Γουατεμάλα Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Γουατεμάλα-Ελ Σαλβαδόρ-Νικαράγουα: Γυρνώντας ανάμεσα σε λίμνες και ηφαίστεια

Nick_St

Member
Μηνύματα
136
Likes
2.235
Ονειρεμένο Ταξίδι
Venezuela
Πώς μπορεί να περάσει κανείς δημιουργικά το χρόνο του εν μέσω καραντίνας; Να γράψει ταξιδιωτική ιστορία είπαν και μάλλον δίκιο είχαν! Οπότε, να 'μαι κι εγώ, ξεκινώντας τη δική μου προσπάθεια να αποτυπώσω τα όσα είδα και ένιωσα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου. Το Δεκέμβρη που μας πέρασε λοιπόν, πραγματοποίησα ένα ταξίδι τριών εβδομάδων στην Κεντρική Αμερική και πιο συγκεκριμένα στη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα.

Όλα βέβαια είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο πριν, όπου και επιστρέφοντας από Ιορδανία, είπαμε να ανανεώσουμε το ταξιδιωτικό μας ραντεβού με τον πολύ καλό φίλο και συνταξιδιώτη Κ. το 2019, αλλά για το δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη μας αυτή τη φορά. Με τον Κ. μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα και αγάπη για τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα, την ισπανική γλώσσα και οτιδήποτε σχετικό, με εκείνον να έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία στην Κολομβία ενώ παράλληλα η δική μου η καψούρα ακούει στο όνομα Βενεζουέλα. Συγκεκριμένο προορισμό στο μυαλό μας πάντως δεν είχαμε, ήμασταν της λογικής "ότι προκύψει" το οποίο εδώ μεταφράζεται σε "όπου βρούμε νορμάλ αεροπορικά". Το καλοκαίρι και ενώ αμφότεροι απολαμβάναμε τα μπάνια μας δουλεύαμε για να έχουμε λεφτά για μελλοντικά ταξίδια, ήρθε μία ειδοποίηση στο mail μου για κάτι δελεαστικά δρομολόγια της Aeromexico που είχαν αφετηρία το Άμστερνταμ με ακόμα πιο δελεαστικές τιμές. Στην πλειοψηφία τους τα δρομολόγια ήταν destination open-jaw και ο συνδυασμός που μας έκλεισε το μάτι -για άγνωστο ακόμη λόγο- ήταν εκείνος που είχε άφιξη στη Γουατεμάλα και επιστροφή από Νικαράγουα.

Όλοι υποθέτω πως κάπου έχουμε διαβάσει για το Τικάλ και τους υπέροχους ναούς του ή έχουμε δει την κλασική φωτογραφία από την Αντίγουα Γουατεμάλα με την κίτρινη αψίδα και το γιγάντιο ηφαίστειο που ξεπροβάλλει πίσω της. Για τη Νικαράγουα όμως τι να υποθέσω; Ότι όλοι έχουμε έναν μακρινό θείο ή κάποιον γνωστό που πήγε στη χώρα στα τέλη των 80's με μπριγάδα για να βοηθήσει τα συντρόφια στην συγκομιδή καφέ; Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και ο πιο δημοφιλής ταξιδιωτικός προορισμός. Εμείς αφήσαμε τις υποθέσεις για το τι ακριβώς "παίζει" με τις χώρες εκεί και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια. Αναχώρηση από Άμστερνταμ στις 3 του Δεκέμβρη και άφιξη στη Γουατεμάλα Σίτι την επομένη το πρωί μέσω Μέξικο Σίτι, επιστροφή στη Γηραιά Ήπειρο από Μανάγκουα στις 24 του Δεκέμβρη πάλι μέσω Μέξικο Σίτι. Και Κεντρική Αμερική Αμερική Δεκέμβρη μήνα γλιτώνοντας κομμάτι του χειμώνα εδώ και Χριστούγεννα στο στολισμένο Άμστερνταμ, καλό ακουγόταν, δεν μπορώ να πω.

Μετά το κλείσιμο των εισιτηρίων είχε έρθει η ώρα για έναν κάποιο σχεδιασμό. Μπόλικο διάβασμα για όλες τις περιοχές, πινέζες στο χάρτη σε όλα τα πιθανά σημεία ενδιαφέροντος, αγορά ενός ταξιδιωτικού οδηγού που να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες φωτογραφίες. Η αναζήτηση πληροφοριών δεν έγινε μόνο για τη Γουατεμάλα και τη Νικαράγουα, αλλά και για τις δύο χώρες που βρίσκονται ανάμεσα τους, το Ελ Σαλβαδόρ και την Ονδούρα, καθώς τόσο το χρονικό διάστημα του ταξιδιού όσο και οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των χωρών, καθιστούσαν σχετικά εύκολο το να επισκεφτούμε κάποια μέρη από κάθε χώρα και γενικά το να γίνει λίγο "τουρλού" το ταξίδι. Έγιναν κάποιες σκέψεις και για το Μπελίζ, αλλά εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω κόστους. Μετά από λίγο καιρό, καταλήξαμε στα εξής τρία πιθανά σενάρια όσον αφορά το ταξίδι: 1) να αφιερώσουμε το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού στη Γουατεμάλα (πχ 15 μέρες) και το υπόλοιπο στη Νικαράγουα περνώντας δίχως στάση από Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρα, 2) να ξοδέψουμε από μία βδομάδα σε τρεις από τις τέσσερις χώρες ή κάτι παρόμοιο (πχ 8-7-6 μέρες), και 3) να πάμε χωρίς κανένα απολύτως πλάνο και να αποφασίζουμε επί τόπου για το επόμενο μας βήμα.

Από τις προαναφερθείσες πιθανές επιλογές, καλώς ή κακώς, επιλέξαμε την κουρτίνα με τον αριθμό 3, δηλαδή να ταξιδέψουμε χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Καλώς γιατί αυτός ο τρόπος ταξιδιού προσθέτει κάτι το απρόβλεπτο. Κακώς γιατί μιλάμε για χώρες όπου δεν υπάρχουν και τίποτα βαρβάτες ταξιδιωτικές υποδομές, δεν είναι Ευρώπη να μπαίνεις στο διαδίκτυο και να βλέπεις ότι την τάδε ώρα περνάει από το τάδε σημείο λεωφορείο της τάδε εταιρείας. Υπάρχουν εννοείται και εταιρείες με συγκεκριμένα ωράρια αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μεταφορές και οι ώρες αναχωρήσεων σε αυτές τις χώρες βασίζονται στο περίπου και στο όταν γεμίσει το μεταφορικό μέσο. Στην πορεία, λοιπόν, κι όπως μαρτυρά ο τίτλος της ιστορίας, η κουρτίνα νούμερο 3 μας έκανε να επισκεφτούμε τη Γουατεμάλα (μόνο το δυτικό κομμάτι της), το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα. Κι αφού με κρατήσεις για διαμονή και μεταφορικά μέσα ξεμπερδέψαμε μια και έξω αφού δεν κάναμε ούτε μία, το επόμενο βήμα ήταν να ασχοληθούμε με τις βίζες. Και εδώ βέβαια ξεμπερδεύουμε γρήγορα, αφού δεν απαιτείται έκδοση βίζας για κατόχους ελληνικού διαβατηρίου σε κανένα από αυτά τα κράτη (η Νικαράγουα θέλει tourist card, αλλά η έκδοση της γίνεται on arrival). Κλείστηκαν και τα αεροπορικά εισιτήρια για το πως θα φτάσουμε στην Ολλανδία και πλέον φάνταζαν όλα έτοιμα για το ταξίδι.

Όλα έτοιμα για ένα ταξίδι που στην πορεία του βάλαμε χιουμοριστικά τίτλο "Όλα λάθος" καθώς κατά τη διάρκεια του, θεωρητικά πάντα, δεν πήραμε ούτε μία σωστή απόφαση. Τι να πρωτοπώ; Για το δίλημμα Τικάλ (και γενικά ανατολική Γουατεμάλα) vs Ελ Σαλβαδόρ που με καμάρι διαλέξαμε το δεύτερο; Για το ότι όλοι μας έλεγαν να μην πάμε σε καμία από τις πρωτεύουσες και εμείς με καμάρι διανυκτερεύσαμε και στις τρεις; Για το ότι ντόπιος αστυνομικός στην Σάντα Άνα του Ελ Σαλβαδόρ επέμενε να μην είμαστε έξω το βράδυ και εμείς περπατούσαμε πόση ώρα με τους σάκους στη 1 το βράδυ μες στα σκοτάδια; Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως ότι παίρναμε αυθόρμητα τις αποφάσεις 'α λα μινούτ' (γράφω ιστορία και βλέπω μάστερσεφ, νομίζω είναι ξεκάθαρο) και γενικά χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Παρ' όλο που προσωπικά ήθελα σαν τρελός να πάω στο Τικάλ αλλά και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους (πχ Quirigua, Copan), δεν μετανιώνω τίποτα σε καμία των περιπτώσεων για όπου πήγαμε και όπου όχι. Ότι κι αν κάναμε το παίρναμε στο χαβαλέ και σε όλο το ταξίδι ρίξαμε τρελό γέλιο, είδαμε πανέμορφα τοπία και καλοδιατηρημένες αποικιακές πόλεις, ανεβήκαμε ηφαίστεια και θαυμάσαμε υπέροχες λίμνες, ήρθαμε σε επαφή με πολλούς ντόπιους και μάθαμε εκπληκτικά πράγματα και όλα αυτά κρατώντας το μπάτζετ σε πολύ καλά επίπεδα. Και ότι δεν είδαμε τούτη τη φορά, καλά να 'μαστε και θα τα δούμε σε άλλες εποχές, σε εποχές μετά κορονοϊού.



Το ταξίδι αρχίζει, προσγειωνόμαστε Γουατεμάλα..

20191206_180740.jpg

Το ηφαίστειο Fuego καθώς εκρήγνυται. Θέα από το camp του ηφαιστείου Acatenango στα 3700μ.
 

LULLU

Member
Μηνύματα
3.500
Likes
7.691
Επόμενο Ταξίδι
το ψαχνω....
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νιγηρας-Μαλι
μπραβο.. ευχαριστουμε..
 

Nick_St

Member
Μηνύματα
136
Likes
2.235
Ονειρεμένο Ταξίδι
Venezuela
Πατάω πρώτα like και τώρα πάω να διαβάσω...:):)
Θα χει και κάποιες παραλίες το μενού για τους παραλιόπληκτους αλλά η αλήθεια είναι πως επικεντρωνόμαστε σε ηφαίστεια :cool:

μπραβο.. ευχαριστουμε..
Να 'στε καλά :) Σύντομα θα αρχίσω να διαβάζω την ιστορία σας από Νεπάλ, αν και ήδη έχω πολλά spoilers από τα social media του Έλπι χαχα!

Περιμένω πως και πως την συνέχεια. Ένα νέο συγγραφικό ταλέντο γεννιέται ...
Σας ευχαριστώ πολύ! Αλλά εντάξει, όχι δα και συγγραφικό ταλέντο :p
 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.341
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Θα χει και κάποιες παραλίες το μενού για τους παραλιόπληκτους αλλά η αλήθεια είναι πως επικεντρωνόμαστε σε ηφαίστεια :cool:
Ααα μου αρέσουν και τα ηφαίστεια! Λύσσαξα στην Κόστα Ρίκα και ομολογώ οτι πάλεψε ο Παναμάς με τη Νικαράγουα σαν δεύτερος προορισμός. Ο Παναμάς κέρδισε αφού ήταν όνειρο μου (είχε και κάτι θεματάκια η Nica και είπα να μη ρισκάρω), αλλά ψάχνοντας για Νικαράγουα ομολογώ μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ειδικά τα ηφαίστεια (οκ και τα corn islands :lol:).
Περιμένω τη συνέχεια να πάρω και καμιά ιδέα για επόμενη φορά!
 

giannoula

Member
Μηνύματα
1.299
Likes
2.429
Επόμενο Ταξίδι
who knows???
Οαση η ιστορια σου μεσα στη δινη του ιου!! Καλα το πας.. για συνεχισε;
 

agmi

Member
Μηνύματα
494
Likes
2.288
Ευχαριστω & περιμενω συνεχεια, μονο μην γινει σαν τον Σουλεϊμαν! Απο τα λαθη μας στο πλανιγκ/σχεδιασμο δινομε τα φωτα μας στους αλλους, και στον ευατο μας σαν ξαναπορευτουμε στα ιδια μονοπατια. Δεν μαθαινουμε ομως, προσωπικα εγω, τα ξανακανουμε τα ιδια λαθη! Αμα εισαι και νεος, κοπελι που λενε εδω, δεν σε νοιαζει και πολυ! Και αυτα που λεγε ο μπαρμπας "“Γηράσκω δ΄αιεί πολλά διδασκόμενος”, δηλαδή “Γερνάω μαθαίνοντας πάντα πολλά”, δεν ισχυουνε! Γερνας και νερουλιαζει το μυαλο σου, οπως λενε στο χωριο μου!
 

Nick_St

Member
Μηνύματα
136
Likes
2.235
Ονειρεμένο Ταξίδι
Venezuela
Γουατεμάλα

Λίγα λόγια για τη Γουατεμάλα:
Το όνομα της χώρας προήλθε από τη λέξη "Cuauhtēmallān" της γλώσσας Nahuatl των Αζτέκων, που σημαίνει "τόπος πολλών δέντρων". Η Γουατεμάλα είναι μία χώρα 17 εκατ. περίπου κατοίκων ενώ η έκταση της είναι λίγο μικρότερη σε σχέση με την έκταση της Ελλάδας. Το νόμισμα της είναι το Quetzal (1 ευρώ=8,41Q αυτή τη στιγμή) και πήρε το όνομα του από το ομώνυμο πτηνό το οποίο είναι το εθνικό ζώο της χώρας, ενώ λέγεται ότι οι φυλές Μάγια που ζούσαν παλιά στην περιοχή χρησιμοποιούσαν τα φτερά της ουράς του σαν νόμισμα. Η πρώτη πρωτεύουσα της χώρας ονομάστηκε Tecpan το 1524, ενώ από το 1776 μέχρι σήμερα πρωτεύουσα είναι η Guatemala City. Η Γουατεμάλα διαιρείται σε 22 διοικητικά διαμερίσματα, ενώ τον κυριότερο ρόλο στην οικονομία διαδραματίζει ο πρωτογενής τομέας παραγωγής (καφές, ζάχαρη, μπανάνες).

Η πρώτη απόδειξη ανθρώπινου εποικισμού στη χώρα χρονολογείται πίσω στο 12000 π.Χ., ωστόσο σύμφωνα με μαρτυρίες και αντικείμενα που βρέθηκαν αργότερα, θεωρείται πως η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή ξεκινάει από το 18000 π.Χ. Οι Μάγια, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι κάτοικοι, ανέπτυξαν σπουδαίο πολιτισμό, με την αρχαία πόλη Tikal να είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο γνωστούς αρχαιολογικούς χώρους και αστικά κέντρα του προκολομβιανού πολιτισμού των Μάγια. Στη συνέχεια, ο ισπανικός αποικισμός ξεκίνησε από τις αρχές του 1519 όταν οι Ισπανοί κονκισταδόρες Pedro και Gonzalo de Alvarado, πήραν άδεια από τον αρχικατακτητή Hernan Cortes, ώστε να κατακτήσουν την περιοχή. Η χώρα κηρύχθηκε ανεξάρτητη από την Ισπανία στις 15 Σεπτέμβρη του 1821, την ίδια μέρα που γύρω στα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, οι Σουλιώτες κατατρόπωναν τους Τούρκους στα "Πέντε Πηγάδια". Όσον αφορά τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας, αυτή χαρακτηρίζεται από περιόδους συνεχούς αστάθειας με πολλά πραξικοπήματα και έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο ο οποίος έλαβε τέλος το 1996 με την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) ανάμεσα στους αντάρτες και στην τότε κυβέρνηση.






Διαβάζοντας για Γουατεμάλα, αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο video clip του τραγουδιού "Fuiste tu" του Ricardo Arjona, του πιο γνωστού τραγουδιστή της χώρας, καθώς μέσα σε 5 λεπτά μπορείτε να δείτε υπέροχα τοπία. (by the way πολύ ωραία τραγούδια ο Arjona)

Εδώ βέβαια, να πω ότι ο πρώτος μάνατζερ του Arjona ήταν Έλληνας, ο Yani Kefalas. Οι δύο τους πλέον είναι πολύ καλοί φίλοι ενώ οφείλουν τη γνωριμία τους στο μπάσκετ. Ο Arjona όταν ήταν μικρός έπαιζε μπάσκετ και ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας (κατείχε μάλιστα για 18 χρόνια ένα μεγάλο ρεκόρ, καθώς είχε σκοράρει σε έναν αγώνα 79 πόντους!), ενώ από την άλλη ο Κεφαλάς ήταν προπονητής μπάσκετ (ήταν και στην εθνική τους ένα διάστημα αν δεν κάνω λάθος).

Μιας και έπιασα τους Έλληνες της Γουατεμάλας να πω ότι αυτή τη στιγμή μεγάλη φίρμα στη χώρα είναι η καταξιωμένη σεφ Myrcini Moliviatis, η οποία είναι Πρέσβειρα της γαστρονομικής κουλτούρας της Γουατεμάλας. Πατέρας της είναι ο Demetrio Moliviatis που στα 80s ήταν βουλευτής με το Χριστιανικό Κόμμα και είχε διατελέσει Υφυπουργός Εξωτερικών της χώρας. Αυτή τη στιγμή στη Γουατεμάλα υπάρχουν περίπου 21 ελληνικές οικογένειες, στο Puerto Barrios, στο Quetzaltenango και στην πρωτεύουσα Ciudad de Guatemala. Όλοι οι Έλληνες είναι αρκετά δραστήριοι στη χώρα, παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει επίσημη ελληνική κοινότητα όπως για παράδειγμα στη Βενεζουέλα, το Περού ή τον Παναμά.


Μετά από ένα ρεσιτάλ σχετικών και άσχετων πληροφοριών, επιστρέφω στο ταξίδι.

Ημέρα 1η - Antigua Guatemala

Το αεροπλάνο της Aeromexico προσγειώνεται στο διεθνές αεροδρόμιο La Aurora και ναι, είναι γεγονός, βρισκόμαστε Γουατεμάλα. Βγαίνοντας από το αεροπλάνο, συναντάμε μετά από λίγα μέτρα ένα ανταλλακτήριο χρημάτων το οποίο προφανώς και δεν έχει το καλύτερο rate που μπορεί να βρει κανείς, αλλά αναγκαστικά αλλάξαμε λίγα χρήματα ώστε να έχουμε κατιτίς να κινηθούμε τις πρώτες ώρες (Το Δεκέμβριο το rate ήταν περίπου 1 ευρώ-8,55Q). Δίπλα ακριβώς στο ανταλλακτήριο υπάρχει ένα κιόσκι της Tigo που πουλάει κάρτες sim και πακέτα με δεδομένα κινητής τηλεφωνίας κλπ., αλλά όσο και να μας έκανε τα γλυκά μάτια η νεαρή πωλήτρια, δεν τσιμπήσαμε καθώς τα 50 ευρώ για μία κάρτα sim και 6GB παραήταν πολλά. Προχωρώντας στο διάδρομο του αεροδρομίου, μπορεί να δει κανείς δεξιά κι αριστερά φωτογραφίες με τοπία της χώρας και ανθρώπους με παραδοσιακές στολές, ενώ υπάρχει και ένα μεγάλο πλακάτ με το Welcome σε όλες τις γλώσσες.

20191204_133236.jpg


Στον κάτω όροφο, δηλαδή στο ισόγειο του αεροδρομίου, υπάρχουν περισσότερα κιόσκια εταιριών κινητής τηλεφωνίας και εμείς προτιμήσαμε την Claro καθώς με 125Q έδινε 7GB (με απεριόριστα γκιγκαμπίτια για όλα τα σόσιαλ μίδια) εκ των οποίων δε χρησιμοποιήσαμε ούτε τα μισά εν τέλει, αλλά μια κάρτα sim και τα δεδομένα ήταν απαραίτητα. Το καλό είναι ότι υπάρχει δωρεάν roaming σε όλες τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής, επομένως με τη συγκεκριμένη αγορά ξεμπερδέψαμε για όλο το ταξίδι. Ύστερα, συμπληρώνουμε ένα τυπικό έγγραφο που αργότερα θα παραδώσουμε στο immigration desk. Οι ουρές ήταν τεράστιες καθώς εκείνη την ώρα είχε κάνει απόβαση το μισό Τέξας αλλά η διαδικασία στο immigration δεν μπορώ να πω, ήταν ταχύτατη. Από την ώρα που η υπάλληλος πήρε τα διαβατήρια μας μέχρι την ώρα που μας τα γύρισε πίσω σφραγισμένα, δεν πρέπει να πέρασε πάνω από 1 λεπτό, όσο χρόνο χρειάζονται δηλαδή ο Βασίλης Τσιάρτας κι ο Σταμάτης Γονίδης για να πουν μία ολόκληρη πρόταση με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο.

Τελειώνοντας με ελέγχους, σφραγίδες και όλα τα συναφή, το ερώτημα είναι ένα και είναι το εξής: Πάμε στο κέντρο να δούμε λίγο την πόλη ή φεύγουμε καρφί για Αντίγουα; Λίγο το ότι ήταν καταμεσήμερο και ο ήλιος δυνατός, λίγο το ότι ένα αστραφτερό χαμόγελο που του έλειπε η μισή οδοντοστοιχία μας φώναζε από μακριά "Αντίγουα τεν ντόλαρς σενιόρ", ε δεν αργήσαμε να κατασταλάξουμε. Αυτή κιόλας είναι η επιλογή που κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των ταξιδιωτών. Με το που προσγειώνονται στην πρωτεύουσα, παίρνουν κάποιο από τα πάμπολλα minivans και πάνε κατευθείαν στην Αντίγουα. Πολλά παζάρια στην τιμή των δέκα δολαρίων δεν χωρούν καθώς η τιμή είναι ψιλοfixed από όλους τους οδηγούς. Μια πιο φτηνή εναλλακτική επιλογή για να πάει κάποιος από το αεροδρόμιο GUA στην Αντίγουα είναι να αλλάξει 2-3 τοπικά λεωφορεία με συνολικό κόστος 3-4 ευρώ.

Η διαδρομή είναι γύρω στη μία ώρα και θα μπορούσα να πω ότι αποτελεί πρελούδιο για το τι θα συναντούσαμε αργότερα στο οδικό δίκτυο της χώρας. Στροφές, πολλές στροφές. Η λέξη "ευθεία" δε φαίνεται να είναι τόσο γνωστή στη Γουατεμάλα. Το χειρότερο όλων όμως, δεν είναι οι στροφές αυτές καθαυτές, αλλά το ότι οι γουατεμαλτέκοι οδηγοί -προφανέστατα μεγάλοι φαν του Βασίλη Τερλέγκα- γκαζώνουν αρκετά στις στροφές ενώ παράλληλα δείχνουν ιδιαίτερη αδυναμία στις προσπεράσεις πάνω σε στροφές. Στο βανάκι εκτός από τον οδηγό και εμάς, ήταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από το Βέλγιο κι ένα ζευγάρι νεαρών Καναδών. Η διαδρομή κύλησε ήρεμα, πότε κοιτούσα την κούκλα ξανθιά Καναδή με το καπελάκι Toronto Blue Jays και πότε το δρόμο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής παρατήρησα πάντως ότι στο δρόμο υπήρχαν μόνο βανάκια, αγροτικά και μεγάλα φορτηγά, απλό ΙΧ δεν έβλεπες πουθενά.

Φτάνοντας στην Αντίγουα, η οποία αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco από το 1979, δύο πράγματα είναι έκδηλα από την πρώτη στιγμή, τα πολλά χρώματα και οι πολλές λακκούβες. Ο ήλιος, οι λακκούβες και τα πολλά αυτοκίνητα δεν μας αφήνουν στο να χαρούμε ιδιαίτερα τις πρώτες εικόνες της πόλης, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πανέμορφο μέρος όπου η αρχιτεκτονική και τα χρώματα συνδυάζονται υπέροχα με τα ηφαίστεια και τη φύση. Το βαν μας αφήνει στην κεντρική πλατεία και μετά από λίγο πάμε να συναντήσουμε έναν νεαρό ντόπιο με τον οποίο είχα έρθει σε επικοινωνία μέσω couchsurfing. Το συγκεκριμένο παλικάρι είχε περάσει ένα εξάμηνο στη Θεσσαλονίκη με εράσμους, είχαμε κιόλας και μία κοινή γνωστή και μας είχε πει να τον βρούμε όταν φτάσουμε για να μας βοηθήσει στο που να μείνουμε και να μας δώσει κανένα ψαγμένο tip για την πόλη και τις γύρω περιοχές.

Μετά από αρκετή ώρα μιλώντας με τον Manuel τον couchsurfer, περάσαμε από δύο τρία hostels αλλά καταλήξαμε στο Tropicana, πολύ ωραίο και με μπόλικο κόσμο, για 8 ευρώ το βράδυ αρκετά τίμια επιλογή. Όταν μας ρώτησε η κοπέλα στη ρεσεψιόν πόσο θα μείνουμε, απαντήσαμε "2 βράδια και βλέπουμε" ενώ κατευθείαν τη ρωτήσαμε που μπορούμε να φάμε κάτι εκεί τριγύρω. Δε θέλαμε γκουρμεδιές και μοριακή κουζίνα, ένα απλό μαγαζί που να προσφέρει μεγάλες ποσότητες θέλαμε και η δεσποινίδα μας έστειλε στο Rincon Tipico, λίγα βήματα μακριά από το hostel. Μετά από αρκετές ώρες ταξίδι, ήταν ότι έπρεπε, ένα μεγάλο πιάτο με κρέας, συνοδευτικά και τορτίγιας έκανε 30Q, αρκετά value θα έλεγα. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι μας έφεραν τζάμπα και ένα χυμό νεροζούμι που ήταν το φάρμακο κατά της δυσκοιλιότητας. Ίσως δίνουν αυτόν τον χυμό στους πελάτες για να αγοράζουν μετά 2-3 coca cola o καθένας, σατανικά μυαλά οι γουατεμαλτέκοι.

20191204_175859.jpg


Όμορφες τοιχογραφίες στο χώρο του εστιατορίου
20191204_182849.jpg
20191204_182858.jpg



Πλέον είχε βραδιάσει, ήμασταν κάπως κουρασμένοι, αλλά δεν θέλαμε και να κλειστούμε μέσα, οπότε έπειτα από το φαγητό ακολούθησε μία αναγνωριστική βόλτα στην πόλη. Διασχίσαμε την κεντρική 5ta Avenida Norte στην οποία βρίσκεται το σύμβολο της πόλης, η αψίδα της Santa Catalina και κάποια στιγμή μπήκαμε σε ένα μεγάλο σουβενιράδικο ονόματι Nim Pot, την ώρα που το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον Pol Pot της Καμπότζης και τους Χμερ. Έχουν ενδιαφέρον τα σουβενίρ τους, με τόσο τουρισμό στην πόλη δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς βέβαια οι ντόπιοι. Πάντως, όποιος θέλει να αγοράσει όπως και δήποτε σουβενίρ στη Γουατεμάλα, να μην το κάνει στην Αντίγουα. Στο Παναχατσέλ για παράδειγμα, τα ίδια πράγματα έχουν σχεδόν μισή τιμή ενώ το περιθώριο για παζάρι είναι πολύ πολύ μεγαλύτερο.


20191204_192621.jpg
DSC_0003.JPG


Έβγαλα φωτογραφία ενώ είχε ένδειξη "No Photo", μα πόσο αλήτης τέλος πάντων.
20191204_193659.jpg


Προχωρώντας λίγο ακόμα, φτάσαμε στην πλατεία Merced με την ομώνυμη εκκλησία, στην οποία εδρεύει η street food σκηνή της πόλης. Δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία, σχεδόν όλοι πουλάνε μόνο tortillas και σάντουιτς, τη στιγμή που τίποτα δεν ξεπερνάει τα 10Q. Δεν είναι ότι οι ουρανίσκοι μας έπαθαν κοκομπλόκο από τις αλλεπάλληλες συγκινήσεις και τις απίθανες γεύσεις, αλλά για 1 ευρώ περίπου το παίρνουμε το σαντουιτσάκι και λέμε κι ευχαριστώ. Στην Merced είδαμε ελάχιστους ξένους για να μην πω κανέναν, σχεδόν όλοι τους ήταν ντόπιοι, όλων των ηλικιών. Λίγες γύρες ακόμα, άραγμα με μπύρες στην Merced για να νιώσουμε τον παλμό των ντόπιων και επιστροφή στο χόστελ για λίγο ποιοτικό ύπνο μιας και οι καρέκλες στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου Benito Juarez στο Μέξικο Σίτι, όπου είχαμε 7ωρo layover, δεν ήταν και ότι πιο βολικό υπάρχει. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη -κουτσουρεμένη- μέρα στη Γουατεμάλα.

La Merced by night
DSC_0720.JPG
 

Nick_St

Member
Μηνύματα
136
Likes
2.235
Ονειρεμένο Ταξίδι
Venezuela
Ημέρα 2η – Antigua Guatemala

H Αντίγουα δεν είναι καμία τυχαία πόλη. Ιδρύθηκε από τους Ισπανούς στα μέσα του 16ου αιώνα με το όνομα Santiago de los Caballeros και για περισσότερα από 200 χρόνια ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Γουατεμάλας που τότε κάλυπτε σχεδόν ολόκληρη την περιοχή της σημερινής Κεντρικής Αμερικής. Η πόλη τον 18ο αιώνα χτυπήθηκε από αρκετούς σεισμούς (όλοι άνω των 7 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ) και κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση να μετακινηθεί η πρωτεύουσα στην Πόλη της Γουατεμάλας, ενώ αποτέλεσμα των φυσικών καταστροφών ήταν να υποστούν μεγάλες ζημιές πολλές εκκλησίες και άλλα σημαντικά κτήρια.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν την Αντίγουα μία από τις ωραιότερες αποικιακές πόλεις στον κόσμο και αναμφισβήτητα την πιο όμορφη πόλη της Κεντρικής Αμερικής. Η αλήθεια είναι πως στο hostel μας συναντήσαμε κάποιους ταξιδιώτες εκ των οποίων άλλοι είχαν επισκεφθεί την Oaxaca και το San Miguel de Allende στο Μεξικό κι άλλοι είχαν ήδη γνωρίσει την Cartagena στην Κολομβία και μας είπαν ότι στα δικά τους μάτια η Antigua Guatemala ήταν πιο όμορφη όλες αυτές, αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Γενικώς, όταν τόσος κόσμος λέει τα καλύτερα για το μέρος, οι προσδοκίες είναι κάπως υψηλές. Προσωπικά το μόνο που περίμενα ήταν ότι θα έμοιαζε με το Trinidad της Κούβας.

H δεύτερη μέρα στα εδάφη της Γουατεμάλας μας βρίσκει αρκετά ορεξάτους και καθόλου κουρασμένους από το μεγάλο ταξίδι. Το πρόγραμμα λέει όλη μέρα Αντίγουα μέχρι να βαρεθούμε να περπατάμε στους πολύχρωμους δρόμους και τα κουκλίστικα στενά της. Αποφασίσαμε να μη φάμε πρωινό στην ταράτσα του hostel αλλά να γεμίσουμε προσωρινά τα στομάχια μας με κάτι μπισκότα που τα είχαμε κουβαλήσει από ένα Albert Heijn στο Άμστερνταμ και ξεχυθήκαμε κατευθείαν στην πόλη. Πρώτη στάση οι γκισέδες της Banco Industrial για να κάνουμε συνάλλαγμα, το rate πολύ κακό κάπου στο 7,6, αλλά δεν είχαμε κι άλλη επιλογή αφού γενικά στην Αντίγουα η ισοτιμία είναι παντού κακή. Από Ευρώπη δεν φύγαμε με πολλά μετρητά, περίπου 250 ευρώ είχαμε και οι δύο μαζί μιας και είπαμε να πορευτούμε με κάρτες και ATM.

Αλλάξαμε λίγα χρήματα και κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία πλάι στην οποία δεσπόζουν ο καθεδρικός του San Jose, το δημαρχείο και το παλάτι των αρχηγών-στρατηγών το οποίο ήταν το διοικητικό κέντρο της πόλης όσο αυτή ήταν πρωτεύουσα. Μπήκαμε στα γρήγορα στον καθεδρικό ναό στον οποίο βρίσκεται και ο τάφος του Pedro de Alvarado, αρχικατακτητή της Γουατεμάλας, και στη συνέχεια αρχίσαμε να μπουκάρουμε σε διάφορες αγορές, σε φούρνους, σε τουριστικά γραφεία, σε εστιατόρια, σε ότι υπήρχε ανοικτό τέλος πάντων για να νιώσουμε λίγο τον παλμό των ντόπιων και να μάθουμε για την ιστορία του τόπου και τον τρόπο ζωής ρωτώντας τους. Μπορεί οι περισσότεροι να μας έβλεπαν σαν δολάρια με πόδια, αλλά οι λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε με μερικούς ήταν εξαιρετική αρχή για να μας βάλουν στο κλίμα της χώρας.

Διασχίζοντας την 5ta Avenida Norte, την μεγάλη κεντρική οδό, το μάτι αργά ή γρήγορα θα πέσει στο μουσείο της σοκολάτας και στο πανδοχείο του Don Rodrigo. Το περίφημο Choco Museo μπορεί να είναι μικρό στο μάτι αλλά πραγματικά οι γεύσεις που μπορεί να δοκιμάσει κανείς είναι απίστευτες. Ως γνωστοί και φημισμένοι τζαμπατζήδες γευτήκαμε ότι μας προσέφεραν τζάμπα, δεν αγοράσαμε τίποτα ενώ κρυφακούσαμε και λίγο για την ιστορία της σοκολάτας τον τύπο που έκανε ένα private tour σε κάτι γερμανίδες. Όσον αφορά τον κυρ-Rodrigo, το εστιατόριο του έχει τη φήμη ως ένα από τα καλύτερα στην πόλη, αλλά εκεί που μας έκλεψε τη ψυχή ήταν στην υπέροχη αυλή του. Γενικά μιλώντας, έτσι όπως είναι δομημένη η πόλη με μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, όλα τα εστιατόρια της πόλης έχουν αυλές και πολύ όμορφες μάλιστα.

Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και το πιο πολυφωτογραφημένο μέρος της πόλης, η αψίδα της Santa Catalina. Δίκαια είναι το πιο δημοφιλές σημείο καθώς είναι ένα μέρος όπου το ξεφτισμένο κίτρινο της αψίδας δένει υπέροχα με το σκούρο χρώμα του ηφαιστείου Agua που ξεπροβάλλει πίσω της και όπως και να το κάνουμε, το τοπίο είναι επιβλητικό. Νωρίς το πρωί ή προς το σούρουπο είναι οι καλύτερες ώρες για φωτογραφία, γιατί όλη την υπόλοιπη μέρα με ντάλα ήλιο το τοπίο χάνει μπόλικη από τη φωτογένεια του.

Λίγα μόλις βήματα πιο πέρα από την αψίδα, βρίσκεται η πλατεία της Merced, ο παράδεισος μας για εκείνες τις ημέρες. Street food με 1 ευρώ, κοτοπουλάκι με αβοκάντο από τα χέρια ντόπιων νοικοκυρών, τι άλλο να ζητήσει κανείς. Αν έρθει ένας ξένος στη Λαμία και τον ταΐσει η γιαγιά μου χορτόπιτα παραδοσιακή με ένα ευρώ, ε δεν θα βρει τον παράδεισο του ο ξένος; Δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν, δεν ξέρω αν πιάνεται ως πρωινό ή μεσημεριανό, αλλά ένα σαντουιτσάκι και δύο μικρά κάπως σαν μπουρέκια και empanadas τα χτυπήσαμε με συνοπτικές διαδικασίες ενώ παράλληλα απολαμβάναμε τόσο τον ίσκιο στο πάρκο όσο και την πρόσοψη της μπαρόκ εκκλησίας La Merced. Πριν καλά καλά τελειώσουμε όμως το φαγητό, γυρνάμε το κεφάλι αριστερά και βλέπουμε με μεγάλα γράμματα Panaderia. Μπαίνουμε στον φούρνο και βλέπουμε κάτι muffins με 2,5 και 3 quetzales, ε δεν γινόταν να αντισταθούμε. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στην αρχή σκέφτηκα ότι θα είναι τσιμέντο τα κεϊκάκια και θα σπάσω τα δύο μπροστινά μου δόντια για τριακοστή φορά αλλά εν τέλει μια χαρά τζιτζί όλα.

Το χοστελάκι μας το Tropicana
20191205_062639.jpg
20191205_062713.jpg


Ο καθεδρικός της πόλης
DSC_0007.JPG
DSC_0008.JPG
DSC_0009.JPG
DSC_0013.JPG
DSC_0015.JPG


DSC_0017.JPG
DSC_0018.JPG


Το παλάτι αρχηγών-στρατηγών
DSC_0020.JPG


Αγορά "El Mercadito"
DSC_0022.JPG
DSC_0023.JPG
DSC_0024.JPG
20191205_102658.jpg
DSC_0026.JPG
DSC_0031.JPG
DSC_0035.JPG
DSC_0044.JPG
DSC_0042.JPG


Parque Central
DSC_0050.JPG
DSC_0054.JPG
DSC_0055.JPG
DSC_0056.JPG


Calle Poniente
DSC_0057.JPG
DSC_0058.JPG
DSC_0060.JPG


5ta Avenida Norte, η κεντρική οδός της πόλης
DSC_0067.JPG
DSC_0069.JPG
DSC_0078.JPG
DSC_0080.JPG


Choco Museo
DSC_0085.JPG
DSC_0086.JPG
DSC_0087.JPG
DSC_0092.JPG
DSC_0094.JPG
20191205_114706.jpg


5ta Avenida Norte
DSC_0097.JPG


Posada Don Rodrigo
DSC_0098.JPG
DSC_0101.JPG
DSC_0102.JPG
DSC_0104.JPG
DSC_0105.JPG
DSC_0106.JPG
20191205_113604.jpg
20191205_113629.jpg


5ta Avenida Norte
DSC_0108.JPG
DSC_0111.JPG
DSC_0113.JPG
DSC_0114.JPG

DSC_0117.JPG
DSC_0120.JPG
DSC_0121.JPG
DSC_0122.JPG
DSC_0124.JPG
DSC_0128.JPG

DSC_0129.JPG
DSC_0138.JPG
DSC_0139.JPG
DSC_0142.JPG
DSC_0143.JPG
DSC_0144.JPG


Parque La Merced
DSC_0146.JPG
DSC_0148.JPG
DSC_0150.JPG
DSC_0151.JPG
DSC_0152.JPG
DSC_0154.JPG
20191205_121253.jpg
DSC_0160.JPG


Εκκλησία La Merced
DSC_0163.JPG
DSC_0166.JPG
DSC_0168.JPG


Panaderia-Φούρνος
20191205_121935.jpg
20191205_121950.jpg
 

Nick_St

Member
Μηνύματα
136
Likes
2.235
Ονειρεμένο Ταξίδι
Venezuela
Πλέον είμαστε στην 6η Avenida Norte, έχουμε αποχωριστεί τα σουβενιράδικα και την ατελείωτη τουριστίλα, όλα είναι πιο ήρεμα ενώ οι σχολές ισπανικών κάνουν την εμφάνιση τους η μία μετά την άλλη. Παρ’ ότι η νούμερο ένα βιομηχανία στην πόλη είναι ο τουρισμός, μία άλλη πολύ σημαντική πηγή εσόδων για τους ντόπιους κατοίκους είναι οι σχολές εκμάθησης ισπανικών, σε τέτοιο σημείο που μπορεί και σε κάθε σπίτι να υπάρχει από μία. Οι σχολές αυτές προσελκύουν κόσμο από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου αλλά κυρίως Αμερικάνους και Ευρωπαίους, είναι αρκετά φθηνές και δίνουν τη δυνατότητα στους μαθητές να μένουν στο σπίτι της ντόπιας οικογένειας που κάνει τα μαθήματα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει την περιοχή τόσο δημοφιλή στον τομέα των σχολών ισπανικών, αν και φαντάζομαι ότι είναι ένας συνδυασμός κόστους, δυνατότητας εξερεύνησης των γύρω περιοχών στον ελεύθερο χρόνο, διαμονής σε πανέμορφα μέρη, ενώ σίγουρα παίζει ρόλο και το ότι οι Γουατεμαλτέκοι μιλάνε αρκετά καθαρά τη γλώσσα και σε καμία περίπτωση με την ταχύτητα που μιλάνε οι Ισπανοί για παράδειγμα.

Προχωρώντας συναντάμε τη Selina, γνωστό brand name στο χώρο της διαμονής και δε χάσαμε την ευκαιρία, μπήκαμε κατευθείαν να δούμε το hostel το όποιο βρισκόταν σε έναν πανέμορφο χώρο. Δίπλα ακριβώς στο χόστελ βρίσκεται το εστιατόριο La Esquina, το πιο πολύχρωμο και περίτεχνα διακοσμημένο μαγαζί της πόλης, το οποίο είναι ένα ενδιαφέρον concept με πολλά μικρά υποκαταστήματα και πληθώρα επιλογών στο φαγητό.

Φτάνοντας στην πλατεία San Sebastian συναντούμε μόνο ντόπιους, καθώς έχουμε απομακρυνθεί από το λεγόμενο κέντρο της πόλης. Φιλήσυχο πάρκο στο οποίο βρίσκεται και η καθολική εκκλησία Antigua Parroquia San Sebastian ή μάλλον τα απομεινάρια της, αφού η εκκλησία αυτή που ήταν από τις πρώτες που κατασκευάστηκαν στην πόλη Santiago de los Caballeros, υπέστη πολλές ζημιές κυρίως στον μεγάλο σεισμό της Santa Marta το 1773. Όμορφες εικόνες με τους γουατεμαλτέκους να αράζουν στα παγκάκια, τα παιδάκια να παίζουν και τις ντόπιες γυναίκες να φοράνε τις παραδοσιακές φορεσιές τους.

Επίσης όσο πιο έξω από το κέντρο βρίσκεται κάποιος, τόσα περισσότερα chicken buses θα αντικρίσει. Τα chicken buses, camionetas de pollos, trambillas, ή όπως θέλετε πείτε τα, είναι παλιά βορειοαμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που κάνουν διαδρομές μεταξύ των χωριών και των πόλεων κυρίως σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Ωραία στο μάτι, ξεχωριστά κι ιδιαίτερα, αλλά το καυσαέριο που βγάζουν είναι ανεπανάληπτο. Εμπειριάρα πάντως hands down, όπως θα ανακαλύπταμε κι αργότερα στο ταξίδι που θα τα χρησιμοποιούσαμε. Κοντά στο πάρκο βρίσκεται και το στάδιο ποδοσφαίρου της πόλης, το οποίο έχει έδρα η ομάδα Antigua, καθαρά από δική μου περιέργεια φτάσαμε μέχρι εκεί αλλά ήταν κλειστό. Το γήπεδο απ’ έξω φτωχικό, αναμενόμενο βέβαια, δεν περίμενα να δω το Μπερναμπέου, αλλά το σίγουρο είναι ότι οι παίκτες ένα δέος το νιώθουν όταν παίζουν εκεί με θέα ένα τεράστιο ηφαίστειο.

Γυρνώντας προς τα πίσω, προς το κέντρο δηλαδή, αρχίσαμε να ρωτάμε σε όλα τα ταξιδιωτικά γραφεία για εκδρομές στο ηφαίστειο Acatenango αλλά και τιμές δρομολογίων για το Flores στα βορειοανατολικά της χώρας, αφού κάπως έπρεπε να προγραμματίσουμε το τι θα κάνουμε τις επόμενες. Η ώρα περνούσε ευχάριστα με παζάρια στα παζάρια για να δούμε μέχρι που φτάνουν οι τιμές για το κάθε τουρ, βόλτες και ξανά βόλτες σε κάθε πιθανό σοκάκι και εντυπωσιακές εκκλησίες κάθε τρεις και λίγο. Η επιστροφή προς το κέντρο από τις παραλλήλους της κεντρικής 5ta Avenida Norte ήταν σαφέστατα πιο όμορφη καθώς δεν υπήρχε αυτή η βαβούρα και η πολυκοσμία στους δρόμους. Περάσαμε κι από την όμορφη εκκλησία Antiguo Colegio de la Compania de Jesus στο προαύλιο της οποίας γίνονται και συναυλίες και βρεθήκαμε πάλι πίσω στην κεντρική πλατεία η οποία ήταν γεμάτη κόσμο.

Είχε έρθει η ώρα για κάτι σαν σιέστα με άραγμα σε παγκάκι της πλατείας αλλά ξεροσφύρι δε λέει. Γύρω γύρω από την πλατεία υπάρχουν αρκετοί old school παγωτατζήδες και εμείς έπειτα από ενδελεχή έρευνα αγοράς, βρήκαμε ότι οι γεύσεις που "παίζουν" πιο πολύ είναι τσιχλόφουσκα, βανίλια και λεμόνι. Παγωτό με 1 quetzal λοιπόν, δηλαδή 10-20 λεπτά του ευρώ, και δροσερό αεράκι στην πλατεία μετά από αρκετές ώρες κάτω από τις ακτίνες του ήλιου, ότι καλύτερο. Ταυτόχρονα εκείνη την ώρα είχα έντονες αναμνήσεις τόσο από την Αβάνα και την οδό Obispo με υπέροχο παγωτάκι μηχανής κόστους 1 CUP, δηλαδή 4-5 λεπτά του ευρώ, όσο και από τα παιδικά μου χρόνια στην Ελλάδα με παγωτά πατούσα, number one, πύραυλο κλπ. Φασίστες ΕΒΓΑ και ΔΕΛΤΑ, λευτεριά στους Λατίνους παγωτατζήδες!

Πλέον ο ήλιος είχε "πέσει" και εμείς αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την άλλη πλευρά της πόλης με σκοπό να δούμε όλη την περιοχή από το νεκροταφείο San Lazaro μέχρι την εκκλησία El Calvario. Σούρουπο και βραδάκι όλα είναι πιο ανθρώπινα και πιο ήρεμα μιας και δε γίνεται το ίδιο αδιαχώρητο με τα αμάξια. Όλα έγιναν ακόμα πιο ήρεμα βέβαια τη στιγμή που πετύχαμε κάτι ψαλμωδίες στην Ermita de Santa Lucia. Ελαφρώς κατώτεροι του Πέτρου Γαϊτάνου αποδείχθηκαν οι γουατεμαλτέκοι ψάλτες και μεις τους αφήσαμε με πορεία προς τα προάστια της πόλης όπου βρίσκονται κάποιες μεγάλες fincas, αγροκτήματα δηλαδή που συνήθως προσφέρονται και ως χώροι εκδηλώσεων. Κι ενώ κάναμε τη γύρα στα αγροκτήματα και στις μικρές εκκλησιές, ούτε που καταλάβαμε το πότε νύχτωσε. Είναι γεγονός ότι στην Αντίγουα όλοι οι δρόμοι εκτός κέντρου μόλις νυχτώσει παθαίνουν σχεδόν ολικό blackout, τα φώτα είναι πολύ λίγα και για αυτό χρειάζεται μία κάποια προσοχή.

Εκείνη την ώρα η πείνα γινόταν ολοένα και πιο έντονη αλλά ταυτόχρονα έπρεπε επιτέλους να πάρουμε μία απόφαση για το τι θα κάναμε την επόμενη μέρα. Ο πόθος μας κοινός, θέλαμε να ανέβουμε οπωσδήποτε ένα ηφαίστειο. Στην περιοχή δόξα το θεό υπάρχουν ένα σωρό ηφαίστεια αλλά το πιο δημοφιλές hiking tour είναι για το Acatenango το οποίο έχει θέα στο ενεργό Fuego. Πήγαμε στο χόστελ και αφού συζητήσαμε με την κοπέλα στη ρεσεψιόν τι περιλαμβάνει το τουρ και τι εξοπλισμό χρειαζόμαστε, είπαμε "ναι" χωρίς ιδιαίτερη σκέψη αφού πρώτα κάναμε τα απαραίτητα παζάρια. Δεν είχαμε ψαχτεί σχεδόν καθόλου, δεν είχαμε καν τα απαραίτητα ρούχα για την ανάβαση και την παραμονή το βράδυ στο ηφαίστειο, αλλά η φίλη στη ρεσεψιόν μας καθησύχασε λέγοντας μας πως ότι δεν έχουμε μπορούμε να το νοικιάσουμε από εκεί (γάντια, σκούφους, μπουφάν κλπ). Το μόνο που χρειαζόταν από εμάς, ήταν να έχουμε 4 λίτρα νερό ο καθένας για την ανάβαση, 3 για προσωπική χρήση και ένα λίτρο για μαγείρεμα.

Με τα πολλά και τα λίγα φύγαμε καρφί για την "Bodegona", το μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της πόλης, για την αγορά των τεσσάρων λίτρων νερού και για διάφορα άλλα σνακς που θα ήταν απαραίτητα κατά τη διάρκεια του όλου εγχειρήματος. Είχα την εντύπωση ότι θα ήταν ολίγον φθηνότερα τα πράγματα στο σουπερμάρκετ σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά οι τιμές ήταν σχεδόν ίδιες. Πήραμε και κάτι εκείνη την ώρα για να το καταναλώσουμε επί τόπου, αλλά για αυθεντικό τέλειο βραδινό όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Merced, μην τα λέμε και τα ξαναλέμε. Είχε φύγει 50άρι για την εκδρομή στο ηφαίστειο πριν λίγη ώρα, οπότε δεν μας έπαιρνε και για πολλά έξοδα, έπρεπε κάπως να ισοσταθμιστεί το μπάτζετ. Το κλείσιμο της βραδιάς περιλάμβανε χαλαρό περπάτημα στο κέντρο της πόλης και ξεκούραση στις αιώρες του hostel κάνοντας χαβαλέ με άλλους ταξιδιώτες, κυρίως Αμερικάνους, διότι η επόμενη μέρα θα αναμενόταν απαιτητική. Η νύχτα πέφτει στην Antigua λοιπόν και τα παιδιά ετοιμάζονται για Acatenango.

Στους δρόμους της Αντίγουα
20191205_134126.jpg
20191205_134133.jpg
20191205_134211.jpg
20191205_134229.jpg
DSC_0172.JPG


Selina-La Esquina
DSC_0177.JPG
DSC_0184.JPG
DSC_0187.JPG
DSC_0210.JPG
DSC_0208.JPG
DSC_0192.JPG
DSC_0193.JPG
DSC_0194.JPG
DSC_0181.JPG
DSC_0205.JPG



DSC_0213.JPG
DSC_0217.JPG
DSC_0220.JPG
DSC_0223.JPG
DSC_0225.JPG
DSC_0226.JPG
DSC_0231.JPG
DSC_0234.JPG
DSC_0238.JPG
DSC_0239.JPG
DSC_0242.JPG
DSC_0243.JPG
DSC_0246.JPG
DSC_0251.JPG
DSC_0250.JPG
DSC_0252.JPG
DSC_0257.JPG
DSC_0260.JPG
DSC_0263.JPG


Antigua Parroquia San Sebastian
DSC_0262.JPG
DSC_0268.JPG
DSC_0273.JPG


DSC_0274.JPG
DSC_0276.JPG
DSC_0277.JPG
DSC_0278.JPG
DSC_0280.JPG
DSC_0282.JPG
DSC_0283.JPG
DSC_0287.JPG
DSC_0288.JPG
DSC_0290.JPG
DSC_0292.JPG
DSC_0295.JPG
DSC_0298.JPG
DSC_0299.JPG
DSC_0300.JPG
DSC_0315.JPG
DSC_0323.JPG
DSC_0327.JPG
DSC_0330.JPG
DSC_0335.JPG
DSC_0341.JPG
DSC_0343.JPG
DSC_0350.JPG
DSC_0353.JPG
DSC_0355.JPG
DSC_0358.JPG
DSC_0359.JPG
DSC_0361.JPG
DSC_0363.JPG
DSC_0367.JPG
DSC_0370.JPG


Antiguo Colegio de la Compania de Jesus
DSC_0373.JPG
DSC_0375.JPG
20191205_141743.jpg


Parque Central και Catedral San Jose
DSC_0377.JPG
DSC_0380.JPG
DSC_0382.JPG
DSC_0385.JPG
DSC_0388.JPG
DSC_0389.JPG
DSC_0390.JPG
DSC_0394.JPG
DSC_0398.JPG
DSC_0399.JPG
DSC_0400.JPG


Παγωτάκι κανείς;
DSC_0402.JPG
IMG_20191205_160023_250.jpg


Τα παιδία παίζει
20191205_160331.jpg


Ένα γκρουπ με Περουβιανές και μία θεία που θέλει να μας πουλήσει μπιχλιμπίδια, επικεντρωθήκαμε στις Περουβιανές
20191205_161324.jpg


Ο καθεδρικός της πόλης
DSC_0410.JPG


Στους δρόμους της Αντίγουα ξανά και ξανά
DSC_0411.JPG
DSC_0414.JPG
DSC_0416.JPG
DSC_0421.JPG
DSC_0422.JPG
DSC_0425.JPG
DSC_0426.JPG
DSC_0432.JPG
DSC_0431.JPG
DSC_0436.JPG
DSC_0437.JPG


Calzada Santa Lucia Sur με θέα το ηφαίστειο Agua
DSC_0440.JPG
DSC_0443.JPG
DSC_0445.JPG


Ermita de Santa Lucia
DSC_0448.JPG


Chicken buses εδώ, chicken buses εκεί, chicken buses παντού!
DSC_0449.JPG
DSC_0450.JPG
DSC_0452.JPG
DSC_0454.JPG


Το ηφαίστειο Agua, πάντα επιβλητικό
DSC_0463.JPG
DSC_0468.JPG
DSC_0465.JPG
DSC_0471.JPG
DSC_0474.JPG
DSC_0476.JPG


Santa Catalina Arch
DSC_0478.JPG
DSC_0489.JPG
DSC_0483.JPG
 
Last edited:

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.108
Μηνύματα
880.540
Μέλη
38.837
Νεότερο μέλος
koliswa

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom