Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Δηλαδή, ρώτησα, το πρόβλημά είναι τα χρήματα, ότι πρέπει να βρεις δουλειά άμεσα ή και τα δύο; Μου είπε ότι είχε κάποια λεφτά, αλλά έπρεπε να τα κρατήσει στην άκρη μέχρι να βρει νέα δουλειά, οπότε δε μπορούσε να τα διαθέσει.

Άρα, της είπα, μπορείς να διαθέσεις το χρόνο να πάμε μαζί; Μα, απάντησε, σου είπα δεν έχω λεφτά.

Το κατάλαβα αυτό, απλά αυτό που μου λες είναι να σου πω εδώ και τώρα αντίο, που δεν το θέλω. Οπότε αφού μπορείς να διαθέσεις το χρόνο, πάμε μαζί και θα τα καλύψω εγώ. Δεν θα το κάνουμε ακριβά, δεν θα το κάνουμε και στην απόλυτη μιζέρια. Πάμε; Πάμε.

Πριν φύγουμε βρήκα ένα χοστέλ εκεί κοντά, πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα (προσωρινά και τα δικά της) και πήγαμε μία βόλτα στη πόλη.

Αυτή είναι μία αγορά που δε θυμάμαι να είχε κάτι ιδιαίτερο μέσα.

Το κεντρικό ταχυδρομείο που χρησιμοποιείται πια κυρίως για τουριστικούς λόγους

Μηχανάκια όσο πάει το μάτι

H "νοτρ νταμ" της σαιγκόν

Καταλήξαμε σε μία πλατεία κουμμουνιστικής νοοτροπίας και είπαμε να κάτσουμε λίγο να πάρουμε μία ανάσα.

Είχα ιδρώσει και είχε κολλήσει η μπλούζα πάνω μου, από την Μπαγκόκ είχα να δω τέτοια ζέστη και υγρασία. Νομίζω και οι δύο πόλεις έχουν σχεδόν σταθερό κλίμα όλο το χρόνο, με δύο εποχές, ξηρή και υγρή, όπου πάνω κάτω η θερμοκρασία είναι σταθερή γύρω στα 35 την ξηρή και γύρω στα 30 την υγρή. Ίσως η Μπαγκόκ να είναι λίγο χειρότερη στη ζέστη.

Βγάλαμε ένα περίπου πρόγραμμα για το τι θα κάναμε. Αποφασίσαμε να μη πάμε στο δέλτα του μεκόνγκ για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι δε ψηνόμασταν (της βιετναμέζας δεν άρεσε η ιδέα και εγώ είχα δει πολλές ανάλογες εικόνες ήδη) και ο δεύτερος ότι ο καιρός για εκεί τις επόμενες μέρες έδινε βροχές.

Μείναμε μέχρι το ηλιοβασίλεμα μαζί με πολλά σχολιαρόπαιδα, κάποιες παρέες έφηβων και μερικά νεαρά ζευγαράκια στα μέλια.

Πήγαμε σε ένα μαγαζί να φάμε κάτι, ήθελα κάτι απλό και καθαρό γιατί δεν ήμουν ακόμα καλά. Κάτω από το τραπέζι που πήγαμε να κάτσουμε βρήκα ένα χαρτονόμισμα των περίπου 5 ευρώ. Τα πρώτα μου βιετναμέζικα λεφτά της λέω. Ααα να σου δώσω τα λεφτά που σου χρωστάω, θυμήθηκε. Άστα της είπα, θα συνταξιδέψουμε, οπότε κράτα τα να πληρώνουμε από εκεί ότι χρειάζεται μέχρι να βγάλω άλλα.

Επέστρεψα στο χοστέλ, πήρε τα πράγματά της και κάλεσε μοτοταξί για το σπίτι της. Αποχαιρετιστήκαμε μέχρι την επόμενη μετά από τόσες μέρες μαζί. Νομίζω εκείνη τη στιγμή ήμουν ήδη ερωτευμένος.

Το σπίτι της ήταν κάπου 6-7χλμ μακριά. Πήγα έκανα μπάνιο, ετοιμάστηκα για ύπνο και όταν πήγα στο κρεβάτι μου έστειλε μήνυμα ότι έφτασε. Τι τώρα της λέω; Ναι μόλις. Κοντά 45 λεπτά για 7 χλμ με μηχανάκι; Και δεν είχε κίνηση απάντησε....

 

[evaT]

Αποχαιρετιστήκαμε μέχρι την επόμενη μετά από τόσες μέρες μαζί. Νομίζω εκείνη τη στιγμή ήμουν ήδη ερωτευμένος.

Εμείς το έχουμε καταλάβει εδώ και 5 κεφάλαια πάντως να ξέρεις

 

[poised]

Εμείς το έχουμε καταλάβει εδώ και 5 κεφάλαια πάντως να ξέρεις

Άλλος μετά χριστόν προφήτης;

 

[poised]

Τούνελ Κου Τσι: Και η κουτσή Μαρία

Ο τίτλος άσχετος, απλά μου άρεσε γιατί στα βιετναμέζικα ακούγεται σαν να λέει κάποιος "κουτσή".

Το πρωί ξύπνησα και πήγα για πρωινό που συμπεριλαμβανόταν στη τιμή του δωματίου. Μου ήρθε ένα ψωμί, το λεγόμενο "μπαν μι", με ομελέτα και άλλα υλικά να κάνεις μόνος σου το βιετναμέζικο σάντουιτς. Το μπαν μι το βρίσκεις με πολλούς τρόπους και διάφορα υλικά και γεύσεις. Ανάλογα την περιοχή της χώρας και την γέμιση έχει πολύ διαφορετική γεύση και θα πρότεινα σε κάποιον να μη δοκιμάσει μόνο ένα ή από ένα μαγαζί. Άλλωστε για τα δικά μας στομάχια συνήθως είναι απλά ορεκτικό, για τους βιετναμέζους γεύμα. Μαζί είχε και καφέ, που περίμενα να είναι το γνωστό φιλτρο-ξέπλυμα αλλά προέκυψε εξαιρετικός. Μπράβο λέω τύχη, δύο καφέδες είχα πιει στη χώρα και οι δύο εξαιρετικοί, 100% επιτυχία.

Για τη μέρα εκείνη είχαμε πει να πάμε στα τούνελ, ένα από τα "must" τουριστικά προϊόντα της HCMC. Βρίσκεται κάπου 30 χλμ έξω από την πόλη, δηλαδή μία με τρεις ώρες, ανάλογα και την κίνηση. Χωρίς πλάκα.

Δεν είναι πολύ γνωστό αλλά υπάρχουν δύο επισκέψιμα σημεία. Το ένα είναι αυτό που πηγαίνουν σχεδόν όλοι γιατί είναι πιο κοντά στη HCMC. Όμως εκεί τα τούνελ δεν είναι τα πραγματικά, τα σκάψανε αργότερα εξ' ολοκλήρου για τους τουρίστες. Στο δεύτερο σημείο έχει τα αληθινά τούνελ και είναι λιγότερο τουριστικό. όμως δεν είναι επισκέψιμα στο εσωτερικό τους κυρίως λόγω του κινδύνου που παρουσιάζουν και έτσι εκτός και αν ενδιαφέρεται κάποιος για την ιστορική αλήθεια δεν έχουν πολύ νόημα. Εμείς θα πηγαίναμε στο πρώτο, όπως και η κουτσή Μαρία (έτσι για να δικαιολογήσω τον τίτλο).

Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι η βιετναμέζα δεν είχε το μηχανάκι της εκείνες τις μέρες. Διαλέξαμε να μην πάμε με λεωφορείο με κάποιο τουρ γιατί το εισιτήριο και για τους δυο μας ήταν πιο ακριβό απ' ότι θα μας στοίχιζε να νοικιάσουμε μηχανάκι συν τις βενζίνες, με το οποίο εκτός του ότι θα πηγαίναμε με την άνεσή μας ότι ώρα θέλαμε, μετά θα το είχαμε και για όλη την υπόλοιπη μέρα. Έτσι νοίκιασα από το χοστέλ και έφυγα να πάω να πάρω τη βιετναμέζα από το σπίτι της.

Έβαλα τη διεύθυνση στο GPS, φόρεσα το ακουστικό από το ένα αυτί να ακούω τις οδηγίες και το δρόμο από το άλλο και ξεκίνησα άνετος, γεμίζοντας από εικόνες ασίας, όπως αυτή παρακάτω (εστιάστε στο κέντρο της εικόνας.

Όμως στο δρόμο ζορίστηκα. Παρόλο που δεν θα έλεγα ότι είχε πολύ κίνηση, σύντομα κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να χαλαρώνω καθόλου γιατί τα μηχανάκια έρχονταν από όλες τις κατευθύνσεις από οποιοδήποτε σημείο και με οποιαδήποτε πορεία. Δε συζητάμε πταίσματα όπως να πηγαίνουν ανάποδα στο ρεύμα πορείας σου και μάλιστα κατά πάνω σου ή να αλλάζουν πορεία ξαφνικά πάνω εκεί που περνάς αλλά να κατεβαίνει ένα μηχανάκι από το πεζοδρόμιο κάθετα μπροστά σου στα δύο μέτρα ή να ξεκινάει αμάξι από τα δεξιά να κάνει αναστροφή χωρίς κανένα άγχος ότι σου κλείνει το δρόμο και ότι αν ξέρω 'γω κοιτάζεις κανένα κώλο πέφτεις χαλκομανία πάνω του. Ο καθένας έκανε ότι ήθελε και πήγαινε όπου ήθελε και θεωρούσε απλά ότι θα έβρισκες μόνος σου τη λύση.

Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ακολούθησα τις οδηγίες του χάρτη και μπήκα σε ένα δρόμο που είχε λαϊκή. Στην αρχή σταμάτησα νομίζοντας ότι πρέπει να πάω από αλλού, όμως μέχρι να το σκεφτώ άρχισαν να με προσπερνάνε άλλα μηχανάκια οπότε συνέχισα. Με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε πάγκους, ανθρώπους και πράγματα προς πώληση (από ζαρζαβατικά ως ζωντανά) βγήκα από την άλλη πλευρά, όμως πραγματικά ιδρωμένος από την προσπάθεια. Εκεί ευχόμουν να είχα μία κάμερα τύπου go pro να καταγράφει γιατί φυσικά ήταν αδύνατο να βγάζω φωτογραφίες μέσα σε αυτό το χάλι. Αδύνατο για εμένα, όχι για βιετναμέζο.

Φτάνοντας κοντά στο σπίτι της βιετναμέζας έπρεπε από τον κεντρικό δρόμο να κάνω αριστερή στροφή για να μπω σε ένα μικρότερο. Στάθηκε αδύνατο. Έμεινα κάπου 2-3 λεπτά με το φλας προσπαθώντας να βρω ένα μικρό άνοιγμα στη κίνηση από το αντίθετο ρεύμα για να περάσω, τίποτα. Με τα πολλά κουράστικα, με έκαψε και ο ήλιος, οπότε προχώρησα. Άκουσα το GPS να λέει ότι έκανε επαναπροσδιορισμό, όμως και από εκεί που ήθελε να με πάει είχε αριστερή στροφή και μάλιστα δεν το άκουσα εγκαίρως και στάθηκε αδύνατο ακόμα και το να περιμένω στο κέντρο του δρόμου για να στρίψω, οπότε έπιασα δεξιά κάτω από μία σκιά δίπλα σε πλατεία, είδα ότι ήταν πολύ κοντά και της έστειλα μήνυμα την τοποθεσία να έρθει με τα πόδια... Ουφ.

Εκεί που περίμενα ήρθε μία κυρία, άφησε τη κότα της με το κλουβί να λιαστεί στο γρασίδι και εγώ να λέω "τι βλέπουν τα μάτια μου!".

Ήρθε η Βιετναμέζα, η οποία με κορόιδεψε και από πάνω ότι είμαι άχρηστος, σιγά τη κίνηση που είχε και δε μπορούσα να στρίψω.

Ξεκινήσαμε να βγούμε από την πόλη. Στο δρόμο πήρε κάτι το μάτι μου που δεν πίστευα στην αρχή ότι ήταν αυτό που φαινόταν και έτσι σταμάτησα διακριτικά να δω καλύτερα.

Και όμως ήταν: Μοτοενυδρείο.

Όπως σταμάτησα είδα λίγο πιο πίσω ένα άλλο φορτηγάκι που είχε κάτι μεγάλα πράσινα, μάλλον φρούτα. Τι είναι αυτά της λέω; Πορτοκάλια. Μα είναι καταπράσινα, άγουρα είναι; Όχι λέει έτσι είναι τα πορτοκάλια. Μα της λέω τα πορτοκάλια είναι πορτοκαλί, το λέει και το όνομα (orange). Ναι μου λέει, μέσα είναι πορτοκαλί και έξω πράσινα. Αφού της εξήγησα ότι στην Ευρώπη είναι αλλιώς τα πράγματα και πράσινο ίσον άγουρο, ενώ εκεί μου είπε ότι δε γίνονται ποτέ πορτοκαλί, αποφάσισα να πάρω ένα χυμό να δοκιμάσω γιατί το πορτοκάλι μου αρέσει πολύ. Ξεκινάει ο τύπος, βάζει κάμποσα παγάκια στο πλαστικό ποτήρι, στύβει 2 πορτοκάλια και πριν το καπακώσει ρίχνει 3 γεμάτες κουταλιές της σούπας ζάχαρη. Ο χριστός και ο απόστολος. Είπα της βιετναμέζας να του πει να φτιάξει άλλο ένα χωρίς ζάχαρη. Μα μου λέει θα είναι ξινό, έτσι το πίνουν εδώ. Αυτό με τη ζάχαρη της απάντησα δεν θα το πιω, πες του να φτιάξει άλλο ένα χωρίς. Το λέει στον τύπο, τον βλέπω που γουρλώνει τα μάτια και κάτι της λέει. Του απαντάει πάλι ξαναλέει κάτι αυτός και επανέρχεται σε εμένα. Ο τύπος λέει ότι θα είναι πολύ ξινό, να σου βάλει μόνο δύο κουταλιές; Ρε συ πραγματικά, χωρίς ζάχαρη. Του το ξαναλέει, τους είδα που μίλαγαν, με ξαναρωτάει, επιμένει, ούτε μία;

Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πόσο χάλια μπορεί να είναι για να επιμένουν τόσο, αλλά το είχα πάρει πείσμα. Ακόμα και σαν λεμόνι ξινό να ήταν είτε θα το έπινα είτε θα το πέταγα, ζάχαρη δεν έβαζα. Μου το έφτιαξε με τα πολλά, δοκίμασα με λίγο άγχος και τελικά εντάξει. Ήταν όντως πιο ξινό από τα δικά μας γλυκά πορτοκάλια, στα επίπεδα των ξινών πρώιμων, αλλά ούτε καν περισσότερο. Δεν τους αρέσουν τα ξινά στην Ασία. Συνεχίσαμε το δρόμο μας και μπορώ να πω ότι εκείνη η πορτοκαλάδα, φουλ παγωμένη από τα παγάκια ήταν ότι έπρεπε.

Αρκετή ώρα μετά είχα καεί από τον ήλιο, είχε πιαστεί ο κώλος μου, πολύ άβολες οι θέσεις στο μηχανάκι λες και στοιχίζει να βάλουν λίγο αφρολέξ στη σέλα, είχε αρχίσει να με τσιμπάει και η μέσα από την άβολη στάση, οπότε είδα στη σειρά κάτι μαγαζιά με αιώρες και ρώτησα την βιετναμέζα τι είναι. Α μου λέει είναι "rest stop" για οδηγούς, θες να πάμε; ΕΥ-ΧΑ-ΡΙ-ΣΤΩΣ απάντησα.

Άραξα σε μία αιώρα αγκαλιά με ένα ανεμιστήρα και απόλαυσα το ότι απλώθηκα. Παραγγείλαμε καφέ και μας ήρθε αυτό.

Το άσπρο μέσα στο ποτήρι είναι το συμπυκνωμένο ζαχαρούχο γάλα. Βάζουν από πάνω το φίλτρο με τον καφέ το οποίο σιγά σιγά στάζει από πάνω. Όταν σταματήσει ρίχνεις παγάκια και ανακατεύεις να γίνει ομοιογενές.

Δοκίμασα και ο καφές ήταν απίστευτος, αν εξαιρέσεις λίγο ότι ήταν πολύ γλυκό για τα γούστα μου (τον καφέ τον πίνω χωρίς ζάχαρη ή με ελάχιστη - αν δεν ήταν κατανοητό από όλο αυτό με τη πορτοκαλάδα). Ε εντάξει, δε γίνεται να έχουμε 3 στα 3 και μάλιστα σε διαφορετικά μέρη. Κάτι γινόταν σε εκείνη τη χώρα με τον καφέ.

Το ποτήρι δίπλα από αυτά είναι το τσάι που σου φέρνουν αντί νερού. Μπορείς να ξαναγεμίσεις όσες φορές θες, είναι πάντα δωρεάν.

Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση να συνεχίσουμε. Είχε αλλάξει κάπως ο καιρός. Από την φουλ λιακάδα πριν που είχα τουρουφλιστεί είχαν μαζευτεί σύννεφα και φαινόταν να έρχεται μπόρα, οπότε το πάτησα λίγο να φτάσουμε πιο γρήγορα.

Κάπου 10-15 λεπτά μετά, ενώ ήμασταν σε μία μεγάλη ευθεία ένιωσα το μηχανάκι να παλατζάρει περίεργα. Σταμάτησα να δω τι γίνεται και βλέπω το πίσω λάστιχο να έχει χάσει αέρα και κοιτάζοντας καλύτερα βλέπω και μία λαμαρινόβιδα καρφωμένη πάνω.

"Γαμώ την ατυχία μου" που θα έλεγε και η Μαλβίνα. Και τώρα;

Πέρναγε κάποιος ντόπιος με μηχανάκι και κάτι φώναξε στη βιετναμέζα. Τυχεροί είμαστε μου είπε, έχει βουλκανιζατέρ λίγο πιο πέρα. Ξεκίνησα να σπρώχνω, αλλά βουλκανιζατέρ δεν έβλεπα. Πόσο πιο πέρα της λέω; Εδώ κοντά είναι μου λέει. Ναι που κοντά. Αφού σου λέω εδώ, το βλέπω. Κοίταξα πάλι, εγώ δεν έβλεπα τίποτα, μόνο κάτι σπίτια, αλλά είπα να μη τσακωθούμε.

Έ, δε κάναμε σύνολο 100 μέτρα και μου λέει, που πας, εδώ είναι. Κοιτάω αριστερά, κοιτάω δεξιά, τίποτα. Μέχρι να καταλάβω, είχε φωνάξει κάποιον, βγήκε ένας παππούς χωρίς μπλούζα, είπαν κάτι και μου έκανε νόημα να σπρώξω το μηχανάκι προς το σπίτι δείχνοντας που να το παρκάρω.

Εκεί στην αυλή ήταν το βουλκανιζατέρ

ο παππούς με έβαλε και πάρκαρα εκεί που θεωρώ πως ήταν η τραπεζαρία του σπιτιού

Κάποια στιγμή βγήκε και η γιαγιά, έκοψε κίνηση και ξαναμπήκε μέσα. Εμπειρία.

Κάπου 45 λεπτά και 2-3 ευρώ κόστος μετά, ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Η κωλοφαρδία που είχαμε απερίγραπτη. Μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα στην ΝΑ Ασία που θα μπορούσα να σπρώχνω για χιλιόμετρα και να μη ξέρω τι να κάνω πέτυχα να έχω λάστιχο 1' από το "βουλκανιζατέρ" και με τη βιετναμέζα να κάνει τις συνεννοήσεις.

Βέβαια τα πράγματα με τον καιρό δεν ήταν το ίδιο θετικά, όσο περιμέναμε είχαν μαζευτεί βαριά σύννεφα και στο βάθος φαίνονταν αστραπές και μία κουρτίνα βροχής. Το προλαβαίναμε δεν προλαβαίναμε το μπάνιο.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Τελικά ίσα μία μικρή ψιχάλα πετύχαμε ξώφαλτσα. Κρίνοντας από τα νερά και τις λάσπες που βρήκαμε στο χώρο των τούνελ, είχε ρίξει πολύ περισσότερο απ' ότι είχαμε δει εμείς. Ίσως κατά κάποιο τρόπο μας έσωσε ότι είχαμε σταματήσει για το λάστιχο.

Καθώς δεν είχαμε πάει εκεί την ώρα που πάνε τα γκρουπ περιμέναμε αρκετά να μαζευτούμε ικανοποιητικός αριθμός για να ξεκινήσει το τουρ. Ο οδηγός μας πρέπει να ήταν ο πιο βαριεστημένος άνθρωπος που είχα δει εδώ και καιρό και από την μια τον καταλαβαίνω και λίγο, λέει τα ίδια και τα ίδια 50 φορές τη μέρα κάθε μέρα.

Μετά από μία μικρή ταινία που μίλαγε για το μέρος, κυρίως για να περάσει η ώρα, είπε κάποια πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία δεν τα καταλάβαινα λόγω της προφοράς του. Για καιρό πίστευα ότι είχαν μεγαλοποιήσει τα πράγματα για να εντυπωσιάζουν τους τουρίστες, ας πούμε 200χλμ τούνελ, 5 επίπεδα, έξοδοι διαφυγής μέσα από το ποτάμι και τέτοια, ναι οκ, ίσως.

Όμως διαβάζοντας αργότερα και από άλλες πηγές επιβεβαίωσα ότι τουλάχιστον στη βάση τους είναι αλήθεια. Δηλαδή σίγουρα υπήρχε ένα σημείο με 5 επίπεδα και κάποιες έξοδοι μέσα στο ποτάμι, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ήταν έτσι παντού όπως άφηναν να εννοηθεί στη παρουσίαση ή έστω έτσι το κατάλαβα εγώ. Το υπόγειο δίκτυο ήταν εκτεταμένο, κυρίως γιατί είχε ξεκινήσει από την εποχή των Γάλλων και το ανέπτυσσαν συνεχώς από τότε όπως χρειαζόταν, άλλωστε είχε εξαιρετική στρατηγική σημασία, επέτρεπε να είναι κάτω από τη μύτη του εχθρού (γάλλοι, ιάπωνες, αμερικάνοι) μόλις στα 30χλμ από τη Σαιγκόν.

Σε εμάς τουλάχιστον παρουσιάστηκε λίγο σαν να είχαν ζωή χαρισάμενη εκεί κάτω, μαγειρεύανε, τρώγανε, είχανε σινεμά, νοσοκομεία, η αλήθεια είναι ότι η ζωή ήταν δύσκολοι, οι θάνατοι από αρρώστιες (κυρίως μαλάρια), τσιμπήματα εντόμων και δηλητηριάσεις ήταν καθημερινοί και μεγάλο πρόβλημα, τα τούνελ ήταν λύση ανάγκης.

Οι Αμερικάνοι είχαν καταλάβει πόσο πρόβλημα ήταν και έκαναν 3 μεγάλες εκστρατείες να τα καθαρίσουν, η μία από της οποίες είχε αρκετά καλό αποτέλεσμα, βρήκαν το αρχηγείο και κάπου 1.5 εκ σημαντικά έγγραφα, παρόλα αυτά δε μπόρεσαν ποτέ να πετύχουν τον στόχο τους εξ' ολοκλήρου. Αυτά δε τα λένε στο τουρ αλλά τα διάβασα αργότερα και είπα να τα βάλω εδώ για να μπει στο σωστό του πλαίσιο.

Με το εργαλείο έσκαβαν το χώμα και το έβγαζαν έξω σιγά σιγά με το πανέρι.

Μία από τις τουριστικές εισόδους

Ένα παράδειγμα καμουφλαρισμένου αεραγωγού

Καταπακτή εισόδου στο τούνελ. Το βλέπεις και σου φαίνεται αδύνατο να χωράς, τελικά είναι πιο εύκολο απ' ότι νομίζεις.

Και πως (δεν) φαίνεται με το καπάκι

Το εσωτερικό από ένα από τα τούνελ.

Αναπαράσταση υπόγειου αρχηγείου

Έχουν φτιάξει δύο - τρία τούνελ αυξανόμενης δυσκολίας και απόστασης για να πάρεις μία ιδέα. Φυσικά πιο πλατιά σε μέγεθος από τα κανονικά, με φως και καλό εξαερισμό. Τα έκανα όλα και παρόλο που δεν είμαι κλειστοφοβικός στο τελευταίο ένα αίσθημα ασφυξίας και ελεγχόμενου πανικού το ένιωσα.

Μέσα στις στοές κατάλαβα το πλεονέκτημα που είχαν οι βιετναμέζοι. Λεπτεπίλεπτοι και μικρόσωμοι μπορούσαν να περνάνε μέσα στα τούνελ πιο εύκολα από τους δυτικούς, το είδα και στην πράξη με τη βιετναμέζα που πέρναγε άνετα και δεν κατάλαβε τίποτα ενώ εγώ ζορίστηκα. Πόνεσαν γόνατα και μέσες αφού έπρεπε να λυγίζω πολύ χαμηλά για να μπορώ να περπατάω.

Στο τέλος δείχνουν διάφορες αυτοσχέδιες παγίδες που σκοπό είχαν να τραυματίσουν σοβαρά αλλά όχι να σκοτώσουν. Ο λόγος ήταν ότι ένας τραυματισμένος ήθελε βοήθεια από άλλον ένα ως τρεις στρατιώτες και έτσι τους ανάγκαζε να έχουν αργή πρόοδο ή να υποχωρούν, δίνοντας χρόνο διαφυγής.

Στο τέλος καταλήγεις κάπου να δοκιμάσεις κασάβα, κάτι σαν πατάτα, που ήταν βασικό συστατικό θερμιδικής επιβίωσης μιας που άλλες καλλιέργειες ήταν δύσκολο να έχουν. Και αυτό ήταν, τουρ τέλος. Για όσους ήθελαν υπήρχε σκοπευτήριο όπου μπορείς να ρίξεις (επί πληρωμή) ακόμα και με αυτόματα πολεμικά όπλα. Στρατόκαυλος δεν είμαι, οπότε κανένα ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο για μένα.

Δεν ανέλυσα με μεγάλες λεπτομέρειες το τουρ γιατί ακριβώς το ίδιο βλέπουν όλοι όσοι πηγαίνουν τα τελευταία 20 χρόνια. Αν ενδιαφέρεται κάποιος περισσότερο μπορεί να το ψάξει στο ίντερνετ, υπάρχουν και βίντεο.

Φεύγοντας από εκεί, η βιετναμέζα ήθελε να πάμε σε κάτι που δε θυμάμαι ακριβώς τι ήταν, ίσως κάτι σαν κέντρο προστασίας ή αποκατάστασης αδέσποτων, κάπου μισή ώρα από εκεί που ήμασταν. Περίπου στον δρόμο της επιστροφής αλλά όχι και ακριβώς. Και τι θα κάνουμε εκεί; Θα δούμε τα ζώα. Μα γιατί να πάμε; Γιατί θέλω.

Με τον τρόπο που το είπε δε μου άφηνε και πολλά περιθώρια να αρνηθώ χωρίς τσακωμό και αφού συνταξιδεύαμε δε μπορούσα να διαλέγω μόνο εγώ ότι θέλω, οπότε δέχθηκα με μισή καρδιά. Βάλαμε τη διεύθυνση στο GPS το οποίο μας πήγαινε από αγροτικούς μικρούς δρόμους, μέσα από ορυζώνες και μικρούς οικισμούς, το οποίο τουλάχιστον το βρήκα θετικό γιατί για εμένα ήταν νέες εικόνες.

Φτάσαμε εκεί που έλεγε το GPS, υπήρχαν κάποιες εγκαταστάσεις που δεν πρόδιδαν κάτι ιδιαίτερο, αλλά ήταν εγκαταλελειμμένες. Ήταν εμφανώς απογοητευμένη, μάλλον και εγώ είχα μεγαλύτερο χαμόγελο απ' όσο έπρεπε που δεν θα χάναμε κανένα δίωρο άσκοπα και είχε στραβώσει λίγο. Το κατάλαβα και της είπα ότι από την στιγμή που είπαμε ότι θα πηγαίναμε, είτε μου άρεσε ή όχι, θα πηγαίναμε, οπότε την έβαλα να ψάξει από το κινητό που είχε μεταφερθεί. Έφαγε κάποια λεπτά, δεν έβγαλε άκρη και αποφάσισε να το αφήσουμε.

Μιας που είχαμε κάνει την παράκαμψη και είχαμε ώρα, είδαμε ότι υπήρχε μία παγόδα στην διαδρομή μας και αποφασίσαμε να πάμε.

Χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό, είχε μία απίστευτη γαλήνη και ηρεμία ενώ ήμασταν σχεδόν μόνοι μας.

Από εκεί είχαμε αρκετό δρόμο για την επιστροφή, κάπου 20χλμ και μας έπιασε νύχτα. Η έξοδος από την πόλη ήταν πήχτρα, υποθέτω τελείωνε ο κόσμος την δουλειά του και έφευγε για εκτός που ζούσε και καθώς μιλάμε για το Βιετνάμ, σήμαινε ότι και το δικό μου ρεύμα που πήγαινε προς τη πόλη ήταν εξίσου επικίνδυνο αφού το χρησιμοποιούσαν για προσπεράσεις.

Δεν είχα φάει μεσημεριανό και με είχε κόψει κανονικά. Στα περίχωρα ακόμα της πόλης είδα στη σειρά πολλά φαγάδικα και είπα της Βιετναμέζας ότι έπρεπε να σταματήσουμε να φάμε κάτι γιατί δεν άντεχα, να διαλέξει ένα. Υποθέτω φοβήθηκε ότι μπορεί να πέσουμε σε κάτι που δεν θα μου άρεσε και θα την κατηγορούσα μετά, άλλωστε ακόμα τα στομαχικά μου δεν είχαν φτιάξει και προσπάθησε να το αποφύγει λέγοντας ότι δεν ξέρει κανένα. Εγώ όπως έχω ξαναπεί το βλέπω υλιστικά, πεινάμε, βρίσκουμε εστιατόριο, τρώμε, δεν είναι εκείνες οι ώρες να το παίξεις επιλεκτικός, αλλά δεν το καταλάβαινε για άλλη μία φορά.

Στο τέλος νομίζω σταμάτησα μόνος μου σε ένα, από αυτά που εντάξει δε μπαίνεις σαν τουρίστας αλλά εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα και έφαγα την πρώτη μου σούπα φο εντός βιετνάμ η οποία ήταν καταπληκτική. Άρεσε και στην βιετναμέζα οπότε εντάξει, πέρασε το τεστ.

Την άφησα στο σπίτι της και συνέχισα προς το χοστέλ. Εκεί κατάλαβα τι εννοούσε το πρωί που είχα πάει να την πάρω ότι δεν είχε κίνηση. Μου έφυγε ο τάκος. Έφτασα, πάρκαρα, μπήκα μέσα στο χοστέλ και όπως ήμουν ξάπλωσα φαρδύς πλατύς στον καναπέ που είχαν μπροστά στη ρεσεψιόν να ισιώσω πλάτη και να ηρεμήσω από το άγχος. Όλη αυτή η ένταση να παρακολουθώ την κίνηση και να φτάνω κοντά στον χάρο κάθε 15 δευτερόλεπτα ήταν εξαντλητική.

Ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα ένα επικά χαλαρωτικό μπάνιο και βγήκα να πέσω για ύπνο. Εκεί ήταν και ένας γλόμπος συγκάτοικος, ίσως γύρω στα 30. Στην πρώτη κουβέντα που είπαμε κατάλαβα από την προφορά ότι ήταν Ιταλός. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που μιλάνε έντονα και απόλυτα για τα πράγματα, αν δεν τα παραφουσκώνουν για να φαίνονται και γαμώ στα μάτια των άλλων.

Μου έλεγε λοιπόν με την κάργα ιταλική προφορά και κάνοντας και την χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι, ότι κατά την κρίση έφυγε από την Ιταλία και πήγε στην Κίνα να κάνει τον δάσκαλο Αγγλικής (καημένα παιδάκια σκεφτόμουν εγώ) και ότι έβγαζε άνετα 1500 δολάρια το μήνα και θα μπορούσε να βγάζει ως 3500 αλλά δεν ήθελε να δουλεύει πολύ. Άρα όποιος του έλεγε ότι δεν βγάζει λεφτά και δεν πήγαινε στην Κίνα να κάνει τον δάσκαλο αγγλικών ήταν τεμπέλης και δεν είχε καμία δικαιολογία.

Βαριόμουν να του πάω κόντρα, αν και δεν άντεξα και τον ρώτησα αν οι σπουδές του στην ιταλία ήταν στα αγγλικά. Που το ξέρεις πως είμαι Ιταλός απάντησε με πραγματική απορία. Σκέφτηκα να του πω ότι ήταν η τελευταία επιλογή μου μετά την οξφόρδη το κέμπριτζ και το μίτσιγκαν με βάση τη προφορά και είπα να το ρισκάρω, αλλά σκέφτηκα ότι με ανθρώπους σαν και αυτόν δεν είναι καλό να κάνεις πλάκα. Δε θυμάμαι τι πτυχίο είχε πει ότι είχε στην Ιταλία, κάτι άσχετο, ας πούμε λογιστής, αλλά με μεγάλη περηφάνια μου είπε ότι είχε πάρει κάποιο online πτυχίο για δασκάλους αγγλικής.

Και καλά του λέω, τι δουλειά έχεις στο Βιετνάμ; Θα έμενε κάποιους μήνες, όσους μπορούσε με τη βίζα, γιατί δεν του άρεσε καθόλου η Κίνα, ήταν πολύ δύσκολο να βρεις κοπέλα αν δεν μιλάς τη γλώσσα και είχε λήξει η βίζα του εκεί. Μα εγώ νόμιζα πως δούλευες του είπα, δεν είχες εργασιακή βίζα; Κατάλαβε ότι τα είχε μπλέξει, άρχισε να μου τα μασάει πως αποφάσισε να φύγει γιατί δούλευε πολύ (ενώ νωρίτερα μου είχε πει ότι δε δούλευε πολύ) και ότι αργότερα όταν ξεκουραζόταν θα πήγαινε πάλι. Καλά του είπα, πάω για ύπνο τώρα, χόρτασα παπάτζα σκέφτηκα από μέσα μου.

 

[poised]

Ho Chi Minh City: Μια θάλασσα παπάκια

Το επόμενο πρωί αποφασίσαμε να πάμε σε ένα ας πούμε θεματικό πάρκο εκτός πόλης, έτσι για κάτι διαφορετικό. Δεν ήμασταν σίγουροι τι θα βρίσκαμε εκεί, υποτίθεται ότι ήταν αναπαραστάσεις του αρχαίου Βιετνάμ μαζί με λουναπάρκ και νεροτσουλήθρες. Κάποιες φωτογραφίες έδειχναν κάτι καλό, άλλες κάτι όχι και τόσο, πάντως ήταν εκτός εποχής και η είσοδος φθηνή, οπότε είπαμε να πάμε να δούμε και ότι κάτσει.

Είχα αρχίσει λίγο να συνηθίζω την κίνηση, όσο μπορεί να να το πει κανείς αυτό. Έμαθα ας πούμε ότι οι κόρνες δεν ήταν όσο χαοτικές όσο ακούγονται αρχικά, έχουν κώδικα. Για παράδειγμα το ούι, ούι, ούι σημαίνει μεγάλο όχημα που στρίβει, αν το ακούς δυνατά μάλλον πάνω σου. Το ΜΠΙΠΜΠΙΠμπιπμπιπμπιπ λεωφορείο που αλλάζει λωρίδα προς τα δεξιά, συχνά συνοδευόμενο από το χέρι του/της εισπράκτορα να κουνιέται έξω από ανοιχτό παράθυρο για έξτρα προσοχή.

Οι κόρνες από τα μηχανάκια ήταν σε μεγάλο βαθμό χωρίς νόημα, τις πάταγαν συνέχεια χωρίς κανένα προφανή λόγο πέρα του "υπάρχω" και έκρινα ότι όλοι απλά τις αγνοούσαν, εκτός από μία περίπτωση. Όταν ερχόσουν για 90 μοίρες πρόσκρουση με κάποιον άλλο και έκανε μπιπ δεν σήμαινε "πρόσεχε" αλλά "σε γράφω στ' αρχίδια μου και δεν θα σταματήσω". Είδα μία περίπτωση που κάνανε και οι δύο πλευρές μπιπ, δε σταμάτησε κανείς και τράκαραν, όχι σοβαρά γιατί μόλις το κατάλαβαν έκοψαν και οι δύο. Απλά κοιτάχτηκαν, δεν είπαν τίποτα και συνέχισαν ο καθένας τον δρόμο του.

Κάτι παρόμοιο είχα ξαναδεί και αλλού στην Ασία, αλλά στο Βιετνάμ είναι πολύ πιο έντονο. Η πιο δεξιά λωρίδα είναι τύποις αποκλειστικά για τα μηχανάκια και η αριστερά για τα μεγάλα οχήματα. Όσο πιο μεγάλο τόσο πιο αριστερά. Αν υπάρχουν τρεις λωρίδες τότε τα βαριά οχήματα θα προσπεράσουν από τα δεξιά στη μεσαία και θα ξαναμπουν αριστερά. Αυτό υποψιάζομαι πως είναι γιατί προσπαθούν να πάνε όσο πιο μακριά από τα μηχανάκια μπορούν για να μη πατήσουν κανένα, όμως όταν θέλουν να κάνουν δεξιά στροφή σε διασταύρωση τότε από την τέρμα αριστερά λωρίδα βγαίνουν κάθετα δεξιά, κόβοντας και τη χολή των άβγαλτων οδηγών όπως εμένα. Οι βιετναμέζοι με τα μηχανάκια όμως, σαν ένα ασταμάτητο ποτάμι, χωρίζονται σε δύο ροές, μία αριστερά από το εμπόδιο και μία δεξιά, όπως και το νερό όταν βρίσκει βράχο, ο όγκος τους προσαρμόζεται στη θέση του εμποδίου. Όσο προχωράει δεξιά έρχονται περισσότεροι αριστερά, μέχρι που φεύγει το εμπόδιο και επανέρχονται στην φυσική τους "κοίτη".

Φτάνοντας κοντά στο σπίτι της βιετναμέζας και στην περιβόητη δύσκολη αριστερή στροφή αποφάσισα να κάνω ότι οι βιετναμέζοι. Αργά αλλά σταθερά μπήκα στο αντίθετο ρεύμα, παρά την κίνηση, κλείνοντας τον δρόμο σε κάποιους και πατώντας (μάλλον περισσότερα απ' όσο χρειαζόταν) την κόρνα. Προς έκπληξή μου κανείς δεν αγχώθηκε ή δυσανασχέτησε, απλά έκοψα το ποτάμι κάνοντάς το να περνάει πια τριγύρω μου και πέρασα απέναντι, αν και ολίγον τι χεσμένος. Από τότε έχω βρει ένα κόλπο να κάθομαι στην προστατευμένη πλευρά ενός άλλου οχήματος και να περνάω μαζί του. Αν δεν υπάρχει περιμένω λίγο πιο πίσω απ' όσο πρέπει, πάντα κάποιος θα με προσπεράσει και θα κόψει την κίνηση για εμένα, οπότε απλά πρέπει να ακολουθήσω.

Πήρα την βιετναμέζα και ξεκινήσαμε για το μέρος που νομίζω ήταν κάπου μία-μιάμιση ώρα μακριά. Στο δρόμο τραγούδαγα "μια θάλασσα παπάκια η πόλη σου απόψε" στο ρυθμό αυτού, ενίοτε κάνοντας και το σχετικό χορευτικό με τους ώμους όπως οδηγούσα, το οποίο έκανε την βιετναμέζα να χαχανίζει από πίσω λέγοντάς μου κάποια στιγμή "τι έπαθες, σταμάτα, θα νομίζουν ότι είσαι βλαμμένο".

(συνεχίζεται)

 

[annoula]

Η είσοδος της σπηλιάς με τις μαιμούδες
View attachment 423699

Με λίγη προσοχή φαίνεται και μία που καραδοκεί μέσα στο βράχο
View attachment 423691

Ενώ ένας μπάστακας στην είσοδο κόβει κίνηση σε ποιον θα την πέσει
View attachment 423695

Ο ξαπλωμένος βούδας, αν κρίνω από την στάση μάλλον τηλεόραση βλέπει.
View attachment 423696

Μηχανή προφητειών για (ευκολό)πιστους. Ρίχνεις κέρμα και σου λέει τα τυχερά σου νούμερα, ο συνδυασμός των οποίων αντιστοιχεί και σε μία "προφητεία" που παίρνεις δίπλα από το χαρτί. Φυσικά κάθε φορά τα νούμερα είναι τυχαία (δούλευε με φωτοκύτταρο οπότε έπαιξα μαζί του με ένα φύλλο για πλάκα).
View attachment 423694

και η πίσω έξοδος που δεν πρόλαβα να εξερευνήσω μην και αργήσω - χα
View attachment 423700

Μπροστά πολλές μαϊμούδες. Μην παρασυρόμαστε από τις φώτος. Από κοντά είναι σχεδόν πάντα είναι ζώα κακιασμένα, επιθετικά και επικίνδυνα (αντίστοιχο με το να σε δαγκώσει ποντικός). Μακριά και αγαπημένοι.

View attachment 423690

Υπήρχαν τριγύρω μαγαζάκια που μπορούσες να αγοράσεις φαγητό για τις μαϊμούδες, που σίγουρα δεν ήταν κατάλληλο για αυτές (πχ ποπκορν). Όπου γίνεται αυτό μακροπρόθεσμα οδηγεί σε πολλά προβλήματα, υπερπληθυσμού, αλλαγής συμπεριφοράς, επιθετικότητας, κλπ. Μην ξεχνάμε ότι είναι άγρια ζώα.
View attachment 423697

Όταν το θυμήθηκε ο οδηγός να έρθει να μας πάρει μας πήγε στις βάρκες
View attachment 423689

Με ένα όμορφο πέρασμα μέσα από mangrove
View attachment 423688

View attachment 423687

Τα νερά δεν έχουν βάθος, οπότε οι βάρκες είναι ρηχές και μακρόστενες. Η δε μηχανή έχει ένα μεγάλο άξονα που μεταφέρει την προπέλα αρκετά μέτρα πίσω και την οποία χειρίζεται ο οδηγός έτσι ώστε μόλις να μπαίνει στο νερό για να μην πιάνει κάτω. Ο θόρυβος γενικά δαιμονισμένος, ειδικά άμα κάθεσαι πίσω.
View attachment 423686

View attachment 423685

Κάπως έτσι
View attachment 423668

Άντε και μία γερή δόση τροπικούρας επιτέλους!
View attachment 423684

View attachment 423683

View attachment 423681

View attachment 423680

View attachment 423678

Πλησιάζοντας το ψαροχώρι με τις εγκαταστάσεις πάνω από το νερό που χρησιμοποιούνταν για μαζική εστίαση.

View attachment 423677

View attachment 423676

Και εδώ η γραμμή παραγωγής. Κάθε αποβάθρα οδηγούσε σε διαφορετικό εστιατόριο. Παράδοση, τάισμα, παραλαβή με ISO.
View attachment 423675

Το τραπέζι ήταν πλούσιο (νομίζω είχε και άλλο ένα πιάτο μετά) αλλά γευστικά meh
View attachment 423674

Όπως έχω πει, οι επιχειρήσεις είναι συνήθως και ο χώρος στον οποίο ζουν οι οικογένειες, παίζουν τα παιδιά ενώ δουλεύουν οι γονείς, κλπ
View attachment 423672

Έκανα μία γρήγορη βόλτα να δω το ψαροχώρι πέρα από τα εστιατόρια πριν την αναχώρηση
View attachment 423673

View attachment 423671

Και βουρ για την επόμενη γραμμή παραγωγής στο νησί του james bond.
View attachment 423666

View attachment 423663

Με τα πιο χαρακτηριστικά σημεία
View attachment 423664

View attachment 423660

Εδώ έκανα το μπανάκι μου
View attachment 423662

Ολίγον χεσμένος από αυτό
View attachment 423661

Λέγεται ότι η συγκεκριμένη μέδουσα (που δεν είναι τεχνικά καν μέδουσα) δημιουργεί τέτοιο αφόρητο πόνο σε όσους τσιμπάει που νομίζουν ότι θα πεθάνουν και πολλοί καταλήγουν να παρακαλάνε για αυτό (βέβαια σπανίζει και είναι πολύ λιγότερο θανατηφόρα από την μινιατούρα box jelly fish).

Ένα τέτοιο νεροφάγωμα ακολούθησα για να πάω στο πίσω μέρος του νησιού
View attachment 423665

Και εδώ η φωτογραφία της ξανθιάς θεάς, πλάτη.
View attachment 423658

Από εκεί στην επόμενη γραμμή παραγωγής, αυτή με τα κανό. Εδώ η εξέδρα feeder για τους κωπηλάτες.
View attachment 423657

Το πιο αξιόλογο σημείο
View attachment 423656

Όχι δε θα σας δείξω τον εμετό με την φωτογραφία καρδούλα
View attachment 423654

Άλλη μία περίπτωση χαμένου στη μετάφραση. Πόσο είναι το κόστος εισόδου στο πάρκο;

View attachment 423655

Μερικές φώτος από την περιήγηση στην πόλη. Όπως είπαμε οι επιχειρήσεις είναι και το σπίτι. Το βράδυ ότι χώρος υπάρχει γίνεται καθιστικό, πάρκιν και ανάλογα την οικονομική δύναμη και υπνοδωμάτιο
View attachment 423652

View attachment 423651

View attachment 423650

Αυτό δε θυμάμαι τι ήταν, αποικιακό, σύγχρονο; Πάντως όμορφο, ξεχώριζε
View attachment 423648

Και κλείνω με μία φωτογραφία που αν δεν την είχα θα το είχα ξεχάσει.

Όπως περπάταγα, είδα από μακριά μία γάτα, η οποία είχε και φιόγκο, να βγαίνει μέσα από ένα στενό νιαουρίζοντας, ενώ σιγά σιγά πλησίαζε μία γιαγιάκα. Όταν η γιαγιά έφτασε κοντά έπεσε κάτω να την χαϊδέψει. Την χάιδεψε, την πήρε στην πλάτη και μπήκανε σιγά σιγά μαζί στο σπίτι της. Συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα γάτα να συμπεριφέρεται σαν σκύλος, βγαίνοντας να προϋπαντήσει το αφεντικό.
View attachment 423649

Βλέπω τις φωτογραφίες σου από Ταιλάνδη τον Αύγουστο και ο καιρός φαίνεται εξαιρετικός! Πως ήταν από βροχές? Με ενδιαφέρει το κομμάτι από Μπανγκόνγκ και πάνω.

 

[poised]

Βλέπω τις φωτογραφίες σου από Ταιλάνδη τον Αύγουστο και ο καιρός φαίνεται εξαιρετικός! Πως ήταν από βροχές? Με ενδιαφέρει το κομμάτι από Μπανγκόνγκ και πάνω.

Όπως λέγανε και οι παλιές διαφημίσεις για ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν αποτελούν εγγύηση για τις επόμενες". Ο καιρός στην ΝΑ Ασία έχει μεταβληθεί, οι βροχές (αλλά και οι ξηρασίες) έχουν γίνει πιο απρόβλεπτες και πιο δυνατές από παλιότερα. Αλλά το τι θα πετύχεις και πότε είναι θέμα τύχης.