Ρωσία Απριλης 1995 ενας αλλος πολεμος

[LULLU]

Φεύγω προς ανεύρεση τηλεφώνου ..κατηφορίζω με τα πόδια από το τελωνείο.. Περπατώ σε λασπόδρομους. .τα παιδιά παίζουν στις λακκούβες γελούν, ,παντού τα παιδιά γελούν όποια και αν είναι η μοίρα τους…

Τα σπίτια σχεδον ξυλινα, χαμηλοτάβανα..ενα γκρι χρώμα επικρατεί παντού..

Εργατικές πολυκατοικίες εμφανίζονται μπροστά μου .. σε άλλες η μιση πρόσοψη καλυμμένη με ένα πλακάκι μπλε γκρι χρώματος οι άλλες εγκαταλελειμμένες μισογκρεμισμένες από το χρόνο γέρνουν ακουμπώντας η μια στην άλλη σε ένα αγκάλιασμα αιώνιο , λες και ψιθυρίζουν τα οσα πέρασαν από μεσα τους, τα όσα ειδαν….Αυτο το γκρί , η μουντάδα, η αποκοσμια μου άλλαξαν τη διάθεση..ουτε φωτογραφία δεν τόλμησα να πάρω..

Στο τηλέφωνο μου είπαν ότι και ο Πάνος έχει δυσκολίες και θα επικοινωνήσει μαζι μου στο αριθμό που έδωσα.. επιστρέφω στο τελωνείο..

Ειχε γίνει ο έλεγχος επιτέλους.. βρήκα το Βασίλη και τους Βούλγαρους οδηγούς να τρώνε κατω από το φως των προβολέων ότι βρήκαν απο ένα κουτι επιβίωσης που ανοιξαν..

-Πεινάγαμε και δεν μπορούσαμε να σε περιμένουμε για να πάρουμε την άδεια σου.. συγνώμη..

-Και καλα κάνατε….λέω ανοίγοντας και εγώ μια σοκολάτα…

Κτυπά το τηλ… επιτέλους ο Πάνος . συνάντηση στο Νοβοροσισκ ξενοδοχειο..

Παίρνω ταξι για εκεί.. Στην είσοδο του ξενοδοχείου κάνω σλαλομ να περάσω ανάμεσα στις δεκάδες πόρνες που αναζητούν πελάτες.. Μεσα δε στο ξενοδοχείο υπάρχουν δυο ρεσεψιόν. .η μια ασχολείται μόνο με την εξυπηρέτηση -ψυχαγωγία των ενοίκων, ενώ η άλλη ρεσεψιόν είναι για τους ‘’κανονικούς πελάτες’’…

Μούσκεμα από το ψιλόβροχο σέρνοντας μια τεράστια βαλίτσα μπαίνω στο ασανσέρ που μυρίζει βοτκα…………Στο διάδρομο του ορόφου μου υπάρχει μπαρ με τα μισοντυμένα κορίτσια( γυναικάρες όμως) να περιφέρονται κάνοντας γνωριμίες..

Μπαίνω στο 408…κλειδαμπαρώνω βάζω και μια καρέκλα πίσω από τη πόρτα και βουλιάζω στο ζεστό νερο του μπάνιου.. Περιμένω με αγωνία να δω ποιος θα φανει στη πόρτα μου.. Στις 12.30 τα μεσάνυχτα εμφανίζεται επιτέλους ο Πάνος μαζί με τον πρόξενο…Μια ανάσα την πήρα.. επιτέλους τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε .. Προγράμματα, χαρτιά, άδειες πανω στο τραπέζι.. αύριο ξεκινάμε για Mosdok…

14/4/95.. Αφού βρηκα ζεστό νερό είπα να το ευχαριστηθώ..ποτε δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο., ντούζ ξανά..

Στη ρεσεψιόν μας περιμένει ο πρέσβης και η ακολουθία του που πρόθυμα θα μας βοηθήσουν στο κομμάτι της ασφάλειας. .πλήρωσαν και το ξενοδοχείο παρα τις διαμαρτυρίες μας λέγοντας οτι είμαστε φιλοξενούμενοι τους..

Φεύγουμε για UTEP σταθμό των λεωφορείων.

.Εκει ένας άλλος ομογενής πρόεδρος της ελληνικής μειονότητας του Νοβοροσισκ εχει κάνει τις επαφές του με το διευθυντή του τελωνείου.. Όση ώρα γίνονται οι τελευταίες διαδικασίες, εμείς μέσα στο γραφείο πίνουμε ένα γευστικότατο τσαι και καφε..

Ο πρέσβης μας αποχαιρετά , αναφέροντας πως. την άλλη φορά λέει να έλθετε και στο vladikafkaz που περιθάλπει περισσότερους τραυματίες από Τσετσενια.


Απο Νοβοροσισκ ως mineralhnye Vody θα μας συνοδευει η BMV του Ιγνατιου με το οδηγο του..δεν συγκρατησα ακριβως με τι ασχολειται ο Ιγνατιος και διαθέτει και οδηγο..
Ο δρόμος μακρύς.. ευθύς αλλα με δεκάδες αστυνομικά μπλοκ..gaid ετσι αν θυμάμαι καλά τα λένε.. οι αστυνομικοί αλλοι έκπληκτοι, άλλοι σοβαροί …. , ο κόσμος φαίνεται πολύ κουμπωμένος, δεν εχει συνηθίσει την παρουσία ξένων..

Κάποια στιγμή πήραμε και λάθος δρόμο( gps δεν υπηρχαν τότε) και ευτυχώς μας ενημέρωσαν .. Ο δρόμος φλατ, μια κοιλάδα μέχρι όπου φτάνει το ματι σου, βουνα πουθενά.., ουτε δήγμα κορυφής στον ορίζοντα…

Οι αγρότες καλλιεργούν τις τεράστιες εκτάσεις δουλεύοντας με ότι πιο αρχαίο εργαλείο εχει ο άνθρωπος.. τα χέρια του… μέχρι να δύσει ο ήλιος…

Μπαίνει η άνοιξη και οι ανθρωποι αλλάζουν τα σημαδια του χειμώνα.. διορθώνουν λακκούβες, βάφουν τα στηθαία στο δρόμο και εχω με τα χέρια και με τις σκούπες ρίχνουν πίσσα στις λακκούβες.. Μα που σκατα είναι η τεχνολογία τους? η μάλλον για ποιους είναι η τεχνολογία τους? Πήγαν στη σελήνη , είναι υπερδύναμη, φόβος και τρόμος και εδώ ο κόσμος έχει μείνει στη παλια εποχή.. ποια βελτίωση σε όλα τα επίπεδα αλήθεια έχει ο κόσμος εδώ? ..

Τα σπίτια μικρά κτισμένα με τούβλα χωρίς θεμέλια μοιάζουν σαν αυτό της κοκκινοσκουφίτσας του δάσους.., με τριγωνικές επικλινείς τσίγκινες σκεπές, η από κεραμίδια ,με πολλά παράθυρα .. Μέτρησα μέχρι και 11 παράθυρα σε ένα τοίχο!!!!!!!!!!!!!Κάθε σπίτι όμως εχει και από ένα περιποιημένο ανθόκηπο.. αγαπούν πολύ τα λουλούδια εδώ..

Τα νεκροταφεία και εδώ , κατέχουν τα καλυτέρα οικόπεδα με την καλύτερη θέα.. ο κάθε τάφος με πόρτα κάγκελο οριοθετεί το χώρο του και λουλούδια πολλά λουλούδια..

Στη άκρη του δρόμου και εδώ όπως και στη χώρα μας δεκάδες μικρές εκκλησούλες και μνημεία για κάθε μέρος δυστυχήματος με απώλεια ζωής…

Μεσημεράκι σταματήσαμε να φάμε κάτι πρόχειρο…χρησιμοποιώντας τα χέρια μας… μαχαιροπήρουνα γιοκ..

Ο δρόμος ατέλειωτος.. 700 χιλιόμετρα δεν είναι και λίγα..Φτανουμε στο ΜVody στις 8 το βραδυ. Πάμε στο αεροδρόμιο που λειτουργεί για την ώρα αν και έντονες φήμες για κλείσιμο υπάρχουν στον αέρα. Εκεί μας περίμενε ο υπεύθυνος τροχαίας που είναι Έλληνας .. ο Έλληνας γιατρός από Mosdok που θα ήταν μαζι , ειχε μόλις φύγει…Μας βρίσκουν ένα ξενώνα για να περάσουμε τη νύχτα μας.. Τα γέλια μας ατέλειωτα.. η υπεύθυνη του ξενώνα δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα μοιραζόμουνα το μόνο διαθέσιμο δωμάτιο με τον Πανο ενώ δεν είμαστε παντρεμένοι,.. με τη χαρακτηριστική στρογγυλή σαν μπαμπουσκα φάτσα της και τη χοντρή φωνή όλο нет φώναζε..

Ωραία για να μην φωνάξει και την αστυνομία και έχουμε αλλά , βάλε ένα στρώμα κατάχαμα στο άλλο δωμάτιο να κοιμηθούν όλα τα αγόρια μαζί ενώ εγώ μόνη μου..αμαν πια.. ετσι το δέχτηκε και φύγαμε για ανεύρεση φαγητού..

Στο εστιατόριο συναντήσαμε και άλλους Έλληνες που θα μας συνοδεύσουν ως το Mosdok.. και με συνοδεία αστυνομίας παρακαλώ..

-Μωρε το να παμε μια χαρά λέει ο Βασίλης. Εγω να σε δω στην επιστροφή..

Φάγαμε καλά πληρώσαμε και καλά.. 70 δολάρια . Λοιπον εδώ στη Ρωσία αν εισαι ξένος πληρώνεις τα διπλάσια σε αγαθά και υπηρεσίες., με το νόμο…πχ το εισιτήριο Νοβοροσισκ-Μοσχα εχει 40 δολάρια αν είσαι Ρώσος ενώ φτάνει τα 120 αν είσαι ξένος…..

Επιστροφή στο ξενώνα.. μπορώ να πω, ότι μπορώ να παίξω και μπάλα στο καταδικό μου δωμάτιο…

15/4/95.. Περιμένουμε τον Αχχιλέα που θα μας συνοδέψει στο Mosdok . Υπολογίζουμε πως θέλουμε ακόμη άλλες 2 ώρες δρόμο. .Δεν εχω και την καλύτερη διάθεση σήμερα. Σε όλο το δρόμο κάτι με έτρωγε… αστυνομία, συνοδείες, ελληνες, ελληνες , τροχονόμοι, διευθυντές.. τι ακριβώς γίνεται? και γιατί γίνεται?..

Φτάνουμε Mosdok το μεσημέρι. άλλη υποδοχή εδώ..

Μας πανε σε ένα εστιατόριο για φαγητό.. οι προπόσεις δίνουν και παίρνουν, βιβα στην Ελλάδα, βίβα στους ομογενείς, βίβα στο πρέσβη.., φωτογραφίες για ντοκουμέντο.. αισθάνομαι σαν να διεκπεραιώνω την βουλευτική εκστρατεία κάποιου.. με ζώνουν τα φίδια.., δεν μπορώ να μιλήσω , να συνεννοηθώ και με το Πάνο, ολοι μιλούν ελληνικά..

Κάποια στιγμή ένας λέει ότι το απόγευμα θα ξεφορτώσουμε τα φάρμακα σε μια αποθήκη….. αυτό ήταν.. απασφάλισα..

• Ωπα.. του νοσοκομείου ? ρωτώ..
• Όχι λεει .. θα τα μεταφέρουμε σιγά σιγά στο νοσοκομείο..
• Α όχι .. δεν γίνεται.. εμείς εκ καταστατικού( και ισχύει) παραδίνουμε την βοήθεια στο κέντρο που έχουμε επιλέξει…Ευτυχώς ο Πάνος πήρε είδηση και υποστήριξε τη θέση μου με πιο διακριτικό τρόπο και ευγένεια… εγω ειχα πάρει φωτιά..
• Εξω από το εστιατόριο είχαν μαζευτεί και αλλοι Έλληνες για να πάρουν μέρος στη μοιρασιά σε ένα μοίρασμα που ο οδηγός είχε σχεδιάσει σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ομήγυρης.
• Καμμιά μοιρασιά, πάνε όλα κεντρικό νοσοκομείο που είναι και ο αποδέχτης της ελληνικής βοήθειας και αν το νοσοκομείο θέλει να σας δώσει υλικό για τα άλλα νοσοκομεία η ιατρεία άλλων πόλεων η χωριών, δικο τους πρόβλημα και ευθύνη.. εγώ θέλω υπογραφή για την παραλαβή όλου του υλικου.

Στο νοσοκομείο ο αρχίατρος μας ενημερώνει ότι θα χρειαστεί εκτελωνισμός για το άνοιγμα και έλεγχος από το υπουργείο υγείας για την ποιότητα των φαρμάκων..

Την κάτσαμε τη βάρκα,, ,πάμε για Δευτέρα δηλαδή.. Το πιο τραγικό όλων ήταν ότι έπρεπε να μεταφράσω στα αγγλικά τις οδηγίες για όσα φάρμακα ελληνικής κατασκευής που δεν ειχαν οδηγίες στα αγγλικά….

Ο Ζαχαρίας ο Έλληνας γιατρός στο νοσοκομείο του Mosdok που ειχε σκεφτεί και σχεδιάσει αυτό το προγκετ βοηθείας μέσω προξενείου, υπουργείου , μας φιλοξενεί στο σπίτι του.. Επικρατεί μια δυσπιστία, καχυποψία, λογια που δεν λέγονται ματιές που δεν ερμηνεύονται..

Κάνει την εμφάνιση του ενας αναισθησιολόγος ενός άλλου νοσοκομείου και ρωτά τι υλικά του αναλογούν..εγω σκάω στα γέλια.. Προς στιγμή νομίζω πως ο Ζαχαρίας είναι αμήχανος και προβληματισμένος για τη μοιρασιά, αλλά με το που αρχίζει τα εμείς είμαστε μόνο οι Έλληνες που αγαπούν τη πατρίδα τους, εσείς απλά κάθεστε εκεί και ψηφίζεται, έχετε δουλειές, σπίτια λεφτά και δεν αγαπάτε τη χώρα σας, όλο παράπονα είστε , απεργίες, διαδηλώσεις…. Οι δε δηλώσεις για τις γυναίκες, πως χάσαμε την αξία μας, μόνο στο σπίτι πρέπει να δουλεύομαι να υπηρετούμε την οικογένεια..θεέ μου πόσο μισογυνισμός .. το έβλεπες στα μάτια τους, το τρόπο που σου μιλούσαν, το τρόπο που σε χαιρετούσαν..

- ρε αι στο διάολο και ακόμη παραπέρα να γατεχω( ξερω) που σε εχω που λέμε και εμεις..

Μετα δυο τρεις κούπες κρασί και βότκα ακούω το και οι Τσετσενοι δεν είναι Ρώσοι είναι μουσουλμάνοι…

-Α μπράβο τώρα τοποθετήθηκες όπως πρέπει. .όχι δηλαδή πως είχα αμφιβολία για την αλληλεγγύη σου..

-Έλα και εσυ στη Ελλάδα.. κατέθεσε τα χαρτιά σου να πάρεις θέση ΕΣΥ, να φορολογείσαι, να στρατευτείς, .. τίποτα δεν μας χαρίζεται και τίποτα δεν χαρίζουμε.. αν αξίζεις πας μπροστά , παλεύεις,,

Υπομονή ως τη Δευτέρα., λέει ο Πάνος..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

Δυστυχώς προέκυψαν κάποια προβλήματα με τα χαρτιά της Αγγελικής και δεν θα είναι μαζί μου στην αποστολή,…

Στην αρχή της εθνικής οδού ήταν το σημείο συνάντησης μου με τη νταλίκα και τον οδηγό.. Ο Βασίλης γύρω στα 45 με λίγο μακρύ μαλλί χρώματος γκριζόασπρου θα είναι ο οδηγός του φορτηγού ως το Mosdok.. μιλά και λίγο ρωσικά και λίγο βουλγάρικα.. Τοποθετώντας τη αποσκευή μου στο πορτμπαγκζ πέφτει το μάτι μου στο μπρελόκ του αυτοκίνητου και γουρλώνω τα μάτια .. μπροστά μου πάει και έρχεται σε ρυθμό κυκλικό η φιγούρα του Κωνσταντίνου.. και όχι του Καραμανλή, του άλλου Κωνσταντίνου που έχει εκδιωχθεί…κάνω νόημα στην Αγγελική που με είχε συνοδέψει ως εδώ ..κάποιος ίσως δεν θα γυρίσει πίσω σώος….

-Θα ενημερώσω τον Θεόφιλο πως έγινε η συνάντηση τελικά.. λέει..και όλα καλά…

-εντάξει…συμφωνώ.. πρέπει να ενημερωθεί η οργάνωση πως στη Ρωσία θα κυκλοφορεί το σημα μας παρέα με βασιλόφρονες.. που να φανταστούν τώρα ότι θα βρισκόμασταν μπροστά σε τέτοιο πρόβλημα …

Εντάξει για μένα κανένας φόβος μπορούσα να το διαχειριστώ…

Φεύγουμε για Θεσσαλονίκη. Στο 5 ωρο ταξίδι μας κατάλαβα πως ο Βασίλης είναι ενας οδηγός έμπειρος και ένας καθαρός άνθρωπος παρα τις πολιτικές πεποιθήσεις του που έχουν να κάνουν με την οικογενειακή παράδοση….Του συνέστησα να του δωρίσω ένα μπρελόκ της οργάνωσης τώρα που θα περνάγαμε τα σύνορα..

Στη Θεσσαλονίκη το γραφείο μεταφορών που ειχε αναλάβει το προγκετ, μου ειχε κλείσει δωμάτιο σε ένα άθλιο ξενοδοχείο το Roronda ,( τωρα εχει ισως αναβαθμιστεί) με ένοικους οδηγους Τσεχο-ρουμάνους και Αλβανους εργάτες που έχουν αναλάβει το βάψιμο της πρόσοψης. .Μπαίνοντας στη είσοδο κάτι μηχανάκια με νεαρούς πλησιάζουν και αστειεύονται με το Βασίλη με αστειάκια που με σιγουρεύουν για την ποιότητα του ξενοδοχείου. Κοινώς γαμιστρωνας..

Αν δεν ειχα τέτοια κούραση και νύστα θα έφευγα για αναζήτηση αλλου ξενοδοχείου..

Κοιμάμαι σε ένα διακοπτόμενο υπνο από γέλια και φωνές και καυγάδες, με το σουγιά κάτω από το μαξιλάρι ..

Το πρωι κάνω πέρασμα στα γραφεία της μεταφορικής εταιρείας για τις τελευταίες συνεννοήσεις..

Κατά τις 1.30 πίνω επιτέλους ένα καφε σε μια από τις πολλές πλατείες της πόλης ( δεν εχω γράψει όνομα) περιμένοντας τον οδηγο να έλθει στις 3 που είναι το ραντεβού μας.. Διαβάζω το φαξ που έστειλε η οργάνωση.. Στο Νοβοροσισκ θα πρέπει να συναντηθώ με τον Πάνο (που είχαμε συναντηθεί στη Σομαλία), που θα έλθει από το Μπακού.

Πίσω στο Rotonda να ετοιμάσω τα πράγματα. .Εδω οι Αλβανοί εργάτες διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους .. διαφωνίες και τσαμπουκισμοι… ειχαν συμφωνήσει να πληρωθούν όταν τέλειωνε η μεγάλη δουλειά και προφανώς εννοούσαν ολο το βάψιμο αλλα την τελευταία στιγμή η διοίκηση του ξενοδοχείου αποφάσισε να σταματήσει το έργο και θεώρησε καλώς να μην πληρώσει για τις εργασίες που έχουν γινει..Αγανάκτησα και εγω μαζι τους εργάτες. .αυτή η εκμετάλλευση αυτή η επιβολή του δυνατού στον αδύνατο με βγάζει εκτός εαυτού…Ότι αναβάθμιση και αν κάνουν σε αυτό το κτήριο , ότι αστερια και αν κερδίσουν , με τέτοια νοοτροπία θα παραμείνουν βρόμικοι στη ψυχή . Εγώ πλήρωσα σε αυτό το τρισάθλιο ξενοδοχείο για ένα βρώμικο δωμάτιο 10.000 δραχμές .Περιμένοντας σε ένα χώρο- διάδρομο δίπλα στη ρεσεψιόν βγαίνουν από το ασανσέρ τρία μικρά αγοράκια 12-13 χρονών αναψοκοκκινισμένα και φρεσκολουσμένα με αθλητικές φόρμες ..ένας τύπος τα περιμένει τους δίνει οδηγίες στο αυτί, τα ψιλοχουφτώνει.. κάγκελο εγώ….. ρίχνω αυστηρές ματιές και την ώρα που πλησιάζω να ρωτήσω αν θέλουν κάτι τα παιδιά εξαφανίζονται.. αργότερα θυμάμαι πως επιστρέφοντας στη Ελλάδα παρακολουθούσα μια εκπομπή με τέτοιο θέμα ..έδωσα πληροφορίες για οσα είχα δει κατά δική μου εκτίμηση αλλά δεν ειχε συνέχεια , ίσως γιατι είχα εκτιμήσει λάθος??? ..

9/4/95 Φεύγουμε για τα σύνορα Βουλγαρίας. Θα περάσουμε στη Βάρνα και από εκεί με πλοίο απέναντι στη Ρωσία. Ειναι 7 το απόγευμα όταν περάσαμε τα σύνορα και ψιλοβρέχει. Περνάμε από το τελωνείο όπου μας βάζουν το φορτηγό σε μια λακκούβα με λασπόνερα και μετά ψεκάζουν τα λάστιχα με ένα ψεκαστήρα δίδοντας και 10 δολάρια για αυτή τη υποχρεωτική απολύμανση… Εντύπωση μου έκανε πως μόνο τα ελληνικά φορτηγά ήταν υποχρεωμένα για αυτή τη διαδικασία.. .

Η διαδρομή μέσα από αγροτικές καλλιέργειες. .αμπέλια γραμμικά σε καλές αποστάσεις με καλά υποστηρίγματα.. να μην ξεχάσω να τα δείξω στο πάτερα μου που επιμένει να κάνει του κεφαλιού του και όλο τσακωνόμαστε.

Η βροχή εξακολουθεί να πέφτει και κατά τις μια και μισή τα ξημερώματα είπαμε να σταματήσουμε να ξεκουραστούμε.. Άνοιξα τα μάτια από δυνατά κτυπήματα στις πόρτες και βλέπω ένα Βασίλη έξαλλο να μιλά Βουλγάρικα και να προσπαθεί να τους πείσει ότι βάζει τα παπούτσια του τους ανοίγει τη πόρτα και θα τους δώσει τα 100 δολάρια που ζητούν.. Απομακρυνθήκαν από τη πόρτα και ο Βασίλης βάζει μπρος και με επιτόπια στροφή βγαίνει στο δρόμο.. Εκείνοι φωνάζοντας τρέχουν προς το δικό τους αυτοκίνητο και η καταδίωξη ξεκινά.. Είναι γνωστό σε όλους πως εκείνα τα χρόνια οι ληστείες, τα υποχρεωτικά φιλοδωρήματα, οι απειλές ήταν καθημερινές και από όλους.. δεν είχες εμπιστοσύνη ούτε σε στρατό ουτε σε αστυνομία. Δεν ήξερες ποιον να εμπιστευτείς…

Άκου μου λέει ο Βασίλης.. έχουν ένα παλιό αυτοκίνητο, το δικό μας είναι καινούργιο, λογικά δεν θα μας φτάσουν , αλλά αν πάνε από κάποια άλλη διαδρομή και βγουν μπροστά μας να ξέρεις ότι θα τους βγάλω έξω από το δρόμο.. θα τους ρίξω στο γκρεμό…να το ξέρεις..

Το έμαθα….. μένω ακίνητη και παρακολουθώ το δρόμο.. Τους χάσαμε , μας έχασαν , για αρκετή ώρα κανένα αυτοκίνητο δεν είναι πίσω μας..

Η παράκαμψη για Βάρνα έχει σηματοδοτηθεί από ένα τσουβάλι άμμο και το σήμα. .στην αρχή πίστεψα πως είναι ενέδρα πάλι..

Η ώρα εχει πάει 3 .30 πμ και εγώ ετοιμάζω καφέ στο γκαζάκι που διαθέτει ο Βασίλης..

Έχουμε ακόμη 60 χιλιόμετρα ως τη Βάρνα αλλά κλείνουν τα μάτια του οδηγού.. Σταματάμε για ύπνο. .Εγω τα μάτια μου σαν τα αυγά,.., σιγά μην κοιμηθώ, σιγα μην ξαποστάσω.. στα χέρια μου κρατώ ένα μαχαίρι και παρακολουθώ κάθε κίνηση…Μετά 3 ώρες ξυπνώ το Βασίλη γιατι εν τω μεταξύ εχω παγώσει από το κρύο..

Μπαίνουμε Βάρνα.. βρέχει- βρέχει.. Αρχίζει το μαρτύριο στο τελωνείο.. 3 ωρες για να διεκπεραιώσουμε τα χαρτιά. Από γραφείο σε γραφείο από όροφο σε όροφο από κτήριο σε κτήριο και όλοι να ζητούν.. τσιγάρα και ποτά. .Επιτέλους μας λένε πως αυριο το βράδυ στις 10/4/95 θα φύγουμε για Νοβοροσισκ.. και θα φτάσουμε Τρίτη βράδυ 11/4..δηλαδη..θα πρέπει να είναι το ταχύτερο πλοίο εβερ για να κάνει τα 502 ναυτικά μίλια σε μια μέρα…Το σίγουρο είναι πως σήμερα θα μείνω εδώ και ψάχνω για ξενοδοχείο. Ο Βασίλης θα κοιμηθεί στο αυτοκίνητο γιατί υπάρχει κίνδυνος να το σηκώσουν ολόκληρο και μέσα από το τελωνείο..

Το Odesa hotel με 40 δολάρια το βράδυ έχει ωραία θέα έχει ζεστό νερό αλλά το μπάνιο έχει μια διαρροή νερού και έγινε λίμνη…ας είναι μια βραδιά είναι θα περάσει….

 

[LULLU]

10/4/95..Πρωινό χωρίς καφε γίνεται? Και όμως….εδω μόνο τσαι και ελιες..να ομολογήσω πως οι γευσεις δένουν ..η πείναγα μάλλον..

Κατηφορίζω στο τελωνείο με τα πόδια. .βρισκω ένα Βασίλη έξαλλο.. Σήμερα οι τελωνιακοί ζητούν και άλλα χαρτιά , του φορτίου, του αμαξιού, τη ασφάλεια, το γράμμα του πρέσβη και ότι μαύρο κέρατο τους ήλθε στο μυαλό….Όλα αυτά εξαφανίστηκαν δια μαγείας με ένα ΜΕΤΑΞΑ και 2 κούτες Marlboro…Στο γραφείο Bulovia που διαχειρίζεται το πλοίο δεν έχει τη παραμικρή ιδέα για την ώρα αναχώρησης..

Α μόλις τελειώσει το φόρτωμα..

Μέχρι να φορτώσουν εγώ βρήκα καταφύγιο σε ένα μπαρ παλιού ιταλικού στυλ ..ήθελα καφέ και ήλπιζα ότι ένας espresso θα με έφερνε στα ίσια μου….αλλά δυστυχώς ήταν ένας καφές χλιαρός και αδύνατος σε γεύση και πυκνότητα….

Κάθομαι, όση ώρα περιμένω ,και συγκρίνω την πρόσφατη εμπειρία μου στη Σομαλία.. τουλαχιστον εκεί δεν είχε αυτό το κρύο…

Επιτέλους ανεβαίνουμε και εμείς στο πλοίο..Sertiga..δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφτει η αθλιότης αυτού του επιπλέοντος φέρετρου.. Η τραπεζαρία ένας χώρος 1χ1 με βιδωμένες 5-6 καρέκλες γύρω από 2 τραπέζια.. εδω λέει τρώμε όλοι μαζί,, πλήρωμα καπεταναιοι και επιβάτες.. Επιβάτες δεν είμαστε πολλοί.. το πλοίο είναι κυρίως φορτηγό και οι μόνοι επιβάτες είναι 80 ανδρες οδηγοί ,( και ελληνες) μια γυναίκα ( εγώ) και το πλήρωμα……

Καμπίνες δεν υπάρχουν…σε μια άκρη 3 τετράγωνα κοντέινερ

καρφωμένα στη λαμαρίνα του πλοίου μπορούν να κοιμίσουν 10 άτομα ίσα ίσα.. Ποιος θα πρωτοπάρει θέση??

Ο Βασίλης λέει ότι αυτό το πλοίο οι Ιταλοί ούτε για μεταφορά ζώων δεν θα το χρησιμοποιούσαν,, θα μπλοκαριζόταν από τη οργάνωση για τα δικαιώματα των ζώων.. .αποφασίζει να κοιμηθεί κάτω στο αυτοκίνητο αλλά από τη κάπνα θα τον βρίσκαμε τα ανάσκελα… εγω αποφασίζω να βιδωθώ στην βιδωμένη πολυθρόνα και να ασχοληθώ με το γράψιμο…

Ο δρόμος της επιστροφής είναι το θέμα συζήτησης με τους άλλους οδηγούς, που είναι ανήσυχοι για όλη τη επικίνδυνη τροπή που παίρνει ο πόλεμος.. έντονες φήμες και πληροφορίες ότι θα κλείσει η Μαύρη θάλασσα και δεν θα γίνονται δρομολόγια και θα πρέπει να γίνει οδικώς η διαδρομή μέσω Ουκρανίας.. που σημαίνει μέρες πολλές στο δρόμο, διόδια, βενζίνες, διαδικασίες στα τελωνεία.. και πιθανές ληστείες,.. καταλαβαίνω πόσο δύσκολη και κυρίως σκληρή είναι η ζωή ενός οδηγού..

Όσο το sertiga έπλεε στα νερα της Μαύρης θάλασσας, εμένα με επισκέφτηκε το mal de mare,, ως γνωστό.. κανένα φάρμακο δεν μπόρεσε να σταματήσει τον επι 2 ημερών συνεχές εμετό..

Ο καπετάνιος με λυπήθηκε και μου έδωσε τη καμπίνα του .

έμεινα ξαπλωμένη για τις 2 επόμενες μέρες.. αφυδατωμένη και με άθλια ψυχολογική κατάσταση... Για φαγητό( σούπα από παστό ψάρι που το πλήρωμα ψάρευε )

ουτε λόγος .. μπόρεσα να πιώ σε δυο μέρες μισή amita motion 200ml… Ξαπλωμένη έδωσα ορκο ..ποτέ ξανά σε καράβι.. και μέχρι τώρα γενικά έχω τηρήσει το όρκο μου…

11/4/95/ δεν λέει να φανεί η στεριά.. Ο Βασίλης άρχισε να ανησυχεί για την κατάσταση μου ..Κάποια στιγμή μου λέει..

-Βρε εσύ εγώ είμαι οδηγός, υπάλληλος και με στέλνουν όπου νάνε , όποτε να είναι και δεν μπορώ να αρνηθώ.. εσύ τι ζόρι τραβάς και βάζεις το εαυτό σου σε τέτοια ταλαιπωρία .Είσαι με τα καλά σου? Τι λέει η μάνα σου βρέ?

Εγώ αν ήμουνα πατέρας σου θα σε έδενα , θα σε κλείδωνα μέσα στο σπίτι… Δεν το βάζει ο νους μου πως σηκώνεσαι και φεύγεις και πας στο πόλεμο…ετσι γιατί το θέλεις.. πας καλά??.

Δεν είχα δύναμη να ανοίξω συζήτηση να μιλήσω.. ψέλλισα μόνο..

-Βασίλη τα ίδια λέει και η μάνα μου…αλλά δεν μπορεί να με κάνει ζαφτι..( κουμάντο)…..

Ευτυχώς μέσα στη καμπίνα υπάρχει ενας νιπτήρας και ένα μικρό άθλιο μπάνιο και η απόσταση από τη κουκέτα- νιπτήρας είναι μικρή…

Μας έδωσαν να συμπληρώσουμε κάτι κάρτες που είναι στα Ρωσικα..άντε τώρα να καταλάβεις τι γράφει, τι ρωτά..

Ευτυχώς αύριο κατά τις 10 το πρωί θα μπούμε στο λιμάνι.. όμως έχει αυξηθεί η ανησυχία και ο προβληματισμός για τη διαδρομή που έχουμε μπροστά μας.. έντονες φήμες για ληστείες και απαγωγές….

Ίσως εμείς τη γλυτώσουμε…θα έχουμε ακολούθους.. Ο πρόξενος και οι ομογενείς θα έχουν εξασφαλίσει ασφαλή δίοδο. .αρκεί να τους συναπαντήσουμε στο Νοβοροσισκ.. αυτός είναι τώρα ο καημός μου.. πως και που θα συναντηθώ με τον Πάνο που έρχεται από Μπακού.. κανείς δεν ξέρει ακριβώς πότε φτάνουμε και ο δρόμος από Μπακού δεν είναι ούτε ασφαλής ούτε χωρίς απρόοπτα..

Το βράδυ περνά ξανά μεταξύ κουκέτας και μπάνιου.

Ξημερώνει..12/4/95.. νιώθω καλύτερα και η ανάγκη μου για ένα ντουζ μεγάλη.. βγαίνω στο κατάστρωμα ..περιμένω να δώ στεριά…

Είναι δυο το μεσημέρι και εμεις έξω από το λιμάνι περιμένουμε το οκ για να δέσουμε.. Πέντε και μισή επιτέλους δένουν τους κάβους.. Κοιτώ στη προβλήτα μπας και δω το Πάνο…κανείς…..ισως να ειναι εξω στη πύλη…

Είναι πολύ εύκολο να χαθείς έξω μου λέει ο κ Πέτρος…να προσέχεις. .με το που θα βγεις από τη πύλη θα στην πέσουν ..για τσιγάρα, για ποτό, για λεφτά…

Στα 16 ταξίδια που εχει κάνει εδώ ,ουδέποτε ένιωσε ασφαλής και καλα..

Δηλαδή ούτε ως τουρίστας δεν μπορείς να βγεις στη πόλη….

Όχι εδώ ..απαντά.. στη Μόσχα μπορείς.. εδω όχι..

Ω ρε φίλε..ενα μούδιασμα με καταλύει…..προς το παρον περιμένω τον έλεγχο διαβατηρίων που εχει καθυστερήσει κανένα 4 ωρο..

Αρχίζει το ξεφόρτωμα.. του πλοίου. .Μεσάνυχτα και ακόμη είμαι στο καράβι.. Κανείς δεν μιλά αγγλικά, κανείς δεν ενημερώνει.. τα νεύρα τσατάλια. .και ξαφνικά ενας διάχυτος εκνευρισμός και φωνές…

Απαγορεύεται λέει από 1/4/95 να ξεφορτωθούν τα φρούτα.. υπάρχει καραντίνα στα ελληνικά φρούτα.. Τι διάολο, η εταιρεία που εχει συνεργασία με τη ρωσική αγορά δεν ειχε ενημερωθεί? Η εταιρεία που διαχειρίζεται το καράβι πως άφησε να μπουν φορτηγά με φρούτα??

Και τώρα τι γίνεται??

Και ο καπετάνιος απαντά…όλο το καράβι μπαίνει σε καραντίνα..

Ότι μπινελίκι δεν γνώριζα το έμαθα πάνω σε εκείνο το κατάστρωμα.., έκανα διατριβή και την τιμω κάθε φορα που βρισκω κατάλληλη ευκαιρία..

Είμαστε χωρίς νερό, οι τουαλέτες φραγμένες , μια βρωμιά και δυσωδία παντού.. κόβουμε βόλτες βρίζοντας όχι τους ξένους φαντάρους που λέει και ο Μαχαιρίτσας αλλα τους Ρώσους..

Στις δυο το πρωί θα βγουν τα πρώτα TIR λέει ο καπετάνιος.. σιγά και μην.. πέντε και μιση και ακόμη στο πλοίο.

Ξημερώνει η 13/4/95 και ακόμη είμαστε στο πλοίο…κάθε ελπίδα να συναντηθώ με τον Πάνο εξανεμίζεται ..δεν μπορει να περιμένει τόσες μέρες.. θαχει ενημερωθεί για τη καραντίνα, ? ο πρέσβης θα έχει μάθει τι γίνεται? Σίγουρα χωρίς εμένα και κυρίως χωρίς το φορτηγό με τα φάρμακα δεν μπορούν να προχωρήσουν στη αποστολή..αλλα που θα τους βρω?? περιμένουν?? Μια νέα φασαρία ξεκινά και αυτή τη φορά γιατι η πείνα έχει κόψει τους οδηγούς.. Ο καπετάνιος δίνει εντολή να ετοιμάσουν σούπα,,,

Εγω ευτυχώς λόγω στομαχικών διαταραχών μόνο νερό και κανένα μπισκότο..ασε που τις δυο πρώτες μέρες ήπια μονο δυο γουλιές πορτοκαλάδα..

Περιμένουμε τον dutty officer να πιάσει δουλειά και να αρχίσει ο εκτελωνισμός.. αρχίζω να αμφιβάλω αν συνεχιστεί η αποστολή. .μεγάλη τσαπατσουλιά ανευθυνότητα ,άγνοια και από το γραφείο που ανέλαβε το δρομολόγιο αλλά και από το υπουργείο μεταφορών.. Βάζουν στο δρόμο με 100 δολάρια το οδηγό χωρίς να υπολογίζουν τους κινδύνους, τη πιθανή αλλαγη δρομολογίου, τις απαιτήσεις των τελωνειακών. .για ασφάλεια φορτίου ούτε λόγος..παντου επικρατεί ενας μαφιόζικος νόμος. Πληρώνεις περνάς, δεν πληρώνεις σταματάς και σου σπάνε τα παντα...Οι οδηγοί πραγματικά περνούν δύσκολα.. ο κ Πέτρος το έχει ζήσει στο πετσι του..με περίστροφο στα πλευρά δεμένος πισθάγκωνα κάτω από μια γέφυρα στην Ουκρανία..

Επιτέλους αρχίζουν τα φορτηγά να βγαίνουν από το καράβι..ή ώρα 12 και μιση και σταματάνε για μεσημεριανό οι τελωνιακοί..ενας από αυτούς μιλά αγγλικά και τον παρακάλεσα αν μπορεί να ψάξει εξω το Πανο και να τον ενημερώσει .. ο νεαρός δεν ξεχνά να μου πει πως το δικο μας φορτηγό θα μείνει τελευταίο και θα υποστεί τον αυστηρότερο έλεγχο.. και να η ευκαιρία να εξασκήσω ότι μπινελίκι έμαθα στο κατάστρωμα χθες…Ο Βασίλης γουρλώνει τα μάτια…εύκολα μαθαίνεις εσύ.. τωρα είσαι μια από εμάς…

7 το απόγευμα και μείναμε εμείς και κάποιοι Βούλγαροι.. Ξαφνικά εμφανίζονται δυο Έλληνες πάνω στο κατάστρωμα..ειναι ο καπετάνιος και ο δεύτερος του ocean lady που εχει αράξει παραδίπλα.. Ειδαν την ελληνική σημαία και τα σηματα της οργάνωσης στο μουσαμά του φορτηγού και ήλθαν να μας γνωρίσουν.. έκαναν προσπάθειες οι άνθρωποι να μας πάρουν στο ocean να μας ταίσουν και να μας ποτίσουν αλλα οι τελωνιακοί δεν μας άφησαν..

Στις 8 επιτέλους μας οδηγούν convoi όλα τα φορτηγά που εχουν παραμείνει εξω από τη πύλη. Διασχίζουμε τη πόλη για να φτάσουμε στο τελωνείο που είναι σε μια αλάνα κοντα στη βάση ενός βουνού..

Εγω πρέπει να κατέβω στη πόλη να τηλεφωνήσω στο Πάνο….ο Βασίλης δεν επιτρέπεται να αφήσει το φορτηγό…..
ΥΓ οι φωτογραφιες ειναι σκαναρισμενες ,δεν υπηρχε ψηφιακη καμερα τοτε..

 

[LULLU]

Φεύγω προς ανεύρεση τηλεφώνου ..κατηφορίζω με τα πόδια από το τελωνείο.. Περπατώ σε λασπόδρομους. .τα παιδιά παίζουν στις λακκούβες γελούν, ,παντού τα παιδιά γελούν όποια και αν είναι η μοίρα τους…

Τα σπίτια σχεδον ξυλινα, χαμηλοτάβανα..ενα γκρι χρώμα επικρατεί παντού..

Εργατικές πολυκατοικίες εμφανίζονται μπροστά μου .. σε άλλες η μιση πρόσοψη καλυμμένη με ένα πλακάκι μπλε γκρι χρώματος οι άλλες εγκαταλελειμμένες μισογκρεμισμένες από το χρόνο γέρνουν ακουμπώντας η μια στην άλλη σε ένα αγκάλιασμα αιώνιο , λες και ψιθυρίζουν τα οσα πέρασαν από μεσα τους, τα όσα ειδαν….Αυτο το γκρί , η μουντάδα, η αποκοσμια μου άλλαξαν τη διάθεση..ουτε φωτογραφία δεν τόλμησα να πάρω..

Στο τηλέφωνο μου είπαν ότι και ο Πάνος έχει δυσκολίες και θα επικοινωνήσει μαζι μου στο αριθμό που έδωσα.. επιστρέφω στο τελωνείο..

Ειχε γίνει ο έλεγχος επιτέλους.. βρήκα το Βασίλη και τους Βούλγαρους οδηγούς να τρώνε κατω από το φως των προβολέων ότι βρήκαν απο ένα κουτι επιβίωσης που ανοιξαν..

-Πεινάγαμε και δεν μπορούσαμε να σε περιμένουμε για να πάρουμε την άδεια σου.. συγνώμη..

-Και καλα κάνατε….λέω ανοίγοντας και εγώ μια σοκολάτα…

Κτυπά το τηλ… επιτέλους ο Πάνος . συνάντηση στο Νοβοροσισκ ξενοδοχειο..

Παίρνω ταξι για εκεί.. Στην είσοδο του ξενοδοχείου κάνω σλαλομ να περάσω ανάμεσα στις δεκάδες πόρνες που αναζητούν πελάτες.. Μεσα δε στο ξενοδοχείο υπάρχουν δυο ρεσεψιόν. .η μια ασχολείται μόνο με την εξυπηρέτηση -ψυχαγωγία των ενοίκων, ενώ η άλλη ρεσεψιόν είναι για τους ‘’κανονικούς πελάτες’’…

Μούσκεμα από το ψιλόβροχο σέρνοντας μια τεράστια βαλίτσα μπαίνω στο ασανσέρ που μυρίζει βοτκα…………Στο διάδρομο του ορόφου μου υπάρχει μπαρ με τα μισοντυμένα κορίτσια( γυναικάρες όμως) να περιφέρονται κάνοντας γνωριμίες..

Μπαίνω στο 408…κλειδαμπαρώνω βάζω και μια καρέκλα πίσω από τη πόρτα και βουλιάζω στο ζεστό νερο του μπάνιου.. Περιμένω με αγωνία να δω ποιος θα φανει στη πόρτα μου.. Στις 12.30 τα μεσάνυχτα εμφανίζεται επιτέλους ο Πάνος μαζί με τον πρόξενο…Μια ανάσα την πήρα.. επιτέλους τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε .. Προγράμματα, χαρτιά, άδειες πανω στο τραπέζι.. αύριο ξεκινάμε για Mosdok…

14/4/95.. Αφού βρηκα ζεστό νερό είπα να το ευχαριστηθώ..ποτε δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο., ντούζ ξανά..

Στη ρεσεψιόν μας περιμένει ο πρέσβης και η ακολουθία του που πρόθυμα θα μας βοηθήσουν στο κομμάτι της ασφάλειας. .πλήρωσαν και το ξενοδοχείο παρα τις διαμαρτυρίες μας λέγοντας οτι είμαστε φιλοξενούμενοι τους..

Φεύγουμε για UTEP σταθμό των λεωφορείων.

.Εκει ένας άλλος ομογενής πρόεδρος της ελληνικής μειονότητας του Νοβοροσισκ εχει κάνει τις επαφές του με το διευθυντή του τελωνείου.. Όση ώρα γίνονται οι τελευταίες διαδικασίες, εμείς μέσα στο γραφείο πίνουμε ένα γευστικότατο τσαι και καφε..

Ο πρέσβης μας αποχαιρετά , αναφέροντας πως. την άλλη φορά λέει να έλθετε και στο vladikafkaz που περιθάλπει περισσότερους τραυματίες από Τσετσενια.


Απο Νοβοροσισκ ως mineralhnye Vody θα μας συνοδευει η BMV του Ιγνατιου με το οδηγο του..δεν συγκρατησα ακριβως με τι ασχολειται ο Ιγνατιος και διαθέτει και οδηγο..
Ο δρόμος μακρύς.. ευθύς αλλα με δεκάδες αστυνομικά μπλοκ..gaid ετσι αν θυμάμαι καλά τα λένε.. οι αστυνομικοί αλλοι έκπληκτοι, άλλοι σοβαροί …. , ο κόσμος φαίνεται πολύ κουμπωμένος, δεν εχει συνηθίσει την παρουσία ξένων..

Κάποια στιγμή πήραμε και λάθος δρόμο( gps δεν υπηρχαν τότε) και ευτυχώς μας ενημέρωσαν .. Ο δρόμος φλατ, μια κοιλάδα μέχρι όπου φτάνει το ματι σου, βουνα πουθενά.., ουτε δήγμα κορυφής στον ορίζοντα…

Οι αγρότες καλλιεργούν τις τεράστιες εκτάσεις δουλεύοντας με ότι πιο αρχαίο εργαλείο εχει ο άνθρωπος.. τα χέρια του… μέχρι να δύσει ο ήλιος…

Μπαίνει η άνοιξη και οι ανθρωποι αλλάζουν τα σημαδια του χειμώνα.. διορθώνουν λακκούβες, βάφουν τα στηθαία στο δρόμο και εχω με τα χέρια και με τις σκούπες ρίχνουν πίσσα στις λακκούβες.. Μα που σκατα είναι η τεχνολογία τους? η μάλλον για ποιους είναι η τεχνολογία τους? Πήγαν στη σελήνη , είναι υπερδύναμη, φόβος και τρόμος και εδώ ο κόσμος έχει μείνει στη παλια εποχή.. ποια βελτίωση σε όλα τα επίπεδα αλήθεια έχει ο κόσμος εδώ? ..

Τα σπίτια μικρά κτισμένα με τούβλα χωρίς θεμέλια μοιάζουν σαν αυτό της κοκκινοσκουφίτσας του δάσους.., με τριγωνικές επικλινείς τσίγκινες σκεπές, η από κεραμίδια ,με πολλά παράθυρα .. Μέτρησα μέχρι και 11 παράθυρα σε ένα τοίχο!!!!!!!!!!!!!Κάθε σπίτι όμως εχει και από ένα περιποιημένο ανθόκηπο.. αγαπούν πολύ τα λουλούδια εδώ..

Τα νεκροταφεία και εδώ , κατέχουν τα καλυτέρα οικόπεδα με την καλύτερη θέα.. ο κάθε τάφος με πόρτα κάγκελο οριοθετεί το χώρο του και λουλούδια πολλά λουλούδια..

Στη άκρη του δρόμου και εδώ όπως και στη χώρα μας δεκάδες μικρές εκκλησούλες και μνημεία για κάθε μέρος δυστυχήματος με απώλεια ζωής…

Μεσημεράκι σταματήσαμε να φάμε κάτι πρόχειρο…χρησιμοποιώντας τα χέρια μας… μαχαιροπήρουνα γιοκ..

Ο δρόμος ατέλειωτος.. 700 χιλιόμετρα δεν είναι και λίγα..Φτανουμε στο ΜVody στις 8 το βραδυ. Πάμε στο αεροδρόμιο που λειτουργεί για την ώρα αν και έντονες φήμες για κλείσιμο υπάρχουν στον αέρα. Εκεί μας περίμενε ο υπεύθυνος τροχαίας που είναι Έλληνας .. ο Έλληνας γιατρός από Mosdok που θα ήταν μαζι , ειχε μόλις φύγει…Μας βρίσκουν ένα ξενώνα για να περάσουμε τη νύχτα μας.. Τα γέλια μας ατέλειωτα.. η υπεύθυνη του ξενώνα δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα μοιραζόμουνα το μόνο διαθέσιμο δωμάτιο με τον Πανο ενώ δεν είμαστε παντρεμένοι,.. με τη χαρακτηριστική στρογγυλή σαν μπαμπουσκα φάτσα της και τη χοντρή φωνή όλο нет φώναζε..

Ωραία για να μην φωνάξει και την αστυνομία και έχουμε αλλά , βάλε ένα στρώμα κατάχαμα στο άλλο δωμάτιο να κοιμηθούν όλα τα αγόρια μαζί ενώ εγώ μόνη μου..αμαν πια.. ετσι το δέχτηκε και φύγαμε για ανεύρεση φαγητού..

Στο εστιατόριο συναντήσαμε και άλλους Έλληνες που θα μας συνοδεύσουν ως το Mosdok.. και με συνοδεία αστυνομίας παρακαλώ..

-Μωρε το να παμε μια χαρά λέει ο Βασίλης. Εγω να σε δω στην επιστροφή..

Φάγαμε καλά πληρώσαμε και καλά.. 70 δολάρια . Λοιπον εδώ στη Ρωσία αν εισαι ξένος πληρώνεις τα διπλάσια σε αγαθά και υπηρεσίες., με το νόμο…πχ το εισιτήριο Νοβοροσισκ-Μοσχα εχει 40 δολάρια αν είσαι Ρώσος ενώ φτάνει τα 120 αν είσαι ξένος…..

Επιστροφή στο ξενώνα.. μπορώ να πω, ότι μπορώ να παίξω και μπάλα στο καταδικό μου δωμάτιο…

15/4/95.. Περιμένουμε τον Αχχιλέα που θα μας συνοδέψει στο Mosdok . Υπολογίζουμε πως θέλουμε ακόμη άλλες 2 ώρες δρόμο. .Δεν εχω και την καλύτερη διάθεση σήμερα. Σε όλο το δρόμο κάτι με έτρωγε… αστυνομία, συνοδείες, ελληνες, ελληνες , τροχονόμοι, διευθυντές.. τι ακριβώς γίνεται? και γιατί γίνεται?..

Φτάνουμε Mosdok το μεσημέρι. άλλη υποδοχή εδώ..

Μας πανε σε ένα εστιατόριο για φαγητό.. οι προπόσεις δίνουν και παίρνουν, βιβα στην Ελλάδα, βίβα στους ομογενείς, βίβα στο πρέσβη.., φωτογραφίες για ντοκουμέντο.. αισθάνομαι σαν να διεκπεραιώνω την βουλευτική εκστρατεία κάποιου.. με ζώνουν τα φίδια.., δεν μπορώ να μιλήσω , να συνεννοηθώ και με το Πάνο, ολοι μιλούν ελληνικά..

Κάποια στιγμή ένας λέει ότι το απόγευμα θα ξεφορτώσουμε τα φάρμακα σε μια αποθήκη….. αυτό ήταν.. απασφάλισα..

• Ωπα.. του νοσοκομείου ? ρωτώ..
• Όχι λεει .. θα τα μεταφέρουμε σιγά σιγά στο νοσοκομείο..
• Α όχι .. δεν γίνεται.. εμείς εκ καταστατικού( και ισχύει) παραδίνουμε την βοήθεια στο κέντρο που έχουμε επιλέξει…Ευτυχώς ο Πάνος πήρε είδηση και υποστήριξε τη θέση μου με πιο διακριτικό τρόπο και ευγένεια… εγω ειχα πάρει φωτιά..
• Εξω από το εστιατόριο είχαν μαζευτεί και αλλοι Έλληνες για να πάρουν μέρος στη μοιρασιά σε ένα μοίρασμα που ο οδηγός είχε σχεδιάσει σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ομήγυρης.
• Καμμιά μοιρασιά, πάνε όλα κεντρικό νοσοκομείο που είναι και ο αποδέχτης της ελληνικής βοήθειας και αν το νοσοκομείο θέλει να σας δώσει υλικό για τα άλλα νοσοκομεία η ιατρεία άλλων πόλεων η χωριών, δικο τους πρόβλημα και ευθύνη.. εγώ θέλω υπογραφή για την παραλαβή όλου του υλικου.

Στο νοσοκομείο ο αρχίατρος μας ενημερώνει ότι θα χρειαστεί εκτελωνισμός για το άνοιγμα και έλεγχος από το υπουργείο υγείας για την ποιότητα των φαρμάκων..

Την κάτσαμε τη βάρκα,, ,πάμε για Δευτέρα δηλαδή.. Το πιο τραγικό όλων ήταν ότι έπρεπε να μεταφράσω στα αγγλικά τις οδηγίες για όσα φάρμακα ελληνικής κατασκευής που δεν ειχαν οδηγίες στα αγγλικά….

Ο Ζαχαρίας ο Έλληνας γιατρός στο νοσοκομείο του Mosdok που ειχε σκεφτεί και σχεδιάσει αυτό το προγκετ βοηθείας μέσω προξενείου, υπουργείου , μας φιλοξενεί στο σπίτι του.. Επικρατεί μια δυσπιστία, καχυποψία, λογια που δεν λέγονται ματιές που δεν ερμηνεύονται..

Κάνει την εμφάνιση του ενας αναισθησιολόγος ενός άλλου νοσοκομείου και ρωτά τι υλικά του αναλογούν..εγω σκάω στα γέλια.. Προς στιγμή νομίζω πως ο Ζαχαρίας είναι αμήχανος και προβληματισμένος για τη μοιρασιά, αλλά με το που αρχίζει τα εμείς είμαστε μόνο οι Έλληνες που αγαπούν τη πατρίδα τους, εσείς απλά κάθεστε εκεί και ψηφίζεται, έχετε δουλειές, σπίτια λεφτά και δεν αγαπάτε τη χώρα σας, όλο παράπονα είστε , απεργίες, διαδηλώσεις…. Οι δε δηλώσεις για τις γυναίκες, πως χάσαμε την αξία μας, μόνο στο σπίτι πρέπει να δουλεύομαι να υπηρετούμε την οικογένεια..θεέ μου πόσο μισογυνισμός .. το έβλεπες στα μάτια τους, το τρόπο που σου μιλούσαν, το τρόπο που σε χαιρετούσαν..

- ρε αι στο διάολο και ακόμη παραπέρα να γατεχω( ξερω) που σε εχω που λέμε και εμεις..

Μετα δυο τρεις κούπες κρασί και βότκα ακούω το και οι Τσετσενοι δεν είναι Ρώσοι είναι μουσουλμάνοι…

-Α μπράβο τώρα τοποθετήθηκες όπως πρέπει. .όχι δηλαδή πως είχα αμφιβολία για την αλληλεγγύη σου..

-Έλα και εσυ στη Ελλάδα.. κατέθεσε τα χαρτιά σου να πάρεις θέση ΕΣΥ, να φορολογείσαι, να στρατευτείς, .. τίποτα δεν μας χαρίζεται και τίποτα δεν χαρίζουμε.. αν αξίζεις πας μπροστά , παλεύεις,,

Υπομονή ως τη Δευτέρα., λέει ο Πάνος..

 

[Sassenach77]

10/4/95..Πρωινό χωρίς καφε γίνεται? Και όμως….εδω μόνο τσαι και ελιες..να ομολογήσω πως οι γευσεις δένουν ..η πείναγα μάλλον..

Δεν έφταιγε η πείνα, γιατί οι γεύσεις όντως δένουν! Είναι ένα απο τα δύο βασικά πρωινά που μας έδιναν στο οικοτροφείο, πριν πάμε στο σχολείο για μάθημα. Το τρώω ακόμα μερικές φορές

 

[LULLU]

16/4/95.. Από το πρωί ο Γιώργος και ο Ζαχαρίας κάνουν τα αδύνατα δυνατά να βρουν τρόπο να εκτελωνιστούν και να ελεγχθούν τα φάρμακα., κάτι που συμφέρει και εμάς.. όσο νωρίτερα παραδώσουμε τόσο νωρίτερα θα φύγουμε από εδώ. .όσο παραμένουμε τόσο περισσότερη δυσπιστία και υποψία και στις δυο πλευρές.. Η κάπου χάθηκε η συνεννόηση η μας είχαν ετοιμάσει τάπα και εμείς αντιδρούμε..

Στο 5ωρο πρωινό περπάτημα στη πόλη αλλά και στα περίχωρα, στο σιδηροδρομικό σταθμό στους σταθμούς υποδοχής τραυματιών και προσφύγων από Γκροσνι προσπαθούμε να εντοπίσουμε αν υπάρχουν στόχοι πεδία μιας μόνιμης μακροχρόνιας υποστήριξης -αποστολής..

Πολλά στρατιωτικά αυτοκίνητα, πολλοί στρατιώτες κυκλοφορούν, τα τρενα μεταφέρουν πολύ στρατιωτικό υλικό αλλά δεν υπάρχει η υστερία του πολέμου, ο φόβος ..

Ο κόσμος κυκλοφορεί, μπορεί να ψωνίσει από τα μαγαζιά με την ίδια δυσκολία που είχαν και πριν το πόλεμο με τη γειτονική χώρα..ηταν στην απέξω από το σύστημα, ξεχασμένοι η αφημένοι στη μοίρα τους .. Στέκομαι μπροστά σε ένα μαγαζι- supermarket.. πως να το περιγράψω?? Λοιπόν σε 10 τετραγωνικά μαγαζιού βρίσκεις από κουβά πλυσίματος, σφουγγαρίστρα- κονσέρβες ψαρι, έπιπλα , φορέματα και καροτσάκι μωρου..και όλα αυτά σκεπασμένα στη σκόνη γιατι η αγοραστική δύναμη των κατοίκων είναι χαμηλή. .φτώχια και μοναξιά…παρακολουθώ τους γέροντες που εχουν βγει στη αγορά.. στο ένα χέρι η σακουλίτσα με τα λίγα τρόφιμα και στο άλλο ένα μπουκέτο με λουλούδια…όλοι από ένα μπουκέτο λουλούδια, λες και είναι πρώτης ανάγκης αγαθό και ίσως είναι, το έχουν ανάγκη..

Περιμένω να έλθει η αυριανή μέρα και να ξεφορτώσουμε το υλικό. .με εχει πιάσει μια μανία φυγής κυρίως μετά το αποψινό όνειρο πως απολύθηκα από τη δουλειά..

Παρέα με τον δάσκαλο τον κ Γιώργο περνάμε το βράδυ μας στη μπυραρία του κ΄Ηλια που παράγει ο ίδιος την μπύρα ..μπύρα και ψάρι παστο για δείπνο….

17/4/95..Η ημέρα δεν αρχίζει με τις καλύτερες προοπτικές.. το τελωνείο ζητά την αδεια από το υπουργείο υγείας τους για να παραλάβει υλικό από ξένη χώρα.. Αρχίζουν συναντήσεις, διαβουλεύσεις ..

τελικά ο Βίκτωρ ο πρόεδρος του νοσοκομείου καταφέρνει να δώσει λύση στο πρόβλημα..Παρουσια της φαρμακοποιού του νοσκομείου ξεφορτώνουμε τα φάρμακα. εκείνη ελέγχει, καταγράφει τα πάντα, παιρνει απο κάθε κουτί δήγμα για να το αναλύσει./Παρόντες και αλλοι Ελληνες που ήλθαν απο τα γύρω νοσοκομεία και περιοχές για την μοιρασιά..Οι γιατροί του Kalinovskoe παρουσίαζουν μια λίστα.. θα ζητήσουν φαξ απο τη πρεσβεία που θα δηλώνει ότι ο πρεσβης και οι αλλοι( αραγε ποιοι ειναι οι άλλοι) τους είχαν υποσχεθεί υλικό..Ο Βίκτωρ συμφωνει πως αν ελθει φαξ θα μοιρασει υλικο και παραμένει ηρεμος και ψυχραιμος για όσες ώρες διαρκει η παραδοση..

Μετά τη παράδοση γύρω από το τραπέζι στο σπίτι του Ηρακλή, μας εξομολογούνται τους φόβους τους.. ίσως εδώ όλοι όσοι γνωρίσαμε κατέχουν θέσεις προέδρου αντιπροέδρου και έχουν ένα εισόδημα, οι περισσότεροι όμως είναι φτωχοί και φοβισμένοι, Ο φόβος πως ο πόλεμος μπορεί να επεκταθεί και στη πόλη τους, ότι οι Ρώσοι μπορεί να ξεσηκωθούν και να αρχίσουν οι διωγμοί φωλιάζει για τα καλά μέσα τους…

Εδώ θα αποχαιρετήσω το Βασίλη.. δεν θα επιλέξω την επιστροφή με το φορτηγό μέσω Ουκρανίας αφού μάλλον έκλεισε η δίοδος της Μαύρης Θάλασσας ..πολλές οι ημέρες ..θα πάω Μόσχα και από εκεί αεροπορικώς στην Αθήνα ακόμη και αν επιβαρυνθώ τα έξοδα..

Ελπιζω να έχει ένα ασφαλές ταξίδι….

Ο Ηλίας μας μεταφέρει στο σταθμό …θα πάρουμε το τρένο για Μ.VODY και από εκεί αεροπορικώς για Μόσχα.. όλα αυτά θα γίνουν γρήγορα γιατί επίκειται και το κλείσιμο αεροδρομίου.. για την ακρίβεια ήταν κλειστό και ανοίγει για λίγες μέρες ..Στο τρένο εμφανή τα σημάδια του πολέμου, τζάμια σπασμένα,, στα ξύλινα καθίσματα αποκοιμισμένα νεαρουδια στρατιωτάκια που μα την αλήθεια δεν είναι πάνω από 17 χρονών…

. Με τους 17 χρόνους θέλει ο Γιέλτσιν να νικήσει τους τσετσενους.. καλά…Φτάνουμε M.dody στις 7.30..Μας περιμένει ο Νίκος ομογενής ..μας συνοδεύει για φαγητό και μετα για ύπνο στον ίδιο ξενώνα κοντά στο αεροδρόμιο που είχαμε μείνει στο ερχομό…

Εκεί κοντά είναι ένα μπαρ για τη τελευταία γουλιά βότκας και γνωρίζουμε και άλλους Έλληνες.. Τα ανίψια του Νίκου μας φέρνουν δώρα σοκολάτες και βότκα.. πολύ συγκινητικό, δεν μας γνώριζαν ,δεν είχαν ευνοηθεί από την αποστολή αλλά μας ευχαρίστησαν για τη βοήθεια που δώσαμε στους άλλους ομογενής…

Γυρνάμε για ύπνο.. αύριο η πτήση μας είναι στις 9.40 και θα πληρώσουμε το ποσόν των 127 δολαρίων γιατι είμαστε ξένοι..

Πρωινό γρήγορο στο ξενώνα και ο Νίκος ήλθε ακριβώς στην ώρα του στις 8 να μας πάει αεροδρόμιο. .η βοήθεια του Νίκου ουσιαστική,, κατάφερε να μας βγάλει εισιτήριο στο ένα τρίτο της τιμής.. Τελευταίες κουβέντες , ευχές.. Μας παραλαμβάνει μια ασπρομαλούσα αεροσυνοδός ..περνάμε από μια αίθουσα γκρεμισμένη , ερείπιο, απαγορεύονται οι φωτογραφίες, .. το αεροδρόμιο εχει υποστεί ζημίες από βομβαρδισμό Τσετσενων. Δεν υπάρχουν πίνακες, δεν υπάρχουν σήματα , θύρες και όλα αυτά που σε οδηγούν στο προορισμό...Φτάνουμε στη σκάλα του αεροπλάνου,.. χαλαρώνομαι πιά καθισμένοι στις θέσεις μας λέγοντας αστεία και ανέκδοτα μέχρι να απορροφηθει ο κάθε ένας μας στα δικά του..Εγω καταγράφω τις εμπειρίες στο ημερολόγιο μου και ο Πάνος γράφει σε μια φίλη ..

Φτάνουμε στη Μόσχα.. σε ένα αεροδρόμιο φρίκη.. κανένας δεν μιλά αγγλικά, πουθενά δεν βρίσκεις μια οδηγία από που θα παραλάβεις τη βαλίτσα σου, εκατοντάδες ταξιτζήδες πέφτουν πάνω σου.. πέρασε μια ώρα μέσα στο αεροδρόμιο δείχνοντας τα αποκόμματα μπας και μας πουν καμμια πληροφορία. .Μας είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα.. Κάποια στιγμή βλέπω το Πάνο να μου κουνά τα χέρια.. πλησιάζω.. κάπου είδε τις βαλίτσες μας πανω σε ένα καρότσι και το ακολουθούμε.. παίρνουμε τις βαλίτσες από το καρότσι κανένας δεν αντέδρασε.. για να ξεφύγουμε από το κλοιό των ταξιτζήδων μπουκάρουμε σε ένα λεωφορείο.. δε λάθος γραμμή..γμ..Μέσα στο λεωφορείο ένας κύριος που μιλά αγγλικά μας προτείνει μας πάει στο κέντρο με 20 δολάρια.. δεχόμαστε.. κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και μας βάζει σε ένα αυτοκίνητο που αφήνει την τελευταία του πνοή κάτω από μια γέφυρα. .Ο κυριούλης βρίσκει άλλο αυτοκίνητο μας χώνει μέσα και δίνει εντολή να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο Belgrad.. Γύρω από το ξενοδοχείο παρκαρισμένα τα TIR που ήταν στο καράβι. Βρίσκω τον κύριο Σίμο και ανταλλάσσουμε ευχές..

Το ξενοδοχείο ωραίο.. πολλοί Έλληνες πελάτες. Στον 8 όροφο υπάρχει ένα τουριστικό γραφείο που ανήκει σε Κυπρίους.. εδω οι Κύπριοι εκτός από φοιτητές έχουν και επιχειρήσεις. Ο κύπριος πράκτορας μου ζητά 850 δολάρια για το αεροπορικό Μόσχα -Αθήνα.. νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό..

Μπα θα πάω στη ΛΟΤ.. τα γραφεία της στο κεντρικό δρόμο αρκετά μακριά μετα τη κόκκινη πλατεία.. Μας βγήκε η ψυχή και φούσκες στα πόδια στη τρεχάλα να προλάβουμε ανοικτό το γραφείο γιατί η πτήση είναι αύριο πρωί στις 9….Με το εισιτήριο στο χέρι ( 580 δολάρια) επιστρέψαμε χαλαρά στο ξενοδοχείο απολαμβάνοντας τη κόκκινη πλατεία και τα γύρω κτήρια..

Παρατηρώ τα μαγαζιά που καμμιά σχέση δεν έχουν με αυτά της επαρχίας.. όλες οι τοπ φίρμες από Αρμανι, Σανέλ, Bulgari ,έχουν τα μαγαζιά τους εδώ.. Οι Ρώσοι και κυρίως οι Ρωσίδες περιποιημένες , εδώ μια άλλη χώρα, μια άλλη ζωή.. είμαι βέβαιη ότι ούτε αυτοί οι κάτοικοι εδώ ξέρουν πως ζουν οι του Καυκάσου, αλλά ούτε εκείνοι στο Μοσντοκ φαντάζονται πως είναι η ζωή εδώ στη Μοσχα…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο και περνάμε το τελευταίο βράδυ μας με ελληνική μουσική και φαγητό στο εστιατόριο “”dionysos”” στο ξενοδοχείο Κύπριων συμφερόντων. .όποια πέτρα και αν σηκώσεις Κύπριο θα βρεις..

Πρωι πρωι αποχαιρετώ το Πάνο που θα επιστρέψει Μπακού να συνεχίσει εκεί τη αποστολή που είναι υπεύθυνος..

Μπαίνω στο αεροδρόμιο.. ένα άλλο αεροδρόμιο αυτό το διεθνές. .Εδω καμια ανησυχία, επιγραφές, οδηγίες, μιλούν αγγλικά..

Με μια ώρα καθυστέρηση φτάνω Βαρσοβία.. Περιφέρομαι στο αεροδρόμιο. Κάνει κρύο.. Δυο μετά τα μεσάνυχτα φτάνω στη Αθήνα και με ταξι πηγαίνω στη Αργυρώ. .πέφτω ξερή στον ύπνο..

Πρωί ανεβαίνω στα κεντρικά της οργάνωσης να κάνω παράδοση τις αναφορές εμένα και του Πάνου,.. θα φτάσουν άραγε όλα αυτά στο ΥΠΕΞ??

7 το απόγευμα φεύγω για Χανιά..επιστροφη στη βάση μου.. με νεες εμπειρίες.. Γέμισα τις μπαταρίες μου για τους επόμενους μήνες δουλειάς…..

Σε λίγο το Πάσχα και ελπίζω ο διευθυντής μου να καταληφθεί από αγάπη και συγχώρεση…..

Ε.Μ

 

[evaT]

@LULLU είναι απίστευτη η ιστορία σου. 27 χρόνια πίσω κ όμως τόσο επίκαιρη! Μας μεταφέρεις σε εποχές σκοτεινές, δύσκολες κ επικίνδυνες, τολμήσατε ένα τέτοιο εγχείρημα χωρίς εύκολη πληροφορία και εγγυήσεις, υποκλίνομαι!
Αν υπάρξει βραβείο για τις ιστορίες από τα τξαίδια του παρελθόντος δικαιωματικά είναι δικό σου.

 

[LULLU]

@LULLU είναι απίστευτη η ιστορία σου. 27 χρόνια πίσω κ όμως τόσο επίκαιρη! Μας μεταφέρεις σε εποχές σκοτεινές, δύσκολες κ επικίνδυνες, τολμήσατε ένα τέτοιο εγχείρημα χωρίς εύκολη πληροφορία και εγγυήσεις, υποκλίνομαι!
Αν υπάρξει βραβείο για τις ιστορίες από τα τξαίδια του παρελθόντος δικαιωματικά είναι δικό σου.

σε ευχαριστώ για τα λόγια σου..εκείνη η εποχή ήταν για μένα η αρχή επιλογών που χάραξαν μια πορεία..

 

[mariath]

Από τις πιο ενδιαφέρουσες και "πραγματικές" ιστορίες και δυστυχώς πολύ επίκαιρη ξανά. Ξεχειλίζει από συναισθήματα αν και λιτά γραμμένη. Πολλά λάικ για αυτή την καταγραφή. Σ' ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας.

 

[BASILISPAP]

Πολύ δυνατή ιστορία σε όλα τα επίπεδα! Ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη με διάφορα ιστορικά στοιχεία και πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ που την διάβασα και ελπίζω να το κάνουν πολλοί. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι η ιστορία του μήνα σε περίπου τρία χρόνια (ή όταν έρθει η σειρά της) από τώρα...
Υ.Γ. Μπράβο σου για το θάρρος και την τόλμη! Όπως είπε και η evaT, υποκλίνομαι!

 

[LULLU]

Από τις πιο ενδιαφέρουσες και "πραγματικές" ιστορίες και δυστυχώς πολύ επίκαιρη ξανά. Ξεχειλίζει από συναισθήματα αν και λιτά γραμμένη. Πολλά λάικ για αυτή την καταγραφή. Σ' ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας.

Άνοιξα το σημειωματάριο και μετέφερα ακριβώς ότι είχα γράψει .κάποια γεγονότα δεν τα θυμόμουν καν.ασε δε τα ονόματα..ευχαριστώ για τα λόγια σου..

 

[LULLU]

Πολύ δυνατή ιστορία σε όλα τα επίπεδα! Ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη με διάφορα ιστορικά στοιχεία και πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ που την διάβασα και ελπίζω να το κάνουν πολλοί. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι η ιστορία του μήνα σε περίπου τρία χρόνια (ή όταν έρθει η σειρά της) από τώρα...
Υ.Γ. Μπράβο σου για το θάρρος και την τόλμη! Όπως είπε και η evaT, υποκλίνομαι!

Σε ευχαριστώ πολύ..δεν είναι ταξιδιωτική ιστορία δεν έχει καν τέτοια στοιχεία και ας είναι χρόνων παλιών..