε και την κάρτα του, την οποία πρέπει να παραλάβεις σαν να σου δίνουν κάτι πολύτιμο πιάνοντάς τη και με τα δύο χέρια. Μου είπε πολλές πληροφορίες για την πόλη, το πανεπιστήμιο και την ζωή, να πω την αλήθεια δε θυμάμαι λεπτομέρειες, πέρα του ότι με ξεθέωσε με γρήγορο βήμα (είχα κουραστεί και λίγο από το περπάτημα νωρίτερα και πείναγα αλλά ντράπηκα να του πω ότι του είχα πει ψέμματα). Μου πρότεινε αν έμενα δύο μέρες (γιατί την επόμενη είχε δουλειά εκτός πόλης) να μου έκανε το τραπέζι σπίτι του.

Τον ευχαρίστησα, εγώ δεν ήξερα αν θα έμενα τόσο μιας που δε φαινόταν να με τραβάει τόσο η πόλη - δηλαδή ωραία ήταν αλλά δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνεις και ανταλλάξαμε τηλέφωνα σε περίπτωση που χρειαζόμουν κάτι ή έμενα να βρεθούμε. Με άφησε στο ξενοδοχείο, μπήκα και αφού περίμενα λίγο να απομακρυνθεί ξαναβγήκα να βρω κάτι εκεί τριγύρω να φάω, το οποίο δε θυμάμαι καθόλου τι ήταν.