Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[hydronetta]

Παναγιώτη μπράβο σου και ευχαριστώ που έκατσες και έγραψες την ιστορία για το Περού και την Βολιβία γιατί με τις 6000 φωτογραφίες που τραβήξαμε συνολικά δεν έχω αξιωθεί να τις τακτοποιήσω καν.

που είναι και σε raw….
πάντως μιας κι έγραψες, να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου σε σένα και τον travelogato που και με τις δικές σας φωτογραφίες διανθίζω την ιστορία, διότι ως γνωστόν "μια εικόνα χίλιες λέξεις"

 

[hydronetta]

Χώρα για χώρα δεν άφησε αυτός ο Σούκρε! Καλά τον έλεγα εγώ αμετροεπή και μοναχοφαγά!
Η αφήγηση τέλεια, όπως πάντα. Εύγε στο χοιροστάσιο για τις μοναδικές φωτογραφίες....

ζωολογικό κήπο μετά φωτογράφου θα έλεγα καλύτερα

 

[hydronetta]

Κεφ.15: Tiwanaku

Mε τα φτερά της αεροπορικής εταιρείας Amaszonas αποχαιρετήσαμε εναερίως την όμορφη Sucre.
Δεν τέθηκε καν σε διαπραγμάτευση η εναλλακτική να μετακινηθούμε με ολονύκτιο ΚΤΕΛ αμφιβόλου ασφάλειας κι άνεσης.

Χρειάστηκε μόλις μια ώρα πτήσης πάνω από το βολιβιανό αλτιπλάνο για να βρεθούμε στο γνώριμο υψόμετρο των 4,000 μέτρων του El Alto της La Paz.

Αντιασφυξιογόνες μάσκες μαζί με φιάλες οξυγόνου για να αντιμετωπίσουμε τη μίξη καυσαερίων και έλλειψης οξυγόνου και στάση αναμονής για τον Raul ο οποίος θα μας συνόδευε στην ξενάγησή μας στον αρχαιολογικό χώρο του Tiwanaku στο δρόμο προς τα σύνορα με το Περού (βέβαια είχε τάξει πως θα έφερνε μαζί φρεσκοψημένα salteñas).
Κάτι που δε χορταίνει κανείς στις χώρες αυτές είναι οι εικόνες της καθημερινότητας με τους κατοίκους στις παραδοσιακές φορεσιές τους και τις γυναίκες με τα κομψά καπελίνα τους.
Τώρα βέβαια τι να σχολιάσω πάλι, τη κορμοστασιά; την ομορφιά του προσώπου; Συμπαθέστατοι, ευγενέστατοι, αξιαγάπητοι άνθρωποι, αλλά... κατά γενική ομολογία άσχημοι. Από τις λίγες φορές που αισθανόμουν γοητευτικός σαν αστέρας κινηματογράφου.

Μασουλώντας ηδονικά τα salteñas που μας έφερε ο Raul πήραμε το δρόμο προς το Tiwanaku, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στη Νότια Αμερική, που η μοίρα το έφερε να υπάρχει στη σκιά του σουπερ σταρ Machu Picchu.
Επειδή ως ροζουλί γουρούνι έχω ευαισθησίες με τα δικαιώματα των ταπεινών και καταφρονεμένων, οφείλω έστω στην μικρή οικογένεια του travelstories να αναδείξω τη σπουδαιότητα του αρχαιολογικού αυτού χώρου. Υψώνω λοιπόν τη φωνή μου και διαμαρτύρομαι: Γιατί δηλαδή το Machu Picchu αρχόντισσα και το Tiwanaku σταχτοπούτα; για το φυσικό κάλλος και μόνο που η αλήθεια είναι αξεπέραστο στο Machu Picchu; ποιο απο τα δυό όμως έχει μεγαλύτερη ιστορία; ποιό διαδραμάτησε σημαντικότερο ρόλο στην ανάπτυξη πολιτισμών σ’όλο το αλτιπλάνο; ποιό ακόμα εμπνέει τις ανιμιστικές παραδόσεις των ιθαγενών; H απάντηση: το ταπεινό Tiwanaku.

Πρωτ’απ’όλα η επιλογή τοποθεσίας του. Το Tiwanaku χτίστηκε εδώ στα υψίπεδα στις όχθες της λίμνης Titicaca περιτρυγισμένο από τις βουνοκορφές που λατρεύονταν σαν θεοί: Illimani, Illampu & Sajama. Εδώ θεωρείται ότι δημιουργήθηκε το σύμπαν κι από δώ ξεκίνησαν οι άνθρωποι ν’αποικίσουν τα εδάφη όπου γης. Εδώ στο θερινό ηλιοστάσιο μαζεύονται ακόμα χιλιάδες ιθαγενών που γιορτάζουν την ανατολή του ήλιου με τελετές, τραγούδια, χορούς, ποτό κι αρκετή…κόκα. Μέχρι κι ο Evo Morales διάλεξε το μέρος αυτό για την τελετή ενθρόνισης στον προεδρικό θώκο της Βολιβίας.
Μετά η ιστορία του. Το Τiwanaku ιδρύθηκε το 1200 πΧ (2,500 χρόνια πριν το Machu Picchu). Κατά κάποιο τρόπο είναι η κοιτίδα όλων των πολιτισμών των Άνδεων. To 100 πΧ ήταν ήδη σημαντικό αστικό και λατρευτικό κέντρο και το 700 μΧ ήταν η καρδιά μιας αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από το νότιο Περού ως τη βόρεια Αργεντινή και Χιλή. Στην ακμή του στέγαζε 50,000 κατοίκους, υπήρχαν μεγάλες πυραμίδες και πλούσια παλάτια κατάφορτα από χρυσό.
Η κατάρα όμως ακούει στο όνομα κλιματική αλλαγή. Γύρω στο 1000 μΧ μια παρατεταμένη ξηρασία οδήγησε τους λιμοκτονούντες κατοίκους να εγκαταλείψουν την περίτρανη πόλη. Το έργο της καταστροφής ολοκλήρωσε η δίψα για χρυσό των ισπανών conquistadores και μέχρι πρόσφατα η άγνοια ή η απληστία των αρχαιοκάπηλων. Σήμερα ότι βλέπει το μάτι του επισκέπτη είναι ένα απομεινάρι αλλοτεινών μεγαλείων. Έστω κι αν έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο όπου συναντήσαμε τον ξεναγό μας. Λες κι είχε απέναντί του αμερικανούς τουρίστες έδωσε και προσωνύμιο στην μικρή μας ομάδα: οι chachapumas.

Ξεκινήσαμε αρχικά από τα μουσεία. “Απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση” ήταν η ρητή εντολή και κοιταχθήκαμε μεταξύ μας. Μπας και φυλασσόταν κάποιο υπερπολύτιμο έκθεμα;; Σας διαβεβαιώ ούτε ο μεγάλος μονόλιθος Pachamama στο Museo Litico, ούτε τα γλυπτά και τα κεραμικά στο Museo Regional Arqueológico μας συγκλόνισαν μετά από όσα είχαν δει τα μάτια μας στο Περού.

Προχωρήσαμε πια προς τους εξωτερικούς χώρους. Χρειαζόμουν πολύ ισχυρή φαντασία για να αναπλάσω αυτό το μέρος στις πρότερες δόξες του.
Ξεκινήσαμε από το ναό Kalasasaya, ένα επίπεδο χώρο με τείχη φτιαγμένα από μεγάλιθους 150 τόνων που εναλλάσονται με μικρότερες πέτρες. Εδώ ήταν το ιερό κέντρο του Tiwanaku, ο χώρος ταφής των θεών-βασιλέων και συμβολίζει τη Γη.

Στο βορειοανατολικό άκρο του Kalasasaya, βρίσκεται η Πύλη του ΄Hλιου (Puerta del Sol), φτιαγμένη από μια και μόνη πέτρα βάρους 44 τόνων, σε τετοια θέση ώστε να περνά απ’αυτήν το πρωτο φώς του ήλιου σαν ξημερώνει. Η κεντρική φιγούρα στο υπέρθυρο είναι ο υπερτατος δημιουργός Τhunupa των Aymara, ανάμεσα σε χειμαιρικές μορφές ανθρώπων και πουλιών.

​

Απέναντί της η πιο λιτή πύλη της Σελήνης (Puerta de la Luna).

Δυό σκαλιστοί ανθρωπόμορφοι μονόλιθοι συμπλήρωναν το σκηνικό.

Aυτό που μας υπέδειξε ο ξεναγός και μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το σύστημα ενδοεπικοινωνίας. Μια τρύπα στη μια άκρη της πέτρας που σαν κοχλίας μεγάλωνε στην αντίθετη μεριά επιτρέποντας την ενίσχυση της έντασης του ήχου.

Ανηφορίσαμε την πυραμίδα Akapana που σήμερα παραπέμπει σ’ένα απλό λοφίσκο αν και κάποτε ήταν το σημαντικότερο λατρευτικό κέντρο της πόλης,

Κατηφορίσαμε στο Τemplete Semi-Subterraneo, ελαφρά χαμηλότερο από το επίπεδο του εδάφους όπως δηλώνει και όνομά του και το οποίο συμβολίζει τον Κάτω Κόσμο. Στους τοίχους του έχουν ενσφηνωθεί περίπου 175 πέτρινες ανθρωπόμορφες κεφαλές που μάλλον αντιπροσωπεύουν θεότητες κατακτημένων εθνοτήτων που δηλώνουν την υποταγή τους στην κυριαρχία του Tiwanaku.

Σ'αυτήν την απεραντοσύνη, ένοιωσα παράδοξα να με πλημμυρίζει μια αλλόκοτη αίσθηση ότι είμαι κι εγώ ένα κομμάτι στο σφιχταγκάλιασμα της Μάνας Γης και του Πατέρα Ουρανού.
Σαν αυτό που ζει ακόμα αναλλοίωτα στο ανιμιστικό alter ego των ντόπιων.
Κάτι που το εντυπωσιακό Machu Picchu δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει...

Αποχαιρέτησα το Tiwanaku με ανάμεικτα συναισθήματα.

Η σχετικά σύντομη διαδρομή μέχρι την παραμεθόρια πόλη Desaguadero έγινε παραλληλα προς τις όχθες της λίμνης Titicaca.

Λίγο πριν τη πόλη κάναμε στάση σε μια σειρά από μικρά μαγαζάκια όπου πωλούσαν από κρέας μέχρι μικροαντικείμενα.

O Raul επεμενε να ψωνίσουμε ένα κολατσιό από μια κυρά Καλή. Kαλαμπόκι, κουκιά, πατατούλες και νοστιμότατο τυράκι περιελάμβανε το γεύμα που ροκανίζαμε μέσα από τη σακκουλίτσα που τα είχε αραδιάσει όλα η κυριούλα. Δεν ξέρω για food styling αλλά ότι ήταν γευστικότατα και βιολογικότατα δεν χωρά αμφιβολία.

Η πόλη του Desaguadero ζει μοιρασμένη ανάμεσα σε δυο χώρες. Τη Βολιβία και το Περού. Διχοτομημένη αλλά σχετικώς ευημερούσα, αν κρίνω από τον κακό χαμό που γινόταν από τη διακίνηση εμπορευμάτων ένθεν κακείθεν των συνόρων των δύο χωρών.
Λεωφορεία, φορτηγά, αραμπάδες, καροτσάκια, άπειροι πλανόδιοι που εμπορεύονταν τα πάντα, υπαίθριες καντίνες, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, ως και μινι μάρκετ καταμεσίς του δρόμου κι ένα ατέλειωτο ανθρώπινο μελίσσι να σέρνει τεράστιες σακκούλες περνώντας το συνοριακό έλεγχο.
Οι εικόνες ήταν μοναδικές, πολύχρωμες, πολύβουες. Άξιζε να σταθείς παράμερα σε μια γωνιά και με το φακό σου ν’απαθανατίζεις τα πάντα.

Εδώ το καλό συνάλλαγμα

​

Με την συνδρομή του Raul ο τελειωνειακός έλεγχος κατέστη υποτυπώδης κι αφού σφραγίσαμε τα διαβατήριά μας, τον αποχαιρετήσαμε κι αφήσαμε πίσω μας τη Βολιβία ν'αποτελεί πια κομμάτι της ταξιδιωτικής μας μνήμης.

Επιβιβαστήκαμε στο αμάξι που μας περίμενε για να μας οδηγήσει στο Puno στις ακτές της λίμνης Titicaca.

Οι εικόνες από τη δύση του ήλιου πάνω στα γαλήνια νερά της λίμνης μοναδικές.

 

[hydronetta]

Κεφ.16: Λίμνη Titicaca

Η παραλίμνια πόλη Puno ήταν η βάση μας για την εκδρομή στην λίμνη Titicaca.
Καθώς δεν είχαμε προσχεδιάσει παρά μόνο μια 24ωρη στάση στην περιοχή, ακολουθήσαμε την πεπατημένη χιλιάδων τουριστών. Κλείσαμε στο ξενοδοχείο ένα από τα μονοήμερα κλασσικά tour στα νησιά Uros και Taquile. Ο ορισμός του μαζικού τουρισμού…
Αν κανείς έχει χρόνο αξίζει να το ψάξει περισσότερο. Υπάρχουν επισκέψιμες περιοχές της λίμνης που δεν υποδέχονται τέτοιο μαζικό τουρισμό.

Το Puno κερδίζει μακράν το τίτλο της ασχημότερης πόλης που είδαμε στο ταξίδι μας. Όσο κι αν προσπάθησα δεν ανακάλυψα μια γωνιά που να της προσδώσει έστω και ένα ψήγμα γοητείας. Ακόμα κι η πανοραμική άποψη καθώς την ανετίζεις από τη λίμνη είναι αποκαρδιωτική.

Η λίμνη Titicaca είναι η υψηλότερη πλωτή λίμνη στον κόσμο (υψόμετρο 3.812 μέτρα) και η μεγαλύτερη σε μέγεθος στη Νότια Αμερική (φανταστείτε μια υδάτινη έκταση στο μέγεθος της Κρήτης). Το δυτικό τμήμα της λίμνης βρίσκεται εντός του Περού ενώ η ανατολική πλευρά ανήκει στη Βολιβία.
Όσο κι αν ο ήλιος του αλτιπλάνο μπορεί να γίνεται κατά διαστήματα καυτός, τόσο που να βλέπεις το υγρό στοιχείο και να ορέγεσαι μια βουτιά, θα έλεγα ότι οι θερμοκρασίες νερού είναι μάλλον αποτρεπτικές (10 έως 14 ° C). Και δια του λόγου το αληθές λουόμενους δεν είδα. Τώρα αν κουβαλάτε ρωσικά γονίδια (όπου παγωμένη λίμνη ανοίγετε τρύπες και βουτάτε) ή σε προηγούμενη ζωή είσασταν πολική αρκούδα, μπορείτε να δοκιμάσετε. Εγώ ούτε το δάκτυλό μου δεν βούτηξα, αφήστε που όση ώρα βρεθήκαμε για τις ανάγκες φωτογραφιών στους εξωτερικούς χώρους του ταχύπλοου, ο δυνατός παγωμένος αέρας με ανάγκαζε να βουλιάζω όλο και πιο βαθειά μέσα στο μπουφάν μου.

Η λίμνη με τα βαθυγάλανα νερά διαθέτει παρακαλώ και νησάκια: τα τεχνητά νησιά Uros, το Amantaní και το Taquile στο Περού τα οποία κατοικούνται και τα Isla del Sol & Isla de la Luna στη βολιβιανή πλευρά όπου υπάρχουν ερείπια που τα περισσότερα χρονολογούνται στην περίοδο των Ίνκας.

Πουρνό πουρνό στην προβλήτα γινόταν ένας χαμός από πλήθος τουριστών που τους επιβίβαζαν σε διάφορα ταχύπλοα (σε κοινοπραξία μου έμοιαζε το σύστημα)
Μπήκαμε κι εμείς εκεί που μας υπέδειξαν και φροντίσαμε να στριμωχτούμε στις αεροπορικές θέσεις καθώς το φως του ήλιου ήταν αδύνατο να υπερνικήσει το τσουχτερό κρύο του αλτιπλάνο.

Στάση πρώτη λοιπόν στα τεχνητά επιπλέοντα νησιά Uros.
Αποτελούν μια ομάδα 44 τεχνητά νησάκια που είναι φτιαγμένα από totora, ένα είδος καλαμιού που αφθονεί στα ρηχά της λίμνης. Βρίσκονται μόλις 5 χιλιόμετρα δυτικά από το λιμάνι του Puno και σήμερα μόνο μερικές εκατοντάδες κάτοικοι εξακολουθούν να ζουν και να διατηρούν τα νησιά, καθώς οι περισσότεροι έχουν μετακινηθεί προς την ηπειρωτική χώρα. Τα μικρότερα νησιά μπορούν να στεγάσουν 2-3 οικογένειες ενώ τα μεγαλύτερα ως και δέκα.

​

Κάθε νησάκι δημιουργείται από ένα παχύ φυσικό στρώμα με τις ρίζες του σαν βάση που αγκυρώνεται με σχοινιά στον πυθμένα της λίμνης. Πάνω στη βάση αυτή εναποτίθενται στρώσεις καλαμιών totora, τα οποία όμως από το συνεχές ποδοπάτημα σπάνε εύκολα και σαπίζουν αρκετά γρήγορα. Τότε νέα καλάμια προστίθενται στην κορυφή συνεχώς, περίπου κάθε τρεις μήνες. Κάθε τεχνητό νησί έχει πεπερασμένη διάρκεια ζωής: περίπου τριάντα χρόνια.

Σαν το ταχύπλοο κάλυψε γρήγορα την απόσταση από το λιμάνι του Puno, o καπετάνιος πλήρωσε κάτι σαν διόδια κι έτσι μπήκαμε στη περιοχή όπου υπήρχαν διάσπαρτα μικρά επιπλέοντα νησάκια Uros. Ελιμενιστήκαμε σ’ένα απ’αυτά. Στην αποβάθρα μας υποδέχθηκε εκτός της πίνακας Bienvenidos και μια ομάδα γυναικών με ζωηρές πολύχρωμες φορεσιές. Πάνω στο νησί υπήρχαν 2-3 μονόχωρα σπιτάκια από καλαμια, ένας χώρος που λειτουγούσε σαν υπαίθρια κουζίνα κι ένα παρατηρητήριο.
Δεν χρειάστηκε να μου πάρει χρόνο να καταλάβω ότι όλο το σκηνικό ήταν καλοστημένο για τις ανάγκες των τουριστών. Όλα τα νησάκια είχαν την ίδια εμφάνιση και παρόμοιες καλοκυράδες να αναμένουν τους αλλοδαπούς.
Σε μακρινή απόσταση διαπίστωσα ότι υπήρχαν μεγαλύτερα νησιά που οικιστικά έδειχναν εντελώς διαφορετικά. Πιθανότατα εκεί να έμεναν μόνιμα κάποιοι Uros ο οποιοι απλά (και δικαιολογημένα) δεν έχουν έχουν και καμιά όρεξη να βλέπουν καθημερινά ορδές τουριστών να εισβάλλουν στο χώρο τους.

Προσωπικά δεν με ενόχλησε το ότι ήταν ψεύτικο και στημένο. Με ενόχλησε η εμμονή τους στο δούλεμα: «και μπείτε να δείτε το σπιτικό μας» να λένε οι άντρες και «δείτε τα χειροτεχνήματα που φτιάξαμε με τα χεράκια μας» οι καλοκυράδες που μαζικά αρχίσανε το κέντημα πρωινιάτικα (πρακτικά ό,τι μπορούσε να βρει κανείς στα σουβενιρατζίδικα του Puno).

Η επίσκεψη ξεκίνησε με μια εκτενή παρουσίαση (ομολογουμένως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα) του τρόπου κατασκευής των νησιών με αναφορες στις δυσκολίες διαβίωσης των κατοίκων σ’αυτό το ιδιόμορφο περιβάλλον ανά τους αιώνες.
Μας ενημέρωσε επίσης ότι τα καλάμια totora είναι πολυχρηστικά: το λευκό κάτω μέρος (Chullo) είναι μια βασική πηγή τροφής πλούσια σε ιώδιο. Αν το totora τυλιχθεί γύρω από ένα μέλος που πάσχει απορροφά τον πόνο, ενώ χρησιμοποιείται και πάνω στο δέρμα σαν δροσιστικό τις ζεστές μέρες.

Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης οι κυρούλες είχαν προλάβει να οργανωθούν: καλοστόλισαν τα πιτσιρίκια με τις παραδοσιακές φορεσιές κι απλώσαν όλα τα καλούδια προς πώληση κι ανέμεναν εν δυνάμει αγοραστές. Οι αμερικανοί συνεπιβάτες έδειχναν εκστασιασμένοι και ξελιγωμένοι λες κι ανακάλυψαν φυλές στα βάθη του Αμαζονίου.

Εγώ πάλι έβραζα από το κακό μου κι αρκέστηκα να ανέβω στο παρατηρητήριο για να τραβήξω κάποιες πανοραμικές φωτογραφίες.

Μιας και δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να κάνεις σε μια σταλιά πλωτό νησί, μας προτάθηκε (έναντι τιμήματος βέβαια) να πλεύσουμε και με το totora-σκάφος με τα δικέφαλα ακρόπρωρα σε μορφή ζώων.

Η σύντομη βόλτα μας έδωσε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα των τουριστονησίδων και περιελάμβανε και μια στάση σε άλλο νησάκι για… shopping και.. καφέ για όσους το επιθυμούσαν.

Όπως προανέφερα μπορεί το σκηνικό να με χάλασε για την έλλειψη αυθεντικότητας εντούτοις δεν το θεώρησα κι εντελώς χασούρα. Στο κάτω κάτω πήραμε μια ιδέα πώς επί αιώνες οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν πάνω σε πλωτά χωριουδάκια.
Αφού οι καλοκυράδες του νησιού εν χορώ μας αποχαιρέτησαν άδουσες (δεν ξέρω τι σεφτέ είχαν κάνει οι αμερικανοί κι ήταν χαρούμενες, γιατί εμείς τις αγνοήσαμε επιμελώς)...

...η ομάδα του ταχύπλοού μας συνέχισε το ημερήσιο tour προς το νησί Taquile.

To νησί Taquile με πληθυσμό λίγο πάνω από 2,000 κατοίκους βρίσκεται 45 χιλιόμετρα ανατολικά τουPuno. Ως εκ τούτου ένα μεγάλο κομμάτι της εκδρομής αναλώθηκε εν πλώ.
Είναι ένα στενόμακρο, ορεινό νησί και χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικίιοκρατίας αλλά και στον 20ο αιώνα. Το 1970 περιήλθε στην ιδιοκτησία των κατοίκων του, τους Taquileños (σημερινός πληθυσμός περίπου 2.200).
Η ζωή στο νησί μοιάζει να μην ακολουθεί τους ρυθμούς της ηπειρωτικής χώρας. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, μεγάλα ξενοδοχεία, ούτε καλά καλά δίκτυο ηλεκτρικού, μόνο μερικά μικρά καταστήματα που πωλούν βασικά αγαθά.
Οι Taquileños εφαρμόζουν με επιτυχία τον κολεκτιβισμό και ακολουθούν τον ηθικό κώδικα των Ινκας: ama sua, ama llulla, ama qhilla, (δεν κλέβουν, δεν ψεύδονται, δεν είναι τεμπέληδες). Οι Taquileños δημιούργησαν ένα καινοτόμο, εναλλακτικό, κοινοτικά ελεγχόμενο μοντέλο τουρισμού.

Αυτό είχε και τα επακόλουθά του: ελιμενιστήκαμε και εκεί στα 3,900 μέτρα υψόμετρο κληθήκαμε να πάρουμε την ανηφόρα για να βρεθούμε στο χωριό.

Αισίως με πάμπολλες στάσεις ( για φωτογράφηση και βαθείες ανάσες) φτάσαμε στη κεντρική πλατεία του. Οικιστικά δεν κερδίζει τα εύσημα.

Όμως η θέα στην γαλήνια λίμνη και τις κατάλευκες κορφές των βουνών της Βολιβίας, ήταν ισάξια σαν ν’αγναντεύεις το Αιγαίο (χωρίς τις χιονισμένες βουνοκορφές βεβαίως βεβαίως).

Παράλληλα η παράδοση είναι πάρα πολύ ζωντανή στο Taquile, όπως φαίνεται στα παραδοσιακά ρούχα των κατοίκων. Κι αυτό δεν μου φάνηκε στημένο.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον ήταν ότι οι περισσότεροι άντρες και μάλιστα οι ηλικωμένοι, αντί να πίνουν καφέ και να παίζουν πρέφα στον καφενέ, το ρίχνουν στο….πλέξιμο! Είναι μια ασχολία που γίνεται αποκλειστικά από άνδρες και μάλιστα από τη νεαρή ηλικία των οκτώ ετών. Οι γυναίκες αποκλειστικά γνέθουν και υφαίνουν. Το Taquile είναι ιδιαίτερα γνωστό για την παραδοσιακή υφαντική του, που έχει κηρυχθεί μνημείο άυλης κληρονομιάς της ανθρωπότητας από την UNESCO.

Άλλο ενδιαφέρον σημείο ήταν η σημειολογία της φορεσιάς. Στον «πολιτισμένο» κόσμο όπου οι fan του facebook δηλώνουν μέσω του προφίλ τους το “relationship status”, στο ξεχασμένο Taquile την ίδια δουλειά αναλαμβάνει ένα...καπέλο. Ένα κόκκινο και άσπρο καπέλο σημαίνει ότι ο άντρας είναι εργένης, κόκκινο και μπλε σημαίνει ότι είναι δεσμευμένος, ολοκόκκινο ότι είναι παντρεμένος. Ο δε εργένης ανάλογα με την κατεύθυνση που δίνει στη φούντα του καπέλου δηλώνει αν ψάχνει για ταίρι ή όχι!

Αφού λοιπόν καταβροχθίσαμε το ψαράκι που μας σέρβιραν σ’ένα από τα δύο εστιατόρια του χωριού, ξεκινήσαμε μια μακρά αλλά ευχάριστη πεζοπορία προς το λιμανάκι του νησιού όπου μας περίμενε το ταχύπλοό μας.

Η επιστροφή που μου φάνηκε ατέλειωτη έγινε με εντελώς διαφορετικές καιρικές συνθήκες: ο ουρανός συννέφιασε, έπεσαν μερικές σταγόνες, ενώ σηκώθηκε αέρας και κύμα.

Επιστρέψαμε για ανασύνταξη δυνάμεων στο ξενοδοχείο κι αφού είχε νυχτώσει κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, δειπνήσαμε και μετά βολτάραμε χαλαρά χαζεύοντας τη κίνηση και τα μαγαζιά.

Στο τέλος του κεντρικού δρόμου πέσαμε πάνω σε μια διαδήλωση. Πανώ, συνθήματα, φωνές, κακός χαμός, κι από περιέργεια αποφασίσαμε να πλησιάσουμε μπας και καταλάβουμε ποιά τα αιτήματά τους.
Ωσπου... πλάκωσε η αστυνομία, πέσανε καπνογόνα κι άρχισε το κυνηγητό.
Οι μαγαζάτορες ανήσυχοι κατέβαζαν ρολά κι αμπάρωναν πόρτες…
Οι διαδηλωτές οπισθοχώρησαν προσπαθώντας κατά διαστήματα να ανασυνταχθούν..
Κι από κοντά οι πράκτορες του travelstories, να έχουν βάλει φτερά στα πόδια κι όπου φύγει φύγει.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

 

[giannoula]

πάντως οι φωτογραφίες από το παρατηρητήριο όλα τα λεφτά! Άξιζε τον κόπο η ανάβαση!

 

[hydronetta]

Kεφ.17: Από το Puno στο Cusco

Για να καλύψει κανείς την απόσταση Puno – Cusco έχει διάφορες επιλογές: από το πανάκριβο τραίνο μέχρι οικονομικά ημερήσια αλλά και βραδυνά δρομολόγια KTEΛ. Εμείς επιλέξαμε μια ενδιάμεση λύση καθώς θέλαμε στη διαδρομή να κάνουμε στασεις και να δούμε δυο τρία ενδιαφέροντα αξιοθέατα.
Η Wonder Peru Expedition είναι μια από τις διάφορες εταιρείες που διαθέτουν στόλο λεωφορείων και παρέχουν την δυνατότητα να καλύψεις ξεκούραστα την απόσταση με ενδιάμεσες στάσεις σε σημεία ενδιαφέροντος. Στην τιμή των 40 ευρώ κατ’ατομο που πληρώσαμε, περιλαμβάνει κι ένα πλουσιοπάροχο γεύμα μπουφέ στο ιδιόκτητο εστιατόριό της κάπου στη μέση της διαδρομής.

Πουρνό πουρνό λοιπόν με νεφοσκεπή ουρανό βρεθήκαμε στο σταθμό λεωφορείων για να επιβιβαστούμε στο πορτοκαλοκίτρινο περιποιημένο λεωφορείο της Wonder Peru Expedition.

Αναχώρηση στις 7.15 πμ κι αφού προσπεράσαμε την αδιάφορη πόλη της Juliaca, μετά από ένα δίωρο φτάσαμε στη πολίχνη Pukará.
Στην κεντρική πλατεία Plaza de Armas της Pukará κάναμε ημίωρη στάση. Ο περισσότερος χρόνος αναλώθηκε στο μουσείο της πόλης που έχει ευρήματα του πολιτισμού Pucara που άνθισε το 300 μΧ. , κυρίως κεραμικά, ανθρωπόμορφες στήλες και ζωόμορφα γλυπτά. Κάτι ο ξεναγός που ήταν φιλότιμος, εξαιρετικά διαβασμένος αλλά με διάθεση να πει τα πάντα και στις δύο γλώσσες (ισπανικά, αγγλικά), κάτι οι μικρές στενάχωρες αίθουσες του μουσείου, κάτι ότι ήταν μια από τα ίδια που είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες, έχασα γρήγορα το ενδιαφερον μου.

Βγαίνοντας από το μουσείο ίσα που προλάβαμε να ρίξουμε μια ματιά στην εντυπωσιακή Santa Isabel και να χαζολογήσουμε στην υπαίθρια αγορά σουβενίρ που είχε στηθεί εν ριπή οφθαλμού με το που έφτασε το πούλμαν.

Η Pukará είναι επίσης γνωστή για τα κεραμικά της κι ιδιαίτερα για τους μικρούς ταύρους (Toritos de Pukará) που κοσμούν τα κεραμίδια των σπιτιών.

Σταδιακά το τοπίο από επίπεδο άρχισε να γίνεται πιο ορεινό και φάνηκαν οι πρώτες χιονισμένες βουνοκορφές.

Βρισκόμασταν στο ορεινό πέρασμα La Raya στα 4,335 μέτρα. Η δεκάλεπτη στάση ήταν υπεραρκετή για μερικές φωτογραφίες και για να χαζέψουμε το ίδιο σκηνικό με τους υπαίθριους πωλητές να διατρανώνουν ότι τέτοιες τιμές δεν θα βρούμε πουθενά. Όσοι δεν έδειξαν να συκινούνται από τις αγορές, φαινόταν ότι υπέκυπταν για ένα ενσταντανέ με baby llamas ή alpaca που έσερναν μαζί τους καλοκυράδες.

Eίχε φτάσει μεσημέρι και συμφώνως προς το πρόγραμμα κάναμε στάση για γεύμα, όπου εμείς αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ανερυθριαστα αποδεκατίσαμε το πλούσιο μπουφέ του εστιατορίου.

Με γεμάτα τα στομάχια δεν είχαμε καν προλάβει να χωνέψουμε όταν ξανακατεβήκαμε από το πούλμαν για να ξεναγηθούμε στον αρχαιολογικό χώρο του Raqchi
H γνωστή σουβενιροπανήγυρις μας υποδέχθηκε στη πλατεία του χωριού με την όμροφη εκκλησιά, λίγο πριν την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο, μόνο που εδώ είχαν ιδαίτερο ενδιαφέρον οι φορεσιές των γυναικών στους πάγκους.

Το Raqchi είναι αρχαιολογικός χώρος των Ίνκας 110 χιλιόμετρα από την πόλη του Cusco. Ήταν ένα βασικό σημείο ελέγχου των οδικών αξόνων που ένωναν το Cusco με άλλα σημεία της αχανούς αυτοκρατορίας των Inka.
Το συγκρότημα Raqchi αποτελείται από πολλές διαφορετικές περιοχές καθεμιά προορισμένη για συγκεκριμένη λειτουργία..
Το πιο σημαντικό κτίσμα είναι ο ναός Wiracocha, ένα τεράστιο ορθογώνιο διώροφη στεγασμένη δομή μήκους 92 μέτρων και 20 μέτρων σε ύψος με ενδιάμεσες πόρτες που επέτρεπαν τη διέλευση. Πλαισιώνεται εκατέρωθεν από μια σειρά έντεκα στήλες. Τα θεμέλια από πέτρες ο υπόλοιπος όμως τοίχος είναι πλίνθινος.

Δίπλα από το ναό στα βόρεια είναι δώδεκα χώροι κατοικιών όπου στεγάζονταν θρησκευτικές και διοικητικές αρχές.

Στην ανατολική πλευρά του ναού σε παράλληλες γραμμές, είναι 152 στρογγυλές δομές που ονομάζονται qullqas και λειτουργούσαν ως αποθήκες.

Η βόλτα στους χώρους του Raqchi ήταν μια πρόγευση για όσα μας περίμεναν στην Ιερή Kοιλάδα του Cusco και φυσικά το πολυαναμενόμενο Machu Picchu.

Απομεσήμερο πια φτάσαμε στο Andahuaylillas, μια μικρή πόλη μόλις 40 χιλιόμετρα από το Cusco. Eδώ βρίσκεται η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκκλησία San Pedro Apóstol που χτίστηκε από τους Ιησουίτες στο 16ο αιώνα, στα ερείπια ενός προ-κολομβιανού τελετουργικού χώρου.
Συχνά αποκαλείται η «Καπέλα Σιξτίνα των Άνδεων», λόγω της ομορφιάς των μπαρόκ τοιχογραφιών του και του πλούσιου εσωτερικού διάκοσμου.

Εντυπωσιακά η οροφή σε στυλ Mudéjar φτιαγμένη από ζαχαροκάλαμο, άχυρο και λάσπη αντί ξύλου, καθώς και το ιερό από χρυσό, ασήμι και καθρέφτες.
Υπήρξαμε όμως άτυχοι διότι γίνονταν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι σκαλωσιές και βέβαια ίσχυε η γνωστή απαγόρευση “Νο photos”, μόνο που όταν είσαι σε εντεταλμένη υπηρεσία από το travelstories οφείλεις να παραθέσεις στο κοινό σου έστω και μια φωτογραφία στα κλεφτά!

Φτάσαμε στο σταθμό λεωφορείων στα περίχωρα του Cusco κι από κει με ένα ταξί βρεθήκαμε στο κατάλυμμά μας, το Niños II (Fiero).
Παλιό αρχοντικό όπως και το Niños I λίγα στενά πιο πέρα, είναι ιδιοκτησία του ιδρύματος Niños Unidos Peruanos Foundation που μεριμνά για άπορα ή εγκαταλελημένα παιδιά. Τα καλόγουστα δωμάτια μάλιστα δεν είχαν αριθμούς αλλά τα ονόματα των πρώτων παιδιών που εντάχθηκαν στο προγραμμα.
Αν και η τοποθεσία του δεν ήταν η κεντρικότερη (χρειαζόταν ένας καλός ποδαρόδρομος μέχρι την κεντρική πλατεία του Cusco), εντούτοις και η τιμή και το περιβάλλον επιβράβευσαν την επιλογή μας. Ειδική μνεία στο εστιατόριο που χρησιμοποιεί υλικά από τα μποστάνια του ιδρύματος και φυτική στέβια για γλυκαντικό. Την διάσημη κολοκυθόσουπά του με το φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμάκι την τιμήσαμε δεόντως!

 

[demie]

Εξαιρετικές φωτογραφίες

 

[jumaru]

Λάθος αστροσυμμαχία. Η προσφορά ήταν της ΤΑΜ και αν θυμάμαι καλά γράφτηκε στο φόρουμ αλλά πέρασε στα ψιλά (;!) ίσως γιατί δεν αφορούσε ναύλο από Αθήνα.
Αναλυτικότερα Madrid-Sao Paolo-Lima-Chiclayo επιστροφή Cusco-Lima-Sao Paolo-London βγήκε στα 430 ευρώ... + 285 ευρώ Αθήνα-Μαδρίτη/Λονδινο-Ρώμη-Αθήνα (κάτσαμε και 1 μέρα Ρώμη οι πλεονέχτες) με Alitalia.

ακριβα ηταν...η καλυτερη προσφορα ηταν (κ ειναι...) της ουρανοομαδας..(απο 320).

Διαβάζοντας αυτή τη καταπληκτική ιστορία, δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω.... Είναι οι παραπάνω τιμές ρεαλιστικές...;
Προετοιμάζω κι εγώ ένα ταξίδι για Περού και ίσως Βολιβία ή και λίγο Χιλή (ανάλογα από που θα είναι η πτήση επιστροφής) τον Απρίλη - Μάη του 2015.
Μπήκα από περιέργεια στο site Skyteam και ενώ βγάζει τις πτήσεις για συγκεκριμένες ημερομηνίες, δεν δίνει τιμές...
Πριν πόσο καιρό πρέπει να κλείσω τα εισιτήρια; Και από πιο site; Ή απλά περιμένω να παρουσιαστεί η προσφορά;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση.

 

[hydronetta]

Διαβάζοντας αυτή τη καταπληκτική ιστορία, δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω.... Είναι οι παραπάνω τιμές ρεαλιστικές...;
Προετοιμάζω κι εγώ ένα ταξίδι για Περού και ίσως Βολιβία ή και λίγο Χιλή (ανάλογα από που θα είναι η πτήση επιστροφής) τον Απρίλη - Μάη του 2015.
Μπήκα από περιέργεια στο site Skyteam και ενώ βγάζει τις πτήσεις για συγκεκριμένες ημερομηνίες, δεν δίνει τιμές...
Πριν πόσο καιρό πρέπει να κλείσω τα εισιτήρια; Και από πιο site; Ή απλά περιμένω να παρουσιαστεί η προσφορά;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση.

H τιμή ήταν πραγματικά εξωπραγματική, γι'αυτό δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη και κλείστηκε το ταξίδι. Ήταν προσφορά της TAM και όπως βλέπεις αφορά διαφορετικούς αερολιμένες αναχώρησης και άφιξης από Ευρώπη. Δεν ξέρω αν έχει κάνει άλλες τέτοιες προσφορές και πόσο γνωστοποιούνται (δεδομένου ότι προσφορές αφορούν ελληνικά αεροδρόμια)

 

[LULLU]

Απο την αγορα Rachi γεμισα τη βαλιτσα μου πετρες ..πετρες και πετρεςςςςςςςςςς

 

[hydronetta]

Απο την αγορα Rachi γεμισα τη βαλιτσα μου πετρες ..πετρες και πετρεςςςςςςςςςς

πετρες;;;;

 

[LULLU]

πετρες;;;;

ναι πετρες ..πετρωματα ..εχω μια μανια και απο οπου παω μαζευω πετρωματα....εκει βρηκα υπεροχα κομματια και μαζεψα οσα μπορεσα...