Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία

[taver]

ωραια , αναλυτικη η περιγραφη του ταξιδιου σου ..
θα ηθελα να ρωτησω εαν χρειαζεται βιζα εισοδου στο μπρουνει , εαν ναι την πληρωνεις στην αφιξη ???
πιστευεις οτι θα ηταν σκοπιμο και μια δευτερη μερα στο μπρουνει ???
τι θα προτεινες εσυ εχοντας ηδη κανει μια μερα φουλ προγραμμα ...
τι αλλο θα ηταν ενδιαφερον να δεις ...
τιμες ξενοδοχειων ???
τιμη απο water taxi ???
ειναι δεδομενο οτι οταν ταξιδευεις μονος τα ... μεταφορικα εξοδα ειναι μη .... διαιρεσιμα οπως τωρα σε σενα το water taxi..

Ξεκινάω από το τέλος... Ίσως δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να σου δώσει στοιχεία budget... Αλλά πάμε. Το water taxi το παζάρεψα στα 70 Brunei Dollars (τα οποία είναι 1/1 με τα Singapore dollars: Παντού στο brunei δέχονται και δολλάρια Σιγκαπούρης) σε ισοτιμία περίπου 1,67 δολλάρια προς 1 ευρώ. Με έγδαρε λιγάκι, όμως, θα μπορούσα να είχα πάρει ταξί και με 50, πιστεύω. Το Radisson κόστισε κάτι λιγότερο από ?90 τη βραδιά με πρωϊνό. Υπάρχουν και πολύ οικονομικότερες επιλογές στην πόλη...

Σημεία ενδιαφέροντος μέσα στην πόλη δεν έχει άλλα (έχει ένα κέντρο χειροτεχνίας, που πουλάει σουβενίρ - δεν πήγα, και μια κινέζικη παγόδα). Αν είχα κι άλλο χρόνο, τότε θα πήγαινα και στα πιο έξω. Υπάρχει ένα ακόμη μουσείο, που όλοι λένε πως είναι αδιάφορο, to Μαυσωλείο του Bolkiah στην Kota Batu, Το Βασιλικό Μαυσωλείου του προηγούμενου Σουλτάνου, τα mall στη Gadong (και μια μικρή νυκτερινή αγορά), το Empire Hotel, και ένα ακόμα μεγάλο τζαμί με εντυπωσιακό εσωτερικό.

Φυσικά, βρισκόμαστε στο Βόρνεο. Αν σε ενδιαφέρει η φύση και οι παραλίες, από αυτά η χώρα έχει μπόλικα (αλλά αν πραγματικά σε ενδιαφέρουν, πήγαινε δίπλα στο Μαλαισιανό Βόρνεο καλύτερα...).
Δεύτερη μέρα στο Brunei, όταν έχω τόσα πολλά "κενά" από τη ΝΑ Ασία, δε θα την αφιέρωνα. Για κάποιο πιο έμπειρο από την περιοχή, πιστεύω θα είχε νόημα. Το πως θα τη γέμιζε κανείς, εξαρτάται πρώτα απ' όλα από τα ενδιαφέροντά του.

Βίζα για τη χώρα, εμείς οι πολίτες της ΕΕ δε χρειαζόμαστε...

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Kuala Lumpur, Malaysia (Μέρος 1)

Το λεωφορείο αρχικά δείχνει πως θα είναι άδειο, αλλά σύντομα γεμίζει. Από τους τελευταίους, ανεβαίνουν στο λεωφορείο μια οικογένεια Μαλαίσιοι, με τον πάτερ-φαμίλια να καταλήγει στη θέση δίπλα μου. Η μία ώρα της διαδρομής, αν και αρχικά σκόπευα να είναι μια ώρα ύπνου, εξελίχθηκε σε μια ώρα κουβέντας. Μιλήσαμε για ένα σωρό θέματα. Για την Ελλάδα και την οικονομία της, για τη Μαλαισία και την οικονομία της, για τους ουρανοξύστες, για τις διαφορές Ευρώπης – Ασίας, διάφορα… Ο τύπος δίπλα μου, αν και ταξιδεμένος εντός Ασίας (τώρα γύριζαν από διακοπές που είχαν πάει κάπου στην Ινδονησία), δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ευρώπη. Πρέπει να ήταν και συντηρητικός μουσουλμάνος: Με ρώτησε κάποια στιγμή για την Τουρκία, και συνοφρυώθηκε όταν του είπα ότι οι γυναίκες εκεί δε φοράνε μπούρκα, κι ότι τα μισά αξιοθέατα της Πόλης έχουν Χριστιανική προέλευση… Κι όταν φτάναμε στην Kuala Lumpur, μου έδειχνε τα μαγαζιά των Ινδών και των Κινέζων μεταναστών, κατηγορώντας τους ότι απομυζούν τον πλούτο των Μαλαισιανών…


Το λεωφορείο, μετά από μια διαδρομή μέσα από άψογους υπερσύγχρονους αυτοκινητόδρομους, μας άφησε στον KL Sentral, τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, όπου συναντώνται όλες (σχεδόν) οι γραμμές τρένων, μετρό, monorail κλπ. Το ξενοδοχείο μου, είναι ακριβώς εκεί. Hilton Kuala Lumpur. Εξαιρετικό ξενοδοχείο, σε βολικότατο location δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Και εξαιρετικό το δωμάτιο που πήρα στον 21ο όροφο, με απεριόριστη θέα προς την αντίθετη πλευρά, με το πάρκο και τη λίμνη με τα σιντριβάνια (Lake Gardens). Το ίδιο το δωμάτιο, ένα από τα καλύτερα δωμάτια ξενοδοχείου που έχω μείνει, ίσως το καλύτερο στην κατηγορία "κάτω από ?200 τη βραδιά". Τεράστιο, με προσεγμένο διάκοσμο και φωτισμό, wall-to-wall παράθυρα φρεσκοκαθαρισμένα, αναπαυτικότατο king-size κρεβάτι, και open-plan μπάνιο με τίποτα να μη μεσολαβεί από τη ντουζιέρα ως το παράθυρο (εκτός από το προαιρετικό συρόμενο χώρισμα, αν κανείς ντρέπεται…). Μόνο δωρεάν internet δεν είχε, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα καθώς υπήρχε οπουδήποτε αλλού στην πόλη αν το ήθελα.

Η Μαλαισία, είναι μια χώρα περίεργη. Η ιστορία της ξεκινά κάπου το 14ο αιώνα, όταν ένας Ινδός Πρίγκιπας εγκαταστάθηκε στη Melaka, ιδρύοντας ένα ιδανικό half-way λιμάνι για το εμπόριο μεταξύ Ινδίας και Κίνας. Στη συνέχεια ήρθαν οι Ευρωπαίοι, με τους Πορτογάλους, τους Ολλανδούς, τους Βρεττανούς… Και πολλοί, πολλοί μετανάστες από την Κίνα. Το 1931, σε μια απογραφή, οι Κινέζοι βρέθηκαν να είναι περισσότεροι από τους Malay. Και φτάσαμε στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και την Ιαπωνική κατοχή, με τη λήξη του οποίου οι Βρεττανοί αποφάσισαν να ενώσουν όλα τα σουλτανάτα της ηπειρωτικής Μαλαισίας στην "Malay confederation", ως μια αυτόνομη και αυτοδιοικούμενη περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου, με τους σουλτάνους των διαφόρων σουλτανάτων να λαμβάνουν εκ περιτροπής την εξουσία. Η οργάνωση όμως του κράτους, κάτω από τους Σουλτάνους, οδήγησε σε πολίτες δύο ταχυτήτων, με τους Κινέζους να περιθωριοποιούνται. Με τη σειρά του, αυτό οδήγησε σε ένα ανταρτοπόλεμο. Και μ΄ αυτά και αυτά, φτάσαμε στο 1957 οπότε και η χώρα των Malay κύρηξε την ανεξαρτησία της, για να διευρυνθεί το 1961 σε μια ομοσπονδία που περιελάμβανε και τις περιοχές του Βόρνεο και τη Σιγκαπούρη, και που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε το όνομα Μαλαισία.

Η τελευταία ένωση δεν κράτησε πολύ. Θέλοντας να κάνουν τη χώρα εθνικό κράτος των Malay, η (φτωχή τότε) Σιγκαπούρη και η Κινεζική πλειοψηφία των κατοίκων της δεν ταίριαζαν στην εικόνα. Το 1965 η Σιγκαπούρη εκδιώχθηκε από την ομοσπονδία, και η χώρα συνέχισε αυτόνομα. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Την εποχή εκείνη, οι Malay έλεγχαν μόνο το 2.5% των επιχειρήσεων στη χώρα. Όλες οι υπόλοιπες ήταν σε χέρια Κινέζων, Ινδών και άλλων ξένων. Η ξενοφοβία αυξανόταν, και η χώρα κινδύνευε να βρεθεί σε ρατσιστική δίνη. Έτσι, το 1970 η κυβέρνηση έθεσε ένα στόχο, μέσα σε 20 χρόνια το 30% της οικονομίας να περάσει σε χέρια Malay. Για να το πετύχουν αυτό, τα κρατικά συμβόλαια δινόταν μόνο σε Malay επιχειρήσεις, οι Malay είχαν αποκλειστική πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό, και οι επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο υποχρεώθηκαν να πουλήσουν ως και 30% των μετοχών τους σε Malay αγοραστές – σε πολύ προνομιακές τιμές. Παρ' όλα αυτά, το 1990 το επίπεδο των Malay στην οικονομία είχε φτάσει μόλις το 19%, πολύ κάτω από το στόχο του 30%.

Από το 1980 και μετά, η οικονομία της Μαλαισίας, υπό την προεδρία (χμ…) του προέδρου Mahathir είχε τεράστια ποσοστά ανάπτυξης κάθε χρόνο, με τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, αποκρατικοποιήσεις, και διευκολύνσεις για ξένες επενδύσεις. Σύντομα, όμως, η εξουσία του μετατράπηκε σε χούντα, καταλαμβάνοντας τα media, ελέγχοντας τη δικαιοσύνη, και επιβάλλοντας πειθαρχία δια της γενικευμένης χρήσης του "Internal Security Act". Χαρακτηριστική περίπτωση του πρώην Νο 2 της κυβέρνησής του, που αποχώρησε και έγινε αρχηγός αντιπολίτευσης: Από τότε, έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια της θητείας του στη φυλακή, κατηγορούμενος για… σοδομισμό (ποινικό αδίκημα στη Μαλαισία). Κάθε τόσο αθωώνεται από τα δικαστήρια, και αμέσως του προσάπτουν εκ νέου κατηγορίες…

 

[babaduma]

πιστευεις οτι θα ηταν σκοπιμο και μια δευτερη μερα στο μπρουνει ???
...
τι αλλο θα ηταν ενδιαφερον να δεις .....

To Brunei είναι μια χώρα με 2 "κομμάτια" που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους (πρέπει να πας είτε δια θαλάσσης είτε διασχίζοντας ένα τμήμα του Sarawak (Μαλαισίας). Είχα διαβάσει αρκετά για το δεύτερο (και μικρότερο, και "άγριο") κομμάτι στα ανατολικά της πρωτεύουσας, το Temburong, που μιλούσαν για αδιαπέραστο rainforest, το Ulu Temburong National Park, και εικόνες αυθεντικές, ίσως και καλύτερες από αυτές που συναντά κανείς στο Kalimantan, το Ινδονησιακό κομμάτι του Βόρνεο. Μπορεί και να ισχύει (με βάση αυτά που λέει ο taver για την πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος), μπορεί και όχι (τα "αυθεντικά" χωριά, δηλαδή, να είναι σαν το kampong Ayer, που ουδόλως μοιάζει με τα ανάλογου τύπου που είδα στο Sarawak ή στο Sabah. Όπως και νά'χει, αν κάποιος αποφασίσει να επισκεφθεί αυτό το τμήμα, μάλλον μία μέρα δεν θα είναι αρκετή. Πιθανότερο να του χρειασθούν τουλάχιστον 2-3 διανυκτερεύσεις.

 

[babaduma]

Το ξενοδοχείο μου, είναι ακριβώς εκεί. Hilton Kuala Lumpur. Εξαιρετικό ξενοδοχείο, σε βολικότατο location δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Και εξαιρετικό το δωμάτιο που πήρα στον 21ο όροφο, με απεριόριστη θέα προς την αντίθετη πλευρά, με το πάρκο και τη λίμνη με τα σιντριβάνια (Lake Gardens). Το ίδιο το δωμάτιο, ένα από τα καλύτερα δωμάτια ξενοδοχείου που έχω μείνει, ίσως το καλύτερο στην κατηγορία "κάτω από ?200 τη βραδιά". Τεράστιο, με προσεγμένο διάκοσμο και φωτισμό, wall-to-wall παράθυρα φρεσκοκαθαρισμένα, αναπαυτικότατο king-size κρεβάτι, και open-plan μπάνιο με τίποτα να μη μεσολαβεί από τη ντουζιέρα ως το παράθυρο (εκτός από το προαιρετικό συρόμενο χώρισμα, αν κανείς ντρέπεται…). Μόνο δωρεάν internet δεν είχε, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα καθώς υπήρχε οπουδήποτε αλλού στην πόλη αν το ήθελα.

Taver, αν υποψιαστώ ότι μείναμε και στο ίδιο δωμάτιο, θα πεθάνωωωω!

 

[taver]

Taver, αν υποψιαστώ ότι μείναμε και στο ίδιο δωμάτιο, θα πεθάνωωωω!

2126 ......

 

[taver]

Μετά από μια γρήγορη ανάπαυση και άνοιγμα αποσκευών στο ξενοδοχείο, αμέσως αναχώρηση για την πόλη. Ώρα να πάρω το μετρό. Η πόλη δεν είναι και πολύ των μαζικών συγκοινωνιών. Πιο πολύ λειτουργεί με το αυτοκίνητο. Υπάρχουν παντού τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, με επίσης τεράστιους ανισόπεδους κόμβους, πολλών επιπέδων κάθε φορά, σε βαθμό που τρομάζουν ένα επισκέπτη. Όπως επίσης και τεράστια πάρκινγκ. Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες δημόσιες συγκοινωνίες. Στην πόλη, υπάρχουν 3 εταιρίες που λειτουργούν ανεξάρτητα ανταγωνιστικά μεταξύ τους δίκτυα μετρό. Τόσο ανεξάρτητα, που δεν υπάρχει καν η έννοια της μετεπιβίβασης ανάμεσά τους. Θες να πας κάπου με το μετρό, πολύ ωραία, παίρνεις το εισιτήριό σου και πηγαίνεις. Θες να πας κάπου με αλλαγή από μετρό σε monorail? Παίρνεις το μετρό με εισιτήριο μετρό μέχρι το σημείο μετεπιβίβασης, βγαίνεις από το σταθμό, περπατάς μέχρι το σταθμό του monorail που είναι κάπου εκεί κοντά, βγάζεις άλλο εισιτήριο, παίρνεις το monorail και πηγαίνεις στον προορισμό σου. Αλλά οι τιμές κάθε εισιτηρίου είναι από 1 έως 2 Μαλαισιανά, δηλαδή από 0.25 έως 0.50 ευρώ, ανάλογα με την απόσταση.


Ευτυχώς, ο KL sentral έχει όλες τις γραμμές, και δε θα χρειαστώ μετεπιβίβαση. Παίρνω το μετρό, και μόλις 2 στάσεις μετά κατεβαίνω στο Masjid Jamek (Τζαμί της Παρασκευής). Η πρώτη βόλτα που θα κάνω σήμερα, είναι γύρω από την περιοχή Little India. Δε θα δώσω details, δεν έχει και νόημα, καθώς ακολούθησα ακριβώς το walking tour που προτείνει το "Lonely Planet Kuala Lumpur, Melaka and Penang". Μετά από 2,5 ώρες γεμάτες Bollywood, ινδική μουσική, Ινδικά τζαμιά κ.α., αλλά και μια hip γειτονιά γεμάτη εστιατόρια και μπαρ που ακούει στο όνομα Asian Heritage Row, βρίσκομαι στον επόμενο σταθμό του metro, τον οποίο απλά χρησιμοποιώ για να επιστρέψω στο Masjid Jamek. Σε όλη τη διαδρομή, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική της ΝΑ Ασίας με τα "shophouses" δίνει και παίρνει.


Ξανά στο ίδιο μετρό, και επόμενο walking tour, πάλι από το Lonely Planet, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση: Chinatown! Εδώ ξεχωρίζει η Κεντρική αγορά, ένας παράδεισος των κιτς σουβενίρ, αλλά και χώρος με ευχάριστα καφέ και εστιατόρια. Ευκαιρία για ένα διάλλειμα, με μια δόση καφεΐνης που πολύ μου λείπει από το πρωί… Old town white coffee είναι το μαγαζί που κάθισα, σε ένα ρουστίκ χώρο με δυνατό aircondition – που ήταν άλλωστε και το κριτήριο της επιλογής… Είναι μια Μαλαισιανή αλυσίδα, με καταστήματα σε όλη τη χώρα και στη Σιγκαπούρη – η καταναλωτική εμπειρία στη Μαλαισία, όπως διαπίστωσα, στηρίζεται πολύ σε αλυσίδες καταστημάτων, λίγα είναι τα αυτόνομα μικρά μαγαζιά. Μετά, είναι σειρά της "υγρής" Κινεζικής αγοράς (ψαραγορά), όπου όμως αυτή την ώρα έχει κλείσει. Αντίθετα, έχει ανοίξει η μεγάλη νυκτερινή αγορά της οδού Petaling. Και γίνεται το σώσε. Το έλα να δεις. Ο κακός χαμός. Τουριστική ατραξιόν με τα όλα της. Ήμουν σίγουρος ότι σε ένα πέρασμα πάνω κάτω θα πετύχαινα Έλληνες, συχνάζουν πολύ σε κάτι τέτοια μέρη, αλλά τελικά έπεσα έξω.

Και μετά την αγορά, νιώθω έντονα να κάνει πείνα… Πολλή πείνα! Ανοίγω το Lonely Planet, βλέπω την πρότασή του για την περιοχή, ένα εστιατόριο με κουζίνα Nonyan, την κουζίνα δηλαδή των απογόνων των πρώτων Κινέζους μεταναστών της Μαλαισίας, με όνομα "Old China Café". Σε ένα εξαιρετικό περιβάλλον, σερβίρονται εξαιρετικά φαγητά. Στην είσοδο γράφει με μεγάλα γράμματα "NOT HALAL", δηλαδή ότι το φαγητό εδώ δεν είναι κατάλληλο για ευσεβείς μουσουλμάνους, και αυτό είναι αρκετό ώστε το μενού να συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε, ακόμα και χοιρινό. Εξαιρετικό φαγητό, περιποίηση πολλών αστέρων, ποτά, γλυκά, όλα μέσα και λογαριασμός ?13.59 . Στην Ελλάδα θα είχα πληρώσει τουλάχιστον ?40. Είχα δει ότι η Μαλαισία είναι φτηνή, αλλά τόσο?

Μετά το φαγητό, ε δεν είμαι και για πολλά. Θυμηθείτε ότι τα 2 προηγούμενα βράδια κοιμήθηκα ελάχιστα, και είναι και ήδη περασμένες 9 τώρα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με το Monorail, ελαφρά ψώνια από ένα Seven Eleven (τελικά αυτοί οι Αμερικανοί έχουν εξαπλωθεί παντού στην Ασία!), και ύπνος.

Κάτω από το σταθμό του μετρό:


Πωλητής Durian:


Little India:


Chinatown:


Φαγητό στην Chinatown:

 

[go2dbeach]

Τι ωραιες φωτογραφιες! Τι μου θυμισες! Εκει στο πεζοδρομιο στην Chinatown εφαγα κι εγω (ποιος ξερει τι..:roll.
Μακαρι να εβγαζα κι εγω τοσο ωραιες φωτογραφιες. Μπραβο σου!

 

[taver]

Το ομολογώ. Εκείνο το πρωί, δεν ξύπνησα και με μεγάλη διάθεση για εξερεύνηση. Με δυσκολία σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και άρχισα να απολαμβάνω τη θέα προς το πάρκο και τους απέραντους αυτοκινητοδρόμους από το παράθυρο του ξενοδοχείου. Έσερνα τα πόδια μου για να ετοιμαστώ και να κατέβω για πρωινό (ε-ξαι-ρε-τι-κό, και με πολλά τοπικά πιάτα), έσερνα τα πόδια μου για να πάω ως το μετρό, σερνόμουν γενικώς.

Με τα χίλια ζόρια, έφτασα ως το KLCC (Kuala Lumpur City Center), το όνομα που έχουν δώσει σε ένα σύμπλεγμα πάρκου, mall, και του νούμερο ένα αξιοθέατου της πόλης. Για το τελευταίο, βγήκα γρήγορα από το μετρό, από την πρώτη έξοδο που βρέθηκε μπροστά μου, για να το αντικρύσω: Μπροστά μου, θεόρατοι, στεκόταν οι δίδυμοι πύργοι της Kuala Lumpur, κτισμένοι από την πετρελαϊκή εταιρία Petronas της χώρας. Με περίτεχνο γεωμετρικό σχήμα που εμπεριέχει συμβολισμούς και αναφορές στην Ισλαμική τέχνη, και επίπεδα που επίσης βγάζουν τέτοιες αναφορές, οι πύργοι αυτοί ήταν τα ψηλότερα κτήρια στον κόσμο επί 6 χρόνια, από το 1998 που κτίστηκαν ως το 2004.


Ανάμεσα σε μένα και τους πύργους (με απευθείας είσοδο από το μετρό) παρεμβάλλεται το Suria Mall, ένα από τα μεγαλύτερα shopping malls της πόλης. Στην Kuala Lumpur τα shopping mall είναι καθεστώς, καθώς υπάρχουν παντού και κυριαρχούν στο κέντρο της πόλης. Έτσι, χωρίς να ξεφεύγουμε από το πνεύμα της πόλης, και αυτό εδώ το αξιοθέατο περιστοιχίζεται από εμπορικό κέντρο.


Το διέσχισα, μπήκα στην είσοδο των επισκεπτών για τους 2 πύργους. Πρόσβαση φυσικά δεν είχα, καθώς οι πύργοι λειτουργούν ως κτήρια γραφείων. Υπάρχει παρατηρητήριο για τους επισκέπτες, αλλά πρέπει να κλείσεις το εισιτήριο σου μερικές μέρες πριν την επίσκεψη – σήμερα ήταν Τρίτη και πουλούσαν εισιτήρια για Πέμπτη. Επισκέφθηκα το gift shop, όμως, και διέσχισα το lobby, για να περάσω από τη μπροστινή τους πλευρά (όπου βρίσκεται μια πλατεία με σιντριβάνια, από την οποία θα μπορούσαν να βγουν πολύ καλές φωτογραφίες, αλλά δυστυχώς ο ήλιος από κει είναι τελείως κόντρα). Μετά επέστρεψα στο Mall και βγήκα από την άλλη του πλευρά στο πάρκο, που μοιάζει να είναι φτιαγμένο για να βλέπει κανείς με την ησυχία του τους πύργους.

Όταν επιτέλους εγώ και η φωτογραφική μου χορτάσαμε από τη θέα στους πύργους, μπήκα πάλι στο δυνατό air condition του Suria mall. Εκεί, επισκέφθηκα τη γκαλερί τέχνης της Petronas (δεν αξίζει, αφήστε το), και στάθηκα για ένα καφέ στο Dôme Café, μια upmarket αυστραλιανή αλυσίδα καφέ. Κάτι ψώνια απ' το Marks & Spencer (ο καιρός επιβάλλει αυξημένη κατανάλωση καθαρών εσωρούχων και καλτσών σε σχέση με τους αρχικούς μου υπολογισμούς), και είμαι on my way.

Αφού δεν ανέβηκα στους Petronas, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Υπάρχει κι άλλη λύση, μάλλον καλύτερα, για να δει κανείς την πόλη από ψηλά. Μου πήρε λίγη ώρα με μετρό, περπάτημα, και free shuttle στο τέλος, αλλά εν τέλει βρέθηκα στον KL tower (Menara KL). O τελευταίος, είναι ένας πανύψηλος πύργος τηλεόρασης, που βρίσκεται χτισμένος στην κορυφή ενός λόφου στο κέντρο της πόλης. Από μόνος του, είναι σαφώς λιγότερο ψηλός από τους Petronas Towers, αλλά αν προσθέσεις και το ύψος του λόφου στον οποίο βρίσκεται, το τελικό ύψος είναι μεγαλύτερο. Είναι ελαφρώς tourist trap, καθώς χρεώνουν ένα εισιτήριο που περιλαμβάνει υποχρεωτικά και διάφορες άλλες ατραξιόν που έχουν φτιάξει εκεί γύρω, αλλά χαλάλι.


Με ένα ασανσέρ και μηδενική αναμονή, ανέβηκα γρήγορα στο παρατηρητήριο στην κορυφή. Από κει, φαίνεται ολόκληρη η πόλη, προς όλες τις κατευθύνσεις. Όλοι, αν έχουμε ακούσει για ένα πράγμα στην Kuala Lumpur, αυτό θα είναι οι 2 ουρανοξύστες της Petronas. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Το Central Business District της πόλης είναι εκτενές, με μπόλικους ουρανοξύστες, που από ψηλά φαίνονται σαν ένα δάσος από τσιμέντο και γυαλί. Όλη η πόλη φαίνεται από δω. Διακρίνονται, εκτός από τους ουρανοξύστες, και μια σειρά από νεοκλασικά κτήρια, απόρροια της Βρετανικής επιρροής (όπως π.χ. το χρηματιστήριο της πόλης), αλλά και κτήρια με ισλαμικά χαρακτηριστικά (π.χ. ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός).


Μετά από δυο πλήρεις γύρες, με διαφορετικούς φακούς στη μηχανή και άπειρα κλίκι κλίκ, το μάτι μου σταματάει σε κάτι ανησυχητικό που βλέπω στον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει ανοίξει πάνω από μια γειτονιά της πόλης, και ρίχνει, ρίχνει, ρίχνει…. Εδώ που βρίσκομαι, σκέφτομαι, αν δε φύγω γρήγορα θα γίνω μετά βεβαιότητας μούσκεμα. Και έτσι όπου φύγει φύγει. Δεν πειράζει, ας πλήρωσα είσοδο και για το ζωολογικό κήπο, το να καταφέρω να δω το κέντρο της πόλης στεγνός είναι πιο σημαντικό.

Έτσι πήρα το shuttle προς τα κάτω, και ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης….. Προχωράω, προχωράω, προχωράω, ώσπου φτάνω στο κέντρο… Περίεργο, οι δρόμοι εδώ πέρα έχουν παρόμοια ονόματα αλλά όχι αυτά ακριβώς που λέει ο χάρτης... Να δεις που θα είναι κάνα μπλέξιμο με 2 διαφορετικές γλώσσες, όπως την πάτησα στο Minsk.... Να, αυτός πρέπει να είναι ο σταθμός του monorail… Κάτσε να δω το όνομα στην ταμπέλα, να το επιβεβαιώσω με αυτό που βλέπω στο χάρτη… Λέγεται… Masjid Jamek ? E? Μα πως βρέθηκα εδώ, τόσα χιλιόμετρα μακριά από κει που νόμιζα ότι βρισκόμουνα? Κοίτα να δεις που κάπου, στην αρχή της διαδρομής, έστριψα δεξιά αντί να στρίψω αριστερά…. Ποπώ, πολλή παρέα με τον kalspiro κάνω, με έχει επηρεάσει…. Εν πάση περιπτώσει, τώρα θα πάω με το μετρό στο κέντρο.


Μια μετεπιβίβαση (τρόπος του λέγειν) και 2 εισιτήρια μακριά, έχω φτάσει στο κέντρο του Golden Triangle, στη συμβολή των οδών Sultan Ismail και Bukit Bintang. Εδώ, ο σφυγμός του κέντρου της πόλης χτυπάει στο ρυθμό των mall. Τεράστια mall με μεγάλα καταστήματα δεξιά και αριστερά, κόσμος να πηγαινοέρχεται, και λιγοστά καφέ. Μπήκα σε ένα δυο mall, αλλά δεν είχε ενδιαφέρον, είτε εδώ, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αμερική είτε στην Ιαπωνία, όλα τα mall ίδια είναι. Τελικά βρήκα ένα καφέ με τραπεζάκια έξω, και κάθισα με θέα στον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Κάθε καρυδιάς καρύδι, φορτωμένο και με τσάντες, περνάει από δω.

Είχε περάσει λίγο η ώρα, και είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά, όταν ξεκίνησα μια βόλτα σε εκείνα τα στενάκια της γειτονιάς που δεν έχουν γίνει ακόμα malls. Είναι γεμάτα εστιατόρια, καφέ και hostels. Όλα είναι όμορφα, αλλά ειδικά εκεί, στην οδό Alor, είναι στημένο ένα αυτοσχέδιο food court. Μέσα, στο βάθος, είναι στη σειρά οι πάγκοι των μικροπωλητών που μαγειρεύουν επί τόπου και πωλούν διάφορα φαγητά, ένα είδος ο καθένας. Άλλος ψήνει ψάρια, άλλος noodles, άλλος barbeque, άλλος … Μπροστά τους και για 15-20 μέτρα μέχρι το δρόμο είναι στη σειρά τα τραπεζάκια με καρεκλάκια, με "σερβιτόρους" να κυκλοφορούν. Κάθεσαι, και αναλαμβάνουν να σου φέρουν το κάθε φαγητό που θες από το μάστορα που το φτιάχνει. Ή το ποτό που θες. Τέτοιου είδους αγορές είναι πολύ συνηθισμένες στη Μαλαισία, αλλά και στις τριγύρω χώρες. Κάθισα κι εγώ για early dinner, έφαγα 2-3 φαγάκια (όσα μου επέτρεπαν τα λιγοστά μαλαισιανά μετρητά που μου είχαν απομείνει, αλλά χόρτασα καλά), ήπια και μια παγωμένη μπύρα, και ήρθε η ώρα για αποχώρηση.

Αλλά δεν είναι δυνατό να αποσυρθώ χωρίς να εκτελέσω το καθήκον... Επέστρεψα με το monorail & το μετρό στο KLCC, για νυκτερινές φωτογραφίες με τους πύργους. Και μόνο μετά από αυτό μου έδωσα την άδεια για επιστροφή στο ξενοδοχείο. Και πάλι νωρίς νωρίς μαζεύτηκα, αλλά αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχω ξύπνημα στις 03:30, και πολύ κάθισα…

Το πρωί, όλα κύλησαν βάσει προσεκτικού προγράμματος…. 03:55 ήμουν στη ρεσεψιόν με τα πράγματα, 04:05 ήμουν στη στάση των νυκτερινών λεωφορείων για το αεροδρόμιο δίπλα στο KL Sentral, 04:15 το λεωφορείο της Aerobus αναχωρούσε για το LCCT… Αυτή τη φορά κόστιζε μόνο RM 8.00 (αντί 9.00 που κόστιζε το αντίστοιχο της AirAsia), και είχα και bonus την ευκαιρία να ταξιδέψω με ένα Ινδικό λεωφορείο στολισμένο σα λατέρνα και με αυθεντική Ινδική μουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα, για τη μια ώρα της διαδρομής…

Επιπλέον φωτογραφίες...:
KLCC/Petronas:


KL Tower:






Κέντρο:


Φαγητό:


Petronas Towers τη νύχτα:

 

[GTS]

Μαγεία οι Πύργοι...ιδίως τη νύχτα.

 

[kalspiros]

1) Ρε Λουκουμά! Εγώ περίμενα πως και πως μπας και μου δώσεις στοιχεία για τον υπερδιαστημικό ανισόπεδο κόμβο! Που είναι;;;

Κάτσε να δω το όνομα στην ταμπέλα, να το επιβεβαιώσω με αυτό που βλέπω στο χάρτη… Λέγεται… Masjid Jamek

2) Καημένε μου... λίγο σε άφησα μόνο στην Kuala και εσύ έφτασες Manama (καθώς μόνο σε κάτι τέτοιο παραπέμπει το όνομα) Βρε μπας και μπέρδεψες τις εξιστορήσεις (που έχεις αρχίσει και μπόλικες); Μπας και χάθηκες κι αλλού;

Κοίτα να δεις που κάπου, στην αρχή της διαδρομής, έστριψα δεξιά αντί να στρίψω αριστερά…. Ποπώ, πολλή παρέα με τον kalspiro κάνω, με έχει επηρεάσει….

3) Τώρα αν με το παραπάνω αισθάνεσαι ότι βάλλεις εμένα... think again... Δέχομαι πάντως να είμαι ο guide σου για τα επόμενα ταξίδια σου. Και τσάμπα! Έτσι κάνουν οι φίλοι! Κλείσε μου εισιτήρια κι έρχομαι.

 

[taver]

1) Ρε Λουκουμά! Εγώ περίμενα πως και πως μπας και μου δώσεις στοιχεία για τον υπερδιαστημικό ανισόπεδο κόμβο! Που είναι;;;

Ε, κάπου στην πόλη είναι. Ψωμοτύρι το έχεις το google earth, βρεστονα. Εγώ τον είδα από το δρόμο, άρα δες κοντά στη διαδρομή από/προς το αεροδρόμιο.

2) Καημένε μου... λίγο σε άφησα μόνο στην Kuala και εσύ έφτασες Manama (καθώς μόνο σε κάτι τέτοιο παραπέμπει το όνομα) Βρε μπας και μπέρδεψες τις εξιστορήσεις (που έχεις αρχίσει και μπόλικες); Μπας και χάθηκες κι αλλού;

Δε με προσέχεις... Έχω αρχίσει ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ μπόλικες.
Α, και τι να κάνουμε, έτσι λέγεται το "τζαμί της Παρασκευής" στα Μαλαισιανά. Ορίστε και ο χάρτης του Μετρό...

3) Τώρα αν με το παραπάνω αισθάνεσαι ότι βάλλεις εμένα... think again... Δέχομαι πάντως να είμαι ο guide σου για τα επόμενα ταξίδια σου. Και τσάμπα! Έτσι κάνουν οι φίλοι! Κλείσε μου εισιτήρια κι έρχομαι.

Βάλλω? Δε βάλλω καθόλου. Όλοι έχουμε προτερήματα και αδυναμίες.... Στη ζωή είναι αυτά. Επειδή δηλαδή τώρα χάθηκες μια δυο τρεις τέσσερις φορούλες δε χάλασε κι ο κόσμος...

 

[babaduma]

Λοιπόν φίλε μου, ακόμη ψάχνω τα κιτάπια μου για να βρω το νούμερο του δωματίου στο Χίλτον. Δεν έχει και τόση σημασία, ωστόσο. Σημασία έχει η ποιότητα του δωματίου και η καταπληκτική θέα του - όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψες. Κι αυτήν την περιγραφή την μετουσιώνω σε εικόνες, τραβηγμένες με μια ταπεινή Canon A470 μεν, ικανοποιητικές ελπίζω, δε (έτσι κι αλλιώς, η δικιά μου ιστορία για τη Μαλαισία άρχισε πριν από 2 και βάλε χρόνια αλλά η δική σου θα τελειώσει πιο γρήγορα!).


















Να κλείσω με μια παρατήρηση για τους Petronas: Απ' ό,τι μου είπαν (τότε), αν θες να βγάλεις εισιτήριο για ν' ανέβεις στη "γέφυρα" (την ίδια μέρα) πρέπει να πας πολύ πρωί γιατί ο αριθμός των επισκεπτών που επιτρέπεται είναι περιορισμένος και το νούμερο εξαντλείται πριν τις 8 το πρωί. Το εισιτήριο, αν θυμάμαι καλά, ήταν 5 ρίνγκιτ. Ωστόσο, μου είχαν πει (αποβραδύς) από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ότι αν ήθελα εισιτήριο για τους Πετρόνας για την επόμενη μέρα, μπορούσαν να μου το εξασφαλίσουν. Θα έπρεπε, όμως, να το πληρώσω 50 ρίνγκιτ (αλλά, στην τιμή περιλαμβάνονταν και η δωρεάν μεταφορά μου εκεί). Πιθανόν, αν το ήξερες ή σου το είχαν πει, να τα κατάφερνες ν'ανέβεις. Πήγες όμως στον άλλο πύργο και αποζημειώθηκες αρκετά!