Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 117
- Likes
- 983
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Διαβάστε και το αντίστοιχο ποστ στο blog μου αν θέλετε εδώ
Μεξικό 2023
Είχα την τύχη να επισκεφθώ το Μεξικό το 2021 ( αν θέλετε διαβάστε και το σχετικό κείμενο στο blog μου εδώ ) και μία αναπάντεχη δεύτερη ευκαιρία ανέκυψε φέτος για περεταίρω εξερεύνηση. Το πρώτο μας ταξίδι άλλωστε σαφώς και δεν αρκούσε για να γνωρίσουμε μία τόσο τεράστια σε έκταση και περιπλοκότητα χώρα.
Έχοντας ως αφετηρία την Αγγλία όπου ζώ, πραγματοποίησα την τελική μου πτήση μετά από μία ενδιάμεση σταση με ολιγοήμερη παραμονή στις ΗΠΑ προκειμένου να επισκεφτώ αγαπημένα μου πρόσωπα. Αυτό από μόνο του μείωσε αισθητά το κόστος μιας και πολλές είναι οι οικονομικές πτήσεις άπο ΗΠΑ προς κάποιο αστικό ή τουριστικό κέντρο του Μεξικού (αμέτρητοι οι τουρίστες και οι απόδημοι – τιμές γύρω στα 200-300 δολλάρια σε αντίθεση με τα 1400 απευθείας από Λονδίνο). Το έχω θίξει και στο παρελθόν μα είναι ειρωνικό το ότι οι Αμερικάνοι ενώ λατρεύουν να δημιουργούν ταινίες και σειρές όπου το Μεξικό παρουσιάζεται πάνω κάτω σαν πεδίο μάχης, ταυτόχρονα και πολύ υποκριτικά αποτελεί και τον δημοφηλέστερο προορισμό διακοπών για την συντριπτική πλειοψηφία τους.
Puerto Vallarta
Πρώτος μας σταθμός όπου και αρχικά προσγειωθήκαμε το Puerto Vallarta, καλοκαιρινό θέρετρο στις δυτικές ακτές τις χώρας. Η πτήση της jetblue απο το αεροδρόμειο laguardia της Νέας Υόρκης στην οποία επιβιβαζόμαστε είναι ασφυκτικά γεμμάτη. Παρότι υποτίθεται ότι επρόκειτο για budget εταιρεία τύπου easyjet, μας παρείχε δωρεάν wifi και ατομική οθόνη με μεγάλη επιλογή ταινιών. Δυσάρεστη η σύγκριση πχ με την (και καλά πολυβραβευμένη) Aegean η οποία δεν δικαιολογεί με τίποτα τις μόνιμα τσιμπημένες τιμές της με τις ελάχιστες παροχές της και μοιάζει να έχει μόνο επενδύσει σε πανέμορφες νεαρές αεροσυνοδούς ( κάπως σεξιστικό όλο αυτό σαν λογική παρεπιμπτόντως).
Όσο για τον προορισμό μας αυτού καθ αυτού, επρόκειτο για τόπο με προφανές φυσικό κάλλος και πολύ καλή οργάνωση. Διαβάζω για έντονη βιοποικιλότητα και δρυμούς όπου ζουν πεταλούσες σε κοντινή απόσταση και ενω δεν βρήκαμε το χρόνο να τα δούμε όλα αυτά ( είμασταν εκεί μόλις δυο μέρες) νιώθει κανείς την άγρια φύση και τα επιβλητικά καταπράσινα βουνά να αγκαλιάζουν τον οικισμό. Τα δειλινά είναι αναμενόμενα υπέροχα στο κλείσιμο κάθε μέρας με καθαρό ουρανό.
Συγκαταλέγεται άλλωστε στα πιο τουριστικά μέρη στον κόσμο παρότι στην Ευρώπη δεν το έχουμε ακούσει μάλλον ποτέ. Οι περισσότεροι τουρίστες καταλύουν στην γειτονιά Las Moras με τα τεράστια ξενοδοχεία με τα all inclusive πακέτα και τα εμπορικά πολυκαταστήματα & μπαρ με άτσαλα αμερικάνοπρεπή ονόματα ( όλα αυτά δημιουργούν πάντως μπόλικο άψυχο ντεκόρ για τις κατά τα άλλα γοητευτικές ακτές του). Εμείς μείναμε λίγο παρακάτω, στην Conchas Chinas όπου πολυτελείς βίλες έχουν μετατραπεί σε airbnb και ξενοδοχεία.
Όμορφη και η παραλία κοντά στο κατάλυμα μας αν και λόγω της πολυκοσμίας όχι και η καθαρότερη. Ίσως βέβαια να είχε να κάνει και με ατυχές timing απο μέρους μας μιας και ήμασταν εκεί μία δυο μόλις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά οπότε και μιλιούνια αμερικανοί την είχαν κατακλύσει προκειμένου να κάνουν κάτι ιδιαίτερο τις χρονιάρες μέρες.
Tο Puerto Vallarta δεν αποτελεί ίσως το «γνήσιο» Μεξικό ή τη μέγα ταξιδιωτική αποκάλυψη αλλά δεν χρειάζεται εν τέλει να είναι. Αποζημιώνει με το παραπάνω τον επισκέπτη με ιδανικό κλίμα του καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, τις παραλίες του και τις υψηλών προδιαγραφών τουριστικές παροχές (σε ιδιαίτερα οικονομικές τιμες). Ενισχύεται πάντως η εντύπωση μου ότι το Μεξικό είναι για τους βόρειους γειτονές τους κάτι αντίστοιχο με τα Κανάρια νησιά ή οι all inclusive προορισμοί σε Τυνησία, Ελλάδα και Τουρκία για τους Εγγλέζους και τους Γερμανούς δηλαδή όχι τόσο ένα ταξίδι ζωής παρά ένας οικονομικός προορισμός με ήλιο και θάλασσα.
Με εσωτερική πτήση (αν θυμάμαι καλά με την Viva Aerobus), αποχωρούμε από το Puerto Vallarta για την Γκουανταλαχάρα. H δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Μεξικού αποτελεί μία μικρογραφία ολόκληρης της χώρας με όλη την μεγαλοπρέπεια αλλά και της παθογενειές της. Τα θέλγητρα για τον επισκέπτη πολλά: πλούσια κουλτούρα, υπερστυλάτες συνοικίες (Centro Historico, Colonia Americana κ.α), ενδιαφέρουσα νυχτερινή ζωή ( αποτελεί φημισμένη φοιτητούπολη) αλλά και πολλές επιλογές για καφέ και απίστευτα καλό φαγητό ( δύσκολο να περιγράψει κανείς πόσο πλούσια και γεμμάτη εκπλήξεις είναι η Μεξικανική κουζίνα). H πολυπρόσωπη αρχιτετονική είναι ιδιαίτερα παρούσα στις προαναφερόμενες γειτονιές ( παρατηρήστε όλες αυτές τις γοητευτικές επαύλεις με ευάερους κήπους που έχουν μετατραπεί σε καφέ και εστιατόρια). Καταχωρώ μερικά μόνο από τα στυλ των κτιρίων που συναντά κανείς εδώ: νεο-μπαρόκ, art nouveau, νεο-gothic, νέοκλασσικά, μπρουταλισμός(!)…
Μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο βρίσκεται και η συνοικία ( κάποτε χωριστή κωμόπολη ) tlaque-paque στην οποία μπορείτε να πάτε με uber ή ταξί. Αποτελείται από μερικούς καλαίσθητους πεζόδρομους και πολλά μαγαζιά μα σου μένει η ξεκάθαρη αίσθηση ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα περιποιημένων επιχειρήσεων εστίασης και καταστημάτων σουβενίρ, όχι για μία κανονική γειτονιά όπου μεξικανοί ζούνε αβίαστα την καθημερινότητα τους. Η μόνη οικονομική δραστηριότητα μοιάζει να είναι τουριστικής φύσης.
Στην Γκουανταλαχάρα ο επισκέπτης θα αντιληφθεί την ευμάρεια μα ταυτόχρονα και τα πολλά οικονομικά αδιέξοδα ( ένας άδειος ανοίκιαστος ουρανοξύστης για παράδειγμα, στέκεται περίλυπος στην κεντρική avenida chapultepec sur). Κάποιες άλλες λεπτομέριες ίσως και να σοκάρουν τους ανυποψίαστους…
Δύσκολα θα περάσουν απαρατήρητα στον οποιονδήποτε τα πάμπολα πόστερ με τα πρόσωπα εξαφανισμένων νέων σε διάφορα σημεία της πόλης. Σε αντίθεση με τα silver alert που βλέπουμε στη Ελλάδα, στις περισσότερες αφίσες εδώ δεν υπάρχει τηλέφωνο επικοινωνίας με τις αρχές για να παράσχει ο πολίτης πιθανές πληροφορίες μήτε καταγράφονται λεπτομέρειες όπως το τι φορούσε όταν τον/την είδαν για τελευταία φορά. Είναι όλοι τους θύματα του ακύρηχτου πολέμου μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και του καρτέλ του Jalisco Nueva Generation. Νέοι, κάποιοι ακόμα έφηβοι ( 15 και 16 χρονών ) όπου κανείς δεν ξέρει τι έκαναν, αν έκαναν το οτιδήποτε ή αν απλώς βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. H πλειοψηφία των εξαφανίσεων αποδίδεται στις δράσεις του καρτέλ οι πρακτικές του οποίου δεν ακολουθούν καμία απολύτως λογική. Τα ποστερ που χαζεύαμε τολμώ να πω με στοιχειώσανε και με μελαγχολήσανε. «Δεν σε ξεχνάμε Javier« και άλλα παρόμοια μηνύματα γραμμένα κάτω από όμορφες φατσούλες σε instagramικές πόζες. Τι τους συνέβει; Προφανώς και κανένας τους δεν είναι πλέον εν ζωή. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως θα ήταν η ψυχοσύνθεση μου αν π.χ όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, φίλοι ή απλά γνωστοί εξαφανιζόντουσαν και μετατρέπονταν σε αφισοκολλημένοι αγνοούμενοι. Που θα έβρισκα τη διάθεση για ζωή, για να πάω σινεμά, χορό, φαγητό όταν όλο αυτό εκτυλίσσεται γύρω μου.
Θαραλλέοι ακτιβιστές συνεχίζουν να κολλάνε πάντως ( ακόμα και τις δύο τρεις μέρες που έτυχε να είμαστε εκεί) πόστερ διαμαρτυρίας (» που βρίσκονται;» ρωτάνε με βουβό θυμό θυμίζοντας άβολες αλήθειες) και δεν αφήνουν την κοινή γνώμη να ξεχαστεί.
Το εστιατόριο Hueso όπου απολαύσαμε το τελευταίο γεύμα του 2022
Αυτή η σκοτεινή πλευρά συνυπάρχει παραδόξως με πολύ δυναμισμό στον τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι, το στυλ, το ντύσιμο, οι συνήθειες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις Ευρωπαϊκές ή αμερικάνικες μητροπόλεις. Πολλές κεντρικές οδικές αρτηρίες όπως η AvenidaFrancisco Javier Milla, Avenina Juarez και Av.Ignacio Vallerta L.Vallarta πχ κλεινουν για τους οδηγούς συγκεκριμένες κυριακές προκειμένου να τις χρησιμοποιούν αποκλειστικά πεζοί και ποδηλάτες. Οι αρχές φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ανάγκη να δωθεί χώρος και πλαίσιο για δραστηριότητες των πολιτών στον ελεύθερο χρόνο τους, παρέμβαση που δεν έχω δεί να πραγματοποιεί κάποιος δήμαρχος για παράδειγμα σε κάποια ελληνική μεγαλούπολη.
Αφήνουμε πίσω μας την Γκουανταλαχάρα και συνεχίζουμε με εσωτερική πτήση στη πρωτεύουσα και από εκεί με λεωφορείο για το Taxco. Χτισμένο πάνω στα βουνά, σε μία θέση με έντονη ανηφορική κλίση, το Taxco είναι μικρό, γραφικό, με πολλές ενδιαφέρουσες υπαίθριες αγορές και κουζίνες. Συγκαταλέγεται στα φημισμένα pueblos magicos ( «Μαγικά χωριά») και βρίσκεται στην πολιτεία Guerrero. Η γεωλογία και η αρχιτεκτονική του προσδίδει μία φοκλορική αύρα παρόμοια με αυτή του Guananjato, μίας αρκετά πιο διάσημης τουριστικά πόλης στα βόρεια. Φθάνουμε ως εκεί μετά από ένα κουραστικό ταξίδι 2,5 ωρών και 170 χιλιομέτρων από την Πόλη του Μεξικού. Η κόπωση μας οφείλεται ισομερώς στο ορεινό δίκτυο αλλά και στην επιμονή του οδηγού μας να παίζει στη διαπασών μία μαγνητοσκοπημένη συναυλία των αχώνευτων Coldplay
Η ιδιαίτερη ρυμοτομία του tazco περιλαμβάνει αριστοκρατικά κτίσματα αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, πολλά δέντρα εντός και εκτός του οικισμού και πολλές μικρές πλατείες και εκκλησίες που γλυκαίνουν το τοπίο.
Ένας ταξιτζής μας ενημερώνει ότι στην περιοχή υπάρχουν ορυχεία χαλκού και άλλων μεταλλευμάτων και όντως γύρω από την κεντρική πλατεία του λειτουργούν πολυάριθμα σχετικά μαγαζιά που μοιάζουν να απευθύνονται κυρίως σε Μεξικανούς. Αυτοί τουλάχιστον δύναται να κουβαλήσουν όλα αυτά τα ασημικά που θα αγοράσουν και δεν χρειάζεται να διαπραγματευτουν με αεροπορικές εταιρείες το φουσκωμένο βάρος των αποσκευών τους. Η έντονη γραφικότητα και η φύση που το περιβάλλει προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες όλο το χρόνο και η τουρισμός αποτελεί την άλλη κύρια πηγή εισοδήματος των κατοίκων.
Η καρδιά του Taxco χτυπαέι στη πλατεία Plaza Borda/Ζocalo με το κιόσκι και την εκκλησία που την πλαισιώνουν. Βρισκόμασταν εκεί μία βδομάδα μετά τα Χριστούγεννα και τα πάντα ήταν ακόμα φορτωμένα με λαμπιόνια, γιρλάντες και φυσικά μία αναπαράσταση της γέννησης. Εντύπωση προκαλούν οι πολλοί φρουροί του στρατού με μπατακλάβες (τους οποίους δεν τόλμησα να φωτογραφήσω) και ημιαυτόματα στο χέρι, στημένοι σε απόσταση αναπνοής από γιαγιάδες που παίζουν αμέριμνα με τα εγγονάκια τους ή οικογένειες που φωτογραφίζονται με φόντο τον χριστουγεννιάτικο στολισμό. Η ασφάλεια και η κοινωνική ειρήνη δεν μοιάζει δεδομένη και χρειάζεται μέτρα αποτροπής για να διατηρηθεί, παρότι οι ντόπιοι μας διαβεβαίωσαν πως δεν συμβαίνει τίποτα το ανησυχητικό πλέον εδώ.
Τepoztlan
Πιο βατή η πρόσβαση στο tepoztlan, το δεύτερο «μαγικό χωριό» που επισκεφτήκαμε, το οποίο είναι χτισμένα σε χαμηλότερο υψόμετρο όχι και πολύ μακριά από την πόλη του Μεξικού. Εξαιρετικά ευχάριστο το τοπίο της μικρής πόλης με την Sierra de Tepoztlan στο φόντο. Κατά τα άλλα εδώ θα βρείτε τουριστικές επιχειρήσεις κάθε τύπου (για κάποιο περίεργο λόγο πολύ μεγάλη προσφορά σε μασάζ) όπως και πολύ καλό φαγητό. Τα τουριστικά καταλύματα πάντως μοιάζει να χτίζονται παντού περικυκλώνοντας όλο και πιο ασφυκτικά το παραδοσιακό ιστορικό κέντρο.
Μεταξύ των προσφερόμενων δρασηριοτήτων παριλαμβάνεται και μία ενδιαφέρουσα πεζοπορία 3 χιλιομέτρων μέσα από το εθνικό πάρκο Tepozteco. To καλά σημαδεμένο ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί σε ένα λόφο με ωραίες θέες και έναν ναό του πολιτισμού των Ατζέκων, αφιερωμένο στο Θεό του ήλιου (αν και στις μέρες μας μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο σαν σκαλάκι για να τραβήξεις τις όποιες φωτογραφίες σου σε ακόμα μεγαλύτερο ύψος και για να ξαποστάσουν οι ταλαιπωρημένοι πεζοπόροι.)
Αν κάτι μου έχει μείνει από το Tepoztlan είναι η πολύ ωραία κεντρική αγορά του γεμμάτη μικρά εστιατόρια όπου προσφέρονται και ινδιάνικες (έδω την ονομάζουν προ-ισπανική κουζίνα) σπεσιαλιτέ.
Εδώ μπορείτε να γευτείτε συνταγές που εστιάζουν σε μία από τις πολλές προεκτάσεις της μεξικανικής κουζίνας, συγκεκριμένα στην πιο παρελθοντική της.
Η προισπανική γαστρονομία συνδυάζει ότι μπορείς να φανταστείς, από κάκτους και αβοκάντο μέχρι λουλούδια και έντομα. Τα χορτοφαγικά πιάτα που προκύπτουν δύσκολα να τα βρεις αλλού.
Κάπου online είδα να περιγράφεται το tepoztlan ως ο παράδεισος των χίπιδων και υπάρχουν όντως κάποιοι άνθρωποι εδώ, προφανώς βορειοευρωπαίοι ή βορειοαμερικανοί με μακρία αχτένιστα μαλλιά και χαλαρή ένδυση που μοιάζουν να έφτασαν στην πόλη πριν από χρόνια και όχι απλά για μερικές ημέρες.
Όμορφη πινελιά οι πληθωρικοί χριστουγενιάτικοι στολισμοί που ο δήμος δεν είχε ακόμα απομακρύνει όπως και διάφορες μικρές θρησκευτικού τύπου εκδηλώσεις που λαμβάνανε χώρα ( όλα τα λεφτά οι τρεις μάγοι στη παραπάνω φώτο !).
Mazunte
Τελευταίος μας σταθμός το Mazunte, μέρος το οποίο σύμφωνα με δικό μου άνθρωπο που το είχε επισκεφτεί προ πενταετίας ήταν τότε ο ορισμός του αμόλυντου αγνού παραθαλλάσιου ψαροχωριού. Υπήρχε ένα φαρμακείο, ένα σουπερμάρκετ και τίποτα περαιτέρω και όλα αυτά παρά τις θεσπέσιες παραλίες του που βρέχονται από τον Ειρηνικό. Ενώ η τουριστική ανάπτυξη/φθορά είχε φθάσει ήδη στο Huatulco (στο αεροδρόμειο του οποίου και προσγειωθήκαμε), το Mazunte αντιστεκόταν σθεναρά και παρέμεινε για χρόνια ένα υποτιθέμενα καλά κρυμμένο μυστικό! Αυτό ίσως να οφειλόταν και στον χωματόδρομο(!) που εξυπηρετούσε την μικρή αυτή πόλη μέχρι προσφάτως και προφανώς αποθάρρυνε πολλούς από το να πραγματοποιήσουν το ‘προσκύνημα’ ως εδώ.
Δυστηχώς η σημερινή κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική και η όποια αθωότητα έχει εξανεμιστεί προ πολλού. Ιδιαίτερα άσχημη εντύπωση μου έκαναν οι σακούλες με ατέλειωτο σκουπίδι δίπλα στο άφραχτο νεκροταφείο της πόλης το οποίο το πλαισιώνουν πλέον ξενοδοχεία και μίνι μάρκετ. Κάποιος είχε αφήσει και σχετικό πλακάτ στο σημείο επιχειρώντας να συνετίσει μάταια αυτούς που τα παρατούσανε εκεί. » Σεβαστείτε το χώρο, κάποια μέρα θα αναπαύεστε εσείς εδώ» έγραφε, μήνυμα το οποίο είχε πάει προφανώς στο βρόντο. Ατέλειωτες και οι ουρές των αυτοκινήτων παρκαρισμένων όπου νά ναι για να προσεγγίσουν οι επισκέπτες την παραλία playa mermejita ( «η μικρή γοργόνα» σε μετάφραση) και να απολαύσουν το φημισμένο της ηλιοβασίλεμα. Αυτό που έδωσε μία επιπλέον δυσάρεστη γεύση στην όλη εμπειρία ήταν η τροφική δηλητηρίαση από το νερό που ΔΕΝ ήπιαμε, απλά στο πρώτο εστιατόριο όπου πήγαμε προφανώς ο μάγειρας το χρησιμοποίησε ή για να πλύνει τη σαλάτα ή για να μαγειρέψει το φαγητό μας. Μία μέρα ήμασταν λοιπόν εκτός μάχης και αναρώναμε από τον πόνο μας στο ξενοδοχείο.
Η μαγεία του φυσικού φωτός πάντως υπερβαίνει την όποια αναπάντεχη κακογουστιά που φέρνει μαζί της η τουριστική ανάπτυξη και όλη αυτή η κατασκευαστική τρέλα. Το βαθύ, κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα παρά τα σαραβαλιασμένα στομάχια μας, δεν μπορεί παρά να σε συναρπάσει.
Το διαβρωτικό πάντως αντίκτυπο του τουρισμού ήταν πιο έντονο εδώ από οπουδήποτε αλλού και αν πήγαμε με ιδιαίτερα οφθαλμοφανή την επίπτωση του στη φύση. Το να γυρνάς τον κόσμο πλέον μοιάζει με αγώνα ενάντιας στο χρόνο προκειμένου να προλάβεις να πάς κάπου πριν οι φυσικοί δρυμοί περιοριστούν περαιτέρω, πριν τα airbnb και τα ξενοδοχεία στερήσουν από την όποια γραφική πόλη τους φυσιολογικούς ρυθμούς της και την μετατρέψουν σε ένα άψυχο κέλυφος, πριν ένα ακόμα μέρος μετατραπεί σε μονοδιάστατο φωτογενή φόντο για να παίρνουμε τις φωτογραφίες μας οι τουρίστες. Χασάπικα, μπακάλικα, ιατρεία και βιβλιοπωλεία κλείνουν και άλλα μαγαζιά που εξυπηρετούν αποκλειστικά ανάγκες των τουριστών ανοίγουν. Η επιθυμία μας ως ταξιδιώτες να εξερευνήσουμε τις ομορφιές της γής συμβάλλει παραδόξως στην ταχύτατη εξαφανισή τους.
Η απωθητική εμπορευματοποίηση και ακρίβεια της Μυκόνου ή της Σαντορίνης ( και σύντομα της Πάρου φαντάζομαι) είναι ένα χαρακτηριστικό δικό μας παράδειγμα μίας τέτοιας εξέλιξης. Η ίδια διεργασία πραγματοποιείται σε διάφορους προορισμούς ανά το κόσμο μεταξύ των οποίων και τα μεξικάνικα θέρετρα.
Ciudad de mexico
Ολοκληρώσαμε την περιπέτεια μας, σταματώντας στην Πόλη του Μεξικού μόνο για μία διανυκτέρευση πριν την πτήση της επιστροφής. Το έχω ξαναπεί μα ευχαρίστως να το επαναλάβω μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μου: η συγκεκριμένη είναι από τις πιο κοσμοπολίτικες υπέροχες πρωτεύουσες του κόσμου, μία πόλη γεμμάτη πάρκα και ασυναγώνιστα εστιατόρια και μία εκλέπτυσμένη σικάτη νεολαία.
«Is it safe?….»
Tο πιο αμφιλεγόμενο και αντιφατικό ζήτημα για τον μέσο υποψήφιο ταξιδιώτη εδώ είναι αυτό της ασφάλειας. Μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής αποτελεί μία ειδική ζώνη για τουρισμό όπου υπάρχουν αρκετά «δεν πρέπει». Είναι αυτό που διαπίστωσα να απασχολεί τους περισσότερους πιθανούς τουρίστες στο δυαδίκτιο. Δεν θέλω να ωραιοποιήσω καταστάσεις μα ούτε και να δώσω περισσότερη αποτρεπτική έμφαση σε αυτό από όση του αναλογεί. Στην Ευρώπη μπορεί κανείς να πάει όπου θέλει σε όποια περιοχή θέλει και στο χειρότερο σενάριο να ανησυχεί για πορτοφολάδες. Στην Λατινική Αμερική τα πράγματα είναι πιο περιοριστικά. Σε χώρες όπως το Μεξικό υπάρχουν περιοχές, πόλεις και γειτονιές εντός των πόλεων στις οποίες απλώς δεν πατάς το πόδι σου. Είναι απερίσκεπτο να νοικιάσεις ένα αμάξι για να οδηγήσεις από το ένα αστικό κέντρο στο άλλο χωρίς πρώτα να κάνεις μία σύντομη έρευνα για την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Αυτό δεν αφορά όλη τη χώρα αλλά ισχύει για σημαντικό τμήμα της στα βόρεια και νοτιοδυτικά. Επίσης δεν μιλάμε για κάτι που συμβαίνει μόνο στο Μεξικό αλλά και σε χώρες όπως η Κολομβία, η Βενεζουέλα, το Περού, το Εκουαδόρ ή η Βραζιλία. Συνίσταται να έχεις τσεκάρει την κατάσταση στην πολιτεία που είσαι. Όλες οι συνοριακές πόλεις με τις ΗΠΑ μοιάζουν ιδιαίτερα κακή ιδέα για τουρισμό.
Από την άλλη, η χώρα είναι πολύ συνειδητοποιημένη και οργανωμένη τουριστικά. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έρχοναι εδώ κάθε χρόνο και δεν ανοίγει ρουθούνι ( Οι τουρίστες άλλωστε δεν αποτελούν στόχο των καρτέλ που τυρανούν με τη δράση τους την μεξικανική κοινωνία ). Μην σκέφτεστε λοιπόν ότι κάποιος θα σας επιτεθεί επειδή απλώς έχετε μία φωτογραφική μηχανή ή ένα κινητό σε κοινή θέα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να θέσετε περισσότερα όρια από αυτά που βάζεται στον εαυτό σας όταν κάνετε διακοπές. Αν θα με ρωτούσατε αν θα ξαναπήγαινα, θα σας έλεγα με χίλια πως ΝΑΙ, φυσικά και ναι. Αλλά καλό είναι να επιδείξετε περισσότερη προσοχή και κοινή λογική από όση θα δείχνατε σε πιο βατούς προορισμούς χωρίς βεβαίως να παρασύρεστε σε αχρείαστη παράνοια.
Βρισκόμασταν θυμάμαι στην Guadalajara όταν ο μικρότερος γιος του el chapo ( Χοακίμ Γκούσμαν – βαρόνος ναρκωτικών ) πιάστηκε από της αρχές. Ακολούθησε μία κινηματογραφική ένοπλη σύρραξη μεταξύ των μελών του καρτέλ του και της αστυνομίας γύρω από το αεροδρόμειο όπου το αεροπλάνο θα τον απομάκρυνε για την πρωτεύουσα ή για τις ΗΠΑ ή ένας θεός ξέρει για που… και ολόκληρο ένα διεθνές αεροδρόμειο ήταν σε πολιορκία για ώρες ολόκληρες. Το θέαμα στους δέκτες των τηλεοράσεων μας εκείνες τις μέρες ήταν εντελώς σουρεάλ. Δυσκολευόμουνα να κατανοήσω πως σε άλλα μέρη της πανέμορφης χώρας που βρισκόμουνα η κανονικότητα επι του παρόντος ήταν παντελώς απούσα.
Αν στην Ελλάδα λοιπόν θεωρούμε ότι η διαφθορά είναι μέρος της κουλτούρας και δύσκολα περιορίζεται , στο Μέξικο οι πολιτικοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την βία που ανακύπτει από την διακίνηση ναρκωτικών. Τα καρτέλ συχνά μοιάζουν να συναγωνίζονται με το κράτος για τον απόλυτο έλεγχο. «Hugs not bullets» («αγκαλίτσες αντί σφαιρών») ήταν η πολύ αφελής ατάκα του μάλλον λαϊκιστή και κατώτερου των περιστάσεων τωρινού πρωθυπουργού Lopez Obrador, κάτι που γρήγορα το πήρε πίσω (όχι ότι υπάρχουν έυκολες και γρήγορες λύσεις σε πολυδιάστατα ζητήματα σαν αυτό).
Εξ αποστάσεως λοιπόν ένα ταξίδι στο Μεξικό ίσως να σας μοιάζει με βουτιά σε ένα αχαρτογράφητο χάος. Στην πράξη όμως αποκαλύπτεται ο (χωρίς υπερβολή) δυνητικά κορυφαίος προορισμός παγκοσμίως, ένα μέρος που προσφέρει συγκινήσεις κάθε είδους πραγματικά στον υπερθετικό. Μετά από δύο ταξίδια και αρθροιστικά σχεδών κοντά στο μήνα παραμονής μου εδώ, συνεχίζω να νιώθω μπερδεμένος ειδικά με την προβληματική του φήμη που έρχεται σε αντίθεση με την εξαιρετική προσωπική μου εμπειρία. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου το μόνο που θα μετρούσε θα ήταν ο πολιτιστικός και φυσικός πλούτος, το Μεξικό θα ήταν υπερδύναμη.
Μεξικό 2023
Είχα την τύχη να επισκεφθώ το Μεξικό το 2021 ( αν θέλετε διαβάστε και το σχετικό κείμενο στο blog μου εδώ ) και μία αναπάντεχη δεύτερη ευκαιρία ανέκυψε φέτος για περεταίρω εξερεύνηση. Το πρώτο μας ταξίδι άλλωστε σαφώς και δεν αρκούσε για να γνωρίσουμε μία τόσο τεράστια σε έκταση και περιπλοκότητα χώρα.
Έχοντας ως αφετηρία την Αγγλία όπου ζώ, πραγματοποίησα την τελική μου πτήση μετά από μία ενδιάμεση σταση με ολιγοήμερη παραμονή στις ΗΠΑ προκειμένου να επισκεφτώ αγαπημένα μου πρόσωπα. Αυτό από μόνο του μείωσε αισθητά το κόστος μιας και πολλές είναι οι οικονομικές πτήσεις άπο ΗΠΑ προς κάποιο αστικό ή τουριστικό κέντρο του Μεξικού (αμέτρητοι οι τουρίστες και οι απόδημοι – τιμές γύρω στα 200-300 δολλάρια σε αντίθεση με τα 1400 απευθείας από Λονδίνο). Το έχω θίξει και στο παρελθόν μα είναι ειρωνικό το ότι οι Αμερικάνοι ενώ λατρεύουν να δημιουργούν ταινίες και σειρές όπου το Μεξικό παρουσιάζεται πάνω κάτω σαν πεδίο μάχης, ταυτόχρονα και πολύ υποκριτικά αποτελεί και τον δημοφηλέστερο προορισμό διακοπών για την συντριπτική πλειοψηφία τους.
Puerto Vallarta
Πρώτος μας σταθμός όπου και αρχικά προσγειωθήκαμε το Puerto Vallarta, καλοκαιρινό θέρετρο στις δυτικές ακτές τις χώρας. Η πτήση της jetblue απο το αεροδρόμειο laguardia της Νέας Υόρκης στην οποία επιβιβαζόμαστε είναι ασφυκτικά γεμμάτη. Παρότι υποτίθεται ότι επρόκειτο για budget εταιρεία τύπου easyjet, μας παρείχε δωρεάν wifi και ατομική οθόνη με μεγάλη επιλογή ταινιών. Δυσάρεστη η σύγκριση πχ με την (και καλά πολυβραβευμένη) Aegean η οποία δεν δικαιολογεί με τίποτα τις μόνιμα τσιμπημένες τιμές της με τις ελάχιστες παροχές της και μοιάζει να έχει μόνο επενδύσει σε πανέμορφες νεαρές αεροσυνοδούς ( κάπως σεξιστικό όλο αυτό σαν λογική παρεπιμπτόντως).
Όσο για τον προορισμό μας αυτού καθ αυτού, επρόκειτο για τόπο με προφανές φυσικό κάλλος και πολύ καλή οργάνωση. Διαβάζω για έντονη βιοποικιλότητα και δρυμούς όπου ζουν πεταλούσες σε κοντινή απόσταση και ενω δεν βρήκαμε το χρόνο να τα δούμε όλα αυτά ( είμασταν εκεί μόλις δυο μέρες) νιώθει κανείς την άγρια φύση και τα επιβλητικά καταπράσινα βουνά να αγκαλιάζουν τον οικισμό. Τα δειλινά είναι αναμενόμενα υπέροχα στο κλείσιμο κάθε μέρας με καθαρό ουρανό.
Συγκαταλέγεται άλλωστε στα πιο τουριστικά μέρη στον κόσμο παρότι στην Ευρώπη δεν το έχουμε ακούσει μάλλον ποτέ. Οι περισσότεροι τουρίστες καταλύουν στην γειτονιά Las Moras με τα τεράστια ξενοδοχεία με τα all inclusive πακέτα και τα εμπορικά πολυκαταστήματα & μπαρ με άτσαλα αμερικάνοπρεπή ονόματα ( όλα αυτά δημιουργούν πάντως μπόλικο άψυχο ντεκόρ για τις κατά τα άλλα γοητευτικές ακτές του). Εμείς μείναμε λίγο παρακάτω, στην Conchas Chinas όπου πολυτελείς βίλες έχουν μετατραπεί σε airbnb και ξενοδοχεία.
Όμορφη και η παραλία κοντά στο κατάλυμα μας αν και λόγω της πολυκοσμίας όχι και η καθαρότερη. Ίσως βέβαια να είχε να κάνει και με ατυχές timing απο μέρους μας μιας και ήμασταν εκεί μία δυο μόλις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά οπότε και μιλιούνια αμερικανοί την είχαν κατακλύσει προκειμένου να κάνουν κάτι ιδιαίτερο τις χρονιάρες μέρες.
Tο Puerto Vallarta δεν αποτελεί ίσως το «γνήσιο» Μεξικό ή τη μέγα ταξιδιωτική αποκάλυψη αλλά δεν χρειάζεται εν τέλει να είναι. Αποζημιώνει με το παραπάνω τον επισκέπτη με ιδανικό κλίμα του καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, τις παραλίες του και τις υψηλών προδιαγραφών τουριστικές παροχές (σε ιδιαίτερα οικονομικές τιμες). Ενισχύεται πάντως η εντύπωση μου ότι το Μεξικό είναι για τους βόρειους γειτονές τους κάτι αντίστοιχο με τα Κανάρια νησιά ή οι all inclusive προορισμοί σε Τυνησία, Ελλάδα και Τουρκία για τους Εγγλέζους και τους Γερμανούς δηλαδή όχι τόσο ένα ταξίδι ζωής παρά ένας οικονομικός προορισμός με ήλιο και θάλασσα.
Με εσωτερική πτήση (αν θυμάμαι καλά με την Viva Aerobus), αποχωρούμε από το Puerto Vallarta για την Γκουανταλαχάρα. H δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Μεξικού αποτελεί μία μικρογραφία ολόκληρης της χώρας με όλη την μεγαλοπρέπεια αλλά και της παθογενειές της. Τα θέλγητρα για τον επισκέπτη πολλά: πλούσια κουλτούρα, υπερστυλάτες συνοικίες (Centro Historico, Colonia Americana κ.α), ενδιαφέρουσα νυχτερινή ζωή ( αποτελεί φημισμένη φοιτητούπολη) αλλά και πολλές επιλογές για καφέ και απίστευτα καλό φαγητό ( δύσκολο να περιγράψει κανείς πόσο πλούσια και γεμμάτη εκπλήξεις είναι η Μεξικανική κουζίνα). H πολυπρόσωπη αρχιτετονική είναι ιδιαίτερα παρούσα στις προαναφερόμενες γειτονιές ( παρατηρήστε όλες αυτές τις γοητευτικές επαύλεις με ευάερους κήπους που έχουν μετατραπεί σε καφέ και εστιατόρια). Καταχωρώ μερικά μόνο από τα στυλ των κτιρίων που συναντά κανείς εδώ: νεο-μπαρόκ, art nouveau, νεο-gothic, νέοκλασσικά, μπρουταλισμός(!)…
Μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο βρίσκεται και η συνοικία ( κάποτε χωριστή κωμόπολη ) tlaque-paque στην οποία μπορείτε να πάτε με uber ή ταξί. Αποτελείται από μερικούς καλαίσθητους πεζόδρομους και πολλά μαγαζιά μα σου μένει η ξεκάθαρη αίσθηση ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα περιποιημένων επιχειρήσεων εστίασης και καταστημάτων σουβενίρ, όχι για μία κανονική γειτονιά όπου μεξικανοί ζούνε αβίαστα την καθημερινότητα τους. Η μόνη οικονομική δραστηριότητα μοιάζει να είναι τουριστικής φύσης.
Στην Γκουανταλαχάρα ο επισκέπτης θα αντιληφθεί την ευμάρεια μα ταυτόχρονα και τα πολλά οικονομικά αδιέξοδα ( ένας άδειος ανοίκιαστος ουρανοξύστης για παράδειγμα, στέκεται περίλυπος στην κεντρική avenida chapultepec sur). Κάποιες άλλες λεπτομέριες ίσως και να σοκάρουν τους ανυποψίαστους…
Δύσκολα θα περάσουν απαρατήρητα στον οποιονδήποτε τα πάμπολα πόστερ με τα πρόσωπα εξαφανισμένων νέων σε διάφορα σημεία της πόλης. Σε αντίθεση με τα silver alert που βλέπουμε στη Ελλάδα, στις περισσότερες αφίσες εδώ δεν υπάρχει τηλέφωνο επικοινωνίας με τις αρχές για να παράσχει ο πολίτης πιθανές πληροφορίες μήτε καταγράφονται λεπτομέρειες όπως το τι φορούσε όταν τον/την είδαν για τελευταία φορά. Είναι όλοι τους θύματα του ακύρηχτου πολέμου μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και του καρτέλ του Jalisco Nueva Generation. Νέοι, κάποιοι ακόμα έφηβοι ( 15 και 16 χρονών ) όπου κανείς δεν ξέρει τι έκαναν, αν έκαναν το οτιδήποτε ή αν απλώς βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. H πλειοψηφία των εξαφανίσεων αποδίδεται στις δράσεις του καρτέλ οι πρακτικές του οποίου δεν ακολουθούν καμία απολύτως λογική. Τα ποστερ που χαζεύαμε τολμώ να πω με στοιχειώσανε και με μελαγχολήσανε. «Δεν σε ξεχνάμε Javier« και άλλα παρόμοια μηνύματα γραμμένα κάτω από όμορφες φατσούλες σε instagramικές πόζες. Τι τους συνέβει; Προφανώς και κανένας τους δεν είναι πλέον εν ζωή. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως θα ήταν η ψυχοσύνθεση μου αν π.χ όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, φίλοι ή απλά γνωστοί εξαφανιζόντουσαν και μετατρέπονταν σε αφισοκολλημένοι αγνοούμενοι. Που θα έβρισκα τη διάθεση για ζωή, για να πάω σινεμά, χορό, φαγητό όταν όλο αυτό εκτυλίσσεται γύρω μου.
Θαραλλέοι ακτιβιστές συνεχίζουν να κολλάνε πάντως ( ακόμα και τις δύο τρεις μέρες που έτυχε να είμαστε εκεί) πόστερ διαμαρτυρίας (» που βρίσκονται;» ρωτάνε με βουβό θυμό θυμίζοντας άβολες αλήθειες) και δεν αφήνουν την κοινή γνώμη να ξεχαστεί.
Αυτή η σκοτεινή πλευρά συνυπάρχει παραδόξως με πολύ δυναμισμό στον τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι, το στυλ, το ντύσιμο, οι συνήθειες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις Ευρωπαϊκές ή αμερικάνικες μητροπόλεις. Πολλές κεντρικές οδικές αρτηρίες όπως η AvenidaFrancisco Javier Milla, Avenina Juarez και Av.Ignacio Vallerta L.Vallarta πχ κλεινουν για τους οδηγούς συγκεκριμένες κυριακές προκειμένου να τις χρησιμοποιούν αποκλειστικά πεζοί και ποδηλάτες. Οι αρχές φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ανάγκη να δωθεί χώρος και πλαίσιο για δραστηριότητες των πολιτών στον ελεύθερο χρόνο τους, παρέμβαση που δεν έχω δεί να πραγματοποιεί κάποιος δήμαρχος για παράδειγμα σε κάποια ελληνική μεγαλούπολη.
Αφήνουμε πίσω μας την Γκουανταλαχάρα και συνεχίζουμε με εσωτερική πτήση στη πρωτεύουσα και από εκεί με λεωφορείο για το Taxco. Χτισμένο πάνω στα βουνά, σε μία θέση με έντονη ανηφορική κλίση, το Taxco είναι μικρό, γραφικό, με πολλές ενδιαφέρουσες υπαίθριες αγορές και κουζίνες. Συγκαταλέγεται στα φημισμένα pueblos magicos ( «Μαγικά χωριά») και βρίσκεται στην πολιτεία Guerrero. Η γεωλογία και η αρχιτεκτονική του προσδίδει μία φοκλορική αύρα παρόμοια με αυτή του Guananjato, μίας αρκετά πιο διάσημης τουριστικά πόλης στα βόρεια. Φθάνουμε ως εκεί μετά από ένα κουραστικό ταξίδι 2,5 ωρών και 170 χιλιομέτρων από την Πόλη του Μεξικού. Η κόπωση μας οφείλεται ισομερώς στο ορεινό δίκτυο αλλά και στην επιμονή του οδηγού μας να παίζει στη διαπασών μία μαγνητοσκοπημένη συναυλία των αχώνευτων Coldplay
Η ιδιαίτερη ρυμοτομία του tazco περιλαμβάνει αριστοκρατικά κτίσματα αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, πολλά δέντρα εντός και εκτός του οικισμού και πολλές μικρές πλατείες και εκκλησίες που γλυκαίνουν το τοπίο.
Ένας ταξιτζής μας ενημερώνει ότι στην περιοχή υπάρχουν ορυχεία χαλκού και άλλων μεταλλευμάτων και όντως γύρω από την κεντρική πλατεία του λειτουργούν πολυάριθμα σχετικά μαγαζιά που μοιάζουν να απευθύνονται κυρίως σε Μεξικανούς. Αυτοί τουλάχιστον δύναται να κουβαλήσουν όλα αυτά τα ασημικά που θα αγοράσουν και δεν χρειάζεται να διαπραγματευτουν με αεροπορικές εταιρείες το φουσκωμένο βάρος των αποσκευών τους. Η έντονη γραφικότητα και η φύση που το περιβάλλει προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες όλο το χρόνο και η τουρισμός αποτελεί την άλλη κύρια πηγή εισοδήματος των κατοίκων.
Η καρδιά του Taxco χτυπαέι στη πλατεία Plaza Borda/Ζocalo με το κιόσκι και την εκκλησία που την πλαισιώνουν. Βρισκόμασταν εκεί μία βδομάδα μετά τα Χριστούγεννα και τα πάντα ήταν ακόμα φορτωμένα με λαμπιόνια, γιρλάντες και φυσικά μία αναπαράσταση της γέννησης. Εντύπωση προκαλούν οι πολλοί φρουροί του στρατού με μπατακλάβες (τους οποίους δεν τόλμησα να φωτογραφήσω) και ημιαυτόματα στο χέρι, στημένοι σε απόσταση αναπνοής από γιαγιάδες που παίζουν αμέριμνα με τα εγγονάκια τους ή οικογένειες που φωτογραφίζονται με φόντο τον χριστουγεννιάτικο στολισμό. Η ασφάλεια και η κοινωνική ειρήνη δεν μοιάζει δεδομένη και χρειάζεται μέτρα αποτροπής για να διατηρηθεί, παρότι οι ντόπιοι μας διαβεβαίωσαν πως δεν συμβαίνει τίποτα το ανησυχητικό πλέον εδώ.
Τepoztlan
Πιο βατή η πρόσβαση στο tepoztlan, το δεύτερο «μαγικό χωριό» που επισκεφτήκαμε, το οποίο είναι χτισμένα σε χαμηλότερο υψόμετρο όχι και πολύ μακριά από την πόλη του Μεξικού. Εξαιρετικά ευχάριστο το τοπίο της μικρής πόλης με την Sierra de Tepoztlan στο φόντο. Κατά τα άλλα εδώ θα βρείτε τουριστικές επιχειρήσεις κάθε τύπου (για κάποιο περίεργο λόγο πολύ μεγάλη προσφορά σε μασάζ) όπως και πολύ καλό φαγητό. Τα τουριστικά καταλύματα πάντως μοιάζει να χτίζονται παντού περικυκλώνοντας όλο και πιο ασφυκτικά το παραδοσιακό ιστορικό κέντρο.
Μεταξύ των προσφερόμενων δρασηριοτήτων παριλαμβάνεται και μία ενδιαφέρουσα πεζοπορία 3 χιλιομέτρων μέσα από το εθνικό πάρκο Tepozteco. To καλά σημαδεμένο ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί σε ένα λόφο με ωραίες θέες και έναν ναό του πολιτισμού των Ατζέκων, αφιερωμένο στο Θεό του ήλιου (αν και στις μέρες μας μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο σαν σκαλάκι για να τραβήξεις τις όποιες φωτογραφίες σου σε ακόμα μεγαλύτερο ύψος και για να ξαποστάσουν οι ταλαιπωρημένοι πεζοπόροι.)
Αν κάτι μου έχει μείνει από το Tepoztlan είναι η πολύ ωραία κεντρική αγορά του γεμμάτη μικρά εστιατόρια όπου προσφέρονται και ινδιάνικες (έδω την ονομάζουν προ-ισπανική κουζίνα) σπεσιαλιτέ.
Εδώ μπορείτε να γευτείτε συνταγές που εστιάζουν σε μία από τις πολλές προεκτάσεις της μεξικανικής κουζίνας, συγκεκριμένα στην πιο παρελθοντική της.
Η προισπανική γαστρονομία συνδυάζει ότι μπορείς να φανταστείς, από κάκτους και αβοκάντο μέχρι λουλούδια και έντομα. Τα χορτοφαγικά πιάτα που προκύπτουν δύσκολα να τα βρεις αλλού.
Κάπου online είδα να περιγράφεται το tepoztlan ως ο παράδεισος των χίπιδων και υπάρχουν όντως κάποιοι άνθρωποι εδώ, προφανώς βορειοευρωπαίοι ή βορειοαμερικανοί με μακρία αχτένιστα μαλλιά και χαλαρή ένδυση που μοιάζουν να έφτασαν στην πόλη πριν από χρόνια και όχι απλά για μερικές ημέρες.
Όμορφη πινελιά οι πληθωρικοί χριστουγενιάτικοι στολισμοί που ο δήμος δεν είχε ακόμα απομακρύνει όπως και διάφορες μικρές θρησκευτικού τύπου εκδηλώσεις που λαμβάνανε χώρα ( όλα τα λεφτά οι τρεις μάγοι στη παραπάνω φώτο !).
Mazunte
Τελευταίος μας σταθμός το Mazunte, μέρος το οποίο σύμφωνα με δικό μου άνθρωπο που το είχε επισκεφτεί προ πενταετίας ήταν τότε ο ορισμός του αμόλυντου αγνού παραθαλλάσιου ψαροχωριού. Υπήρχε ένα φαρμακείο, ένα σουπερμάρκετ και τίποτα περαιτέρω και όλα αυτά παρά τις θεσπέσιες παραλίες του που βρέχονται από τον Ειρηνικό. Ενώ η τουριστική ανάπτυξη/φθορά είχε φθάσει ήδη στο Huatulco (στο αεροδρόμειο του οποίου και προσγειωθήκαμε), το Mazunte αντιστεκόταν σθεναρά και παρέμεινε για χρόνια ένα υποτιθέμενα καλά κρυμμένο μυστικό! Αυτό ίσως να οφειλόταν και στον χωματόδρομο(!) που εξυπηρετούσε την μικρή αυτή πόλη μέχρι προσφάτως και προφανώς αποθάρρυνε πολλούς από το να πραγματοποιήσουν το ‘προσκύνημα’ ως εδώ.
Δυστηχώς η σημερινή κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική και η όποια αθωότητα έχει εξανεμιστεί προ πολλού. Ιδιαίτερα άσχημη εντύπωση μου έκαναν οι σακούλες με ατέλειωτο σκουπίδι δίπλα στο άφραχτο νεκροταφείο της πόλης το οποίο το πλαισιώνουν πλέον ξενοδοχεία και μίνι μάρκετ. Κάποιος είχε αφήσει και σχετικό πλακάτ στο σημείο επιχειρώντας να συνετίσει μάταια αυτούς που τα παρατούσανε εκεί. » Σεβαστείτε το χώρο, κάποια μέρα θα αναπαύεστε εσείς εδώ» έγραφε, μήνυμα το οποίο είχε πάει προφανώς στο βρόντο. Ατέλειωτες και οι ουρές των αυτοκινήτων παρκαρισμένων όπου νά ναι για να προσεγγίσουν οι επισκέπτες την παραλία playa mermejita ( «η μικρή γοργόνα» σε μετάφραση) και να απολαύσουν το φημισμένο της ηλιοβασίλεμα. Αυτό που έδωσε μία επιπλέον δυσάρεστη γεύση στην όλη εμπειρία ήταν η τροφική δηλητηρίαση από το νερό που ΔΕΝ ήπιαμε, απλά στο πρώτο εστιατόριο όπου πήγαμε προφανώς ο μάγειρας το χρησιμοποίησε ή για να πλύνει τη σαλάτα ή για να μαγειρέψει το φαγητό μας. Μία μέρα ήμασταν λοιπόν εκτός μάχης και αναρώναμε από τον πόνο μας στο ξενοδοχείο.
Η μαγεία του φυσικού φωτός πάντως υπερβαίνει την όποια αναπάντεχη κακογουστιά που φέρνει μαζί της η τουριστική ανάπτυξη και όλη αυτή η κατασκευαστική τρέλα. Το βαθύ, κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα παρά τα σαραβαλιασμένα στομάχια μας, δεν μπορεί παρά να σε συναρπάσει.
Το διαβρωτικό πάντως αντίκτυπο του τουρισμού ήταν πιο έντονο εδώ από οπουδήποτε αλλού και αν πήγαμε με ιδιαίτερα οφθαλμοφανή την επίπτωση του στη φύση. Το να γυρνάς τον κόσμο πλέον μοιάζει με αγώνα ενάντιας στο χρόνο προκειμένου να προλάβεις να πάς κάπου πριν οι φυσικοί δρυμοί περιοριστούν περαιτέρω, πριν τα airbnb και τα ξενοδοχεία στερήσουν από την όποια γραφική πόλη τους φυσιολογικούς ρυθμούς της και την μετατρέψουν σε ένα άψυχο κέλυφος, πριν ένα ακόμα μέρος μετατραπεί σε μονοδιάστατο φωτογενή φόντο για να παίρνουμε τις φωτογραφίες μας οι τουρίστες. Χασάπικα, μπακάλικα, ιατρεία και βιβλιοπωλεία κλείνουν και άλλα μαγαζιά που εξυπηρετούν αποκλειστικά ανάγκες των τουριστών ανοίγουν. Η επιθυμία μας ως ταξιδιώτες να εξερευνήσουμε τις ομορφιές της γής συμβάλλει παραδόξως στην ταχύτατη εξαφανισή τους.
Η απωθητική εμπορευματοποίηση και ακρίβεια της Μυκόνου ή της Σαντορίνης ( και σύντομα της Πάρου φαντάζομαι) είναι ένα χαρακτηριστικό δικό μας παράδειγμα μίας τέτοιας εξέλιξης. Η ίδια διεργασία πραγματοποιείται σε διάφορους προορισμούς ανά το κόσμο μεταξύ των οποίων και τα μεξικάνικα θέρετρα.
Ciudad de mexico
Ολοκληρώσαμε την περιπέτεια μας, σταματώντας στην Πόλη του Μεξικού μόνο για μία διανυκτέρευση πριν την πτήση της επιστροφής. Το έχω ξαναπεί μα ευχαρίστως να το επαναλάβω μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μου: η συγκεκριμένη είναι από τις πιο κοσμοπολίτικες υπέροχες πρωτεύουσες του κόσμου, μία πόλη γεμμάτη πάρκα και ασυναγώνιστα εστιατόρια και μία εκλέπτυσμένη σικάτη νεολαία.
«Is it safe?….»
Tο πιο αμφιλεγόμενο και αντιφατικό ζήτημα για τον μέσο υποψήφιο ταξιδιώτη εδώ είναι αυτό της ασφάλειας. Μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής αποτελεί μία ειδική ζώνη για τουρισμό όπου υπάρχουν αρκετά «δεν πρέπει». Είναι αυτό που διαπίστωσα να απασχολεί τους περισσότερους πιθανούς τουρίστες στο δυαδίκτιο. Δεν θέλω να ωραιοποιήσω καταστάσεις μα ούτε και να δώσω περισσότερη αποτρεπτική έμφαση σε αυτό από όση του αναλογεί. Στην Ευρώπη μπορεί κανείς να πάει όπου θέλει σε όποια περιοχή θέλει και στο χειρότερο σενάριο να ανησυχεί για πορτοφολάδες. Στην Λατινική Αμερική τα πράγματα είναι πιο περιοριστικά. Σε χώρες όπως το Μεξικό υπάρχουν περιοχές, πόλεις και γειτονιές εντός των πόλεων στις οποίες απλώς δεν πατάς το πόδι σου. Είναι απερίσκεπτο να νοικιάσεις ένα αμάξι για να οδηγήσεις από το ένα αστικό κέντρο στο άλλο χωρίς πρώτα να κάνεις μία σύντομη έρευνα για την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Αυτό δεν αφορά όλη τη χώρα αλλά ισχύει για σημαντικό τμήμα της στα βόρεια και νοτιοδυτικά. Επίσης δεν μιλάμε για κάτι που συμβαίνει μόνο στο Μεξικό αλλά και σε χώρες όπως η Κολομβία, η Βενεζουέλα, το Περού, το Εκουαδόρ ή η Βραζιλία. Συνίσταται να έχεις τσεκάρει την κατάσταση στην πολιτεία που είσαι. Όλες οι συνοριακές πόλεις με τις ΗΠΑ μοιάζουν ιδιαίτερα κακή ιδέα για τουρισμό.
Από την άλλη, η χώρα είναι πολύ συνειδητοποιημένη και οργανωμένη τουριστικά. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έρχοναι εδώ κάθε χρόνο και δεν ανοίγει ρουθούνι ( Οι τουρίστες άλλωστε δεν αποτελούν στόχο των καρτέλ που τυρανούν με τη δράση τους την μεξικανική κοινωνία ). Μην σκέφτεστε λοιπόν ότι κάποιος θα σας επιτεθεί επειδή απλώς έχετε μία φωτογραφική μηχανή ή ένα κινητό σε κοινή θέα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να θέσετε περισσότερα όρια από αυτά που βάζεται στον εαυτό σας όταν κάνετε διακοπές. Αν θα με ρωτούσατε αν θα ξαναπήγαινα, θα σας έλεγα με χίλια πως ΝΑΙ, φυσικά και ναι. Αλλά καλό είναι να επιδείξετε περισσότερη προσοχή και κοινή λογική από όση θα δείχνατε σε πιο βατούς προορισμούς χωρίς βεβαίως να παρασύρεστε σε αχρείαστη παράνοια.
Βρισκόμασταν θυμάμαι στην Guadalajara όταν ο μικρότερος γιος του el chapo ( Χοακίμ Γκούσμαν – βαρόνος ναρκωτικών ) πιάστηκε από της αρχές. Ακολούθησε μία κινηματογραφική ένοπλη σύρραξη μεταξύ των μελών του καρτέλ του και της αστυνομίας γύρω από το αεροδρόμειο όπου το αεροπλάνο θα τον απομάκρυνε για την πρωτεύουσα ή για τις ΗΠΑ ή ένας θεός ξέρει για που… και ολόκληρο ένα διεθνές αεροδρόμειο ήταν σε πολιορκία για ώρες ολόκληρες. Το θέαμα στους δέκτες των τηλεοράσεων μας εκείνες τις μέρες ήταν εντελώς σουρεάλ. Δυσκολευόμουνα να κατανοήσω πως σε άλλα μέρη της πανέμορφης χώρας που βρισκόμουνα η κανονικότητα επι του παρόντος ήταν παντελώς απούσα.
Αν στην Ελλάδα λοιπόν θεωρούμε ότι η διαφθορά είναι μέρος της κουλτούρας και δύσκολα περιορίζεται , στο Μέξικο οι πολιτικοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την βία που ανακύπτει από την διακίνηση ναρκωτικών. Τα καρτέλ συχνά μοιάζουν να συναγωνίζονται με το κράτος για τον απόλυτο έλεγχο. «Hugs not bullets» («αγκαλίτσες αντί σφαιρών») ήταν η πολύ αφελής ατάκα του μάλλον λαϊκιστή και κατώτερου των περιστάσεων τωρινού πρωθυπουργού Lopez Obrador, κάτι που γρήγορα το πήρε πίσω (όχι ότι υπάρχουν έυκολες και γρήγορες λύσεις σε πολυδιάστατα ζητήματα σαν αυτό).
Εξ αποστάσεως λοιπόν ένα ταξίδι στο Μεξικό ίσως να σας μοιάζει με βουτιά σε ένα αχαρτογράφητο χάος. Στην πράξη όμως αποκαλύπτεται ο (χωρίς υπερβολή) δυνητικά κορυφαίος προορισμός παγκοσμίως, ένα μέρος που προσφέρει συγκινήσεις κάθε είδους πραγματικά στον υπερθετικό. Μετά από δύο ταξίδια και αρθροιστικά σχεδών κοντά στο μήνα παραμονής μου εδώ, συνεχίζω να νιώθω μπερδεμένος ειδικά με την προβληματική του φήμη που έρχεται σε αντίθεση με την εξαιρετική προσωπική μου εμπειρία. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου το μόνο που θα μετρούσε θα ήταν ο πολιτιστικός και φυσικός πλούτος, το Μεξικό θα ήταν υπερδύναμη.
