Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[LULLU]

...ειναι πλανευτρα τελικα η Αντιγκουα...δεν επρεπε να χασεις και τη βολτα στο Pacha ηφαιστειο ...., αυτο που ειδες να καπνιζει!!!!! καλη συνεχεια στο ταξιδι σου και μετα τη xela μη χασεις το chichicastegnano.... τη Tikal οπου μπορεις να ανεβεις στις πυραμιδες σχεδον σε ολες και ειναι απιστευτη η αισθηση πυ εχεις αντικρυζοντας τη ζουγκλα απο ψηλα και μη ξεχασεις τη λιμνη Atitlan.....
χιλια ευχαριστω για τις αναμνησεις που μου φερνεις!!!!!

 

[go2dbeach]

Μακαρι να εκανα κι εγω μαθηματα στην Xela! Ζηλευω...Καλη επιτυχια στην πρωτη σου εργασια

 

[StellAnna]

...ειναι πλανευτρα τελικα η Αντιγκουα...δεν επρεπε να χασεις και τη βολτα στο Pacha ηφαιστειο ...., αυτο που ειδες να καπνιζει!!!!! καλη συνεχεια στο ταξιδι σου και μετα τη xela μη χασεις το chichicastegnano.... τη Tikal οπου μπορεις να ανεβεις στις πυραμιδες σχεδον σε ολες και ειναι απιστευτη η αισθηση πυ εχεις αντικρυζοντας τη ζουγκλα απο ψηλα και μη ξεχασεις τη λιμνη Atitlan.....
χιλια ευχαριστω για τις αναμνησεις που μου φερνεις!!!!!

Εχεις δίκιο.... σε τρεις γραμμές έκλεισες όλη την ομορφιά της Πλανεύτρας Μάγισας Γουατεμάλας.
Με μεγάλη χαρά ξαναπήγαινα...

 

[vagantos]

Δεν είναι μόνο οι ζουμερές περιγραφές, δεν είναι μόνο οι τόσο ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ούτε το ότι μας ανοίγεις (κι άλλο???) την όρεξη για μια τέτοια απίστευτη χώρα, αλλά είναι το χιούμορ σου και η αισιόδοξη διάθεσή σου για τα πάντα, που μας φτιάχνει και τη δική μας!!! Καλημέρα, Δημήτρη!!!

Να σαι πάντα τόσο καλά Δημήτρη .

 

[10900km]

Δεύτερη μέρα (τετράωρων) πρωινών μαθημάτων, και θα έλεγα ότι οι... διακυμάνσεις στη fluency μου στα Ισπανικά κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων ωρών μού θυμίζει ένα τεράστιο εκτυπωτικό μηχάνημα που είχαμε στην επιχείρηση όπου δούλευα από το 2001 μέχρι φέτος τον Ιανουάριο. Όταν ο τεχνικός ερχόταν και τοποθετούσε νέο μελάνι, οι φωτοτυπίες ήταν... να τις πιεις στο ποτήρι. Μετά από μερικές ημέρες, λόγω της πολύ συχνής χρήσης, οι φωτοτυπίες άρχιζαν να βγαίνουν ξεθωριασμένες. Είχαμε μάθει το κόλπο, βγάζαμε το μελάνι από το μηχάνημα, το κουνούσαμε, το βάζαμε ξανά στη θέση του, και για μερικές ώρες είχαμε ξανά άψογες φωτοτυπίες, μέχρι φυσικά που το μελάνι το... έλεγε οριστικά το ποίημα, και χρειαζόμασταν καινούργιο... Το μάθημα αρχίζει στις οκτώ, κι όπως χθες, έτσι και σήμερα, πρόσεξα ότι μέχρι τις εννιά με εννιάμιση η γλώσσα μου πηγαίνει ροδάνι. Εννοείται ότι σε μία πρόταση που αποτελείται από... πέντε λέξεις, κάνω ΕΞΙ λάθη, όμως τουλάχιστον μιλάω. Από τις εννιάμιση και μετά, μέχρι το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα που κάνουμε στις δέκα και μισή, αυτά που βγαίνουν από το στόμα μου στα Ισπανικά πρέπει να κάνουν τον Miguel de Cervantes (το όνομα του σχολείου μου, παρεμπιπτόντως, είναι Miguel de Cervantes) να στριφογυρίζει στον τάφο του... Διάλειμμα στις δέκα και μισή, καφές, ψωμάκια/κεκάκια/γλυκάκια (on the house, ή, εν προκειμένω, on the school), και πίσω στο μάθημα μετά από ένα τέταρτο. Ως δια μαγείας οι... φωτοτυπίες μπορούν πάλι να διαβαστούν, μέχρι όμως τις έντεκα και μισή. Το τελευταίο μισάωρο, μέχρι τις δώδεκα, εξακολουθώ μεν να είμαι “φτιαγμένος” με την ιδέα ότι κάνω μάθημα Ισπανικών (πόσο δε μάλλον όχι σε κάποιο φροντιστήριο στην Εγνατία ή στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, αλλά στη μακρινή Γουατεμάλα), όμως... όπως λένε και οι ΠΑΟΚτσήδες οπαδοί, “το μυαλό μου πονάει”, και με πιάνω να κάνω ανόητα λάθη χρησιμοποιώντας άστοχα τις ίδιες εκφράσεις που λίγο νωρίτερα χρησιμοποιούσα σωστά... Πού θα μου πάει όμως, κάθε μέρα ελπίζω όλο και να περιορίζω τις... μαύρες τρύπες, και μέχρι το τέλος του μήνα ευελπιστώ να έχω... εφεύρει ένα μελάνι που να “βγάζει” αμέτρητες φωτοτυπίες χωρίς να χάνει από ένα σημείο και μετά το ζωηρό χρώμα του (μαύρο και ζωηρό... τέλος πάντων...).
Στις τιμές στη Γουατεμάλα αναφέρθηκα και πριν από λίγες ημέρες, έλεγα να μην το ξανακάνω (για να μην φανώ και... γεροτσιφούτης που μετράει μέχρι και το τελευταίο centavo), όμως... δεν μπορώ, πρέπει ξανά να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου. Πριν από λίγο πήγα σε μία panadería, αρτοποιείο, για να πάρω κάτι ψιλό. Πρώτη φορά στο μαγαζί, δεν ήξερα τι ακριβώς να ζητήσω, δεν ήξερα και πόσο θα μου έβγαινε. Ένα παλικάρι μπροστά από μένα κάτι είπε στην κοπέλα που ήταν πίσω από τον πάγκο, άφησε πέντε κετσάλε (τρώμε και το τελικό Σ από το κετσάλες, έτσι, επειδή είμαστε και στη Λατινική Αμερική, και όχι στην Gran Vía στη Μαδρίτη) στον πάγκο, κι η κοπέλα άρχισε να γεμίζει μία σακούλα με ψωμιά-ψωμάκια-ψωμούδια. Άρχιζε να γεμίζει τη σακούλα, και... συνέχισε να γεμίζει τη σακούλα. Κάποια στιγμή, κι ενώ στο ενδιάμεσο μπορούσα άνετα να είχα κάνει τον γύρο του τετραγώνου, να είχα διαβάσει τα σημερινά πρωτοσέλιδα, και να είχα βγάλει και καμιά πενηντάρα φωτογραφίες, έτσι, επειδή κατά βάθος τον τουρίστα δεν μπορώ να τον βγάλω από μέσα μου, η κοπέλα σταμάτησε να γεμίζει τη σακούλα, την άφησε στον πάγκο, την πήρε το παλικάρι, την κοπάνησε. Έκπληκτος ρώτησα την κοπέλα “όλα αυτά με πέντε κετσάλες;”, μου έγνεψε καταφατικά, και... πολύ απλά, άφησα κι εγώ πέντε κετσάλες πάνω στον πάγκο, από τον οποίο κανά... μισάωρο αργότερα παρέλαβα μία σακούλα με κάθε λογής, μεγέθους, και επιπέδου γλυκύτητας (κάποια είναι πιο γλυκά από άλλα) ψωμάκια και γλυκάκια. Όπαααα... Κάτι ξέχασα... Πέντε κετσάλες ίσον μισό ευρώ (τη μέρα που άλλαξα ευρώ, για κάθε ευρώ πήρα 10,22 κετσάλες. Κάντε τα μαθηματικά).
Το μεσημέρι δε, με μία 52χρονη Αμερικάνα που επίσης κάνει μαθήματα Ισπανικών εδώ, πήγαμε σε ένα comedor, φαγάδικο, το οποίο το λειτουργούν μία γιαγιά, η κόρη της, και η εγγονή της, εκεί όπου έφαγα και χθες το μεσημέρι, και με ενάμιση ευρώ ο καθένας πήραμε το menu del dia, αποτελούμενο από μία ντόπια σπεσιαλιτέ κρέατος, ρύζι, σαλάτα, σούπα, τορτίγιας, και χυμό. Με 15 κετσάλες ο καθένας...
Στη δε σχολή μου, χθες πλήρωσα για την πρώτη βδομάδα, για τα μαθήματα και για τη διαμονή μου εδώ, σε ένα δωμάτιο στην αυλή της σχολής. 825 κετσάλες, κάτι περισσότερο από 80 ευρώ. Για είκοσι ώρες μαθημάτων και διαμονή εφτά ημερών. Ειδικά η διαμονή βγαίνει στα 225 κετσάλες την εβδομάδα, δηλαδή περίπου 22 ευρώ, δηλαδή κάτι ελάχιστα πάνω από τρία ευρώ την ημέρα, για δικό μου δωμάτιο(!). Ταπεινό μεν, αλλά περισσότερο από αρκετό για τις απαιτήσεις μου, με το γραφειάκι του και την εταζέρα του για να αραδιάσω τα βιβλία μου... Θα μπορούσα να δώσω κι άλλα παραδείγματα, όμως... νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά.
Τρίτη μέρα στη Xela, και με πιάνω να αισθάνομαι... ξένοιαστος, χαλαρός, ήρεμος, στη σκέψη ότι θα είμαι εδώ τουλάχιστον για τρεις βδομάδες, επομένως μπορώ να “σπάσω” την... εξερεύνηση της πόλης σε αμέτρητα κομμάτια, να επικεντρώνομαι κάθε μέρα σε μία πολύ μικρή περιοχή, και σχεδόν να την περνάω από ακτινογραφία, taking my time μπροστά από κάθε μαγαζί-μαγαζάκι. Το καλό με το να περνάς ΤΟΣΟ χρόνο σε ΕΝΑ μέρος, πόσο μάλλον σε ένα μικρό μέρος, όπως είναι η Xela (δεν έχει περισσότερους από 120.000 κατοίκους), είναι ότι έχεις την “πολυτέλεια” να προσέχεις αμέτρητες τοσοδούλες λεπτομέρειες, ακριβώς επειδή δεν έχεις το άγχος να προλάβεις να δεις τα πάντα μέσα σε μία-δύο μέρες. Με πιάνω λοιπόν να χαζεύω τον κόσμο πιο προσεκτικά, τη συμπεριφορά των οδηγών (με κτύπησε στον ώμο ένα φορτηγάκι σήμερα!, όπως περπατούσα σε στενό πεζοδρόμιο. Ο τύπος έτρεχε σαν τρελός, κι εννοείται ότι δε σταμάτησε για να δει αν με είχε κτυπήσει. Μετά από καμιά πενηντάρα μέτρα απλά έβγαλε το χέρι του από το παράθυρο για να ισιώσει τον καθρέφτη του που δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε... σκουπίσει με δύναμη πάνω στον δεξιό ώμο μου!), μέχρι και τα λάθη που υπάρχουν σε ταμπέλες με αγγλικές λέξεις (πόσο μικρόψυχος είμαι... Από Ισπανικά δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα, αλλά τα λάθη στις ταμπέλες στα Αγγλικά σπεύδω να τα προσέξω...). Ομοίως, έχω την πολυτέλεια όχι απλά να ξεφυλλίζω τοπικές εφημερίδες, αλλά να τις διαβάζω (να διαβάσω μπορώ. Στο μπλα-μπλα είναι που... σβήνουν τα φώτα) με την ησυχία μου. Δικηγόρος δολοφονήθηκε χθες στην Πόλη της Γουατεμάλας, εδώ και καιρό τα είχε βάλει με τον πρόεδρο της χώρας, αισθανόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να του την πέσουν, και φρόντισε να γράψει ένα βίντεο, το οποίο από χθες παίζει στην τηλεόραση, δείχνοντας τον... μακαρίτη πλέον δικηγόρο να καταγγέλλει αυτούς που ήξερε ότι είχαν δώσει εντολή να τον καθαρίσουν (τον πρόεδρο, τη σύζυγό του που όλοι λένε ότι ουσιαστικά κάνει κουμάντο, και τον πρόεδρο της βουλής). Η tarrea μου, το homework μου για αύριο, είναι να γράψω 250 λέξεις για αυτό το θέμα(!).
Η “αγαπημένη” μου είδηση όμως είναι αυτή που έχει να κάνει με έναν νέο νόμο που τέθηκε σε εφαρμογή χθες. Οι περισσότερες ένοπλες επιθέσεις και δολοφονίες στη Γουατεμάλα τους τελευταίους μήνες, είχαν δράστες επιβάτες μοτοσυκλετών. Πάντα ήταν δύο. Ένας οδηγούσε και σταματούσε δίπλα στο αυτοκίνητο που ήθελαν να “κτυπήσουν”, κι ένας, ο συνεπιβάτης, πυροβολούσε. Απλά πράγματα... “Καθαρές” δουλειές... Η Κυβέρνηση λοιπόν, έβγαλε νέο νόμο, απαγορεύοντας τη μετακίνηση δύο ατόμων πάνω στην ίδια μοτοσυκλέτα(!). Έτσι απλά... Δραστικό το μέτρο, έξυπνο-πανηλίθιο ανάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας, όμως... από την Κυβέρνηση διέφυγε μία λεπτομερειούλα... Μαζί με τους οπλοφόρους δολοφόνους, στη Γουατεμάλα μηχανές χρησιμοποιούν αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι, άτομα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν αυτοκίνητο. Διάβαζα χθες το... παράπονο ενός οικογενειάρχη από την Πόλη της Γουατεμάλας, που εδώ και μερικούς μήνες πηγαίνει κάθε βράδυ σε βραδινό σχολείο, ΜΕ τη σύζυγό του που επίσης θέλει να βγάλει το σχολείο, αλλά ΚΑΙ την κορούλα τους, επειδή δεν έχουν άνθρωπο να την αφήσουν την ώρα του μαθήματος. Εεεε... οι τρεις τους πήγαιναν μέχρι τώρα στο μάθημα πάνω στην ίδια μηχανή, μια και μετά τη δύση του ήλιου στη “Γουάτε” δεν έχει αστικά λεωφορεία. Ο άνθρωπος είναι απελπισμένος, δεν ξέρει πώς θα τα βγάλει πέρα με τα έξοδα για ταξί. Κι αυτή είναι φυσικά μία μόνο από τις αμέτρητες περιπτώσεις Γουατεμαλτέκων που πρέπει να πόνεσαν ΠΟΛΥ μαθαίνοντας τι ακριβώς προβλέπει ο νέος νόμος. Α! Πόσο είναι το πρόστιμο; Χίλια κετσάλες! Σε μία χώρα στην οποία μεγάλο μέρος του κόσμου βγάζει μέχρι 1200 κετσάλες τον μήνα! Πλάκα κάνουμε πρόεδρε και νομοθετικό σώμα της Γουατεμάλας, έτσι;...
Τέλος πάντων... As always, como siempre, gracias a tod@s για τα μηνύματά σας. Lullu, το μίνιβαν από Αντίγουα για Σέλα σταμάτησε στο Παναχατσέλ, πάνω στη λίμνη, κι αν και είχα τα μαύρα χάλια μου λόγω των αμέτρητων στροφών που με έκαναν κουρέλι, όταν αφήσαμε το Παναχατσέλ πίσω μας κι αρχίσαμε το... σκαρφάλωμα στον δρόμο προς Σέλα, η θέα στα αριστερά μας ήταν b r e a t h t a k i n g. Ηφαιστειοκορυφές άλλες μισοκαλυμμένες από σύννεφα κι άλλες πεντακάθαρα ορατές, πράσινο παντού, νερό σχεδόν μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι, ουρανός συννεφιασμένος μεν αλλά με τον ήλιο να βρίσκει χίλιες τρύπες και να φθάνει μέχρι την επιφάνεια της λίμνης με τις ακτίνες του να πέφτουν διαγώνια και να δημιουργούν ένα... διαφανές παραβάν ανάμεσα στη βουνοπλαγιά που ήμασταν και τις απέναντι κορυφές... τι άλλο να “πω”;... Ξέχασα και την τάση μου για εμετό, και το πόσο κοντά ήμουν στο να λιποθυμήσω, και το χρώμα μου που είχε γίνει λευκό σαν γάλα, και τα δάκτυλά μου που χρειαζόταν να τα τρίβω όλη την ώρα για να συνεχίσω να τα αισθάνομαι... (Μετά από λίγο έκαναν δουλειά κάτι “κοκοψιψίνια” που μου έδωσαν οι νοσοκόμες co-passengers μου, ψιλοζαλίστηκα, έκλεισα τα μάτια, και τα άνοιξα για τα καλά όταν φθάσαμε στη Σέλα).


Hasta mañana...

 

[Dorotija]

Γεια σου Δημήτρη με τις ωραίες ιστορίες σου! Να και κάποιου η μέρα που δεν ξεκινάει μπροστά σε μια οθόνη!

 

[chrikky]

εξαιρετικος δημήτρη, για άλλη μία φορά!

πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφεις για τη γουατεμάλα! τα ρουφάμε όπως βλέπεις, οπότε μη μας ξεχάσεις ούτε μια μέρα!

 

[go2dbeach]

Να εισαι καλα Δημητρη να μας φιαχνεις τη μερα καθε μερα.
Με εκπληξη διαβασα τα περι νεου νομου! Τι θα κανουν αραγε οι οικογενειες που εξαρτωνται απο ενα μηχανακι εξ ολοκληρου για τις μετακινησεις τους..

 

[getxowoman]

Με προλαβες με το σημερινο σου κομματι,γιατι ηθελα να σε ρωτησω ποσο σου κοστιζει το πακετακι των μαθηματων!
Συμφερει λοιπον η Γουατεμαλα!
Λοιπον τα ψωμακια ηταν καλα;
Συνεχισε να μας δινεις λεπτομερειες που εμεις δε δινουμε και τοσο μεγαλη σημασια!!

 

[KIKI]

Δημητρη ,ειχα καιρο να μπω στο σαιτ και τωρα διαβασα ολα μαζι τα κειμενα για τη Γουατεμαλα.... αψογος ...
μου εφτειαξες το απογευμα στη δουλεια ... να σαι καλα

 

[10900km]

Ο επισκέπτης τής Xela, κόσμος που έχει έρθει να μάθει Ισπανικά, να απασχοληθεί στις αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις που λειτουργούν στην περιοχή, απλοί τουρίστες, ακόμη όμως κι οι ξένοι που ζουν εδώ μόνιμα, ή οι Κετσαλτέκοι (ντόπιοι) που μιλούν Αγγλικά, έχουν ένα πολύ χρηστικό εργαλείο στα χέρια τους, το μηνιαίο (στα Αγγλικά) περιοδικάκι “xelawho” (το όνομα της πόλης στη γλώσσα των Μάγια είναι Xelaju, προφέρεται “Σελαχού” -με βαρύ Σ-, όπως δηλαδή και το “xelawho”, που παίζει με το αγγλικό “who”, “ποιος” -μπορεί να βρει πού, τι. Υποθέτω ότι εκεί κολλάει). Το σούπερ αυτό περιοδικάκι, έχει έναν χάρτη, στον οποίο κάθε βούλα αντιστοιχεί σε ένα ξενοδοχείο, μία πανσιόν, ένα χόστελ, ένα μπαρ, ρεστοράν, σχολή Ισπανικών, μέχρι και αρτοποιεία μίας τοπικής αλυσίδας, της Xelapan (απ' ότι βλέπετε το Xela παίζει παντού, σε κάθε λογοπαίγνιο, δεν λείπει από πουθενά, κάτι σαν... σπασίματα τζαμαριών τραπεζών και καταστημάτων κάθε φορά που “παλικαράκια” “διαδηλώνουν” στο κέντρο της Αθήνας. Προσθέτω: pan = ψωμί). Το λοιπόν, όλες (μα ΟΛΕΣ) οι... βούλες στον χάρτη, είναι λίγο νότια, λίγο βόρεια, και στη συντριπτική πλειοψηφία τους στα δυτικά της κεντρικής πλατείας της πόλης. Πού θα πήγαινα λοιπόν σήμερα βόλτα μετά το μάθημα; Φυσικά στην περιοχή ανατολικά της κεντρικής πλατείας, από περιέργεια να δω πώς είναι η λιγότερο αναπτυγμένη πλευρά της πόλης. Χμμμ... Στα συν, το ότι κυκλοφορούσαν πολύ λίγα αυτοκίνητα, ευχάριστη αλλαγή από την πιο αναπτυγμένη, τη δυτική, πλευρά της πόλης, στην οποία η μπόχα που βγαίνει από τα αυτοκίνητα είναι τέτοια που σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που βγήκες βόλτα (ο δεινός περιπατητής μέσα μου έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα με αυτήν τη λεπτομέρεια στη Xela. Το να είμαι σε μία πόλη και να μην μπορώ να την περπατήσω με την άνεσή μου, είναι σαν να μου έχουν βάλει μπροστά μία τεράστια λαχταριστή πίτσα, αλλά μου έχουν δέσει τα χέρια και έχουν καλύψει το στόμα μου με mascarilla, όπως λένε στη Γουατεμάλα τις μάσκες που φορούν αρκετοί για να προφυλαχθούν από τον... διαβόητο πλέον ιό). Στα συν επίσης τα... μπαλκόνια αυτής της πλευράς της πόλης, τα “παρατηρητήρια”, σημεία πάνω, ψηλά, στις πλαγιές των τριγύρω βουνών, από τα οποία μπορείς να δεις ουσιαστικά όλη την πόλη, και να απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο το... όργιο βουνοκορφών γύρω από τη Xela, θέαμα που πρέπει να είσαι πολύ χοντρόπετσος για να σε αφήσει αδιάφορο. Τρίτο θετικό της πλευράς της πόλης που είδα σήμερα, τα πολλά “buenas”, κάτι σαν “χαίρεται”, που... εισέπραξα από περαστικούς. Αυτό είναι κάτι που πάντα μου κάνει εντύπωση όταν ταξιδεύω και το συναντώ, ίσως επειδή στην Ελλάδα ΜΟΝΟ στη Σιάτιστα το έχω συναντήσει, να σε χαιρετάει κόσμος στον δρόμο στα καλά καθούμενα, χωρίς να σε γνωρίζει, χωρίς να σε έχει δει ποτέ πριν.
Από την άλλη... είδα κόσμο αραγμένο σε στενά πεζοδρόμια, ξυπόλυτους, με καλυμμένο το κεφάλι με κάποιο μπουφάν, προφανώς άστεγοι... Είδα αμέτρητα σπίτια ρημαγμένα, ρη-μαγ-μέ-να, ενώ στα σπίτια που... ήταν στη θέση τους, στα περισσότερα είδα καρφιτσωμένα χαρτιά, ανακοινώσεις ότι εντός νοικιάζονται δωμάτια, ακόμη και σε κτίρια με λαμαρίνες αντί για τοίχους στον πάνω όροφό τους. Ρώτησα στη σχολή ποιος μπορεί να νοικιάζει δωμάτια σε τέτοια σπίτια, και κυρίως ποιος μπορεί να πληρώνει ενοίκιο για να μένει σε δωμάτιο σε τέτοιο σπίτι, και μου είπαν ότι πολλοί έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από χρήματα που μαζεύονται με την οικογένειά τους σε ένα δωμάτιο, νοικιάζουν το άλλο, και το νοικιάζουν σε εργάτες που εγκαθίστανται στην πόλη επειδή δεν έχουν δουλειά στην ύπαιθρο... Όχι ακριβώς οι εικόνες και το είδος των ιστοριών που... σου φτιάχνουν τη διάθεση...
Καλώς η κακώς, έχοντας ταξιδέψει αρκετά, και σε μέρη του πλανήτη όπου ο κόσμος δεν... τρώει ακριβώς με χρυσά μαχαιροπήρουνα, έχω φθάσει στο σημείο να παρατηρώ, να μελαγχολώ μεν, όμως να δέχομαι αυτά που βλέπω σαν... πραγματικότητα, να τα καταγράφω στο μυαλό μου, και να συνεχίζω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που παρατάνε τις άνετες ζωούλες τους σε εύπορες χώρες για να πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου και να αφοσιωθούν στο να βελτιώσουν τη ζωή... μίας φυλής για παράδειγμα που βρίσκεται στα όρια της εξαφάνισης, όμως προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία αξιοθαύμαστων ανθρώπων. Είμαι απλά παρατηρητής και... καταγραφέας όσων βλέπω, και η “προσφορά” μου, ΑΝ μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, σε φτωχικές τοπικές κοινωνίες, είναι ότι φροντίζω να ακουμπάω τα χρήματά μου σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, και όχι σε ξενόφερτες αλυσίδες καταστημάτων που δίνουν μισθούς πείνας σε ντόπιους και κρατούν για τον εαυτό τους το 99,9% των εσόδων τους...
Κατά τ' άλλα, βρήκα επιτέλους ΕΝΑ ίντερνετ καφέ από το οποίο μπορεί κανείς να τηλεφωνήσει στην Ευρώπη, και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Σημαία στο μπαλκόνι θα βγάλουν αύριο οι δικοί μου, ακούγοντας τη φωνή του κανακάρη τους για πρώτη φορά μετά από 5-6 μέρες...
Τη δε... χαριτωμένη γκάφα της ημέρας (κάθε μέρα όλο και σε κάποια υποπίπτω), την έκανα σε μία taqueria, φαγάδικο στο οποίο τρως τάκος. Μαζί με τη μισή ντουζίνα “τακάκια”, η συμπαθέστατη indigena κυρία που λειτουργεί το μαγαζί μού έφερε και κάτι κυπελλάκια (τέσσερα) με περιεχόμενο που κατάλαβα πως έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να πλουτίσω ακόμη περισσότερο τη γεύση των τάκος μου. Τη μυρίστηκα τη δουλειά, υποψιάστηκα ότι θα ήταν καυτερά, όμως είπα... δε βαριέσαι, στη Γουατεμάλα είσαι, έτσι τα τρώνε εδώ τα τάκος, σκάσε και ρίξε ό,τι έχει στα κυπελλάκια πάνω στα τάκος σου. Ουπς... Μετά την πρώτη μπουκιά άρχισα να δακρύζω, μετά τη δεύτερη μπουκιά άρχισε να τρέχει η μύτη μου, και μετά την τρίτη μπουκιά κατέβασα σχεδόν μονορούφι έναν χυμό που είχε ακουμπήσει η κυρία πάνω στο τραπέζι μου... Η πλάκα είναι ότι όχι μόνο άδειασα το πιάτο, αλλά, κυριολεκτικά, μέσα στη χάρη και την κομψότητα, έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Α... Δώδεκα κετσάλες παρακαλώ, 1,20 ευρώ... Αυτό ήταν όλο...
Αύριο θα κάνω ό,τι, περίπου, έκανα πιτσιρικάς επιστρέφοντας με τους δικούς μου από το Αμύνταιο, μετά από κάθε εκλογές (οι δικοί μου ψήφιζαν εκεί). Τότε, μετρούσα στον δρόμο προς Θεσσαλονίκη, την ημέρα των εκλογών, πόσα αυτοκίνητα είχαν πράσινες, μπλε, ή κόκκινες σημαίες. Αύριο στη βόλτα μου θα μετρήσω πόσα μαγαζιά (από... τσαγκαράδικα μέχρι φανοποιεία) λέγονται “La Bendicion” (“Η Ευλογία”), πόσα έχουν στο όνομά τους παραπομπή στην Παναγία (“Virgen de la Paz”, “Η Παρθένος της Ειρήνης”, για παράδειγμα), και πόσα έχουν ονόματα που παραπέμπουν στον Θεό (“Todopoderoso”, “Παντοδύναμος”, για να δώσω ένα παράδειγμα). Καραθρήσκοι οι Γουατεμαλτέκοι, με αριθμό εκκλησιών που μου θυμίζει Χάρλεμ (όποιοι έχετε διαβάσει το... ραπόρτο μου από εκεί πριν από δύο βδομάδες ξέρετε σε τι αναφέρομαι), ενώ... “Χρηστό Λυτρωτή” στη Xela μπορεί να μην έχουμε, όπως στο Ρίο, ψηλά σε κάποια βουνοκορφή, με απλωμένα τεράστια χέρια, όμως οπουδήποτε και να βρίσκεσαι στη Xela, όταν σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς νότια, βλέπεις ένα τεράστιο “Cristo Viene”, “Ο Χριστός έρχεται”, γραμμένο με γράμματα που θυμίζουν το... γνωστό και μη εξαιρετέο “H O L L Y W O O D” στο Λος Άντζελες. Τουλάχιστον στη Γουατεμάλα κανείς δεν προσπάθησε να με κάνει μέλος της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ή Μάρτυρα του Ιεχωβά, όπως στις ΗΠΑ...


Μέχρι αύριο, ο Θεός μεθ' υμών (για να είμαι και στο πνεύμα της χώρας που με φιλοξενεί).

 

[LULLU]

...νασε καλα Δημητρη.....ειναι σαν να ειμαστε εκει και εμεις να ζουμε να βιωνουμε και να τρωμε!!!!!!!!!! αααααα στη ναυτια σε αφηνω μονο !!!!!!!!!!
που παμε αυριο????????? διαβασες????????