World Nomad
Member
- Μηνύματα
- 142
- Likes
- 208
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπόρα Μπόρα
Αχχχ Μόντρεαλ!! Φέτος το καλοκαίρι πήγα, για 18 μέρες σε συγγενείς! Πολύ όμορφα! Κλαψ, λυγμ, αναμνήσεις!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
Καναδάς Ένα καλοκαίρι πέρα από τον Ατλαντικό (Τορόντο - Μόντρεαλ)
- Thread starter vasnorth
- Ημερομηνία δημιουργίας
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Γύρος του Μόντρεαλ - Vieux Montreal - Vieux Port
Το σημερινό πρωϊνό με το κλασσικό διώροφο λεωφορείο hop on - hop off θα κάνουμε τον μεγάλο γύρο της πόλης για να έχουμε μία πρώτη εικόνα από όλη την πόλη και τα αξιοθέατα της και τις επόμενες μέρες με την ησυχία μας θα επισκεπτόμασταν μόνοι μας τα σημαντικότερα από αυτά.
Το εισιτήριο και εδώ ήταν διάρκειας τριών ημερών, όπου για τις επόμενες μέρες μας χρησίμευσε πολύ σε μακρυνά μέρη, όπου και η πρόσβαση ήταν κάπως δύσκολη.
Οι πρώτες εικόνες δείχνουν μιά γραφική πόλη, πολύ φιλική για τους κατοίκους, με πολύ πράσινο, δεντροφυτεμένους φαρδείς δρόμους, μεγάλα πεζοδρόμια όπου μπορείς άνετα να περπατήσεις, ανθοστόλιστες πλατείες και μία αρχιτεκτονική να πλησιάζει παρα πολύ σε στυλ τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και αυτό το συναντάς έντονα, περπατώντας ιδίως στην παλιά πόλη.
Είναι μία πόλη που φτιάχτηκε με σεβασμό για τον άνθρωπο!
Επειδή είναι όμως και μία επαρχία επηρεασμένη αρκετά από τη Γαλλική της προέλευση, δείχνει να μην θέλει να ξεκόψει με τις ρίζες της και αυτό το συναντάς σε πολλά σημεία της πόλης. Όπως για παράδειγμα κάποιες είσοδοι του μετρό είναι αντίγραφο αυτών που συναντάμε στο Παρίσι.
Η μέρα μας ξεκίνησε σήμερα από το πιό γοητευτικό κομμάτι του Μόντρεαλ, από την παλιά πόλη και το παλιό λιμάνι.
Η περιοχή αυτή είναι η καλύτερη αρχή για να ξεκινήσει κάποιος την περιήγηση του στην πόλη.
Τα πλακόστρωτα δρομάκια, οι επιβλητικές εκκλησίες, τα εντυπωσακά δημόσια κτήρια, τα αμαξάκια που τα σέρνουν άλογα αλλά και το κοσμοπολίτικο λιμάνι φτιάχνουν ένα ρομαντικό σκηνικό που δίνουν ένα τόνο αρχοντιάς και ευρωπαϊκής αύρας σ’ αυτή την τόσο γοητευτική πόλη.
Εδώ αξίζει, αλλά και επιβάλεται, να ξοδέψει κάποιος πολλές μέρες από το ταξίδι του για να εξερευνήσει και να βιώσει κάθε όμορφη γωνιά αυτής της περιοχής. Εξ άλλου εδώ βρίσκονται και μερικές από τις καλύτερες επιλογές για φαγητό στην πόλη.
Έτσι ξεκινώντας από την πλατεία των Όπλων (Place d’ Armes) συναντάμε ένα από τα πιό θαυμαστά αξιοθέατα της πόλης, την Βασιλική της Notre Dame.
Κάποτε ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία της Βόρειας Αμερικής. Χτίστηκε το 1829 και αποτελεί ορόσημο στην περιοχή. Προσωπικά η πρόσοψη μου θύμισε αρκετά τη Notre Dame του Παρισιού.
Το εσωτερικό αυτής της σημαντικής καθολικής εκκλησίας είναι τόσο επιβλητικό που σε αφήνει άφωνο. Στολισμένη με εξαιρετικά λεπτοδουλεμένα κοσμοτεχνήματα από ξύλο καρυδιάς και υπέροχα βιτρώ παράθυρα, καθώς και με ένα από τα μεγαλύτερα εκκλησιαστικά όργανα στον κόσμο σε κάνουν δύσκολα να πιστέψεις τι έφτιαξαν οι άνθρωποι!
Κάποιο βράδυ πετύχαμε και την παράσταση ''Ηχος και Φως'' που παρουσιάζουν τις καλοκαιρινές νύχτες και με φόντο τη φωτισμένη εκκλησία βιώνεις μία μοναδική εμπειρία.
Από τα περίεργα αξιοθέατα της εκκλησίας είναι το παρεκκλήσι της Sacre Coeur, το οποίο κάποια στιγμή κλέβει τις εντυπώσεις και από τον ίδιο τον κύριο ναό. Βρίσκεται κρυμμένο στο βάθος πίσω από την Αγία Τράπεζα και αν δεν το γνωρίζεις από πριν, δύσκολα φαντάζεσαι ότι πίσω από το Ιερό κρύβεται άλλος ένας ναός!
Πολλοί διάσημοι έχουν διαλέξει αυτό το παρεκκλήσι για να τελέσουν το γάμο τους, με πιό γνωστό το γάμο της Σελίν Ντιόν.
Ένα άλλο κομμάτι που είναι συνδεδεμένο με την ιστορία της εκκλησίας αφορά τον αρχιτέκτονα που την σχεδίασε. Ο Ιρλανδός James O’ Donnell σχεδίασε και ξεκίνησε την κατασκευή της Βασιλικής της Notre Dame το 1823. Όντας Προτεστάντης ο ίδιος, λόγω όμως του ενθουσιασμού του για το δημιούργημα του, ασπάστηκε τον καθολικισμό και έτσι του δόθηκε η ''τιμή'' να ταφεί μέσα στο ναό.
Περπατώντας λίγο πιό κάτω από την Notre Dame βρίσκουμε ένα από τα πιό φωτογραφημένα κτήρια του Μόντρεαλ, το Δημαρχείο (Hotel de Ville) . Είναι ένα πανέμορφο κτήριο του 1828, το οποίο αφού έπαθε ζημιές από πυρκαγιά το 1922, χτίστηκε ξανά πιό εντυπωσιακό από ότι ήταν πριν.
Η ιστορία του Δημαρχείου είναι συνδεδεμένη και με το κίνημα της Αυτονομίας.
Όταν οι Βρετανοί επέτρεψαν το 1848 στους Γαλλους να διατηρήσουν τη γλώσσα τους σε μία περιοχή όπου τα Αγγλικά ήταν η βασική γλώσσα, η ιστορία απέδειξε ότι αυτό ήταν η αφορμή από τότε, οι σχέσεις της επαρχίας του Κεμπέκ και του κράτους του Καναδά να περιέλθουν σε αδιέξοδο. Έτσι ξεκίνησε το κίνημα της Αυτονομίας, όπου το 1980 και το 1995, ύστερα από δημοψήφισμα, με οριακά το όχι (50,5%) η επαρχία του Κεμπέκ παρέμεινε ενωμένη με το υπόλοιπο κράτος του Καναδά.
Έχει μείνει στην ιστορία, όταν το 1967, ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ στο τέλος του λόγου του από το μπαλκόνι του Δημαρχείου να λέει την περίφημη φράση ‘’Vive le Quebec - Vive le Quebec Libre’’ (Ζήτω το Κεμπέκ - Ζήτω το ελεύθερο Κεμπέκ!), εκδηλώνοντας την στήριξη του στην αυτονομία της επαρχίας από τον Καναδά.
Συνεχίζοντας τον περίπατο σ’ αυτή την παραδοσιακή γειτονιά το μάτι μας πέφτει σε ένα τεράστιο εντυπωσιακό κτήριο, που αρχικά νομίζεις ότι είναι κάποιο μουσείο, κάποια εκκλησία ή κάποιο σημαντικό δημόσιο κτήριο τέλος πάντων. Στον χάρτη διαβάζουμε ότι είναι το Marche’ Bonsecours.
Αυτό το πανέμορφο κτήριο - στολίδι στον παραλιακό δρόμο - έχει πλούσια ιστορία.
Αρχικά φιλοξένησε τη Βουλή του Καναδά, αργότερα το προσωρινό δημαρχείο, κάποια στιγμή ήταν και θεατρική σκηνή, όπου φιλοξένησε τον Κάρολο Ντίκενς, όταν ήταν ηθοποιός.
Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα πολυχώρο εκδηλώσεων όπου θα βρεί κανείς αρκετά μικρά καταστήματα, καφέ και εκθέσεις έργων τέχνης.
Προσωπικά, λόγω των μοντέρνων μετατροπών που έχουν γίνει στους εσωτερικούς χώρους, κάπου μου φάνηκαν οι χώροι αδιάφοροι και λίγο παράταιροι και να μην δένουν με την ιστορία του κτηρίου αλλά και το εντυπωσιακό εξωτερικό του. Μπορεί να είμαι αυστηρός και να κάνω λάθος, δεν είμαι και κριτικός τέχνης.
Συνεχίζοντας πλέον τη βόλτα με το λεωφορείο φτάσαμε στα ορεινά του Μόντρεαλ και συγκεκριμένα στο λόφο McGill, όπου πέρα από την υπέροχη θέα της πόλης - θα είχαμε βέβαια την ευκαιρία και από άλλα ψηλά σημεία να θαυμάσουμε αυτή την ξεχωριστή πόλη - θα γνωρίζαμε και τα κτήρια του ομώνυμου Πανεπιστημίου. Δημιουργήθηκε από τον πλούσιο Σκωτέζο James McGill στις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι φημισμένο σε όλο τον κόσμο και στην ιστορία του καταγράφονται οι ταραχές του 1969, όταν αυτονομιστές κάτοικοι προσπάθησαν με βίαιες εξεργέσεις να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε γαλλόφωνο, αλλά απέτυχαν.
Η θέα από το λόφο.
Αρκετά κουρασμένοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ανάκτηση δυνάμεων αλλά και με την απόφαση το βράδυ να επιστρέψουμε ξανά στην παλιά πόλη για να δούμε πως είναι η περιοχή όταν νυχτώνει, αφού το πρώτο βράδυ είχαμε δει πολύ λίγα.
Το απόγευμα εκείνο παίρνοντας το λεωφορείο για να πάμε στο παλιό λιμάνι καταλάβαμε πόσο πολιτισμένοι αλλά και έξω από τύπους είναι στην καθημερινότητα τους αυτοί οι άνθρωποι. Αρχικά με ξάφνιασε που είδα τον οδηγό να φορά βερμούδα και μετά ανεβαίνοντας στο λεωφορείο χαμογελώντας να γυρνά και να μου λέει - ''Bonsoir Monsieur, bienvenue!''
Επιστρέφοντας πάλι εκείνο το βράδυ εκεί που είμασταν το πρωί, ξεκινήσαμε ένα μεγάλο περίπατο από την προκυμαία.
Η όλη διαδρομή είναι πολύ γραφική και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποια μεσογειακή λουτρόπολη.
Φτάνοντας στα ανατολικά συναντάμε, φτιαγμένο σχεδόν μέσα στη θάλασσα, το Κέντρο Επιστημών του Μόντρεαλ (Centre des Sciences de Montreal) . Είναι ένας χώρος πολύ δημοφιλής σε μικρούς και μεγάλους, όπου μπορούν να αποκτήσουν γνώσεις για τα τεχνολογικά επιτεύγματα μέσα από διαδραστικά εκθέματα, αλλά και παράλληλα να διασκεδάσουν. Υπάρχουν χώροι παιχνιδιών, φαγητού (όχι όμως και τίποτα αξιόλογο, περισσότερο σε fast food β’ διαλογής) και ένα εντυπωσιακό θέατρο IMAX, το οποίο προβάλλει κυρίως ταινίες μικρού μήκους με θέμα τη φύση και το ζωικό βασίλειο.
http://www.montrealsciencecentre.com/home.html
Συνεχίζοντας τον περίπατο κατά μήκος της προκυμαίας ωραίες μυρωδιές μας πήραν τη μύτη.
- Όπα λέω, κάτι ωραίο πρέπει να ψήνουν εκεί απέναντι!
Η μυρωδιά μου θύμιζε βάφλα Βελγίου.
Πλησιάζοντας κοντά, ανακαλύψαμε τι ήταν αυτό που τόσος κόσμος κάθε βράδυ συνήθιζε να τρώει από τα πολυάριθμα μαγαζάκια της προκυμαίας.
Ήταν τα περίφημα ''Beaver Tails'' ή επί το ελληνικότερον, αν μπορούσαμε να το μεταφράσουμε κατά λέξη, ''η ουρά του κάστορα''.
Το συγκεκριμένο είναι ένα τηγανητό γλύκισμα κάτι ανάμεσα σε βάφλα και ντόνατ και το οποίο σερβίρεται με πολλούς τρόπους, σκέτο με ζάχαρη, με πραλίνα, με μπανάνα, με φράουλες έως και τον πιό ευφάνταστο συνδυασμό. Ένα γλύκισμα πολύ δημοφιλές στους ντόποιους γιατί το συναντήσαμε να το φτιάχνουν και σε άλλα μέρη εκτός του Μόντρεαλ.
Αφού απολαύσαμε αυτό το νόστιμο γλύκισμα, καθήσαμε στα παγκάκια του πάρκου που υπάρχει κατά μήκος της παραλίας χαζεύοντας τον κόσμο και τις γραφικές άμαξες που περνούσαν από μπροστά μας. Ξαφνικά μία σουρεάλ σκηνή ήλθε να ταράξει την ήρεμη βραδυά. Ένα άλογο, μάλλον τρομαγμένο, σέρνοντας μία άμαξα κάλπαζε αφηνιασμένο ανάμεσα στα αυτοκίνητα στην παραλιακή λεωφόρο με σοβαρό κίνδυνο να τραυματίσει κάποιον και από πίσω ο ιδιοκτήτης του, τρέχοντας πανικόβλητος, να προσπαθεί να το ακινητοποιήσει. Τελικά δεν είδαμε τι έγινε αφού το άλογο χάθηκε στο βάθος της λεωφόρου.
Η ώρα περνούσε και επειδή αύριο θα έπρεπε να σηκωθούμε πολύ νωρίς, βρεθήκαμε ξανά στην Place Cartier για να φάμε σε ένα πολύ γραφικό εστιατόριο με ένα δροσερό κήπο στο βάθος, το ''Jardin Nelson''.
http://www.jardinnelson.com/en/home.html
Αφού είχαμε ένα υπέροχο δείπνο συνοδεία και ζωντανής μουσικής , πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί αύριο θα ήταν μία πολύ γεμάτη μέρα.
Το σημερινό πρωϊνό με το κλασσικό διώροφο λεωφορείο hop on - hop off θα κάνουμε τον μεγάλο γύρο της πόλης για να έχουμε μία πρώτη εικόνα από όλη την πόλη και τα αξιοθέατα της και τις επόμενες μέρες με την ησυχία μας θα επισκεπτόμασταν μόνοι μας τα σημαντικότερα από αυτά.
Το εισιτήριο και εδώ ήταν διάρκειας τριών ημερών, όπου για τις επόμενες μέρες μας χρησίμευσε πολύ σε μακρυνά μέρη, όπου και η πρόσβαση ήταν κάπως δύσκολη.
Οι πρώτες εικόνες δείχνουν μιά γραφική πόλη, πολύ φιλική για τους κατοίκους, με πολύ πράσινο, δεντροφυτεμένους φαρδείς δρόμους, μεγάλα πεζοδρόμια όπου μπορείς άνετα να περπατήσεις, ανθοστόλιστες πλατείες και μία αρχιτεκτονική να πλησιάζει παρα πολύ σε στυλ τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και αυτό το συναντάς έντονα, περπατώντας ιδίως στην παλιά πόλη.
Είναι μία πόλη που φτιάχτηκε με σεβασμό για τον άνθρωπο!
Επειδή είναι όμως και μία επαρχία επηρεασμένη αρκετά από τη Γαλλική της προέλευση, δείχνει να μην θέλει να ξεκόψει με τις ρίζες της και αυτό το συναντάς σε πολλά σημεία της πόλης. Όπως για παράδειγμα κάποιες είσοδοι του μετρό είναι αντίγραφο αυτών που συναντάμε στο Παρίσι.
Η μέρα μας ξεκίνησε σήμερα από το πιό γοητευτικό κομμάτι του Μόντρεαλ, από την παλιά πόλη και το παλιό λιμάνι.
Η περιοχή αυτή είναι η καλύτερη αρχή για να ξεκινήσει κάποιος την περιήγηση του στην πόλη.
Τα πλακόστρωτα δρομάκια, οι επιβλητικές εκκλησίες, τα εντυπωσακά δημόσια κτήρια, τα αμαξάκια που τα σέρνουν άλογα αλλά και το κοσμοπολίτικο λιμάνι φτιάχνουν ένα ρομαντικό σκηνικό που δίνουν ένα τόνο αρχοντιάς και ευρωπαϊκής αύρας σ’ αυτή την τόσο γοητευτική πόλη.
Εδώ αξίζει, αλλά και επιβάλεται, να ξοδέψει κάποιος πολλές μέρες από το ταξίδι του για να εξερευνήσει και να βιώσει κάθε όμορφη γωνιά αυτής της περιοχής. Εξ άλλου εδώ βρίσκονται και μερικές από τις καλύτερες επιλογές για φαγητό στην πόλη.
Έτσι ξεκινώντας από την πλατεία των Όπλων (Place d’ Armes) συναντάμε ένα από τα πιό θαυμαστά αξιοθέατα της πόλης, την Βασιλική της Notre Dame.
Κάποτε ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία της Βόρειας Αμερικής. Χτίστηκε το 1829 και αποτελεί ορόσημο στην περιοχή. Προσωπικά η πρόσοψη μου θύμισε αρκετά τη Notre Dame του Παρισιού.
Το εσωτερικό αυτής της σημαντικής καθολικής εκκλησίας είναι τόσο επιβλητικό που σε αφήνει άφωνο. Στολισμένη με εξαιρετικά λεπτοδουλεμένα κοσμοτεχνήματα από ξύλο καρυδιάς και υπέροχα βιτρώ παράθυρα, καθώς και με ένα από τα μεγαλύτερα εκκλησιαστικά όργανα στον κόσμο σε κάνουν δύσκολα να πιστέψεις τι έφτιαξαν οι άνθρωποι!
Κάποιο βράδυ πετύχαμε και την παράσταση ''Ηχος και Φως'' που παρουσιάζουν τις καλοκαιρινές νύχτες και με φόντο τη φωτισμένη εκκλησία βιώνεις μία μοναδική εμπειρία.
Από τα περίεργα αξιοθέατα της εκκλησίας είναι το παρεκκλήσι της Sacre Coeur, το οποίο κάποια στιγμή κλέβει τις εντυπώσεις και από τον ίδιο τον κύριο ναό. Βρίσκεται κρυμμένο στο βάθος πίσω από την Αγία Τράπεζα και αν δεν το γνωρίζεις από πριν, δύσκολα φαντάζεσαι ότι πίσω από το Ιερό κρύβεται άλλος ένας ναός!
Πολλοί διάσημοι έχουν διαλέξει αυτό το παρεκκλήσι για να τελέσουν το γάμο τους, με πιό γνωστό το γάμο της Σελίν Ντιόν.
Ένα άλλο κομμάτι που είναι συνδεδεμένο με την ιστορία της εκκλησίας αφορά τον αρχιτέκτονα που την σχεδίασε. Ο Ιρλανδός James O’ Donnell σχεδίασε και ξεκίνησε την κατασκευή της Βασιλικής της Notre Dame το 1823. Όντας Προτεστάντης ο ίδιος, λόγω όμως του ενθουσιασμού του για το δημιούργημα του, ασπάστηκε τον καθολικισμό και έτσι του δόθηκε η ''τιμή'' να ταφεί μέσα στο ναό.
Περπατώντας λίγο πιό κάτω από την Notre Dame βρίσκουμε ένα από τα πιό φωτογραφημένα κτήρια του Μόντρεαλ, το Δημαρχείο (Hotel de Ville) . Είναι ένα πανέμορφο κτήριο του 1828, το οποίο αφού έπαθε ζημιές από πυρκαγιά το 1922, χτίστηκε ξανά πιό εντυπωσιακό από ότι ήταν πριν.
Η ιστορία του Δημαρχείου είναι συνδεδεμένη και με το κίνημα της Αυτονομίας.
Όταν οι Βρετανοί επέτρεψαν το 1848 στους Γαλλους να διατηρήσουν τη γλώσσα τους σε μία περιοχή όπου τα Αγγλικά ήταν η βασική γλώσσα, η ιστορία απέδειξε ότι αυτό ήταν η αφορμή από τότε, οι σχέσεις της επαρχίας του Κεμπέκ και του κράτους του Καναδά να περιέλθουν σε αδιέξοδο. Έτσι ξεκίνησε το κίνημα της Αυτονομίας, όπου το 1980 και το 1995, ύστερα από δημοψήφισμα, με οριακά το όχι (50,5%) η επαρχία του Κεμπέκ παρέμεινε ενωμένη με το υπόλοιπο κράτος του Καναδά.
Έχει μείνει στην ιστορία, όταν το 1967, ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ στο τέλος του λόγου του από το μπαλκόνι του Δημαρχείου να λέει την περίφημη φράση ‘’Vive le Quebec - Vive le Quebec Libre’’ (Ζήτω το Κεμπέκ - Ζήτω το ελεύθερο Κεμπέκ!), εκδηλώνοντας την στήριξη του στην αυτονομία της επαρχίας από τον Καναδά.
Συνεχίζοντας τον περίπατο σ’ αυτή την παραδοσιακή γειτονιά το μάτι μας πέφτει σε ένα τεράστιο εντυπωσιακό κτήριο, που αρχικά νομίζεις ότι είναι κάποιο μουσείο, κάποια εκκλησία ή κάποιο σημαντικό δημόσιο κτήριο τέλος πάντων. Στον χάρτη διαβάζουμε ότι είναι το Marche’ Bonsecours.
Αυτό το πανέμορφο κτήριο - στολίδι στον παραλιακό δρόμο - έχει πλούσια ιστορία.
Αρχικά φιλοξένησε τη Βουλή του Καναδά, αργότερα το προσωρινό δημαρχείο, κάποια στιγμή ήταν και θεατρική σκηνή, όπου φιλοξένησε τον Κάρολο Ντίκενς, όταν ήταν ηθοποιός.
Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα πολυχώρο εκδηλώσεων όπου θα βρεί κανείς αρκετά μικρά καταστήματα, καφέ και εκθέσεις έργων τέχνης.
Προσωπικά, λόγω των μοντέρνων μετατροπών που έχουν γίνει στους εσωτερικούς χώρους, κάπου μου φάνηκαν οι χώροι αδιάφοροι και λίγο παράταιροι και να μην δένουν με την ιστορία του κτηρίου αλλά και το εντυπωσιακό εξωτερικό του. Μπορεί να είμαι αυστηρός και να κάνω λάθος, δεν είμαι και κριτικός τέχνης.
Συνεχίζοντας πλέον τη βόλτα με το λεωφορείο φτάσαμε στα ορεινά του Μόντρεαλ και συγκεκριμένα στο λόφο McGill, όπου πέρα από την υπέροχη θέα της πόλης - θα είχαμε βέβαια την ευκαιρία και από άλλα ψηλά σημεία να θαυμάσουμε αυτή την ξεχωριστή πόλη - θα γνωρίζαμε και τα κτήρια του ομώνυμου Πανεπιστημίου. Δημιουργήθηκε από τον πλούσιο Σκωτέζο James McGill στις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι φημισμένο σε όλο τον κόσμο και στην ιστορία του καταγράφονται οι ταραχές του 1969, όταν αυτονομιστές κάτοικοι προσπάθησαν με βίαιες εξεργέσεις να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε γαλλόφωνο, αλλά απέτυχαν.
Η θέα από το λόφο.
Αρκετά κουρασμένοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ανάκτηση δυνάμεων αλλά και με την απόφαση το βράδυ να επιστρέψουμε ξανά στην παλιά πόλη για να δούμε πως είναι η περιοχή όταν νυχτώνει, αφού το πρώτο βράδυ είχαμε δει πολύ λίγα.
Το απόγευμα εκείνο παίρνοντας το λεωφορείο για να πάμε στο παλιό λιμάνι καταλάβαμε πόσο πολιτισμένοι αλλά και έξω από τύπους είναι στην καθημερινότητα τους αυτοί οι άνθρωποι. Αρχικά με ξάφνιασε που είδα τον οδηγό να φορά βερμούδα και μετά ανεβαίνοντας στο λεωφορείο χαμογελώντας να γυρνά και να μου λέει - ''Bonsoir Monsieur, bienvenue!''
Επιστρέφοντας πάλι εκείνο το βράδυ εκεί που είμασταν το πρωί, ξεκινήσαμε ένα μεγάλο περίπατο από την προκυμαία.
Η όλη διαδρομή είναι πολύ γραφική και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποια μεσογειακή λουτρόπολη.
Φτάνοντας στα ανατολικά συναντάμε, φτιαγμένο σχεδόν μέσα στη θάλασσα, το Κέντρο Επιστημών του Μόντρεαλ (Centre des Sciences de Montreal) . Είναι ένας χώρος πολύ δημοφιλής σε μικρούς και μεγάλους, όπου μπορούν να αποκτήσουν γνώσεις για τα τεχνολογικά επιτεύγματα μέσα από διαδραστικά εκθέματα, αλλά και παράλληλα να διασκεδάσουν. Υπάρχουν χώροι παιχνιδιών, φαγητού (όχι όμως και τίποτα αξιόλογο, περισσότερο σε fast food β’ διαλογής) και ένα εντυπωσιακό θέατρο IMAX, το οποίο προβάλλει κυρίως ταινίες μικρού μήκους με θέμα τη φύση και το ζωικό βασίλειο.
http://www.montrealsciencecentre.com/home.html
Συνεχίζοντας τον περίπατο κατά μήκος της προκυμαίας ωραίες μυρωδιές μας πήραν τη μύτη.
- Όπα λέω, κάτι ωραίο πρέπει να ψήνουν εκεί απέναντι!
Η μυρωδιά μου θύμιζε βάφλα Βελγίου.
Πλησιάζοντας κοντά, ανακαλύψαμε τι ήταν αυτό που τόσος κόσμος κάθε βράδυ συνήθιζε να τρώει από τα πολυάριθμα μαγαζάκια της προκυμαίας.
Ήταν τα περίφημα ''Beaver Tails'' ή επί το ελληνικότερον, αν μπορούσαμε να το μεταφράσουμε κατά λέξη, ''η ουρά του κάστορα''.
Το συγκεκριμένο είναι ένα τηγανητό γλύκισμα κάτι ανάμεσα σε βάφλα και ντόνατ και το οποίο σερβίρεται με πολλούς τρόπους, σκέτο με ζάχαρη, με πραλίνα, με μπανάνα, με φράουλες έως και τον πιό ευφάνταστο συνδυασμό. Ένα γλύκισμα πολύ δημοφιλές στους ντόποιους γιατί το συναντήσαμε να το φτιάχνουν και σε άλλα μέρη εκτός του Μόντρεαλ.
Αφού απολαύσαμε αυτό το νόστιμο γλύκισμα, καθήσαμε στα παγκάκια του πάρκου που υπάρχει κατά μήκος της παραλίας χαζεύοντας τον κόσμο και τις γραφικές άμαξες που περνούσαν από μπροστά μας. Ξαφνικά μία σουρεάλ σκηνή ήλθε να ταράξει την ήρεμη βραδυά. Ένα άλογο, μάλλον τρομαγμένο, σέρνοντας μία άμαξα κάλπαζε αφηνιασμένο ανάμεσα στα αυτοκίνητα στην παραλιακή λεωφόρο με σοβαρό κίνδυνο να τραυματίσει κάποιον και από πίσω ο ιδιοκτήτης του, τρέχοντας πανικόβλητος, να προσπαθεί να το ακινητοποιήσει. Τελικά δεν είδαμε τι έγινε αφού το άλογο χάθηκε στο βάθος της λεωφόρου.
Η ώρα περνούσε και επειδή αύριο θα έπρεπε να σηκωθούμε πολύ νωρίς, βρεθήκαμε ξανά στην Place Cartier για να φάμε σε ένα πολύ γραφικό εστιατόριο με ένα δροσερό κήπο στο βάθος, το ''Jardin Nelson''.
http://www.jardinnelson.com/en/home.html
Αφού είχαμε ένα υπέροχο δείπνο συνοδεία και ζωντανής μουσικής , πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί αύριο θα ήταν μία πολύ γεμάτη μέρα.
Last edited:
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Έχεις πολύ δίκιο. Ωραίο και το Τορόντο, αλλά η επαρχία του Κεμπέκ με το Μόντρεαλ, την Οττάβα και την πόλη του Κεμπέκ ιδίως, μοναδικά!
Πιστεύω να πήγες και σ΄αυτές τις πόλεις εκτός από το Μόντρεαλ.
Από τα λίγα ταξίδια που μου άφησε γλυκές αναμνήσεις.
World Nomad
Member
- Μηνύματα
- 142
- Likes
- 208
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπόρα Μπόρα
Τορόντο δεν πήγα! Ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε Τορόντο και Νέα Υόρκη, σχεδόν ίδια απόσταση είναι από Μόντρεαλ, οπότε ύστερα από εντονότατη σκέψη...2 δευτερολέπτων διάλεξα Big Apple... Πήγα πάντως στην Οττάβα και στην πόλη του Κεμπέκ, ειδικά το τελευταίο πολύ παραμυθένιο!! Γενικά οι πόλεις του Καναδά με εντυπωσίασαν για την ποσότητα πράσινου και ομορφιάς που είχαν! Ας μη συζητήσω για την ποιότητα ζωής που σου παρέχουν!
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
εκδρομή στην Οττάβα
Πριν τελικά αποφασίσουμε από την Αθήνα, να κάνουμε την κράτηση για την εκδρομή στην Οττάβα, συχνά αναρωτιώμουν αν πράγματι αξίζει κανείς να ξοδέψει το χρόνο του από το ταξίδι για μία μονοήμερη εκδρομή στην πόλη αυτή. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό μου αυτή η πόλη φάνταζε, αν και είναι η πρωτεύουσα, σαν άλλη μία αδιάφορη, άγχρωμη και βαρετή πόλη. Βρίσκοντας όμως κάποιες φωτογραφίες και σχόλια στο ίντερνετ, άρχισε να μου περνά η ιδέα ότι ίσως άξιζε να της δώσουμε μία ευκαιρία. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, το αποτέλεσμα με διέψευσε θετικά.
Έτοιμοι λοιπόν, ντυμένοι, στολισμένοι και αγουροξυπνημένοι - είχαμε σηκωθεί και από τις έξι, περιμέναμε μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου να περάσει το mini bus για να μας πάρει να μας πάει στο σημείο από όπου θα ξεκινούσαμε με πούλμαν την εκδρομή. Η ώρα όμως περνούσε και το λεωφορειάκι δεν φαινόταν.
- Ρε μπας και μας κορόϊδεψαν και πέσαμε σε απάτη?
- Τελικά λες να είχαν δίκιο οι φίλοι από την Αθήνα που μας έλεγαν, επειδή κλείσαμε από το ίντερνετ, μήπως πέσουμε σε απατεώνες?
Αφου πέρασαν 40΄και φως δεν βλέπαμε, απογοητευμένοι μονολογούσαμε ότι πάει την χάσαμε την εκδρομή και Οττάβα δεν πρόκειται να δούμε.
Ξαφνικά εκεί που λέγαμε να ξεκινήσουμε μόνοι να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη, βλέπουμε να στρίβει από τη γωνία ένα μικρό πουλμανάκι με το λογότυπο της εταιρείας που είχαμε κάνει την κράτηση.
- Λες να είναι αυτό? μονολόγησα.
Πραγμάτι, σταμάτησε μπροστά στο ξενοδοχείο και η συνοδός αφού διάβασε τα ονόματα μας, ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και την αναστάτωση που μας προκάλεσαν. Από το προηγούμενο ξενοδοχείο που πέρασαν να πάρουν ένα γκρουπ με Ιάπωνες, είχαν αργήσει να ξυπνήσουν και έτσι αναγκαστικά τους περίμεναν. Ήταν και πολλοί, τρομάρα τους!
Τέλος καλό λοιπόν και έτσι ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα του Καναδά, την ''αδικημένη'' Οττάβα.
Το ταξίδι διαρκεί γύρω στις δυόμισυ ώρες και η Οττάβα βρίσκεται στα δυτικά του Μόντρεαλ, στην επαρχία του Οντάριο και η απόσταση από το Μόντρεαλ είναι γύρω στα 200 χλμ.
Η διαδρομή όπως ήταν αναμενόμενο πολύ γραφική, γιατί έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις κατά μήκος της λίμνης Saint Louis και να περάσεις από πολλές γέφυρες.
Απλωμένη γύρω από τους ποταμούς Οττάβα, Ριντώ και Γκατινώ, η Οττάβα με πληθυσμό 1,2 εκατομ. κατοίκους είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη του Καναδά.
Η δημιουργία του καναλιού Ριντώ από το στρατηγό John By, αποτέλεσε μία σίγουρη διαδρομή τα δύσκολα εκείνα χρόνια ανάμεσα στο Μόντρεαλ και το Κίνγκστον και προς τιμήν αυτού, η αρχική ονομασία της πόλης που ιδρύθηκε στα 1826 ήταν Bytown.
Το 1855, αφού είχε αναπτυχθεί πλέον σε μία σημαντική πόλη, μετονομάστηκε Ottawa από το ομώνυμο ποτάμι που τη διασχίζει.
Δύο χρόνια αργότερα η βασίλισσα Βικτώρια την επέλεξε ως πρωτεύουσα. Φυσικά αυτό δεν το έκανε τυχαία, όντας μία από τις πιό έξυπνες βασίλισσες που πέρασαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, είχε τους λόγους της.
Αρχικά ήταν η θέση της πόλης, όπου στα μετόπισθεν της χώρας και σε απόσταση από τα αμερικάνικα σύνορα την βοηθούσε στην άμυνα της, έπειτα ήταν ακριβώς στη μέση ανάμεσα στο αγγλόφωνο Τορόντο και στο γαλλόφωνο Κεμπέκ και τέλος λόγω του μικρού της μεγέθους ήταν εύκολα ελέγξιμη οποιαδήποτε εξέγερση.
Διασχίζοντας τα προάστια της πόλης και φτάνοντας σιγά σιγά στο κέντρο, εγώ σαν αυστηρός κριτής τηλεοπτικού ριάλιτι, έψαχνα από κάπου να πιαστώ για να δικαιολογήσω την άποψη που είχα ότι σαν πόλη δεν αξίζει να αφιερώσεις πολύ χρόνο. Οι εικόνες όμως που περνούσαν από μπροστά μας ήταν αρκετές για να με διαψεύσουν.
Πρώτη μας στάση ήταν στο εντυπωσιακό Parliament Hill, ο λόφος του Εθνικού Κοινοβουλίου. Αντικρίζοντας αυτό το τεράστιο συγκρότημα, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι...
- Ρε αυτό μοιάζει πολύ με το Κοινοβούλιο στο Λονδίνο, μέχρι και Πύργο με ρολόι σαν το Μπιγκ Μπεν έχουν φτιάξει.
- Μη σου πω ότι το έφτιαξαν και σε ωραιότερο σημείο,... πάνω σε λόφο, αεράτο, να το βλέπει όλος ο κόσμος. Οι άλλοι, ολόκληρο Λονδίνο μπροστά στο ποτάμι βρήκαν να το φτιάξουν, μες στην υγρασία, χάθηκε να βρουν άλλο μέρος?
- Σεμνά... Μην ακούω βλασφημείες για το Λονδίνο. Ξέρεις την αδυναμία μου για την ιερή αυτή πόλη...
- Εντάξει το κλείνω και ακούω την ξενάγηση.
Το κτήριο του Κοινοβουλίου βρίσκεται πάνω στον ομώνυμο λόφο με θέα τον ποταμό Οττάβα και αποτελεί το ορόσημο της πόλης. Είναι το πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο του Καναδά. Εδώ εορτάζονται όλες οι μεγάλες εθνικές γιορτές της χώρας με σημαντικότερη την εθνική εορτή της 1η Ιουλίου, όπου πλήθος κόσμου συρρέει για να δεί τις εορταστικές εκδηλώσεις με τα περίφημα πυροτεχνήματα.
Στο κέντρο του κτηρίου δεσπόζει ο Πύργος του ρολογιού - ο πύργος της ειρήνης, όπως ονομάζεται συγκεκριμένα - όπου με τα 4 ρολόγια από κάθε πλευρά και τις 53 μικρές καμπάνες, είναι από μόνο του ένα σημαντικό αξιοθέατο. Μοναδικής ομορφιάς είναι οι κήποι μπροστά στο κτήριο, όπου το καλοκαίρι κάθε πρωί γίνεται η αλλαγή της φρουράς. Στο μέσον δε των κήπων υπάρχει ένα μικρό σιντριβάνι, όπου μέσα στο νερό καίει η άσβεστη φλόγα, το μνημείο αυτό είναι κάτι σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη. Εκείνο το πρωινό, όπως και κάθε καλοκαιρινή μέρα φαντάζομαι, πλήθος κόσμου ήταν ξαπλωμένο στο γρασίδι και απολάμβανε το ηλιόλουστο πρωινό.
Απέναντι από το Κοινοβούλιο βρίσκεται και το Langevin Block. Ενα τεράστιο εντυπωσιακό κτήριο που είναι το γραφείο του Πρωθυπουργού.
το πρωθυπουργικό γραφείο
Η επόμενη στάση μας θα ήταν σε άλλο ένα κυβερνητικό κτήριο - στο Rideau Hall, στην επίσημη κατοικία του Γενικού Κυβερνήτη του Καναδά. Ο Καναδάς ως μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας έχει σαν ανώτατο άρχοντα τη βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Γενικός Κυβερνήτης είναι ο αντιπρόσωπος της στη χώρα , κάτι σαν εν δυνάμει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο κτήριο αυτό γίνονται όλες οι τελετές υποδοχής των επισήμων, περιστοιχίζεται από ένα καταπράσινο κήπο και είναι επισκέψιμο για το κοινό. Αφού βγάλαμε τις κλασσικές φωτογραφίες έξω με τους φρουρούς - αντίγραφο των αντιστοίχων στην Αγγλία - συνεχίσαμε την επίσκεψη στα ενδότερα. Το εσωτερικό δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό, μία απλή βίλα με αρκετά λιτή και καλόγουστη όμως διακόσμηση.
Συνεχίζοντας την περήγηση φτάσαμε πιά στο κέντρο. Από εκεί ξεκινήσαμε πεζή ένα μεγάλο περίπατο στις πλατείες και στους πεζοδρόμους του ιστορικού κέντρου. Εντύπωση μας κάνει που σε πολλά κτήρια κράτησαν τις περίτεχνες προσόψεις και από πίσω δημιούργησαν μοντέρνα κτήρια - η τέλεια αρμονία του παλιού με το καινούργιο!
Αφού περάσαμε από το Ανώτατο Δικαστήριο, το Δημαρχείο, το Εθνικό Πολεμικό Μνημείο καταλήξαμε στις όχθες του καναλιού Ριντώ.
άγαλμα - τιμή στους προγόνους (Ινδιάνοι Ιροκέζοι)
το κανάλι Rideau το οποίο το χειμώνα με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες μετατρέπεται σε ένα τεράστιο, πολλών χιλιομέτρων, παγοδρόμιο!
Εκεί βρίσκεται το υπερβολικά μοντέρνο κτήριο του Καναδικού Μουσείου Ιστορίας, πρώην Πολιτισμού.
Ένα εξαιρετικό εθνολογικό μουσείο που περιγράφει 20.000 χρόνια της ιστορίας του ανθρώπου. Το μουσείο αυτό, όσο και αδιάφορος να είσαι, σίγουρα θα σε συναρπάσει. Εκεί είναι κλεισμένη όλη η ιστορία του Καναδά, από τους πρώτους Ινδιάνους, τους πρώτους χρυσοθήρες, τους πρώτους άποικους έως τις μέρες μας.
Σαν κινηματογραφική ταινία ξετυλίγονται μπροστά μας όλα αυτά τα εκθέματα καθώς με τον ανάλογο φωτισμό, την φυσικότητα των ομοιωμάτων, την υποβλητική μουσική και τους ήχους νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα ζωντανέψουν και θα αρχίσουν να σου διηγούνται την ιστορία τους! Γίνεσαι ένα μαζί τους περπατώντας στα δρομάκια των πόλεων και της φύσης, κάπου ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι με κάποια μαγική κάψουλα έχεις βρεθεί στην εποχή τους. Σίγουρα είναι ένα μουσείο που θα το θυμάσαι για χρόνια.
Εκείνες τις μέρες υπήρχε και μία έκθεση αφιερωμένη στους Έλληνες. Έδειχνε τις σημαντικές στιγμές των Ελλήνων από την αρχαία Ελλάδα και έφτανε έως τις μέρες μας.
Έχει και η Οττάβα καταρράκτες!
Η ώρα όμως είχε πιά περάσει και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Είχαμε και τόσα χιλιόμετρα μπροστά μας.
Ήταν μία γεμάτη μέρα σε ένα πανέμορφο μέρος! Αλήθεια πόσο λάθος είχα κάνει στις εκτιμήσεις μου!
ΥΓ.
Ελπίζω να μην είμαι κουραστικός στην αφήγηση της ιστορίας, προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ πιό συνοπτικός και περιεκτικός.
Πριν τελικά αποφασίσουμε από την Αθήνα, να κάνουμε την κράτηση για την εκδρομή στην Οττάβα, συχνά αναρωτιώμουν αν πράγματι αξίζει κανείς να ξοδέψει το χρόνο του από το ταξίδι για μία μονοήμερη εκδρομή στην πόλη αυτή. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό μου αυτή η πόλη φάνταζε, αν και είναι η πρωτεύουσα, σαν άλλη μία αδιάφορη, άγχρωμη και βαρετή πόλη. Βρίσκοντας όμως κάποιες φωτογραφίες και σχόλια στο ίντερνετ, άρχισε να μου περνά η ιδέα ότι ίσως άξιζε να της δώσουμε μία ευκαιρία. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, το αποτέλεσμα με διέψευσε θετικά.
Έτοιμοι λοιπόν, ντυμένοι, στολισμένοι και αγουροξυπνημένοι - είχαμε σηκωθεί και από τις έξι, περιμέναμε μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου να περάσει το mini bus για να μας πάρει να μας πάει στο σημείο από όπου θα ξεκινούσαμε με πούλμαν την εκδρομή. Η ώρα όμως περνούσε και το λεωφορειάκι δεν φαινόταν.
- Ρε μπας και μας κορόϊδεψαν και πέσαμε σε απάτη?
- Τελικά λες να είχαν δίκιο οι φίλοι από την Αθήνα που μας έλεγαν, επειδή κλείσαμε από το ίντερνετ, μήπως πέσουμε σε απατεώνες?
Αφου πέρασαν 40΄και φως δεν βλέπαμε, απογοητευμένοι μονολογούσαμε ότι πάει την χάσαμε την εκδρομή και Οττάβα δεν πρόκειται να δούμε.
Ξαφνικά εκεί που λέγαμε να ξεκινήσουμε μόνοι να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη, βλέπουμε να στρίβει από τη γωνία ένα μικρό πουλμανάκι με το λογότυπο της εταιρείας που είχαμε κάνει την κράτηση.
- Λες να είναι αυτό? μονολόγησα.
Πραγμάτι, σταμάτησε μπροστά στο ξενοδοχείο και η συνοδός αφού διάβασε τα ονόματα μας, ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και την αναστάτωση που μας προκάλεσαν. Από το προηγούμενο ξενοδοχείο που πέρασαν να πάρουν ένα γκρουπ με Ιάπωνες, είχαν αργήσει να ξυπνήσουν και έτσι αναγκαστικά τους περίμεναν. Ήταν και πολλοί, τρομάρα τους!
Τέλος καλό λοιπόν και έτσι ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα του Καναδά, την ''αδικημένη'' Οττάβα.
Το ταξίδι διαρκεί γύρω στις δυόμισυ ώρες και η Οττάβα βρίσκεται στα δυτικά του Μόντρεαλ, στην επαρχία του Οντάριο και η απόσταση από το Μόντρεαλ είναι γύρω στα 200 χλμ.
Η διαδρομή όπως ήταν αναμενόμενο πολύ γραφική, γιατί έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις κατά μήκος της λίμνης Saint Louis και να περάσεις από πολλές γέφυρες.
Απλωμένη γύρω από τους ποταμούς Οττάβα, Ριντώ και Γκατινώ, η Οττάβα με πληθυσμό 1,2 εκατομ. κατοίκους είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη του Καναδά.
Η δημιουργία του καναλιού Ριντώ από το στρατηγό John By, αποτέλεσε μία σίγουρη διαδρομή τα δύσκολα εκείνα χρόνια ανάμεσα στο Μόντρεαλ και το Κίνγκστον και προς τιμήν αυτού, η αρχική ονομασία της πόλης που ιδρύθηκε στα 1826 ήταν Bytown.
Το 1855, αφού είχε αναπτυχθεί πλέον σε μία σημαντική πόλη, μετονομάστηκε Ottawa από το ομώνυμο ποτάμι που τη διασχίζει.
Δύο χρόνια αργότερα η βασίλισσα Βικτώρια την επέλεξε ως πρωτεύουσα. Φυσικά αυτό δεν το έκανε τυχαία, όντας μία από τις πιό έξυπνες βασίλισσες που πέρασαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, είχε τους λόγους της.
Αρχικά ήταν η θέση της πόλης, όπου στα μετόπισθεν της χώρας και σε απόσταση από τα αμερικάνικα σύνορα την βοηθούσε στην άμυνα της, έπειτα ήταν ακριβώς στη μέση ανάμεσα στο αγγλόφωνο Τορόντο και στο γαλλόφωνο Κεμπέκ και τέλος λόγω του μικρού της μεγέθους ήταν εύκολα ελέγξιμη οποιαδήποτε εξέγερση.
Διασχίζοντας τα προάστια της πόλης και φτάνοντας σιγά σιγά στο κέντρο, εγώ σαν αυστηρός κριτής τηλεοπτικού ριάλιτι, έψαχνα από κάπου να πιαστώ για να δικαιολογήσω την άποψη που είχα ότι σαν πόλη δεν αξίζει να αφιερώσεις πολύ χρόνο. Οι εικόνες όμως που περνούσαν από μπροστά μας ήταν αρκετές για να με διαψεύσουν.
Πρώτη μας στάση ήταν στο εντυπωσιακό Parliament Hill, ο λόφος του Εθνικού Κοινοβουλίου. Αντικρίζοντας αυτό το τεράστιο συγκρότημα, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι...
- Ρε αυτό μοιάζει πολύ με το Κοινοβούλιο στο Λονδίνο, μέχρι και Πύργο με ρολόι σαν το Μπιγκ Μπεν έχουν φτιάξει.
- Μη σου πω ότι το έφτιαξαν και σε ωραιότερο σημείο,... πάνω σε λόφο, αεράτο, να το βλέπει όλος ο κόσμος. Οι άλλοι, ολόκληρο Λονδίνο μπροστά στο ποτάμι βρήκαν να το φτιάξουν, μες στην υγρασία, χάθηκε να βρουν άλλο μέρος?
- Σεμνά... Μην ακούω βλασφημείες για το Λονδίνο. Ξέρεις την αδυναμία μου για την ιερή αυτή πόλη...
- Εντάξει το κλείνω και ακούω την ξενάγηση.
Το κτήριο του Κοινοβουλίου βρίσκεται πάνω στον ομώνυμο λόφο με θέα τον ποταμό Οττάβα και αποτελεί το ορόσημο της πόλης. Είναι το πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο του Καναδά. Εδώ εορτάζονται όλες οι μεγάλες εθνικές γιορτές της χώρας με σημαντικότερη την εθνική εορτή της 1η Ιουλίου, όπου πλήθος κόσμου συρρέει για να δεί τις εορταστικές εκδηλώσεις με τα περίφημα πυροτεχνήματα.
Στο κέντρο του κτηρίου δεσπόζει ο Πύργος του ρολογιού - ο πύργος της ειρήνης, όπως ονομάζεται συγκεκριμένα - όπου με τα 4 ρολόγια από κάθε πλευρά και τις 53 μικρές καμπάνες, είναι από μόνο του ένα σημαντικό αξιοθέατο. Μοναδικής ομορφιάς είναι οι κήποι μπροστά στο κτήριο, όπου το καλοκαίρι κάθε πρωί γίνεται η αλλαγή της φρουράς. Στο μέσον δε των κήπων υπάρχει ένα μικρό σιντριβάνι, όπου μέσα στο νερό καίει η άσβεστη φλόγα, το μνημείο αυτό είναι κάτι σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη. Εκείνο το πρωινό, όπως και κάθε καλοκαιρινή μέρα φαντάζομαι, πλήθος κόσμου ήταν ξαπλωμένο στο γρασίδι και απολάμβανε το ηλιόλουστο πρωινό.
Απέναντι από το Κοινοβούλιο βρίσκεται και το Langevin Block. Ενα τεράστιο εντυπωσιακό κτήριο που είναι το γραφείο του Πρωθυπουργού.
το πρωθυπουργικό γραφείο
Η επόμενη στάση μας θα ήταν σε άλλο ένα κυβερνητικό κτήριο - στο Rideau Hall, στην επίσημη κατοικία του Γενικού Κυβερνήτη του Καναδά. Ο Καναδάς ως μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας έχει σαν ανώτατο άρχοντα τη βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Γενικός Κυβερνήτης είναι ο αντιπρόσωπος της στη χώρα , κάτι σαν εν δυνάμει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο κτήριο αυτό γίνονται όλες οι τελετές υποδοχής των επισήμων, περιστοιχίζεται από ένα καταπράσινο κήπο και είναι επισκέψιμο για το κοινό. Αφού βγάλαμε τις κλασσικές φωτογραφίες έξω με τους φρουρούς - αντίγραφο των αντιστοίχων στην Αγγλία - συνεχίσαμε την επίσκεψη στα ενδότερα. Το εσωτερικό δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό, μία απλή βίλα με αρκετά λιτή και καλόγουστη όμως διακόσμηση.
Συνεχίζοντας την περήγηση φτάσαμε πιά στο κέντρο. Από εκεί ξεκινήσαμε πεζή ένα μεγάλο περίπατο στις πλατείες και στους πεζοδρόμους του ιστορικού κέντρου. Εντύπωση μας κάνει που σε πολλά κτήρια κράτησαν τις περίτεχνες προσόψεις και από πίσω δημιούργησαν μοντέρνα κτήρια - η τέλεια αρμονία του παλιού με το καινούργιο!
Αφού περάσαμε από το Ανώτατο Δικαστήριο, το Δημαρχείο, το Εθνικό Πολεμικό Μνημείο καταλήξαμε στις όχθες του καναλιού Ριντώ.
άγαλμα - τιμή στους προγόνους (Ινδιάνοι Ιροκέζοι)
το κανάλι Rideau το οποίο το χειμώνα με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες μετατρέπεται σε ένα τεράστιο, πολλών χιλιομέτρων, παγοδρόμιο!
Εκεί βρίσκεται το υπερβολικά μοντέρνο κτήριο του Καναδικού Μουσείου Ιστορίας, πρώην Πολιτισμού.
Ένα εξαιρετικό εθνολογικό μουσείο που περιγράφει 20.000 χρόνια της ιστορίας του ανθρώπου. Το μουσείο αυτό, όσο και αδιάφορος να είσαι, σίγουρα θα σε συναρπάσει. Εκεί είναι κλεισμένη όλη η ιστορία του Καναδά, από τους πρώτους Ινδιάνους, τους πρώτους χρυσοθήρες, τους πρώτους άποικους έως τις μέρες μας.
Σαν κινηματογραφική ταινία ξετυλίγονται μπροστά μας όλα αυτά τα εκθέματα καθώς με τον ανάλογο φωτισμό, την φυσικότητα των ομοιωμάτων, την υποβλητική μουσική και τους ήχους νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα ζωντανέψουν και θα αρχίσουν να σου διηγούνται την ιστορία τους! Γίνεσαι ένα μαζί τους περπατώντας στα δρομάκια των πόλεων και της φύσης, κάπου ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι με κάποια μαγική κάψουλα έχεις βρεθεί στην εποχή τους. Σίγουρα είναι ένα μουσείο που θα το θυμάσαι για χρόνια.
Εκείνες τις μέρες υπήρχε και μία έκθεση αφιερωμένη στους Έλληνες. Έδειχνε τις σημαντικές στιγμές των Ελλήνων από την αρχαία Ελλάδα και έφτανε έως τις μέρες μας.
Έχει και η Οττάβα καταρράκτες!
Η ώρα όμως είχε πιά περάσει και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Είχαμε και τόσα χιλιόμετρα μπροστά μας.
Ήταν μία γεμάτη μέρα σε ένα πανέμορφο μέρος! Αλήθεια πόσο λάθος είχα κάνει στις εκτιμήσεις μου!
ΥΓ.
Ελπίζω να μην είμαι κουραστικός στην αφήγηση της ιστορίας, προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ πιό συνοπτικός και περιεκτικός.
Last edited:
demie
Member
- Μηνύματα
- 409
- Likes
- 795
Καθολου κουραστικος!!! Ωραια τα περιγραφεις!!! 
karfitsa
Member
- Μηνύματα
- 4.546
- Likes
- 8.035
Μην ψαχνεις καλοπιασματα τωρα
....τα λες πολυ καλα,συνεχισε ετσι...και οι φωτογραφιες σου ειναι πολυ καλες 
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Σ΄ευχαριστώ, αλλά επίτηδες το κάνω! Είναι τιμή μας να ακούσουμε κι εμείς οι νεούληδες του forum καμιά καλή κουβέντα από εσάς τους βετεράνους, που έχετε αφήσει έργο και ιστορία στο travelstories!Μην ψαχνεις καλοπιασματα τωρα
Ωχ! άρχισα πάλι το καλόπιασμα.
Menia21
Member
- Μηνύματα
- 781
- Likes
- 2.020
- Επόμενο Ταξίδι
- Το σχεδιάζω...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Photography trip
Αν ποτέ καταφέρω να πάω σε αυτές τις πόλεις ΣΙΓΟΥΡΑ θα εκτυπώσω την ιστορία σου! Είσαι κατατοπιστικότατος!
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Ολυμπιακό Πάρκο - στα προάστια του Μόντρεαλ
Σήμερα το πρόγραμμα δεν θα είχε εκδρομή μακρυά από την πόλη αλλά θα συνεχίζαμε την περιήγηση στα υπόλοιπα αξιοθέατα του Μόντρεαλ. Η μέρα βέβαια θα ήταν πολύ γεμάτη με πολύ... περπάτημα.
Το Μόντρεαλ είχε την τύχη ή την ατυχία - εδώ οι γνώμες διίστανται - να διοργανώσει το 1976 τους εικοστούς πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δήμαρχος της πόλης εκείνη την εποχή ήταν ο Jean Drapeau, ένας φιλόδοξος δικηγόρος που παρέμεινε δήμαρχος σχεδόν 30 χρόνια. Ο ενθουσιασμός και το πάθος του για την πόλη συνέτεινε στην κατασκευή σημαντικών έργων που άλλαξαν την εικόνα του Μόντρεαλ. Από τα πιό σημαντικά έργα του ήταν η επίβλεψη της κατασκευής του μετρό και η δημιουργία του Ολυμπιακού Πάρκου.
Το Πάρκο περιλαμβάνει πολλά ενδιαφέροντα κτίσματα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Μόντρεαλ. Παρέμεινε ημιτελές μέχρι τη δεκαετία του ’80 και κόστισε 1,4 δις. δολάρια.
Οι αγώνες έμειναν στην ιστορία ως πολύ πετυχημένοι και ήταν η ευκαιρία να ακουστεί το Μόντρεαλ σε όλο τον κόσμο αλλά και να λάμψει το άστρο πολλών αθλητών.
Εκεί πρωτακούστηκαν και έλαμψαν τα ονόματα της Νάντια Κομανέτσι, του Έντγουιν Μόουζες, της Ιρένε Σεβίνσκα, του Λάσε Βίρεν, του Αλμπέρτο Χουαντορένα και τόσων άλλων αθλητών που με το ταλέντο τους συνέβαλλαν και αυτοί να θεωρηθούν οι Αγώνες του Μόντρεαλ οι καλύτεροι από ποτέ, έως τουλάχιστον και τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Το δυσβάστακτο όμως χρέος που φόρτωσαν οι Αγώνες αυτοί τους κατοίκους του Μόντρεαλ για πολλά χρόνια, είχε σαν αποτέλεσμα να θεωρούνται από πολλούς αποτυχημένοι και καταστροφικοί.
Αν όντως ήταν έτσι, αυτό θα το κρίνει μόνο η ιστορία, αν φυσικά μπορεί να συγκριθεί η αξία των αγώνων με το οικονομικό κόστος.
Έτσι εκείνο το πρωινό πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε για να γνωρίσουμε από κοντά το Ολυμπιακό Πάρκο και αναπόφευκτα να κάνουμε και τις συγκρίσεις με το δικό μας.
Η στάση που μας εξυπηρετούσε ήταν η Pie IX και από εκεί με λίγο περπάτημα μέσα στο καταπράσινο πάρκο φτάσαμε στο βασικότερο αξιοθέατο του πάρκου, που είναι το Ολυμπιακό στάδιο.
Με το που πρωτοαντικρίζεις το χώρο καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες όλο το συγκρότημα είναι αξιοθαύμαστο και το σημαντικότερο είναι ότι έχουν αξιοποιήσει και εκμεταλευθεί κάθε σπιθαμή του χώρου!
Γεγονός που θεωρείται δεδομένο για τις περισσότερες πόλεις που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες, τουλάχιστον από προσωπική άποψη όσων έχω καταφέρει να επισκεφτώ.
Οποιαδήποτε λοιπόν σύγκριση με κάποιο άλλο Ολυμπιακό Πάρκο, στο οποίο έγιναν κάποτε, το 2004 ας πούμε, σημαντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες που είχαν θεωρηθεί ‘’αξέχαστοι και ονειρεμένοι’’, είναι χαμένη από χέρι, μόνο μελαγχολία και θυμό θα σου προκαλέσει.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το στολίδι του Πάρκου που είναι το Ολυμπιακό Στάδιο. Το στάδιο είναι χωρητικότητας 75.000 θεατών και το χαρακτηριστικό της είναι η συρόμενη οροφή η οποία και δεν λειτούργησε ποτέ. Είναι επισκέψιμο, με εισιτήριο φυσικά, όπου και ξεναγείσαι σε όλους τους χώρους του σταδίου. Σήμερα το στάδιο χρησιμοποιείται για αγώνες μπέιζμπωλ και για συναυλίες.
Αυτό όμως που τραβά το βλέμμα σου είναι ο παράξενος κεκλιμένος πύργος, Tour Montreal, που βρίσκεται δίπλα στο στάδιο. Αυτός ο πύργος με κλίση 45 ̊ αποτελεί τον ψηλότερο κεκλιμένο πύργο του κόσμου και με ένα παράξενο τελεφερίκ σε δύο λεπτά βρίσκεσαι στην κορυφή από όπου έχεις μία εκπληκτική θέα του Μόντρεαλ. Ο πύργος αρχικά χρησίμευε για το άνοιγμα της συρόμενης οροφής του Ολυμπιακού σταδίου, με τα συρμάτινα καλώδια που ξεκινούν από την κορυφή του, έργο που όπως είπαμε ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και το Biodome ,όπου με την φουτουριστική αρχιτεκτονική του στεγάζει φυτά και ζώα από τα τροπικά δάση και τους πόλους.
η θέα από το Tour Montreal
Πριν φύγει κανείς από το Ολυμπιακό Πάρκο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί τον Βοτανικό Κήπο. Ο κήπος ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1932 ύστερα από ένα έξυπνο σχέδιο του δημάρχου της εποχής εκείνης ώστε με το έργο αυτό να βοηθήσει τους ανέργους.
Από τα σημαντικότερα σημεία του κήπου είναι τα θερμοκήπια και ο μοναδικός Κινέζικος Κήπος. Με μία έκταση πάνω από 24 στρέματα είναι ο μεγαλύτερος Κινέζικος κήπος εκτός Κίνας.
Σχεδόν όλο το πρωινό το περάσαμε στο Ολυμπιακό Πάρκο, επειδή όμως ήταν νωρίς συνεχίσαμε την περιήγηση στα νησιά που υπάρχουν στο ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου. Αρχικά περάσαμε από το νησί St.Helene’s , το οποίο είναι γνωστό για το ράλυ Grand Prix που γίνεται εκεί κάθε χρόνο. Το νησί είναι ένα τεράστιο πάρκο αναψυχής που το καλοκαίρι με την τεράστια πισίνα του προσελκύει πολύ κόσμο.
Θα τελειώναμε με το νησί της Notre Dame, όπου εκεί βρίσκεται και το Καζίνο του Μόντρεαλ, ένα κτήριο που εξωτερικά είναι πολύ αδιάφορο, αλλά από ότι μάθαμε εσωτερικά είναι ένα τεράστιο Καζίνο ανάλογο των μεγαλουπόλεων της Αμερικής.
το Casino του Μόντρεαλ
Ένα αξιοθέατο που συναντήσαμε στο Τορόντο και το βρήκαμε και στο Μόντρεαλ είναι η υπόγεια πόλη. Βέβαια αυτή του Τορόντο είναι πολύ παλαιότερη, ξεκίνησε να φτιάχνεται στις αρχές του 20ου αιώνα ενώ του Μόντρεαλ πολύ αργότερα.
Ήταν το 1962 όταν κάτω από τον πρώτο ουρανοξύστη του Μόντρεαλ ξεκίνησε δειλά δειλά να φτιάχνεται το πρώτο υπόγειο shopping center που ήταν η αρχή για τη μεγαλύτερη υπόγεια πόλη του κόσμου. Όταν λοιπόν τελείωσαν οι εργασίες του μετρό το 1966, πολλά υπόγεια malls , άρχισαν να ξεφυτρώνουν και με τούνελ να συνδέονται πολλά σημαντικά κτήρια μεταξύ τους. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της υπόγειας πόλης, γνωστής σαν RESO - ομόηχη της γαλλικής λέξης ''Reseau'' που σημαίνει δίκτυο.
Με τα χρόνια το RESO αναπτύχθηκε και πλέον απλώνεται σε έκταση 32 χλμ. και καλύπτει 4 εκατομ. m². Οι υπόγειες στοές ενώνουν 1200 γραφεία, περίπου 2000 καταστήματα, 1600 σπίτια, 200 εστιατόρια, 40 τράπεζες, 7 μεγάλα ξενοδοχεία, 40 θέατρα, μέχρι και το Ολυμπιακό Πάρκο αλλά και πολλά άλλα σημαντικά τμήματα της πόλης. Από περιέργεια, αρκετές φορές, περπατήσαμε κάποια σημεία της υπόγειας πόλης και ψωνίσαμε πολλά σουβενίρ από τα μαγαζάκια που συναντήσαμε. Το χειμώνα βέβαια όλο αυτό το έργο είναι πολύ σημαντικό και πρακτικό για τους κατοίκους αλλά τώρα που ήταν καλοκαίρι ήταν αφενός λίγο κουραστικό το ανεβοκατέβασμα και συγχρόνως λίγο περιτό και παρόλο που υπήρχαν συνεχώς σχεδιαγράμματα , αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την πόλη κάπου χάνεσαι. Να συμπληρώσω τέλος ότι υπάρχουν 1200 σημεία εισόδου και σχεδόν 500.000 άνθρωποι περνούν καθημερινά από την υπόγεια πόλη.
Μετά από αυτό τον ωραίο περίπατο επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο σχετικά νωρίς γιατί αύριο μας περίμενε μιά πολύ μεγάλη εκδρομή.
Σήμερα το πρόγραμμα δεν θα είχε εκδρομή μακρυά από την πόλη αλλά θα συνεχίζαμε την περιήγηση στα υπόλοιπα αξιοθέατα του Μόντρεαλ. Η μέρα βέβαια θα ήταν πολύ γεμάτη με πολύ... περπάτημα.
Το Μόντρεαλ είχε την τύχη ή την ατυχία - εδώ οι γνώμες διίστανται - να διοργανώσει το 1976 τους εικοστούς πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δήμαρχος της πόλης εκείνη την εποχή ήταν ο Jean Drapeau, ένας φιλόδοξος δικηγόρος που παρέμεινε δήμαρχος σχεδόν 30 χρόνια. Ο ενθουσιασμός και το πάθος του για την πόλη συνέτεινε στην κατασκευή σημαντικών έργων που άλλαξαν την εικόνα του Μόντρεαλ. Από τα πιό σημαντικά έργα του ήταν η επίβλεψη της κατασκευής του μετρό και η δημιουργία του Ολυμπιακού Πάρκου.
Το Πάρκο περιλαμβάνει πολλά ενδιαφέροντα κτίσματα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Μόντρεαλ. Παρέμεινε ημιτελές μέχρι τη δεκαετία του ’80 και κόστισε 1,4 δις. δολάρια.
Οι αγώνες έμειναν στην ιστορία ως πολύ πετυχημένοι και ήταν η ευκαιρία να ακουστεί το Μόντρεαλ σε όλο τον κόσμο αλλά και να λάμψει το άστρο πολλών αθλητών.
Εκεί πρωτακούστηκαν και έλαμψαν τα ονόματα της Νάντια Κομανέτσι, του Έντγουιν Μόουζες, της Ιρένε Σεβίνσκα, του Λάσε Βίρεν, του Αλμπέρτο Χουαντορένα και τόσων άλλων αθλητών που με το ταλέντο τους συνέβαλλαν και αυτοί να θεωρηθούν οι Αγώνες του Μόντρεαλ οι καλύτεροι από ποτέ, έως τουλάχιστον και τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Το δυσβάστακτο όμως χρέος που φόρτωσαν οι Αγώνες αυτοί τους κατοίκους του Μόντρεαλ για πολλά χρόνια, είχε σαν αποτέλεσμα να θεωρούνται από πολλούς αποτυχημένοι και καταστροφικοί.
Αν όντως ήταν έτσι, αυτό θα το κρίνει μόνο η ιστορία, αν φυσικά μπορεί να συγκριθεί η αξία των αγώνων με το οικονομικό κόστος.
Έτσι εκείνο το πρωινό πήραμε το μετρό και ξεκινήσαμε για να γνωρίσουμε από κοντά το Ολυμπιακό Πάρκο και αναπόφευκτα να κάνουμε και τις συγκρίσεις με το δικό μας.
Η στάση που μας εξυπηρετούσε ήταν η Pie IX και από εκεί με λίγο περπάτημα μέσα στο καταπράσινο πάρκο φτάσαμε στο βασικότερο αξιοθέατο του πάρκου, που είναι το Ολυμπιακό στάδιο.
Με το που πρωτοαντικρίζεις το χώρο καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες όλο το συγκρότημα είναι αξιοθαύμαστο και το σημαντικότερο είναι ότι έχουν αξιοποιήσει και εκμεταλευθεί κάθε σπιθαμή του χώρου!
Γεγονός που θεωρείται δεδομένο για τις περισσότερες πόλεις που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες, τουλάχιστον από προσωπική άποψη όσων έχω καταφέρει να επισκεφτώ.
Οποιαδήποτε λοιπόν σύγκριση με κάποιο άλλο Ολυμπιακό Πάρκο, στο οποίο έγιναν κάποτε, το 2004 ας πούμε, σημαντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες που είχαν θεωρηθεί ‘’αξέχαστοι και ονειρεμένοι’’, είναι χαμένη από χέρι, μόνο μελαγχολία και θυμό θα σου προκαλέσει.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το στολίδι του Πάρκου που είναι το Ολυμπιακό Στάδιο. Το στάδιο είναι χωρητικότητας 75.000 θεατών και το χαρακτηριστικό της είναι η συρόμενη οροφή η οποία και δεν λειτούργησε ποτέ. Είναι επισκέψιμο, με εισιτήριο φυσικά, όπου και ξεναγείσαι σε όλους τους χώρους του σταδίου. Σήμερα το στάδιο χρησιμοποιείται για αγώνες μπέιζμπωλ και για συναυλίες.
Αυτό όμως που τραβά το βλέμμα σου είναι ο παράξενος κεκλιμένος πύργος, Tour Montreal, που βρίσκεται δίπλα στο στάδιο. Αυτός ο πύργος με κλίση 45 ̊ αποτελεί τον ψηλότερο κεκλιμένο πύργο του κόσμου και με ένα παράξενο τελεφερίκ σε δύο λεπτά βρίσκεσαι στην κορυφή από όπου έχεις μία εκπληκτική θέα του Μόντρεαλ. Ο πύργος αρχικά χρησίμευε για το άνοιγμα της συρόμενης οροφής του Ολυμπιακού σταδίου, με τα συρμάτινα καλώδια που ξεκινούν από την κορυφή του, έργο που όπως είπαμε ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και το Biodome ,όπου με την φουτουριστική αρχιτεκτονική του στεγάζει φυτά και ζώα από τα τροπικά δάση και τους πόλους.
η θέα από το Tour Montreal
Πριν φύγει κανείς από το Ολυμπιακό Πάρκο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί τον Βοτανικό Κήπο. Ο κήπος ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1932 ύστερα από ένα έξυπνο σχέδιο του δημάρχου της εποχής εκείνης ώστε με το έργο αυτό να βοηθήσει τους ανέργους.
Από τα σημαντικότερα σημεία του κήπου είναι τα θερμοκήπια και ο μοναδικός Κινέζικος Κήπος. Με μία έκταση πάνω από 24 στρέματα είναι ο μεγαλύτερος Κινέζικος κήπος εκτός Κίνας.
Σχεδόν όλο το πρωινό το περάσαμε στο Ολυμπιακό Πάρκο, επειδή όμως ήταν νωρίς συνεχίσαμε την περιήγηση στα νησιά που υπάρχουν στο ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου. Αρχικά περάσαμε από το νησί St.Helene’s , το οποίο είναι γνωστό για το ράλυ Grand Prix που γίνεται εκεί κάθε χρόνο. Το νησί είναι ένα τεράστιο πάρκο αναψυχής που το καλοκαίρι με την τεράστια πισίνα του προσελκύει πολύ κόσμο.
Θα τελειώναμε με το νησί της Notre Dame, όπου εκεί βρίσκεται και το Καζίνο του Μόντρεαλ, ένα κτήριο που εξωτερικά είναι πολύ αδιάφορο, αλλά από ότι μάθαμε εσωτερικά είναι ένα τεράστιο Καζίνο ανάλογο των μεγαλουπόλεων της Αμερικής.
το Casino του Μόντρεαλ
Ένα αξιοθέατο που συναντήσαμε στο Τορόντο και το βρήκαμε και στο Μόντρεαλ είναι η υπόγεια πόλη. Βέβαια αυτή του Τορόντο είναι πολύ παλαιότερη, ξεκίνησε να φτιάχνεται στις αρχές του 20ου αιώνα ενώ του Μόντρεαλ πολύ αργότερα.
Ήταν το 1962 όταν κάτω από τον πρώτο ουρανοξύστη του Μόντρεαλ ξεκίνησε δειλά δειλά να φτιάχνεται το πρώτο υπόγειο shopping center που ήταν η αρχή για τη μεγαλύτερη υπόγεια πόλη του κόσμου. Όταν λοιπόν τελείωσαν οι εργασίες του μετρό το 1966, πολλά υπόγεια malls , άρχισαν να ξεφυτρώνουν και με τούνελ να συνδέονται πολλά σημαντικά κτήρια μεταξύ τους. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της υπόγειας πόλης, γνωστής σαν RESO - ομόηχη της γαλλικής λέξης ''Reseau'' που σημαίνει δίκτυο.
Με τα χρόνια το RESO αναπτύχθηκε και πλέον απλώνεται σε έκταση 32 χλμ. και καλύπτει 4 εκατομ. m². Οι υπόγειες στοές ενώνουν 1200 γραφεία, περίπου 2000 καταστήματα, 1600 σπίτια, 200 εστιατόρια, 40 τράπεζες, 7 μεγάλα ξενοδοχεία, 40 θέατρα, μέχρι και το Ολυμπιακό Πάρκο αλλά και πολλά άλλα σημαντικά τμήματα της πόλης. Από περιέργεια, αρκετές φορές, περπατήσαμε κάποια σημεία της υπόγειας πόλης και ψωνίσαμε πολλά σουβενίρ από τα μαγαζάκια που συναντήσαμε. Το χειμώνα βέβαια όλο αυτό το έργο είναι πολύ σημαντικό και πρακτικό για τους κατοίκους αλλά τώρα που ήταν καλοκαίρι ήταν αφενός λίγο κουραστικό το ανεβοκατέβασμα και συγχρόνως λίγο περιτό και παρόλο που υπήρχαν συνεχώς σχεδιαγράμματα , αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την πόλη κάπου χάνεσαι. Να συμπληρώσω τέλος ότι υπάρχουν 1200 σημεία εισόδου και σχεδόν 500.000 άνθρωποι περνούν καθημερινά από την υπόγεια πόλη.
Μετά από αυτό τον ωραίο περίπατο επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο σχετικά νωρίς γιατί αύριο μας περίμενε μιά πολύ μεγάλη εκδρομή.
Last edited:
vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 594
- Likes
- 1.814
Σας ευχαριστώ πολύ. Αν και είναι η δεύτερη μου απόπειρα να καταγράψω εντυπώσεις από κάποιο ταξίδι χαίρομαι που σας άρεσε!
Σύντομα έρχεται και η συνέχεια με πολλές φωτογραφίες.
Εκπομπές Travelstories
