Βουλγαρία Μολδαβία Ρουμανία Βαλκάνια - Μαύρη Θάλασσα

[Mikkael Sin]

Ξημέρωσε με ήλιο και πεινούσα τρομερά. Κατεβήκαμε στη reception και λίγο δίπλα απ' το μπαρ που λέγαμε ήταν ο χώρος του πρωινού. Δεν είμασταν πάνω από 2 τραπέζια και δεν υπήρχε μπουφές. Μια κυρία έφερε καφέ κι ο... πτέραρχος της προηγούμενης μέρας έφερε ψωμί με βούτυρο και κάτι... πράσινο σαν στραπατσάδα. Είπε κι ένα χαμογελαστό enjoy και... κοίτα να δεις που το εννοούσε! Για να πετύχω πιο άθλιο πρωινό από αυτό, έπρεπε να περάσουν άλλα 4 χρόνια και να βρεθώ σ' εκείνο το απίθανο Grand Hotel Pristina...

Φύγαμε για βόλτα και φάγαμε κάτι πρόχειρο στο δρόμο. Οι δρόμοι είχαν πολλή κίνηση αλλά σε γενικές γραμμές σε έπιανε μια απελπισία με τη γενικότερη εικόνα. Δεν παραλείψαμε μια επίσκεψη μέχρι την Κρίκοβα, οπότε πήραμε κρασιά για τα σπίτια (τα ήπιαμε όταν επιστρέψαμε κι ήταν εξαιρετικά) κι εγώ έφυγα με ένα μπράντι "Τίρασπολ" το οποίο πήρα περισσότερο για το όνομά του παρά για οτιδήποτε άλλο. Το πλήρωσα ελάχιστα και το δοκίμασα μόλις γύρισα στο σπίτι. Αποκάλυψη!!! Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για την ποτοποιία Kvint που το βγάζει (έχω κρατήσει το μπουκάλι, όχι πως θα θυμόμουν πώς λέγονταν), ούτε για την ποιότητα των μπράντι της Μολδαβίας. Το έψαξα στο ίντερνετ και διαπίστωσα οτι πρόκειται για κάποια από τα καλύτερα μπράντι του κόσμου! Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το βρω κάπου στην Ελλάδα. Συστήνω πάντως ανεπιφύλακτα, τόσο το μολδαβικό όσο και το αλβανικό μπράντι. Και τα 2 εξαιρετικά και πολύ οικονομικά!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε και φύγαμε νότια, επιλέγοντας διαφορετική διαδρομή, τόσο για να δούμε αυτή την "άγνωστη" χώρα, όσο και για να κατευθυνθούμε επιτέλους προς τη θάλασσα. Οδήγησα για ώρες μέχρι τη συνοριογραμμή στα νότια της χώρας. Στον έλεγχο, μου ζήτησαν να ανοίξω το πορτ μπαγκάζ, αφού με ρώτησαν και απάντησα οτι κουβαλάω 2-3 μπουκάλια κρασί. Στην τελική, δεν είχα κάτσει και πολύ να "κρύψω" τα ψώνια... Ο συνοριακός βρήκε μάλλον εύκολα το μπουκάλι με το μπράντι. Αυτό δεν είναι κρασί, είπε, είναι... spicy!!! Ευτυχώς μου το άφησε χωρίς να το συνεχίσουμε και δεν έχασα την ευκαιρία να το δοκιμάσω!

Ήταν ήδη απόγευμα όταν κινούμασταν κάπου κοντά στη Βραΐλα και το Γαλάτσι, με στόχο να βγούμε στον "καλύτερο" όπως μας είπαν αυτοκινητόδρομο της χώρας, αυτόν που ενώνει το Βουκουρέστι με την Κονστάντσα. Είχε νυχτώσει και μπροστά μας έπεσε η μπάρα σε μια διάβαση τρένου. Μείναμε λίγα λεπτά ακίνητοι εκεί, σε μια ερημιά και στα αριστερά, προς τη Μαύρη Θάλασσα, βλέπαμε τις αστραπές. "Μύριζε" κακοκαιρία και βροχή... Το τρένο πέρασε και ζήλεψα λίγο τους επιβάτες που είδα στα παράθυρα και κατευθύνονταν κάπου προς τα δυτικά. Το σκηνικό ήταν αρκετά απόκοσμο και "κινηματογραφικό". Λίγο μετά βρισκόμαστε πάνω στον αυτοκινητόδρομο και το απόκοσμο σκηνικό εντείνεται καθώς παρά το πλάτος του δρόμου, δεν υπάρχει καθόλου φωτισμός! Η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη για τον οδηγό, ειδικά αν είσαι όλη μέρα στο πόδι! Στο βάθος, προς τη Μαύρη Θάλασσα, οι αστραπές έκαναν τη νύχτα - μέρα ενώ κι εδώ που κινούμαστε έρχονται οι πρώτες ψιχάλες.

Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν βρίσκαμε δωμάτιο στην είσοδο της βροχερής Κονστάντσα και χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση να βγούμε για γύρες. Το μοτέλ ήταν απολύτως γκροτέσκο, κόκκινα φώτα στην είσοδό του και 1-2 κουρελούδες αντί για πόρτες στο ισόγειο, παρέπεμπε σε κάτι άλλο... Παρόλα αυτά, ήταν καθαρό, αξιοπρεπές και το δωμάτιο ήταν μια χαρά, καμία σχέση δηλαδή με εκείνο στο Κισινάου. Το καλύτερο; Ακριβώς δίπλα μια πιτσαρία που έδειχνε έτοιμη να ικανοποιήσει τα άδεια στομάχια μας...

 

[Mikkael Sin]

Αυτό δεν ήταν ύπνος... Λήθαργος ήταν αφού κράτησε κάτι περισσότερο από 2 μήνες

Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα στην Κοστάντσα και βγήκαμε κατ' ευθείαν για βόλτα στην πόλη. Για αρχή πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τη Μαμάια, μια χερσόνησο κοντά στην πόλη, στο πλέον τουριστικό-παραθεριστικό τμήμα της Ρουμανίας.

Προσωπικά, μέρος που να παραπέμπει τόσο σε "μαζικό" τουρισμό, δεν έχω ξαναδεί πουθενά στον κόσμο! Τόσα χιλιόμετρα παραλίας με συνεχόμενες μονάδες ξενοδοχείων, χώρων εστίασης και διασκέδασης δεν έχω ξαναδεί... Τα θεματικά πάρκα διαδέχονταν τα λούνα πάρκ, πάνω απ' το κεφάλι μας πηγαινοέρχονταν τελεφερίκ, ενώ θεόρατες ξενοδοχειακές μονάδες διαδέχονταν η μια την άλλη. Επίσης, πουθενά αλλού -ως τότε- δεν είχα δει τόσες διαφημίσεις που παρέπεμπαν σε... σεξ (είτε επρόκειτο για διαφήμιση προφυλακτικών, είτε τα μοντέλα που είχαν επιλεγεί για να διαφημίσουν κάποιο club, casino και δεν ξέρω τι άλλο). Παράλληλα, στη δεξιά μεριά του δρόμου κι όπως κινούμασταν με μικρή ταχύτητα, ηλικιωμένοι κατά κανόνα ιδιοκτήτες δωματίων κουνούσαν τα κλειδιά μπροστά στα διερχόμενα οχήματα ή τους περαστικούς! Η αλήθεια είναι πως βρήκα αυτή τη μέθοδο πολύ λιγότερο ενοχλητική από την αντίστοιχη συμπεριφορά των "δικών μας" στα νησιά και τα παραθαλάσσια μέρη γενικώς.

Δεν ήταν όλα ωραία, ούτε όλα καινούρια. Σύμφωνοι, η περιοχή είναι... καρακιτς κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. Από εκεί και πέρα, άναρχη δόμηση αλλά και κάποιες εξαιρετικές μονάδες, ανάμεσα σε πρώην σοσιαλιστικά μεγαθήρια που ακόμα και την περίοδο Τσαουσέσκου φιλοξενούσαν τουρίστες από ολόκληρη τη Ρουμανία αλλά και τις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.

Σε καμία περίπτωση δε "ζήλεψα" διακοπές μακράς διαρκείας σ' εκείνο το μέρος. Στο φοιτητιλίκι μου δε θα έλεγα όχι μάλλον, για 1-2 εξαντλητικές βραδιές αλλά τίποτα περισσότερο. Η πιο μεγάλη απογοήτευση όμως, ήρθε από το αμιγώς παραλιακό μέτωπο! Πέρα απ' το ότι η παραλία είναι αρκετά χιλιόμετρα με μεγάλο πλάτος θυμίζοντας περισσότερο ωκεανό, είχε μια απίστευτη λασπούρα που πιθανόν προέρχονταν κι από την κακοκαιρία της προηγούμενης μέρας. Η θάλασσα ήρεμη αλλά περισσότερος κόσμος κάθονταν έξω παρά δροσίζονταν σ' αυτή. Μας έπιασε κάτι σαν "αηδία" και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για βόλτες στην πόλη.

Η Κοστάντσα δε λέει και πολλά. Το λιμάνι της ήταν πολύ βρώμικο και δεν ήταν ευχάριστο για περπάτημα. Βεβαίως δεν πρέπει να παραλείψεις μια επίσκεψη στο παλιό καζίνο, το οποίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είχε αρχίσει και πάλι να σκοτεινιάζει κι έρχονταν καταιγίδα από τη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ το τοπίο μου θύμισε κάτι από Βόσπορο και Κωνσταντινούπολη.

Στην παλιά πόλη επίσης δεν είδαμε κάτι σπουδαίο. Βασικά, απ' όλες τις πόλεις της Ρουμανίας που γυρίσαμε στα ταξίδια μας, η Κοστάντσα είναι η πιο "μπερδεμένη". Το παλιό παντρεύεται με το νέο, το αριστοκρατικό με το "βρώμικο", η παράδοση με τους νεωτερισμούς. Παρόλα αυτά, είναι μια "ζωντανή" πόλη κι έχεις πολλά να κάνεις αν βρεθείς εκεί.

 

[Thalassaki]

Μόλις σήμερα ανακάλυψα την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σας και την διάβασα μονορούφι!
Σύντομος και πολύ περιεκτικός ο λόγος σου.
Αγαπάμε πολύ τα road trips και η ιδέα ενός βαλκανικού ταξιδιού όπως το δικό σας μας γυροφέρνει το μυαλό χρόνια.
Αν δεν είχαμε την αναγκαστική παύση στα ταξίδια μας λόγω covid δεν αποκλείετε να το είχαμε ήδη τολμήσει.
Σε ευχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες που μοιράζεσαι από αυτήν σας την εμπειρία και περιμένω σύντομα την συνέχεια.

 

[Mikkael Sin]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, χαίρομαι που σας άρεσε!

Αυτό το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, σας προτείνω όμως να διαβάσετε την περιγραφή του ταξιδιού στα παράλια της Αδριατικής. Το σχετικό λινκ είναι στο πρώτο μήνυμα του παρόντος θέματος. Αν ποτέ έχετε το χρόνο και τη διάθεση, συστήνω ανεπιφύλακτα να επιλέξετε πρώτα εκείνο το ταξίδι σε ότι αφορά βαλκανικό ταξίδι δρόμου.

Σε κάθε περίπτωση, είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία και ότι άλλο μπορώ να βοηθήσω.

 

[Mikkael Sin]

Ξεκινήσαμε το πρωί από την Κοστάντσα με κατεύθυνση νοτιότερα, πάντα κινούμενοι παραλιακά. Στο δρόμο μας, το Vama Veche στο οποίο χρωστούσαμε μια επίσκεψη χάριν της γνωριμίας μας με τον Άκη αλλά και τα βουλγαρικά παράλια τα οποία δεν είχα δει ποτέ, παρά τις 4-5 επισκέψεις που είχα ήδη πραγματοποιήσει στη χώρα.

Το πρόγραμμα έλεγε "επίσκεψη μετά διανυκτερεύσεως" στη Βάρνα. Από την Κοστάντσα ως το Vama Veche δε θυμάμαι τίποτα και πιθανόν δεν υπήρχε και τίποτα να δεις. Δεν κάναμε ούτε μια στάση και η διαδρομή ούτως ή άλλως δεν ήταν μεγάλη. Ο δρόμος για τα σύνορα περνά ακριβώς πάνω από το παραθαλάσσιο θέρετρο και η κίνηση ήταν αυξημένη αφού είμασταν στην "καρδιά" της καλοκαιρινής σεζόν. Αυτοκίνητα φορτωμένα με ολόκληρα νοικοκυριά και πολύς νεαρόκοσμος βολτάριζε στους γύρω δρόμους. Μια κλασσική εικόνα παραθαλάσσιου χωριού με πολύ κόσμο, αρκετά εναλλακτικό και πολύ διαφορετικό από τη Μαμάια. Κι εδώ ωστόσο, η θάλασσα δεν έλεγε τίποτα παρόλο που από το δρόμο φαινόταν πιο δελεαστική.

Συνεχίσαμε προς τα σύνορα, σε πολύ κοντινή απόσταση, χωρίς να υπάρχει το αίσθημα κάποιας "εκκρεμότητας". Πολλή κίνηση από και προς τη Βουλγαρία, με τροχόσπιτα, αυτοκινούμενα, πούλμαν και αυτοκίνητα παραθεριστών που μετακινούνταν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Μετά από έναν υποτυπώδη έλεγχο κι αφού φάγαμε αρκετή ώρα "σημειωτόν", φύγαμε για Βάρνα, χωρίς άλλη ενδιάμεση στάση. Η μέρα ήταν -επιτέλους- εξαιρετική και το μεσημέρι φτάσαμε στον προορισμό μας. Περιηγηθήκαμε στο κέντρο της πόλης και στα γύρω στενά. Ωραίες γειτονιές, αρκετό πράσινο και μια αίσθηση ευρωπαϊκού αέρα. Κάτι η ατμόσφαιρα, η πολλή κίνηση, ο νεαρόκοσμος και η αρχιτεκτονική, μου θύμισαν αρκετά τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Προχωρήσαμε στη θάλασσα και βγήκαμε σε μια παραλία της πόλης με πολύ κόσμο. Εδώ η κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη, πιο όμορφη θάλασσα και περισσότερο γνώριμο ύφος σε μας. Δε βουτήξαμε, ελλείψει πετσετών και λοιπού εξοπλισμού αν και πάλι δεν μπορώ να πω οτι το ζήλεψα ιδιαίτερα. Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο κι αφού είχαμε κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο ενώ μετά από σύντομη συζήτηση επιλέξαμε να συνεχίσουμε για Μπουργκάς, όπου θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο παραπάνω, έχοντας την ευκαιρία και για καμιά βουτιά.

Ναι, καλά...

Ήταν πλέον αργά το απόγευμα όταν αφήναμε πίσω μας την όμορφη Βάρνα (εξακολουθώ να πιστεύω οτι πρόκειται για την πιο όμορφη πόλη της Βουλγαρίας) και τραβούσαμε για τον Πύργο (Μπουργκάς)! Κανονικά θα έπρεπε να κινηθούμε παραλιακά αλλά με κάποιον τρόπο βρεθήκαμε στην ενδοχώρα και απομείναμε να χαζεύουμε τα δάση από έναν δρόμο που ήταν καλός μεν αλλά κάτι "μας έλεγε" οτι πάμε τελείως λάθος! Ευτυχώς υπήρχαν πινακίδες...

Ότι είχε νυχτώσει αλλά πλησιάζαμε πλέον στον τελικό μας προορισμό, έτσι όπως αυτός προέκυψε κατά τη διάρκεια της μέρας. Μπήκαμε στην πόλη άνετα και το ίδιο άνετα βρήκαμε κατάλυμα σε έναν όμορφο ξενώνα, κάπου κοντά στο κέντρο και την παραλιακή ζώνη αλλά σε μια όμορφη γειτονιά, μέσα στο πράσινο. Το στομάχι μας είχε φτάσει στην πλάτη (για μια φορά ακόμα) και ξεχυθήκαμε σε αναζήτηση ταβέρνας. Εδώ το σκηνικό, προς μεγάλη μας έκπληξη, ήταν απολύτως γνώριμο! Εστιατόρια και ταβέρνες διαδέχονταν το ένα το άλλο, πολύς κόσμος που έκανε τις διακοπές του αλλά κι αρκετοί ντόπιοι, συνέθεταν ένα απολύτως γνώριμο καλοκαιρινό σκηνικό, μια όμορφη και ζεστή βραδιά. Φάγαμε εξαιρετικά (και... οικονομικά), ήπιαμε κάμποσο κρασί και μετά βολτάραμε στους τουριστικούς δρόμους, ανάμεσα σε παρέες που έκαναν το ίδιο. Στενοχωρήθηκα που δεν περάσαμε περισσότερο χρόνο και μια -τουλάχιστον- βραδιά στη Βάρνα αλλά κι αυτή η φάση μας αποζημίωσε αρκετά. Πήγαμε για ύπνο όντας πολύ κουρασμένοι αλλά με τη σκέψη οτι θα ξημέρωνε μια μέρα κατά την οποία θα κάναμε επιτέλους εκείνη τη βουτιά στη Μαύρη Θάλασσα!

Το πρωινό που ξημέρωσε επέφερε και την απόλυτη αντίθεση στα συναισθήματα ευφορίας της προηγούμενης βραδιάς. Θαρρείς κι η προηγούμενη μέρα αποτελούσε μια "καλοκαιρινή παρένθεση" στο Φθινόπωρο που επικρατεί αυτές τις μέρες στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η μουνταμάρα που αντίκρισα απ' το παράθυρο μου θύμισε τα Γιάννενα του Νοέμβρη. Με έπιασε απελπισία... Ήταν αρκετά νωρίς και βγήκαμε για μια βόλτα ως τη θάλασσα. Περάσαμε από ένα αρκετά μεγάλο κι όμορφο παραθαλάσσιο πάρκο. Αρκετός κόσμος ήταν έξω κάνοντας την πρωινή του γυμναστική ενώ είχαν ξεκινήσει να πέφτουν και λίγες ψιχάλες. Το όνειρο της "βουτιάς", της μπύρας στην παραλία και της νυχτερινής... ταβερνομπαρότσαρκας κατέρρευσε ωσάν χάρτινος... Πύργος!

Και τη στιγμή εκείνη, ατενίζοντας προς τη μουντή Μαύρη Θάλασσα (όνομα και πράγμα) έκανα εικόνα το... ωραίο κάμπινγκ στην Πρέβεζα και τη σκηνή που με περίμενε ήδη στημένη εκεί. Η κουβέντα έπεσε στο... τραπέζι και η απόφαση ελήφθη ομόφωνα.

Φεύγουμε για Πρέβεζα!

Επιστρέψαμε στον ξενώνα και μαζέψαμε τα πράγματά μας, πριν την ώρα τους! Το ψιλόβροχο συνεχιζόταν και παρόλη την ξενέρα που το ταξίδι τελείωνε πριν την ώρα του (ως τότε το είχαμε ήδη μαζέψει κατά 2 μέρες), υπήρχε μια έντονη ευφορία στη σκέψη οτι θα επιστρέφαμε σε ένα τόσο αγαπημένο μέρος για να ευχαριστηθούμε επιτέλους τη θάλασσα, την παρέα, το φαγητό και τις... μπύρες!

Στο δρόμο, τα πράγματα έγιναν χειρότερα σε ότι αφορά τον καιρό. Ως το Χάσκοβο διασχίσαμε αρκετά χιλιόμετρα εν μέσω χαλαζόπτωσης και καταιγίδας που δεν επέτρεπε ορατότητα πέραν των λίγων μέτρων. Στο Χάσκοβο πάντως, κατεβήκαμε για μια επίσκεψη, μιας και η κατάσταση είχε κάπως εξομαλυνθεί. Ψιχάλιζε δηλαδή αλλά ήταν ανεκτά. Ανεκτό δεν ήταν το γκρίζο χρώμα της πόλης και η δυστυχία στα πρόσωπα των κατοίκων. Πήγαμε σε μια λαϊκή αγορά που απέπνεε όλη εκείνη τη βαλκανική της μιζέρια, τόσο στο χώρο, όσο και στα βλέμματα των παραγωγών και πωλητών, κατά κανόνα γηραιών κυριών. Την ίδια άποψη έχω για το Χάσκοβο και από επόμενη επίσκεψή μου σ' αυτό...

Οι πρώτες πινακίδες για Ελλάδα έκαναν την εμφάνισή τους και μαζί τους βγήκε κι ο ήλιος!

Συνεχίσαμε νοτιότερα, φτάσαμε στο τέλος ενός καινούριου δρόμου πάνω απ' το νομό Ροδόπης (αν δεν κάνω λάθος) και διαπιστώσαμε οτι ήταν αδιέξοδο (!) μιας και δεν είχε ολοκληρωθεί η σύνδεση. Δεν υπήρχε δηλαδή ακόμα συνοριακό φυλάκιο. Επιστρέψαμε και ακολουθήσαμε άλλον δρόμο για συνοριακή γραμμή επάνω στο βουνό. Πρώτη φορά είδα τόσο περίεργο σύνορο! Το ίδιο κουβούκλιο μοιράζονταν ο Βούλγαρος με τον Έλληνα συνοριακό. Ένας από τη μια κι ο άλλος από την άλλη πλευρά. Πέρασα από το ίδιο φυλάκιο το 2013 και παρέμενε έτσι...

Η διαδρομή εκπληκτική, μέσα στο πράσινο των βουνών της Ροδόπης. Ο καιρός απολύτως καλοκαιρινός και επιτέλους... αυτός που πρέπει να είναι στα μέσα Αυγούστου!!! Βγήκαμε στην Εγνατία κι από εκεί πια τα πράγματα έγιναν πολύ εύκολα.

Είχε σουρουπώσει για τα καλά όταν χαιρετούσα τα Γιάννενα από την Εγνατία κι ενώ συνεχίζαμε για τα παράλια της Πρέβεζας. Από τον κόμβο της Εγνατίας καμιά ώρα δρόμος. Πλησίαζε 10 όταν πετούσα τα πράγματα στη σκηνή, έμπαινα στις ντουζιέρες κι έβγαινα στην ταβέρνα. Για περισσότερες από 12 ώρες, βολτάρισα λίγο κι οδήγησα πολύ αλλά αυτό δε με εμπόδισε απ' το να πίνω τις μπύρες μου ως τις 7 το πρωί, με καλή και μεγάλη παρέα, για να ακολουθήσει λίγος ύπνος και μια ατέλειωτη βουτιά σε μια... κανονική θάλασσα!

Νομίζω ήταν το απόλυτο... χαλαρό τελείωμα για ένα ταξίδι δρόμου που κράτησε αρκετές μέρες, με όλες τις ιδιαιτερότητες που το συνοδεύουν.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη