dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.905
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Στις 6.00 ξυπνάμε για τη Θεία Λειτουργία. Ξεκούραστος με ένα αίσθημα ψυχικής γαλήνης από την ησυχία και την ηρεμία του χώρου. Η λειτουργία κατανυκτική και εορταστική (Γενέθλιο Αγ. Ιωάννη Προδρόμου, 23 Ιουνίου με το παλιό ημερολόγιο που ισχύει στο Όρος) είναι το καλύτερο ξύπνημα. Τελειώνει μετά από μιάμιση ώρα και μέχρι τις 8.00 που παραθέτουν μεσημεριανό (!!!) γεύμα (τράπεζα ονομάζεται στον Άθωνα όπως ονομάζεται ο σχετικός χώρος) κάνουμε τη βόλτα μας στην αυλή. Η Τράπεζα της Μονής είναι μεγάλη, μόνο με κινητές εικόνες. Προηγείται προσευχή και τρώμε συνοδεία ενός καταπληκτικού Αγιορείτικου κόκκινου κρασιού. Σε ένα ψηλό άμβωνα ένας μοναχός διαβάζει σε όλη τη διάρκεια του γεύματος. Ο ήχος από το καμπανάκι που χτυπά ο Ηγούμενος και η προσευχή που ακολουθεί σημαίνουν το τέλος του. Γρήγορα στο Αρχονταρίκι να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να προλάβουμε ένα μικρό λεωφορείο που θα μας ανεβάσει στις Καρυές. Κάνουμε μια μικρή βόλτα μέχρι να φύγει το επόμενο λεωφορείο για τη Δάφνη. Από τη Δάφνη νωρίς το μεσημέρι πέρνουμε το καΐκι για τον αρσανά της Μονής Σίμωνος Πέτρας (Σιμωνόπετρα). Το μοναστήρι είναι αρκετές δεκάδες μέτρα πάνω από τον αρσανά. Ο ήλιος ανελέητος και η ζέστη αφόρητη. Το ανηφορικό καλντερίμι εξουθενωτικό και ολόγυμνο λόγω της πυρκαγιάς της προηγούμενης χρονιάς. Στα μισά της διαδρομής έχει μια βρύση σε υπόστεγο και είναι πραγματικά μια όαση δροσιάς στην πορεία μας. Δεξιά φεύγει ένα μονοπάτι για τη Μονή Γρηγορίου. Στη βρύση ένας προσκυνητής μας ρωτάει αν έχουμε κανονίσει διανυκτέρευση και ότι ίσως δεν μα ς δεχτούν. Μας πιάνει άγχος και ξεκινάμε γρήγορα γρήγορα. Θεέ μου! Νομίζω ότι θα μείνω στον τόπο από την ανηφόρα και το τρέξιμο. Σε μισή ώρα από τον αρσανά, μούσκεμα στον ιδρώτα και με την καρδιά και τα μηνίγγια να χτυπούν με τρελό ρυθμό περνάμε την πύλη της Μονής. Επιτέλους! Και τότε η χαριστική βολή. Ανηφορικό καλντερίμι και σκάλες [B][U]μέσα[/U][/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
Στις 6.00 ξυπνάμε για τη Θεία Λειτουργία. Η παρέα με πληροφορεί ότι τη νύχτα ακούσανε «ολόκληρη αγέλη» τσακαλιών να ουρλιάζει. Δυστυχώς όπως πάντα κοιμόμουν βαριά και έτσι έχασα αυτή την ευκαιρία. Μετά την πανέμορφη Θεία Λειτουργία καφέ και ετοιμασία για αναχώρηση. Τελευταίες στιγμές απόλαυσης στα μπαλκόνια της αετοφωλιάς του Άθωνα. Βλέπουμε το αναβατόριο να ανεβάζει τα καφάσια με τα κηπευτικά από τον μπαξέ χαμηλά στο μαγειρείο της Μονής.
Παίρνουμε το μονοπάτι με την πρωινή δροσιά. Ευτυχώς ο ήλιος δεν το έχει δει ακόμα. Λίγο πριν φτάσουμε στον αρσανά βλέπουμε από ψηλά στη θάλασσα μια φώκια. Φτάνουμε κάτω και περιμένουμε το καΐκι. Σε μισή ώρα φτάνει αλλά είναι γεμάτο από τη Μονή Γρηγορίου που γιόρταζε την προηγουμένη και είχε πολύ κόσμο. Ο καϊξής μας λέει πως θα επιστρέψει και όντως μετά από μιάμιση ώρα έρχεται να μας πάρει. Συνεχίζουμε για Γρηγορίου να πάρει και τους υπόλοιπους. Έτσι βλέπουμε απ’έξω και τη Μονή Γρηγορίου. Πολύ όμορφη εικόνα με το μοναστήρι χτισμένο στην άκρη του βράχου, χαμηλά όμως αυτό. Μέσα στο καΐκι γνωρίζουμε και τον πατέρα Παΐσιο (άλλον αυτόν), έναν 85άρη μοναχό που μένει στην παραλία της Σκήτης της Αγ. Άννης μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο που είχε. Πριν έμενε στη Σκήτη. Μας λέει την ιστορία του: 65 χρόνια μοναχός. Δύο αδέλφια του πεθαμένα και αυτοί μοναχοί και δύο αδελφές καλόγριες που έχουν φτιάξει μοναστήρι στο Διόνυσο Αττικής. Φτιάχνει ξύλινους σταυρούς σταμπωτούς. Παλιότερα έφτιαχνε ξυλόγλυπτα. Είναι ο μόνος μοναχός που με χαρά δέχεται να φωτογραφηθεί μαζί μας (όλοι αποφεύγουν τις φωτογραφίες). Βοήθαει τον θεόμουρλο καϊξή όταν πιάνουμε σε κάποιο μώλο. Μετά που φεύγουμε από την Γρηγορίου βγάζει ένα κουτί και πούλαγε σταυρούς. Αγοράζω κι εγώ δύο. Ο καϊξής με την τρέλα του σταματάει το καΐκι μεσοπέλαγα, σβήνει τη μηχανή και αρχίζει να κόβει εισιτήρια. Το καΐκι ακυβέρνητο τραβάει για τα βράχια. Ένας μοναχός από τους επιβάτες σηκώνεται και γυρνάει το τιμόνι μέχρι αυτός να τελειώσει με τα εισιτήρια. Σε όλο το ταξίδι πίνει μπύρες και φυσικά φτάνοντας στη Δάφνη χτυπάει το καΐκι πάνω στον τσιμεντένιο μώλο (στουκάρισμα κανονικό χωρίς ευτυχώς προβλήματα). Ο καημένος ο γέροντας Παΐσιος παρά λίγο να πέσει στο αμπάρι. Μίλαγε εκείνη την ώρα με κάποιον και ο σουρωμένος καϊξής τα βάζει μαζί του γιατί τάχα δεν πρόσεχε το τιμόνι!!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!
Στη Δάφνη μπαίνουμε στο καράβι για Ουρανούπολη , περνάμε τελωνιακό έλεγχο (!!) και μετά ένα τέταρτο κατεβαίνουμε στον πρώτο αρσανά. Μονή Αγ. Παντελεήμονος (το Ρώσικο). Είναι ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα με την ιδιόρρυθμη ρωσική αρχιτεκτονική και κύρια τους βολβόσχημους πράσινους και κίτρινου τρούλους. Το αρχονταρίκι είναι έξω από το κυρίως μοναστήρι. Μόλις φτάνουμε μας κερνάνε καυτό(!) τσάϊ και λουκούμι, τακτοποιούμε τα πράγματά μας και πάμε για ξενάγηση.
Οι θησαυροί της Μονής υπέροχοι και πολυτιμότατοι. Ο ξεναγός μας ένας μικροκαμωμένος ρώσος μοναχός με ένα βλέμμα πονηρό και ένα μάτι που έπιανε τα πάντα. Πάμε και στο καμπαναριό με τις πολλές και τεράστιες καμπάνες. Η μία ζυγίζει14 τόνους και τη χτυπάνε μόνο σε περίπτωση πολύ μεγάλου κινδύνου. Μας είπαν ότι μπορεί να ακουσθεί μέχρι τη Θεσσαλονίκη! Μετά την ξενάγηση έχουμε Τράπεζα. Η τράπεζα της Μονής είναι τεράστια. Λένε ότι χωράει να ταΐσει πάνω από 800 άτομα! Γεμάτη τοιχογραφίες ρώσικης (δυτικότροπης) τεχνοτροπίας όπως και όλες στη μονή. Το γεύμα νερόβραστες φακές με πατάτες και κρεμμύδια, ελιές, ντομάτες, αντζούρια (όλα χωρίς λάδι), ζυμωτό ψωμί και θαυμάσιο μέλι για το τέλος. Το απομεσήμερο έχει ξεκούραση και το απόγευμα παρακολουθούμε τον κατανυκτικό, πολύ εντυπωσιακό, πολυφωνικό εσπερινό στη ρώσικη γλώσσα. Η χορωδία των μοναχών ωραιότατη και τόσο γλυκόηχη που από κάποια στιγμή και ύστερα νοιώθεις να βυθίζεσαι σε μια κατάσταση που δεν περιγράφεται εύκολα. Το δειλινό, γλυκό και δροσερό μας βρίσκει στην παραλία να ξεχνιόμαστε και να προλαβαίνουμε μόλις την πύλη πριν κλείσει. Η παρέα έχει πολύ κέφι και μας πάει πολύ αργά στον κοιτώνα με σχόλια από τις εμπειρίες μας στο Όρος και πολλά ανέκδοτα. Ευτυχώς που δεν έχει πολύ κόσμο. Θα μας πέταγαν έξω. Πέρασε και αυτή η μέρα με πολλές παραστάσεις και πρέπει να κοιμηθούμε για την άλλη και τελευταία μέρα μας εκεί.
Φωτό: Μονή Κουτλουμουσίου, στο περιβόλι της Μονής Ιβήρων, στο βάθος η Γρηγορίου, προς τη Μονή Ξενοφώντος
Παίρνουμε το μονοπάτι με την πρωινή δροσιά. Ευτυχώς ο ήλιος δεν το έχει δει ακόμα. Λίγο πριν φτάσουμε στον αρσανά βλέπουμε από ψηλά στη θάλασσα μια φώκια. Φτάνουμε κάτω και περιμένουμε το καΐκι. Σε μισή ώρα φτάνει αλλά είναι γεμάτο από τη Μονή Γρηγορίου που γιόρταζε την προηγουμένη και είχε πολύ κόσμο. Ο καϊξής μας λέει πως θα επιστρέψει και όντως μετά από μιάμιση ώρα έρχεται να μας πάρει. Συνεχίζουμε για Γρηγορίου να πάρει και τους υπόλοιπους. Έτσι βλέπουμε απ’έξω και τη Μονή Γρηγορίου. Πολύ όμορφη εικόνα με το μοναστήρι χτισμένο στην άκρη του βράχου, χαμηλά όμως αυτό. Μέσα στο καΐκι γνωρίζουμε και τον πατέρα Παΐσιο (άλλον αυτόν), έναν 85άρη μοναχό που μένει στην παραλία της Σκήτης της Αγ. Άννης μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο που είχε. Πριν έμενε στη Σκήτη. Μας λέει την ιστορία του: 65 χρόνια μοναχός. Δύο αδέλφια του πεθαμένα και αυτοί μοναχοί και δύο αδελφές καλόγριες που έχουν φτιάξει μοναστήρι στο Διόνυσο Αττικής. Φτιάχνει ξύλινους σταυρούς σταμπωτούς. Παλιότερα έφτιαχνε ξυλόγλυπτα. Είναι ο μόνος μοναχός που με χαρά δέχεται να φωτογραφηθεί μαζί μας (όλοι αποφεύγουν τις φωτογραφίες). Βοήθαει τον θεόμουρλο καϊξή όταν πιάνουμε σε κάποιο μώλο. Μετά που φεύγουμε από την Γρηγορίου βγάζει ένα κουτί και πούλαγε σταυρούς. Αγοράζω κι εγώ δύο. Ο καϊξής με την τρέλα του σταματάει το καΐκι μεσοπέλαγα, σβήνει τη μηχανή και αρχίζει να κόβει εισιτήρια. Το καΐκι ακυβέρνητο τραβάει για τα βράχια. Ένας μοναχός από τους επιβάτες σηκώνεται και γυρνάει το τιμόνι μέχρι αυτός να τελειώσει με τα εισιτήρια. Σε όλο το ταξίδι πίνει μπύρες και φυσικά φτάνοντας στη Δάφνη χτυπάει το καΐκι πάνω στον τσιμεντένιο μώλο (στουκάρισμα κανονικό χωρίς ευτυχώς προβλήματα). Ο καημένος ο γέροντας Παΐσιος παρά λίγο να πέσει στο αμπάρι. Μίλαγε εκείνη την ώρα με κάποιον και ο σουρωμένος καϊξής τα βάζει μαζί του γιατί τάχα δεν πρόσεχε το τιμόνι!!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!
Στη Δάφνη μπαίνουμε στο καράβι για Ουρανούπολη , περνάμε τελωνιακό έλεγχο (!!) και μετά ένα τέταρτο κατεβαίνουμε στον πρώτο αρσανά. Μονή Αγ. Παντελεήμονος (το Ρώσικο). Είναι ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα με την ιδιόρρυθμη ρωσική αρχιτεκτονική και κύρια τους βολβόσχημους πράσινους και κίτρινου τρούλους. Το αρχονταρίκι είναι έξω από το κυρίως μοναστήρι. Μόλις φτάνουμε μας κερνάνε καυτό(!) τσάϊ και λουκούμι, τακτοποιούμε τα πράγματά μας και πάμε για ξενάγηση.
Οι θησαυροί της Μονής υπέροχοι και πολυτιμότατοι. Ο ξεναγός μας ένας μικροκαμωμένος ρώσος μοναχός με ένα βλέμμα πονηρό και ένα μάτι που έπιανε τα πάντα. Πάμε και στο καμπαναριό με τις πολλές και τεράστιες καμπάνες. Η μία ζυγίζει14 τόνους και τη χτυπάνε μόνο σε περίπτωση πολύ μεγάλου κινδύνου. Μας είπαν ότι μπορεί να ακουσθεί μέχρι τη Θεσσαλονίκη! Μετά την ξενάγηση έχουμε Τράπεζα. Η τράπεζα της Μονής είναι τεράστια. Λένε ότι χωράει να ταΐσει πάνω από 800 άτομα! Γεμάτη τοιχογραφίες ρώσικης (δυτικότροπης) τεχνοτροπίας όπως και όλες στη μονή. Το γεύμα νερόβραστες φακές με πατάτες και κρεμμύδια, ελιές, ντομάτες, αντζούρια (όλα χωρίς λάδι), ζυμωτό ψωμί και θαυμάσιο μέλι για το τέλος. Το απομεσήμερο έχει ξεκούραση και το απόγευμα παρακολουθούμε τον κατανυκτικό, πολύ εντυπωσιακό, πολυφωνικό εσπερινό στη ρώσικη γλώσσα. Η χορωδία των μοναχών ωραιότατη και τόσο γλυκόηχη που από κάποια στιγμή και ύστερα νοιώθεις να βυθίζεσαι σε μια κατάσταση που δεν περιγράφεται εύκολα. Το δειλινό, γλυκό και δροσερό μας βρίσκει στην παραλία να ξεχνιόμαστε και να προλαβαίνουμε μόλις την πύλη πριν κλείσει. Η παρέα έχει πολύ κέφι και μας πάει πολύ αργά στον κοιτώνα με σχόλια από τις εμπειρίες μας στο Όρος και πολλά ανέκδοτα. Ευτυχώς που δεν έχει πολύ κόσμο. Θα μας πέταγαν έξω. Πέρασε και αυτή η μέρα με πολλές παραστάσεις και πρέπει να κοιμηθούμε για την άλλη και τελευταία μέρα μας εκεί.
Φωτό: Μονή Κουτλουμουσίου, στο περιβόλι της Μονής Ιβήρων, στο βάθος η Γρηγορίου, προς τη Μονή Ξενοφώντος
