Σάο Πάολο - Ρίο ντε Τζανέιρο
Αποβιβαζόμαστε (όλο το αεροπλάνο από μια φυσούνα), και αντικρίζουμε το πιο μπάχαλο-αεροδρόμιο που έχω δει ποτέ μου (είδα κι άλλα μετά εκεί κάτω, αλλά αυτό είναι το χειρότερο). Πρώτα-πρώτα, η πιο ηλίθια επιλογή. Διαλέξτε από πού θέλετε να πάτε: International Arrivals αριστερά, Domestic arrivals δεξιά. Και το "κουφό" είναι ότι κάποιοι πηγαίνουν δεξιά. Λες και έρχονται από το Manaus…. Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζω, φτάνω στο immigration, ξεμπερδεύω αμέσως, παίρνω γρήγορα τις αποσκευές, τελωνείο "nothing to declare", παραδίδω το χαρτάκι που συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, περνάω τις αποσκευές από x-ray για να πειστούν ότι λέω αλήθεια, έξοδος αμέσως, σλάλομ ανάμεσα στους ταρίφες, και γκισέ "transfer check-in".
Θέλω να κάνω check-in για την επόμενη πτήση μου, με την εταιρία TAM για Rio de Janeiro. 2 γκισέδες σε λειτουργία, αλλά καμία επιγραφή για αεροπορική εταιρία, πτήση κλπ. Πάω στην τύχη στον ένα, μου προκύπτει γκισές της Gol (ήταν 2 κοπελιές εκεί, που δε μιλάγανε και λέξη Αγγλικά). Πηγαίνω στον άλλο, ευτυχώς είναι της TAM. Κάνω check-in, παίρνω κάρτα επιβίβασης, με τη θέση 06Α που έχω κρατήσει, και παραδίδω τις αποσκευές (αλλά δε μου κολλάνε αυτοκόλλητο priority).
- "Ξέρετε, star alliance gold, έχω priority"
- "Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε ακόμα Star Alliance, στις 10 Μαΐου γινόμαστε μέλη"
- "Έστω, υπάρχει κάποιο lounge τουλάχιστον να κάνω ένα ντουζάκι? 3 ώρες θα περιμένω στο αεροδρόμιο σας…"
- "Λυπάμαι, δεν προβλέπεται lounge για σας"
- "Ε, να πληρώσω αν είναι"
- "Δεν γίνεται τίποτα, αλλά υπάρχει ένα ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο, ίσως μπορείτε να πάρετε dayroom"
- "Καλά, ευχαριστώ, καλημέρα σας".
Η ώρα είναι 6:30 το πρωί, οι ευρωπαϊκές πτήσεις έρχονται τώρα, οι πρωινές πτήσεις για Β. Αμερική αναχωρούν επίσης τώρα, και στο αεροδρόμιο γίνεται ο κακός χαμός. Η αισθητική και η λειτουργικότητά του θυμίζουν έντονα αμερικάνικο αεροδρόμιο – κάτι ανάμεσα σε EWR και το ανυπέρβλητο TBI terminal στο LAX. 70s αισθητική, επιγραφές για ηλιθίους, μεγάλες διαφημίσεις κλπ. Ανάληψη μετρητών στα γρήγορα από το πρώτο ΑΤΜ που βρίσκω μπροστά μου (με αμερικανικών προδιαγραφών προμήθεια γύρω στα 4 ευρώ). Αρχίζω τη βόλτα μου πάνω κάτω στο μεγάλο terminal (κι ας επιμένουν αυτοί ότι είναι 2 διαφορετικά, όλο μαζί είναι μικρότερο από το ένα terminal του El Venizelos). Όπου βλέπω lounge, χτυπάω την πόρτα. Μήπως με δέχεστε? Μετά την Τρίτη άρνηση, αποφασίζω ότι δεν είναι η μέρα μου, θα κάνω ντους στο ξενοδοχείο μου στο Rio. Αράζω σε ένα κάθισμα, βγάζω το Lonely Planet και συνεχίζω τη μελέτη.
Η ώρα περνάει και λέω να κατευθυνθώ προς την πύλη μου… Η κάρτα επιβίβασης (σε θερμικό χαρτί, αν είναι δυνατόν, τελείως ξεφτίλα) δεν αναφέρει gate, αλλά η τσεκινατζού μου είχε πει ότι θα φύγουμε από την πύλη 4. Έχω σταμπάρει 2 εισόδους, στις 2 άκρες ενός τοίχου. Η μία γράφει Domestic Departures, Gates 1-13, και η άλλη International Departures, Gates 2-14. Αυτό που δε φανταζόμουν είναι ότι έχουν χωρίσει με γυάλινο χώρισμα το διάδρομο στη μέση. Από τη μια πλευρά, οι ζυγές πύλες χειρίζονται τις διεθνείς πτήσεις, και από την άλλη πλευρά του διαδρόμου, οι μονές πύλες έχουν τις πτήσεις εσωτερικού. Δε σκέφτηκαν καν να αλλάξουν αρίθμηση στις πύλες για να είναι οι ομοειδείς συνεχόμενες. Εγώ δεν το ήξερα αυτό, και πάω απλώς στην είσοδο που ήταν πιο κοντά σε μένα (των διεθνών), χωρίς να έχω προσέξει ότι από την άλλη πλευρά έλεγε εσωτερικού. Δε μου λέει κανείς τίποτα, στέκομαι στην ουρά, περνάω τον έλεγχο ασφαλείας, και βλέπω μπροστά μου ένα έλεγχο διαβατηρίων. Κάτι δεν πάει καλά σκέφτομαι. Σταματάω μια από τις αστυνομικίνες του ελέγχου που φαινόταν να μιλάει λίγο Αγγλικά (τα πορτογαλικά μου… δεν). Της δείχνω την κάρτα επιβίβασης.
- "Από δω πάω καλά?"
- "Όχι, δεν πάτε, πηγαίνετε από κει (και μου δείχνει ένα διάδρομο, που μάλλον οδηγούσε στις πτήσεις εσωτερικού). Στην είσοδο του διαδρόμου, κάποιος ελέγχει κάρτες επιβίβασης.
- "Τι σας έστειλαν από δω, από κει φεύγει η πτήση σας" (και μου δείχνει ξανά τον έλεγχο διαβατηρίων).
- "Μα πετάω για Ρίο, domestic δεν είναι η πτήση?"
- "Κανονικά ναι, αλλά ειδικά αυτή η πτήση είναι διεθνής". Κόκαλο εγώ. Εν πάση περιπτώσει, πηγαίνω στον έλεγχο διαβατηρίων. Έρχεται η σειρά μου.
- "Πετάω για Ρίο, καλά έρχομαι από δω?" λέω στον υπάλληλο.
- "Ναι, περάστε" μου απαντάει, χωρίς καν να κοιτάξει το διαβατήριο, το immigration card ή το boarding pass μου.
Τελικώς η πύλη αναχώρησης έχει αλλάξει, αλλά τουλάχιστον παραμένει στις διεθνείς. Η JJ8085/25-3-2010 που θα με πάει στο Rio, είναι μια πτήση με ενδιάμεσο σταθμό: Έρχεται από
Λονδίνο, και συνεχίζει για Ρίο. Γι αυτό είναι και στο διεθνές τμήμα του αεροδρομίου. Τώρα, το πώς ακριβώς ένα Α320 έρχεται στο Σάο Πάολο από το
Λονδίνο, δε μπορώ να το φανταστώ, αλλά…
Παίρνω ένα καφέ από το μοναδικό μαγαζί airside, και πηγαίνω στο gate 11A. Ο πίνακας πληροφοριών λέει ότι η πτήση μου είναι σε "Last Call", αλλά το boarding στην πραγματικότητα δεν έχει καν αρχίσει. Κάπου 10 λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης, το boarding ξεκινά. Βρίσκω τη θέση μου στο παράθυρο (6Α), βάζω τη ζώνη μου, και περιμένω. Μετά από λίγο έρχεται και θρονιάζεται ένας εύσωμος κύριος στο μεσαίο κάθισμα. Είμαι κι εγώ, είναι κι αυτός, είμαστε ολίγον ο ένας πάνω στον άλλο. Και η πτήση γεμάτη μέχρι καρφίτσας.
Τελικά, με καθυστέρηση περίπου 30 λεπτών, η πτήση αναχωρεί. Απογείωση από τον 09L, και σχεδόν ευθεία πορεία μέχρι τον 15 του Galeão, του διεθνούς αεροδρομίου του Rio de Janeiro, όπου προσγειωνόμαστε περίπου 50 λεπτά μετά την αναχώρηση. Πολύ θα ήθελα να πέταγα για το μικρό αεροδρόμιο εσωτερικού του Rio, το Santos Dumont, αλλά δε μου "κάθισε" κάποια πτήση… Περισσότερα όμως γι αυτό το αεροδρόμιο αργότερα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ουδέν το αξιοπρόσεκτο. Το service ήταν μόνο για νερό και αναψυκτικά.