soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων (San Giorgio dei Greci) βρίσκεται στην περιοχή πίσω από τον Άγιο Μάρκο. Γραφικά δρομάκια και γεφυράκια οδηγούν στην συνοικία των Ελλήνων. Οι ονομασίες Rio de Greci, callie de Greci, ponte de Greci, υπάρχουν ακόμη. Η εκκλησία βρίσκεται σ΄ ένα περίβολο από ψηλά σκιερά δένδρα, που αποτελούν όαση για το καλοκαίρι. Πέντε χιλιάδες Έλληνες ήλθαν εδώ μετά το 1453 από το Βυζάντιο και προστέθηκαν στους τεχνίτες, καλλιτέχνες, που από το 10ο αιώνα είχαν εγκατασταθεί εδώ για να βοηθήσουν με τη γνώση τους στην ανέγερση των μνημείων της πόλης, αλλά και στους λογίους και εμπόρους που ήλθαν μετά το 1204, έτος κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Ενετούς.. Η μεγάλη αυτή κοινότητα των Ελλήνων χρειαζόταν την εκκλησία της. Υπήρξαν πολλές δυσκολίες από τις αρχές, αλλά τελικά το 1511 δόθηκε άδεια από το Δόγη για την ανέγερση ορθοδόξου εκκλησίας, της οποίας τα έργα ξεκίνησαν το 1536 και ολοκληρώθηκαν το 1577. Oι βασικοί λόγοι παροχής της αδείας αυτής ήταν το στρατευμένο σώμα της ελληνικής αποικίας, που βοηθούσε τους Ενετούς στους πολέμους εναντίον των Τούρκων, καθώς και το μορφωτικό επίπεδο και η παιδεία της κοινότητας.
Μετά την εκκλησία κατασκευάστηκε το καμπαναριό που εξ αρχής είχε κλίση και τη διατηρεί μέχρι σήμερα. Έργα συντήρησης του καμπαναριού έγινα το 2004 από το ελληνικό υπουργείου πολιτισμού.
Μέσα στο ναό βλέπουμε μοναδικές αγιογραφίες του Μ. Δαμασκηνού, του Τζάνε Μπουνιαλή καθώς και έργα Βενετών καλλιτεχνών.
Μετά τη αποπεράτωση της εκκλησίας, αρχίζει να λειτουργεί σχολή ελληνικών και λατινικών γραμμάτων, και ιδρύεται γυναικείο μοναστήρι.
Δίπλα στη εκκλησία είναι το «Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών» που λειτουργεί από το 1958. Είναι το μοναδικό κέντρο ερευνών του ελληνισμού στο εξωτερικό. Εδώ επίσης είναι η έδρα της Ιεράς Μητρόπολης της Ιταλίας που δημιουργήθηκε το 1991 με απόφαση του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη
Στο χώρο του νοσοκομείου δίπλα στη φλαγγίνειο σχολή, (αμφότερα κληροδοτήματα κερκυραίου δικηγόρου Θ. Φλαγγίνη το 1644), λειτουργεί από το 1959 μουσείο φορητών εικόνων, μοναδικά έργα βυζαντινής τέχνης από το 14ο μέχρι το 18ο αιώνα, δωρεές των Ελλήνων της Βενετίας και άλλων ορθοδόξων απ’ όλη την Ευρώπη.
Η φλαγγίνειος σχολή ήταν μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης, με σπουδαίο ρόλο στην μόρφωση των Ελλήνων που άφησαν το Βυζάντιο για να αποφύγουν τον τούρκικο σκοταδισμό. Πολλοί λόγιοι και δάσκαλοι αποφοίτησαν από εδώ και παρουσίασαν αξιόλογο έργο στα βαλκάνια και στον ελληνικό χώρο.
Ο κύκλος της κυρίας περιοδεία μας στη πόλη θα κλείσει με την περιπλάνηση από τον Αγ. Μάρκο στην Piazzale Rοmα. Ξεκινάμε πίσω από το πύργο του ρολογιού όπου οι δυο Moori στην κορυφή του χτυπάνε τη μεγάλη καμπάνα. Η περιοχή είναι πολυσύχναστη. Εδώ βρίσκονται πολλά επώνυμα καταστήματα, άλλα με αναμνηστικά, προϊόντα επεξεργασία γυαλιού και είδη ρουχισμού. Αδιαφορούμε για τα τελευταία που απευθύνονται στους τουρίστες, γιατί μας περιμένουν άλλες αγορές…
Ακολουθούμε την πινακίδα που γράφει Piazzale Roma. Ρίχνουμε όμως δεξιά κι’ αριστερά μα ματιά μήπως μας ξεφύγει κάτι. Η περιέργεια μας αυτή ευοδώνεται με το παραπάνω. Σε ένα μικρό άνοιγμα του δρόμου μόλις δέκα λεπτά από το ρολόι του Αγ. Μάρκο βλέπουμε ένα λευκό μαρμάρινο κτήριο σε ρυθμό μπαρόκ. Η είσοδος είναι κλειστή και δε μοιάζει με εκκλησία. Είμαστε οι μόνοι ίσως Έλληνες ανάμεσα στους τουρίστες απ όλα τα μέρη του κόσμου. Το βλέμμα μας πάει σε μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα στην πρόσοψη του ναού, όπου είναι χαραγμένα πάνω της στα ελληνικά της καθαρεύουσας, μια πρόταση τεσσάρων σειρών που αναφέρεται στο όνομα ενός Έλληνα, που έχει σχέση με αυτό το κτίριο. [1]
Συνεχίζουμε την πεζοπορία στο κεντρικό δρομάκι, συναντούμε μια βιοτεχνία επεξεργασίας γυαλιού, περνάμε μέσα από στοές πάνω από τι οποίες υπάρχουν κατοικημένα σπίτια. Σε μια τέτοια στοά βλέπουμε ένα τοίχο με χιλιάδες τσίχλες κολημμένες πάνω του από τους περαστικούς… Δίπλα σε ένα γεφυράκι από τα πολλά που θα περάσουμε θα δούμε το σπίτι του Γκολντόνι. Μας το δείχνει η πινακίδα που είναι τοποθετημένη πάνω του. Ο Γκολντόνι, Βενετός θεατρικός συγγραφέας κωμωδιών, έδωσε στην ιταλική όπερα την κωμική της μορφή, με σκηνές από τη καθημερινή ζωή. Κοντά του για ένα διάστημα μαθήτευσε ο Μότσαρτ.
Φτάνουμε στη μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης τη Santa Maria Gloriosa dei Frari. Είναι γοτθικού ρυθμού και κτισμένη το 14ο αιώνα. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν αφιερώματα γι΄ αυτούς που το έργο τους έμεινε αθάνατο στην ιστορία της πόλης, και στη παγκόσμια τέχνη . Βλέπουμε αγάλματα , επιτάφιες πλάκες, τύμβοι, ταφικά μνημεία όπως του Τιτσιάνο, παρεκκλήσια, και προσευχητάρια. Επίσης έργα τέχνης των G. Bellini, Titiano,Ca Pesaro, Donatelllo κ.α.
Το μεγαλειώδες ύψος του Γοτθικού ρυθμού σου προξενεί πνευματική ανάταση, αλλά σου υπενθυμίζει και την ασημαντότητα του ατόμου, που ήταν η επιδίωξη της τότε καθολικής εκκλησίας.
Στο κέντρο του σκοτεινού ναού, υπάρχει ένας χώρος και γύρω του σειρές από περίτεχνα και επιβλητικά μαύρα στασίδια που σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο το ναό.
Από πολύ μακριά όμως και από το μέρος του ιερού έρχεται ένα φως, ένα θέμα που οι λεπτομέρειες του διακρίνονται από μεγάλη απόσταση, μας εντυπωσιάζει από τη λαμπρότητα που εκπέμπει, και ξεχωρίζει αμέσως από το μουντό σύνολο του υπόλοιπου χώρου. Είναι ένα μοναδικό έργο πάνω από την Αγία Τράπεζα, η «Ανάληψη της Παρθένου» (Assuption) του Τιτσιάνο.
[1] Δυστυχώς δε θυμάμαι ούτε το όνομα ούτε τι έγραφε. Σίγουρα, είχε σχέση με τη κατασκευή αυτού του κτιρίου. Οι έρευνες θα συνεχιστούν
Μετά την εκκλησία κατασκευάστηκε το καμπαναριό που εξ αρχής είχε κλίση και τη διατηρεί μέχρι σήμερα. Έργα συντήρησης του καμπαναριού έγινα το 2004 από το ελληνικό υπουργείου πολιτισμού.
Μέσα στο ναό βλέπουμε μοναδικές αγιογραφίες του Μ. Δαμασκηνού, του Τζάνε Μπουνιαλή καθώς και έργα Βενετών καλλιτεχνών.
Μετά τη αποπεράτωση της εκκλησίας, αρχίζει να λειτουργεί σχολή ελληνικών και λατινικών γραμμάτων, και ιδρύεται γυναικείο μοναστήρι.
Δίπλα στη εκκλησία είναι το «Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών» που λειτουργεί από το 1958. Είναι το μοναδικό κέντρο ερευνών του ελληνισμού στο εξωτερικό. Εδώ επίσης είναι η έδρα της Ιεράς Μητρόπολης της Ιταλίας που δημιουργήθηκε το 1991 με απόφαση του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη
Στο χώρο του νοσοκομείου δίπλα στη φλαγγίνειο σχολή, (αμφότερα κληροδοτήματα κερκυραίου δικηγόρου Θ. Φλαγγίνη το 1644), λειτουργεί από το 1959 μουσείο φορητών εικόνων, μοναδικά έργα βυζαντινής τέχνης από το 14ο μέχρι το 18ο αιώνα, δωρεές των Ελλήνων της Βενετίας και άλλων ορθοδόξων απ’ όλη την Ευρώπη.
Η φλαγγίνειος σχολή ήταν μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης, με σπουδαίο ρόλο στην μόρφωση των Ελλήνων που άφησαν το Βυζάντιο για να αποφύγουν τον τούρκικο σκοταδισμό. Πολλοί λόγιοι και δάσκαλοι αποφοίτησαν από εδώ και παρουσίασαν αξιόλογο έργο στα βαλκάνια και στον ελληνικό χώρο.
Ο κύκλος της κυρίας περιοδεία μας στη πόλη θα κλείσει με την περιπλάνηση από τον Αγ. Μάρκο στην Piazzale Rοmα. Ξεκινάμε πίσω από το πύργο του ρολογιού όπου οι δυο Moori στην κορυφή του χτυπάνε τη μεγάλη καμπάνα. Η περιοχή είναι πολυσύχναστη. Εδώ βρίσκονται πολλά επώνυμα καταστήματα, άλλα με αναμνηστικά, προϊόντα επεξεργασία γυαλιού και είδη ρουχισμού. Αδιαφορούμε για τα τελευταία που απευθύνονται στους τουρίστες, γιατί μας περιμένουν άλλες αγορές…
Ακολουθούμε την πινακίδα που γράφει Piazzale Roma. Ρίχνουμε όμως δεξιά κι’ αριστερά μα ματιά μήπως μας ξεφύγει κάτι. Η περιέργεια μας αυτή ευοδώνεται με το παραπάνω. Σε ένα μικρό άνοιγμα του δρόμου μόλις δέκα λεπτά από το ρολόι του Αγ. Μάρκο βλέπουμε ένα λευκό μαρμάρινο κτήριο σε ρυθμό μπαρόκ. Η είσοδος είναι κλειστή και δε μοιάζει με εκκλησία. Είμαστε οι μόνοι ίσως Έλληνες ανάμεσα στους τουρίστες απ όλα τα μέρη του κόσμου. Το βλέμμα μας πάει σε μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα στην πρόσοψη του ναού, όπου είναι χαραγμένα πάνω της στα ελληνικά της καθαρεύουσας, μια πρόταση τεσσάρων σειρών που αναφέρεται στο όνομα ενός Έλληνα, που έχει σχέση με αυτό το κτίριο. [1]
Συνεχίζουμε την πεζοπορία στο κεντρικό δρομάκι, συναντούμε μια βιοτεχνία επεξεργασίας γυαλιού, περνάμε μέσα από στοές πάνω από τι οποίες υπάρχουν κατοικημένα σπίτια. Σε μια τέτοια στοά βλέπουμε ένα τοίχο με χιλιάδες τσίχλες κολημμένες πάνω του από τους περαστικούς… Δίπλα σε ένα γεφυράκι από τα πολλά που θα περάσουμε θα δούμε το σπίτι του Γκολντόνι. Μας το δείχνει η πινακίδα που είναι τοποθετημένη πάνω του. Ο Γκολντόνι, Βενετός θεατρικός συγγραφέας κωμωδιών, έδωσε στην ιταλική όπερα την κωμική της μορφή, με σκηνές από τη καθημερινή ζωή. Κοντά του για ένα διάστημα μαθήτευσε ο Μότσαρτ.
Φτάνουμε στη μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης τη Santa Maria Gloriosa dei Frari. Είναι γοτθικού ρυθμού και κτισμένη το 14ο αιώνα. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν αφιερώματα γι΄ αυτούς που το έργο τους έμεινε αθάνατο στην ιστορία της πόλης, και στη παγκόσμια τέχνη . Βλέπουμε αγάλματα , επιτάφιες πλάκες, τύμβοι, ταφικά μνημεία όπως του Τιτσιάνο, παρεκκλήσια, και προσευχητάρια. Επίσης έργα τέχνης των G. Bellini, Titiano,Ca Pesaro, Donatelllo κ.α.
Το μεγαλειώδες ύψος του Γοτθικού ρυθμού σου προξενεί πνευματική ανάταση, αλλά σου υπενθυμίζει και την ασημαντότητα του ατόμου, που ήταν η επιδίωξη της τότε καθολικής εκκλησίας.
Στο κέντρο του σκοτεινού ναού, υπάρχει ένας χώρος και γύρω του σειρές από περίτεχνα και επιβλητικά μαύρα στασίδια που σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο το ναό.
Από πολύ μακριά όμως και από το μέρος του ιερού έρχεται ένα φως, ένα θέμα που οι λεπτομέρειες του διακρίνονται από μεγάλη απόσταση, μας εντυπωσιάζει από τη λαμπρότητα που εκπέμπει, και ξεχωρίζει αμέσως από το μουντό σύνολο του υπόλοιπου χώρου. Είναι ένα μοναδικό έργο πάνω από την Αγία Τράπεζα, η «Ανάληψη της Παρθένου» (Assuption) του Τιτσιάνο.
[1] Δυστυχώς δε θυμάμαι ούτε το όνομα ούτε τι έγραφε. Σίγουρα, είχε σχέση με τη κατασκευή αυτού του κτιρίου. Οι έρευνες θα συνεχιστούν
