Porfyria
Member
- Μηνύματα
- 389
- Likes
- 1.780
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελβετία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Περού
2004
Μάρτιος, Πορτογαλία. Συμμετέχω στο πρώτο μου διεθνές τουρνουά ποδοσφαίρου στο εξωτερικό, πετάω από τη χαρά μου και ζω την εμπειρία στο μάξιμουμ. Δεδομένου ότι οι ντόπιοι δεν ξέρουν πολλά αγγλικά κι εγώ είμαι σε φάση που μαθαίνω ισπανικά με πολύ πάθος, μιας και με συναρπάζει η ισπανόφωνη κουλτούρα, αποφασίζω να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με μία μίξη ισπανικών κι ιταλικών με χωριάτικη προφορά. Μία χαρά (νομίζω ότι) συνεννοούμαι και ζω ένα ανεπανάληπτο ταξίδι. Λίγους μήνες αργότερα, στην ίδια χώρα η εθνική μας ομάδα κερδίζει το EURO και φυσικά όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει. Μαζί κι εγώ, με μία ανατριχίλα επιπλέον, καθώς είχα πατήσει το χορτάρι σε ένα από τα γήπεδα που έπαιξε η ομάδα μας. Στη συνέχεια έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, κατά τη διάρκεια των οποίων γνωρίζω άτομα τόσο από την Ισπανία όσο κι από τη Λατινική Αμερική και αρχίζω να νιώθω ότι αυτή η κουλτούρα ίσως να μην είναι τελικά τόσο μακριά όσο φανταζόμουν...
Αφορμή όμως για να αποτελέσει η Νότια Αμερική, κι ιδίως το Περού, έμπνευση για μένα ήταν η ταινία «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» που είδα τέλη Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Μια βιογραφική περιπέτεια σχετικά με το ταξίδι του νεαρού Ερνέστο Γκεβάρα στη Νότια Αμερική, που άλλαξε την αντίληψή του για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Η ταινία βασίζεται στα ημερολόγια του ίδιου του Τσε, όπου καταγράφει τη δική του εξέλιξη μέσα από τις κοινωνικές ανισότητες που βλέπει. Βλέποντας τον Τσε με τον φίλο του να περιδιαβαίνουν τη Νότια Αμερική έλεγα ότι πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι παρόμοιο. Τότε φάνταζε πολύ μακρινό, κι ακόμα είναι, αλλά ήρθε η στιγμή τουλάχιστον να πάρω μια γεύση...
Στα αυτιά μου ηχεί ακόμα η φράση από το περουβιανάκι στην ταινία.
-Los Incas y los incapaces.
Θυμάμαι ότι μόνη μου γέλασα σε όλη την αίθουσα με το λογοπαίγνιο που είχε κάνει, πριν ακόμα μπει ο υπότιτλος!
Los Incas y los incapaces
Μάρτιος, Πορτογαλία. Συμμετέχω στο πρώτο μου διεθνές τουρνουά ποδοσφαίρου στο εξωτερικό, πετάω από τη χαρά μου και ζω την εμπειρία στο μάξιμουμ. Δεδομένου ότι οι ντόπιοι δεν ξέρουν πολλά αγγλικά κι εγώ είμαι σε φάση που μαθαίνω ισπανικά με πολύ πάθος, μιας και με συναρπάζει η ισπανόφωνη κουλτούρα, αποφασίζω να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με μία μίξη ισπανικών κι ιταλικών με χωριάτικη προφορά. Μία χαρά (νομίζω ότι) συνεννοούμαι και ζω ένα ανεπανάληπτο ταξίδι. Λίγους μήνες αργότερα, στην ίδια χώρα η εθνική μας ομάδα κερδίζει το EURO και φυσικά όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει. Μαζί κι εγώ, με μία ανατριχίλα επιπλέον, καθώς είχα πατήσει το χορτάρι σε ένα από τα γήπεδα που έπαιξε η ομάδα μας. Στη συνέχεια έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, κατά τη διάρκεια των οποίων γνωρίζω άτομα τόσο από την Ισπανία όσο κι από τη Λατινική Αμερική και αρχίζω να νιώθω ότι αυτή η κουλτούρα ίσως να μην είναι τελικά τόσο μακριά όσο φανταζόμουν...
Αφορμή όμως για να αποτελέσει η Νότια Αμερική, κι ιδίως το Περού, έμπνευση για μένα ήταν η ταινία «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» που είδα τέλη Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Μια βιογραφική περιπέτεια σχετικά με το ταξίδι του νεαρού Ερνέστο Γκεβάρα στη Νότια Αμερική, που άλλαξε την αντίληψή του για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Η ταινία βασίζεται στα ημερολόγια του ίδιου του Τσε, όπου καταγράφει τη δική του εξέλιξη μέσα από τις κοινωνικές ανισότητες που βλέπει. Βλέποντας τον Τσε με τον φίλο του να περιδιαβαίνουν τη Νότια Αμερική έλεγα ότι πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι παρόμοιο. Τότε φάνταζε πολύ μακρινό, κι ακόμα είναι, αλλά ήρθε η στιγμή τουλάχιστον να πάρω μια γεύση...
Στα αυτιά μου ηχεί ακόμα η φράση από το περουβιανάκι στην ταινία.
-Los Incas y los incapaces.
Θυμάμαι ότι μόνη μου γέλασα σε όλη την αίθουσα με το λογοπαίγνιο που είχε κάνει, πριν ακόμα μπει ο υπότιτλος!
Los Incas y los incapaces
