hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Γιατί είναι η Ισλανδία μοναδική;;)][I]Πριν συνεχίσω τη ταξιδιωτική μου ιστορία, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση αναφέροντας κάποια δεδομένα και χαρακτηριστικά αυτής της μικρής χώρας και των κατοίκων της που τη καθιστούν μοναδική:[/I
- Κεφάλαιο 3ο (Γύρω από τη λίμνη Mývatn)
- Κεφάλαιο 4ο (Ο καταρράκτης, το φαράγγι κι οι...φαλλοί)
- Κεφάλαιο 5ο (Αkureyri, αποχαιρετώντας τον ισλανδικό βορρά)
- Κεφάλαιο 6ο (Το Χρυσο Τρίγωνο κι η μαγεία του σέλαος)
- Κεφάλαιο 7ο (Στη σκιά των παγετώνων)
- Κεφάλαιο 8ο (Επέστρεφε...)
- Κεφάλαιο 9ο (Το χρονικό μιας χρεωκοπίας)
3 μέρες είχαμε προγραμματίσει να αφιερώσουμε στον ισλανδικό νότο.
Πουρνό πουρνό παραλάβαμε το Yaris και ξεκινήσαμε πορεία βορειοανατολικά προς το εσωτερικό για να ξεναγηθούμε αρχικά στο λεγόμενο χρυσό τρίγωνο. Αυτό που απαρέγκλιτα επισκέπτονται όλοι οι τουρίστες στην Ισλανδία είτε μένουν για 1-2 μέρες είτε περισσότερο: Þingvellir, Geysir και καταρράκτης Gullfoss. Ο καιρός ήταν σύμμαχος, ο ουρανός πεντακάθαρος γεγονός που ζωντάνευε τις μελαγχολικές αποχρώσεις της φθινοπωρινής φύσης. Ευτυχώς τα χιόνια που είχαν πέσει τις προηγούμενες μέρες είχαν λιώσει κι έτσι η περιήγηση ήταν ευκολότερη.
Ο δρόμος για το Þingvellir
Η διαδρομή των 45km που χωρίζουν το Reykjavik από το Þingvellir έγινε μέσα σε ένα επίπεδο γυμνό τοπίο. Γη κι ουρανός. Φτάνοντας, αδυνατεί το μυαλό μας να συλλάβει ότι αυτό που βλέπουμε είναι το πιο σημαντικό ιστορικό σημείο της Ισλανδίας. Στη πρώτη ματιά είναι μια πλατειά κοιλάδα με όμορφο ποταμάκι (που αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι), μια εκκλησία και μια φάρμα!! Όμως τα φαινόμενα απατούν και το ειδυλλιακό Þingvellir κουβαλάει μια χιλιόχρονη ιστορία.
Þingvellir
Δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια σύντομη ιστορική αναφορά για την γένεση του ισλανδικού έθνους για να το συνδέσω με την σημασία του Þingvellir.
Όπως πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι κι η Ισλανδία από τύχη ανακαλύφθηκε (λείπαν και τα GPS τότε). Οι πρώτοι έποικοι ήρθαν από τη Νορβηγία τον 9ο αιώνα μΧ. Αρχικά ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Άλλοι άφησαν και κάποιους ταλαίπωρους πίσω τους. Ένας άλλος τα μάζεψε άρον άρον βλέποντας τα παγόβουνα, δίνοντας στο νησί το σημερινό του όνομα: ĺsland («γη των πάγων»). Η δόξα όμως σύμφωνα με τη παράδοση ανήκει στον νορβηγό Ingólfur Arnarson, ο οποίος αφού εγκατέλειψε κακήν κακώς τα πάτρια εδάφη, πλέοντας δυτικά, ανακάλυψε την ακτή που καπνίζει (Reykjavik). Σιγά σιγά με τα χρόνια προέκυψε και η «ανάγκη» των κατοίκων να κατσικώσουν και μια διοίκηση πάνω στο κεφάλι τους. Κι επειδή από τη μοναρχία μόνο αλγεινές εμπειρίες είχαν, κατέληξαν σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης. Μόνο που για τις εργασίες του κοινοβουλίου (AlÞing) επέλεξαν να συνεδριάζουν κάτω από τον ανοικτό ουρανό στη πεδιάδα του Þingvellir. Εκεί συλλογικά νομοθετούσαν κι απέδιδαν δικαιοσύνη για τουλάχιστον 800 χρόνια, μέχρι την μεταφορά του στο Reykjavik. Γι’αυτό κι η Ισλανδία έχει μια από τις παλιότερες ιστορίες κοινοβουλευτισμού στο κόσμο.
Το Þingvellir όμως έχει και μεγάλο γεωλογικό ενδιαφέρον. Βρίσκεται σε μια τεκτονική τάφρο εκεί ακριβώς που συγκρούεται η ευρωπαϊκή με την βορειοαμερικανική πλάκα. Αυτό δημιουργεί ένα σκηνικό από φαράγγια, σπηλιές, πηγές, ποτάμια, λίμνες και καταρράκτες που ανακαλύπτεις όταν αρχίσεις να περπατάς στο χώρο. Οι σημύδες και η τούντρα με τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα του φθινοπώρου συμπλήρωναν την ομορφιά του τοπίου.
Μέσω ενός μικρού φαραγγιού με ψηλούς βράχους απ’τη μια του μεριά φτάσαμε πρώτα στο Lögberg ή το «βράχο του νόμου», πού ήταν το επίσημο πόντιουμ για τις κοινοβουλευτικές εργασίες. Σήμερα λίγα σώζονται και μια ισλανδική σημαία σηματοδοτεί το μέρος.
Lögberg
Ένα καλαίσθητο ξύλινο μονοπάτι μας οδήγησε προς στη κοιλάδα και το ποταμό Öxará. Βόλτα χαλαρή απολαμβάνοντας τη φύση και σύντομη στάση στην Þingvallakirja. Η εκκλησία που υπάρχει σήμερα χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα στη θέση των παλαιότερων που μια οι πλημμύρες, μια οι καταρρεύσεις, δεν είχαν καλή τύχη. Βλέπετε δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Καλατράβα! Ενδιαφέρουσα πληροφορία σε σχετική ταμπέλα ήταν για τη μονάδα μέτρησης ell στη μεσαιωνική Ισλανδία. Αυτή αντιστοιχούσε σε μήκος από τον αγκώνα μέχρι τα δάκτυλα. Αλλά χερούκλα ο ένας, χεράκι ο άλλος, η μονάδα συστελλο-διαστελλόταν κατά το δοκούν. Έτσι στο πλάι της εκκλησίας ορίστηκε μια σταθερή μονάδα μέτρησης μήκους ίση με 20 ell.
Σουλατσάροντας είδαμε και το μικρό καταρράκτη Öxaráfoss και τη μικρή λιμνούλα Drekkingarhylur πού έχει μια πικρή ιστορία. Εκεί στο μεσαίωνα έπνιγαν τις γυναίκες που βρίσκονταν ένοχες παιδοκτονίας, μοιχείας και γενικά κάθε εγκληματικής πράξης. Μέσα στο τσουβάλι και μπλουμ βουτιά στη λίμνη! Βέβαια μην θεωρήσετε ότι οι άνδρες την έβγαζαν καθαρή όταν υπέπιπταν σε ανάλογα παραπτώματα. Απλά τους κρέμαγαν ή τους έκοβαν το κεφάλι. Συνοπτικές διαδικασίες!!
Αφού λοιπόν εντρυφήσαμε στην ισλανδική ιστορία, πήραμε το δρόμο για τον επόμενο σταθμό προς το γεωθερμικό πάρκο με τους πασίγνωστους θερμοπίδακες. Δεν είναι τυχαίο που ο αγγλικός όρος (geyser) προέρχεται από την αντίστοιχη ισλανδική Geysir. Πλαγιές που καπνίζουν, καυτές πηγές και λιμνούλες με αβυσσαλέο βάθος συνθέτουν το σκηνικό της περιοχής που είναι πολύ δημοφιλές αν κρίνω από τους συρρέοντες τουρίστες.
Αλλά ο πρωταγωνιστής εδώ είναι ο θερμοπίδακας Strokkur που δίνει το ραντεβού του με το φιλοθεάμον κοινό κάθε 10 λεπτά εκτινάσσοντας νερό σε ύψος τουλάχιστον 20 μέτρων πιτσιλίζοντας οποιονδήποτε στο διάβα του. Μετά την εκτόνωση το νερό στο στόμιό του εξαφανίζεται. Σιγά σιγά γεμίζει κι αρχίζει να κοχλάζει σαν μια τεράστια μπουρμπουλήθρα. Και τότε φφφφστ μπόινγκ, εκτινάζεται!
Έτοιμοιιιιιι??????
Πάμεεεεεεεεε!!!!
Αφού στανιάραμε απολαμβάνοντας μια ισλανδοαρνόσουπα σε εστιατόριο της περιοχής, καλύψαμε τη σύντομη διαδρομή μέχρι το highlight του χρυσού τριγώνου, το καταρράκτη Gullfoss. Ο καταρράκτης σχηματίζεται από τον ποταμό Hvitá και πέφτει από ύψος 32 μέτρων μέσα σε ένα βαθύ στενό φαράγγι κάτι που επιτρέπει μόνο περιορισμένη θέα του καταρράκτη. Ο ήχος ήταν υπόκωφος, η ψεκάδα σαν έπεφτε ο ήλιος πάνω της σχημάτιζε ουράνιο τόξο και μεις παλεύαμε να βρούμε τη καλύτερη θέση για φωτογραφία διαγκωνιζόμενοι με τους πολυάριθμους τουρίστες. Προσωπικά με γοήτευσε η απεραντοσύνη του περιβάλλοντος τοπίου που οδηγεί προς το αφιλόξενο εσωτερικό του νησιού με τους αιώνιους (?) παγετώνες.
Gullfoss
Ώρα για τη κάθοδο προς τις νότιες ακτές του νησιού. Και μέσα από λιβάδια, ποτάμια, ποταμάκια, αμέριμνα βόσκοντες αμνούς, φτάσαμε στους πρόποδες του πασίγνωστου πια παγετώνα Eyjafallajökull. Εν έτει 2008 βέβαια το ηφαίστειο κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ακόμα. Η φύση στη περιοχή αυτή μετά από τις επίπεδες εκτάσεις που προηγούνται στη διαδρομή είναι εκπληκτική. Παγετώνες, βουνά, άπειροι μικροί καταρράκτες, διάσπαρτες μικρές φάρμες από τη μια κι η θάλασσα από την άλλη συνθέτουν το σκηνικό.
Στους πρόποδες του Eyjafallajokull πριν εκραγεί το ηφαίστειο
Μικροί καταρράκτες στη διαδρομή
Προς το Vik...(χωρίς άλλα σχόλια)
Στάση πρώτη στον καταρράκτη Seljalandfoss που είναι από τους πιο ψηλούς (αν και δεν έχει πολύ νερο) αλλά και τους πλέον φωτογενείς. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι πίσω από τον καταρράκτη σχηματίζεται μια σπηλιά γεγονός που επιτρέπει να τον περιδιαβείς κι από πίσω. Ήταν πια απόγευμα, ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει και το φως που αντανακλούσε πάνω στα νερά δημιουργούσε μια μαγευτική εικόνα. Ευτυχώς εδώ οι ορδές των τουριστών δεν φτάνουν στον αριθμό που συναντήσαμε στο χρυσό τρίγωνο.
Seljalandfoss
Οδηγήσαμε προς το κατάλυμά μας που ήταν έξω από το χωριό Vík με στάση στο βράχο Durhólaey. O βράχος αυτός πάνω στη θάλασσα έχει ύψος 120 μέτρα και σχηματίζει μια φυσική αψίδα με ένα γραφικό φάρο στη κορυφή του. Πήραμε το χωματόδρομο που οδηγούσε υποτίθεται στη κορυφή του λόφου και το φάρο, για να διαπιστώσουμε στη πορεία ότι οι βροχές που είχαν προηγηθεί είχαν κάνει σχεδόν αδιάβατο το δρόμο για απλά αυτοκίνητα. Εννοείται πως δεν είχαμε καμιά διάθεση να το ρισκάρουμε. Άλλωστε η περιοχή είναι τόσο αραιοκατοικημένη που υπήρχε ο κίνδυνος να μείνουμε και νηστικοί αν εγκαίρως δεν εξασφαλίζαμε το δείπνο μας. Ήδη το δειλινό είχε αποκτήσει ένα παραμυθένιο μενεξεδί χρώμα που καθρεπτιζόταν στη λιμνοθάλασσα πίσω από το βράχο. Σ’αυτό το απόλυτα μοναχικό τοπίο είχαμε παρέα τα αποδημητικά πουλιά. Να κολυμπούν πάνω στα απάνεμα νερά ή να πετούν σε σχηματισμούς στον ουρανό. Ένοιωθα σαν να είμαι κομμάτι του ντοκυμαντέρ «Ταξιδιάρικα πουλιά».
H λιμνοθάλασσα και στο βάθος o ο παγετώνας Eyjafallajokull
Μετά από τέτοιες εικόνες, η δεύτερη ισλανδοαρνόσουπα (δύο πιάτα κατ’ατομο παρακαλώ) κύλισε σαν βάλσαμο στον οργανισμό μας στην καντίνα της εθνικής. Καταλύσαμε όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο Höfðabrekka in Mýrdalur όπου επικράτησε συνωστισμός. Εμείς, οι ιδιοκτήτες κι η φύση. Τίποτα άλλο κοντά τριγύρω. Μιας που είχε πέσει το βράδυ, ο Φώτης επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ στην Ισλανδία. Northern Lights spotting, κοινώς σβήνουμε τα φώτα, κολλάμε τη μύτη μας στο τζάμι και κοιτάμε εναγωνίως τον ουρανό για την εμφάνιση του βόρειου σέλαος. Βέβαια σέλας είχαμε δει αμυδρά στη πτήση προς Reykjavik, ο Φώτης όμως με είχε αποστομώσει με ύφος ειδήμονος: «Αυτό δεν είναι το σέλας, τα φώτα της Νορβηγίας είναι»!!!!
Καταλαβαίνετε τι κρεβατομουρμούρα είχα κάθε βράδυ ο καψερός που ο νεφοσκεπής ουρανός δεν του επέτρεπε να το δει μέχρι τότε.
Αλλά… η αγαπημένη δεν μας άφησε με το παράπονο…
Βγαίνοντας να ξεφορτώσω τα πράγματα από το αμάξι, έκανε αιφνίδια την εμφάνισή του κι άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται στον ουρανό. Μετά έστησε ένα τρελό χορό με συχνές μεταμορφώσεις. Ήταν το Βόρειο Σέλας!!!!!. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, μια Κίρκη που βάλθηκε να μας μαγέψει. Τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν, αλλα κι οι εικόνες ωχριούν μπρος στην πραγματικότητα. Αν και το υπερθέαμα δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα, ήταν αρκετό να μας αφήσει άφωνους….
Πουρνό πουρνό παραλάβαμε το Yaris και ξεκινήσαμε πορεία βορειοανατολικά προς το εσωτερικό για να ξεναγηθούμε αρχικά στο λεγόμενο χρυσό τρίγωνο. Αυτό που απαρέγκλιτα επισκέπτονται όλοι οι τουρίστες στην Ισλανδία είτε μένουν για 1-2 μέρες είτε περισσότερο: Þingvellir, Geysir και καταρράκτης Gullfoss. Ο καιρός ήταν σύμμαχος, ο ουρανός πεντακάθαρος γεγονός που ζωντάνευε τις μελαγχολικές αποχρώσεις της φθινοπωρινής φύσης. Ευτυχώς τα χιόνια που είχαν πέσει τις προηγούμενες μέρες είχαν λιώσει κι έτσι η περιήγηση ήταν ευκολότερη.
Ο δρόμος για το Þingvellir
Η διαδρομή των 45km που χωρίζουν το Reykjavik από το Þingvellir έγινε μέσα σε ένα επίπεδο γυμνό τοπίο. Γη κι ουρανός. Φτάνοντας, αδυνατεί το μυαλό μας να συλλάβει ότι αυτό που βλέπουμε είναι το πιο σημαντικό ιστορικό σημείο της Ισλανδίας. Στη πρώτη ματιά είναι μια πλατειά κοιλάδα με όμορφο ποταμάκι (που αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι), μια εκκλησία και μια φάρμα!! Όμως τα φαινόμενα απατούν και το ειδυλλιακό Þingvellir κουβαλάει μια χιλιόχρονη ιστορία.
Þingvellir
Δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια σύντομη ιστορική αναφορά για την γένεση του ισλανδικού έθνους για να το συνδέσω με την σημασία του Þingvellir.
Όπως πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι κι η Ισλανδία από τύχη ανακαλύφθηκε (λείπαν και τα GPS τότε). Οι πρώτοι έποικοι ήρθαν από τη Νορβηγία τον 9ο αιώνα μΧ. Αρχικά ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Άλλοι άφησαν και κάποιους ταλαίπωρους πίσω τους. Ένας άλλος τα μάζεψε άρον άρον βλέποντας τα παγόβουνα, δίνοντας στο νησί το σημερινό του όνομα: ĺsland («γη των πάγων»). Η δόξα όμως σύμφωνα με τη παράδοση ανήκει στον νορβηγό Ingólfur Arnarson, ο οποίος αφού εγκατέλειψε κακήν κακώς τα πάτρια εδάφη, πλέοντας δυτικά, ανακάλυψε την ακτή που καπνίζει (Reykjavik). Σιγά σιγά με τα χρόνια προέκυψε και η «ανάγκη» των κατοίκων να κατσικώσουν και μια διοίκηση πάνω στο κεφάλι τους. Κι επειδή από τη μοναρχία μόνο αλγεινές εμπειρίες είχαν, κατέληξαν σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης. Μόνο που για τις εργασίες του κοινοβουλίου (AlÞing) επέλεξαν να συνεδριάζουν κάτω από τον ανοικτό ουρανό στη πεδιάδα του Þingvellir. Εκεί συλλογικά νομοθετούσαν κι απέδιδαν δικαιοσύνη για τουλάχιστον 800 χρόνια, μέχρι την μεταφορά του στο Reykjavik. Γι’αυτό κι η Ισλανδία έχει μια από τις παλιότερες ιστορίες κοινοβουλευτισμού στο κόσμο.
Το Þingvellir όμως έχει και μεγάλο γεωλογικό ενδιαφέρον. Βρίσκεται σε μια τεκτονική τάφρο εκεί ακριβώς που συγκρούεται η ευρωπαϊκή με την βορειοαμερικανική πλάκα. Αυτό δημιουργεί ένα σκηνικό από φαράγγια, σπηλιές, πηγές, ποτάμια, λίμνες και καταρράκτες που ανακαλύπτεις όταν αρχίσεις να περπατάς στο χώρο. Οι σημύδες και η τούντρα με τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα του φθινοπώρου συμπλήρωναν την ομορφιά του τοπίου.
Μέσω ενός μικρού φαραγγιού με ψηλούς βράχους απ’τη μια του μεριά φτάσαμε πρώτα στο Lögberg ή το «βράχο του νόμου», πού ήταν το επίσημο πόντιουμ για τις κοινοβουλευτικές εργασίες. Σήμερα λίγα σώζονται και μια ισλανδική σημαία σηματοδοτεί το μέρος.
Lögberg
Ένα καλαίσθητο ξύλινο μονοπάτι μας οδήγησε προς στη κοιλάδα και το ποταμό Öxará. Βόλτα χαλαρή απολαμβάνοντας τη φύση και σύντομη στάση στην Þingvallakirja. Η εκκλησία που υπάρχει σήμερα χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα στη θέση των παλαιότερων που μια οι πλημμύρες, μια οι καταρρεύσεις, δεν είχαν καλή τύχη. Βλέπετε δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Καλατράβα! Ενδιαφέρουσα πληροφορία σε σχετική ταμπέλα ήταν για τη μονάδα μέτρησης ell στη μεσαιωνική Ισλανδία. Αυτή αντιστοιχούσε σε μήκος από τον αγκώνα μέχρι τα δάκτυλα. Αλλά χερούκλα ο ένας, χεράκι ο άλλος, η μονάδα συστελλο-διαστελλόταν κατά το δοκούν. Έτσι στο πλάι της εκκλησίας ορίστηκε μια σταθερή μονάδα μέτρησης μήκους ίση με 20 ell.
Σουλατσάροντας είδαμε και το μικρό καταρράκτη Öxaráfoss και τη μικρή λιμνούλα Drekkingarhylur πού έχει μια πικρή ιστορία. Εκεί στο μεσαίωνα έπνιγαν τις γυναίκες που βρίσκονταν ένοχες παιδοκτονίας, μοιχείας και γενικά κάθε εγκληματικής πράξης. Μέσα στο τσουβάλι και μπλουμ βουτιά στη λίμνη! Βέβαια μην θεωρήσετε ότι οι άνδρες την έβγαζαν καθαρή όταν υπέπιπταν σε ανάλογα παραπτώματα. Απλά τους κρέμαγαν ή τους έκοβαν το κεφάλι. Συνοπτικές διαδικασίες!!
Αφού λοιπόν εντρυφήσαμε στην ισλανδική ιστορία, πήραμε το δρόμο για τον επόμενο σταθμό προς το γεωθερμικό πάρκο με τους πασίγνωστους θερμοπίδακες. Δεν είναι τυχαίο που ο αγγλικός όρος (geyser) προέρχεται από την αντίστοιχη ισλανδική Geysir. Πλαγιές που καπνίζουν, καυτές πηγές και λιμνούλες με αβυσσαλέο βάθος συνθέτουν το σκηνικό της περιοχής που είναι πολύ δημοφιλές αν κρίνω από τους συρρέοντες τουρίστες.
Αλλά ο πρωταγωνιστής εδώ είναι ο θερμοπίδακας Strokkur που δίνει το ραντεβού του με το φιλοθεάμον κοινό κάθε 10 λεπτά εκτινάσσοντας νερό σε ύψος τουλάχιστον 20 μέτρων πιτσιλίζοντας οποιονδήποτε στο διάβα του. Μετά την εκτόνωση το νερό στο στόμιό του εξαφανίζεται. Σιγά σιγά γεμίζει κι αρχίζει να κοχλάζει σαν μια τεράστια μπουρμπουλήθρα. Και τότε φφφφστ μπόινγκ, εκτινάζεται!
Έτοιμοιιιιιι??????
Πάμεεεεεεεεε!!!!
Αφού στανιάραμε απολαμβάνοντας μια ισλανδοαρνόσουπα σε εστιατόριο της περιοχής, καλύψαμε τη σύντομη διαδρομή μέχρι το highlight του χρυσού τριγώνου, το καταρράκτη Gullfoss. Ο καταρράκτης σχηματίζεται από τον ποταμό Hvitá και πέφτει από ύψος 32 μέτρων μέσα σε ένα βαθύ στενό φαράγγι κάτι που επιτρέπει μόνο περιορισμένη θέα του καταρράκτη. Ο ήχος ήταν υπόκωφος, η ψεκάδα σαν έπεφτε ο ήλιος πάνω της σχημάτιζε ουράνιο τόξο και μεις παλεύαμε να βρούμε τη καλύτερη θέση για φωτογραφία διαγκωνιζόμενοι με τους πολυάριθμους τουρίστες. Προσωπικά με γοήτευσε η απεραντοσύνη του περιβάλλοντος τοπίου που οδηγεί προς το αφιλόξενο εσωτερικό του νησιού με τους αιώνιους (?) παγετώνες.
Gullfoss
Ώρα για τη κάθοδο προς τις νότιες ακτές του νησιού. Και μέσα από λιβάδια, ποτάμια, ποταμάκια, αμέριμνα βόσκοντες αμνούς, φτάσαμε στους πρόποδες του πασίγνωστου πια παγετώνα Eyjafallajökull. Εν έτει 2008 βέβαια το ηφαίστειο κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ακόμα. Η φύση στη περιοχή αυτή μετά από τις επίπεδες εκτάσεις που προηγούνται στη διαδρομή είναι εκπληκτική. Παγετώνες, βουνά, άπειροι μικροί καταρράκτες, διάσπαρτες μικρές φάρμες από τη μια κι η θάλασσα από την άλλη συνθέτουν το σκηνικό.
Στους πρόποδες του Eyjafallajokull πριν εκραγεί το ηφαίστειο
Μικροί καταρράκτες στη διαδρομή
Προς το Vik...(χωρίς άλλα σχόλια)
Στάση πρώτη στον καταρράκτη Seljalandfoss που είναι από τους πιο ψηλούς (αν και δεν έχει πολύ νερο) αλλά και τους πλέον φωτογενείς. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι πίσω από τον καταρράκτη σχηματίζεται μια σπηλιά γεγονός που επιτρέπει να τον περιδιαβείς κι από πίσω. Ήταν πια απόγευμα, ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει και το φως που αντανακλούσε πάνω στα νερά δημιουργούσε μια μαγευτική εικόνα. Ευτυχώς εδώ οι ορδές των τουριστών δεν φτάνουν στον αριθμό που συναντήσαμε στο χρυσό τρίγωνο.
Seljalandfoss
Οδηγήσαμε προς το κατάλυμά μας που ήταν έξω από το χωριό Vík με στάση στο βράχο Durhólaey. O βράχος αυτός πάνω στη θάλασσα έχει ύψος 120 μέτρα και σχηματίζει μια φυσική αψίδα με ένα γραφικό φάρο στη κορυφή του. Πήραμε το χωματόδρομο που οδηγούσε υποτίθεται στη κορυφή του λόφου και το φάρο, για να διαπιστώσουμε στη πορεία ότι οι βροχές που είχαν προηγηθεί είχαν κάνει σχεδόν αδιάβατο το δρόμο για απλά αυτοκίνητα. Εννοείται πως δεν είχαμε καμιά διάθεση να το ρισκάρουμε. Άλλωστε η περιοχή είναι τόσο αραιοκατοικημένη που υπήρχε ο κίνδυνος να μείνουμε και νηστικοί αν εγκαίρως δεν εξασφαλίζαμε το δείπνο μας. Ήδη το δειλινό είχε αποκτήσει ένα παραμυθένιο μενεξεδί χρώμα που καθρεπτιζόταν στη λιμνοθάλασσα πίσω από το βράχο. Σ’αυτό το απόλυτα μοναχικό τοπίο είχαμε παρέα τα αποδημητικά πουλιά. Να κολυμπούν πάνω στα απάνεμα νερά ή να πετούν σε σχηματισμούς στον ουρανό. Ένοιωθα σαν να είμαι κομμάτι του ντοκυμαντέρ «Ταξιδιάρικα πουλιά».
H λιμνοθάλασσα και στο βάθος o ο παγετώνας Eyjafallajokull
Μετά από τέτοιες εικόνες, η δεύτερη ισλανδοαρνόσουπα (δύο πιάτα κατ’ατομο παρακαλώ) κύλισε σαν βάλσαμο στον οργανισμό μας στην καντίνα της εθνικής. Καταλύσαμε όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο Höfðabrekka in Mýrdalur όπου επικράτησε συνωστισμός. Εμείς, οι ιδιοκτήτες κι η φύση. Τίποτα άλλο κοντά τριγύρω. Μιας που είχε πέσει το βράδυ, ο Φώτης επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ στην Ισλανδία. Northern Lights spotting, κοινώς σβήνουμε τα φώτα, κολλάμε τη μύτη μας στο τζάμι και κοιτάμε εναγωνίως τον ουρανό για την εμφάνιση του βόρειου σέλαος. Βέβαια σέλας είχαμε δει αμυδρά στη πτήση προς Reykjavik, ο Φώτης όμως με είχε αποστομώσει με ύφος ειδήμονος: «Αυτό δεν είναι το σέλας, τα φώτα της Νορβηγίας είναι»!!!!
Καταλαβαίνετε τι κρεβατομουρμούρα είχα κάθε βράδυ ο καψερός που ο νεφοσκεπής ουρανός δεν του επέτρεπε να το δει μέχρι τότε.
Αλλά… η αγαπημένη δεν μας άφησε με το παράπονο…
Βγαίνοντας να ξεφορτώσω τα πράγματα από το αμάξι, έκανε αιφνίδια την εμφάνισή του κι άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται στον ουρανό. Μετά έστησε ένα τρελό χορό με συχνές μεταμορφώσεις. Ήταν το Βόρειο Σέλας!!!!!. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, μια Κίρκη που βάλθηκε να μας μαγέψει. Τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν, αλλα κι οι εικόνες ωχριούν μπρος στην πραγματικότητα. Αν και το υπερθέαμα δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα, ήταν αρκετό να μας αφήσει άφωνους….
Attachments
Last edited by a moderator:
χιονισμένα τοπία περιμένουμε και παγωμένες εικόνες 
για να ζηλέψεις περισσότερο. Αυτή είναι ζουμ, την έχω και σε πιο ευρυγώνιο. Αξίζει ένα ταξίδι η Ισλανδία, είναι διαφορετική... και δαγκώνομαι που δεν είμαι εκεί για να δω το ηφαίστειο να ξερνάει τέφρα
