ΕΡΣΗ
Member
Θα βρείτε να φάτε είτε σε restaurants, brasseries, bistrots ακόμη και σε cafés. Τι διαφορά έχει το ένα από το άλλο; Χμμ… Πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Μέχρι το 1765 όποιος ήθελε να φάει έξω από το σπίτι του είχε για μόνη λύσει το πανδοχείο, όπου καθόταν σε κοινή τράπεζα με άλλους συνδαιτυμόνες και έτρωγε ότι είχε φτιάξει ο πανδοχέας. Η μόνη του δυνατότητα ήταν να φάει το συγκεκριμένο πιάτο ή να μείνει νηστικός και να ψάξει αλλού για μια καλύτερη εναλλακτική. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κύριος Boulanger που την είδε αλλιώς: Καταρχήν ατομικά τραπέζια για τον καθένα, τέρμα το όλοι μαζί και αντάμα.
Έπειτα τέρμα το service à la francaise, δηλαδή ένα είδος μπουφέ όπου ο καθένας έπαιρνε ότι τον χωρούσε το πιάτο του μόνος του. Έφερε το service à la russe, δηλαδή ο σερβιτόρος σερβίρει το άδειο πιάτο του πελάτη από μια πιατέλα με φαγητό. Έτσι γίνεται δυνατό να σερβίρονται πια τρία πιάτα. Επίσης έφτιαξε και τον τιμοκατάλογο τον οποίο τον κρεμά στην είσοδο του μαγαζιού του, προκειμένου να ξέρει ο καθένας πόσο θα του στοιχίσει η πείνα του ή η λαιμαργία του. Και το όνομα αυτού του νέου θεσμού: restaurant. Όπου μέχρι εκείνη την εποχή restaurant σήμαινε ένα είδος σούπας δυναμωτικής. (Άλλωστε το ρήμα restaurer σημαίνει κατά κυριολεξία αναστηλώνω. Στηλωτική σούπα λοιπόν ήταν η πρώτη σημασία του όρου αυτού). Ο κύριος Boulanger άνοιξε το πρώτο του restaurant στην rue des Pouliers νυν rue du Louvre. Το 1782 ο μάγειρας του πρίγκηπα de Condé αναπτύσσει περαιτέρω την ιδέα του restaurant: Προτείνει στην πελατεία του να τρώνε όπως στις Βερσαλίες, με την αντίστοιχη δηλαδή χλιδή. Grand Succés: Ένα σωρό κόσμος που δεν είχε τα οικονομικά μέσα να συντηρήσει τις μεγάλες κουζίνες με το πολυπληθές προσωπικό, όπως είχαν οι αριστοκράτες της εποχής, βρήκαν τη λύση τους. Άρχισαν να συχνάζουν στα restaurants και να βρίσκονται με φίλους και να συζητούν γύρω από ένα ποτήρι κρασί και ένα πιάτο φαΐ για την οικτρή κατάσταση της χώρας τους, έτσι σιγά σιγά διαχεόντουσαν οι επαναστατικές ιδέες. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης τα restaurants αυξάνονται. Βλέπετε πέφτουν τα κεφάλια των αριστοκρατών ή για να σωθούν την κοπανάνε και οι μάγειροί τους βρίσκονται χωρίς δουλειά: Τι να κάνει αυτό το εξειδικευμένο προσωπικό; Ανοίγει restaurant με τα σερβίτσια του κόμη, μαρκησίου ή δούκα που την κοπάνησε ή έχασε το κεφάλι του. Παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης υπάρχουν καμιά εκατοστή εστιατόρια. Τα περισσότερα βρίσκονται γύρω από το Grand Palais. Τριάντα χρόνια αργότερα καταμετρώνται 3.000. Το restaurant λοιπόν είναι ένας επαναστατικός καρπός. Του αξίζει λοιπόν ένας σεβασμός. Το γαλλικό restaurant έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα: εκτός από την κοινή σάλα, υπάρχουν και άλλες αίθουσες ξεχωριστές (salles separées). Εκεί δειπνούν με την αντίστοιχη χλιδή συνήθως άνθρωποι που δεν πρέπει να ειδωθούν σε κοινή θέα μαζί.
Οι brasseries είναι οι μπυραρίες. Στην αρχή ξεκίνησαν ως μέρη που σερβίριζαν μπύρα και κάποιους μεζέδες για αυτήν. Τώρα έχουν κανονική κουζίνα, όπως και τα restaurants, αλλά σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον.
Τα bistrots είναι οι χώροι που παλιά πωλούσαν το κρασί, τα κρασοπουλιά. Σιγά σιγά άρχιζαν να έχουν και κάτι συνοδευτικό του κρασιού. Οπότε τα πιάτα είναι περιορισμένα, δεν υπάρχει μεγάλη κουζίνα. Επειδή όμως το κρασί φέρνει μέθη, στα bistrots σερβίρεται και καφές για να στανιάρει κανείς.
Στα καφέ εννοείται ότι σερβίρεται καφές, αλλά και αλκοόλ και στα μεγαλύτερα και διασημότερα θα βρεις και να φας. Γενικά στη Γαλλία αποκλείεται να μη βρεις να φας.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Επειδή καμιά φορά ζορίζεται κανείς και δεν ξέρει τι να παραγγείλει από αυτά τα δυσνόητα γαλλικά μενού και συνήθως τα γαλλικά του σχολείου δεν εξυπηρετούν τέτοιους σκοπούς, καταφεύγει κανείς στην εύκολη λύση να παραγγείλει φιλέτο. Εδώ λοιπόν προσέξτε να μην παραγγείλετε filet tartar. Στην περίπτωση που το παραγγείλετε ο ωμός κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτου και ρίπτεται και ωμό ωό πάνω του μαζί με διάφορα μυρωδικά και μπαχαρικά και Tabasco (για τη ρίψη Tabasco, αλατιού, πιπεριού, ρίγανης κλπ ερωτάται ο πελάτης. Για το ωό όχι) . Οι σερβιτόροι αρνούνται με σθένος να το ψήσουν, να το τηγανίσουν, να το βάλλουν στο φούρνο κλπ και θα σας κοιτούν σα να είστε βάρβαροι αν επιμένετε να ψηθεί αυτή η λιχουδιά. Και νηστικοί θα μείνετε και θα το έχετε πληρώσει ακριβά. Θα ρωτήσετε ποίος τρώει κάτι τέτοιο; Εγώ, είναι η απάντηση και μάλιστα μετά βουλιμίας: Το αγαπημένο μου πιάτο στο Παρίσι
Μέχρι το 1765 όποιος ήθελε να φάει έξω από το σπίτι του είχε για μόνη λύσει το πανδοχείο, όπου καθόταν σε κοινή τράπεζα με άλλους συνδαιτυμόνες και έτρωγε ότι είχε φτιάξει ο πανδοχέας. Η μόνη του δυνατότητα ήταν να φάει το συγκεκριμένο πιάτο ή να μείνει νηστικός και να ψάξει αλλού για μια καλύτερη εναλλακτική. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κύριος Boulanger που την είδε αλλιώς: Καταρχήν ατομικά τραπέζια για τον καθένα, τέρμα το όλοι μαζί και αντάμα.
Έπειτα τέρμα το service à la francaise, δηλαδή ένα είδος μπουφέ όπου ο καθένας έπαιρνε ότι τον χωρούσε το πιάτο του μόνος του. Έφερε το service à la russe, δηλαδή ο σερβιτόρος σερβίρει το άδειο πιάτο του πελάτη από μια πιατέλα με φαγητό. Έτσι γίνεται δυνατό να σερβίρονται πια τρία πιάτα. Επίσης έφτιαξε και τον τιμοκατάλογο τον οποίο τον κρεμά στην είσοδο του μαγαζιού του, προκειμένου να ξέρει ο καθένας πόσο θα του στοιχίσει η πείνα του ή η λαιμαργία του. Και το όνομα αυτού του νέου θεσμού: restaurant. Όπου μέχρι εκείνη την εποχή restaurant σήμαινε ένα είδος σούπας δυναμωτικής. (Άλλωστε το ρήμα restaurer σημαίνει κατά κυριολεξία αναστηλώνω. Στηλωτική σούπα λοιπόν ήταν η πρώτη σημασία του όρου αυτού). Ο κύριος Boulanger άνοιξε το πρώτο του restaurant στην rue des Pouliers νυν rue du Louvre. Το 1782 ο μάγειρας του πρίγκηπα de Condé αναπτύσσει περαιτέρω την ιδέα του restaurant: Προτείνει στην πελατεία του να τρώνε όπως στις Βερσαλίες, με την αντίστοιχη δηλαδή χλιδή. Grand Succés: Ένα σωρό κόσμος που δεν είχε τα οικονομικά μέσα να συντηρήσει τις μεγάλες κουζίνες με το πολυπληθές προσωπικό, όπως είχαν οι αριστοκράτες της εποχής, βρήκαν τη λύση τους. Άρχισαν να συχνάζουν στα restaurants και να βρίσκονται με φίλους και να συζητούν γύρω από ένα ποτήρι κρασί και ένα πιάτο φαΐ για την οικτρή κατάσταση της χώρας τους, έτσι σιγά σιγά διαχεόντουσαν οι επαναστατικές ιδέες. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης τα restaurants αυξάνονται. Βλέπετε πέφτουν τα κεφάλια των αριστοκρατών ή για να σωθούν την κοπανάνε και οι μάγειροί τους βρίσκονται χωρίς δουλειά: Τι να κάνει αυτό το εξειδικευμένο προσωπικό; Ανοίγει restaurant με τα σερβίτσια του κόμη, μαρκησίου ή δούκα που την κοπάνησε ή έχασε το κεφάλι του. Παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης υπάρχουν καμιά εκατοστή εστιατόρια. Τα περισσότερα βρίσκονται γύρω από το Grand Palais. Τριάντα χρόνια αργότερα καταμετρώνται 3.000. Το restaurant λοιπόν είναι ένας επαναστατικός καρπός. Του αξίζει λοιπόν ένας σεβασμός. Το γαλλικό restaurant έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα: εκτός από την κοινή σάλα, υπάρχουν και άλλες αίθουσες ξεχωριστές (salles separées). Εκεί δειπνούν με την αντίστοιχη χλιδή συνήθως άνθρωποι που δεν πρέπει να ειδωθούν σε κοινή θέα μαζί.
Οι brasseries είναι οι μπυραρίες. Στην αρχή ξεκίνησαν ως μέρη που σερβίριζαν μπύρα και κάποιους μεζέδες για αυτήν. Τώρα έχουν κανονική κουζίνα, όπως και τα restaurants, αλλά σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον.
Τα bistrots είναι οι χώροι που παλιά πωλούσαν το κρασί, τα κρασοπουλιά. Σιγά σιγά άρχιζαν να έχουν και κάτι συνοδευτικό του κρασιού. Οπότε τα πιάτα είναι περιορισμένα, δεν υπάρχει μεγάλη κουζίνα. Επειδή όμως το κρασί φέρνει μέθη, στα bistrots σερβίρεται και καφές για να στανιάρει κανείς.
Στα καφέ εννοείται ότι σερβίρεται καφές, αλλά και αλκοόλ και στα μεγαλύτερα και διασημότερα θα βρεις και να φας. Γενικά στη Γαλλία αποκλείεται να μη βρεις να φας.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Επειδή καμιά φορά ζορίζεται κανείς και δεν ξέρει τι να παραγγείλει από αυτά τα δυσνόητα γαλλικά μενού και συνήθως τα γαλλικά του σχολείου δεν εξυπηρετούν τέτοιους σκοπούς, καταφεύγει κανείς στην εύκολη λύση να παραγγείλει φιλέτο. Εδώ λοιπόν προσέξτε να μην παραγγείλετε filet tartar. Στην περίπτωση που το παραγγείλετε ο ωμός κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτου και ρίπτεται και ωμό ωό πάνω του μαζί με διάφορα μυρωδικά και μπαχαρικά και Tabasco (για τη ρίψη Tabasco, αλατιού, πιπεριού, ρίγανης κλπ ερωτάται ο πελάτης. Για το ωό όχι) . Οι σερβιτόροι αρνούνται με σθένος να το ψήσουν, να το τηγανίσουν, να το βάλλουν στο φούρνο κλπ και θα σας κοιτούν σα να είστε βάρβαροι αν επιμένετε να ψηθεί αυτή η λιχουδιά. Και νηστικοί θα μείνετε και θα το έχετε πληρώσει ακριβά. Θα ρωτήσετε ποίος τρώει κάτι τέτοιο; Εγώ, είναι η απάντηση και μάλιστα μετά βουλιμίας: Το αγαπημένο μου πιάτο στο Παρίσι
