Περιεχόμενα
Παρέλειψα να αναφέρω ότι στην Βουλγαρία, αντί για διόδια υπάρχει η λεγόμενη Βινιέτα, την οποία ως τουρίστας συμφέρει να την αγοράσεις με ισχύ μιας εβδομάδας και κοστίζει 15 λεβα(7,5 ευρώ). Μπορεί κανείς να την αγοράσει σε όλα τα βενζινάδικα.
Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε το ταξίδι για τα σύνορα της Ρουμανίας. Η διαδρομή περνάει πάλι από το Sunny Beach. Εκεί κοντά βρίσκεται και η παλιά πόλη της Μεσήμβριας(Nessebar), στην οποία κάναμε μια σύντομη επίσκεψη και μας εξέπληξε ευχάριστα. Στη συνέχεια, ο δρόμος γίνεται ορεινός, έχει αρκετές στροφές αλλά πανέμορφα τοπία. Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στη Βάρνα, στην οποία δε σταματήσαμε, αλλά υποχρεωτικά περνάς από μέσα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αρκετά συμπαθητική πόλη. Αποφασίσαμε να εισέλθουμε στη Ρουμανία από τα σύνορα στη Σιλίστρα. Η Σιλιστρα απέχει 2 ώρες από τη Βάρνα και ο δρόμος διασχίζει λοφώδεις περιοχές με ατέλειωτες εκτάσεις ηλιοτρόπιων. Τα χωριά φαίνοντας ακόμα πιο υποβαθμισμένα, με έντονη την παρουσία των Ρομά. Φτάσαμε στη Σιλίστρα κατά μεσήμερο με τη θερμοκρασία στους 37 βαθμούς. Η Σιλίστρια είναι μια παραδουνάβια πόλη, χωρίς ωστόσο κάτι ιδιαίτερο εκτός από τα άθλια σοβιετικά κτίρια. Στα σύνορα υπήρχε τεράστια ουρά 1 χιλιομέτρου και περιμέναμε τουλάχιστον 1 ώρα για να περάσουμε. Εκεί κάναμε και μερικά Λέι, που είναι το νόμισμα Ρουμανίας. Τελικώς περάσαμε τα σύνορα και περιμέναμε τη σειρά μας για το φέρι μποτ, καθώς στο συγκεκριμένο σημείο του Δούναβη δεν υπάρχει γέφυρα. Μετά από αναμονή άλλης 1 ώρας μέσα στην καυτή ζέστη, το φέρι αναχώρησε για την απέναντι ακτή, την οποία έφτασε ύστερα από 30 λεπτά. Το κόστος ήταν 8ευρώ/αμάξι. Στη Ρουμανια, αν και είχα διαβάσει για τριτοκοσμικές συνθήκες σε άλλες περιγραφές, η κατάσταση φαινόταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με τη Βουλγαρία. Περάσαμε μέσα από την συμπαθητική πόλη Καλαράσι και συνεχίσαμε το δρόμο μας, που διέσχιζε ατέλειωτες πεδιάδες, χωρίς τον παραμικρό λόφο να διακρίνεται στο οπτικό μας πεδίο. Ο δρόμος μονός, αλλά αρκετά καλός, καθώς η ευθεία δε διακόπτονταν από στροφή για δεκάδες χιλιόμετρα. Κάποια στιγμή, στις ράγες τρένου περιμέναμε γύρω στα 15 λεπτά καθώς πέρασαν 4 τρένα και η ουρά πίσω από την διαχωριστική μπάρα είχε φτάσει το 1 χιλιόμετρο. Μετά από 2,5 ώρες στους δρόμους της Ρουμανίας φτάσαμε στην Μπράιλα, την πόλη των 200.000 κατοίκων όπου θα διανυκτερεύαμε. Η πόλη βρίσκεται στην όχθη του Δούναβη, αλλά και αυτή είναι γεμάτη με ασυντήρηρες πολυκατοικίες από την εποχή του Κομμουνισμόυ. Μετά από ένα γρήγορο ντουζ στο ξενοδοχείο, και ενώ είχε βραδιάσει, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, το οποίο ήταν εξαιρετικά έρημο και φάγαμε σε μια πιτσαρία με ελληνικέ τιμές. Έπειτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, καθώς ήμσταν κουρασμένοι και η πόλη στερείται ενδιαφέροντος.
Όπως και η Βουλγαρία, έτσι και η Ρουμανία έχει τη δική της Βινιέτα, την οποία αγοράζεις σε ορισμένα μόνο βενζινάδικα και κοστίζει 3 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Προσοχή όμως! Η Ρουμανία στα σύνορα έχει ειδικό έλεχγο για Βινιέτα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, και στην έξοδό σας από την χώρα, αν δεν έχετε Βινιέτα, δε γλιτώνετε το πρόστιμο.
Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε το ταξίδι για τα σύνορα της Ρουμανίας. Η διαδρομή περνάει πάλι από το Sunny Beach. Εκεί κοντά βρίσκεται και η παλιά πόλη της Μεσήμβριας(Nessebar), στην οποία κάναμε μια σύντομη επίσκεψη και μας εξέπληξε ευχάριστα. Στη συνέχεια, ο δρόμος γίνεται ορεινός, έχει αρκετές στροφές αλλά πανέμορφα τοπία. Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στη Βάρνα, στην οποία δε σταματήσαμε, αλλά υποχρεωτικά περνάς από μέσα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αρκετά συμπαθητική πόλη. Αποφασίσαμε να εισέλθουμε στη Ρουμανία από τα σύνορα στη Σιλίστρα. Η Σιλιστρα απέχει 2 ώρες από τη Βάρνα και ο δρόμος διασχίζει λοφώδεις περιοχές με ατέλειωτες εκτάσεις ηλιοτρόπιων. Τα χωριά φαίνοντας ακόμα πιο υποβαθμισμένα, με έντονη την παρουσία των Ρομά. Φτάσαμε στη Σιλίστρα κατά μεσήμερο με τη θερμοκρασία στους 37 βαθμούς. Η Σιλίστρια είναι μια παραδουνάβια πόλη, χωρίς ωστόσο κάτι ιδιαίτερο εκτός από τα άθλια σοβιετικά κτίρια. Στα σύνορα υπήρχε τεράστια ουρά 1 χιλιομέτρου και περιμέναμε τουλάχιστον 1 ώρα για να περάσουμε. Εκεί κάναμε και μερικά Λέι, που είναι το νόμισμα Ρουμανίας. Τελικώς περάσαμε τα σύνορα και περιμέναμε τη σειρά μας για το φέρι μποτ, καθώς στο συγκεκριμένο σημείο του Δούναβη δεν υπάρχει γέφυρα. Μετά από αναμονή άλλης 1 ώρας μέσα στην καυτή ζέστη, το φέρι αναχώρησε για την απέναντι ακτή, την οποία έφτασε ύστερα από 30 λεπτά. Το κόστος ήταν 8ευρώ/αμάξι. Στη Ρουμανια, αν και είχα διαβάσει για τριτοκοσμικές συνθήκες σε άλλες περιγραφές, η κατάσταση φαινόταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με τη Βουλγαρία. Περάσαμε μέσα από την συμπαθητική πόλη Καλαράσι και συνεχίσαμε το δρόμο μας, που διέσχιζε ατέλειωτες πεδιάδες, χωρίς τον παραμικρό λόφο να διακρίνεται στο οπτικό μας πεδίο. Ο δρόμος μονός, αλλά αρκετά καλός, καθώς η ευθεία δε διακόπτονταν από στροφή για δεκάδες χιλιόμετρα. Κάποια στιγμή, στις ράγες τρένου περιμέναμε γύρω στα 15 λεπτά καθώς πέρασαν 4 τρένα και η ουρά πίσω από την διαχωριστική μπάρα είχε φτάσει το 1 χιλιόμετρο. Μετά από 2,5 ώρες στους δρόμους της Ρουμανίας φτάσαμε στην Μπράιλα, την πόλη των 200.000 κατοίκων όπου θα διανυκτερεύαμε. Η πόλη βρίσκεται στην όχθη του Δούναβη, αλλά και αυτή είναι γεμάτη με ασυντήρηρες πολυκατοικίες από την εποχή του Κομμουνισμόυ. Μετά από ένα γρήγορο ντουζ στο ξενοδοχείο, και ενώ είχε βραδιάσει, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, το οποίο ήταν εξαιρετικά έρημο και φάγαμε σε μια πιτσαρία με ελληνικέ τιμές. Έπειτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, καθώς ήμσταν κουρασμένοι και η πόλη στερείται ενδιαφέροντος.
Όπως και η Βουλγαρία, έτσι και η Ρουμανία έχει τη δική της Βινιέτα, την οποία αγοράζεις σε ορισμένα μόνο βενζινάδικα και κοστίζει 3 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Προσοχή όμως! Η Ρουμανία στα σύνορα έχει ειδικό έλεχγο για Βινιέτα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, και στην έξοδό σας από την χώρα, αν δεν έχετε Βινιέτα, δε γλιτώνετε το πρόστιμο.
Last edited: