Ινδία Από το Λέχ μέχρι το Δελχί

nikosoik

Member
Μηνύματα
54
Likes
39
Ονειρεμένο Ταξίδι
Χιλή-Αργεντινή
Part 1. συγγνώμη για τα όποια λάθη.
Φωτογραφίες: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Λεχ-Ινδία-2011.129/

Λεχ, Αύγουστος 2011.
Είμαι μέσα στο αεροπλάνο από Δελχί για Λέχ. Το μεγαλύτερο ποσοστό των επιβατών γερμανοί. Πρώτη φορά που φοβήθηκα σε αεροπλάνο… Ενώ μας ξημέρωσε πάνω από τα Ιμαλάια και τις επιβλητικές χιονισμένες βουνοκορφές ο φόβος δεν άργησε να έρθει. Τέτοιες απότομες στροφές και τέτοια κλίση σε αεροπλάνο πρώτη φορά ένιωσα. Βέβαια σε λίγα προσγειωθήκαμε σε ένα ερημικό τοπίο ανάμεσα σε γιγάντιες οροσειρές. Λιγάκι πιο κάτω πολλά στρατιωτικά τολ, ενώ η αίθουσα αφίξεων η μικρότερη που έχω πάει ποτέ. Πήρα έναν χάρτη της πόλης σε φωτοτυπία και βγήκαμε με έναν γερμανό για αναζήτηση ταξί. Φτάσαμε λοιπόν στο κεντρικό παζάρι όπου κοντά θεωρητικά θα ήταν και ο ξενώνας που θα έμενα… Δυστυχώς όμως δεν είχαν επιβεβαιώσει την κράτηση. Έτσι περιπλανήθηκα αρκετά για να βρω αυτό που ήθελα. Ένα αυθεντικό guesthouse που τελικά και το βρήκα. Λιγάκι στα βόρεια της πόλης. Το δωμάτιο μικρό, ούτε 1.5Χ2μ. αλλά ήταν αυθεντικό. Εδώ θα έπρεπε να κάνω προσαρμογή στο υψόμετρο, να δω κάποια μοναδικά μοναστήρια, να περάσω από τον πιθανώς ψηλότερο δρόμο του κόσμου και να κατακτήσω το KhardungLa. Αρχικά κύριο μέλημα μου ήταν να κάνω προσαρμογή. Σκεφτείτε ότι πολλοί γυρνούσαν πίσω με την επόμενη πτήση ή την επόμενη μέρα καθώς είμαστε συνεχώς σε υψόμετρο 3000μ.+. Έτσι την πρώτη μέρα εξερεύνησα το παζάρι με τα πολλά χειροποίητα ή και ανακυκλωμένα προϊόντα, πήγα μέχρι το κοντινό μοναστήρι που δεσπόζει και έψαξα για να νοικιάσω μηχανάκι ώστε να πάω την επόμενη μέρα στο Κάρντουνγκ Λα. Υπήρχαν πολλές αγορές με ορειβατικά προϊόντα αλλά ήταν απομιμήσεις κυρίως. Βέβαια αγόρασα έναν πουπουλένιο υπνόσακο που κρατάει αρκετά καλά ακόμη και σήμερα. Τουρίστες αρκετοί και όπως είπα πριν γερμανοί. Παντού υπήρχαν γερμανικοί φούρνοι ή γερμανικό πρωινό. Από συμπτώματα ακόμη ελαφρά ζαλάδα και υποπονοκέφαλος. Νόμιζα ότι είμαι μια χαρα… Τώρα που έψαχνα για μηχανή δε βρήκα τίποτα αξιόλογο καθώς έρχονται Γερμανοί και Εβραίοι και κάνουν τουρ εδώ πάνω. Οπότε επέλεξα αυτό που είχε τα λιγότερα προβλήματα. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα για να φύγω, νοικιάζω το μηχανάκι (με κάρτα από βιντεοκλαμπ αντί για δίπλωμα, διότι δεν εμπιστευόμουν), προμηθεύομαι τρόφιμα νερά κτλ ώστε να λείψω 2 μέρες και βάζω βενζίνη την οποία την φέρνουν τα φορτηγά 2 μήνες τον χρόνο που είναι ανοιχτοί οι δρόμοι ή με αεροπλάνο οπότε ήταν και αρκετά ακριβή. Ξεκινάω να πάω βόρεια αλλά φτάνω στο πρώτο σημείο ελέγχου. Εκεί είχα βγάλει άδεια και πέρασα κανονικά. Μετά όμως στα επόμενα 2 σημεία ελέγχου για λόγους ασφαλείας πρέπει η άδεια σου να έχει δυο ονόματα πάνω, οπότε και δε με άφησαν να φύγω… Επιστροφή στο Λεχ… Πάω σε τουριστικά γραφεία και μου κανονίζουν την μια άδεια για το ένα σημείο. Την άλλη θα πρέπει να την έβγαζα μόνος. Οπότε βρήκα έναν ιταλό που μου δάνεισε το διαβατήριο του και το έκανα. Αργούτσικα πλέον ξαναέφυγα για πάνω. Δρόμος με πολλές πολλές στροφές, άσφαλτος ανύπαρκτη και μερικά οχήματα ανά 5 λεπτά. Το μηχανάκι όσο ανεβαίνω σε υψόμετρο αρχίζει να επηρεάζεται και δε λειτουργεί τόσο καλά. Οι καύσεις του έχουν πρόβλημα. Ήταν σα να έχανε ιπποδύναμη συνεχώς. Όσο βέβαια ανέβαινα υψόμετρο τόσο και το κρύο γινόταν πιο έντονο. Έφθασα να φοράω μπουφάν με πούπουλα και αντιανεμική φλούδα απέξω-γάντια κτλ. Μετά από 90 λεπτά έφθασα στο Κχάρντουνγκ Λα. Αρχικά μόνος μου αλλά σιγά σιγά φάνηκαν κάποιοι τουρίστες. Οι Ινδοί ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος δρόμος του κόσμου. Και να μην είναι αξίζει πάντως η όποια δυσκολία για να φτάσεις εκεί καθώς έχεις θέα όλη τη κοιλάδα και τις οροσειρές στα βόρεια. Είχε σε μια πρόχειρη κατασκευή καφέ και κατάστημα με σουβενίρ. Μου εξήγησαν πως πίσω έβλεπα Πακιστάν και πως αυτοί μένουν όλο το χρόνο εκεί πάνω. Αποστολή τους είναι να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο μαζί με μια εταιρία και τον στρατό. Βγήκα κάποιες φωτογραφίες και ξεκίνησα την επιστροφή μου. Έλα μου που έπεσαν κάποια βράχια και έκλεισε ο δρόμος. Ευτυχώς λόγω της χειμερινής συντήρησης έχουν ανά 2 χιλιόμετρα και σκαπτικά οχήματα και εργάτες και ο δρόμος άνοιξε σε λιγότερο από μισή ώρα. Βέβαια πιο πάνω κάναν και κάποια έργα… Τσάι σε έναν σταθμό ελέγχου και φεύγω για το Λεχ και τα γύρω χωριά….
 
Last edited:

makisg

Member
Μηνύματα
4.714
Likes
14.782
Επόμενο Ταξίδι
Βενετία,Λουμπλιάνα,Μπλέντ
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νησιά Φίτζι
σ'ευχαριστούμε για την περιγραφή σου και περιμένουμε τη συνέχεια.
 

nikosoik

Member
Μηνύματα
54
Likes
39
Ονειρεμένο Ταξίδι
Χιλή-Αργεντινή
Λίγο πριν το Λέχ με σταματάν κάτι παιδάκια που επέστρεφαν από το σχολείο. Ανέβασα 2 στη μηχανή που είχα νοικιάσει και τα πήγα λιγάκι πιο κάτω. Αργότερα ένας ακόμη. Πολλοί ήταν αυτοί που με σταματούσαν αλλά δεν το διακινδύνευα αν δε μου έβγαζε κάποια σιγουριά. Τελικά πήγαινα προς Θικσέϊ. Ήταν ένα λαμπρό μοναστήρι μου με ένα τεράστιο άγαλμα… Εκεί στον δρόμο μου πήρα ένα παλικάρι που ήταν φοιτητής από στο Δελχί. Ο πατέρας του είχε πεθάνει. Σπούδαζε μηχανικός αλλά ήθελε να επιστρέψει και να κάνει με την ευρωπαϊκή βοήθεια έναν ξενώνα. Το παλικάρι με ξενάγησε και στο τέλος μου πρόσφερε φιλοξενία. Αφού πήγαμε στο βουδιστικό μοναστήρι, προσευχήθηκε, κουνίσαμε αυτά τα κυλινδρικά σμιλευτά που αντικείμενα λατρείας που έχουν και τις καμπάνες πήγαμε προς το σπίτι του για ένα κέρασμα. Περάσαμε τον Ινδό ποταμό και ένα μέρος που πέρσι ήταν ο Δαλάι Λάμα μου είπε. Μου εξήγησε για τα στούπας και τα ζώα. Ήταν διαφορετικός από τους Ινδούς. Οι παππούδες του είχαν θέση στο παλάτι μου είπε… Τότε που το Λαντάχ είχε δύναμη. Καθώς οδηγούσα στην αριστερή πλευρά του δρόμου όταν δεν είχε αυτοκίνητα ξεχνιόμουν και πήγαινα όπως φυσιολογικά εδώ στην δεξιά. Το παλικάρι τρόμαζε αλλά όλα ΟΚ. Στην διαδρομή περάσαμε και είδαμε πολλές βραχογραφίες. Κάποιες μου είπε ότι ήταν αρχαίες. Άλλες είχαν μορφές θεϊκές και άλλες προσευχές. Φτάνουμε λοιπόν στο σπίτι του. Περάσαμε ένα ρυάκι και πήραμε τον χωματόδρομο προς τα βουνά όπου ήταν ένας μικρός οικισμός. Εκεί είχε πολλά λιθόχτιστα αλλά νέα σπιτάκια. Προς έκπληξη μου ταμπελίτσες με σημαία της Ε.Ε.. Όταν τον ρώτησα μου είπε πως οι ευρωπαίοι τους βοηθάνε αρκεί να είναι κάτι όσο πιο αυτόνομο, παραδοσιακό και ενεργειακό. Πχ να έχει έναν ξενώνα με δικά του ζώα, νερό, θέρμανση… Στο σπίτι του, που σε τίποτα δε θύμιζε τα δικά μας, μας υποδέχτηκε η μητέρα του που μας πρόσφερε γάλα από Γιάκ με πολλή ζάχαρη! Πιο ρεντ μπουλ και βλακείες…!!! Μεγάλο σχετικά σπίτι για 3μελή οικογένεια. Είχαν και ένα Γιακ στην αυλή. Εδώ μου είπε 3 μήνες άντε 4 τον χρόνο έχουμε πρόσβαση στο Λεχ με οχήματα. Τον χειμώνα και μόνο αν ανοίξει ο καιρός πάνε με τα πόδια και τα ζώα. Το πρόβλημα που έχουμε είναι τα φρέσκα προϊόντα. Δεν τα έχουμε σε αφθονία. Παστά και κατεψυγμένα είναι η κύρια τροφή τους ενώ είναι μέσα στο λίπος. Φρέσκα μας φέρνουν αρχές καλοκαιριού τα καραβάνια που έρχονται από το Δελχί ή τα αεροπλάνα ενώ έχουν μικροκαλλιέργιες στην κοιλάδα. Το ποτάμι το έχουν κάνει έτσι ώστε να έχει πολλούς μαιάνδρους για να καλλιεργούν αυτούς τους λίγους μήνες του χρόνου. Οπότε το τοπίο στα βουνά και στην κοιλάδα είναι καφε-γκρίζο και ξερό. Μόνο στο σημείο που περνάει το ποτάμι και έχουν κάνει και φραγματάκια οι καλλιεργητές, μόνο εκεί είναι πράσινο. Οπότε αφού ήπιαμε το γάλα μας, μου έκανε ξενάγηση στο μεγάλο σπίτι με τις πολλές αποθήκες, τους μεγάλους τοίχους και τα μικρά παράθυρα. Έπιπλα ελάχιστα. Καθώς είναι παράδοση να τρώνε στο πάτωμα και με τα χέρια. Μόνο κρεβάτια και μια κουζίνα. Ακόμη και τα υπνοδωμάτια δεν είχαν κρεβάτια. Με αυτά και αυτά η ώρα πέρασε και ετοιμάστηκα να φύγω. Πλέον σιγά σιγά επιστρέφω προς το Λέχ, όπου σε κάθε μα κάθε στροφή ακολουθώ αυτά που γράφει στα βράχια. BlowHorn! Δεν υπάρχει προτεραιότητα, αλλά η κόρνα, που σημαίνει ότι περνάω. Το περίεργο, όσο πλησίαζα στο Λεχ και νύχτωνε, ήταν ότι δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά δεν είχαν αναμμένα φώτα τα αυτοκίνητα. Όταν άναψα τα φώτα της μηχανής όλοι μου έκαναν σινιάλο ή με κόρναραν. Έφτασα λοιπόν στον ξενώνα που έμενα και βρήκα τον ιδιοκτήτη όπου ανεβήκαμε στην ταράτσα του κτιρίου και με κέρασε μια μπύρα με θέα όλη τη πόλη. Όσο συζητούσαμε διάφορα και κυρίως για τα 600 άτομα που σκοτώθηκαν πέρσι (2010) από μια ξαφνική νεροποντή έβλεπα την πόλη να φωτίζεται τμηματικά. Δηλαδή για 30 λεπτά είχαν φως 2 κομμάτια της πόλης ενώ μετά από λίγο το ένα είχε, έσβηνε το ένα και άναβε σε μια διπλανή περιοχή. Συνεχές ρεύμα για 1 ώρα λοιπόν κάθε περιοχή με μισή ώρα διάλλειμα. Μέρος της συζήτησης ήταν και τα 2 κοριτσάκια που είχε ο ιδιοκτήτης. Παρότι πατέρας είχε υιοθετήσει 2 κορίτσια προσχολικής ηλικίας ώστε να τα κρατήσει μέχρι και να ενηλικιωθούν. Το ένα ήταν ορφανό λόγω θανάτου γονέων ενώ το άλλο από πολύ φτωχή οικογένεια. Η Σταντζίν και η Σίλα. Τσαούσα η μια και ντροπαλή η άλλη. Είχα υποσχεθεί αν ξαναπάω ποτέ πίσω να μαζέψω λεφτά και να του τα δώσω με τη βοήθεια του κόσμου και των φίλων….
 

coconut

Member
Μηνύματα
167
Likes
25
Επόμενο Ταξίδι
;;;;
Ονειρεμένο Ταξίδι
Θιβετ
Ποσο θα ηθελα να βρεθω καποτε σ αυτα τα μερη...Εχω την εντυπωση ομως οτι ειναι πιο ακριβα απο την υπολοιπη Ινδια.Αληθευει;
 

nikosoik

Member
Μηνύματα
54
Likes
39
Ονειρεμένο Ταξίδι
Χιλή-Αργεντινή
Καλημέρα.
Κοίτα σε γενικότερες γραμμές η Ινδία είναι φθηνή ακόμη για μας. Εκεί πάνω είναι λιγάκι πιο ακριβές οι μεταφορές, τα προϊόντα και η βενζίνη. Διαμονή όμως και φαγητό είναι πιο φθηνά. Αξίζει και με το παραπάνω. Γιατί πέρα από ένα Χ μέρος που θα δεις κτλ σκέψου ότι ζουν για τους περισσότερους μήνες του χρόνου μόνοι τους. Ιντερνετ; Σε ελάχιστα μαγαζία και ήταν αργό... Πολύ αργό και με διακοπές. Είναι κάτι σαν ασκητισμός θα έλεγα. By the way πολλοί δυτικοί πηγαίνουν και ξεχειμωνιάζουν εκεί για την εμπειρία!
 

nikosoik

Member
Μηνύματα
54
Likes
39
Ονειρεμένο Ταξίδι
Χιλή-Αργεντινή
Μετά από 1.5 χρόνο βρήκα την ευκαιρία να γράψω μερικά πράγματα ακόμη.
Αφού μπήκα στο δωμάτιο μου και ετοίμασα τα πράγματα για την αυριανή ανάβαση το μόνο που περίμενα ήταν ο καιρός, που από τις προβλέψεις φαινόταν καλός!
Ξύπνησα νωρίς το πρωί, ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού και μπροστά μου το Λεχ, η κοιλάδα και η κορυφή Στοκ πεντακάθα μπροστά μου. Άφησα λοιπόν την DSLR στο δωμάτιο, βιβλία και ότι ήταν περιττό. Πήγα λοιπόν στο κέντρο της πόλης που είναι τα λεωφορεία για να πάρω λεωφορείο για Στοκ. Ενώ το είχα ψάξει, είχα νοικιάσει ορειβατικό εξοπλισμό και ρώτησα για δρομολόγιο, όλα τα λεωφορειάκια είχαν φύγει ή ήταν γεμάτα και δεν χωρούσα ούτε στην οροφή. Κατέφυγα λοιπόν σε ταξί. Που να πω την αλήθεια για 20 λεπτά διαδρομή μου πήρε κάπου στα 40-50 ευρώ. Εκεί καταρχήν για άλλη μια φορά συνάντησα τον νόμο του ισχυρού. Καθώς φτάναμε προς το χωριό ο δρόμος χωρούσε μόνο ένα όχημα. Έτσι όταν ερχόταν μικρότερο όχημα εμείς παραμείναμε στην πορεία μας, ενώ εκείνο έβγαινε εκτός δρόμου. Έλα μου ντε που ξαφνικά βλέπω μια νταλίκα και αμέριμνος ο οδηγός απλά κόβει απότομα το τιμόνι και βγαίνουμε εκτός δρόμου για λίγα δευτερόλεπτα. Με αυτά και αυτά έφτασα στο χωριό και στην αρχή του μονοπατιού που θα με πάει στην Base Camp και αργότερα ήθελα στην κορυφή. Πριν ξεκινήσω υπάρχει μια διαδικασία με χαρτιά και άδειες όπου τα είχα τακτοποιήσει. Είχα οδηγίες από Έλληνες αλλά και από τα γραφεία στο Λεχ για την διαδρομή οπότε την ξεκίνησα μόνος.
Τις πρώτες ώρες πήγαινα παράλληλα με το ποτάμι απλά ανεβοκατέβαινα σε λοφάκια δίπλα στο ποτάμι, διότι όταν φουσκώνει δεν μπορείς να περπατήσεις από δίπλα + είναι απροσπέλαστο. Συνάντησα τουρίστες που απλά πήγαν για βόλτα δίπλα στο ποτάμι, άλλους που κάναν πολυήμερο trekking εως τα 3500μ. ύψος, και κάποια καραβάνια με μουλάρια αλλά και γιακ που ανέβαζαν προμήθειες πάνω στο βουνό. Άλλοι ανέβαιναν και άλλοι κατέβαιναν. Όπως με έφτασε ένας μου πρότεινε έναντι λίγων χρημάτων και καλά (15-20ευρώ) να ανεβάσει την τσάντα μου στην κατασκήνωση βάσης. Φυσικά και το δέχτηκα αφού είχα δεύτερο μικρό σακίδιο για την κορυφή. Ήξερα ότι η συνολική πορεία μου θα ήταν 10ώρη, οπότε ήταν ότι καλύτερο. Πλέον αρχίζει το μονοπάτι και ανεβαίνει πιο απότομα. Ενώ άλλες φορές είμαστε στο μονοπάτι και τις πλαγιές άλλες φορές μας κατεβάζει στο ποτάμι, εκεί όπου περπατάω πάνω στις ασταθείς κροκάλες. Σε κάθε βήμα πάει να γυρίσει και το πόδι. Ευτυχώς είχα σκληρά μποτάκια μαζί. Στις κόψεις και τα απότομα μέρη βλέπεις τα πολύχρωμα σημαιάκια να σχηματίζουν κώνους και να ενώνουν κάποιες φορές κορυφές ή περάσματα. Κατά τη διάρκεια της ανάβασης είδα άγρια Γιακ, κατσίκια, τρωκτικά πάρα πολλά (από μικροσκοπικά ποντίκια εως και ινδική μαρμότα) αλλά ελάχιστα πουλιά. Η ανάβαση πλέον αρχίζει και δυσκολεύει. Δεν είναι η φυσική κατάσταση, αλλά κάτι άλλο. Κάθε βήμα πια και πιο βαρύ. Κάθε ανάσα και πιο κοφτή αλλά υπάρχει ο στόχος της κορυφής άνω των 6000 μέτρων. Κάπου στις 5 ώρες βλέπω και τα πρώτα σημεία πολιτισμού. Είναι πρόχειρα καταφύγια. Πωλούν νερό, φαγητό, σοκολάτες, κοκα κόλα, μάλμπορο και ζεστό τσάι! Είναι κατασκευές φτιαγμένες από παλιά αλεξίπτωτα του στρατού, με έναν πάσσαλο στη μέση και γύρω γύρω πέτρινος τοίχος. Στα περισσότερα δουλεύουν παιδιά που είναι πάνω απόλα χαμογελαστά. Εκεί θα συναντήσεις και κόσμο που είτε ανεβαίνει είτε καταβένει. Μετά από περίπου 8 ώρες πορείας + 1 διαλείμματα, αρχίζω και καταλαβαίνω πλέον ότι κάτι δεν πάει καλά. Με χτύπησε το υψόμετρο. Αυτό που προσπάθησα να αποφύγω με τις μικρές πορείες τις πρώτες μέρες στο Λεχ και το μηχανάκι στα 5500μέτρα. Που να είχα και τα πράματα. Αρχίζω και ακολουθώ τις συμβουλές των έμπειρων ορειβατών. Ή θα κατέβω πιο κάτω να μείνω σε αυτές τις σκηνές ή θα πάω προς την Κ.Β.. Ξεκίνησα λοιπόν για κάτω και εκεί με προσπερνάει κάποιος Γερμανός, λέγοντας με πως είμαι πάρα πολύ κοντά στην Κ.Β. 1 γιατί υπάρχει και δεύτερη πιο ψηλά. Μου είπε πως δεν είναι πάνω από 20 λεπτά ανάβασης. Έφτασα να είμαι σε δίλημμα. Πάω κάτω και αν θα υπάρχει παιδάκι και κουβέρτα και στρώμα θα κοιμηθώ, ή πάω πάνω στα σίγουρα; Και πήγα πάνω που έχει και σκηνές αλλά και τον πουπουλένιο μου υπνόσακο και μπουφάν. Δυστυχώς λάθος μου, οι ώρες πορείες μέχρι πάνω ήταν κοντά στις 2 ενώ η απόσταση πολύ μικρή. Έκανα περίπου μισή ώρα για τα τελευταία 300 μέτρα. Έβλεπα τις σκηνές μπροστά μου αλλά δε μπορούσα να προχωρήσω. Πονοκέφαλος, ζαλάδα, στομάχι περίεργο, υπερβολικό λαχάνιασμα και παραισθήσεις! Ναι παραισθήσεις! Έβλεπα παιδάκια, μετά ένα κόκκινο αυτοκίνητο να κατεβαίνει τις πέτρες και πολλά άλλα. Το χειρότερο είναι ότι δεν με είδε άνθρωπος, χρειαζόμουν βοήθεια. Σε κάθε βήμα λοιπόν και στάση. Στήριζα όλο μου το σώμα πάνω στα μπατόν. Το νερό παραδίπλα μου αλλά δεν είχα κουράγιο να πάω... Στα 30-40 μέτρα. Το δικό μου μόλις είχε τελειώσει. Με αυτά και αυτά έφτασα στην κατασκήνωση βάσης. Ρώτησα που μπορώ να μείνω, και πήγα κατευθείαν εκεί. Στη σκηνή του τσαγιού. Ήταν ένα μεγάλο στρατιωτικού τύπου αντίσκηνο. Μέχρι τότε δεν κατάλαβα τίποτα. Μπήκα μέσα. Ζήτησα σούπα ή τσάι.
Αφού ξάπλωσα πάνω σε κάτι κούτες ήπια το τσάι μου και πήρα λίγο δύναμη σηκώθηκα να πάω να πάρω την τσάντα μου. Τότε κατάλαβα και το που είμαι. Ένας οικισμός από καμιά 50αριά σκηνές, τουαλέτες, ζώα και αρκετούς τουρίστες! Βρήκα την τσάντα μου όπου είχε ανοιχθεί και έλειπαν ιμάντες και διάφορα ψιλοπράματα (γάντια, σκουφί και φακός Νο.2 κτλ) μαζί με κάτι ρούπιες που είχα καβάτζα. Η κατάσταση μου ήταν λίγο καλύτερα. Περπατούσα αλλά μέχρι εκεί έφτανα. Λαχάνιαζα ακόμη και στο περπάτημα, ενώ το σώμα μου έλεγε στοπ! Ξαφνικά ακούω φωνές, πολλές φωνές! Ήταν κάποιος βιολόγος που για 10 χρόνια κυνηγούσε να βρει snow leopard και την φωτογράφισε. Είχε γυρίσει μόλις στην σκηνή. Αυτό ανησύχησε λίγο κάποιους, γιατί ήταν σε κοντινή απόσταση με εμάς αλλά είναι ζώο που αποφεύγει τους ανθρώπους γιαυτό είναι και τόσο σπάνια η επαφή με τους ανθρώπους. Γνώρισα κάποιους ξένους, βγήκα μερικές φωτογραφίες και πήγα στην σκηνή για να αλλάξω και να φάω. Εκεί έμαθα πως και οι δυο διαδρομές είναι κλειστές για την κορυφή (όχι ότι θα πήγαινα πλέον). Τους πέτυχα μόλις ανάψανε το καζάνι για μαγείρεμα. Όλοι γύρω από την φωτιά συμμετείχαν στο μαγείρεμα. Τότε έβγαλα από την τσάντα μου τις προμήθειες μου, κονσέρβες με ψάρια και τόνο σε φακελάκι. Αφού γελάσαμε και λέγαμε διάφορα μέχρι να γίνει το φαγητό συνειδητοποίησα ότι κανείς τους δεν ήξερε την Ελλάδα. Ένας μόνο τον Μ. Αλέξανδρο και ήταν 5-6. Κάτι αδιανόητο για μένα, δεν είχαν ξαναδοκιμάσει στην ζωή τους ψάρι. Τρελάθηκαν και με ρωτούσαν αν στην Ελλάδα τρώμε τέτοια πράματα. Μετά από λίγο ξέχασαν την Ελλάδα και ήμουν πάλι ο Ευρωπαίος (αν και δε το ένιωσα ποτέ) με τις ωραίες κονσέρβες. Τσάι, βραδινό με λαχανικά, ρύζι και ψάρι! Κυκλοφορούσε και λίγο μπάφος, αλλά ευτυχώς που δεν καπνίζω γιατί πολλοί ξένοι κολλούσαν μόνο εκεί. Κάποια στιγμή τι βγήκε; Μια μπύρα που την μοιράστηκαν αρκετοί μαζί και μετά... Κοκα κόλες! Δεν ξέρω τι έγινε μετά διότι η επόμενη ανάμνηση είναι να με ξυπνούν το πρωί 3 μαντραχαλάδες και να γελούν μαζί μου, γιατί αποκοιμήθηκα. Όταν πήγα να πληρώσω για την διαμονή και το φαγητό δε με άφησαν να το κάνω, ήταν κερασμένο αφού τους πήγα ψάρι! Τι σου κάνει η σαρδέλα κονσέρβα!!!

Φωτογραφίες εδώ: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Λεχ-Ινδία-2011.129/
 
Last edited:

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.794
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom