varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.502
- Likes
- 8.023
Με βαριά καρδιά σηκωθήκαμε την τελευταία μέρα πριν καλά-καλά ξημερώσει για ν' αποχαιρετήσουμε την Diani Beach και να κατευθυνθούμε στο αεροδρόμιο της Μομπάσα για την πτήση μας προς Ναϊρόμπι, τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού.
Απ' όσα είχα διαβάσει για Ναϊρόμπι καταλάβαινα ότι δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ίσως θα ήταν προτιμότερο να παραλειφθεί. Ωστόσο, η εμμονή που έχω να επισκέπτομαι πάντα την πρωτεύουσα της κάθε χώρας που πηγαίνω, όσο χάλια κι αν είναι αυτή, με έκαναν να τη συμπεριλάβω και αυτή στο πρόγραμμα έστω και για μερικές ώρες.
Στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι μας περίμενε ο ξεναγός του γραφείου που μας οργάνωσε και το σαφάρι για μία 3ωρη ξενάγηση και βόλτα στην πόλη.
Μετά την πολύχρωμη και χαρούμενη Μομπάσα, το Ναϊρόμπι μας φάνηκε μουντό και γκρίζο, κι ας το αποκαλούν οι ντόπιοι και "Πόλη του Ήλιου".
Το αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι το 1899 δεν υπήρχε καν Ναϊρόμπι... ήταν απέραντη φύση στην μέση του πουθενά...
Την ύπαρξή του την οφείλει στη σιδηροδρομική γραμμή που ένωσε την Μομπάσα με το σημερινό Κισούμου.
Πιο συγκεκριμένα, όταν κατασκευαζόταν η σιδηροδρομική αυτή γραμμή,
γνωστή και ως "The Lunatic Line" (την αποκαλούσαν έτσι κάποιοι Άγγλοι πολιτικοί θεωρώντας τρελό το κόστος που απαιτείτο για μία διαδρομή στο πουθενά), έφτιαξαν και ένα camp στο σημερινό Ναϊρόμπι προκειμένου να κοιμούνται οι εργάτες και να προστατεύονται από τα άγρια ζώα κατά τη διάρκεια της νύχτας (ήδη είχαν φαγωθεί πολλοί εργάτες από λιοντάρια στο Tsavo).
Είδαμε τα υποτιθέμενα highlights της πρωτεύουσας: την City Square όπου δεσπόζει το άγαλμα του Jomo Kenyatta, τα Κυβερνητικά Κτίρια, το Συνεδριακό Κέντρο, τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, περάσαμε από την Πανεπιστημιούπολη, περπατήσαμε στις αγορές... μία που απευθύνεται στους τουρίστες και μία λαχαναγορά-κρεαταγορά που απευθύνεται σε ντόπιους... εννοείται ότι ο ξεναγός δεν μας άφηνε να κουνήσουμε ρούπι από δίπλα του, έσπευδε αμέσως κάθε φορά που μας πλησίαζε κάποιος, ήταν εν ολίγοις ραντάρ σε ετοιμότητα να προλάβει καταστάσεις...
Μετά απ' όλα αυτά και είχαμε ακόμα 1,5 ώρα στη διάθεσή μας... Ρώτησα αν είναι φρόνιμο, εφόσον είχαμε τη συνοδεία του ξεναγού, να πάμε στην Kibera, την τεράστια παραγκούπολη (τη 2η μεγαλύτερη της υποσαχάριας Αφρικής μετά το Soweto της Νότιας Αφρικής) όπου ζει το 1/3 του πληθυσμού του Ναϊρόμπι... είχα δεί εικόνες σε ντοκυμαντερ και φαινόταν πολύ δυνατή εμπειρία http://www.google.gr/search?q=kibera+slum&hl=el&biw=1920&bih=899&prmd=ivns&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=b3IdTuvxN4P4sgac8ZGyDQ&ved=0CC8QsAQ...
Η απάντηση του ξεναγού "Ούτε εγώ που είμαι Κενυάτης δεν μπαίνω εκεί μέσα" δεν σήκωνε περιατέρω συζητήσεις και διαπραγματεύσεις... ήδη είχαμε 2 επεισόδια σε πολύ πιο ασφαλείς περιοχές της χώρας...
Ωστόσο, κάπως έπρεπε να σκοτώσουμε την ώρα μας... έτσι, χωρίς να τρελαίνομαι κιόλας, πήγαμε στο σπίτι -μουσείο πλέον- της Karen Blixen, της γνωστής τύπισσας που ενσάρκωνε η Meryl Streep στο "Out of Africa"... Οι απόψεις για την Karen Blixen διιστανται... Άλλοι κενυάτες θεωρούν ότι δεν έχει κάνει τίποτα ιδιαίτερο για να είναι τόσο διάσημη, άλλοι υποστηρίζουν ότι προσέφερε πολλά: ότι ήταν η μόνη λευκή που παρείχε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στο προσωπικό της, ήταν εναντίον της αγγλικής κυριαρχίας και υποστήριζε την ανεξαρτησία της χώρας, όταν εγκατέλειψε τη χώρα χάρισε απεριόριστες εκτάσεις γης στο προσωπικό της κ.ό.κ.... Δεν ξέρω αν πρόσφερε, όντως, τόσα πολλά, πάντως έχουν δώσει το όνομά της σε κολλέγιο, σε δρόμους και πολλά άλλα.
Η επίσκεψη στο σπίτι της, τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημη με την λογική ότι είδαμε από μέσα πώς ήταν ένα αποικιακό σπίτι του προηγούμενου αιώνα στην Κένυα.
Η περιοχή, βεβαίως, όπου βρίσκεται το σπίτι-μουσείο της Blixen είναι σήμερα η πλέον ακριβή περιοχή του Ναϊρόμπι με απίστευτες βίλες, η κάθε μία από αυτές περιβάλεται όχι από έναν απλό κήπο αλλά από ολοκληρο δάσος... και φυσικά περιμετρικά της κάθε βίλας ηλεκτροφόρα καλώδια και πολλοί ένοπλοι φρουροί...
Βγαίνοντας από την ακριβή και καλά φρουρούμενη περιοχή, πέσαμε και σε μία συμπλοκή... Κάποιος είχε προσπαθήσει να βουτήξει κάτι και είχαν σπεύσει όλοι οι περαστικοί και τον λυντσάριζαν κανονικά υπό την απαθή ματιά ενός ατυνομικού...Του είχαν σκίσει τα ρούχα, δεν τον άφηναν να σηκωθεί από την άσφαλτο και ο αστυνόμος αμέτοχος... "Έτσι είναι οι Κενυάτες" μας είπε ο ξεναγός "περήφανοι και δεν σηκώνουν την αδικία... μόλις κάποιος φωνάξει "βοήθεια" τρέχουν όλοι να βοηθήσουν"...
Η ξενάγηση τελείωσε και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για μερικές ώρες μέχρι την πτήση μας. Το ξενοδοχείο βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την Πρεσβεία του Ισραήλ και γι' αυτό το λόγο η όλη περιοχή ήταν σαν να βρισκόταν σε εμπόλεμη ζώνη... Μπλόκα, ένοπλοι αστυνομικοί, έλεγχος των διερχομένων οχημάτων κ.λ.π. Για να μπούμε δε στο lobby του ξενοδοχείου, έπρεπε να περάσουμε 2 πόρτες ασφαλείας (παρόλο που φρουρούνταν κιόλας από σεκιουριτάδες) και μετά από το lobby για να πάμε στο δωμάτιο, έπρεπε πάλι να χτυπήσουμε την κάρτα μας σε άλλες 2 εσωτερικές πόρτες... μιλάμε για δρακόντεια μέτρα ασφαλείας... Ωστόσο, αυτό ήταν και θετικό γιατί έτσι μπορέσαμε, λίγο αργότερα, να περπατήσουμε λίγο στα γύρω τετράγωνα από το ξενοδοχείο χωρίς όμως να απομακρυνθούμε πολύ, μετά και από παραίνεση του receptionist. Δεν έχω ξαναπερπατήσει ποτέ στη ζωή μου τόσο λίγο σε πρωτεύουσα ξένης χώρας... εγώ που οργώνω τις πόλεις στο περπάτημα... "Αφού το περπάτημα είναι απαγορευτικό, ας κάτσουμε κάπου να περάσει η ώρα" συμφωνήσαμε... Βρήκαμε μπροστά μας το Fairview Hotel http://www.fairviewkenya.com/ και αποφασίσαμε να πιούμε έναν καφέ... Ο καφές σερβίρεται στον κήπο που πραγματικά ήταν μία όαση μέσα στην γκριζίλα της πόλης... πολύ πράσινο, δέντρα, καταρρακτάκια... οι θαμώνες ήταν περισσότερο ντόπιοι επιχειρηματίες που έκλειναν δουλειές παρά τουρίστες... οι πλούσιοι ντόπιοι, απ' ότι κατάλαβα, ζούν σαν αποστειρωμένοι... ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στις βίλες τους, ένοπλοι φρουροί να τους προστατεύουν, λιμουζίνες με οδηγούς να τους πηγαινοφέρνουν στα γραφεία τους και στα κυριλέ ξενοδοχεία που συχνάζουν για διασκέδαση ή για να κλείσουν δουλειές... Μου ήρθαν αστραπιαία στο μυαλό τα χωριά των Μασάϊ... Είμαι ακόμα στην ίδια χώρα???
Mετά από το εγερτήριο στις 04.30 το πρωί και τόσες ώρες στο πόδι (με ταξίδι, πτήση, ξενάγηση) η εξάντληση και η πείνα έκαναν την εμφάνισή τους (και πολύ άργησαν)... και φυσικά όταν βρίσκεσαι στο Ναϊρόμπι, δεν μπορείς να πας για φαγητό αλλού παρά στο διάσημο Carnivore http://www.tamarind.co.ke/carnivore/... Εκεί έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις nyama choma δηλαδή ψητό κρέας μέχρι τελικής πτώσεως... Αρχικά σου φέρνουν έναν μεγάλο δίσκο με σαλάτες και σάλτσες και μετά έρχονται συνεχώς σερβιτόροι με σούβλες στο τραπέζι και σε βομβαρδίζουν συνεχώς... να τα κοτόπουλα, να τα χοιρινά, να η στρουθοκάμηλος, να η καμήλα, να ο κροκόδειλος (μπλιάξξξξξξξξξξ)... δεν σταματάνε να έρχονται αν δεν κατεβάσεις το σημαιάκι που υπάρχει στο τραπέζι σου! Το μενού είναι φιξ και περιλαμβάνει και σούπα στην αρχή καθώς και επιδόρπιο στο τέλος....
Το μαγαζί έχει πολλούς τουρίστες αλλά και ντόπιους, κατά κύριο λόγο επιχειρηματίες που δεξιώνονται τους ξένους συνεργάτες τους. Είδαμε πολλές πολυεθνικές παρέες ανάμεικτες με Κενυάτες, Ινδούς, Ευρωπαίους, Αμερικανούς που έκλειναν δουλειές τρώγωντας. "Η Κένυα είναι ένα απέραντο πεδίο επενδυτικών δραστηριοτήτων αλλά τα οφέλη καρπώνονται οι λίγοι ενώ οι πολλοί πεινάνε" θυμήθηκα τα λόγια του Oliver.
Ακριβώς δίπλα υπάρχει και το bar Simba Saloon και από Τετάρτη μέχρι Παρακευή παίζουν μουσική διάφορα συγκροτήματα... εμείς ήμαστε λίγο άτυχοι γιατί πήγαμε Δευτέρα.
Σκασμένοι από το φαγητό και την μπύρα (Tusker φυσικά, την τιμήσαμε δεόντως σε όλο το ταξίδι) γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση της επιστροφής προς Ελλάδα.
Μελαγχολία στο βανάκι του ξενοδοχείου που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο... όπως πάντα στο τέλος κάθε ταξιδιού... ίσως και λίγο παραπάνω από άλλα ταξίδια... ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την (υποσάχαρια) Αφρική... Είχα ακούσει πολλά για το πόσο γοητευτική είναι αυτή η ήπειρος... και είναι πράγματι αν κρίνω από την Κένυα: Πλούσια μέσα στη φτώχια της, περήφανη σαν τους ανθρώπους της, ένα διαμάντι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το μετατρέψουν σε χωματερή, φοβερές εναλλαγές τοπίων (από σαβάνα μέχρι χιονισμένα βουνά κι από τροπικά δάση μέχρι κατάλευκες αμμουδιές), φυλές με ήθη και έθιμα τόσο διαφορετικά και μοναδικά, η αίσθηση ελευθερίας που νιώθεις χαμένος στην απεραντοσύνη της σαβάνας...
Λίγο πριν μπώ στο αεροδρόμιο, όμως, η τελευταία εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό από τις προηγούμενες 9 μέρες δεν είναι ούτε το σαφάρι, ούτε η εξωτική παραλία, ούτε η πολύχρωμη Μομπάσα... είναι αυτά τα πελώρια μάτια που με κοιτούσαν στον παιδικό σταθμό των Μασάϊ...
Lala salama Kenya!
Απ' όσα είχα διαβάσει για Ναϊρόμπι καταλάβαινα ότι δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ίσως θα ήταν προτιμότερο να παραλειφθεί. Ωστόσο, η εμμονή που έχω να επισκέπτομαι πάντα την πρωτεύουσα της κάθε χώρας που πηγαίνω, όσο χάλια κι αν είναι αυτή, με έκαναν να τη συμπεριλάβω και αυτή στο πρόγραμμα έστω και για μερικές ώρες.
Στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι μας περίμενε ο ξεναγός του γραφείου που μας οργάνωσε και το σαφάρι για μία 3ωρη ξενάγηση και βόλτα στην πόλη.
Μετά την πολύχρωμη και χαρούμενη Μομπάσα, το Ναϊρόμπι μας φάνηκε μουντό και γκρίζο, κι ας το αποκαλούν οι ντόπιοι και "Πόλη του Ήλιου".
Το αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι το 1899 δεν υπήρχε καν Ναϊρόμπι... ήταν απέραντη φύση στην μέση του πουθενά...
Την ύπαρξή του την οφείλει στη σιδηροδρομική γραμμή που ένωσε την Μομπάσα με το σημερινό Κισούμου.
Πιο συγκεκριμένα, όταν κατασκευαζόταν η σιδηροδρομική αυτή γραμμή,
γνωστή και ως "The Lunatic Line" (την αποκαλούσαν έτσι κάποιοι Άγγλοι πολιτικοί θεωρώντας τρελό το κόστος που απαιτείτο για μία διαδρομή στο πουθενά), έφτιαξαν και ένα camp στο σημερινό Ναϊρόμπι προκειμένου να κοιμούνται οι εργάτες και να προστατεύονται από τα άγρια ζώα κατά τη διάρκεια της νύχτας (ήδη είχαν φαγωθεί πολλοί εργάτες από λιοντάρια στο Tsavo).
Είδαμε τα υποτιθέμενα highlights της πρωτεύουσας: την City Square όπου δεσπόζει το άγαλμα του Jomo Kenyatta, τα Κυβερνητικά Κτίρια, το Συνεδριακό Κέντρο, τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, περάσαμε από την Πανεπιστημιούπολη, περπατήσαμε στις αγορές... μία που απευθύνεται στους τουρίστες και μία λαχαναγορά-κρεαταγορά που απευθύνεται σε ντόπιους... εννοείται ότι ο ξεναγός δεν μας άφηνε να κουνήσουμε ρούπι από δίπλα του, έσπευδε αμέσως κάθε φορά που μας πλησίαζε κάποιος, ήταν εν ολίγοις ραντάρ σε ετοιμότητα να προλάβει καταστάσεις...
Μετά απ' όλα αυτά και είχαμε ακόμα 1,5 ώρα στη διάθεσή μας... Ρώτησα αν είναι φρόνιμο, εφόσον είχαμε τη συνοδεία του ξεναγού, να πάμε στην Kibera, την τεράστια παραγκούπολη (τη 2η μεγαλύτερη της υποσαχάριας Αφρικής μετά το Soweto της Νότιας Αφρικής) όπου ζει το 1/3 του πληθυσμού του Ναϊρόμπι... είχα δεί εικόνες σε ντοκυμαντερ και φαινόταν πολύ δυνατή εμπειρία http://www.google.gr/search?q=kibera+slum&hl=el&biw=1920&bih=899&prmd=ivns&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=b3IdTuvxN4P4sgac8ZGyDQ&ved=0CC8QsAQ...
Η απάντηση του ξεναγού "Ούτε εγώ που είμαι Κενυάτης δεν μπαίνω εκεί μέσα" δεν σήκωνε περιατέρω συζητήσεις και διαπραγματεύσεις... ήδη είχαμε 2 επεισόδια σε πολύ πιο ασφαλείς περιοχές της χώρας...
Ωστόσο, κάπως έπρεπε να σκοτώσουμε την ώρα μας... έτσι, χωρίς να τρελαίνομαι κιόλας, πήγαμε στο σπίτι -μουσείο πλέον- της Karen Blixen, της γνωστής τύπισσας που ενσάρκωνε η Meryl Streep στο "Out of Africa"... Οι απόψεις για την Karen Blixen διιστανται... Άλλοι κενυάτες θεωρούν ότι δεν έχει κάνει τίποτα ιδιαίτερο για να είναι τόσο διάσημη, άλλοι υποστηρίζουν ότι προσέφερε πολλά: ότι ήταν η μόνη λευκή που παρείχε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στο προσωπικό της, ήταν εναντίον της αγγλικής κυριαρχίας και υποστήριζε την ανεξαρτησία της χώρας, όταν εγκατέλειψε τη χώρα χάρισε απεριόριστες εκτάσεις γης στο προσωπικό της κ.ό.κ.... Δεν ξέρω αν πρόσφερε, όντως, τόσα πολλά, πάντως έχουν δώσει το όνομά της σε κολλέγιο, σε δρόμους και πολλά άλλα.
Η επίσκεψη στο σπίτι της, τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημη με την λογική ότι είδαμε από μέσα πώς ήταν ένα αποικιακό σπίτι του προηγούμενου αιώνα στην Κένυα.
Η περιοχή, βεβαίως, όπου βρίσκεται το σπίτι-μουσείο της Blixen είναι σήμερα η πλέον ακριβή περιοχή του Ναϊρόμπι με απίστευτες βίλες, η κάθε μία από αυτές περιβάλεται όχι από έναν απλό κήπο αλλά από ολοκληρο δάσος... και φυσικά περιμετρικά της κάθε βίλας ηλεκτροφόρα καλώδια και πολλοί ένοπλοι φρουροί...
Βγαίνοντας από την ακριβή και καλά φρουρούμενη περιοχή, πέσαμε και σε μία συμπλοκή... Κάποιος είχε προσπαθήσει να βουτήξει κάτι και είχαν σπεύσει όλοι οι περαστικοί και τον λυντσάριζαν κανονικά υπό την απαθή ματιά ενός ατυνομικού...Του είχαν σκίσει τα ρούχα, δεν τον άφηναν να σηκωθεί από την άσφαλτο και ο αστυνόμος αμέτοχος... "Έτσι είναι οι Κενυάτες" μας είπε ο ξεναγός "περήφανοι και δεν σηκώνουν την αδικία... μόλις κάποιος φωνάξει "βοήθεια" τρέχουν όλοι να βοηθήσουν"...
Η ξενάγηση τελείωσε και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για μερικές ώρες μέχρι την πτήση μας. Το ξενοδοχείο βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την Πρεσβεία του Ισραήλ και γι' αυτό το λόγο η όλη περιοχή ήταν σαν να βρισκόταν σε εμπόλεμη ζώνη... Μπλόκα, ένοπλοι αστυνομικοί, έλεγχος των διερχομένων οχημάτων κ.λ.π. Για να μπούμε δε στο lobby του ξενοδοχείου, έπρεπε να περάσουμε 2 πόρτες ασφαλείας (παρόλο που φρουρούνταν κιόλας από σεκιουριτάδες) και μετά από το lobby για να πάμε στο δωμάτιο, έπρεπε πάλι να χτυπήσουμε την κάρτα μας σε άλλες 2 εσωτερικές πόρτες... μιλάμε για δρακόντεια μέτρα ασφαλείας... Ωστόσο, αυτό ήταν και θετικό γιατί έτσι μπορέσαμε, λίγο αργότερα, να περπατήσουμε λίγο στα γύρω τετράγωνα από το ξενοδοχείο χωρίς όμως να απομακρυνθούμε πολύ, μετά και από παραίνεση του receptionist. Δεν έχω ξαναπερπατήσει ποτέ στη ζωή μου τόσο λίγο σε πρωτεύουσα ξένης χώρας... εγώ που οργώνω τις πόλεις στο περπάτημα... "Αφού το περπάτημα είναι απαγορευτικό, ας κάτσουμε κάπου να περάσει η ώρα" συμφωνήσαμε... Βρήκαμε μπροστά μας το Fairview Hotel http://www.fairviewkenya.com/ και αποφασίσαμε να πιούμε έναν καφέ... Ο καφές σερβίρεται στον κήπο που πραγματικά ήταν μία όαση μέσα στην γκριζίλα της πόλης... πολύ πράσινο, δέντρα, καταρρακτάκια... οι θαμώνες ήταν περισσότερο ντόπιοι επιχειρηματίες που έκλειναν δουλειές παρά τουρίστες... οι πλούσιοι ντόπιοι, απ' ότι κατάλαβα, ζούν σαν αποστειρωμένοι... ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στις βίλες τους, ένοπλοι φρουροί να τους προστατεύουν, λιμουζίνες με οδηγούς να τους πηγαινοφέρνουν στα γραφεία τους και στα κυριλέ ξενοδοχεία που συχνάζουν για διασκέδαση ή για να κλείσουν δουλειές... Μου ήρθαν αστραπιαία στο μυαλό τα χωριά των Μασάϊ... Είμαι ακόμα στην ίδια χώρα???
Mετά από το εγερτήριο στις 04.30 το πρωί και τόσες ώρες στο πόδι (με ταξίδι, πτήση, ξενάγηση) η εξάντληση και η πείνα έκαναν την εμφάνισή τους (και πολύ άργησαν)... και φυσικά όταν βρίσκεσαι στο Ναϊρόμπι, δεν μπορείς να πας για φαγητό αλλού παρά στο διάσημο Carnivore http://www.tamarind.co.ke/carnivore/... Εκεί έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις nyama choma δηλαδή ψητό κρέας μέχρι τελικής πτώσεως... Αρχικά σου φέρνουν έναν μεγάλο δίσκο με σαλάτες και σάλτσες και μετά έρχονται συνεχώς σερβιτόροι με σούβλες στο τραπέζι και σε βομβαρδίζουν συνεχώς... να τα κοτόπουλα, να τα χοιρινά, να η στρουθοκάμηλος, να η καμήλα, να ο κροκόδειλος (μπλιάξξξξξξξξξξ)... δεν σταματάνε να έρχονται αν δεν κατεβάσεις το σημαιάκι που υπάρχει στο τραπέζι σου! Το μενού είναι φιξ και περιλαμβάνει και σούπα στην αρχή καθώς και επιδόρπιο στο τέλος....
Το μαγαζί έχει πολλούς τουρίστες αλλά και ντόπιους, κατά κύριο λόγο επιχειρηματίες που δεξιώνονται τους ξένους συνεργάτες τους. Είδαμε πολλές πολυεθνικές παρέες ανάμεικτες με Κενυάτες, Ινδούς, Ευρωπαίους, Αμερικανούς που έκλειναν δουλειές τρώγωντας. "Η Κένυα είναι ένα απέραντο πεδίο επενδυτικών δραστηριοτήτων αλλά τα οφέλη καρπώνονται οι λίγοι ενώ οι πολλοί πεινάνε" θυμήθηκα τα λόγια του Oliver.
Ακριβώς δίπλα υπάρχει και το bar Simba Saloon και από Τετάρτη μέχρι Παρακευή παίζουν μουσική διάφορα συγκροτήματα... εμείς ήμαστε λίγο άτυχοι γιατί πήγαμε Δευτέρα.
Σκασμένοι από το φαγητό και την μπύρα (Tusker φυσικά, την τιμήσαμε δεόντως σε όλο το ταξίδι) γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τις βαλίτσες μας και να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση της επιστροφής προς Ελλάδα.
Μελαγχολία στο βανάκι του ξενοδοχείου που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο... όπως πάντα στο τέλος κάθε ταξιδιού... ίσως και λίγο παραπάνω από άλλα ταξίδια... ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την (υποσάχαρια) Αφρική... Είχα ακούσει πολλά για το πόσο γοητευτική είναι αυτή η ήπειρος... και είναι πράγματι αν κρίνω από την Κένυα: Πλούσια μέσα στη φτώχια της, περήφανη σαν τους ανθρώπους της, ένα διαμάντι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το μετατρέψουν σε χωματερή, φοβερές εναλλαγές τοπίων (από σαβάνα μέχρι χιονισμένα βουνά κι από τροπικά δάση μέχρι κατάλευκες αμμουδιές), φυλές με ήθη και έθιμα τόσο διαφορετικά και μοναδικά, η αίσθηση ελευθερίας που νιώθεις χαμένος στην απεραντοσύνη της σαβάνας...
Λίγο πριν μπώ στο αεροδρόμιο, όμως, η τελευταία εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό από τις προηγούμενες 9 μέρες δεν είναι ούτε το σαφάρι, ούτε η εξωτική παραλία, ούτε η πολύχρωμη Μομπάσα... είναι αυτά τα πελώρια μάτια που με κοιτούσαν στον παιδικό σταθμό των Μασάϊ...
Lala salama Kenya!
Last edited by a moderator:
που είμαστε εκεί. Δεν ξέρω πότε θα το κάνω ποτέ αυτό το ταξίδι αλλά πλέον ξέρω ότι θα το κάνω σίγουρα- σε αρκετά χρόνια μάλλον καθώς είμαι φρέσκια μαμά και οι μικροί μου φίλοι δεν είναι για επικινδυνες αποστολές ακόμη!
