travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Μπογκοτά
- Zipaquira & Villa de Leyva
- Τατακόα (οιονεί έρημος) & Νέιβα
- Tierradentro
- San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου
- Cali - Silvia
- Κολομβιανά χωριά
- Δρόμος ως το Μεντεγίν– Zona Cafetera
- Μεντεγίν κ Γουταπέ
- Καραϊβική – Σάντα Μάρτα
- Χάρτες Κολομβίας
- Πάρκο Ταϋρόνα & περιοχή του βάλτου
- Καρταχένα
- Απ'την Καραϊβική στο Κίτο
- 1η μέρα Γκαλαπάγκος
- Κρουαζιέρα στο νησί Μπαρτολομέ
- Tortuga Bay
- Γκουαγιακίλ: υπέροχη πόλη!
- Ο δρόμος για την Κουένκα
- Κουένκα
- Ingapirca κ Alausi
- Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba
- Quilotoa Lake, Cotopaxi, Quito
- Οταβάλο κ Κίτο
- Κίτο κ αναχώρηση για Μπογκοτά
- Μπογκοτά ξανά
- Επίλογος - Videos
Πρώτη μέρα στα Γκαλαπάγκος.
Στα νησιά Γκαλαπάγκος δε θα προλάβουμε να δούμε και πολλά, αλλά θα πάρουμε μια ιδέα. Τρία βράδια θεωρούνται λίγα. Αποδείχτηκαν όμως πολύ γόνιμα και πήραμε μια όχι ιδέα αλλά μια καλή δόση από εκείνο που προσφέρουν τα νησιά. Σίγουρα αν ξοδεύαμε άλλη μια εβδομάδα και 2000 δολάρια θα είχαμε καλύτερη εικόνα. Ουσιαστικά τα τρία βράδια στο νησί (μαζί με άλλο ένα για τη μεταφορά) και όλα τα έξοδα μέσα, σημαίνει ένα κόστος 1000 ευρώ ανά άτομο. Φυσικά αν μέναμε αυτές τις μέρες στην ενδοχώρα με νοικιασμένο αυτοκίνητο, θα ξοδεύαμε τα μισά περίπου. Άρα μπορείς να πεις ότι για τις ίδιες μέρες ταξιδιού συνολικά, τα Γκαλαπάγκος μας κόστισαν 500 ευρώ.
Από ψηλά:
Πριν έρθουμε από Ελλάδα εδώ νόμιζα ότι έπρεπε να έχουμε κάποια άδεια για την επίσκεψη στα νησιά. Όμως αρκεί το αεροπορικό εισιτήριο, τίποτε άλλο.
Σήμερα κάναμε ωραίες βόλτες στην πόλη που μένουμε και που είναι η μεγαλύτερη του νησιωτικού συμπλέγματος και ονομάζεται Πουέρτο Αγιόρα, Puerto Ayora.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο (στο νησάκι Baltra) το μεσημέρι, έπρεπε να πληρώσουμε τα 100 δολάρια που είναι η είσοδος για το νησί και άλλα πέντε δολάρια για το εισιτήριο ενός λεωφορείου που μας μετέφερε στο Πορθμείο για να περάσουμε στο νησί Σάντα Κρουζ, που είναι ο σταθμός μας. Περάσαμε με μία βάρκα, αφού διανύσαμε μία απόσταση περίπου 200 μέτρων και επιβιβαστήκαμε σε άλλο ένα λεωφορείο που με άλλα πέντε ευρώ μας μετέφερε στην απόσταση των 40 χιλιομέτρων από το Πορθμείο μέχρι το Πουέρτο Αγιόρα.
Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο πορθμείο, πρέπει να μην ήταν περισσότεροι από δέκα χιλιόμετρα αλλά ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος, ενώ ο επόμενος για το Πουέρτο Αγιόρα, ήταν πολύ καλός. Έχει διάφορα χωριά στο νησί, δύο εκ των οποίων περάσαμε με το λεωφορείο που μας μετέφερε. Οι βαλίτσες μας ήταν πάντα κοντά μας και στη βάρκα και στα λεωφορεία και τις κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ήταν της δουλειάς αυτής και δεν απαίτησαν, ούτε υποψιαστήκαμε ότι έπρεπε να δώσουμε κάποιο φιλοδώρημα.
Το λεωφορείο μας άφησε στο σταθμό του (στο Πουέρτο Αγιόρα) και από κει ευτυχώς το ξενοδοχείο μας δεν απείχε περισσότερα από 650 μέτρα. Μάλιστα ήταν κατηφόρα και μεταφέραμε τις βαλίτσες μας με τα πόδια.
Το ξενοδοχείο είναι τελείως της πλάκας αλλά ευτυχώς το δωμάτιο είναι ευρύχωρο. Η διαφορά της ώρας εδώ από την ηπειρωτική χώρα του Ισημερινού είναι μία ώρα. Οπότε με την τοπική ώρα φτάσαμε περίπου στις 13:30, αφού από το αεροδρόμιο ως εδώ κάναμε περίπου μιάμιση ώρα. Όλες οι διαδικασίες πάντως ήταν πολύ γρήγορες στο αεροδρόμιο. Δεν είδαμε και πάρα πολύ κόσμο, αν και το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο. Μόλις τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, βγήκαμε βόλτα στην παραλία της πόλης, η οποία δεν απέχει περισσότερο από 100 μέτρα από το ξενοδοχείο, το οποίο επίσης βρίσκεται στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης των 12.000 κατοίκων.
Ιγουάνα παντού:
Και καβούρια:
Η βόλτα που κάναμε κράτησε αρκετές ώρες και ήταν πολύ όμορφη. Αρχικά πήγαμε στην περιοχή του λιμανιού και είδαμε το χώρο. Στο λιμάνι ήταν ένα σωρό ιγουάνα και κόκκινα καβούρια τα οποία περιφερόταν κοντά στη θάλασσα. Σε ένα άλλο λιμανάκι ερχόταν ψαρόβαρκες και πουλούσαν τους απίθανους αστακούς και όμορφα κοκκινόψαρα. Εκεί είχε πολλούς πελεκάνους ( και μια φώκια που περίμενε το κατιτίς της από τους ψαράδες.
Μετά ρωτήσαμε και μάς είπαν να πάμε προς την περιοχή του πάρκου του Δαρβίνου που υπάρχει ένα ερευνητικό κέντρο και πήγαμε εκεί. Όντως ήταν πάρα πολύ όμορφα. Εκεί υπήρχαν πάλι τα γνωστά μας ιγουάνα και καβούρια, αλλά και πάρα πολλές χελώνες που όμως δεν ήταν ελεύθερες, αλλά ήταν σαν να τις έβλεπες σε ζωολογικό κήπο. Όμως η φύση ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερη και γι αυτό ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτή τη βόλτα μέχρι να την ολοκληρώσουμε. Καθυστερήσαμε πολύ γιατί μας άρεσε.
Όταν τελειώσαμε η ώρα είχε περάσει τις 17:00 και αποφασίσαμε να ψάξουμε για φαγητό. Όμως εδώ τα εστιατόρια είναι πολύ ακριβά και δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να φάμε με λιγότερα από 15 ευρώ το άτομο (και αν πηγαίναμε για ψαρικά ακόμα περισσότερα). Γι αυτό φύγαμε από την τουριστική περιοχή και ανεβήκαμε προς τα πάνω του χωριού όπου έτρωγαν και μερικοί ντόπιοι. Βρήκαμε πολλές ταβέρνες αλλά είτε δεν είχαν κόσμο ή είχαν μόνο κοτόπουλο. Τελικά καταλήξαμε σε μία που είχε και χοιρινό και φάγαμε σχετικά φθηνά, αφού η μερίδα έκανε μόλις 5 δολάρια και η μεγάλη μπύρα 3,5 δολάρια.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στο Εκουαδόρ, το νόμισμα είναι το αμερικανικό δολάριο. Δηλαδή πληρώνεις με δολάρια και παίρνεις ρέστα σε δολάρια. Μόνο όταν είναι κέρματα τα ρέστα σου είναι κάτι δικά τους που όμως αντιστοιχούν σε σεντς του δολαρίου. Και φυσικά όταν πας να αγοράσεις κάτι που κάνει δύο δολάρια ας πούμε, τους δίνεις δύο δολάρια από τα δικά τους και είσαι εντάξει. Ασφαλώς μπορείς να τους δώσεις δέκα κέρματα του ενός και σου δίνουν ένα αμερικάνικο δεκαδόλαρο. Αυτό είναι πολύ παράξενο αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Βέβαια εγώ αναγκάστηκα να βγάλω χρήματα από ένα ATM. Και φυσικά τα χρήματα που έβγαλα ήταν δολάρια Αμερικής. Κάποια στιγμή της απογευματινής βόλτας περάσαμε και από το πρακτορείο στο οποίο έχουμε κλείσει τώρα και μήνες μία κρουαζιέρα για να πάμε αύριο σε κάποια νησάκια. Εκεί πληρώσαμε τη διαφορά, αφού είχα δώσει όταν είχα κάνει την κράτηση, μόνο προκαταβολή. Είναι πολύ ακριβές αυτές οι μονοήμερες κρουαζιέρες και η συγκεκριμένη έκανε 240 δολάρια.
Και εδώ, όπως και στην Κολομβία, οι ντόπιοι είναι πάρα πολύ αργοί στο να καταλάβουν αυτό το οποίο θέλεις να φας. Ίσως έχουν μάθει κάποια συγκεκριμένα πράγματα που τρώνε οι ντόπιοι πελάτες τους και γι αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι τους λέμε. Για παράδειγμα, σήμερα ήμασταν τέσσερα άτομα και πήραμε όλοι το ίδιο φαγητό αλλά θέλαμε και επιπλέον 2 μερίδες πατάτες τηγανιτές. Είπαμε του ανθρώπου να μας φέρει τις χοιρινές μπριζόλες συν δυο μερίδες πατάτες. Έφερε λοιπόν τις δύο μερίδες χοιρινό με ρύζι και τις άλλες δύο μερίδες με πατάτες. Ενώ τον είχαμε ρωτήσει πόσο χρεώνεται η μερίδα οι πατάτες και μας είχε πει δύο δολάρια. Αλλά φυσικά μετά δεν χρέωσε καθόλου τις πατάτες που έβαλε στο πιάτο με το χοιρινό. Φυσικά μέχρι να το καταλάβει αυτό που θέλαμε, το οποίο τελικά δεν κατάλαβε, του το είπαμε δυο-τρεις φορές. Και επιπλέον ήρθε και μας ρώτησε και άλλες δυο-τρεις φορές μετά για να σιγουρευτεί ότι κατάλαβε σωστά. Και φυσικά δεν έφερε αυτό που παραγγείλαμε. Άσε που εξηγούσε στην κοπέλα στην κουζίνα κάμποση ώρα τι ακριβώς θέλουμε. Και της αστειευόταν ότι δεν καταλάβαινε!
Τέτοια γεγονότα γίνονται συνέχεια, είτε σε εστιατόρια, είτε στα ξενοδοχεία. Τέλος πάντων εντάξει, οι άνθρωποι έχουν μάθει έτσι να δουλεύουν και εμείς έχουμε μάθει να μας συμπεριφέρονται σαν να μην είμαστε τουρίστες.
Μόνο εκεί που πήγαμε για να πληρώσουμε σήμερα την κρουαζιέρα, οι άνθρωποι και τέλεια αγγλικά μιλούσαν και κατάλαβαν τα πάντα και συνεννοηθήκαμε σε πολύ λίγα λεπτά και όλα είναι εντάξει. Το μόνο που μένει είναι να ξυπνήσουμε αύριο το πρωί νωρίς και στις 5:50 να είμαστε έξω από το ξενοδοχείο μας, για να περάσει το λεωφορείο να μας πάρει να μας πάει στο καραβάκι που θα μας κάνει την ημερήσια κρουαζιέρα.
Μετά το φαγητό δεν πήγαμε να ξεκουραστούμε, αλλά κάναμε βόλτα στα μαγαζιά της πόλης, τα οποία είναι πάρα πολλά και αρκετά όμορφα. Αλλά πουλάνε σχεδόν όλα τα ίδια πράγματα. Εγώ με τη Ντίνα αγοράσαμε ήδη 2-3 σουβενίρ.
Στα νησιά Γκαλαπάγκος δε θα προλάβουμε να δούμε και πολλά, αλλά θα πάρουμε μια ιδέα. Τρία βράδια θεωρούνται λίγα. Αποδείχτηκαν όμως πολύ γόνιμα και πήραμε μια όχι ιδέα αλλά μια καλή δόση από εκείνο που προσφέρουν τα νησιά. Σίγουρα αν ξοδεύαμε άλλη μια εβδομάδα και 2000 δολάρια θα είχαμε καλύτερη εικόνα. Ουσιαστικά τα τρία βράδια στο νησί (μαζί με άλλο ένα για τη μεταφορά) και όλα τα έξοδα μέσα, σημαίνει ένα κόστος 1000 ευρώ ανά άτομο. Φυσικά αν μέναμε αυτές τις μέρες στην ενδοχώρα με νοικιασμένο αυτοκίνητο, θα ξοδεύαμε τα μισά περίπου. Άρα μπορείς να πεις ότι για τις ίδιες μέρες ταξιδιού συνολικά, τα Γκαλαπάγκος μας κόστισαν 500 ευρώ.
Από ψηλά:
Πριν έρθουμε από Ελλάδα εδώ νόμιζα ότι έπρεπε να έχουμε κάποια άδεια για την επίσκεψη στα νησιά. Όμως αρκεί το αεροπορικό εισιτήριο, τίποτε άλλο.
Σήμερα κάναμε ωραίες βόλτες στην πόλη που μένουμε και που είναι η μεγαλύτερη του νησιωτικού συμπλέγματος και ονομάζεται Πουέρτο Αγιόρα, Puerto Ayora.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο (στο νησάκι Baltra) το μεσημέρι, έπρεπε να πληρώσουμε τα 100 δολάρια που είναι η είσοδος για το νησί και άλλα πέντε δολάρια για το εισιτήριο ενός λεωφορείου που μας μετέφερε στο Πορθμείο για να περάσουμε στο νησί Σάντα Κρουζ, που είναι ο σταθμός μας. Περάσαμε με μία βάρκα, αφού διανύσαμε μία απόσταση περίπου 200 μέτρων και επιβιβαστήκαμε σε άλλο ένα λεωφορείο που με άλλα πέντε ευρώ μας μετέφερε στην απόσταση των 40 χιλιομέτρων από το Πορθμείο μέχρι το Πουέρτο Αγιόρα.
Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο πορθμείο, πρέπει να μην ήταν περισσότεροι από δέκα χιλιόμετρα αλλά ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος, ενώ ο επόμενος για το Πουέρτο Αγιόρα, ήταν πολύ καλός. Έχει διάφορα χωριά στο νησί, δύο εκ των οποίων περάσαμε με το λεωφορείο που μας μετέφερε. Οι βαλίτσες μας ήταν πάντα κοντά μας και στη βάρκα και στα λεωφορεία και τις κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ήταν της δουλειάς αυτής και δεν απαίτησαν, ούτε υποψιαστήκαμε ότι έπρεπε να δώσουμε κάποιο φιλοδώρημα.
Το λεωφορείο μας άφησε στο σταθμό του (στο Πουέρτο Αγιόρα) και από κει ευτυχώς το ξενοδοχείο μας δεν απείχε περισσότερα από 650 μέτρα. Μάλιστα ήταν κατηφόρα και μεταφέραμε τις βαλίτσες μας με τα πόδια.
Το ξενοδοχείο είναι τελείως της πλάκας αλλά ευτυχώς το δωμάτιο είναι ευρύχωρο. Η διαφορά της ώρας εδώ από την ηπειρωτική χώρα του Ισημερινού είναι μία ώρα. Οπότε με την τοπική ώρα φτάσαμε περίπου στις 13:30, αφού από το αεροδρόμιο ως εδώ κάναμε περίπου μιάμιση ώρα. Όλες οι διαδικασίες πάντως ήταν πολύ γρήγορες στο αεροδρόμιο. Δεν είδαμε και πάρα πολύ κόσμο, αν και το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο. Μόλις τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, βγήκαμε βόλτα στην παραλία της πόλης, η οποία δεν απέχει περισσότερο από 100 μέτρα από το ξενοδοχείο, το οποίο επίσης βρίσκεται στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης των 12.000 κατοίκων.
Ιγουάνα παντού:
Και καβούρια:
Η βόλτα που κάναμε κράτησε αρκετές ώρες και ήταν πολύ όμορφη. Αρχικά πήγαμε στην περιοχή του λιμανιού και είδαμε το χώρο. Στο λιμάνι ήταν ένα σωρό ιγουάνα και κόκκινα καβούρια τα οποία περιφερόταν κοντά στη θάλασσα. Σε ένα άλλο λιμανάκι ερχόταν ψαρόβαρκες και πουλούσαν τους απίθανους αστακούς και όμορφα κοκκινόψαρα. Εκεί είχε πολλούς πελεκάνους ( και μια φώκια που περίμενε το κατιτίς της από τους ψαράδες.
Μετά ρωτήσαμε και μάς είπαν να πάμε προς την περιοχή του πάρκου του Δαρβίνου που υπάρχει ένα ερευνητικό κέντρο και πήγαμε εκεί. Όντως ήταν πάρα πολύ όμορφα. Εκεί υπήρχαν πάλι τα γνωστά μας ιγουάνα και καβούρια, αλλά και πάρα πολλές χελώνες που όμως δεν ήταν ελεύθερες, αλλά ήταν σαν να τις έβλεπες σε ζωολογικό κήπο. Όμως η φύση ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερη και γι αυτό ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτή τη βόλτα μέχρι να την ολοκληρώσουμε. Καθυστερήσαμε πολύ γιατί μας άρεσε.
Όταν τελειώσαμε η ώρα είχε περάσει τις 17:00 και αποφασίσαμε να ψάξουμε για φαγητό. Όμως εδώ τα εστιατόρια είναι πολύ ακριβά και δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να φάμε με λιγότερα από 15 ευρώ το άτομο (και αν πηγαίναμε για ψαρικά ακόμα περισσότερα). Γι αυτό φύγαμε από την τουριστική περιοχή και ανεβήκαμε προς τα πάνω του χωριού όπου έτρωγαν και μερικοί ντόπιοι. Βρήκαμε πολλές ταβέρνες αλλά είτε δεν είχαν κόσμο ή είχαν μόνο κοτόπουλο. Τελικά καταλήξαμε σε μία που είχε και χοιρινό και φάγαμε σχετικά φθηνά, αφού η μερίδα έκανε μόλις 5 δολάρια και η μεγάλη μπύρα 3,5 δολάρια.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στο Εκουαδόρ, το νόμισμα είναι το αμερικανικό δολάριο. Δηλαδή πληρώνεις με δολάρια και παίρνεις ρέστα σε δολάρια. Μόνο όταν είναι κέρματα τα ρέστα σου είναι κάτι δικά τους που όμως αντιστοιχούν σε σεντς του δολαρίου. Και φυσικά όταν πας να αγοράσεις κάτι που κάνει δύο δολάρια ας πούμε, τους δίνεις δύο δολάρια από τα δικά τους και είσαι εντάξει. Ασφαλώς μπορείς να τους δώσεις δέκα κέρματα του ενός και σου δίνουν ένα αμερικάνικο δεκαδόλαρο. Αυτό είναι πολύ παράξενο αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Βέβαια εγώ αναγκάστηκα να βγάλω χρήματα από ένα ATM. Και φυσικά τα χρήματα που έβγαλα ήταν δολάρια Αμερικής. Κάποια στιγμή της απογευματινής βόλτας περάσαμε και από το πρακτορείο στο οποίο έχουμε κλείσει τώρα και μήνες μία κρουαζιέρα για να πάμε αύριο σε κάποια νησάκια. Εκεί πληρώσαμε τη διαφορά, αφού είχα δώσει όταν είχα κάνει την κράτηση, μόνο προκαταβολή. Είναι πολύ ακριβές αυτές οι μονοήμερες κρουαζιέρες και η συγκεκριμένη έκανε 240 δολάρια.
Και εδώ, όπως και στην Κολομβία, οι ντόπιοι είναι πάρα πολύ αργοί στο να καταλάβουν αυτό το οποίο θέλεις να φας. Ίσως έχουν μάθει κάποια συγκεκριμένα πράγματα που τρώνε οι ντόπιοι πελάτες τους και γι αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι τους λέμε. Για παράδειγμα, σήμερα ήμασταν τέσσερα άτομα και πήραμε όλοι το ίδιο φαγητό αλλά θέλαμε και επιπλέον 2 μερίδες πατάτες τηγανιτές. Είπαμε του ανθρώπου να μας φέρει τις χοιρινές μπριζόλες συν δυο μερίδες πατάτες. Έφερε λοιπόν τις δύο μερίδες χοιρινό με ρύζι και τις άλλες δύο μερίδες με πατάτες. Ενώ τον είχαμε ρωτήσει πόσο χρεώνεται η μερίδα οι πατάτες και μας είχε πει δύο δολάρια. Αλλά φυσικά μετά δεν χρέωσε καθόλου τις πατάτες που έβαλε στο πιάτο με το χοιρινό. Φυσικά μέχρι να το καταλάβει αυτό που θέλαμε, το οποίο τελικά δεν κατάλαβε, του το είπαμε δυο-τρεις φορές. Και επιπλέον ήρθε και μας ρώτησε και άλλες δυο-τρεις φορές μετά για να σιγουρευτεί ότι κατάλαβε σωστά. Και φυσικά δεν έφερε αυτό που παραγγείλαμε. Άσε που εξηγούσε στην κοπέλα στην κουζίνα κάμποση ώρα τι ακριβώς θέλουμε. Και της αστειευόταν ότι δεν καταλάβαινε!
Τέτοια γεγονότα γίνονται συνέχεια, είτε σε εστιατόρια, είτε στα ξενοδοχεία. Τέλος πάντων εντάξει, οι άνθρωποι έχουν μάθει έτσι να δουλεύουν και εμείς έχουμε μάθει να μας συμπεριφέρονται σαν να μην είμαστε τουρίστες.
Μόνο εκεί που πήγαμε για να πληρώσουμε σήμερα την κρουαζιέρα, οι άνθρωποι και τέλεια αγγλικά μιλούσαν και κατάλαβαν τα πάντα και συνεννοηθήκαμε σε πολύ λίγα λεπτά και όλα είναι εντάξει. Το μόνο που μένει είναι να ξυπνήσουμε αύριο το πρωί νωρίς και στις 5:50 να είμαστε έξω από το ξενοδοχείο μας, για να περάσει το λεωφορείο να μας πάρει να μας πάει στο καραβάκι που θα μας κάνει την ημερήσια κρουαζιέρα.
Μετά το φαγητό δεν πήγαμε να ξεκουραστούμε, αλλά κάναμε βόλτα στα μαγαζιά της πόλης, τα οποία είναι πάρα πολλά και αρκετά όμορφα. Αλλά πουλάνε σχεδόν όλα τα ίδια πράγματα. Εγώ με τη Ντίνα αγοράσαμε ήδη 2-3 σουβενίρ.