Ilias Katsoulis
Member
- Μηνύματα
- 62
- Likes
- 327
Δύο χρόνια μετά το ταξίδι μου με την μοτοσυκλέτα στην νότια Ιταλία, παρουσιάστηκε η ευκαιρία για ένα ακόμα, συντομότερο αυτή τη φορά. Η γυναίκα του Ιταλού φίλου μου, του Fabio, είναι μισή Σλαβομακεδόνισα (πώς να τους πεις τώρα, εδώ είναι το θέμα) και έχουν σπίτι στο Lagadin, λίγο έξω από την Οχρίδα. Είχε κανονίσει να κατέβει από την Γενεύη, όπου μένουν, με την μοτοσυκλέτα του και μου πρότεινε να ανέβω κι εγώ για να κάνουμε καμιά βόλτα στα πέριξ. Η ιδέα δεν ήταν καθόλου κακή, στο πρόγραμμα θα μπορούσε να μπει η Αλβανία αλλά και η Καστοριά, που σκεφτόμουν καιρό ότι έπρεπε επιτέλους να πάω κάποτε. Η οριστική απόφαση ελήφθη 2-3 ημέρες πριν, γιατί με τον καύσωνα δεν είναι και εύκολο να κάνεις 600+ χιλιόμετρα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κάνω διανυκτέρευση κοντά στο Αμύνταιο και την άλλη ημέρα να πάω άνετα στην Οχρίδα, μια αναποδιά όμως ανέβαλε για μία ημέρα την αναχώρησή μου, έτσι είπα να πάω κατευθείαν στην Οχρίδα, γιατί και τα παιδιά θα έφευγαν στο τέλος της επόμενης εβδομάδας.
Το ταξίδι λοιπόν άρχισε το Σάββατο, 29 Ιουλίου, πολύ νωρίς, για να κάνω μέρος της διαδρομής με δροσιά, και σίγουρα ήταν αρκετά κουραστικό. Πήρα τον αυτοκινητόδρομο μέχρι την Λάρισα και μετά στην Ελασσόνα έκανα την πρώτη κάπως μεγάλη στάση στην συμπαθητική κεντρική της πλατεία για ξεμούδιασμα, πρόχειρο φαγητό και κυρίως νερό ….. πολύ νερό!!!
Ελασσόνα
Η συνέχεια ήταν πιο δύσκολη γιατί άρχισε να βγαίνει η κούραση, σχεδόν όλη η διαδρομή είναι ωραία, αλλά όχι αυτοκινητόδρομος. Με τα πολλά έφτασα στα σύνορα, πάνω από την Φλώρινα, και τα πέρασα γρήγορα. Παρένθεση, αν περάσετε αυτά τα σύνορα (ωραίο το tax free shop) και θέλετε να πάτε τουαλέτα, πηγαίνετε από την Ελληνική πλευρά. Η απέναντι είναι μία αηδία!!!!! Μία μικρή στάση για χαλάρωμα και μετά το πολύ ωραίο κομμάτι μέχρι την Οχρίδα, μέσω Μοναστηρίου (Bitola, αν προτιμάτε), μόνο που εμένα μου φάνηκε Γολγοθάς. Εδώ έβγαινε η κούραση πραγματικά.
Πρώτη στάση λίγο μετά τα σύνορα
Τέλος πάντων έφτασα στην Οχρίδα κατά τις 6 το απόγευμα. Ο Fabio μου είχε πει να του τηλεφωνήσω, εγώ όμως ήμουν τόσο μπαϊλντισμένος που πήγα στο κέντρο, πάρκαρα την μοτοσυκλέτα στο πεζοδρόμιο (Βαλκάνια, επιτρέπεται) και βρήκα ένα sport cafe να καθίσω και να πάρω μια μπίρα. Ήταν από τις πιο ωραίες μπίρες που έχω πιεί στη ζωή μου, 12 ώρες στον δρόμο είχα συμπληρώσει! Εκεί μου πιάσανε κουβέντα και μερικοί θαμώνες, πρέπει να ήμουνα ωραίο θέαμα, μόλις τους είπα ότι είμαι Έλληνας με ρώτησαν τι γίνεται με τις φωτιές στην Ελλάδα και η συμπεριφορά τους ήταν πολύ φιλική. Τέλος πάντων μετά από λίγο επικοινώνησα με τον Fabio, ήρθε να με οδηγήσει στο σπίτι, πήγα στο δωμάτιό μου, ένα ντους και ήρθα στα συγκαλά μου. Το πρώτο και, ως συνήθως, δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού είχε τελειώσει, περιττό να πω βέβαια ότι δεν συνιστώ σε κανέναν να το κάνει μονορούφι, ακόμη και με αυτοκίνητο!
Θέα της λίμνης από το σπίτι στο Lagadin
Το πρώτο βράδυ ήταν για ξεκούραση. Την επόμενη ημέρα άρχισε η περιήγηση της πόλης. Είχα ξαναπάει στην Οχρίδα, πριν από αρκετά χρόνια, είχε και τότε αρκετό κόσμο, αλλά τώρα την βρήκα πολύ αλλαγμένη, σχεδόν δεν την γνώρισα! Ξενοδοχεία παντού, ειδικά στην παραλιακή μέχρι το Lagadin, πολύ περισσότερα εστιατόρια, καφέ, τουριστικά μαγαζιά και εκμετάλλευση κάθε γωνιάς της λίμνης όπου μπορεί να κολυμπήσει κάποιος. Το κέντρο της παραμένει πολύ ωραίο, με καλοδιατηρημένα σπίτια και γραφικά σοκάκια. Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, χτισμένη σε ένα βράχο δίπλα στην λίμνη, είναι ένα από τα εμβληματικά της αξιοθέατα. Το άλλο είναι η εκκλησία των Αγίων Κλήμεντος και Παντελεήμονος, θεωρείται σημαντικότερη και είναι χτισμένη λίγο ψηλότερα, στον λόφο της πόλης, προσφέροντας ακόμα ωραιότερη θέα στην λίμνη, ενώ υπάρχει και ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος δίπλα. Το Κάστρο και το Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, όπου γίνονται και πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, συμπληρώνουν τα αξιοθέατα στον λόφο (αυτά τα είχα δει την πρώτη φορά και δεν ξαναπήγα). Ωραίος είναι και ο ναός της Αγίας Σοφίας Οχρίδας, μην ξεχνάμε ότι η πόλη ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και υπάρχουν πολλές μικρότερες εκκλησίες.
Ναός Αγίας Σοφίας
Αξίζει μία επίσκεψη στην οικία - μουσείο των Ρόμπεφ, βλέπει κανείς πως ζούσαν οι πλούσιες οικογένειες τον 19ο αιώνα. Η βόλτα από την κεντρική πλατεία μέσω της οδού του Αγίου Κλήμεντος, μέχρι το τζαμί του Αλή Πασά είναι ευχάριστη. Μπροστά στο τζαμί υπάρχει μια πλατεία με τον ανατολικό πλάτανο της Οχρίδας (λέγεται ότι είναι πάνω από 1000 χρόνων), συνεχίζοντας στην οδό Γκότσε Ντέλτσεβ μπαίνουμε στην μουσουλμανική περιοχή, με πολλά μαγαζιά λαϊκής τέχνης, φαγάδικα και φούρνους.
Μουσείο Robev
Αξίζει να σημειώσω ότι στα διάφορα τουριστικά μαγαζιά δεν πουλάγανε πια μαγνητάκια, μπρελόκ και τα σχετικά, με σημαίες με την ήλιο της Βεργίνας ή τον χάρτη της «μεγάλης Μακεδονίας», όπως την φαντάζονταν (-νται; ) που περιελάμβανε όλη την Ελληνική Μακεδονία, μικρό μέρος της Βουλγαρίας, αλλά και της Αλβανίας. Μονά-ζυγά δικά μου
. Το είχα βρει τουλάχιστον προκλητικό. Τώρα μόνο κάτι αρχαιοελληνικές προτομές έχουν μείνει . Σε συζήτηση που είχα με έναν φίλο των παιδιών επικεντρωθήκαμε σε αυτά που έγιναν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τον δικό μας εμφύλιο. Διαφωνήσαμε, πολιτισμένα σίγουρα, έχουν γαλουχηθεί με την δική τους πλευρά της ιστορίας, η συζήτηση δεν έφτασε μέχρι την αρχαιότητα. Ο Fabio πάντως μου είπε, όταν τον ρώτησα κάποια άλλη στιγμή, ότι τόσο η Liljana (η γυναίκα του) αλλά και αρκετός κόσμος πια έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η ιστορία με τον Μέγα Αλέξανδρο είναι απλά προπαγάνδα. Δεν ήθελα να το προχωρήσω πολύ, φιλοξενούμενος ήμουνα. Πάντως το όνομα Βόρεια Μακεδονία δεν το χρησιμοποιεί κανείς, ακόμα και τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματά τους Republika Makedonija (στα Κυριλλικά) γράφουν, ενώ η Liljana μου είχε πει, την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί, ότι ο κόσμος δεν είναι ικανοποιημένος με την συμφωνία. Τι να πω, ίσως την επόμενη φορά που θα τους δω, θα το κουβεντιάσω περισσότερο, μπας και καταλάβω κι εγώ τι ακριβώς θέλουν και πιστεύουν.
Για να επιστρέψω στα ταξιδιωτικά πάντως, την τελευταία ημέρα ο Fabio είχε προτείνει να πάμε στο Πάρκο Γκαλιτσίτσα, επιτέλους μια βόλτα με τις μηχανές
. Το πάρκο βρίσκεται στην λωρίδα που χωρίζει την λίμνη της Οχρίδας από την Μεγάλη Πρέσπα και είναι ένα βουνό με ύψος πάνω από 2000 μέτρα! Ο δρόμος που ανεβαίνει είναι καλός (πληρώσαμε και εισιτήριο) ενώ η θέα της λίμνης….. επιβλητική! Κατεβήκαμε από την ανατολική πλευρά και βρεθήκαμε στις όχθες της Μεγάλης Πρέσπας, ψάχνοντας για ένα εστιατόριο που μας είχαν συστήσει. Οι οδηγίες δεν ήταν καλές, σταματήσαμε και ενώ έψαχνε ο Fabio στο κινητό, ρώτησα έναν τοπικό, ο οποίος μας πρότεινε δύο άλλα εστιατόρια και μας είπε να τον ακολουθήσουμε, μια και πήγαινε προς τα εκεί. Διαλέξαμε το πολύ ωραίο Restaurant Galaxy, δίπλα στην λίμνη, κοντά σε ένα χωριό που λέγεται Pretor. Τα γράφω όλα αυτά γιατί πιάσαμε κουβέντα με μια παρέα μπαίνοντας και μας είπαν ότι του χρόνου θα ανοίξει συνοριακό πέρασμα με την Ελλάδα στις όχθες της λίμνης και η Φλώρινα θα είναι δίπλα. Φάγαμε πολύ καλά, η μοναδική φορά που έφαγα σε εστιατόριο, και φυσικά σε πολύ χαμηλή τιμή.
Επιστροφή στην Οχρίδα όπου έκανα στάση για να επισκεφτώ ξανά την εκκλησία των Αγίων Κλήμεντος και Παντελεήμονος και να κάνω μία τελευταία βόλτα στην πόλη.
Το αρχαίο Ελληνικό θέατρο
Show με φίδια (δεν σχολιάζω )
Το τελευταίο βράδυ πέρασε όπως και τα άλλα, στο σπίτι των παιδιών με παρέα, άλλωστε θέλαμε να φύγουμε σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί. Γενικά δεν είδα την νυχτερινή ζωή, αν κρίνω όμως από τον αριθμό των καφέ-μπαρ και των εστιατορίων, δεν πρέπει να είναι άσχημη. Η σύνοψη της διαμονής μου στην (πώς να την πεις τώρα …..): η Οχρίδα αξίζει πραγματικά, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, όποτε είπα ότι είμαι Έλληνας δεν «στραβομουτσούνιασε» κανένας, ενώ το κόστος ζωής είναι πολύ χαμηλότερο από της Ελλάδας, η βενζίνη για παράδειγμα κοστίζει περίπου 1,2 Ευρώ/ λίτρο, ακόμα φτηνότερα αναλογικά είναι το φαγητό, οι καφέδες κλπ. Αφού το έφερε η κουβέντα , το φαγητό είναι καλό, η κουζίνα τους μοιάζει με την δική μας, με αρκετά περισσότερα κεμπάπ. Οι πιο δημοφιλείς μπίρες τους είναι η Skopsko και η Zlaten Dab (αρκετά καλές), ενώ έχουν ωραία κρασιά, τα Tikves είναι τα γνωστότερα, δοκίμασα ένα κόκκινο, όπως και ένα άλλο από την Οχρίδα που μου έκαναν δώρο (δεν κράτησα το όνομα). Αγγλικά γενικά μιλάνε, άλλωστε είναι το πιο τουριστικό μέρος της χώρας.
Εγερτήριο λοιπόν σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί, τελευταία πακεταρίσματα για εμένα και αναχώρηση για Αλβανία. Τα σύνορα είναι πολύ κοντά και λίγο πριν βρίσκεται το εξαιρετικό μοναστήρι του Οσίου Ναούμ (Manastir Sveti Naum), το είχα επισκεφτεί την πρώτη φορά και δεν κάναμε στάση, αξίζει πάντως! Περάσαμε γρήγορα τα σύνορα και πήραμε τον δρόμο για την Κορυτσά (Korça στα Αλβανικά), αφού περάσαμε από το Πόγραδετς. Ο δρόμος είναι καλός και αρκετά φαρδύς, διόδια δεν υπάρχουν. Τα πρώτα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση ήταν τα πάμπολλα βενζινάδικα (κανένας κίνδυνος να μείνεις από βενζίνη) και τα εξωφρενικά όρια ταχύτητας , μας το είχαν πει αυτό βέβαια, για παράδειγμα τμήματα του δρόμου με ευθεία και τέλεια ορατότητα: 60 χλ./ώρα!!! Δεν τα τηρήσαμε κατά γράμμα, αλλά και δεν το παρακάναμε, ποτέ δεν ξέρεις……. Το τρίτο ήταν τα πολλά σχετικά καινούργια σπίτια, δεν μιλάμε για βίλες, αλλά αρκετά μεγάλα, δείγμα κάποιας ευμάρειας τουλάχιστον.
Άφιξη στην Κορυτσά μετά από 2 ώρες πάνω κάτω και κατευθείαν στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει, το B&B Korça Smile Hotel. Πολύ καλό και εξαιρετικά βολικό , σε ήσυχο παράδρομο της κεντρικής λεωφόρου Fan Noli, 200 περίπου μέτρα από το κέντρο, με δικές του θέσεις για παρκάρισμα μπροστά στην είσοδο. Αφού έβαλα τα πράγματα στο δωμάτιό μου (τα παιδιά είχαν αποφασίσει να γυρίσουν στην Οχρίδα το απόγευμα), πήγαμε να φάμε, μετά από υπόδειξη της ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου, στο εστιατόριο – μπυραρία Panda (το φαγητό και ο χώρος εξαιρετικά) και ύστερα δίπλα, στο Μουσείο Μεσαιωνικής Τέχνης της Κορυτσάς (National Museum of Medieval Art - Into Albania). Ενδιαφέρον και πολύ ωραία «στημένο», κυρίως με εικονίσματα. Μετά το μουσείο πήγαμε στο κέντρο, περάσαμε μπροστά από τον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό και περπατήσαμε στην πεζοδρομημένη οδό Αγίου Γεωργίου (Bulevardi Shën Gjergji), γεμάτη καταστήματα, ωραία καφέ-μπαρ και εστιατόρια. Είχα διαβάσει ότι η Κορυτσά είναι όμορφη και δεν είναι καθόλου υπερβολή. Η πρώτη βόλτα με έπεισε να μείνω και δεύτερο βράδυ, να έχω μία ολόκληρη ημέρα στην διάθεσή μου. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αποχαιρέτησα τα παιδιά που γύρισαν στην Οχρίδα. Λίγη χαλάρωση και μετά βραδινή έξοδος. Η πόλη είναι πολύ ζωντανή, όλος ο κόσμος έξω ήταν, ενώ, εκτός από τον πεζόδρομο, πολλή ζωή (και την ημέρα, όπως διαπίστωσα την επομένη) έχει η Λεωφόρος Δημοκρατίας (Bulevardi Republika).
Κεμπάπ σε ωραίο μαγαζάκι στον πεζόδρομο, μπίρα σε ωραίο καφέ, απέναντι ακριβώς από τον φωταγωγημένο Καθεδρικό Ναό και πίσω στο ξενοδοχείο.
Την επόμενη ημέρα η πρώτη επίσκεψη ήταν στο Εθνικό Μουσείο Εκπαίδευσης (Mësonjëtorja e parë shqipe dhe Muzeu i Arsimit), στο πολύ ωραίο και καλοδιατηρημένο κτίριο όπου στεγάστηκε το πρώτο σχολείο θηλέων της πόλης, με υλικό σχετικό με την εκπαίδευση φυσικά. Αρκετά ενδιαφέρον!
'
Η δεύτερη επιλογή μου ήταν το Φωτογραφικό Μουσείο Gjon Mili, στον πεζόδρομο και αυτό, στεγάζεται σε ένα πολύ ωραίο κτίριο και έχει το όνομα ενός πρωτοποριακού Αλβανού φωτογράφου (Gjon Mili - Wikipedia). Πρέπει να είναι πολύ ωραίο, λέω πρέπει γιατί πέρασα τρεις ή τέσσερεις φορές αλλά ήταν κλειστό (τις ώρες που έγραφε ότι ήταν ανοικτό, έτσι ; )! Κρίμα! Τέλος πάντων, μεταξύ 1ης και 2ης αποτυχημένης προσπάθειας, κατηφόρισα τον πεζόδρομο, πέρασα έξω από το φουτουριστικό θέατρο Andon Zako Cajpuri και βρέθηκα στο γραφικότερο μέρος της Κορυτσάς, το Παλιό Παζάρι (Pazari i Korçës). Πρόκειται για έναν ανοιχτό χώρο, υπάρχει και ένα καινούργιο εμπορικό κέντρο, γύρω από μία μεγάλη πλατεία, με άπειρα καταστήματα, κυρίως τουριστικών ειδών, αλλά και πολλά εστιατόρια και καφέ. Τα κτίρια είναι παλιά και καλοδιατηρημένα, η βόλτα αξίζει πραγματικά! Σε έναν παράδρομο βρήκα ένα μικρό κατάστημα με ποτά. Ήθελα να αγοράσω κάτι (η χώρα έχει πολλές ρακές και φημίζεται για τα κονιάκ της, brandy το πιο σωστό), οι άνθρωποι μου έδωσαν να δοκιμάσω μερικές ρακές και διάλεξα μία. Ύστερα κάθισα στην πλατεία, πολύ ευχάριστη, γινόταν χαμός από κόσμο, γενικά οι Αλβανοί στο έξω είναι όπως όλοι οι Βαλκάνιοι!
Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με βόλτες στην Bulevardi Republika (πολλά ωραία παλιά σπίτια, σε ένα από αυτά βρίσκεται και το Ελληνικό Προξενείο) και επίσκεψη μέσα στον Καθεδρικό Ναό. Αφού έφαγα στο Panda (αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε), γύρισα στο ξενοδοχείο για λίγη απογευματινή ξεκούραση, μην ξεχνάμε ότι έκανε ζέστη, το βράδυ έξοδος για snack και μπίρες στο παζάρι και στον πεζόδρομο . Εν ολίγοις δεν μετάνιωσα καθόλου που επεξέτεινα κατά μία διανυκτέρευση την διαμονή μου, η Κορυτσά είναι όμορφη, ευχάριστη και ζωντανή πόλη, ο κόσμος ευγενικός (πουθενά δεν ένιωσα ανασφάλεια), το φαγητό καλό και φτηνό, όπως τα πάντα στην Αλβανία εκτός από την βενζίνη που κοστίζει όσο και στην Ελλάδα! Σημείωση: κάρτες δεν δέχονται στα περισσότερα μέρη, αλλά γραφεία αλλαγής υπάρχουν αρκετά.
Το ξενοδοχείο
Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς, ήπια έναν τελευταίο καφέ απέναντι από τον Καθεδρικό και φόρτωσα τα πράγματα. Είχε έλθει η ώρα για επιστροφή στην πατρίδα. Αποχαιρέτησα την ευγενέστατη οικοδέσποινα, ο άντρας της, που σημειωτέον μιλάει πολύ καλά Ελληνικά γιατί είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα, κοιμόταν ακόμα . Έξοδος από την πόλη, ο δρόμος προς τα σύνορα πολύ καλός, έβαλα βενζίνη με όσα Lek μου είχαν μείνει (πιάσαμε κουβέντα με τον βενζινά, είχε δουλέψει κι αυτός στην Ελλάδα) και σε λίγο παραπάνω από μισή ώρα ήμουνα στα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής. Είχε κάποια ουρά, στην Ελληνική πλευρά ελέγχανε μόνο τα Αλβανικά αυτοκίνητα, ακολούθησα έναν Αλβανό μοτοσικλετιστή που πέρασε την ουρά, με άφησε να περάσω πρώτος και πέρασα αμέσως. Πίσω στην πατρίδα λοιπόν, αμέσως αυτοκινητόδρομος (και 1 Ευρώ διόδια, μην ξεχνιόμαστε) και άφιξη στην Καστοριά όπου πάρκαρα αμέσως έξω από ένα καφέ στην όχθη της λίμνης. Είχα επιθυμήσει ένα Cappuccino freddo ρε παιδί μου, άλλωστε είχα φτάσει αρκετά νωρίς, δεν ήξερα αν θα ήταν διαθέσιμο το δωμάτιό μου! Τον απόλαυσα πάντως με το παραπάνω, η θέα στην λίμνη είναι πανέμορφη! Αφού κάθισα αρκετά, πήγα στο ξενοδοχείο μου το Hotel Anastasiou, βολικότατο για όποιον έχει μεταφορικό μέσο, ήσυχο, με ωραία δωμάτια (το δικό μου είχε την θέα που βλέπετε στην φωτογραφία), κάτι λιγότερο από 4 χιλιόμετρα από το μεγάλο parking της πόλης.
Μετά την τακτοποίηση, κατέβασμα στην πόλη, παρκάρισμα και ανέβασμα με τα πόδια στο εξαιρετικό Βυζαντινό Μουσείο της Καστοριάς. Τα εκθέματά του είναι κυρίως Βυζαντινά εικονίσματα και ο χώρος είναι πολύ όμορφος! Λίγη βόλτα στα πέριξ, κατέβασμα στην λίμνη και βόλτα μέχρι την συνοικία Ντολτσό, με τα εντυπωσιακά παλιά αρχοντικά και την ομώνυμη πλατεία για χαλάρωση (η ζέστη συνεχιζόταν απτόητη!!!). Επισκέφτηκα το Λαογραφικό Μουσείο. Στεγάζεται στο αρχοντικό Νεράτζη Αϊβάζη και σε μεταφέρει στο παρελθόν, εδώ βλέπεις πως ήταν τα σπίτια των εύπορων οικογενειών τους προηγούμενους αιώνες. Ωραίο, αξίζει πραγματικά και εξαιρετική η ξενάγηση της κυρίας που ήταν στην είσοδο! Μετά ήθελα να πάω στο Ενδυματολογικό Μουσείο αλλά ήταν κλειστό Αφού έφαγα κάτι, χάζεψα λίγο τα καταστήματα, όπου διαπίστωσα ότι εκτός από πολλά γουναρικά, οι βιοτεχνίες φτιάχνουν και πολλά δερμάτινα είδη, καλά και πολλά σε προσιτές τιμές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μεσημεριανός ύπνος και βραδινή έξοδος. Το βράδυ στην περατζάδα της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι πραγματικά ευχάριστο, τα εστιατόρια και τα καφέ-μπαρ ήταν φίσκα από κόσμο, η δε θέα είναι μαγευτική! Είχα διαβάσει και ακούσει φυσικά πως η Καστοριά είναι από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας, το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι!
Το Λαογραφικό Μουσείο
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στο Δισπηλιό, στο νοτιότερο σημείο της λίμνης, 3 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο και 7 περίπου από την Καστοριά, όπου βρίσκεται μία αναπαράσταση ενός παραλίμνιου προϊστορικού οικισμού (Δισπηλιό Καστοριάς - Βικιπαίδεια), πολύ ενδιαφέρουσα, παίρνεις μια ιδέα για το πώς ζούσαν οι μακρινοί μας πρόγονοι. Στη συνέχεια πήγα πάλι στο Ντολτσό και το γύρισα λίγο περισσότερο. Η ημέρα συνεχίστηκε με βόλτες, φαγητό, άραγμα για καφέδες (μα είναι πραγματικά όμορφη η θέα από την Μεγάλου Αλεξάνδρου!!!!). Τελευταίο αξιοθέατο, το Ενυδρείο Καστοριάς, ενδιαφέρον, μαθαίνεις και κάτι για την πανίδα της λίμνης. Ύστερα η απαραίτητη σιέστα στο ξενοδοχείο και φυσικά βραδινή βόλτα, ανακάλυψα το καφέ-μπαρ El grano de café (11ης Νοεμβρίου 6), ωραίο για ποτό.
Δισπηλιό
Ντολτσό
Ενυδρείο
Η τελευταία ημέρα ήταν της επιστροφής στην Αθήνα. Έφυγα φυσικά νωρίς και πήγα μέσω Καλαμπάκας, σταμάτησα στα Τρίκαλα για καφέ στον πεζόδρομο, στην Καρδίτσα για ένα γρήγορο φαγητό, έκανα και άλλες στάσεις στον διαδρομή Λαμία - Αθήνα (είχα μάθει το μάθημά μου) και έφτασα στην Αθήνα σχετικά νωρίς και σίγουρα πολύ λιγότερο κουρασμένος από ότι στο πήγαινε, είναι και μικρότερη η απόσταση.
Το ταξίδι τελείωσε αισίως χωρίς πρόβλημα και εν ολίγοις ήταν εξαιρετικό! Καλά να είμαστε να κάνουμε καινούργια παρόμοια, έκανα μία πρόταση στον Fabio, αφού και του χρόνου θα κατέβει σχεδόν σίγουρα στην Οχρίδα. Ίδωμεν και ….. επιφυλάσσομαι .
Το ταξίδι λοιπόν άρχισε το Σάββατο, 29 Ιουλίου, πολύ νωρίς, για να κάνω μέρος της διαδρομής με δροσιά, και σίγουρα ήταν αρκετά κουραστικό. Πήρα τον αυτοκινητόδρομο μέχρι την Λάρισα και μετά στην Ελασσόνα έκανα την πρώτη κάπως μεγάλη στάση στην συμπαθητική κεντρική της πλατεία για ξεμούδιασμα, πρόχειρο φαγητό και κυρίως νερό ….. πολύ νερό!!!
ΕλασσόναΗ συνέχεια ήταν πιο δύσκολη γιατί άρχισε να βγαίνει η κούραση, σχεδόν όλη η διαδρομή είναι ωραία, αλλά όχι αυτοκινητόδρομος. Με τα πολλά έφτασα στα σύνορα, πάνω από την Φλώρινα, και τα πέρασα γρήγορα. Παρένθεση, αν περάσετε αυτά τα σύνορα (ωραίο το tax free shop) και θέλετε να πάτε τουαλέτα, πηγαίνετε από την Ελληνική πλευρά. Η απέναντι είναι μία αηδία!!!!! Μία μικρή στάση για χαλάρωμα και μετά το πολύ ωραίο κομμάτι μέχρι την Οχρίδα, μέσω Μοναστηρίου (Bitola, αν προτιμάτε), μόνο που εμένα μου φάνηκε Γολγοθάς. Εδώ έβγαινε η κούραση πραγματικά.
Πρώτη στάση λίγο μετά τα σύνορα Τέλος πάντων έφτασα στην Οχρίδα κατά τις 6 το απόγευμα. Ο Fabio μου είχε πει να του τηλεφωνήσω, εγώ όμως ήμουν τόσο μπαϊλντισμένος που πήγα στο κέντρο, πάρκαρα την μοτοσυκλέτα στο πεζοδρόμιο (Βαλκάνια, επιτρέπεται) και βρήκα ένα sport cafe να καθίσω και να πάρω μια μπίρα. Ήταν από τις πιο ωραίες μπίρες που έχω πιεί στη ζωή μου, 12 ώρες στον δρόμο είχα συμπληρώσει! Εκεί μου πιάσανε κουβέντα και μερικοί θαμώνες, πρέπει να ήμουνα ωραίο θέαμα, μόλις τους είπα ότι είμαι Έλληνας με ρώτησαν τι γίνεται με τις φωτιές στην Ελλάδα και η συμπεριφορά τους ήταν πολύ φιλική. Τέλος πάντων μετά από λίγο επικοινώνησα με τον Fabio, ήρθε να με οδηγήσει στο σπίτι, πήγα στο δωμάτιό μου, ένα ντους και ήρθα στα συγκαλά μου. Το πρώτο και, ως συνήθως, δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού είχε τελειώσει, περιττό να πω βέβαια ότι δεν συνιστώ σε κανέναν να το κάνει μονορούφι, ακόμη και με αυτοκίνητο!
Θέα της λίμνης από το σπίτι στο LagadinΤο πρώτο βράδυ ήταν για ξεκούραση. Την επόμενη ημέρα άρχισε η περιήγηση της πόλης. Είχα ξαναπάει στην Οχρίδα, πριν από αρκετά χρόνια, είχε και τότε αρκετό κόσμο, αλλά τώρα την βρήκα πολύ αλλαγμένη, σχεδόν δεν την γνώρισα! Ξενοδοχεία παντού, ειδικά στην παραλιακή μέχρι το Lagadin, πολύ περισσότερα εστιατόρια, καφέ, τουριστικά μαγαζιά και εκμετάλλευση κάθε γωνιάς της λίμνης όπου μπορεί να κολυμπήσει κάποιος. Το κέντρο της παραμένει πολύ ωραίο, με καλοδιατηρημένα σπίτια και γραφικά σοκάκια. Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, χτισμένη σε ένα βράχο δίπλα στην λίμνη, είναι ένα από τα εμβληματικά της αξιοθέατα. Το άλλο είναι η εκκλησία των Αγίων Κλήμεντος και Παντελεήμονος, θεωρείται σημαντικότερη και είναι χτισμένη λίγο ψηλότερα, στον λόφο της πόλης, προσφέροντας ακόμα ωραιότερη θέα στην λίμνη, ενώ υπάρχει και ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος δίπλα. Το Κάστρο και το Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, όπου γίνονται και πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, συμπληρώνουν τα αξιοθέατα στον λόφο (αυτά τα είχα δει την πρώτη φορά και δεν ξαναπήγα). Ωραίος είναι και ο ναός της Αγίας Σοφίας Οχρίδας, μην ξεχνάμε ότι η πόλη ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και υπάρχουν πολλές μικρότερες εκκλησίες.
Ναός Αγίας ΣοφίαςΑξίζει μία επίσκεψη στην οικία - μουσείο των Ρόμπεφ, βλέπει κανείς πως ζούσαν οι πλούσιες οικογένειες τον 19ο αιώνα. Η βόλτα από την κεντρική πλατεία μέσω της οδού του Αγίου Κλήμεντος, μέχρι το τζαμί του Αλή Πασά είναι ευχάριστη. Μπροστά στο τζαμί υπάρχει μια πλατεία με τον ανατολικό πλάτανο της Οχρίδας (λέγεται ότι είναι πάνω από 1000 χρόνων), συνεχίζοντας στην οδό Γκότσε Ντέλτσεβ μπαίνουμε στην μουσουλμανική περιοχή, με πολλά μαγαζιά λαϊκής τέχνης, φαγάδικα και φούρνους.
Μουσείο Robev
Αξίζει να σημειώσω ότι στα διάφορα τουριστικά μαγαζιά δεν πουλάγανε πια μαγνητάκια, μπρελόκ και τα σχετικά, με σημαίες με την ήλιο της Βεργίνας ή τον χάρτη της «μεγάλης Μακεδονίας», όπως την φαντάζονταν (-νται; ) που περιελάμβανε όλη την Ελληνική Μακεδονία, μικρό μέρος της Βουλγαρίας, αλλά και της Αλβανίας. Μονά-ζυγά δικά μου
. Το είχα βρει τουλάχιστον προκλητικό. Τώρα μόνο κάτι αρχαιοελληνικές προτομές έχουν μείνει . Σε συζήτηση που είχα με έναν φίλο των παιδιών επικεντρωθήκαμε σε αυτά που έγιναν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τον δικό μας εμφύλιο. Διαφωνήσαμε, πολιτισμένα σίγουρα, έχουν γαλουχηθεί με την δική τους πλευρά της ιστορίας, η συζήτηση δεν έφτασε μέχρι την αρχαιότητα. Ο Fabio πάντως μου είπε, όταν τον ρώτησα κάποια άλλη στιγμή, ότι τόσο η Liljana (η γυναίκα του) αλλά και αρκετός κόσμος πια έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η ιστορία με τον Μέγα Αλέξανδρο είναι απλά προπαγάνδα. Δεν ήθελα να το προχωρήσω πολύ, φιλοξενούμενος ήμουνα. Πάντως το όνομα Βόρεια Μακεδονία δεν το χρησιμοποιεί κανείς, ακόμα και τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματά τους Republika Makedonija (στα Κυριλλικά) γράφουν, ενώ η Liljana μου είχε πει, την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί, ότι ο κόσμος δεν είναι ικανοποιημένος με την συμφωνία. Τι να πω, ίσως την επόμενη φορά που θα τους δω, θα το κουβεντιάσω περισσότερο, μπας και καταλάβω κι εγώ τι ακριβώς θέλουν και πιστεύουν.
Για να επιστρέψω στα ταξιδιωτικά πάντως, την τελευταία ημέρα ο Fabio είχε προτείνει να πάμε στο Πάρκο Γκαλιτσίτσα, επιτέλους μια βόλτα με τις μηχανές
. Το πάρκο βρίσκεται στην λωρίδα που χωρίζει την λίμνη της Οχρίδας από την Μεγάλη Πρέσπα και είναι ένα βουνό με ύψος πάνω από 2000 μέτρα! Ο δρόμος που ανεβαίνει είναι καλός (πληρώσαμε και εισιτήριο) ενώ η θέα της λίμνης….. επιβλητική! Κατεβήκαμε από την ανατολική πλευρά και βρεθήκαμε στις όχθες της Μεγάλης Πρέσπας, ψάχνοντας για ένα εστιατόριο που μας είχαν συστήσει. Οι οδηγίες δεν ήταν καλές, σταματήσαμε και ενώ έψαχνε ο Fabio στο κινητό, ρώτησα έναν τοπικό, ο οποίος μας πρότεινε δύο άλλα εστιατόρια και μας είπε να τον ακολουθήσουμε, μια και πήγαινε προς τα εκεί. Διαλέξαμε το πολύ ωραίο Restaurant Galaxy, δίπλα στην λίμνη, κοντά σε ένα χωριό που λέγεται Pretor. Τα γράφω όλα αυτά γιατί πιάσαμε κουβέντα με μια παρέα μπαίνοντας και μας είπαν ότι του χρόνου θα ανοίξει συνοριακό πέρασμα με την Ελλάδα στις όχθες της λίμνης και η Φλώρινα θα είναι δίπλα. Φάγαμε πολύ καλά, η μοναδική φορά που έφαγα σε εστιατόριο, και φυσικά σε πολύ χαμηλή τιμή.
Επιστροφή στην Οχρίδα όπου έκανα στάση για να επισκεφτώ ξανά την εκκλησία των Αγίων Κλήμεντος και Παντελεήμονος και να κάνω μία τελευταία βόλτα στην πόλη.
Το αρχαίο Ελληνικό θέατρο
Show με φίδια (δεν σχολιάζω )Το τελευταίο βράδυ πέρασε όπως και τα άλλα, στο σπίτι των παιδιών με παρέα, άλλωστε θέλαμε να φύγουμε σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί. Γενικά δεν είδα την νυχτερινή ζωή, αν κρίνω όμως από τον αριθμό των καφέ-μπαρ και των εστιατορίων, δεν πρέπει να είναι άσχημη. Η σύνοψη της διαμονής μου στην (πώς να την πεις τώρα …..): η Οχρίδα αξίζει πραγματικά, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, όποτε είπα ότι είμαι Έλληνας δεν «στραβομουτσούνιασε» κανένας, ενώ το κόστος ζωής είναι πολύ χαμηλότερο από της Ελλάδας, η βενζίνη για παράδειγμα κοστίζει περίπου 1,2 Ευρώ/ λίτρο, ακόμα φτηνότερα αναλογικά είναι το φαγητό, οι καφέδες κλπ. Αφού το έφερε η κουβέντα , το φαγητό είναι καλό, η κουζίνα τους μοιάζει με την δική μας, με αρκετά περισσότερα κεμπάπ. Οι πιο δημοφιλείς μπίρες τους είναι η Skopsko και η Zlaten Dab (αρκετά καλές), ενώ έχουν ωραία κρασιά, τα Tikves είναι τα γνωστότερα, δοκίμασα ένα κόκκινο, όπως και ένα άλλο από την Οχρίδα που μου έκαναν δώρο (δεν κράτησα το όνομα). Αγγλικά γενικά μιλάνε, άλλωστε είναι το πιο τουριστικό μέρος της χώρας.
Εγερτήριο λοιπόν σχετικά νωρίς το επόμενο πρωί, τελευταία πακεταρίσματα για εμένα και αναχώρηση για Αλβανία. Τα σύνορα είναι πολύ κοντά και λίγο πριν βρίσκεται το εξαιρετικό μοναστήρι του Οσίου Ναούμ (Manastir Sveti Naum), το είχα επισκεφτεί την πρώτη φορά και δεν κάναμε στάση, αξίζει πάντως! Περάσαμε γρήγορα τα σύνορα και πήραμε τον δρόμο για την Κορυτσά (Korça στα Αλβανικά), αφού περάσαμε από το Πόγραδετς. Ο δρόμος είναι καλός και αρκετά φαρδύς, διόδια δεν υπάρχουν. Τα πρώτα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση ήταν τα πάμπολλα βενζινάδικα (κανένας κίνδυνος να μείνεις από βενζίνη) και τα εξωφρενικά όρια ταχύτητας , μας το είχαν πει αυτό βέβαια, για παράδειγμα τμήματα του δρόμου με ευθεία και τέλεια ορατότητα: 60 χλ./ώρα!!! Δεν τα τηρήσαμε κατά γράμμα, αλλά και δεν το παρακάναμε, ποτέ δεν ξέρεις……. Το τρίτο ήταν τα πολλά σχετικά καινούργια σπίτια, δεν μιλάμε για βίλες, αλλά αρκετά μεγάλα, δείγμα κάποιας ευμάρειας τουλάχιστον.
Άφιξη στην Κορυτσά μετά από 2 ώρες πάνω κάτω και κατευθείαν στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει, το B&B Korça Smile Hotel. Πολύ καλό και εξαιρετικά βολικό , σε ήσυχο παράδρομο της κεντρικής λεωφόρου Fan Noli, 200 περίπου μέτρα από το κέντρο, με δικές του θέσεις για παρκάρισμα μπροστά στην είσοδο. Αφού έβαλα τα πράγματα στο δωμάτιό μου (τα παιδιά είχαν αποφασίσει να γυρίσουν στην Οχρίδα το απόγευμα), πήγαμε να φάμε, μετά από υπόδειξη της ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου, στο εστιατόριο – μπυραρία Panda (το φαγητό και ο χώρος εξαιρετικά) και ύστερα δίπλα, στο Μουσείο Μεσαιωνικής Τέχνης της Κορυτσάς (National Museum of Medieval Art - Into Albania). Ενδιαφέρον και πολύ ωραία «στημένο», κυρίως με εικονίσματα. Μετά το μουσείο πήγαμε στο κέντρο, περάσαμε μπροστά από τον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό και περπατήσαμε στην πεζοδρομημένη οδό Αγίου Γεωργίου (Bulevardi Shën Gjergji), γεμάτη καταστήματα, ωραία καφέ-μπαρ και εστιατόρια. Είχα διαβάσει ότι η Κορυτσά είναι όμορφη και δεν είναι καθόλου υπερβολή. Η πρώτη βόλτα με έπεισε να μείνω και δεύτερο βράδυ, να έχω μία ολόκληρη ημέρα στην διάθεσή μου. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αποχαιρέτησα τα παιδιά που γύρισαν στην Οχρίδα. Λίγη χαλάρωση και μετά βραδινή έξοδος. Η πόλη είναι πολύ ζωντανή, όλος ο κόσμος έξω ήταν, ενώ, εκτός από τον πεζόδρομο, πολλή ζωή (και την ημέρα, όπως διαπίστωσα την επομένη) έχει η Λεωφόρος Δημοκρατίας (Bulevardi Republika).
Κεμπάπ σε ωραίο μαγαζάκι στον πεζόδρομο, μπίρα σε ωραίο καφέ, απέναντι ακριβώς από τον φωταγωγημένο Καθεδρικό Ναό και πίσω στο ξενοδοχείο.
Την επόμενη ημέρα η πρώτη επίσκεψη ήταν στο Εθνικό Μουσείο Εκπαίδευσης (Mësonjëtorja e parë shqipe dhe Muzeu i Arsimit), στο πολύ ωραίο και καλοδιατηρημένο κτίριο όπου στεγάστηκε το πρώτο σχολείο θηλέων της πόλης, με υλικό σχετικό με την εκπαίδευση φυσικά. Αρκετά ενδιαφέρον!
'Η δεύτερη επιλογή μου ήταν το Φωτογραφικό Μουσείο Gjon Mili, στον πεζόδρομο και αυτό, στεγάζεται σε ένα πολύ ωραίο κτίριο και έχει το όνομα ενός πρωτοποριακού Αλβανού φωτογράφου (Gjon Mili - Wikipedia). Πρέπει να είναι πολύ ωραίο, λέω πρέπει γιατί πέρασα τρεις ή τέσσερεις φορές αλλά ήταν κλειστό (τις ώρες που έγραφε ότι ήταν ανοικτό, έτσι ; )! Κρίμα! Τέλος πάντων, μεταξύ 1ης και 2ης αποτυχημένης προσπάθειας, κατηφόρισα τον πεζόδρομο, πέρασα έξω από το φουτουριστικό θέατρο Andon Zako Cajpuri και βρέθηκα στο γραφικότερο μέρος της Κορυτσάς, το Παλιό Παζάρι (Pazari i Korçës). Πρόκειται για έναν ανοιχτό χώρο, υπάρχει και ένα καινούργιο εμπορικό κέντρο, γύρω από μία μεγάλη πλατεία, με άπειρα καταστήματα, κυρίως τουριστικών ειδών, αλλά και πολλά εστιατόρια και καφέ. Τα κτίρια είναι παλιά και καλοδιατηρημένα, η βόλτα αξίζει πραγματικά! Σε έναν παράδρομο βρήκα ένα μικρό κατάστημα με ποτά. Ήθελα να αγοράσω κάτι (η χώρα έχει πολλές ρακές και φημίζεται για τα κονιάκ της, brandy το πιο σωστό), οι άνθρωποι μου έδωσαν να δοκιμάσω μερικές ρακές και διάλεξα μία. Ύστερα κάθισα στην πλατεία, πολύ ευχάριστη, γινόταν χαμός από κόσμο, γενικά οι Αλβανοί στο έξω είναι όπως όλοι οι Βαλκάνιοι!
Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με βόλτες στην Bulevardi Republika (πολλά ωραία παλιά σπίτια, σε ένα από αυτά βρίσκεται και το Ελληνικό Προξενείο) και επίσκεψη μέσα στον Καθεδρικό Ναό. Αφού έφαγα στο Panda (αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε), γύρισα στο ξενοδοχείο για λίγη απογευματινή ξεκούραση, μην ξεχνάμε ότι έκανε ζέστη, το βράδυ έξοδος για snack και μπίρες στο παζάρι και στον πεζόδρομο . Εν ολίγοις δεν μετάνιωσα καθόλου που επεξέτεινα κατά μία διανυκτέρευση την διαμονή μου, η Κορυτσά είναι όμορφη, ευχάριστη και ζωντανή πόλη, ο κόσμος ευγενικός (πουθενά δεν ένιωσα ανασφάλεια), το φαγητό καλό και φτηνό, όπως τα πάντα στην Αλβανία εκτός από την βενζίνη που κοστίζει όσο και στην Ελλάδα! Σημείωση: κάρτες δεν δέχονται στα περισσότερα μέρη, αλλά γραφεία αλλαγής υπάρχουν αρκετά.
Το ξενοδοχείο Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς, ήπια έναν τελευταίο καφέ απέναντι από τον Καθεδρικό και φόρτωσα τα πράγματα. Είχε έλθει η ώρα για επιστροφή στην πατρίδα. Αποχαιρέτησα την ευγενέστατη οικοδέσποινα, ο άντρας της, που σημειωτέον μιλάει πολύ καλά Ελληνικά γιατί είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα, κοιμόταν ακόμα
. Έξοδος από την πόλη, ο δρόμος προς τα σύνορα πολύ καλός, έβαλα βενζίνη με όσα Lek μου είχαν μείνει (πιάσαμε κουβέντα με τον βενζινά, είχε δουλέψει κι αυτός στην Ελλάδα) και σε λίγο παραπάνω από μισή ώρα ήμουνα στα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής. Είχε κάποια ουρά, στην Ελληνική πλευρά ελέγχανε μόνο τα Αλβανικά αυτοκίνητα, ακολούθησα έναν Αλβανό μοτοσικλετιστή που πέρασε την ουρά, με άφησε να περάσω πρώτος και πέρασα αμέσως. Πίσω στην πατρίδα λοιπόν, αμέσως αυτοκινητόδρομος (και 1 Ευρώ διόδια, μην ξεχνιόμαστε) και άφιξη στην Καστοριά όπου πάρκαρα αμέσως έξω από ένα καφέ στην όχθη της λίμνης. Είχα επιθυμήσει ένα Cappuccino freddo ρε παιδί μου, άλλωστε είχα φτάσει αρκετά νωρίς, δεν ήξερα αν θα ήταν διαθέσιμο το δωμάτιό μου! Τον απόλαυσα πάντως με το παραπάνω, η θέα στην λίμνη είναι πανέμορφη! Αφού κάθισα αρκετά, πήγα στο ξενοδοχείο μου το Hotel Anastasiou, βολικότατο για όποιον έχει μεταφορικό μέσο, ήσυχο, με ωραία δωμάτια (το δικό μου είχε την θέα που βλέπετε στην φωτογραφία), κάτι λιγότερο από 4 χιλιόμετρα από το μεγάλο parking της πόλης.
Μετά την τακτοποίηση, κατέβασμα στην πόλη, παρκάρισμα και ανέβασμα με τα πόδια στο εξαιρετικό Βυζαντινό Μουσείο της Καστοριάς. Τα εκθέματά του είναι κυρίως Βυζαντινά εικονίσματα και ο χώρος είναι πολύ όμορφος! Λίγη βόλτα στα πέριξ, κατέβασμα στην λίμνη και βόλτα μέχρι την συνοικία Ντολτσό, με τα εντυπωσιακά παλιά αρχοντικά και την ομώνυμη πλατεία για χαλάρωση (η ζέστη συνεχιζόταν απτόητη!!!). Επισκέφτηκα το Λαογραφικό Μουσείο. Στεγάζεται στο αρχοντικό Νεράτζη Αϊβάζη και σε μεταφέρει στο παρελθόν, εδώ βλέπεις πως ήταν τα σπίτια των εύπορων οικογενειών τους προηγούμενους αιώνες. Ωραίο, αξίζει πραγματικά και εξαιρετική η ξενάγηση της κυρίας που ήταν στην είσοδο! Μετά ήθελα να πάω στο Ενδυματολογικό Μουσείο αλλά ήταν κλειστό Αφού έφαγα κάτι, χάζεψα λίγο τα καταστήματα, όπου διαπίστωσα ότι εκτός από πολλά γουναρικά, οι βιοτεχνίες φτιάχνουν και πολλά δερμάτινα είδη, καλά και πολλά σε προσιτές τιμές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μεσημεριανός ύπνος και βραδινή έξοδος. Το βράδυ στην περατζάδα της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι πραγματικά ευχάριστο, τα εστιατόρια και τα καφέ-μπαρ ήταν φίσκα από κόσμο, η δε θέα είναι μαγευτική! Είχα διαβάσει και ακούσει φυσικά πως η Καστοριά είναι από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας, το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι!
Το Λαογραφικό Μουσείο
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στο Δισπηλιό, στο νοτιότερο σημείο της λίμνης, 3 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο και 7 περίπου από την Καστοριά, όπου βρίσκεται μία αναπαράσταση ενός παραλίμνιου προϊστορικού οικισμού (Δισπηλιό Καστοριάς - Βικιπαίδεια), πολύ ενδιαφέρουσα, παίρνεις μια ιδέα για το πώς ζούσαν οι μακρινοί μας πρόγονοι. Στη συνέχεια πήγα πάλι στο Ντολτσό και το γύρισα λίγο περισσότερο. Η ημέρα συνεχίστηκε με βόλτες, φαγητό, άραγμα για καφέδες (μα είναι πραγματικά όμορφη η θέα από την Μεγάλου Αλεξάνδρου!!!!). Τελευταίο αξιοθέατο, το Ενυδρείο Καστοριάς, ενδιαφέρον, μαθαίνεις και κάτι για την πανίδα της λίμνης. Ύστερα η απαραίτητη σιέστα στο ξενοδοχείο και φυσικά βραδινή βόλτα, ανακάλυψα το καφέ-μπαρ El grano de café (11ης Νοεμβρίου 6), ωραίο για ποτό
.
Δισπηλιό
Ντολτσό
Ενυδρείο
Η τελευταία ημέρα ήταν της επιστροφής στην Αθήνα. Έφυγα φυσικά νωρίς και πήγα μέσω Καλαμπάκας, σταμάτησα στα Τρίκαλα για καφέ στον πεζόδρομο, στην Καρδίτσα για ένα γρήγορο φαγητό, έκανα και άλλες στάσεις στον διαδρομή Λαμία - Αθήνα (είχα μάθει το μάθημά μου) και έφτασα στην Αθήνα σχετικά νωρίς και σίγουρα πολύ λιγότερο κουρασμένος από ότι στο πήγαινε, είναι και μικρότερη η απόσταση.
Το ταξίδι τελείωσε αισίως χωρίς πρόβλημα και εν ολίγοις ήταν εξαιρετικό! Καλά να είμαστε να κάνουμε καινούργια παρόμοια, έκανα μία πρόταση στον Fabio, αφού και του χρόνου θα κατέβει σχεδόν σίγουρα στην Οχρίδα. Ίδωμεν και ….. επιφυλάσσομαι
.
Last edited:
