Ανυπομονούσα να δω το νοσοκομείο. Ήθελα να δω από κοντά τη δουλειά που γινόταν. Ήθελα να γνωρίσω το προσωπικό που εργαζόταν εκεί και να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα γινόταν. Αυτό όμως θα γινόταν την επόμενη μέρα.
Προς το παρόν ο Πάμπλο μας είπε ότι θα γνωρίζαμε το γιατρό της αποστολής.
Ο Φραντσίσκο ήταν παιδίατρος από την Αργεντινή. Βρέθηκε εκεί, από το ενδιαφέρον του για τα παιδιά και εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν θα είχε μόνο κλασικά παιδιατρικά περιστατικά, αλλά περιστατικά AIDS. Η έκπληξή μας μεγάλη. Οφείλω να πω ότι ο Φραντσίσκο ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άντρας, γύρω στα 33, ο οποίος είχε αφήσει πίσω την προσωπική του ζωή για να ακολουθήσει αυτό για το οποίο είχε ορκιστεί.
Το βράδυ βγήκαμε για ποτό σε ένα "μπαράκι". Εμείς σαν πιο φρέσκιες ήπιαμε τοπική μπύρα, επειδή ήταν το μόνο "εμφιαλωμένο" ποτό. Οι υπόλοιποι της αποστολής πλήρως ενσωματωμένοι στις συνήθειες των ντόπιων, ήπιαν από τα κοινά ποτήρια κάτι σαν ουίσκυ. Ήθελα να δοκιμάσω, αλλά επειδή δεν είχα κάνει όλα τα εμβόλια, τελικά δεν το τόλμησα. Οι κανόνες υγιεινής είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο εκεί, οπότε έβαλα τη λογική μπροστά από τα θέλω μου.
Το πρωινό που ξημέρωσε ήταν ουσιαστικά και η έναρξη του λόγου της επίσκεψής μας. Πήγαμε στο νοσοκομείο, το οποίο ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, κτιριακά τουλάχιστον. Από ιατρικό εξοπλισμό δεν είχε τίποτα από όλα όσα φανταζόμαστε και πιστεύουμε ότι έχει ένα νοσοκομείο. Όμως, χάρη στην οργάνωσή μας, είχαν φτιάξει ένα ιατρείο για εξέταση HIV-AIDS. Ουσιαστικά, γινόταν αιμοληψία και μετά το δείγμα το έβαζαν σε μία "ταμπλέτα" όπου εκεί φαινόταν αν ο ασθενής είναι θετικός στον ιό ή όχι. (Δεν είμαι γιατρός, οπότε δεν μπορώ να δώσω και πλήρη ανάλυση της εξέτασης).
Ο Φραντσίσκο στο Μακέτε, δεν ήταν μόνο παιδίατρος, αλλά ο Γιατρός του νοσοκομείου. Ήξερε σχεδόν όλους τους ασθενείς με τα μικρά τους ονόματα. Περάσαμε από τους θαλάμους και τους χαιρετούσε όλους και έδειχνε ενδιαφέρον για τον καθένα ξεχωριστά. Δεν υπήρχαν πολλοί ασθενείς, γιατί λόγω της ασθένειας στη συγκεκριμένη περιοχή, τα παιδιά είναι περισσότερα από τους ενήλικες. Οπότε οι ενήλικες ασθενείς προτιμούσαν να βρίσκονται στο σπίτι τους και να προσέχουν τα παιδιά, παρά να νοσηλευτούν. Παιδιά-ασθενείς πάλι δεν υπήρχαν, γιατί προτιμούσαν οι μεγαλύτεροι να τα έχουν κοντά τους στο σπίτι, παρά στο νοσοκομείο. Οι δεσμοί της οικογένειας είναι πολύ έντονοι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα λάβουν τη θεραπεία όπως πρέπει.
Την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε στο ιατρείο του Φραντσίσκο. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο που βρισκόταν εκεί, είχε καταφέρει και είχε βάλει τους ασθενείς σε ένα πρόγραμμα. Οι επισκέψεις τους πλέον ήταν οι τακτικές, αντίθετα με το ξεκίνημα. Τους είχαν μάθει πόσο απαραίτητη είναι η παρακολούθησή τους από το γιατρό και η χορήγηση φαρμάκων. Παρακολουθούσαμε τον Φραντσίσκο, να τους αγκαλιάζει, να τους χαϊδεύει, να ρωτάει με αγωνία τον βοηθό του για κάποιον ασθενή που δεν εμφανίστηκε. Είχαν φτιάξει ένα πολύ καλό αρχείο και ήξεραν ποια μέρα θα έβλεπαν ποιον. Επειδή η περιοχή είναι μεγάλη, πολλοί ασθενείς αναγκάζονταν να περπατούν και 2 και 3 ώρες για να φτάσουν στο Μακέτε. Οπότε, καταλάβαιναν, ότι αν κάποιος δεν πάει στο ραντεβού, σήμαινε ότι κάτι συμβαίνει. Για την περίπτωση αυτή καθώς και για τα πιο βαριά περιστατικά είχαν οργανώσει την "εξέταση στο σπίτι". Τις επόμενες ημέρες ήταν και αυτό που θα κάναμε. Θα πηγαίναμε εμείς στα σπίτια των ασθενών να δούμε την εξέλιξη της κατάστασής τους.
Κάποια στιγμή ήρθε ένα μικρό παιδί, γύρω στα 8, με τη θεία του. Εμείς νομίζαμε ότι είναι η μητέρα του, αλλά ενημερωθήκαμε ότι ήταν η θεία του και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι και η θεία ήταν και η ίδια ένα παιδί 14 χρονών. Οι ηλικίες εκεί ήταν ακαθόριστες. Τα πρόσωπα ταλαιπωρημένα. Οι γονείς του παιδιού είχαν πεθάνει από AIDS καθώς και οι γονείς της μικρής. Και αυτή ήταν που φρόντιζε τα αδέρφια της, αλλά και τα ανίψια της. Δυστυχώς και ο μικρός ήταν ασθενής και λάμβανε αγωγή. Ο Φραντσίσκο πολύ υπομονετικά, ξαναέδειχνε στη θεία πως να κομματιάζει το χάπι για τον μικρό και της εξηγούσε πόσο πολύτιμα είναι τα χάπια και πως ο μικρός δεν πρέπει να παραλείπει καμία δόση. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά, αν οι φαρμακευτικές διοχέτευαν στην αγορά φάρμακα σε δοσολογία για παιδιά έτσι ώστε να μη χρειάζεται να κομματιάζεις ένα χάπι στα τέσσερα. Σαφέστατα, πιο απλά ακόμα θα ήταν αν ξεπερνούσαν κάποια στιγμή το σύνδρομο της "πατέντας", αν μη τι άλλο για αυτήν την ήπειρο που κινδυνεύει από τη χειρότερη ασθένεια. Είναι πολλά τα λεφτά όμως......
Εμείς όλη την ώρα, φωτογραφίζαμε και κρατούσαμε σημειώσεις. Όταν τελείωσαν οι ασθενείς, απόγευμα πια, έκανα την ερώτηση που ήθελα απο το πρωί να κάνω στον Φραντσίσκο. "Γιατί δεν φοράς γάντια?" (ξέρω πολύ καλά πως μεταδίδεται η ασθένεια, αλλά με έτρωγε από το πρωί η απορία, δεδομένης και της έλλειψης υγιεινής). Ο Φραντσίσκο χαμογέλασε....."Εγώ πρώτος πρέπει να τους δείξω, ότι δεν πρέπει να τους φοβόμαστε και ότι μπορούμε να έχουμε σωματική επαφή μαζί τους". Έτσι λοιπόν, τις επόμενες μέρες, οι χειραψίες μας γίνανε ακόμα πιο ένθερμες. Μάθημα ζωής.
Προς το παρόν ο Πάμπλο μας είπε ότι θα γνωρίζαμε το γιατρό της αποστολής.
Ο Φραντσίσκο ήταν παιδίατρος από την Αργεντινή. Βρέθηκε εκεί, από το ενδιαφέρον του για τα παιδιά και εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν θα είχε μόνο κλασικά παιδιατρικά περιστατικά, αλλά περιστατικά AIDS. Η έκπληξή μας μεγάλη. Οφείλω να πω ότι ο Φραντσίσκο ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άντρας, γύρω στα 33, ο οποίος είχε αφήσει πίσω την προσωπική του ζωή για να ακολουθήσει αυτό για το οποίο είχε ορκιστεί.
Το βράδυ βγήκαμε για ποτό σε ένα "μπαράκι". Εμείς σαν πιο φρέσκιες ήπιαμε τοπική μπύρα, επειδή ήταν το μόνο "εμφιαλωμένο" ποτό. Οι υπόλοιποι της αποστολής πλήρως ενσωματωμένοι στις συνήθειες των ντόπιων, ήπιαν από τα κοινά ποτήρια κάτι σαν ουίσκυ. Ήθελα να δοκιμάσω, αλλά επειδή δεν είχα κάνει όλα τα εμβόλια, τελικά δεν το τόλμησα. Οι κανόνες υγιεινής είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο εκεί, οπότε έβαλα τη λογική μπροστά από τα θέλω μου.
Το πρωινό που ξημέρωσε ήταν ουσιαστικά και η έναρξη του λόγου της επίσκεψής μας. Πήγαμε στο νοσοκομείο, το οποίο ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, κτιριακά τουλάχιστον. Από ιατρικό εξοπλισμό δεν είχε τίποτα από όλα όσα φανταζόμαστε και πιστεύουμε ότι έχει ένα νοσοκομείο. Όμως, χάρη στην οργάνωσή μας, είχαν φτιάξει ένα ιατρείο για εξέταση HIV-AIDS. Ουσιαστικά, γινόταν αιμοληψία και μετά το δείγμα το έβαζαν σε μία "ταμπλέτα" όπου εκεί φαινόταν αν ο ασθενής είναι θετικός στον ιό ή όχι. (Δεν είμαι γιατρός, οπότε δεν μπορώ να δώσω και πλήρη ανάλυση της εξέτασης).
Ο Φραντσίσκο στο Μακέτε, δεν ήταν μόνο παιδίατρος, αλλά ο Γιατρός του νοσοκομείου. Ήξερε σχεδόν όλους τους ασθενείς με τα μικρά τους ονόματα. Περάσαμε από τους θαλάμους και τους χαιρετούσε όλους και έδειχνε ενδιαφέρον για τον καθένα ξεχωριστά. Δεν υπήρχαν πολλοί ασθενείς, γιατί λόγω της ασθένειας στη συγκεκριμένη περιοχή, τα παιδιά είναι περισσότερα από τους ενήλικες. Οπότε οι ενήλικες ασθενείς προτιμούσαν να βρίσκονται στο σπίτι τους και να προσέχουν τα παιδιά, παρά να νοσηλευτούν. Παιδιά-ασθενείς πάλι δεν υπήρχαν, γιατί προτιμούσαν οι μεγαλύτεροι να τα έχουν κοντά τους στο σπίτι, παρά στο νοσοκομείο. Οι δεσμοί της οικογένειας είναι πολύ έντονοι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα λάβουν τη θεραπεία όπως πρέπει.
Την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε στο ιατρείο του Φραντσίσκο. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο που βρισκόταν εκεί, είχε καταφέρει και είχε βάλει τους ασθενείς σε ένα πρόγραμμα. Οι επισκέψεις τους πλέον ήταν οι τακτικές, αντίθετα με το ξεκίνημα. Τους είχαν μάθει πόσο απαραίτητη είναι η παρακολούθησή τους από το γιατρό και η χορήγηση φαρμάκων. Παρακολουθούσαμε τον Φραντσίσκο, να τους αγκαλιάζει, να τους χαϊδεύει, να ρωτάει με αγωνία τον βοηθό του για κάποιον ασθενή που δεν εμφανίστηκε. Είχαν φτιάξει ένα πολύ καλό αρχείο και ήξεραν ποια μέρα θα έβλεπαν ποιον. Επειδή η περιοχή είναι μεγάλη, πολλοί ασθενείς αναγκάζονταν να περπατούν και 2 και 3 ώρες για να φτάσουν στο Μακέτε. Οπότε, καταλάβαιναν, ότι αν κάποιος δεν πάει στο ραντεβού, σήμαινε ότι κάτι συμβαίνει. Για την περίπτωση αυτή καθώς και για τα πιο βαριά περιστατικά είχαν οργανώσει την "εξέταση στο σπίτι". Τις επόμενες ημέρες ήταν και αυτό που θα κάναμε. Θα πηγαίναμε εμείς στα σπίτια των ασθενών να δούμε την εξέλιξη της κατάστασής τους.
Κάποια στιγμή ήρθε ένα μικρό παιδί, γύρω στα 8, με τη θεία του. Εμείς νομίζαμε ότι είναι η μητέρα του, αλλά ενημερωθήκαμε ότι ήταν η θεία του και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι και η θεία ήταν και η ίδια ένα παιδί 14 χρονών. Οι ηλικίες εκεί ήταν ακαθόριστες. Τα πρόσωπα ταλαιπωρημένα. Οι γονείς του παιδιού είχαν πεθάνει από AIDS καθώς και οι γονείς της μικρής. Και αυτή ήταν που φρόντιζε τα αδέρφια της, αλλά και τα ανίψια της. Δυστυχώς και ο μικρός ήταν ασθενής και λάμβανε αγωγή. Ο Φραντσίσκο πολύ υπομονετικά, ξαναέδειχνε στη θεία πως να κομματιάζει το χάπι για τον μικρό και της εξηγούσε πόσο πολύτιμα είναι τα χάπια και πως ο μικρός δεν πρέπει να παραλείπει καμία δόση. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά, αν οι φαρμακευτικές διοχέτευαν στην αγορά φάρμακα σε δοσολογία για παιδιά έτσι ώστε να μη χρειάζεται να κομματιάζεις ένα χάπι στα τέσσερα. Σαφέστατα, πιο απλά ακόμα θα ήταν αν ξεπερνούσαν κάποια στιγμή το σύνδρομο της "πατέντας", αν μη τι άλλο για αυτήν την ήπειρο που κινδυνεύει από τη χειρότερη ασθένεια. Είναι πολλά τα λεφτά όμως......
Εμείς όλη την ώρα, φωτογραφίζαμε και κρατούσαμε σημειώσεις. Όταν τελείωσαν οι ασθενείς, απόγευμα πια, έκανα την ερώτηση που ήθελα απο το πρωί να κάνω στον Φραντσίσκο. "Γιατί δεν φοράς γάντια?" (ξέρω πολύ καλά πως μεταδίδεται η ασθένεια, αλλά με έτρωγε από το πρωί η απορία, δεδομένης και της έλλειψης υγιεινής). Ο Φραντσίσκο χαμογέλασε....."Εγώ πρώτος πρέπει να τους δείξω, ότι δεν πρέπει να τους φοβόμαστε και ότι μπορούμε να έχουμε σωματική επαφή μαζί τους". Έτσι λοιπόν, τις επόμενες μέρες, οι χειραψίες μας γίνανε ακόμα πιο ένθερμες. Μάθημα ζωής.
xenos.
