Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[romantic woman]

Ωραία αφήγηση!εγώ πρώτη φορά σε ..¨".διαβάζω"και μαθαίνω ότι είσαι και από την πόλη μου!πάντως σας θαυμάζω όσους παίρνετε μια τέτοια απόφαση...ν αλλάξετε ζωή και να γυρίσετε τον κόσμο!
Να περνάς καλά και περιμένουμε συνέχεια...!

 

[vagantos]

Όμορφη ιστορία και πολύ ζωντανή αφήγηση.
Απολαυστική η Βραζιλία σε όλα τα επίπεδα.

 

[getxowoman]

Δημητρη για αλλη μια φορα "γραφεις" με τις φρεσκες ανταποκρισεις σου!! Καλη συνεχεια στο ταξιδι σου στο νοτιο ημισφαιριο και σε βλεπω σε κανενα μηνα να μας λες πωπω ζεστες που εχει εκει και εγω θα τραβαω τα μαλλια μου για τη βροχη που θα τρωω!!!

Μου αρεσει και που μας κανεις και μαθηματα προφορας πορτογαλικων!!! Κραταω σημειωσεις!

Have fun!

 

[10900km]

Jorgia, βροχή, και porra. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που θα φέρνω στο μυαλό μου όσο ζω, κάθε φορά που θα θυμάμαι το προχθεσινό παιχνίδι της Βραζιλίας με τη Χιλή. Jorgia είναι το όνομα του αγγέλου (λόγω καλοσύνης, γλυκύτητας, και ομορφιάς προσώπου) που μου άνοιξε τις πόρτες τού Pituaçu, του σταδίου εδώ στο Salvador όπου φιλοξενήθηκε προχθές το παιχνίδι. Κάνουμε παρέα από την πρώτη μέρα μου στο Salvador, τη μέρα που εγώ λιποψύχησα μετά από έξι ώρες στην ουρά, περιμένοντας να αγοράσω εισιτήριο, εκείνη επέμεινε και... ανταμείφθηκε μετά από δώδεκα ώρες (παρακαλώ!), μία μέρα βρεθήκαμε, της φάνηκα στενοχωρημένος (ήμουν λίγο), μεταξύ άλλων μιλήσαμε και για το παιχνίδι, και την επομένη που βρεθήκαμε ξανά μου είπε ότι ήθελε να με κάνει να χαμογελάσω, κι ότι σκέφτηκε να μου δώσει το εισιτήριό της(!). Είτε το πιστεύετε είτε όχι, τη χειρονομία της την κατατάσσω στο top 10 των πιο γλυκών κινήσεων που έχει κάνει κόσμος για μένα... Δεν πίστευα στ' αυτιά μου...
“Βροχή”, επειδή έφαγα τη βροχή του αιώνα την ημέρα που πέρασα ώωωρες στην ουρά, ελπίζοντας να βρω εισιτήριο, και προχθές στο γήπεδο έφαγα τη βροχή της χιλιετηρίδας. Ήμουν στο γήπεδο από τις έξι (μη χάσω), ενώ το παιχνίδι άρχιζε στις δέκα παρά τέταρτο. Με την επίσημη “Brasil” φανέλα μου (για να είμαι στο... πνεύμα της ημέρας), με τις φωτογραφικές μηχανές μου, με, με, όλα όμορφα κι ωραία, μόνο που τη στιγμή που κάθισα άρχισε να βρέχει, και ουσιαστικά δεν σταμάτησε να βρέχει μέχρι και την ώρα που επέστρεψα στο χόστελ μου. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες το πρωί σηκώθηκα συναχωμένος...
Όσο για το “porra!”, είναι η λέξη που άκουσα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο γήπεδο. Ώρες-ώρες είχα την αίσθηση ότι οι Βραζιλιάνοι τριγύρω μου συμμετείχαν σε διαγωνισμό, “πες τη λέξη porra! όσες περισσότερες φορές μπορείς, και κέρδισε ένα ταξίδι στη Νότια Αφρική για να δεις τη Βραζιλία στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου”. Θέτοντάς το λεπτά, εξηγώ ότι porra είναι το σπέρμα. Θέτοντάς το λιγότερο λεπτά, απλά αναφέρω ότι pôr (από το οποίο συμπεραίνω ότι προέρχεται το “porra”) στα Πορτογαλικά είναι η λέξη “χύνω, ρίχνω” (χυμό στο ποτήρι, για παράδειγμα)...
Κατά τα άλλα, ήταν εμπειρία ζωής για μένα. Περίπου 35.000 Βραζιλιάνοι (φίσκα το γήπεδο, αλλά μικρό ρε γαμώτο...), όλοι ντυμένοι στα κίτρινα (κυρίως), στα πράσινα και στα μπλε (λιγότερο), πολλοί με σημαίες της Bahia (της Πολιτείας με πρωτεύουσα το Salvador), κόρνες, βαμμένα πρόσωπα, λαμπερά χαμόγελα (οι Βραζιλιάνοι περιποιούνται σαν τρελοί τα δόντια τους, παρεμπιπτόντως), τραγούδια, μουσική (ρίξτε μια ματιά στο YouTube στο βίντεο κλιπ του “They don't really care about us”, του Μάικλ Τζάκσον, τη βερσιόν με την μπάντα Olodum, βίντεο κλιπ που είναι γυρισμένο κυρίως στο Pelourinho, το ιστορικό κέντρο του Salvador, και θα δείτε τι μουσική ακούσαμε πριν το παιχνίδι, σε ένα ημίωρο σώου), όμορφοι άνθρωποι, και φυσικά έξι γκολ, πολλά πανηγύρια, όμορφη-όμορφη-όμορφη ατμόσφαιρα, παρά την εκνευριστική, από ένα σημείο και μετά, βροχή...
Επειδή έχουν περάσει πολλές ημέρες από το προηγούμενο κείμενό μου, κι επειδή δεν θέλω να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα, θα μεταφέρω απλά μερικές εικόνες που επιβεβαιώνουν, μερικώς, κάποιες... ταμπέλες που συνοδεύουν τους Βραζιλιάνους. Λένε για παράδειγμα ότι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ θρήσκοι... Μετά το 1-3 της Βραζιλίας στην Αργεντινή, το Σάββατο το βράδυ, οι παίκτες της “παρέλασαν” μπροστά από την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού που είχε τα δικαιώματα κάλυψης του αγώνα στη Βραζιλία, κι είχε συνεργείο στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου. Δεν υπήρχε ούτε ένας παίκτης που να μην ανέφερε έστω μία φορά τις λέξεις “graças a Deus” (δόξα Τω Θεώ, ή Τον Θεό. Διαλέγετε και παίρνετε). Τις προάλλες δε, ήμουν στο δωμάτιό μου, η κοπελίτσα που καθάριζε ταυτόχρονα τραγουδούσε κάτι που κάθε στίχος του τελείωνε σε “te amo”, “σε αγαπώ”, μου ακούστηκε συμπαθητικό... τραγουδάκι, την έβαλα να μου γράψει τον τίτλο και το όνομα του καλλιτέχνη, κι εκείνη με έστειλε σε ένα κατάστημα με εκκλησιαστικά είδη στο Pelourinho για να αγοράσω το CD. Η κοπελίτσα δεν τραγουδούσε με πάθος κάποια τελευταία... λαϊκή επιτυχία, αλλά ένα κομμάτι από αυτά που τραγουδάνε οι Ευαγγελιστές στις εκκλησίες τους...
Λένε ότι οι Βραζιλιάνοι είναι “μεγάλα παιδιά”, ότι συμπεριφέρονται σαν παιδιά, ακόμη και στα... “50 βάλε” τους. Τις προάλλες χάζευα ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου στην άμμο, σε κοντινή παραλία. Ομοιόμορφες εμφανίσεις οι μεν και οι δε, μέχρι και διαιτητή είχαν, και τελικά κατάλαβα ότι το παιχνίδι ήταν στα πλαίσια πρωταθληματακίου μεταξύ γειτονιών. Οι τύποι που έχαναν, όταν έμειναν πολύ πίσω στο σκορ, απλά... τα παράτησαν. Οι αντίπαλοί τους και ο διαιτητής πήγαν να τους πείσουν, είχε ακόμη χρόνο το παιχνίδι, όμως οι... κλαψιάρηδες ηττημένοι έβαλαν την ουρά στα σκέλια και την κοπάνησαν... Είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι αν εκείνη τη μέρα ήμουν σε γειτονιά του Μπουένος Άιρες κι έπαιζαν Αργεντίνοι, κι όχι κάπου στο Salvador, βλέποντας Βραζιλιάνους, το παιχνίδι θα είχε λήξει κανονικά, στην ώρα του, κι ότι οι ηττημένοι μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο θα το πάλευαν το παιχνίδι...
Λένε ότι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ περήφανοι, ατομικά και συλλογικά, κι ότι δεν σηκώνουν πολλά-πολλά όταν θίγεται η περηφάνια τους. Κατά τη διάρκεια του αγώνα που ανέφερα προηγουμένως, ένας “κίτρινος” είχε τη... φαεινή ιδέα να περάσει την μπάλα κάτω από τα πόδια ενός “μπλε”. Το πέτυχε, όμως ο μπλε του... αφιέρωσε μία κλοτσιά που ο κίτρινος θα τη θυμάται για πολύ καιρό. Η πλάκα είναι ότι ο μπλε όχι μόνο δε ζήτησε συγγνώμη, αλλά πήγε να βγει κι από πάνω, δείχνοντας στον κίτρινο τη γυναίκα και τα παιδιά του που κάθονταν σε έναν βράχο και παρακολουθούσαν το παιχνιδάκι. Ήταν σαν να του έλεγε, “με έκανες ρεζίλι μπροστά στη γυναίκα και στα παιδιά μου. Τι ήθελες; Να το αφήσω να περάσει έτσι;” Η ακόμη μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι ο κίτρινος όχι μόνο δεν τσατίστηκε με την κλοτσιά που έφαγε, όχι μόνο δεν τρελάθηκε που ο μπλε πήγε να βγει από πάνω, αλλά σχεδόν ζήτησε συγγνώμη, λέγοντας ότι δεν είχε σκοπό να περάσει την μπάλα κάτω από τα πόδια του μπλε, ότι απλά... συνέβη, έτσι όπως προσπάθησε να τον περάσει...
Two weeks down, one to go. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θα πάω μετά την τρίτη βδομάδα μου στο Salvador. Φλερτάρω με διάφορες ιδέες...Όποιος θέλει, ρίχνει κι άλλη. Καλοδεχούμενη θα είναι.
Κλείνοντας, romantic woman, θέμα θαυμασμού στη δική μου περίπτωση δεν τίθεται, μια και δεν έκανα κάτι αξιοθαύμαστο. Δεν παραιτήθηκα από τη δουλειά μου (κίνηση που θα έδειχνε κότσια), απλά... “λιποτάκτησα” από τη Θεσσαλονίκη όταν έκλεισε η εφημερίδα στην οποία δούλευα. Η μοίρα έκανε τη βρόμικη δουλειά, εγώ απλά έκανα την εύκολη... Vagantos και getxowoman, muito obrigado. Όσο για τις ζέστες και τις βροχές, εδώ έχουμε κάθε μέρα 28-29 βαθμούς, και ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία την... άνοιξη, μια και τυπικά αυτήν τη στιγμή εδώ έχουμε ακόμη χειμώνα. Τέτοιους “χειμώνες” να είχαμε και στη Θεσσαλονίκη, και τι στον κόσμο...

 

[ΕΡΣΗ]

Τι ωραια να πιανω σιγα σιγα ξανα το νημα της αφηγησης σου. Χαιρομαι που συνεχιζεις...

 

[getxowoman]

Απολαυστικος για αλλη μια φορα!


Have fun!

 

[Rosa]

Να πω κι εγώ ξανά ένα ευχαριστώ, Δημήτρη! Απ' όπου κι αν γράφεις, ό,τι κι αν γράφεις, δε χορταίνω να σε διαβάζω!!!

 

[Yorgos]

Απολαυστικός όντως.

Ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θα πάω μετά την τρίτη βδομάδα μου στο Salvador. Φλερτάρω με διάφορες ιδέες...Όποιος θέλει, ρίχνει κι άλλη. Καλοδεχούμενη θα είναι.

Η Βολιβία είναι δίπλα, πολύ φτηνή και απίστευτο φολκλόρ. Το κάτι άλλο.

 

[go2dbeach]

Το σημερινο βροχερο επεισοδιο ταιριαζει με τον καιρο σημερα..αλλα δυστυχως οι ομοιοτητες σταματουν εδω
Μα καλα , μονο 4 τραγουδια απο την Ivete?? Τη γνωρισα μεσω του Alejandro Sanz απο ενα live που εμφανιστηκαν μαζι και μου αρεσε πολυ , αλλα δεν ηξερα οτι ειναι Βραζιλιανα μεχρι που το διαβασα απο σενα :roll:
Να περνας καλα και να μας τροφοδοτεις με εικονες αλλα και με μαθηματα πορτογαλικων αν και δεν καταλαβαινω και πολλα .

Υ.Γ. 10900 ή και Yorgos: Καποιος που δε μιλαει πορτογαλικα μπορει να επιβιωσει στη Βραζιλια αν μιλαει ισπανικα? Αλλιως τρεχω για μπιζελια και φραουλες και αρχιζω μαθηματα!

 

[RTW]

.....έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...

Την έψαξα στο YouTube κ έχεις δίκιο ..είναι φοβερή! Θα την έχω στα υπόψιν - αν κ τα πορτογαλικά ανέκαθεν δεν μου ηχούσαν ωραία αλλά ΟΚ, αντέχονται κάπως στα τραγούδια
καλή συνέχεια όπου κ αν βρεθείς μετά....

 

[10900km]

Déjà vu... (το googled για να δω πώς ακριβώς γράφεται). Αύγουστος 1998, Γλασκόβη, πρώτη μέρα από τις εφτά που πέρασα εκεί σαν απεσταλμένος της τότε εφημερίδας μου για το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τη (τους) Ρέιντζερς, βγαίνω βόλτα το απόγευμα σε κεντρικό πεζόδρομο, και τρώω μία από τις μεγαλύτερες νίλες της ζωής μου. Ένα κοριτσάκι... να ήταν 12 ετών;, να ήταν 13;, με σταματάει και με ρωτάει κάτι. Δεν καταλαβαίνω γρι, της ζητάω να επαναλάβει αυτό που είπε, το κάνει, πάλι δεν καταλαβαίνω γρι, το κοριτσάκι πιάνει το χέρι μου και μου δείχνει το ρολόι στον αριστερό καρπό... Ω ναι, το κοριτσάκι απλά με ρωτούσε τι ώρα ήταν... Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πολύ... μην πω τι, αισθάνθηκα ότι η... μια ζωή που είχα φάει σε φροντιστήρια μαθαίνοντας Αγγλικά, ήταν να την κάνω μπαλάκι και να την πετάξω στα σκουπίδια... Γ*** τα χρόοονια που έφαγα μαθαίνοντας Αγγλικά, γ*** και τα αμέτρητα χρήματα που ξόδεψαν οι δικοί μου για να με καμαρώσουν κάτοχο Proficiency. Το πήρα κατάκαρδα... Τις επόμενες ημέρες όμως, με... παρηγόρησα, διαπιστώνοντας ότι δεν ήμουν ο μόνος μη Σκοτσέζος που έφτυνε αίμα για να καταλάβει τι έλεγαν οι ντόπιοι όταν άνοιγαν το στόμα τους. Είπα τον... καημό μου σε μία Ισπανίδα που δούλευε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μου, κι εκείνη μου είπε ότι μετά από 3-4 χρόνια στη Γλασκόβη ακόμη είχε πρόβλημα να πιάσει την προφορά των... Γλασκοβιτών. Φιουυυ... Ανακούφιση...
Νωρίς σήμερα το απόγευμα πήγα για πρώτη φορά σε παραλία της Barra, της περιοχής στην οποία μένω στο Salvador, για να... λιαστώ (το ότι ΜΟΛΙΣ ΣΗΜΕΡΑ, πήγα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και άραξα, όχι απλά περπάτησα, αλλά ΚΑΘΙΣΑ στην παραλία, έχει να κάνει με ένα από τα κόμπλεξ μου, με το ότι αισθάνομαι ΠΟΛΥ άβολα σε παραλίες που είναι πήχτρα στον κόσμο, και οι παραλίες της Barra είναι σχεδόν κάθε μέρα γεμάτες, όχι απαραίτητα επειδή έχει κάθε μέρα πολύ κόσμο, αλλά επειδή είναι μικρές, και σχετικά λίγα άτομα στην άμμο τις κάνουν να φαίνονται γεμάτες. Τις ημέρες που έχει πραγματικά πολύ κόσμο, δεν μπορείς ούτε τα πόδια να απλώσεις όταν κάθεσαι στην άμμο. Ο ένας είναι πάνω στον άλλο). Ξαπλώνω, αντί να χαζεύω τις “gatinhas” (κυριολεκτικά “γατούλες”, αλλά βασικά σημαίνει... “κόμματους”) με τα μικροσκοπικά μπικινάκια τους εγώ το έριξα με τη μία στην επανάληψη της ύλης που έβγαλα την περασμένη βδομάδα (Ο ξενέρωτος, το Ο ηθελημένα κεφαλαίο), όλα ωραία και καλά (εντάξει, για να πω την πλήρη αλήθεια, κάτι κλεφτές ματιές δεξιά-αριστερά όλο κι έριχνα... Ξενέρωτος-ξενέρωτος, αλλά... έχουμε και μάτια...), μέχρι που στήθηκε μπροστά μου ένα κοριτσάκι, το πολύ 10 ετών. Κάτι με ρώτησε, μία δεν κατάλαβα, ρώτησε πάλι, αυτήν τη φορά έπιασα το “άγκουα τζι κόκο” (το... νερό της καρύδας) στο τέλος, όμως ήταν το μόνο που κατάλαβα. Ένας πιτσιρίκος που ήταν πίσω της, πήγε λίγο δεξιά, και μου έδειξε ένα φορητό ψυγειάκι που κουβαλούσε. Τότε κατάλαβα... Τα παιδιά πουλούσαν αναψυκτικά, μπίρες, και οι γονείς τους λίγο πιο πέρα είχαν πάγκο με καρύδες... Ούτε μία απλή ερώτηση ενός δεκάχρονου δεν μπορώ να καταλάβω... Κλαψ, κλαψ... Καλά τα διαβάζω, καλά τα λέω, αλλά όταν τα ακούω από τα χείλη ντόπιων, τα Πορτογαλικά στο Salvador μου φαίνονται... Κινέζικα. Tanto faz, που λένε εδώ. “Το ίδιο κάνει”. Για τον χαβαλέ μου τα κάνω τα μαθήματα, δεν ήρθα με την ψευδαίσθηση ότι σε τρεις εβδομάδες θα μάθαινα Πορτογαλικά... Η αλήθεια είναι όμως ότι ο εγωισμός μου έφαγε μία ξεγυρισμένη μπουνιά...
Κατά τα άλλα, το πρωί... την είδα Forrest Gump. Ξύπνησα, κι όπως έπαιρνα πρωινό (τι σάντουιτς με κασέρι και μορταδέλα, τι κορν φλέικς με κομμάτια μπανάνα, τι καφέδες, τι φρούτα, τι χυμούς εξωτικών φρούτων, του δίνω και καταλαβαίνει κάθε πρωί... Για τρία άτομα τρώω...), αισθάνθηκα ότι ήθελα να περπατήσω. Βγήκα, πήγα μέχρι τον φάρο, στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένο το Salvador, και μετά είπα, “δεν πηγαίνω μέχρι το πάρκο στο Campo Grande;” (μία απόσταση Σιδηροδρομικός Σταθμός-Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη. Ψιλολόι). Φθάνω στο Campo Grande, και λέω, “δεν πηγαίνω μέχρι το Pelourinho;” (άλλη τόση απόσταση, και κάτι παραπάνω). Φθάνω στο Pelourinho, και λέω, “δεν πηγαίνω μέχρι το Fonte Nova;” (το μεγαλύτερο γήπεδο στο Salvador, κλειστό εδώ και δύο χρόνια, λόγω ενός άσχημου περιστατικού. Έπεσε κατά τη διάρκεια αγώνα κομμάτι του πάνω διαζώματος κερκίδας, με πολύ λίγους- ευτυχώς- νεκρούς, και πολλούς τραυματίες). Δίπλα στο γήπεδο, υπάρχει μία lagoa, μία μικρή λίμνη, γύρω από την οποία υπάρχει διάδρομος για περιπατητές (2.600 μέτρα. Το ξέρω επειδή κάθε τρεις και λίγο βλέπεις κάτω γραμμένο “1200 μέτρα” στο “έτσι”, “1400 μέτρα” στο “αλλιώς”, λίγο πιο κάτω “1000 μέτρα” και “1600 μέτρα”, και πάει λέγοντας). Έκανα και τον γύρο της lagoa, και μετά επέστρεψα στην Barra. Για να καταλήξω, συνολικά περπάτησα μία απόσταση Σιδηροδρομικός Σταθμός-Κωνσταντινουπολίτικα-Μέγαρο Μουσικής-Σιδηροδρομικός Σταθμός. Οι Σαλονικιοί, καταλαβαίνουν. Για τους λοιπούς απλά λέω, “πολύ περπάτημα”... Δεν έτρεξα από ωκεανό σε ωκεανό όπως ο Forrest, αλλά...
Έρση, καλώς με βρήκες πάλι . Getxowoman, πρέπει να είσαι η πιο σταθερή αναγνώστριά μου (καημένο μου...). Rosa, τέτοια γράφε μου, και η μύτη μου θα φθάσει ψηλότερα από το κούτελό μου... Γιώργο, για τη Βολιβία άκουσα τα καλύτερα από κόσμο που συνάντησα στη Γουατεμάλα και στο Μεξικό, όμως για πρακτικούς λόγους, σε αυτό το ταξίδι δεν χωράει. Αυτό το ταξίδι είναι Βραζιλία (60-70 μέρες) – Ουρουγουάη (10 μέρες) – Μπουένος Άιρες και κάτι... λοιπά Αργεντινής (10-20 μέρες) – Παραγουάη (10 μέρες). Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον Ιανουάριο θα επιστρέψω στη Νότια Αμερική (για το τρίτο κομμάτι του ταξιδιού), και τότε... Go2dbeach, με Ισπανικά στη Βραζιλία μπορείς να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει τι θέλεις (αρκεί ο ακροατής σου να έχει λίγη φαντασία, μια και ΠΟΛΛΕΣ λέξεις είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικές από γλώσσα σε γλώσσα), όμως το πρόβλημα είναι να καταλάβεις τι θα σου απαντήσουν. Είναι σαν τα phrasebooks. Μπορείς να μάθεις πώς λένε “τι ώρα είναι το επόμενο λεωφορείο για το Ρίο;”, όμως άντε να καταλάβεις το “στις πέντε το απόγευμα, όμως σήμερα οι οδηγοί έχουν απεργία, έχουμε συμπιέσει τα δρομολόγια, τα εισιτήρια για το λεωφορείο των πέντε έχουν εξαντληθεί, και το επόμενο λεωφορείο θα φύγει στις έντεκα το βράδυ”... See my point? Last, RTW, τα Πορτογαλικά ίσως δε σου αρέσουν επειδή είναι πολύ... nasal. Οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι αστειεύονται λέγοντας ότι ακούγοντάς τους κανείς να μιλάει έχει την εντύπωση ότι όλοι τους είναι μονίμως κρυωμένοι... Υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ ήχοι που παραπέμπουν σε άτομο που έχει βουλωμένη μύτη... Έλα όμως στη Βραζιλία, άκουσε γυναίκα να σου μιλάει Πορτογαλικά, και... εεεεεμμμ, ίιιιισως αλλάξεις γνώμη... ;-)
Go2dbeach (ναι, ξανά), μια και σε βλέπω να ψήνεσαι, δώσε βάση... Ξέρεις τι είναι propina στα Ισπανικά. Στα Πορτογαλικά, η... ισπανική propina λέγεται gorjeta (γκο-χ-Ζέτα, παχύ Ζ, χ ξεψυχισμένο). Propina ΥΠΑΡΧΕΙ στα Πορτογαλικά, αλλά δεν είναι το τιπ, παρά τα χρήματα που δίνεις σε κάποιον για να τον δωροδοκήσεις . Πολύ σημαντικό το να ξέρεις τη διαφορά μιλώντας με κρατικό υπάλληλο... Όσο για το apellido, που εδώ γράφεται apelido, μην πατάς την μπανανόφλουδα... Δεν είναι το επίθετο, αλλά το χαϊδευτικό! Όσο για μία γυναίκα embarazada, σε ισπανόφωνη χώρα μπορεί να περιμένει παιδί (έγκυος γαρ), στη Βραζιλία όμως embaraçada (η προφορά είναι όμοια σε ποσοστό 80-90%. Το em στα Πορτογαλικά είναι nasal, και το d ντ, όχι κάτι μεταξύ ντ και δ) είναι το αντίστοιχο του embarrassed στα Αγγλικά. Καμίιια σχέση... Μου φαίνεται ότι εκεί στην Ιβηρική οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι έμπλεξαν -γλωσσικά- τα μπούτια τους σε κάποια φάση της Ιστορίας...

 

[Yorgos]

Δε γίνεται να σε πείσω, αλλά οι 10 μέρες στην Παραγουάη κι άλλες τόσες στην Ουρουγουάη είναι αμαρτία από το Θεό όταν αφήνεις τη Βολιβία έξω... Η Βολιβία είναι το Περού στο πιο ανεξερεύνητο (αλλά και με μηδαμινές υποδομές), έχει τρελή φύση, απίστευτα χωριά, τους αυθεντικότερους Ινδιάνους στην ήπειρο, είναι πάμφθηνη και είναι και ο παράδεισος του κάθε ερασιτέχνη Indiana Jones. Στην Ουρουγουάη έχω πάει πολύ λίγο και στην Παραγουάη ακόμη λιγότερο, αλλά δε με τράβηξαν και για παραπάνω. Το ότι γράφω από τη Βολιβία είναι απλή σύμπτωση...

Συνέχισε το γράψιμο, γράφεις καταπληκτικά κατά τη γνώμη μου, δύσκολα κάθομαι να διαβάσω ολόκληρες ιστορίες όταν είναι μεγάλες, η δικιά σου έχει "κάτι", είναι ανάμεσα σε ταξίδι και ζωή εκτός χωρίς αυτό το εξυπνακίστικο που έχουμε πολλοί εδώ μέσα. Εύγε νέε μου.