Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

​

Ήταν το 2009 όταν μια φίλη που ήξερε την τρέλα μου με τα ταξίδια, μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου το βιβλίο της Λολίτας Γεωργίου, «Περσία, πορεία σε φως και σκιά». Μέχρι τότε, όσα ήξερα για την Περσία, το σημερινό Ιράν, ήταν αυτά, που μας μάθανε στο σχολείο για τις σχέσεις μας με τους Αρχαίους Πέρσες και κάποιες πληροφορίες και εντυπώσεις (πολύ ενθουσιώδεις) από ένα ζευγάρι φίλων, που τόλμησαν, εκεί στη δεκαετία του 1990, να κάνουν το ταξίδι στο Ιράν. Πήρα το βιβλίο και βυθίστηκα σε ένα «παραμύθι» της Ανατολής! Ένα «παραμύθι» πέρα για πέρα αληθινό για τη συναρπαστική ιστορία μιας χώρας, που μόνο άσχημα ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. μιας και ανήκει σε αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν «Άξονα του κακού»!!

Όσα διάβαζα εκεί μέσα ανέτρεπαν τελείως αυτά που ήξερα ή που άκουγα ένα γύρο. Ήταν τόσο συναρπαστικά, που με έκαναν να εντάξω ένα ταξίδι στο Ιράν, στην ομάδα των ταξιδιών, που ονομάζω «Ονειρεμένα ταξίδια»!!

Εν τω μεταξύ διάβασα και τις ταξιδιωτικές ιστορίες με τα ενθουσιώδη σχόλια κάποιων ταξιδιωτών και «ήρθε κι έδεσε». ΘΕΛΩ ΙΡΑΝ!!!!!!


Κισμέτ!

Ήταν Μάρτης του 2014, όταν ένα βράδυ άνοιξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και είδα ένα διαφημιστικό της Pegasus, της Τούρκικης αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους. Αν και πολλές φορές κάτι τέτοια μηνύματα τα σβήνω αμέσως, φαίνεται πως το κισμέτ (ανατολή σούρχομαι!) έκανε το θαύμα του και άρχισα να το διαβάζω. Αφορούσε τις προσφορές για τον επόμενο χειμώνα.

Και τότε ακολούθησε ο παρακάτω σχιζοφρενής διάλογος με την αφεντιά μου:

-Λες να πηγαίνει στο Ιράν; Για να δω.

-Ρε πάει!

-Τιμή;

-Γύρω στα 200 ΕΥΡΩ με επιστροφή (!!!).

-Φύγαμε!!

Όλες οι πληροφορίες που είχα μιλάγανε για κόστος 2,5 φορές πάνω και περισσότερο.

Το κουβέντιασα με την οικογένεια, που αν και είχε σοβαρούς ενδοιασμούς (οικονομικούς, φόβο για επεισόδια κλπ), το πάθος μου τους έκαμψε και με μισή καρδιά είπαν το Ο.Κ. Εκείνες τις μέρες ήταν στο σπίτι και οι φίλοι μας από την Πάτρα. Ρίχνω την ιδέα και το σκηνικό επαναλαμβάνεται αλλά στο τέλος και αυτοί λένε το Ο.Κ. Τα εισιτήρια έπρεπε να αγοραστούν μέσα στις επόμενες μέρες και το ταξίδι να πραγματοποιηθεί μέχρι 29 Μαρτίου του 2015. Θα είμαστε ένα γκρουπάκι 5 ατόμων. Καλό ακούγεται!

Τελικά κλείνουμε για 12-23 Μαρτίου του 2015. Μόνο, που γι αυτές τις ημερομηνίες δεν μας έβγαζε να κλείσουμε Αθήνα-Τεχεράνη και τελικά κλείσαμε Αθήνα-Κωνσταντινούπολη και την ίδια μέρα Κωνσταντινούπολη-Τεχεράνη (!!). Το ίδιο και στην επιστροφή. Ένα ολόκληρο χρόνο μετά!! Ρε που καταντήσαμε. Γερμανοί γίναμε!

Σιγά-σιγά αρχίζει η αναζήτηση στο ίντερνετ για ταξιδιωτικά πρακτορεία στο Ιράν. Βρήκα αρκετά και με διάφορα προγράμματα. Με βάση τις διαθέσιμες μέρες διαμορφώνουμε κατ’ αρχήν ένα πρόγραμμα και αρχίζουν τα μηνύματα. Μου απαντήσανε 4 πρακτορεία με τιμές που διαφέρανε μεταξύ τους μέχρι και στο τριπλάσιο(!!!). Ο ένας από τους φίλους του φόρουμ, που είχαν πάει, είχε χρησιμοποιήσει το ένα από αυτά και μου το είχε προτείνει. Συμπτωματικά ήταν και αυτό που μας είχε δώσει την καλύτερη τιμή. Έτσι καταλήγουμε και αρχίζει πιο έντονη αλληλογραφία για το πρόγραμμα, τις βίζες, το τελικό κόστος, την προκαταβολή και άλλες λεπτομέρειες. Μιας και είχαμε χρόνο δεν βιαζόμασταν και όλα τα κάναμε με το πάσο μας. Εκεί γύρω στο φθινόπωρο βγάλαμε και τα καινούρια διαβατήρια, μιας και τα προηγούμενα είχαν λήξει και μπαίναμε σιγά-σιγά στην τελική ευθεία Η ώρα έφτανε για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.


Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Έφτασε η μέρα! Από βραδύς οι βαλίτσες ήταν έτοιμες και γύρω στις 9.30 το πρωί φεύγουμε για το πάρκινγκ, όπου είχαμε κλείσει για να αφήσουμε το αυτοκίνητο τις επόμενες μέρες. Στο δρόμο θυμήθηκα, πως δεν είχα τυπώσει το μήνυμα με τις βεβαιώσεις για τις βίζες. Δεν πειράζει το έχω στον υπολογιστή. Η «γκαντεμιά» όμως συνεχίζεται. Κάπου έχασα το φάκελο με τις φωτογραφίες για τις βίζες. Πρέπει στην Πόλη να βρούμε να βγάλουμε άλλες.

Στις 10.30 φτάνουμε στο αεροδρόμιο και πάμε για checkin. Τελικά φύγαμε με μια ώρα καθυστέρηση γύρω στις 13.30 και μια ώρα μετά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen στην ασιατική πλευρά της Πόλης. Έπρεπε να πάρουμε τις αποσκευές και να τις αφήσουμε για φύλαξη, μιας και είχαμε αποφασίσει να βγούμε μέχρι το Kadıköy. Και τότε τρίτωσε το κακό. Κάποιος πήρε τη βαλίτσα μας και μας άφησε τη δική του. Είναι βλέπεις ολόιδιες. Βέβαια και αυτός και εμείς έχουμε πολύ εμφανή σημάδια. Πάμε στο σχετικό γραφείο, προσπαθούν να τον βρουν, περιμένουμε κάπου μία ώρα και στο τέλος κάνουμε την απαραίτητη δήλωση. Αν βρεθεί μέχρι το βράδυ, που θα φύγουμε για Τεχεράνη, θα ταξιδέψουμε παρέα, αλλιώς στην Τεχεράνη.

Έξω από το αεροδρόμιο φεύγουν διάφορα λεωφορεία.

​

Εμείς πήραμε αυτό για Kadıköy, τη Χαλκηδόνα των Ελλήνων, όπου φτάσαμε 45 λεπτά μετά.

​

Πρόκειται για ένα πολύβουο λιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, ακριβώς στην είσοδο του Βόσπορου.

​

Στο κέντρο του δεσπόζει το μνημείο του Κεμάλ.

​

Παλιομοδίτικα τραμ δίνουν ένα άλλο «αέρα» στη γειτονιά αυτή, όπου κόσμος πολύς πάει και έρχεται, κυρίως νεολαία.

​

Στην άλλη πλευρά του λιμανιού κυριαρχεί ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Haydarpaşa. Ο σταθμός αυτός κάποτε ένωνε την Πόλη με πόλεις της Μέσης Ανατολής αλλά και με τις άλλες ανατολικές πόλεις της Τουρκίας. Το κτίριο είναι μεγαλοπρεπές και εντυπωσιάζει απ’ όπου και αν το δεις. Στεριά ή θάλασσα! Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να πάμε μιας και το λεωφορείο μας άφησε στην άλλη άκρη του λιμανιού. Ήταν περασμένη και η ώρα και εμείς πεινάγαμε πολύ.

​

Πριν πάμε για φαΐ κάναμε μια βόλτα στους πεζόδρομους με τα μαγαζιά, τα καφέ και τα εστιατόρια. Εντύπωση μας έκαναν οι πολυχώροι. Παντού έβλεπες βιβλιοπωλεία ή γκαλερί όπου μέσα μπορούσες να κάτσεις για ένα καφέ ή τσάϊ και σε κάποιους για ένα μεζέ!

​

Σε μια μικρή πλατεία σε ένα ανηφορικό πεζόδρομο μια μπάντα με κρουστά και κλαρίνο έπαιζε μουσική. Χαζέψαμε κι εμείς λίγο και αφού συσκεφθήκαμε για το που θα κάτσουμε, πήγαμε για φαΐ. Μπαίνοντας σιγά-σιγά στο κλίμα της ανατολής, φάγαμε κεμπάπ. Ήταν πεντανόστιμο!!

Είχε πια βραδιάσει και πριν πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο κάτσαμε για ένα καφέ.

Εκεί τέλειωσε και η βόλτα μας στην ασιατική πλευρά της υπέροχης Πόλης.


(Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANASTOPOVERINKADIKOYISTANBUL1232015)


Στις 8.00 το βράδυ φτάσαμε στο αεροδρόμιο, μάθαμε πως η βαλίτσα βρέθηκε και θα φορτωθεί για Τεχεράνη, πήραμε τα πράγματα και κάναμε checkin. Εν τω μεταξύ στο Kadıköy βγάλαμε φωτογραφίες και ησύχασα από αυτό το θέμα. Σιγά-σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Βέβαια όπως αποδείχτηκε λίγες ώρες αργότερα, ούτε οι βεβαιώσεις, ούτε φωτογραφίες χρειάζονταν. Τις καταργήσανε. Τσάμπα η έννοια! Τέλος καλό, όλα καλά!!

Στις 23.30 απογειωθήκαμε

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.



Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.



Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,



τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση



ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία



και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!



Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.



Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.



Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.



Το πάρκο είναι ένα δάσος.



Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.



Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.



Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.



Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.



Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.



Από αυτό το πλάτωμα ξεκινά δεξιά ένα πλακόστρωτο,



που σε λίγα μέτρα τελειώνει μπροστά στο Πράσινο Παλάτι.

Το Πράσινο ή Shahvand ή Sabz Παλάτι ανήκε σε παλιό μεγαλογαιοκτήμονα της περιοχής και αγοράστηκε από τον Σάχη RezaPahlavi (τον 1ο της δυναστείας), που στη δεκαετία του 1920 το ανακαίνισε,



το επένδυσε με τη σπάνια πράσινη πέτρα από την περιοχή του Zanjan,



το διακόσμησε και πάλι, αναθέτοντας τις διάφορες εργασίες στους καλύτερους αρχιτέκτονες εκείνης της εποχής. Το αποτέλεσμα είναι να φτιάξει ένα από τα ομορφότερα παλάτια του Ιράν που ήταν το επίσημο θερινό ανάκτορο της δυναστείας.

Τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του είναι το δωμάτιο με τους καθρέφτες και τα μοναδικά χαλιά. Στο εσωτερικό του απαγορεύεται η φωτογράφιση.

Εγώ και η Σοφία δεν μπήκαμε μέσα. Οι τρεις της παρέας, που μπήκαν, μας είπαν κάποια πράγματα. Δεν τους ενθουσίασε, εκτός των χαλιών.



Το εξωτερικό όμως του κτιρίου,



οι κήποι και η θέα από εκεί πάνω είναι καταπληκτικά!

Η συνέχεια είχε απότομη κατηφόρα (τα γονατάκια μου!). Περάσαμε και πάλι έξω από το Μουσείο του Νερού



και βλέπουμε όπλα έξω από το πολεμικό μουσείο.



Έχει και ένα Ιρακινό ελικόπτερο, λάφυρο του 10ετούς πολέμου Ιράν-Ιράκ.



Σε πλήρη αντίθεση, δίπλα το σύγχρονο άγαλμα της μάνας με το παιδί της στην αγκαλιά.



Στο χαμηλότερο σημείο του πάρκου είναι το Mellat ή Λευκό παλάτι. Χτίστηκε από τον 2ο και τελευταίο Σάχη της δυναστείας των Pahlavi, Mohammad Reza τη δεκαετία του 1930 και ήταν το επίσημο θερινό ανάκτορο αυτού του Σάχη.



Ξανά μπήκανε μόνο οι τρεις, αλλά ήταν πολύ κατώτερο από το προηγούμενο. Σε αυτό επιτρέπονταν η φωτογράφιση.

Έξω από το παλάτι είχε στηθεί μια τεράστια σε μήκος τέντα, που φιλοξενούσε μια εμπορική έκθεση χαλιών. Εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα εκεί μέσα, αλλά δεν μας συγκίνησε κάτι.



Έτσι κάτσαμε στη σκιά απέναντι από το άγαλμα του τοξότη



και το γλυπτό με τις τεράστιες μπότες.

Βγήκαν οι άλλοι από το παλάτι, περάσαμε πάλι μέσα από την έκθεση των χαλιών και φτάσαμε στην έξοδο.

Στο βαν ο Hamid μας λέει τις επιλογές που έχουμε και αποφασίσαμε η επόμενη επίσκεψη να είναι στο Μουσείο των Χαλιών.

Αυτή τη φορά μπήκαμε στο κέντρο (με ότι αυτό σημαίνει) μιας και το μουσείο των Χαλιών βρίσκεται στην άκρη ενός από τα πάρα πολλά πάρκα της πόλης του Laleh Park, που πριν την επανάσταση ονομάζονταν Park-e Farah από το όνομα της τελευταίας βασίλισσας της χώρας. Αυτή ήταν, που οργάνωσε την κατασκευή του μουσείου στο οποίο πηγαίναμε. Πρόκειται για μοντέρνο κτίριο που, λειτούργησε για πρώτη φορά το 1976.



Το περίεργο αρχιτεκτονικό του σχέδιο εξωτερικά βασίζεται στο μοτίβο του σχηματοποιημένου όρθιου αργαλειού το οποίο επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Έχει όμως και μια χρηστική αξία. Εμποδίζει τον ήλιο να χτυπά κατευθείαν στους τοίχους του κτιρίου με το σκιερό περιστύλιο, που δημιουργεί.

Το βαν μας άφησε λίγα μέτρα από την είσοδο. Πληρώσαμε το εισιτήριο και μπήκαμε. Κι εδώ 150.000 ριάλια/άτομο. Γενικά το εισιτήριο σε όλα τα αξιοθέατα, που πληρώνεις είναι 100.000-150.000 ριάλια, περίπου 2,80-4,30 ΕΥΡΩ. Στο πάρκο των πουλιών στο Εσφαχάν ήταν 220.000 και σε ένα-δύο 50.000 ριάλια. Στα εν ενεργεία τεμένη δεν πληρώνεις.



Στον προθάλαμο, εκτός από το πωλητήριο υπήρχαν στους τοίχους 4 τεράστια χαλιά αντιπροσωπευτικά των διαφόρων τεχνοτροπιών και θεματολογίας.

Περνώντας στην κυρίως έκθεση, ένας χάρτης του Ιράν δείχνει τις περιοχές με παράδοση στην κατασκευή χαλιών, μακέτες και υλικά δείχνουν τη διαδικασία



και υπάρχει και ένας όρθιος αργαλειός.



Από εκεί και πέρα αρχίζει η μαγεία.



Χαλιά φτιαγμένα από διάφορα υλικά, όπως βαμβάκι, μαλλί και μετάξι, ή συνδυασμός τους, σε διάφορα μεγέθη, με τεράστια ποικιλία θεμάτων, άλλα στημένα όρθια, άλλα στο πάτωμα, χαμηλότερα από το επίπεδο που κινούμασταν και άλλα σε επικλινείς «οριζόντιες» βάσεις.



Τα μάτια δεν χόρταιναν χρώματα, σχέδια, ξόμπλια, εικόνες! Υπέροχο! Ένα μουσείο, που δικαιώνει απόλυτα τη φήμη των Περσικών χαλιών. Τα χαλιά αυτά είναι από τον 18ο αι. μέχρι τις μέρες μας.

Αν και θέλαμε να κάτσουμε να απολαύσουμε αυτόν το θησαυρό, τα βλέφαρα κλείνανε και το στομάχι διαμαρτύρονταν.

Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ και μετά για ξεκούραση. Ζητήσαμε από τον Hamidνα μας πάει κάπου με πραγματικά παραδοσιακό φαγητό. Έτσι μπήκαμε στο βαν και λίγα λεπτά μετά κατεβήκαμε



μπροστά στο εστιατόριο Aghabozorg.



Είναι υπόγειο και στο κλιμακοστάσιο έχει όμορφους κεραμικούς πίνακες.



Το εσωτερικό όμως του μαγαζιού είναι πέραν κάθε περιγραφής.



Υπέροχη εικόνα με πολύ όμορφη διακόσμηση σε τοίχους και ταβάνι.



Πίνακες,



μουσικά όργανα και διακοσμητικά φυτικά θέματα, όπως αυτά στα τζαμιά παντού ένα γύρο.

Όταν ήρθε το μενού κοιταχθήκαμε με απορία. Φαρσί. Στραφήκαμε στον Hamid, που χαμογελούσε.

-Καλά, θα δούμε τι θα πάρουμε. Θέλει κανένας σούπα; Εντάξει, σούπα για όλους. Θέλετε μαγειρευτά, κεμπάπ ή σούβλες (μεγάλα σουβλάκια); Προτείνω να πάρουμε απ’ όλα και να τα δοκιμάσουμε! Επικροτούμε ομόφωνα και εκεί άρχισε η απόλαυση θεσπέσιων εδεσμάτων!



Λίγα λόγια για την Πέρσικη κουζίνα, όπως τη γνωρίσαμε τις μέρες του ταξιδιού μας. Πριν το ταξίδι νόμιζα, πως θα μπούχτιζα στα κεμπάπ και τα πιλάφια. Φυσικά και φάγαμε απλά, μέτρια ή «θεϊκά» κεμπάπ και σχεδόν πάντα καταπληκτικά πιλάφια με ένα τύπο ρυζιού, μακρύκοκκο, σε μια δε περίπτωση πολύ μακρύκοκκο, με κόκκο, που ξεπερνούσε το 1,5 εκατοστό(!!!). Όλα τα πιλάφια είχαν σαφράν ή φρούτα. Και όσο κι αν έτρωγες δεν φούσκωνες(!!).

Αυτά όμως, που μας ενθουσίασαν ήταν τα μαγειρευτά. Καμιά σχέση με Ευρωπαϊκή ή διεθνή κουζίνα. ΠΕΡΣΙΚΗ!! Στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ τα φρούτα, τους ξηρούς καρπούς, τα όσπρια και πολλά μυρωδικά, κάποια εντελώς άγνωστα σε μας, αλλά με καταπληκτική γεύση. Πουθενά δε δεν βρήκαμε τηγανιτά. Ακόμα και μια συνταγή, που θέλει λίγες τηγανιτές πατάτες, δύο φορές, που τη φάγαμε είχε τσιπς του εμπορίου. Όσον αφορά τα κρέατα, κυριαρχεί το αρνί, ακολουθεί το κοτόπουλο και τέλος το μοσχάρι. Δυστυχώς τα ονόματα των φαγητών ήταν πολύ δύσκολο να τα συγκρατήσω.

Φάγαμε λοιπόν ένα κοκκινιστό σε πήλινο με μελιτζάνες, ρεβίθια και λαχανικά. Από πάνω λίγα τσιπς(!!). Δεν πρόσθεταν απολύτως τίποτα και θα μπορούσαν να λείπουν. Ένα άλλο πάλι σε πήλινο, αλλά μακρόστενο αυτό, πάλι κοκκινιστό, είχε μοσχάρι, ντομάτες, πατάτες και ρεβίθια. Το συγκεκριμένο συνοδευόταν από μια λαβίδα και ένα γουδοχέρι(!!!). Το σκεύος ήταν κατάμαυρο, γιατί ψήνεται μέσα στη στάχτη. Γι αυτό και η λαβίδα με την οποία το πιάνεις και αδειάζεις μόνο το ζουμί σε ένα μπολ. Μέσα στο μπολ βάζεις μπόλικο «ψωμί» και αρχίζεις να τρως την «παπάρα» και να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Όταν λέμε ψωμί, πρόκειται γι αυτό που λέμε αραβική πίτα, αλλά σε μέγεθος λαγάνας του κιλού! Αφού φάγαμε την παπάρα, με το γουδοχέρι κάναμε μέσα στο πήλινο σκεύος το στερεό περιεχόμενο ένα «πουρέ». Ξανά στο μπολ και με το κουτάλι λίγο στην πίτα και δόξα τον Αλλάχ! Εδώ να πω, πως οι Ιρανοί δεν χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνο, αλλά κουταλοπίρουνο (!!) και τα καταφέρνουν μια χαρά. Άλλωστε δεν έχουν μεγάλα κομμάτια κρέας να κόψουν, μιας και όλα είναι σε σχετικά μικρά ως πολύ μικρά κομμάτια. Οι σαλάτες τους έχουν μια ποικιλία από σαλατικά μέσα και πολλές φορές κάποιο ξηρό καρπό, σταφίδες ή αποξηραμένο ρόδι, το εθνικό φρούτο του Ιράν.



Στο τέλος είχε τσάϊ (τι άλλο; ) και κάτι μικρά «τσουρεκάκια». Το ενδιαφέρον ήταν στη ζάχαρη. Έρχεται στο τραπέζι συνοδεύοντας το τσάϊ, σε τρεις μορφές. Οι κύβοι που ξέρουμε, σε λεπτά φυλλαράκια, σα στερεοποιημένη καραμέλα, που κάτι στίγματα μέσα είναι διάφορα μυρωδικά και τέλος σε μια μορφή με κίτρινη καραμέλα σε ένα μικρό ξυλάκι. Ο Hamidκαι πάλι μας έδειξε τον τρόπο χρήσης των δύο τελευταίων. Τα φυλλαράκια τα βάζεις στο στόμα και πίνεις σιγά το τσάϊ. Το άλλο το βάζεις για λίγα λεπτά μέσα στο τσάϊ, το βγάζεις, το δοκιμάζεις και πάει λέγοντας. Οι Ιρανοί πίνουν παντού τσάϊ και όχι καφέ. Δυστυχώς το τσάϊ τους δεν ήταν αυτό που περίμενα. Σε Lipton’s έφερνε παντού, όπου το ήπιαμε. Επειδή το τσάϊ όταν φτάνει καίει, κάνουν την εξής διαδικασία: Το ποτηράκι είναι πάντα μέσα σε ένα βαθουλό πιατάκι. Χύνουν λίγο τσάϊ στο πιατάκι και πίνουν από εκεί. Αυτό συνεχίζεται μέχρι η θερμοκρασία να είναι ανεκτή, οπότε πίνουν πια από το ποτήρι!

Φυσικά για αλκοόλ ούτε κουβέντα. Νεράκι, αναψυκτικά (η κόκα κόλα είναι στις δόξες της), μπύρα (γερμανική, χωρίς αλκοόλ φυσικά. Αίσχος γεύση!) και αϊράν, το γιαουρτοποτό της ανατολής, αρωματισμένο με μπόλικο δυόσμο. Το τίμησα δεόντως σε αυτό το ταξίδι.



Πολλοί γύρω μας κάπνιζαν Shisha (ναργιλές). Εμείς το αφήσαμε για μια άλλη φορά.

Στο τέλος ο λογαριασμός για το λουκούλλειο γεύμα των έξι ανθρώπων ήταν περίπου 57,00 ΕΥΡΩ.

Βγήκαμε έξω και ο Hamidπήρε τηλέφωνο τον Γιοσέφ, που κάπου είχε πάει να παρκάρει.



Μέχρι να έρθει χαζεύαμε στο διπλανό ξηροκαρπάδικο τα τεράστια σκεύη με το μίγμα ξηρών καρπών στην είσοδο!

Είχε πάει 17.30, όταν ψόφιοι κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο. Δώσαμε ραντεβού για το άλλο πρωί στις 9.00 και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Έπεσα ξερός για ύπνο μέχρι τις 20.30 και κατεβήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου για καφέ. Δύο ώρες αργότερα ανεβήκαμε και πάλι και μετά από λίγο πέσαμε ξανά για ύπνο μέχρι τις 7.00 το επόμενο πρωί.

Ονειρεμένο Ιράν καλώς σε βρήκαμε!!



Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015bTEHRAN1332015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/03/kadkoy.html

και το http://disaki.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 23 Espand 1393)

Το Σάββατο ήρθε ο Hamidστην ώρα του και μας απαρίθμησε τα αξιοθέατα από τα οποία έπρεπε να διαλέξουμε αυτά που θέλαμε να δούμε, μιας και είχαμε στη διάθεσή μας μόνο λίγες ώρες. Στη μία το μεσημέρι έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο Mehrabad για την πτήση μας στο Σιράζ. Αποφασίσαμε να διαλέξουμε μεταξύ του Παλατιού Γκολεστάν και του Αρχαιολογικού Μουσείου και στη συνέχεια να πάμε για λίγο στο μεγάλο παζάρι. Αφού «συσκεφτήκαμε» αποφασίσαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο. Για να μην καθυστερήσουμε κάναμε checkout και αφήσαμε τις αποσκευές για να περάσουμε να τις πάρουμε αργότερα.



Το Αρχαιολογικό Μουσείο είναι μέρος του Εθνικού Μουσείου, μαζί με αυτό της Ισλαμικής Τέχνης (κλειστό λόγω έργων) και η αρχιτεκτονική της εισόδου του κτιρίου παραπέμπει στο «Ιβάν» (τετράπλευρο κτίριο με θόλο και τη μια του πλευρά εντελώς ανοικτή) της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής και είναι αντίγραφο του τεμένους Taq-i Kisra στην πόλη Κτησιφών (πρωτεύουσα των Σασανιδών), που τα ερείπιά της βρίσκονται στο σημερινό Ιράκ.



Όταν φτάσαμε είδαμε τα κορίτσια μιας τάξης ενός Δημοτικού σχολείου θηλέων, όλα με άσπρο μαντήλι (!!!), να περιμένουν να μπουν στο Μουσείο. Το εισιτήριο μία από τα ίδια. 150.000 ριάλια.

Το Μουσείο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά πάρα πολύ μικρό για τα δεδομένα ενός τόσο μεγάλου πολιτισμού. Ίσως τα Πέρσικα που είδα κάποτε στο Λούβρο να είναι περισσότερα από αυτά της Τεχεράνης (!!). Σίγουρα όμως πιο εντυπωσιακά. Από τη μεγάλη γλυπτική, αν εξαιρέσει κανείς τα γλυπτά στην Περσέπολη (όσα μείνανε δηλαδή),



ελάχιστα έχουν αφήσει στον τόπο τους οι «πολιτισμένοι» της Ευρώπης.

Τέλος πάντων!






Οι συλλογές ξεκινούν από την προϊστορική περίοδο και φτάνουν μέχρι τα τελευταία προϊσλαμικά χρόνια. Όλα ήταν πολύ ενδιαφέροντα αλλά προσωπικά με εντυπωσίασαν λίγα και ξεχωριστά κομμάτια.



Σε ένα μικρό αγγείο του 2ου μισού της 3ης χιλιετίας π.Χ. είναι ζωγραφισμένη μια κατσίκα σε 5 διαδοχικά στιγμιότυπα.



Πλησιάζει το δέντρο, προσπαθεί και ανεβαίνει να φάει και στο τέλος προσπαθεί να κατέβει.

Ίσως πρόκειται για το πρώτο κινούμενο σχέδιο (animation) στην ιστορία της ανθρωπότητας.



Η κατατοπιστική πινακίδα έχει αποτυπωμένη όλη την εικονογράφηση και φαίνεται πολύ καλά η παραπάνω προσπάθεια της κατσίκας αλλά και του ζωγράφου να την αποτυπώσει!

Με εντυπωσίασαν ακόμα



οι πλάκες με κείμενα σε σφηνοειδή γραφή,



η μούμια ενός νέου άντρα που σκοτώθηκε σε αλατωρυχείο πριν περίπου 800 χρόνια



και κάποια γλυπτά με έντονη ελληνική επιρροή.

Φυσικά δεν ήταν τα μόνα μιας και αρκετά ακόμα από τα εκθέματα ξεχωρίζουν.



Τα ζωόμορφα αντικείμενα (αγγεία και κάποια με ρόδες, ίσως παιχνίδια),



μερικά από τα κομμάτια μεγάλης γλυπτικής,



μια στήλη με κείμενο στα Ελληνικά και άλλα πολλά.



Το ανάγλυφο με τον βασιλιά στο θρόνο του



και τα τμήματα των ανάγλυφων από τις σκάλες από την Περσέπολη είναι καταπληκτικά και 2 μέρες μετά θα βλέπαμε πολλά από τα αριστουργήματα της μνημειακής, Πέρσικης γλυπτικής στα ερείπια της μεγάλης πρωτεύουσας της Περσίας του 6ου ως και 4ου αι. π.Χ.

Ένα άλλο ξεχωριστό «έκθεμα» βρίσκεται μέσα σε μια προθήκη στην είσοδπ του μουσείου.



Πρόκειται για αντίγραφο του «Κυλίνδρου του Κύρου» που το πρωτότυπο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο (περίεργο, ε!) και το οποίο οι Ιρανοί διεκδικούν με νομικά μέσα (βρε τι μου θυμίζει). Το 2010 οι Βρετανοί το «δάνεισαν» στο μουσείο της Τεχεράνης, αρχικά για 4 μήνες αν και τελικά έμεινε οκτώ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ(http://www.humanrights.com/el/what-are-human-rights/brief-history/cyrus-cylinder.html)

«ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Ο Κύλινδρος του Κύρου (539 π.Χ.)

Το 539 π.Χ., τα στρατεύματα του Κύρου του Μεγάλου, του πρώτου βασιλιά της αρχαίας Περσίας, κατέκτησαν την πόλη της Βαβυλώνας. Αλλά οι επόμενες ενέργειές του ήταν αυτές που σήμαναν μια μεγάλη πρόοδο για τον Άνθρωπο. Ελευθέρωσε τους σκλάβους, διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τη θρησκεία τους και εδραίωσε φυλετική ισότητα. Αυτές και άλλες αποφάσεις καταγράφηκαν σε ένα κύλινδρο από ψημένο πηλό στην Ακκαδική γλώσσα με σφηνοειδή γραφή.

Το αρχαίο αυτό αρχείο, γνωστό σήμερα ως Κύλινδρος του Κύρου, θεωρείται ως ο πρώτος χάρτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί και στις έξι επίσημες γλώσσες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι διατάξεις του προσομοιάζουν με τα τέσσερα πρώτα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.»

Γεμάτοι νέες γνώσεις και όμορφες εικόνες για ένα μεγάλο πολιτισμό που είχε μεγάλη σχέση με τον τόπο μας αλλοτινών καιρών, εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό το μεγάλο παζάρι της πόλης. Όπως μας είπε ο Hamid το παζάρι αυτό, σε αντίθεση με αυτά του Σιράζ και του Εσφαχάν, που σε μεγάλο βαθμό έχουν τουριστικό χαρακτήρα, είναι περισσότερο της καθημερινότητας.



Ξανά στο χάος της κίνησης της Τεχεράνης και τελικά το βανάκι μας άφησε



κάπου κοντά στην κεντρική είσοδο του παζαριού. Όπως όλα τα παζάρια της ανατολής και φυσικά του Ιράν, πρόκειται για μια «πόλη μέσα στην πόλη». Αμέτρητα δρομάκια διακλαδίζονται σε ένα δαίδαλο με καταστήματα, συνήθως οργανωμένα κατά είδος εμπορεύματος.



Δεν έχω δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε εμπορικό τόπο ποτέ στη ζωή μου. Κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί…». Βέβαια το γεγονός της επερχόμενης Πρωτοχρονιάς αυξάνει κατακόρυφα και την κίνηση στους δρόμους και τον κόσμο στις αγορές.

Και μιας και μιλάμε για Πρωτοχρονιά, ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα για το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν ΝοΡουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30 ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι δίσεκτος. (http://el.wikipedia.org/wiki/Περσικό_ημερολόγιο)

Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.

Η Πρωτοχρονιά αυτή είναι η μεγάλη γιορτή τους με διακοπές γύρω στις 10 ημέρες και με συνήθειες που κάποιες θυμίζουν κάποιες αντίστοιχες δικές μας. Ταξιδεύουν (τα ξενοδοχεία που μείναμε ήταν γεμάτα Ιρανούς), αγοράζουν καινούρια πράγματα (κυρίως ρούχα) και βάφουν αυγά (!!!) (άνοιξη γαρ και οι κότες γεννούν πολύ).



Έτσι και στο παζάρι και γύρω από αυτό. Δεκάδες οι μικροπωλητές που πούλαγαν κάθε είδους μπιχλιμπίδι (αρέσκονται πολύ σ’ αυτά), όπως ψευτοκοσμήματα, παιγνίδια, μικρά χάρτινα αερόστατα, και ρούχα. Ένας μικροπωλητής πουλούσε πολύχρωμα σουτιέν και ένα τσούρμο μαυροτσαντοροφορεμένες ιρανές είχανε πέσει πάνω να ψωνίσουν. Σηκώνω τη μηχανή να απαθανατίσω τη σκηνή και βλέπω να μαυρίζει ο φακός. Δεν ήταν τσαντόρ. Ήταν το χέρι ενός νεαρού μικροπωλητή που μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να την κάνω αλά γαλλικά. Ποιούμενος την ανάγκη φιλότιμο κατέβασα τη μηχανή και σφυρίζοντας αδιάφορα συνέχισα. Έξω από την κεντρική πύλη είναι μια πλατεία. Από κάτω είναι μια υπόγεια αγορά μόνο για χρυσά κοσμήματα. Από πάνω γινόταν μια μάζωξη με πολλές φωνές (μόνο άντρες). Ήταν το χρηματιστήριο χρυσού(!!!). Τύποι με πολύ έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή σημειώνουν σε κάτι χαρτάκια ανεβάζοντας και κατεβάζοντας, αναλόγως, την τιμή του χρυσού στη χώρα. Εκεί στο πόδι!! Απίστευτο θέαμα. Όταν ο Δημήτρης σήκωσε τη μηχανή να φωτογραφίσει του την πέσανε μερικοί τύποι με άγριες διαθέσεις και θέλανε να του πάρουν τη μηχανή.

-Tourist, tourist! Only photo!

Ε, ρε φίλε, μπλέξαμε. Οι τύποι επιμένανε και να που εμφανίζεται ένας μπάτσος. Και τώρα; Ευτυχώς αυτός φάνηκε πιο διαλλακτικός. Κάτι τους είπε, κάτι του είπανε, κάτι τους ξανάπε και γυρνώντας στον Δημήτρη του λέει:

-O.K. go!

Λες να ξεμπλέξαμε τόσο εύκολα; Κι όμως. Ξεμπλέξαμε.

Είπαμε τότε να μπούμε λίγο στο παζάρι να δούμε τι γίνεται εκεί μέσα. Μπαίνεις στο ρεύμα και σε πάει. Ούτε να σταματήσεις είναι εύκολο ούτε να αλλάξεις κατεύθυνση. Κυριολεκτικά ο ένας στο σβέρκο του άλλου. Εκεί αν πάσχεις από αγοραφοβία έχεις πάθει χοντρή κρίση!

Το πρώτο αυτό κομμάτι είχε είδη για το σπίτι. Πιάτα, κατσαρολικά



και πολλά,



μα πάρα πολλά διακοσμητικά. Που και που ρούχα.



Ήταν όμως τέτοια η κατάσταση ασφυξίας που σε ένα σημείο που μας έπαιρνε γυρίσαμε και με τα πολλά ξαναβγήκαμε.



Κινήσαμε να πάμε να βρούμε το βαν και στο δρόμο χαζεύαμε αυτά που γίνονταν γύρω μας και να τραβάμε φωτογραφίες. Είδα ένα πολύ όμορφο κτίριο και δίπλα σε μια κολώνα ένα τεράστιο πορτρέτο του θρησκευτικού ηγέτη της χώρας. Σηκώνω τη μηχανή και τραβάω δύο πόζες. Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω τη μηχανή και βλέπω μπροστά μια βλοσυρή φάτσα κάτω από ένα πηλίκιο.

-Delete it!

-What?

-Delete the photos!

Εδώ βάζεις την ουρά στα σκέλια και υπακούς. Δεν παίζουν μ’ αυτά. Υπό το άγριο και άγρυπνο βλέμμα του, σβήνω τις δύο φωτογραφίες και αφού ελέγχει ότι πράγματι τις έσβησα γυρνάει στο πόστο του, Είναι ο φρουρός του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας! Αυτό ήταν το κτίριο που είχε σαγηνέψει το φακό της μηχανής μου!

Εκείνη τη μέρα, με όλα αυτά που γίνανε, συνειδητοποίησα πόσο προσεκτικός πρέπει να είσαι και πάλι δεν μπορείς πάντα να μαντέψεις αν αυτό που κάνεις επιτρέπετε ή όχι.

Τελικά βρήκαμε το βαν και αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.



Πριν φτάσουμε περάσαμε από την πλατεία Azadi (Ελευθερίας).



Η πλατεία είναι τεράστια με πολλά σιντριβάνια και στο κέντρο ένα πύργο με τη μορφή μιας ιδιαίτερης αψίδας και ύψος 50μ.. Φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο και με ένα συνδυασμό Ισλαμικής και Σασσανιδικής αρχιτεκτονικής, είναι το σύμβολο της σύγχρονης Τεχεράνης. Κατασκευάστηκε το 1971 για να γιορταστούν τα 2500 χρόνια της Περσικής Αυτοκρατορίας και ονομάστηκε αρχικά Shahyad Aryamehr (Πύργος Μνήμης των Βασιλέων), για να μετονομαστεί σε Borj-e Azadi (Πύργος της Ελευθερίας), μιας και σε αυτή την πλατεία ξεκίνησαν οι μεγάλες αναταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Σάχη και την εγκαθίδρυση του Ισλαμικού κράτους το 1979.

Για να σταματήσουμε ούτε λόγος. Η κίνηση απερίγραπτη. Έτσι ο οδηγός μας έκανε ένα κύκλο της πλατείας όσο πιο αργά τον έπαιρνε και έτσι μπορέσαμε να βγάλουμε μια δυο φωτογραφίες του εντυπωσιακού μνημείου.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ξεφορτώσαμε τα πράγματα, χαιρετίσαμε τους δυο νέους Ιρανούς φίλους μας και μπήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

-Ώ, ρε φίλε, τι γίνεται τώρα;

Όλα στα φαρσί.

-Do you need any help? Where are you going?

-To Shiraz.

-I am going to Shiraz too. The check in has not open yet.

Έτσι γνωρίσαμε τη Shahin, Περσίδα συνταξιούχο δασκάλα, μετανάστη στη Νορβηγία, που είναι από το Σιράζ και ζει έξι μήνες στο Ιράν και έξι στα παιδιά της στο Όσλο.



Κάτσαμε σε ένα μαγαζί να τσιμπήσουμε κάτι. Η Shahin αρκέστηκε σε ένα τσάι. Μας ρώτησε σε ποιο ξενοδοχείο θα μέναμε αλλά δεν το ήξερε.

Στην ώρα μας κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη μας. Μπήκαμε στο αεροπλάνο, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε για την πτήση μας. Το αεροπλάνο τα είχε τα χρονάκια του και ένα ρετουσάρισμα το ήθελε. Ήλπιζα πως δεν θα είχε την ίδια ανάγκη και στα μηχανικά του μέρη. Τέλος πάντων. Το ταξίδι ήταν μια ωρίτσα και πολύ καλό. Μόνο που είχε πολλά σύννεφα και δεν είδαμε τίποτα στη διάρκεια της πτήσης. Η προσγείωση ήταν εξαιρετική, αποχαιρετιστήκαμε με την Shahin και κατεβήκαμε. Καλώς ήλθαμε στο Σιράζ, την πόλη των Ποιητών.


Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015cTEHRAN1432015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/03/3.html

και το http://disaki.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

2. Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!





Σάββατο 14 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 23 Espand 1393)

Στο αεροδρόμιο του Shiraz μας περίμενε ο Abbas, ο ξεναγός μας για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Γέννημα, θρέμμα του Shiraz με ηλικία κάτι λιγότερο από 40 χρονών, λαλίστατος και «γάτα»!! Μέσα σε όλα και όπως όλοι οι Πέρσες πρόθυμος να βοηθήσει και να λύσει όποιο πρόβλημα παρουσιάζονταν. Έξω από το αεροδρόμιο μας περίμενε ο Samad με το βαν του. Και αυτός θα ήταν μαζί μας για όλο το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Γύρω στα 60, από το Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν με πατέρα Κούρδο και μάνα Τουρκάλα (!!!).Λιγομίλητος αυτός αλλά το ίδιο πρόθυμος να βοηθήσει όταν χρειαζόταν.

Φορτώσαμε και μπήκαμε στην πόλη. Το Shiraz, με περισσότερους από 1.500.000 κατοίκους είναι η 5η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η κίνηση στους δρόμους ήταν το ίδιο χαοτική (για να μην πω περισσότερο) με την Τεχεράνη.



Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, που έχει το όνομα του μεγάλου Σάχη του 18ου αι. Karim Khan Zand, και πήγαμε να πάρουμε τα κλειδιά. Ένα γκαρσόνι μας έφερε κρύο νερό αρωματισμένο με γιασεμί (εμένα σε ροδόνερο μου έφερνε). Ήταν ότι έπρεπε αυτό το καλωσόρισμα.

Ανεβήκαμε στα δωμάτια, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν. Ακούγαμε μουσική από τον ημιόροφο. Ανέβηκα και έριξα μια ματιά.



Δύο νέα παιδιά έπαιζαν και τραγουδούσαν υπέροχα περσικά τραγούδια. Ο ένας με την κιθάρα του και ό άλλος με το παραδοσιακό όργανο Ταρ. Και όλα αυτά στο τσαγάδικο (Chay-Khaneh) που λειτουργεί εκεί. Φυσικά και κάτσαμε και απολαύσαμε καφέ, τσάι και μουσική. Εκτός από υπέροχα τραγούδια της Περσικής κλασσικής μουσικής παίζουν και τζαζ και ροκ κομμάτια. Σε ένα τους διάλειμμα πιάσαμε μαζί τους κουβέντα. Μας είπαν διάφορα για τη μουσική και τα όργανα της Περσίας και στο τέλος ο ένας από αυτούς έγραψε στο μπλοκάκι μου τα ονόματα σπουδαίων Περσών μουσικών που παίζουν διάφορα όργανα. Φυσικά μου έγραψε και το email του.

Κάτσαμε πάνω από μια ώρα και ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στο βραδινό Σιράζ.



Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, σε περίπου 150 μέτρα συναντήσαμε τη μεγάλη λεωφόρο Karim Khan Zand.



Διατρέχει όλο το κέντρο της πόλης και έχει από τη μια και την άλλη καταστήματα με όλων των ειδών τα καλούδια.



Ανάμεσα τους και ένα καταπληκτικό κτίριο στο οποίο γίνεται αναπαλαίωση.



Η κίνηση είναι απερίγραπτη μέχρι αργά το βράδυ και μάλλον όσο περνάει η ώρα αυξάνει. Για να περάσουμε απέναντι χρησιμοποιήσαμε την πεζογέφυρα με τις κυλιόμενες σκάλες. Κουρασμένοι και σχετικά πεινασμένοι είπαμε να δοκιμάσουμε καλαμπόκι. Πρόκειται για βρασμένους σπόρους καλαμπόκι που τους ανακατεύουν με τυρί, αλατοπίπερο και θέλεις με καυτερά (πολύ καυτερά όμως) πιπέρια, ανάλογα με το πόσο καυτά μπορεί να αντέξει ο ουρανίσκος σου. Το βάζουν σε ένα πλαστικό ποτήρι και σου το δίνουν μαζί με ένα κουταλάκι και μια χαρτοπετσέτα. Όλα αυτά γύρω στο ένα ΕΥΡΩ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και απολαύσαμε το καλαμπόκι μας. Καλό ήταν. Για την επιστροφή διαλέξαμε μια πιο κασκαντερική πορεία ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τότε είδαμε πως στο πεζοδρόμιο που είχαμε περάσει μια ώρα πριν γινόταν το αδιαχώρητο. Δεκάδες μικροπωλητές είχαν στρώσει κάτω πανιά με την πραμάτεια τους. Ούτε εκατοστό ελεύθερο. Μόνο ένας διάδρομος για τον κόσμο. Εκεί άνθρωποι, μαμάδες με παιδικά καροτσάκια,



εκεί και ένας πωλητής ξηρών καρπών με ένα καρότσι (αυτά της οικοδομής αλλά κάπως μεγαλύτερο) γεμάτο με ξηρούς καρπούς (!!!). Τι εικόνες!

Ο ύπνος ήρθε γρήγορα και ήταν γλυκός σαν τα όμορφα τραγούδια που μας προϋπάντησαν στην πόλη των Ποιητών! Shab be kheir (Καλή νύχτα)!!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 24 Espand 1393)

Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή και με σχετική ζέστη. Πήραμε πρωινό και στη συνέχεια πήγαμε με τα πόδια μέχρι τα γραφεία του πρακτορείου για να γνωρίσουμε αυτούς με τους οποίους επικοινωνούσαμε τόσο καιρό και να εξοφλήσουμε το ταξίδι.


Το Σιράζ, όπως είπαμε, είναι η 5η πόλη του Ιράν σε πληθυσμό και έχει μια ιστορία περίπου 4000 χρόνων. Βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας και κάτι λιγότερο από 1000 χμ. νότια της Τεχεράνης, σε μια κοιλάδα της οροσειράς του Ζάγκρου, σε υψόμετρο περίπου 1800μ.

Στο πέρασμα του χρόνου είδε στιγμές ακμής και παρακμής και υπήρξε πρωτεύουσα της Περσίας σε διάφορες φάσεις της ιστορίας της, με τελευταία τον 18ο αι. επί των ημερών του Σάχη KarimKhanZand.

Στη διάρκεια του μεσαίωνα υπήρξε μεγάλη άνθηση στις τέχνες και τις επιστήμες. Γέννησε και έθρεψε δύο μεγάλους ποιητές, όχι μόνο για την Περσία αλλά και για τον κόσμο όλο. Τον Σααντί (12ος αι.) και τον Χάφεζ (14ος αι.). Οι τάφοι τους είναι τόποι προσκυνήματος και όχι απλά τουριστικά αξιοθέατα. Ο Σααντί είναι ο «πατέρας» εκείνου του «Αγάπη μου, αγάπη μου» από τα «Χτυποκάρδια στα θρανία». Οι Ιρανοί πιστεύουν πως μέσα στα ποιήματά του Χάφεζ θα βρουν απαντήσεις σε κάθε αγωνία και ερώτημά τους (φαίνεται πως τόχε το χάρισμα), ερμηνεύοντας το απόσπασμα από το έργο του, που θα διαλέξουν τυχαία, κατά το δοκούν, κάτι σαν την Πυθία ένα πράγμα (!!!).


Από τον τάφο του Χάφεζ (Aramgah-e Hafez) αρχίσαμε τη γνωριμία μας με την πόλη. Βρίσκεται σε μικρή, σχετικά, απόσταση από το ξενοδοχείο μας, βορειοανατολικά του κέντρου μέσα σε ένα υπέροχο κήπο. Απ’ έξω διάφοροι τύποι με ένα κουτί γεμάτο χρωματιστά χαρτάκια και ένα παπαγαλάκι (ζωντανό!!) στο άλλο χέρι μας πλησίασαν. Το παπαγαλάκι διαλέγει ένα χαρτάκι που υποτίθεται πως γράφει κάτι για τα μελλούμενά σου! Δεν ζητούν χρήματα, αλλά αν θέλεις δεν θα πουν όχι. Φυσικά είναι γραμμένα στα φαρσί και αυτό σημαίνει πως κάποιος πρέπει να στο μεταφράσει. Ένας από την παρέα πήρε, αλλά ο Abbas μας είπε πως θα μας το εξηγήσει στο τέλος μέσα στο βανάκι, για να μη χάνουμε χρόνο και εκεί ξεχάστηκε. Κρίμα γιατί δεν μάθαμε τις μας επιφυλάσσει η τύχει!

Πληρώσαμε και εδώ το εισιτήριο και μπήκαμε.



Κήπος, σκάλες στο βάθος, μια εντυπωσιακή στοά με διπλή κιονοστοιχία και αμέσως μετά μια πλατεία και στη μέση,



σε υπερυψωμένο βάθρο,



κάτω από ένα θόλο που στηρίζεται σε 8 κολώνες ο τάφος.



Είναι φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο όλο σκαλισμένο και γύρω έχει χοντρό γυαλί αφήνοντας εκτεθειμένο το πάνω μέρος.



Είχε αρκετό κόσμο. Το εντυπωσιακό είναι πως οι Ιρανοί έχουν μια σχέση πολύ ζωντανή με την ποίηση. Έβλεπες νέες τσαντοροφορεμένες κοπέλες να κάθονται ένα γύρο και να διαβάζουν ή να απαγγέλουν ποιήματα. Άλλοι άφηναν ένα λουλούδι στον τάφο, ακουμπούσαν το χέρι πάνω του και απήγγειλαν κάτι από μέσα τους. Ένα γύρο έβλεπες χείλη να κουνιούνται και πρόσωπα με σεβασμό να «προσεύχονται», όχι σε κάποιο Θεό ή Άγιο, αλλά σε ένα Ποιητή (!!!!). Α:κόμα και μικρά παιδία! ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!!!!

Πραγματικά αισθάνθηκα άβολα που δεν μπορούσα να πάρω κι εγώ μέρος σε αυτή τη διαδικασία και απλά κοίταζα, σαν τουρίστας, χωρίς να μπορώ να μπω πιο βαθειά σε όλο αυτό που έβλεπα.

Στο έδαφος της πλατείας υπάρχουν παλιές ταφόπλακες μιας και ο χώρος χρησιμοποιούνταν παλιότερα σαν νεκροταφείο, αλλά δεν χρησιμοποιείται πια, εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Και αυτές είναι όταν πρόκειται για εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης. Βλέπεις λοιπόν γύρω από αυτή την πλατεία σκαλιά που οδηγούν σε άλλους χώρους



με τάφους κάποιων από τα επιφανή τέκνα του Σιράζ,



κάποιοι μέσα σε εντυπωσιακά κτίρια.

Κάπου εκεί τελείωσε η επίσκεψη στον τάφο του Χάφεζ. Αποφασίσαμε να μην πάμε στο τάφο του Σααντί και να πάμε να δούμε έναν από τους διάσημους κήπους της πόλης. Διαλέξαμε τους Βοτανικούς κήπους Eram (Bagh-e-Eram) ή «Κήπους του Παραδείσου» που βρίσκονται στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Βρίσκονται στα βορειοδυτικά του κέντρου σε μια περιοχή που καταλαβαίνεις αμέσως πως κατοικείται από εύπορους.



Βλέπεις σπίτια που θυμίζουν ανάκτορα αλλοτινών καιρών! Και όμως είναι σύγχρονα! Μπροστά σε ένα από αυτά τα «παλάτια» μας άφησε το βαν.

Οι κήποι Eram δεν είναι γνωστό από πότε υπάρχουν. Ισχυρές, όμως, μαρτυρίες συνηγορούν πως έχουν μια ηλικία περίπου 900 χρόνων, από τα χρόνια των Σελτζούκων.. Από τον 11ο αι αναφέρονται σε έργα διαφόρων λογίων, ανάμεσά τους και του Χάφεζ,. Άλλαξαν πολλούς ιδιοκτήτες, βασιλιάδες και μη, όπως οι Σάχηδες της δυναστείας των Zand (18ος αι). Πέρασαν στα χέρια κάποιων από τους αρχηγούς της νομαδική φυλής των Κασκάϊ, από τους οποίους τους αγόρασε ένας από τους σάχηδες της δυναστείας των Qajar



που κατασκεύασε το μέγαρο που υπάρχει πολύ κοντά στην κεντρική είσοδο των κήπων.



Σήμερα οι κήποι ανήκουν στο Πανεπιστήμιο του Σιράζ που τους έχουν μετατρέψει σε Βοτανικούς Κήπους έχοντας φυτέψει φυτά από τα πέρατα του κόσμου. Είναι επισκέψιμοι και λειτουργούν σαν μουσείο (με εισιτήριο βεβαίως).

Πληρώσαμε κι εμείς το εισιτήριό μας και μπήκαμε.



Γίνονταν έργα στα κτίρια και γι αυτό ήταν κλειστά. Οι κήποι όμως ήταν ανοικτοί.



Το υπέροχο κτίριο με την πανέμορφη σκεπαστή βεράντα στον όροφο και την πρόσοψη διακοσμημένη με διάφορες παραστάσεις ψηφιδωτών



έχει μπροστά του μια μικρή τετράπλευρη «λίμνη» από την οποία. ξεκινούν τρεχούμενα νερά προς τους κήπους. Κάναμε βόλτες, θαυμάσαμε, φωτογραφήσαμε και φυσικά φωτογραφηθήκαμε. Είναι εντυπωσιακό πως οι Ιρανοί, που η χώρα τους είναι ερημική σε μεγάλο της μέρος, λατρεύουν τα τρεχούμενα νερά και φτιάχνουν υπέροχους κήπους και πάρκα. Και όχι μόνο τους φτιάχνουν αλλά τους φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού! (Απαγορεύεται οποιαδήποτε σύγκριση!!).


Φεύγοντας από τους Κήπους Eram, ο Abbas μας πρότεινε να πάμε για Ξηρούς Καρπούς(!!!). Κανονικά μια τέτοια πρόταση θα ακούγονταν αστεία, και προς στιγμή κοιταχτήκαμε αμήχανα με ένα χαμόγελο που έλεγε: «Πλάκα μας κάνεις;». Αυτός όμως επέμενε και είπαμε να δοκιμάσουμε. Αυτό που είδαμε τελικά ξεπερνούσε κάθε φαντασία και κάθε τι που ξέρουμε. Ένα τεράστιο μαγαζί



με δεκάδες μεγάλα μεταλλικά μπωλ γεμάτα με ξηρούς καρπούς, πολλούς από τους οποίους βλέπαμε για πρώτη φορά. Και αποξηραμένα φρούτα



και γλυκίσματα και …. και …. και …..και τι δεν είχε εκεί μέσα. Και όλα αυτά μπορούσες να τα δοκιμάσεις!! Φυσικά και δοκιμάσαμε πολλά και τα ευχαριστηθήκαμε, αλλά αν αποφασίζαμε να τα δοκιμάζαμε όλα θα φεύγαμε από εκεί μέσα με βαριά δυσπεψία. Μια υπάλληλος μας είχε χρεωθεί, μας εξηγούσε τι ήταν το κάθε τι και έβαζε ότι θέλαμε να αγοράσουμε. Πήραμε λίγα πράγματα, γιατί διαπιστώσαμε πως δεν ήταν και τόσο φτηνά, και φύγαμε έχοντας κόψει την πείνα προς το παρόν. Έτσι προτείναμε πριν το φαΐ να πάμε για ένα καφέ.

Από το τζάμι χαζεύαμε τις εικόνες της πόλης.



Πάρκα, μεγάλα και σκιερά,



τοιχογραφίες (γκράφιτι) στις μάντρες των κτιρίων (μη φανταστεί κανείς γκράφιτι σαν και αυτά που βλέπουμε εμείς. Είναι φανερό πως είναι κατευθυνόμενα μιας και προπαγανδίζουν τα του καθεστώτος). Είδαμε κιόλας μια εικόνα που στην Τεχεράνη είχα δει μόνο φευγαλέα και που θα βλέπαμε σε όλο το ταξίδι μας, ακόμα και στο μικρότερο χωριό.



Μεγάλα πορτρέτα (φωτογραφίες ή ζωγραφισμένα) νεαρών αντρών, πεσόντων κατά τη διάρκεια του Ιρακινοϊρανικού πολέμου. Είναι οι Μάρτυρες αυτής της χώρας! Είναι ένα θέαμα εντυπωσιακό και συνάμα σε σοκάρει!

Καταλήξαμε για καφέ σε μια καφετέρια, τελείως δυτικού τύπου. Παραγγείλαμε και περιμέναμε. Μέχρι όμως να έρθουν τα καφεδάκια μας και να τα πιούμε, ας πούμε δυο λόγια για τον ενδυματολογικό κώδικα στη χώρα αυτή. Ο κώδικας αυτός ισχύει υποχρεωτικά και για τους τουρίστες.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Φοράνε ότι και σε όλο τον κόσμο. Μόνη υποχρέωση το μακρύ παντελόνι και πάνω τα μανίκια (μακριά ή κοντά αδιάφορο).

Για τις γυναίκες τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, ειδικά το καλοκαίρι. Παντελόνι μακρύ ή μακριά φούστα, μακριές μπλούζες ή πανωφόρια με μακριά μανίκια (απαγορεύονται αυστηρά τα κοντομάνικα) και το κεφάλι καλυμμένο.



Μια συνηθισμένη εικόνα είναι το τσαντόρ. Συνήθως μαύρο, καλύπτει όλο το σώμα αφήνοντας εκτεθειμένο το πρόσωπο και τους καρπούς (είδα όμως γυναίκες να φορούν γάντια αν και δεν είναι υποχρεωτικό). Εναλλακτικά το κεφάλι πρέπει να καλύπτεται από μαντήλα. Με τη μαντήλα τα πράγματα έχουν χαλαρώσει αρκετά, αν συγκρίνω με τις περιγραφές αυτών που πήγαν κάποια χρόνια πριν.



Μπαίνοντας στους Κήπους Eram, έφευγε μια παρέα γυναικών (οι γυναίκες του Σιράζ έχουν τη φήμη των πιο φιλελεύθερων ενώ αντίθετα στις υπόλοιπες πόλεις είδαμε πολύ τσαντόρ). Μπορούσες να δεις όλους τους τρόπους που φορούν τη μαντήλα στο κεφάλι τους. Έτσι θα δει κανείς γυναίκες με μαντήλι φορεμένο σαν τσαντόρ (η κυρία αριστερά) και άλλες που το μαντήλι ακροβατεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού, συνήθως πάνω σε έναν κότσο (η κυρία στο κέντρο με το μωβ μαντήλι).

Οι Ιρανές είναι γενικά όμορφες και έχουν πολύ όμορφα μαύρα μάτια! Το ξέρουν και κάνουν ότι μπορούν για να τονίσουν αυτό το χαρακτηριστικό τους. Φτιάχνουν τα φρύδια τους (κοντυλογραμμένα) βάφονται όμορφα και γενικά περιποιούνται το μόνο μέρος του σώματός τους που φαίνεται!


Εν τω μεταξύ ήρθε ο τούρκικος που παράγγειλα. Γενικά πίνω τον καφέ μου σκέτο και πολύ (μα πάρα πολύ) βαρύ! Πρώτη φορά ήπια καφέ «πιλάφι» (!!!!!!!!!!). Το κατακάθι ήταν το μισό φλιτζάνι (!!). Οι υπόλοιποι πήραν εσπρέσο. Κάτσαμε πάνω από μισή ώρα με κουβεντούλα πάνω από τον καφέ και αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ μιας και η ώρα είχε περάσει πολύ.

Μπήκαμε και πάλι στο βανάκι μας και πήγαμε σε ένα εστιατόριο. Απ’ έξω δεν φαίνεται πόσο μεγάλο είναι μέσα, μιας και η κύρια αίθουσα είναι ημιυπόγεια.



Μπαίνοντας, αριστερά είναι ένα μεγάλο τραπέζι «υπερπαραγωγή»(!!). Ίσως είναι για την πρωτοχρονιά τους.



Δεξιά υπάρχει ένα χτιστό φουρνάκι και κάποιος έφτιαχνε τα «ψωμιά» που σερβίρουν και τα έψηνε επί τόπου.



Κατεβήκαμε τα λίγα σκαλιά, βρήκαμε ένα τραπέζι και κάτσαμε. Το περιβάλλον είναι αρκετά όμορφο. Με τη βοήθεια του ξεναγού μας παραγγείλαμε.



Σούπα, κεμπάπ, σουβλάκια κοτόπουλο και μια καπνιστή μελιτζανοσαλάτα με καραμελωμένα τηγανιτά κρεμμύδια από πάνω. Για άλλη μια φορά όλα ήταν μπουκιά και συχώριο!!

Χορτασμένοι μπήκαμε και πάλι στο βανάκι μας για να συνεχίσουμε με κάποια από τα καλούδια της Περσικής αυτής πόλης του νότου. Σε λίγο φτάσαμε στο κέντρο, πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για να δούμε τα αξιοθέατα που βρίσκονται εκεί.



Μας άφησε έξω από το κάστρο της πόλης, το Arg-e Karim Khan. Το όνομά του υποδηλώνει τον ιδρυτή του τον Σάχη Karim Khan (βασίλεψε από το 1751 ως το 1779), ιδρυτή της δυναστείας Zand, του 18ου αι. Ήταν το παλάτι του, μιας και είχε κάνει το Σιράζ πρωτεύουσα του βασιλείου του. Φτιάχτηκε το 1766-67 και ο Σάχης χρησιμοποίησε τους καλύτερους αρχιτέκτονες και τα καλύτερα υλικά της εποχής. Στη διάρκεια της επόμενης δυναστείας των Qajar, ήταν η έδρα του τοπικού κυβερνήτη ενώ στα χρόνια της τελευταίας δυναστείας των Παχλεβί, μετατράπηκε σε φυλακή.



Η εξωτερική διακόσμηση με τούβλα, στο χρώμα της άμμου είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.



Πάνω από την κεντρική πύλη υπάρχει μια πολύχρωμη απεικόνιση από κεραμικά πλακάκια του ήρωα της Πέρσικης μυθολογίας Rostam, σε ένα από τους άθλους του.

Ο Rostam είναι κάτι σαν τον δικό μας Ηρακλή και τα κατορθώματα του καταγράφηκαν τον 10ο αι. από τον ποιητή Φερντουσί στο τεραστίων διαστάσεων έπος του, Shahnameh. Το έπος αυτό είναι το εθνικό έπος των Περσών και με του 60.000 (!!) στίχους του είναι το μακρύτερο έπος στον κόσμο που γράφτηκε από έναν ποιητή και περιγράφει την «ιστορία» της Περσίας από την αυγή του κόσμου μέχρι τον ερχομό του Ισλάμ, τον 7ο αι. Τιμάται και από τις γειτονικές στο Ιράν χώρες, μιας και αφορά κομμάτι της ιστορίας και αυτών των λαών.

Κλείνοντας τη μυθολογικά αυτή παρένθεση να έρθουμε στο κάστρο, στο οποίο μπήκαμε πληρώνοντας και εδώ το σχετικό εισιτήριο. Τα κτίρια βρίσκονται όλα στην περίμετρο



ενώ το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνουν κήποι με αυλάκια για τρεχούμενα νερά (όταν πήγαμε ήταν στεγνά).



Απέναντι από την πύλη είναι το παλάτι του Σάχη.



Έχει δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο, κάποια με ότι έχει απομείνει από όμορφες τοιχογραφίες, εσοχές σαν Μιχράμπ



και εντυπωσιακά βιτρό.



Ακριβώς στη μέση του παλατιού υπάρχει μια μεγάλη σκεπαστή βεράντα με ξύλινες, σκαλιστές κολώνες. Από αυτή τη βεράντα ο Σάχης απολάμβανε τους κήπους και τη δροσιά των νερών. Τα δωμάτια σήμερα είναι τα περισσότερα άδεια.



Σε κάποια γίνονται προσωρινές εκθέσεις και σε ένα υπάρχει μια παράσταση με κούκλες.



Σε αυτήν απεικονίζεται ο Σάχης καθισμένος στο θρόνο του και γύρω του ο Πρωθυπουργός του, διάφοροι υπουργοί, ο γραμματέας του και μπροστά του υποβάλλει σέβη κάποιος δυτικοευρωπαίος. Σύμφωνα με την ιστορία πρόκειται για κάποιον Γάλλο έμπορο που έχει έρθει να κάνει κάποια εμπορική συμφωνία με τον Σάχη. Ακολουθεί ένας διάλογος (όπως μας το αφηγήθηκε ο ξεναγός μας):

Σάχης: Τι θέλετε να μας πουλήσετε;

Έμπορος: Πορσελάνες!

Σάχης: Θέλω να τις δω.

Ο έμπορος του προσφέρει ένα θαυμάσια στολισμένο πορσελάνινο μπωλ που του το γεμίζει με νερό. Ο Σάχης πίνει και το αφήνει να πέσει. Φυσικά γίνεται θρύψαλα.

Σάχης: Πολύ εύθραυστο υλικό. Φέρε ένα από τα δικά μας,

γυρνά και λέει στον υπουργό του. Αμέσως φέρνουν ένα μεταλλικό. Ακολουθεί η ίδια διαδικασία, αλλά φυσικά όταν αυτό πέφτει κάτω μένει άθικτο.

Σάχης: Όπως βλέπετε τα δικά μας είναι καλύτερα. Δεν με ενδιαφέρουν τα εμπορεύματά σας.

Ο Σάχης ήταν «γάτα» και είχε αντιληφθεί πως οι Ευρωπαίοι εκείνου του καιρού είχαν αρχίσει να βάζουν πόδι στα γύρω βασίλεια και αυτό το έκαναν αρχικά μέσω του εμπορίου.

Απέναντι και δεξιά από το παλάτι, στην πλευρά της πύλης (στη γωνία αριστερά της μπαίνοντας) κατεβήκαμε λίγα σκαλιά και βρεθήκαμε στο παλιό Χαμάμ.



Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό με διακόσμηση στους τοίχους, που φαίνεται να είναι φτιαγμένη με την τεχνική του σγκράφιτο με μαύρο και κόκκινο χρώμα. Έχει αρκετούς χώρους,



εντυπωσιακά κιονόκρανα



και γούρνες απ' όπου ανέβλυζε το ζεστό νερό.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα από το κάστρο είναι τα επόμενα αντικείμενα της επίσκεψής μας. Πρώτ’ απ’ όλα το Παζάρι Vakil. Είναι το μεγαλύτερο και κεντρικότερο από τα παζάρια της πόλης.



Φτάσαμε σε ένα άνοιγμα-πλατεία στο οποίο δεσπόζει το Τζαμί vakil.



Είναι πολύ εντυπωσιακή η εικόνα του. Λειτουργεί σα μουσείο και γι αυτό έχει εισιτήριο. Μιας και ήταν αργά και θα βλέπαμε τζαμιά αρκετά στο υπόλοιπο ταξίδι μας αποφασίσαμε να μην μπούμε.



Μια φευγαλέα ματιά μόνο στην αυλή και πάμε δίπλα για να μπούμε στο παζάρι.

Όπως όλα τα μεγάλα παζάρια της ανατολής



είναι ένας δαίδαλος από διαδρόμους,



σκεπαστά δρομάκια



και αυλές.



Αυτές οι αυλές έχουν συνήθως ένα γύρο καταστήματα και αποθηκευτικούς χώρους και δεν είναι τίποτα άλλο από παλιά Καραβανσεράϊ που τώρα έχουν αλλάξει χρήση.

Και αυτό το παζάρι έχει τμήματα με ομοειδή προϊόντα.



Χαλιά,



υφάσματα,



διακοσμητικά και αναμνηστικά,



μπαχαρικά. Εκεί είδα και κάτι που είχα δει σε ένα βίντεο. Σε μια λεκάνη στρώνουν διαφόρων ειδών και χρωμάτων μπαχαρικά το ένα πάνω από το άλλο. Ο πωλητής βάζει τη μικρή σέσουλα κάθετα και έτσι παίρνει απ’ όλα, δημιουργώντας ένα μίγμα και αφήνοντας τη λεκάνη με τα μπαχαρικά να σχηματίζουν ένα «βουνό-ουράνιο τόξο». Υπέροχη εικόνα!



Ένα ξεχωριστό κομμάτι του παζαριού ήταν αυτό με τα χρυσαφικά. Πάνω από την πόρτα της εισόδου σε αυτό το τμήμα, τα κεραμικά πλακάκια σχηματίζουν ένα φάτνωμα σαν αυτό στις εισόδους των τζαμιών.

Περιπλανηθήκαμε ώρα πολύ σε αυτό το λαβύρινθο. Χαζέψαμε, φωτογραφήσαμε, ψωνίσαμε, φάγαμε ένα πολύ περίεργο παγωτό (έμοιαζε σαν ολόλευκα, χιονάτα μικρά νουντλς με ένα περίεργο άρωμα). Καλό για δοκιμή αλλά ως εκεί. Εκεί δοκιμάσαμε και χυμό καρότου με μια μπάλα βανίλια παγωτό μέσα(!!!). Δεν ήταν κακό.



Μέσα και γύρω από το παζάρι έχει μερικά μικρά τζαμιά, που προφανώς εξυπηρετούν τους εμπόρους και όσους περνούν όλη τη μέρα τους εκεί μέσα.



Συνέχεια του μεγάλου παζαριού υπάρχουν άλλα μικρότερα, που ενώνονται με το μεγάλο, έτσι που να μην είσαι σίγουρος σε ποιο απ’ όλα βρίσκεσαι. Εδώ που τα λέμε, έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις που βρίσκεσαι μέσα σε αυτό το κουβάρι που το λένε παζάρι.

Βγήκαμε από το παζάρι,



περάσαμε έξω από ένα ακόμα τζαμί,



είδαμε ψηλά σε ένα κτίριο το πορτρέτο του Αγιατολάχ Χομεϊνί και μέσα από ένα λαβύρινθο στενών, πήγαμε να επισκεφτούμε το κορυφαίο προσκύνημα της πόλης.

Το Μαυσωλείο και Τέμενος Shāh-é-Chérāgh(Ο Βασιλιάς του φωτός).Ο ιερός χώρος όπου βρίσκονται οι τάφοι των αδερφών AhmadandMuhammad, αδελφών του 8ου Ιμάμη Alī ar-Ridhā (γιου του 7ου Ιμάμη Mūsā al-Kādhim) που ο τάφος του βρίσκεται στην Ιερή πόλη των Ιρανών Mashhad, στα βορειοανατολικά της χώρας.

Πριν μερικά χρόνια απαγορεύονταν η είσοδος σε αλλόθρησκους. Σήμερα πια όχι. Η είσοδος είναι διαφορετική για άντρες και γυναίκες. Οι γυναίκες πρέπει να φορούν τσαντόρ υποχρεωτικά. Έτσι όσες φορούν μαντήλα, πρέπει να φορέσουν ένα «σεντόνι» (Εμπριμέ πολύχρωμο τσαντόρ σαν ένα σεντόνι που πρέπει να το φορούν κρατώντας το όπως οι Ιρανές, που ξέρουν βέβαια τον τρόπο). Όταν τις είδαμε δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα γέλια μας. Επίσης μπαίνοντας γίνεται έλεγχος με τα χέρια γύρω από τη μέση και το γοφό. Πρέπει να παραδόσεις οποιαδήποτε τσάντα, συμπεριλαμβανομένης της φωτογραφικής μηχανής. Απαγορεύονται και οι φωτογραφικές μηχανές αλλά επιτρέπεται η φωτογράφηση με κινητά (!!!).Όπως μας είπε ο Abbas όλα αυτά έχουν να κάνουν με το φόβο επιθέσεων από τον ISIS, μιας και έχουν γίνει πολλές επιθέσεις σε τεμένη σε άλλες χώρες. Γι αυτό και η απαγόρευση σε τσάντες σε φωτογραφικές μηχανές, ο έλεγχος γύρω από τη μέση για τυχόν εκρηκτικά κλπ.



Πλησιάζοντας το τέμενος, φάνηκε ένας τρούλος. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και δεν φαινόταν καλά η διακόσμηση του. Περάσαμε χωριστά από τον έλεγχο και μπήκαμε στη μεγάλη αυλή του τεμένους. Εκεί μας πλησίασε μια τσαντοροφορούσα κοπελιά και σε άψογα αγγλικά μας ρώτησε αν θέλαμε (σε ύφος όμως που δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν μπορούσαμε να αρνηθούμε) να πάμε σε ένα δωμάτιο για ένα τσάϊ και γλυκά (βουτήματα) και να συζητήσουμε ορισμένα πράγματα. Εκεί μας περίμενε ένας νεαρός γύρω στα 25 που κι αυτός σε εξαιρετικά αγγλικά μας ζήτησε να καθίσουμε. Φέρανε τσάϊ και μπισκότα και άρχισε να μας λέει για το Ισλάμ. Μας είπε λοιπόν για τα δύο βασικά δόγματα και τις διαφορές τους. Πως αυτοί που είναι Σιίτες πιστεύουν πως οι συνεχιστές του Μωάμεθ έπρεπε να είναι αυτοί που κατάγονταν απ’ αυτόν ενώ οι Σουνίτες θεωρούν τους Χαλίφηδες, άσχετους γενεαλογικά με τον Προφήτη, σαν τους νόμιμους διάδοχούς του. Μας μίλησε και για τους 12 Ιμάμηδες, με πρώτο τον Αλή, ανιψιό και γαμπρό του Μωάμεθ και άρα νόμιμο διάδοχό του. Τέλος μας έδωσε και μια μπροσούρα του Θρησκευτικού Ηγέτη της χώρας, του Αλή Χαμενεΐ, η οποία απευθύνεται στους Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς. Εκεί μιλάει για το Ισλάμ σε μια προσπάθεια να αντικρούσει την Ισλαμοφοβία. Νομίζω πως αυτός είναι κύρια ο λόγος που επιτράπηκε η είσοδος σε αλλόθρησκους σε τέτοιους χώρους.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Η μεγάλη αυλή του Τεμένους περιβάλλεται από εντυπωσιακά διακοσμημένα κτίρια. Στο κέντρο έχει μια ομάδα με σκεπαστές βρύσες, πίσω της ένα σιντριβάνι και στη συνέχεια το Μαυσωλείο.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Υπέροχο κτίριο με ένα υπέρκομψο τρούλο με πλούσια διακόσμηση και δύο μιναρέδες στις δύο άκρες. Όταν βγήκαμε από την «κατήχηση» είχαν ανάψει τα φώτα και ένοιωθες πως η μηχανή του χρόνου σε πήρε πίσω στις «1000 και 1 νύχτες»!!. Αν είχα τη μηχανή μαζί ένας Αλλάχ ξέρει πότε θα με ξεκολλάγανε από εκεί μέσα! Ο Δημήτρης είχε τη μηχανή, που είναι πολύ λεπτή, σα κινητό και έχουμε κάποιες εικόνες να θυμόμαστε. Σε όλο το χώρο γύρναγαν οι «πρασινοφτερούδες», κάτι σαν επόπτες-φρουροί. Φόραγαν σακάκι, κορδέλα διαγώνια (αυτή με τη φούντα κάτω σαν αυτή που φοράνε κάποιοι Δήμαρχοι στην Ευρώπη) που κάτι έγραφε και από ένα πράσινο ξεσκονιστήρι-φτερό (!!!). Το θέαμα εκτός από ιδιαίτερα κιτς ήταν και γελοίο. Βέβαια το ύφος τους, των 50 ιμάμηδων δεν άφηνε περιθώρια για γέλια.

Μπήκαμε στο τέμενος, πάλι χωριστά.



Φωτογραφία με το κινητό

Δεν το ξέρω αλλά υποθέτω πως το όνομα του «Ο Βασιλιάς του φωτός» πρέπει να έχει σχέση με τον διάκοσμο.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Δεν υπάρχει χιλιοστό στους τοίχους που να μην καλύπτεται από καθρεφτάκια. Μικρά σαν ψηφίδες δημιουργούν περίτεχνες συνθέσεις που αντανακλούν τα φώτα δημιουργώντας ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό και εκτυφλωτικό αποτέλεσμα.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Το κουβούκλιο με τον τάφο είναι στη μέση. Το κιγκλίδωμά του εμποδίζει την άμεση επαφή αλλά επιτρέπει την οπτική αλλά και τη ρίψη χαρτονομισμάτων. Όλα γύρω από τον τάφο είναι στο πράσινο. Φυσικά το τέμενος είναι χωρισμένο στα δύο και άντρες και γυναίκες δεν έχουν καμιά οπτική επαφή, βλέποντας ο κάθε ένας το μισό μέρος του μόνο(!!!).


Είχε νυχτώσει για τα καλά σα βγήκαμε στο λαβύρινθο με τους δρόμους και τα δρομάκια. Ήταν όμως λες και ήταν μεσημέρι. Κόσμος πολύς και αυτοκίνητα ένα σωρό. Με το ζόρι σταμάτησε το βανάκι να μας πάρει. Το ξενοδοχείο ήταν κοντά και σε λίγα λεπτά καληνυχτίζαμε ο ένας τον άλλο και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Η κούραση ήταν βαθιά και σε λίγη ώρα τα βλέφαρα βάρυναν και δεν άντεχαν άλλο. Ένας γενειοφόρος τροβαδούρος, καθισμένος σταυροπόδι απάγγελνε στίχους. Shab be kheir, καλή σου νύχτα καλέ μου Χάφεζ!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015dSHIRAZ141632015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html


3. Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!






Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015 (Doshanbéh 25 Espand 1393)

Η μέρα που ξημέρωσε ο Αλλάχ, ήταν αφιερωμένη στους κορυφαίους αρχαιολογικούς χώρους του Ιράν. Οι χώροι αυτοί (ή για την ακρίβεια τα ελάχιστα που έχουν απομείνει απ’ αυτούς) δείχνουν το μεγαλείο του αρχαίου Περσικού πολιτισμού. Βρίσκονται στην Περιφέρεια που φέρει το αρχαίο όνομα Fars και έχει πρωτεύουσα το Shiraz.


Πασαργάδες

Περίπου 130χμ Β.Α. του Shiraz είναι ο αρχαιολογικός χώρος των Πασαργάδων, της πρώτης πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας των Περσών, της πρώτης πρωτεύουσας των Αχαιμενιδών (στη λίστα των μνημείων Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 2004). Ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα (άρχισε να χτίζεται το 546) π. Χ. από τον Κύρο ΙΙ τον Μεγάλο, στην περιοχή Πάρς την κοιτίδα των Περσών. Ο ίδιος δεν την είδε να ολοκληρώνεται, μιας και πέθανε στη μάχη το 530 ή 529 π.Χ.




Φτάνοντας, είδα μια εικόνα που την είχα δει πάρα πολλές φορές, αρχής γενομένης σε κάποιο σχολικό βιβλίο (φυσικά δεν θυμάμαι ποιο και πότε). Τον τάφο του Κύρου. Όσο σπουδαίος βασιλιάς ήταν, τόσο λιτός είναι ο τάφος του!

Ο Αλεξάνδρους επισκέφθηκε τον τάφο του Κύρου, (κατά τον ιστορικό Αρριανό), όπου βρήκε κάποια πολύτιμα αντικείμενα και σκεύη και μια επιγραφή, για την οποία υπάρχουν διαφωνίες για το περιεχόμενό της. Κατά το Στράβωνα έγραφε:

«Διαβάτη, είμαι ο Κύρος, που έδωσε μια αυτοκρατορία στους Πέρσες,

και που υπήρξε βασιλιάς της Ασίας.

Γι' αυτό μη φθονείς τούτο το μνημείο».

Ο Αλέξανδρος έδωσε εντολή να περιποιηθούν τον τάφο και όρισε τιμητική φρουρά. Πέρασαν οι αιώνες και έφτασε η ισλαμική κατάκτηση της Περσίας. Ο αραβικός στρατός ήθελε να καταστρέψει το μνημείο, καθώς το θεωρούσε ευθεία προσβολή των δογμάτων του Ισλάμ. Το μνημείο γλύτωσε από το μένος τους γιατί κατάφεραν να τους πείσουν πως ο τάφος φιλοξενούσε τη σορό της μητέρας του Σολομώντα(του γνωστού Εβραίου Βασιλιά). Έτσι το μνημείο έμεινε ευρύτερα γνωστό ως σήμερα ως Qabr-e Madar-e Sulaiman, ο τάφος της μητέρας του Σολομώντα. Τώρα αν αυτή ήταν η διαδεδομένη αντίληψη στην περιοχή ή απλά ήταν ένα τέχνασμα για να γλυτώσουν το μνημείο, οι πηγές που βρήκα δεν συμφωνούν μεταξύ τους.



Σημασία έχει πως εμείς σήμερα στεκόμαστε μπροστά του και θαυμάζουμε τη λιτότητα της τελευταίας κατοικίας ενός σπουδαίου βασιλιά.



Στο χώρο της αρχαίας πόλης ελάχιστα έχουν απομείνει.



Αυτά είναι το φρούριο Tall-e Takht στην κορυφή ενός κοντινού λόφου






και τα ερείπια δυο βασιλικών ανακτόρων και κήπων. Η έκταση των 160 εκταρίων του αρχαιολογικού χώρου δείχνει πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν κάποτε η πόλη. Εμείς κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και τα είδαμε απ’ αυτό.



Στο φρούριο, η εικόνα μιας μαυροφορεμένης μορφής που κατέβαινε απ’ αυτό, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική για το φακό της μηχανής μου, που φυσικά ενέδωσε αμέσως!


Για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το Shiraz.

Η διαδρομή, όπως και όταν πηγαίναμε



περνά από μικρά χωριά και πόλεις,



βοσκοτόπια



ή καλλιεργημένες εκτάσεις.



Που και που έβλεπες αμπέλια(!!!!). Η περιοχή που βρισκόμασταν ήταν γνωστή από τη βαθιά αρχαιότητα για τα κρασιά της. Πάντα θεωρούνταν σαν τα καλύτερα της Μέσης Ανατολής.

Και στο βάθος πάντα ο Ζάγκρος, η επιβλητική ραχοκοκαλιά του Ιράν!




Naks-e-Rustam

Περίπου 71χμ από τις Πασαργάδες φτάσαμε στο Naks-e-Rustam (Η εικόνα του Ρουστάμ), τη Νεκρόπολη 4 βασιλιάδων της δυναστείας των Αχαιμενιδών.



Στο πάρκινγκ μια καμήλα με χίλια δυο πλουμίδια περίμενε (για την ακρίβεια, το αφεντικό της περίμενε) τον πελάτη που θα ανέβαινε στην καμπούρα της για μια βόλτα. Όμορφο αλλά και θλιβερό θέαμα (για να μην βγάζω την ουρά μου απ’ έξω ανέβηκα κι εγώ στην Τυνησία πριν μερικά χρόνια!).

Στα βράχια μπροστά μας είναι σκαλισμένοι οι «Περσικοί Σταυροί», όπως λένε του σταυρόσχημους τάφους των βασιλιάδων. Οι διαστάσεις τους είναι τεράστιες.



Ο μόνος τάφος για τον οποίο είμαστε σίγουροι ποιανού ήταν η τελευταία κατοικία, είναι αυτός του Δαρείου Α΄ και αυτό γιατί στα αριστερά της βασιλικής φιγούρας στο πάνω μέρος του υπάρχει κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων γράφει:

Είμαι ο Δαρείος ο Αχαιμενίδης […]

Εγώ, ο Δαρείος, ο βασιλιάς με την ευλογία του Αχούρα Μάζντα, είπα.

Για τους υπόλοιπους τάφους οι αρχαιολόγοι, στηριζόμενοι σε διάφορα στοιχεία υποθέτουν τον τελευταίο τους κάτοικο.

Ενθάδε κείνται λοιπόν από αριστερά προς τα δεξιά όπως κοιτάμε τους βράχους ο Δαρείος Β΄, ο Αρταξέρξης, ο Δαρείος Α΄ ο Μέγας και ο Ξέρξης.

Και οι τέσσερεις αυτοί βασιλιάδες ανακατεύθηκαν στη δική μας αρχαία ιστορία.

Ο Δαρείος Α΄ (522-486 π.Χ.) έστειλε το στρατηγό του Μαρδόνιο κατά της Αθήνας (Μάχη του Μαραθώνα).

Ο γιός του Ξέρξης (486-464 π.Χ.) ήταν αυτός που έκανε τη δεύτερη εισβολή στον Ελλαδικό χώρο νικώντας αρχικά (Μάχη των Θερμοπυλών) αλλά υφιστάμενος μεγάλες ήττες στη συνέχεια (Ναυμαχίες της Σαλαμίνας και της Μυκάλης και Μάχη των Πλαταιών όπου ο Μαρδόνιος, στρατηγός του Ξέρξη τώρα, σκοτώθηκε).

Ο Αρταξέρξης (464-424 π.Χ.), γιος του Ξέρξη, μη θέλοντας να τα βάλει ανοιχτά με την Αθήνα, ενίσχυε τους αντιπάλους της στην Ελλάδα και ήταν αυτός που πρόσφερε άσυλο στον Θεμιστοκλή όταν αυτός εξοστρακίστηκε από τους Αθηναίους.

Τέλος ο Δαρείος Β΄ (424-404 π.Χ.), γιος του Αρταξέρξη ήταν αυτός που έστειλε ενισχύσεις σε οπλίτες και πλοία στους Σπαρτιάτες στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου.



Οι τάφοι, όπως είπαμε έχουν το σχήμα του σταυρού. Όλοι είναι, θα λέγαμε, πανομοιότυποι. Ο καλύτερα διατηρημένος είναι ο θεωρούμενος του Ξέρξη. Έχουν τις ίδιες ανάγλυφες παραστάσεις, ενώ στο κέντρο τους ακριβώς υπάρχει η πόρτα που οδηγεί στο νεκρικό θάλαμο. Δεξιά και αριστερά της πόρτας έχουν από δύο κίονες με κιονόκρανα που έχουν δύο κεφάλια ταύρων στραμμένα αντίθετα το ένα από το άλλο. Οι κίονες κρατούν μια στέγη. Πάνω σε αυτή υπάρχουν δύο σειρές με 28 (14+14) ανθρώπινες μορφές που συγκρατούν τον θρόνο. Οι μορφές αυτές αντιπροσωπεύουν τις υποτελείς στους Πέρσες περιοχές. Δεξιά και αριστερά του θρόνου έχει Πέρσες πολεμιστές σε τρία επάλληλα επίπεδα. Πάνω στο θρόνο στέκεται στα αριστερά ο βασιλιάς, στα δεξιά είναι η άσβεστη φλόγα ενώ ανάμεσά τους ίπταται μια ανθρωπόμορφη φτερωτή μορφή. Όλες οι πηγές λένε πως πρόκειται για τον Αχούρα Μάζντα, τον Θεό του φωτός και της σοφίας, τον Θεό του Ζωροαστρισμού.



[…]and under the wings of a bird-man who symbolizes his royal glory (not Faroohar as people claim nor Ahuramazda as Westerners imagine). [..]

Η πινακίδα όμως που υπάρχει κάτω από τους τάφους λέει πως δεν πρόκειται για τον Αχούρα Μάζντα αλλά συμβολίζει τη βασιλική δόξα (???).



Τη δόξα των Αχαιμενιδών ζήλεψε και η δυναστεία των Σασανιδών και αιώνες αργότερα σκάλισαν στα βράχια διάφορες παραστάσεις που καλύπτουν το διάστημα από το 241 μέχρι το 439 μ.Χ.



Κάτω λοιπόν από τους τάφους σκάλισαν παραστάσεις από μάχες,



με εντυπωσιακότερη αυτή της νίκης του Bahram II, κάτω από τον τάφο του Μεγάλου Δαρείου, μια παράσταση σε δύο επίπεδα.



Ανάμεσα στους τάφους του Δαρείου Α΄ και του Ξέρξη υπάρχει μια παράσταση του Βασιλιά Ναρσή που δέχεται της ευλογία της Θεάς Αναχίτα



ενώ ανάμεσα στους τάφους του Δαρείου Α΄ και του Αρταξέρξη απεικονίζεται ο θρίαμβος του βασιλιά Σαπώρ που αιχμαλώτισε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βαλεριανό το 259.

Το παλιότερο ανάγλυφο σε όλο το χώρο ανάγεται περίπου στο 1000π.Χ. και είναι της εποχής του Ελαμ. Αν και σχεδόν κατεστραμμένο δείχνει έναν άντρα με ένα περίεργο κάλυμμα στο κεφάλι (όπως και τα καλύμματα που φορούν οι Σασανίδες βασιλείς στα άλλα ανάγλυφα). Οι ντόπιοι στα μεταγενέστερα χρόνια πίστευαν πως αποτυπώνει μια εικόνα του μυθικού ήρωα Rustam. Έτσι πήρε και το όνομά του ο χώρος της Νεκρόπολης.



Στο χώρο αυτό της Νεκρόπολης των Αχαιμενιδών και της αυτοπροβολής των Σασανιδών, απέναντι από τον τάφο του Δαρείου Β΄ υπάρχει ένα πολύ εντυπωσιακό κτίσμα με τετράγωνη κάτοψη. Σε όλη την επιφάνειά του έχει τετράπλευρα σκαλίσματα, στις τρεις πλευρές έχει τετράπλευρες κόγχες-ψευτοπαράθυρα,



ενώ στην τέταρτη, αυτή που αντικρίζει τους τάφους, υπάρχει θύρωμα στην κορυφή σκάλας και από πάνω παράθυρο. Οι ντόπιοι το ονομάζουν «Ka΄ba-yeZardosht»», δηλαδή «τάφος του Ζωροάστρη». Κανείς δεν ξέρει σε τι ακριβώς χρησίμευε. Υπάρχουν πολλές υποθέσεις με επικρατέστερη αυτή του βωμού όπου διατηρούνταν η άσβεστη φλόγα.


Έφτασε η ώρα να αφήσουμε αυτό τον ιδιαίτερο χώρο των νεκρών βασιλιάδων για αυτόν της μεγάλης τους δόξας όσο ήταν ζωντανοί. Ώρα να επισκεφτούμε την Περσέπολη (περίπου 12χμ από εκεί)!

Πριν όμως έπρεπε να ικανοποιήσουμε τη ζωτική μας ανάγκη για τροφή.



Σταματήσαμε λοιπόν σε ένα εστιατόριο όπου το φαγητό ήταν σε μπουφέ. Δεν ήταν τόσο καλό όπως στα άλλα που φάγαμε αλλά τέλος πάντων δεν ήταν κακό. Πέρα όμως από το φαγητό, το περίεργο σε αυτό το μαγαζί ήταν η πίστα χορού. Τώρα θα μου πει κάποιος: Και τι το περίεργο έχει μια πίστα χορού;

Στο Ιράν απαγορεύεται ο χορός σε δημόσιους χώρους. Αν λοιπόν στο συγκεκριμένο μαγαζί γίνεται κάποια εκδήλωση και θέλουν να χορέψουν, τότε αυτό γίνεται με κάποιον να φυλάει τσίλιες για οποιαδήποτε «ύποπτη» κίνηση(!!).



Περσέπολη

Το 518 π.Χ. ο Δαρείος ιδρύει την πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας της δυναστείας του, των Αχαιμενιδών. Προκαλεί εντύπωση ο τόπος που διάλεξε για να τη φτιάξει.



Διαμόρφωσε ένα πλάτωμα, ισοπεδώνοντας εδάφη ένα γύρο και σε αυτό το υπερυψωμένο πλατώ δημιούργησε τη μεγαλοπρεπή πρωτεύουσα του.




Persepolis: buildings
1 Apadana
2 Treasury
3 Darius' palace
4 Xerxes' gate
5 Stairway
6 Xerxes' palace
7 Harem
8 Hall of hundred columns
9 Hall of 32 columns
10 Royal Tomb
11 Unfinished gate
12 Tripylon


Πηγή: http://www.livius.org/pen-pg/persepolis/persepolis.html

Οι αρχαίοι Πέρσες την αποκαλούσαν Πάρσα και σήμερα είναι γνωστή ως Takht-i Jamshid (“Θρόνος Jamshid”). Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμασαν Περσέπολη και έτσι έμελλε να μείνει στην ιστορία. Φυσικά οι επόμενοι βασιλιάδες συνέχισαν το έργο του Δαρείου δημιουργώντας μεγαλόπρεπα παλάτια, πύλες, αίθουσες για διάφορες εκδηλώσεις κλπ. Φαίνεται πως η Περσέπολη χρησίμευε για κατοικία των βασιλιάδων και για τελετές, ενώ διοικητική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας ήταν τα Σούσα ή τα Εκβάτανα.

Το χαρακτηριστικό με τα κτίρια αυτής της πόλης ήταν ότι οι περισσότεροι κίονες ήταν ξύλινοι και στήριζαν ξύλινα ταβάνια. Μόνο όπου η διαθέσιμη ξυλεία από τον Λίβανο και την Ινδία δεν είχε το επιθυμητό μέγεθος, τότε οι κίονες γίνονταν πέτρινοι. Τα ταβάνια όμως πάντα ξύλινα.




Έτσι το πιο εντυπωσιακό από όλα τα κτίσματα, η αίθουσα ακροάσεων Apadanaείχε 72 πανύψηλους (20 μέτρα) πέτρινους κίονες με κιονόκρανα διπλούς ταύρους, λιοντάρια ή γρίπες. Από αυτούς μέσα στην αίθουσα, που εκτιμάται πως χωρούσαν περίπου 10.000 (!!!!!) άνθρωποι, ήταν οι 36, ενώ οι υπόλοιποι 36 ήταν ανά 12 στις βεράντες που υπάρχουν στις τρεις πλευρές του κτιρίου.



Σήμερα σώζονται 13. Όλο το κτίσμα είναι υπερυψωμένο.



Η πρόσβαση γίνονταν από μια διπλή σκάλα. Η βάση της σκάλας και οι τοίχοι γύρω από το κτίριο είχαν υπέροχα ανάγλυφα με σειρές ανθρώπων



που παρίσταναν τους Αθάνατους, τη βασιλική φρουρά δηλαδή, αλλά και αντιπροσώπους



από όλες τις υποτελείς περιοχές της αυτοκρατορίας που έφερναν τα δώρα τους στο βασιλιά.



Διάφορα αντικείμενα (όπως έπιπλα),



άλογα,



πρόβατα,



καμήλες,



ταύρους.



Έχει και πολλές επιγραφές σε σφηνοειδή γραφή.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ

Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου έχουν μια πινακίδα με την αποκρυπτογράφηση της σφηνοειδούς γραφής στο αραβικό-περσικό αλφάβητο.

Δύο ανάγλυφα που βλέπεις αρκετές φορές είναι



πρώτα αυτό του Αχούρα Μαζντα, συνήθως πάνω από τη μορφή του βασιλιά



και αυτό του λιονταριού που επιτίθεται στον ταύρο. Διάβασα διάφορες ερμηνείες γι αυτό, όπως πως πρόκειται για τυπικό σύμβολο της βασιλικής δύναμης, ή πως είναι αρχαίο Ζωροαστρικό σύμβολο που δείχνει τον ερχομό του νέου έτους (Νορούζ) που διώχνει τον παλιό. Για να υπάρχει τόσες πολλές φορές μάλλον η πρώτη ερμηνεία μοιάζει πιο ισχυρή.



Το δεύτερο σημαντικότερο κτίριο ήταν η Αίθουσα του Θρόνου που έφτιαξε ο Ξέρξης, την τέλειωσε ο Αρταξέρξης και είναι γνωστή σήμερα σαν Αίθουσα με τις 100 κολώνες. Η αίθουσα είχε οχτώ πύλες, διαστάσεις 70Χ70μ. και βρισκόταν στο εσωτερικού ενός μεγαλύτερου κτιρίου. 100 ξύλινες κολώνες, σε πέτρινες βάσεις, στήριζαν την οροφή και μέσα υπήρχε ο θρόνος, όπου ο βασιλιάς δεχόταν τους απεσταλμένους των διαφόρων κρατών αλλά και τους υποτελείς που έφερναν τους φόρους που δικαιούταν από τα πέρατα της αυτοκρατορίας του.



Όλος αυτός ο πλούτος συγκεντρώνονταν στο τεράστιο Θησαυροφυλάκιο που βρισκότανε πίσω από την αίθουσα του θρόνου προς τα νότια της πόλης.



Απέναντι από το θησαυροφυλάκιο ήταν ένα μεγάλο στενόμακρο κτίριο που εικάζεται πως ήταν το Χαρέμι του βασιλιά. Σήμερα, αναστηλωμένο έχει διάφορες χρήσεις. Εκεί στεγάζεται και το μουσείο της Περσέπολης (κλειστό όταν πήγαμε).



Η βόρεια πλευρά του έχει αναστηλωθεί με ξύλινες κολώνες, δίνοντας έτσι μια ιδέα για το πώς υποθέτουν πως θα ήταν τα κτίρια τα χρόνια εκείνα.



Ακριβώς πίσω από το βόρειο άκρο του Χαρεμιού, βρισκόταν το εντυπωσιακόΤρίπυλον. Κάποιοι ερευνητές λένε πως ήταν αίθουσα συνεδριάσεων και κάποιοι άλλοι πως απλά ήταν ένας εντυπωσιακά στολισμένος «διάδρομος»-πύλη, που ένωνε την Αίθουσα με τις 100 κολώνες, την Apadana και το παλάτι του Ξέρξη.



Είχε εντυπωσιακά ανάγλυφα, που όπως παντού,



έτσι κι εκεί διαλαλούσαν τη δόξα του μεγάλου βασιλιά!




Το παλάτι του Ξέρξη(Hadish) ήταν το μεγαλύτερο από τα παλάτια των βασιλιάδων. Είναι όμως και το πλέον κατεστραμμένο.



Βορειοδυτικά του βρίσκεται το παλάτι του Δαρείου Α΄ (Tachara). Αν και μικρότερο από αυτό του Ξέρξη, είναι σε καλύτερη κατάσταση και γι αυτό πολύ εντυπωσιακό.



Χτισμένο σε «βάθρο» έχει σκάλες που ανεβαίνουν σ’ αυτό



και πολλά όμορφα ανάγλυφα γύρω-γύρω στη βάση. Αν και δεν φτάνουν την ποιότητα αυτών της Apadana, είναι πολύ εντυπωσιακά.



Άφησα για το τέλος την Πύλη όλων των Εθνών που είναι το πρώτο κτίσμα που συναντά ο επισκέπτης



αφού έχει ανέβει τα πάνω από 100 σκαλιά στην κεντρική είσοδο. Άλλωστε αυτό είναι και το τελευταίο, μιας και από εκεί θα φύγει και πάλι. Πρόκειται για ένα κτίσμα 25 περίπου τετραγωνικών μέτρων, ένα σύστημα πυλών.



Μπαίνεις από τα δυτικά,



όπου υπήρχαν δυο ταύροι με κεφάλι γενειοφόρου άνδρα, και βγαίνεις είτε προς τα νότια και την Apadana, είτε προς τα ανατολικά σε ένα μεγάλο δρόμο



που οδηγούσε σε μια ημιτελή πύλη που με τη σειρά της οδηγούσε στην Αίθουσα με τις 100 κολώνες.



Στην ανατολική πλευρά της πύλης



υπήρχε ένα παρόμοιο ζευγάρι ταύρων με φτερά και περσικό κεφάλι (Gopät-Shäh).



Και σε αυτόν τον χώρο οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι άφησαν το στίγμα τους χαράζοντας το όνομά τους στις αρχαίες πέτρες. Αυτά παλιότερα. Όχι πως σήμερα άλλαξαν νοοτροπία προς το καλύτερο, αλλά γιατί ο χώρος φυλάσσεται και προστατεύεται αρκούντως.

Μέσα στον χώρο της Περσέπολης υπάρχουν και άλλα απομεινάρια κτιρίων (οπλοστάσια, στρατώνες, βιβλιοθήκη κλπ), σκόρπια αρχιτεκτονικά μέλη,



όπως εντυπωσιακά, ζωόμορφα κιονόκρανα



και στην πλαγιά ακριβώς από πάνω δύο τάφοι σαν αυτούς που είχαμε δει στο Naks-e-Rustam και ανήκουν σε δύο Αρταξέρξηδες (Β΄ και Γ΄).



Από εκεί πάνω έχει κανείς πανοραμική θέα της αρχαίας πόλης.

Όλα αυτά τελείωσαν όταν έφτασε ο Αλέξανδρος ο Μέγας (για τους Ιρανούς, απλά Αλέξανδρος) και κατέστρεψε τα πάντα. Σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς (Κλείταρχος, ο οποίος συνόδευσε τον θρυλικό Στρατηλάτη καθ' όλη την εκστρατεία του στην Ασία, Πλούταρχος, Διόδωρος ο Σικελιώτης) ισοπέδωσε την Περσέπολη μετά από ένα ξενύχτι καταναλώνοντας υπερβολική ποσότητα αλκοόλ και μετά από την παρακίνηση μίας Ελληνίδας εταίρας (Θαΐς η Αθηναία, μετέπειτα γυναίκα του Πτολεμαίου και βασίλισσα της Αιγύπτου), αλλά φαινομενικά παίρνοντας εκδίκηση για την πυρπόληση της Ακρόπολης από τον Ξέρξη. Έτσι εξηγείται η ολοσχερής καταστροφή του παλατιού του. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο χρειάσθηκαν 20.000 μουλάρια και 5.000 καμήλες για να μεταφέρει από τα ανάκτορα τους θησαυρούς που υπήρχαν μέσα σ’ αυτά.

Όλα αυτά τα θαυμαστά είδαμε και εμείς μόνο που κινηθήκαμε ανάποδα από ότι συνήθως. Λόγω κινητικού προβλήματος και για να αποφύγουμε το ανέβα και κατέβα στις πολλές σκάλες της εισόδου, οι συνοδοί μας αποφάσισαν να επιχειρήσουν την προσέγγιση από την νότια πλευρά. Στον χάρτη φαίνεται πάνω αριστερά η είσοδος (5). Εμείς μπήκαμε από εκεί που δείχνει το βέλος στο κάτω μέρος Με ένα μπαξίσι (στην ουσία τα εισιτήρια) μας άνοιξαν και έτσι ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας με ανορθόδοξο τρόπο: Θησαυροφυλάκιο, χαρέμι, αίθουσα με τις 100 κολώνες, τάφος Αρταξέρξη Β΄, τρίπυλο, παλάτια Ξέρξη και Δαρείου, Apadana, Πύλη όλων των Εθνών και έξοδος από τη μεγαλειώδη σκάλα της δυτικής, κεντρικής εισόδου.



Στα τελευταία ήμασταν κατά το σούρουπο και έτσι εκτός από τα όσα όμορφα είδαμε, απολαύσαμε εικόνες όμορφες και το φως έδινε στα αρχαία μια ξεχωριστή λάμψη.

Κινηθήκαμε για περίπου 70χμ προς τα νοτιοδυτικά και βράδυ πια, φτάσαμε στο Σιράζ.Το βανάκι μας άφησε κοντά στο κάστρο για μερικές νυχτερινές βόλτες



και υπέροχες ατμοσφαιρικές εικόνες.



Περάσαμε από το υπέροχα φωτισμένο κάστρο



με τον «φωτογράφο» του



και κινήσαμε για το παζάρι.



Η πλατεία μπροστά στο Τζαμί Vakil ήταν σχεδόν έρημη



αλλά το τζαμί και πάλι πανέμορφο.



Δίπλα οι βαριές πόρτες του παζαριού ήταν ανοικτές



αλλά μέσα δεν είχε πολύ κόσμο και λίγο αργότερα τα περισσότερα μαγαζιά θα κλείνανε.

Ψάχνοντας κάποιο τσαγάδικο για να πιούμε ένα τσάϊ είδαμε μια παρέα με 3 κορίτσια και ένα κύριο της ηλικίας μας και τους ρωτήσαμε. Η μια κοπέλα ήταν ντόπια (ο κύριος ήταν ο πατέρας της) που κάνει μεταπτυχιακό στην Ιταλία και οι άλλες συμφοιτήτριές της από Κολομβία (!!!) και είχαν έρθει ταξιδάκι στο Ιράν.

Τελικά δεν βρήκαμε κάτι ανοικτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να κάτσουμε στο τσαγάδικό του.


Σχεδόν απέναντι από το ξενοδοχείο είναι ένα ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο και ήταν ανοικτό. Ήθελα να πάρω ένα χάρτη του Ιράν και βγήκα για να το προλάβω. Και τότε νάσου η Shahin με μια κυρία. Ήταν η αδερφή της η Mahin. Μπήκαμε στο ξενοδοχείο, έγιναν οι συστάσεις και προτείναμε το τσαγάδικο του ξενοδοχείου. Θέλανε να κεράσουνε και δεν σηκώνανε κουβέντα.



Ανεβήκαμε λοιπόν και κάτσαμε σχεδόν δυο ώρες. Κουβέντα στην κουβέντα μάθαμε πολλά γι αυτές, τους είπαμε πολλά για μας,



ήπιαμε τσάι και πάλι τσάι σε διαφορετικές γεύσεις κάθε φορά, φάγαμε ξηρούς καρπούς, ακούσαμε όμορφη μουσική από το γνωστό μας ντουέτο και έτσι πέρασε η ώρα. Από το πολύ τσάι, εκείνο το βράδυ στέναξε η τουαλέτα!!

Στον αποχαιρετισμό πέσανε αγκαλιές και φιλιά κυρίως από τη Mahin. Όταν αγκάλιασα και φίλησα τη Shahin μου ψιθύριζε: «It’snotpermitted, it’snotpermitted» (!!!). Τι όμορφοι άνθρωποι ζούνε σ’ αυτόν τον τόπο!!!

Εκεί τέλειωσε μια μέρα που ήταν πλούσια σε εικόνες, γνώσεις και συναισθήματα. Ένοιωθα όμορφα με τους καινούριους μας φίλους, γεμάτος εντυπώσεις, ψόφιος στην κούραση,……. και ήθελα επειγόντως τουαλέτα!!!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015ePASARGADAENAKSERUSTAMPERSEPOLIS1632015



https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015dSHIRAZ141632015


Από http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post_27.html


4. Το πέρασμα του Ζάγκρου!





Τρίτη 17 Μαρτίου 2015 (Seshanbéh 26 Espand 1393)

Μετά το πρωινό, παραδώσαμε τα δωμάτια και φορτώσαμε τα πράγματά μας στο βανάκι. Ξεκινήσαμε για ένα ταξίδι 500 χμ και παραπάνω, με προορισμό την πόλη των Ζωροαστριτών, την πόλη της Ερήμου, την εκπληκτική Yazd.

Σε αυτό το ταξίδι περάσαμε



από καλλιεργημένες,



ημιερημικές



και ερημικές εκτάσεις



και διασχίζοντας την οροσειρά του Ζάγκρου, περάσαμε από ορεινές περιοχές.



Ο Ζάγκρος είναι η ραχοκοκαλιά της παλιάς Περσικής αυτοκρατορίας. Βρίσκεται στα δυτικά του σημερινού Ιράν, στα όρια με το Ιράκ. Το μήκος της μεγάλης αυτής οροσειράς είναι πάνω από 1500χμ και το ύψος της φτάνει 4400μ και κάτι ψιλά από την επιφάνεια της θάλασσας. Με κατεύθυνση Β-ΒΔ προς Ν-ΝΑ έχει πολλές μικρότερες οροσειρές, βουνά και φαράγγια.



Στα πιο ψηλά, τα βουνά ήταν φορτωμένα με χιόνι, που σαν λιώσει, θα τροφοδοτήσει με πολύτιμο νερό



τις μικρές και μεγάλες κοιλάδες, τις γεμάτες με καρποφόρα δέντρα, που έστεκαν γυμνά από φύλλα αυτή την εποχή.

Περάσαμε μέσα και έξω από πόλεις, μικρές και μεγάλες



και από πολλά χωριά,



που όλα σχεδόν είναι φτιαγμένα από πλίνθες



ή στο πιο σύγχρονο από τούβλα και τσιμεντόλιθους.



Κάποια παλιά σπίτια ή κάποιες μάντρες είναι σχεδόν ερειπωμένα και οι εικόνες είναι σχεδόν απόκοσμες.

Τα ονόματα τους ακούγονται περίεργα στα δικά μας αυτιά, σχεδόν εξωτικά.



Marvdasht,



Saadat Shahr,



Shahristan,



Abutarbe (από τα πολύ ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά χωριά),



Dorah.



Στην SaadatShahr δύο πιτσιρικάδες σε ένα μηχανάκι μας «συνόδεψαν» αρκετή ώρα, κάνοντας «μαγκιές», δηλαδή μπαίνοντας απότομα μπροστά στο βαν, κάνοντας σούζες και άλλα ριψοκίνδυνα. Νιάτα!!!

Στην ίδια πόλη είδαμε κάπου μαζεμένο κόσμο.



Μια νταλίκα είχε έρθει ανάποδα και ένας γερανός προσπαθούσε να τη φέρει στα ίσια της.



Βγαίνοντας από την πόλη, σε ένα κυκλικό κόμβο, ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο σιντριβάνι έμοιαζε να είναι φτιαγμένο στο «πουθενά».

Είχαν περάσει περίπου 3 ώρες, έχοντας κάνει πάνω από 200χμ, όταν είδαμε την πινακίδα της πόλης Bavanat.



Δεν μπήκαμε μέσα αλλά περάσαμε από κάποιο προάστιο.




Λίγο μετά περάσαμε από το χωριό JafarAbadOlya, που έμοιαζε τελείως ερειπωμένο και φτάσαμε εκεί που θα κάναμε την πρώτη στάση της ημέρας. Το χωριό ShahHamzehBazm ή απλά Bazm.

Στο Ιράν υπάρχουν αρκετοί νομάδες, μοιρασμένοι σε διάφορες φυλές, με πιο γνωστή αυτή των Qashqa’i. Στην περιοχή γύρω από το Bavanatζουν τα μέλη της φυλής Khamseh, πολλοί εγκατεστημένοι μόνιμα σε χωριά. Ο Abbas Barzegar, κατά το ήμισυ μέλος αυτής της φυλής, φιλοξένησε πριν μερικά χρόνια στο σπίτι του κάποιους ξένους και τους έδειξε πολλά στη γύρω περιοχή και από τη ζωή των νομάδων. Αυτοί ενθουσιάστηκαν και του πρότειναν να αρχίσει να κάνει το ίδιο επαγγελματικά. Το ίδιο τον προέτρεψαν γνωστοί και φίλοι και αυτός το προχώρησε.



Σε ένα μεγάλο κτήμα έφτιαξε πολλούς χώρους με διάφορες χρήσεις.



Ένα είδος Εθνογραφικού Μουσείου για τη ζωή των νομάδων. Τα εκθέματα είναι μοιρασμένα σε διάφορα δωμάτια και σπιτάκια.



Αντικείμενα καθημερινής χρήσης, τα οποία έπρεπε να έχουν το κατάλληλο μέγεθος και να είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να μπορούν να μεταφέρονται συχνά και σε μεγάλες αποστάσεις,



όπως το βαλιτσάκι με τα σύνεργα για το τσάι,



και ότι έχει σχέση με υφαντά και ρούχα που είναι πολύ παρδαλά και με έντονα χρώματα. Σε ένα δωμάτιο υπάρχουν θρανία



και ένας μαυροπίνακας για το μικρό, κινητό σχολείο της φυλής.



Ακόμα και ένας χώρος προσευχής του Ζωροαστρισμού.



Αυτό που είχε όμως πραγματικά «πλάκα» ήταν ο χώρος με τα ζώα. Ένα συνονθύλευμα διαφόρων οικόσιτων ζώων συνωθούνται σε ένα κοινό, μικρό χώρο. Οι εικόνες ήταν απίστευτες! Μια κότα που κόβει βόλτες πάνω σε ένα ξαπλωμένο αρνί, ενώ δίπλα χήνες, γαλοπούλες, γίδες και κουνέλια ψάχνουν για φαΐ (!!!!).




Γύρω από τα κτίρια είναι φυτεμένες οι αμυγδαλιές, το αμπελάκι, διάφορα κηπευτικά, άλλα καρποφόρα και λουλούδια.

Ο κος Abbas Barzegar έχει φτιάξει μια οικογενειακή επιχείρηση και προσφέρει οργανωμένα προγράμματα διαμονής, διατροφής και περιήγησης στη γύρω περιοχή.



Διαθέτει απλά δωμάτια, με ή χωρίς μπάνιο για ανθρώπους που θέλουν να μείνουν σε κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο. Αν θέλουν μπορούν να πάρουν μέρος στις διάφορες δουλειές εκεί μέσα. Με λίγα λόγια ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟΣ (!!).

Η επίσκεψη στο χώρο κοστίζει ελάχιστα



και ξεναγός μας ήταν η εννιάχρονη κόρη του. Αν και όπως φάνηκε, ήξερε αρκετά καλά αγγλικά (ο πατέρας δεν μιλάει ξένες γλώσσες), ήταν κατατοπιστικότατη, μιλώντας φαρσί ενώ ο δικός μας ξεναγός μετέφραζε. Η μεγαλύτερη αδερφή της, εκπροσωπώντας την οικογένεια, πριν μερικά χρόνια, τιμήθηκε σε εκδήλωση στην Τεχεράνη, παρουσία του τότε προέδρου της δημοκρατίας, Αχμαντινετζάν.



Φωτογραφίες από εκείνη την εκδήλωση είδαμε σε διάφορους χώρους.



Κάτσαμε σε ένα στεγασμένο χώρο στην αυλή και ήπιαμε ένα τσάι.



Η μικρή ξεναγός μας έφερε τον τόμο του LonelyPlanet για το Ιράν που στη σελίδα για την πόλη Bavanat, περιγράφει τον χώρο στον οποίο βρισκόμασταν και τον αναφέρει σαν το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής.

Στα πόδια μας έπαιζαν δυο μικρά κουτάβια, συμπληρώνοντας έτσι τις εικόνες γαλήνης και ηρεμίας εκείνου του χώρου.




Φεύγοντας, στην άκρη του χωριού είδαμε ένα μισοερειπωμένο κτίσμα, κάτι σαν κάστρο.


Σε λίγα λεπτά σταματήσαμε για φαΐ σε ένα εστιατόριο στο δρόμο.



Αν και δεν σου γέμιζε το μάτι, το κεμπάπ ήταν υπέροχο αλλά το πιλάφι, ανεπανάληπτο!!



Η διακόσμηση λιτή με κάποιες αφίσες και περσικούς πίνακες.

Αφού φάγαμε, ο Rahim, ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να ανέβουμε στο πατάρι να δούμε κάτι. Όλο στρωμένο με χαλιά



είχε, σε μια άκρη δίπλα στη σκάλα, μια πέτρα με κάποια χαράγματα. Τη βρήκε κάπου στο βουνό και του φαίνεται πως εικονίζει μια κατσίκα (. Πραγματικά μοιάζει με κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον απογοητεύτηκε όταν του είπαμε πως δεν μπορούμε να τον βεβαιώσουμε πως είναι κάτι αρχαίο. Μου έδωσε ένα email να του στείλω τις φωτογραφίες που τράβηξα, κυρίως αυτές με τον μικρό του γιο. Ένας ντροπαλός πιτσιρικάς με υπέροχα μάτια και ένα χαμόγελο που σκότωνε.



Αυτό το χαμόγελο, μαζί με αυτό του περήφανου πατέρα, που τον κράταγε αγκαλιά, ήταν το καλύτερο κατευόδιο, σαν φύγαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.


Είχαμε κατέβει πια από τα βουνά και μετά από περίπου μία ώρα, ανοιγόταν μπροστά μας μια μικρή (σχετικά) αλμυρή έρημος, η Abarkuh.



Η αλμυρή επιφάνεια της στραφτάλιζε κάτασπρη στο βάθος. Το Ιράν έχει μερικές πολύ μεγάλες ερήμους, κάποιες αλμυρές όπως οι Dasht-e Lut και Dasht-e Kavir (Αυτές οι δύο μαζί είναι όσο η χώρα μας!!).

Είχε νυχτώσει όταν φτάσαμε στη Yazd. Η κίνηση βέβαια και σε αυτή το ίδιο χαοτική. Η είσοδος όμως στην πόλη μας έδινε μια πιο «ευρωπαϊκή» εικόνα, με μεγάλα καταστήματα, κυρίως επίπλων(!!).



Το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά εντυπωσιακό και πολύ καλό. Αφήσαμε τα πράγματα, φρεσκαριστήκαμε



και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα σε αυτή την πόλη.


Τέσσερις μέρες μείναμε μέχρι να μπει το 1394, μέχρι την πρωτοχρονιά, το Νο Ρουζ. Οι νυχτερινές εικόνες της πόλης είναι γιορτινές.



Παντού πουλάνε χρυσόψαρα και φυτρωμένους καρπούς. Είναι απαραίτητα για να στολίσουνε το γιορτινό τραπέζι.



Ακόμα και η κίνηση με αυτή την ατμόσφαιρα δεν είναι τόσο ενοχλητική.



Οι βιτρίνες είναι φωτισμένες, ο κόσμος κάθεται σε μαγαζιά, άγνωστα σε μας,



όπως αυτό που σερβίρει προϊόντα μόνο από ρόδι, το εθνικό φρούτο των Περσών



ή παίρνει το παγωτό του στο δρόμο και παρότι η ώρα είναι περασμένη, συνεχίζει τα ψώνια.



Εντύπωση μου έκανε μια υπέροχη τοιχογραφία σε ένα μακρύ τοίχο. Την επομένη θα έβλεπα πολλές ακόμα.


Με αυτές τις υπέροχες εικόνες και ψόφιοι στην κούραση, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας να ξεκουράσουμε το σαρκίο μας. Μεγάλε Ζαρατούστρα, καλώς σε βρήκαμε!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015fFromSHIRAZToYAZD1732015






Από το: http://disaki.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html



5. Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!





18 Μαρτίου 2015 (27 Espand 1393)

Η μέρα, η αφιερωμένη στην πόλη των Ζωροαστριστών, ξεκίνησε με επισκέψεις σε χώρους που σχετίζονται με την αρχαία αυτή θρησκεία. Τι είναι όμως ο Ζωροαστρισμός; Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα από άρθρο της Wikipedia, το οποίο περιέχει πολλές ακόμα πληροφορίες:


Ζωροαστρισμός

Ο ζωροαστρισμός είναι μια από τις παλαιότερες θρησκείες που έχουν ακόμα οπαδούς. Η εμφάνισή του χρονολογείται περίπου 2.600 χρόνια πριν, ως μία ριζική αναμόρφωση της πολυθεϊστικής ιρανικής θρησκείας η οποία επικράτησε στην Περσική Αυτοκρατορία με κρατική υποστήριξη. Ο ζωροαστρισμός διατηρεί κάποιες από τις πρακτικές της προϊστορικής, κοινής ινδοϊρανικής θρησκείας και επομένως παρουσιάζει ομοιότητες με τον ινδουισμό της βεδικής περιόδου, όπως π.χ. την πυρολατρεία, ορισμένες μυθικές αφηγήσεις και τον σεβασμό προς τις δυνάμεις της φύσης.

[…]Το όνομα της θρησκείας προέρχεται από τον ιδρυτή της, Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα), έναν ιερέα που θεωρείται ότι έζησε στο Ιράν τον 6ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται από τους οπαδούς του προφήτης. Ο Ζωροάστρης πιστεύεται ότι δέχτηκε μια θεϊκή αποκάλυψη, που τον οδήγησε στην πίστη σ' έναν μόνο Θεό - τον Αχούρα Μάζντα, τον Κύριο της Σοφίας. Στην πράξη ο Ζωροάστρης εξύψωσε μία προϋπάρχουσα ιρανική θεότητα, τον Αχούρα Μάζδα, σε επίπεδο υπέρτατου Θεού, δαιμονοποιώντας ταυτόχρονα όλες τις άλλες θεότητες του ιρανικού πανθέου στο πλαίσιο μίας μεταφυσικής και ηθικής διαμάχης Καλού και Κακού, ή Τάξης και Χάους, η οποία αποκτά κοσμολογικό χαρακτήρα και διαστάσεις αφηρημένων εννοιών. Μετά τον θάνατό του ωστόσο κάποιες δευτερεύουσες θεότητες άρχισαν να λατρεύονται ξανά, αν και μόνον ως αυτονομημένοι «πράκτορες» του Αχούρα Μάζδα πλέον, ενώ ο Αριμάν, η αφηρημένη έννοια του Κακού, εξυψώθηκε σε επίπεδο περίπου ισότιμο με τον Αχούρα Μάζδα ως ο μέγας αντίπαλός του. Έτσι ο μονοθεϊστικός ζωροαστρισμός γρήγορα κατέληξε διαρχικός, με αντίθετα άκρα τον Αχούρα Μάζδα και τον Αριμάν, και δεκάδες κατώτερες παλαιές θεότητες να συντάσσονται ως κτιστοί άγγελοι ή δαίμονες με την πλευρά του ενός ή του άλλου.

Για περίπου μία χιλιετία ο ζωροαστρισμός αποτέλεσε την επίσημη θρησκεία των τριών προϊσλαμικών ιρανικών αυτοκρατοριών. Μετά το 645 μ.Χ. όμως και την ενσωμάτωση του Ιράν στο αραβικό Χαλιφάτο και στην ισλαμική σφαίρα επιρροής, ο ζωροαστρισμός έγινε μειονοτική θρησκεία στον τόπο που γεννήθηκε. Πολλοί ζωροαστριστές κατέφυγαν στην Ινδία όπου είναι γνωστοί ως παρσίς (Πέρσες). Η πλειονότητα της μικρής ζωροαστρικής κοινότητας ζει στην Ινδία (κυρίως στη Βομβάη και στο Πακιστάν), ωστόσο υπάρχουν και ορισμένοι πιστοί στο Ιράν. […]

(http://el.wikipedia.org/wiki/Ζωροαστρισμός).


Μια τέτοια Ζωροαστρική κοινότητα ζει και στη Γιαζντ.



Έχει το δικό της Ναό της φωτιάς (Atashkadah), που χτίστηκε σε χώρο που άνηκε στη Ζωροαστρική κοινότητα (Πάρσι) της Ινδίας, το 1934. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος και γαλήνιος, στην ουσία ένας μεγάλος κήπος με πεύκα, κυπαρίσσια, μια μεγάλη κυκλική πισίνα (η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος είναι ιερά στοιχεία αυτής της θρησκείας), αμέσως μετά την είσοδο, τον Ναό και άλλα κτίρια ένα γύρω.



Πάνω από την είσοδο του ναού ο Αχούρα Μαζντα σκεπάζει με τα φτερά του και προστατεύει τους πιστούς του.



Μέσα στο ναό, πίσω από μια τζαμαρία υπάρχει ένα σκεύος, ίδιο σε σχήμα και διαστάσεις με τις δικές μας κολυμπήθρες, μέσα στο οποίο καίει η άσβεστη φλόγα, που σύμφωνα με σχετική επιγραφή καίει από το 470μ.Χ. περίπου και μεταφέρθηκε από τον ναό του Nahid-e-pars, πρώτα στην Ardakan και στη συνέχεια στη Yazd.



Μέσα στο ναό υπάρχει και η εικόνα του Ζαρατούστρα.



Σε παρακείμενο του ναού κτίριο, στεγάζεται ένα «μουσείο»,



με πολλά κατατοπιστικά κείμενα



και αναπαραστάσεις διαφόρων τελετουργιών.





Η συνέχεια είχε κάτι το «φρικιαστικό», για τις δικές μας συνήθειες. Και εξηγούμαι.

Όπως είπαμε, τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, η φωτιά, το νερό, ο αέρας και το έδαφος, είναι ιερά στοιχεία του Ζωροαστρισμού. Οι πιστοί αυτής της θρησκείας κάνουν ότι μπορούν για να τα προστατέψουν και γι αυτό τα ταφικά τους έθιμα είναι εναρμονισμένα με την πίστη τους αυτή. Αυτό σημαίνει ότι ο νεκρός δεν πρέπει να θάβεται, για να μην μολύνει το έδαφος και κατ’ επέκταση το νερό, αλλά ούτε να καίγεται, για να μην μολύνει τον αέρα, αλλά και τη φωτιά. Η λύση ήταν μια «μη αποδεκτή» για τα δυτικά και κυρίως, τα αστικά δεδομένα, αλλά καθόλα «πράσινη»! Τα όρνια(!!) Άφηναν δηλαδή, εντελώς εκτεθειμένα, τα γυμνά σώματα των νεκρών σε ειδικούς χώρους, βορά των γυπών, που σε λίγη ώρα έτρωγαν τις σάρκες του νεκρού. Με αυτόν τον τρόπο, ο νεκρός «έφευγε» όπως του έπρεπε και ταυτόχρονα, η σάρκα του έδινε ζωή σε ένα άλλο ζωντανό οργανισμό.

Οι χώροι αυτοί είναι γνωστοί σαν Πύργοι της Σιωπής (Dakhme, που σημαίνει "τόπος ευσέβειας'').



Έξω από την πόλη υπάρχουν δύο τέτοιοι πύργοι, στην κορυφή δύο αντικριστών λόφων, σε ένα κατάξερο τοπίο, που δεν φυτρώνει απολύτως τίποτα.



Στην κορυφή του λόφου, λοιπόν, φτιάχνανε ένα κυκλικό τοίχο, το εσωτερικό του οποίου ήταν ανοικτό. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι, στρωμένοι με πλάκες χρησίμευαν για την εναπόθεση των νεκρών. Στον εξωτερικό οι άντρες, στον εσωτερικό τα παιδιά και στο μεσαίο οι γυναίκες.



Στο κέντρο των κύκλων υπήρχε ένα είδος πηγαδιού, όπου αποστράγγιζαν τα νερά τα οποία μέσα από ένα σύστημα φίλτρων καθαρίζονταν. Εκεί κατέληγαν και τα θρυμματισμένα οστά.

Η διαδικασία αυτή, απαγορεύτηκε με νόμο στο Ιράν τη δεκαετία του 1970. Συνεχίζεται ακόμα, μόνο στην Ινδία. Έτσι οι Ζωροαστριστές έπρεπε να βρουν μια λύση.



Αυτή ήταν η ταφή σε τάφους κτιστούς και πολλές φορές επενδυμένους με μπετόν, για να μην μολύνουν το

έδαφος. Ένα τέτοιο νεκροταφείο υπάρχει δίπλα στους Πύργους της Σιωπής της Γιαζντ.

Ο χώρος των Πύργων περιστοιχίζεται από ένα μαντρότοιχο.



Έξω από την είσοδο, ένας παππούς καθόταν σε μια καρέκλα μισοκοιμισμένος. Ο Abbas πήγε και του είπε κάτι και μας ενημέρωσε πως αυτός είναι ο φύλακας του σύγχρονου νεκροταφείου. Με ένα μικρό φιλοδώρημα μας άνοιξε να μπούμε να το δούμε.

Και αυτός ο χώρος είναι περιφραγμένος και είναι ο μόνος χώρος που είναι δενδροφυτεμένος.



Γύρω στα 100-150 μέτρα από την είσοδο φτάσαμε στους τάφους. Σχεδόν σε όλους υπάρχει το σύμβολο του Αχούρα Μάζντα, ένα κείμενο



και σε κάποιους, η φωτογραφία του νεκρού.

Σειρά είχαν οι Πύργοι. Αφού πληρώσαμε το σχετικό αντίτιμο, μπήκαμε στο χώρο.



Μπροστά μας ένας χώρος γεμάτος κτίρια από πλίνθους, ερειπωμένα ή αναστηλωμένα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Τα κτίρια αυτά, ήταν οι χώροι προετοιμασίας των νεκρών (ένας είδος νεκροτομείων) και αυτοί, όπου διέμεναν οι άνθρωποι, οι επιφορτισμένοι γι αυτές τις διαδικασίες.

Ακολούθησε η επίπονη ανάβαση στον ένα από τους δύο λόφους. Βέβαια όχι από όλους. Εκτός από τις εικόνες στο εσωτερικό του πύργου, η θέα είναι εντυπωσιακή.



Ο έτερος των λόφων,



και ο χώρος των κτιρίων προετοιμασίας με το σύγχρονο νεκροταφείο, πιο πίσω με τα δέντρα και βέβαια στο βάθος η πόλη, παλιά και σύγχρονη.

Αφού τελειώσαμε και με αυτόν, τον τόσο ενδιαφέροντα χώρο, μπήκαμε και πάλι στο βανάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Amir Chakhmaq.



Πρόκειται για μια μεγάλη, στενόμακρη πλατεία, στην οποία δεσπόζει το εξέχον κτιριακό σύμπλεγμα AmirChakhmaq. Είναι τριώροφο και στην πρόσοψη δεσπόζουν οι δίδυμοι μιναρέδες. Στο σύμπλεγμα υπάρχουν ένα τζαμί, ένα τεκές, ένα χαμάμ, ένα καραβανσεράι και κάποια καταστήματα στο ισόγειο.



Ακριβώς απέναντι, στην άλλη άκρη της πλατείας είναι ένα σιντριβάνι με τα αγάλματα των νερουλάδων. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην έρημο και το νερό είναι πιο πολύτιμο από οπουδήποτε αλλού. Δεν είναι τυχαίο πως οι κάτοικοι της πόλης έχουν αφιερώσει ένα ολόκληρο μουσείο στο πολύτιμο αυτό αγαθό.

Μπροστά στο σύμπλεγμα Amir Chakhmaq, υπάρχουν κάποιες κατασκευές, που υποδηλώνουν θρησκευτική γιορτή και μάλιστα Asura. Μια ομάδα φαντάρων δούλευε φτιάχνοντας μια εξέδρα και μια μεγάλη τέντα,



στο κέντρο υπήρχε κάτι σα βάθρο, στο οποίο υπήρχαν επιγραφές (όλες έμοιαζαν ίδιες, απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω) και μικρές γλάστρες.



Σε ένα περιφραγμένο χώρο ήταν ένα νακχλ (nakhl). Πρόκειται για μια κατασκευή από ξύλο σε σχήμα που θυμίζει τις οξυκόρυφες εισόδους των τζαμιών. Η κατασκευή αυτή, στη διάρκεια των τελετών πένθους, ντύνεται με ένα μαύρο ύφασμα, που έχει στο κέντρο, την απεικόνιση κάποιου τεμένους του Σιιτικού κόσμου, κάποια άλλα σύμβολα (ένα σπαθί, το κοράνι) και πολύχρωμα κείμενα, ένα γύρω. Η τεράστια αυτή κατασκευή τοποθετείται πάνω σε καδρόνια τα οποία μεταφέρουν στις πλάτες τους δεκάδες άνδρες, κατά την τελετή πένθους της Asura. Θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, την περιφορά του στολισμένου επιταφίου των Χριστιανών.

Σε τρεις μέρες, οι Ιρανοί είχαν το Νο Ρουζ, την πρωτοχρονιά τους δηλαδή και τρεις μέρες μετά την επέτειο του μαρτυρικού θανάτου της Φάτιμα Η πρώτη κοσμική, και μάλιστα ζωροαστρική (με πήδους πάνω από φωτιές για εξορκισμό) και γι αυτό όχι τόσο αρεστή στους μουλάδες, ενώ η δεύτερη θρησκευτική, αφορμή να ξεδιπλωθεί ο φανατισμός. Λόγω της δεύτερης και οι κατασκευές που βλέπαμε.



Στο βάθος δεξιά, υπάρχει ένα κτίριο με ανεμοπαγίδες. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο σύστημα κλιματισμού, ένα φυσικό aircondition δηλαδή (!!!!). Μοιάζουν με καμινάδες με ανοίγματα γύρω γύρω, από όπου ο αέρας μπαίνει και οδηγείται στο εσωτερικό του κτιρίου χαμηλώνοντας τις αφόρητες θερμοκρασίες του καλοκαιριού της ερήμου. Το σύστημα αυτό το είχαμε δει και στο Σιράζ και θα το βλέπαμε και σε άλλες πόλεις και χωριά της ερήμου.



Ακόμα πιο πέρα μια ημικυκλική πινακίδα δείχνει τη θέση του Μουσείου Νερού, ένας προορισμός που μας περίμενε, αφού όμως θα κάναμε κάποια ψώνια.

Όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν το πλανήτη, όταν γιορτάζουν, θέλουν στο τραπέζι τους και το γλυκό τους, έτσι και οι Ιρανοί αγοράζουν γλυκά για το Νέο Έτος. Βλέπαμε παντού ανθρώπους να κουβαλάνε κουτιά με γλυκά. Σε ένα τέτοιο μαγαζί πήγαμε κι εμείς. Βρίσκεται στην πλατεία και γινόταν ένας χαμός. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.



Γλυκά διαφόρων τύπων, κυρίως του τύπου του μπακλαβά, του αμυγδαλωτού και του μπισκότου. Σε απλές ή πιο περίτεχνες συσκευασίες. Δοκιμάσαμε και διαπιστώσαμε πως ήταν πολύ νόστιμα, με λίγη ζάχαρη, ροδόνερο και πολλά από αυτά με τζίντζερ. Ψωνίσαμε κι εμείς σε συσκευασίες για ταξίδι και βγήκαμε να πάμε λίγα μέτρα πιο πέρα.





Μουσείο του Νερού.

Όπως είπαμε η Γιαζντ είναι μια πόλη της ερήμου και στην έρημο το νερό είναι κάτι πολύ περισσότερο από πολύτιμο. Οι κάτοικοι της Περσίας, από την 1η π.Χ. χιλιετία ανακάλυψαν ένα σύστημα μεταφοράς του νερού, από περιοχές που είχαν, όπως τα βουνά, σε περιοχές άγονες ή ημιάγονες. Το σύστημα αυτό είναι γνωστό ως qanāt. Ήταν τόσο αποτελεσματικό που σύντομα διαδόθηκε σε πολλές περιοχές της δυτικής και κεντρικής Ασίας.

Τι είναι όμως τα qanāt;



(στη μακέτα φαίνεται αριστερά η σειρά των πηγαδιών)

Είναι ένα σύστημα πηγαδιών που επικοινωνούν με υπόγεια τούνελ που έχουν μια ήπια κλίση. Όπως είναι προφανές, η κατασκευή τους, κάθε άλλο από εύκολη είναι. Εκεί που ήταν το πηγάδι μπορούσαν να πάρουν νερό αλλά και να κατέβουν για τον καθαρισμό τους, που έπρεπε να γίνεται ταχτικά. Με το σύστημα αυτό μεταφέρονταν νερό από δεκάδες, και καμιά φορά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Υπήρχαν τα κοινόχρηστα qanāt, αλλά και κάποια ιδιωτικά. Οι πλούσιοι φρόντιζαν να αγοράσουν χώρους για να φτιάξουν τα αρχοντικά τους πάνω από τον άξονα μεταφοράς του νερού, όπου με ένα πηγάδι μέσα στο σπίτι εξασφάλιζαν το νερό τους χωρίς να χρειάζεται να το μεταφέρουν.



Εκτός αυτού, στα υπόγεια, εκεί που ήταν το πηγάδι, ο συνδυασμός του αέρα από τις ανεμοπαγίδες με τη δροσιά από το τρεχούμενο νερό εξασφάλιζε συνθήκες εξαιρετικές για τους κατοίκους του σπιτιού.

Σε ένα τέτοιο αρχοντικό στεγάζεται το μουσείο.



Εκτός από τα ίδια τα κτίρια



και τους υπέροχους κήπους, έχει πολλά εκθέματα, μοιρασμένα στα διάφορα δωμάτια. Μακέτες,



αντικείμενα και τρόποι μεταφοράς,



τρόποι άντλησης και φυσικά το qanāt του σπιτιού.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο, με τις πολλές του σκάλες, με τα πολύ ψηλά σκαλιά, κάτσαμε για λίγο στην αυλή να ξεκουραστούμε πριν φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας.





Η παλιά πόλη της Γιαζντ δεν μοιάζει με τίποτα από όσα είχαμε δει ως τώρα. Ένας λαβύρινθος από στενά, στοές, μάντρες και τοίχους, όλα φτιαγμένα από «πηλό» και στο χρώμα του πηλού. Μικρές πλατείες και ανοίγματα έδιναν μια ανάσα στην πυκνή δόμηση.



Σε μια από αυτές ένα νακχλ χωρίς κάλυμμα, περιμένει νάρθει η σειρά του, να στολιστεί, να ακουμπήσει σε δυνατά, αντρικά μπράτσα και να βγει στην Asura, για να θρηνήσει κι αυτό, ένας Αλλάχ ξέρει ποιον Ιμάμη ή ποια Αγία φιγούρα των Σιιτών



Εδώ κι εκεί βλέπεις ένα μικροπωλητή, μικρό ή γέρο, άντρα ή γυναίκα.




Σειρά είχε η επίσκεψη στο Μαυσωλείο Seyyed Roknoddin. Οι γυναίκες φόρεσαν τα «σεντόνια» τους και μπήκαμε.



Ο τάφος κι εδώ στολισμένος, αλλά γενικά τα πράγματα σε αυτό το μαυσωλείο ήταν λιγότερο τυπικά από αυτό στο Σιράζ ή σε αυτά, που θα βλέπαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας.





το Τζαμί Jāmeh. Πρόκειται για ένα τέμενος με ηλικία, που ξεπερνά τα 800 χρόνια (12ος αι), αν και πολλές φορές αναφέρεται σαν κτίσμα του 14ου, μιας και τότε έγιναν εκτεταμένες επεμβάσεις.

Η πύλη κάτω από τους δίδυμους μιναρέδες, είναι η ψηλότερη σε όλο το Ιράν και οι μιναρέδες από τους ψηλότερους.



Η είσοδος όπως και το εσωτερικό καλύπτονται από γαλάζια, πράσινα και μπεζ πλακάκια, που δίνουν υπέροχο αποτέλεσμα.

Μπαίνοντας, μπροστά απλώνεται μια μεγάλη αυλή



και στα αριστερά είναι το Ivan (τετράπλευρο κτίσμα με θόλο, κλειστό μόνο από τις τρεις πλευρές, με την τέταρτη τελείως ανοικτή). Το Ivan είναι στρωμένο με χαλιά,



έχει το δικό του Mihrab, την κόγχη, που είναι στραμμένη προς τη Μέκκα



και έναν όμορφο, σχετικά λιτό θόλο.

Μπήκαμε και κάτσαμε κάτω, στο παχύ χαλί.



Απέναντι μας ένα ζευγάρι καθόταν και σιγοψιθύριζε για αρκετή ώρα. Ο έρωτας μπορεί να βρει παντού στέγη!!



Αφού ξαποστάσαμε λίγο ήρθε η ώρα για την πρώτη βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Θέλοντας να πιούμε ένα καφέ,



βρήκαμε ήταν πολύ ατμοσφαιρικό café και κάναμε ένα πολύ καλό και αναζωογονητικό μισάωρο διάλειμμα.


Μιας και η ώρα είχε περάσει πήγαμε για φαΐ, που ήταν άλλη μια φορά πολύ καλό και η συνέχεια είχε πάλι μαυσωλείο.



Το ΜαυσωλείοImam Zadeh Jaafar.



Στην είσοδο είδαμε πάλι τους τύπους με τα πράσινα ξεσκονιστήρια (φύλακες), οι γυναίκες «φόρεσαν» πάλι το «σεντόνι» τους και ξεκινήσαμε για να μπούμε μέσα.



Ο συνδυασμός των χρωμάτων στην είσοδο είναι καταπληκτικός!!



Στο εσωτερικό τα πλακάκια είναι σε λιγότερα χρώματα



με το τελικό αποτέλεσμα ξεχωριστά εντυπωσιακό!!



Σε αυτό συμβάλλει και το γεγονός, πως τα χαλιά έχουν σχέδια σε αποχρώσεις μόνο του γκρι.



Ο χώρος όπου βρίσκεται ο τάφος είναι χωριστά από το χώρο της προσευχής,



ορίζεται από μια πόρτα με βαριά, χρυσοποίκιλτα φύλλα, το πάτωμα είναι γυμνό,



οι τοίχοι καλύπτονται από καθρέφτες και κυριαρχεί ο πράσινος φωτισμός.

Σαν βγήκαμε το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά. Ξανά στην παλιά πόλη για βόλτες στο παραμύθι!



Οι εικόνες γύρω μας γίνονταν ακόμα καλύτερες, όσο περνούσε η ώρα,



για να γίνουν μαγικές σαν άναψαν τα φώτα.



Ο τάφος του Αλέξανδρου, ένα μνημείο παλιό μεν, αλλά καμιά σχέση με τον Αλέξανδρο, πήρε αυτό το όνομα από τον ποιητή Χάφεζ, που το αναφέρει έτσι σε ένα του ποίημα. Ο φωτισμένος του τρούλος, εκείνη την ώρα, ήταν μια πολύ ωραία εικόνα.



Σε ένα σοκάκι είδαμε ένα είδος γαλαρίας-σκάλα με μερικές δεκάδες σκαλιά που κατέβαινε πολύ χαμηλά. Το τέλος της χάνονταν στο σκοτάδι. Πρόκειται για το δημόσιο qanāt. Εδώ έρχονταν παλιότερα για να πάρουν το νερό για το σπίτι. Τι τράβαγε ο κόσμος!!



Μερικές εικόνες παραπέμπανε σε χίλιες και μία νύχτες.



Μια μαύρη φιγούρα, που στρίβει σε μια γωνιά,



ή ο πρασινοκίτρινα φωτισμένος υπαίθριος χώρος προσευχής.



Μπήκαμε σε ένα χαμάμ, άδειο από κόσμο, που περίμενε πελάτες μετά το τέλος της προσευχής, που γινόταν εκείνη την ώρα στο διπλανό Τζαμί Jāmeh.



Πήγαμε ξανά στο τζαμί να το δούμε και να το θαυμάσουμε εκείνη την ώρα φωτισμένο με ένα απόκοσμο μπλε φως.



Η προσευχή δεν γινόταν στο κεντρικό Ivan, αλλά σε παρακείμενο χώρο ακριβώς απέναντι από την κύρια πύλη.

Ο Abbas μας πρότεινε αν θέλαμε να μας πάει να δούμε την παλιά πόλη από ψηλά φωτισμένη. Μέσα από το λαβύρινθο των μισοφωτισμένων στενών φτάσαμε σε ένα κατάστημα χαλιών. Μπήκαμε, κάτι τους είπε ο Abbas και ανεβήκαμε τους τρεις ορόφους μέχρι την ταράτσα. Το θέαμα από εκεί πάνω δεν περιγράφεται.



Οι στέγες της παλιάς πόλης,



το Τζαμί Jāmeh,



οι φωτισμένοι θόλοι άλλων κτισμάτων και



οι φωτισμένες ανεμοπαγίδες πάνω από τις στέγες. Όνειρο!!!



Κατεβαίνοντας είχε τσάι και ψηστίρι, με τη σχετική επίδειξη. Αν και αυτά που βλέπαμε ήταν άκρως δελεαστικά, οι τιμές ήταν άκρως απαγορευτικές για τα πορτοφόλια μας. Έτσι καληνυχτίσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και πήγαμε στο τζαμί να βρούμε αυτούς που δεν είχαν έρθει μαζί μας.

Έφτασε η ώρα να πάμε για ύπνο. Την άλλη μέρα είχαμε ταξίδι με πολλά αξιοθέατα μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας.

Είχα διαβάσει πολλά και καλά για τη Γιαζντ και οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλές. Ομολογώ πως η πόλη αυτή της ερήμου με μάγεψε. Η απλότητα των γραμμών της αρχιτεκτονικής και των χρωμάτων σε συνδυασμό με την ιδιομορφία του Ζωροαστρισμού ήταν τα βασικά στοιχεία αυτής της μαγείας. Άλλο ένα όμως στοιχείο που το επισήμανα και στο τέλος της προηγούμενης μέρας, πραγματικά με γοήτεψε.



Οι υπέροχες τοιχογραφίες. Με αυτές τις τοιχογραφίες θέλω να κλείσω και τη μέρα αυτή. Μια μέρα, που οι εικόνες θάμπωσαν μάτια και νου. Αφήνω τη «βασίλισσα» της ερήμου σίγουρος πως θα συναντηθούμε πολλές φορές στα όνειρά μου και με την ευχή να μπορέσω κάποτε να την ξαναδώ στην πραγματικότητα! Εις το επανειδείν!!!



Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015gYAZD171832015



Από http://disaki.blogspot.gr/2015/06/blog-post_14.html


6. Στο δρόμο για το Ισφαχάν!

19 Μαρτίου 2015 (28 Espand 1393)





Έδωσε ο Ζαρατούστρα και ξημέρωσε η μέρα, που θα αποχαιρετούσαμε το Θεό της φωτιάς και την πόλη του, για άλλες πολιτείες της μαγευτικής αυτής χώρας.

Η πορεία μας βορειοδυτική, με στάση σε δύο πόλεις πριν φτάσουμε στο διαμάντι του Περσικού στέμματος, την πόλη του Isfahanή Esfahan ή Ισπαχάν όπως το ξέραμε παλιότερα εμείς εδώ.

Το τοπίο στη διαδρομή μας μονότονα άνυδρο, με εικόνες, σαν κι αυτές που είχαμε δει και τις προηγούμενες μέρες.



Οι πόλεις και τα χωριά φτιαγμένα λες από λάσπη με κάποιες πινελιές για να σπάει το μονότονο χρώμα του πηλού.

Ώσπου μπήκαμε στην Meybod, την πόλη που θα κάναμε την πρώτη μας στάση για να δούμε πολλά, μοναδικά και άκρως ενδιαφέροντα.



Στην είσοδο της πόλης είναι μια πλατεία με ένα σιντριβάνι. Από τέσσερεις υδρίες τρέχουν νερά, πολλά νερά!



Απέναντι είναι ένα κυλινδρικό κτίσμα, καλοσυντηρημένο και επισκέψιμο. Εκεί σταματήσαμε κι εμείς για μια επίσκεψη. Πρόκειται για έναν περιστερώνα. Δεν λειτουργεί πια σαν τέτοιος, αλλά είναι αξιοθέατο και έχει μεγάλο ενδιαφέρον.



Το εσωτερικό του είναι μια μεγάλη «πολιτεία», που στις δόξες της θα ήταν και εξαιρετικά πολύβουη. Σήμερα είναι ήσυχη μιας και οι πάλαι ποτέ ένοικοί της την έχουν πια παραδώσει στα περίεργα μάτια των ανθρώπων.



Εκατοντάδες φωλιές για τα περιστέρια, φτιαγμένες σε επάλληλους ορόφους, συγκροτούν μια τεράστια «περιστερένια» πολυκατοικία. Προφανώς, κάθε τέτοιος περιστερώνας θα έδινε μεγάλες ποσότητες κοπριάς, απαραίτητης για τα χωράφια. Και φυσικά θα ήταν μια πλούσια πηγή κρέατος, μιας και το περιστέρι υπήρξε εκλεκτό έδεσμα σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σήμερα σε πολλές χώρες, κυρίως της Ασίας.



Επόμενη στάση η ακρόπολη της πόλης (NarinCastle). Πρόκειται για πλινθόκτιστο κάστρο, στο κέντρο, σχεδόν, της πόλης. Φαίνεται να υπήρχε οχυρό σε αυτή τη θέση από αρχαιοτάτων χρόνων. Το κεντρικό κτίσμα συνδέεται με την Παρθική αυτοκρατορία. Υπάρχουν απόψεις, που λένε πως είναι το παλιότερο πλινθόκτιστο κάστρο στον κόσμο



και στην είσοδο του χώρου η επιγραφή μνημονεύει σαν «γενέθλια» χρονολογία το 4000 π.Χ. (!!!!!!), φυσικά με αλλεπάλληλες προσθήκες, αλλαγές και συντηρήσεις στο πέρασμα των αιώνων.

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η αλήθεια, γεγονός είναι πως είναι πέραν από κάθε περιγραφή.



Η περιήγηση μέσα από τα στενά, ανηφορικά και πολλές φορές λαβυρινθώδη περάσματα,



τις πύλες που οδηγούν σε «ταράτσες» ή πύργους,


σε «φέρνει» αιώνες πίσω.


Από διάφορα ανοίγματα


και από τα πιο ψηλά σημεία η θέα προς την πόλη είναι πολύ εντυπωσιακή.

Παντού το κοκκινοκίτρινο χρώμα του πηλού!


Παντού υπήρχαν κατατοπιστικότατες πινακίδες στα φαρσί και τα αγγλικά. Με λίγα λόγια, είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος χώρος.


Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν έχει να κάνει με τον αρχαιολογικό χώρο, αλλά με την καλαισθησία των σύγχρονων Ιρανών, ήταν τα καλάθια αχρήστων. Πήλινα, με ανάγλυφο το σήμα της απόρριψης των σκουπιδιών «έδεναν» απόλυτα με τον χώρο !

Γυρίσαμε όλο το κάστρο, θαυμάσαμε τις κατασκευές, θαυμάσαμε τη θέα, βγάλαμε πολλές, μα πάρα πολλές, φωτογραφίες και βγήκαμε για τα επόμενα αξιοθέατα, που βρίσκονται λίγες εκατοντάδες μέτρα από το κάστρο και είναι όλα μαζί.


Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων, που αποτελείται από το καραβανσεράϊ ShahAbbasi, δίπλα στο οποίο είναι το Μουσείο των ταχυδρομείων, η δεξαμενή του νερού της πόλης και απέναντι, το παγόσπιτο.



Πήγαμε πρώτα στο Μουσείο των ταχυδρομείων. Είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων, γύρω από μια κεντρική αυλή, φτιαγμένο στην εποχή της δυναστείας των Qajar, που χρησίμευε σαν στάση, ξεκούραση και αλλαγή αλόγων των ταχυδρόμων, που μετέφεραν επιστολές παντού στα εδάφη του βασιλείου. Η Meybod αποτελούσε σημαντικό σταθμό στο δίκτυο αυτό. Σήμερα στα κτίρια, που άλλοτε ήταν στάβλοι ή χώροι ανάπαυσης εκτίθενται αντικείμενα που έχουν σχέση με τα ταχυδρομεία, άλλοτε και σήμερα.



Ομοιώματα αλόγων στην αυλή,



μια κούκλα ντυμένη ταχυδρόμος,



ένα άλλος σφραγίζει το γράμμα με ένα πρωτόγονο τρόπο,



σε πολλές προθήκες γραμματόσημα διαφόρων εποχών



και ένα παλιό γραμματοκιβώτιο, με επιγραφή στα γαλλικά και φόντο την Περσική σημαία.



Μέσα από σκεπαστούς διαδρόμους πήγαμε να δούμε το καραβανσεράϊ Shah Abbasi.



Μια μεγάλη αυλή και γύρω πολλά δωμάτια, που κάποια χρησιμοποιούνται σήμερα σαν εργαστήρια και καταστήματα χειροτεχνίας.



Έξω από το καραβανσεράϊ υπάρχει ένα θολωτό κτίριο με 4 ανεμοπαγίδες.



Αυτό είναι δεξαμενή του νερού της πόλης.



Απέναντι βρίσκεται το τέταρτο κτίριο του συμπλέγματος, το παγόσπιτο. Είναι ένα κτίριο με ένα κωνικό θόλο.



Στην πραγματικότητα, μέσα υπάρχει ένας ανεστραμμένος κόλουρος κώνος, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, στον οποίο τοποθετούσαν χιόνι, στη διάρκεια του χειμώνα, για χρήση στη διάρκεια της καυτής θερινής περιόδου.

Εκεί τελειώσαμε την επίσκεψη στην Meybod και μπήκαμε στο βανάκι για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.



Κινηθήκαμε ΒΔ μέσα στην έρημο για σχεδόν 120 χμ με γνώριμες εικόνες οικισμών στο χρώμα της κίτρινης, ξερής γης και φτάσαμε στην πόλη Naein.

Διοικητικά ανήκει στην περιφέρεια του Esfahanκαι ας απέχει περίπου 140 χμ. Η πόλη είναι ιδανική για να μελετήσει κανείς το σύστημα μεταφοράς του νερού qanat. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Wikipedia, στη δεκαετία του 1960, το αρχαίο σύστημα των qanat της πόλης αυτής, προμήθευε το 70% του νερού, που χρειαζόταν όλη η χώρα (!!!) Ανάμεσα στα αξιοθέατα, έχει και ένα νερόμυλο που δούλευε με το νερό των qanat . Από όλα τα αξιοθέατα, εμείς θα βλέπαμε μόνο δύο απ’ αυτά, που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο.

Το βανάκι μας άφησε ακριβώς απ’ έξω από το JameMosque (Τζαμί της Παρασκευής), ένα από τα παλιότερα τεμένη της χώρας.



Το τζαμί άρχισε να κτίζεται τον 8ο αι., αλλά όπως πολλά μνημεία, άλλαζε συνεχώς



μέχρι να πάρει τη σημερινή του μορφή.



Το σημαντικό είναι, ότι ένα μέρος του χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Δεν έχει μεγάλο θόλο, όπως τα περισσότερα τζαμιά που είχαμε δει και αυτά, που θα βλέπαμε στη συνέχεια, αλλά έναν μικρό



και ένα οκταγωνικό μιναρέ, ύψους 27 μ. και ηλικίας περίπου 700 χρόνων.

Μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία του είναι



η πλαστική διακόσμηση,



η διακόσμηση με τούβλα, κυρίως στην αυλή, όπου οι 14 κολώνες ένα γύρο έχουν μοναδική διακόσμηση κάθε μια,



η ξυλόγλυπτη διακόσμηση του άμβωνα (menbar), που είναι συνομήλικη του μιναρέ



και το γαλήνιο υπόγειο, που δεν έχει κανένα στοιχείο λιθοδομής μιας και είναι σκαμμένο στο έδαφος. Φωτιζόταν από κάποιες αλαβάστρινες πλάκες που υπάρχουν και σήμερα σε διάφορα σημεία του πατώματος της αυλής. Σε αυτό η θερμοκρασία διατηρείται όλο το χρόνο μεταξύ 10 και 15 βαθμών Κελσίου. Πιθανολογείται πως προϋπήρχε του τζαμιού, σαν Ναός της Φωτιάς των Ζωροαστριτών.



Κάτω από το τζαμί περνά ένα κανάλι νερού και μια σκάλα οδηγεί εκεί και στα δωμάτια που είναι από πάνω του.

Δίπλα στο τζαμί είναι το Εθνογραφικό Μουσείο Pirnia,



που στεγάζεται στο ομώνυμο αρχοντικό της εποχής των Σαφαβιδών (16ος-18ος αι.). Το κτίριο έχει όλα εκείνα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία ενός αρχοντικού της ερήμου.



Στα δωμάτιά του εκτίθενται



αντικείμενα καθημερινής χρήσης



και υπάρχουν αναπαραστάσεις (με κούκλες) σκηνών, από τη ζωή στο αρχοντικό.



Σε κάποια δωμάτια η πλαστική διακόσμηση είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή,



ενώ όμορφος είναι και ο κήπος.

Αφού τελειώσαμε με τα αξιοθέατα της Naein, βγήκαμε να πάρουμε το βανάκι.



Έξω από το Μουσείο και το τζαμί μια οικογένεια είχε στρώσει στο γρασίδι και κάνανε πικνίκ.

Μπήκαμε στο όχημά μας και προχωρήσαμε δυτικά για το Isfahan. Κάμποσα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε κάναμε την τελευταία μας στάση. Στη μέση του πουθενά, ένας καταυλισμός είχε στηθεί.



Μια σειρά από σκηνές, που μοιάζανε σαν νομαδικές, με πραμάτειες ένα σωρό, ετοιμάζονταν για να υποδεχτούν τους εκδρομείς του Νορούζ (Περσική Πρωτοχρονιά), που θα γιορτάζονταν δύο μέρες μετά. Είπαμε, οι Ιρανοί ταξιδεύουν για την γιορτή. Και φυσικά σταματάνε να πιουν ένα τσάϊ, να αγοράσουν δώρα. Αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε και ο καταυλισμός αυτός που στήνονταν εκείνη την ώρα. Εργάτες δούλευαν πυρετωδώς και οι ιδιοκτήτες των «καταστημάτων» επέβλεπαν τη μεταφορά και τοποθέτηση των προϊόντων.



Αν και δεν ήταν έτοιμοι, μπήκαμε στις σκηνές, είδαμε αρκετά, αλλά ψωνίσαμε κάτι ψιλολοΐδια, γιατί αυτά που αξίζανε ήταν αρκετά ακριβά.


Είχε πέσει η νύχτα σαν μπήκαμε στο Isfahan. Πολλά φώτα, κίνηση και εικόνες μιας μεγάλης πόλης. Το βανάκι μας ξεφόρτωσε στο ξενοδοχείο, πήραμε τα κλειδιά, ανεβήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και περίπου μια ώρα μετά κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν για να ξεκινήσουμε με την πρώτη, νυχτερινή, γνωριμία της πανέμορφης πόλης. Αλλά αυτά θα τα πούμε σε επόμενο κεφάλαιο. Καληνύχτα από την πόλη, που ονομάσανε «το μισό του κόσμου»!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANHFromYAZDToESFAHAN1932015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html


7. Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο





Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 (Panjshanbéh 28Espand 1393

Εκείνη τη μέρα (http://disaki.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html), φύγαμε από τη Γιάζντ πρωί, κάναμε κάποιες στάσεις με πολλά ενδιαφέροντα και φτάσαμε στο Iσφαχάν όταν πια είχε βραδιάσει. Αφήσαμε τα πράγματά στο ξενοδοχείο και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Η βραδιά, αν και είχε σχετική υγρασία, ήταν γλυκιά.



Το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη μιας από τις γέφυρες (Felezibridge) του ποταμού Zayand-eRoud (Ζωοδότης ποταμός),που διαρρέει την πόλη. Η γέφυρα αυτή,



όπως και αρκετές άλλες, είναι σύγχρονες και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον.



Υπάρχουν όμως κάποιες, που είναι πραγματικά στολίδια. Και ειδικά το βράδυ, που λάμπουν ακόμα περισσότερο!

Για τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής τα νερά του ποταμού έχουν δεσμευτεί με φράγμα και γι αυτό, μια συνηθισμένη εικόνα του, είναι αυτή του ξεροπόταμου. Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί, γιατί είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες και για να μην ανέβει επικίνδυνα η στάθμη της τεχνητής λίμνης, είχαν αφήσει αρκετό νερό. Έτσι εμείς βλέπαμε να κυλά ένα κανονικό ποτάμι.



Και οι δύο όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε καταπληκτικά πάρκα με πολύ πράσινο, σιντριβάνια, παιδικές χαρές



και πολλά γλυπτά.

Κατεβήκαμε στο πάρκο της βόρειας όχθης, που είναι από τη μεριά του ξενοδοχείου και κινηθήκαμε ανατολικά. Μέσα στο πάρκο είχε ελάχιστο κόσμο, σε αντίθεση με το χαμό που γινόταν στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Είδαμε όμως κάποια ζευγαράκια στα σκοτεινά να κάθονται δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι και να πέφτει που και που και κανένα φιλάκι. Σιγά μην υπακούσει η φύση στους μουλάδες!

Προορισμός μας ένα από τα στολίδια της πόλης. Η γέφυρα AllahverdiKhanή όπως την ξέρει ο κόσμος, γέφυρα Si-o-sePol, δηλαδή «Η γέφυρα με τις 33 καμάρες».



Σε λίγο την είδαμε από μακριά. Τι εικόνα!! Όλες οι καμάρες φωτισμένες δημιουργούν ένα μαγικό σύνολο!!

Η γέφυρα φτιάχτηκε μεταξύ 1599 και 1602 και είναι η μακρύτερη γέφυρα της πόλης. Tο μήκος της φτάνει σχεδόν τα 300μ (297,76μ).



Όταν φτάσαμε,είδαμε πως είχε πολύ κόσμο.Όλες οι παλιές γέφυρες είναι πεζοδρομημένες και είναι η χαρά του πεζού. Το πάνω επίπεδο είναι προσβάσιμο και για καροτσάκι.



Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν,



καθόταν στα πεζούλια, φλέρταρε (ναι, φλερτάρουν και στο Ιράν, διακριτικά βέβαια) και που και που άκουγες κάποιον να τραγουδάει πολύ παθητικά. Είναι μια συνήθεια σε αυτές τις γέφυρες. Υπάρχει, μάλιστα, κάποια συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, που γίνεται ένα είδος άτυπου διαγωνισμού τραγουδιού. Ξεκινά κάποιος ένα παθητικό, μακρόσυρτο, ανατολίτικο τραγούδι, το παίρνει στη συνέχεια κάποιος άλλος και πάει κορδόνι. Οι τραγουδιστάδες είναι αραγμένοι μέσα στις καμάρες και τους βλέπει μόνο όποιος είναι σε εκείνο το σημείο. Έτσι ακούς τραγούδι, που έρχεται πότε από εδώ, πότε από εκεί και εσύ απλά απολαμβάνεις. Σκέτη μυσταγωγία!!!

Κάτσαμε περίπου μια ώρα, απολαμβάνοντας τις εικόνες και χαζεύοντας τον κόσμο. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, πραγματικά το χαίρονταν, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Η φωτογραφική μου μηχανή είχε πάρει φωτιά.



Άλλωστε οι εικόνες ήταν σκέτος πειρασμός.

Περάσαμε από τη γέφυρα απέναντι στη νότια όχθη και μέσα από το πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.



Και σε αυτό το πάρκο πράσινο, νερά και γλυπτά. Κάτω από μια γέφυρα περάσαμε μέσα από ένα είδος υπόγειας διάβασης.



Εκεί, σε ένα πεζούλι, κάθονταν δυο νεαροί και κουβέντιαζαν. Δίπλα τους μια κιθάρα.

Μόλις μας είδαν, άρχισαν να τραγουδάνε. Ήταν υπέροχοι! Και δεν το έκαναν για χρήματα!



Ανεβήκαμε στη γέφυρα, που βγάζει στο ξενοδοχείο,



περάσαμε απέναντι, απολαμβάνοντας τις τελευταίες νυχτερινές εικόνες του ποταμού και μιας και πεινάγαμε, πήγαμε σε ένα μαγαζί, τύπου φαστφούντ, δίπλα στο ξενοδοχείο, για πίτσα.



Δίπλα στην πόρτα το τραπέζι του Νορούζ στρωμένο όπως απαιτεί η παράδοση. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας πήγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο μας.



Στο λόμπυ ένα ακόμα τραπέζι του Νορούζ, στρωμένο με τα καλούδια, που απαιτεί το έθιμό τους. Λίγες ακόμα φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.

Πριν όμως πέσουμε για ύπνο, ας πούμε δυο λόγια για το Εσφαχάν ή Ισφαχάν ή Ισπαχάν, που από παλιά το χαρακτήριζαν σαν «το μισό του κόσμου» (Isfahan-nesf-e-jahan) για τα μνημεία και την ομορφιά του!

Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Ασπάντανα, αν και τα ευρήματα δείχνουν κατοίκηση από την παλαιολιθική εποχή. Έφτασε στη μεγάλη της ακμή τον 17ο αι. Ο σάχης Abbas ο Α΄ (ο μεγάλος), το 1598, μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του, από την Qazvin στο Ισφαχάν, που ήταν στο κέντρο της Περσίας και τη στόλισε με μοναδικής ομορφιάς καλούδια. Στολίδια, που είχαμε έρθει να δούμε και που για χάρη τους ταξιδεύουν από τα πέρατα του κόσμου να τα θαυμάσουνε.

Σήμερα είναι η 3η πόλη του Ιράν με πληθυσμό που ξεπερνά το 1.750.00 ψυχές και είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Από πολλούς (ανάμεσά τους κι εγώ) θεωρείται η ομορφότερη πόλη του Ιράν (είπαμε, «το μισό του κόσμου»!!!).


Το πετράδι αυτό του «περσικού στέμματος» μας υποδέχτηκε με τις ωραιότερες εικόνες, που θα μπορούσε να μας φιλέψει.

Υποκλίνομαι στα κάλλη σου «ουρί» του Περσικού Παραδείσου* και εύχομαι τα όνειρά μου να είναι αντάξια των εικόνων, που μου χάρισες. Καλή σου νύχτα!


*Η λέξη «Παράδεισος» σημαίνει στα φαρσί «περιφραγμένος κήπος αναψυχής». Σήμερα χρησιμοποιείται παντού με την έννοια που ξέρουμε και προφανώς υποδηλώνει τον «Κήπο της Εδέμ».

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 29 Espand 1393

Ξύπνησα με μια ανυπομονησία να επισκεφτούμε την πλατεία του Ιμάμη και να χαρούμε τα καλούδια αυτής της πόλης. Άλλαι, όμως αι βουλαί του Αμπάς!

Στο πρωινό μας έκανε μια άλλη πρόταση. Να αφήσουμε την Πλατεία του Ιμάμη για το Σάββατο, την Πρωτοχρονιά τους, που το κλίμα θα ήταν πιο εορταστικό.

-Μα δεν θα είναι όλα κλειστά;

-Τίποτα δεν θα είναι κλειστό. Ίσα-ίσα που περιμένουν πελάτες.

Πρότεινε λοιπόν, να πάμε να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να αφήσουμε για το τέλος τα κορυφαία.

Η απόφαση ήταν δική μας. Αν και είχαμε τους ενδοιασμούς μας συμφωνήσαμε



και ξεκινήσαμε για το Πάρκο των Πουλιών. Ένας ζωολογικός κήπος μόνο για πουλιά, στα δυτικά της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.



Ο χώρος είναι πολύ περιποιημένος και οργανωμένος.



Εκτός από την επίσκεψη, μπορεί κάποιος να δει το πάρκο από ψηλά, μέσα από τα καθίσματα του εναέριου (τελεφερίκ). Από κόσμο χαμός!



Δεκάδες διαφορετικά είδη πουλιών, από τα πέρατα του κόσμου, άλλα γνωστά και οικεία,



άλλα γνωστά από βιβλία, ντοκιμαντέρ ή φωτογραφίες και άλλα τελείως άγνωστα. Μεγάλα μεταναστευτικά και μικρά παραδείσια. Οικόσιτα ή άγρια, αρπακτικά ή σποροφάγα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.



Φυσικά το εθνικό πουλί της χώρας, το παγώνι, είχε την τιμητική του. Κυρίως στο θαυμασμό των Περσών.

Κάτσαμε εκεί μέσα περίπου δύο ώρες.

Ξανά στο βανάκι για να πάμε στα νότια της γέφυρας Si-o-sePol, στην Αρμένικη γειτονιά.

Τον 17ο αι. ο Σάχης Abbas, στη διάρκεια κάποιας εκστρατείας του στην περιοχή Julfa της Νότιας Αρμενίας, εντυπωσιάστηκε από την τέχνη και την αξιοσύνη των Αρμένιων εμπόρων. Κατάφερε να πείσει μερικές χιλιάδες από δαύτους να μετοικήσουν στο Ισφαχάν, όπου εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστή συνοικία, που την ονόμασαν Νέα Julfa, και φυσικά μεγαλούργησαν, κρατώντας το εμπόριο,



κυρίως των χαλιών, στα χέρια τους, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Καρδιά της συνοικίας αυτής είναι ο Καθεδρικός ναός του Σωτήρα ή Vank.



Το βανάκι μας άφησε έξω από τον Καθεδρικό. Εκεί, το 2007, στήθηκε το άγαλμα του Αρχιεπίσκοπου KhachatourKesaratsi, που το 1636, ίδρυσε στο Vankτο πρώτο τυπογραφείο στο Ιράν και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.



Ο χώρος θυμίζει οχυρωμένο μοναστήρι με ψηλό μαντρότοιχο ένα γύρω,



τον ναό με τον τρούλο, που θυμίζει αντίστοιχο τζαμιού



και διάφορα κτίρια γύρω του.



Σε ένα από αυτά στεγάζεται το μουσείο της αρμένικης κοινότητας του Ισφαχάν.



Το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού και τη «διακόσμηση» του.



Δεν υπάρχει εκατοστό, που να μην είναι καλυμμένο, είτε με εικόνες,



είτε με διακόσμηση σαν αυτή των τζαμιών.



Ειδικά ο θόλος είναι σαν περσικό χαλί (!!),



ενώ ένας μικρότερος, πάλι με παρόμοια διακόσμηση, αλλά και με τέσσερεις ένθετες εικόνες.



Οι εικόνες είναι δυτικότροπες και πολλές από αυτές θυμίζουν λαϊκή τέχνη.



Εντυπωσιακό είναι και το ιερό, που δεν έχει τέμπλο, αλλά ένα περίτεχνο παραπέτασμα, ανοικτό, όταν πήγαμε εμείς. Γενικά η εντύπωση ήταν χρώμα και πάλι χρώμα,



όπως στο πολύχρωμο κουβούκλιο (δεσποτικός θρόνος; ).

Θαυμάσαμε το χώρο, εμείς και πολλοί άλλοι και βγήκαμε να πάμε στο μουσείο.



Τα εκθέματα χωρίζονται σε εκκλησιαστικά



και κοσμικά.



Θρησκευτικά χειρόγραφα



και τυπωμένα βιβλία,



εικόνες,



ξυλόγλυπτοι σταυροί,



κοσμικά βιβλία, πορτρέτα Αρμενίων,



μουσικά όργανα



και άλλα πολλά. Πολλά από τα εκθέματα πάνε πίσω στον 11ο-12ο αι. και τα έφεραν μαζί τους από την πατρίδα τους.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψη μας στο Ναό του Σωτήρος των Αρμενίων της πόλης, αλλά δεν θα φεύγαμε ακόμα από την αρμένικη γειτονιά.

Βγαίνοντας άρχισε να βρέχει και σύντομα έριχνε νερό με το τουλούμι.



Έτσι, πήγαμε για ένα καφέ-τσάϊ εκεί κοντά στο σκεπασμένο αίθριο ενός μαγαζιού. Μέχρι να πιούμε το ρόφημά μας, η βροχή σταμάτησε και ήλιος βγήκε λαμπρός. Βγήκαμε κι εμείς, σαν τα σαλιγκάρια, να περπατήσουμε στη γειτονιά με τα σπίτια



με τις περίτεχνες διακοσμήσεις.



Είδαμε και ένα μουσικό με ένα είδος λύρας (Qeychak/Qichak), που τον συνόδευαν δύο παιδιά με ντέφια. Όμορφη, ανατολίτικη εικόνα!

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν το βανάκι μας άφησε σε ένα κεμπαμπάδικο τελείως λαϊκό.



Νοστιμότατα το κεμπάμπ και το ρύζι και τα λαχανικά που το συνόδευαν. Ο Δημήτρης δοκίμασε μια πιπεριά και αποφάνθηκε πως δεν καίει. Πήρα και εγώ τη δική μου και κόντεψα να αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο Ισφαχάν. Μου κόπηκε η ανάσα, δάκρυα τρέχανε ποτάμι, κοκκίνισα και νόμισα πως είχα καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα! Είδα και έπαθα να συνέρθω. Ξέροντας πως ο Δημήτρης τα τρώει τα καυτερά τα έβαλα μαζί του. Δοκίμασε τότε από την πιπεριά, που είχα αφήσει και έπαθε κι αυτός τα ίδια! Όντως η δική του δεν έκαιγε.

Αφού συνήλθαμε από την «καυτή» εμπειρία του γεύματος, σηκωθήκαμε να πάμε σε ένα άλλο αξιοθέατο.




Περίπου 3χμ ανατολικά από εκεί που ήμασταν είναι ή, κατά γενική ομολογία, ομορφότερη γέφυρα της πόλης. Η γέφυρα Khajou.

Μικρότερη σε μήκος από την Si-o-sePol,



έχει το χαρακτηριστικό πως στις δύο άκρες της, αλλά και στη μέση, έχει κτίσματα σαν «προμαχώνες» και από τις δύο μεριές της γέφυρας. Δηλ. τρεις, από τη μεριά που έρχεται το νερό και τρεις, από εκεί που φεύγει.



Έχει σκαλιά, που φτάνουν μέχρι το νερό και έχει κι αυτή δύο επίπεδα.



Μέσα στα κτίρια έχει κάποια μαγαζάκια με αναμνηστικά και μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε εκεί και ένα τσαγάδικο, που πρέπει να ήταν από τα πιο όμορφα της Περσίας, αλλά σίγουρα αυτό με την πιο όμορφη θέση! Δυστυχώς είχε πια κλείσει, όταν πήγαμε εμείς. Ποιος ξέρει αν θα ανοίξει και πάλι κάποια στιγμή.



Το εκπληκτικό με αυτή τη γέφυρα είναι η ακουστική μέσα στις καμάρες της. Ο Αμπάς μας έκανε μια επίδειξη. Ένας σε μια καμάρα, με το αυτί σε συγκεκριμένο σημείο και ό άλλος στην καμάρα απέναντι, περίπου δύο μέτρα απόσταση, να ψιθυρίζει πολύ χαμηλά στο αντίστοιχο σημείο. Ε, ο πρώτος άκουγε πεντακάθαρα, λες και κουβεντιάζανε τετ α τετ (!!!!). Λόγω αυτής της τέλειας ακουστικής, την προτιμούν οι αυτοσχέδιοι τραγουδιστάδες και σε αυτή γίνεται ο εβδομαδιαίος άτυπος διαγωνισμός του τραγουδιού.

Βίντεο από το ίντερνετ.​

Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί όσο ήμασταν εκεί, ακούσαμε κάποιον να τραγουδά, από κάποιο σημείο που δεν βλέπαμε.

Περίπου 5 χμ βόρεια της γέφυρας είναι η πλατεία του Ιμάμ Αλή. Είναι μια πλατεία σε δύο επίπεδα. Το κάτω είναι ένας μεγάλος κυκλικός κόμβος με χιλιάδες αυτοκίνητα. Μερικές κυλιόμενες σκάλες οδηγούν στο πάνω επίπεδο, όπου στη μια μεριά έχει πάλι δρόμους και πολύ κίνηση, αλλά από την άλλη έχει άλλου είδους κίνηση.



Ένα μεγάλο παζάρι με πολύ κίνηση, πολλά μικρά μαγαζιά, που στριμώχνονται το ένα κολλητά στο άλλο



και μια πύλη, που οδηγεί σε ένα στενό και σκοτεινό διάδρομο,



για να καταλήξει σε μια τεράστια αυλή, την αυλή του σημαντικότερου τζαμιού της πόλης.

Καλώς ήρθατε στο Τέμενος της Παρασκευής (Masjid-e-Jāmeh).Το τέμενος αυτό, μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό, αλλά είναι το πιο παλιό (από τα παλαιότερα, εν ενεργεία, της χώρας) και το πιο σημαντικό, όπως όλα τα Τεμένη της Παρασκευής (Τζαμί Τζαμέχ), όλων των πόλεων, που είναι κάτι σαν τη μητρόπολη ή τον καθεδρικό κάθε μιας και που πολλές φορές είναι και το μεγαλύτερο.

Το Τζαμί της Παρασκευής του Isfahan ξεκίνησε να χτίζεται γύρω στα 771 και η οικοδομική δραστηριότητα συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, με προσθήκες, ανακατασκευές, συντηρήσεις, ανακαινίσεις κλπ.



(φωτογραφία από το ίντερνετ)

Το κτιριακό συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω από την μεγάλη αυλή



με κύριο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό το στυλ των τεσσάρων Ιβάν,



με την τοποθέτηση τεσσάρων πυλών,



που ανά δύο είναι αντικριστά σχηματίζοντας σταυρό.



Στο μέσο της αυλής είναι η υπερυψωμένη βρύση.



Άλλο χαρακτηριστικό είναι τα Muqarnas, οι διακοσμήσεις με πολλές, διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες κόγχες, σε θόλους και ημιθόλια, κυρίως πάνω από τις μεγάλες πύλες των Ιβάν. Φυσικά το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα στοιχεία.




Υπέροχη διακόσμηση με τούβλα σε διάφορα σημεία,



περίτεχνη πλαστική διακόσμηση,



εντυπωσιακά στολισμένοι τρούλοι, όπως ο βόρειος τρούλος, υπόστυλες αίθουσες προσευχής,



χαμηλοτάβανες



ή ψηλοτάβανες και άλλα πολλά. Από το 2012, φιγουράρει στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Αφού περιπλανηθήκαμε στους χώρους του υπέροχου αυτού τζαμιού, φωτογραφίσαμε αριστουργήματα, αλλά φωτογραφηθήκαμε κι εμείς, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, μιας και αυτή η μέρα είχε πολλά θαυμαστά αλλά τόσα πολλά, που το μυαλό θέλει το χρόνο του να ξεκουραστεί και να τα αφομοιώσει.


Δεν θέλαμε όμως να τελειώσουμε τη μέρα μας έτσι και αποφασίσαμε να πάμε για δείπνο στο Abbasi Hotel, ίσως (μάλλον όχι ίσως αλλά σίγουρα) το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και ένα από τα καλύτερα της χώρας, από μόνο του ένα αξιοθέατο.

Αφού φρεσκαριστήκαμε λίγο, κατεβήκαμε για να πάμε για φαΐ. Εν τω μεταξύ, έβρεχε με το τουλούμι. Καλέσαμε δύο ταξί και σε 5 λεπτά κατεβήκαμε μπροστά στη είσοδο του ξενοδοχείου Abbasi.

Το ξενοδοχείο αυτό χτίστηκε περίπου πριν 300 χρόνια σαν καραβάνσαράϊ και ανακαινίστηκε στη δεκαετία του 1950 για να λειτουργήσει σαν ξενοδοχείο. Πολλοί, που αδυνατούν να μείνουν σε αυτό, λόγω κόστους, ντόπιοι και τουρίστες, το επισκέπτονται για να δουν τους χώρους του, να πιούν ένα τσάι ή να φάνε. Έτσι, βλέπει κανείς κόσμο να περιφέρεται στους διάφορους, κοινόχρηστους χώρους,



την υπέροχη αυλή-κήπο



ή να κάθεται στο καταπληκτικό τσαϊχανέ



και τα εστιατόρια.



Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό!!

Κάναμε κι εμείς βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φτάσαμε στο εστιατόριο selfservice. Είχε φαγητά από όλες τις περιοχές της χώρας και έτσι δοκιμάσαμε μια ποικιλία, που θα την ονομάζαμε «πανόραμα της Ιρανικής κουζίνας». Εξαιρετικό φαγητό σε λογική τιμή.

Όταν βγήκαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι το πήραμε ποδαράτο, απολαμβάνοντας, για άλλη μια φορά, τις νυχτερινές εικόνες της πόλης.

Παραμονή πρωτοχρονιάς, μιας αλλιώτικης πρωτοχρονιάς, με κόσμο πολύ στους δρόμους και φώτα. Παντού φώτα!!

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε και τα μεσάνυχτα ακούσαμε κόρνες αυτοκινήτων. Οι Ιρανοί γιορτάζανε τον ερχομό του νέου τους χρόνου.

Καλή Χρονιά!!



Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANIESFAHAN192032015


Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-1.html

8. Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο




Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 1 Farvardīn 1394)

HappyNorouz!! Καλή χρονιά! Ευτυχισμένο το 1394!

Ξημέρωσε η Ιρανική Πρωτοχρονιά και η μέρα, που θα επισκεπτόμασταν μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα εκείνου του τόπου. Η μέρα θα κυλούσε ολόκληρη στην Πλατεία του Ιμάμη και τα γύρω της.



Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, με πρώτη στάση στο Παλάτι ChehelSotoun. Κυριολεκτικά σημαίνει το «Παλάτι με τις 40 κολώνες».



Βρίσκεται σε ένα πάρκο, πολύ κοντά στην Πλατεία του Ιμάμη και είναι κτισμένο στην άκρη μιας παραλληλόγραμμης λίμνης-δεξαμενής-σιντριβανιού, στην οποία και καθρεφτίζεται. Εκεί καθρεφτίζεται και η είσοδος του παλατιού με τις 20 κολώνες, που γίνονται μέσα στο νερό άλλες τόσες. Από εκεί και ο αριθμός 40 του ονόματός του. Φτιάχτηκε στο πρώτο μισό του 17ου αι. από τον Σάχη AbbasII, δισέγγονο του μεγάλου AbbasI, και χρησίμευε για αναψυχή και για να δέχεται ο Σάχης τις επίσημες αντιπροσωπίες.



Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνταν οι περίτεχνα διακοσμημένες αίθουσες,



αλλά και οι βεράντες, ανάλογα με τον καιρό και τη θερμοκρασία.



Οι τοίχοι είναι παντού καλυμμένοι με τοιχογραφίες, παραστάσεις με πλακίδια (δυστυχώς λεηλατημένα, στολίζουν σήμερα πολλά από τα μεγάλα μουσεία του κόσμου)



και καθρέφτες σε περίτεχνους συνδυασμούς και συνθέσεις.



Το πιο εντυπωσιακό, όμως είναι οι πίνακες, που κοσμούν το χώρο.



Σκηνές από μάχες,



όπως η Μάχη του Chaldiran(23/8/1514)



και σκηνές από μεγαλειώδεις γιορτές, με μουσικούς, χορό, φαΐ και κρασί,



όπως αυτός με το συμπόσιο του Σάχη AbbasI για την υποδοχή του Εμίρη του Τουρκεστάν.




Στην πιο χαμηλή ζώνη σκηνές κυνηγιού,



και πολλές σκηνές αναψυχής στην εξοχή



με γυναίκες,



μουσική



και πάντα κρασί.



Σε αυτές τις τελευταίες η απεικόνιση του φυσικού τοπίου μου θύμισε ανάλογα σε βυζαντινές εικόνες.



Πίνακες υπάρχουν και στις βεράντες



και μεγάλο ενδιαφέρον έχουν αυτοί, που παριστούν Ευρωπαίους.

Αφού περιηγηθήκαμε σε όλους τους χώρους, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.



Μέσα στον κήπο και δίπλα στην πύλη, μια γιούρτα (σκηνή των νομάδων της κεντρικής και βόρειας Ασίας) λειτουργεί σαν κατάστημα με διάφορα υφαντά και ρούχα.






Βγαίνοντας μπήκαμε σε ένα μικρότερο πάρκο με προτομές προσωπικοτήτων του Ιράν και, σε λίγο, ώ του θαύματος,



μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας η δεύτερη σε μέγεθος πλατεία του κόσμου, μετά την Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου.



Κυρίες και κύριοι η πλατείαNaqsh-e Jahan, η πλατεία του Ιμάμη (ή του Σάχη, όπως λεγόταν παλιότερα), το Μεϊντάνι (Maidan). Φτιάχτηκε μεταξύ του 1598 και του 1629και το όνομα της, κατά λέξη, σημαίνει «η εικόνα του κόσμου».



Έχει διαστάσεις 560Χ160μ., ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο σιντριβάνι και γύρω του λουλούδια. Πολλά λουλούδια.

Ένα γύρω στην πλατεία, βρίσκονται μερικά από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας Ισλαμικής τέχνης! Δίκαια φιγουράρει στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από το 1979.

Τέσσερα είναι τα σπουδαία κτίρια αυτής της πλατείας.



Στη δυτική πλευρά είναι το παλάτι που έκτισε για τον εαυτό του ο μεγάλος Σάχης AbbasI, το ΠαλάτιAliQapu.



Απέναντί του, στην ανατολική πλευρά το ΤζαμίLotfollah



καιστη νότια πλευρά το μεγάλο ΤζαμίMasjed-eShah, Τζαμί του Σάχη ή, όπως θέλησε η τωρινή κατάσταση πραγμάτων να λέγεται, Τζαμί του Ιμάμη.



Τέλος στη βόρεια πλευρά δεσπόζει η πύλη του Μεγάλου Παζαριού της πόλης.



Η πλατεία χωρίζεται από την υπόλοιπη πόλη με ένα διώροφο περιτοίχισμα με καμάρες που ενώνει τα τέσσερα κτίρια μεταξύ τους και στεγάζει εργαστήρια και καταστήματα. Σε συνδυασμό με το μεγάλο παζάρι, δημιουργείται μια τεράστια, μια απέραντη αγορά. Έτσι κάθε φορά που βγαίνεις από κάποιο από τα μεγάλα μνημεία, χώνεσαι μέσα στην αγορά και πάει λέγοντας.



Το πρώτο κτίριο που φτιάχτηκε, ήταν το Τζαμί των γυναικών του χαρεμιού, τοΤζαμί Lotfollah, φτιαγμένο έτσι, που να προστατεύει τις γυναίκες του χαρεμιού από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτός είναι ο λόγος, που το τζαμί αυτό δεν έχει κανένα μιναρέ. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πλατείας



και ξεχωρίζει από τη διακόσμηση του θόλου του, στην οποία δεσπόζει το μπεζ χρώμα στα πλακίδια, που τον καλύπτουν. Αντίθετα, στην πρόσοψη και την πύλη του, κυριαρχεί το μπλε χρώμα.



Πλακίδια με το συνδυασμό των δύο αυτών χρωμάτων, καλύπτουν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του εσωτερικού του.



Ένα εξαιρετικά κομψό μιχράμπ,



ζώνες με στίχους από το κοράνι



και περίτεχνες διακοσμήσεις παντού, σε θαμπώνουν, σε λιγώνουν, από την τόση ομορφιά τους.



Από αυτό το τζαμί, ξεκινήσαμε κι εμείς, αφού βεβαίως θαυμάσαμε την πλατεία από κάθε γωνιά της,



τα μόνιππα που πηγαινοέρχονταν, κουβαλώντας ευτυχισμένες οικογένειες και κυρίως τρισευτυχισμένα πιτσιρίκια, ανακατευτήκαμε με τους πάρα πολλούς ντόπιους και απολαύσαμε τη γιορταστική, την πρωτοχρονιάτικη ατμόσφαιρα, μαζί τους.

Βγαίνοντας από το τζαμί, χωθήκαμε στα μαγαζιά, χαζεύοντας την πολύχρωμη πραμάτεια τους.



Καταλήξαμε σε ένα μαγαζί με σταμπωτά υφάσματα, πολύ όμορφης τέχνης. Μιας και τα όμορφα χαλιά δεν ήταν για την τσέπη μας, περιοριστήκαμε σε σταμπωτά τραπεζομάντηλα και δεν το μετανιώσαμε.



Εκτός από το εμπόρευμα, σε ένα τοίχο είχε αρκετές από τις ξύλινες στάμπες που χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους.



Με τσάντες στα χέρια βγήκαμε και χαζέψαμε τους Haji Firuz, τις παραδοσιακές φιγούρες της Περσικής πρωτοχρονιάς, που ντυμένες στα κόκκινα και με μαύρα βαμμένα πρόσωπα, παίζουν το ντέφι τους, χορεύουν και τραγουδάνε στους δημόσιους χώρους.





Σειρά είχε η επίσκεψη στο Τζαμί του Ιμάμη (ή του Σάχη, μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες), του 1638. Θεωρείται το αριστούργημα του Σάχη AbbasI, που ζήτησε από τον αρχιτέκτονά του, Αμπντούλ Κασίμ, να το φτιάξει όσο πιο γρήγορα γινόταν.



Το Ιβάν της πύλης με τους δύο μιναρέδες, που φτάνουν τα 32μ. ύψος, δεσπόζει στη νότια πλευρά της πλατείας. Κυρίαρχο χρώμα στα πλακίδια, που την καλύπτουν, είναι το γαλάζιο (σε όλες του τις αποχρώσεις), όπως και σε όλα τα κτίρια του τεμένους, μέσα κι έξω, χωρίς βέβαια να λείπουν και άλλα χρώματα, που δίνουν το ιδιαίτερο τόνο τους , όπως το λευκό ή το κίτρινο.



Εξαιρετικά εντυπωσιακή η κυψελοειδής κόγχη ψηλά στην οροφή του Ιβάν με τα περίτεχνα μουκαρνάς της. Περνώντας το σχετικά μικρό πορτώνι και στη συνέχεια ένα σκοτεινωπό διάδρομο, στρίβεις ελαφρά δεξιά και να,



ανοίγεται μπροστά σου η τετράπλευρη αυλή με τα Ιβάν της. Όλο το συγκρότημα έχει διαφορετικό προσανατολισμό από την πύλη και την Πλατεία, με σκοπό να κοιτά προς τη Μέκκα.



Απέναντι είναι η τριπλή αίθουσα του κεντρικού χώρου προσευχής με τους δύο μιναρέδες στο Ιβάν του. Από πάνω ο θόλος, που φτάνει τα 52μ. ύψος (εξωτερικά, γιατί εσωτερικά είναι κατά πολύ χαμηλότερος, δημιουργώντας ανάμεσα τους ένα κενό περίπου 12μ).



Μπαίνουμε στους διάφορους χώρους



και τις αυλές, και απλά θαυμάζουμε.



Χρώματα και σχέδια να λιγώνουν βλέμμα, νου και ψυχή. Όπως λέει η Λολίτα Γεωργίους στο βιβλίο της «Περσία, πορεία σε φως και σκιά», «[…] θαρρείς πως το ουράνιο τόξο διαλύθηκε και ξανασχηματίστηκε, αποκτώντας όγκο, καμπύλες και επιφάνεια.[…]». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα!! Και φυσικά, να συμφωνήσω με την UNESCO, που έχει βάλει όλα αυτά τα «καλούδια» στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!



Σε μια από τις αυλές κάτσαμε να ξαποστάσουμε, παρέα με κάποιους Πέρσες. Πάντα, σαν άκουγαν πως ήμασταν Έλληνες, η απάντηση ήταν μία: WelcometoIran! Και δώστου, να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες! Πολλοί οι Ιρανοί σε όλους τους χώρους.



Καλοντυμένοι (ίσως πολύ φανταχτερά για τα γούστα μας), μιας και ήταν η πρωτοχρονιά τους.



Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και βγήκαμε.

Το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά και διαλέξαμε ένα από τα εστιατόρια, που βρίσκονται μέσα στις στοές της πλατείας.



Το εσωτερικό σε παραπέμπει σε «Χίλιες και μία νύχτες».



Πολλοί κάθονταν οκλαδόν, πάνω σε χαλιά και έτρωγαν, ενώ άλλοι (μαζί κι εμείς) σε κανονικά τραπέζια. Το φαγητό, αν και αρκετά καλό δεν ήταν ανάλογο του χώρου.

Αφού χορτάσαμε κάναμε την περατζάδα μας από τα μαγαζιά. Στο μέρος που ήμασταν είχε πολλά με μινιατούρες. Όμορφη τέχνη, αλλά με τιμές αρκετά τσιμπημένες. Μπήκαμε σε ένα να ρωτήσουμε και ο ιδιοκτήτης του, ευγενέστατα μας έδειξε πως φτιάχνονται.

Πήρε την επαγγελματική του κάρτα, τη γύρισε ανάποδα και με ένα λεπτό πινέλο, σχεδίασε τον ποιητή Χαφέζ! Αφού το υπέγραψε, το πρόσφερε στη Μαριάννα, χωρίς να δυσανασχετήσει, που δεν αγοράσαμε τίποτα. Ιρανοί!!!

Αφού τελειώσαμε και από αυτό το μάθημα τέχνης και ευγένειας, ήρθε η ώρα να εντρυφήσουμε στη χλιδή της δυναστείας των Σαφαφιδών.







Ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ΠαλάτιAliQapu, το παλάτι, που έχτισε ο AbbasI, που ήταν συνάμα το όριο ανάμεσα στο βασιλιά και τους υπηκόους του, αλλά και το μέρος της επαφής τους, μιας και από τον μεγάλο εξώστη ο βασιλιάς παρακολουθούσε όλα τα τεκταινόμενα στο Μαϊντάν. Άλλωστε Qapu σημαίνει πύλη και μια πύλη χωρίζει και ταυτόχρονα συνδέει δύο χώρους.



Το παλάτι αυτό έχει έξι ορόφους και μια μεγάλη, υπόστεγη βεράντα. Στην πρόσοψη, στις δύο πάνω γωνίες, τα πορτρέτα των Χομεϊνί και Χαμενεΐ, υπενθυμίζουν σε όλους, ποιος κάνει κουμάντο, τώρα πια. σε εκείνα τα μέρη!

Δυστυχώς, λόγω έργων συντήρησης το μεγαλύτερο μέρος του ήταν κλειστό. Ήταν ανοικτό όμως ένα μέρος και κυρίως το μεγαλύτερο μέρος της βεράντας.



Ανεβήκαμε από μια σχετικά στενή, αλλά πλούσια στολισμένη σκάλα.



Η αίθουσα του θρόνου, που είδαμε είχε περίτεχνη διακόσμηση,



κυρίως φυτική,



αλλά και με κάποιες σκηνές με ζώα



και ανθρώπους. Είναι γνωστό πως ο AbbasI, αν και πιστός μουσουλμάνος, διαχώριζε απόλυτα το κράτος του, από τον κλήρο. Ήταν λάτρης του κρασιού, της μουσικής, του χορού και γενικά των κοσμικών απολαύσεων και δεν έχανε ευκαιρία να το δείξει.



Η θέα από την βεράντα προς την πλατεία είναι ανεπανάληπτη. Το Μαϊντάν με το μέγεθος και το μεγαλείο του είναι μπροστά στα πόδια σου!!




Αριστερά μας, στο βορινό άκρο της πλατεία είναι η είσοδος του Μεγάλου Παζαριού.



Μια πύλη (πύλη Qeysarieh) με όμορφες τοιχογραφίες, δυστυχώς με αρκετές ζημιές, λόγω του χρόνου, που έχει περάσει από πάνω τους.



Οι περισσότερες παριστούν μάχες



ενώ κάποια με θέμα συμποσίου είναι αρκετά δυτικότροπη.



Το παζάρι είναι, από μόνο του, μια χαώδης πόλη, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους πολλών χιλιομέτρων



που στεγάζουν, κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα. Εκεί βρήκαμε και αγοράσαμε μινιατούρες σε κόκκαλο καμήλα, σε προσιτή τιμή.



Η πιο αστεία εικόνα είναι αυτή των πύργων του Άϊφελ MadeinChina! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση!!

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και η νύχτα έρχονταν με γοργό ρυθμό.

Αφήσαμε την ανεπανάληπτη εκείνη πλατεία και με τα πόδια πήγαμε να δούμε άλλο ένα παλάτι. Το παλάτι Hasht Behesht (Οκτώ Παράδεισοι) του 1660, που βρίσκεται μέσα στον κήπο Bargh-e Bolbol (Κήπος του Αηδονιού). Μιας και η ώρα είχε περάσει και ήμασταν πολύ κουρασμένοι, δεν μπήκαμε μέσα.



Άλλωστε, κάποια πράγματα φαίνονταν απ’ έξω και περιοριστήκαμε σε ότι βλέπαμε από εκεί. Πήρε το όνομά του γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο τότε ηγεμόνας, στέγαζε εκεί 8 οδαλίσκες «παραδείσιας» ομορφιάς!



Ενδιαφέρον, ακόμη, παρουσιάζει ένα θαυμάσιο κτίριο κατασκευασμένο το 1710 για σχολή Δερβίσιδων, το Shah Hussain madrasa ή Madrasa της λεωφόρου Chahar Bagh (λεωφόρου των 4 κήπων), το οποίο είδαμε περνώντας απ’ έξω, την ώρα που το σούρουπο έπεφτε πια στην πόλη.



Τελικός μας προορισμός για αυτή την τόσο υπέροχη, την τόσο γεμάτη μέρα, ήταν ένα ρόφημα στο, γνωστό μας πια, AbbasiHotel. Όλοι μαζί αυτή τη φορά.

Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, βρήκαμε ένα κουτί με μαντολάτα και μια κάρτα με ευχές για το νέο έτος, από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου!!

Την άλλη μέρα θα φεύγαμε και εγώ δεν ήθελα να αποχαιρετήσω την πόλη, που με μάγεψε με τα κάλλη της. Το μόνο που ευχήθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν να μ’ αξιώσει ο Αλλάχ, ο Ζαρατούστρα ή όποιος άλλος, να ξαναπάω, για άλλη μια αναβάπτιση στην κολυμπήθρα της ομορφιάς του Ισφαχάν!

Καλή σου νύχτα μοναδική μου ομορφιά και καλή σου χρονιά!


Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)



Ξύπνησα νωρίς και μια όμορφη ανατολή πάνω από την πόλη, ήταν σαν να με αποχαιρετούσε. Οι εικόνες, όμως, της σημερινής πραγματικότητας, ήταν αυτές, που θα μου έλεγαν «εις το επανειδείν»!!!!



Ένα σιντριβάνι με φόντο το πορτρέτο του Χομεϊνί



και λίγο πιο πέρα οι φωτογραφίες πολλών μαρτύρων της επανάστασης. Αν και αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες από το Ισφαχάν, δεν θέλω με τίποτα να σκεπάσουν τις εικόνες των δύο προηγούμενων ημερών, που με μάγεψαν.

Πλανεύτρα της Ανατολής, είθε μια μέρα να προσκυνήσω και πάλι τα κάλλη σου!!

Η επιστροφή στα σπίτια μας μόλις άρχιζε, όχι χωρίς εμπειρίες και μάλιστα δυνατές!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANJESFAHAN212232015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-2.html


9. Στο δρόμο της επιστροφής!






Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)

Γενέθλια σήμερα! Τι καλύτερο δώρο από ένα τέτοιο ταξίδι; Τι και αν το έκανα εγώ δώρο στον εαυτό μου, (άντε και οι υπόλοιποι της παρέας, που συμμετείχαν και με ανέχτηκαν); Τι κι αν έφτανε στο τέλος του;

Η σημερινή μας διαδρομή θα ήταν προς τα βόρεια, περίπου 500χμ και θα σταματούσαμε σε ένα χωριό και δύο πόλεις. Καλό δρόμο νάχουμε!


Πήραμε το δρόμο, που πάει από το Ισφαχάν στην Τεχεράνη και σε κάτι λιγότερο από 150χμ, στρίψαμε δεξιά, πήραμε το δρόμο, που χώνεται ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα και σε 20χμ, περίπου φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό.



Abyaneh. Το χωριό του κόκκινου πηλού.



Ένα χωριό, που τα πάντα καλύπτονται από το κόκκινο χρώμα της λάσπης, δίνοντας μια πολύ ιδιαίτερα όμορφη όψη.



Πινελιές από άλλα χρώματα, σπάνε την απόλυτη κυριαρχία του κόκκινου κάνοντας τις εικόνες ακόμα πιο όμορφες. Είναι από τα παλαιότερα χωριά του Ιράν και έχει περίπου 350 κατοίκους, με αρκετές ιδιαιτερότητες.



Οι γυναίκες φορούν πολύχρωμα ρούχα και ένα κοντό «τσαντόρ» λευκού χρώματος με πολλά λουλούδια. Όπως μας είπαν, η διάλεκτος που μιλάνε, έχει πολλά στοιχεία από την εποχή των Σασσανιδών, της ίδιας εποχής, που είναι και τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή του υψώματος πάνω από το χωριό.



Καλλιεργούν αμυγδαλιές και οπωροφόρα και πουλάνε αποξηραμένα φρούτα, όπως μήλα. Από το 2007 είναι στην προσωρινή λίστα (Tentative List) της UNESCO.

Είναι πολλοί οι τουρίστες, που το επισκέπτονται,



κυρίως Ιρανοί. Τις γιορτές, όπως ήταν η μέρα που πήγαμε, γίνεται το αδιαχώρητο στα στενά σοκάκια του.



Αυτοκίνητα δεν μπαίνουν μέσα και για την εξυπηρέτησή τους υπάρχουν δύο μεγάλα πάρκινγκ στις δύο εισόδους του χωριού.



Μέσα στο χωριό έχει μερικά μαγαζάκια, που πουλάνε αναμνηστικά, κυρίως πολύχρωμα υφάσματα και ρούχα.



Υπάρχει το τζαμί



με τον εντυπωσιακό, πολύχρωμο, πολυγωνικό θόλο



και στη μία είσοδο ένα μικρό νεκροταφείο.

Στην αρχιτεκτονική του χωριού, εκτός από το χρώμα,



πολύ όμορφες είναι οι πόρτες των σπιτιών



και τα στεγασμένα κομμάτια των στενών, που περνούν κάτω από σπίτια.



Γενικά, αν και πολύ τουριστικό, είναι πολύ γραφικό και πραγματικά η επίσκεψη άξιζε. Εμείς μπήκαμε από τη μια είσοδο, διασχίσαμε όλο το χωριό και αντί να γυρίσουμε πίσω, ειδοποιήσαμε τον Σαμάντ και ήρθε με το βανάκι να μας πάρει από την άλλη είσοδο.





Βγήκαμε και πάλι στον κεντρικό Ισφαχάν-Τεχεράνης και σε λιγότερο από 60χμ, αργά το απόγευμα, μπήκαμε στην πόλη Kashan, την πόλη των σχεδόν 250.000 κατοίκων. Πήρε το όνομά της από τους Kasian, τους αρχικούς οικιστές της πόλης, που ερείπιά της έχουν βρεθεί στη θέση Tapeh Sialk, στα προάστια της σύγχρονης πόλης και έχουν ηλικία 9000 χρόνων.



Αντίγραφα ευρημάτων από εκεί είδαμε στην είσοδο του Ιστορικού Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Από τον 12ο ως τον 14ο αι. ήταν πολύ γνωστή για της παραγωγή υψηλής ποιότητας πήλινων αντικειμένων και πλακιδίων και γι αυτό στα σύγχρονα φαρσί τα πλακίδια λέγονται kashi.

Πολύ αργότερα, έγινε τόπος αναψυχής των Σάχηδων και διάσημος τόπος κατασκευής και εμπορίας χαλιών. Έτσι σήμερα, την πόλη στολίζουν σπουδαίοι κήποι (δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο για κάποια επίσκεψη σε κάποιον από αυτούς) και υπέροχες ιστορικές οικίες, τεράστια αρχοντικά μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, πλούσια διακοσμημένα, χάρμα ιδέσθαι! Όλα αυτά των 18ου και 19ου αι.

Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Φτιάχτηκε τον 16ο αι., την εποχή των Σαφαβιδών, στα τέλη του 18ου σχεδόν γκρεμίστηκε από σεισμό και αποκαταστάθηκε στα χρόνια της δυναστείας των Qajar. Πήρε το όνομά του, από το διπλανό μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα, έξω



και μέσα.



Ξεκινώντας κανείς, από την εντυπωσιακή είσοδο



με το υπέροχο, ανάγλυφο υπέρθυρο,



τις αίθουσες με τα σιντριβάνια



και τις μοναδικές, πλαστικές, διακοσμητικές συνθέσεις



σε τοίχους και οροφή



και τα σχέδια με τα πλακάκια παντού, για να καταλήξει,



στην ανεπανάληπτη στέγη με τους τρούλους.



Οι τρούλοι είναι φτιαγμένοι από τούβλα, με ένθετα κυκλικά, γυάλινα κομμάτια, που επιτρέπουν στο φως να μπαίνει μέσα και ανοίγματα για να φεύγει ο ατμός.



Περπατώντας ανάμεσα στους τρούλους έχεις την αίσθηση πως είναι κάτι εξωπραγματικό και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γίνει, από κάποιον, σαν τον Γκαουντί!



Η θέα ένα γύρω, είναι υπέροχη



με ανεμοπαγίδες, ιστορικά σπίτια,



όπως το Boroujerdi και φυσικά, τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.



Σειρά είχε η Ιστορική Οικία Tabatabaei. Φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αι. και καταλαμβάνει έκταση σχεδόν 5.000 τ.μ.



Έχει τέσσερις αυλές,



εξαιρετικές τοιχογραφίες,



πλαστική διακόσμηση,



διακόσμηση με καθρέφτες



και βιτρό. Στις αυλές έχει σιντριβάνια και κήπους.



Τελευταίες εικόνες από το Kashan ήταν αυτές του Μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad,



μόνο όμως απ’ έξω, μιας και είχαμε δρόμο μπροστά μας και προτιμήσαμε άλλη μια στάση που έμελλε να είναι πολύ «δυνατή».



Απ’ έξω λοιπόν, μπορέσαμε να δούμε, από την πόρτα, τον τάφο.

Στο πάρκινγκ, που πήγαμε να μπούμε στο βανάκι, είδα την πιο σουρεαλιστική εικόνα, όλου του ταξιδιού.



Ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, κάποιου κτιρίου, μέσα σε πλαίσιο, σαν κορνίζα (!!!!). Πιθανά να ήταν για στήριξη ή………..ποιος ξέρει! Προφανώς υπήρχε κάποιος λόγος αλλά………



Ξανά στο βανάκι για άλλα 105χμ. Είχε νυχτώσει για τα καλά σαν μπήκαμε στηνQom, την ιερή πόλη του Ιράν, όπου βρίσκεται το εντυπωσιακό ιερό τέμενος-τάφος της Φατίμα (Fatima al-Masumeh), αδελφής του 8ου Ιμάμη Ρεζά, που πέθανε το 816 και είναι θαμμένος στην Ιερή πόλη Mashhad. Ήταν ακόμα αδελφή των AhmadandMuhammad, που είναι θαμμένοι στο Σιράζ και το μαυσωλείο τους είχαμε επισκεφτεί την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας(http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html).

Στις 24 Μαρτίου αυτού του χρόνου (η ημερομηνία αλλάζει κάθε χρόνο), οι Σιίτες Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το θάνατο της Φατίμα, κόρης του Προφήτη Μωάμεθ, που πέθανε με μαρτυρικό τρόπο στη Μεδίνα, στην προσπάθειά της να σώσει τον άντρα της Ιμάμη Αλή από τους εχθρούς του. Λόγω αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την Πρωτοχρονιά, η πόλη είχε απίστευτο κόσμο.



Κόσμος πολύς είχε στήσει τις σκηνές στις πλατείες, τα πάρκα, τις νησίδες των δρόμων, κάτω από τις πινακίδες, που απαγόρευαν την κατασκήνωση!



Η κίνηση, μετά από τόσες μέρες στο Ιράν, δεν μας έκανε πια εντύπωση.

Το βαν μας άφησε έξω από το τέμενος. Γινόταν ο κακός χαμός, από κόσμο! Η είσοδος επιτρεπόταν μετά από έλεγχο και οι γυναίκες έπρεπε να φορέσουν το «σεντόνι» τους, ένα εμπριμέ τσαντόρ, που σέρνονταν χάμω.



Η εικόνα ήταν για γέλια και για κλάματα.

Οι χώροι του τεμένους καταλαμβάνουν έκταση 38.000 τ.μ. και έχουν τρεις αυλές,



την αίθουσα του τάφου και τρεις μεγάλες αίθουσες προσευχής.



Όλα τα κτίρια ήταν όμορφα φωτισμένα και οι εικόνες,



ήταν απλά μαγικές!!!

Μπαίνοντας σε μία από τις αυλές, ακούσαμε ένα ρυθμικό γδούπο, πολύ έντονο, αλλά ήταν τόσος ο κόσμος, που δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Αμέσως πήγε το μυαλό μου στην Ασούρα και σκηνές που είχα δει στην τηλεόραση, αλλά σκέφτηκα, πως δεν ήταν δυνατόν. Κι όμως!



Σε μια άκρη της αυλής, γύρω στους 50 άντρες, φορώντας από πάνω μόνο τη φανέλα, θρηνούσαν το θάνατο της αγαπημένης τους Φατίμα και προσπαθούσαν να «νοιώσουνε» κάπως το μαρτύριό της!

Σήκωναν το δεξί χέρι και το κατέβαζαν με δύναμη στο αριστερό στήθος, βγάζοντας μια κραυγή. Στη συνέχεια το αριστερό χέρι στο δεξί στήθος και δώστου πάλι. Ανάμεσά τους και παιδιά!! Σταμάταγαν να ακούσουν ένα ύμνο, που κάποιος απάγγελνε και μετά όλοι μαζί να θρηνούν με κραυγές και αυτοβασανισμό! Το θέαμα με σόκαρε. Μιας και όλοι φωτογράφιζαν, τράβηξα κι εγώ φωτογραφίες και βίντεο. Σύμφωνα με τον Αμπάς, ήταν Πακιστανοί ή Ινδοί Σιίτες.

Απομακρυνθήκαμε λίγο, για να συνέλθουμε και συνεχίσαμε τις βόλτες μας,



χαζεύοντας τον κόσμο



και τις υπέροχες νυχτερινές εικόνες.

Σε άλλη αυλή, η σκηνή επαναλήφθηκε, με κάποιες διαφορές.

Στο μικρόφωνο, για την απαγγελία των προσευχών, ήταν ένα μικρό αγόρι και ενώ έκαναν τις ίδιες κινήσεις, δεν χτυπούσαν το στήθος τους, απλά ακουμπούσαν το χέρι σ’ αυτό. Πάλι σύμφωνα με τον Αμπάς, αυτοί ήταν Ιρακινοί Σιίτες.

Αρκετά κουρασμένοι, αποζητούσαμε ένα τσάι και λίγη ξεκούραση. Άλλωστε, οι εικόνες της μέρας ήταν πολλές, ποικίλες και τελικά πολύ έντονες. Βγαίνοντας από το τέμενος, οι γυναίκες επέστρεψαν τα τσαντόρ.

Έξω από το τέμενος, είναι μια μεγάλη πλατεία.



Στην άλλη της άκρη, είναι άλλο ένα τζαμί με μία εντυπωσιακή διακόσμηση στον τρούλο. Το τζαμί του ImamHassanAl-Asgari, 11ου Ιμάμη των Σιιτών.



Γύρω από τα τεμένη αναπτύσσεται ένα μεγάλο παζάρι και μια ακόμα μεγαλύτερη αγορά. Εκεί, μέσα στην αγορά, βρήκαμε ένα τσαϊχανέ να πιούμε ένα τσάι και να ξεκουραστούμε. Είχε δύο αίθουσες. Στην πρώτη, μια σειρά από ντιβάνια ήταν κατειλημμένα από μερικούς άντρες, που κάπνιζαν ναργιλέ (σίσα). Το τοπίο, θολό από το ντουμάνι και οι τύποι «λιώμα»! Τρέχα γύρευε τι είχαν καπνίσει. Άλλωστε είναι γνωστό πως το περσικό είναι πολύ καλής ποιότητας (το λένε και τα τραγούδια)!



Στη δεύτερη αίθουσα η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αν και τα τραπέζια όχι και τόσο. Παραγγείλαμε τσάι και στην εκπνοή του ταξιδιού μας, παραγγείλαμε και ναργιλέ (σκέτο τουμπεκί)! Ήταν πολύ καλός! Δίπλα μας, η νεαρή γυναίκα του καφετζή, πάνω σε ένα ντιβάνι, έπαιζε με το μωρό της, καπνίζοντας κι αυτή τη σίσα της! Ο μπαμπάς-καφετζής τους καμάρωνε, φανερά υπερήφανος για το γιό του, το καμάρι του!



Η εικόνα του ευτυχισμένου μπαμπά με το χαμογελαστό γιό του, ήταν ουσιαστικά και η τελευταία εικόνα του ταξιδιού μας και ήταν όμορφη, αισιόδοξη εικόνα!

Κάτι λιγότερο από 150χμ μας χώριζαν από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης, όπου φτάσαμε τα μεσάνυχτα. Αποχαιρετήσαμε τους συντρόφους μας των τελευταίων 10 ημερών και μπήκαμε. Εδώ, ουσιαστικά τελείωσε το ταξίδι μας και άρχιζε η ταλαιπωρία της επιστροφής στο σπίτι μας. Το αεροδρόμιο της Τεχεράνης είχε πολύ κόσμο, είναι ανεπαρκές για διεθνές και αρκετά βρώμικο.

Όπως τα περισσότερα αεροδρόμια, που έχω πάει, είναι κι αυτό απρόσωπο, ένα ακόμα ουδέτερο κομμάτι σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015 (Doshanbéh 3 Farvardīn 1394)

Το γκισέ για τσεκ ιν θα άνοιγε στις 4 το πρωί. Πως περνάει η ώρα μέχρι τότε; Σε κάτι άβολες καρέκλες αποθέσαμε το κουρασμένο μας κορμί και προσπαθήσαμε να περάσουμε την ώρα, ψόφιοι στην κούραση και με την προοπτική πολλών ακόμα ωρών ταλαιπωρίας.

Γύρω στις 6 απογειωθήκαμε. Κοιμήθηκα λίγο στο αεροπλάνο και κάπου πάνω από το κέντρο της Τουρκίας ξύπνησα.



Από κάτω μας τα χιονισμένα βουνά της. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen, Πήραμε τα πράγματα και μιας και ήμασταν κομμάτια, αποφασίσαμε να βρούμε μια γωνιά να βάλουμε το κορμάκι μας, για τις επόμενες 8 ώρες. Άλλωστε κοντεύαμε 24ωρο στο πόδι και τι 24ωρο!! Αράξαμε σε ένα από τα καφέ του αεροδρομίου και σηκωθήκαμε για να πάμε για τσεκ ιν το μεσημέρι. Το προσωπικό του καφέ μας κοίταζε με μισό μάτι, αλλά δεν είπε κουβέντα. Δεν κοιμηθήκαμε, αλλά το κορμί μας, κάπως ίσιωσε!

Πήγε περίπου 7 το απόγευμα σαν φτάσαμε στο σπίτι μας, διαλυμένοι από κούραση, αλλά τόσο γεμάτοι και ταυτόχρονα με το μυαλό να τα έχει μπλέξει όλα σε ένα κουβάρι. Δεν βαριέσαι, όλα θα κατασταλάξουνε και οι εικόνες θα καθαρίσουνε!


Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό θάθελα να πω, πως το ταξίδι στο Ιράν, ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει. Ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα ταξίδι στις χίλιες και μια νύχτες (κι ας ήταν μόνο 11), ένα ταξίδι στο παραμύθι!!

Το Ιράν έχει ιστορία, μνημεία εξαιρετικού κάλλους και ποιότητας, πόλεις, που είναι κάτι το ξεχωριστό και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!! Οι άνθρωποι είναι το γερό χαρτί του Ιράν στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Περήφανοι, αξιοπρεπέστατοι, με αυτοσεβασμό, ψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο και κυρίως ευγενικοί και αφάνταστα φιλόξενοι! Όλα αυτά θέτουν τη χώρα αυτή στις πρώτες θέσεις της ταξιδιωτικής λίστας, που θα πρέπει να έχει κάθε ταξιδιώτης με ενδιαφέροντα, μάτια και μυαλό ανοικτό. Οι υποδομές είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσβασιμότητα σε άτομα με προβλήματα κίνησης είναι προβληματική έως ανύπαρκτη σε κάποια σημεία, αλλά το πρόβλημα λύνεται από τη φιλοτιμία των Ιρανών. Κάθε φορά θα βρεθούν 4 χέρια να σώσουν την κατάσταση. Ακόμα και σε σκάλες!!! Τι άλλο να πω!!

Φυσικά και υπάρχουν αρνητικά (ποιο ταξίδι, άλλωστε, δεν έχει; ). Κυριότερο, ο συντηρητισμός και τα εμπόδια του Θεοκρατικού καθεστώτος, αν και αυτό το λούζονται, κυρίως οι ντόπιοι. Άλλο αρνητικό η απίστευτη αναρχία στους δρόμους, που για τους άμαθους δυτικούς γίνεται επικίνδυνη. Μικρότερα προβλήματα το νόμισμα και η καθαριότητα, κυρίως σε δημόσιους χώρους και τουαλέτες.

Τέλος όμως η γκρίνια! Ένα υπέροχο ταξίδι τελείωσε και εγώ αισθάνομαι πολύ, μα πάρα πολύ πιο πλούσιος, μετά από αυτό!! Ελπίζω και τα επόμενα να είναι αντάξια αυτού του ταξιδιού!

Τέλος του παραμυθιού, καληνύχτα σας!





Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANKABYANEHKASHANQOMRETURNHOME222332015



Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/blog-post_25.html

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 35
• 36
• 37
• 38
• 39
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 37 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

οσγελντι αφέντη.

 

[hydronetta]

khosh amadid!!
Ποτέ δεν θα κουραστώ να διαβάζω για το Ιράν

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

οκ. το είδα μετά ότι δεν χρειάζονται. άκυρο το μήνυμα

 

[KIKI]

ωραια , περιμενω συνεχεια ......

 

[giannoula]

Και γω και ανυπομονώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζεις κάθε φορά!!

 

[KLEOPATRA]

Αχ αχ αχ μας ξαναθυμησες την Πολη ..και μου εχει καρφωθει στο μυαλο να παω για 28η

 

[dimosf]

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

​

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

​

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

​

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

​

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

​

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

 

[mariath]

Σ' ευχαριστούμε για μια ακόμη υπέροχη ιστορία!

 

[dimosf]

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

​

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

​

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

​

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

​

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

​

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

​

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

​

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

​

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

​

Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.