Αποφασίζουμε μέσα σε λίγα λεπτά να πάρουμε το μετρό και έπειτα ricksaw ώστε να πάμε σε έναν άλλο σταθμό τρένου να προλάβουμε το τρένο των 7.10 για Άγκρα.
Η ώρα είναι ήδη περασμένες 6 και ξεκινά αγώνας δρόμου να προλάβουμε το τρένο.
Προσπαθούμε να βγούμε όσο πιο γρήγορα από το μετρό να προλάβουμε το τρένο.
Η έξοδος όμως έχει διαδικασία.
Η μπλε μάρκα που πήρα έναντι λίγων ρουπίων αρχικά και βρέθηκε μες τη βαλίτσα μου ως σουβενιρ είναι απαραίτητη για την έξοδό μου.Ψάχνω απεγνωσμένα παντού.Ταυτόχρονα παρακαλάω τον υπάλληλο να με αφήσει να περάσω.
Τελικά την βρίσκω και τρέχω στις σκάλες μαζί με τους άλλους έχοντας ένα σάκο στην πλάτη και έναν μικρό στο στήθος.
Ο μικρός σάκος σκίζεται και πέφτει κάτω.Τον μαζεύω γρήγορα και συνεχίζω το τρέξιμο προς την έξοδο του μετρό μαζί με τους άλλους.
Κατεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλιά να εντοπίσουμε ricksaw.
Τους φωνάζω τρέχοντας ότι τα τελευταία σκαλιά θα πρέπει να τα κατεβούμε ήρεμα γιατί αν μας δουν οι οδηγοί να τρέχουμε θα μας χτυπήσουν στο ψαχνό και τα παζάρια θα μας έπαιρναν περισσότερη ώρα από το να χάσουμε ένα λεπτό στις σκάλες και να τις κατεβούμε με ηρεμία.
Στα τελευταία 4 σκαλία κατεβαίνουμε σε κατάσταση αναισθησίας.Μόνο που δεν σφυράμε αδιάφορα,θέλω να βάλω τα γέλια αλλά συγκεντρώνομαι και περιμένω να δω πόση ώρα θα κάνουμε.Μέσα σε 1 λεπτό έχουμε κλείσει ricksaw σε πολύ καλη τιμή και πηγένουμε προς τον σταθμό.Η ώρα είναι σχεδόν 7 .
Μέσα στο μετρό το δεύτερο τρένο που περιμέναμε είχε καθυστερήσει αρκετά.Είχαμε βρει την ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για την καινούρια Ιταλίδα φίλη μας και να πούμε λίγα και μεις για τους εαυτούς μας.
Η Ελένα εδώ και δύο μήνες βρίσκεται ανάμεσα σε Κεράλα και Γκόα στην περιοχή Carnataka.Έμενε με μια οικογένεια και μαζί με μια άλλη εθελόντρια στο ίδιο σπίτι ,μάλιστα με την δεύτερη εθελόντρια μοιράζοταν το ίδιο δωμάτιο ,πράγμα που όπως μου είπε αργότερα στο τρένο ,την κούρασε κάπως.
Είχε 4 μήνες άδεια από τη δουλεία της στα ιταλικά ταχυδρομεία ,έτσι αποφάσισε να γίνει εθελόντρια και παράλληλα να ταξιδέψει Ινδία, Νεπάλ και Λάος.
Ήταν τρίτη φορά στην Ινδία και πραγματικά την είχε λατρέψει.
Η διαδρομή με το ricksaw είναι το συνηθισμένο τοπίο.Καπνοί ,ομίχλη,κατασκευές ,σκαψίματα για αγωγούς ,δέντρα, ερημιά και ricksaw.
Απολαμβάνω πολύ το ξημέρωμα με αυτή τη μορφή είναι ένας γλυκός εφιάλτης.Γκρίζα ατμόσφαιρά που δεν με ενοχλεί πια ,απλά περιβάλει την αγωνία μου να προλάβω το τρένο.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι... ,αυτό έχω να χαρώ και θα έτσι θα είναι...γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα εκεί..και παναθεμά με, μ'αρέσει.
Φθάνουμε στον σταθμό.Είναι πιο αξιοπρεπής από τον πρώτο.
Τρέχουμε στην έκδοση εισητηρίων .Ο καθένας πηγαίνει σε διαφορετικό γκισέ για ευνόητους λόγους.
Η υπάλληλος που έχω μπροστά μου ξέρει 4 ίσως 5 λέξεις αγγλικών.Παρόλα αυτά συνεννοούμαστε μια χαρά ακόμα και όταν άρχισε να συννενοείται με τον Αμερικάνο και την Ιταλίδα τους έκανα το διερμηνέα.Πως το κατάφερα αυτό δεν ξέρω .Το τρένο μας σύμφωνα με την υπάλληλο στο γκισέ φεύγει 9.20 γιατί έχει καθυστέρηση .
Όλος ο σταθμός υποστηρίζει ότι το τρένο φεύγει στις 11,ακόμα και κάποιοι υπάλληλοι του τρένου σε άλλο γραφείο .
Απελπιζόμαστε και ρωτάμε στην άλλη άκρη του σταθμού σε άλλη έκδοση εισητηρίων ,ίσως να ήταν το reservation.Δεν ήξεραν και δεν ήθελαν να ασχοληθούν μαζί μας.
Έχουμε την απορία αν πρεπει να αλλάξουμε τα εισητήριά μας ή αν μπορούμε να μπούμε στο τρένο με τα ίδια.1700 ρούπιες 2 εισητήρια τρένου α' θέσης δεν θα τα σκίζαμε τοσο εύκολα.
Η Ελένα βγάζει ένα φθηνό εισητήριο για Αγκρα έναντι 70 ρουπίων για το τρένο που φεύγει 9.20 ή 11, μάλλον από την πλατφόρμα 5 ....!
Αποφασίζουμε να πάμε για καφέ στο αντίστοιχο Έβερεστ του σταθμού.Καφεδάκι ,ινδικό φαγητό και κουβεντούλα.
Τρώμε χαζεύοντας ομαδικώς τον Lonely Planet και συζητώντας άσχετα θέματα.Οι μαιμούδες στο σταθμό παίζουν μεταξύ τους και από ότι μου είπε μετα από λίγες μέρες ο Αμερικάνος,κυνηγούσαν και τα σκυλία του σταθμού.
Μετά από λίγη ώρα ο φίλος μας πηγαίνει να δοκιμάσει την τύχη του και να αλλάξει τα εισητήρια.
Επιστρέφει χαρούμενος με τα χρηματά μας στο χέρι.
Του προτείνω να βγάλουμε και μεις τα εισητήριά μας για Άγκρα και να ταξιδέψουμε μαζί με την Ελένα.
Χωρίς καθυστέρηση φεύγουμε όλοι μαζί και πάμε στην υπάλληλο που είχε βγάλει τα εισητήρια η Ιταλίδα φίλη μας .
Κρατώ τον καφέ στο χερί και προχωρώ με τους σάκους μου.
Τα παιδιά με κοιτούν όλο περιέργεια χωρίς να μιλούν και τότε καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά που πίναμε καφέ με τον Αμερικάνο μου έβαζε γκάζια να φύγουμε γρήγορα.
Τους εξηγώ ότι είναι ελληνική συνήθεια ο καφές να πίνεται σε καφετέρειες με φίλους καπνίζοντας και συζητώντας.
Δεν είναι σφηνάκι για μας ο καφές αλλά τρόπος διασκέδασης και μια καλή αφορμή να τα πεις με φίλους για ώρες.
Μερικές φορές κυκλοφορούμε με τον καφέ στο χέρι και αρνούμαστε να τον πετάξουμε γιατί θέλουμε να κάνουμε άλλο ένα τσιγάρο...!
Δεν μου ξαναείπαν τίποτα και δεν ξανακοίταξαν περίεργα όταν συνέχισα να κρατάω τα ποτηράκια με το chai, αργότερα στο τρένο για ώρα.
Βγάζουμε τα εισητήρια ξαναρωτάμε την ώρα και την πλατφόρμα και η υπάλληλος εκνευρισμένη μας απάντα ότι φεύγει γύρω στις 9 από την πλατφόρμα 5.
Η Ελένα προτείνει να πάμε στην πλατφόρμα και να περιμένουμε όσο χρειαστεί.Επικρατεί η άποψη ότι το τρένο φεύγει 11 και το λένε όλοι.Όχι μόνο οι καλοθελητές που θέλουν να σε αποπροσανατολίσουν αλλά και υπάλληλοι ,συνταξιδιώτες και άτομα που δουλεύουν στο σταθμό.Οι πάντες υποστηρίζουν ότι το τρένο δεν φεύγει στις 9.
Βρίσκουμε ένα μικρό κάρο στην πλατφόρμα και καθόμαστε.
Μπροστά μας είναι ένα τρένο σταματημένο και έχω την απορία αν είναι το τρένο μας.
Ρωτάμε τριγύρω αν φεύγει για Άγκρα.Όσοι μιλούν αγγλικά απαντούν καταφατικά.
Δεν πιστεύουμε λέξη αλλά κάτι μας παρακινεί να το ψάξουμε περισσότερο.
Ο Αμερικάνος αρχίζει να τσαντίζεται και να με προσβάλει επειδή πιστεύω ότι μάλλον αυτό είναι το τρένο μας .
Η ώρα ήταν σχεδόν 9 και πολύς κόσμος στην πλατφόρμα υποστήριζε ότι πηγαίνει στην Άγκρα.
Μήπως τελικά η υπάλληλος στο γκισέ είχε δίκιο και όλος ο υπόλοιπος σταθμός έκανε λάθος?
Αρχίζει να γίνεται ενοχλητικός αλλά δεν έχω την όρεξη να του απαντήσω .
Η Ελένα τρέχει με ψυχραιμία στη μύτη του τρένου όπου φορτώνονταν τα δέματα.Ρωτά έναν υπάλληλο και τη διαβεβαιώνει ότι το τρένο φεύγει σε λίγα λεπτά για Άγκρα.
Η χαρά είναι μεγάλη.Μπάινουμε στην α' θέση γνωρίζοντας ότι δεν συμβαδίζει η επιλογή μας με τα εισητήρια.
Τα καθίσματα είναι νωπά και βγάζω από το σάκο μου το σεντόνι που είχα ληστέψει από το ξενοδοχείο!
Την ώρα της πτήσης για Ν.Δελχί το ζευγάρι είχε βάλει μια κουβέρτα αεροπλάνου μέσα στη βαλίτσα του και μου είχε προκαλέσει εντύπωση γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο.
Φτάνοντας στο Δελχί λόγω των καταστάσεων δεν είχα ούτε την όρεξη ούτε το χρόνο να αγοράσω κάτι ώστε να κάθομαι στα τρένα και τελευταία στιγμή πήρα το σεντόνι του ξενοδοχείου.
Έβγαλα λοιπόν περήφανη το σεντόνι από το σάκο μου και το ακούμπησα όλο καμάρι στα βρεγμένα καθίσματα.
Ο Αμερικάνος με κοιτά με δόση ειρωνίας και η Ελένα γελώντας.
Μετά από λίγη ώρα η Ελένα κάθεται πάνω στο σεντόνι και ο φίλος μας σε ένα αδιάβροχο κάλυμμα για το σάκο του.
Λίγο πριν γεμίσει το τρένο εμφανίζονται διάφοροι μικροπωλητές και ζητιάνοι.
Ένα αγόρι γύρω στα 13 πουλά μικρές λαβές από φερμουάρ που βρίσκονταν όλες μέσα σε ένα κυκλικό σύρμα.
Τι περίεργο συλλογίζομαι.Μα πως σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι,τι πράγματα χρειάζονται στη ζωή τους και μάλιστα τα πουλούν μέσα στα τρένα.
Μια φωνή μέσα μου με παρακινεί να τον ρωτήσω αν μπορεί να κάνει κάτι για το σκισμένο μου σάκο.
Παρόλο που ρωτώ ενστικτωδώς του απευθύνομαι με έλλειψη σοβαρότητας και μπόλικη πλάκα στα λόγια μου δείχνοντάς του το σάκο.
Βγάζει μια τεράστια σακοράφα από ένα μεγάλο τσαντάκι που είχε στη μέση του και αρχίζει να τον ράβει.
Τελικά οι άνθρωποι είναι μπροστά σκέφτομαι ,πόσο ηλίθιοι μπορούμε να γίνουμε εμείς με τα καινούρια καθαρά ρούχα ,τα laptop και τα αρώματα.
Πόσο διαφορετική ζωή έχουν εδώ και όμως όσο την ανακαλύπτεις τόσο σε μαγεύει και μερικές φορές σε μεθά.
Το παζάρι με τον μικρό είναι ανελέητο καθώς έκανα το λάθος να μην ρωτήσω το ποσό εξ'αρχής.Ζητά 100 ρούπιες ίσως και παραπάνω.Του δίνω 40 και δεν τις παίρνει.Το κατεβάζω στις 30 και αρχίζει να γελά.Τα προσφέρω σε ένα δεύτερο παιδί που είναι μαζί του και εκείνο χαμογελά ντροπαλά και συνεσταλμένα χωρίς να τα δέχεται .Είναι μόλις 8 ,ίσως 7 και το καθαρό χαμόγελό του όλο ντροπή και νάζι με λιώνει.Θέλω να πάρει τα χρήματα αλλά επιμένω διακριτικά .Το παζάρι με το μεγαλύτερο παιδί συνεχίζεται και στο τέλος παίρνει τα χρήματα γελώντας.
Στα απέναντι καθίσματα κάθεται μια Ινδή γιαγιά και δυο Ινδοί γύρω στα 25.
Η Ινδή φορά πορτοκαλί σάρι σε παλ απόχρωση ,κλασικό πέδιλο με κάλτσες,κασκόλ ,γυαλιά και διαβάζει βιβλία.
Είναι αξιοπρεπέστατη και ευγενική φυσιογνωμία που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να κοιτά πάνω από 1 δευτερόλεπτο όποτε στρέφει το βλέμμα της σε μας.
Η ώρα στο τρένο περνά ευχάριστα.Είναι αρκετά βρώμικο αλλά είμαστε άνετα και κάνουμε πολύ καλή παρέα.Βγάζουμε έξω τους τουριστικούς οδηγούς συνεχίζουμε την ανταλλαγή πληροφοριών ,ψάχνουμε,σημειώνουμε μιλάμε για τις πατρίδες μας και κάνουμε καλαμπούρι.
Η γιαγιά που κάθεται απέναντί μας βγάζει ένα σακουλάκι γλυκίσματα και μας προσφέρει.Δοκιμάζουμε από ευγένεια και συνεχίζουμε την κουβέντα μεταξύ μας.Κάποια στιγμή παρατηρώ ότι διαβάζει ένα βιβλίο με τον Χριστό στο εξώφυλλο.
Ήξερα ότι υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό χριστιανών στην Ινδία αλλά δεν περίμενα να πετύχω κάποιον μέσα σε 1.200.000 κατοίκους.
Η Ελένα παραξενεύεται και το κοιτά .Ήταν η αρχή της γνωριμίας μας με την Ινδή γιαγιά.
Γνωρίζει αγγλικά ,καταλαβαίνει ο,τιδήποτε λέμε τόση ώρα και πιάνουμε κουβέντα με αφορμή το βιβλίο.
Δείχνει να μας έχει συμπαθήσει πολύ και εμείς δεν πάμε πίσω.
Αρχίζουμε να τη βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις και εκείνη με τη σειρά της με πληροφορίες.
Κατάγεται από την Κεράλα και έχει ιδρύσει χριστιανικό σχολείο με την αδερφή της στη Ρώμη.Η Ελένα ενθουσιάζεται και προσπαθεί να μάθει κι άλλα.
Είμαστε μια πολύ καλή παρέα,οι δυο Ινδοί δεν μιλούν απλά ακούν και πότε πότε χαμογελούν
Που και που σηκωνόμαστε και καπνίζουμε στις ανοιχτές πόρτες του τρένου,βγάζουμε φωτογραφίες και χαζεύουμε μια οικογένεια απέναντι με μια υπέροχη κούκλα μαμά ,τον μπαμπά και δυο παιδάκια μικρά έως 3 ετών.Το πορτοκαλί σκουφάκι του ενός παιδιού είναι τόσο αστείο που δεν κρατιέμαι και βγάζω 2-3 φωτογραφίες.
Η μαμά του με παίρνει είδηση και χαίρεται με σοβαρότητα χωρίς να στήνεται στο φακό.
Παίρνει το ένα μωρό να το αλλάξει και το άλλο μένει μόνο του.Προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην κουκέτα που κοιμόντουσαν όλοι μαζί ,οι δυο γονείς αντικρυστά και τα μωρά στη μέση και στο πλάι..Προσπαθώ να αποθανατίσω κάποια καλή πόζα.Είναι δυσαρεστημένο που μια ηλίθια ασπρουλιάρα το κοιτά με την κάμερα.Είμαι δυσαρεστημένη που δεν χαμογελά και παίζω τα δάχτυλά μου.Αρχίζει να χαίρεται και με γεμίζει χαρά.
Έχουμε πεινάσει και τρώμε τηγανισμένες καυτερές πιπεριές με προζύμι από έναν μικρπωλητή που έχει μπει σε κάποιο σταθμό.
Η διαδρομή είναι όμορφη.Το τρένο βαδίζει αργά λόγω ομίχλης και υπάρχει η δυνατότητα χαζέψουμε τα πάντα.
Λίμνες ,αγελάδες,ρακένδυτους,παιδιά,φτώχεια,χρωματιστά γκρεμισμένα σπίτια ,παράγκες.
Κάπου είδα και ένα ασπρόμαυρο γκράφιτι.
Στο τέλος της διαδρομής έχουμε γίνει μια τεράστια παρέα μαζί με άλλους Ινδούς όπου συζητάμε όλοι μαζί γελάμε και βγάζουμε φωτογραφίες.
Οι ώρες από 3 γίνονται 6, έτσι φτάνουμε στην Άγκρα 4 παρά το μεσημέρι.
Το τρένο για την Τζαιπούρ φεύγει 5.20 από τον ίδιο σταθμό και το επόμενο 7.45 από τον δεύτερο σταθμό της πόλης.
Η Ελένα θέλει να φύγει πάλι για Δελχί και έπειτα να κατευθυνθεί προς Βαρανάσι και Νεπάλ.Το τρένο της φεύγει 6.30.
Προσπαθούμε να βρούμε τον χώρο φύλαξης αποσκευών στο σταθμό ώστε να αφήσουμε τους σάκους .Η ουρά είναι τεράστια και δεδομένου ότι βιαζόμασταν τρέχουμε να βρούμε ricksaw να φτάσουμε όπως όπως στο Taj.
Σκέφτομαι ότι φοράω τις μπότες έχω μια βαλίτσα 7 κιλών στην πλάτη ,μια 3 κιλών στο στήθος και θα πρέπει να γυρίζω το Taj σαν γαιδούρι φορτωμένο.
Μία που το σκέφτηκα και μία που το ξέχασα.
Φτάνουμε έξω από το Taj.Υπάρχει μια σιδερένια πόρτα με κάγκελα κλειστή και πλήθος κόσμου να περιμένει απ'έξω στην πλειοψηφία τους Ινδοί.
Κάπου κάπου διακρίνονται λίγοι Ευρωπαίοι ,Κινέζοι και Ιάπωνες.
Τα μπρελόκ για το Taj δίνουν και παίρνουν.
Αφήνω τα παιδιά και ψάχνω επειγόντως μια τουαλέτα καθώς η τελευταία φορά ήταν στο ξενοδοχείο πριν 12 ώρες.Μετά από προσκλήσεις σε ξενοδοχεία, φαγάδικα ,μέσα μεταφοράς και πολύ καμάκι,βρίσκω ένα μαγαζί με σουβενίρ.Παρατάω όπως όπως τους σάκους απέξω και ξαναβγαίνω σε 2 λεπτα τρέχοντας και δίνοντας υποσχέσεις ότι θα επιστρέψω με τους φίλους μου να ψωνίσω.Μαζεύω τους σάκους και κατευθύνομαι όλο άγχος στην είσοδο όπου περίμενε ο κόσμος έτσι ώστε να προλάβω τα παιδιά πριν μπούν μέσα και χαθούμε.Πάνω στον πανικό μου να βρω το μαγαζί είχα αλλάξει δυο δρόμους χωρίς να το παρατηρήσω.Έτσι πήρα λάθος κατεύθυνση φεύγοντας από αυτό και δεν έβλεπα πουθενα την είσοδο του Taj.
Ευτυχώς το κατάλαβα γρήγορα και γύρισα πίσω.
Αν ήμουν για κάτι περήφανη από μικρή ήταν η ικανότητά μου να προσανατολίζομαι αμέσως.Στην Ινδία άλλαξα γνώμη για αυτήν μου την ικανότητα,ίσως να έφταιγε η κούραση ή έλλειψη ύπνου.Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξέρω με ακρίβεια.
Εντοπίζω πάλι τα παιδιά ,οι πόρτες είναι ακόμα κλειστές.
Ινδές κοπέλες παρακαλούν τους τουρίστες να βγουν φωτογραφίες μαζί τους.Στην αρχή κάποιοι είναι καχύποπτοι ανάμεσά τους και γω αλλά στην πορεία τα γέλια και οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν.
Οι πόρτες ανοίγουν και αρχίζουμε να προχωρούμε ψάχνοντας την έκδοση των εισητηρίων.
Παίρνουμε έναν ποδηλάτη με την Ελένα και παρακινούμε τον Αμερικάνο να ανέβει και αυτός.Ανεβαίνει πίσω από τη σέλα του ποδηλάτη και καταλαβαίνουμε ότι το φορτίο είναι πολύ βαρύ για αυτόν.
Μένουμε τα δυο κορίτσια τελικά στην άμαξα μαζί με τους σάκους.Μετά από 20 μέτρα σταματά και ζητά τα χρήματα.Είχαμε συμφωνήσει για 40 ρούπιες αλλά αρνείται να δώσει ρέστα των 60 από τις 100 που του έδωσα και ζητά περισσότερα χρήματα.Έτσι μου δίνει πίσω 10 ρούπιες.
Αρχίζω υπομονετικά να ζητώ τα ρέστα μου και το στροφόμετρο είναι έτοιμο να πιάσει κόκκινο.Παρουσιάζεται ένας δεύτερος ποδηλάτης ο οποίος νομίζει ότι ο πρώτος δεν έχει να μας δώσει ρέστα.Μου δείχνει μπόλικα χαρτονομίσματα και χωρίς να μιλά αγγλικά μου δίνει να καταλάβω ότι μπορώ να πάρω τα ρέστα από αυτόν.
Παίρνω το χαρτονόμισμα των 100 ρουπίων που είχα δώσει στον πρώτο ποδηλάτη (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί μου το έδωσε) και το δίνω στον δεύτερο.Του παίρνω 60 ρούπιες ρέστα και φέυγουμε γρήγορα προς την έκδοση των εισητηρίων.Με λίγα λόγια πλήρωσα τον δεύτερο ποδηλάτη.
Φεύγοντας τους ακούω να τσακώνονται .Ο Αμερικάνος και η Ελένα προχωρούν γρήγορα δίπλα μου χωρίς να κοιτούν πίσω.Συνεχίζουμε να περπατάμε ,ο καβγάς τους σταματάει και αρχίζουν να με φωνάζουν.
Οι ουρές στα εκδοτήρια είναι τεράστιες μου θυμίζουν εφορία, ΟΤΕ και ΙΚΑ μαζί.
Η ουρά για τους τουρίστες είναι γεμάτη όπως και των Ινδών.
Δεδομένου ότι ήμαστε λίγοι τουρίστες μέσα στο πλήθος ,μισή ώρα απέξω περιμένοντας και βλέποντας μπροστά μας καμιά εκατοστή ,συνειδητοποιούμε ,πόση ώρα περίμεναν όλοι αυτοί.
Ο Αμερικάνος ψάχνει να βρει μέρος να φήσει το σάκο του έναντι αμοιβής.Δίνει τα χρηματά του στην Ελένα και με τη σειρά της περιμένει στην ουρά.
Έχω και μια πατρίδα να τιμήσω σκέφτομαι και πηγαίνω στην αρχή της ουράς κοντά στα εκδοτήρια .Οι Ινδοί στη δική τους ουρά ποδοπατιούνται τσακώνονται και υπάρχει μεγάλη ένταση.Η ουρά για τους τουρίστες έχει επίσης ποδοπάτημα όσο πλησίαζε κανείς στα εκδοτήρια αλλά τα πράγματα είναι αρκετά ήσυχα σε σχέση με την γειτονική ουρά.
Ρωτώ έναν Ευρωπαίο αν μπορεί να βγάλει επιπλέον 3 εισητήρια και είναι αρκετά διστακτικός.Δεν επιμένω περισσότερο καθώς μπορεί κλέφτρα αλλά κατά άλλα περήφανη και περιμένω δίπλα του.Φωνάζω και την ιταλική μαφία κοντά μου,η οποία έρχεται όλο χαρα και έτσι τα δυο γειτονόπουλα έχοντας παρακάμψει αρκετούς βορειοευρωπαίους περιμένουμε κοντά στην έκδοση.
Μετά από 15 λεπτά αναμονής σε όλα τα στάδια της ουράς μας ανακοινώνεται ότι το Taj έκλεισε.
Ξέροντας ότι η επόμενη μέρα είναι Παρασκευή και γνωρίζοντας ότι δεν μπορούμε να το επισκεφθούμε η ένταση είναι μεγάλη.
Κατευθυνόμαστε προς τους φύλακες στην είσοδο.
Η ώρα είναι ήδη περασμένες 6 και ξεκινά αγώνας δρόμου να προλάβουμε το τρένο.
Προσπαθούμε να βγούμε όσο πιο γρήγορα από το μετρό να προλάβουμε το τρένο.
Η έξοδος όμως έχει διαδικασία.
Η μπλε μάρκα που πήρα έναντι λίγων ρουπίων αρχικά και βρέθηκε μες τη βαλίτσα μου ως σουβενιρ είναι απαραίτητη για την έξοδό μου.Ψάχνω απεγνωσμένα παντού.Ταυτόχρονα παρακαλάω τον υπάλληλο να με αφήσει να περάσω.
Τελικά την βρίσκω και τρέχω στις σκάλες μαζί με τους άλλους έχοντας ένα σάκο στην πλάτη και έναν μικρό στο στήθος.
Ο μικρός σάκος σκίζεται και πέφτει κάτω.Τον μαζεύω γρήγορα και συνεχίζω το τρέξιμο προς την έξοδο του μετρό μαζί με τους άλλους.
Κατεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλιά να εντοπίσουμε ricksaw.
Τους φωνάζω τρέχοντας ότι τα τελευταία σκαλιά θα πρέπει να τα κατεβούμε ήρεμα γιατί αν μας δουν οι οδηγοί να τρέχουμε θα μας χτυπήσουν στο ψαχνό και τα παζάρια θα μας έπαιρναν περισσότερη ώρα από το να χάσουμε ένα λεπτό στις σκάλες και να τις κατεβούμε με ηρεμία.
Στα τελευταία 4 σκαλία κατεβαίνουμε σε κατάσταση αναισθησίας.Μόνο που δεν σφυράμε αδιάφορα,θέλω να βάλω τα γέλια αλλά συγκεντρώνομαι και περιμένω να δω πόση ώρα θα κάνουμε.Μέσα σε 1 λεπτό έχουμε κλείσει ricksaw σε πολύ καλη τιμή και πηγένουμε προς τον σταθμό.Η ώρα είναι σχεδόν 7 .
Μέσα στο μετρό το δεύτερο τρένο που περιμέναμε είχε καθυστερήσει αρκετά.Είχαμε βρει την ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για την καινούρια Ιταλίδα φίλη μας και να πούμε λίγα και μεις για τους εαυτούς μας.
Η Ελένα εδώ και δύο μήνες βρίσκεται ανάμεσα σε Κεράλα και Γκόα στην περιοχή Carnataka.Έμενε με μια οικογένεια και μαζί με μια άλλη εθελόντρια στο ίδιο σπίτι ,μάλιστα με την δεύτερη εθελόντρια μοιράζοταν το ίδιο δωμάτιο ,πράγμα που όπως μου είπε αργότερα στο τρένο ,την κούρασε κάπως.
Είχε 4 μήνες άδεια από τη δουλεία της στα ιταλικά ταχυδρομεία ,έτσι αποφάσισε να γίνει εθελόντρια και παράλληλα να ταξιδέψει Ινδία, Νεπάλ και Λάος.
Ήταν τρίτη φορά στην Ινδία και πραγματικά την είχε λατρέψει.
Η διαδρομή με το ricksaw είναι το συνηθισμένο τοπίο.Καπνοί ,ομίχλη,κατασκευές ,σκαψίματα για αγωγούς ,δέντρα, ερημιά και ricksaw.
Απολαμβάνω πολύ το ξημέρωμα με αυτή τη μορφή είναι ένας γλυκός εφιάλτης.Γκρίζα ατμόσφαιρά που δεν με ενοχλεί πια ,απλά περιβάλει την αγωνία μου να προλάβω το τρένο.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι... ,αυτό έχω να χαρώ και θα έτσι θα είναι...γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα εκεί..και παναθεμά με, μ'αρέσει.
Φθάνουμε στον σταθμό.Είναι πιο αξιοπρεπής από τον πρώτο.
Τρέχουμε στην έκδοση εισητηρίων .Ο καθένας πηγαίνει σε διαφορετικό γκισέ για ευνόητους λόγους.
Η υπάλληλος που έχω μπροστά μου ξέρει 4 ίσως 5 λέξεις αγγλικών.Παρόλα αυτά συνεννοούμαστε μια χαρά ακόμα και όταν άρχισε να συννενοείται με τον Αμερικάνο και την Ιταλίδα τους έκανα το διερμηνέα.Πως το κατάφερα αυτό δεν ξέρω .Το τρένο μας σύμφωνα με την υπάλληλο στο γκισέ φεύγει 9.20 γιατί έχει καθυστέρηση .
Όλος ο σταθμός υποστηρίζει ότι το τρένο φεύγει στις 11,ακόμα και κάποιοι υπάλληλοι του τρένου σε άλλο γραφείο .
Απελπιζόμαστε και ρωτάμε στην άλλη άκρη του σταθμού σε άλλη έκδοση εισητηρίων ,ίσως να ήταν το reservation.Δεν ήξεραν και δεν ήθελαν να ασχοληθούν μαζί μας.
Έχουμε την απορία αν πρεπει να αλλάξουμε τα εισητήριά μας ή αν μπορούμε να μπούμε στο τρένο με τα ίδια.1700 ρούπιες 2 εισητήρια τρένου α' θέσης δεν θα τα σκίζαμε τοσο εύκολα.
Η Ελένα βγάζει ένα φθηνό εισητήριο για Αγκρα έναντι 70 ρουπίων για το τρένο που φεύγει 9.20 ή 11, μάλλον από την πλατφόρμα 5 ....!
Αποφασίζουμε να πάμε για καφέ στο αντίστοιχο Έβερεστ του σταθμού.Καφεδάκι ,ινδικό φαγητό και κουβεντούλα.
Τρώμε χαζεύοντας ομαδικώς τον Lonely Planet και συζητώντας άσχετα θέματα.Οι μαιμούδες στο σταθμό παίζουν μεταξύ τους και από ότι μου είπε μετα από λίγες μέρες ο Αμερικάνος,κυνηγούσαν και τα σκυλία του σταθμού.
Μετά από λίγη ώρα ο φίλος μας πηγαίνει να δοκιμάσει την τύχη του και να αλλάξει τα εισητήρια.
Επιστρέφει χαρούμενος με τα χρηματά μας στο χέρι.
Του προτείνω να βγάλουμε και μεις τα εισητήριά μας για Άγκρα και να ταξιδέψουμε μαζί με την Ελένα.
Χωρίς καθυστέρηση φεύγουμε όλοι μαζί και πάμε στην υπάλληλο που είχε βγάλει τα εισητήρια η Ιταλίδα φίλη μας .
Κρατώ τον καφέ στο χερί και προχωρώ με τους σάκους μου.
Τα παιδιά με κοιτούν όλο περιέργεια χωρίς να μιλούν και τότε καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά που πίναμε καφέ με τον Αμερικάνο μου έβαζε γκάζια να φύγουμε γρήγορα.
Τους εξηγώ ότι είναι ελληνική συνήθεια ο καφές να πίνεται σε καφετέρειες με φίλους καπνίζοντας και συζητώντας.
Δεν είναι σφηνάκι για μας ο καφές αλλά τρόπος διασκέδασης και μια καλή αφορμή να τα πεις με φίλους για ώρες.
Μερικές φορές κυκλοφορούμε με τον καφέ στο χέρι και αρνούμαστε να τον πετάξουμε γιατί θέλουμε να κάνουμε άλλο ένα τσιγάρο...!
Δεν μου ξαναείπαν τίποτα και δεν ξανακοίταξαν περίεργα όταν συνέχισα να κρατάω τα ποτηράκια με το chai, αργότερα στο τρένο για ώρα.
Βγάζουμε τα εισητήρια ξαναρωτάμε την ώρα και την πλατφόρμα και η υπάλληλος εκνευρισμένη μας απάντα ότι φεύγει γύρω στις 9 από την πλατφόρμα 5.
Η Ελένα προτείνει να πάμε στην πλατφόρμα και να περιμένουμε όσο χρειαστεί.Επικρατεί η άποψη ότι το τρένο φεύγει 11 και το λένε όλοι.Όχι μόνο οι καλοθελητές που θέλουν να σε αποπροσανατολίσουν αλλά και υπάλληλοι ,συνταξιδιώτες και άτομα που δουλεύουν στο σταθμό.Οι πάντες υποστηρίζουν ότι το τρένο δεν φεύγει στις 9.
Βρίσκουμε ένα μικρό κάρο στην πλατφόρμα και καθόμαστε.
Μπροστά μας είναι ένα τρένο σταματημένο και έχω την απορία αν είναι το τρένο μας.
Ρωτάμε τριγύρω αν φεύγει για Άγκρα.Όσοι μιλούν αγγλικά απαντούν καταφατικά.
Δεν πιστεύουμε λέξη αλλά κάτι μας παρακινεί να το ψάξουμε περισσότερο.
Ο Αμερικάνος αρχίζει να τσαντίζεται και να με προσβάλει επειδή πιστεύω ότι μάλλον αυτό είναι το τρένο μας .
Η ώρα ήταν σχεδόν 9 και πολύς κόσμος στην πλατφόρμα υποστήριζε ότι πηγαίνει στην Άγκρα.
Μήπως τελικά η υπάλληλος στο γκισέ είχε δίκιο και όλος ο υπόλοιπος σταθμός έκανε λάθος?
Αρχίζει να γίνεται ενοχλητικός αλλά δεν έχω την όρεξη να του απαντήσω .
Η Ελένα τρέχει με ψυχραιμία στη μύτη του τρένου όπου φορτώνονταν τα δέματα.Ρωτά έναν υπάλληλο και τη διαβεβαιώνει ότι το τρένο φεύγει σε λίγα λεπτά για Άγκρα.
Η χαρά είναι μεγάλη.Μπάινουμε στην α' θέση γνωρίζοντας ότι δεν συμβαδίζει η επιλογή μας με τα εισητήρια.
Τα καθίσματα είναι νωπά και βγάζω από το σάκο μου το σεντόνι που είχα ληστέψει από το ξενοδοχείο!
Την ώρα της πτήσης για Ν.Δελχί το ζευγάρι είχε βάλει μια κουβέρτα αεροπλάνου μέσα στη βαλίτσα του και μου είχε προκαλέσει εντύπωση γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο.
Φτάνοντας στο Δελχί λόγω των καταστάσεων δεν είχα ούτε την όρεξη ούτε το χρόνο να αγοράσω κάτι ώστε να κάθομαι στα τρένα και τελευταία στιγμή πήρα το σεντόνι του ξενοδοχείου.
Έβγαλα λοιπόν περήφανη το σεντόνι από το σάκο μου και το ακούμπησα όλο καμάρι στα βρεγμένα καθίσματα.
Ο Αμερικάνος με κοιτά με δόση ειρωνίας και η Ελένα γελώντας.
Μετά από λίγη ώρα η Ελένα κάθεται πάνω στο σεντόνι και ο φίλος μας σε ένα αδιάβροχο κάλυμμα για το σάκο του.
Λίγο πριν γεμίσει το τρένο εμφανίζονται διάφοροι μικροπωλητές και ζητιάνοι.
Ένα αγόρι γύρω στα 13 πουλά μικρές λαβές από φερμουάρ που βρίσκονταν όλες μέσα σε ένα κυκλικό σύρμα.
Τι περίεργο συλλογίζομαι.Μα πως σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι,τι πράγματα χρειάζονται στη ζωή τους και μάλιστα τα πουλούν μέσα στα τρένα.
Μια φωνή μέσα μου με παρακινεί να τον ρωτήσω αν μπορεί να κάνει κάτι για το σκισμένο μου σάκο.
Παρόλο που ρωτώ ενστικτωδώς του απευθύνομαι με έλλειψη σοβαρότητας και μπόλικη πλάκα στα λόγια μου δείχνοντάς του το σάκο.
Βγάζει μια τεράστια σακοράφα από ένα μεγάλο τσαντάκι που είχε στη μέση του και αρχίζει να τον ράβει.
Τελικά οι άνθρωποι είναι μπροστά σκέφτομαι ,πόσο ηλίθιοι μπορούμε να γίνουμε εμείς με τα καινούρια καθαρά ρούχα ,τα laptop και τα αρώματα.
Πόσο διαφορετική ζωή έχουν εδώ και όμως όσο την ανακαλύπτεις τόσο σε μαγεύει και μερικές φορές σε μεθά.
Το παζάρι με τον μικρό είναι ανελέητο καθώς έκανα το λάθος να μην ρωτήσω το ποσό εξ'αρχής.Ζητά 100 ρούπιες ίσως και παραπάνω.Του δίνω 40 και δεν τις παίρνει.Το κατεβάζω στις 30 και αρχίζει να γελά.Τα προσφέρω σε ένα δεύτερο παιδί που είναι μαζί του και εκείνο χαμογελά ντροπαλά και συνεσταλμένα χωρίς να τα δέχεται .Είναι μόλις 8 ,ίσως 7 και το καθαρό χαμόγελό του όλο ντροπή και νάζι με λιώνει.Θέλω να πάρει τα χρήματα αλλά επιμένω διακριτικά .Το παζάρι με το μεγαλύτερο παιδί συνεχίζεται και στο τέλος παίρνει τα χρήματα γελώντας.
Στα απέναντι καθίσματα κάθεται μια Ινδή γιαγιά και δυο Ινδοί γύρω στα 25.
Η Ινδή φορά πορτοκαλί σάρι σε παλ απόχρωση ,κλασικό πέδιλο με κάλτσες,κασκόλ ,γυαλιά και διαβάζει βιβλία.
Είναι αξιοπρεπέστατη και ευγενική φυσιογνωμία που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να κοιτά πάνω από 1 δευτερόλεπτο όποτε στρέφει το βλέμμα της σε μας.
Η ώρα στο τρένο περνά ευχάριστα.Είναι αρκετά βρώμικο αλλά είμαστε άνετα και κάνουμε πολύ καλή παρέα.Βγάζουμε έξω τους τουριστικούς οδηγούς συνεχίζουμε την ανταλλαγή πληροφοριών ,ψάχνουμε,σημειώνουμε μιλάμε για τις πατρίδες μας και κάνουμε καλαμπούρι.
Η γιαγιά που κάθεται απέναντί μας βγάζει ένα σακουλάκι γλυκίσματα και μας προσφέρει.Δοκιμάζουμε από ευγένεια και συνεχίζουμε την κουβέντα μεταξύ μας.Κάποια στιγμή παρατηρώ ότι διαβάζει ένα βιβλίο με τον Χριστό στο εξώφυλλο.
Ήξερα ότι υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό χριστιανών στην Ινδία αλλά δεν περίμενα να πετύχω κάποιον μέσα σε 1.200.000 κατοίκους.
Η Ελένα παραξενεύεται και το κοιτά .Ήταν η αρχή της γνωριμίας μας με την Ινδή γιαγιά.
Γνωρίζει αγγλικά ,καταλαβαίνει ο,τιδήποτε λέμε τόση ώρα και πιάνουμε κουβέντα με αφορμή το βιβλίο.
Δείχνει να μας έχει συμπαθήσει πολύ και εμείς δεν πάμε πίσω.
Αρχίζουμε να τη βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις και εκείνη με τη σειρά της με πληροφορίες.
Κατάγεται από την Κεράλα και έχει ιδρύσει χριστιανικό σχολείο με την αδερφή της στη Ρώμη.Η Ελένα ενθουσιάζεται και προσπαθεί να μάθει κι άλλα.
Είμαστε μια πολύ καλή παρέα,οι δυο Ινδοί δεν μιλούν απλά ακούν και πότε πότε χαμογελούν
Που και που σηκωνόμαστε και καπνίζουμε στις ανοιχτές πόρτες του τρένου,βγάζουμε φωτογραφίες και χαζεύουμε μια οικογένεια απέναντι με μια υπέροχη κούκλα μαμά ,τον μπαμπά και δυο παιδάκια μικρά έως 3 ετών.Το πορτοκαλί σκουφάκι του ενός παιδιού είναι τόσο αστείο που δεν κρατιέμαι και βγάζω 2-3 φωτογραφίες.
Η μαμά του με παίρνει είδηση και χαίρεται με σοβαρότητα χωρίς να στήνεται στο φακό.
Παίρνει το ένα μωρό να το αλλάξει και το άλλο μένει μόνο του.Προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην κουκέτα που κοιμόντουσαν όλοι μαζί ,οι δυο γονείς αντικρυστά και τα μωρά στη μέση και στο πλάι..Προσπαθώ να αποθανατίσω κάποια καλή πόζα.Είναι δυσαρεστημένο που μια ηλίθια ασπρουλιάρα το κοιτά με την κάμερα.Είμαι δυσαρεστημένη που δεν χαμογελά και παίζω τα δάχτυλά μου.Αρχίζει να χαίρεται και με γεμίζει χαρά.
Έχουμε πεινάσει και τρώμε τηγανισμένες καυτερές πιπεριές με προζύμι από έναν μικρπωλητή που έχει μπει σε κάποιο σταθμό.
Η διαδρομή είναι όμορφη.Το τρένο βαδίζει αργά λόγω ομίχλης και υπάρχει η δυνατότητα χαζέψουμε τα πάντα.
Λίμνες ,αγελάδες,ρακένδυτους,παιδιά,φτώχεια,χρωματιστά γκρεμισμένα σπίτια ,παράγκες.
Κάπου είδα και ένα ασπρόμαυρο γκράφιτι.
Στο τέλος της διαδρομής έχουμε γίνει μια τεράστια παρέα μαζί με άλλους Ινδούς όπου συζητάμε όλοι μαζί γελάμε και βγάζουμε φωτογραφίες.
Οι ώρες από 3 γίνονται 6, έτσι φτάνουμε στην Άγκρα 4 παρά το μεσημέρι.
Το τρένο για την Τζαιπούρ φεύγει 5.20 από τον ίδιο σταθμό και το επόμενο 7.45 από τον δεύτερο σταθμό της πόλης.
Η Ελένα θέλει να φύγει πάλι για Δελχί και έπειτα να κατευθυνθεί προς Βαρανάσι και Νεπάλ.Το τρένο της φεύγει 6.30.
Προσπαθούμε να βρούμε τον χώρο φύλαξης αποσκευών στο σταθμό ώστε να αφήσουμε τους σάκους .Η ουρά είναι τεράστια και δεδομένου ότι βιαζόμασταν τρέχουμε να βρούμε ricksaw να φτάσουμε όπως όπως στο Taj.
Σκέφτομαι ότι φοράω τις μπότες έχω μια βαλίτσα 7 κιλών στην πλάτη ,μια 3 κιλών στο στήθος και θα πρέπει να γυρίζω το Taj σαν γαιδούρι φορτωμένο.
Μία που το σκέφτηκα και μία που το ξέχασα.
Φτάνουμε έξω από το Taj.Υπάρχει μια σιδερένια πόρτα με κάγκελα κλειστή και πλήθος κόσμου να περιμένει απ'έξω στην πλειοψηφία τους Ινδοί.
Κάπου κάπου διακρίνονται λίγοι Ευρωπαίοι ,Κινέζοι και Ιάπωνες.
Τα μπρελόκ για το Taj δίνουν και παίρνουν.
Αφήνω τα παιδιά και ψάχνω επειγόντως μια τουαλέτα καθώς η τελευταία φορά ήταν στο ξενοδοχείο πριν 12 ώρες.Μετά από προσκλήσεις σε ξενοδοχεία, φαγάδικα ,μέσα μεταφοράς και πολύ καμάκι,βρίσκω ένα μαγαζί με σουβενίρ.Παρατάω όπως όπως τους σάκους απέξω και ξαναβγαίνω σε 2 λεπτα τρέχοντας και δίνοντας υποσχέσεις ότι θα επιστρέψω με τους φίλους μου να ψωνίσω.Μαζεύω τους σάκους και κατευθύνομαι όλο άγχος στην είσοδο όπου περίμενε ο κόσμος έτσι ώστε να προλάβω τα παιδιά πριν μπούν μέσα και χαθούμε.Πάνω στον πανικό μου να βρω το μαγαζί είχα αλλάξει δυο δρόμους χωρίς να το παρατηρήσω.Έτσι πήρα λάθος κατεύθυνση φεύγοντας από αυτό και δεν έβλεπα πουθενα την είσοδο του Taj.
Ευτυχώς το κατάλαβα γρήγορα και γύρισα πίσω.
Αν ήμουν για κάτι περήφανη από μικρή ήταν η ικανότητά μου να προσανατολίζομαι αμέσως.Στην Ινδία άλλαξα γνώμη για αυτήν μου την ικανότητα,ίσως να έφταιγε η κούραση ή έλλειψη ύπνου.Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξέρω με ακρίβεια.
Εντοπίζω πάλι τα παιδιά ,οι πόρτες είναι ακόμα κλειστές.
Ινδές κοπέλες παρακαλούν τους τουρίστες να βγουν φωτογραφίες μαζί τους.Στην αρχή κάποιοι είναι καχύποπτοι ανάμεσά τους και γω αλλά στην πορεία τα γέλια και οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν.
Οι πόρτες ανοίγουν και αρχίζουμε να προχωρούμε ψάχνοντας την έκδοση των εισητηρίων.
Παίρνουμε έναν ποδηλάτη με την Ελένα και παρακινούμε τον Αμερικάνο να ανέβει και αυτός.Ανεβαίνει πίσω από τη σέλα του ποδηλάτη και καταλαβαίνουμε ότι το φορτίο είναι πολύ βαρύ για αυτόν.
Μένουμε τα δυο κορίτσια τελικά στην άμαξα μαζί με τους σάκους.Μετά από 20 μέτρα σταματά και ζητά τα χρήματα.Είχαμε συμφωνήσει για 40 ρούπιες αλλά αρνείται να δώσει ρέστα των 60 από τις 100 που του έδωσα και ζητά περισσότερα χρήματα.Έτσι μου δίνει πίσω 10 ρούπιες.
Αρχίζω υπομονετικά να ζητώ τα ρέστα μου και το στροφόμετρο είναι έτοιμο να πιάσει κόκκινο.Παρουσιάζεται ένας δεύτερος ποδηλάτης ο οποίος νομίζει ότι ο πρώτος δεν έχει να μας δώσει ρέστα.Μου δείχνει μπόλικα χαρτονομίσματα και χωρίς να μιλά αγγλικά μου δίνει να καταλάβω ότι μπορώ να πάρω τα ρέστα από αυτόν.
Παίρνω το χαρτονόμισμα των 100 ρουπίων που είχα δώσει στον πρώτο ποδηλάτη (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί μου το έδωσε) και το δίνω στον δεύτερο.Του παίρνω 60 ρούπιες ρέστα και φέυγουμε γρήγορα προς την έκδοση των εισητηρίων.Με λίγα λόγια πλήρωσα τον δεύτερο ποδηλάτη.
Φεύγοντας τους ακούω να τσακώνονται .Ο Αμερικάνος και η Ελένα προχωρούν γρήγορα δίπλα μου χωρίς να κοιτούν πίσω.Συνεχίζουμε να περπατάμε ,ο καβγάς τους σταματάει και αρχίζουν να με φωνάζουν.
Οι ουρές στα εκδοτήρια είναι τεράστιες μου θυμίζουν εφορία, ΟΤΕ και ΙΚΑ μαζί.
Η ουρά για τους τουρίστες είναι γεμάτη όπως και των Ινδών.
Δεδομένου ότι ήμαστε λίγοι τουρίστες μέσα στο πλήθος ,μισή ώρα απέξω περιμένοντας και βλέποντας μπροστά μας καμιά εκατοστή ,συνειδητοποιούμε ,πόση ώρα περίμεναν όλοι αυτοί.
Ο Αμερικάνος ψάχνει να βρει μέρος να φήσει το σάκο του έναντι αμοιβής.Δίνει τα χρηματά του στην Ελένα και με τη σειρά της περιμένει στην ουρά.
Έχω και μια πατρίδα να τιμήσω σκέφτομαι και πηγαίνω στην αρχή της ουράς κοντά στα εκδοτήρια .Οι Ινδοί στη δική τους ουρά ποδοπατιούνται τσακώνονται και υπάρχει μεγάλη ένταση.Η ουρά για τους τουρίστες έχει επίσης ποδοπάτημα όσο πλησίαζε κανείς στα εκδοτήρια αλλά τα πράγματα είναι αρκετά ήσυχα σε σχέση με την γειτονική ουρά.
Ρωτώ έναν Ευρωπαίο αν μπορεί να βγάλει επιπλέον 3 εισητήρια και είναι αρκετά διστακτικός.Δεν επιμένω περισσότερο καθώς μπορεί κλέφτρα αλλά κατά άλλα περήφανη και περιμένω δίπλα του.Φωνάζω και την ιταλική μαφία κοντά μου,η οποία έρχεται όλο χαρα και έτσι τα δυο γειτονόπουλα έχοντας παρακάμψει αρκετούς βορειοευρωπαίους περιμένουμε κοντά στην έκδοση.
Μετά από 15 λεπτά αναμονής σε όλα τα στάδια της ουράς μας ανακοινώνεται ότι το Taj έκλεισε.
Ξέροντας ότι η επόμενη μέρα είναι Παρασκευή και γνωρίζοντας ότι δεν μπορούμε να το επισκεφθούμε η ένταση είναι μεγάλη.
Κατευθυνόμαστε προς τους φύλακες στην είσοδο.
