Σουηδία Για το Σέλας στο Abisko

travelbreak

Member
Μηνύματα
1.728
Likes
14.324
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα

Υπάρχει μια υπέρ-πολύτιμη ιστοσελίδα για να βοηθήσει τον επισκέπτη στην προσπάθειά του να δει το σέλας. Είναι μια webcamera που είναι στημένη στο χώρο του ξενοδοχείου στη διεύθυνση: http://lightsoverlapland.com/webcams/. Έχει και άλλες πληροφορίες εκεί. Είναι πολύ σημαντικό να την κοιτάς γιατί δεν χρειάζεται να πας έξω στο κρύο να περιμένεις. Μόλις δεις και πρασινίζει η οθόνη πετάγεσαι έξω με ό,τι έχεις και κοιτάς στον ουρανό.

Υπάρχει και η χρησιμότατη εφαρμογή που μου είπε ο @George Ef από το Travelstories: Αurora Alerts Northern Lights. Εκεί βλέπεις ανά πάσα στιγμή και για όποιο μέρος θέλεις την πρόβλεψη για την εμφάνιση του φαινομένου.

΄Ο,τι είδαμε από το Aurora Sky Station:


Είπα λοιπόν ότι για την πρώτη μέρα μας στο Αμπίσκο οι προβλέψεις για να δούμε το σέλας ήταν κακές και ο καιρός χάλια. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Πράγματι ο ουρανός άνοιξε κάποια στιγμή, αλλά ούτε σέλας είδαμε και φύσαγε τρομερά, όπως κάθε βράδυ από τα επόμενα που μείναμε. Δεν είδαμε και καμιά κίνηση από τους υπόλοιπους πελάτες του ξενοδοχείου για το θέμα αυτή τη νύχτα. Ενδέχεται πάντως να μην ενδιαφέρονταν και πολλοί, γι αυτό να μην επαναπαύεσαι στους άλλους. Εκείνοι μπορεί να κοιμούνται βαθειά. Εμείς κάναμε βόλτες κοιτώντας τον ουρανό και τον υπόλοιπο κόσμο. Ρωτήσαμε και στη ρεσεψιόν και άλλους ντόπιους αλλά όλοι έλεγαν ότι τώρα δεν φαίνεται αλλά να μην απογοητευόμαστε. Εμείς τελικά στις μία μετά τα μεσάνυχτα απογοητευτήκαμε και πήγαμε για ύπνο.

Απ’ ό,τι μάθαμε, το σέλας εμφανίζεται συνήθως σχετικά νωρίς: δέκα με δύο, όχι πολύ μετά (αν και ποτέ δεν ξέρεις). Μια Αμερικανίδα μας είπε ότι το προηγούμενο βράδυ το είχε δει και ήταν πολύ συγκινημένη. Δυστυχώς εμείς στην Κιρούνα, τίποτα. Ελπίζαμε στα επόμενα δύο βράδια.

Από πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι ξέραμε ότι ήταν ρίσκο να πας για τέσσερις μέρες και να το δεις. Ακούσαμε ότι άλλοι κάθονταν 15 μέρες, αλλού, όχι στο Αμπίσκο, και δεν ήταν τυχεροί. Γι αυτό λέγαμε ότι ο σκοπός ήταν να δούμε και άλλα πράγματα στο ταξίδι αυτό. Είχαμε σκοπό να πάμε στο Νάρβικ στη Νορβηγία και να κάνουμε βόλτες να θαυμάσουμε τα φιόρδ και ό,τι άλλο υπήρχε. Είχαμε κάνει ένα σωρό σχέδια. Τα περισσότερα πήγαν χαμένα αφού θαφτήκαν στα χιόνια της Σουηδίας. Η ελπίδα όμως δεν είχε σβήσει ακόμα: είχαμε ακόμα δυο βραδιές. Και πού; Στο Αμπίσκο, που θεωρείται κορυφαίο στην παρατήρηση του σέλαος.

Ξημέρωνε η τρίτη μας μέρα. Οι δύο πρώτες είχαν πάει σύμφωνα με τον προγραμματισμό μας, με τη διαφορά ότι δεν είχαμε δει ακόμα σέλας, ούτε στο ελάχιστο, παρά τις σχετικά καλές συνθήκες. Αυτή τη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα να πάμε στη Νορβηγία. Αρχικά θα πηγαίναμε στο Νάρβικ και μετά θα κάναμε όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσαμε τριγυρίζοντας στα φιόρδ. Είχαμε δει υπέροχες διαδρομές και ανυπομονούσαμε να αφήσουμε το ερημικό Αμπίσκο.

Η κουζίνα-καθιστικό στο ξενοδοχείο:


Η μέρα είχε ξημερώσει με χιονοθύελλα αλλά ξέραμε ότι οι σκανδιναβοί δε μασάνε και οι δρόμοι είναι ανοιχτοί σε δύσκολες συνθήκες. Και πολύ περισσότερο στα σύνορα δύο χωρών. Λέω στους υπόλοιπους να με περιμένουν να πάω να φέρω το αυτοκίνητο από το parking, για να μη φάνε και αυτοί το χιόνι. Πάω εγώ και καθαρίζω το αυτοκίνητο που ήταν γενάτο χιόνια. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ρωτήσω στο ξενοδοχείο αν ξέρουν κάτι για τους δρόμους. Εκεί παθαίνω σοκ. Ο δρόμος για το Νάρβικ ήταν κλειστός λόγω χιονιού. Καταρρίπτεται ο μύθος των υπερπολιτισμένων Σκανδιναβών. Βρίσκω ένα site με τους δρόμους της χώρας και διαπιστώνω του λόγου το αληθές: κλειστός όπως και άλλοι δρόμοι στη βόρεια χώρα. Μου λένε στη ρεσεψιόν να το ελέγχω συχνά. Το έκανα: μέχρι και τα μεσάνυχτα κλειστός.



Η πιο βαρετή μέρα της ζωής μας. Κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο με μόνη προσμονή την έλευση του σκότους μήπως και ανοίξουν οι ουρανοί και φανεί το σέλας, που έτσι κι αλλιώς είχε λίγες πιθανότητες σύμφωνα με τις προγνώσεις του ιστόχωρου που παρακολουθούσαμε. Η χιονοθύελλα δε σταμάτησε σχεδόν καθόλου όλη μέρα. Και οι σκιέρ οι περισσότεροι κάθονταν στους χώρους του ξενοδοχείου και τα έλεγαν. Εκείνοι ήταν εξοικειωμένοι με τέτοιες συνθήκες και δεν τους έβλεπα και τόσο στενοχωρημένους σαν κι εμάς. Σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο μας ήταν η αφετηρία για τα lifts του χιονοδρομικού. Σε ανέβαζαν στην κορυφή ενός βουνού: του περίφημου Aurora Sky Station. Το σημείο αυτό θεωρείται κορυφαίο για παρατήρηση του σέλαος, αλλά λόγω του ανέμου δεν λειτουργούσε τίποτα. [Abisko National Park in Swedish Lapland offers perhaps some of the best conditions in the world for Northern Lights. The surrounding mountains keep the skies almost clear and the light pollution is next to nothing. No wonder Lonely Planet dubbed Abisko the world’s most illuminating experience of 2015.] Και για να μην κουραζόμαστε με την αφήγηση: ποτέ δεν επισκεφτήκαμε αυτό το εμβληματικό μέρος. Όταν άνοιγε λίγο ο καιρός βλέπαμε την κορυφή που κατέληγαν οι κολώνες που ανέβαζαν τους χιονοδρόμους.



Το μόνο ευχάριστο ήταν ότι την επομένη η πρόβλεψη ήταν για μείωση της ταχύτητας των ανέμων στο μισό. Κάτι ήταν και αυτό. Υπήρχε ελπίδα. Η χιονόπτωση θα συνεχιζόταν αλλά μειωμένη.



Μέχρι το μεσημέρι μας την είχε δώσει και πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε προς την Κιρούνα, που τουλάχιστον ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Προχωρήσαμε για είκοσι λεπτά περίπου, αλλά δεν διανύσαμε πάνω από δέκα χιλιόμετρα μέσα στην ελάχιστη ορατότητα λόγω της χιονόπτωσης. Γυρίσαμε ηττημένοι πίσω στους γνωστούς, σχεδόν μισητούς πλέον, χώρους του καταλύματος. Ήταν επικίνδυνο να οδηγείς με ορατότητα μόλις δέκα μέτρα πολλές φορές. Η κίνηση ήταν ελάχιστη, αλλά οι ντόπιοι πήγαιναν γρήγορα. Εννοείται ότι ο δρόμος ήταν πλήρης χιονιού. Το αυτοκίνητο δεν είχε κανένα πρόβλημα: με όποια ταχύτητα και πάνω σε πάγο φρέναρε λες και ήταν σε τέλεια άσφαλτο. Το πρόβλημά μας ήταν η ορατότητα.

Μπήκαμε στους γνωστούς χώρους (δωμάτιο, κοινόχρηστη κουζίνα-τραπεζαρία, σαλόνια και εστιατόριο του ξενοδοχείου) και περιμέναμε να έρθει το τρίτο βράδυ μας, μήπως και δούμε το πολύ αναμενόμενο σέλας. Άδικος κόπος! Τα ίδια τα χθεσινά: ο ουρανός ξαστέρωσε γύρω στις έντεκα το βράδυ, εμείς βγήκαμε όλο αγωνία κοιτάζοντας μέσα στο κρύο και πάνω στο χιόνι, αλλά το σέλας πουθενά. Οι προγνώσεις βγήκαν και πάλι αληθινές. Το φαινόμενο μας την είχε ξανακάνει. Ο ήλιος ήταν ήρεμος και δεν έστελνε φορτισμένα σωματίδια να σαρώσουν το γήινο ουρανό δημιουργώντας υπέροχα σχήματα και χρωματισμούς. Η έξαρση που ελπίζαμε να δείξει η επιφάνεια του άστρου μας δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ αυτό το βράδυ. Κι εμείς για άλλη μια βραδιά, πλήρως απογοητευμένοι και από τη σημερινή μέρα πέσαμε για ύπνο αρκετά μετά τα μεσάνυχτα.

Δεν ήταν μόνο το σέλας αλλά και τα φιόρδ. Λες: εντάξει δεν θα το δω αφού είναι θέμα τύχης, αλλά τα φιόρδ; Τέλος του Μάρτη πήγαμε, θα είναι κλειστοί οι δρόμοι; Κι όμως ήταν.

Τουλάχιστον την επομένη το πρωί το είδαμε και στο χάρτη, μας το επιβεβαίωσε και ο πιτσιρικάς στη ρεσεψιόν, ο δρόμος για το Νάρβικ είχε ανοίξει. Όλο χαρά καθαρίσαμε το αυτοκίνητο, όλοι μαζί, και μπήκαμε να φύγουμε. Πριν διανύσουμε δέκα χιλιόμετρα είδαμε τα σταματημένα αυτοκίνητα, κυρίως νταλίκες, στην ουρά να περιμένουν για να προχωρήσουν. Περιμέναμε κι εμείς. Αναμμένη η μηχανή για να έχουμε ζέστη αφού η θερμοκρασία ήταν γύρω στους μείον πέντε. Το χιόνι έπεφτε, άλλοτε πυκνό και άλλοτε όχι. Ο αέρας δεν ήταν τόσο δυνατός. Κάναμε υπομονή μήπως και ξεκινήσει το κονβόι.

Μετά από ώρα βαρέθηκα εκεί μέσα στο αμάξι και αφού είχε σταματήσει να πέφτει το χιόνι, είπα να προχωρήσω με τα πόδια, μήπως και μάθω νέα. Ρωτούσα τους άμοιρους σαν κι εμάς, αλλά κανείς δεν ήξερε το μέλλον μας εκεί. Όλοι όμως έλεγαν να μείνουμε στην ουρά μας. Τότε αποφάσισα να προχωρήσω όσο πιο πολύ μπορούσα. Περπάτησα πάνω από ένα χιλιόμετρο και έφτασα στην αρχή της ουράς. Εκεί υπήρχε μια μπάρα κατεβασμένη και φωτεινή μια πινακίδα που ένας δύσμοιρος Νορβηγός μου εξήγησε ότι έγραφε να περιμένουμε. Εκείνος περίμενε δυο-τρεις ώρες εκεί. Τηλεφώνησα στην παρέα μου και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας, αφού η χιονόπτωση έπεφτε πλέον με περισσότερη ένταση. Ήρθαν (προχωρώντας δίπλα στα σταματημένα αυτοκίνητα) και με πήραν, κάναμε μεταβολή και δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Αμπίσκο.

Μετά το μεσημέρι πλέον ο αέρας είχε πέσει και η χιονόπτωση είχε σταματήσει, οπότε τα αναβατόρια πήγαιναν στην κορφή του Aurora Sky Station. Εμείς όμως δεν πήγαμε γιατί είχε πυκνά σύννεφα και δε θα βλέπαμε τίποτα. Οι σκιέρ όμως ανεβοκατέβαιναν. Όχι όμως για πολύ, αφού το απόγευμα άρχισε ο γνωστός αέρας. Εν τω μεταξύ εμείς αποφασίσαμε να πάμε στη λίμνη που απείχε 1200 μέτρα. Φυσικά το μονοπάτι ήταν γεμάτο χιόνια και κινδύνευες να γλιστρήσεις, αλλά ήμασταν τυχεροί. Όλα πήγαν καλά. Φτάσαμε στη παγωμένη λίμνη Tornetrask και βγάλαμε μερικές ωραίες φωτογραφίες. Ήταν ό,τι πιο αξιόλογο κάναμε στη διάρκεια της μέρας.









Σε όλο το ταξίδι δεν είδαμε καμία λίμνη που να μην ήταν παγωμένη. Ούτε και ποτάμι. Μόνο το ποταμάκι που κατέβαινε στη λίμνη Tornetrask είχε κάποια σημεία που δεν καλυπτόταν από πάγο και ακουγόταν το νερό να τρέχει. Φαινόταν κιόλας. Επίσης σε μια λίμνη κοντά στην Κιρούνα είδαμε να έχει λιώσει ένα μικρό τμήμα πάγου σε απόσταση διακοσίων μέτρων από εμάς, που βρισκόμασταν σε μια γέφυρα.

Έφτασε το σούρουπο και είχαμε αγωνία γιατί οι προβλέψεις είχαν αλλάξει προς το ευνοϊκότερο. Το είχαμε διαπιστώσει από το μεσημέρι που ψάχναμε την, γνωστή πλέον καλά, ιστοσελίδα προγνώσεων. Εγώ προσωπικά, βλέποντας αυτά, ήμουν πολύ αισιόδοξος και είχα μια ευχάριστη διάθεση και προσπαθούσα να την μεταδώσω και στους απογοητευμένους φίλους μου. Οι Σουηδοί έχουν μια διαφορά σε ό,τι έχομε συνηθίσει εμείς: το πράσινο χρώμα στους χάρτες (σε σχέση με το κόκκινο) σημαίνει ηπιότερο φαινόμενο, ενώ το κόκκινο πάει να πει ότι οι συνθήκες είναι τέλειες. Βλέπαμε λοιπόν στο χάρτη και το κόκκινο χρώμα που τις προηγούμενες μέρες δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε. Φαινόταν ότι θα περνούσε κοντά από την περιοχή μας.

Λίγο μετά που βράδιασε είδαμε μια κινητικότητα σε μερικούς ενοίκους του ξενοδοχείου μας. Τις άλλες βραδιές δεν είχαμε διαπιστώσει αντίστοιχη κινητικότητα. Κοιτάζαμε τον ουρανό και περιμέναμε. Οι φωτογραφικές μας μηχανές ήταν ρυθμισμένες στο Manual και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να σημαδέψουμε με το τρίποδο προς τον ουρανό. Κοιτώντας προς τα πάνω βλέπαμε κάτι περίεργα σύννεφα να στροβιλίζονται αργά, αλλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χρωματισμό. Καλού κακού πάω στη ρεσεψιόν και ρωτώ τι συμβαίνει. Μου απαντούν ότι το σέλας είναι εκεί έξω και να πάω να το δω.

Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και φαινόταν τα αστέρια. Φεγγάρι δεν υπήρχε και τα λευκά σαν πέπλο «σύννεφα» έκαναν τον ήρεμο χορό τους. Η παρέα μας από το άγχος μας διασκορπίστηκε τριγύρω για να δει όσο περισσότερο γινόταν το φαινόμενο. Με τρελή αγωνία στήνω τη μηχανή και τραβώ την πρώτη φωτογραφία: νάτο επιτέλους το πολυπόθητο πράσινο. Τα λευκά σύννεφα που έβλεπα με γυμνό δεν ήταν τα σύννεφα που νόμιζα, αλλά τα σωματίδια του σέλαος που έλαμπαν στον ουρανό.

Όσο προετοιμασμένος και αν ήμουν, η φωτογράφιση αποδείχτηκε κάτι πολύ δύσκολο. Είχα προτιμήσει να βάλω μεγάλη ταχύτητα (30 δευτερόλεπτα) για να κατεβάσω το ISO στο 400, αλλά είχε σα συνέπεια η μηχανή μου να εκτίθεται στον αέρα περισσότερο χρόνο και οι φωτογραφίες να μη βγουν και τόσο καλές. Κρατούσα όσο μπορούσα το τρίποδο, αλλά αυτό με έκανε πιο ευάλωτο στις κακές καιρικές συνθήκες, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να πηγαίνω σε εσωτερικό χώρο για να ζεσταθώ. Όποτε έμπαινα στο κτήριο όλο και κάποιος τουρίστας με ρώταγε πώς να βγάλει φωτογραφία και που να πάει για να δει καλύτερα. Με έβλεπαν με το τρίποδο και μεγάλο σε ηλικία και νόμιζαν ότι έχω εμπειρία.

Όλο το φαινόμενο μπορεί να διήρκησε πάνω από μία ώρα, αλλά εμείς χάσαμε χρόνο μέχρι να καταλάβουμε ότι τα λευκά στον ουρανό ήταν το σέλας. Κανείς δε μας είχε προειδοποιήσει γι αυτό. Περιμέναμε να δούμε με τα μάτια μας τα χρώματα που βλέπουμε στις φωτογραφίες και καθυστερήσαμε τη φωτογράφηση. Χρώματα δεν είδαμε ποτέ, παρά μόνο στις φωτογραφίες μας. Εγώ πρόλαβα και τράβηξα μόλις δώδεκα φωτογραφίες. Ο φίλος μου πολύ λίγες και αυτός γιατί γλίστρησε στις προσπάθειές του για τη φωτογράφιση και έσπασε ένα πλευρό. Και εγώ έπεσα δύο φορές εκείνη τη βραδιά, αλλά ευτυχώς χωρίς συνέπειες. Στο ένα πέσιμο η μηχανή μου τη γλύτωσε φτηνά με το να γεμίσει χιόνια. Ίσως αυτό την έσωσε κιόλας, που έπεσε σε φρέσκο χιόνι.

Βάζω κάποιες φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά. Δεν ξέρω πως θα φανούν:







Όπως εμφανίστηκε ξαφνικά το σέλας, έτσι εξαφανίστηκε, κάπου στα μεσάνυχτα. Τα συναισθήματά μας ήταν ανάμιχτα. Από τη μια χαρήκαμε γιατί το είδαμε. Από την άλλη δεν μας έκανε εντύπωση αυτό που είδαμε. Το να βλέπω τα χρώματα μόνο μέσω των φωτογραφιών, δεν είναι και το καλύτερο που περίμενα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η βραδιά ή που είχε κάμποσα φώτα τριγύρω και δεν φάνηκαν τα χρώματα. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο και το κουράγιο να απομακρυνθούμε σε λιγότερο φωτισμένη περιοχή.

Το Αμπίσκο φημίζεται για το χαμηλό φωτισμό που έχει, αφού υπάρχουν ελάχιστα κτήρια στην περιοχή. Εμείς αυτό δεν το εκμεταλλευτήκαμε. Το να πηγαίναμε στη λίμνη βραδιάτικα, που θα είχαμε μεγάλο και σκοτεινό ορίζοντα, δεν το αποφασίσαμε εκείνη την ώρα που φυσομανούσε και το χιόνι στροβιλιζόταν γύρω μας. Δηλαδή και να ξεκινούσαμε να πάμε θα ήταν δύσκολο εκείνη την ώρα. Επίσης είχαμε το αυτοκίνητο, με το οποίο θα μπορούσαμε να μετακινηθούμε σε πιο σκοτεινό μέρος. Και πάλι λόγω του καιρού (το αυτοκίνητο δεν είχε πρόβλημα) δεν το σκεφτήκαμε καν. Αυτή πάντως θα ήταν η καλύτερη λύση. Το είχαμε κάνει τρεις μέρες πριν στην Κιρούνα με ιδανικές καιρικές συνθήκες, αλλά δε μας βγήκε.

Το Αμπίσκο είναι πολύ καλό μέρος για να δει κάποιος το σέλας, αλλά την πρώτη φορά μάλλον θέλεις καθοδήγηση. Ή πολύ καλή πληροφόρηση, που εμείς όσο κι αν το ψάξαμε πριν φύγουμε από Ελλάδα, τελικά οι πληροφορίες μας αποδείχτηκαν λίγες. Επί πλέον δεν είμαστε και πιτσιρικάδες να περπατάμε στα χιόνια και στους αέρηδες με την παραμικρή ελπίδα. Περιμέναμε κάτι πιο σίγουρο. Επίσης ο αέρας σήκωνε το απογευματινό χιόνι και το έκανε σαν χιονοθύελλα.

Ήρθα σε επικοινωνία με άλλους από το φόρουμ, που έχουν δει το σέλας και μου είπαν ότι μάλλον το φαινόμενο δεν ήταν τόσο έντονο. Εγώ παρά το ότι ουσιαστικά και θεωρητικά το είδα, δεν έμεινα ικανοποιημένος.

Η επόμενη μέρα άρχισε κλασσικά με χιονόπτωση στο Αμπίσκο. Εμείς πάντως ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και στις οκτώ ξεκινήσαμε την επιστροφή μας. Είκοσι χιλιόμετρα μετά το Αμπίσκο ο καιρός είχε φτιάξει και ο ήλιος έλαμπε στον παγωμένο Βορρά και στον 67ο παράλληλο. Είχαμε χρόνο για μια μικρή βόλτα στην Κιρούνα, να ξοδέψουμε τις τελευταίες μας κορώνες και να πάρομε τη μεσημεριανή πτήση για Στοκχόλμη, μετά για Φραγκφούρτη και τέλος για Αθήνα που φτάσαμε τα μεσάνυχτα.
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.494
Likes
11.726
Επόμενο Ταξίδι
?
Λατρεύω πολικές ιστορίες, χιονοιστορίες, σελαοιστορίες!

Απ'ότι κατάλαβα απογοήτευση? Δεν το είδατε? Κρίμα όμως. Μήπως τελικά η περιοχή του Τρόμσο είναι καλύτερη? Πάντως απ'ότι λένε όσοι το είδαν δεν είναι κάτι που αναρωτιέσαι αν το βλέπεις. Η πράσινη ''κουρτίνα'' κάνει ξεκάθαρα την εμφάνιση της. Έχω δει φωτογραφίες με το σέλας ακόμα και πάνω από την πόλη του Τρόμσο ζωηρό και έντονο κι ας έχει αρκετά φώτα η πόλη. Το λέω αυτό επειδή ανέφερες ότι μπορεί να εμφανιστεί στον ουρανό αλλά να μη το εντοπίσει το ανθρώπινο μάτι.
 

travelbreak

Member
Μηνύματα
1.728
Likes
14.324
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός
Λατρεύω πολικές ιστορίες, χιονοιστορίες, σελαοιστορίες!

Απ'ότι κατάλαβα απογοήτευση? Δεν το είδατε? Κρίμα όμως. Μήπως τελικά η περιοχή του Τρόμσο είναι καλύτερη? Πάντως απ'ότι λένε όσοι το είδαν δεν είναι κάτι που αναρωτιέσαι αν το βλέπεις. Η πράσινη ''κουρτίνα'' κάνει ξεκάθαρα την εμφάνιση της. Έχω δει φωτογραφίες με το σέλας ακόμα και πάνω από την πόλη του Τρόμσο ζωηρό και έντονο κι ας έχει αρκετά φώτα η πόλη. Το λέω αυτό επειδή ανέφερες ότι μπορεί να εμφανιστεί στον ουρανό αλλά να μη το εντοπίσει το ανθρώπινο μάτι.
OK. Περίμενε λίγο για τη συνέχεια.
Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο.
 

travelbreak

Member
Μηνύματα
1.728
Likes
14.324
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός
Υπάρχει μια υπέρ-πολύτιμη ιστοσελίδα για να βοηθήσει τον επισκέπτη στην προσπάθειά του να δει το σέλας. Είναι μια webcamera που είναι στημένη στο χώρο του ξενοδοχείου στη διεύθυνση: http://lightsoverlapland.com/webcams/. Έχει και άλλες πληροφορίες εκεί. Είναι πολύ σημαντικό να την κοιτάς γιατί δεν χρειάζεται να πας έξω στο κρύο να περιμένεις. Μόλις δεις και πρασινίζει η οθόνη πετάγεσαι έξω με ό,τι έχεις και κοιτάς στον ουρανό.

Υπάρχει και η χρησιμότατη εφαρμογή που μου είπε ο @George Ef από το Travelstories: Αurora Alerts Northern Lights. Εκεί βλέπεις ανά πάσα στιγμή και για όποιο μέρος θέλεις την πρόβλεψη για την εμφάνιση του φαινομένου.

΄Ο,τι είδαμε από το Aurora Sky Station:
upload_2017-4-26_19-51-18.jpeg


Είπα λοιπόν ότι για την πρώτη μέρα μας στο Αμπίσκο οι προβλέψεις για να δούμε το σέλας ήταν κακές και ο καιρός χάλια. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Πράγματι ο ουρανός άνοιξε κάποια στιγμή, αλλά ούτε σέλας είδαμε και φύσαγε τρομερά, όπως κάθε βράδυ από τα επόμενα που μείναμε. Δεν είδαμε και καμιά κίνηση από τους υπόλοιπους πελάτες του ξενοδοχείου για το θέμα αυτή τη νύχτα. Ενδέχεται πάντως να μην ενδιαφέρονταν και πολλοί, γι αυτό να μην επαναπαύεσαι στους άλλους. Εκείνοι μπορεί να κοιμούνται βαθειά. Εμείς κάναμε βόλτες κοιτώντας τον ουρανό και τον υπόλοιπο κόσμο. Ρωτήσαμε και στη ρεσεψιόν και άλλους ντόπιους αλλά όλοι έλεγαν ότι τώρα δεν φαίνεται αλλά να μην απογοητευόμαστε. Εμείς τελικά στις μία μετά τα μεσάνυχτα απογοητευτήκαμε και πήγαμε για ύπνο.

Απ’ ό,τι μάθαμε, το σέλας εμφανίζεται συνήθως σχετικά νωρίς: δέκα με δύο, όχι πολύ μετά (αν και ποτέ δεν ξέρεις). Μια Αμερικανίδα μας είπε ότι το προηγούμενο βράδυ το είχε δει και ήταν πολύ συγκινημένη. Δυστυχώς εμείς στην Κιρούνα, τίποτα. Ελπίζαμε στα επόμενα δύο βράδια.

Από πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι ξέραμε ότι ήταν ρίσκο να πας για τέσσερις μέρες και να το δεις. Ακούσαμε ότι άλλοι κάθονταν 15 μέρες, αλλού, όχι στο Αμπίσκο, και δεν ήταν τυχεροί. Γι αυτό λέγαμε ότι ο σκοπός ήταν να δούμε και άλλα πράγματα στο ταξίδι αυτό. Είχαμε σκοπό να πάμε στο Νάρβικ στη Νορβηγία και να κάνουμε βόλτες να θαυμάσουμε τα φιόρδ και ό,τι άλλο υπήρχε. Είχαμε κάνει ένα σωρό σχέδια. Τα περισσότερα πήγαν χαμένα αφού θαφτήκαν στα χιόνια της Σουηδίας. Η ελπίδα όμως δεν είχε σβήσει ακόμα: είχαμε ακόμα δυο βραδιές. Και πού; Στο Αμπίσκο, που θεωρείται κορυφαίο στην παρατήρηση του σέλαος.

Ξημέρωνε η τρίτη μας μέρα. Οι δύο πρώτες είχαν πάει σύμφωνα με τον προγραμματισμό μας, με τη διαφορά ότι δεν είχαμε δει ακόμα σέλας, ούτε στο ελάχιστο, παρά τις σχετικά καλές συνθήκες. Αυτή τη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα να πάμε στη Νορβηγία. Αρχικά θα πηγαίναμε στο Νάρβικ και μετά θα κάναμε όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσαμε τριγυρίζοντας στα φιόρδ. Είχαμε δει υπέροχες διαδρομές και ανυπομονούσαμε να αφήσουμε το ερημικό Αμπίσκο.

Η κουζίνα-καθιστικό στο ξενοδοχείο:
upload_2017-4-26_19-46-48.jpeg


Η μέρα είχε ξημερώσει με χιονοθύελλα αλλά ξέραμε ότι οι σκανδιναβοί δε μασάνε και οι δρόμοι είναι ανοιχτοί σε δύσκολες συνθήκες. Και πολύ περισσότερο στα σύνορα δύο χωρών. Λέω στους υπόλοιπους να με περιμένουν να πάω να φέρω το αυτοκίνητο από το parking, για να μη φάνε και αυτοί το χιόνι. Πάω εγώ και καθαρίζω το αυτοκίνητο που ήταν γενάτο χιόνια. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ρωτήσω στο ξενοδοχείο αν ξέρουν κάτι για τους δρόμους. Εκεί παθαίνω σοκ. Ο δρόμος για το Νάρβικ ήταν κλειστός λόγω χιονιού. Καταρρίπτεται ο μύθος των υπερπολιτισμένων Σκανδιναβών. Βρίσκω ένα site με τους δρόμους της χώρας και διαπιστώνω του λόγου το αληθές: κλειστός όπως και άλλοι δρόμοι στη βόρεια χώρα. Μου λένε στη ρεσεψιόν να το ελέγχω συχνά. Το έκανα: μέχρι και τα μεσάνυχτα κλειστός.

upload_2017-4-26_19-52-49.jpeg


Η πιο βαρετή μέρα της ζωής μας. Κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο με μόνη προσμονή την έλευση του σκότους μήπως και ανοίξουν οι ουρανοί και φανεί το σέλας, που έτσι κι αλλιώς είχε λίγες πιθανότητες σύμφωνα με τις προγνώσεις του ιστόχωρου που παρακολουθούσαμε. Η χιονοθύελλα δε σταμάτησε σχεδόν καθόλου όλη μέρα. Και οι σκιέρ οι περισσότεροι κάθονταν στους χώρους του ξενοδοχείου και τα έλεγαν. Εκείνοι ήταν εξοικειωμένοι με τέτοιες συνθήκες και δεν τους έβλεπα και τόσο στενοχωρημένους σαν κι εμάς. Σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο μας ήταν η αφετηρία για τα lifts του χιονοδρομικού. Σε ανέβαζαν στην κορυφή ενός βουνού: του περίφημου Aurora Sky Station. Το σημείο αυτό θεωρείται κορυφαίο για παρατήρηση του σέλαος, αλλά λόγω του ανέμου δεν λειτουργούσε τίποτα. [Abisko National Park in Swedish Lapland offers perhaps some of the best conditions in the world for Northern Lights. The surrounding mountains keep the skies almost clear and the light pollution is next to nothing. No wonder Lonely Planet dubbed Abisko the world’s most illuminating experience of 2015.] Και για να μην κουραζόμαστε με την αφήγηση: ποτέ δεν επισκεφτήκαμε αυτό το εμβληματικό μέρος. Όταν άνοιγε λίγο ο καιρός βλέπαμε την κορυφή που κατέληγαν οι κολώνες που ανέβαζαν τους χιονοδρόμους.

upload_2017-4-26_19-48-41.jpeg


Το μόνο ευχάριστο ήταν ότι την επομένη η πρόβλεψη ήταν για μείωση της ταχύτητας των ανέμων στο μισό. Κάτι ήταν και αυτό. Υπήρχε ελπίδα. Η χιονόπτωση θα συνεχιζόταν αλλά μειωμένη.

upload_2017-4-26_19-50-0.jpeg


Μέχρι το μεσημέρι μας την είχε δώσει και πήραμε το αυτοκίνητο να πάμε προς την Κιρούνα, που τουλάχιστον ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Προχωρήσαμε για είκοσι λεπτά περίπου, αλλά δεν διανύσαμε πάνω από δέκα χιλιόμετρα μέσα στην ελάχιστη ορατότητα λόγω της χιονόπτωσης. Γυρίσαμε ηττημένοι πίσω στους γνωστούς, σχεδόν μισητούς πλέον, χώρους του καταλύματος. Ήταν επικίνδυνο να οδηγείς με ορατότητα μόλις δέκα μέτρα πολλές φορές. Η κίνηση ήταν ελάχιστη, αλλά οι ντόπιοι πήγαιναν γρήγορα. Εννοείται ότι ο δρόμος ήταν πλήρης χιονιού. Το αυτοκίνητο δεν είχε κανένα πρόβλημα: με όποια ταχύτητα και πάνω σε πάγο φρέναρε λες και ήταν σε τέλεια άσφαλτο. Το πρόβλημά μας ήταν η ορατότητα.

Μπήκαμε στους γνωστούς χώρους (δωμάτιο, κοινόχρηστη κουζίνα-τραπεζαρία, σαλόνια και εστιατόριο του ξενοδοχείου) και περιμέναμε να έρθει το τρίτο βράδυ μας, μήπως και δούμε το πολύ αναμενόμενο σέλας. Άδικος κόπος! Τα ίδια τα χθεσινά: ο ουρανός ξαστέρωσε γύρω στις έντεκα το βράδυ, εμείς βγήκαμε όλο αγωνία κοιτάζοντας μέσα στο κρύο και πάνω στο χιόνι, αλλά το σέλας πουθενά. Οι προγνώσεις βγήκαν και πάλι αληθινές. Το φαινόμενο μας την είχε ξανακάνει. Ο ήλιος ήταν ήρεμος και δεν έστελνε φορτισμένα σωματίδια να σαρώσουν το γήινο ουρανό δημιουργώντας υπέροχα σχήματα και χρωματισμούς. Η έξαρση που ελπίζαμε να δείξει η επιφάνεια του άστρου μας δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ αυτό το βράδυ. Κι εμείς για άλλη μια βραδιά, πλήρως απογοητευμένοι και από τη σημερινή μέρα πέσαμε για ύπνο αρκετά μετά τα μεσάνυχτα.

Δεν ήταν μόνο το σέλας αλλά και τα φιόρδ. Λες: εντάξει δεν θα το δω αφού είναι θέμα τύχης, αλλά τα φιόρδ; Τέλος του Μάρτη πήγαμε, θα είναι κλειστοί οι δρόμοι; Κι όμως ήταν.

Τουλάχιστον την επομένη το πρωί το είδαμε και στο χάρτη, μας το επιβεβαίωσε και ο πιτσιρικάς στη ρεσεψιόν, ο δρόμος για το Νάρβικ είχε ανοίξει. Όλο χαρά καθαρίσαμε το αυτοκίνητο, όλοι μαζί, και μπήκαμε να φύγουμε. Πριν διανύσουμε δέκα χιλιόμετρα είδαμε τα σταματημένα αυτοκίνητα, κυρίως νταλίκες, στην ουρά να περιμένουν για να προχωρήσουν. Περιμέναμε κι εμείς. Αναμμένη η μηχανή για να έχουμε ζέστη αφού η θερμοκρασία ήταν γύρω στους μείον πέντε. Το χιόνι έπεφτε, άλλοτε πυκνό και άλλοτε όχι. Ο αέρας δεν ήταν τόσο δυνατός. Κάναμε υπομονή μήπως και ξεκινήσει το κονβόι.

Μετά από ώρα βαρέθηκα εκεί μέσα στο αμάξι και αφού είχε σταματήσει να πέφτει το χιόνι, είπα να προχωρήσω με τα πόδια, μήπως και μάθω νέα. Ρωτούσα τους άμοιρους σαν κι εμάς, αλλά κανείς δεν ήξερε το μέλλον μας εκεί. Όλοι όμως έλεγαν να μείνουμε στην ουρά μας. Τότε αποφάσισα να προχωρήσω όσο πιο πολύ μπορούσα. Περπάτησα πάνω από ένα χιλιόμετρο και έφτασα στην αρχή της ουράς. Εκεί υπήρχε μια μπάρα κατεβασμένη και φωτεινή μια πινακίδα που ένας δύσμοιρος Νορβηγός μου εξήγησε ότι έγραφε να περιμένουμε. Εκείνος περίμενε δυο-τρεις ώρες εκεί. Τηλεφώνησα στην παρέα μου και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας, αφού η χιονόπτωση έπεφτε πλέον με περισσότερη ένταση. Ήρθαν (προχωρώντας δίπλα στα σταματημένα αυτοκίνητα) και με πήραν, κάναμε μεταβολή και δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Αμπίσκο.

Μετά το μεσημέρι πλέον ο αέρας είχε πέσει και η χιονόπτωση είχε σταματήσει, οπότε τα αναβατόρια πήγαιναν στην κορφή του Aurora Sky Station. Εμείς όμως δεν πήγαμε γιατί είχε πυκνά σύννεφα και δε θα βλέπαμε τίποτα. Οι σκιέρ όμως ανεβοκατέβαιναν. Όχι όμως για πολύ, αφού το απόγευμα άρχισε ο γνωστός αέρας. Εν τω μεταξύ εμείς αποφασίσαμε να πάμε στη λίμνη που απείχε 1200 μέτρα. Φυσικά το μονοπάτι ήταν γεμάτο χιόνια και κινδύνευες να γλιστρήσεις, αλλά ήμασταν τυχεροί. Όλα πήγαν καλά. Φτάσαμε στη παγωμένη λίμνη Tornetrask και βγάλαμε μερικές ωραίες φωτογραφίες. Ήταν ό,τι πιο αξιόλογο κάναμε στη διάρκεια της μέρας.

upload_2017-4-26_19-53-47.jpeg


upload_2017-4-26_19-54-43.jpeg


upload_2017-4-26_19-55-33.jpeg


upload_2017-4-26_19-56-57.jpeg


Σε όλο το ταξίδι δεν είδαμε καμία λίμνη που να μην ήταν παγωμένη. Ούτε και ποτάμι. Μόνο το ποταμάκι που κατέβαινε στη λίμνη Tornetrask είχε κάποια σημεία που δεν καλυπτόταν από πάγο και ακουγόταν το νερό να τρέχει. Φαινόταν κιόλας. Επίσης σε μια λίμνη κοντά στην Κιρούνα είδαμε να έχει λιώσει ένα μικρό τμήμα πάγου σε απόσταση διακοσίων μέτρων από εμάς, που βρισκόμασταν σε μια γέφυρα.

Έφτασε το σούρουπο και είχαμε αγωνία γιατί οι προβλέψεις είχαν αλλάξει προς το ευνοϊκότερο. Το είχαμε διαπιστώσει από το μεσημέρι που ψάχναμε την, γνωστή πλέον καλά, ιστοσελίδα προγνώσεων. Εγώ προσωπικά, βλέποντας αυτά, ήμουν πολύ αισιόδοξος και είχα μια ευχάριστη διάθεση και προσπαθούσα να την μεταδώσω και στους απογοητευμένους φίλους μου. Οι Σουηδοί έχουν μια διαφορά σε ό,τι έχομε συνηθίσει εμείς: το πράσινο χρώμα στους χάρτες (σε σχέση με το κόκκινο) σημαίνει ηπιότερο φαινόμενο, ενώ το κόκκινο πάει να πει ότι οι συνθήκες είναι τέλειες. Βλέπαμε λοιπόν στο χάρτη και το κόκκινο χρώμα που τις προηγούμενες μέρες δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε. Φαινόταν ότι θα περνούσε κοντά από την περιοχή μας.

Λίγο μετά που βράδιασε είδαμε μια κινητικότητα σε μερικούς ενοίκους του ξενοδοχείου μας. Τις άλλες βραδιές δεν είχαμε διαπιστώσει αντίστοιχη κινητικότητα. Κοιτάζαμε τον ουρανό και περιμέναμε. Οι φωτογραφικές μας μηχανές ήταν ρυθμισμένες στο Manual και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να σημαδέψουμε με το τρίποδο προς τον ουρανό. Κοιτώντας προς τα πάνω βλέπαμε κάτι περίεργα σύννεφα να στροβιλίζονται αργά, αλλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χρωματισμό. Καλού κακού πάω στη ρεσεψιόν και ρωτώ τι συμβαίνει. Μου απαντούν ότι το σέλας είναι εκεί έξω και να πάω να το δω.

Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και φαινόταν τα αστέρια. Φεγγάρι δεν υπήρχε και τα λευκά σαν πέπλο «σύννεφα» έκαναν τον ήρεμο χορό τους. Η παρέα μας από το άγχος μας διασκορπίστηκε τριγύρω για να δει όσο περισσότερο γινόταν το φαινόμενο. Με τρελή αγωνία στήνω τη μηχανή και τραβώ την πρώτη φωτογραφία: νάτο επιτέλους το πολυπόθητο πράσινο. Τα λευκά σύννεφα που έβλεπα με γυμνό δεν ήταν τα σύννεφα που νόμιζα, αλλά τα σωματίδια του σέλαος που έλαμπαν στον ουρανό.

Όσο προετοιμασμένος και αν ήμουν, η φωτογράφιση αποδείχτηκε κάτι πολύ δύσκολο. Είχα προτιμήσει να βάλω μεγάλη ταχύτητα (30 δευτερόλεπτα) για να κατεβάσω το ISO στο 400, αλλά είχε σα συνέπεια η μηχανή μου να εκτίθεται στον αέρα περισσότερο χρόνο και οι φωτογραφίες να μη βγουν και τόσο καλές. Κρατούσα όσο μπορούσα το τρίποδο, αλλά αυτό με έκανε πιο ευάλωτο στις κακές καιρικές συνθήκες, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να πηγαίνω σε εσωτερικό χώρο για να ζεσταθώ. Όποτε έμπαινα στο κτήριο όλο και κάποιος τουρίστας με ρώταγε πώς να βγάλει φωτογραφία και που να πάει για να δει καλύτερα. Με έβλεπαν με το τρίποδο και μεγάλο σε ηλικία και νόμιζαν ότι έχω εμπειρία.

Όλο το φαινόμενο μπορεί να διήρκησε πάνω από μία ώρα, αλλά εμείς χάσαμε χρόνο μέχρι να καταλάβουμε ότι τα λευκά στον ουρανό ήταν το σέλας. Κανείς δε μας είχε προειδοποιήσει γι αυτό. Περιμέναμε να δούμε με τα μάτια μας τα χρώματα που βλέπουμε στις φωτογραφίες και καθυστερήσαμε τη φωτογράφηση. Χρώματα δεν είδαμε ποτέ, παρά μόνο στις φωτογραφίες μας. Εγώ πρόλαβα και τράβηξα μόλις δώδεκα φωτογραφίες. Ο φίλος μου πολύ λίγες και αυτός γιατί γλίστρησε στις προσπάθειές του για τη φωτογράφιση και έσπασε ένα πλευρό. Και εγώ έπεσα δύο φορές εκείνη τη βραδιά, αλλά ευτυχώς χωρίς συνέπειες. Στο ένα πέσιμο η μηχανή μου τη γλύτωσε φτηνά με το να γεμίσει χιόνια. Ίσως αυτό την έσωσε κιόλας, που έπεσε σε φρέσκο χιόνι.

Βάζω κάποιες φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά. Δεν ξέρω πως θα φανούν:

upload_2017-4-26_19-59-45.jpeg


upload_2017-4-26_20-1-0.jpeg


upload_2017-4-26_20-2-32.jpeg


Όπως εμφανίστηκε ξαφνικά το σέλας, έτσι εξαφανίστηκε, κάπου στα μεσάνυχτα. Τα συναισθήματά μας ήταν ανάμιχτα. Από τη μια χαρήκαμε γιατί το είδαμε. Από την άλλη δεν μας έκανε εντύπωση αυτό που είδαμε. Το να βλέπω τα χρώματα μόνο μέσω των φωτογραφιών, δεν είναι και το καλύτερο που περίμενα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η βραδιά ή που είχε κάμποσα φώτα τριγύρω και δεν φάνηκαν τα χρώματα. Δυστυχώς δεν είχαμε το χρόνο και το κουράγιο να απομακρυνθούμε σε λιγότερο φωτισμένη περιοχή.

Το Αμπίσκο φημίζεται για το χαμηλό φωτισμό που έχει, αφού υπάρχουν ελάχιστα κτήρια στην περιοχή. Εμείς αυτό δεν το εκμεταλλευτήκαμε. Το να πηγαίναμε στη λίμνη βραδιάτικα, που θα είχαμε μεγάλο και σκοτεινό ορίζοντα, δεν το αποφασίσαμε εκείνη την ώρα που φυσομανούσε και το χιόνι στροβιλιζόταν γύρω μας. Δηλαδή και να ξεκινούσαμε να πάμε θα ήταν δύσκολο εκείνη την ώρα. Επίσης είχαμε το αυτοκίνητο, με το οποίο θα μπορούσαμε να μετακινηθούμε σε πιο σκοτεινό μέρος. Και πάλι λόγω του καιρού (το αυτοκίνητο δεν είχε πρόβλημα) δεν το σκεφτήκαμε καν. Αυτή πάντως θα ήταν η καλύτερη λύση. Το είχαμε κάνει τρεις μέρες πριν στην Κιρούνα με ιδανικές καιρικές συνθήκες, αλλά δε μας βγήκε.

Το Αμπίσκο είναι πολύ καλό μέρος για να δει κάποιος το σέλας, αλλά την πρώτη φορά μάλλον θέλεις καθοδήγηση. Ή πολύ καλή πληροφόρηση, που εμείς όσο κι αν το ψάξαμε πριν φύγουμε από Ελλάδα, τελικά οι πληροφορίες μας αποδείχτηκαν λίγες. Επί πλέον δεν είμαστε και πιτσιρικάδες να περπατάμε στα χιόνια και στους αέρηδες με την παραμικρή ελπίδα. Περιμέναμε κάτι πιο σίγουρο. Επίσης ο αέρας σήκωνε το απογευματινό χιόνι και το έκανε σαν χιονοθύελλα.

Ήρθα σε επικοινωνία με άλλους από το φόρουμ, που έχουν δει το σέλας και μου είπαν ότι μάλλον το φαινόμενο δεν ήταν τόσο έντονο. Εγώ παρά το ότι ουσιαστικά και θεωρητικά το είδα, δεν έμεινα ικανοποιημένος.

Η επόμενη μέρα άρχισε κλασσικά με χιονόπτωση στο Αμπίσκο. Εμείς πάντως ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και στις οκτώ ξεκινήσαμε την επιστροφή μας. Είκοσι χιλιόμετρα μετά το Αμπίσκο ο καιρός είχε φτιάξει και ο ήλιος έλαμπε στον παγωμένο Βορρά και στον 67ο παράλληλο. Είχαμε χρόνο για μια μικρή βόλτα στην Κιρούνα, να ξοδέψουμε τις τελευταίες μας κορώνες και να πάρομε τη μεσημεριανή πτήση για Στοκχόλμη, μετά για Φραγκφούρτη και τέλος για Αθήνα που φτάσαμε τα μεσάνυχτα.
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.494
Likes
11.726
Επόμενο Ταξίδι
?
Μάλλον φίλε @travelbreak θα'πρεπε να επιλέξετε το Τρόμσο. Νομίζω πως η ατυχία δεν ήταν μόνο ότι δεν απολαύσατε το σέλας, αλλά και ότι εγκλωβιστήκατε σε μια έρημη περιοχή που δεν είχε να σας προσφέρει τίποτε άλλο. Το Τρόμσο τουλάχιστον είναι μια μεγάλη πόλη. Και από τις μαρτυρίες των περισσότερων που έχουν πάει δεν τους απογοήτευσε η εμφάνιση του σέλαος.

Μόλις διάβασα το νέο σου κεφάλαιο έπεσα κατά τύχη σε αυτό το video.
Ας το απολαύσουμε όλοι μαζί....

http://m.lifo.gr/videos/lifo_picks_planetearth/141018
Αυτοί ήταν πολύ τυχεροί! Και απ'ότι βλέπω πήγαν την ίδια περίοδο με τον travelbreak τον Μάρτιο του 2017. Εξαιρετικό βίντεο. Πάντως πολλά ακόμα βίντεο στο YouTube δείχνουν το φαινόμενο να ήταν σε έξαρση τον φετινό Μάρτιο και Απρίλιο.
 

Klair

Member
Μηνύματα
2.190
Likes
25.354
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός
@giannismits το video επιβεβαιώνει τα λεγόμενά σου στο προηγούμενο post και είναι σίγουρα πολύ εντυπωσιακό. Ίσως ο @travelbreak στάθηκε άτυχος αυτή τη φορά. Ας του ευχηθούμε να καταφέρει να το ζήσει στην επόμενη εξόρμηση και μακάρι να μπορέσουμε και εμείς να κάνουμε αυτό το ταξίδι και να σταθούμε τυχεροί να δούμε το σέλας.
 

travelbreak

Member
Μηνύματα
1.728
Likes
14.324
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός

travelbreak

Member
Μηνύματα
1.728
Likes
14.324
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Υπερσιβηρικός
Μάλλον φίλε @travelbreak θα'πρεπε να επιλέξετε το Τρόμσο. Νομίζω πως η ατυχία δεν ήταν μόνο ότι δεν απολαύσατε το σέλας, αλλά και ότι εγκλωβιστήκατε σε μια έρημη περιοχή που δεν είχε να σας προσφέρει τίποτε άλλο. Το Τρόμσο τουλάχιστον είναι μια μεγάλη πόλη. Και από τις μαρτυρίες των περισσότερων που έχουν πάει δεν τους απογοήτευσε η εμφάνιση του σέλαος.


Αυτοί ήταν πολύ τυχεροί! Και απ'ότι βλέπω πήγαν την ίδια περίοδο με τον travelbreak τον Μάρτιο του 2017. Εξαιρετικό βίντεο. Πάντως πολλά ακόμα βίντεο στο YouTube δείχνουν το φαινόμενο να ήταν σε έξαρση τον φετινό Μάρτιο και Απρίλιο.
Στο κείμενο εξηγώ τους λόγους που επιλέχτηκε το Abisko.
Φυσικά την επόμενη φορά, αν πάω μόνο γι αυτό, θα πάω στο Tromso.
Είναι αλήθεια: στο Abisko εγκλωβίζεσαι αν ο καιρός είναι κακός, όπως έτυχε σε εμάς.
Και δεν έχει και πρακτορείο να σου κάνει το λεγόμενο Aurora hunting.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.108
Μηνύματα
880.492
Μέλη
38.836
Νεότερο μέλος
ipagou

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom