Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Τον χειμώνα είναι ακόμα καλύτερα!!! Είναι άκρως αναζωογονητικό!!! Ειδικά όταν μπαίνεις απο τη πισίνα των 40 βαθμών στην πισίνα των 0 βαθμών και ξανα πάλι στην πισίνα των 40 βαθμών...(τώρα θα έχεις γουρλώσει και τα μάτια φαντάζομαι ).

Πράγματι τα έχω γουρλώσει. Όχι δεν μπορώ να το φανταστώ ή μάλλον να το κάνω. Εγώ πήγα από τους 20 στους 38 βαθμούς και το έκανα τρέχοντας. Όπως και να έχει τα λουτρά είναι απόλαυση και αν ξαναπάω θα ήθελα να επισκεφτώ και άλλα της πόλης ή και άλλα της Ουγγαρίας (έχω βάλει στο μάτι κάποια στην περιοχή Miscolctapolca).

Να μην ξανα επαναληφθεί κοπελιά!!! Πολύ χαλαρώσατε.....

Μην νομίζεις... Αντιπερισπασμός ήταν. Ετοιμάζω κάτι μεγαλύτερο... και είπα στην παρέα ότι θα έχει μέσα και λουτρά (αυτά της Miscolctapolca). Και μου είπαν το ναι!

 

[Sassenach77]

(έχω βάλει στο μάτι κάποια στην περιοχή Miscolctapolca).

Νομίζω οτι σου έχω πει πόσο πολύ μου αρέσουν οι ιδέες σου!!! Ωραία, το σημείωσα και εγώ για την επόμενη φορά που θα πάω Ουγγαρία και αυτή τη φορά θα δω την επαρχία της κάνοντας οδικό!!!

"Τσάκο" και εσύ ένα άλλο καλό: Σπήλαια Szemlo-hegy! Οι κρύσταλλοι που δημιουργούνται στο σπήλαιο είναι πολύ διαφορετικοί....μοιάζουν με ρόγες σταφυλιών ή όπως μας έλεγε ο οδηγός, σαν ποπ-κορν Μου άρεσε πολύ η επίσκεψη στο σπήλαιο και είναι οτι πρέπει για καλοκαίρι, που συνήθως πάτε εσείς, καθώς εκεί μέσα έχει δροσούλα!

Υ.Γ. Αγάπησα τη Βουδαπέστη!...

 

[Grerena]

Στη Βιέννη…
Το πρωί αφού ετοίμασα ένα πλούσιο ταξιδιωτικό πρωινό με γάλα, corn flakes, αυγά, φρυγανισμένο ψωμί, μερέντα, χυμούς, κάθισα στην αυλή με το καπουτσίνο μου για να οργανώσω την ημέρα μας. Έπρεπε να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμα της ημέρας αφού πλέον στο προσκήνιο υπήρχαν και οι φίλοι μας.
Στο σημερινό πρόγραμμα είχα στο μυαλό μου να ξεκινήσουμε με το μουσείο Φυσικής Ιστορίας και να συνεχίσουμε με το Δημαρχείο της Βιέννης, το οποίο σήμερα Τετάρτη είχε οργανωμένη δωρεάν ξενάγηση.
Οι συνήθεις πρωινές καθυστερήσεις μας έφεραν στο σταθμό Schottentor, που είναι κοντά στο Rathaus κατά τις 11:00, που σημαίνει ότι δεν θα προλαβαίναμε να είμαστε στη 1:00 στο Δημαρχείο αν πηγαίναμε στο Φυσικής Ιστορίας. Δεν με πείραξε και πολύ, γιατί είχα εναλλακτική ώρα για το μουσείο. Κάπου όμως θα έπρεπε να «σκοτώσουμε» την ώρα μας έως τη 1:00 που θα πηγαίναμε στην ξενάγηση.

Το Εθνικό Θέατρο της Βιέννης, το Burgtheater βρίσκεται απέναντι ακριβώς από το Δημαρχείο...

Φημίζεται για τις πολύ καλές παραγωγές θεατρικών έργων που ανεβάζει. Μπήκαμε μέσα στο Θέατρο με την ελπίδα ότι μπορεί να δούμε και έναν “Klimt” που έχει μέσα, αλλά αυτό μάλλον βρίσκεται στα ενδότερά του, αφού δεν τον είδα πουθενά. Περιοριστήκαμε μόνο να δούμε την είσοδό του Θεάτρου.

Σήμερα παιζόταν «Οι Βάκχες» του Ευρυπίδη!

Είχαμε και χρόνο για καφέ. Που να πάμε για καφέ στη Βιέννη; Σε ποιο να πρωτοπάμε; Η Βιέννη που φημίζεται για τα καφέ της έχει τόσες πολλές επιλογές, που δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Demel, Sacher, Central, Kleines café, Café Landtmann Café Hawelka, Café Museum, Café Sperl. Όλα είναι διάσημα και όλα είναι ωραία.

Απέκλεισα τα πιο μακρινά και στη συνέχεια απέκλεισα και το πιο κοντινό, που ήταν το Landtmann αφού ήδη στεκόμουν απ’ έξω του (είναι απέναντι από το θέατρο) και κοιτώντας το αποφάσισα ότι το Central με “τραβούσε” πιο πολύ.

Διασχίσαμε την Herrengasse ...

...και στο Νο 14 της οδού βρεθήκαμε έξω από το πολύ όμορφο κτίριο Palais Ferstel, ένα μέγαρο του 1860, που αρχικά στέγασε το Χρηματιστήριο της Βιέννης και την Αυστρο-ουγγρική Τράπεζα...

Από το 1906 φιλοξενεί το Café Central, το οποίο βρίσκεται στην πρώην κεντρική αίθουσα της Τράπεζας.
Την ώρα που φτάσαμε (11:00 π.μ.) δεν συναντήσαμε τις ουρές που συνήθως έχει στην είσοδο.
Μπαίνοντας νομίζεις προς στιγμή ότι μπαίνεις σε κάποιο παλάτι. Ο χώρος είναι πολύ εντυπωσιακός, γεμάτο αψίδες, ζωγραφιστά ταβάνια, πολλά φώτα, μαρμάρινους κίονες, πολυελαίους και πολλά χρυσά στοιχεία.
Μας υποδέχτηκε ο φανατικός θαμώνας του Café Central, (το ομοίωμα) του ποιητή Πέτερ Άλτενμπεργκ, ο οποίος είχε το καφέ σαν το σπίτι του, αφού δεχόταν σε αυτό έως και την αλληλογραφία του εδώ...

H «υποδοχή» του Central μας οδήγησε σε συγκεκριμένο τραπέζι για να καθίσουμε, το οποίο ήταν μπροστά στον Josef και τη Sisi...

Το café Central αποτελούσε τόπο συνάντησης της βιεννέζικης διανόησης. Εκτός από συγγραφείς, ποιητές, συνθέτες, ζωγράφους, αρχιτέκτονες της Βιέννης του 19ου αι. εδώ έπιναν τον καφέ τους και ο Φρόυντ και ο Γκαίτε, αλλά και οι Λένιν και Τρότσκι.
Σήμερα πίνουν τον καφέ τους τουρίστες και ντόπιοι και λέγεται μάλιστα ότι σερβίρονται περίπου 1.000 φλιτζάνια καφέ ημερησίως!
Παραγγείλαμε … ότι λένε συνήθως οι διάφοροι οδηγοί να παραγγείλουμε δηλ. καφέ και γλυκά. Πήραμε τον παραδοσιακό Βιενέζικο καφέ mélange (αυστριακή εκδοχή του espresso με αφρόγαλα), δύο strudel μήλου και ένα σουφλέ σοκολάτας...

Όλα ήταν ωραία ήταν, αλλά πιο πολύ μου άρεσε αυτό το αρχοντικό περιβάλλον. Οι καμάρες με νωπογραφίες στην οροφή, τα βελούδινα κόκκινα καθίσματα, οι σερβιτόροι-γαμπροί και το ωραίο σέρβις. Όμορφα…

Είχε περάσει 12:30 η ώρα και σε λίγο θα έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε το tour στο Δημαρχείο. Όπου να’ ναι όμως θα ερχόντουσαν να μας συναντήσουν ο φίλος μας με τη κόρη του. Ο γιος μου και εγώ βιαστήκαμε να φύγουμε για να πάμε να βγάλουμε εισιτήρια για το tour και όταν θα ερχόντουσαν και οι άλλοι θα μας ακολουθούσαν και θα βρισκόμασταν στο Δημαρχείο όλοι μαζί.

Το Δημαρχείο της Βιέννης (Rathaus) είναι ένα εντυπωσιακό γοτθικό κτίριο, στο οποίο εδρεύει το κεντρικό γραφείο της δημοτικής διοίκησης της Βιέννης. Είναι ένα τεράστιο κτίριο 14.000 τ.μ. του 1883, στο οποίο σήμερα εργάζονται περί τα 2.000 άτομα.

Με το που φτάσαμε στο κέντρο επισκεπτών δέχτηκα ένα …“πλήγμα”. Στον γκισέ των εισιτηρίων υπήρχε ταμπελίτσα που έλεγε: «Το group της 1:00 η ώρα είναι πλήρες. Επόμενο group στις 2:15». Απογοητεύτηκα. Πάει η μέρα μας. Δεν θα προλάβουμε τίποτα να κάνουμε απ’ ότι είχα στο μυαλό μου.
Πήρα δωρεάν εισιτήρια για όλους και καθίσαμε να περιμένουμε τους άλλους να έρθουν, αλλά και να σκεφτώ πως θα στριμώξω και τι στο υπόλοιπο της ημέρας.

Ήρθαν και οι φίλοι μας. Πολύ χάρηκα που τους είδα. Με το που τέλειωσε η μικρή φίλη μας το σχολείο της για σήμερα (στις 12:00 σχολούσαν) ήρθε αμέσως με τον μπαμπά της να μας συναντήσει. Με την κόρη μου γνωρίζονταν από την Ελλάδα και ταιριάξανε πολύ και το επόμενο διήμερο δεν ξεκόλλησαν καθόλου η μία από την άλλη.

Τους άφησα για λίγο προκειμένου να βρω μια τουαλέτα. Έσπρωξα μια γυάλινη πόρτα και μπήκα μέσα στο Δημαρχείο. Ανέβηκα και σε μια σκάλα και χωρίς να το καταλάβω και πολύ, ψάχνοντας για το Frauentoilette χώθηκα για τα καλά μέσα στους διαδρόμους του Δημαρχείου.
Μόνο που οι διάδρομοι αυτοί που περπατούσα δεν έμοιαζαν και πολύ με Δημαρχείου. Πιο πολύ με παλατιού έμοιαζαν.

Τι γίνεται με αυτήν την πόλη; Σε όποιο κτίριο και να μπω θα μοιάζει με παλάτι;

Κατά λάθος βρέθηκα μέσα στο Δημαρχείο αλλά συνειδητά πια συνέχισα να περπατώ μέσα στο κτίριο. Όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να κάνω το tour μόνη μου, χωρίς το group, πήρα τηλέφωνο το γιο μου και τον ρώτησα αν θέλει να συμμετέχει στο private tour μου. «Μπα!», μου είπε αλλά «πάρε το χρόνο σου». «Σε περιμένουμε».
Έτσι, ανεβοκατέβηκα σε ορόφους …

...διέσχισα διαδρόμους …

...θαύμασα έργα τέχνης …

...μπήκα σε αίθουσες συνεδριάσεων…

...είδα και τη θέα από τα παράθυρά του...

Άνοιξα και πόρτες γραφείων. Κάποιοι δούλευαν μέσα. Τους έλεγα “Sorry” και ξαναέκλεινα την πόρτα. Στο τέλος ενός διαδρόμου βρήκα και έναν φύλακα. Μάλλον παρα-προχώρησα στα ενδότερα αφού ο φύλακας με ύφος απορημένο μου έκανε νόημα λέγοντας μου να γυρίσω πίσω από εκεί που ήρθα.
Βρήκα και δυο κοπέλες, οι οποίες προσφέρθηκαν να με βγάλουν και φωτογραφία (κανονική, όχι selfie).
Γενικά πολύ μου άρεσε η απρογραμμάτιστη αυτή βόλτα μου και γλύτωσα και το “περίμενε” του group.

...κατέβηκα κάτω όπου βρήκα τους άλλους να με περιμένουν. Όχι όμως όλους. Τα κορίτσια έλειπαν...

«Που είναι τα κορίτσια;»
«Πήγαν μια βόλτα»
«Ένα 12χρονο παρέα με ένα δεκάχρονο πήγαν μόνες τους βόλτα στη Βιέννη;»
«Α! μην ανησυχείς. Εδώ στην Αυστρία, δεν κινδυνεύουν από τίποτα.»
Μπορεί, αλλά εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να κυκλοφορούν μόνες τους.

Πήραμε και εμείς τα ποδαράκια μας να βρούμε τα παιδιά μας και μετά με το καλό θα κάναμε τη βόλτα μας στο κέντρο της Βιέννης...

Αυτά είχαν φτάσει λίγο πριν το cafe Central και χαζολογούσαν σε μια υπαίθρια αγορά...

Στη συνέχεια κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Βιέννης με τον φίλο μας να εκτελεί χρέη ξεναγού. “Από εδώ είναι το παλάτι Hofburg, από εδώ είναι η σχολή Lipizzaner, από εδώ η αυλή των ανακτόρων” κ.τ.λ.
Άμα το καλοσκεφτώ σαν σε γκρουπάκι είμαστε, αφού είχαμε συνοδό που μας ξεναγούσε και εγώ ακολουθούσα βγάζοντας φωτογραφίες, ενώ συνήθως πηγαίνω μπροστά με το χάρτη-κινητό στο χέρι ψάχνοντας τα προσημειωμένα «αστεράκια» του χάρτη μου.
Περπατούσα χαλαρά και παράλληλα απολάμβανα εικόνες μιας άλλης εποχής...

Σε λίγο φτάσαμε μπροστά στο παλάτι Hofburg…

Το παλάτι Hofburg ήταν η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων.
Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, διάφορα υπηρεσιακά διαμερίσματα, κάποια μουσεία καθώς και τη χειμερινή σχολή ιππασίας.
Περάσαμε την είσοδο του παλατιού…

“Εδώ είναι το μουσείο της Σίσσυ και εδώ η συλλογή των ασημικών” συνέχιζε ακάθεκτος ο ξεναγός μας να μας δείχνει διάφορα καθώς περπατάγαμε ενώ παράλληλα αναπολούσαμε τα χρόνια που ήταν στην Ελλάδα και λέγαμε και τα νέα μας. Ανακατεμένες κουβέντες είχαμε και συχνά μπερδεύαμε και τη μία κουβέντα με την άλλη προσπαθώντας να τα κάνουμε όλα παράλληλα με τα αξιοθέατα.

Προσπεράσαμε και την περίφημη Ισπανική Σχολή ιππασίας. Την παράσταση των λευκών αλόγων Lipizzaner ομολογώ ότι θα ήθελα να την βλέπαμε, αλλά κατά τον σχεδιασμό του ταξιδιού μου την είχαν αποκλείσει τα παιδιά. Υποστήριζαν ότι δεν είναι δυνατόν τα άλογα να χορεύουν βάλς. και θα χαλούσαμε λεφτά και χρόνο χωρίς λόγο. Εγώ πάλι είχα τις αμφιβολίες μου.

Αρκεστήκαμε να χαζέψουμε στα άλογα των αμαξών που περίμεναν πελατεία έξω από το παλάτι. Αυτά όμως σίγουρα δεν είναι Lipizzaner…

Προχωρήσαμε προς τις αυλές του παλατιού καθώς η ξενάγηση συνεχιζόταν παράλληλα. “Εδώ είναι το άγαλμα του Ιωσήφ του Α’ (της Σίσσυς) και προς τα εκεί είναι η νότια πύλη του παλατιού που βγάζει στην πλατεία της Μαρίας Θηρεσίας”.

Από όλο αυτό το σύμπλεγμα των παλατιών εγώ ήθελα να πάω στο κτίριο της Βιβλιοθήκης. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας ήταν μέρος του Παλατιού, με ξεχωριστή είσοδο από την Josefplatz.
Γυρίσαμε πίσω, βγήκαμε από την κεντρική είσοδο του παλατιού στην Michaelplatz και στρίψαμε στην Reitschulgasse ώσπου φτάσαμε και στην είσοδο της Βιβλιοθήκης.
Βγάλαμε ένα ομαδικό οικογενειακό εισιτήριο και μπήκαμε μέσα.

Η πανέμορφη αίθουσα της Αυστριακής Εθνικής Βιβλιοθήκης, η λεγόμενη και State Hall, έχει μήκος 80μ. και ύψος 20μ. Με την είσοδό σου στην αίθουσα νιώθεις ένα δέος αντικρίζοντας τους χιλιάδες τόμους, τις ξύλινες προθήκες και τις σκάλες που εκτείνονται από το πάτωμα ως την φιλοτεχνημένη οροφή.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας ιδρύθηκε από τους Αψβούργους, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν για να στεγάσουν εγκυκλοπαίδειες, μεσαιωνικά λογοτεχνήματα, διάφορα έργα τέχνης και χειρόγραφα. Φιλοξενεί ακόμα πολύτιμες εκδόσεις Ευαγγελίων, μεγάλη συλλογή ατλάντων και παπύρων, μια από τις μεγαλύτερες συλλογές των γραπτών του Μάρτιν Λούθερ από την εποχή των μεταρρυθμίσεων, αλλά και κάποιες εξαιρετικές βενετσιάνικες μπαρόκ σφαίρες.

Η μικρή μας φίλη έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό με τη βιβλιοθήκη. Ήταν ένα από τα ελάχιστα μέρη που απ’ ότι κατάλαβα δεν είχε έρθει με το σχολείο της και έτσι τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και κράτησε έως και σημειώσεις για να τα δείξει στους συμμαθητές της.

Η επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη δεν ήταν μεγάλης διάρκειας. Μετά από αυτή εγκαταλείψαμε πια το οικοδομικό τετράγωνο του παλατιού…

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας με την ανάλογη ξενάγηση φυσικά...

“Εδώ η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, που είναι ο Καθεδρικός και η πιο σημαντική εκκλησία της πόλης. Εδώ είναι ο στύλος της πανώλης που χτίστηκε από τον Λεοπόλδο Α’ για να θυμούνται την απαλλαγή της Βιέννης από την επιδημία” Είχε και ιστορικά στοιχεία μέσα η ξενάγηση. Τύφλα να ‘χουν τα πρακτορεία.

Χώρια του ότι ήξερε και tips. Στα νότια της πλατείας του Αγίου Στεφάνου υπήρχε ένας πλανόδιος που είχε εξαιρετικό παγωτό με 1€ την μπάλα! Την παραγγελία των 6 παγωτών την έκανε η μοναδική γερμανόφωνη της παρέας η μικρή μας 10χρονη φίλη. Ήταν και η μόνη που μιλούσε Γερμανικά.

Στην Stephansdom δεν σταθήκαμε ιδιαίτερα ή μάλλον θα έλεγα ότι δεν σταθήκαμε καθόλου. Πιστή στην υπόσχεσή μου ότι αυτή η εκδρομή είναι αναψυχής δεν καταπίεσα κανέναν να με συνοδεύσει στον Καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου. Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να περνάω απ’ έξω και να μην ρίξω μια ματιά. Η τεράστια γοτθική εκκλησία είναι από τα διασημότερα μέρη στη Βιέννη. Από την άλλη μεριά, με τις εκκλησίες μάλλον και εγώ έχω «κλείσει» ως τουρίστας, οπότε μπήκα μέσα για να τη δω τόση ώρα όση να μη λιώσει το παγωτό που με περίμενε στα χέρια της κόρης μου.

Μπροστά στο συντριβάνι του Λεοπόλδου επί της οδού Graben και σε πολύ κεντρικό σημείο είδαμε σε ένα παράθυρο μια Ελληνική σημαία και ένα σήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ο ξεναγός μας, μας το έδειξε μεν, αλλά δεν ήξερε τίποτα σχετικά. Οι Βιεννέζοι συμφορουμίτες (ή και όποιοι άλλοι προαιρούνται) αν ξέρουν κάτι παρακαλώ…ας μας πουν!

Σε ένα στενό κάθετο στην πολύ κεντρική Rotenturmstrasse είδαμε και την οδό Griechengasse, στην οποία βρίσκεται και η ελληνική εκκλησία. Σε κάποιο ειδικά διαμορφωμένο χώρο της εκκλησίας ήταν και το ελληνικό σχολείο, στο οποίο παρακολουθούσε μαθήματα η μικρή μας φίλη.

...πίσω από την ελληνική ταβέρνα είναι η εκκλησία...

Με την ξενάγηση και το περπάτημα είχε έρθει και η πείνα και όπως καταλαβαίνει κανείς … η αραβική κουζίνα ήταν μονόδρομος.

Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στο σπίτι του φίλου μας, όπου εκεί μας περίμενε η γυναίκα του με αραβικές σπεσιαλιτέ. Το σπίτι δεν ήταν μακριά. Ήταν κοντά στο Prater. Ευκαιρία να περπατήσουμε λίγο και εκτός κέντρου.
Και περπατήσαμε. Από οικιστικής απόψεως η Βιέννη συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο, όπως είναι και το κέντρο της. Γεμάτη με όμορφα μπαρόκ σπίτια. Περάσαμε πάνω από ένα κανάλι του Δούναβη, οι όχθες του οποίου το βράδυ μετατρέπονται σε ένα μεγάλο μπαρ, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ξεναγού μας.

Πάνω στην Taborstrasse συναντήσαμε ένα φαρμακείο αντίκα, στο οποίο και μπήκαμε να χαζέψουμε

Στον ίδιο δρόμο είδαμε και το παλαιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το “Stefanie”. Η ξενάγηση συνεχιζόταν δηλαδή…

Περάσαμε και ρίξαμε και μια ματιά και στο γερμανικό σχολείο της μικρής μας φίλης…

Φτάσαμε και στο σπίτι των φίλων μας. Συναντήσαμε και τη γυναίκα του αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά του. Τα άλλα παιδάκια ήταν πολύ μικρά όταν έφυγαν από την Ελλάδα και μόνο το μεγαλύτερο καταλάβαινε τα Ελληνικά μας. Τα Γερμανικά ήταν πλέον η γλώσσα τους. Παρόλα αυτά ήταν πολύ επικοινωνιακά και είχαν μεγάλη χαρά που τους επισκέφτηκαν οι Έλληνες φίλοι τους. Και εμείς επίσης.

Τώρα σχετικά με το φαγητό που είχε ετοιμάσει η νοικοκυρά τι να πω;
Θα αφήσω μια φωτογραφία να μιλήσει μόνη της...

Όχι τελικά είναι δύσκολο να καταλάβετε με τη φωτογραφία μόνο. Νομίζω ότι θα τα περιγράψω…
Αλλά όχι τώρα... σε επόμενο post.
Στο μεταξύ αν το βρει κάποιος νωρίτερα … πριν την αποκάλυψη... ... ας μας πει...

............................ ..post....................................................

 

[Grerena]

Άρωμα ανατολής….
Που είχαμε μείνει; Στο μεσημεριανό μας γεύμα, στη Βιέννη...

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας στη Βιέννη, η οικοδέσποινα φίλη μας μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει τι να μαγειρέψει.
«Τη σπεσιαλιτέ σου» της είπα. Κάνε μας έκπληξη.
Η σπεσιαλιτέ της λοιπόν ήταν ... όλο το τραπέζι, αφού όλα ήταν υπέροχα, αλλά ειδικότερα θα έλεγα ότι ήταν αυτές οι μικρές μπάλες (που μοιάζουν με του φούτμπολ).
Αυτές οι μικρές μπάλες ήταν τραγανό τηγανητό πλιγούρι γεμιστό με κιμά!! Οπτικά μοιάζουν με τα arancini της Σικελίας μόνο που σε αυτά το εξωτερικό κέλυφος είναι πληγούρι αντί για ρύζι και η γέμιση είναι αρνίσιος κιμάς. Από μπαχαρικά; Τα περισσότερα βρίσκονταν μέσα στη σούπα γιαουρτιού, που συνόδευε τα kibbeh, όπως λέγονται. Βούταγες το kibbeh μέσα στη σούπα σου και … απόλαυση!
Το τραπέζι είχε και κοτόπουλο με χιλιάδες μπαχαρικά, πίτα, καταπληκτικό ρύζι με αμύγδαλα και κουκουνάρι και σαλάτες απίστευτες. Η μία ήταν με ψημένα κομματάκια αραβικής πίτας μέσα (αντί κρουτόν) και μια σoς ροδιού καταπληκτική και η άλλη ήταν μια παραλλαγή της ταμπουλέ. Εννοείτε ότι πήρα τις συνταγές, αν και αυτή με τα kibbeh δεν νομίζω ότι θα την επιχειρήσω ποτέ, αφού μου φαίνεται δύσκολη.

Ο άντρας μου μετά από αυτό το γεύμα νομίζω ότι είχε πάρει ύφος αντίστοιχο με αυτό που είχε μετά τα ,,, λουτρά της Βουδαπέστης.
Αυτό σημαίνει ότι … την πέτυχα και την αναψυχή και σήμερα!!! Αν και εδώ που τα λέμε… δεν οφείλεται και πολύ σε μένα

Πολύ όμορφα κύλησε το γεύμα. Το κύριο θέμα συζήτησης ήταν πως είναι η Αυστριακή κοινωνία και πως η ζωή των φίλων μας μέσα σε αυτή.
Η Βιέννη διατηρεί την πρώτη θέση της ως πόλη που προσφέρει την καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο. Θεωρούσα τους φίλους μας πολύ τυχερούς που ζούσαν … στην κορυφή της λίστας. Προφανώς και εκείνοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι, αλλά …. πάντα υπάρχει ένα αλλά!
Είχαν πεθυμήσει την Ελλάδα.

Η κοινωνία της Αυστρίας είναι δεκτική με οποιονδήποτε μη Αυστριακό θέλει να ενταχθεί σε αυτήν. Παρέχει εκπαίδευση, περίθαλψη και επιδόματα για να ζήσει αρκεί να δεχθεί να ακολουθεί τις νόρμες της χώρας. Η αποδοχή και ο σεβασμός των αυστριακών αξιών αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχή συμβίωση του Αυστριακού πληθυσμού και των ανθρώπων από τρίτες χώρες που ζουν ή επισκέπτονται την Αυστρία.
Το παραπάνω θα μου πείτε ισχύει για όλες τις χώρες. Η διαφορά όμως είναι ότι στην Αυστρία ... τηρούνται με μεγάλη ευλάβεια.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το πάθημα της φίλης μας όταν τρέχοντας για να πάει στο γιατρό το παιδί της πέρασε τη διάβαση με κόκκινο. Στην αρχή δεν κατάλαβα το παράδοξο της υπόθεσης. Μετά μου το εξήγησε ξανά: Πέρασε τη διάβαση των πεζών, ως πεζή με αναμμένο το φανάρι για τους πεζούς με κόκκινο. Ήταν αναμμένος δηλαδή ο Σταμάτης! Την είδε η αστυνομία και της έκοψε επί τόπου πρόστιμο. Ή 30€ ντούκου ή περάστε από το τμήμα με 100€ ντούκου!
Απίστευτο; Για έναν Έλληνα … ναι. Είναι απίστευτο. Αυτό το σκηνικό έγινε σε δρόμο με μηδέν αυτοκίνητα εκείνη τη στιγμή.
Το ξέρω ότι όταν ο «Σταμάτης» είναι αναμμένος πρέπει να περιμένουμε τον πράσινο «Γρηγόρη» για να περάσουμε τη διάβαση. Δεν θέλω να πω περισσότερα αλλά …εγώ νομίζω ότι θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να προσαρμοστώ σε τέτοιες συνθήκες!
Αυτό εννοούσα όταν παραπάνω ανέφερα ότι στην Αυστρία τηρούνται οι νόμοι με … ευλάβεια!

Το πρόγραμμα για τη συνέχεια είχε … όπερα. Πιθανότατα να είχε και η πραγματικότητα όπερα εκτός από το πρόγραμμά μου …. αν όμως σηκωνόμασταν από το τραπέζι έγκαιρα. Η αραβική κουζίνα και το ραχάτι ήταν πιο μεγάλο δέλεαρ για τον άντρα μου απ΄ ότι να πάμε να στηθούμε στο γκισέ των όρθιων για ένα φθηνό εισιτήριο όπερας. Για τα παιδιά ούτε λόγος.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφερθώ λίγο στην όπερα της Βιέννης και στα εισιτήρια των παραστάσεών της.
H Κρατική όπερα της Βιέννης είναι από τα πιο γνωστά κτίρια της πόλης. Όμορφη, αριστοκρατική, επιβλητική αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της Βιέννης.

Ιδρύθηκε το 1868 και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Έχει παράσταση σχεδόν κάθε βράδυ και καμία από τις περίπου 300 παραστάσεις κάθε χρόνο δεν είναι ίδιες μεταξύ τους! Η season ξεκινάει από τον Σεπτέμβριο και “κρατάει” έως τον Ιούνιο.
Τα εισιτήρια για μια παράσταση 4μελούς οικογένειας ήταν για μας απαγορευτικά. Χώρια βέβαια του ότι για τα παιδιά η όλη φάση δεν νομίζω ότι θα αποτελούσε και highlight της εκδρομής. Υπήρχε όμως τρόπος να δούμε μια παράσταση οικονομικά και αυτός ήταν αν κατάφερνα να προμηθευτώ εισιτήριο ορθίων.

Σύμφωνα με το πιστεύω ότι «Όλοι πρέπει να έχουν ίση πρόσβαση στην όπερα», η Wiener Staatsoper προσφέρει 600 εισιτήρια όρθιων σε κάθε παράσταση. Αυτά τα εισιτήρια κοστίζουν 3-4€, ανάλογα με το επίπεδο που θα διαλέξουμε (Parterre, Balcon, or Galerie).
Τα εισιτήρια ορθίων πωλούνται 80 με 90 λεπτά πριν την παράσταση, που σημαίνει ότι για να έχει κάποιος ελπίδα για εισιτήριο θα πρέπει να στηθεί στην ουρά από τις 5:30 με 6:00 ή και νωρίτερα και με ντύσιμο λίγο προσεγμένο (κάτι που είχαμε φροντίσει για σήμερα).

Ακόμα και εγώ δυσκολεύτηκα σήμερα να ακολουθήσω το πρόγραμμα. Λίγο του ότι πίστευα ότι το στήσιμο για τα εισιτήρια θα είχε αμφίβολα αποτελέσματα, λίγο του ότι αισθανόμουν άσχημα να εγκαταλείψω το τραπέζι και ενώ σκεφτόμουν από ώρα την όπερα … δεν το έπαιρνα απόφαση.
Πραγματικά απολάμβανα το μεσημεριανό γεύμα και την παρέα, αλλά ήθελα πολύ και να δοκιμάσω την τύχη μου στην όπερα. Όταν ο άντρας μου πια μου “ξεκαθάρισε τη θέση του” λέγοντάς μου: «που να τρέχουμε τώρα;» αναζήτησα άλλη παρέα. Πρότεινα στην οικοδέσποινα να παρατήσουμε άντρες και παιδιά να πάμε οι δυο μας! Σε περίπτωση που δεν βρίσκαμε εισιτήρια ας πηγαίναμε απλά μια βόλτα για καφέ. Πίστευα ότι ήταν πολύ τολμηρή η πρότασή μου και θα έτρωγα χυλόπιτα, αλλά προς έκπληξή μου άκουσα το: «Να φτιάξω ένα καφεδάκι και πάμε».

Απογευματινή βόλτα…
Ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φύγαμε.

Πάλι είχα συνοδό-ξεναγό στη Βιέννη. Ούτε είχα έννοια ποιο τραμ θα πάρουμε, ούτε από πού θα πάμε, ούτε να κοιτάζω χάρτες και πηγαίναμε και “σφαίρα”.

Φτάσαμε έξω από την όπερα μάλλον αργά για εισιτήριο, αφού το γκισέ των ορθίων … ήταν άδειο.
Ναι πράγματι… είχαν τελειώσει τα εισιτήρια.
Κατά βάθος το περίμενα, αφού σήμερα ήταν η πρώτη παράσταση μετά από το καλοκαίρι και μάλιστα με πολύ “πιασάρικο” έργο. Η παράσταση που ανέβαινε ήταν η “La Traviata”. Κρίμα! Είμαι σίγουρη ότι θα μου άρεσε πολύ!

Στο γκισέ πετύχαμε έναν Αιγύπτιο υπάλληλο, ο οποίος χαιρετήθηκε στα αραβικά με τη συνοδό μου. «Αφού μιλάτε την ίδια γλώσσα δεν του λες τίποτα μπας και μπούμε και εμείς μέσα;», της είπα. Ως βέρα Ελληνίδα προσπάθησα να χρησιμοποιήσω «μέσο». Και η φίλη μου το επιχείρησε! Του είπε κάτι στα αράβικα αλλά την αρνητική απάντηση την κατάλαβα αμέσως γιατί ήταν ένας διεθνής μορφασμός. Είπα … μήπως. Αλλά εδώ είναι Αυστρία!
Κρίμα! Την επόμενη φορά; Δεν ξέρω αν θα υπάρξει.

Αφού χάσαμε την παράσταση μπήκαμε μόνο για λίγο και για όσο επιτρεπόταν μέσα για να νιώσουμε την ατμόσφαιρα....

Στη συνέχεια είπαμε να πάμε να περπατήσουμε.

Πήραμε την Karntner Strasse και στη συνέχεια στρίψαμε στην Bosendorferstrasse, ώσπου φτάσαμε στο κτίριο του Συλλόγου φίλων της Μουσικής. Εδώ στο Musikvereinsgebaude η Φιλαρμονική της Βιέννης γιορτάζει κάθε χρόνο το νέο έτος παίζοντας Strauss. Είναι αίθουσα συναυλιών και αποτελεί έδρα της Φιλαρμονικής της Βιέννης καθώς και του Συλλόγου Μουσικών της Βιέννης. Θεωρείται ότι έχει την καλύτερη ακουστική στον κόσμο. Χτίστηκε το 1863.

Κάθε Πρωτοχρονιά η Ελληνική Τηλεόραση έχει απ’ ευθείας μετάδοση του «Γαλάζιου Δούναβη» από την αίθουσα φίλων της Μουσικής.

Ήταν κλειστή βέβαια την ώρα που ήρθαμε, αλλά μου άρεσε που την είδα έστω και απ’ έξω. Στην πλατεία του μεγάρου υπήρχαν και πολλά αστέρια διάσημων συνθετών, όπως του Brahms …

Η φίλη μου, η οποία συμμεριζόταν πολύ τον ενθουσιασμό μου για τη βόλτα αυτή στη Βιέννη, την είχε “δει” ο προσωπικός μου φωτογράφος. Όπου πηγαίναμε με έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες. Όλο “κλικ” άκουγα γύρω μου. Πολύ το ευχαριστήθηκα, αφού τον άντρα μου και τα παιδιά μου θα πρέπει να τους παρακαλέσω για να βγάλουν μια φωτογραφία και να τους χρωστάω και υποχρέωση!

Μετά προχωρήσαμε προς την Karlplatz.
Η Karlskirche είναι αφιερωμένη στον Άγιο Charles Borromeo, άγιος που επικαλείται σε περιόδους λοιμού. Χτίστηκε το 1737 και παραμένει πιο σημαντικό μπαρόκ θρησκευτικό κτίριο της Βιέννης.

Το πάρκο και η μικρή λίμνη μπροστά στην Karlkirche είναι το τέλειο σημείο για μια μικρή ανάπαυλα, για άραγμα, για μπύρα, για περαντζάδα ή για ρομαντζάδα.
Το πεζουλάκι περιμετρικά της λίμνης αποτελεί το τέλειο καθιστικό με θέα την εκκλησία του Καρόλου.

Πολύ κοντά στην Karlplatz ήταν και το πολύ οικείο κτίριο της Απόσχισης

Απόσχιση ονομάστηκε ένα ρεύμα καλλιτεχνών του 1897, που αποχώρησε από την ένωση Αυστριακών καλλιτεχνών με επικεφαλής τον Gustav Klimt. Είναι γνωστή και σαν Σετζεσιονισμός.

Το κτίριο του συλλόγου της ένωσης τέχνης της Απόσχισης (Secession) είναι ένα αρτ νουβό κτίριο, από τα πλέον γνωστά της Βιέννης κυρίως λόγω του χρυσού θόλου του. Το «χρυσό λάχανο» όπως χαϊδευτικά το αποκαλούν οι Βιεννέζοι είναι το σύμβολο της Απόσχισης και είχε προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στον πληθυσμό την εποχή της κατασκευής του.

Και γιατί το αποκάλεσα «οικείο» το κτίριο της Απόσχισης; Γιατί στο παρελθόν, τη δεκαετία του ’90, το έβλεπα καθημερινά στην τηλεόραση, αφού φιγουράριζε στους τίτλους αρχής μιας αστυνομικής σειράς που προβαλλόταν καθημερινά. Θυμάστε τον «υπαστυνόμο Ρεξ»; Εκείνο το απίθανο λυκόσκυλο; Ο Ρεξ ήταν …Αυστριακός και μάλιστα Βιεννέζος! Η σειρά είχε φόντο τη Βιέννη και ειδικά το κτίριο της Απόσχισης μου θύμιζε τη σειρά.
Άλλα landmarks της πόλης που είχαν επιλεγεί για τους τίτλους αρχής ήταν η ρόδα του Prater, η όπερα και το Κοινοβούλιο.

Εγώ πάντως ήμουν χαρούμενη και στη φωτογραφία μου με φόντο το κτίριο της Απόσχισης, που μου έβγαλε η προσωπική μου φωτογράφος, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Η συνέχεια θα είχε καφέ στο Sacher. Όμως δεν ξέρω τι με έπιασε. Σκέφτηκα τους άντρες μόνους τους, που με τα 6 παιδιά θα πήγαιναν στο Prater, σκέφτηκα τα πόδια μου που είχαν κουραστεί απίστευτα με το σημερινό περπάτημα. Δεν ήταν και λίγα τα χιλιόμετρα που είχαμε περπατήσει το πρωί …

... και άλλα 2 απογευματινά χιλιομετράκια…
Και το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα είχα κάνει και με τακουνάκι σήμερα για να είμαι περιποιημένη αφού θα πήγαινα και όπερα.

Έτσι, κάπου εδώ κοντά στο σταθμό της Karlplatz .....

.... και λίγο πριν καταρρεύσω, πρότεινα να γυρίσουμε πίσω.

Βέβαια μετάνιωσα που δεν πήγαμε για καφέ στο Sacher. Και για τον καφέ που δεν ήπια και για τη Sachertorte που δεν έφαγα, αλλά και για την παρέα και τη φάση.

Prater
Γυρίσαμε πίσω και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο Prater...

Το Prater είναι το γνωστό πάρκο της Βιέννης, το οποίο είναι το παλαιότερο πάρκο ψυχαγωγίας στον κόσμο. Το σήμα κατατεθέν και του πάρκου αλλά και της Βιέννης είναι η ρόδα Riesenrad. Η περίφημη αυτή ρόδα, άνοιξε στις 3 Ιουλίου του 1897 (ύστερα από μια περίοδο κατασκευής περίπου 8 μηνών) ως φόρος τιμής για τα 50 χρόνια μοναρχίας του Φραγκίσκου-Ιωσήφ!
Μα, τι χρονολογίες είναι αυτές! Μου φαίνεται ότι ή το Prater είναι πάρα πολύ παλιό ή ότι η εποχή της Αυστροουγγαρίας είναι πάρα πολύ πρόσφατη!

Μπήκαμε στο πάρκο από την κύρια είσοδο, από την πλατεία Riesenradplatz.

Δίπλα μας υψωνόταν η διάσημη ρόδα – αντίκα μέσα σε μια μωβ απόχρωση. Οι γόνδολες είναι κλειστού τύπου και μοιάζουν με μίνι-βαγόνια τρένου. Μοιάζει ίδια και απαράλλαχτη με το πως ήταν και στα γυρίσματα της ταινίας «Ο τρίτος άνθρωπος» του 1949, το γνωστό φιλμ νουάρ με τον Orson Welles…. γιατί δεν μπορώ να μην κάνω και μια μικρή αναφορά σε film location.


Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με άντρες και παιδιά ψάχνοντας να τους βρούμε.
«Είμαστε κάτω από το ψηλότερο παιχνίδι» μας έλεγαν…
Μα εμένα όλα ψηλά μου φαίνονται. «Σε ποιο απ’ όλα;»

Ύστερα από μερικά πάνω κάτω και πέρα δώθε μέσα στο λαβύρινθο του πάρκου, τελικά συναντηθήκαμε στην Calafaciplatz.
Το ψηλότερο παιχνίδι τελικά έμαθα ότι ήταν το Prater Turm, που είχε 117μ. ύψος... για όποιον αντέχει.
Μια μικρή ανάπαυλα με ένα παγωτάκι στο χέρι ήταν απαραίτητη.

Ότι έρευνα και αν είχα κάνει σχετικά με τα παιχνίδια του Prater, ποια είναι τα δημοφιλή, ποια αξίζουν και ίσως θα μας αρέσουν πιο πολύ … πήγε στράφι. Από κοντά είναι αλλιώς τα πράγματα. Κάποια ήταν πολύ φοβιστικά, κάποια ήταν πολύ ψηλά, κάποια ήταν πολύ ήπια και κάποια δεν τα βρίσκαμε αφού ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και το “σχήμα” μας επίσης μεγάλο και δυσκίνητο.

Το επόμενο τρίωρο είμαστε στο Prater. Μπήκαμε σε διάφορα παιχνίδια, κάποια πολύ ζόρικα (όχι εγώ), κάποια χαλαρά, κάποια διασκεδαστικά.

Ανάμεσα στα τρία πιο «κόβει την ανάσα» highlights παιχνίδια του πάρκου ... Prater Turm, Boomerang και Volare coaster, οι γενναίοι της παρέας διάλεξαν το τρίτο...

Είναι ένα coaster, στο οποίο είσαι ξαπλωμένος με το στομάχι κάτω και όπως μας είπαν οι συμμετέχοντες ήταν σαν να πετάς…
Με γεια τους με χαρά τους… εγώ δεν μπαίνω σε τέτοιο…

Εδώ μπήκαν οι πιο δειλοί της παρέας ...

Εδώ έπαιξαν οι πιο εύστοχοι της παρέας…

Στην παλιά ρόδα δεν μπήκα, αφού ήταν και λίγο «τσιμπημένη», μπήκα όμως στην πιο σύγχρονη τη λεγόμενη Blumenrad. Λέγεται και ρόδα των λουλουδιών...

Είδα τη Βιέννη από τα 50μ. ύψος…ή μάλλον το πάρκο αφού μέσα στη νύχτα τι άλλο να δω;

Τα μικρά μικρά μπήκαν σε κάτι Karts και κάτι κλασσικά συγκρουόμενα.
Υπήρχαν και κάποια που πολύ θα το θέλαμε, σαν το skydiving ….

... αλλά ήθελαν χρόνο … και κυρίως … χρήμα. 50€ το δίλεπτο και χρειαζόταν και μισή ώρα εκπαίδευση πριν μπεις στο θάλαμο!

Γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ όμορφο λούνα παρκ, στο οποίο μπορείς να περάσεις όμορφα χωρίς να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία. Δεν το χαρακτηρίζω "θεματικό", γιατί δεν μοιάζει με τα θεματικά πάρκα της Ευρώπης, που κάθε παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από κάποιον ήρωα comic. Είναι ένα κλασικό λούνα παρκ, σαν αυτά του παρελθόντος. Το βράδυ ειδικά που πήγα εγώ που φωτίζεται με πολύχρωμες αμέτρητες λυχνίες led βγάζει κάτι το ρομαντικό από προηγούμενες δεκαετίες. Και εμένα πάντα με γοητεύει ότι παλιό … λειτουργεί ακόμα.

Παράλληλα εκπλήρωσε τα standard μου, που είναι και δύο στην περίπτωση αυτή: Αξιοθέατο και αναψυχή μαζί. Χα,χα,χα

Κατά τις 11:00 που πλέον πια έκλεινε και το Prater φύγαμε και εμείς. Το τραμ έχει στάση ακριβώς απ’ έξω και οδηγίες για το πώς θα επιστρέψουμε στο διαμέρισμά μας είχαμε από τους φίλους μας…

Χα,χα όχι ακριβώς! Τα καταφέραμε όμως. Αλλάξαμε δύο τραμ με μια μικρή αναμονή ανάμεσα, λόγω του ότι ήταν και λίγο αργά για τα δεδομένα της Αυστρίας...

Περπατήσαμε και λίγο σε μια "νεκρή" Βιέννη, αφού στη γειτονιά μας δεν κυκλοφορούσε ούτε κατσαρίδα...

Στο σπίτι στη συνέχεια έφτιαξα μια μακαρονάδα και φάγαμε, είδαμε λίγο Us open και μετά πέσαμε για ύπνο.

Ωραία ήταν σήμερα!

....................... post ............ .................

 

[Grerena]

Βιέννης συνέχεια…
Ξημέρωσε η δεύτερή μας ουσιαστικά ημέρα στην Αυστρία. Πρώτη μας επίσκεψη σήμερα θα ήταν το κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης.
Δεν ξυπνήσαμε τα παιδιά. Τα αφήσαμε λίγο να κοιμηθούν παραπάνω, δεδομένου ότι αποβραδίς μας είπαν ότι προτιμούσαν να κοιμηθούν παρά να έρθουν μαζί μας για να δουν νεκροταφεία.

Wiener Zentralfriedhof
Ο λόγος που επέλεξα να πάω στο Κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης ήταν γιατί ήθελα να επισκεφτώ τους τάφους των μεγάλων κλασικών συνθετών Beethoven, Schubert, Strauss και Brahms. Δεν φανταζόμουν όμως ότι εκτός από τα μνημεία αυτά καθ’ αυτά των μεγάλων αυτών ανδρών θα έβλεπα ένα ακόμα αξιοθέατο της Βιέννης. Γιατί το νεκροταφείο αυτό είναι ένα αξιοθέατο!
Έτσι πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στη συνοικία Simmering, που βρίσκεται εκτός Βιέννης. Μια κίνηση όμως τη «φάγαμε» στο δρόμο και στο parking του Νεκροταφείου φτάσαμε κατά τις 10:30.

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσο τεράστιο και όμορφο ήταν. Όλο το κοιμητήριο είναι χωρισμένο σε πτέρυγες, με δρόμους και μονοπάτια, πνιγμένο στο πράσινο, πολύ προσεγμένο, με οικογενειακούς τάφους-μαυσωλεία και υπέροχα γλυπτά.

Στο κέντρο του δεσπόζει μια πολύ επιβλητική εκκλησία, η St Charles Borromeo...

Θα μπορούσαν πω ότι είδα έναν πολύ όμορφο μεγάλο κήπο, που ήταν γεμάτος με μαύρα περίτεχνα μαρμάρινα μνημεία, άλλα κλασικής τεχνοτροπίας και άλλα μοντέρνας.

Συναντήσαμε και ένα group, την ώρα που βρίσκονταν μπροστά σε ένα πανέμορφο γλυπτό ενός τάφου και καθώς ο ξεναγός εξηγούσε. Εντάξει, πολλά νεκροταφεία στην Ευρώπη αξίζουν μια επίσκεψη αλλά οργανωμένη με group πρώτη φορά βλέπω!

Ο χάρτης που πήραμε στην είσοδο δεν μας χρειάστηκε και πολύ αφού ήταν πολύ εύκολο να βρούμε τους τάφους των διάσημων μουσικών, οι οποίοι είναι συγκεντρωμένοι όλοι μαζί και σε απόσταση 200μ. περίπου από την είσοδο. Ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο τους βρήκαμε εύκολα.

Οι τέσσερις τάφοι των Beethoven, Schubert, Strauss και Brahms δημιουργούν ένα ημικύκλιο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα κενοτάφιο-τύμβος του Μότσαρτ. Σύμφωνα με την ιστορία ο Μότσαρτ τάφηκε σε ομαδικό τάφο κάπου στη Βιέννη, μαζί με πολλά θύματα πανώλης, αλλά δεν θα μπορούσε να μην είχε θέση εδώ, μαζί με τους άλλους μεγάλους.

Φρέσκα λουλούδια είχαν όλοι οι τάφοι των μεγάλων συνθετών...

Ο χάρτης όμως με βοήθησε πολύ προκειμένου να βρω και έναν άλλον τάφο, που βρίσκονταν στο διαμέρισμα αρ. 40 κάπου πιο μακριά. Αφού έφτασα μέχρι εδώ είπα να πάω να δω και τον τάφο του Falco, (μπορεί και να θυμάστε τον Αυστριακό τραγουδιστή του ’90 που πέθανε σε αυτοκινητιστικό).

Ο άνδρας μου δεν θέλησε να με ακολουθήσει. «Θα αράξω σε ένα παγκάκι» μου είπε. Λίγο η κούραση των ημερών, λίγο το απέραντο βάθος των δρόμων του νεκροταφείου…. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έλεγα όχι αν είχα ένα αυτοκινητάκι για να μετακινηθούμε! … Μα πόσο μεγάλο είναι;

Πήρα και εγώ τα ΄πόδια μου ψάχνοντας την πτέρυγα 40.

Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, που με βρήκε να περπατώ ανάμεσα στους τάφους. Συνάντησα
κηπουρούς που πότιζαν, αλλά και έναν τεχνίτη-γλύπτη που συντηρούσε ένα άγαλμα. Νομίζω ότι κάθε άλλο παρά απόκοσμα ήταν.
Κατά τον περίπατό μου αυτό είδα τάφους – μνημεία...

Είδα ομάδες ταφέντων ανάλογα με το επάγγελμά τους ή την ιδιότητά τους. Σε μια πτέρυγα οι καθηγητές σε άλλη οι επιστήμονες και σε άλλη οι μουσικοί και οι συνθέτες...

Είδα και τάφους έργα τέχνης...

Δυσκολεύτηκα να βρω τον τάφο του Falco. Αναγκάστηκα να ρωτήσω κάποιους άλλους επισκέπτες, οι οποίοι μου έδειξαν που ήταν ο τάφος. Και ήταν δίπλα μου! Δεν τον έβλεπα γιατί το μνημείο είναι γυάλινο! Ήταν ένα ιδιαίτερο μνήμα με τη μορφή του Falco στο τζάμι καθώς και με τους τίτλους των τραγουδιών του γραμμένους πάνω στην επιτύμβια στήλη. Υπήρχαν και πρόσφατα λουλούδια.

Γύρισα πίσω ομολογώ λίγο κουρασμένη από το περπάτημα και τη ζέστη. Συνάντησα τον άντρα μου και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άλλο ένα τάφο θα ήθελα να δω αλλά τελικά … τον “αφήσαμε”. Και είχαμε κουραστήκαμε λίγο και είχαμε αργήσαμε και ήταν και άγνωστο αν θα τον βρίσκαμε εύκολα. Και ποιος ήταν αυτός; Θυμάστε τον Αντόνιο Σαλιέρι; Η ταινία Amandeus τον είχε παρουσιάσει σαν ανταγωνιστή του Μότσαρτ, που ζούσε στο περιθώριό του. Τι ειρωνεία! Και μετά θάνατον πάλι στο περιθώριο είναι. Ακόμα και εγώ που ήθελα να δω από κοντά τον τάφο του … δεν πρόλαβα να πάω να τον δω.

Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι θα μπορούσαμε να μπούμε και με το αυτοκίνητό μας μέσα στο νεκροταφείο, πληρώνοντας κάποια μικρή είσοδο βέβαια!

Κάτι αξιοσημείωτο σχετικά με το Κεντρικό Κοιμητήριο της Βιέννης είναι ότι αυτό δεν εξελίχθηκε αργά με την πάροδο του χρόνου, όπως γίνεται συνήθως. Η απόφαση ίδρυσης του ήρθε το 1863, όταν κατέστη σαφές ότι λόγω της εκβιομηχάνισης ο πληθυσμός της τότε πρωτεύουσας της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που τα ήδη υπάρχοντα νεκροταφεία θα αποδειχθούν ανεπαρκή. Το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε τη δημιουργία ενός νέου κοιμητηρίου έξω από τα σύνορα της πόλης και μιας τέτοιας γιγαντιαίας διάστασης που θα αρκούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για το 2ο μεγαλύτερο νεκροταφείο στην Ευρώπη, το οποίο φιλοξενεί 330.000 τάφους.

Ύστερα απ’ όλα αυτά δεν ξέρω αν είναι αξιοπερίεργο … ότι διαθέτει και μουσείο κηδειών!

Στην επιστροφή συναντήσαμε λίγο λιγότερη κίνηση. Φτάσαμε στο σπίτι κατά τις 12:30. Τα παιδιά τα βρήκαμε σχεδόν έτοιμα.
Πήραμε το τραμ με κατεύθυνση το Belvedere που είχε σήμερα το πρόγραμμα στη συνέχεια.

Τα παλάτια των Αψβούργων…
Τόσα παλάτια είχε η Βιέννη και τόσες Πινακοθήκες. Επέλεξα να πάμε στο Belvedere, γιατί συνδύαζε και τα δύο. Θα βλέπαμε και ένα παλάτι, αλλά και μια Πινακοθήκη συγχρόνως.

Κατεβήκαμε από το τραμ στο ύψος του Lower Belvedere. Και αυτό είχε μια αξιόλογη συλλογή με έργα Τέχνης ζωγράφων και γλυπτών της Χρυσής εποχής της Βιέννης.…. αλλά επειδή τα παιδιά …. μία και μόνο μία Πινακοθήκη θα άντεχαν να δουν (σύμφωνα με τις δηλώσεις τους πάντα) επέλεξα να δούμε καλύτερα αυτήν του Upper Belvedere, η οποία περιλάμβανε μέσα και το διάσημο «Φιλί» του Κλιμτ.

Προσπεράσαμε το Lower Belvedere και βγήκαμε στους υπέροχους κήπους του...

... οι οποίοι δεν είναι και μικροί. Περπατήσαμε περί τα 800 μ. μέχρι να φτάσουμε ως το Upper Belvedere...

Όσο όμως και να προσπαθώ να εμφυσήσω στα παιδιά μου την αγάπη τους για την Τέχνη (το Καλλιτεχνικό ιδεώδες) τόσο υπερισχύει το αθλητικό ιδεώδες.

Με το που πληρώσαμε το τσιμπημένο εισιτήριο των 16€ το άτομο (ευτυχώς έως 19 χρονών είναι δωρεάν) και μπήκαμε μέσα … άρχισε και ο αγώνας της Εθνικής ομάδας μπάσκετ (με Αντετοκούνμπο βεβαίως) με την Αμερική για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τι σήμαινε αυτό; ότι οι δύο άντρες της οικογένειας αντί να έχουν ακουστικά στα αυτιά με audio quide της Πινακοθήκης, αυτοί είχαν ακουστικά συνδεδεμένα με το κινητό τους που άκουγαν τον αγώνα.

Ενίοτε καθόντουσαν στα καναπεδάκια των διαδρόμων παρακολουθώντας τον αγώνα και όταν τελείωνα εγώ από την κάθε αίθουσα … με ρωτούσαν:
«Έχει τίποτα καλό να πάμε να δούμε ή να συνεχίσουμε»
«Τι εννοείτε “τίποτα καλό”; Όλο Klimt και Schiele έχει» «Δεν ερχόμαστε κάθε μέρα εδώ» «Μήπως να ρίχνατε μια ματιά;»
Και τα δυο ήθελαν να τα κάνουν. Απλά κωλυσιεργούσαν για να δουν και τον αγώνα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, γιατί αν αρχίζαμε το περπάτημα πάλι δεν θα ήταν τόσο εύκολο.

Αποτέλεσμα να αργήσουμε φυσικά να βγούμε έξω και όπως πάντα άλλος ένας αστάθμητος παράγοντας που μας «έφαγε» χρόνο.

Η Πινακοθήκη όπως ήταν αναμενόμενο (στην Αυστρία είμαστε) είχε μια μεγάλη συλλογή έργων των Klimt, Schiele και άλλων Αυστριακών. Ο χώρος που εκτίθενται τα έργα είναι υπέροχος, αφού πρόκειται για παλάτι ...

...και η θέα στους κήπους του από τα παράθυρα των διαφόρων αιθουσών ήταν καταπληκτική...

Πήρα το χρόνο μου με άνεση και θαύμασα τους πίνακες, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το «Φιλί» που από κοντά είναι ανεπανάληπτο και πήρα και άλλο χρόνο περιμένοντας να τελειώσει και ο αγώνας, τόσο που έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες και έπιασα και κουβέντα και με μια φύλακα του μουσείου. Ως και την ιστορία της ζωής της πρόλαβε και μου είπε (μετανάστρια γαρ από τη Ρουμανία).

Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναδεί κάπου Klimt. Η συλλογή του Belvedere πάντως είχε πολλά γνώριμα έργα του …
Πορτραίτα όπως…
Της Johanna Staude ...

Της Amelie Zuckerkandl, μαζί με ένα από τα πολλά Sunflower δίπλα ...

Της Marie Breunig...

Το περίφημο «Αδάμ και Εύα»...

"Η παρθένα"...

Το ανεπανάληπτο όμως «Φιλί» στεκόταν στο μέσο μιας αίθουσας, μόνο του με πλήθος κόσμου γύρω του...

Ο πίνακας έχει σχήμα τετράγωνο, με μέγεθος 180 x 180 εκατοστά. Είναι μια ελαιογραφία σε καμβά ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί και φύλλα χρυσού.
Στο κέντρο του πίνακα, εικονίζεται ένα ζευγάρι που είναι έτοιμο να φιληθεί. Λέγεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Gustav με την αγαπημένη του Emilie. Το φόντο είναι σε σκούρο χρυσό χρώμα, ενώ τα δύο σώματα καλύπτονται από χρυσά ενδύματα, διακοσμημένα με γεωμετρικά σύμβολα. Το ζευγάρι στέκεται πάνω σε ένα βράχο γεμάτο λουλούδια, ενώ λουλούδια υπάρχουν και στα μαλλιά των δύο προσώπων.

Το έργο δημιουργήθηκε το 1907, όταν ο Κλιμτ διένυε τη "Χρυσή Φάση" του.
Πρόκειται για μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από την εκτεταμένη χρήση φύλλων χρυσού, γεωμετρικών μοτίβων και περίπλοκων διακοσμητικών στοιχείων. Το 1903, ο Klimt ταξίδεψε στη Ραβένα, στην Ιταλία, όπου θαύμασε τα βυζαντινά ψηφιδωτά της Βασιλικής San Vitale και εμπνεύστηκε από τις βυζαντινές εικόνες. Είναι αδιαμφισβήτητο το πόσο τα βυζαντινά αυτά ψηφιδωτά επηρέασαν τα μετέπειτα έργα του.

Είδαμε και αρκετό Egon Schiele...

... όπως το πορτραίτο του Herbert Rainer...

Εκτός όμως από τα πορτραίτα ο Schile είναι γνωστός για τα ημίγυμνα του.
Τα ημίγυμνα του αυστριακού ζωγράφου Egon Schiele ήταν ιδιαίτερα προκλητικά σαν θέμα, την εποχή που τα ζωγράφισε. Τόσο προκλητικά, που έγιναν αιτία ακόμα και να φυλακιστεί για αυτά! Συνάντησε τον Gustav Klimt, ο οποίος εκτός από μέντορας του υπήρξε και υποστηρικτής του.
Πέθανε νωρίς μόλις στα 28 του χρόνια και την ίδια χρονιά με τον μέντορά του (1918). Πρόλαβε όμως και άφησε πίσω του μια πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά.
Πολλά από τα έργα του βρίσκονται εδώ στο Belvedere.

"Ο θάνατος και η κόρη" ....

"η Αγκαλιά" ....

Περισσότερο Schiele θα μπορούσαμε να δούμε στο μουσείο του Leopold της Βιέννης.

Εκτός όμως από το βαρύ πυροβολικό της Αυστρίας, γνώρισα και άλλους Αυστριακούς που δεν ήξερα και με εντυπωσίασαν, όπως τους Seligman και Waldmüller, αλλά είδαμε και Γάλλους ιμπρεσιονιστές όπως Claude Monet, Eugène Delacroix, Édouard Manet κ.α.

Είδαμε έως και Edvard Munch…

… πρόκειται για το Νορβηγό ζωγράφο που είναι γνωστός για την «κραυγή» του!

Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι Φραγκίσκος Ιωσήφ με τη Σίσσυ...

Ύστερα από αυτή τη γερή «πολιτιστική δόση» που περιελάμβανε έργα τέχνης και αθλητισμό συγχρόνως… και αφού τελείωσε και ο αγώνας, στον οποίο χάσαμε κιόλας (πάλι), βγήκαμε έξω από το παλάτι.

Μόλις βγήκαμε επικοινωνήσαμε με τους φίλους μας και κανονίσαμε να συναντηθούμε στους κήπους του Schönbrunn που για μας ήταν το επόμενο αξιοθέατο.

Μετά υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ πατέρα και γιου για το πώς θα πάμε στους κήπους. Με άλλο τρόπο έδειχνε το google του ενός και με άλλο η εφαρμογή του άλλου.
Επιλέξαμε να ακολουθήσουμε την εφαρμογή (του πατέρα). Θα παίρναμε το D τραμ για την Karlplatz και μετά κάτι άλλο για το Schönbrunn. Ήρθε το τραμ και μόλις μπήκαμε μέσα…….κάποιος επιβάτης έπαθε μία κρίση και λιποθύμησε!!! Όπως είναι λογικό ακινητοποιήθηκαν τα πάντα. Ο οδηγός σταμάτησε και ειδοποίησε το αυστριακό «ΕΚΑΒ» και όλα τα τραμ στη σειρά που ακολουθούσαν στις ράγες περίμεναν το νοσοκομειακό!!
Εμείς είχαμε ήδη φάει χρόνο με τον αγώνα, μετά φάγαμε και άλλον με τις διαφωνίες τώρα μας προέκυψε και το νοσοκομειακό; Εντάξει δεν είναι Ελλάδα … γρήγορα θα έρθει αλλά ….

Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την άποψη του γιου (και του google). Βγήκαμε από το τραμ και φύγαμε με τα πόδια προς τη Wiedner Gürtel προκειμένου να πάρουμε το τραμ 18 και μετά θα αλλάζαμε για να πάρουμε μια γραμμή του μετρό για το Schönbrunn. Τι ωραία! Ο γιος μου μας πήγε μέχρι το παλάτι. Ούτε που ασχολήθηκα με το πως θα πάμε. Είδατε που μεγάλωσα σωστά το παιδί; Για να το σέρνω μαζί μου από μικρό όπου πήγαινα ... έμαθε γρήγορα το παιδί να κυκλοφορεί και να με ... κυκλοφορεί!!!
Πριν φύγουμε από το ακινητοποιημένο τραμ D … είδαμε και το νοσοκομειακό να έρχεται από μακριά. Δεν έκανε πάνω από 10’.

Με καθυστέρηση μεγάλη φτάσαμε στο σταθμό Schönbrunn. Συναντήσαμε τους φίλους μας στους οποίους διέκρινα λίγο βαριεστημένα πρόσωπα. Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. Εκείνοι είχαν ξαναδεί το Schönbrunn πολλές φορές. Για μας είχαν έρθει μέχρι εδώ και εμείς φτάσαμε με μια ώρα σχεδόν καθυστέρηση;
Με το που μπήκαμε στους κήπους ξεπέρασα γρήγορα το πρόβλημα με τις τύψεις μου. Οι κήποι που αντίκρισα και το παλάτι μου έκοψαν την ανάσα.. Ένα από τα διασημότερα landmarks της Ευρώπης βρισκόταν μπροστά μου.

............. post ............... ........................... .........................................................................................................

 

[Grerena]

Το συγκρότημα του Schönbrunn αποτελούσε τη θερινή κατοικία της αυτοκρατορικής οικογένειας και απαρτίζεται από το Παλάτι, τους αυτοκρατορικούς κήπους, το ζωολογικό κήπο, τη σκεπαστή βεράντα Gloriette, το Μουσείο των Αμαξών και το Λαβύρινθο. Σήμερα το Παλάτι αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO εξαιτίας της μοναδικής αρχιτεκτονικής του, των εκπληκτικών επίπλων εποχής που διαθέτει, τους θαυμαστούς κήπους του καθώς και για τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο που έπαιξε.

Εδώ ήταν το “άντρο” του Οίκου των Αψβούργων!
Αυτή η οικογένεια των Αψβούργων είναι βίος και Πολιτεία!!!
Με αφορμή το ταξίδι είχα διαβάσει πέντε πράγματα προκειμένου να ξεκαθαρίσω λίγο όλα αυτά τα ονόματα των βασιλιάδων, που είχα στο μυαλό μου, που είχαν ζήσει σε αυτά τα μέρη στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Και βλέποντας αυτή τη χλιδή των κήπων ….

Με την ίδρυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας (1867), η οποία περιελάμβανε εδάφη εκτός από τα προφανή και της Κροατίας, Τσεχίας, Ρουμανίας, Πολωνίας κ.α. το θρόνο ανέλαβε ο μακροβιότατος Φραγκίσκος Ιωσήφ ο Α’, που ήταν ήδη αυτοκράτορας της Αυστρίας από το 1848. Ο Ιωσήφ παντρεύτηκε την Ελισάβετ, τη γνωστή μας Σίσσυ, με την οποία έκαναν τρία κορίτσια και έναν γιο-διάδοχο, τον Ροδόλφο. Το 1889 ενώ ο Ροδόλφος ήταν παντρεμένος, ερωτεύτηκε άλλη γυναίκα. Το μαθαίνει ο πατέρας Ιωσήφ και επεμβαίνει για να τους χωρίσει. Τότε ο Ροδόλφος μαζί με την ερωμένη του αυτοκτονούν. Δεν έχει άλλο γιο για διάδοχο του θρόνου η αυτοκρατορία. Η Σίσσυ τότε εγκατέλειψε τον Φραγκίσκο και φεύγει στο εξωτερικό (όπου αργότερα δολοφονείται) και διάδοχος του θρόνου πλέον ορίζεται ο ανηψιός του Φραγκίσκου Ιωσήφ, ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος. Αυτός δολοφονείται στο Σεράγεβο και η δολοφονία του γίνεται αφορμή για τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο. Νέος διάδοχος ορίζεται ο ανηψιός του Φραγκίσκου Φερδινάνδου, ο Κάρολος ο Α’, ο οποίος αναλαμβάνει το θρόνο μετά το θάνατο του Φραγκίσκου Ιωσήφ το 1916 (πέθανε σε ηλικία 86 ετών ύστερα από 68 χρόνια διακυβέρνησης) εν μέσω του πολέμου. Δυο χρόνια μόνο έκατσε στο θρόνο ο νέος αυτοκράτορας, αφού με τη λήξη του Πολέμου η αυτοκρατορία κατέρρευσε σαν αποτέλεσμα της ήττας της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο Παλάτι του Schönbrunn, που βρισκόμασταν, το 1830 γεννήθηκε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο οποίος και κατοίκησε εδώ με την αυτοκράτειρα Σίσσυ από το 1848 μέχρι το 1916.
Οι κήποι του Schonbrunn κάποτε ήταν μόνο για τον Ιωσήφ, τη Σίσσυ και για την οικογένειά τους. Σήμερα είναι ένα θαυμάσιο μέρος για βόλτα, την οποία και θα κάναμε.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα λουλούδια, χωθήκαμε μέσα στους θάμνους και βγάλαμε τις άπειρες αναμνηστικές φωτογραφίες με φόντο κήπους και ανάκτορα. Γενικά περάσαμε πολύ όμορφα και τα παιδιά ειδικά νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν πολύ.

Φάγαμε και παγωτό από πλανόδιο. Βασιλικό παγωτό ήταν, αφού μας κόστισε ένα 20αρικάκι μόνο για τα παιδιά. Τι να κάνουμε; Οι διασημότητες πληρώνονται!

Ανεβήκαμε κατά πως οφείλαμε και μέχρι τη βεράντα του Gloriette...

Πραγματικά η θέα της Βιέννης, όλου του πάρκου, αλλά και του Schönbrunn Palace από εκεί είναι καταπληκτική.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου βόλτας στους κήπους πήραμε το δρόμο της επιστροφής...

Ήρθε η ώρα για το επόμενο της ημέρας.
Σήμερα ήταν Πέμπτη και τα δύο μουσεία της Πλατείας Θηρεσία ήταν σήμερα ανοιχτά έως τις 9:00 το βράδυ! Δεν θα μπορούσα να το αφήσω αυτό ανεκμετάλλευτο. Πρόκειται για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και για το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Είναι δυο πανομοιότυπα μεγαλοπρεπή κτίρια εκατέρωθεν της Πλατείας Θηρεσία.

Τα παιδιά θεώρησαν ότι είχαν κάνει το χρέος τους πηγαίνοντας σε μια Πινακοθήκη σήμερα.
«Τι; πάλι πίνακες; Αφού πήγαμε το πρωί» είπε ο γιος.
«Αντετοκούνμπο είδες παιδί μου, όχι πίνακες»
Αλλά το περίεργο ήταν ότι ούτε στο Φυσικής Ιστορίας θέλανε να πάνε. Ο μεγάλος έχει πάει και δυο φορές στου Λονδίνου, η μικρή πάλι είχε δυνατή παρέα και δεν θα τη χάλαγε για κανένα … δεινόσαυρο!

Έτσι, ο κλήρος έπεφτε στον Caravaggio και την παρέα του!
Ο άνδρας μου αποφάσισε να με ακολουθήσει και τα παιδιά πάλι ... όχι! Θα πήγαιναν στο σπίτι των φίλων μας για πίτσα.
Έτσι στη στάση της Karlplatz χωρίσαμε…

Πήραμε το τραμ, κατεβήκαμε μπροστά στο Burggarten περπατήσαμε λίγο και φτάσαμε έξω από το Kunsthistorisches Museum…

Μου προκύπτει να πηγαίνω νύχτα στα μουσεία, αλλά μου αρέσει κιόλας. Και ο υποφωτισμός, και η ησυχία, και ο λίγος κόσμος προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα.

Το συγκεκριμένο όμως τι να πω; Ήταν πιο ωραίο, πιο μεγαλόπρεπο, πιο αριστοκρατικό, πιο παλάτι από οποιοδήποτε κλασική Πινακοθήκη έχω δει μέχρι τώρα (Το Λούβρο έχω ξαναπεί ότι αποτελεί μια κατηγορία μόνο του).
Είναι ένα υπέροχο κτίριο! Και να μην ήταν μουσείο Τέχνης, να μην φιλοξενούσε συλλογές θα άξιζε να πάει να το επισκεφτεί κάποιος και να το θαυμάσει αρχιτεκτονικά και μόνο.

Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συνέλαβε την ιδέα της ανέγερσης, στην πλατεία που ήταν αφιερωμένη στη Μαρία Θηρεσία, δύο πανομοιότυπων κτιρίων, από τα οποία το ένα θα στέγαζε το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης και το άλλο το μουσείο Φυσικής ιστορίας.

Οι εργασίες ανέγερσης των δύο μουσείων ξεκίνησαν το 1871 και ολοκληρώθηκαν μετά από 20 χρόνια όταν πια ολοκληρώθηκε και ο εσωτερικός διάκοσμος, για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν τα πολυτιμότερα υλικά.
Το μουσείο ιστορίας της Τέχνης εγκαινιάστηκε παρουσία του αυτοκράτορα στις 17 Οκτωβρίου 1891. Στο μουσείο μεταφέρθηκαν ότι έργα και συλλογές διατηρούσαν οι ηγεμόνες του οίκου των Αψβούργων στις διάφορες γωνιές της Αυτοκρατορίας, αιγυπτιακές και ελληνορωμαϊκές αρχαιότητες, πίνακες, νομίσματα και πανοπλίες, για να το στελεχώσουν.
Πολύχρωμα μάρμαρα και νωπογραφίες κοσμούν την είσοδο και την κυρίως σκάλα προδιαθέτοντάς σε για τα έργα τέχνης που εκτίθενται στο μουσείο.

Να υπενθυμίσω ότι αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες ΔΕΝ είναι παλάτι, αλλά μουσείο!
Εγώ πάντως έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Σε βάθρο στο τέλος της επιβλητικής σκάλας υψώνεται το σύμπλεγμα “Η πάλη του Θησέα με τον Κένταυρο” του Αντόνιο Κανόβα. Ο προθάλαμος στην κορυφή της σκάλας είναι διακοσμημένος με προσωπογραφίες σημαντικών καλλιτεχνών και με αλληγορικές σκηνές που απεικονίζουν την Ελληνική Τέχνη, την αρχαία Ρωμαϊκή τέχνη, την Φλωρεντιανή και Βενετσιάνικη αναγέννηση, αλλά και έργα του 19ου αι. Κύριοι εκπρόσωποι αυτών των νωπογραφιών είναι οι αδελφοί Gustav και Ernst Klimt!!

Στον πρώτο όροφο βρίσκονται οι δύο πτέρυγες της Πινακοθήκης, οι οποίες φιλοξενούν η μία τα έργα Φλαμανδικής και Ολλανδικής ζωγραφικής και η δεύτερη έργα Ιταλών και Ισπανών καλλιτεχνών.

Ανάμεσα στις δύο πτέρυγες και στο κέντρο του κτιρίου και κάτω από όλα τα περίτεχνα αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα και τις καμάρες υπήρχε ένα εστιατόριο! Δεν μπορώ να κρύψω το πόσο μου άρεσε.

Ξεκινήσαμε από την δεξιά πτέρυγα, στην οποία θαυμάσαμε Rubens, Rembrandt, Bruegel, Dürer, Van Eyck κ.α.



Είδαμε και Vermeer! Για κάποιο λόγο και ο Vermeer είναι μια από τις αδυναμίες μου. Ίσως γιατί το ρόλο του στον κινηματογράφο τον είχε παίξει ο Colin Firth, που μου αρέσει πολύ! Είδα έναν ακόμα Vermeer από τους λίγους που υπάρχουν στον κόσμο...

Φυσικά είδαμε και Bruegel...



Είναι ίσως η μόνη φορά που συναντώ μουσείο τέχνης που έχει Caravaggio και ο “κράχτης” δεν είναι ο Caravaggio! Εδώ ο “κράχτης” είναι ο Pieter Bruegel (ο πρεσβύτερος) και η “Vavel” του...

Από τις καλύτερες στιγμές μου σε κάθε ταξίδι όταν βρίσκομαι σε μια πινακοθήκη με έργα Τέχνης κλασικών ζωγράφων. Ειδικά τη σημερινή ημέρα όμως που ήταν στην ουσία μια ήσυχη ...νύχτα το απόλαυσα ιδιαίτερα.

Ήταν όλα υπέροχα, αλλά ... που είναι ο Caravaggio; Αναζητήσαμε το χάρτη του μουσείου και είδαμε ότι ο Caravaggio βρίσκεται στην άλλη πτέρυγα. Ας πάμε να τον δούμε μήπως και δεν προλάβουμε και κλείσει το μουσείο. Πάμε και στην αριστερή πτέρυγα. Είδαμε Τιτσιάνο, Βερονέζε, Καναλέτο, Τιντορέτο, Antonello da Messina και άλλους ζωγράφους.



Είδαμε και Giuseppe Arcimboldo, τον πρόδρομο του Σουρεαλισμού με το «Καλοκαίρι» του ...

Είδαμε και Bernardo Bellotto, ο οποίος ως καλεσμένος της Μαρίας Θηρεσία είχε φιλοτεχνήσει τα άπαντα των παλατιών. Είδαμε το Schönbrunn για δεύτερη φορά σήμερα... το οποίο δεν είχε αλλάξει και πολύ από το 1669...

Και φτάνουμε στην αίθουσα που θα ‘πρεπε να έχει Caravaggio αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Έψαξα και στις διπλανές, ώσπου αποφάσισα να ρωτήσω ένα πηγαδάκι από φύλακες (όλες γυναίκες). Που είναι ο Caravaggio;
Απάντηση: «Ξέρετε ετοιμάζουμε μία έκθεση τον Οκτώβριο με θέμα τον Caravaggio»
«Ναι και;»
«Έχει αποσυρθεί για να ετοιμαστεί»
Εννοείτε ότι «He is not here?»
“No madam, I’m sorry”

Έκανα μεταβολή και έφυγα. Αν είναι δυνατόν. Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Δεν λέω θα ερχόμουν ούτως ή άλλως σε αυτό το υπέροχο μουσείο, αλλά ήθελα να το ξέρω ότι δεν είναι εδώ. Ήταν γεμάτη η Βιέννη με αφίσες που διαφημίζει την έκθεση αυτή του Οκτωβρίου, αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα τον είχαν αποσύρει από τώρα. Δεν θα έπρεπε να ενημερώνουν στην είσοδο; Νομίζω ότι βρήκα ένα φάουλ…..
Τώρα εξηγείται γιατί ο «κράχτης» ήταν ο Bruegel….

Αργότερα ο άντρας μου άκουσε το πηγαδάκι των φυλάκων να σχολιάζει ότι κάποιος ήρθε από την Αμερική για να δει Caravaggio. ……

Γάλλους και Άγγλους ... δεν είδαμε πολλούς. Αυτό εξηγείται γιατί οι Αψβούργοι είχαν μεγάλη αντιπαλότητα με αυτές τις χώρες και δεν είχαν ... δώρα από αυτές.

Ανεβήκαμε και στον 2ο όροφο βλέποντας λίγο φευγαλέα μια συλλογή διακοσμητικών αντικειμένων, αλλά περισσότερο για να θαυμάσουμε από το μπαλκόνι του 2ου ορόφου το αίθριο του κτιρίου. Ένας “οφθαλμός” στον 1ο όροφο επέτρεπε το φως να περάσει έως το ισόγειο. Από ψηλά έδειχνε τόσο εντυπωσιακό αυτό το αρχιτεκτονικό τερτίπι.

... το οποίο φεύγοντας σε λίγο το παρατηρήσαμε και όπως φαίνεται και από το ισόγειο...

Φεύγοντας από το μουσείο ένιωθα τόσο ... full of culture…

Με αυτό το κτίριο είχα πια δει σχεδόν όλα τα διάσημα κτίρια που «βλέπουν» στην Ringstrasse. Όλα εκτός από το Κοινοβούλιο. Το πασίγνωστο Αυστριακό Κοινοβούλιο, με την νέο-ελληνική πρόσοψη, που μοιάζει με το Ζάππειο Μέγαρο δεν μπορέσαμε να το δούμε (το πρωί που περάσαμε) αφού ήταν κρυμμένο πίσω από μουσαμάδες λόγω εργασιών συντήρησης.

Βγήκαμε ως συνήθως τελευταίοι από το μουσείο. Βράδυ ήταν πια. Με το που βγήκαμε αντίκρισα στο βάθος το φωταγωγημένο δίδυμο μουσείο στο φόντο του αγάλματος της Μαρίας Θηρεσία που βρίσκεται ανάμεσά μας...

Πήραμε πάλι το τραμ και φτάσαμε στη στάση του Prater. Από εκεί με τα πόδια και χρήση της τελευταίας ολίγης μπαταρίας που μου είχε απομείνει βρήκαμε το σπίτι του φίλου μας ευτυχώς. Μια φορά είχαμε κάνει χθες τη διαδρομή και δεν προσέχαμε κιόλας αφού είχαμε αφεθεί στον ξεναγό-φίλο μας.

Η πίτσα ήταν λίγη για τόσα άτομα. Η πιτσαρία είχε κλείσει τέτοια ώρα. 9:30 για τα δεδομένα της Αυστρίας ήταν αργά. Οπότε η προκομμένη νοικοκυρά επιφορτίστηκε πάλι να κάνει κάτι «πρόχειρο». Κουκιά μας έκανε με μια αραβική σος «όλα τα λεφτά».
Ευτυχώς που στην Ελλάδα όλα είναι ανοιχτά ως αργά, γιατί τα πρόχειρα τα δικά μου είναι αυγά και έτοιμα κοτοσνίτσελ. Μη μου τύχει κάτι τέτοιο γιατί μάλλον θα γίνω ρεζίλι.
Εξελίχθηκε σε υπέροχη βραδιά. Ύστερα από τη βραδιά Τέχνης στο μουσείο, η συνέχεια είχε αραβική σπιτική κουζίνα!

Κατά τις 11:30 είπαμε να φύγουμε. Ήταν πολύ αργά. Τα αυστριακά παιδάκια είχαν σχολείο αύριο. Ο φίλος μας προθυμοποιήθηκε να μας συνοδεύσει ως τη στάση. Έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε το τραμ που έφευγε σε 6’.

Τρέχαμε στο δρόμο. Κάποια στιγμή ενώ είχαμε φτάσει σχεδόν στο σταθμό και βλέπαμε το τραμ μπροστά μας, φρενάραμε απότομα λίγο πριν περάσουμε απέναντι από μια διάβαση. Απέναντί μας στεκόταν ένας άστεγος, ο οποίος βλέποντας μας βιαστικούς και έτοιμους να περάσουμε τη διάβαση με κόκκινο (τζιιιζζζζ…) μας έκανε νόημα να μην το κάνουμε γιατί έχει αστυφύλακες πίσω του!!!
Απίστευτο;::::: Ο άστεγος της Βιέννης μας προστάτεψε από το πρόστιμο! Μα τι κοινωνία είναι αυτή;

Τα προλάβαμε όμως όλα ... οριακά. Προλάβαμε και το επόμενο τραμ. Είχαμε ξανακάνει την ίδια διαδρομή και χθες άλλωστε και τώρα είμαστε πιο ευκίνητοι. Πάντως τέτοια ώρα (12:00 περίπου) δεν συναντήσαμε τίποτα ζωντανό στο δρόμο, όπως και το προηγούμενο βράδυ. Η απόλυτη ησυχία.

Ήμουν πολύ κουρασμένη για να ετοιμάζω μπαγκάζια για την πρωινή μας αναχώρηση. Ήμουν και λίγο στενοχωρημένη που δεν έβαλα άλλη μια μέρα στη Βιέννη εις βάρος κάτι άλλου. Δεν είχα υπολογίσει ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η πόλη.

........................... .............................. post ...........................................

 

[Grerena]

ΛΙΓΗ ΑΥΣΤΡΙΑ ΑΚΟΜΑ…
Πρωινό ξύπνημα για εμένα που ήθελα να ετοιμάσω τα πράγματά μας. Ύστερα από τρία βράδια παραείχαμε απλωθεί. Το πρόγραμμα σήμερα είχε αρκετά χιλιόμετρα αφού θα διασχίζαμε και Σλοβενία και Κροατία προκειμένου να διανυκτερεύσουμε στην Banja Luka της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.
Μπορεί να φεύγαμε μεν από τη Βιέννη, αλλά δεν είχαμε τελειώσει ακόμα με την Αυστρία.
Στο δρόμο θα κάναμε δύο στάσεις, επί Αυστριακού εδάφους και οι δύο. Η μία θα ήταν σε κάποια πλαγιά των Άλπεων προκειμένου να κάνουμε ένα είδος καλοκαιρινού roller coaster και η άλλη θα ήταν στο Graz, για να δούμε το ιστορικό κέντρο του που ανήκει και στη λίστα της Unesco.

Ο καιρός όμως ήταν λίγο περίεργος, φαινόταν ότι θα βρέξει και οι προβλέψεις έλεγαν ότι θα βρέχει όλο το πρωί και ως το μεσημέρι. Οπότε μάλλον θα χάναμε το roller coaster, αφού τα βαγονάκια «κατεβαίνουν το βουνό» μόνο καιρού επιτρέποντος. Κρίμα γιατί το κυνηγάω από την προηγούμενη εκδρομή και δεν τα είχα καταφέρει.

Αλπικά παιχνίδια…
Με αφορμή δυο roller coaster που συναντήσαμε σε δυο προηγούμενα ταξίδια μας σκέφτηκα να εμπλουτίσω το πέρασμά μας από την Αυστρία με κάτι διασκεδαστικό. Ψάχνοντας λοιπόν να βρω roller coaster ή tobogganing ή sommerbahn όπως λέγονται κάποιες παραλλαγές του στην Αυστρία … βρήκα πάρα πολλά. Σε κάποια το βαγόνι “έτρεχε” σε μια μόνο μια ράγα, σε κάποια σε δυο ράγες σαν τρενάκι λούνα παρκ και σε κάποια άλλα το βαγόνι “έτρεχε” μέσα σε ένα λούκι.
Κοντά στη Βιέννη ή έστω πάνω στο δρόμο μας προς Graz … βρήκα τέσσερα τέτοιου τύπου παιχνίδια. Δυσκολεύτηκα να βρω ωράρια, αφού στα site τους δεν έλεγαν με σαφήνεια τις ώρες λειτουργίας τους. Κάποια έλεγαν ότι το Σεπτέμβριο είναι ανοιχτά μόνο Σαββατοκύριακα και άλλα είναι ανοιχτά μόνο όταν είναι κλειστά τα σχολεία.
Μα πότε ανοίγουν τα σχολεία στην Αυστρία; Έψαχνα λοιπόν και εγώ στο internet απάντηση στο «πότε ανοίγουν τα σχολεία στην Αυστρία». Σε ποιον να πω το πρόβλημά μου και να με κατανοήσει;
Τελικά με δυσκολία βρήκα ότι οι ώρες λειτουργίας σε δύο από αυτά μας βόλευαν.

Το ένα από αυτά όμως (το Hexenexpress) ήταν σε κάποια μάλλον πολύ ψηλή κορυφή και ενώ φαινόταν ότι είναι πολύ κοντά στο Graz, για τον δρόμο των επιπλέον 27 χλμ. της παράκαμψης (με βάση το google πάντα) χρειαζόσουν πάνω από μια ώρα συνολικά οδήγησης επιπλέον. Αυτό ήταν απαγορευτικό για μας αφού σήμερα είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε ως τη Βοσνία, που θα διανυκτερεύαμε. Έτσι, δια της αφαιρετικής κατέληξα στο Corona Summerbanh, το οποίο μάλλον ήταν και το πιο “τσιμπημένο” απ’ όλα.
Το sommerbahn Corona coaster ήταν μόνο ένα τέταρτο παράκαμψη από τον άξονα Βιέννη – Graz και ήταν σαν τρενάκι, με δύο ράγες και βαγόνι ενός ατόμου.

Φύγαμε λοιπόν από τη Βιέννη με μουντό καιρό και με μικρή καθυστέρηση…

Μετά από περίπου 80 χλμ. βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και μπήκαμε σε επαρχιακό δρόμο ακολουθώντας ταμπέλες για το χωριό Sankt Corona am Wechsel.

Περάσαμε καναδυό όμορφα χωριουδάκια ...

...και κάναμε και μια στάση σε ένα Super Market για διάφορα. Hohen λεγόταν και είχε τιμές και λογική σαν του lidl...

Μετά από πολύ λίγο φτάσαμε στο σημείο του χάρτη που θα έπρεπε να βρίσκεται το Sommerrodelbahn St. Corona. Δεν βλέπαμε όμως πουθενά ούτε ράγες, ούτε αυτοκίνητο κανένα. Γενικά υπήρχε μια ερημιά.

… όχι ακριβώς. Υπήρχαν μόνο κάτι αγελαδίτσες…

... και θέα ...

«Ωχ! Κλειστά θα είναι.» σκέφτηκα. «Τσάμπα ήρθαμε.». Τουλάχιστον είναι μικρή η παράκαμψη. Πήγα μέχρι το γκισέ για να σιγουρευτώ ...

... και α! τι ωραία! Με το που έφτασα άνοιξε ένα παραθυράκι σαν από μόνο του και το κεφάλι ενός πρόβαλε έξω. «Είστε ανοιχτά;» ρώτησα. «Sure» μου απάντησε!
Περιχαρής γύρισα πίσω και ανακοίνωσα στην ομήγυρη ότι θα κάνουμε τελικά roller coaster. Νομίζω ότι χάρηκα πιο πολύ που σήμερα πήγαινε καλά το πρόγραμμα μου, παρά που θα κάναμε roller. Μέχρι στιγμής στην εκδρομή δεν υπήρχε μέρα που να βγήκε όπως την είχα σχεδιάσει.
Ο καιρός ήταν μια χαρά. Δεν είχε ήλιο αλλά όλα έδειχναν ότι θα προλαβαίναμε τη βροχή.

Η διαδρομή είχε 6€ για τους ενήλικες και 5€ για τη μικρή. Θα κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα και μετά θα αποφασίζαμε αν θα συνεχίζαμε με «εκπτωτικό πακετάκι». Μα ήταν δυνατόν να μη μας αρέσει; να κατεβαίνεις την πλαγιά του βουνού με τρενάκι;

Εδώ να πω ότι οι τρεις επιχειρήσαμε την κατάβαση. Οι δυο γονείς και η μικρή μας. Ο γιος δεν ήθελε Το έβρισκε πολύ βαρετό λέει. Εκείνος ήθελε να πάμε για paragliding Και κατά βάθος ήθελε να μουτρώσει λίγο για την επιλογή του toboganning αντί για το paragliding. Αν είναι δυνατόν! Τελικά είναι δύσκολα τα ταξίδια με παιδιά … σε όποια ηλικία και αν είναι.

Το sommerbahn ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό. Δεν ήταν βέβαια roller coaster, αφού αυτά έχουν και ανάποδα λουπ, στα οποία δεν θα έμπαινα ποτέ. Είχαν όμως ανάποδες στροφές, κατέβαιναν με αρκετή ταχύτητα και είχες την αίσθηση ότι πετάς ανάμεσα από το πράσινο του βουνού.
Κατεβήκαμε την πλαγιά από δυο φορές οι μεγάλοι και τέσσερις φορές η μικρή μας. Την πρώτη φορά κατέβηκα με μια συστολή, αφού μπορούσα και χειριζόμουν εγώ το φρένο. Πάταγα φρένο, όπου ένιωθα ανασφάλεια. Τη δεύτερη φορά όμως … τέρμα τα γκάζια!!
Ήταν πρακτικώς αδύνατον να βγάλουμε φωτογραφίες κατά την ώρα της δράσης! Εγώ κατάφερα μόνο να βγάλω κάποιες φωτογραφίες μετά την κατάβαση και την ώρα της ρυμούλκησης του βαγονιού μου έως την αφετηρία…

Κάπου ανάμεσα στις στροφές και στα δέντρα … πήρε το μάτι μου και το γιο, ο οποίος είχε κατέβει την πλαγιά προσπαθώντας να μας βγάλει καμιά φωτογραφία.



Στην έξοδο υπήρχε αυτόματο μηχάνημα πώλησης φωτογραφιών. Οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί την ώρα της … μεγάλης αδρεναλίνης. Τα κορίτσια της οικογένειας είμαστε χάλια, με μορφασμούς στο πρόσωπο και οι φωτογραφίες δεν βλέπονταν. Ο άντρας μου όμως, που μάλλον το ευχαριστήθηκε πιο πολύ απ’ όλους μας ήταν με το χαμόγελο ως τα αυτιά και έτσι πήρε μια αναμνηστική φωτογραφία.

Κατά τη διάρκεια των καταβάσεών μας και του χαζέματός μας στη γύρω περιοχή ήρθαν άλλα δύο ζευγάρια που έκαναν από μία κατάβαση το καθένα. Θέλω να πω με αυτό ότι … δεν είχε κόσμο. Ίσως γιατί ήταν καθημερινή και πρωί, ίσως γιατί όπου να’ναι θα ερχόταν βροχή; Που είναι ο κόσμος και οι ουρές που διάβασα στο διαδίκτυο; Μάλλον ήρθαμε την κατάλληλη ώρα.
Πιο κατάλληλη δεν γινόταν … για μέρα βροχής. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε, έπεσε η πρώτη ψιχάλα.

Μέχρι να φτάσουμε στο Graz είχε ξεσπάσει ο ουρανός και λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη σταμάτησε και η βροχή. Όλα καλά λοιπόν.

Μάλλον μας το χρώσταγε ο καιρός … από πρόπερσι. Τότε έβρεχε επί 5 ώρες όσο κράτησε και η επίσκεψή μας στις Plitvice…

Graz
To garage που βρήκαμε ήταν στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου gigasport. Τώρα γιατί διαλέξαμε αυτό το πανάκριβο garage και όχι ένα διπλανό υπαίθριο parking με 2,10€ την ώρα; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί τα παίρνω όλα επάνω μου και μου ξεφεύγουν πράγματα… Ίσως γιατί ενδόμυχα πιστεύουμε ότι το υπόγειο garage είναι ασφαλέστερο για το αυτοκίνητο; Μα εδώ είναι Αυστρία. Δεν χρειάζεται. Αποπνέει ασφάλεια παντού.
Τώρα τι να πω για το Graz; Είναι μια πόλη γεμάτο κτίρια που αποτελούν παραδείγματα εξαιρετικής γοτθικής αναγεννησιακής, μπαρόκ και αρτ νουβό αρχιτεκτονικής, ανάμεσα στα οποία στέκονται και βραβευμένα σύγχρονα κτίρια, τα οποία σχεδιάστηκαν προσεκτικά για να προσφέρουν αντίθεση και να συμπληρώσουν τη σύνθεση.

Στο σημείο που παρκάραμε, δίπλα στη γέφυρα Erzerzog-Johann Brucke είναι ένα πολύ κομβικό σημείο, αφού από τη γέφυρα αυτή βλέπεις δύο πολύ χαρακτηριστικά και μοντέρνα κτίρια του Graz, που είναι και ορόσημα συγχρόνως της πόλης.

Το ένα είναι αυτό…

... σε ξαφνιάζει λίγο … αν δεν ξέρεις από πριν ότι είναι κτίριο και βρίσκεται εκεί…
Πρόκειται για το μουσείο σύγχρονης τέχνης. Αυτό το U.F.O. που μόλις προσγειώθηκε και πάρα πολύ μου άρεσε οι ντόπιοι το αποκαλούν … φιλικό άλιεν!

Βέβαια από ψηλά φαίνεται καλύτερα… και δείχνει και λίγο αστείο...

(photo από το internet)

... και το άλλο είναι το γυάλινο νησί Murinsel…

… το οποίο είναι μία φουτουριστική εξέδρα, που έχει τη μορφή γιγαντιαίου κοχυλιού. Βρίσκεται στη μέση του ποταμού Mur και σχεδιάστηκε από Νεοϋορκέζο καλλιτέχνη.

(photo από το Internet)

Καιρό είχα να δω γέφυρα με λουκέτα. Κι όμως είχα ξεχασμένο στη μικρή τσεπούλα του πορτοφολιού μου ένα μικρό λουκετάκι. Κάτι δεν πήγε καλά στο πρόγραμμα του προηγούμενου ταξιδιού (τι πρωτότυπο) και μου περίσσεψε. Έτσι αφήσαμε και στο Graz το στίγμα μας.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης…

Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, την Hauptplatz…

Τι τακτοποιημένη πόλη που είναι το Graz!
Λουλουδιασμένα μπαλκόνια παντού και πεντακάθαρα τα πάντα. Το κάθε τι έχει τη θέση του.
Εδώ είναι ο πεζόδρομος, εδώ τα τραπεζάκια των μαγαζιών, εδώ η διάβαση του τραμ και όλα αυτά μαζί πάνω στο πλακόστρωτο και χωρίς να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, αφού όλοι ήξεραν τι ταιριάζει και που… Μου φάνηκε σαν την τέλεια πόλη. Ακόμα και οι πλανόδιοι μουσικοί στο δρόμο είχαν φωνή επιπέδου Ed Sherran…

Ο μοναδικός χαρακτήρας της παλιάς πόλης αναγνωρίστηκε επίσημα το 1999, όταν η Unesco συμπεριέλαβε το ιστορικό κέντρο του Graz στη λίστα των μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Μια μαρμάρινη πινακίδα στην είσοδο του Δημαρχείου του Graz φροντίζει να θυμίζει ότι η πόλη ανήκει στα μνημεία πολιτιστικές κληρονομιάς της Unesco…

Προχωρήσαμε στην παράπλευρη του Δημαρχείου Herrengasse προκειμένου να βρούμε την είσοδο του Grazer Landhaus. Είναι ένα πανέμορφο αναγεννησιακό κτίριο με μια καταπληκτική εσωτερική αυλή, στην οποία βρίσκεται και η είσοδος του must-must see Landeszeughaus, δηλ. της μεγαλύτερης συλλογής μεσαιωνικών όπλων στον κόσμο.

Η ώρα ήταν μάλλον περασμένη για επίσκεψη σε μουσείο. Εγώ όλα θέλω να τα βλέπω, αλλά το κλίμα μάλλον δεν σήκωνε μουσείο (έστω και όπλων), αλλά χαλαρή βόλτα.

Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στo πανέμορφο δρομάκι Spodgasse…

,,,αλλά και χωθήκαμε και σε πολλά άλλα όμορφα δρομάκια του κέντρου ...

…στρίψαμε ως την πλατεία του ρολογιού Glockenspiel …

…και μέσα από τα στενά με τα πολύχρωμα παλ χρώματος σπίτια επιστρέψαμε πάλι στην Hauptplatz...

Ως και το πρόχειρο φαγητό στο κιόσκι της πλατείας μου φάνηκε τέλειο. Φάγαμε το αγαπημένο μου currywurst με θέα το Δημαρχείο. Ίσως αυτό που έφαγα να ήταν και πιο ωραίο από άλλα αντίστοιχα που έχω φάει στη Γερμανία.

Δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και το παγωτό αλλά και το μαγνητάκι, το οποίο ήταν το πιο ακριβό μαγνητάκι του ταξιδιού.
Πέρασε όμως το “επιτρεπόμενο” δύωρο και έφτασε και η ώρα να φύγουμε. Αν το garage της Μπρατισλάβα κόστισε 7,5€ το αντίστοιχο δύωρο στο Graz πόσο λέτε να κόστισε;
Απάντηση: 13,5€. Αυστρία είναι αυτή! Graz είναι αυτό!

Πέραν του ότι μου άρεσε η πόλη του Graz και πολύ χάρηκα τη βόλτα μου σε αυτή ευχαριστήθηκα που με την επίσκεψή μου αυτή “έκλεισα” με τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Αυστρίας (Βιέννη, Saltzbourg, Graz) που συγχρόνως ανήκουν και στη λίστα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!

Επιστροφή στα Βαλκάνια…
Φύγαμε. Έως εδώ ήταν οι στάσεις για σήμερα. Τώρα έχουμε μόνο χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στο κατάλυμά μας, που ήταν στην Banja Luca. Θα διασχίζαμε τη Σλοβενία, την Κροατία και θα μπαίναμε στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.
Για τα 60 χιλιόμετρα που διασχίσαμε τη Σλοβενία πληρώσαμε τη βινιέτα της των 15€. Για τα 200 χλμ. της Κροατίας πληρώσαμε διόδια δύο φορές ίδιας περίπου αξίας με της Σλοβενίας (48kn+58kn). Οι δρόμοι και στις δύο χώρες άνετοι και γρήγοροι. Όλα καλά μέχρι που στρίψαμε για Βοσνία.
Βρήκαμε ουρά! Ω! Ναι! Βρήκαμε ουρά.
Μα πως είναι δυνατόν μέσα στη νύχτα πόσος κόσμος θέλει να πάει από Κροατία σε Βοσνία και μάλιστα από ένα μικρό συνοριακό πέρασμα σαν και αυτό;

Προετοιμαστήκαμε λοιπόν και εμείς για ώρες αναμονής. Βάλαμε να παρακολουθήσουμε και αγώνες τένις, βγάλαμε και τα snack μας και σαν παλιές καραβάνες … προσαρμοστήκαμε στις νέες συνθήκες!

Αφού περιμέναμε κανένα τέταρτο με εμένα να στέλνω μηνύματα στον οικοδεσπότη και να του λέω κατά το παλιά μου τέχνη κόσκινο «Θα αργήσουμε λίγο γιατί βρήκαμε κίνηση στα σύνορα κ.τ.λ.» ξαφνικά ο μπροστινός μας προσπέρασε τον παραμπροστινό και κάποια φορτηγά και προχώρησε.
«Κάτι θα ξέρει αυτός δεν ακολουθούμε και εμείς;» είπα στον άντρα μου.
Και ακολουθήσαμε. Και προσπεράσαμε όλα τα φορτηγά που είχαν δημιουργήσει μια ουρά ενός χιλιομέτρου και μετά από 3-4 αυτοκίνητα μόνο ουρά φτάσαμε στα σύνορα από τη μεριά της Κροατίας. Ευτυχώς. Έχω πάθει μια φοβία με αυτά τα σύνορα. Περάσαμε “αέρα” και συνεχίσαμε ως τη γέφυρα του ποταμού Σάβα.

Στο χάρτη φαινόταν ο ποταμός σαν σύνορο μεταξύ των δύο χωρών. Η γέφυρα του ποταμού είναι στην ουσία η ουδέτερη ζώνη. Η πόλη Gratiska της Βοσνίας είναι χτισμένη παράχθια από την άλλη μεριά του ποταμού και σε αυτήν βρίσκονταν τα σύνορα από τη μεριά της Βοσνίας. Τι γίνεται εδώ; Περίεργα σύνορα.

Περάσαμε με τη γέφυρα απέναντι. Με το που βγήκαμε στη στεριά στην ουσία είχαμε φτάσει και στην πόλη. Είχαμε πατήσει το πόδι μας στη Βοσνία. Μαζί με μας ακολουθούσαν και τα … συρματοπλέγματα. Το τελωνείο της Βοσνίας ήταν εντελώς μέσα στην πόλη! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Πίσω από τα συρματοπλέγματα βλέπαμε τα μαγαζιά της πόλης σε απόσταση λίγων μέτρων.

Ήταν η μοναδική περίπτωση συνόρων που μας ζήτησαν την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου. Και σε προηγούμενο ταξίδι μας στη Βοσνία ήταν η μοναδική χώρα που μας ζήτησε την πράσινη κάρτα.
Τελικά συνολικά δεν φάγαμε πάνω από μισάωρο καθυστέρηση. Δεν ήταν τα πράγματα τόσο φοβερά όσο φάνηκαν στην αρχή.
Βγήκαμε από την πόλη και συνεχίσαμε προς Banja Luka.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα και ενώ ήμουν απασχολημένη χαζεύοντας το χάρτη και τα μηνύματα προς τον Bora τον ιδιοκτήτη του καταλύματος ακούω τον άντρα μου να μου λέει: «Κοίτα δρόμο οι Βόσνιοι!»
Και σηκώνω τα μάτια και βλέπω μια δρομάρα με δυο λωρίδες από τη μια και δυο από την άλλη, νησίδα στη μέση και ΑΛΕΑ. Εντυπωσιάστηκα.
«Νομίζω ότι θα φτάσουμε γρήγορα και θα έχει και διόδια».
Και ναι. Στο τέλος του δρόμου πληρώσαμε διόδια. Μόλις 2,5bam (δηλ. 1,2€).
Αλλάζουν τα δεδομένα!
Ταξιδιωτικά Επίκαιρα: Η Βοσνία έχει διόδια!

Παρόλα αυτά φτάσαμε Banja Luka και στο κατάλυμα αργούτσικα. Κατά τις 11:30 είμαστε εκεί. Το κατάλυμα ήταν μια μονοκατοικία με εσωτερική αυλή για το αυτοκίνητο.
Είχα μελετήσει για το που θα πηγαίναμε για φαγητό, αλλά λόγω του αργά της ώρας, … πάλι έβαλα σε εφαρμογή το plan B, δηλ. φαγητό στο σπίτι.



Το διαμέρισμα είχε δύο δωμάτια και έτσι οι κουρασμένοι απομονώθηκαν στο ένα για ύπνο και οι υπόλοιποι συνέχισαν με τένις στην τηλεόραση.



......................... .................................. post .................................. ..........................

 

[Thanasis249]

Μπροστά στο συντριβάνι του Λεοπόλδου επί της οδού Graben και σε πολύ κεντρικό σημείο είδαμε σε ένα παράθυρο μια Ελληνική σημαία και ένα σήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, που ο ξεναγός μας, μας το έδειξε μεν, αλλά δεν ήξερε τίποτα σχετικά. Οι Βιεννέζοι συμφορουμίτες (ή και όποιοι άλλοι προαιρούνται) αν ξέρουν κάτι παρακαλώ…ας μας πουν!

View attachment 288489

Είναι ή η Ελληνική πρεσβεία ή το Ελληνικό προξενείο.
Φανταστικό road trip με τέλειες φωτογραφίες και πολλές και χρηστικές πληροφορίες!!
Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας!!

 

[Grerena]

Η Πρωτεύουσα της Σέρβικης Δημοκρατίας
Ξύπνησα σε έδαφος Βοσνίας και Ερζεγοβίνης... και πιο συγκεκριμένα σε έδαφος της Σέρβικης Δημοκρατίας της Βοσνίας, αφού η Βοσνία και Ερζεγοβίνη είναι δυο χώρες ... σε μία.

Η Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας (Republika Srpska) είναι μια από τις δύο πολιτικές οντότητες που αποτελούν το κράτος της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης. Η άλλη οντότητα είναι η Ομοσπονδία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Παρόλο που οι δύο οντότητες αποτελούν ένα ενιαίο κράτος, έχουν ξεχωριστό Σύνταγμα, Κοινοβούλιο και Κυβερνήσεις, σύνορα, αστυνομικές αρχές ακόμα και εξωτερική Πολιτική.
Πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας είναι η Banja Luka και της Ομοσπονδίας, αλλά και του ενιαίου κράτους το Σεράγεβο.
Οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι είναι η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα, ενώ ακολουθούν οι Σέρβοι (Σερβοβόσνιοι) και τέλος οι Κροάτες. Το στοιχείο διαφοροποίησης των εθνοτικών ομάδων είναι η θρησκεία, καθώς δεν υπάρχουν άλλες (γλωσσικές ή φυλετικές) διαφορές!
Το 80% του πληθυσμού της Δημοκρατίας της Σερβίας είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Παρόλα τα χθεσινά πολλά χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει...

...και την άφιξή μας μεσάνυχτα σχεδόν στην Banja Luka, το πρωί που ξύπνησα ένιωθα αρκετά ξεκούραστη. Ήμουν η πρώτη που σηκώθηκα και μάλλον αρκετά ...πρωί.
Μου φαινόταν δύσκολο να μπω σε μια διαδικασία να παρακαλάω τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα μόνη μου στην πόλη και όταν με το καλό θα ξύπναγαν και οι άλλοι και ήθελαν βόλτα και αυτοί το πολύ πολύ να ξαναπήγαινα βόλτα.

Η μέρα ήταν για βροχή, οπότε ντύθηκα αναλόγως και βγήκα βόλτα.
Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά στο ποτάμι που διασχίζει την Banja Luka. Κατευθύνθηκα λοιπόν και εγώ προς το riverside...

Περπάτησα παραποτάμια...

...προσπερνώντας τα διάφορα cafe που βρήκα στο δρόμο μου…

...προσπέρασα τη γέφυρα Gradski Most …

...και φτάνοντας κάτω από αυτή βρέθηκα σε ένα σημείο του ποταμού που είχα καταπληκτική ορατότητα προς το κάστρο της Banja Luka...

Εκεί βρίσκεται και ένα καφέ μέσα σε ένα ποταμόπλοιο, πολύ όμορφο…. ονόματι Vrbas, δηλαδή είχε το όνομα του ποταμού...

Εγώ συνέχισα, πέρασα τη γέφυρα και κατευθύνθηκα προς το κάστρο.

Το Κάστρο είναι ένα μεγάλο, πέτρινο φρούριο που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Vrbas που διαρρέει την πόλης της Banja Luka.

Ένας από τους κύριους ρωμαϊκούς εμπορικούς δρόμους που ξεκινούσε από την Αδριατική, περνούσε μέσα από την πόλη και συνέχιζε προς Κροατία και Σερβία ήταν στόχος πολλών κατακτητών. Για να προστατευτεί αυτός ο δρόμος οι Ρωμαίοι έχτισαν πολλά οχυρά κατά μήκος του, με μεγαλύτερο το φρούριο Castel Bagna Luka του Vrbas ποταμού. Από το φρούριο πήρε το όνομα της και η πόλη! Το φρούριο πέρασε διαδοχικά στους Ούγγρους, στους Οθωμανούς και τέλος στην Αυστροουγγαρία αναβαθμιζόμενο συνεχώς έως ότου έχασε τον στρατιωτικό του σκοπό.

Η είσοδος του κάστρου ήταν από τη μεριά της πλατείας Θεόδωρου Κολοκοτρώνη!
Το έβλεπα στο χάρτη και δεν το πίστευα!!! Περίεργο; Κι όμως.
Δείτε ...

Ο δικός μας ήρωας της δικής μας ελληνικής επανάστασης μνημονεύονταν σε μια πλατεία της Banja Luka. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας....

Πρόσεξα ότι μέσω μιας πύλης στο κάστρο υπήρχε και είσοδος για αυτοκίνητα. Αφού πέρασα κάτω από μια πύλη και προσπέρασα δυο-τρεις μεσαιωνικούς τοίχους έφτασα στην είσοδο ενός καφέ-εστιατορίου που στεγάζεται μέσα στο κάστρο.

Μπήκα μέσα με σκοπό να πιω ένα καφεδάκι. Ήταν ένα μεσαιωνικό εστιατόριο πάρα πολύ ωραία διακοσμημένο, το οποίο επίσης είχε και καταπληκτική θέα προς το ποτάμι και το ποταμόπλοιο της απέναντι όχθης που βρισκόμουν νωρίτερα.

Μου άρεσε πολύ το σκηνικό και το μαγαζί που δεν ήθελα να το απολαύσω μόνη μου. Θα πάω να φέρω εδώ και τους υπόλοιπους. Έτσι έκανα μεταβολή και έφυγα.

Δεν προχώρησα προς το κέντρο της πόλης, αφού θα το έκανα πίστευα με τους άλλους και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Επέστρεψα όμως από άλλο δρόμο και όχι από το ποτάμι προκειμένου να δω λίγο και τους ρυθμούς της πόλης. Συνάντησα μια μικρή αγορά. Όλα τα μαγαζιά ήταν το πολύ δυόροφα, κολλητά το ένα με το άλλο και με πολλούς υπαίθριους πάγκους με πραμάτειες. Μπήκα σε ένα μαγαζί και αγόρασα μια τσάντα που μου φάνηκε φθηνή και σε ένα φαρμακείο. Ψώνισα αλλά με μεγάλο ζόρι αφού από Αγγλικά δεν… Εντύπωση μου έκανε ότι ούτε η φαρμακοποιός δεν ήξερε λέξη. Απευθύνθηκε σε κάποιον πελάτη που ήξερε Αγγλικά για να συνεννοηθούμε. Κάρτες όμως είχαν ευτυχώς. Μόνο ο φούρνος δεν είχε κάρτες και αφού και εγώ δεν είχα μάρκα γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα σπίτι για να τσιμπήσω και κάτι.

Γύρισα σπίτι και τους ξεσήκωσα.
"Πάμε να δούμε την πόλη. Έχει ένα ποτάμι και ένα πολύ ωραίο κάστρο. Πάμε στο κάστρο για καφέ".
Ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε, πληρώσαμε και φύγαμε. Η πρωινή μου ιχνηλασία μας οδήγησε μέσα στο κάστρο με το αυτοκίνητο. Παρκάραμε άνετα έξω από την πόρτα του μεσαιωνικού καφέ-εστιατορίου που είχα πάει και νωρίτερα. Καθίσαμε μέσα απ’ όπου είχαμε καταπληκτική θέα.

Παραγγείλαμε καφέδες, χυμούς και δυο λίγο ασυνήθιστα γλυκά. Μας «γυάλισαν» από τον κατάλογο τα...

Το πρώτο άρεσε πολύ στα παιδιά και το δεύτερο πάρα ... πάρα πολύ στους μεγάλους. Ήταν ένα κέικ από παπαρονόσπορο και η σος βανίλιας, με την οποία ήταν περιχυμένο ήταν ...ζεστή! Ήταν κάτι το εξαιρετικό! Ίσως το πιο νόστιμο μη σοκολατένιο γλυκό που έχω φάει ποτέ (είμαι σοκολατού τι να κάνουμε

Το εστιατόριο kazamat που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο προμαχώνες του κάστρου, η ιστορία λέει ότι κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων ότι ήταν μια φυλακή και οι τοίχοι του προέρχονται ατόφιοι από εκείνες τις εποχές.

Μετά τον καφέ μας θέλαμε να συνεχίσουμε το tour στην πόλη. Ο καιρός όμως ήταν έτοιμος να “ανοίξει” και δεν ρισκάραμε να απομακρυνθούμε από το αυτοκίνητο. Το πήραμε λοιπόν πιστεύοντας ότι όποτε χρειαζόταν θα παρκάραμε εύκολα.
Αμ δε!
Στο Φερχάτ τζαμί του μεγάλου αρχιτέκτονα Σινάν που θα ήταν η δεύτερη στάση μας δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε. Το γυροφέραμε δυο φορές, κοντοσταθήκαμε και λίγο μήπως βρούμε σε κάποιο ασφαλές μέρος να παρκάρουμε αλλά δεν ...

Μόνο απ’ έξω το είδαμε...
Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια του τζαμιού και πήραμε τη λεωφόρο Kralja Petra I Karadordevića προκειμένου να πλησιάσουμε την κεντρική πλατεία της πόλης.

Τη γυροφέραμε και αυτή άλλες δυο τρεις φορές ώσπου βρήκαμε ένα υπαίθριο (και κατάμεστο) parking κάνοντας μεγάλο αγώνα για να συνεννοηθούμε με τον φύλακα – παρκαδόρο. Αυτός δεν ήξερε Αγγλικά και εμείς δεν είχαμε βοσνιακά μάρκα (που να κάναμε, αφού δεν είχαμε συναντήσει πουθενά ανταλλακτήριο Μέσα στην ασυνεννοησία που μας "έδερνε" ο παρκαδόρος προσπαθούσε να μας πει ότι το παρκάρισμα κόστιζε 3€! Προφανώς και δεν κόστιζε τόσο. Εδώ είναι Βοσνία! Τελικά τα βρήκαμε στο 1€. Βιαζόμασταν κιόλας αφού προλαβαίναμε δεν προλαβαίναμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα, αφού ο ουρανός ήταν πολύ "φορτωμένος".

Διασχίσαμε το πάρκο Bana Milosavljevića, που βρίσκεται πάνω στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού του Χριστού Σωτήρος. Ο ναός του Χριστού Σωτήρος είναι ο πρώτος ορθόδοξος ναός που χτίστηκε στη Banja Luka και αποτελεί μια ορόσημη αρχιτεκτονική εικόνα της πόλης.

Εκατέρωθεν του Καθεδρικού βρίσκονται...
το Banski Dvor ...

...που χτίστηκε το 1931 προκειμένου να γίνει το παλάτι του τοπικού Κυβερνήτη. Αργότερα αποτέλεσε κατοικία του Προέδρου της Σερβικής Δημοκρατίας και σήμερα αποτελεί το Κέντρο Τεχνών.

...και το Grad Banja Luka…

… που είναι το Δημαρχείο της Banja Luka...

Η οδός Veselina Masleše αποτελεί τον κεντρικότερο εμπορικό πεζόδρομο της πόλης.
Σήμερα ήταν Σάββατο και ο δρόμος είχε κίνηση αρκετή.

Χωθήκαμε μέσα στα στενά δεξιά και αριστερά του πεζόδρομου, τα οποία στενά είχαν την τάση να μοιάζουν με τα λαβυρινθώδη (και ενίοτε) σκεπαστά στενά των μουσουλμανικών αγορών, όταν πια εκεί μας έπιασε και η δυνατή μπόρα που από το πρωί περιμέναμε. Εκεί και περιμέναμε λίγο να κοπάσει.

Ευτυχώς ήταν μπόρα όπως Ελλάδα. Λίγο κράτησε. Φασκιωθήκαμε με πατουσάκια αδιάβροχα, ανοίξαμε και ομπρέλες (οργανωμένοι αυτή τη φορά, δεν την ξαναπαθαίνουμε) και φτάσαμε στο αυτοκίνητο.
Να γιατί από το πρωί «κουβαλούσαμε» μαζί μας το αυτοκίνητο. Ήρθε πια η ώρα να φύγουμε. Ότι είδαμε από Banja Luka είδαμε. Εγώ ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένη από την πρωινή παραποτάμια βόλτα, το πρωινό στο κάστρο και την έστω και μικρή αυτή βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Φεύγοντας είδαμε και μια ... μπλε εκκλησία. Είναι η Ουκρανική Καθολική Εκκλησία του Χριστού (γιατί υπάρχει και μειοψηφία Ουκρανών στη Banja Luka!) Πολύ το χάρηκα που είδα μια “μπλε” εκκλησία σε αυτό το ταξίδι, αφού είχα λίγο μια μικρή “σκασίλα” το ότι στην Μπρατισλάβα ξέχασα να πάμε να δούμε την μπλε εκκλησία της. Δεν είδα την μπλε εκκλησία της Μπρατισλάβα, αλλά είδα της Banja Luka.

Όταν πια βγήκαμε από την πόλη η βροχή σταμάτησε. Είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε έως το Σεράγεβο και μάλιστα σε δρόμο αμφιβόλου ποιότητας. Οι πρώτες ενδείξεις της ποιότητας του δρόμου δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικές ...

...και ενώ από τη μια είχα επισημάνει κάποια σημεία στο χάρτη που ίσως άξιζαν στάση από την άλλη ήθελα να κάνουμε τα χιλιόμετρα όσο γίνεται πιο γρήγορα και χωρίς πολλές στάσεις.

Σε πολύ λίγα χιλιόμετρα έξω από την Banja Luka και διασχίζοντας ένα φαράγγι σε ένα σημείο του οποίου ο ποταμός είναι ιδιαίτερα ορμητικός κάναμε μια στάση για να τον δούμε από κοντά.

Πρόκειται για ένα σημείο του ποταμού που υπάρχουν κερκίδες για θεατές που παρακολουθούν αγώνες κανόε και μάλιστα βράδυ αν κρίνω και από τους προβολείς που υπήρχαν στημένοι. Είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο σημείο του ποταμού.

Πεπεισμένοι ότι είμαστε σε λάθος δρόμο για το Σεράγεβο, τόσο στενός και κακοφτιαγμένος που ήταν γυρίσαμε κάποια μέτρα πίσω για να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Και ο άλλος όμως αποδείχθηκε χάλια και αυτός. Πραγματικά δεν ξέραμε ποιον δρόμο να πάρουμε. Τα σημάδια ήταν συγκεχυμένα για το ποιος είναι ο κεντρικός δρόμος που συνδέει τη μια πρωτεύουσα της χώρας με την άλλη. Τα φορτηγά πήγαιναν και από τους δυο δρόμους και τα δυο gps διαφωνούσαν. Τελικά πήραμε τον … έναν από τους δύο.

Κι άλλη στάση κάναμε πολύ σύντομα. Είχα επισημάνει ένα παραποτάμιο εστιατόριο που ήταν συγχρόνως και κέντρο καγιάκ. Το Rafting Centar Canjon, συχνά αναφέρεται και σαν must σημείο επίσκεψης για κάποιον που έρχεται στη Banja Luka. Εμείς είπαμε να σταματήσουμε γιατί βρίσκεται σε ένα πολύ ωραίο σημείο του ποταμού και … κάπου θα έπρεπε να φάμε μεσημεριανό σήμερα.

Ήταν πάρα πολύ ωραίο μέρος. Βρήκαμε και internet για τα αγόρια που ήθελαν να δουν αγώνα και φάγαμε. Δύο cevapi, ένα Karagiorgevic και ένα σολομό. Ο λάτρης των ψαριών της οικογένειας ήθελε ψάρι αλλά το σωστό πιάτο (αν κρίνω από τη μεριδάρα του διπλανού τραπεζιού) ήταν η πέστροφα.

Είχε και παραλιούλα για μπάνιο...

Φάγαμε ωραία με θέα το ποτάμι αλλά και τους αθλητές του κανό που κάθε τρεις και λίγο αποβιβάζονταν στη διπλανή από μας προβλήτα. Είχαμε και θεάματα... μετά φαγητού...



Τέλος με τις στάσεις. Από εδώ και πέρα είχαμε 180 km (που σήμαινε ένα τρίωρο!) να κάνουμε έως το Σεράγεβο, που με λίγη καλή τύχη θα μπορούσαμε να το προλάβουμε να το δούμε και λίγο μέρα.

Ας είναι καλά το travelstories...
Μια μικρή περιπέτεια ζήσαμε σήμερα. Ήταν τόσο έντονη όσο χρειαζόταν για να σβήσει τη μονοτονία της διαδρομής, αλλά και αρκετά ήπια ώστε να μη μας χαλάσει τη διάθεση.

Είχαμε να κάνουμε μια αρκετά μεγάλης διαδρομή, της οποίας ο κακός δρόμος και οι στροφές την έκαναν να φαντάζει ακόμη μεγαλύτερη. Σε κάποια διασταύρωση που το google διαφώνησε με το Gps και αποφασίσαμε να πάρουμε τη γνώμη του κοινού… Ρωτήσαμε σε ένα καφενείο από θα πάμε για Σεράγεβο;
Μετά από κανένα χιλιόμετρο από την υπόδειξη και αμέσως μετά από μια στροφή βρέθηκαν δύο Βόσνιοι αστυφύλακες μπροστά μας με ένα μηχάνημα στα χέρια τους, που υποτίθεται ότι μετρούσε την ταχύτητά μας.

Stop μας είπαν και “Speed, speed” μας φώναζαν.
“Speed” ήταν και η μόνη λέξη που ήξεραν στα Αγγλικά. Από εκεί και πέρα η όλη «συζήτηση» έγινε με νοήματα.
Τι “speed” λένε αυτοί; Αφού δεν τρέχαμε. Σε τέτοιο δρόμο πώς να τρέξεις και αφού ψαχνόμασταν και για το δρόμο, τι λένε αυτοί;
Και ξαφνικά μου έρχεται η “φλασιά”. Κάτι παρόμοιο που είχα διαβάσει στο travelstories. Θυμήθηκα μια φίλη συμφορουμίτισσα, που είχε ζήσει κάτι παρόμοιο νύχτα στους δρόμους της Βοσνίας και το είχε αναφέρει σε μια ιστορία της.
Γυρνάω και λέω στον άντρα μου: «Το ‘χω διαβάσει. Μίζα θέλουνε. Μη βγεις έξω, μη δώσεις χαρτιά, να συνεχίζουμε να αρνιόμαστε ότι τρέχαμε (αφού δεν τρέχαμε άλλωστε) και να λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε».
Και με ύφος ξεψάρωτο κουνάγαμε το δάχτυλο και οι δυο μας και λέγοντας “no speed”!!!
Όταν μας ζήτησαν να βγούμε έξω, με νοήματα φυσικά, εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε και ακούνητοι στη θέση μας και λέγαμε την καραμέλα “In English please”.

Αφού κατάλαβαν ότι δεν έχει ψωμί από το θέμα “speed” αποφάσισαν να αλλάξουν τροπάρι. Οκ. λένε “no speed” but “Kid no … something (κάτι στα σέρβικα)”, αλλά από τις κινήσεις καταλάβαμε ότι εννοούσε ότι η μικρή μας δεν φορούσε ζώνη. Γυρνάω πίσω κοιτάω τη μικρή και … την είχε πάρει ο ύπνος και είχε ξεζωθεί γιατί την ενοχλούσε η ζώνη.
Έγινα έξαλλη, όχι με τη κόρη μου (με αυτήν θα τα κανονίσω αργότερα), αλλά με τον μπάτσο, που τόσο καταφανώς έψαχνε λόγο για να μας γράψει. Τότε άρχισα και εγώ στα Ελληνικά (καμιά πλέον προσπάθεια στα Αγγλικά) να λέω τα δικά μου. «Τώρα όχι speed ε; τώρα σε ενοχλεί η ζώνη; και τι άλλο θα βρεις μετά; Μόλις ξεκινήσαμε από τη γωνία. Είχαμε σταματήσει και ψάχναμε τους δρόμους και θα μου πεις γιατί δεν πρόλαβα να βάλω ζώνη;»

Εγώ έλεγα τα δικά μου και ο άντρας μου τα δικά του... όπως το περίφημο: «We are Greeks. We are friends»!!!
Δεν ξέρω αν είμαστε φίλοι, ούτε ήξερα τι εθνότητας ήταν αυτοί που «συνομιλούσαμε», αλλά η αλήθεια είναι ότι το χρησιμοποιούμε συχνά αυτό το ρητό όταν μας σταματάνε και συνήθως «πιάνει»
Τότε ο νεαρότερος αστυνομικός μου έκανε νόημα να βγω έξω (ωχ! Σκέφτηκα, τη βάψαμε), αλλά ο μεγάλος, που στεκόταν πίσω του μας έκανε νόημα να …φύγουμε. (ουφ!)

Αυτό ήταν. Φύγαμε. Έσπασε η μονοτονία του δρόμου και για το επόμενο μισάωρο είχαμε να σχολιάσουμε πολλά, για τους μπάτσους, για τη χώρα και το επίπεδό της, για το αν μας σταμάτησαν σε Βοσνιακό ή Σέρβικο έδαφος και φυσικά για το travelstories και την αγαπητή συμφορουμίτισσα, που εκείνη τη στιγμή δεν θυμόμουν ποια ήταν αλλά αργότερα αναζητώντας τη ανακάλυψα ότι ήταν η @mariaj.
Σε ευχαριστώ λοιπόν mariaj που με βοήθησες αν μη τι άλλο εκείνη τη στιγμή να μην ψαρώσω και να υποστηρίξω με αυτοπεποίθηση το δίκιο μου (δεδομένου ότι δεν είχαμε κάνει και καμιά παρανομία), με αποτέλεσμα να μη χαλάσει η διάθεσή μου και πιθανότατα και η εκδρομή μου.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι σε κάποια πράγματα οι συμβουλές ή μάλλον οι ιστορίες ολόκληρες «λένε» πράγματα που κανένας έντυπος ή ηλεκτρονικός οδηγός δεν μπορεί να πει.

Έτσι για την ιστορία .... αργότερα προσπάθησα να καταλάβω σε ποια ... χώρα μας σταμάτησαν με βάση το χάρτη...

… και κατέληξα ότι δεν είμαι σίγουρη. Ήταν κάπου στο μέσο της διαδρομής Banja Luka – Travnik και λίγο μετά το Kneževo, δηλ. κάπου κοντά στα σύνορα... της Σέρβικης Δημοκρατίας και της Ομοσπονδίας της Βοσνίας.

Η διαδρομή συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο… με έναν φιδίσιο δρόμο μέσα σε ένα καταπράσινο με οργιώδη βλάστηση περιβάλλον. Ενίοτε συναντούσαμε βροχούλα, μικρές ομίχλες και είδαμε και δυο τρεις φορές και ουράνιο τόξο.



Αξιοπρόσεκτο είναι τα πολύ συχνά νεκροταφεία που συναντήσαμε στο δρόμο. Κάθε χωριό είχε τα δικά του πολλά σημεία ταφής. Σαν να είχε η κάθε οικογένεια το δικό της, δίπλα στο σπίτι της.

Καμιά 30αριά km πριν το Σεράγεβο συναντήσαμε για δεύτερη φορά διόδια στη Βοσνία που συνεπάγεται μια ευθεία – ανάσα δρόμος έως την πρωτεύουσα.

Μπήκαμε στην πόλη μέρα, αλλά μέχρι να παρκάρουμε είχε πια νυχτώσει. Αυτό σημαίνει ότι ήταν 7:15 το απόγευμα.

......................... post ....... .............................................

 

[Grerena]

Σεράγεβο
Οι γνώσεις μου για το Σεράγεβο μέχρι πριν να το επισκεφτώ περιορίζονταν στα δύο βίαια γεγονότα του 20ου αι. που στιγμάτισαν την πόλη.
Ήξερα ότι στην πρόσφατη ιστορία του (μέσα στη δεκαετία του ’90) περικυκλώθηκε από το γιουκοσλαβικό εθνικό στρατό και στη συνέχεια από το σερβοβοσνιακό και σχεδόν καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς που κράτησαν 3 ολόκληρα χρόνια. Ήξερα και για τη δολοφονία του αυστριακού αρχιδούκα, που πραγματοποιήθηκε εδώ και η οποία πυροδότησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν ξέρω τι περίμενα να δω έχοντας αυτά στο μυαλό μου, αλλά μάλλον ξαφνιάστηκα όταν μπαίνοντας στην πόλη μέσω της λεωφόρου Zmaja od Bosne είδα κτίρια σύγχρονα (έως και ουρανοξύστες), πολύχρωμες πινακίδες με αμέτρητες λυχνίες led, φιρμάτα εμπορικά μαγαζιά και κίνηση. Αν μη τι άλλο … όλα αυτά δεν ταίριαζαν με την εικόνα που είχα λανθασμένα σχηματίσει στο μυαλό μου για το τι θα συναντήσω σε αυτήν την πόλη.

Στόχος μας ήταν η περιοχή Baščaršija, που είναι και η “καρδιά” του παλιού Σαράγιεβο. Προς τα εκεί λοιπόν κατευθυνθήκαμε προχωρώντας παράλληλα με το ποτάμι Miljacka, που διασχίζει το Σεράγεβο.

Οι πρώτες εικόνες φανέρωναν τα οθωμανικά αλλά και αυστροουγγρικά κατάλοιπα, τα οποία μπερδεύονταν με το σύγχρονο και ευρωπαϊκό κομμάτι. Η διαδρομή είναι γεμάτο με εκκλησίες ορθόδοξες και καθολικές, τζαμιά και μια …συναγωγή, θυμίζοντάς μας πως το Σεράγεβο ήταν και είναι μια πόλη πολυεθνική και πολυπολιτισμική.

Η Ακαδημία των τεχνών ... στην απέναντι πλευρά του Miljacka...

Κάπου κοντά στο ύψος του Δημαρχείου επιχειρήσαμε να παρκάρουμε σε ένα υπόγειο garage. Όπως αποδείχθηκε ήταν και το μοναδικό του κέντρου και ήταν και γεμάτο. Έτσι, το υπαίθριο parking (πίσω από το Δημαρχείο) ήταν μονόδρομος για μας. Ευτυχώς είχε φύλακα, ο οποίος έλπιζα να είναι πιο ευσυνείδητος από τους αστυνομικούς που συναντήσαμε νωρίτερα. Ένα άγχος με το παρκάρισμα στα Βαλκάνια πάντα το έχω. Δεν φταίω εγώ που σκέπτομαι αρνητικά. Οι Βόσνιοι αστυνομικοί μου έδωσαν το δικαίωμα.

Το πρώτο πράγμα που βρήκαμε στο δρόμο μας ήταν το Δημαρχείο της πόλης...

Η νεο-μαυριτανική ριγέ πρόσοψη (με κόκκινο και κίτρινο τουβλάκι) κάνει το τριγωνικό Δημαρχείο (του 1896) το πιο όμορφο κτίριο της Αυστρο-Ουγγαρίας στο Σεράγεβο.

Το κτίριο, το οποίο στέγαζε και την εθνική βιβλιοθήκη, καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας.

Η αναστήλωση του, που έγινε στα πρότυπα του παλιού κτιρίου πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μπήκαμε μέσα στην παλιά πόλη.
Ποια ήταν η πρώτη μου εντύπωση; Είναι μια πόλη δαιδαλώδης και πολύ … ζωηρή.
Με μια δεύτερη ματιά μου φάνηκε…. πάλι δαιδαλώδης και πολύ ζωηρή!

Περπατήσαμε στην κεντρική Bravadziluk και χωθήκαμε και μέσα στα στενά της. Δέχτηκα βομβαρδισμό εικόνων. Μου φάνηκαν όλα τόσο ζωντανά και τόσο έντονα! Η ματιά μου δεν ήξερε που να πρωτοσταματήσει. Λογιών λογιών μαγαζιά υπήρχαν. Σε ένα λαβύρινθο από πλακόστρωτα δρομάκια είδα μικρά μαγαζάκια, καφενεία, μικρά εμπορικά, παζάρια, «ναργιλάδικα» και κεμπαπτζίδικα. Όταν εισχωρήσαμε βαθιά μέσα στις σκεπαστές στοές είδαμε και μοντέρνα cafes, μπαράκια ακόμα και pubs. Και από κόσμο; Πολύ κίνηση με ότι μπορείς να φανταστεί κανείς. Τουρίστες, ζευγάρια δυτικά, ζευγάρια μουσουλμανικά (μη με ρωτήσετε από πού το κατάλαβα), αντροπαρέες, είδα και κοριτσοπαρέες μουσουλμάνες, αλλά και μικτές παρέες. Είδαμε και μια με … μπούρκα!

Ανάμεσα σε όλα αυτά … είδαμε και πολλά τζαμιά, αφού το μουσουλμανικό στοιχείο κυριαρχεί!

Αυτή η αντίφαση νομίζω ότι κάνει την πόλη τόσο γοητευτική. Από τη μια είναι το κυρίαρχο μουσουλμανικό στοιχείο και από την άλλη η έλλειψη της “αυστηρότητας” που το συνοδεύει.

Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται η συνύπαρξη των τζαμιών με τους … πορτοφολάδες…

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πλατεία της Bascarsija, η οποία είναι επίσης γνωστή και ως πλατεία Pigeon, λόγω των πολλών περιστεριών που συχνάζουν, που όμως τώρα …. έλειπαν! Στο κέντρο αυτής της πλατείας βρίσκεται η κρήνη Sebilj, η οποία είναι μια οθωμανική ξύλινη βρύση (sebil) που χτίστηκε από έναν πασά το 1753 και αποτελεί σημείο αναφοράς για τις συναντήσεις των ντόπιων.

Εδώ ήταν το κατάλληλο σημείο να καθίσουμε για ένα … τσάι.
Δεδομένου ότι καθίσαμε σε «πρώτο τραπέζι» με θέα την εντυπωσιακή και όμορφα φωταγωγημένη βρύση είχαμε την ευκαιρία να πετύχουμε και λήψη χωρίς πολύ κόσμο γύρω της.

Φάγαμε το σιροπιαστό μας, ήπιαμε και τo τσαγάκι μας…

…κάναμε και συνάλλαγμα από το διπλανό ανταλλακτήριο (καιρός ήταν)…

…και ήρθε η ώρα για … ψώνια.
Εμένα δεν μου αρέσουν τα ψώνια όταν είμαι σε ταξίδι. Εκτός αν «πρέπει» Στη Βοσνία είχα ξαναβρεθεί πριν τρία χρόνια και συγκεκριμένα στο Μόσταρ και εκεί είχα γνωρίσει την πραμάτεια των εμπορικών τουριστικών μαγαζιών και επειδή ήταν και πάμφθηνα είχα μετανοιώσει που δεν είχα ψωνίσει όσο έπρεπε! Έτσι τώρα είχα έρθει αποφασισμένη να πάρω το κατιτίς μου.

Ήταν όμως λίγο αργά και πολλά εμπορικά μαγαζιά είχαν ήδη κλείσει.
Το δρομάκι που είχε μαζεμένη την αγορά των χάλκινων σουβενίρ είχε ήδη κατεβάσει ρολά...

Ο γιος περίμενε ότι όπως και στο Μόσταρ θα βρίσκαμε και ενθύμια πολέμου όπως μάσκες, κράνη, μαχαίρια κ.τ.λ. αλλά εδώ δεν βρήκαμε τέτοιου είδους μαγαζιά ή μπορεί και αυτού του είδους τα μαγαζιά να είχαν κλείσει.
Είχε όμως το σημαντικότερο, πάρα πολύ ωραία χειροποίητα και κοσμήματα, τα οποία και τίμησα δεόντως.

Εκεί που χαζολογούσαμε μέσα στην αγορά συναντήσαμε και μια παρέα Ελλήνων. Ήταν μια αντροπαρέα 6 ατόμων, που ταξίδευαν με 6 μηχανές. Θα έφταναν μέχρι το Βελιγράδι και μετά επιστροφή. Χαιρετηθήκαμε σαν να γνωριζόμασταν από παλιά και είπαμε και δυο κουβέντες για τους δρόμους που συναντήσαμε αυτοί «ανεβαίνοντας» και εμείς «κατεβαίνοντας».

Πήραμε το απαραίτητο παγωτό στο χέρι, ψωνίσαμε και τα μαγνητάκια μας (στα οποία κυριαρχούσαν ο Στρατάρχης Τίτο και η βρύση Sebilj), τσιμπήσαμε και στο όρθιο και λίγα burek (με κιμά και με σπανάκι), τα οποία ήταν ωραιότατα.

Σε ότι αλισβερίσι είχαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας μας συναντήσαμε ανθρώπους που μιλούσαν όσα αγγλικά χρειάζονται για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε. Εδώ οι κάτοικοι έχουν εξοικειωθεί με τον τουρισμό. Σαν να ήρθαμε σε άλλη χώρα. Καμία σχέση με την υπόλοιπη Βοσνία που συναντήσαμε μέχρι τώρα (από χθες που μπήκαμε στη χώρα). Στη Banja Luka τα νοήματα είχαν δουλέψει σύννεφο... Εδώ έχει τουρισμό και .... πορτοφολάδες. Μας το θυμίζουν και οι πινακίδες σε κάθε γωνιά.

Να τη πάλι...

Στη συνέχεια βγήκαμε από την αγορά προκειμένου να πάμε στο ποτάμι και τη Λατινική γέφυρα...

Στη βόρεια πλευρά της γέφυρας αυτής έλαβε χώρα το ιστορικό γεγονός, που προανέφερα και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ιστορία.

Μια πινακίδα πάνω στη γέφυρα Principov most (όπως λέγεται και αλλιώς) υπάρχει για να το θυμίζει...

... αλλά και σε μια μαρμάρινη πλάκα του Μουσείου του Σεράγεβο...

«Σε αυτό το μέρος στις 28 Ιουνίου 1914 ο Gavrilo Princip δολοφόνησε τον κληρονόμο του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου Φερδινάνδου και τη γυναίκα του Σοφία»

Ο διάδοχος του Αυστριακού θρόνου Franz Ferdinand, ως γενικός επιθεωρητής του αυτοκρατορικού στρατού που ήταν, πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στο Σεράγεβο τον Ιούνιο του 1914. Μετά από μια επίσκεψη στο Δημαρχείο ο 19χρονος Σερβοβόσνιος Gavrilo Princip μέλος της οργάνωσης του “Μαύρου Χεριού” επιτέθηκε στην πομπή του διαδόχου με αποτέλεσμα να σκοτώσει τον ίδιο και τη σύζυγό του. Στη συνέχεια επιχείρησε να αυτοκτονήσει αλλά τον σταμάτησε η αστυνομία. Ένα μήνα μετά (στις 28 Ιουλίου 1914) η Αυστρο-ουγγαρία κήρυξε πόλεμο στη Σερβία. Η εύθραυστη «ειρήνη» που επικρατούσε στην Ευρώπη ξαφνικά κατέρρευσε και μέσα σε μια εβδομάδα σχηματίστηκαν δύο μπλοκ σε όλη την ήπειρο: η Ρωσία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Σερβία, ήταν έτοιμες να πολεμήσουν εναντίον της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Γερμανίας.

Τέλος (σε αυτό το ταξίδι) με το Σεράγεβο. Δεν τελειώσαμε όμως ακόμα με τη Βοσνία. Πήραμε το αυτοκίνητο και αφήσαμε πίσω μας το Saraj–evo.
Το όνομά του το πήρε από το τουρκικό “Saraj” που σημαίνει παλάτι.

Είχα κλείσει ένα διαμέρισμα για τη διανυκτέρευση μας στο Visegrad, μια μικρή πόλη δυτικότερα του Σεράγεβο κοντά στα σύνορα της Σερβίας και 110 χιλιόμετρα μακριά. Ένα δυωράκι νυχτερινής οδήγησης μέσα σε ένα ολίγον φιδίσιο δρόμο δεν θα το έλεγα και … “βούτυρο στο ψωμί μας”. Ο άντρας μου οδηγός και εγώ μια «τεντωμένη» συνοδηγός να έχω γουρλωμένα μάτια και έτοιμη να τσιρίξω σε οτιδήποτε αναπάντεχο του δρόμου … έπεφτε στην αντίληψή μου ….
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ μονότονη η διαδρομή. Συναντήσαμε τρεις αλεπούδες και 4-5 αγριόσκυλα (αν και θα έβαζα στοίχημα ότι το ένα απ’ αυτά ήταν κάτι άλλο). Είχε και αυτοκίνητα (κυρίως από το αντίθετο ρεύμα) έτσι για να μη νιώθουμε μοναξιά. Μα που πάνε μέσα στην ερημιά; Α! Ξέχασα … είναι βασική οδική αρτηρία που οδηγεί στην πρωτεύουσα της χώρας.

Ο άντρας μου είχε έναν ενδοιασμό για το πρόγραμμά μου. Αυτή τη διαδρομή και να μην αργούσαμε το κλασικό δύωρο ούτως ή άλλως θα την κάναμε νύχτα. Γιατί; Άξιζε τον κόπο η διανυκτέρευση στο Visegrad αντί του Σεράγεβο;
Τα τελευταία 25 km τα τούνελ εναλλάσσονταν το ένα το άλλο. Μόνο που δεν μου φαινόντουσαν και πολύ σύγχρονα. Πρέπει να είχαν πάρα πολλά χρόνια που είχαν διανοιχτεί. Κάποια από αυτά είχαν εντελώς ακατέργαστη οροφή. Σχεδόν φαινόντουσαν οι οπές από τα εκρηκτικά. Μπαίναμε μέσα και προσευχόμουν να βγούμε γρήγορα. Και αυτά ήταν και μεγάλα, ήταν και πολλά.
Όταν επιτέλους βγήκαμε και από το τελευταίο αντικρίσαμε από μακριά τη γέφυρα του ποταμού Drina. Φωταγωγημένη καθώς ήταν με τις 11 καμάρες της φάνταζε σαν άστρο φωτεινό μέσα στο άγριο νυχτερινό περιβάλλον της Βοσνίας.

Ένα «ουφ» μου ξέφυγε ομολογουμένως. Άντε τώρα να βρούμε το σπίτι μέσα στα σκοτάδια αφού κανένα gps δεν έβρισκε τη διεύθυνση. Ο δορυφόρος όμως μας πήγε στο προσημειωμένο αστεράκι που είχα στο χάρτη και έτσι στις 11:30 ακριβώς χτυπούσα το κουδούνι της σπιτονοικοκυράς μας.

Μια χαρούμενη και ευγενέστατη γυναίκα με τα δυο κορίτσια της μαζί άνοιξαν την πόρτα και μας οδήγησαν στο διπλανό ανεξάρτητο διαμέρισμα. Ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα με μια μεγάλη σαλονοκουζίνα, χωλ, ένα τεράστιο υπνοδωμάτιο και ένα μπαλκόνι.



Το μπαλκόνι ήταν στην ουσία ο κύριος λόγος για τον οποίο έκλεισα το συγκεκριμένο διαμέρισμα, αφού πρόσφερε μια πραγματικά καταπληκτική θέα στο ποτάμι, στο χωριό και φυσικά στη γέφυρα.

Το plan Α μου έλεγε: βόλτα στην πόλη για φαγητό. Στις 11:30 όμως το βράδυ έστω και Σαββάτου δεν νομίζω ότι θα βρίσκαμε τίποτα στην μικρή αυτή συνοριακή πόλη των 6.000 κατοίκων. Για μιαν ακόμη φορά λοιπόν μπήκε σε εφαρμογή το plan B που δεν ήταν άλλο από πρόχειρο μαγείρεμα στο σπίτι συνοδεία διαφόρων snacks και … στο μπαλκόνι για άραγμα.

Ες αύριον το Visegrad …

Ο Drina ποταμός, το Visegrand και ο Andric…
Το Visegrad είναι μια μικρή πόλη της Ανατολικής Βοσνίας, που βρίσκεται χτισμένη πάνω στον ποταμό Drina, στο σημείο που γεφυρώνεται από τη Socolovic Bridge, η οποία αποτελεί μνημείο κληρονομιάς από την Unesco.
Σήμερα η γέφυρα αποτελεί αξιοθέατο του Visegrad, το οποίο έγινε γνωστό στον κόσμο αφού ο νικητής του βραβείου Νόμπελ του 1961, Ivo Andric, δημοσίευσε το μυθιστόρημα The Bridge on the Drina.
Η τοξωτή γέφυρα με τα 11 βόλτα, έχει μήκος 180 μέτρα, φάρδος 6,5μ. και ύψος 10μ. πάνω από τον ποταμό (συν 4μ. μέσα στο νερό). Κατασκευάστηκε τον 16ο αι. κατ’ εντολή του Mehmed Pasha Sokolovic, από τον Mimar Sinan, έναν από τους καλύτερους Οθωμανούς αρχιτέκτονες (τον οποίο συναντώ πολύ συχνά στα ταξίδια μου στα Βαλκάνια). Η γέφυρα έκανε 6 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Για εκείνη την εποχή τα 6 χρόνια ήταν χρόνος ρεκόρ. Όταν κατασκευάστηκε η γέφυρα το μικρό Visegrad αποτελούσε «κόμβο» αφού βρισκόταν πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η γέφυρα του Σινάν δεν είναι το μόνο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης.
Ακριβώς εκεί που ο ποταμός Rzav συναντά τον Drina βρίσκεται η “Andricgrad”.
Πρόκειται για μια τεχνητή πόλη, που σχεδιάστηκε από τον σκηνοθέτη Emir Kusturica, για να τιμήσει τον συγγραφέα Ivo Andric. Ο Kusturica συμπεριέλαβε στην πόλη ένα μείγμα οθωμανικών, βυζαντινών και κλασικών αρχιτεκτονικών στυλ, δημιουργώντας ένα νέο.. παλιό Visegrad.

Αυτά τα δύο σημαντικά αξιοθέατα είχε να προσφέρει το Visegrad…

Με το που ξύπνησα πρώτο μου μέλημα ήταν να φτιάξω καφέ και να καθίσω στο μπαλκόνι και να θαυμάσω τη θέα και με το φως της ημέρας.

Αλήθεια που θα βρω καλύτερο σημείο στην πόλη να απολαύσω το καφεδάκι μου; Άντε μπορεί σε εκείνο το καφέ που βλέπω από ψηλά δίπλα ακριβώς στη γέφυρα…

Αποκλείεται να περιμένω να ξυπνήσουν τα παιδιά για να πάμε βόλτα στην πόλη. Γενικά από τη στιγμή που κατά την επιστροφή μας μπήκαμε στα Βαλκάνια τα παιδιά έχασαν το ταξιδιωτικό ενδιαφέρον τους. Εδώ δεν έχει παλάτια και λουτρά. Εδώ έχει Οθωμανικές γέφυρες και μικρά χωριά, φύση και … αλεπούδες. Δεν πειράζει. Θα έχουν τα Βαλκάνια σαν ανάμνηση-παρακαταθήκη στο πίσω μέρος του μυαλού τους και θα το εκτιμήσουν στο μέλλον.

Έτσι, μαζί με τον άντρα μου κατηφορίσαμε το μονοπατάκι για την πόλη.
Πρώτη μας επίσκεψη θα ήταν το Andricgrad.

Το Andricgrad είναι χτισμένο στη μύτη μιας χερσονήσου, που σχηματίζεται από τα δυο ποτάμια Rzav και Drina. Η οπτική που προσφέρει η φωτό από το internet είναι πολύ κατατοπιστική...

Περπατήσαμε παραποτάμια χαζεύοντας τον Drina, τα τουριστικά μαγαζάκια αλλά και το γύρω τοπίο.

Μπήκαμε μέσα στο συγκρότημα του Andricgrad μέσω μιας πέτρινης πύλης. Αμέσως βρεθήκαμε σε ένα πεζόδρομο με καταστήματα, στο τέλος του οποίου κατέληγε στην κεντρική πλατεία «της πόλης».

Πράγματι, η πόλη έχει κτίρια από την Οθωμανική εποχή, κτίρια από την εποχή της Αυστροουγγαρίας, το μεσαίωνα και γενικότερα από όλη την ιστορία του Visegrad. Και όλα αυτά έχουν σαν πηγή έμπνευσης τα μυθιστορήματα του Andric!

Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω δυο λόγια για το βιβλίο του Adric «το γεφύρι του Drina». Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινάει το 1516 όταν οι Οθωμανοί κατά το παιδομάζωμα παίρνουν ένα παιδί από ένα χωριό κοντά στο Visegrad. Όταν το παιδί πολύ αργότερα έγινε ο βεζίρης Σοκολού Μεχμέτ Πασάς πραγματοποίησε το όνειρό του να χτίσει μια γέφυρα στο ποτάμι. Στη συνέχεια το βιβλίο ακολουθεί την ιστορία των κατοίκων της Βοσνίας καλύπτοντας περίπου τέσσερις αιώνες, με το γεφύρι να δρα ως κοινό μνημείο μνήμης και να γίνεται μάρτυρας των βιωμάτων των ανθρώπων που το διασχίζουν και συνδέθηκαν με αυτό.
Τώρα νομίζω ότι “δένουν” όλα.

Αυτή είναι η κεντρική πλατεία του Αndricgrad, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται και το άγαλμα του Ivo Andric...

Το μεγαλοπρεπές κτίριο στο φόντο της πλατείας στεγάζει πλέον το Δημαρχείο του Visegrad και το μπαλκόνι στο κέντρο είναι στο γραφείο του Δημάρχου.

Ο Κουστορίτσα έχει σκοπό επίσης να ανοίξει εδώ το Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών με βασικό θέμα τον κινηματογράφο, στο οποίο θα διδάσκει μάλιστα και ο ίδιος. Στο χωριό υπάρχουν το κτίριο του Πανεπιστημίου, φοιτητική εστία και το Ινστιτούτο του Ivo Andric.

Το χωριό έχει επίσης και σινεμά, το οποίο λειτουργεί κανονικά...

Το ψηφιδωτό της φωτογραφίας (αριστερά) απεικονίζει την ομάδα που δολοφόνησε τον Αυστριακό πρίγκηπα το 1914. Η φωτογραφία αυτή δεν είναι η μοναδική αναφορά του Andricgrad στο τόσο σημαντικό αυτό γεγονός της ιστορίας. Τα εγκαίνια του Andricgrad έγιναν στα 100 χρόνια από τη δολοφονία του Franz Ferdinand, στις 14 Ιουνίου 2014!!!

Φτάσαμε στην άκρη της χερσονήσου, εκεί που συναντιούνται τα δυο ποτάμια. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, που σήμερα Κυριακή και είχε και λειτουργία. Παρακολουθήσαμε για λίγο τη Σέρβικη λειτουργία μέσα σε μια κατάμεστη εκκλησία από κόσμο.

Επιστρέψαμε πίσω στο χωριό διαλέγοντας τον παραλιακό δρόμο αλλά και μέσα από τα δρομάκια του προκειμένου να δούμε όλο το χωριό.

Ο Ivo Andric μας ακολουθούσε παντού. Είναι διάχυτη η «παρουσία» του Andric στην πόλη. Τον είδαμε σε αγάλματα, σε τουριστικά είδη, σε ταμπέλες οδών, ακόμα και σε γκράφιτι. Που να το φανταζόταν όταν έπαιρνε το νόμπελ!

Μπήκαμε σε ένα φούρνο και πήραμε burek, που μας φάνηκαν λαχταριστά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Αυτό το τελευταίο δεξιά ήταν κάποιο τοπικό snack με πατάτα, που εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πολύ. Μου θύμισε λίγο την ισπανική τορτίγια.

Περπατήσαμε παραποτάμια πάλι έως ότου φτάσαμε στην πανέμορφη γέφυρα...

Διασχίσαμε την ιστορική γέφυρα έως τη μέση της περίπου...

Εκεί υπάρχουν δυο βεράντες που κατασκευάστηκαν από τον Σινάν, ώστε να μπορούν οι κάτοικοι και οι περαστικοί να κάθονται και να απολαμβάνουν τον Drina ποταμό και τη θέα. Αυτό κάναμε και εμείς.

... όπου το γύρω φυσικό τοπίο καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού...

Σε μια από τις βεράντες υπάρχει και ένας πυλώνας με χαραγμένη πάνω του μια επιγραφή που λέει ποιος έχτισε και πότε χτίστηκε τη γέφυρα στα τούρκικα...

Θαυμάσαμε τη θέα και βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες από και προς τη γέφυρα...

Πήραμε το μονοπατάκι για το σπίτι τρώγοντας στο δρόμο τα μισά burek.
Το σπίτι μας είναι το τελευταίο δεξιά στο υψωματάκι ... στη φωτό
Στο μεταξύ είχε πάει 10:00 η ώρα και είχαν ανοίξει και τα σουβενιρομάγαζα... η αδυναμία μου.

Με δυσκολία ξυπνήσαμε τα παιδιά. Μέχρι να γίνει αυτό, είχα το χρόνο για check out, αλλά και για κουβέντα με τη γλυκύτατη σπιτονοικοκυρά μας Jelena. Τώρα κουβέντα είναι τρόπος του λέγειν, αφού με τα Αγγλικά γενικά δεν το είχε και πολύ… Το φωνητικό google translate να είναι καλά και καταφέραμε και επικοινωνήσαμε μια χαρά. Ήταν τόσο χαρούμενη που είμαστε Έλληνες! Είχε ανασύρει τα αναμνηστικά της από την Ελλάδα, στην οποία είχε πάει πριν δυο χρόνια και μου τα έφερε να τα δω περιχαρής. Ένα από αυτά ήταν ένα βραχιολάκι που έλεγε “I love Greece”.
Το πόσο με κέρδισε και η Jelena και το Visegrad δε λέγεται.

Επιτέλους όταν ετοιμαστήκαμε όλοι μας μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
«Πάμε να δείτε τη γέφυρα από κοντά;» είπα στα παιδιά.
Με πολύ ενθουσιασμό μου απάντησαν: «Μπα … δεν χρειάζεται. Την είδαμε από το μπαλκόνι»

Σε λιγότερο από μισή ώρα μπαίναμε στη Σερβία…

............................ ...................... post ........................................................

 

[Grerena]

Kusturica και Drina και …στη Σερβία
Σήμερα κατά τον πηγαιμό για τη Nis, που ήταν το μέρος που θα διανυκτερεύαμε και μάλιστα ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού αυτού, θα κάναμε 2-3 στάσεις αλλά νωρίς στη διαδρομή μας. Τα πολλά χιλιόμετρα θα τα διανύαμε μετά τα «αξιοθέατα» και τις στάσεις, που σημαίνει ότι προβλεπόταν λίγο δύσκολο και κουραστικό ταξίδι, αφού θα γινόταν σχεδόν μονοκοπανιά και μάλιστα σε δρόμους πιθανόν παρόμοιους με τους χθεσινούς.

Μισή ώρα μετά την αναχώρησή μας από το Visegrad φτάσαμε στα σύνορα. Δεν είχε καθόλου κίνηση. Τρία αυτοκίνητα όλα κι όλα μπροστά μας, μια λωρίδα μόνο και υποτυπώδης έλεγχος. Μόλις περάσαμε μια μπάρα μας έκοψε το δρόμο και μια Σέρβα μας ζήτησε 1,5€ για eco taxies προκειμένου να σηκώσει τη μπάρα.

Σε πολύ λίγο θα συναντούσαμε το δεύτερο χωριό του Kustorica, επί Σερβικού εδάφους αυτή τη φορά, στην περιοχή Mokra Gora.
Το χωριό Drvengrad δημιουργήθηκε από το Σέρβο σκηνοθέτη Emir Kusturica για τις ανάγκες της ταινίας του «Life is a Miracle» του 2004. Το Drvengrad ονομάζεται και Kustendorf από το όνομά του σκηνοθέτη και τη λέξη “Dorf” που σημαίνει χωριό.

Δεν ξέρω για πιο λόγο αργήσαμε λίγο να βρούμε το χωριό. Στην αρχή σταματήσαμε σε ένα μέρος με μεγάλο parking και πολύ κίνηση, νομίζοντας ότι αυτό είναι το Kunstendorf, αλλά ... δεν ήταν. Ήταν ο σταθμός ενός τουριστικού τρένου.
Αν θέλει κάποιος πληροφορίες για το τρενάκι αυτό θα πρέπει να διαβάσει την ιστορία του @vasiliss, ο οποίος ταξίδεψε κιόλας με το τρενάκι.

Εμείς ένα παγωτάκι φάγαμε μόνο, ξεπροβοδίσαμε και το τρενάκι, πήραμε πληροφορίες από τον σταθμάρχη, ο οποίος μας είπε ότι το Kunstendorf είναι «from the other side» κάνοντας μια κίνηση κύκλου πίσω από το βουνό και φύγαμε.

Μετά προχωρήσαμε προς το βουνό έως ότου φτάσαμε στο αστεράκι του “Kustendorf” του google map, αλλά στο χωριό … δεν φτάσαμε. Κάπου στο πουθενά βρεθήκαμε. Γυρνώντας πίσω και ψάχνοντας προσεκτικότερα είδαμε κρυμμένη και πίσω από ένα σταματημένο πούλμαν μια πινακίδα που έγραφε το άλλο όνομα του χωριού το «Drvengrad». Τελικά όταν φτάσαμε στην είσοδο του χωριού είμαστε ήδη «χαλασμένοι» από την καθυστέρηση, το χάσιμο χρόνου και το ψάξιμο και όταν ακούσαμε ότι είχε και εισιτήριο εισόδου η ξινίλα πια ζωγραφίστηκε και στο πρόσωπό μας.

Το χωριό είναι ένα δείγμα παραδοσιακού χωριού βγαλμένο από άλλη εποχή...

Υπάρχει ένας κεντρικός δρόμος, που είναι αφιερωμένος στον γνωστό μας πια Ivo Andric, δεξιά και αριστερά του οποίου αναπτύσσονται ξύλινα παραδοσιακά σπίτια – καλύβες και «τρέχουν» μικρά δρομάκια. Μια μικρή εκκλησία φτιαγμένη από κορμούς βρίσκεται στο κέντρο του χωριού αφιερωμένη στον Άγιο Σάββα.

Τα μικρά δρομάκια του χωριού έχουν ονόματα διάσημων προσωπικοτήτων, όπως του Nikola Tesla, του Federico Fellini, του Ingmar Bergman, του Che Guevara κ.α.
Υπήρχαν ταβέρνες, ένα ζαχαροπλαστείο, μπαράκια, μια βιβλιοθήκη και ένα αθλητικό κέντρο. Υπήρχε και ξενοδοχείο.
Εμείς μια μικρή βόλτα κάναμε πάνω κάτω στα δρομάκια...

Αυτό το δρομάκι που οδηγούσε στο γήπεδο του τένις .... μαντέψτε πως ονομαζόταν: μα Novak Djokovic φυσικά!

Θα μπορούσαμε να μείνουμε για φαγητό, αφού κάπου έπρεπε να κάνουμε και στάση για μεσημεριανό, αλλά για κάποιο λόγο περίεργο δεν είχαμε διάθεση να μείνουμε στο χωριό για πολύ. Η επίσκεψη αυτή ήταν τόσο μικρής διάρκειας που δεν θα έλεγα ότι ήταν value for money. Τα 10€ της εισόδου (συνολικά και για τους τέσσερις) ήταν μάλλον πολλά για το χρόνο που μείναμε μέσα.
Πιθανότατα για την διάθεσή μας να έφταιγε ότι είχαμε καθυστερήσει αρκετά να το βρούμε και είχαμε μπροστά μας πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε. Ίσως πάλι το άλλο χωριό του Kusturica, το Andricgrad, να μου άρεσε πιο πολύ και έτσι να επισκιάστηκε αυτό.

Η συνέχεια είχε πάλι Drina ποταμό. Ναι! Δεν είχαμε τελειώσει με τον Drina ποταμό. Αυτός συνεχίζει μέσα στο έδαφος της Σερβίας, αποτελεί σύνορο μεταξύ Βοσνίας και Σερβίας για αρκετά χιλιόμετρα και κάποια στιγμή εκβάλει στον ποταμό Σάββα. Ναι! Τον γνωστό Σάββα, αυτόν που εκβάλλει στο Δούναβη και μέσα στο Βελιγράδι. Και ο Vrbas που συναντήσαμε χθες εκβάλλει στον Σάββα. Αυτός της Banja Luka με τα κανό…

Θα επανέλθω όμως στον Drina ποταμό κάνοντας πρώτα όμως μια μικρή παρένθεση.
Η Σερβία δεν έχει πολύ γνωστά landmarks. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια δυνατά ορόσημα (πολιτιστικά ή κάποια φυσικής ομορφιάς).
Υπάρχουν όμως κάποιες εικόνες ιδιαίτερης ομορφιάς που κυκλοφορούν σε διάφορες λίστες τύπου “παράξενα σπίτια” ή “πανοραμικές θέες” ή “must see φυσικά τοπία” τις οποίες είχα επισημάνει και ήθελα να τις δω από κοντά χωρίς να γνωρίζω που βρίσκονται. Κάποια στιγμή δύο από αυτές κατάλαβα ότι βρίσκονται στη Σερβία. Ανακάλυψα τη θέση τους στο χάρτη και έβαλα το γνωστό “αστεράκι” στο χάρτη μου, για λόγους ασφαλείας. Για την περίπτωση δηλαδή που περάσω κάποια στιγμή από κοντά του … μην τυχόν και το προσπεράσω και δεν πάω να το δω…

Το ένα από αυτά είναι το “σπιτάκι του Drina”, από το οποίο σίγουρα … τώρα περνούσα από πολύ κοντά του! Έπρεπε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και παρόλο που είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι το βραδινό μας κατάλυμα, είχε έρθει και η ώρα να το δω. Πιο κοντά στο σπιτάκι του Drina δεν θα μπορούσα νομίζω να ξαναφτάσω και δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία.
Το άλλο πανέμορφο τοπίο της Σερβίας, το οποίο ήταν σχετικά κοντά μας και αυτό αλλά σίγουρα δεν έβγαινε επίσκεψη σε αυτήν την εκδρομή (αλλά είναι βέβαιος στόχος για την επόμενη) είναι το φαράγγι Uvac. Ρίχνω δόλωμα για τους Βαλκανιολάτρες, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι πολύ "δυνατό".

Έτσι, μετά το χωριό του Kusturica, που δεν μας ενθουσίασε και πολύ, στρίψαμε προς τα βόρεια.
Μετά από μία ώρα φτάσαμε στο χωριό Bajina Basta. Ο δρόμος μέσα στο χωριό ήταν πολύ χάλια. Έως και χαλίκι βρήκαμε αντί για οδόστρωμα. Ο άντρας μου ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί (με τα γνωστά του τύπου “που πάμε;”, “θα σπάσει το αυτοκίνητο” κ.α.) και εγώ αγωνιούσα που δεν έβλεπα πουθενά το σπιτάκι, αφού θα έπρεπε ήδη να βρισκόμαστε δίπλα του. Τα δέντρα που “έτρεχαν” παράλληλα με το δρόμο δεν άφηναν ούτε το ποτάμι να δούμε. Κάποια στιγμή πέσαμε σε ένα άνοιγμα και ανάμεσα στις φυλλωσιές … το είδαμε επιτέλους.
Παρκάραμε.
Μια εξέδρα – παρατηρητήριο και δυο ταβέρνες υπήρχαν δεξιά και αριστερά του δρόμου ακριβώς απέναντι από το περιβόητο σπιτάκι.
Η εικόνα του “River’s house” που αντίκρισα live είναι αυτή….

Πανέμορφο σκηνικό.
Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του σπιτιού ήρθε σε μια ομάδα νεαρών αγοριών όταν μια καλοκαιρινή ημέρα του 1968 εξαντλημένοι από την κολύμβηση αναζήτησαν καταφύγιο πάνω στο βράχο στη μέση του ποταμού. Οι πρώτες σανίδες που τοποθέτησαν πάνω στο βράχο σύντομα τις παρέσυρε η ορμή του ποταμού, αλλά στη συνέχεια έχτισαν ένα πιο γερό σπίτι για το καλοκαιρινό τους διάλειμμα.
Αυτό το σπίτι πάνω στο βράχο (ύστερα από πολλές ανακατασκευές) έμελλε να γίνει … τουριστικό αξιοθέατο.

Η φωτογραφία αυτού του ασυνήθιστου σπιτιού στη μέση του ποταμού Drina έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Το Daily Mail και το National Geographic φρόντισαν για αυτό.

Καθίσαμε λίγη ώρα τραβώντας φωτογραφίες με φόντο το σπιτάκι. Ήταν δύσκολο όμως και γιατί η θέση του ήλιου δεν ήταν η κατάλληλη (ή μάλλον η ώρα που ήρθαμε δεν ήταν η σωστή ), αλλά και γιατί είχε αρκετό κόσμο, που έκανε το ίδιο με μας...

Πετύχαμε και ψαρά που ψάρευε ....

Το ιδανικό ήταν να καθίσουμε σε μια από τις δυο ταβέρνες.
Η μία είχε θέα το ποτάμι και … ελεύθερα τραπέζια μέσα και έξω και η άλλη ήταν από τη μέσα μεριά του δρόμου χωρίς ορατότητα αλλά … φίσκα. Το trip advisor την πρότεινε σαν την πιο καλή και οικονομική της περιοχής.
Καθίσαμε σε αυτήν με τη θέα. Απ’ ότι φάνηκε όμως μόνο θέα θα … τρώγαμε και τίποτα άλλο αφού δεν βλέπαμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τον σερβιτόρο, ο οποίος έτρεχε σαν παλαβός. Αποφασίσαμε να πάμε στην άλλη ταβέρνα με τον πολύ κόσμο. Λέμε αυτή θα έχει “ροή”. Και ροή είχε, και πολύ κόσμο είχε, και θέα δεν είχε, και τρέχανε όλοι σαν παλαβοί, και δεν προβλεπόταν να μας σερβίρουν πριν από κανένα δύωρο. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε νηστικοί.
Ήταν δυο επαρχιακές ταβέρνες σε μη τουριστικό μέρος, που «γεμίζουν» αναπάντεχα τις Κυριακές όταν έχει καλό καιρό και το ήδη υπάρχον προσωπικό δεν επαρκεί.
Η ουσία είναι ότι δεν είχαμε φάει και κάπου θα έπρεπε να το κάνουμε.

Ένα άσημο Unesco…
Δεδομένου ότι στο πρόγραμμα πλέον είχα άλλη μια στάση, αυτή των επιτύμβιων στηλών (των λεγόμενων stecci), η οποία πολύ φοβόμουν ότι δεν θα ενθουσίαζε την ομήγυρη αποφάσισα να “εκμεταλλευτώ” την ξενηστικομάρα της παρέας προκειμένου να πάμε μέχρι τους τάφους και να τους δούμε. Αν τους έλεγα «πάμε να δούμε τους τάφους» μάλλον δεν θα εισακουγόμουν, οπότε έκανα την πρόταση να προχωρήσουμε παραλιακά μέχρι το διπλανό χωριό προκειμένου να βρούμε άλλες ταβερνούλες πιο ήσυχες. Και αυτό κάναμε και μάλιστα … παραλίγο και να βρούμε!
Αυτό είναι ένα καλό του να είσαι διοργανωτής και η ομήγυρη να σου έχει τυφλή εμπιστοσύνη.

Καθ’ όλη την όμορφη παραποτάμια διαδρομή μας από το σπίτι του Drina ποταμού έως το Perucac, που ήταν οι τάφοι δεν βρήκαμε ταβέρνες, αλλά μικρά resort αναψυχής πάνω στο ποτάμι. Σε ένα από αυτά σταματήσαμε με την ελπίδα ότι θα βρούμε κάτι για φαγητό. Στο “SRPSKI CAR” στο οποίο σταματήσαμε δεν βρήκαμε ταβέρνα αλλά ένα υπέροχο συγκρότημα, με ξαπλώστρες, πισίνα και θέα τον Drina και σίγουρα κατάλληλο για άραγμα και ρέμβασμα του ποταμού.

Δεν είχε όμως κίνηση καμία. Μόνο δυο ανθρώπους είδαμε που έπιναν τον καφέ τους και κανένα ίχνος σερβιτόρου ή φαγητού. Κρίμα.

Η απέναντι όχθη είναι της Βοσνίας και ... είναι τόσο κοντά...

Προχωρήσαμε κι άλλο λίγο παραποτάμια ώσπου μετά από 5-6 χλμ. ναι είδαμε στα δεξιά μας και δίπλα στις όχθες του ποταμού το μεσαιωνικό νεκροταφείο που αναζητούσα!

Μόνο εγώ κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να δω από κοντά τους τάφους. Οι υπόλοιποι απλά … μου “πούλησαν ρουσφέτι”, ότι δηλ. τους χρωστάω και μεγάλη χάρη που δέχτηκαν να έρθουν ως εδώ για να δω εγώ τους τάφους. Τι δέχτηκαν! Αφού στην ουσία δεν ήξεραν που πάμε!!!

Ήταν δύσκολη η προσέγγισή των τάφων, αφού το χωράφι ήταν λίγο λασπωμένο από πρόσφατη βροχή και τα πόδια μου βούλιαζαν λίγο στο έδαφος όσο πλησίαζα τους τύμβους. Υπήρχε σήμανση και μάλιστα με το σήμα της Unesco. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, μόνο τους τύμβους, αφού selfie με τάφους ... 'δεν πάει" και ευχαριστημένη που είδα έστω και ένα από τα 28 σημεία stecci των Βαλκανίων φύγαμε.

Ύστερα από την εξερεύνηση αυτού του κομματιού της Σερβίας, της Δημοκρατίας της Σερβίας (στη Βοσνία), αλλά και της έρευνας που είχα κάνει στο διαδίκτυο θα έλεγα ότι εδώ υπάρχουν πολλά γοητευτικά σημεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια εκδρομή αναψυχής και ίσως και διακοπές. Τα δυο χωριά του Kusturica, το Visegrad, το ποτάμι του Drina με τις δυνατότητες που έχει σε κολύμπι και καγιάκ, τα σπήλαια Stopić, το υπαίθριο χωριό Etno Vilage Sirogojno, το φαράγγι Uvac με τον Δρυμό του και το σπήλαιο πάγου (ledena pecina) μπορούν να χαρίσουν όμορφες στιγμές και είναι ... τόσο κοντά μας.
Εμείς εξερευνήσαμε μόνο ένα μέρος αυτής της περιοχής και μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις...

Στον πηγαιμό προς τη Nis…
Και πήραμε τον δύσκολο δρόμο προς την Ανατολή. Τελικός προορισμός η Nis της Σερβίας. Μόνο που είναι πολλά τα χιλιόμετρα ως αυτήν και ο δρόμος δύσκολος. Μία λωρίδα στενή ανά κατεύθυνση, χωρίς διαχωριστικό στη μέση, χωρίς ΑΛΕΑ, αλλά με … στροφούλες.

Πολύ σύντομα συναντήσαμε ένα τεράστιο εντυπωσιακό μνημείο. Κάναμε μια μικρή στάση για να το αποθανατίσω …

... και θα ασχολιόμουν μαζί του αργότερα, αφού στο μεταξύ μας έπιασε μια μπόρα απίστευτη. Καταρρακτώδης βροχή που ανάγκασε τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν στο φουλ και εμένα που έτυχε εκείνη τη στιγμή να είμαι στο τιμόνι να πηγαίνω σαν χελώνα.
Το χωριό Kadinjača, που μόλις περάσαμε ήταν οι … «Θερμοπύλες της Σερβίας»! Είχε ανεγερθεί ένα συγκρότημα μνημείων επί Τίτο, προκειμένου να τιμήσει τους παρτιζάνους, που πολέμησαν και πέθαναν αντιστεκόμενοι στη ναζιστική κατοχή της Δυτικής Σερβίας, παρέχοντας σκληρή αντίσταση σε πολύ ανώτερο γερμανικό εχθρό, δίνοντας άφθονο χρόνο για την ασφαλή υποχώρηση των πολιτών του γειτονικού Užice.

Στη συνέχεια πήραμε τον μακρύ δρόμο για τη Nis, που άλλοτε ήταν μονότονος και άλλοτε είχε συγκινήσεις!
Πετύχαμε έργα δυο φορές. Έργα που διέκοπταν την κυκλοφορία εκ περιτροπής στο ένα από τα δύο ρεύματα … με φανάρι!
Πετύχαμε και δυο πανηγύρια…
Στο δεύτερο μπήκαμε στον πειρασμό να σταματήσουμε για ένα μεζέ. Ήταν τόσο προκλητική η ομοιότητα του Σέρβικου πανηγυριού με τα δικά μας. Τέντα, τσίκνα, σουβενίρ και νταούλια...

Αλλά είπαμε… ήταν πολλά τα χιλιόμετρα.
Συναντήσαμε και πινακίδες που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν! «Συνεχόμενες στροφές», «προσοχή κίνδυνος!» «Προσοχή διέλευση ζώων!»
Καμιά τριανταριά χιλιόμετρα πριν τη Nis… πέσαμε πάνω στον Ε75, στον πολύ γνώριμό μας δρόμο.
Ύστερα από αυτή τη διαδρομή που κάναμε σήμερα ...

... επιτέλους φτάσαμε στη Nis.

Nis...
Πρώτη φορά στη Nis. Αυτή η πόλη “κόμβος” την οποία είχαμε προσπεράσει στο παρελθόν χωρίς να “βγαίνει” στο πρόγραμμα ήρθε η ώρα να τη δούμε και μάλιστα να διανυκτερεύσουμε σε αυτή.
Το διαμερισματάκι που είχα κλείσει ήταν μια πολύ όμορφη μονοκατοικία δίπλα στο ποτάμι. Πολύ εύκολα το βρήκαμε. Η σπιτονοικοκυρά ήταν εκεί και μας περίμενε. Μας άνοιξε την αυλόπορτα για να βάλουμε το αυτοκίνητο στην αυλή του σπιτιού και μας καλοδέχτηκε στο σπίτι.
Το σπίτι είχε ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο με θέα προς το ποτάμι και ένα πολύ cozy σαλόνι με πολύ γούστο διακοσμημένο.



Η ώρα πια κόντευε 10:00 το βράδυ. Διάθεση για βόλτα δεν υπήρχε. Σε λίγο θα άρχιζε και ο τελικός του U.S. Open! Η πείνα δεν είχε ξεγελαστεί με τα snack όλης της ημέρας, αφού θυμίζω ότι μεσημεριανό δεν φάγαμε. Ούτε διάθεση για μακαρονάδα είχαμε, οπότε αποφασίσαμε να βγούμε μια γρήγορη βόλτα για αναζήτηση τροφής.

Μπαμπάς, μαμά και κόρη βγήκαμε έξω. Ο γιος βαρέθηκε, αφού είπαμε ήταν … πολλά τα χιλιόμετρα. Περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, περάσαμε μπροστά από την κύρια πύλη του κάστρου της Nis (την Stambol Gate)...

... διασχίσαμε τη γέφυρα Tvrdavski, προσπεράσαμε τα μπαράκια της πλατείας Kralja Milana, περπατήσαμε τον πεζόδρομο Obrenoviceva, φτάσαμε έως το Kazandzijsko sokatce. Σε αυτό το γραφικό στενό, ενώ είναι γεμάτο ταβέρνες, καφέ και μπαράκια, εμείς δεν είδαμε κάτι να μας “γυαλίσει”.
Εκεί που είχαμε απογοητευτεί πέσαμε πάνω σε ένα ελληνικό γυράδικο (πάνω στην οδό Nikole Pasica). Ήταν ένα Θεσσαλονικιό γυράδικο συγκεκριμένα και λέγεται Gyros 4U!

Λέμε γιατί όχι; Τι πιο ωραίο από σουβλάκι στο σπίτι βλέποντας τον τελικό; Παρόλες τις επιφυλάξεις μας για την ομοιότητά του με το σουβλάκι που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπάμε (λόγω της προηγούμενης εμπειρίας μας στο Βουκουρέστι, που ήταν … επιεικώς χάλια) πήραμε 4 πιτόγυρα και πατάτες στο χέρι και φύγαμε.

Φεύγοντας βγάλαμε και μια φωτογραφία στο αγαπημένο σημείο για τους τουρίστες (και εμείς τουρίστες είμαστε άλλωστε). Πρόκειται για το χάλκινο άγαλμα του Σέρβου συγγραφέα Stevan Srenac που τα πίνει με τον Kalca, έναν χαρακτήρα από ένα μυθιστόρημά του.

Στο δρόμο του γυρισμού χτυπήσαμε και δυο πίτσες για να ολοκληρωθεί η υγιεινή διατροφή μας. Που είναι οι πέστροφες του Drina ποταμού;
Στην πολύ ρομαντική διαδρομή της επιστροφής μας μέχρι το σπίτι περπατήσαμε δίπλα από το ποτάμι και περάσαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο της Nis.

Σαν στο σπίτι μας μου φάνηκε η βραδιά. Φταίει που είμαστε στην τόσο οικεία Σερβία; Φταίνε τα πιτόγυρα; Φταίει που αράξαμε χαλαρά για να δούμε αγώνα; Μπορεί να φταίνε όλα αυτά μαζί.
Δεν ήταν άσχημο το σουβλάκι τελικά. Και αφού η Nis είναι κόμβος … θα το έχω υπόψη μου και για το μέλλον.
Κέρδισε και ο Ναδάλ και έτσι κοιμήθηκα ευχαριστημένη.

10η και τελευταία ημέρα (επιστροφής)
Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς. Ήθελα να κάνω μια μικρή βόλτα στην πόλη πριν φύγουμε για την Αθήνα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό να ρωτήσω τα παιδιά αν ήθελαν να έρθουν μαζί. Έτσι, ο άντρας μου και εγώ βγήκαμε έξω.

Μπήκαμε μέσα στο κάστρο...

Δυο μαγαζάκια είχε στην είσοδο του, όχι κάτι ιδιαίτερο. Τα προσπεράσαμε και προχωρήσαμε στα ενδότερα του κάστρου-δάσους...

Συναντήσαμε και ένα τζαμί. Ήταν ένα παλιό τζαμί (του 1521) δώρο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς προς τον Bali-Bey, υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο και πρωτοπαλίκαρο του...

Μεγαλούτσικο το κάστρο, ωραία και η βόλτα, αλλά καφέ δεν είχαμε πιει και δεν έβλεπα να έχει κανένα μαγαζάκι. Βγήκαμε έξω από το κάστρο και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού.

Θα μπορούσαμε να καθίσουμε για καφέ και στο ποταμόπλοιο του Νίσαβα…

… αλλά προτιμήσαμε να πάμε στο “Grazy Horse”, ένα Ιρλανδέζικο μπαρ, το για το οποίο μας είχε μιλήσει το προηγούμενο βράδυ η σπιτονοικοκυρά μας. Πολύ όμορφο μου φάνηκε. Κάτω από τη σκιά των πλατανιών, ήπιαμε το ωραίο καφεδάκι μας, χαλαρά, με θέα το ποτάμι και την απέναντι όχθη.

Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε με μια παραποτάμια βόλτα και επιστροφή στην απέναντι μεριά του ποταμού, που ήταν και το σπίτι μας, από τη γέφυρα της Kneginje Ljubice.
Φαίνεται και στη φωτογραφία ... είναι η μπορντώ μονοκατοικία δίπλα στο Πανεπιστήμιο...

Ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε, αλλά … δεν φύγαμε! Το αργήσαμε λιγάκι. Περιμέναμε μέχρι να τελειώσει ο αγώνα μπάσκετ, τον οποίο βλέπαμε από το wifi του καταλύματος, αφού δεν θα μπορούσαμε πια να τον δούμε στο δρόμο, δεδομένου ότι δεν είμαστε σε έδαφος Ε.Ε. για να έχουμε φθηνό internet. Αχ! Τι τραβάω με αυτούς τους αγώνες.

Ένα δύωρο χρειαστήκαμε ως τα σύνορα με τα Σκόπια και άλλο ένα έως τα σύνορα με την Ελλάδα. Από τη Nis και κάτω ένιωθα ότι όπου να’ ναι φτάνουμε σπίτι μας. Μου φαινόταν πολύ οικείος ο δρόμος και το φυσικό τοπίο.

Στο τελευταίο βενζινάδικο πριν μπούμε σε έδαφος Ελλάδας κάναμε στάση για βενζίνη.
Εκεί είχε και ένα εστιατόριο, το οποίο μας θύμισε ότι κάπου έπρεπε να φάμε σήμερα και να μην την πάθουμε σαν εχθές. Ας φάμε λοιπόν στα Σκόπια, που είναι και πιο οικονομικά. Πήραμε λοιπόν 2 ψητά με πατάτες, ένα τεράστιο χάμπουργκερ και ένα μοσχάρι με πουρέ και αναψυκτικά και πόσα πληρώσαμε παρακαλώ; Απάντηση: 12€!!

Ύστερα από αυτό έχω βάλει αστεράκι στο χάρτη μου να το θυμάμαι όταν περνάω από εδώ να κάνω στάση για ανεφοδιασμό παντός είδους. Έχει και εύκολο όνομα, "Porta EU" λέγεται.

Στη συνέχεια … δεν υπήρξε συνέχεια. Εννοώ ότι το ταξίδι … τέλειωσε. Περάσαμε τα σύνορα και μετά από 550 km ευθείας φτάσαμε στο σπίτι μας στην Αθήνα.

Συνεχίζεται με τον επίλογο…

...................... ..................... post ...................... ..........................

 

[Grerena]

Επίλογος…
Περάσαμε από 8 χώρες (για πρώτη φορά από τη Σλοβακία οι μεγάλοι και από Ουγγαρία - Σλοβακία οι μικροί), είδαμε 7 Unesco sites, είδαμε διάσημα landmarks, την υπέροχη Βιέννη, τη φύση της Βοσνίας, αλλά και της Σερβίας και επίσης …διασκεδάσαμε!
Αυτό ήταν το τρίτο οικογενειακό οδικό ταξίδι που πραγματοποιήσαμε με το δικό μας αυτοκίνητο και αφετηρία το σπίτι μας στην Αθήνα.
Γενικά αυτό το ταξίδι μου φάνηκε πιο εύκολο από τα υπόλοιπα. Παρόλο που ο μέσος όρος οδήγησης ανά ημέρα ήταν ο ίδιος με τα προηγούμενα, παρόλο που τη “φάγαμε” και την ουρίτσα μας 2-3 φορές, αυτό το ταξίδι ήταν πιο άνετο. Μάλλον αποκτήσαμε τον αέρα….

Οδικό ταξίδι…:
Όσα περισσότερα κάνεις, τόσο πιο εύκολο σου φαίνεται το επόμενο.
Όσα περισσότερα κάνεις, τόσο πιο κοντά σου φαίνεται …η Ευρώπη.
Τι είναι το Βελιγράδι; 11 ωρίτσες δρόμος! Με μουσικούλα, καλή παρέα και καλό δρόμο (που τώρα πια είναι), δεν είναι τίποτα η απόσταση. Φεύγεις στις 7:00 το πρωί και κατά τις 8:00 το βράδυ (με δυο ώρες αέρα) είσαι για ψαράκι στο Δούναβη.
Από εκεί είναι δυο βήματα η Βουδαπέστη και το ίδιο και το Ζάγκρεμπ. Και έχεις φτάσει στην καρδιά της Ευρώπης.

Πρακτικά …
* Για έναν ταξιδιώτη που ξεκινάει από τη Νότιο Ελλάδα, για ένα οδικό ημερών, μια πολύ καλή λύση για την πρώτη διανυκτέρευση (δεδομένου ότι ξεκινάει μεσημέρι) είναι η λύση της Γευγελής. Εμείς σε 5,5 ώρες ακριβώς φτάσαμε σύνορα και σε πολύ λίγο ... σε ένα περιποιημένο (και πάμφθηνο) διαμέρισμα.
* Τα καταλύματα τα είχα κλείσει όλα από το booking και όλα ήταν ισόγειο με το parking δίπλα στο διαμέρισμα (με εξαίρεση αυτό της Βουδαπέστης). Επιδίωξα τα καταλύματα να είναι ισόγεια, ώστε να έχουμε κοντά το αυτοκίνητο για να μπορούμε να το φορτώνουμε-ξεφορτώνουμε εύκολα, κάτι που σε ένα οδικό γίνεται συχνά.
Βέβαια αυτό για να επιτευχθεί θα πρέπει να έχουμε κλείσει τα καταλύματα πολύ νωρίς. Τότε που διαλέγεις τα καταλύματα και δεν σε διαλέγουν αυτά.
* Σε όλα τα σύνορα η Ελληνική ταυτότητα ήταν πολύτιμη. Ένιωθα ότι είχα το ισχυρότερο διαβατήριο στον κόσμο. Περνούσαμε άνετα χωρίς να ρίχνουν οι τελωνιακοί δεύτερη ματιά. Το διαβατήριο το κοιτάνε λίγο παραπάνω. Την ταυτότητα καθόλου. Από μακριά έλεγαν: Α! Έλληνες; Περάστε! Άρχοντες! Την ουρά όμως δεν την γλυτώναμε.

Οικονομικά … και στατιστικά
Το 29% των εξόδων μας, μας τα “έφαγε” η Αυστρία, το 20% η Ουγγαρία μαζί με τις λίγες ώρες της Σλοβακίας, το 17% Σκόπια, Βοσνία και Σερβία μαζί (τα Βαλκάνια πάντα ρίχνουν το budget έχοντας όμως ευτυχώς και αυτό το “κάτι” να προσφέρουν) και το υπόλοιπο 34% ανήκει στη μεταφορά μας. Όταν λέω μεταφορά εννοώ βενζίνη, διόδια, βινιέτες και parking.
Φαίνεται λίγο τσιμπημένη η μεταφορά και μπορεί και να είναι. Το αυτοκινητάκι μας είναι βενζινοκίνητο και “τρώει” λίγο παραπάνω, αλλά με αυτό πορευόμαστε αφού είναι ευρύχωρο και μας βολεύει.
Για 4 άτομα όμως σίγουρα είναι καλά.
Δεν ξέρω αν παρόμοιο ταξίδι με αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία θα κόστιζε λιγότερο για τα 4 άτομα (μάλλον όχι), αλλά εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένη, αφού «εισέπραξα» την εμπειρία και τη γοητεία του οδικού!

Εντυπώσεις
Στη Βουδαπέστη παρόλο που είχα ξαναπάει ήθελα να πάω πάλι γιατί ήξερα ότι θα μπορούσε να προσφέρει διασκέδαση σε μικρούς και ... μεγάλους! Στη Βιέννη ήθελα να πάω μόνο και μόνο επειδή ήταν η μοναδική πόλη της Κεντρικής Ευρώπης που μου είχε ξεφύγει (ντροπή μου, δεν είναι λόγος αυτός!) και στο Σεράγεβο ήθελα να πάω, γιατί είναι μια πόλη «μύθος».

Το συγκεκριμένο ταξίδι εκτός του ότι κάλυψε όλα τα παραπάνω είχε μέσα και πολλά “διαδραστικά” πράγματα. Κάναμε ποδήλατο, μπάνιο, βαρκάδα, παίξαμε με τα ζώα, κάναμε αλπικό έλκηθρο, πατινάραμε με Lime, παίξαμε και σε λούνα πάρκ! Το μέλλον θα δείξει αν θα μας μείνει αξέχαστο. Προς το παρόν θα το χαρακτηρίσω «αναψυχής».
Στα παιδιά μας άρεσαν γενικά οι βόλτες που κάναμε στις πόλεις. Το χαλαρό “ποδαράτο” με ένα παγωτό στο χέρι να χαζεύουμε βιτρίνες και αξιοθέατα, όλα τα διαδραστικά της Βουδαπέστης και φυσικά το διήμερο της Βιέννης που είχαν και παρέα.
Εμένα μου άρεσε το ότι έσβησα πολλά “αστεράκια” από το χάρτη. “Έσβησα” δηλαδή κάποια σημεία στο χάρτη που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα και είδα και Unesco αρκετά, που επίσης κυνηγώ. Εννοείται επίσης ότι ευχαριστήθηκα όλα τα ... έλκηθρα, τις βαρκάδες και τα πατίνια. Στον άντρα μου του άρεσαν όλα, ακόμα και η οδήγηση.

Το θέμα είναι ότι ύστερα και από αυτό το ταξίδι …. ανεβαίνει λίγο ακόμα και ο πήχης. Τι θα πρέπει να έχει μέσα το επόμενο για να αξίζει;

Ειδικότερα...
Γευγελή: Κατάλληλο stop over σε οδικό, στο οποίο κάτι έχεις να κάνεις και τα βράδια. Ανεξάρτητα όμως από τα καζίνο, σίγουρα είναι μια πολύ value for money στάση, με πληθώρα κατάλληλων και φιλόξενων καταλυμάτων. Γενικότερα η χώρα φαίνεται ότι προς το παρόν προσαρμόζεται στο ότι είναι «πέρασμα». Έχει φτιάξει το δρόμο της και διαθέτει πολύ οικονομικά και περιποιημένα καταλύματα για stop over.

Μπρατισλάβα: Είναι μια μικρή όμορφη πόλη. Είναι ότι πρέπει για μια βόλτα το πολύ μιας ημέρας. Τη βοηθάει αλλά και την καπελώνει το ότι βρίσκεται τόσο κοντά στο μεγαθήριο που λέγεται Βιέννη. Κλέβει λίγο από αυτή αλλά όταν πέφτει η σύγκριση…. αυτή χάνει με διαφορά…

Visegrad: Μια γραφική πόλη «κόμβος» σε έδαφος Βοσνίας. Μπορεί εύκολα να τη χρησιμοποιήσει κάποιος σαν ορμητήριο κάνοντας γύρω εκδρομές όπως στο Σεράγεβο, στην Δυτική Σερβία, ακόμη και στο Μαυροβούνιο.

Graz: Είναι μια παραμυθένια πόλη! Είμαι έτοιμη να πω: «Δεν υπάρχει Αυστριακή πόλη που να μην είναι όμορφη», κάτι που έχω πει για την Ιταλία. Θα συγκρατηθώ όμως και θα αποφανθώ οριστικά αφού επισκεφτώ καναδυό Αυστριακές πόλεις ακόμα.

Βουδαπέστη: Κλασική αξία. Προσφέρει πολλά. Είναι μια λουτρόπολη με πολύ ισχυρά προσόντα και με μεγάλη τουριστική παράδοση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πόλη ασχολείται με τον τουρισμό πάρα πολλά χρόνια, πολλά περισσότερα απ’ όλες τις γειτόνισσες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Η καταλυτική παρουσία του Δούναβη, η ομορφιά της Βούδας, η μαγεία των λουτρών την κατατάσσουν στις κορυφαίες κατά τη γνώμη μου. Παρόλα αυτά δεν ένοιωσα τόσο “hospitality” σε σχέση με τις άλλες πόλεις που επισκέφτηκα σε αυτό το ταξίδι.

Βιέννη: Αριστοκρατική. Συνηθισμένος χαρακτηρισμός για την πόλη, αλλά τόσο μα τόσο αληθινός και αδιαμφισβήτητος! Γοητεύτηκα. Σίγουρα θα ξαναπάω.

Banja Luka: Πολύ χάρηκα που πήγα στην πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Είναι μια καταπράσινη πόλη, που δεν γνωρίζει τον τουρισμό και που διαθέτει κάποιες πολύ δυνατές γωνιές. Μεγάλο ατού της είναι η γειτνίαση με το ράφτινγκ στον σμαραγδένιο ποταμό Vrbas, ο οποίος διαπερνά την πόλη πριν εξαφανιστεί σε ένα καταπράσινο φαράγγι.

Σεράγεβο: Είναι μια μοναδική πόλη με μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που συνδυάζει Δύση και Ανατολή μαζί. Το Σεράγεβο είναι ένα θαυμάσιο μέρος για να επισκεφτεί κανείς, για την ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική του, την έντονη ζωή στο δρόμο και το ακαταμάχητο πνεύμα του.

Το ταξίδι δεν μου φάνηκε μεγάλο. Αντίθετα νομίζω ότι δεν χόρτασα (αχάριστη που είμαι) και σχεδόν δεν κουράστηκα. Σημασία όμως δεν έχει τι ένιωθα εγώ, αλλά τι ένιωθε ο συνταξιδιώτης μου που ως γνωστόν είναι και το βασικό τιμόνι. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι ήταν … σε καλή κατάσταση.
Τόσο καλή, που ενώ ακόμα δεν είχαμε πατήσει το πόδι μας στην Αττική τον άκουσα να λέει: «Αυτά τα ταξίδια αξίζουν μόνο αν είναι μακρινά».
«Όπως;»
«Όπως … έως το Ταλίν!»
Έτσι, μπήκε η ιδέα και έτσι καταστρώθηκε το σενάριο του επόμενου οδικού: «Έως το Ταλίν»!
Περί αυτού όμως .... άλλη φορά!

Τώρα ήρθε η ώρα να κλείσω την ιστορία μου με κάποιες πρωταγωνίστριες εικόνες του οδικού ταξιδιού «Έως τη Βιέννη»....

Καλά ταξίδια να έχουμε………….

......................................................................................................................................................