hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.7: Moheli: αν οι τροπικοί παράδεισοι είχαν όνομα… (4η μέρα)
H τελευταία μέρα μας στο Moheli αποφασίστηκε να είναι χαλαρή, απολαμβάνοντας ακόμα μια φορά το θαλάσσιο πάρκο κάνοντας snorkeling. Αυτή τη φορά επιλέχθηκε διαφορετική βραχονησίδα για την οποία μας υποσχέθηκαν πλουσιότερο σε κοράλλια βυθό.
Επιβιβάστηκε όλη η ομάδα σε ένα σκάφος, καθώς η απόσταση που θα διανύαμε δεν ήταν μεγάλη κι ο ινδικός ωκεανός γι’ακόμα μια φορά μας υποδεχόταν γαλήνιος.
Στη σύντομη διαδρομή οι συνοδοί μας αποφάσισαν να το ρίξουν στο ψάρεμα με συρτή. Οι επαΐοντες του ψαρέματος στη παρέα μας ήταν λίγο επιφυλακτικοί για το αποτέλεσμα του εγχειρήματος δεδομένης της ταχύτητας του σκάφους, όμως το αποτέλεσμα μας αποστόμωσε. Σπαρταριστό εναποτέθηκε στο πάτο της βάρκας το εξωτικό ψάρι κι εγώ το λιγουρευόμουνα στη φαντασία μου ψητό στη σχάρα. Από τη παραγωγή στη κατανάλωση! Το λαδολέμονο δεν έλειπε, μιας και ο travelogatos, ως γόνος ελαιοπαραγωγού περιοχής φρόντισε να έχει μαζί του ένα μικρό μπουκάλι.
Η βραχονησίδα ήταν μια μαγεία. Ένας καταπράσινος βράχος καταμεσής της θάλασσας με μια παραλία από λεπτόκοκκη άσπρη άμμο που βυθιζόταν απαλά στη θάλασσα σχηματίζοντας ένα απίθανο τυρκουάζ χρώμα παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα στους κοραλλιογενείς σχηματισμούς να απολαμβάνουν λίγα μέτρα από την επιφάνεια του νερού το χάδι του ήλιου.
Αναζητήσαμε καταφύγιο από τον ήλιο κάτω από τα λιγοστά δέντρα σ’ένα σημείο που μου ξύπνησε έντονες μνήμες ελεύθερης κατασκήνωσης . Ήμασταν σ’ένα μικροσκοπικό ακατοίκητο νησί, ολομόναχοι…. Μια ψευδαίσθηση ναυαγών. Η παρουσία αποκαϊδιών με συγκλόνισε... Έπρεπε να είχα σκεφτεί το εναλλακτικό σενάριο να διανυκτερεύσουμε στο νησί, ανάβοντας το βράδυ φωτιά, απολαμβάνοντας τη ψαριά της μέρας (με το λαδολέμονο), ένα βραδινό μπάνιο υπό το φως των αστεριών κι άλλο ένα με την γλυκιά ανατολή ….
photo by travelogatos
Δεν χάσαμε ούτε λεπτό. Όλοι με τις μάσκες μας βουτήξαμε αμέσως στα φιλόξενα νερά κι ομολογώ ότι πραγματικά το θέαμα μας αποζημίωσε.
Πλουσιότερος βυθός. Τα κοράλλια σε αμέτρητα σχήματα, άλλα ογκώδη σαν σφουγγάρια, άλλα σαν βεντάλιες κι άλλα σε πυκνούς σχηματισμούς σαν κλαδιά δένδρου, όμως χρωματικά μάλλον ομοιογενή.
Ανάμεσά τους αμέτρητα πολύχρωμα ψαράκια έπαιζαν κρυφτούλι μαζί μας. Ασπρόμαυρα, πολύχρωμα ριγέ, γαλάζια, όλη η χρωματική παλέτα αποτυπωνόταν πάνω στα λέπια τους. Κάπου εκεί κι ένα ντροπαλό χταπόδι κούρνιαξε σε μια σχισμή αισθανόμενο την απειλή μου καθώς το ορεγόμουν ψητό στα κάρβουνα.
Αρνιόμασταν να βγάλουμε τα κεφάλια μας από το νερό, ρουφώντας άπληστα τις πρωτόγνωρες εικόνες.
Οι συνοδοί μας που μας είχαν εγκαταλείψει για να συνεχίσουν το ψάρεμά τους, επέστρεψαν με μια πλούσια ψαριά. Χαλαρώσαμε λίγο κάτω από τα δέντρα, αφήνοντας το βλέμμα μας να αγκαλιάζει τη λευκή άμμο και το γαλάζιο της θάλασσας. Απέναντι οι ακτές του Moheli πνιγμένες στην οργιώδη βλάστηση, με τα σπίτια του χωριού Nioumachoi μόλις να αχνοφαίνονται.
Χαλαρά....
Επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για το μεσημεριανό φαγητό.
Για τη χώνεψη την άραξα στο μπαλκονάκι μου, πίνοντας βότκα και μασουλώντας φυστικάκια (να’ναι καλά η προνοητική malysa μας) όταν αισθάνθηκα κάτι να μου γαργαλάει το πόδι. Παλιοκούνουπα σκέφτηκα και ασυναίσθητα ετοίμαζα τη παλάμη μου σε μια κίνηση εξολόθρευσης για να συνειδητοποιήσω μετ’εκπλήξεως ότι αυτό που με γαργάλαγε δεν ήταν πετούμενο αλλά είχε τέσσερα πόδια… Μια από τις πάμπολλες περιφερόμενες σαύρες έκρινε σκόπιμο να λιαστεί πάνω στο πόδι μου.
photo by travelogatos
Μετά από μια χαλαρωτική σιέστα, βρήκα τους υπόλοιπους να απολαμβάνουν το κολύμπι τους χαλαρά κουβεντιάζοντας στο νερό . Ακολούθησα το σοφό παράδειγμά τους, μόνο που προτίμησα να κάνω μια μικρή παράκαμψη εξερευνώντας δια θαλάσσης το μικρό μαγκρόβιο δάσος δίπλα από το ξενοδοχείο μας. Οι ρίζες των δένδρων μέσα στην άμμο και το θαλασσινό νερό δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο τείχος.
Το μαγκρόβιο δάσος
Σαν έδυε ο ήλιος αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα στο χωριό. Μόνοι μας και ακολουθώντας τη παραλία, φτάσαμε ως την άκρη του όπου βρίσκονταν τεράστια δένδρα baobab. Αμέτρητες οι νυχτερίδες πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας βρίσκοντας τροφή και καταφύγιο στα γυμνά κλαδιά. Αναρωτηθήκαμε γιατί τρέχαμε στα βουνά και τα λαγκάδια ψάχνοντάς τις. Για να δικαιολογήσω το εγχείρημα είπα ότι δεν πρόκειται για τις ίδιες νυχτερίδες. Αυτές είναι παραθαλάσσιες κι εκείνες που ψάχναμε βουνίσιες.
photo by travelogatos
photo by travelogatos
Επισκεφθήκαμε ένα από τα σχολεία του χωριού. Η τάξη άδεια… Δύσκολη υπόθεση η εκπαίδευση στις Κομόρες. Οι δάσκαλοι συχνά δεν πληρώνονται από το κράτος με αποτέλεσμα να αναστέλλεται η λειτουργία των σχολείων. Ενίοτε το κόστος βαρύνει την τοπική κοινωνία, κάτι που κάνει την μάθηση πολυτέλεια για τους παρίες.
Απολαμβάναμε τις ανέμελες εικόνες του χωριού. Την αμεσότητα με την οποία βιώνουν οι ντόπιοι τη φύση. Και κυρίως τα παιδιά. Που ημίγυμνα τρέχουν, πλατσουρίζουν και παίζουν με τη θάλασσα και την άμμο, εξαντλώντας τη φαντασία τους σε αυτοσχέδια παιχνίδια. Οι ενήλικες πάλι σε παρέες απολαμβάνουν μια χαλαρή βόλτα ή κι αυτοί με τη σειρά τους χαριεντίζονται μέσα στο νερό.
Ο ήλιος πλημμύρισε με πορφυρό χρώμα τον ορίζοντα σαν τράβηξε τη ρότα του για τη δύση. Σιγά σιγά ο ουρανός απέκτησε ένα ροδινο-μωβ χρώμα πριν το σκοτάδι τον σκεπάσει. Σε λίγο τ’αμέτρητα αστέρια μας συντρόφευαν γι’ακόμα μια φορά και τότε ένοιωσα ένα σφίξιμο μέσα μου που την επομένη έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το παραμυθένιο τόπο.
Ομολογώ ότι αγάπησα αυτή τη γωνιά του Μοheli. Η φύση, η θάλασσα κι ο βυθός της, οι παραλίες, οι άνθρωποι, όλα σε συνδυασμό μου άφησαν μια γλυκιά χαλαρή ανάμνηση. Μια εικόνα ανόθευτη τροπικού νησιού που πάντα ονειρευόμουν.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου η σερβιτόρα (μια γοητευτική εξωτική παρουσία) μας ενημέρωσε ότι στο χωριό θα γινόταν το βράδυ ο χορός των γυναικών.
Ο χορός αυτός εντάσσεται στις πολυήμερες εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ενός γάμου. Ο γάμος είναι σημαντικό γεγονός για την κοινωνία των Κομόρων και σ’αυτόν συμμετέχει όλη η τοπική κοινωνία. Παράλληλα είναι και μια πολυέξοδη φιέστα. Όσο ψηλότερο το κοινωνικό status των νεόνυμφων τόσο το κόστος εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη (μπορεί να κοστίσει και πάνω από 10,000 ευρώ). Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που οι μελλόνυμφοι αποταμιεύουν χρήματα για μερικά χρόνια πριν ενωθούν με τα δεσμά του γάμου.
Στο χορό αυτό, μετέχουν οι γυναίκες του χωριού, μερικές ομοιόμορφα ντυμένες, πλούσια στολισμένες και καλοχτενισμένες με λουλούδια στα μαλλιά τους. Στήνονται σε ημικυκλική διάταξη λικνίζονται συνοδεύοντας φωνητικά μια αοιδό. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού οι επισκέπτες σχηματίσουν ουρές κι ασημώνουν όποια γυναίκα θέλουν περνώντας μπροστά της. Τα χρήματα αυτά όμως δεν δίνονται ατομικά αλλά συλλογικά για το χωριό! Παράλληλα μια σεβαστή κυρία του χωριού μαζεύει χρήματα σένα μεγάλο πανέρι για τους νεόνυμφους.
Παρότι που κι εδώ η εκδήλωση ξεκίνησε αργά (ξεροσταλιάζαμε περιμένοντας στις καρέκλες), μας εντυπωσίασε η συμμετοχή του κόσμου. Κι ακόμα περισσότερο πώς σ’ένα χωριό με σκονισμένους δρόμους, όλες οι κυρίες με τα chiromani τους ήταν πεντακάθαρες και λουσάτες.
Η Ελένη μας εκπροσώπησε αφήνοντας τον οβολό μας τόσο στην εξωτικής ομορφιάς σερβιτόρα (την οποία πολλάκις αποθανατήσαμε) που μετείχε στο χορό των γυναικών όσο και στο πανέρι των νεονύμφων, με τις ευχές όλων μας το ζεύγος να μακροημερεύσει ευτυχισμένο
Η σερβιτόρα μας...
Περασμένα πια μεσάνυχτα πήραμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο μας, μέσα στους σκοτεινούς δρόμους του χωριού με μόνο το φως το φακών μας και τα’αστέρια.
Περάσαμε δίπλα από το γήπεδο του χωριού όπου εξελισσόταν εκ νέου η εκδήλωση που δεν προκάναμε να απολαύσουμε την προηγούμενη μέρα. Ο χορός δηλαδή των ανδρών που εξελίσσεται σε… ρινγκ. Εν μέσω ξέφρενων ήχων ήδη είχαν πέσει κάμποσες μπουνιές μεταξύ των συμμετεχόντων. Ήμασταν όμως πολύ κουρασμένοι για να τη παρακολουθήσουμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Σαν τα φαντάσματα μέσα στο πηχτό σκοτάδι, οι καλοκυράδες την είχαν αράξει στις εξώθυρες για το καθιερωμένο κουτσομπολιό της μέρας.
Η μέρα στο Moheli δεν τελειώνει νωρίς γι’αυτές…
Αναστενάξτε μαζί μου... βοήθειά μας... :xmas_sad:
H τελευταία μέρα μας στο Moheli αποφασίστηκε να είναι χαλαρή, απολαμβάνοντας ακόμα μια φορά το θαλάσσιο πάρκο κάνοντας snorkeling. Αυτή τη φορά επιλέχθηκε διαφορετική βραχονησίδα για την οποία μας υποσχέθηκαν πλουσιότερο σε κοράλλια βυθό.
Επιβιβάστηκε όλη η ομάδα σε ένα σκάφος, καθώς η απόσταση που θα διανύαμε δεν ήταν μεγάλη κι ο ινδικός ωκεανός γι’ακόμα μια φορά μας υποδεχόταν γαλήνιος.
Στη σύντομη διαδρομή οι συνοδοί μας αποφάσισαν να το ρίξουν στο ψάρεμα με συρτή. Οι επαΐοντες του ψαρέματος στη παρέα μας ήταν λίγο επιφυλακτικοί για το αποτέλεσμα του εγχειρήματος δεδομένης της ταχύτητας του σκάφους, όμως το αποτέλεσμα μας αποστόμωσε. Σπαρταριστό εναποτέθηκε στο πάτο της βάρκας το εξωτικό ψάρι κι εγώ το λιγουρευόμουνα στη φαντασία μου ψητό στη σχάρα. Από τη παραγωγή στη κατανάλωση! Το λαδολέμονο δεν έλειπε, μιας και ο travelogatos, ως γόνος ελαιοπαραγωγού περιοχής φρόντισε να έχει μαζί του ένα μικρό μπουκάλι.
Η βραχονησίδα ήταν μια μαγεία. Ένας καταπράσινος βράχος καταμεσής της θάλασσας με μια παραλία από λεπτόκοκκη άσπρη άμμο που βυθιζόταν απαλά στη θάλασσα σχηματίζοντας ένα απίθανο τυρκουάζ χρώμα παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα στους κοραλλιογενείς σχηματισμούς να απολαμβάνουν λίγα μέτρα από την επιφάνεια του νερού το χάδι του ήλιου.
Αναζητήσαμε καταφύγιο από τον ήλιο κάτω από τα λιγοστά δέντρα σ’ένα σημείο που μου ξύπνησε έντονες μνήμες ελεύθερης κατασκήνωσης . Ήμασταν σ’ένα μικροσκοπικό ακατοίκητο νησί, ολομόναχοι…. Μια ψευδαίσθηση ναυαγών. Η παρουσία αποκαϊδιών με συγκλόνισε... Έπρεπε να είχα σκεφτεί το εναλλακτικό σενάριο να διανυκτερεύσουμε στο νησί, ανάβοντας το βράδυ φωτιά, απολαμβάνοντας τη ψαριά της μέρας (με το λαδολέμονο), ένα βραδινό μπάνιο υπό το φως των αστεριών κι άλλο ένα με την γλυκιά ανατολή ….
photo by travelogatos
Δεν χάσαμε ούτε λεπτό. Όλοι με τις μάσκες μας βουτήξαμε αμέσως στα φιλόξενα νερά κι ομολογώ ότι πραγματικά το θέαμα μας αποζημίωσε.
Πλουσιότερος βυθός. Τα κοράλλια σε αμέτρητα σχήματα, άλλα ογκώδη σαν σφουγγάρια, άλλα σαν βεντάλιες κι άλλα σε πυκνούς σχηματισμούς σαν κλαδιά δένδρου, όμως χρωματικά μάλλον ομοιογενή.
Ανάμεσά τους αμέτρητα πολύχρωμα ψαράκια έπαιζαν κρυφτούλι μαζί μας. Ασπρόμαυρα, πολύχρωμα ριγέ, γαλάζια, όλη η χρωματική παλέτα αποτυπωνόταν πάνω στα λέπια τους. Κάπου εκεί κι ένα ντροπαλό χταπόδι κούρνιαξε σε μια σχισμή αισθανόμενο την απειλή μου καθώς το ορεγόμουν ψητό στα κάρβουνα.
Αρνιόμασταν να βγάλουμε τα κεφάλια μας από το νερό, ρουφώντας άπληστα τις πρωτόγνωρες εικόνες.
Οι συνοδοί μας που μας είχαν εγκαταλείψει για να συνεχίσουν το ψάρεμά τους, επέστρεψαν με μια πλούσια ψαριά. Χαλαρώσαμε λίγο κάτω από τα δέντρα, αφήνοντας το βλέμμα μας να αγκαλιάζει τη λευκή άμμο και το γαλάζιο της θάλασσας. Απέναντι οι ακτές του Moheli πνιγμένες στην οργιώδη βλάστηση, με τα σπίτια του χωριού Nioumachoi μόλις να αχνοφαίνονται.
Χαλαρά....
Επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για το μεσημεριανό φαγητό.
Για τη χώνεψη την άραξα στο μπαλκονάκι μου, πίνοντας βότκα και μασουλώντας φυστικάκια (να’ναι καλά η προνοητική malysa μας) όταν αισθάνθηκα κάτι να μου γαργαλάει το πόδι. Παλιοκούνουπα σκέφτηκα και ασυναίσθητα ετοίμαζα τη παλάμη μου σε μια κίνηση εξολόθρευσης για να συνειδητοποιήσω μετ’εκπλήξεως ότι αυτό που με γαργάλαγε δεν ήταν πετούμενο αλλά είχε τέσσερα πόδια… Μια από τις πάμπολλες περιφερόμενες σαύρες έκρινε σκόπιμο να λιαστεί πάνω στο πόδι μου.
photo by travelogatos
Μετά από μια χαλαρωτική σιέστα, βρήκα τους υπόλοιπους να απολαμβάνουν το κολύμπι τους χαλαρά κουβεντιάζοντας στο νερό . Ακολούθησα το σοφό παράδειγμά τους, μόνο που προτίμησα να κάνω μια μικρή παράκαμψη εξερευνώντας δια θαλάσσης το μικρό μαγκρόβιο δάσος δίπλα από το ξενοδοχείο μας. Οι ρίζες των δένδρων μέσα στην άμμο και το θαλασσινό νερό δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο τείχος.
Το μαγκρόβιο δάσος
Σαν έδυε ο ήλιος αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα στο χωριό. Μόνοι μας και ακολουθώντας τη παραλία, φτάσαμε ως την άκρη του όπου βρίσκονταν τεράστια δένδρα baobab. Αμέτρητες οι νυχτερίδες πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας βρίσκοντας τροφή και καταφύγιο στα γυμνά κλαδιά. Αναρωτηθήκαμε γιατί τρέχαμε στα βουνά και τα λαγκάδια ψάχνοντάς τις. Για να δικαιολογήσω το εγχείρημα είπα ότι δεν πρόκειται για τις ίδιες νυχτερίδες. Αυτές είναι παραθαλάσσιες κι εκείνες που ψάχναμε βουνίσιες.
photo by travelogatos
photo by travelogatos
Επισκεφθήκαμε ένα από τα σχολεία του χωριού. Η τάξη άδεια… Δύσκολη υπόθεση η εκπαίδευση στις Κομόρες. Οι δάσκαλοι συχνά δεν πληρώνονται από το κράτος με αποτέλεσμα να αναστέλλεται η λειτουργία των σχολείων. Ενίοτε το κόστος βαρύνει την τοπική κοινωνία, κάτι που κάνει την μάθηση πολυτέλεια για τους παρίες.
Απολαμβάναμε τις ανέμελες εικόνες του χωριού. Την αμεσότητα με την οποία βιώνουν οι ντόπιοι τη φύση. Και κυρίως τα παιδιά. Που ημίγυμνα τρέχουν, πλατσουρίζουν και παίζουν με τη θάλασσα και την άμμο, εξαντλώντας τη φαντασία τους σε αυτοσχέδια παιχνίδια. Οι ενήλικες πάλι σε παρέες απολαμβάνουν μια χαλαρή βόλτα ή κι αυτοί με τη σειρά τους χαριεντίζονται μέσα στο νερό.
Ο ήλιος πλημμύρισε με πορφυρό χρώμα τον ορίζοντα σαν τράβηξε τη ρότα του για τη δύση. Σιγά σιγά ο ουρανός απέκτησε ένα ροδινο-μωβ χρώμα πριν το σκοτάδι τον σκεπάσει. Σε λίγο τ’αμέτρητα αστέρια μας συντρόφευαν γι’ακόμα μια φορά και τότε ένοιωσα ένα σφίξιμο μέσα μου που την επομένη έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το παραμυθένιο τόπο.
Ομολογώ ότι αγάπησα αυτή τη γωνιά του Μοheli. Η φύση, η θάλασσα κι ο βυθός της, οι παραλίες, οι άνθρωποι, όλα σε συνδυασμό μου άφησαν μια γλυκιά χαλαρή ανάμνηση. Μια εικόνα ανόθευτη τροπικού νησιού που πάντα ονειρευόμουν.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου η σερβιτόρα (μια γοητευτική εξωτική παρουσία) μας ενημέρωσε ότι στο χωριό θα γινόταν το βράδυ ο χορός των γυναικών.
Ο χορός αυτός εντάσσεται στις πολυήμερες εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ενός γάμου. Ο γάμος είναι σημαντικό γεγονός για την κοινωνία των Κομόρων και σ’αυτόν συμμετέχει όλη η τοπική κοινωνία. Παράλληλα είναι και μια πολυέξοδη φιέστα. Όσο ψηλότερο το κοινωνικό status των νεόνυμφων τόσο το κόστος εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη (μπορεί να κοστίσει και πάνω από 10,000 ευρώ). Δεν είναι συνεπώς τυχαίο που οι μελλόνυμφοι αποταμιεύουν χρήματα για μερικά χρόνια πριν ενωθούν με τα δεσμά του γάμου.
Στο χορό αυτό, μετέχουν οι γυναίκες του χωριού, μερικές ομοιόμορφα ντυμένες, πλούσια στολισμένες και καλοχτενισμένες με λουλούδια στα μαλλιά τους. Στήνονται σε ημικυκλική διάταξη λικνίζονται συνοδεύοντας φωνητικά μια αοιδό. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού οι επισκέπτες σχηματίσουν ουρές κι ασημώνουν όποια γυναίκα θέλουν περνώντας μπροστά της. Τα χρήματα αυτά όμως δεν δίνονται ατομικά αλλά συλλογικά για το χωριό! Παράλληλα μια σεβαστή κυρία του χωριού μαζεύει χρήματα σένα μεγάλο πανέρι για τους νεόνυμφους.
Η Ελένη μας εκπροσώπησε αφήνοντας τον οβολό μας τόσο στην εξωτικής ομορφιάς σερβιτόρα (την οποία πολλάκις αποθανατήσαμε) που μετείχε στο χορό των γυναικών όσο και στο πανέρι των νεονύμφων, με τις ευχές όλων μας το ζεύγος να μακροημερεύσει ευτυχισμένο
Η σερβιτόρα μας...
Περασμένα πια μεσάνυχτα πήραμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο μας, μέσα στους σκοτεινούς δρόμους του χωριού με μόνο το φως το φακών μας και τα’αστέρια.
Περάσαμε δίπλα από το γήπεδο του χωριού όπου εξελισσόταν εκ νέου η εκδήλωση που δεν προκάναμε να απολαύσουμε την προηγούμενη μέρα. Ο χορός δηλαδή των ανδρών που εξελίσσεται σε… ρινγκ. Εν μέσω ξέφρενων ήχων ήδη είχαν πέσει κάμποσες μπουνιές μεταξύ των συμμετεχόντων. Ήμασταν όμως πολύ κουρασμένοι για να τη παρακολουθήσουμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Σαν τα φαντάσματα μέσα στο πηχτό σκοτάδι, οι καλοκυράδες την είχαν αράξει στις εξώθυρες για το καθιερωμένο κουτσομπολιό της μέρας.
Η μέρα στο Moheli δεν τελειώνει νωρίς γι’αυτές…
Αναστενάξτε μαζί μου... βοήθειά μας... :xmas_sad:
Attachments
Last edited:
)
