maria_va
Member
- Μηνύματα
- 75
- Likes
- 498
Εντάξει, το σηκώνει και το μέρος, σεντόνια αξίζουν να γραφτούν. Εγώ έπαθα πλάκα, ήταν ανώτερο των προσδοκιών μου. Νομίζω ότι πολλοί θα εκτιμήσουν το διήγημά σου 
Καμπότζη Ένα τετραήμερο στο Σιέμ Ριπ για το πολυπόθητο Άνγκορ Βατ!
- Thread starter erodios
- Ημερομηνία δημιουργίας
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Ta Prohm Temple
Μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψής μας στο μνημείο του Angkor Wat κινηθήκαμε προς την ανατολική δίοδο εξόδου από την υδάτινη τάφρο του. Πιο πέρα ήταν αραγμένα αρκετά τουκ τουκ και κάποια ταξί, αλλά εμείς είχαμε το δικό μας μεταφορικό μέσο, με το οποίο κατευθυνθήκαμε προς το συγκρότημα του ναού Ta Prohm.
Πλησιάζοντας στο Ta Prohm, εκτός από την πυκνή βλάστηση, τίποτα δεν προϊδέαζε αυτό που θα βλέπαμε. Γνώριζα ότι εκεί, όπως και σε κάποια άλλα μνημεία του Άνγκορ, είχαν γυριστεί ορισμένες σκηνές από την ταινία Lara Croft: Tomb Raider του 2001 με την Αντζελίνα Τζολί, της οποίας μερικά πλάνα μέσα στη ζούγκλα με είχαν πραγματικά εξιτάρει.
Όμως είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση του να βρίσκεσαι ο ίδιος μέσα σε αυτόν το χώρο. Ειδικά όταν μπαίνοντας, κάποιες από τις πρώτες εικόνες που αντικρίζεις είναι τεράστιοι κορμοί δέντρων να ξεπηδούν από το πλακόστρωτο, με τις επιφανειακές τους ρίζες να απλώνονται πάνω στην ανθρώπινη κατασκευή, να ζουν δίπλα της ή να την αγκαλιάζουν ασφυκτικά.
Ο ναός χτίστηκε προς το τέλος του 12ου αι. ως βουδιστικός. Μετά την πτώση τής αυτοκρατορίας των Χμερ τον 15ο αιώνα, εγκαταλείφθηκε και χωρίς συντήρηση συνέχισε από τότε να συνυπάρχει με τη ζούγκλα. Σε κάποια σημεία του δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις πού τελειώνει η ανθρώπινη δημιουργία και πού αρχίζει το μεγαλείο της φύσης.
Σε άλλα σημεία τα κτήρια και οι κορμοί των δέντρων διαχωρίζονται πιο εύκολα και είναι μάλλον πιο επιβλητικά. Σε ένα από αυτά φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί από τον ξεναγό μας, ο οποίος επέμενε να βρίσκεται πίσω από την κάμερα.
Όπως ήδη ανέφερα, ήμαστε ένα πολύ όμορφο μικρό γκρουπ των δέκα ατόμων, που είχαμε επίσης την ευκαιρία στη διάρκεια της περιήγησής μας να συζητήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα. Μάλιστα με το ένα από τα ζευγάρια του γκρουπ έτυχε να αναχωρούμε μαζί από το Σιέμ Ριπ, έχοντας το Πουκέτ σαν επόμενο κοινό προορισμό μας.
Εκτός από εμάς πάντως και άλλα γκρουπ ή μεμονωμένα άτομα πόζαραν στα συγκεκριμένα σημεία, τα οποία σε καλούσαν από μακριά να φωτογραφηθείς.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των μνημείων τού συγκροτήματος και της υποχρεωτικής συμβίωσής τους με τη φύση είναι πως τα περισσότερα από αυτά δεν βρίσκονται πια σε καλή κατάσταση. Έτσι σε ορισμένα μόνο μπορέσαμε να μπούμε μέσα για να δούμε και το εσωτερικό τους.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να καθαριστούν τα μνημεία και να αποκατασταθούν, παρόλο που εγώ τα προτιμώ έτσι. Βέβαια, η εγωιστική διάθεσή μου δεν υποστηρίζει τη συντήρηση ούτε εξασφαλίζει τη διατήρησή τους.
Ευτυχώς όμως δεν εισακούστηκα! Η στήλη στη φωτογραφία, που βρίσκεται στο Ta Prohm και αναγράφει APSARA, δεν έχει σχέση με τη θεότητα ή τον καμποτζιανό χορό. Είναι το ακρωνύμιο του “The Authority for the Protection of the Site and Management of the Region of Angkor”, που ιδρύθηκε το 1995 για την προστασία και τη διαχείριση της περιοχής.
Προς το τέλος της περιήγησής μας πήγαμε σε έναν χώρο υπαίθριας αγοράς της περιοχής και εστιατορίου για φαγητό αλλά και για την αναγκαία ανάσα μετά από αρκετό περπάτημα. Το γεύμα ήταν κλασικά νουντλς και σπρινγκ ρολς, ακολουθούμενα από ένα πιο κλασικό και τονωτικό τσάι.
Αποχωρήσαμε από το Ta Prohm για τον επόμενο προορισμό μας με έντονες τις εντυπώσεις. Οι εικόνες του συγκροτήματος, όπως είναι τώρα μέσα στη φύση, σίγουρα θα έμεναν στη σκέψη μας σαν ξεχωριστές.
Μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψής μας στο μνημείο του Angkor Wat κινηθήκαμε προς την ανατολική δίοδο εξόδου από την υδάτινη τάφρο του. Πιο πέρα ήταν αραγμένα αρκετά τουκ τουκ και κάποια ταξί, αλλά εμείς είχαμε το δικό μας μεταφορικό μέσο, με το οποίο κατευθυνθήκαμε προς το συγκρότημα του ναού Ta Prohm.
Πλησιάζοντας στο Ta Prohm, εκτός από την πυκνή βλάστηση, τίποτα δεν προϊδέαζε αυτό που θα βλέπαμε. Γνώριζα ότι εκεί, όπως και σε κάποια άλλα μνημεία του Άνγκορ, είχαν γυριστεί ορισμένες σκηνές από την ταινία Lara Croft: Tomb Raider του 2001 με την Αντζελίνα Τζολί, της οποίας μερικά πλάνα μέσα στη ζούγκλα με είχαν πραγματικά εξιτάρει.
Όμως είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση του να βρίσκεσαι ο ίδιος μέσα σε αυτόν το χώρο. Ειδικά όταν μπαίνοντας, κάποιες από τις πρώτες εικόνες που αντικρίζεις είναι τεράστιοι κορμοί δέντρων να ξεπηδούν από το πλακόστρωτο, με τις επιφανειακές τους ρίζες να απλώνονται πάνω στην ανθρώπινη κατασκευή, να ζουν δίπλα της ή να την αγκαλιάζουν ασφυκτικά.
Ο ναός χτίστηκε προς το τέλος του 12ου αι. ως βουδιστικός. Μετά την πτώση τής αυτοκρατορίας των Χμερ τον 15ο αιώνα, εγκαταλείφθηκε και χωρίς συντήρηση συνέχισε από τότε να συνυπάρχει με τη ζούγκλα. Σε κάποια σημεία του δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις πού τελειώνει η ανθρώπινη δημιουργία και πού αρχίζει το μεγαλείο της φύσης.
Σε άλλα σημεία τα κτήρια και οι κορμοί των δέντρων διαχωρίζονται πιο εύκολα και είναι μάλλον πιο επιβλητικά. Σε ένα από αυτά φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί από τον ξεναγό μας, ο οποίος επέμενε να βρίσκεται πίσω από την κάμερα.
Όπως ήδη ανέφερα, ήμαστε ένα πολύ όμορφο μικρό γκρουπ των δέκα ατόμων, που είχαμε επίσης την ευκαιρία στη διάρκεια της περιήγησής μας να συζητήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα. Μάλιστα με το ένα από τα ζευγάρια του γκρουπ έτυχε να αναχωρούμε μαζί από το Σιέμ Ριπ, έχοντας το Πουκέτ σαν επόμενο κοινό προορισμό μας.
Εκτός από εμάς πάντως και άλλα γκρουπ ή μεμονωμένα άτομα πόζαραν στα συγκεκριμένα σημεία, τα οποία σε καλούσαν από μακριά να φωτογραφηθείς.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των μνημείων τού συγκροτήματος και της υποχρεωτικής συμβίωσής τους με τη φύση είναι πως τα περισσότερα από αυτά δεν βρίσκονται πια σε καλή κατάσταση. Έτσι σε ορισμένα μόνο μπορέσαμε να μπούμε μέσα για να δούμε και το εσωτερικό τους.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να καθαριστούν τα μνημεία και να αποκατασταθούν, παρόλο που εγώ τα προτιμώ έτσι. Βέβαια, η εγωιστική διάθεσή μου δεν υποστηρίζει τη συντήρηση ούτε εξασφαλίζει τη διατήρησή τους.
Ευτυχώς όμως δεν εισακούστηκα! Η στήλη στη φωτογραφία, που βρίσκεται στο Ta Prohm και αναγράφει APSARA, δεν έχει σχέση με τη θεότητα ή τον καμποτζιανό χορό. Είναι το ακρωνύμιο του “The Authority for the Protection of the Site and Management of the Region of Angkor”, που ιδρύθηκε το 1995 για την προστασία και τη διαχείριση της περιοχής.
Προς το τέλος της περιήγησής μας πήγαμε σε έναν χώρο υπαίθριας αγοράς της περιοχής και εστιατορίου για φαγητό αλλά και για την αναγκαία ανάσα μετά από αρκετό περπάτημα. Το γεύμα ήταν κλασικά νουντλς και σπρινγκ ρολς, ακολουθούμενα από ένα πιο κλασικό και τονωτικό τσάι.
Αποχωρήσαμε από το Ta Prohm για τον επόμενο προορισμό μας με έντονες τις εντυπώσεις. Οι εικόνες του συγκροτήματος, όπως είναι τώρα μέσα στη φύση, σίγουρα θα έμεναν στη σκέψη μας σαν ξεχωριστές.
Last edited:
Shadowrunner
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 15
Έπρεπε να έχω έρθει μαζί! Είναι ωραίος προορισμός τελικά!
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Έπρεπε! Ας πρόσεχες...
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Angkor Thom
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Angkor Thom, μια περιτειχισμένη πόλη του 12ου αι., που με πληθυσμό 100.000 κατοίκους υπήρξε μια από τις πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας των Χμερ. Στην έκταση των 9 τ.χμ. της, τα οποία έχουν καλυφθεί πλέον από πυκνό δάσος, φιλοξενεί εξαιρετικά μνημεία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, αφού το Άνγκορ γενικότερα, όπου βρίσκονταν οι πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας των Χμερ, αποτελούσε το μεγαλύτερο οικιστικό συγκρότημα του προβιομηχανικού κόσμου και πεδίο σημαντικού πολιτισμού.
Victoria Gate
Μπήκαμε στο Angkor Thom από τη Victoria Gate, που είναι μία από τις πέντε παρόμοιες γκοπούρα (πύλη εισόδου) της πόλης. Σε κάθε πλευρά τής πύλης υπάρχει από μια τριάδα ελεφάντων ενώ στην κορυφή της έχουν οικοδομηθεί μνημειώδη πέτρινα πρόσωπα. Εγώ προτίμησα να φωτογραφηθώ στην πλαϊνή και μάλλον χαμογελαστή φυσιογνωμία της αριστερής πλευράς της γκοπούρα.
Terrace of the Elephants
Αφού βρισκόμασταν πια μέσα στον χώρο της πόλης, κατευθυνθήκαμε στην Terrace of the Elephants, η οποία πήρε το όνομά της από τα σκαλίσματα των ελεφάντων που βρίσκονται στην ανατολική όψη της. Όπως και στις γκοπούρα, υπάρχει σε κάθε πλευρά τής σκάλας μια τριάδα πέτρινων ελεφάντων, στους οποίους ξεχωρίζει ιδιαίτερα η προβοσκίδα τους. Ο ξεναγός μας χωρίς να χάσει χρόνο μπήκε πίσω από την κάμερα και έβγαλε ακόμα μια ωραία φωτογραφία το γκρουπ μας. Η βασιλική αυτή πλατφόρμα με μήκος περίπου 350 μέτρα χρησιμοποιήθηκε ως εξέδρα για τη μεγάλη αίθουσα ακροατηρίου τού βασιλιά, αλλά και σαν χώρος για τις δημόσιες τελετές που γίνονταν στο πεδίο μπροστά από αυτήν. Κάποιες κατασκευές από ξύλο δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, αλλά ξεχωρίζουν ορισμένες πέτρινες βάσεις.
Στη βάση της Terrace of the Elephants υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα γλυπτά, που απεικονίζουν εναλλασσόμενα γκαρούντα και φιγούρες αντρών με κεφάλι λιονταριού, σμιλεμένα να έχουν τα χέρια τους υψωμένα. Ο Γκαρούντα είναι αρχέγονη ινδουιστική θεότητα. Εμφανίζεται είτε σαν μυθικό γιγάντιο πουλί με μισάνοιχτα φτερά είτε σαν άνθρωπος με φτερά και κάποια χαρακτηριστικά πουλιού. Είναι μυθολογικός εχθρός των νάγκα και περιγράφεται να μεταφέρει τον Βισνού ή τον Κρίσνα, αλλά και να πολεμά μαζί τούς εχθρούς τού θεού. Στη μια από τις φωτογραφίες αποτυπώνεται ότι ακόμα και σήμερα δέχεται προσφορές πιστών.
Phimeanakas
Συνεχίσαμε την πορεία μας στον χώρο πίσω από την Terrace of the Elephants, όπου βρισκόταν το βασιλικό παλάτι με τον ινδουιστικό ναό Phimeanakas στο κέντρο του, από τον οποίο έχουν απομείνει μόνο κάποια ερείπια. Στον ίδιο χώρο υπάρχει μια μεγάλη λίμνη/δεξαμενή με περιμετρικά λαξευμένα σκαλοπάτια, που ορίζουν την έκταση των μερικών στρεμμάτων της, όπως και δύο άλλες μικρότερες.
Baphuon
Προχωρήσαμε μέσα στο δάσος, βλέποντας ότι μέσα στους αιώνες αυτό έχει απλωθεί παντού και έχει αγκαλιάσει ή διαμορφώσει τα απομεινάρια των ανθρώπινων δημιουργημάτων.
Ακολουθώντας το μονοπάτι για τον ναό Baphuon περάσαμε από μια εσωτερική γκοπούρα, στην οποία πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε μια προειδοποιητική ταμπέλα που έγραφε "Warning falling oblects". Όμως όταν λέει ότι πέφτουν “αντικείμενα”, τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Αφού τα "αντικείμενα" πάνω από την πύλη είναι κάτι ογκόλιθοι αρκετών εκατοντάδων κιλών ο καθένας!
Μετά την γκοπούρα με την ιδιαίτερη ταμπέλα φαινόταν πια στο βάθος το Baphuon Temple, ένας ναός-βουνό τριών επιπέδων δίπλα στο βασιλικό παλάτι, ο οποίος χτίστηκε στα μέσα του 11ου αι. ως ινδουιστικός για τον Σίβα και μετατράπηκε στα τέλη του 15ου αι. σε βουδιστικό. Έχοντας σήμερα ύψος 34 μ. αποτελεί ένα αρκετά εντυπωσιακό οικοδόμημα, παρόλο που απουσιάζει πλέον ο πύργος του, στερώντας του τουλάχιστον δέκα μέτρα επιπλέον ύψος.
Εικάζεται ότι τα υλικά από τον πύργο χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τού πέτρινου ξαπλωμένου Βούδα μήκους 70 μ. και ύψους 9 μ., που οικοδομήθηκε στο δεύτερο επίπεδο της δυτικής πλευράς τού ναού και με λίγη προσοχή διακρίνεται, κάτι που όμως στη φωτογραφία είναι σαφώς πιο δύσκολο.
Εντύπωση στο Baphuon μού έκαναν και τα πολλά μαϊμούδια που ήταν στον χώρο του ναού και στα δέντρα γύρω από αυτόν. Κάποια στιγμή μάλιστα και ενώ βρισκόμουν ακόμα στο δεύτερο επίπεδο του ναού, παρακολουθώντας από ψηλά τη φωτογράφηση ενός νιόπαντρου ζευγαριού, ακούστηκαν πολλές κραυγές τους και μια αναστάτωση στην κοινότητά τους, που μάλλον φανέρωνε κάποιον τσακωμό τους. Όταν πλησίασα είχαν πια ησυχάσει και μερικά από τα συμπαθητικά αυτά ζωάκια κάθονταν στις σκόρπιες πέτρες του ναού, ενώ μια μαμά απομακρυνόταν έχοντας κρεμασμένο στην κοιλιά το μωράκι της.
Bayon Temple
Επόμενος σταθμός μας ήταν το Bayon Temple, ένας βουδιστικός ναός ύψους 43 μέτρων που βρίσκεται στο κέντρο του Angkor Thom από τα τέλη του 12ου αι., και έχει δεχτεί συμπληρώσεις από μετέπειτα Ινδουιστές και Βουδιστές βασιλιάδες. Η αρχιτεκτονική σύνθεση του ναού με τους πολυάριθμους πύργους του, που βρίσκονται γύρω από την κεντρική του κορυφή, καθώς και τα δεκάδες γαλήνια πέτρινα πρόσωπα σε αυτούς, του δίνουν ένα ξεχωριστό μεγαλείο.
Το συγκρότημα έχει σύνθετες στοές, ενώ όλες οι κολώνες της “αίθουσας χορού” του είναι διακοσμημένες με ανάγλυφες Άπσαρα. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι επίσης τα πλατύσκαλα των θυρών τόσο σε αυτόν τον ναό όσο και στο Άνγκορ Βατ, για τα οποία κάτι μας είχε πει ο ξεναγός μας, αλλά δεν το πρόσεξα όσο έπρεπε και έτσι δεν το συγκράτησα!
Με την ευκαιρία, δεν θα μας βγάζει μόνο αυτός φωτογραφίες. Τον βγάζουμε κι εμείς! Στο πλάνο απεικονίζεται δίπλα από ένα γλυπτό λιοντάρι, έχοντας στα αριστερά του δύο νάγκα, ενώ στο βάθος διακρίνεται η κορυφή του Bayon.
Στον χώρο του ναού βρίσκεται επίσης ένα λίνγκα(μ), δηλαδή ένας φαλλικός στύλος που συμβολίζει τον θεό Σίβα και τη δημιουργική δύναμη ή/και την αιώνια διαδικασία ένωσης του θηλυκού και του αρσενικού. Στη φωτογραφία διακρίνονται ο κατακόρυφος κύλινδρος και η επίπεδη τετράγωνη βάση του, που συμβολίζει τη μήτρα, σχεδιασμένα έτσι ώστε να επιτρέπουν τη συλλογή υγρών.
Φυσικά δεν απουσιάζει και ένας Βούδας, μαζί με τα “απαραίτητα” κιβώτια δωρεών, που όπως αναφέρουν οι επιγραφές τους προορίζονται για τις παγόδες του.
South Gate
Η προγραμματισμένη περιήγησή μας έφτανε στο τέλος της. Βγήκαμε από τη South Gate, επιβιβαστήκαμε στο βαν και αναχωρήσαμε για τα ξενοδοχεία μας στο Σιέμ Ριπ. Σίγουρα κουρασμένοι, αλλά πλούσιοι σε εικόνες και πληροφορίες για τα μνημεία που είδαμε.
Αν με ρωτούσε κανείς αν θα έπρεπε να αφιερώσω περισσότερες μέρες στο Άνγκορ, θα έλεγα σίγουρα ναι! Έχει τόσα πολλά μνημεία η περιοχή! Και δεν είναι μόνο αυτά που σημειώνονται στο σκίτσο. Υπάρχουν και άλλα ακόμα πιο απομακρυσμένα. Αλλά τι να κάνουμε;
Με παρηγορούσε κάπως το γεγονός ότι την επόμενη ημέρα με περίμενε η Τόνλε Σαπ, ενώ η σημερινή δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Angkor Thom, μια περιτειχισμένη πόλη του 12ου αι., που με πληθυσμό 100.000 κατοίκους υπήρξε μια από τις πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας των Χμερ. Στην έκταση των 9 τ.χμ. της, τα οποία έχουν καλυφθεί πλέον από πυκνό δάσος, φιλοξενεί εξαιρετικά μνημεία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, αφού το Άνγκορ γενικότερα, όπου βρίσκονταν οι πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας των Χμερ, αποτελούσε το μεγαλύτερο οικιστικό συγκρότημα του προβιομηχανικού κόσμου και πεδίο σημαντικού πολιτισμού.
Victoria Gate
Μπήκαμε στο Angkor Thom από τη Victoria Gate, που είναι μία από τις πέντε παρόμοιες γκοπούρα (πύλη εισόδου) της πόλης. Σε κάθε πλευρά τής πύλης υπάρχει από μια τριάδα ελεφάντων ενώ στην κορυφή της έχουν οικοδομηθεί μνημειώδη πέτρινα πρόσωπα. Εγώ προτίμησα να φωτογραφηθώ στην πλαϊνή και μάλλον χαμογελαστή φυσιογνωμία της αριστερής πλευράς της γκοπούρα.
Terrace of the Elephants
Αφού βρισκόμασταν πια μέσα στον χώρο της πόλης, κατευθυνθήκαμε στην Terrace of the Elephants, η οποία πήρε το όνομά της από τα σκαλίσματα των ελεφάντων που βρίσκονται στην ανατολική όψη της. Όπως και στις γκοπούρα, υπάρχει σε κάθε πλευρά τής σκάλας μια τριάδα πέτρινων ελεφάντων, στους οποίους ξεχωρίζει ιδιαίτερα η προβοσκίδα τους. Ο ξεναγός μας χωρίς να χάσει χρόνο μπήκε πίσω από την κάμερα και έβγαλε ακόμα μια ωραία φωτογραφία το γκρουπ μας. Η βασιλική αυτή πλατφόρμα με μήκος περίπου 350 μέτρα χρησιμοποιήθηκε ως εξέδρα για τη μεγάλη αίθουσα ακροατηρίου τού βασιλιά, αλλά και σαν χώρος για τις δημόσιες τελετές που γίνονταν στο πεδίο μπροστά από αυτήν. Κάποιες κατασκευές από ξύλο δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, αλλά ξεχωρίζουν ορισμένες πέτρινες βάσεις.
Στη βάση της Terrace of the Elephants υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα γλυπτά, που απεικονίζουν εναλλασσόμενα γκαρούντα και φιγούρες αντρών με κεφάλι λιονταριού, σμιλεμένα να έχουν τα χέρια τους υψωμένα. Ο Γκαρούντα είναι αρχέγονη ινδουιστική θεότητα. Εμφανίζεται είτε σαν μυθικό γιγάντιο πουλί με μισάνοιχτα φτερά είτε σαν άνθρωπος με φτερά και κάποια χαρακτηριστικά πουλιού. Είναι μυθολογικός εχθρός των νάγκα και περιγράφεται να μεταφέρει τον Βισνού ή τον Κρίσνα, αλλά και να πολεμά μαζί τούς εχθρούς τού θεού. Στη μια από τις φωτογραφίες αποτυπώνεται ότι ακόμα και σήμερα δέχεται προσφορές πιστών.
Phimeanakas
Συνεχίσαμε την πορεία μας στον χώρο πίσω από την Terrace of the Elephants, όπου βρισκόταν το βασιλικό παλάτι με τον ινδουιστικό ναό Phimeanakas στο κέντρο του, από τον οποίο έχουν απομείνει μόνο κάποια ερείπια. Στον ίδιο χώρο υπάρχει μια μεγάλη λίμνη/δεξαμενή με περιμετρικά λαξευμένα σκαλοπάτια, που ορίζουν την έκταση των μερικών στρεμμάτων της, όπως και δύο άλλες μικρότερες.
Baphuon
Προχωρήσαμε μέσα στο δάσος, βλέποντας ότι μέσα στους αιώνες αυτό έχει απλωθεί παντού και έχει αγκαλιάσει ή διαμορφώσει τα απομεινάρια των ανθρώπινων δημιουργημάτων.
Ακολουθώντας το μονοπάτι για τον ναό Baphuon περάσαμε από μια εσωτερική γκοπούρα, στην οποία πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε μια προειδοποιητική ταμπέλα που έγραφε "Warning falling oblects". Όμως όταν λέει ότι πέφτουν “αντικείμενα”, τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Αφού τα "αντικείμενα" πάνω από την πύλη είναι κάτι ογκόλιθοι αρκετών εκατοντάδων κιλών ο καθένας!
Μετά την γκοπούρα με την ιδιαίτερη ταμπέλα φαινόταν πια στο βάθος το Baphuon Temple, ένας ναός-βουνό τριών επιπέδων δίπλα στο βασιλικό παλάτι, ο οποίος χτίστηκε στα μέσα του 11ου αι. ως ινδουιστικός για τον Σίβα και μετατράπηκε στα τέλη του 15ου αι. σε βουδιστικό. Έχοντας σήμερα ύψος 34 μ. αποτελεί ένα αρκετά εντυπωσιακό οικοδόμημα, παρόλο που απουσιάζει πλέον ο πύργος του, στερώντας του τουλάχιστον δέκα μέτρα επιπλέον ύψος.
Εικάζεται ότι τα υλικά από τον πύργο χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τού πέτρινου ξαπλωμένου Βούδα μήκους 70 μ. και ύψους 9 μ., που οικοδομήθηκε στο δεύτερο επίπεδο της δυτικής πλευράς τού ναού και με λίγη προσοχή διακρίνεται, κάτι που όμως στη φωτογραφία είναι σαφώς πιο δύσκολο.
Εντύπωση στο Baphuon μού έκαναν και τα πολλά μαϊμούδια που ήταν στον χώρο του ναού και στα δέντρα γύρω από αυτόν. Κάποια στιγμή μάλιστα και ενώ βρισκόμουν ακόμα στο δεύτερο επίπεδο του ναού, παρακολουθώντας από ψηλά τη φωτογράφηση ενός νιόπαντρου ζευγαριού, ακούστηκαν πολλές κραυγές τους και μια αναστάτωση στην κοινότητά τους, που μάλλον φανέρωνε κάποιον τσακωμό τους. Όταν πλησίασα είχαν πια ησυχάσει και μερικά από τα συμπαθητικά αυτά ζωάκια κάθονταν στις σκόρπιες πέτρες του ναού, ενώ μια μαμά απομακρυνόταν έχοντας κρεμασμένο στην κοιλιά το μωράκι της.
Bayon Temple
Επόμενος σταθμός μας ήταν το Bayon Temple, ένας βουδιστικός ναός ύψους 43 μέτρων που βρίσκεται στο κέντρο του Angkor Thom από τα τέλη του 12ου αι., και έχει δεχτεί συμπληρώσεις από μετέπειτα Ινδουιστές και Βουδιστές βασιλιάδες. Η αρχιτεκτονική σύνθεση του ναού με τους πολυάριθμους πύργους του, που βρίσκονται γύρω από την κεντρική του κορυφή, καθώς και τα δεκάδες γαλήνια πέτρινα πρόσωπα σε αυτούς, του δίνουν ένα ξεχωριστό μεγαλείο.
Το συγκρότημα έχει σύνθετες στοές, ενώ όλες οι κολώνες της “αίθουσας χορού” του είναι διακοσμημένες με ανάγλυφες Άπσαρα. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι επίσης τα πλατύσκαλα των θυρών τόσο σε αυτόν τον ναό όσο και στο Άνγκορ Βατ, για τα οποία κάτι μας είχε πει ο ξεναγός μας, αλλά δεν το πρόσεξα όσο έπρεπε και έτσι δεν το συγκράτησα!
Με την ευκαιρία, δεν θα μας βγάζει μόνο αυτός φωτογραφίες. Τον βγάζουμε κι εμείς! Στο πλάνο απεικονίζεται δίπλα από ένα γλυπτό λιοντάρι, έχοντας στα αριστερά του δύο νάγκα, ενώ στο βάθος διακρίνεται η κορυφή του Bayon.
Στον χώρο του ναού βρίσκεται επίσης ένα λίνγκα(μ), δηλαδή ένας φαλλικός στύλος που συμβολίζει τον θεό Σίβα και τη δημιουργική δύναμη ή/και την αιώνια διαδικασία ένωσης του θηλυκού και του αρσενικού. Στη φωτογραφία διακρίνονται ο κατακόρυφος κύλινδρος και η επίπεδη τετράγωνη βάση του, που συμβολίζει τη μήτρα, σχεδιασμένα έτσι ώστε να επιτρέπουν τη συλλογή υγρών.
Φυσικά δεν απουσιάζει και ένας Βούδας, μαζί με τα “απαραίτητα” κιβώτια δωρεών, που όπως αναφέρουν οι επιγραφές τους προορίζονται για τις παγόδες του.
South Gate
Η προγραμματισμένη περιήγησή μας έφτανε στο τέλος της. Βγήκαμε από τη South Gate, επιβιβαστήκαμε στο βαν και αναχωρήσαμε για τα ξενοδοχεία μας στο Σιέμ Ριπ. Σίγουρα κουρασμένοι, αλλά πλούσιοι σε εικόνες και πληροφορίες για τα μνημεία που είδαμε.
Αν με ρωτούσε κανείς αν θα έπρεπε να αφιερώσω περισσότερες μέρες στο Άνγκορ, θα έλεγα σίγουρα ναι! Έχει τόσα πολλά μνημεία η περιοχή! Και δεν είναι μόνο αυτά που σημειώνονται στο σκίτσο. Υπάρχουν και άλλα ακόμα πιο απομακρυσμένα. Αλλά τι να κάνουμε;
Με παρηγορούσε κάπως το γεγονός ότι την επόμενη ημέρα με περίμενε η Τόνλε Σαπ, ενώ η σημερινή δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Last edited:
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Δεύτερη βραδιά στο Σιέμ Ριπ
Το δεύτερο βράδυ μου στο Σιέμ Ριπ δεν είχα τη διάθεση να το περάσω στην Pub Street. Έκανα βέβαια και από εκεί τη βόλτα μου. Κατά περίεργο τρόπο δεν με πέτυχε ο χθεσινοβραδινός “κολλητός” μου με τα τουκ τουκ και τις γυναίκες! Ίσως βέβαια να με αναγνώριζε πια και να μην με πλησίαζε.
Προχωρώντας, προτίμησα να περιεργαστώ τα τουριστικά κυρίως μαγαζιά δίπλα στην Pub Street, που είναι περιμετρικά του ονομαζόμενου Old Market, καθώς και να περπατήσω δίπλα στον ποταμό Σιέμ Ριπ και στο Riverside Night Market, που βρίσκεται στην απέναντι όχθη του με τουριστικά πάλι καταστήματα.
Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν δύο πεζογέφυρες και δύο γέφυρες για την κίνηση των οχημάτων, που συνδέουν τα απέναντι τμήματα της πόλης. Η μία από αυτές είναι διακοσμημένη στην είσοδό της με λιοντάρια, ενώ η άλλη με νάγκα, φανερώνοντας τη σημασία αυτού του συμβόλου ακόμα και στη σημερινή Καμπότζη. Αντιπροσωπεύει την κουλτούρα των Καμποτζιανών και απ’ όσο γνωρίζω ένα επτακέφαλο χαρακτηριστικό γλυπτό νάγκα κοσμεί το βασιλικό ανάκτορο της Πνομ Πενχ.
Η σημερινή νυχτερινή βόλτα μ’ άρεσε περισσότερο από αυτήν της προηγούμενης βραδιάς. Απολάμβανα να χαζεύω χαλαρά την πραμάτεια στα μαγαζάκια, ασχέτως αν θα αγόραζα κάτι ή όχι. Κυρίως όμως μ’ άρεσε επειδή στη μία όχθη τού ποταμού υπήρχε σε μεγάλο μήκος της φαγητό δρόμου, ενώ μπορούσες να καθίσεις να φας, έχοντας δίπλα σου ντόπιους κατοίκους με την οικογένειά τους και όχι μόνο τουρίστες.
Αφού ικανοποίησα την πείνα μου, προτίμησα να μην γυρίσω στην Pub Street για το ποτό μου, αλλά να περάσω ξανά την πεζογέφυρα και να καθίσω σε κάποιο από τα μπαράκια της απέναντι όχθης. Δεν ήταν και πάρα πολλά. Αρχικά κατευθύνθηκα σε ένα ψηλό κτήριο με κάποιου είδους κλαμπ στο ισόγειο που επεκτεινόταν μέχρι την ταράτσα, αλλά τελικά με τράβηξε ένα πιο απλό και πιο ωραίο για τα δικά μου γούστα υπαίθριο μπαράκι, όπου κάθισα να απολαύσω τις μπίρες μου.
Μετά το ποτό ήθελα να περπατήσω λίγο και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Πιο πέρα συνάντησα μια άλλη νυχτερινή αγορά, η οποία όμως δεν με ενθουσίασε και έτσι συνέχισα την πορεία μου. Κάπου εκεί έχασα τον προσανατολισμό μου και περιπλανήθηκα άσκοπα σε κάποιους όχι πολυσύχναστους δρόμους.
Μια γλυκούλα Καμποτζιανή με φώναξε από την απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου βρισκόταν μαζί με άλλες έξω από τον χώρο όπου προσέφεραν μασάζ. Με ρώτησε αν θα ήθελα να μου κάνει μασάζ. “Όχι, ευχαριστώ”, της απάντησα, αλλά αυτή επέμενε. Με πλησίασε και με ακολούθησε για μερικές δεκάδες μέτρα, ενώ χαμογελαστή μού διαφήμιζε με σπαστά αγγλικά το μασάζ της, που όπως έλεγε ήταν για μισή ώρα μόνο με 5 δολάρια. Είδε όμως κι απόειδε και με εγκατέλειψε. “Κρίμα”, μου είπε, φεύγοντας. “Θα σε έκανα να νιώσεις πολύ όμορφα!”. Μωρέ μήπως έπρεπε να μείνω; Μήπως μετά από μια κουραστική ημέρα θα έπρεπε να έχω λίγη ώρα χαλάρωσης; Χώρια που η κοπέλα ήταν και πολύ συμπαθητική. Τέσπα. Είχα ήδη ξεμακρύνει. “Αύριο. Είναι αργά τώρα”, σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω συνάντησα μια άλλη όμορφη ψηλή κοπέλα, που ήταν προκλητικά ντυμένη και εξόφθαλμα εκδιδόμενη, η οποία με καλούσε και αυτή. “Τι λες κοπέλα μου; Εδώ άφησα τη γλυκούλα και τον κολλητό μου παραπονεμένους”, είπα από μέσα μου και απομακρύνθηκα χαμογελώντας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
Με την ευκαιρία πάντως να τονίσω ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ και πουθενά ανασφαλής στο Σιέμ Ριπ. Κινούμουν άνετα χωρίς φόβο ακόμα και στους λιγότερο πολυσύχναστους και όχι ιδιαίτερα φωτισμένους δρόμους. Μπορεί βέβαια κάποιος να πει ότι καλό θα ήταν να μην τσιγκλά κανείς την τύχη του! Σίγουρα έτσι είναι, αλλά εγώ αναφέρομαι στη γενική αίσθηση που έδινε το Σιέμ Ριπ.
Το δεύτερο βράδυ μου στο Σιέμ Ριπ δεν είχα τη διάθεση να το περάσω στην Pub Street. Έκανα βέβαια και από εκεί τη βόλτα μου. Κατά περίεργο τρόπο δεν με πέτυχε ο χθεσινοβραδινός “κολλητός” μου με τα τουκ τουκ και τις γυναίκες! Ίσως βέβαια να με αναγνώριζε πια και να μην με πλησίαζε.
Προχωρώντας, προτίμησα να περιεργαστώ τα τουριστικά κυρίως μαγαζιά δίπλα στην Pub Street, που είναι περιμετρικά του ονομαζόμενου Old Market, καθώς και να περπατήσω δίπλα στον ποταμό Σιέμ Ριπ και στο Riverside Night Market, που βρίσκεται στην απέναντι όχθη του με τουριστικά πάλι καταστήματα.
Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν δύο πεζογέφυρες και δύο γέφυρες για την κίνηση των οχημάτων, που συνδέουν τα απέναντι τμήματα της πόλης. Η μία από αυτές είναι διακοσμημένη στην είσοδό της με λιοντάρια, ενώ η άλλη με νάγκα, φανερώνοντας τη σημασία αυτού του συμβόλου ακόμα και στη σημερινή Καμπότζη. Αντιπροσωπεύει την κουλτούρα των Καμποτζιανών και απ’ όσο γνωρίζω ένα επτακέφαλο χαρακτηριστικό γλυπτό νάγκα κοσμεί το βασιλικό ανάκτορο της Πνομ Πενχ.
Η σημερινή νυχτερινή βόλτα μ’ άρεσε περισσότερο από αυτήν της προηγούμενης βραδιάς. Απολάμβανα να χαζεύω χαλαρά την πραμάτεια στα μαγαζάκια, ασχέτως αν θα αγόραζα κάτι ή όχι. Κυρίως όμως μ’ άρεσε επειδή στη μία όχθη τού ποταμού υπήρχε σε μεγάλο μήκος της φαγητό δρόμου, ενώ μπορούσες να καθίσεις να φας, έχοντας δίπλα σου ντόπιους κατοίκους με την οικογένειά τους και όχι μόνο τουρίστες.
Αφού ικανοποίησα την πείνα μου, προτίμησα να μην γυρίσω στην Pub Street για το ποτό μου, αλλά να περάσω ξανά την πεζογέφυρα και να καθίσω σε κάποιο από τα μπαράκια της απέναντι όχθης. Δεν ήταν και πάρα πολλά. Αρχικά κατευθύνθηκα σε ένα ψηλό κτήριο με κάποιου είδους κλαμπ στο ισόγειο που επεκτεινόταν μέχρι την ταράτσα, αλλά τελικά με τράβηξε ένα πιο απλό και πιο ωραίο για τα δικά μου γούστα υπαίθριο μπαράκι, όπου κάθισα να απολαύσω τις μπίρες μου.
Μετά το ποτό ήθελα να περπατήσω λίγο και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Πιο πέρα συνάντησα μια άλλη νυχτερινή αγορά, η οποία όμως δεν με ενθουσίασε και έτσι συνέχισα την πορεία μου. Κάπου εκεί έχασα τον προσανατολισμό μου και περιπλανήθηκα άσκοπα σε κάποιους όχι πολυσύχναστους δρόμους.
Μια γλυκούλα Καμποτζιανή με φώναξε από την απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου βρισκόταν μαζί με άλλες έξω από τον χώρο όπου προσέφεραν μασάζ. Με ρώτησε αν θα ήθελα να μου κάνει μασάζ. “Όχι, ευχαριστώ”, της απάντησα, αλλά αυτή επέμενε. Με πλησίασε και με ακολούθησε για μερικές δεκάδες μέτρα, ενώ χαμογελαστή μού διαφήμιζε με σπαστά αγγλικά το μασάζ της, που όπως έλεγε ήταν για μισή ώρα μόνο με 5 δολάρια. Είδε όμως κι απόειδε και με εγκατέλειψε. “Κρίμα”, μου είπε, φεύγοντας. “Θα σε έκανα να νιώσεις πολύ όμορφα!”. Μωρέ μήπως έπρεπε να μείνω; Μήπως μετά από μια κουραστική ημέρα θα έπρεπε να έχω λίγη ώρα χαλάρωσης; Χώρια που η κοπέλα ήταν και πολύ συμπαθητική. Τέσπα. Είχα ήδη ξεμακρύνει. “Αύριο. Είναι αργά τώρα”, σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω συνάντησα μια άλλη όμορφη ψηλή κοπέλα, που ήταν προκλητικά ντυμένη και εξόφθαλμα εκδιδόμενη, η οποία με καλούσε και αυτή. “Τι λες κοπέλα μου; Εδώ άφησα τη γλυκούλα και τον κολλητό μου παραπονεμένους”, είπα από μέσα μου και απομακρύνθηκα χαμογελώντας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
Με την ευκαιρία πάντως να τονίσω ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ και πουθενά ανασφαλής στο Σιέμ Ριπ. Κινούμουν άνετα χωρίς φόβο ακόμα και στους λιγότερο πολυσύχναστους και όχι ιδιαίτερα φωτισμένους δρόμους. Μπορεί βέβαια κάποιος να πει ότι καλό θα ήταν να μην τσιγκλά κανείς την τύχη του! Σίγουρα έτσι είναι, αλλά εγώ αναφέρομαι στη γενική αίσθηση που έδινε το Σιέμ Ριπ.
Last edited:
Shadowrunner
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 15
Μα καλά, κάθε βράδυ ο ίδιος χαβάς;
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Δεν νομίζω ότι αυτή η εικόνα αντιπροσωπεύει το Σιέμ Ριπ.
Αλλά για να σχολιάσω τη δική μου περίπτωση μπορώ να πω ότι σίγουρα δεν είμαι νεαρός. Σίγουρα κυκλοφορούσα μόνος μου. Ίσως να έδινα την εντύπωση ενός σεξοτουρίστα.
erodios
Member
- Μηνύματα
- 107
- Likes
- 425
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
3η ημέρα: Στο Κάμπονγκ Φλοκ της λίμνης Τόνλε
Το πρωί της τρίτης ημέρας μου στην Καμπότζη ξύπνησα χαλαρά. Την επίσκεψη στην Τόνλε Σαπ την είχα μεταφέρει στη σημερινή ημέρα αντί για το πρωινό της επομένης όπως ήταν στον αρχικό μου σχεδιασμό. Κάτι που μάλλον εξυπηρετούσε, αφού δεν θα είχα πια την έγνοια να μην χάσω την πτήση της αναχώρησής μου, ενώ επίσης είχα τη δυνατότητα να επιλέξω ένα απογευματινό γκρουπ περιήγησης, με το οποίο θα μπορούσα να απολαύσω τη δύση του ήλιου στη λίμνη. Να που τελικά έκανε και κάτι καλό ο Μπο! Ουδέν κακόν…
Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα να πάω για μια πρωινή βόλτα στην περιοχή της Pub Street. Εξάλλου θα έπρεπε να φάω και μεσημεριανό, αφού η αναχώρηση για τη λίμνη θα γινόταν στις 14:00 και η επιστροφή ήταν προγραμματισμένη για το βράδυ. Την περιγραφή τής πρωινής μου βόλτας όμως θα την αφήσω για την επόμενη ημέρα μια και η σημερινή είναι πλούσια σε νέες διαφορετικές εικόνες.
Αφού λοιπόν έκανα τη βόλτα μου, κάθισα σε ένα εστιατόριο για φαγητό και μετά επέστρεψα στο ξενοδοχείο, απ’ όπου θα γινόταν η παραλαβή μου για την εκδρομή. Το νέο γκρουπ και πάλι δεν ήταν μεγάλο αλλά σε κάποια σημεία τής περιήγησης, όπως στην κρουαζιέρα στον ποταμό, ήμασταν μαζί με άλλα γκρουπ και έτσι με την πολυκοσμία δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε τόσο καλά, όπως είχε γίνει με το αντίστοιχο χτεσινό γκρουπ. Χάσαμε το “to know us better”! Κρίμα!
Μετά από μια ώρα περίπου το βανάκι μας έφτασε στο Κάμπονγκ Φλοκ. Πρόκειται για μια κοινότητα στη λίμνη Τόνλε, της οποίας οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την αλιεία. Τα τελευταία χρόνια βέβαια ο αυξανόμενος τουρισμός αποτελεί και αυτός τμήμα της τοπικής οικονομίας.
Δεξιά και αριστερά του χωμάτινου κεντρικού δρόμου προς τον οικισμό υπήρχαν χώροι πώλησης διάφορων εμπορευμάτων. Σε έναν από αυτούς μου έκανε εντύπωση ένας σωρός από μικρά καρπούζια, που όμως, όπως μας είπε ο καινούργιος πια αρχηγός μας, δεν ήταν για κατανάλωση αλλά προορίζονταν για χοιροτροφή. Σε κάποιο άλλο σημείο μού έκανε εντύπωση μια σειρά από πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, που δεν περιείχαν όμως αλκοόλ, όπως αστειευόμενος είπε και πάλι ο αρχηγός μας, αλλά καύσιμο για τις βάρκες.
Επειδή αυτό είναι μάλλον ακριβό για τους ντόπιους, το αγοράζουν σε μικρές ποσότητες ώστε να μπορούν να πηγαίνουν για το καθημερινό τους ψάρεμα με τα σκάφη. Όταν επιστρέφουν, δίνουν την ψαριά στη γυναίκα τους, η οποία αναλαμβάνει να την πουλήσει στην αγορά, ώστε να συγκεντρωθούν πάλι κάποια χρήματα για το αναγκαίο καύσιμο και ούτω καθεξής.
Η αγορά του Κάμπονγκ Φλοκ με εντυπωσίασε. Υπήρχαν αμέτρητοι πάγκοι με ψάρια, αλλά και λαχανικά, αυγά πάπιας ή οτιδήποτε είχε να πουλήσει η κάθε γυναίκα έμπορος.
Μαζί βρίσκονταν και τα μικρά παιδιά ή ακόμα και οι τρεις γενιές μιας οικογένειας, που αποδέχονταν τη φωτογράφηση. Αυτή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου των 2$ που έχει θεσπίσει η κοινότητα για όλους τους επισκέπτες της.
Μετά τη βόλτα μας στην αγορά κατευθυνθήκαμε στην προβλήτα για να επιβιβαστούμε στο μηχανοκίνητο σκάφος που θα μας οδηγούσε από τον ποταμό τού Κάμπονγκ Φλοκ στη λίμνη Τόνλε, όπου άλλωστε χυνόταν. Το δικό μας σκάφος ήταν μάλλον από τα πιο μεγάλα. Σίγουρα ήταν το πιο παλιό. Είχε ενδιαφέρον το σύστημα χειρισμού του σκάφους με το τιμόνι, τα πετάλια και τα σχοινιά που κινούσαν το πηδάλιο. Γι’ αυτό εκτός από τον ποταμό και τις όχθες του, καθόμουν και χάζευα και τον καπετάνιο.
Μετά από λίγο όμως σταμάτησα να τον παρατηρώ. Στον ποταμό και στις όχθες του υπήρχαν ήδη πολύ πιο ενδιαφέρουσες εικόνες.
Επίσης μετά από κάποια ώρα πλεύσης άρχισαν να ξεπροβάλλουν δεξιά και αριστερά τού καναλιού τα ξύλινα σπίτια του οικισμού. Αυτά ήταν στηριγμένα σε πασσάλους ύψους 6 ή και περισσότερων μέτρων, οι οποίοι μου φαίνονταν μάλλον υπερβολικοί.
Ωστόσο, ο αρχηγός μάς εξήγησε ότι την περίοδο των βροχών η στάθμη του νερού ανεβαίνει πάρα πολλά μέτρα και οι πάσσαλοι είναι απαραίτητοι για να μην πλημμυρίσουν τα σπίτια. Γι’ αυτό τώρα στην περίοδο της ξηρασίας οι κάτοικοι πάντα τους συντηρούν, ώστε να μπορούν να δεχτούν με ασφάλεια τις μεγάλες ποσότητες νερού τής περιόδου των βροχών.
Μας είπε ακόμα ότι η Τόνλε Σαπ “ζει” μαζί με τον ποταμό Μεκόνγκ μέσα από μια ιδιόρρυθμη σχέση συμβίωσης. Στην περίοδο της ξηρασίας, όπως τώρα, η λίμνη τροφοδοτεί μέσω του ομώνυμου ποταμού της με νερό τον Μεκόνγκ, ενώ αντίθετα την περίοδο των βροχών συμβαίνει το αντίστροφο. Η ροή των υδάτων αλλάζει κατεύθυνση με αποτέλεσμα η λίμνη να αυξάνει σημαντικά τη στάθμη της και να πενταπλασιάζει σχεδόν την έκτασή της, αποτελώντας τη μεγαλύτερη λίμνη της ΝΑ Ασίας και σημαντικότατο οικοσύστημα γλυκού νερού.
Μαζί βέβαια αποτελεί και πηγή βιοπορισμού των κατοίκων των παραλίμνιων οικισμών, όπως του Κάμπονγκ Φλοκ που επισκεπτόμασταν. Εκτός από τα ξύλινα σπίτια, υπάρχουν μπροστά από αυτά και μέσα στο κανάλι πλωτές πλατφόρμες με εξοπλισμό όπως αυτόν που φαίνεται στις φωτογραφίες για το ξεψάρισμα των διχτυών.
Το σκάφος μας είχε φτάσει πια στη λίμνη. Κατευθυνθήκαμε σε μια από τις μεγάλες πλωτές εξέδρες, που φιλοξενούσε ένα καφέ-εστιατόριο και μαγαζάκια με σουβενίρ. Θα έλεγα και μια τουαλέτα, αλλά προτιμώ αυτό που προοριζόταν για αυτόν τον σκοπό να μην το ονομάσω έτσι. Στη μία άκρη τής πλωτής εξέδρας υπήρχε και ένας χώρος/δεξαμενή όπου εξέτρεφαν κροκόδειλους.
Αρχικά δεν μείναμε καθόλου στην εξέδρα. Όσοι θέλαμε, δηλαδή όλοι, πήγαμε αμέσως να νοικιάσουμε ένα κανό για να περιηγηθούμε στο μαγκρόβιο δάσος τής λίμνης. Είχα έτοιμο το πεντοδόλαρο, που γνώριζα από πριν ότι θα χρειαζόμουν για το κανό, αλλά η κυρία που έβγαζε τα εισιτήρια μας είπε ότι αυτά κοστίζουν 5,5$. Έτσι έβγαλα να της δώσω ακόμα ένα μονοδόλαρο, το οποίο μόλις το πήρε στα χέρια της το περιεργαζόταν σχολαστικά. Σίγουρα αυτό που της έδωσα δεν ήταν κολλαριστό. Ετοιμαζόταν μάλιστα να μου το επιστρέψει, αλλά κάποιος άλλος που βρισκόταν δίπλα τής έκανε νόημα να το πάρει και έτσι το δέχτηκε και μου έδωσε τα ρέστα μου, που ήταν 2.000 ριέλ. Γι' αυτό είχα σχολιάσει στην αρχή τής εξιστόρησής μου πως μάλλον δεν έχει σημασία το έτος κυκλοφορίας των δολαρίων αλλά η κατάστασή τους.
Μαζί με κάποιον άλλον από το γκρουπ ανεβήκαμε σε ένα κανό και ο κωπηλάτης μας ξεκίνησε. Στη διαδρομή βλέπαμε τη βλάστηση του πλημμυρισμένου δάσους. Σε πολλά σημεία ξεχώριζαν κάποια μεταλλικά πλέγματα, κάτι σαν τους δικούς μας κύρτους αλλά μακρόστενα, που είχαν οι ντόπιοι μάλλον για να πιάνουν ψάρια. Σε άλλο σημείο το πλάνο περιελάμβανε ένα αραγμένο κανό με την πωλήτρια και το εμπόρευμά της, που φυσικά προοριζόταν για εμάς τους τουρίστες.
Μετά τη βόλτα μας με το κανό επιστρέψαμε στην εξέδρα. Υπήρχαν καθίσματα και αιώρες, ενώ μπορούσες να ανέβεις και στην οροφή της για καλύτερη θέα προς τη λίμνη. Η δύση του ήλιου δεν αργούσε. Έτσι μετά από λίγη ώρα το τοπίο τού ουρανού και της λίμνης ζωγραφίστηκε με τα όμορφα και ζεστά χρώματα της δύσης. Μολονότι ήταν η ξηρή περίοδος και η στάθμη του νερού βρισκόταν στο χαμηλότερο επίπεδό της, η λίμνη εξακολουθούσε να είναι τόσο μεγάλη, που κοιτώντας τη γραμμή τού ορίζοντά της σου θύμιζε ανοιχτή θάλασσα.
Άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα περισσότερα σκάφη, μια και δεν ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες στη λίμνη, έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής. Το δικό μας παρέμενε στη θέση του. Στο τέλος ξεκινήσαμε κι εμείς. Υποψιάζομαι ότι ο καπετάνιος το έκανε αυτό, επειδή το σκάφος μας ήταν πολύ αργό και αν προπορευόμασταν, μάλλον θα εμποδίζαμε τα υπόλοιπα σκάφη μέσα στο κανάλι. Από την άλλη όμως, έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον οικισμό και στα βραδινά του χρώματα. Επίσης οι ντόπιοι είχαν ήδη ανάψει τις φωτιές για τις νυχτερινές τους εργασίες. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου και σε κάποια σημεία τού καπνιστού ψαριού είχε απλωθεί στον αέρα.
Μετά από κάποια ώρα φτάσαμε στην προβλήτα από όπου είχαμε ξεκινήσει. Κατεβήκαμε από το σκάφος και επιβιβαστήκαμε στο βαν για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε όλη τη διαδρομή η σκέψη μας είχε να επεξεργαστεί καινούργιες εικόνες, διαφορετικές από αυτές των ναών και των Χμερ τής αυτοκρατορίας. Ήταν οι εικόνες των Χμερ τής υπαίθρου του σήμερα.
Φτάσαμε στο Σιέμ Ριπ. Πήγα στο ξενοδοχείο μου. Ετοιμάστηκα για την τελευταία νυχτερινή μου βόλτα, που κύλησε σαν τις προηγούμενες. Με μια διαφορά όμως. Ήταν η τελευταία. Την επόμενη ημέρα θα έφευγα…
Το πρωί της τρίτης ημέρας μου στην Καμπότζη ξύπνησα χαλαρά. Την επίσκεψη στην Τόνλε Σαπ την είχα μεταφέρει στη σημερινή ημέρα αντί για το πρωινό της επομένης όπως ήταν στον αρχικό μου σχεδιασμό. Κάτι που μάλλον εξυπηρετούσε, αφού δεν θα είχα πια την έγνοια να μην χάσω την πτήση της αναχώρησής μου, ενώ επίσης είχα τη δυνατότητα να επιλέξω ένα απογευματινό γκρουπ περιήγησης, με το οποίο θα μπορούσα να απολαύσω τη δύση του ήλιου στη λίμνη. Να που τελικά έκανε και κάτι καλό ο Μπο! Ουδέν κακόν…
Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα να πάω για μια πρωινή βόλτα στην περιοχή της Pub Street. Εξάλλου θα έπρεπε να φάω και μεσημεριανό, αφού η αναχώρηση για τη λίμνη θα γινόταν στις 14:00 και η επιστροφή ήταν προγραμματισμένη για το βράδυ. Την περιγραφή τής πρωινής μου βόλτας όμως θα την αφήσω για την επόμενη ημέρα μια και η σημερινή είναι πλούσια σε νέες διαφορετικές εικόνες.
Αφού λοιπόν έκανα τη βόλτα μου, κάθισα σε ένα εστιατόριο για φαγητό και μετά επέστρεψα στο ξενοδοχείο, απ’ όπου θα γινόταν η παραλαβή μου για την εκδρομή. Το νέο γκρουπ και πάλι δεν ήταν μεγάλο αλλά σε κάποια σημεία τής περιήγησης, όπως στην κρουαζιέρα στον ποταμό, ήμασταν μαζί με άλλα γκρουπ και έτσι με την πολυκοσμία δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε τόσο καλά, όπως είχε γίνει με το αντίστοιχο χτεσινό γκρουπ. Χάσαμε το “to know us better”! Κρίμα!
Μετά από μια ώρα περίπου το βανάκι μας έφτασε στο Κάμπονγκ Φλοκ. Πρόκειται για μια κοινότητα στη λίμνη Τόνλε, της οποίας οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την αλιεία. Τα τελευταία χρόνια βέβαια ο αυξανόμενος τουρισμός αποτελεί και αυτός τμήμα της τοπικής οικονομίας.
Δεξιά και αριστερά του χωμάτινου κεντρικού δρόμου προς τον οικισμό υπήρχαν χώροι πώλησης διάφορων εμπορευμάτων. Σε έναν από αυτούς μου έκανε εντύπωση ένας σωρός από μικρά καρπούζια, που όμως, όπως μας είπε ο καινούργιος πια αρχηγός μας, δεν ήταν για κατανάλωση αλλά προορίζονταν για χοιροτροφή. Σε κάποιο άλλο σημείο μού έκανε εντύπωση μια σειρά από πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, που δεν περιείχαν όμως αλκοόλ, όπως αστειευόμενος είπε και πάλι ο αρχηγός μας, αλλά καύσιμο για τις βάρκες.
Επειδή αυτό είναι μάλλον ακριβό για τους ντόπιους, το αγοράζουν σε μικρές ποσότητες ώστε να μπορούν να πηγαίνουν για το καθημερινό τους ψάρεμα με τα σκάφη. Όταν επιστρέφουν, δίνουν την ψαριά στη γυναίκα τους, η οποία αναλαμβάνει να την πουλήσει στην αγορά, ώστε να συγκεντρωθούν πάλι κάποια χρήματα για το αναγκαίο καύσιμο και ούτω καθεξής.
Η αγορά του Κάμπονγκ Φλοκ με εντυπωσίασε. Υπήρχαν αμέτρητοι πάγκοι με ψάρια, αλλά και λαχανικά, αυγά πάπιας ή οτιδήποτε είχε να πουλήσει η κάθε γυναίκα έμπορος.
Μαζί βρίσκονταν και τα μικρά παιδιά ή ακόμα και οι τρεις γενιές μιας οικογένειας, που αποδέχονταν τη φωτογράφηση. Αυτή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου των 2$ που έχει θεσπίσει η κοινότητα για όλους τους επισκέπτες της.
Μετά τη βόλτα μας στην αγορά κατευθυνθήκαμε στην προβλήτα για να επιβιβαστούμε στο μηχανοκίνητο σκάφος που θα μας οδηγούσε από τον ποταμό τού Κάμπονγκ Φλοκ στη λίμνη Τόνλε, όπου άλλωστε χυνόταν. Το δικό μας σκάφος ήταν μάλλον από τα πιο μεγάλα. Σίγουρα ήταν το πιο παλιό. Είχε ενδιαφέρον το σύστημα χειρισμού του σκάφους με το τιμόνι, τα πετάλια και τα σχοινιά που κινούσαν το πηδάλιο. Γι’ αυτό εκτός από τον ποταμό και τις όχθες του, καθόμουν και χάζευα και τον καπετάνιο.
Μετά από λίγο όμως σταμάτησα να τον παρατηρώ. Στον ποταμό και στις όχθες του υπήρχαν ήδη πολύ πιο ενδιαφέρουσες εικόνες.
Επίσης μετά από κάποια ώρα πλεύσης άρχισαν να ξεπροβάλλουν δεξιά και αριστερά τού καναλιού τα ξύλινα σπίτια του οικισμού. Αυτά ήταν στηριγμένα σε πασσάλους ύψους 6 ή και περισσότερων μέτρων, οι οποίοι μου φαίνονταν μάλλον υπερβολικοί.
Ωστόσο, ο αρχηγός μάς εξήγησε ότι την περίοδο των βροχών η στάθμη του νερού ανεβαίνει πάρα πολλά μέτρα και οι πάσσαλοι είναι απαραίτητοι για να μην πλημμυρίσουν τα σπίτια. Γι’ αυτό τώρα στην περίοδο της ξηρασίας οι κάτοικοι πάντα τους συντηρούν, ώστε να μπορούν να δεχτούν με ασφάλεια τις μεγάλες ποσότητες νερού τής περιόδου των βροχών.
Μας είπε ακόμα ότι η Τόνλε Σαπ “ζει” μαζί με τον ποταμό Μεκόνγκ μέσα από μια ιδιόρρυθμη σχέση συμβίωσης. Στην περίοδο της ξηρασίας, όπως τώρα, η λίμνη τροφοδοτεί μέσω του ομώνυμου ποταμού της με νερό τον Μεκόνγκ, ενώ αντίθετα την περίοδο των βροχών συμβαίνει το αντίστροφο. Η ροή των υδάτων αλλάζει κατεύθυνση με αποτέλεσμα η λίμνη να αυξάνει σημαντικά τη στάθμη της και να πενταπλασιάζει σχεδόν την έκτασή της, αποτελώντας τη μεγαλύτερη λίμνη της ΝΑ Ασίας και σημαντικότατο οικοσύστημα γλυκού νερού.
Μαζί βέβαια αποτελεί και πηγή βιοπορισμού των κατοίκων των παραλίμνιων οικισμών, όπως του Κάμπονγκ Φλοκ που επισκεπτόμασταν. Εκτός από τα ξύλινα σπίτια, υπάρχουν μπροστά από αυτά και μέσα στο κανάλι πλωτές πλατφόρμες με εξοπλισμό όπως αυτόν που φαίνεται στις φωτογραφίες για το ξεψάρισμα των διχτυών.
Το σκάφος μας είχε φτάσει πια στη λίμνη. Κατευθυνθήκαμε σε μια από τις μεγάλες πλωτές εξέδρες, που φιλοξενούσε ένα καφέ-εστιατόριο και μαγαζάκια με σουβενίρ. Θα έλεγα και μια τουαλέτα, αλλά προτιμώ αυτό που προοριζόταν για αυτόν τον σκοπό να μην το ονομάσω έτσι. Στη μία άκρη τής πλωτής εξέδρας υπήρχε και ένας χώρος/δεξαμενή όπου εξέτρεφαν κροκόδειλους.
Αρχικά δεν μείναμε καθόλου στην εξέδρα. Όσοι θέλαμε, δηλαδή όλοι, πήγαμε αμέσως να νοικιάσουμε ένα κανό για να περιηγηθούμε στο μαγκρόβιο δάσος τής λίμνης. Είχα έτοιμο το πεντοδόλαρο, που γνώριζα από πριν ότι θα χρειαζόμουν για το κανό, αλλά η κυρία που έβγαζε τα εισιτήρια μας είπε ότι αυτά κοστίζουν 5,5$. Έτσι έβγαλα να της δώσω ακόμα ένα μονοδόλαρο, το οποίο μόλις το πήρε στα χέρια της το περιεργαζόταν σχολαστικά. Σίγουρα αυτό που της έδωσα δεν ήταν κολλαριστό. Ετοιμαζόταν μάλιστα να μου το επιστρέψει, αλλά κάποιος άλλος που βρισκόταν δίπλα τής έκανε νόημα να το πάρει και έτσι το δέχτηκε και μου έδωσε τα ρέστα μου, που ήταν 2.000 ριέλ. Γι' αυτό είχα σχολιάσει στην αρχή τής εξιστόρησής μου πως μάλλον δεν έχει σημασία το έτος κυκλοφορίας των δολαρίων αλλά η κατάστασή τους.
Μαζί με κάποιον άλλον από το γκρουπ ανεβήκαμε σε ένα κανό και ο κωπηλάτης μας ξεκίνησε. Στη διαδρομή βλέπαμε τη βλάστηση του πλημμυρισμένου δάσους. Σε πολλά σημεία ξεχώριζαν κάποια μεταλλικά πλέγματα, κάτι σαν τους δικούς μας κύρτους αλλά μακρόστενα, που είχαν οι ντόπιοι μάλλον για να πιάνουν ψάρια. Σε άλλο σημείο το πλάνο περιελάμβανε ένα αραγμένο κανό με την πωλήτρια και το εμπόρευμά της, που φυσικά προοριζόταν για εμάς τους τουρίστες.
Μετά τη βόλτα μας με το κανό επιστρέψαμε στην εξέδρα. Υπήρχαν καθίσματα και αιώρες, ενώ μπορούσες να ανέβεις και στην οροφή της για καλύτερη θέα προς τη λίμνη. Η δύση του ήλιου δεν αργούσε. Έτσι μετά από λίγη ώρα το τοπίο τού ουρανού και της λίμνης ζωγραφίστηκε με τα όμορφα και ζεστά χρώματα της δύσης. Μολονότι ήταν η ξηρή περίοδος και η στάθμη του νερού βρισκόταν στο χαμηλότερο επίπεδό της, η λίμνη εξακολουθούσε να είναι τόσο μεγάλη, που κοιτώντας τη γραμμή τού ορίζοντά της σου θύμιζε ανοιχτή θάλασσα.
Άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα περισσότερα σκάφη, μια και δεν ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες στη λίμνη, έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής. Το δικό μας παρέμενε στη θέση του. Στο τέλος ξεκινήσαμε κι εμείς. Υποψιάζομαι ότι ο καπετάνιος το έκανε αυτό, επειδή το σκάφος μας ήταν πολύ αργό και αν προπορευόμασταν, μάλλον θα εμποδίζαμε τα υπόλοιπα σκάφη μέσα στο κανάλι. Από την άλλη όμως, έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον οικισμό και στα βραδινά του χρώματα. Επίσης οι ντόπιοι είχαν ήδη ανάψει τις φωτιές για τις νυχτερινές τους εργασίες. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου και σε κάποια σημεία τού καπνιστού ψαριού είχε απλωθεί στον αέρα.
Μετά από κάποια ώρα φτάσαμε στην προβλήτα από όπου είχαμε ξεκινήσει. Κατεβήκαμε από το σκάφος και επιβιβαστήκαμε στο βαν για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε όλη τη διαδρομή η σκέψη μας είχε να επεξεργαστεί καινούργιες εικόνες, διαφορετικές από αυτές των ναών και των Χμερ τής αυτοκρατορίας. Ήταν οι εικόνες των Χμερ τής υπαίθρου του σήμερα.
Φτάσαμε στο Σιέμ Ριπ. Πήγα στο ξενοδοχείο μου. Ετοιμάστηκα για την τελευταία νυχτερινή μου βόλτα, που κύλησε σαν τις προηγούμενες. Με μια διαφορά όμως. Ήταν η τελευταία. Την επόμενη ημέρα θα έφευγα…
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
