marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 410
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Περιεχόμενα
Και επί την ευκαιρία, ας γράψω λίγα λόγια για το περίφημο Τείχος του Βερολίνου που όλοι σχεδόν γνωρίζουμε ότι έπεσε αλλά οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήταν αυτό το Τείχος.
Αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το Βερολίνο ήταν υπό την κατοχή των τεσσάρων νικητών του πολέμου δηλαδή τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικανούς και τους Σοβιετικούς όπως και η υπόλοιπη Γερμανία. Οι τρεις πρώτοι κατείχαν εδάφη του Δυτικού Βερολίνου και οι Σοβιετικοί είχαν εγκατασταθεί στο Ανατολικό Βερολίνο για να μην αλλάζουν και τις συνήθειές τους. Μετά την πολιτική διαίρεση της Γερμανίας σε Δυτική (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) και Ανατολική (Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας), ουσιαστικά το Βερολίνο χωρίστηκε και αυτό σε Δυτικό- Φιλελεύθερο και σε Ανατολικό- Κομμουνιστικό και έγινε το Κέντρο του Ψυχρού Πολέμου δίνοντας το έναυσμα να γυριστούν τόσες και τόσες ταινίες αντικατασκοπείας.
Μετά όμως το διαχωρισμό πολλοί κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας μην αντέχοντας το καθεστώς την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για τη Δυτική Γερμανία όπου τα πράγματα ήταν σαφώς πολύ πιο καλύτερα σε όλους τους τομείς. Αυτό όμως δεν άρεσε στους Ανατολικογερμανούς και ειδικά όταν έκαναν το λογαριασμό και είδαν ότι σχεδόν μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της Ανατολικής Γερμανίας είχε μειωθεί κατά 2,5 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ είχαν ήδη κλείσει τα σύνορα από πολλά χρόνια πριν (1952), τρελάθηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά! Το ανέλυσαν το φαινόμενο και το συμπέρασμα ήταν ότι το Βερολίνο ήταν το τρωτό σημείο τους αφού δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα σημεία διαφυγής εντός της πόλης. Και τότε τους ήρθε η φαεινή ιδέα του Τείχους. Και το έχτισαν οι αθεόφοβοι μέσα σε 10 μόλις ημέρες (1961)! 100 χιλιόμετρα συνολικό μήκος και κάλυπτε γύρω γύρω το Βερολίνο (δείτε φώτο για να δείτε πως ήταν ακριβώς το τείχος) σαν πλουσιόσπιτο που δεν θέλει να βλέπει τους κακούς γειτονές του! Το μεταναστευτικό ρεύμα σταμάτησε όπως σταμάτησε και οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου. Οικογένειες χωρίστηκαν στη μέση, χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν στο Ανατολικό Βερολίνο (λόγω χαμηλότερου κόστους διαβίωσης) και δούλευαν στο Δυτικό (περισσότερα χρήματα) εγκλωβίστηκαν εντός των τειχών και έχασαν τις δουλειές τους και γενικά το Βερολίνο μοιράστηκε σε δύο πόλεις που για χρόνια ολόκληρα ήταν σχεδόν ξένες μεταξύ τους.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος της δεκαετίας του '80 και οι διεθνείς εξελίξεις να ευνοήσουν την κατάρρευση του Τείχους. Συγκεκριμένα το 1989 κάτω από την αφόρητη πίεση των κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας και αφού το τείχος έχασε την αρχική σημασία ανέγερσής του δηλαδή εκείνη της παύσης του μεταναστευτικού ρεύματος στη Δύση -λόγω του ανοίγματος των συνόρων από τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη της Ουγγαρίας και της τότε Τσεχοσλοβακίας- οι ηγέτες της ΛΔΓ αποφάσισαν να επιτρέψουν σιγά σιγά την επικοινωνία ανάμεσα στο διχοτομημένο γερμανικό λαό. Τα χρόνια όμως καταπιεσμένα πάθη και η ανάγκη για Ελευθερία του Ανατολικογερμανικού λαού βγήκαν στην επιφάνεια δριμύτατα και παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους επιταχύνοντας τις εξελίξεις.
Μέρες πριν την πτώση του τείχους, το Βερολίνο σύεται από τις φωνές ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών. Η ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας περνάει κρίση και αποφασίζει το άνοιγμα το συνόρων. Το βράδυ τις 9ης Νοεμβρίου του 1989 ο εκπρόσωπος Τύπου της Ανατολικής Γερμανίας ονόματι Σαμπόφσκι δίνει ζωντανή συνέντευξη τύπου στους εκπροσώπους του ξένου τύπου. Τους ανακοινώνει την απόφαση της Κεντρικής επιτροπής να επιτρέψουν τα σύντομα ταξίδια των πολιτών από και προς τη χώρα χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες. Τα λόγια του Σαμπόφσκι [/I]«Αυτή η ρύθμιση τίθεται σε εφαρμογή... απ’ όσο ξέρω... αμέσως τίθεται σε εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση», σε ερώτηση δημοσιογράφου από πότε ισχύει η απόφαση, είναι αυτά που θα ξεσηκώσουν τον Ανατολικογερμανικό λαό.
Όλοι κατενθουσιασμένοι βγαίνουν στους δρόμους να κάνουν αυτό που δεν μπορούσαν ως τώρα. Οι συνοριακοί σταθμοί γύρω από το τείχος κατακλύζονται από κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερος και η Πύλη του Βραδεμβούργου και από τη Δυτική και από την Ανατολική πλευρά κυριαρχείται πια από το πλήθος. Οι φύλακες φοβούμενοι το λιντσάρισμα και κάτω από τη πίεση των μανιασμένων Ανατολικογερμανών ανοίγουν τις πύλες. Το Βερολίνο είναι και πάλι ενωμένο, συγγενείς μετά από χρόνια ολόκληρα είναι και πάλι μαζί, η πόλη γιορτάζει και όλοι μεθυσμένοι από χαρά -και όχι μόνο- ξεκινούν ένα από τα μεγαλύτερα πάρτυ στην ιστορία της Γερμανίας.
Αλλά οι κάτοικοι μισούν το τείχος, δεν το θέλουν όρθιο και αρχίζουν το γκρέμισμα του με τα χέρια εκείνες τις πρώτες ώρες των πανηγυρισμών. Οι εικόνες από τα πλήθη στην Πύλη του Βραδεμβούργου είναι αυτές που έχουν μείνει στη δική μου μνήμη από εκείνη τη βραδιά της 9ης Νοεμβρίου 1989 που η πτώση του Τείχους σήμανε την αλλαγή του μέλλοντος του Βερολίνου και ολόκληρης της Γερμανίας. Τα γεγονότα από εκεί και πέρα είναι λίγο- πολύ γνωστά: Το γκρέμισμα του Τείχους, η ένωση της Γερμανίας, η ανακήρυξη του Βερολίνου ως πρωτεύουσα του ενωμένου κράτους και η East Side Gallery για να επανέλθω και στο θέμα.
Θα χρειαστείτε περίπου μια- δυο ώρες για να δείτε όλη την East Side Gallery και στην αρχή -ή στο τέλος, ανάλογα από ποιο σταθμό τρένου θα φτάσετε ως εκεί- υπάρχει ένα κατάστημα με souvenir όπου πωλείται ότι μπορεί να βάλει ο νου σας και έχει σχέση με το Τείχος. Φυσικά, το διασημότερο αντικείμενο στο κατάστημα είναι οι χρωματιστές πέτρες από το τείχος. Αν θέλετε ένα κομμάτι του καλύτερα αγοράστε εκεί μια πετρούλα παρόλο που πιθανότατα δεν θα είναι η αυθεντική αλλά σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να προσπαθήσετε να αποκολλήσετε κομματάκια από τις τειχογραφίες όπως δυστυχώς είδαμε να κάνουν αρκετοί κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Μάλιστα, στο πίσω μέρος του τείχους, στην πλευρά που βλέπει στον ποταμό Spree, ένας τύπος από μια ανδροπαρέα είχε μαζί του και ένα μικρό αιχμηρό αντικείμενο και προσπαθούσε να σπάσει το τείχος (τρομάρα του!) αλλά αφού τον ενοχλήσαμε με την παρουσία μας και αφού είδε ότι τελικά δεν θα κατάφερνε και πολλά πράγματα, τα παράτησε και συμβιβάστηκε με ένα τόσο δα μικρό κομματάκι! Ένας άλλος αφού αποκόλλησε ένα κομμάτι, χάρισε και στην αδερφή μου μια μικρή πετρούλα για να τον θυμάται!
Δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της East Side Gallery εδώ και χρόνια: Η προσπάθεια των ανθρώπων να συμβάλλουν και αυτοί ως άλλοι καλλιτέχνες με τον τρόπο τους, στη διαμόρφωση της East Side Gallery. Κάποιοι το λένε πληγή της Gallery -και σίγουρα είναι- αλλά όταν βρεθείς εκεί μπορείς να τους καταλάβεις καθώς θέλεις και εσύ να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να εκφράσεις με όποιον τρόπο μπορείς ένα μήνυμα για την Παγκόσμια Ειρήνη, για μια κοινωνία, έναν κόσμο χωρίς "Τείχη"!
Και αυτή ακριβώς πιστεύω ότι είναι η δύναμη της East Side Gallery: Η ανάγκη να εξωτερικεύσεις την ελπίδα για ένα καλύτερο και ομορφότερο μέλλον!
---------------------------------------
Περισσότερες πληροφορίες για την East Side Gallery στην ιστοσελίδα www.eastsidegallery.com και στην wikipedia/East Side Gallery όπου περιέχει και τη λίστα με τους καλλιτέχνες και τα ονόματα των αντίστοιχων έργων τους. Δικές μου αγαπημένες το "Berlyn" από τον/την Gerhard Lahr και το "Touch the Wall" της Christine Kuhn ενώ η τοιχογραφία που διάλεξε το youtube για το video μου είναι το "Es geschah im November" (Συνέβη τον Νοέμβριο) του/της Kani Alavi. Τυχαίο αλλά ταιριάζει γάντι στο νόημα του video! Τώρα αν θέλετε να δείτε ποιος καλλιτέχνης έχει ζωγραφίσει τι, πρέπει να επισκεφτείτε αυτή την σελίδα: Graffiti- Berlin- East Side.
Όσον αφορά την ιστορία του Τείχους του Βερολίνου η ελληνική wikipedia/Τείχος του Βερολίνου είναι αναλυτικότατη.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους μπουν στον κόπο να διαβάσουν την ιστορία μου για την οποία όταν την ξεκίνησα είπα ότι θα γράψω δυο πράγματα αλλά πάλι κατάφερα να γεμίσω 3 ολόκληρες σελίδες στο word!
Αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το Βερολίνο ήταν υπό την κατοχή των τεσσάρων νικητών του πολέμου δηλαδή τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικανούς και τους Σοβιετικούς όπως και η υπόλοιπη Γερμανία. Οι τρεις πρώτοι κατείχαν εδάφη του Δυτικού Βερολίνου και οι Σοβιετικοί είχαν εγκατασταθεί στο Ανατολικό Βερολίνο για να μην αλλάζουν και τις συνήθειές τους. Μετά την πολιτική διαίρεση της Γερμανίας σε Δυτική (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) και Ανατολική (Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας), ουσιαστικά το Βερολίνο χωρίστηκε και αυτό σε Δυτικό- Φιλελεύθερο και σε Ανατολικό- Κομμουνιστικό και έγινε το Κέντρο του Ψυχρού Πολέμου δίνοντας το έναυσμα να γυριστούν τόσες και τόσες ταινίες αντικατασκοπείας.
Μετά όμως το διαχωρισμό πολλοί κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας μην αντέχοντας το καθεστώς την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για τη Δυτική Γερμανία όπου τα πράγματα ήταν σαφώς πολύ πιο καλύτερα σε όλους τους τομείς. Αυτό όμως δεν άρεσε στους Ανατολικογερμανούς και ειδικά όταν έκαναν το λογαριασμό και είδαν ότι σχεδόν μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της Ανατολικής Γερμανίας είχε μειωθεί κατά 2,5 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ είχαν ήδη κλείσει τα σύνορα από πολλά χρόνια πριν (1952), τρελάθηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά! Το ανέλυσαν το φαινόμενο και το συμπέρασμα ήταν ότι το Βερολίνο ήταν το τρωτό σημείο τους αφού δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα σημεία διαφυγής εντός της πόλης. Και τότε τους ήρθε η φαεινή ιδέα του Τείχους. Και το έχτισαν οι αθεόφοβοι μέσα σε 10 μόλις ημέρες (1961)! 100 χιλιόμετρα συνολικό μήκος και κάλυπτε γύρω γύρω το Βερολίνο (δείτε φώτο για να δείτε πως ήταν ακριβώς το τείχος) σαν πλουσιόσπιτο που δεν θέλει να βλέπει τους κακούς γειτονές του! Το μεταναστευτικό ρεύμα σταμάτησε όπως σταμάτησε και οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου. Οικογένειες χωρίστηκαν στη μέση, χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν στο Ανατολικό Βερολίνο (λόγω χαμηλότερου κόστους διαβίωσης) και δούλευαν στο Δυτικό (περισσότερα χρήματα) εγκλωβίστηκαν εντός των τειχών και έχασαν τις δουλειές τους και γενικά το Βερολίνο μοιράστηκε σε δύο πόλεις που για χρόνια ολόκληρα ήταν σχεδόν ξένες μεταξύ τους.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος της δεκαετίας του '80 και οι διεθνείς εξελίξεις να ευνοήσουν την κατάρρευση του Τείχους. Συγκεκριμένα το 1989 κάτω από την αφόρητη πίεση των κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας και αφού το τείχος έχασε την αρχική σημασία ανέγερσής του δηλαδή εκείνη της παύσης του μεταναστευτικού ρεύματος στη Δύση -λόγω του ανοίγματος των συνόρων από τα γειτονικά κομμουνιστικά κράτη της Ουγγαρίας και της τότε Τσεχοσλοβακίας- οι ηγέτες της ΛΔΓ αποφάσισαν να επιτρέψουν σιγά σιγά την επικοινωνία ανάμεσα στο διχοτομημένο γερμανικό λαό. Τα χρόνια όμως καταπιεσμένα πάθη και η ανάγκη για Ελευθερία του Ανατολικογερμανικού λαού βγήκαν στην επιφάνεια δριμύτατα και παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους επιταχύνοντας τις εξελίξεις.
Μέρες πριν την πτώση του τείχους, το Βερολίνο σύεται από τις φωνές ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών. Η ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας περνάει κρίση και αποφασίζει το άνοιγμα το συνόρων. Το βράδυ τις 9ης Νοεμβρίου του 1989 ο εκπρόσωπος Τύπου της Ανατολικής Γερμανίας ονόματι Σαμπόφσκι δίνει ζωντανή συνέντευξη τύπου στους εκπροσώπους του ξένου τύπου. Τους ανακοινώνει την απόφαση της Κεντρικής επιτροπής να επιτρέψουν τα σύντομα ταξίδια των πολιτών από και προς τη χώρα χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες. Τα λόγια του Σαμπόφσκι [/I]«Αυτή η ρύθμιση τίθεται σε εφαρμογή... απ’ όσο ξέρω... αμέσως τίθεται σε εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση», σε ερώτηση δημοσιογράφου από πότε ισχύει η απόφαση, είναι αυτά που θα ξεσηκώσουν τον Ανατολικογερμανικό λαό.
Όλοι κατενθουσιασμένοι βγαίνουν στους δρόμους να κάνουν αυτό που δεν μπορούσαν ως τώρα. Οι συνοριακοί σταθμοί γύρω από το τείχος κατακλύζονται από κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερος και η Πύλη του Βραδεμβούργου και από τη Δυτική και από την Ανατολική πλευρά κυριαρχείται πια από το πλήθος. Οι φύλακες φοβούμενοι το λιντσάρισμα και κάτω από τη πίεση των μανιασμένων Ανατολικογερμανών ανοίγουν τις πύλες. Το Βερολίνο είναι και πάλι ενωμένο, συγγενείς μετά από χρόνια ολόκληρα είναι και πάλι μαζί, η πόλη γιορτάζει και όλοι μεθυσμένοι από χαρά -και όχι μόνο- ξεκινούν ένα από τα μεγαλύτερα πάρτυ στην ιστορία της Γερμανίας.
Αλλά οι κάτοικοι μισούν το τείχος, δεν το θέλουν όρθιο και αρχίζουν το γκρέμισμα του με τα χέρια εκείνες τις πρώτες ώρες των πανηγυρισμών. Οι εικόνες από τα πλήθη στην Πύλη του Βραδεμβούργου είναι αυτές που έχουν μείνει στη δική μου μνήμη από εκείνη τη βραδιά της 9ης Νοεμβρίου 1989 που η πτώση του Τείχους σήμανε την αλλαγή του μέλλοντος του Βερολίνου και ολόκληρης της Γερμανίας. Τα γεγονότα από εκεί και πέρα είναι λίγο- πολύ γνωστά: Το γκρέμισμα του Τείχους, η ένωση της Γερμανίας, η ανακήρυξη του Βερολίνου ως πρωτεύουσα του ενωμένου κράτους και η East Side Gallery για να επανέλθω και στο θέμα.
Θα χρειαστείτε περίπου μια- δυο ώρες για να δείτε όλη την East Side Gallery και στην αρχή -ή στο τέλος, ανάλογα από ποιο σταθμό τρένου θα φτάσετε ως εκεί- υπάρχει ένα κατάστημα με souvenir όπου πωλείται ότι μπορεί να βάλει ο νου σας και έχει σχέση με το Τείχος. Φυσικά, το διασημότερο αντικείμενο στο κατάστημα είναι οι χρωματιστές πέτρες από το τείχος. Αν θέλετε ένα κομμάτι του καλύτερα αγοράστε εκεί μια πετρούλα παρόλο που πιθανότατα δεν θα είναι η αυθεντική αλλά σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να προσπαθήσετε να αποκολλήσετε κομματάκια από τις τειχογραφίες όπως δυστυχώς είδαμε να κάνουν αρκετοί κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Μάλιστα, στο πίσω μέρος του τείχους, στην πλευρά που βλέπει στον ποταμό Spree, ένας τύπος από μια ανδροπαρέα είχε μαζί του και ένα μικρό αιχμηρό αντικείμενο και προσπαθούσε να σπάσει το τείχος (τρομάρα του!) αλλά αφού τον ενοχλήσαμε με την παρουσία μας και αφού είδε ότι τελικά δεν θα κατάφερνε και πολλά πράγματα, τα παράτησε και συμβιβάστηκε με ένα τόσο δα μικρό κομματάκι! Ένας άλλος αφού αποκόλλησε ένα κομμάτι, χάρισε και στην αδερφή μου μια μικρή πετρούλα για να τον θυμάται!
Δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της East Side Gallery εδώ και χρόνια: Η προσπάθεια των ανθρώπων να συμβάλλουν και αυτοί ως άλλοι καλλιτέχνες με τον τρόπο τους, στη διαμόρφωση της East Side Gallery. Κάποιοι το λένε πληγή της Gallery -και σίγουρα είναι- αλλά όταν βρεθείς εκεί μπορείς να τους καταλάβεις καθώς θέλεις και εσύ να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να εκφράσεις με όποιον τρόπο μπορείς ένα μήνυμα για την Παγκόσμια Ειρήνη, για μια κοινωνία, έναν κόσμο χωρίς "Τείχη"!
Και αυτή ακριβώς πιστεύω ότι είναι η δύναμη της East Side Gallery: Η ανάγκη να εξωτερικεύσεις την ελπίδα για ένα καλύτερο και ομορφότερο μέλλον!
---------------------------------------
Περισσότερες πληροφορίες για την East Side Gallery στην ιστοσελίδα www.eastsidegallery.com και στην wikipedia/East Side Gallery όπου περιέχει και τη λίστα με τους καλλιτέχνες και τα ονόματα των αντίστοιχων έργων τους. Δικές μου αγαπημένες το "Berlyn" από τον/την Gerhard Lahr και το "Touch the Wall" της Christine Kuhn ενώ η τοιχογραφία που διάλεξε το youtube για το video μου είναι το "Es geschah im November" (Συνέβη τον Νοέμβριο) του/της Kani Alavi. Τυχαίο αλλά ταιριάζει γάντι στο νόημα του video! Τώρα αν θέλετε να δείτε ποιος καλλιτέχνης έχει ζωγραφίσει τι, πρέπει να επισκεφτείτε αυτή την σελίδα: Graffiti- Berlin- East Side.
Όσον αφορά την ιστορία του Τείχους του Βερολίνου η ελληνική wikipedia/Τείχος του Βερολίνου είναι αναλυτικότατη.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους μπουν στον κόπο να διαβάσουν την ιστορία μου για την οποία όταν την ξεκίνησα είπα ότι θα γράψω δυο πράγματα αλλά πάλι κατάφερα να γεμίσω 3 ολόκληρες σελίδες στο word!
Ξεκίνησα να την γράφω με σκοπό να την έχω έτοιμη κοντά στην επέτειο του ταξιδιού μας στο 
