Déjà vu... (το googled για να δω πώς ακριβώς γράφεται). Αύγουστος 1998, Γλασκόβη, πρώτη μέρα από τις εφτά που πέρασα εκεί σαν απεσταλμένος της τότε εφημερίδας μου για το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τη (τους) Ρέιντζερς, βγαίνω βόλτα το απόγευμα σε κεντρικό πεζόδρομο, και τρώω μία από τις μεγαλύτερες νίλες της ζωής μου. Ένα κοριτσάκι... να ήταν 12 ετών;, να ήταν 13;, με σταματάει και με ρωτάει κάτι. Δεν καταλαβαίνω γρι, της ζητάω να επαναλάβει αυτό που είπε, το κάνει, πάλι δεν καταλαβαίνω γρι, το κοριτσάκι πιάνει το χέρι μου και μου δείχνει το ρολόι στον αριστερό καρπό... Ω ναι, το κοριτσάκι απλά με ρωτούσε τι ώρα ήταν... Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πολύ... μην πω τι, αισθάνθηκα ότι η... μια ζωή που είχα φάει σε φροντιστήρια μαθαίνοντας Αγγλικά, ήταν να την κάνω μπαλάκι και να την πετάξω στα σκουπίδια... Γ*** τα χρόοονια που έφαγα μαθαίνοντας Αγγλικά, γ*** και τα αμέτρητα χρήματα που ξόδεψαν οι δικοί μου για να με καμαρώσουν κάτοχο Proficiency. Το πήρα κατάκαρδα... Τις επόμενες ημέρες όμως, με... παρηγόρησα, διαπιστώνοντας ότι δεν ήμουν ο μόνος μη Σκοτσέζος που έφτυνε αίμα για να καταλάβει τι έλεγαν οι ντόπιοι όταν άνοιγαν το στόμα τους. Είπα τον... καημό μου σε μία Ισπανίδα που δούλευε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μου, κι εκείνη μου είπε ότι μετά από 3-4 χρόνια στη Γλασκόβη ακόμη είχε πρόβλημα να πιάσει την προφορά των... Γλασκοβιτών. Φιουυυ... Ανακούφιση...
Νωρίς σήμερα το απόγευμα πήγα για πρώτη φορά σε παραλία της Barra, της περιοχής στην οποία μένω στο Salvador, για να... λιαστώ (το ότι ΜΟΛΙΣ ΣΗΜΕΡΑ, πήγα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και άραξα, όχι απλά περπάτησα, αλλά ΚΑΘΙΣΑ στην παραλία, έχει να κάνει με ένα από τα κόμπλεξ μου, με το ότι αισθάνομαι ΠΟΛΥ άβολα σε παραλίες που είναι πήχτρα στον κόσμο, και οι παραλίες της Barra είναι σχεδόν κάθε μέρα γεμάτες, όχι απαραίτητα επειδή έχει κάθε μέρα πολύ κόσμο, αλλά επειδή είναι μικρές, και σχετικά λίγα άτομα στην άμμο τις κάνουν να φαίνονται γεμάτες. Τις ημέρες που έχει πραγματικά πολύ κόσμο, δεν μπορείς ούτε τα πόδια να απλώσεις όταν κάθεσαι στην άμμο. Ο ένας είναι πάνω στον άλλο). Ξαπλώνω, αντί να χαζεύω τις “gatinhas” (κυριολεκτικά “γατούλες”, αλλά βασικά σημαίνει... “κόμματους”) με τα μικροσκοπικά μπικινάκια τους εγώ το έριξα με τη μία στην επανάληψη της ύλης που έβγαλα την περασμένη βδομάδα (Ο ξενέρωτος, το Ο ηθελημένα κεφαλαίο), όλα ωραία και καλά (εντάξει, για να πω την πλήρη αλήθεια, κάτι κλεφτές ματιές δεξιά-αριστερά όλο κι έριχνα... Ξενέρωτος-ξενέρωτος, αλλά... έχουμε και μάτια...), μέχρι που στήθηκε μπροστά μου ένα κοριτσάκι, το πολύ 10 ετών. Κάτι με ρώτησε, μία δεν κατάλαβα, ρώτησε πάλι, αυτήν τη φορά έπιασα το “άγκουα τζι κόκο” (το... νερό της καρύδας) στο τέλος, όμως ήταν το μόνο που κατάλαβα. Ένας πιτσιρίκος που ήταν πίσω της, πήγε λίγο δεξιά, και μου έδειξε ένα φορητό ψυγειάκι που κουβαλούσε. Τότε κατάλαβα... Τα παιδιά πουλούσαν αναψυκτικά, μπίρες, και οι γονείς τους λίγο πιο πέρα είχαν πάγκο με καρύδες... Ούτε μία απλή ερώτηση ενός δεκάχρονου δεν μπορώ να καταλάβω... Κλαψ, κλαψ... Καλά τα διαβάζω, καλά τα λέω, αλλά όταν τα ακούω από τα χείλη ντόπιων, τα Πορτογαλικά στο Salvador μου φαίνονται... Κινέζικα. Tanto faz, που λένε εδώ. “Το ίδιο κάνει”. Για τον χαβαλέ μου τα κάνω τα μαθήματα, δεν ήρθα με την ψευδαίσθηση ότι σε τρεις εβδομάδες θα μάθαινα Πορτογαλικά... Η αλήθεια είναι όμως ότι ο εγωισμός μου έφαγε μία ξεγυρισμένη μπουνιά...
Κατά τα άλλα, το πρωί... την είδα Forrest Gump. Ξύπνησα, κι όπως έπαιρνα πρωινό (τι σάντουιτς με κασέρι και μορταδέλα, τι κορν φλέικς με κομμάτια μπανάνα, τι καφέδες, τι φρούτα, τι χυμούς εξωτικών φρούτων, του δίνω και καταλαβαίνει κάθε πρωί... Για τρία άτομα τρώω...), αισθάνθηκα ότι ήθελα να περπατήσω. Βγήκα, πήγα μέχρι τον φάρο, στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένο το Salvador, και μετά είπα, “δεν πηγαίνω μέχρι το πάρκο στο Campo Grande;” (μία απόσταση Σιδηροδρομικός Σταθμός-Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη. Ψιλολόι). Φθάνω στο Campo Grande, και λέω, “δεν πηγαίνω μέχρι το Pelourinho;” (άλλη τόση απόσταση, και κάτι παραπάνω). Φθάνω στο Pelourinho, και λέω, “δεν πηγαίνω μέχρι το Fonte Nova;” (το μεγαλύτερο γήπεδο στο Salvador, κλειστό εδώ και δύο χρόνια, λόγω ενός άσχημου περιστατικού. Έπεσε κατά τη διάρκεια αγώνα κομμάτι του πάνω διαζώματος κερκίδας, με πολύ λίγους- ευτυχώς- νεκρούς, και πολλούς τραυματίες). Δίπλα στο γήπεδο, υπάρχει μία lagoa, μία μικρή λίμνη, γύρω από την οποία υπάρχει διάδρομος για περιπατητές (2.600 μέτρα. Το ξέρω επειδή κάθε τρεις και λίγο βλέπεις κάτω γραμμένο “1200 μέτρα” στο “έτσι”, “1400 μέτρα” στο “αλλιώς”, λίγο πιο κάτω “1000 μέτρα” και “1600 μέτρα”, και πάει λέγοντας). Έκανα και τον γύρο της lagoa, και μετά επέστρεψα στην Barra. Για να καταλήξω, συνολικά περπάτησα μία απόσταση Σιδηροδρομικός Σταθμός-Κωνσταντινουπολίτικα-Μέγαρο Μουσικής-Σιδηροδρομικός Σταθμός. Οι Σαλονικιοί, καταλαβαίνουν. Για τους λοιπούς απλά λέω, “πολύ περπάτημα”... Δεν έτρεξα από ωκεανό σε ωκεανό όπως ο Forrest, αλλά...
Έρση, καλώς με βρήκες πάλι
. Getxowoman, πρέπει να είσαι η πιο σταθερή αναγνώστριά μου (καημένο μου...). Rosa, τέτοια γράφε μου, και η μύτη μου θα φθάσει ψηλότερα από το κούτελό μου... Γιώργο, για τη Βολιβία άκουσα τα καλύτερα από κόσμο που συνάντησα στη Γουατεμάλα και στο Μεξικό, όμως για πρακτικούς λόγους, σε αυτό το ταξίδι δεν χωράει. Αυτό το ταξίδι είναι Βραζιλία (60-70 μέρες) – Ουρουγουάη (10 μέρες) – Μπουένος Άιρες και κάτι... λοιπά Αργεντινής (10-20 μέρες) – Παραγουάη (10 μέρες). Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον Ιανουάριο θα επιστρέψω στη Νότια Αμερική (για το τρίτο κομμάτι του ταξιδιού), και τότε... Go2dbeach, με Ισπανικά στη Βραζιλία μπορείς να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει τι θέλεις (αρκεί ο ακροατής σου να έχει λίγη φαντασία, μια και ΠΟΛΛΕΣ λέξεις είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικές από γλώσσα σε γλώσσα), όμως το πρόβλημα είναι να καταλάβεις τι θα σου απαντήσουν. Είναι σαν τα phrasebooks. Μπορείς να μάθεις πώς λένε “τι ώρα είναι το επόμενο λεωφορείο για το Ρίο;”, όμως άντε να καταλάβεις το “στις πέντε το απόγευμα, όμως σήμερα οι οδηγοί έχουν απεργία, έχουμε συμπιέσει τα δρομολόγια, τα εισιτήρια για το λεωφορείο των πέντε έχουν εξαντληθεί, και το επόμενο λεωφορείο θα φύγει στις έντεκα το βράδυ”... See my point? Last, RTW, τα Πορτογαλικά ίσως δε σου αρέσουν επειδή είναι πολύ... nasal. Οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι αστειεύονται λέγοντας ότι ακούγοντάς τους κανείς να μιλάει έχει την εντύπωση ότι όλοι τους είναι μονίμως κρυωμένοι...
Υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ ήχοι που παραπέμπουν σε άτομο που έχει βουλωμένη μύτη... Έλα όμως στη Βραζιλία, άκουσε γυναίκα να σου μιλάει Πορτογαλικά, και... εεεεεμμμ, ίιιιισως αλλάξεις γνώμη... ;-)
Go2dbeach (ναι, ξανά), μια και σε βλέπω να ψήνεσαι, δώσε βάση... Ξέρεις τι είναι propina στα Ισπανικά. Στα Πορτογαλικά, η... ισπανική propina λέγεται gorjeta (γκο-χ-Ζέτα, παχύ Ζ, χ ξεψυχισμένο). Propina ΥΠΑΡΧΕΙ στα Πορτογαλικά, αλλά δεν είναι το τιπ, παρά τα χρήματα που δίνεις σε κάποιον για να τον δωροδοκήσεις
. Πολύ σημαντικό το να ξέρεις τη διαφορά μιλώντας με κρατικό υπάλληλο...
Όσο για το apellido, που εδώ γράφεται apelido, μην πατάς την μπανανόφλουδα... Δεν είναι το επίθετο, αλλά το χαϊδευτικό! Όσο για μία γυναίκα embarazada, σε ισπανόφωνη χώρα μπορεί να περιμένει παιδί (έγκυος γαρ), στη Βραζιλία όμως embaraçada (η προφορά είναι όμοια σε ποσοστό 80-90%. Το em στα Πορτογαλικά είναι nasal, και το d ντ, όχι κάτι μεταξύ ντ και δ) είναι το αντίστοιχο του embarrassed στα Αγγλικά. Καμίιια σχέση... Μου φαίνεται ότι εκεί στην Ιβηρική οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι έμπλεξαν -γλωσσικά- τα μπούτια τους σε κάποια φάση της Ιστορίας...