Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[LULLU]

επιτελουςςςςςςςςςςςςς

 

[go2dbeach]

Επιτέλους δε λες τίποτα!! Δώσε Κολομβία με λεπτομέρειες και φωτογραφίες

 

[mikrh tsopana]

Μπα, μη νομίζετε, χάλια πέρασα....

Ζέστη, να, κοιτάχτε τις νεαρές πώς είναι ντυμένες

Τόσο που αναγκαζόμουν να πίνω συνέχεια μοχίτο για να δροσιστώ

Και τόσος ήλιος που στο τέλος μαύρισα και έγινα αγνώριστη

Xάλια χάλια


Μες στη βδομάδα, αν όχι μέχρι Κυριακή, θα περάσω στα ενδότερα της ξελογιάστρας Κολομβίας

 

[LULLU]

..φευγω σε λιγο αλλα κολομβια δεν βλεπω να διαβαζω........

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.1: Σαν Αγουστίν
Τίτλος: Στα άδυτα του τσοπανίσιου μυαλού

Ο δρόμος για το Σαν Αγουστίν δεν ήταν καθόλου φιλικός προς την τσοπάνα. Πέντε ώρες από το Κίτο μέχρι το Τουλκάν, από εκεί ταξί για Ρουμικάτσα, συμπλήρωμα των απαραίτητων εγγράφων στα σύνορα και από τις δύο πλευρές χωρίς έλεγχο αποσκευών, από εκεί ταξί για Πάστο και από Πάστο λεωφορείο για Ποπαγιάν. Μετά από 8 ώρες δρόμο από το Πάστο μέχρι το Ποπαγιάν και ανεβοκατέβασμα των Άνδεων η τσοπάνα ένιωθε τα αφτιά της να βουίζουν έντονα, μα έπρεπε να συνεχίσει για το Σαν Αγουστίν. Έτσι, έπειτα από άλλες 4μιση ώρες με λεωφορειάκι(μπουσέτα) έφτασε επιτέλους στον πολυπόθητο προορισμό. Η τελευταία διαδρομή είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί, εκτός από το ότι οι δρόμοι στην Κολομβία δεν είναι τόσο(καθόλου) προσεγμένοι όσο στο Εκουαδόρ(ο συγκεκριμένος ήταν χωματόδρομος), έβλεπε κανείς και αρκετά κομάντος να στέκονται στην άκρη του δρόμου με τα «κουμπούρια» τους.


Το Σαν Αγουστίν, μικρό μα μαγικό χωριό στη νοτιοδυτική Κολομβία, έμελλε να γίνει ο αγαπημένος κολομβιανός προορισμός της μικρής τσοπάνας. Ακολουθεί απόσπασμα από το lonely planet:

«Καιρό πριν οι ευρωπαίοι φτάσουν στην Αμερική, το Σαν Αγουστίν κατοικούνταν από μυστηριώδεις ανθρώπους που έκαιγαν τους νεκρούς και τους τιμούσαν με υπέροχα αγάλματα σκαλισμένα από ηφαιστειακές πέτρες. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους είναι ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία της ηπείρου.»

Και δεν είχε άδικο.Οι τεράστιες σκαλισμένες πέτρες εξέπεμπαν μία πολύ περίεργη ενέργεια. Ήταν οι ακαθόριστες μορφές, τα χαρακτηριστικά προσώπου δανεισμένα από ζώα αλλά και από ανθρώπους, η απόδοση ενίοτε δύο μορφών στην ίδια πέτρα, όλα τόσο μοναδικά. Και επιπλέον αυτή η αβεβαιότητα για την προέλευση αυτού του πολιτισμού και τη σύνδεσή του, αν υπήρχε, με τους υπόλοιπους της περιοχής όπως και για τη χρησιμότητα των αγαλμάτων. Όλα αυτά αφήνουν ένα πέπλο μυστηρίου και η τσοπάνα, γνωστή και ως «η τελευταία μαύρη γατα, λαχταρούσε να φορέσει αυτό το πέπλο και να ταξιδέψει για λίγο στα άδυτα της ανθρώπινης φαντασίας ή παράνοιας.Μα αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό.Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ίχνη κατοικημένης περιοχής με παρόμοια χαρακτηριστικά στην κολομβιανή ζούγκλα του Αμαζονίου, η δυσβατότητα της περιοχής όμως καθιστά οποιαδήποτε ανακάλυψη αρκετά δύσκολη.

Η πρώτη μέρα ήταν μέρα ξεκούρασης για την τσο. Το μέρος ήταν ήσυχο,πανέμορφο και καταπράσινο και έτσι αποφάσισε να χαλαρώσει και να σχεδιάσει με σύνεση την περιήγησή της στη γη του μυστηρίου. Δεν ήθελε να αφήσει τίποτε που να μην το επισκεφτεί και με το δίκιο της. Κάθε άγαλμα είναι μοναδικό, δεν επαναλαμβάνεται, ενώ κάποιες από τις περιοχές στις οποίες είναι τοποθετημένες κάποιοι μονόλιθοι δεν είναι τυχαίες. Έτσι, λοιπόν:

1η μέρα

Jeep tour

Περιλαμβάνει επισκέψη στα παρακάτω μέρη

1.Το στενό του ποταμού Magdalena

2.Τον μικρό αρχαιολογικό χώρο Alto de los Idolos και Alto de las Piedras

3.Τον καταράκτη Salto de los Bordones και

4. Στάση στο Trapiche, σε έναν χώρο επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου για εξαγωγή της πανέλα, ένα είδος ζάχαρης που είναι ευρέως διαδεδομένο στη ν.Αμερική

Διάρκεια: περίπου 6 ώρες

Κόστος: 40,000 COP τουρ+20,000 COP είσοδος σε όλα τα μουσεία και αρχαιολογικά μέρη της περιοχής και στο αρχαιολογικό πάρκο, ένα βιβλιαράκι σε στυλ διαβατηρίου που περιέχει πρακτικές και γενικές πληροφορίες για κάθε σημείο ενδιαφέροντος


2η μέρα

Πεζοπορία στα εξής μέρη El Tablon-La Chaquira-La Pelota-El Purutal

Διάρκεια: 4-5 ώρες

Αξία: ανεκτίμητη


3η μέρα

Επίσκεψη στο αρχαιολογικό πάρκο

Διάρκεια: ανάλογα, περίπου 3-4 ώρες(ίσως και λίγο παραπάνω)

Κόστος: χρήση του αρχαιολογικού «διαβατηρίου» της πρώτης μέρας

--


Το τουρ της πρώτης μέρας άφησε στην τσο τις καλύτερες εντυπώσεις και της έδωσε μία γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε στην Κολομβία της καρδιάς της. Κι ενώ η ταπεινή τσοπάνα συνήθως εξυμνεί και συνεπαίρνεται από το μεγαλείο της φύσης, στη συγκεκριμένη περίπτωση την παράσταση έκλεψε ο άνθρωπος, με τα παράξενα δημιουργήματά του. Και πάλι η τσοπάνα αισθάνθηκε να την εξουσιάζει το παράλογο. Και αυτή τη φορά το παράλογο δεν αντικατοπτριζόταν στην αλόγιστη δύναμη ενός οργισμένου καταρράκτη αλλά στα περίεργα τρικ του ανθρώπινου νου. Και όσο προσπαθούσε να βρει τη λογική στα αγάλματα με τις περίεργες μορφές, με χαρακτηριστικά ζώων και ανθρώπων τόσο την εξουσίαζε η παντελής έλλειψη αυτής.

Tα αγάλματα χρησιμοποιούνταν σε αρκετές περιπτώσεις ως ταφόπλακες.

Η δεύτερη μέρα έμελε να γίνει η αγαπημένη της τσο και να της χαρίσει μία από τις πιο όμορφες στιγμές της. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το πρωί βρήκε την τσο κάπως ανήσυχη. Η συζήτηση το προηγούμενο βράδυ με τη Μιλένα την είχε κάπως πείσει να κάνει την πεζοπορία μόνη, έχοντας κατεβάσει τον χάρτη της Κολομβίας από το ΜapsMe και η επιβεβαίωση της ιδιοκτήτριας ότι η διαδρομή είναι αρκετά ασφαλής δεν της έδινε κανένα περιθώριο για δικαιολογίες. Όμως η τσοπάνα ήξερε την τσοπάνα πολύ καλά και δεν είχε καμία αμφιβολία ότι είναι ικανή περισσότερο από τον καθένα να χαθεί. Όπερ εγέννετο.

Η πρώτη μισή ώρα της διαδρομής κυλούσε ανήσυχα μα σωστά. Η τσο, ούσα ανασφαλής, ρωτούσε κάθε ΣανΑγουστινίτη που έβγαινε στο διάβα της αν πάει καλά για τη συγκεκριμένη διαδρομή και ο εκάστοτε ΣανΑγουστινίτης της το επιβεβαίωνε. Έστριψε από τον κεντρικό δρόμο και κατηφόρισε για ώρα έναν χωματόδρομο απαντώντας ντόπιους, βαρβάρους και ζωντανά. Κι αφού ρώτησε μέχρι και τα κυκλάμινα αν πάει σωστά και τα κυκλάμινα της απάντησαν que sí έφτασε.


Ακολουθεί μικρή ιστορία με τίτλο: Φόβος και Παράνοια στο Σαν Αγουστίν
___________________________________________

Λένε πως η σιωπή είναι χρυσός μα ο χρυσός δεν είναι ό,τι πιο ακριβό υπάρχει. Και μιλώντας για ακρίβεια δεν εννούμε φυσικά την υλική αλλά την άυλη αξία ενός προϊόντος. Μακρυγορούμε όμως και η ουσία χάνεται. Και πού είναι η ουσία; Στο παράλογο. Και τί είναι το παράλογο; Αυτό που σε συνεπαίρνει, αυτό που προκαλεί ασταμάτητα ηλεκτροσόκ στον εγκέφαλό σου, που σου κόβει την ανάσα και μετά σου δίνει διπλάσιο οξυγόνο, αυτό που σου δένει τα μάτια και μετά σου βγάζει το πανί, αναγκάζοντάς σε να κοιτάξεις μεμιάς τον ήλιο, αυτό που σε παίρνει και σε πετάει με δύναμη από το γκρεμό και εσύ σκαρφαλώνεις για να το ευχαριστήσεις. Και το πιο παράλογο απ’όλα δεν είναι αυτό που βιώνεις, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Το παράλογο δεν είναι το γεγονός, η εικόνα, η ιδέα που σου προκαλεί πρωτόγνωρα, ανεξήγητα συναισθήματα, αλλά τα ίδια τα συναισθήματα. Το παράλογο εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο από εσένα αυτοπροσώπως.


Τη χρυσή εκείνη σιωπή διέκοπτε ο ήχος από τον καταρράκτη και ύστερα η αδιάκοπη κίνηση του νερού που ελίσσοταν σαν φίδι ανάμεσα στα καταπράσινα κολομβιανά βουνά. Η τσοπάνα, κάθισε σε μιαν άκρη. Στην αρχή έβαλε διστακτικά το πόδι, μα σαν είδε ότι την «έπαιρνε», βούτηξε ολόκληρη σε αυτό το ταξίδι των αισθήσεων. Δεν ήτανε μονάχα η ομορφιά και η ηρεμία του τοπίου, ούτε η συνεχής επιθυμία της τσο να μοιραστεί αυτή τη στιγμή με κάποιον δικό της αλλά η ενέργεια. Ναι,η ενέργεια! Εκείνο το μέρος είχε μιαν αλλόκοτη ενέργεια. Τέτοια που όμοιά της η τσοπάνα δεν έχει ξαναβιώσει. Είναι γνωστό ότι το υδάτινο στοιχείο είναι το αγαπημένο της τσο, είναι γνωστή η αγάπη της μικρής χωριατοπούλας για τους καταρράκτες και είναι κοινώς αποδεκτό ότι το πράσινο χρώμα ευφραίνει καρδίαν. Μα όχι, δεν ήταν τίποτε από αυτά. Η τσοπάνα ένιωθε μία ανεξήγητη ενέργεια. Την ενιωθε! Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατή αυτή η αίσθηση. Μέχρι που έκανε το λάθος και κοίταξε πίσω της. Μπαμ!


-Πού βρίσκομαι;

-Αυτό δεν έχει σημασία, αυτό που προέχει είναι να μας πείς τί έγινε.

-Δε θυμάμαι.

-Προσπάθησε.

-Ήμουν για ώρα καθισμένη κοιτώντας την κοιλάδα. Ο χάρτης έλεγε πως εκεί βρίσκεται η Chaquira. Κοίταξα παντού, μα δεν βρήκα κάτι. Και όμως ο χάρτης το έλεγε καθαρά, ακριβώς εκεί έπρεπε να βρίσκεται. Το τοπίο με μάγεψε και ξεχάστηκα. Ένιωθα μια περίεργη ενέργεια. Νόμιζα πως ερχόταν από το ποτάμι αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Όσο περνούσε η ώρα η ενέργεια με κυρίευε. Νόμιζα πως μπορώ να την εντοπίσω, την ένιωθα ακριβώς πίσω μου, μα την αμέσως επόμενη στιγμή την έβλεπα μπροστά μου. Μετά κατάλαβα πως ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις μα και πάλι την αισθανόμουν πιο έντονα από πίσω. Το τοπίο ήταν τόσο όμορφο που δεν ήθελα να αποσπάσω την προσοχή μου και έτσι συνέχιζα να το κοιτάω. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν και λίγο.

-Τί φοβόσουν;

-Φοβόμουν για αυτό που θα αντίκρυζα αν γυρνούσα το κεφάλι μου. Ξέρεις είναι διαφορετικό να σε σκοτώνουν από πίσω και διαφορετικό να βλέπεις κατάματα τον δολοφόνο.

-Δε θα ήθελες να μάθεις το πρόσωπο του δολοφόνου σου;

-Δε ξέρω. Δηλαδή, ναι. Εν πάσει περιπτώσει, σκέφτηκα ότι οι σκέψεις μου είναι παράλογες, ότι δεν υπάρχει κανείς από πίσω και έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Και το είδα!

(σιωπή)

-Τί είδες;

-Ήτανε μία πέτρα. Ήτανε μία μεγάλη πέτρα σκαλισμένη σε τρεις πλευρές. Στις μικρές πλευρές είχε δύο μικρά σχέδια και στη μεγάλη είχε αυτή. Η πέτρα κοιτούσε στο ποτάμι, μα η θεά κοιτούσε ψηλά. Νομίζω ότι έβλεπε παντού. Είχε τους αγκώνες της διπλωμένους και τα χέρια της σηκωμένα ψηλά, με ανοιχτές της παλάμες. Το στόμα της ήταν ανοιχτό και τα μάτια της, αν και δε διακρινόταν, νομίζω πως ήταν γουρλωμένα. Νομίζω πως γούρλωνε τα μάτια για να πάρει ενέργεια και στη συνέχεια άνοιγε το στόμα για να την ξεράσει.


Ο διάλογος της τσοπάνας με την τσοπάνα έκανε την ίδια την τσοπάνα, σα σύνολο από επιμέρους τσοπάνες, να συνειδητοποιήσει τί ήταν το παράλογο. Η φύση, θα έλεγε κανείς ότι είχε τον πρώτο λόγο. Φτάνοντας στο σημείο το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι το μεγαλείο της φύσης. Μα σαν κοιτάξει τη θεά καταλαβαίνει ποιός τον έχει πυροβολήσει. Διακριτικά στεκόμενη, παρόλο το μέγεθός της, έχει την όψη της στραμένη στον ήλιο και στην κοιλάδα ταυτόχρονα. Εκμεταλλεύεται την όμορφη και παράξενη ενέργεια που ούτως ή άλλως έχει πάντα το ποτάμι για να της προσδώσει κάτι το απόκοσμο, τρομακτικό και άκρως γοητευτικό παραμορφώνωντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, κάθε φορά, για σένα μόνο. Και με ένα της μόνο βλέμα σε πυροβολεί!Απευθείας! Στην καρδιά! Επόμενος παρακαλώ....

___________________________________________

Η τσο, ακόμη μουδιασμένη από την πιο μυστήρια, τρομακτική και φανταστική εμπειρία της ζωής της ξεκίνησε με ένα άδειο σώμα για το υπόλοιπο του μονοπατιού της. Έπρεπε να κάνει λίγο πίσω και να βρει ένα μικρό μονοπατάκι για να συνεχίσει για τα αρχαιολογικά σημεία El Tablon και La Pelota.Χα!


Ρωτώντας έναν συνάδελφο για το αν πάει καλά συνέχισε να παίρνει το δρόμο της επιστροφής, ψάχνοντας αδίκως για το μονοπάτι. Στη στράτα όπου πήγαινε ακούει πουλιά να κελαηδούν, ακούει πουλιά να λένε:

-Ποιός είδε τσοπάνα όμορφη μικρή να πάει σε λάθος δρόμο;

Και η ίδια, μέσα από έναν εσωτερικό μονόλογο, έλεγε.

-Άκουσες τσοπανούλα μου, τί λένε τα πουλάκια;

Και της απαντούσε, όπως άλλωστε είχε ήδη κάνει πολλές φορές σήμερα.

-Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε.

-Φοβούμαι σε τσοπάνα μου και μοναχή διαβαίνεις.



Δεν άντεξε και έπειτα από περίπου 45 λεπτά ρώτησε έναν ακόμη χωριανό, που την πληροφόρησε ότι έπρεπε να είχε στρίψει μισή ώρα νωρίτερα. Η τσοπάνα, τα ζύγισε και αποφάσισε να μην πάρει το ρίσκο να ξαναχαθεί, και να πάει από την πίσω πλευρά. Κάτι που έγινε, απλά ήταν πολύ πιο κουραστικό, μιας και ανέβαινε μία πολύ απότομη ανηφόρα και μιας και ο δρόμος της επιστροφής ήταν επίσης συνεχής σχεδόν ανηφόρα.


Λίγο πριν φτάσει στον αρχαιολογικό χώρο, η τσοπάνα έβηξε και έφτυσε τα πνευμόνια της. Τα αγάλματα, αν και λίγα, ήταν εντυπωσιακά με την Pelota να είναι από τα ελάχιστα αγάλματα με χρώμα που έχουν διασωθεί. Στο δρόμο για το γυρισμό, ένα καπή Γάλλων κουβάλησε την σχεδόν νεκρή από την κούραση τσοπάνα σπίτι.

Η Τρίτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη του κυρίως αρχαιολογικού χώρου(αρχαιολογικό πάρκο) ο οποίος περιλαμβάνει το αρχαιολογικό μουσείο, το Fuente de Lavapatas, την μικρή ανάβαση στο λόφο de Lavapatas και στον κήπο των αγαλμάτων.

Fuente de Lavapatas.

Alto de Lavapatas.

 

[go2dbeach]

Βουτήξαμε κι εμείς μαζί σου στον υπέροχο αυτό τόπο. Πόσο τυχερή είσαι που τα είδες και τα έζησες! Μακάρι να αξιωθώ κι εγώ..

 

[mikrh tsopana]

Σου το εύχομαι ολόψυχα!! Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ μου να ταξιδέψω στην Κολομβία. Την ερωτεύτηκα όμως από την πρώτη στιγμή. Νομίζω είναι αναπόφευκτο...

 

[buffon85]

1. εχω σκασει απο την ζηλια μου, πολυ.
2. γραφεις πολυ ωραια, το διαβασα μονορουφι
3. ποτε θα κερδισω το τζοκερ;

 

[LULLU]

ευχαριστω..επιτελους βλεπω τι με περιμενει να δω σε 20 μερες...

 

[Κωνσταντινος77]

Ετοιμαζομαι και εγω για Κολομβια σιγα σιγα

ευχαριστω για τις info.

Kαλα ταξιδια σε ολους

 

[go2dbeach]

Ετοιμαζομαι και εγω για Κολομβια σιγα σιγα

Τυχερέ!! Με το καλό να πας και να μας πεις τις εντυπώσεις σου μόλις γυρίσεις

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.2: Νέιβα, Έρημος Τατακόα

Μέρος 1ο: Νέιβα

Τίτλος 1: Καυτές μέρες και ατέλειωτες νύχτες στη Νέιβα
Εναλλακτικός Τίτλος 1: Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας
Εναλλακτικός Τίτλος 2: Ένα καμένο φορτηγό, ένας στρατιώτης στα πρόθυρα κατάρρευσης και η πανκ ζωή στην κολομβιανή επαρχία


Εντάξει, μην περιμένετε τίποτα ιστορίες για αγρίους. Απλά η μικρή τσοπάνα νιώθει πως ήρθε ο καιρός να μιλήσει για το προφίλ του λατίνου εραστή, από τα μάτια μιας (όχι απαραίτητα ωραίας) Κορνηλίας. Και το όχι απαραίτητα δεν μπήκε χάρη στη μετριοφροσύνη της τσο αλλά χάρη στην απόλυτη ισότητα ως προς το ενδιαφέρον του ανδρικού φύλου που βιώνουν οι γυναίκες στη λατιναμέρικα. Το Κορνηλία αδιαπραγμάτευτο.


Ήδη από την τρίτη μέρα της άφιξής της στην ήπειρο, όποτε και πάτησε το πόδι της στον έξω κόσμο , είχε έρθει σε επαφή(μεταφορικά πάντα) με την ιδιαίτερη αυτή κατηγορία. Μα υπάρχουν εραστές και εραστές. Και οι Κολομβιανοί είναι σίγουρα από τους πιο δημοφιλείς, ειδικά όταν συγκρίνονται με τους σε γενικά πλαίσια αδιάφορους γείτονές τους(μαντέψτε ποιούς!). Δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία τους που είναι αρκετά πιο ελκυστική αλλά και ο χαρακτήρας τους που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή, να μη μιλήσουμε γι αυτό το χαμόγελο που πραγματικά δε συγκρίνεται με κανενός άλλου στον πλανήτη. Αν η Κολομβία πρέπει να χαρακτηριστεί ως χώρα του κάτι, για την τσοπάνα θα χαρακτηριστεί χώρα του χαμόγελου. Αυτοί οι θεσπέσιοι λοιπόν άνθρωποι έχουν ένα ψεγάδι: μιλάνε, μιλάνε πολύ! Και ένα δεύτερο: είναι υπερβολικά καλοί! Σε βαθμό που δε μπορείς να διακρίνεις πότε η καλοσύνη και το απλό ενδιαφέρον γίνεται φλερτ και πώς να το διαχειριστείς.


Για να μην κουράζουμε, θα χωρίσουμε τον τόπο σε 2 σημεία, το Κίτο και τη Νέιβα και τον χρόνο σε 2 αντίστοιχα, προ ταξιδιού και μετά ταξιδιού.


Τόπος 1: Όλοι ξέρουμε ότι αν ένα πράγμα πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις σε κάθε ταξίδι αυτό είναι παρέα με ντόπιους. Η τσοπάνα όμως ανησυχούσε ότι δε θα καταφέρει να γνωρίσει τους σωστούς ανθρώπους στα σωστά μέρη κι έτσι απευθύνθηκε στο παλιό καλιό κόλπο: couchsurfing. Το αίτημα της τσοπάνας ήταν απλό και ειλικρινές : hang out with locals και, μαντέψτε, τα λοκάλια ανταποκρίθηκαν. Το πρώτο λοκάλι λοιπόν, ο Όσκαρ, είχε καλά προγνωστικά: ήξερε καλά την ιστορία του τόπου του, ήταν κοινωνικός και «δικτυωμένος» στην ούτως ή άλλως μικρή πόλη του και το σημαντικότερο... άκουγε πανκ! Η ανταλλαγή αριθμών για συνεννόηση μέσω whatsapp κρίθηκε επιτακτική και όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ο Όσκαρ ξεκίνησε να βομβαρδίζει την τσοπάνα με πληροφορίες. Πολλές πληροφορίες!


Τόπος 2: Ο καλός Όσκαρ είχε ήδη ενημερώσει την τσοπάνα ότι δυστυχώς δουλεύει και δεν μπορεί να έρθει να την πάρει από τον σταθμό. Η τσοπάνα που ούτως ή άλλως ποτέ δεν του είχε ζητήσει κάτι τέτοιο του είπε να μην αγχώνεται αλλά ο Όσκαρ αγχώθηκε και απευθύνθηκε στον ξάδερφό του, τον Σέζαρ. Έτσι μετά την ανταλλαγή άπειρων μηνυμάτων το ντίλ έκλεισε: ο Σέζαρ, με το μηχανάκι του έκανε το ντελίβερι και η τσοπάνα βρέθηκε να πίνει το ποτάκι της ανάμεσα σε δύο λατίνους εραστές. Η βραδιά κύλησε όμορφα με την τσοπάνα και τον Όσκαρ να έχουνε τακιμιάσει και τον Σέζαρ σε ρόλο θεατή.


"Τώρα θα σας πούμε μία ιστορία, για τη μικρή τσοπάνα την ωραία Κορνηλία..."

Η τσοπάνα ζήτησε από τον προσωπικό της οδηγό να την πάει σε ένα χόστελ και αυτός την πήγε σε ένα χοτέλ. Από τα καλύτερα της πόλης! Οι επιλογές ήταν 2 : 30 χιλιάρικα για δωμάτιο με ανεμιστήρα και 40 με κλιματισμό. Α ναι, αυτό ξέχασε να σας το αναφέρει. H Νέιβα, στη νότια Κολομβία, είναι μία έκπληξη για τον ταξιδιώτη. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Κατεβαίνοντας από το Σαν Αγουστίν στην κοιλάδα του σημαντικότερου ποταμού της Κολομβίας, του ποταμού Μαγδαλένα, βλέπει κανείς το τοπίο να αλλάζει ραγδαία. Τα άγρια και εντυπωσιακά βουνά διαδέχεται μια περίεργη τροπικοερημική πεδιάδα. Με μέση θερμοκρασία ετησίως πάνω από 30ο και το απέραντο σχεδόν ίσιο του ορίζοντα σκέφτεται κανείς ότι βρίσκεται στην έρημο. Και δεν έχει και άδικο. Πολύ κοντά στην πόλη βρίσκεται η έρημος Τατακόα, μία όχι και τόσο τυπική έρημος. Από την άλλη, ο καιρός κάποιους μήνες είναι αρκετά υγρός.


Η επιλογή της τσο ήταν η φθηνότερη φυσικά. Το δωμάτιο ήταν δίκλινο και όλο για την παρτάρα της, ήταν καθαρό, ο ανεμιστήρας χτυπούσε κατευθείαν στο κρεβάτι και η ατμόσφαιρα –είμαι-στη-Λάρισα-τη-δεκαετία-του-’80- άρεσε πολύ στην τσοπάνα. ΌΜΩΣ το παράθυρο δεν ήταν παράθυρο, ήταν μία σύνθεση τζαμιών τοποθετημένα κάθετα και πολύ κοντά το ένα στο άλλο και φυσικά δεν υπήρχαν κουρτίνες οπότε το φως και ο θόρυβος ήταν ένα θέμα.


Η επόμενη βρήκε την τσο να ψάχνει απελπισμένα για ένα γλυκό αλλά ελαφρύ πρωινό(40ο γαρ). Το μόνο που της πρότειναν ήταν ζωμός από κόκκαλα(caldo de hueso) και φυσικά το αγαπημένο κολομβιανό sancocho. H τσο επέλεξε να φάει ένα κεκάκι και να πιεί μια γουλιά από τον φημισμένο κολομβιανό καφέ που στον φτιάχνουνε γλυκό σε περίπτωση που ξεχαστείς και δε διευκρινίσεις ότι δε θέλεις ζάχαρη.


Ο Σέζαρ παρέλαβε την τσο και αφού η ίδια του δήλωσε ότι θέλει να πάει στις θερμές πηγές, την πήγε. Η διαδρομή με το μηχανάκι διήρκησε περίπου μία ώρα και κατα τη διάρκειά της, ο Σέζαρ ήτο αρκετά διαφορετικός από το χθεσινό βράδυ. Πολύ πιο ομιλητικός και με διάθεση να μοιραστεί πράγματα. Στην ερώτηση της περίεργης τσοπάνας σχετικά με τον εμφύλιο, τα ναρκωτικά και τη φτώχεια ο Σέζαρ μοιράστηκε τις δύο εξής ιστορίες-αστραπή.


Η πρώτη περιλαμβάνει τον ισχυρισμό του Σέζαρ, ότι η Κολομβία έχει λεφτά απλά οι Κολομβιανοί όχι, με την έννοια ότι σχεδόν όλο το χρήμα που μπαίνει στη χώρα προέρχεται από το εμπόριο κόκας. Και είναι τόσο πολύ αυτό το χρήμα που σύμφωνα με τη μαρτυρία του μια φορά μπροστά στα ματάκια του τα λατίνικα έκαψαν ένα ολόκληρο φορτηγό με δολάρια αμερικάνικα, για λόγους που η τσοπάνα δεν κατάλαβε. Τη στιγμή πάντα που η φτώχεια σ’αυτή τη χώρα ειδικά προς τη χερσόνησο Γκουαχίρα, στα σύνορα με τη Βενεζουέλα αλλά και γενικότερα είναι κραυγαλέα. Αστικός μύθος ή αλήθεια; Δε θα μάθουμε ποτέ.


Η δεύτερη ιστορία και αρκετά πιο πιστευτή του Σέζαρ αφορά σε ένα «γκεριγιέρο» φίλο του. Είχε λοιπόν ένα φίλο που από μικρός ήθελε να μπει στο στρατό, ο οποίος στην Κολομβία είναι υποχρεωτικός, έχει μικρότερη χρονικά θητεία από την Ελλάδα(η τσοπάνα νομίζει πως κρατά 6 μήνες) και γίνεται στον Αμαζόνιο(βασικά καλησπέρα σας!). Ο φίλος λοιπόν έκανε το τρελό του όνειρο πραγματικότητα και μπήκε στις δυνάμεις καταστολής και ασφαλείας της Κολομβίας. Μόνο που του επιφυλασσόταν μια έκπληξη του φίλου. Ο ρόλος του στα άρματα ήτανε η περισυλλογή των νεκρών στρατιωτών και παραστρατιωτικών που έφερναν κάθε μέρα τα ελικόπτερά τους. Και από ότι ο Σέζαρ υπονόησε, ήταν πολλοί. Στην αρχή ο φίλος λοιπόν το διαχειριζόταν αυτό κάπως ψύχραιμα, είχε μεν το σοκ της πρώτης επαφής αλλά όπως λέει και ο μεγάλος Αγγελάκας πονάει πάντα η πρώτη φορά. Μόνο που και η συνέχεια του τραγουδιού είχε αντίκρυσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση: ο φίλος όσο περνούσε ο καιρός άρχιζε και τρελαινόταν μέχρι που αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ήταν όμως πια αργά. Εν ολίγοις, είχε πονέσει για πάντα η πρώτη φορά. Ο φίλος εξαφανίστηκε για αρκετό χρονικό διάστημα, βρέθηκε κάπου στον Κολομβιανό Αμαζόνιο ζωντανός μεν αποτρελαμένος δε. Από τότε, πετάγεται στον ύπνο του ενώ πολλές φορές πιστεύει ότι έρχονται παραστρατιωτικοί να τον σκοτώσουν. Ο Σέζαρ αναφέρθηκε σε μια πλάκα που του έκανε ένας άλλος πανηλίθιος φίλος ότι έρχονται να τον σκοτώσουν, η οποία η τσοπάνα δυστυχώς δε θυμάται πώς ακριβώς τελείωσε.


Η σεσιόν στα λουτρά τελείωσε, η κρύα μπύρα το ίδιο και τσο και ξα πήγαν να φάνε. Ο ξα τότε έγινε ακόμη πιο περίεργος. Και ξεκίνησε να τη βγάζει φωτογραφίες, παρά τα παράπονα της τσοπάνας.


Αφού την άφησε σπίτι είχε συνεννοηθεί με τον Όσκαρ, ο οποίος τηλεφωνούσε κάθε λίγο και λιγάκι να δει αν η τσοπάνα είναι ευχαριστημένη, να την παραλάβει δεύτερη φορά, αυτή τη φορά για βραδινή έξοδο. Έπρεπε όμως να συνεννοηθεί για την ακριβή ώρα με την ίδια την τσο και έτσι αντάλλαξαν τηλέφωνα. Κι εκεί άρχισε να βλέπει το έργο. Ο ξα με το που την άφησε ξεκίνησε τα μηνύματα για το πόσο καλά πέρασε, για το ότι κρίμα που η τσο θα φύγει την επόμενη και ταρατατζούμ! ότι θέλει να ‘ρθει στο Κίτο. Αυτό τρόμαξε την τσοπάνα που δεν ήξερε τί της επιφύλασσε η μοίρα, μιας και σε λίγο καιρό από τότε ο άλλος ξα, ο Όσκαρ, έμελλε να της δηλώσει ότι ψάχνει αεροπορικά για να πάει μαζί της στην Ελλάδα. Ευτυχώς οι λατίνοι εραστές είναι μόνο λόγια.


Το βράδυ έφτασε γρήγορα και η τσο, μην έχοντας άλλη επιλογή επιβιβάστηκε στο μάτζικ μπας για το κέντρο της Νέιβα. Η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα-να μην παραπονιόμαστε μονάχα-αφού ο Όσκαρ είχε κανονίσει να πάει την τσο σε μια diy πανκ συναυλία δίπλα στο ποτάμι, πριν πάει την ίδια την τσο στο ποτάμι για να (προσπαθήσει να) ξεδιπλώσει το ταπεραμέντο που μόνο ένας λατίνος εραστής έχει. End of story


(η ντόλτσε βίτα δεν έδωσε περιθώρια στην τσο για να φωτογραφίσει το παραμικρό στη Νέιβα)