Νικος Κατιμ
Member
- Μηνύματα
- 68
- Likes
- 152
- Επόμενο Ταξίδι
- ΜΑΛΑΙΣΙΑ
Καλοκαίρι του 2019.Είχαμε κάνει κάποιες συζητήσεις για το που θα θέλαμε να πάμε το χειμώνα με τους δύο συνταξιδιώτες μου. Μία χώρα που μου κινούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον εδώ και χρόνια, βρίσκεται κι αυτή στην Ασία όπως και οι δύο τελευταίες χώρες που επισκεφτήκαμε. Εγώ την είχα πρωτοακούσει με το παλιό της όνομα, που μόνο στο άκουσμα της με ταξίδευε. Βιρμανία...Ή αλλιώς Μιανμάρ. Μία πολύ μεγάλη χώρα ,αν δεν κάνω λάθος η μεγαλύτερη της Νοτιοανατολικής Ασίας για την οποία δεν πρόλαβα να κοιτάξω πολλά. Με ένα τηλεφώνημα ένας φίλος με ενημέρωσε ότι η Κατάρ είχε βγάλει απίστευτες προσφορές, οπότε τα εισιτήρια κλείστηκαν πιο νωρίς από ποτέ, πρέπει να ήταν 8 μήνες πριν την αναχώρηση! Το εισιτήριο αυτό η εταιρεία όταν έψαχνα δειλά δειλά, το έδειχνε 1040 € από Αθήνα μέσω Ντόχας. Όταν λοιπόν είδα για το ίδιο εισιτήριο...450€, έσπασα τα τηλέφωνα για να ενημερώσω και τους άλλους να μη κανονίσουν κάτι μεταξύ 21 Ιανουαρίου και 3 Φεβρουαρίου! Περίπου ένα μήνα πριν φύγουμε ετοίμασα τις βίζες μας οι οποίες βγαίνουν αρκετά εύκολα από το ίντερνετ, και μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις για 90 μέρες και αν δεν κάνω λάθος έχουν ισχύ από τη στιγμή που θα μπεις στη χώρα, 20 μέρες.
Ημέρα 1η. Ήρθε η 21η Ιανουαρίου. Ξύπνημα πολύ νωρίς ώστε να πάμε στο Ηράκλειο, μιας και η πτήση μας για την Αθήνα είναι για τις 8.25. Μετά αναμονή μέχρι τις 13.05 για την πτήση μας για Ντόχα όπου μετά από 4 ώρες πτήση και άλλες 2 ώρες αναμονή ,πετούσαμε για Μιανμάρ!
Ημέρα 2η. Άφιξη στις 5.30 το πρωί στο αεροδρόμιο της Γιανγκόν. Η πόλη που παλαιότερα λεγόταν Ρανγκούν, είναι η οικονομική πρωτεύουσα ενώ διοικητική είναι η Νάι Πι Τάου. Μιας και ήταν πολύ πρωί κάτσαμε για έναν καφέ στο αεροδρόμιο. Είχαμε κλείσει μία νύχτα στη Γιανγκόν για να επισκεφτούμε την παγόδα Σβέταγκον, για την οποία είχαμε ακούσει και δει πολλά. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν σε ωραία περιοχή, κοντά στο στόχο μας ,αλλά τίποτα το σπουδαίο. Ένα παλιό αρχοντικό που με μια ριζική ανακαίνιση (βόμβα δηλαδή), θα γινόταν πραγματικά ωραίο.(Shwe War Guest House, 37€ το τρίκλινο). Με το που φτάσαμε λοιπόν, ένα αστραπιαίο μπανάκι και αμέσως έξω ώστε να δούμε πρωί την παγόδα. Φτάσαμε μετά από ένα 20λεπτο σε μία από τις πύλες που υπήρχαν περιμετρικά του λόφου με δύο πελώρια λιοντάρια να δεσπόζουν στην είσοδο, από την οποία ξεκινούν τα μπόλικα σκαλοπάτια για την ανάβαση ,και στην ουσία από εκείνο το σημείο εισέρχεσαι στον ιερό χώρο. Και εφόσον εισέρχεσαι σε ιερό χώρο, θα το κάνεις χωρίς παπούτσια.
Ανεβαίνοντας λοιπόν ξυπόλυτοι, περνούσαμε ανάμεσα από πολλά μαγαζάκια που υπήρχαν δεξιά κι αριστερά και πωλούσαν κάθε λογής πράγματα, κυρίως θρησκευτικά αντικείμενα. Το ανέβασμα τελείωσε, και μπροστά μας ξεπρόβαλε απαστράπτουσα η μεγαλοπρεπής Παγόδα, σημείο αναφοράς ολόκληρης της χώρας.
Ο ήλιος έκανε τη χρυσή Παγόδα και τους ναΐσκους γύρω της να λάμπουν υπερβολικά λες και είχαν πάρει φωτιά! Είναι καλή ιδέα να έρθει κάποιος νωρίς το πρωί. Περπατήσαμε γύρω της και ανάμεσα στους πιστούς για αρκετή ώρα, χωρίς να θέλουμε να φύγουμε. Παρατηρήσαμε κάτι μικρούς ναούς, στους οποίους ανάλογα την ημέρα που είχες γεννηθεί, Δευτέρα, Τρίτη κτλ, πήγαινες στον αντίστοιχο, προσκυνούσες και ρίχνοντας νερό σε ένα άγαλμα του βούδα, έκανες και μία προσευχή. Αυτά μας τα έδειξε ο Γιώργος, ο οποίος μπουγελώθηκε με το άγαλμα για αρκετή ώρα! "Σκούπισε τον τώρα" του φώναξα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας, με τη ζέστη να έχει κάνει την εμφάνιση της, οπότε εμείς έπρεπε να κάνουμε την εξαφάνιση μας! Λίγη ξεκούραση στο δωμάτιο μας και ξανά έξω πιο κεντρικά στην πόλη, όπου μαζί με πολλούς ντόπιους χαλαρώσαμε λίγο στο Πάρκο της Ανεξαρτησίας. Από την ξεκούραση, στην...χαλάρωση λοιπόν! Χαθήκαμε για αρκετή ώρα στα δεκάδες δρομάκια παντού γύρω, ανάμεσα σε μαγαζάκια, πάγκους με φαγητό, κόσμο, φασαρία,
και κάπου εκεί πήραμε ένα ταξί ώστε να ξαναπάμε στην Παγόδα να την δούμε και βράδυ. Εισιτήριο δεν ξαναπληρώσαμε και μπαίνοντας μέσα από άλλη πύλη, (μία σε κάθε σημείο του ορίζοντα)ανεβήκαμε πάνω για να δούμε ένα διαφορετικό σκηνικό. Τα πάντα γύρω φωτίζονταν με τέτοιο τρόπο που σε αποζημιώνουν αν έρθεις ΚΑΙ βράδυ.
Μεγάλο τμήμα της κορυφής της Παγόδας είναι από ατόφιο χρυσάφι, και στην κορυφή υπάρχουν χιλιάδες πολύτιμοι λίθοι. Ότι βλέπεις σε χρυσό χρώμα είναι επιχρυσωμένο και σε αυτό προσφέρουν οι πιστοί, αλλά και οι επισκέπτες. Αγοράζεις αν θες μικρά λεπτά κομμάτια χρυσού και τα προσφέρεις ώστε να επιχρυσώσουν τα πάντα γύρω. Είναι το καμάρι της χώρας και είναι περήφανοι (και) γι' αυτό. Κάναμε μια γαλήνια βόλτα σε αυτό το μαγικό μέρος και μετά λίγη ακόμα στην Downtown Yangon πριν πάμε στο δωμάτιο.
Ημέρα 3η. Πολύ πρωινό ξύπνημα ώστε να πάμε στον σταθμό λεωφορείων Aung Mingalar όπου με λεωφορείο της Mandalar Minn, θα πηγαίναμε στον επόμενο σταθμό μας, το Bagan. Ωραίοι και οι σταθμοί λεωφορείων ή τραίνων που με την ποικιλία σε ανθρώπους ,σε χρώματα κι αρώματα, σε εξιτάρουν. Κάποιοι μπόμπιρες Βουδιστές μοναχοί που εντυπωσιάστηκαν βλέποντας τον Άκη να στρίβει ένα τσιγάρο, χασκογελούσαν και έλεγαν στη γλώσσα τους τα δικά τους.
Κάπου εκεί ξεκινήσαμε την 10ωρη διαδρομή μέσα στα σπλάχνα της χώρας, προς το Μπαγκάν. Η διαδρομή μέσα από την καταπράσινη χώρα ήταν υπέροχη, με τον δρόμο να είναι αρκετά καλός. Περνούσαμε ανάμεσα από αχανείς εκτάσεις με δάση και καλλιέργειες για αρκετές ώρες, χωρίς πολλές εναλλαγές στο τοπίο γύρω μας.
Η μισή διαδρομή έγινε σε ένα κομμάτι του μεγάλου δρόμου που ενώνει την Γιανγκόν με το Μανταλέι, και ο οποίος είναι μια τεράστια ευθεία. Μετά βγήκαμε από αυτόν και συνεχίσαμε δυτικά. Το λεωφορείο ήταν πάρα πολύ καλό, με την εταιρεία αυτή να είναι απ τις καλύτερες. Τεράστια καθίσματα, συνοδός, σνακ στο λεωφορείο, στάσεις σε διάφορα σημεία, κάνουν το ταξίδι μια ευχάριστη εμπειρία. (Η καλύτερη βέβαια της χώρας θεωρείται η JJ Express με την οποία ταξιδέψαμε σε άλλες διαδρομές.) Έχω ξαναπεί σε άλλες μου ιστορίες, ότι μας αρέσουν τα πολύωρα ταξίδια με λεωφορείο σε μια χώρα. Μ 'αυτά και μ 'αυτά φτάσαμε στο σταθμό και από κει συνεχίσαμε με ταξί για το ξενοδοχείο μας. Πριν την είσοδο στην περιοχή ,το ταξί σταματάει ώστε να πληρώσουμε ένα είδος εισιτηρίου που θα πρέπει να το έχει πάνω του κανείς τις μέρες που θα μείνει στο Μπαγκάν. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Bagan Beauty Land, ένα υπέροχο ξενοδοχείο σε πολύ καλό σημείο ανάμεσα στην Nyaung U και την Old Bagan. (60 € η βραδιά το τρίκλινο).Κάναμε μια πρώτη βόλτα με τουκ τουκ στην κοντινή Νιονγκ Ου να δούμε τι έχουμε κοντά στο ξενοδοχείο μας βλέποντας αρκετά μπαρ και εστιατόρια, τουριστικά καταστήματα, κέντρα μασάζ και πολλά άλλα. Κάτσαμε σε ένα εστιατόριο να φάμε τοπικές λιχουδιές και ντόπιες μπύρες παρέα με αρκετούς Κινέζους τουρίστες. Είχε ξεκινήσει το πρόβλημα του κορωνοϊού από την Κίνα κι εμείς ενημερωνόμασταν του τι γίνεται οπότε άρχισε, έστω και λίγο, να μας επηρεάζει. Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στην ταράτσα, από την οποία έβλεπες το δάσος να ξεκινάει, και τις κορφές από τους αμέτρητους ναούς που φωτίζονταν ,να ξεπετάγονται σαν φωτεινά ξίφη που σκίζουν το σκοτάδι... (τι είπα πάλι)! Πραγματικά σε πιάνει δέος.
Ημέρα 4η. Το πρωί ανεβήκαμε πάλι στην ταράτσα ώστε να δούμε σε τι μαγικό μέρος ήμασταν, με το φως του ήλιου πλέον. Μια απέραντη έκταση δάσους και ναών απλωνόταν μπροστά μας οπότε είπαμε "τί κάνουμε ακόμα εδώ;" Ζητήσαμε από τη ρεσεψιόν να μας κανονίσουν e-bikes, ένας πάρα πολύ βολικός τρόπος να εξερευνήσεις το μέρος, και πολύ οικονομικός (5€ /ημέρα). Μόλις ήρθαν οι μηχανάρες μας ξεκινήσαμε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30km/h να δούμε τι θα δούμε. Άντε να πάει με 40 στην κατηφόρα! Στρίψαμε στον πρώτο χωματόδρομο που βρήκαμε , και ξεκινήσαμε στην ουσία την περιπέτεια! Από παγόδα σε παγόδα για ώρες, μπαίναμε σε κάποιες ,χανόμασταν, βρίσκαμε τον δρόμο μας, ξαναχανόμασταν, φτού δεν λέει από δω το GPS ,στενά δρομάκια, ώπ ένας μοναχός μας δείχνει από που να πάμε, ας πάμε λοιπόν από την...άλλη, δεν ξέρει αυτός, αμάν αδιέξοδο, έχει πολύ χώμα πλέον, μπααα το μηχανάκι δεν καταλαβαίνει, ωωω ωραία από δω έχει και φοίνικες ,ωχχ ενοχλούμε το βοσκό με τις αγελάδες του, πάμε πίσω, μια στάση σε αυτές τις παγόδες, εντάξει τις είδαμε πάμε πάλι, πωω ο ήλιος καίει πλέον, μα καλά ακόμα κρατάει η μπαταρία το e-bike;
Ήταν μια εκπληκτική βόλτα με εμάς να έχουμε γίνει κόκκινοι από τη σκόνη, αλλά χαλάλι. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες από τις πάρα πολλές παγόδες και ναούς που είδαμε. Thatbyinnyu Temple, Mingalar Zedi Pagoda, Dhamma Υan Gyi Pahto, Shwesandaw Phaya .Στον περιβάλλοντα χώρο της Ananda Phaya είχαν στήσει ένα πολύ μεγάλο παζάρι με κάθε λογής πράγματα. Από κουζινικά μέχρι μπαούλα, και από φρούτα μέχρι "τανάκα", τη χαρακτηριστική πούδρα που βάζουν όλοι σχεδόν οι ντόπιοι στο πρόσωπο. Το ωραίο ήταν ότι περιπλανιόμασταν αρκετή ώρα με ένα 99% των πωλητών και επισκεπτών να είναι ντόπιοι. Ένας χυμός ζαχαροκάλαμου με λάιμ ήταν ότι έπρεπε εκείνη την ώρα μιας και η ζέστη, παρέα με τη σκόνη, μας είχαν γίνει βδέλλες! Μετά μηχανάκια και δώσ'του πάλι πέρα δώθε, χάσιμο, παγόδες, ατελείωτα γκάζια, και με ένα μικρό 45λεπτο διάλλειμα στο δωμάτιο, συνεχίσαμε ψάχνοντας για μία παγόδα που να μπορούμε να σκαρφαλώσουμε πάνω και να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Γενικά απαγορεύεται να ανεβαίνεις στις παγόδες αλλά όλο και κάποια απόμερη θα βρεις, συνήθως με τη βοήθεια κάποιου ντόπιου, όπως κι εμείς .Χρειάστηκαν οι αναρριχητικές μας ικανότητες (εδώ γελάμε) για να ανεβούμε παρέα με κάτι Γάλλους και αργότερα και κάποιους Ιταλούς (ναι ναι εννοείται , αρχίσαμε τα "ούνα φάτσα ούνα ράτσα" μεταξύ μας) περιμένοντας τον Βασιλιά Ήλιο να βασιλέψει. Το έκανε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια δίνοντας μας απίστευτες εικόνες με τα χρώματα που έπαιρνε αυτός και όλο το τοπίο γύρω, και με τα παιχνίδια των ακτίνων του πάνω στις κορφές των Ναών και των δέντρων.
Μαζέψαμε τα σαγόνια μας που είχαν κρεμάσει από το θαυμασμό και το δέος, και συνεχίσαμε τη βόλτα, βράδυ πια, στη New Bagan. Εκεί σε μία όμορφη περιοχή με μαγαζιά, μπαρ κτλ, βρήκαμε ένα χόστελ με ωραίο περιβάλλοντα χώρο, όπου μπορούσαμε να κάτσουμε ανάμεσα στα...νιάτα και να πιούμε τις μπύρες μας. Μαζί με μια τριάδα μπέργκερ...ε άντε φέρε άλλη μία, και άλλη μία γύρα μπύρες, και ώπ τι ειν' αυτό? Χειροποίητο ντόπιο πούρο? Εννοείται φέρε μας! Στο γυρισμό οδηγώντας στην ησυχία της νύχτας ( είπαμε, ηλεκτρικά τα μηχανάκια) περνάς ανάμεσα από το δάσος και τις φωτισμένες παγόδες και λες ότι δεν μπορεί, βλέπεις όνειρο!
Ημέρα 5η. Μήπως όντως βλέπαμε όνειρο? Αν ναι, τότε βλέπαμε το ίδιο όταν μετά από λίγο βραδινό ύπνο , ήμασταν ξανά στο δρόμο 5 η ώρα το πρωί ,με σκοτάδι ακόμα γύρω μας! Που πηγαίναμε έτσι μισοκοιμισμένοι? Σε ένα σημείο που μας είχαν πει στη ρεσεψιόν ώστε να δούμε την ξακουστή ανατολή αυτή τη φορά. Και άντε να βρεις το σημείο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αν και το είχαμε σημειώσει στο χάρτη του κινητού (maps-me). Ευτυχώς κάποιοι ντόπιοι είχαν ανάψει μια φωτιά και πήγαμε προς τα εκεί συνειδητοποιώντας ότι το σημείο ήταν ένας λόφος, στην κατά τα άλλα απόλυτα επίπεδη περιοχή. Ανεβήκαμε, στηθήκαμε και περιμέναμε μες στο κρύο που είχε εκείνη την ώρα την ανατολή, μαζί με άλλους που είχαν καταφτάσει . Δεν θα πω πολλά για το πως νοιώθαμε ανάμεσα σε όλο αυτό το μαγικό σκηνικό που ήμασταν, γιατί δεν έχω λόγια... Ο ήλιος φώτιζε σιγά σιγά τον παράδεισ...εεε το τοπίο, όλοι παρακολουθούσαμε σχεδόν σιωπηλοί, και δειλά δειλά ανέβαιναν και τα αερόστατα που ήταν γι αυτό το σκοπό, με τους τυχερούς μέσα να βλέπουν αφ' υψηλού. Εμείς δεν νοιώθαμε και πολύ άτυχοι βέβαια με όλα αυτά που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μας!
(Το κόστος του αερόστατου είναι περίπου 300 € το άτομο , με πολλές εταιρείες που βρίσκεις εύκολα).Από εκεί που ήμασταν βλέπαμε ακόμα πιο καλά το μέγεθος και το μεγαλείο της ιερής πεδιάδας του Μπαγκάν , που δικαίως χαρακτηρίζεται ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς και θρησκευτικούς χώρους της Ασίας. Κάποτε υπήρχαν 10.000 ναοί, παγόδες και μοναστήρια σε μία έκταση 13 επί 8 χλμ, με περίπου 2200 να σώζονται σήμερα. Αφού ο ήλιος ανέβηκε για τα καλά και τα αερόστατα κατέβηκαν, πήραμε τα σαν playmobil μηχανάκια μας και πήγαμε στην Zwezighon Pagoda ,μία χρυσοντυμένη παγόδα με πολύ ενδιαφέρον στην οποία αράξαμε αρκετά.
Σε όλους τους θρησκευτικούς χώρους που πηγαίνουμε, που στη Μιανμάρ έχει πάρα πολλούς σαν μία από τις πιο θρησκευόμενες χώρες στον κόσμο, δεν πάμε προφανώς για να ασκήσουμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Θαυμάζουμε την αρχιτεκτονική και την ομορφιά των κτηρίων, τη διαφορετικότητα στην προσευχή και στις συνήθειες των πιστών, το σεβασμό και το δέος που εκπέμπουν τα πάντα γύρω, απολαμβάνοντας τις στιγμές χαλάρωσης και τη συναναστροφή με τον κόσμο. Συνεχίσαμε λοιπόν τη βόλτα με τα συμπαθητικά δίκυκλα μέχρι το μεσημέρι εδώ κι εκεί, και μετά περπατήσαμε στην Νιονγκ Ού για μια τελευταία ψώνιοφαγητόμπυροκατάσταση μιας και το απόγευμα αναχωρούσαμε με βραδινό λεωφορείο της εταιρίας "Δενθελωναθυμαμαικαντοονομα" για τη λίμνη Inle .Το λεωφορείο φάνηκε ότι σίγουρα στα νιάτα του ήταν σούπερ, αλλά πλέον μας προσέφερε την πιο άσχημη εμπειρία σε διαδρομή που έχουμε κάνει. Οκτώμιση ώρες από τις οποίες οι 4 σε ανηφορικό δρόμο με στροφές, που ήταν υπό κατασκευή. Σε κάποιες ανηφόρες έμεινε για λίγο, με μας να κοιτάμε το απόλυτο σκοτάδι γύρω και τους γκρεμούς που αχνοφαίνονταν από τα φώτα του...κλαιωφορείου, και να παρακαλάμε να φτάσουμε.
Ημέρα 6η. Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από ότι περιμέναμε, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, στην Nyaungshwe, στη πόλη δηλαδή στις όχθες της λίμνης Ίνλε. Το κρύο τσουχτερό και η ατμόσφαιρα σαν από θρίλερ με την απόλυτη ησυχία και το σκοτάδι γύρω. Ανεβήκαμε σε ένα φορτηγάκι παύλα τρακτέρ , κάτι σαν ταξί δηλαδή, και του είπαμε που να μας πάει. Στην παρέα ήρθε και ένας συμπαθητικός Κινέζος γεράκος, που ταξίδευε μάλλον μόνος του, του οποίου τα δόντια κροτάλιζαν απ το κρύο! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Aquarius Inn, πηδήξαμε απ' την καρότσα, αλλά τέτοια ώρα ποιος να μας ανοίξει. Βοήθησε ο συμπαθής οδηγός με το δάχτυλο κολλημένο στο κουδούνι, ο οποίος δεν έφευγε αν δεν σιγουρευόταν ότι κάποιος θα ξυπνούσε ώστε να μπούμε μέσα. Μόλις κάποιος ανταποκρίθηκε , έφυγε με τον κροταλίζον γέροντα ώστε να βρει κι αυτός το ξενοδοχείο του και να χωθεί - φαντάζομαι- στις κουβέρτες! Ο αγουροξυπνημένος υπάλληλος δεν μπορούσε με τίποτα να επικοινωνήσει με τον κόσμο μας, και χρειάστηκε επίπονη προσπάθεια να του δείξουμε που βρίσκεται, τι κάνει εκεί, και ποιοί (ή και τί) ήμασταν εμείς. Μόλις συνήλθε μας είπε "δεν είναι πολύ νωρίς;" Έεεεελα ,αλήθεια; Έψαξε στο βιβλίο με τις κρατήσεις και μας είπε ότι το ένα δωμάτιο από τα δύο που είχαμε κλείσει ήταν κάπως έτοιμο. Μας πήγε και έφυγε αστραπιαία να ξανακοιμηθεί. Είχε πάει σίγουρα 4 οπότε κοιμηθήκαμε όπως ήμασταν με τα ρούχα. Κοιμηθήκαμε κάνα 4ωρο, και μόλις ξυπνήσαμε είδαμε ότι το δωμάτιο ήταν αρκετά μεγάλο, και δε χρειαζόταν το δεύτερο, αλλά είχε ήδη χρεωθεί οπότε το κρατήσαμε για την έξτρα τουαλέτα! (45 € η βραδιά και οι τρεις μας). Πολύ όμορφο οικογενειακό ξενοδοχείο σε παραδοσιακό στυλ, με πολύ πράσινο τριγύρω, όμορφους χώρους και ευγενέστατους υπαλλήλους. Ακόμα και ο βραδινός που μας υποδέχτηκε, δε μας κρατούσε μούτρα. Τα ξημερώματα έκανε πολύ κρύο, αλλά σιγά σιγά με τη βοήθεια του ήλιου είχε πλέον ζεστάνει αρκετά. Ήμασταν λίγο απροετοίμαστοι για το κρύο στην περιοχή μόλις πέφτει ο ήλιος και δεν είχαμε τα κατάλληλα ρούχα! Βγήκαμε λοιπόν για μια πρώτη βόλτα ,και έξω από το ξενοδοχείο μας περίμενε ένας ντόπιος ο οποίος μας είχε εντοπίσει κατά την άφιξη. "Νέο αίμα " θα σκέφτηκε! Κλείσαμε μαζί του για την επόμενη μέρα βαρκάδα στη λίμνη, με βαρκάρη και ξεναγό σε τιμή εντυπωσιακά χαμηλή, μόλις 10€! Μας άνοιξε τα μάτια λέγοντας μας ότι μπορούμε να νοικιάσουμε μηχανάκια, κάτι που η ρεσεψιονίστ - ιδιοκτήτρια δεν γνώριζε. Πήγαμε αμέσως να βρούμε το μαγαζί που μας είχε υποδείξει ο καινούριος μας φίλος και μόλις φτάσαμε είδαμε τον ιδιοκτήτη σε μία κατάσταση ευφορίας να μας κανονίζει τα τυπικά ώστε να νοικιάσουμε τα μηχανάκια. Βενζινοκίνητα αυτή τη φορά και δε χρειαστήκαμε καν δίπλωμα ή έστω διαβατήριο. Η κατάσταση ευφορίας που βρισκόταν ο τύπος , οφειλόταν εν μέρει σε αυτό που εκνευριστικά μασούσε σαν κατσίκα, και είχε κάνει το στόμα του κατακόκκινο. Όταν μιλούσε ,οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του σαν μπίλιες που προσπαθούν να βγουν από το φλίπερ αλλά όλο και κάπου κουτουλάνε...Αυτό λοιπόν είναι η καρύδα του βετέλ! Παίρνεις έναν καρπό από το φοίνικα Areca, το τυλίγεις σε ένα φύλλο από το φυτό πέπερι βετέλ , που πριν το έχεις αλείψει με ασβέστη, κι έχεις ένα περίεργο ντολμαδάκι! Όταν το μασάνε, και το κάνουν πάρα πολλοί στη χώρα, το στόμα τους γίνεται κόκκινο και συνέχεια φτύνουν. Έτσι λοιπόν εξηγούνται οι κόκκινες κηλίδες παντού στα πεζοδρόμια και στους δρόμους...Προκαλεί επίσης ευφορία και εγρήγορση σε αυτόν που το μασάει ,αν και ο δικός μας είχε μείνει μόνο στην ευφορία! Πήραμε λοιπόν τα μηχανάκια μας, Χόντα παρακαλώ, και ξεκινήσαμε να δούμε λίγο την πόλη.
Πολύ ωραίες εικόνες στη γραφική Νιονγκσούε με αρκετό κόσμο που την επισκέπτεται να πηγαινοέρχεται από καφέ σε εστιατόρια, σε μαγαζιά και ξενοδοχεία, σε κάποιο γραφείο για εκδρομή, αλλά και πολλούς ντόπιους να δουλεύουν, να ψωνίζουν και να ετοιμάζονται για την μέρα που ξεκινάει. Δεν μείναμε στην πόλη, αλλά πήραμε έναν από τους δύο κύριους δρόμους που υπάρχουν αριστερά και δεξιά της λίμνης, οι οποίοι όμως δεν ενώνονται και έτσι δεν κάναμε τον κύκλο, αλλά επιστρέψαμε από τον ίδιο. Προχωρούσαμε κατά μήκος του δρόμου και έχοντας τη λίμνη στο πλάι μας, περνούσαμε δίπλα από τα σπίτια των ντόπιων, πολλά από τα οποία ήταν στις όχθες της λίμνης χτισμένα πάνω σε πασσάλους.
Αρχίσαμε να περνάμε ανάμεσα από χωριά στα οποία κάναμε και στάσεις, βλέποντας τον τρόπο ζωής τους. Σε ένα χωριό είχαν παντού απλωμένο στις αυλές τους ώστε να αποξηρανθεί κάποιο είδος τρόφιμου, που δεν καταλάβαμε τι ήταν ,ενώ σε κάποιο άλλο είχαν με το ίδιο τρόπο απλωμένους στον ήλιο, ηλιόσπορους.
Είδαμε κάτι γυναίκες να ασχολούνται και μόλις μας είδαν μας έδωσαν μια χούφτα να δοκιμάσουμε. Συνεχίσαμε ανάμεσα από καλλιέργειες κάνοντας λίγη παρέα σε έναν ντόπιο ο οποίος έπλενε ή δρόσιζε τις αγελάδες του σε ένα σαν ποταμάκι αρδευτικό κανάλι, και πιο κάτω είδαμε τους αγρότες που καλλιεργούσαν το ρύζι
.
Μετά περνώντας μέσα από ένα δάσος από μπαμπού, βοηθήσαμε για λίγο κάποιους ντόπιους που έκοβαν και φόρτωναν μπαμπού στο τρακτέρ, και που όλοι είχαν και μία ματσέτα στο χέρι τους! Μας χαιρετούσαν και γελούσαν που χωθήκαμε ανάμεσα τους πιάνοντας το τεράστιο μπαμπού που περίμενε για φόρτωμα.
Στη συνέχεια της βόλτας μας, σταματήσαμε σε ένα ναό μέσα στα δέντρα και δίπλα στη λίμνη για ξεκούραση. Εκεί είδαμε μια γυναίκα να πλησιάζει με την πιρόγα της σιγά σιγά ,και να έχει φορτωμένα δεμένα σε δέματα, κάποια μεγάλα χόρτα σαν μικρά καλάμια.
Πετάχτηκα προς τα εκεί και της έκανα νόημα να μου τα δίνει εμένα ώστε να τα κατεβάσει πιο εύκολα στον μικρό ξύλινο μόλο. Είχαμε όρεξη για δουλειά εκείνη τη μέρα! Επόμενη στάση μία μικρή παγόδα που βλέπαμε από κάτω, ψηλά στο βουνό, που είχε θέα την απέραντη έκταση με ρυζοκαλλιέργειες που πριν περνούσαμε ανάμεσα.
Κόντευε να βραδιάσει οπότε ξεκινήσαμε για το γυρισμό, μη μας προλάβει το σκοτάδι και το κρύο πάνω στα μηχανάκια μιας και είχαμε πάνω από 45 χλμ για την επιστροφή. Παραδώσαμε στον κοκκινοδόντη τα Χόντα μας και περπατήσαμε λίγο στην πόλη, βράδυ πλέον και με αρκετή ψύχρα. Έχει μεγάλη απόκλιση από μέρα σε νύχτα η θερμοκρασία στη λίμνη Ίνλε.Τη μέρα θα φτάσει τους 26-27 βαθμούς και το βράδυ αργά θα πέσει στους 2-3 ! Εντοπίσαμε ένα ρουφ γκάρντεν σε ένα ψηλό ξενοδοχείο και εκεί ήπιαμε τα μοχίτο μας παρέα με ωραία θέα και ωραία μουσική πριν πάμε για ύπνο στο ξενοδοχείο μας.
Ημέρα 7η. Πρωί πρωί πήγαμε στο σημείο όπου θα ξεκινούσαμε την ξενάγηση στη λίμνη Ίνλε με τις χαρακτηριστικές μακρόστενες και θορυβώδεις βάρκες.
Ο βαρκάρης και ο ξεναγός πίσω μας, κι εμείς μπροστά τους, ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση της λίμνης. Έκανε αρκετό κρύο πάνω στη βάρκα και σε συνδυασμό με τα χαστούκια που τρώγαμε από το νερό που πεταγόταν πάνω μας, νοιώθαμε την περιπέτεια. Κάποιοι σε άλλες βάρκες είχαν μια ομπρέλα μπροστά τους σαν κυματοθραύστη, που δεν άφηνε το ορμητικό νερό να σκάσει πάνω τους. Πως φαίνονται οι ντόπιοι... Βγαίνοντας στα ανοιχτά, περάσαμε ανάμεσα από τους ξακουστούς ψαράδες, που με τις χορευτικές τους κινήσεις έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί. Έχουν για δίχτυ μία κατασκευή σε σχήμα κώνου, που το χειρίζονται επιδέξια με χορευτικές κινήσεις, όρθιοι πάνω στη βάρκα σαν πελαργοί με το ένα πόδι, κάνοντας κουπί με το άλλο!
Όμορφο θέαμα που ευτυχώς απολαύσαμε με σβηστή τη μηχανή της βάρκας στο γαλήνιο αυτό τοπίο. Επίσης όμορφο θέαμα και από τους ψαράδες που ψαρεύουν με τον δεύτερο από τους δύο τρόπους. Ισορροπημένοι άψογα πάνω στην άκρη της βάρκας, χρησιμοποιούν ένα μικρό απλό δίχτυ, προσπαθώντας να πιάσουν ψάρια στα θολά νερά της λίμνης.
Στη συνέχεια περάσαμε από τους πλωτούς κήπους, οι οποίοι είναι καλλιέργειες που επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού, τομάτας κυρίως, αλλά και αγγουριών, φασολιών, λουλουδιών και άλλων. Ένα μοναδικό θέαμα για το πώς κατάφεραν να καλλιεργήσουν με αυτόν τον τρόπο λόγω έλλειψης ιδανικού εδάφους.
Αφήσαμε τους κήπους και κάναμε μια στάση στο εργοστάσιο τσιγάρων και πούρων! Είδαμε τη διαδικασία και καπνίσαμε χειροποίητο τσιγάρο με γεύση μπανάνας και μέντας απολαμβάνοντας τη στιγμή. Εγώ και ο Γιώργος βγάζαμε ένα πνιχτό βήχα σε κάθε τζούρα μιας και δεν καπνίζουμε ,και ο Άκης πιο πέρα γελούσε. Αγοράσαμε μπόλικα τσιγάρα και πούρα και ανεβήκαμε στη βάρκα χαρούμενοι ,έχοντας για λίγη ώρα γατζωμένες πάνω στη δικιά μας, άλλες βάρκες-πλωτά καταστήματα, με τις συμπαθητικές κυρίες να σου πουλάνε εν πλω διάφορα πράγματα, κυρίως σουβενίρ. Σειρά είχε ένα εργαστήρι ασημιού, όπου είδαμε την επεξεργασία του και την κατασκευή κοσμημάτων , ένα εργαστήριο χειροποίητων ομπρελών, και τέλος ένα εργοστάσιο χειροποίητων υφασμάτων , που ήταν και το πιο ενδιαφέρον.
Μια λεπτή ίνα βρίσκεται στο κέντρο του κοτσανιού ενός φυτού, από την οποία φτιάχνουν την κλωστή για τα περίφημα υφαντά τους. Είδαμε σε ένα χώρο όλη την διαδικασία, από το φυτό μέχρι την δημιουργία των υφαντών στους δεκάδες αργαλειούς που δούλευαν ασταμάτητα.
Κάπου εκεί συναντήσαμε τις μακρύλαιμες γυναίκες της φυλής Kayan οι οποίες ζουν κυρίως βόρεια, στα σύνορα με Ταϊλάνδη, με τα χαρακτηριστικά πολύ βαριά περιλαίμια τους που συγκρατούσαν τον αφύσικα μακρύ λαιμό τους.
Μετά από λίγη ακόμα διαδρομή και χάσιμο στις υδάτινες οδούς, σταματήσαμε για φαί σε μία πασσαλοστήριχτη ταβερνούλα και μετά σε ένα επίσης πασσαλοστηριγμένο ξύλινο μοναστήρι.
Η ώρα της επιστροφής έφτασε και λόγω της πιο μεγάλης ταχύτητας της βάρκας που είχε αναπτύξει ο καπετάνιος, οι σφαλιάρες από το νερό ήταν πιο εντυπωσιακές! Φτάσαμε, αποβιβαστήκαμε σε στέρεο έδαφος, και μετά από μια βόλτα κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι στη γειτονιά μας για φαί και ποτάκι. Έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου, μα καλά δεν το είχαμε δει? Καληνύχτα!
Ημέρα 8η.
Το πρωί πήραμε ξανά μηχανάκια και πήγαμε από τον άλλο δρόμο και από την άλλη μεριά της λίμνης. Λίγο διαφορετικό αλλά το ίδιο όμορφο σκηνικό, με χωριά , ναούς, δάση και πολλά άλλα. Σταματήσαμε σε ένα χωριό στην όχθη της λίμνης από το οποίο ξεκινούσε μια πανέμορφη ξύλινη γέφυρα, την οποία περπατήσαμε παρέα με πολλούς χωριανούς που απολάμβαναν τη βόλτα τους.
Είχε πλάκα γιατί η γέφυρα αναστέναζε στο πέρασμα και των τριών μας, μιας και περνούσαμε κατά πολύ σε βάρος τον μέσο Βιρμανό! Αριστερά μας ξανά πλωτοί κήποι, δεξιά μας σπιτάκια σε πασσάλους, βάρκες να πηγαινοέρχονται, πραγματικά πανέμορφο τοπίο.
Ένας ντόπιος μας εντυπωσίασε με τον τρόπο που ψάρευε από τη γέφυρα. Είχε ένα χειροποίητο ψαροτούφεκο παύλα βαλίστρα, εντόπιζε τα ψάρια που κολυμπούσαν από κάτω, πολλές φορές αρκετά μέτρα μακρυά, τα σημάδευε με αυτό το περίεργο όπλο και πατούσε την σκανδάλη απελευθερώνοντας ένα βέλος με πετονιά. Μετά μάζευε την πετονιά με το καρούλι και ξαναόπλιζε. Του κάναμε παρέα κάμποση ώρα (του φορτωθήκαμε δηλαδή) και όντως έπιανε ψάρια! Εμείς ούτε καν τα βλέπαμε!
Συνεχίσαμε μετά με τα μηχανάκια προς ένα μικρό ναό σε σπήλαιο ,με αρκετές εκατοντάδες αγάλματα του Βούδα μέσα, και τον οποίο πρόσεχε ένας μοναχός.
Μας ξενάγησε με το φακό του στο σε πολλά σημεία σκοτεινό σπήλαιο, και κάναμε λίγη παρέα μαζί του κερνώντας και ένα στριφτό τσιγάρο! Ο Άκης έχει κεράσει στριφτό τσιγάρο όλη την Ασία τρία χρόνια τώρα! Στο γυρισμό ένα από τα τρία μηχανάκια τα έφτυσε! Αρνιόταν πεισματικά να πάρει μπρος. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, μας έδωσαν εργαλεία μήπως καταφέρουμε κάτι αλλά τζίφος! Το αφήσαμε εκεί και ευτυχώς ήμασταν κοντά στην πόλη οπότε πήγαμε στο μαγαζί όπου ο φίλος μας , μας έδωσε άλλο ώστε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Του δείξαμε στο χάρτη το σημείο που ήταν παρατημένο το άλλο και μας είπε "no problem" ! Πολύ εξυπηρετικός είναι η αλήθεια. Το καινούριο μηχανάκι του Γιώργου είχε πολύ πλάκα με μας να γελάμε και να λέμε ότι είναι της Μπάρμπι ! Μετά από κάμποσες βόλτες πήγαμε σε ένα καφέ ψηλά στο βουνό με πολύ ωραία θέα να πιούμε έναν καφέ και να χαλαρώσουμε, κάνοντας ανασκόπηση των όσων είχαμε δει στη φανταστική λίμνη Ίνλε! Το απόγευμα θα παίρναμε το βραδινό λεωφορείο της JJ Express για το Mandalay.
Ημέρα 9η. Άφιξη στο Μάνταλέι πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν 4 τα ξημερώματα και ευτυχώς με μια μικρή χρέωση μας έδωσαν το δωμάτιο. Μετά από έναν 3ωρο ύπνο, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο σε μία πόλη που φαινόταν αρκετά ενδιαφέρουσα! Ένας συμπαθέστατος οδηγός τουκ τουκ μας χώρεσε και τους τρεις στο όχημα του και ξεκινήσαμε. Για που όμως? Δεν μιλούσε λέξη αγγλικά και άντε να συνεννοηθείς. Με νοήματα και ένα φυλλάδιο που είχε μαζί του συμφωνήσαμε να μας έχει όλη μέρα πηγαίνοντας μας σε διάφορα αξιοθέατα της πόλης. Ξεκινήσαμε από το Mandalay Palace το οποίο ήταν ότι λέει το όνομα του. Από τη στιγμή που περάσαμε τα τείχη μέχρι να φτάσουμε στα πρώτα κτίσματα, περπατούσαμε αρκετή ώρα στον τεράστιο περιβάλλοντα χώρο. Σε μία τεράστια έκταση, μέσα σε ένα τείχος που περιβάλλεται από τάφρο, βρίσκεται το παλάτι περιτριγυρισμένο από πολλά άλλα κτήρια σε χαρακτηριστική Βιρμανέζικη αρχιτεκτονική.
Το ξύλο ήταν το κύριο υλικό αυτών των θαυμαστών δημιουργημάτων, όπως επίσης από ξύλο σκαλισμένο στο χέρι ήταν και ο ναός Shwenandaw Kyaung Temple που πήγαμε αμέσως μετά.
Κάποιοι ντόπιοι τεχνίτες με την παλιά τεχνική και τη χρήση παλαιών εργαλείων, μας έδειχναν ζωντανά πως φτιάχνονταν τα εκπληκτικής λεπτομέρειας μέρη του ναού, όπως κολώνες και αγάλματα, που ίσως κάποια ήταν για την αναστήλωση του.
Ο ναός Kuthodaw Paya είχε σειρά. Μία ολόχρυση μεγάλη παγόδα βρίσκεται στο κέντρο και γύρω της 730 μικρές στούπες (ή στουπάκια για εμάς) οι οποίες στην ουσία αποτελούν το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου, με την καθεμία να περιέχει μία πέτρινη πλάκα με σκαλισμένα γράμματα, δηλαδή τις σελίδες του βιβλίου, 1460 τον αριθμό. Ο ναός βρίσκεται στη βάση του Mandalay Hill , ενός λόφου που ανηφορήσαμε αμέσως μετά.
H πόλη πήρε το όνομα της από αυτόν τον γεμάτο με ναούς και μοναστήρια λόφο, τον οποίο ανεβαίνεις από 4 σήμεία με σκαλοπάτια, που ξεκινάνε από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Εμείς ξεκινήσαμε δυναμικά τα μπόλικα σκαλοπάτια, περίπου 1000, με αρκετές ενδιαφέρον στάσεις, όπως για να δούμε κάποιο μεγάλο άγαλμα του βούδα,
να δούμε τη θέα , να αγοράσουμε κάποιο σουβενίρ ή νερό από τους μικροπωλητές, με λίγα λόγια όλο στάσεις για να αντέξουμε το ανέβασμα! Μετά καταλάβαμε ότι υπάρχει και δρόμος που αποφεύγεις πάνω από το μισό ανέβασμα. Στην κορυφή υπάρχει ο πολύ όμορφος ναός Sutaungpyei Pagoda γεμάτος με ψηφιδωτά και απίστευτη θέα της πόλης.
Συνέχεια στην αγορά πολύτιμων λίθων Jade Market για μια γρήγορη βόλτα μην τυχόν και δεν αντέξουμε στον πειρασμό και πάρουμε κάνα πετράδι με τα υπόλοιπα λεφτά μας, για τις καλές μας! Το βραδάκι αράξαμε στο πολύ ωραίο rooftop bar του ξενοδοχείου μας, στον 10ο όροφο, με την 360 μοιρών θέα όλης της πόλης να μας συντροφεύει μαζί με ποτό, μπύρα, φαί, τσιγάρο και κουβέντα. Μετά για ύπνο.
Ημέρα 10η. Σήμερα η μέρα θα ήταν βόλτες έξω από την πόλη σε διάφορα μέρη. Βρήκαμε ένα τουκ τουκ , που ήταν όμως λάθος επιλογή διότι έπρεπε να πάρουμε αμάξι με οδηγό μιας και οι αποστάσεις ήταν μεγάλες. Ξεκινήσαμε από την μικρή πόλη Mingun όπου κάναμε μια πανέμορφη περιπλάνηση μεταξύ διαφόρων μνημείων που είναι τριγύρω. Η Hsinbyume Pagoda ,μια κατάλευκη παγόδα 10 χλμ έξω από την πόλη, είναι μια τεράστια κυκλική κατασκευή με πολλά επίπεδα που ενώνονται με σκάλες, σαν μία γιγαντιαία γαμήλια τουρτα!
Κινείσαι περιμετρικά, μπαίνεις από μια πόρτα , κουτουλάς έναν Βούδα, βγαίνεις από άλλη πόρτα, συνεχίζεις κυκλικά, ανεβαίνεις στο επόμενο επίπεδο και ούτω καθεξής μέχρι το τελευταίο επίπεδο του ναού, που βρίσκεται και η παγόδα στο κέντρο μιας μεγάλης πλατείας. Μετά είδαμε την χαρακτηριστική Mingun Pahtodawgyi, μια τεράστια ημιτελής στούπα , η οποία στέκει με δυσκολία με τις πολλές από σεισμούς ρωγμές γύρω της, να την πνίγουν σαν φίδια! Πραγματικά περίεργο θέαμα, με μια μεγάλη σαν πέτρινο βουνό κατασκευή, να στέκεται μπροστά σου και να μοιάζει ότι θα καταρρεύσει.
Περπατώντας περάσαμε από την Mingun Bell ,τη δεύτερη μεγαλύτερη καμπάνα του κόσμου, όπου από κάτω της χωρούσαν καμιά δεκαριά άτομα, όπως ήταν κρεμασμένη ένα μέτρο από το έδαφος.
Επιβιβαστήκαμε στριμωγμένοι στο συμπαθές τρίτροχο και ξεκινήσαμε για την Sangaing, μία λοφώδης περιοχή με δεκάδες ναούς και παγόδες να ξεπετάγονται μέσα από το καταπράσινο τοπίο. Μόλις φτάσαμε δεν επιτρεπόταν στο τουκ τουκ να μπει στη περιοχή, που έτσι κι αλλιώς δε θα άντεχε το κακόμοιρο, και έτσι έναντι μικρού αντιτίμου ανεβήκαμε ο καθένας μας σε ένα παπί με έναν ντόπιο οδηγό, ώστε να πάμε σε διάφορα σημεία ενδιαφέροντος. Ναοί, παγόδες και ξανά ναοί σε ένα δασώδες φανταστικό τοπίο όπου στις διάφορες κορφές είχε εκπληκτική θέα. Ο Άκης κλασικά, σε μία στάση ξεκούρασης, κέρασε και τους τρεις οδηγούς από ένα στριφτό τσιγάρο με τα γέλια να πέφτουν βροχή. Τους αποχαιρετήσαμε και περνώντας μέσω μιας γέφυρας πάνω από τον ποταμό Irrawaddy και στην συνέχεια με ένα καΐκι από έναν παραπόταμο του, φτάσαμε στην Inwa ή Ava. Μία παραδεισένια περιοχή που ήταν πρωτεύουσα αρχαίων βασιλείων και που τώρα απέμεναν κάποια μοναστήρια, ναοί και ερείπια παλατιών μέσα στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας.
Κινηθήκαμε με άμαξα, καθώς δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην περιοχή, βλέποντας μεταξύ άλλων το ξύλινο μοναστήρι Βagaya , το μοναστήρι Maha Aungmye Bonzan, ( είπαμε, θα φύγουμε μοναχοί από τη χώρα) και έναν πύργο, ότι απέμεινε από το Ava Palace.
Με την άμαξα περνούσαμε μέσα από χωριουδάκια , από καλλιέργειες ,από ζούγκλα και γενικά από όπου μας πήγαινε ο αμαξάς για να μας εντυπωσιάσει. Και τα κατάφερνε!
Γυρίσαμε στο καΐκι όπου νοιώσαμε παρέα με τον χαρακτηριστικό βαρκάρη ότι ήμασταν σε πολεμική ταινία στη ζούγκλα.
Περνώντας απέναντι , χωθήκαμε μέσα στο τουκ τουκ και ξεκινήσαμε για την U-bein Bridge, τη μεγαλύτερη ξύλινη πεζογέφυρα στον κόσμο, σημείο συνάντησης χιλιάδων τουριστών και ντόπιων. Ξακουστή για το ηλιοβασίλεμα που βλέπεις από εκεί, και ενώνοντας τις όχθες της λίμνης Taungthaman την περπατήσαμε κάμποσο απολαμβάνοντας τη θέα. Κάπου εκεί , εγώ και ο Άκης κάτσαμε σε ένα παγκάκι με τον Γιώργο να συνεχίζει ώστε να βρει ένα καλό σημείο για να τραβήξει βίντεο το ηλιοβασίλεμα.
Με πάρα πολλούς κινέζους να πηγαινοέρχονται, νοιώσαμε λίγο άβολα λόγω του καινούριου (τότε) κορωνοϊού, και κατεβήκαμε από τη γέφυρα πηγαίνοντας σε πιο ήσυχο σημείο ,περιμένοντας τον καμεραμάν. (Εκεί φορέσαμε για πρώτη φορά μάσκα λόγω του ιού). Επιτέλους ήρθε, και έτσι ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο μας και στο αγαπημένο μπαρ στην ταράτσα του, τελειώνοντας έτσι μια μεγάλη μέρα με μπύρες και μπόλικο φαγητό!
Ημέρα 11η. Το πρωί ξεκινήσαμε για τον σταθμό λεωφορείων ώστε να πάρουμε το λεωφορείο της JJ Express, για την πολύωρη διαδρομή στον κεντρικό δρόμο που ενώνει το Μανταλέι με τον τελικό μας προορισμό, την Γιανγκόν . Οι ώρες κύλησαν σαν νερό στο υπεραναπαυτικό κάθισμα, χαζεύοντας από το τζάμι τις ομορφιές της χώρας. Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο (Diamond Crown,60€/τρίκλινο) και περιοριστήκαμε σε μία αναγνωριστική βόλτα τριγύρω.
Ημέρα 12η. Μετά το πρωινό μας ξεκινήσαμε το περπάτημα μέχρι την Downtown Yangon και την Chinatown. Χαθήκαμε στα δεκάδες δρομάκια της περιοχής με αμέτρητα μαγαζάκια, μικροπωλητές με τα ζαρζαβατικά τους, ψήστες πολλών τοπικών λιχουδιών , δεκάδες χρυσοχοΐα με τις όμορφες πωλήτριες να μας χαμογελούν και κάπου εκεί βρήκαμε την Bokyoke Aung San Market, μια τεράστια κλειστή αγορά στην οποία περάσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας και ψωνίζοντας.
Μπορεί κανείς να βρει καταστήματα με πολύτιμους λίθους και χρυσό, με χειροποίητα κεντήματα, υφάσματα, αντίκες, σουβενίρ, με έργα τέχνης, ρούχων και πολλά άλλα. Μπορείς και να τσιμπήσεις κάτι στα ταβερνάκια, με τον άνθρωπο-καμάκι που φωνάζει, να θέλει να σε αρπάξει καθώς περνάς από μπροστά του. Συνεχίσαμε την περιήγηση στην πόλη ψάχνοντας τον σταθμό των τραίνων ώστε να πάρουμε το Circular Train, μια γραμμή που κάνει τον κύκλο της πόλης παίρνοντας μια πολύ καλή γεύση των απλών ανθρώπων στην καθημερινότητα τους.
Με ταχύτητα σαλιγκαριού το τραίνο ξεκινάει το υπομονετικό ταξίδι στα περίχωρα της πόλης με εκατοντάδες κόσμου να ανεβοκατεβαίνει στις πολλές στάσεις. Μικροπωλητές πριν μπούμε στο τραίνο εκμεταλλεύονταν τη ζέστη και πωλούσαν νερό σε τιμές ευκαιρίας (γι ' αυτούς) ενώ μόλις μπήκαμε στο βαγόνι, άλλοι συνάδελφοι τους πωλούσαν φρούτα, σνακ ,βραστά αυγά και άλλα πολλά, φωνάζοντας με όλη τους τη δύναμη κρατώντας επιδέξια έναν μεγάλο δίσκο ή ένα καλάθι με τα προϊόντα τους.
Το τραίνο περνούσε δίπλα από φτωχογειτονιές και πιο λαϊκές περιοχές της πόλης με πιτσιρίκια να πηδούν πάνω, να παίζουν και να ξαναπηδούν κάτω, ενώ έξω δίπλα στις ράγες ήταν καθιστοί κάποιοι εργάτες κάνοντας το διάλλειμα τους ή και απλός κόσμος χαζεύοντας το τραίνο.
Ένας μικρόκοσμος μέσα σε ένα βαγόνι και έξω απ' αυτό, ο οποίος κινείται αργά και παράλληλα με τους γρήγορους ρυθμούς της μεγαλούπολης. Δεν το χαρήκαμε όσο θα έπρεπε, γιατί μόλις το βαγόνι παραγέμισε, κατεβήκαμε σε μία στάση κάπου στη μέση της διαδρομής ώστε να συνεχίσουμε με τα πόδια.
(Έπρεπε να σκεφτούμε τον κορωνοϊό που για μας είχε μπει λίγο νωρίτερα στις ζωές μας με αυτό το ταξίδι και που βέβαια σε ένα μήνα περίπου θα χτυπούσε αλύπητα την Ευρώπη.) Μ 'αυτά και μ 'αυτά πήγε απογευματάκι οπότε μια βόλτα στο People's Square and Park ήταν ιδανική για την επαφή μας με τον κόσμο. Βρίσκεται πολύ κοντά στην Σβέταγκον Παγόδα όπου η μία της πύλη κοιτάει απευθείας το πάρκο.
Πολύ πράσινο , λιμνούλες, λούνα παρκ, συναυλιακός χώρος (κάτι ετοίμαζαν για τις μέρες εκείνες), μικροπωλητές λιχουδιών, ζευγαράκια και πολλά άλλα.
Φεύγοντας σταματήσαμε σε ένα μεγάλο εμπορικό που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας και χαζέψαμε τα καταστήματα πίνοντας και τρώγοντας σε κάποιο καφέ-εστιατόριο με θέα την πόλη μέχρι να έρθει η ώρα για νανάκια!
Ημέρα 13η. Η μέρα αυτή θα είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη εκτός του τραίνου και του πάρκου, περνώντας πολύ χρόνο στην Bokyoke Market, στην περιοχή τριγύρω, και στα εμπορικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Περπατήσαμε λίγο παραπάνω την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας και βρήκαμε όμορφες γειτονιές με τα παιδιά να παίζουν όπως σε ένα χωριουδάκι, κάνοντας μάλιστα μία μικρή παράσταση με έναν αυτοσχέδιο δράκο, όπως σε κάποιες κινέζικες γιορτές. Πήγαμε νωρίς στο δωμάτιο για να ετοιμαστούμε μιας και η αναχώρηση για το αεροδρόμιο είναι τα ξημερώματα...
Η χώρα είναι πάρα πολύ ασφαλής, αν κινηθείς βέβαια στις περιοχές που επιτρέπεται μιας και στα σύνορα υπάρχουν εντάσεις. Ο λαός είναι απίστευτα φιλικός και αυτό που πρόσεξα είναι ότι περιμένει από σένα την πρώτη κουβέντα ώστε να σου μιλήσει ή να σε χαιρετήσει όλο χαμόγελο. Είναι πολύ θρησκευόμενοι με την συντριπτική πλειοψηφία να είναι Βουδιστές. Οι μετακινήσεις με λεωφορείο είναι πολύωρες αλλά ενδιαφέρουσες με πολύ καλά οχήματα (ανάλογα την εταιρεία), ενώ επιλογή αποτελούν και οι αεροπορικές συνδέσεις μεταξύ των πόλεων. Μέσα στην πόλη κυριαρχούν τα τουκ τουκ αν και υπάρχουν και αυτοκίνητα με οδηγό. Τα ξενοδοχεία είναι αρκετά καλά αλλά δεν αφθονούν στον αριθμό, οπότε οι τιμές είναι λίγο υψηλότερες από άλλες χώρες τις Ασίας. Μπορείς να περπατήσεις παντού χωρίς φόβο, μέσα στις πόλεις, στα χωριά, στις ερημιές. Είναι ευκαιρία να την δει κάποιος τώρα, που δεν έχει εισβάλει ο μαζικός τουρισμός!
Ημέρα 1η. Ήρθε η 21η Ιανουαρίου. Ξύπνημα πολύ νωρίς ώστε να πάμε στο Ηράκλειο, μιας και η πτήση μας για την Αθήνα είναι για τις 8.25. Μετά αναμονή μέχρι τις 13.05 για την πτήση μας για Ντόχα όπου μετά από 4 ώρες πτήση και άλλες 2 ώρες αναμονή ,πετούσαμε για Μιανμάρ!
Ημέρα 2η. Άφιξη στις 5.30 το πρωί στο αεροδρόμιο της Γιανγκόν. Η πόλη που παλαιότερα λεγόταν Ρανγκούν, είναι η οικονομική πρωτεύουσα ενώ διοικητική είναι η Νάι Πι Τάου. Μιας και ήταν πολύ πρωί κάτσαμε για έναν καφέ στο αεροδρόμιο. Είχαμε κλείσει μία νύχτα στη Γιανγκόν για να επισκεφτούμε την παγόδα Σβέταγκον, για την οποία είχαμε ακούσει και δει πολλά. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν σε ωραία περιοχή, κοντά στο στόχο μας ,αλλά τίποτα το σπουδαίο. Ένα παλιό αρχοντικό που με μια ριζική ανακαίνιση (βόμβα δηλαδή), θα γινόταν πραγματικά ωραίο.(Shwe War Guest House, 37€ το τρίκλινο). Με το που φτάσαμε λοιπόν, ένα αστραπιαίο μπανάκι και αμέσως έξω ώστε να δούμε πρωί την παγόδα. Φτάσαμε μετά από ένα 20λεπτο σε μία από τις πύλες που υπήρχαν περιμετρικά του λόφου με δύο πελώρια λιοντάρια να δεσπόζουν στην είσοδο, από την οποία ξεκινούν τα μπόλικα σκαλοπάτια για την ανάβαση ,και στην ουσία από εκείνο το σημείο εισέρχεσαι στον ιερό χώρο. Και εφόσον εισέρχεσαι σε ιερό χώρο, θα το κάνεις χωρίς παπούτσια.
Ημέρα 3η. Πολύ πρωινό ξύπνημα ώστε να πάμε στον σταθμό λεωφορείων Aung Mingalar όπου με λεωφορείο της Mandalar Minn, θα πηγαίναμε στον επόμενο σταθμό μας, το Bagan. Ωραίοι και οι σταθμοί λεωφορείων ή τραίνων που με την ποικιλία σε ανθρώπους ,σε χρώματα κι αρώματα, σε εξιτάρουν. Κάποιοι μπόμπιρες Βουδιστές μοναχοί που εντυπωσιάστηκαν βλέποντας τον Άκη να στρίβει ένα τσιγάρο, χασκογελούσαν και έλεγαν στη γλώσσα τους τα δικά τους.
Ημέρα 4η. Το πρωί ανεβήκαμε πάλι στην ταράτσα ώστε να δούμε σε τι μαγικό μέρος ήμασταν, με το φως του ήλιου πλέον. Μια απέραντη έκταση δάσους και ναών απλωνόταν μπροστά μας οπότε είπαμε "τί κάνουμε ακόμα εδώ;" Ζητήσαμε από τη ρεσεψιόν να μας κανονίσουν e-bikes, ένας πάρα πολύ βολικός τρόπος να εξερευνήσεις το μέρος, και πολύ οικονομικός (5€ /ημέρα). Μόλις ήρθαν οι μηχανάρες μας ξεκινήσαμε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30km/h να δούμε τι θα δούμε. Άντε να πάει με 40 στην κατηφόρα! Στρίψαμε στον πρώτο χωματόδρομο που βρήκαμε , και ξεκινήσαμε στην ουσία την περιπέτεια! Από παγόδα σε παγόδα για ώρες, μπαίναμε σε κάποιες ,χανόμασταν, βρίσκαμε τον δρόμο μας, ξαναχανόμασταν, φτού δεν λέει από δω το GPS ,στενά δρομάκια, ώπ ένας μοναχός μας δείχνει από που να πάμε, ας πάμε λοιπόν από την...άλλη, δεν ξέρει αυτός, αμάν αδιέξοδο, έχει πολύ χώμα πλέον, μπααα το μηχανάκι δεν καταλαβαίνει, ωωω ωραία από δω έχει και φοίνικες ,ωχχ ενοχλούμε το βοσκό με τις αγελάδες του, πάμε πίσω, μια στάση σε αυτές τις παγόδες, εντάξει τις είδαμε πάμε πάλι, πωω ο ήλιος καίει πλέον, μα καλά ακόμα κρατάει η μπαταρία το e-bike;
Ημέρα 5η. Μήπως όντως βλέπαμε όνειρο? Αν ναι, τότε βλέπαμε το ίδιο όταν μετά από λίγο βραδινό ύπνο , ήμασταν ξανά στο δρόμο 5 η ώρα το πρωί ,με σκοτάδι ακόμα γύρω μας! Που πηγαίναμε έτσι μισοκοιμισμένοι? Σε ένα σημείο που μας είχαν πει στη ρεσεψιόν ώστε να δούμε την ξακουστή ανατολή αυτή τη φορά. Και άντε να βρεις το σημείο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αν και το είχαμε σημειώσει στο χάρτη του κινητού (maps-me). Ευτυχώς κάποιοι ντόπιοι είχαν ανάψει μια φωτιά και πήγαμε προς τα εκεί συνειδητοποιώντας ότι το σημείο ήταν ένας λόφος, στην κατά τα άλλα απόλυτα επίπεδη περιοχή. Ανεβήκαμε, στηθήκαμε και περιμέναμε μες στο κρύο που είχε εκείνη την ώρα την ανατολή, μαζί με άλλους που είχαν καταφτάσει . Δεν θα πω πολλά για το πως νοιώθαμε ανάμεσα σε όλο αυτό το μαγικό σκηνικό που ήμασταν, γιατί δεν έχω λόγια... Ο ήλιος φώτιζε σιγά σιγά τον παράδεισ...εεε το τοπίο, όλοι παρακολουθούσαμε σχεδόν σιωπηλοί, και δειλά δειλά ανέβαιναν και τα αερόστατα που ήταν γι αυτό το σκοπό, με τους τυχερούς μέσα να βλέπουν αφ' υψηλού. Εμείς δεν νοιώθαμε και πολύ άτυχοι βέβαια με όλα αυτά που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μας!
Ημέρα 6η. Φτάσαμε αρκετά νωρίτερα από ότι περιμέναμε, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, στην Nyaungshwe, στη πόλη δηλαδή στις όχθες της λίμνης Ίνλε. Το κρύο τσουχτερό και η ατμόσφαιρα σαν από θρίλερ με την απόλυτη ησυχία και το σκοτάδι γύρω. Ανεβήκαμε σε ένα φορτηγάκι παύλα τρακτέρ , κάτι σαν ταξί δηλαδή, και του είπαμε που να μας πάει. Στην παρέα ήρθε και ένας συμπαθητικός Κινέζος γεράκος, που ταξίδευε μάλλον μόνος του, του οποίου τα δόντια κροτάλιζαν απ το κρύο! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Aquarius Inn, πηδήξαμε απ' την καρότσα, αλλά τέτοια ώρα ποιος να μας ανοίξει. Βοήθησε ο συμπαθής οδηγός με το δάχτυλο κολλημένο στο κουδούνι, ο οποίος δεν έφευγε αν δεν σιγουρευόταν ότι κάποιος θα ξυπνούσε ώστε να μπούμε μέσα. Μόλις κάποιος ανταποκρίθηκε , έφυγε με τον κροταλίζον γέροντα ώστε να βρει κι αυτός το ξενοδοχείο του και να χωθεί - φαντάζομαι- στις κουβέρτες! Ο αγουροξυπνημένος υπάλληλος δεν μπορούσε με τίποτα να επικοινωνήσει με τον κόσμο μας, και χρειάστηκε επίπονη προσπάθεια να του δείξουμε που βρίσκεται, τι κάνει εκεί, και ποιοί (ή και τί) ήμασταν εμείς. Μόλις συνήλθε μας είπε "δεν είναι πολύ νωρίς;" Έεεεελα ,αλήθεια; Έψαξε στο βιβλίο με τις κρατήσεις και μας είπε ότι το ένα δωμάτιο από τα δύο που είχαμε κλείσει ήταν κάπως έτοιμο. Μας πήγε και έφυγε αστραπιαία να ξανακοιμηθεί. Είχε πάει σίγουρα 4 οπότε κοιμηθήκαμε όπως ήμασταν με τα ρούχα. Κοιμηθήκαμε κάνα 4ωρο, και μόλις ξυπνήσαμε είδαμε ότι το δωμάτιο ήταν αρκετά μεγάλο, και δε χρειαζόταν το δεύτερο, αλλά είχε ήδη χρεωθεί οπότε το κρατήσαμε για την έξτρα τουαλέτα! (45 € η βραδιά και οι τρεις μας). Πολύ όμορφο οικογενειακό ξενοδοχείο σε παραδοσιακό στυλ, με πολύ πράσινο τριγύρω, όμορφους χώρους και ευγενέστατους υπαλλήλους. Ακόμα και ο βραδινός που μας υποδέχτηκε, δε μας κρατούσε μούτρα. Τα ξημερώματα έκανε πολύ κρύο, αλλά σιγά σιγά με τη βοήθεια του ήλιου είχε πλέον ζεστάνει αρκετά. Ήμασταν λίγο απροετοίμαστοι για το κρύο στην περιοχή μόλις πέφτει ο ήλιος και δεν είχαμε τα κατάλληλα ρούχα! Βγήκαμε λοιπόν για μια πρώτη βόλτα ,και έξω από το ξενοδοχείο μας περίμενε ένας ντόπιος ο οποίος μας είχε εντοπίσει κατά την άφιξη. "Νέο αίμα " θα σκέφτηκε! Κλείσαμε μαζί του για την επόμενη μέρα βαρκάδα στη λίμνη, με βαρκάρη και ξεναγό σε τιμή εντυπωσιακά χαμηλή, μόλις 10€! Μας άνοιξε τα μάτια λέγοντας μας ότι μπορούμε να νοικιάσουμε μηχανάκια, κάτι που η ρεσεψιονίστ - ιδιοκτήτρια δεν γνώριζε. Πήγαμε αμέσως να βρούμε το μαγαζί που μας είχε υποδείξει ο καινούριος μας φίλος και μόλις φτάσαμε είδαμε τον ιδιοκτήτη σε μία κατάσταση ευφορίας να μας κανονίζει τα τυπικά ώστε να νοικιάσουμε τα μηχανάκια. Βενζινοκίνητα αυτή τη φορά και δε χρειαστήκαμε καν δίπλωμα ή έστω διαβατήριο. Η κατάσταση ευφορίας που βρισκόταν ο τύπος , οφειλόταν εν μέρει σε αυτό που εκνευριστικά μασούσε σαν κατσίκα, και είχε κάνει το στόμα του κατακόκκινο. Όταν μιλούσε ,οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του σαν μπίλιες που προσπαθούν να βγουν από το φλίπερ αλλά όλο και κάπου κουτουλάνε...Αυτό λοιπόν είναι η καρύδα του βετέλ! Παίρνεις έναν καρπό από το φοίνικα Areca, το τυλίγεις σε ένα φύλλο από το φυτό πέπερι βετέλ , που πριν το έχεις αλείψει με ασβέστη, κι έχεις ένα περίεργο ντολμαδάκι! Όταν το μασάνε, και το κάνουν πάρα πολλοί στη χώρα, το στόμα τους γίνεται κόκκινο και συνέχεια φτύνουν. Έτσι λοιπόν εξηγούνται οι κόκκινες κηλίδες παντού στα πεζοδρόμια και στους δρόμους...Προκαλεί επίσης ευφορία και εγρήγορση σε αυτόν που το μασάει ,αν και ο δικός μας είχε μείνει μόνο στην ευφορία! Πήραμε λοιπόν τα μηχανάκια μας, Χόντα παρακαλώ, και ξεκινήσαμε να δούμε λίγο την πόλη.
Ημέρα 7η. Πρωί πρωί πήγαμε στο σημείο όπου θα ξεκινούσαμε την ξενάγηση στη λίμνη Ίνλε με τις χαρακτηριστικές μακρόστενες και θορυβώδεις βάρκες.
Ημέρα 8η.
Το πρωί πήραμε ξανά μηχανάκια και πήγαμε από τον άλλο δρόμο και από την άλλη μεριά της λίμνης. Λίγο διαφορετικό αλλά το ίδιο όμορφο σκηνικό, με χωριά , ναούς, δάση και πολλά άλλα. Σταματήσαμε σε ένα χωριό στην όχθη της λίμνης από το οποίο ξεκινούσε μια πανέμορφη ξύλινη γέφυρα, την οποία περπατήσαμε παρέα με πολλούς χωριανούς που απολάμβαναν τη βόλτα τους.
Ημέρα 9η. Άφιξη στο Μάνταλέι πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν 4 τα ξημερώματα και ευτυχώς με μια μικρή χρέωση μας έδωσαν το δωμάτιο. Μετά από έναν 3ωρο ύπνο, δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο σε μία πόλη που φαινόταν αρκετά ενδιαφέρουσα! Ένας συμπαθέστατος οδηγός τουκ τουκ μας χώρεσε και τους τρεις στο όχημα του και ξεκινήσαμε. Για που όμως? Δεν μιλούσε λέξη αγγλικά και άντε να συνεννοηθείς. Με νοήματα και ένα φυλλάδιο που είχε μαζί του συμφωνήσαμε να μας έχει όλη μέρα πηγαίνοντας μας σε διάφορα αξιοθέατα της πόλης. Ξεκινήσαμε από το Mandalay Palace το οποίο ήταν ότι λέει το όνομα του. Από τη στιγμή που περάσαμε τα τείχη μέχρι να φτάσουμε στα πρώτα κτίσματα, περπατούσαμε αρκετή ώρα στον τεράστιο περιβάλλοντα χώρο. Σε μία τεράστια έκταση, μέσα σε ένα τείχος που περιβάλλεται από τάφρο, βρίσκεται το παλάτι περιτριγυρισμένο από πολλά άλλα κτήρια σε χαρακτηριστική Βιρμανέζικη αρχιτεκτονική.
Ημέρα 10η. Σήμερα η μέρα θα ήταν βόλτες έξω από την πόλη σε διάφορα μέρη. Βρήκαμε ένα τουκ τουκ , που ήταν όμως λάθος επιλογή διότι έπρεπε να πάρουμε αμάξι με οδηγό μιας και οι αποστάσεις ήταν μεγάλες. Ξεκινήσαμε από την μικρή πόλη Mingun όπου κάναμε μια πανέμορφη περιπλάνηση μεταξύ διαφόρων μνημείων που είναι τριγύρω. Η Hsinbyume Pagoda ,μια κατάλευκη παγόδα 10 χλμ έξω από την πόλη, είναι μια τεράστια κυκλική κατασκευή με πολλά επίπεδα που ενώνονται με σκάλες, σαν μία γιγαντιαία γαμήλια τουρτα!
Ημέρα 11η. Το πρωί ξεκινήσαμε για τον σταθμό λεωφορείων ώστε να πάρουμε το λεωφορείο της JJ Express, για την πολύωρη διαδρομή στον κεντρικό δρόμο που ενώνει το Μανταλέι με τον τελικό μας προορισμό, την Γιανγκόν . Οι ώρες κύλησαν σαν νερό στο υπεραναπαυτικό κάθισμα, χαζεύοντας από το τζάμι τις ομορφιές της χώρας. Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο (Diamond Crown,60€/τρίκλινο) και περιοριστήκαμε σε μία αναγνωριστική βόλτα τριγύρω.
Ημέρα 12η. Μετά το πρωινό μας ξεκινήσαμε το περπάτημα μέχρι την Downtown Yangon και την Chinatown. Χαθήκαμε στα δεκάδες δρομάκια της περιοχής με αμέτρητα μαγαζάκια, μικροπωλητές με τα ζαρζαβατικά τους, ψήστες πολλών τοπικών λιχουδιών , δεκάδες χρυσοχοΐα με τις όμορφες πωλήτριες να μας χαμογελούν και κάπου εκεί βρήκαμε την Bokyoke Aung San Market, μια τεράστια κλειστή αγορά στην οποία περάσαμε αρκετή ώρα χαζεύοντας και ψωνίζοντας.
Ημέρα 13η. Η μέρα αυτή θα είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη εκτός του τραίνου και του πάρκου, περνώντας πολύ χρόνο στην Bokyoke Market, στην περιοχή τριγύρω, και στα εμπορικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Περπατήσαμε λίγο παραπάνω την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας και βρήκαμε όμορφες γειτονιές με τα παιδιά να παίζουν όπως σε ένα χωριουδάκι, κάνοντας μάλιστα μία μικρή παράσταση με έναν αυτοσχέδιο δράκο, όπως σε κάποιες κινέζικες γιορτές. Πήγαμε νωρίς στο δωμάτιο για να ετοιμαστούμε μιας και η αναχώρηση για το αεροδρόμιο είναι τα ξημερώματα...
Η χώρα είναι πάρα πολύ ασφαλής, αν κινηθείς βέβαια στις περιοχές που επιτρέπεται μιας και στα σύνορα υπάρχουν εντάσεις. Ο λαός είναι απίστευτα φιλικός και αυτό που πρόσεξα είναι ότι περιμένει από σένα την πρώτη κουβέντα ώστε να σου μιλήσει ή να σε χαιρετήσει όλο χαμόγελο. Είναι πολύ θρησκευόμενοι με την συντριπτική πλειοψηφία να είναι Βουδιστές. Οι μετακινήσεις με λεωφορείο είναι πολύωρες αλλά ενδιαφέρουσες με πολύ καλά οχήματα (ανάλογα την εταιρεία), ενώ επιλογή αποτελούν και οι αεροπορικές συνδέσεις μεταξύ των πόλεων. Μέσα στην πόλη κυριαρχούν τα τουκ τουκ αν και υπάρχουν και αυτοκίνητα με οδηγό. Τα ξενοδοχεία είναι αρκετά καλά αλλά δεν αφθονούν στον αριθμό, οπότε οι τιμές είναι λίγο υψηλότερες από άλλες χώρες τις Ασίας. Μπορείς να περπατήσεις παντού χωρίς φόβο, μέσα στις πόλεις, στα χωριά, στις ερημιές. Είναι ευκαιρία να την δει κάποιος τώρα, που δεν έχει εισβάλει ο μαζικός τουρισμός!
Attachments
Last edited:
