Action
Member
- Μηνύματα
- 117
- Likes
- 411
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γαλλική Πολυνησία
ΚOYBA 2011 – Ελεύθερος χρόνος στο Τρινιδάδ
Συμμετέχοντες : 3
1) Εγώ (δε θυμάμαι ονόματα γενικά, ανθρώπων, πόλεων, μαγαζιών – όταν ταξιδεύω μόνη μου τα σημειώνω κάπου, όταν ταξιδεύω με άλλους επαναπαύομαι ότι τα θυμούνται εκείνοι)
2) Η Μαρία (συνταξιδιώτισσα και ψύχραιμη)
3) Ο ξεναγός (απεχθάνεται α) τη καθυστέρηση – αν σου έχει πει 8 και έφτασες 8:01, κακό του κεφαλιού σου, δε θα τον βρεις, έχει φύγει, β) και τις φωτογραφίες – τουλάχιστον μέχρι πρότινος)
Τι ωραίο το Τρινιδάδ! Υπέροχο! Χαρακτηρισμένο χωριουδάκι πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, με τα πλακόστρωτά του, τους πλανόδιους μουσικούς και πωλητές του, τις υπαίθριες αγορές του … και το κυριότερο: υπέροχο σκηνικό για φωτογραφίες, έγχρωμες, ασπρόμαυρες, σέπια, με ένα μόνο χρώμα σε αντίθεση κτλ κτλ … Περιπλανηθήκαμε, φωτογραφίσαμε, φωτογραφηθήκαμε, ψωνίσαμε για εμάς και για τους ανθρώπους που αγαπάμε (ανιψούλες, οι μεγάλες μου αγάπες) και επιτέλους χορτασμένες ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε. Το ραντεβού ήταν προκαθορισμένη ώρα (ας πούμε 3:30 το μεσημέρι, και λέω ας πούμε γιατί δε θυμάμαι ακριβώς τι ώρα μας είχε πει).
Εγώ: τι ώρα είναι;
Μαρία: να δω …. xμ … τέσσερις παρά τέταρτο
Εγώ: Τι ώρα είναιιιιιιιιιιιιιιι;;;;;; (και ψάχνω το δικό μου κινητό στη τσάντα μου, λες και το κινητό της κοπέλας ήθελε να μας κάνει πλάκα και έγραφε διαφορετική ώρα από το δικό μου) ….. Αααααμααααννννννννν!!!
Μαρία: Εντάξει μωρέ πως κάνεις έτσι; Σιγά… μέχρι να μαζευτούνε, να πιούνε το ρουμόμελο … εεε καλά θα φτάσουμε κι εμείς, το πολύ πολύ να μη το δοκιμάσουμε σιγά!
Εγώ: Πες μου μόνο ότι θυμάσαι που πάμε μετά, μόνο αυτό πες μου!
Μαρία: Εεεε... νομίζω στη Σάντα Κλάρα
Εγώ: Νομίζεις;;;;; Δεν είσαι σίγουρη;;;;; Ωχ Παναγίτσα μου, να παρακαλάς να μην έχουν φύγει γιατί αν δε τους προλάβουμε κι εκεί μας βλέπω να τα πίνουμε με το ταξιτζή μέχρι να έρθουν να μας παραλάβουν … πωωωω και ποιος τον ακούει μετά!!! … πίνωωωωωωω για να ξεχνώ το πόνοοοοοοο ….
Μαρία: Χαχαχαχαχα σταμάτα … να, θα πάω να ρωτήσω αυτά τα παιδιά στη μάντρα
Εγώ: Αααα ναι; για να σε δω
Μαρία: Excuse me, where is the …. (γυρίζει και κοιτάζει εμένα, ναιιιιιιιιιι τώρα σώθηκε, βρήκε άνθρωπο να θυμάται το όνομα της καφετέριας, της σηκώνω τους ώμους γελώντας και συνεχίζει) … with that … that strange name???
Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή μεταξύ τους, άρχισαν να γελάνε, της έλεγαν κάτι νόστιμα στα Ισπανικά
Μαρία: Τζαμπατζαρα, (χαχαχαχαχα αυτοί – κι εγώ μαζί) , μπαλανταμπαρα, (χαχαχαχα αυτοί - κι εγώ μαζί), σκουλικαντζαρα (χαχαχαχα αυτοί - κι εγώ μαζί)… τι γελάς μωρέ; Βοήθα με!!!
Εγώ: (Στα Ελληνικά) νταλαπάντζαρα, ντελοπανταντζαρα και τατσιμιτσιχοτζιρα …Παιδάκια με το χαχα και το χουχου μας βλέπω κρεμασμένους στο μνημείο της ανεξαρτησίας … το ξέρω ότι τη γουστάρετε αλλά τέλος το δούλεμα έτσι; Που είναι το ρημάδι το καφέ;;;;
Πετάγεται ο πιτσιρικάς της παρέας και λέει στα αγγλικά ότι ψάχνετε το La Canchanchara , είναι ευθεία κάτω στο δεύτερο δρόμο δεξιά.
Μαρία: Απίστευτο!
Εγώ: Τρέξεεεεεεεεεεεεεε!!!
Το ‘’ευχαριστώ’’ πρέπει να ακούστηκε από το υπερπέραν καθότι είχαμε αρχίσει να τρέχουμε στη κατηφόρα με πέμπτη. Στρίβουμε, το προσπερνάμε, γυρνάμε πίσω και βάζουμε τα κεφάλια μας στο άνοιγμα της πόρτας … ανακούφιση! Ήταν όλοι εκεί, όλοι, εκτός από εμάς! Και ο ‘’φύλακας του κοπαδιού'' καθισμένος με το πρόσωπο προς τη πόρτα.
Μαρία: Είδες; Στό' πα, δε φύγανε! πως θα φεύγανε! δε γινόταν!
Δε πρόλαβα να της πω ‘’έχεις δίκιο, ευτυχώς’’ και βλέπω το χέρι του να μας δείχνει με το δάκτυλο και να κάνει νόημα ‘’εσύ … γιααααα έλα εδώ’’
Εγώ: Ωχχχχχ , για μπές
Μαρία: Τι λές ρε; Εσένα δείχνει, εγώ θα μπω; Είσαι τρελή;
Εγώ: Αχ Παναγίτσα μου εμένα δείχνει … Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, ελάτε αδέρφια να φιληθούμε
Γελούσε εκείνη ακατάπαυστα , κι εγώ μαζί όταν με μια απότομη κίνηση με πιάνει εκείνος από το αυτί και μου κόπηκε το γέλιο (σχεδόν) – τελευταία φορά που κάποιος με είχε πιάσει από το αυτί ήταν στη Τετάρτη δημοτικού μια μέρα που δεν είχα διαβάσει γεωγραφία (ξέρετε ονόματα από λιμάνια, χωριά κτλ κτλ στο στοιχείο μου δηλαδή)
Ξεναγός: Τιιιιι ώρα είπα να είστε πίσωωωω;
Εγώ: 3:30;;;;;;
Ξεναγός: Μου αρέσει που με ρωτάς κιόλας, και τι ώρα είναι τώρα;;;
Εγώ: Τέσσερις παρά εικοσιπέντε;;;;;;
Μάνιασε!
Λέω τέρμα η πλάκα κοπελιά, το πράγμα είναι σοβαρό, από εδώ και πέρα μόνο αλήθειες, σοβαρά τώρα!
Ξεναγός: Και τι κάνατε σε αυτά τα … 5 λεπτά που λείπατε;
Εγώ: (με κάθε ειλικρίνεια) φωτογραφιζόμασταν (χαμογελάκι)
Φούντωσε! …. Με πιάνει και από το άλλο αυτί …. Ζογκ! … Πανάθεμα την αλήθεια σου! …. Ζογκ!!!
Ξεναγός: Τι κάνατε λέει;;;;;;;;
Εγώ: (χαμηλόφωνα και με κατεβασμένο βλέμμα) φωτογραφιζόμασταν
Ξεναγός: (αφήνοντάς μου τα αυτιά - αχ τα αυτάκια μου!) Έχω πει να μην αργούμε γιατί όποιος αργεί …
Εγώ: ξέρω, ξέρω, ταξάκι και σας βρίσκουμε εκεί που είπαμε (απομακρυνόμενη και ψάχνοντας θέσεις να καθίσουμε και συνεχίζω μέσα από τα δόντια μου) … ανάθεμα αν θα σας βρίσκαμε δηλαδή γιατί αν δε θυμόταν και η Μαρία που είναι ο επόμενος σταθμός, θα πίναμε ότι μοχίτο κυκλοφορούσε …. Αχ κατακαημένε ταξιτζή τι σου μελλε να πάθεις!!!!!!!
Και δως του αυτή να γελάει, κι εγώ δηλαδή αλλά από πιοοοοο μέσα μου, πως θα μπορούσα δηλαδή, τα αυτάκια μου ακόμη κόκκινα ήταν … εκείνος σίγουρα σκεφτόταν ‘’τι γαιδούρες! Εδώ άργησαμε όλοι εξαιτίας τους και γελάνε κιόλας’’ κοιτάζοντάς μας κάπως.
Από τα πολλά βρήκαμε να καθήσουμε με τη πλάτη προς τη πόρτα και να και το γκαρσόνι με το ρούμι το ζεστό με το μέλι και το λεμόνι. Αρχισα να το ανακατεύω με το καλαμάκι
Μαρία: πιεεεεςςςςςςςς τι το ανακατεύεις!
Εγώ: Βλέπεις ουρά στη τουαλέτα; Μα τι λέω; Εμείς αργήσαμε όχι οι άλλοι. Πιες εσύ πρώτη, αν δεν έχεις πέσει ξερή σε 2 λεπτά θα πιω κι εγώ
Ο δυνατός ξερόβηχας από πάνω μου γύρισε το κεφάλι μου προς τον ουρανό και … ωωωωω τι έκπληξις! Κι εσείς εδώ; Τι χαμπάρια; … η ματιά του όμως δε φάνηκε να συμμερίζεται και τόσο τη δική μου διάθεση για χαβαλέ … Κατέβασα τα μάτια και ρούφηξα μονομιάς το καυτό ζουμάκι … Ανάθεμα! … Εκτός από τα αυτιά πήρε φωτιά ο λαιμός και τα σωθικά μου!!!!!!!!!!!!!!!
Συμμετέχοντες : 3
1) Εγώ (δε θυμάμαι ονόματα γενικά, ανθρώπων, πόλεων, μαγαζιών – όταν ταξιδεύω μόνη μου τα σημειώνω κάπου, όταν ταξιδεύω με άλλους επαναπαύομαι ότι τα θυμούνται εκείνοι)
2) Η Μαρία (συνταξιδιώτισσα και ψύχραιμη)
3) Ο ξεναγός (απεχθάνεται α) τη καθυστέρηση – αν σου έχει πει 8 και έφτασες 8:01, κακό του κεφαλιού σου, δε θα τον βρεις, έχει φύγει, β) και τις φωτογραφίες – τουλάχιστον μέχρι πρότινος)
Τι ωραίο το Τρινιδάδ! Υπέροχο! Χαρακτηρισμένο χωριουδάκι πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, με τα πλακόστρωτά του, τους πλανόδιους μουσικούς και πωλητές του, τις υπαίθριες αγορές του … και το κυριότερο: υπέροχο σκηνικό για φωτογραφίες, έγχρωμες, ασπρόμαυρες, σέπια, με ένα μόνο χρώμα σε αντίθεση κτλ κτλ … Περιπλανηθήκαμε, φωτογραφίσαμε, φωτογραφηθήκαμε, ψωνίσαμε για εμάς και για τους ανθρώπους που αγαπάμε (ανιψούλες, οι μεγάλες μου αγάπες) και επιτέλους χορτασμένες ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε. Το ραντεβού ήταν προκαθορισμένη ώρα (ας πούμε 3:30 το μεσημέρι, και λέω ας πούμε γιατί δε θυμάμαι ακριβώς τι ώρα μας είχε πει).
Εγώ: τι ώρα είναι;
Μαρία: να δω …. xμ … τέσσερις παρά τέταρτο
Εγώ: Τι ώρα είναιιιιιιιιιιιιιιι;;;;;; (και ψάχνω το δικό μου κινητό στη τσάντα μου, λες και το κινητό της κοπέλας ήθελε να μας κάνει πλάκα και έγραφε διαφορετική ώρα από το δικό μου) ….. Αααααμααααννννννννν!!!
Μαρία: Εντάξει μωρέ πως κάνεις έτσι; Σιγά… μέχρι να μαζευτούνε, να πιούνε το ρουμόμελο … εεε καλά θα φτάσουμε κι εμείς, το πολύ πολύ να μη το δοκιμάσουμε σιγά!
Εγώ: Πες μου μόνο ότι θυμάσαι που πάμε μετά, μόνο αυτό πες μου!
Μαρία: Εεεε... νομίζω στη Σάντα Κλάρα
Εγώ: Νομίζεις;;;;; Δεν είσαι σίγουρη;;;;; Ωχ Παναγίτσα μου, να παρακαλάς να μην έχουν φύγει γιατί αν δε τους προλάβουμε κι εκεί μας βλέπω να τα πίνουμε με το ταξιτζή μέχρι να έρθουν να μας παραλάβουν … πωωωω και ποιος τον ακούει μετά!!! … πίνωωωωωωω για να ξεχνώ το πόνοοοοοοο ….
Μαρία: Χαχαχαχαχα σταμάτα … να, θα πάω να ρωτήσω αυτά τα παιδιά στη μάντρα
Εγώ: Αααα ναι; για να σε δω
Μαρία: Excuse me, where is the …. (γυρίζει και κοιτάζει εμένα, ναιιιιιιιιιι τώρα σώθηκε, βρήκε άνθρωπο να θυμάται το όνομα της καφετέριας, της σηκώνω τους ώμους γελώντας και συνεχίζει) … with that … that strange name???
Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή μεταξύ τους, άρχισαν να γελάνε, της έλεγαν κάτι νόστιμα στα Ισπανικά
Μαρία: Τζαμπατζαρα, (χαχαχαχαχα αυτοί – κι εγώ μαζί) , μπαλανταμπαρα, (χαχαχαχα αυτοί - κι εγώ μαζί), σκουλικαντζαρα (χαχαχαχα αυτοί - κι εγώ μαζί)… τι γελάς μωρέ; Βοήθα με!!!
Εγώ: (Στα Ελληνικά) νταλαπάντζαρα, ντελοπανταντζαρα και τατσιμιτσιχοτζιρα …Παιδάκια με το χαχα και το χουχου μας βλέπω κρεμασμένους στο μνημείο της ανεξαρτησίας … το ξέρω ότι τη γουστάρετε αλλά τέλος το δούλεμα έτσι; Που είναι το ρημάδι το καφέ;;;;
Πετάγεται ο πιτσιρικάς της παρέας και λέει στα αγγλικά ότι ψάχνετε το La Canchanchara , είναι ευθεία κάτω στο δεύτερο δρόμο δεξιά.
Μαρία: Απίστευτο!
Εγώ: Τρέξεεεεεεεεεεεεεε!!!
Το ‘’ευχαριστώ’’ πρέπει να ακούστηκε από το υπερπέραν καθότι είχαμε αρχίσει να τρέχουμε στη κατηφόρα με πέμπτη. Στρίβουμε, το προσπερνάμε, γυρνάμε πίσω και βάζουμε τα κεφάλια μας στο άνοιγμα της πόρτας … ανακούφιση! Ήταν όλοι εκεί, όλοι, εκτός από εμάς! Και ο ‘’φύλακας του κοπαδιού'' καθισμένος με το πρόσωπο προς τη πόρτα.
Μαρία: Είδες; Στό' πα, δε φύγανε! πως θα φεύγανε! δε γινόταν!
Δε πρόλαβα να της πω ‘’έχεις δίκιο, ευτυχώς’’ και βλέπω το χέρι του να μας δείχνει με το δάκτυλο και να κάνει νόημα ‘’εσύ … γιααααα έλα εδώ’’
Εγώ: Ωχχχχχ , για μπές
Μαρία: Τι λές ρε; Εσένα δείχνει, εγώ θα μπω; Είσαι τρελή;
Εγώ: Αχ Παναγίτσα μου εμένα δείχνει … Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, ελάτε αδέρφια να φιληθούμε
Γελούσε εκείνη ακατάπαυστα , κι εγώ μαζί όταν με μια απότομη κίνηση με πιάνει εκείνος από το αυτί και μου κόπηκε το γέλιο (σχεδόν) – τελευταία φορά που κάποιος με είχε πιάσει από το αυτί ήταν στη Τετάρτη δημοτικού μια μέρα που δεν είχα διαβάσει γεωγραφία (ξέρετε ονόματα από λιμάνια, χωριά κτλ κτλ στο στοιχείο μου δηλαδή)
Ξεναγός: Τιιιιι ώρα είπα να είστε πίσωωωω;
Εγώ: 3:30;;;;;;
Ξεναγός: Μου αρέσει που με ρωτάς κιόλας, και τι ώρα είναι τώρα;;;
Εγώ: Τέσσερις παρά εικοσιπέντε;;;;;;
Μάνιασε!
Λέω τέρμα η πλάκα κοπελιά, το πράγμα είναι σοβαρό, από εδώ και πέρα μόνο αλήθειες, σοβαρά τώρα!
Ξεναγός: Και τι κάνατε σε αυτά τα … 5 λεπτά που λείπατε;
Εγώ: (με κάθε ειλικρίνεια) φωτογραφιζόμασταν (χαμογελάκι)
Φούντωσε! …. Με πιάνει και από το άλλο αυτί …. Ζογκ! … Πανάθεμα την αλήθεια σου! …. Ζογκ!!!
Ξεναγός: Τι κάνατε λέει;;;;;;;;
Εγώ: (χαμηλόφωνα και με κατεβασμένο βλέμμα) φωτογραφιζόμασταν
Ξεναγός: (αφήνοντάς μου τα αυτιά - αχ τα αυτάκια μου!) Έχω πει να μην αργούμε γιατί όποιος αργεί …
Εγώ: ξέρω, ξέρω, ταξάκι και σας βρίσκουμε εκεί που είπαμε (απομακρυνόμενη και ψάχνοντας θέσεις να καθίσουμε και συνεχίζω μέσα από τα δόντια μου) … ανάθεμα αν θα σας βρίσκαμε δηλαδή γιατί αν δε θυμόταν και η Μαρία που είναι ο επόμενος σταθμός, θα πίναμε ότι μοχίτο κυκλοφορούσε …. Αχ κατακαημένε ταξιτζή τι σου μελλε να πάθεις!!!!!!!
Και δως του αυτή να γελάει, κι εγώ δηλαδή αλλά από πιοοοοο μέσα μου, πως θα μπορούσα δηλαδή, τα αυτάκια μου ακόμη κόκκινα ήταν … εκείνος σίγουρα σκεφτόταν ‘’τι γαιδούρες! Εδώ άργησαμε όλοι εξαιτίας τους και γελάνε κιόλας’’ κοιτάζοντάς μας κάπως.
Από τα πολλά βρήκαμε να καθήσουμε με τη πλάτη προς τη πόρτα και να και το γκαρσόνι με το ρούμι το ζεστό με το μέλι και το λεμόνι. Αρχισα να το ανακατεύω με το καλαμάκι
Μαρία: πιεεεεςςςςςςςς τι το ανακατεύεις!
Εγώ: Βλέπεις ουρά στη τουαλέτα; Μα τι λέω; Εμείς αργήσαμε όχι οι άλλοι. Πιες εσύ πρώτη, αν δεν έχεις πέσει ξερή σε 2 λεπτά θα πιω κι εγώ
Ο δυνατός ξερόβηχας από πάνω μου γύρισε το κεφάλι μου προς τον ουρανό και … ωωωωω τι έκπληξις! Κι εσείς εδώ; Τι χαμπάρια; … η ματιά του όμως δε φάνηκε να συμμερίζεται και τόσο τη δική μου διάθεση για χαβαλέ … Κατέβασα τα μάτια και ρούφηξα μονομιάς το καυτό ζουμάκι … Ανάθεμα! … Εκτός από τα αυτιά πήρε φωτιά ο λαιμός και τα σωθικά μου!!!!!!!!!!!!!!!
Last edited:
