Γουατεμάλα Γουατεμάλα Big 3

[silversurfer]

Lake Atitlan

Ανάλογο πρωινό ξύπνημα πριν τις 5 μες τα νεύρα, προετοιμασία των βαλιτσών μας, ενα ακόμα απολαυστικό πρωινό με θέα κ φύγαμε για τη λίμνη. Η μεταφορά κλείστηκε σε ενα απ’τα δεκάδες ταξιδιωτικά γραφεία στην πόλη που ολα λιγο πολυ δίνουν παρόμοιες τιμές. Η μεταφορά γίνεται με μικρά βανάκια τα οποία μαζεύει τους ταξιδιώτες door-to-door. Δεν θα τα έλεγα κ πολυ βολικά άλλα κ τι να κάνεις. Για κάποιο λόγο κάναμε μια παράκαμψη μεσα απο ένα χωριό γιατί ο κεντρικός δρόμος έκλεισε λόγω ενος ατυχήματος (?) κ ετσι ο χρόνος του ταξιδιού κ η γκρίνια αυξήθηκαν. Στο βαν γνωρίσαμε κ ενα ζευγάρι backpackers οι οποίοι μας είπαν πως είχαν έρθει απο το Φλόρες με λεωφορείο το οποίο έκανε άπειρες ώρες κ τους έφαγε όλη τη μέρα. Μαύρα φίδια με ζώσανε καθώς την ίδια διαδρομή απο τη ανάποδη θα κάναμε κ μεις σε λίγες μέρες

Η διαδρομή μαζί με την παράκαμψη κ τις στάσεις κράτησε κοντά στις 3 ½ ώρες κ βγήκαμε απ’το βανάκι σα ζαλισμένα κοτόπουλα. Η πρώτη επαφή με το Panajachel λίγο απογοητευτική (τι περιμέναμε κ εμείς, το Bellagio ??? ) άλλα τέλοσπάντων φτάσαμε στο pier όπου μας υπέδειξαν τα τσακάλια που μας άρπαξαν αμα τη αφίξει μας κ οι οποίοι είμαι σίγουρος οτι μας έκλεψαν κ οι οποίοι μας έκαναν άσχημη εντύπωση (ντε κ καλά δήθεν να μας βοηθήσουν με τις αποσκευές κ να μας πάνε στο «σωστό» pier) κ τέλος πάντων η βοήθεια τελικά ήταν με το αζημείωτο. Φυσικά κ ο μάγκας που μας έστειλαν να πάρουμε το καραβάκι δεν ήταν η δημόσια συγκοινωνία άλλα ενας ιδιώτης ο οποίος ζητούσε οτι γούσταρε κ χάσαμε ώρα κ νεύρα μέχρι να βρούμε ποιο ήταν εν τέλει το σωστό σημείο

Μετά απο ενα τεταρτάκι στη λίμνη άρχισε να φαίνεται απο μακριά το ξενοδοχείο μας κ με μιας η σκασίλα εξαφανίστηκε ενώ τα σχόλια θαυμασμού κ ζήλειας απο τους λοιπούς ταξιδιώτες έδιναν κ έπερναν. Το πρόσωπο της Μ. που ήξερε μονον τα βασικά για το κατάλυμμα άστραψε ενω εγώ άρχισα να κορδώνομαι σαν το παγόνι --- του στυλ «που σε φέρνω πάλι ο πστς»

To σημείο της λίμνης που μείναμε είναι το Santa Cruz La Laguna κ το ξενοδοχείο μας, το LaFortuna Atitlan. Οι 2 μέρες που μείναμε σε αυτό ήταν by far η καλύτερη ξενοδοχειακή εμπειρία που είχαμε ποτέ – λίγα λόγια γι’αυτο : Οι ιδιοκτήτες γνωρίστηκαν στη Κόστα Ρίκα - εξου κ το LaFortuna, δημοφιλής τουριστικός προορισμός της χώρας. Αυτος επαγγέλοταν κάτι σαν guide με πατέρα ξυλουργό (έπιανε το χέρι του) κ αυτη δούλευε σε μια οικολογική οργάνωση. Με τα πολλά κ αφου επισκέφτηκαν την πανέμορφη λίμνη Ατιτλαν, εντόπισαν κ αγόρασαν ένα οικόπεδο που ειχε βγει προς πώληση κ ξεκίνησαν σιγα σιγά να φτιάχνουν ενα μοναδικό off the grid eco-resort.

Το σημείο είναι καταπράσινο με όμορφη θέα στη λίμνη κ στα ηφαίστεια που υψώνονται στο βάθος. Σχεδίασαν οι ίδιοι τα έπιπλα κ τα bungalow κ εστίασαν στο μηδενικό οικολογικό αποτύπωμα. Κάθε bungalow έχει ξεχωριστό design με highlight το υπέροχο εξωτερικό μπάνιο (με αντισυμβατικά υλικά τύπου γυάλινα μπουκάλια).

(ο νιπτήρας, η τουαλέτα κ η ντουζιέρα μας)
Στην προβλήτα είχαν ξύλινα sunbeds κ πρόσφεραν δωρεαν canoe kayak κ paddleboards ενω στο κεντρικό κτήριο είχαν εξωτερικό τζακούζι.

Στην άκρη του deck είχαν ένα κιόσκι όπου μπορούσες να πάρεις βραδυνό με το φως των κεριών κ των άστρων. Είχαν κάβα με συλλογή ποτών κ ο καφές που σέρβιραν συλλέγοταν απο το κτήμα τους (τα starbucks διαφημίζουν ως ειδική ακριβότερη ποικιλία τον καφέ απο τη Γουατεμάλα). Κάθε σπιτάκι είχε μια μικρή σοφίτα – yoga/meditation spot με θέα.

Είχε συμπεριληφθεί παλιότερα σε αυτες τις λίστες του tripadvisor με τα καλύτερα μικρά ξενοδοχεία στον κόσμο κ προτρέπω τους απανταχού αγαπούληδες κ ρομαντζάκηδες του φόρουμ, έτσι κ τους φέρει η βόλτα προς εκείνα τα μέρη, να το επιλέξουν με κλειστά μάτια.

(το bungalow μας κ η "θέα" στην πίσω αυλή)

Καταλαβαίνω οτι αντι για ιστορία καταλήξαμε σε διαφήμιση, άλλα για να καταλάβει ο αναγνώστης πως περάσαμε τις 2 μερες που αφιερώσαμε εκεί πρέπει να αντιληφθεί κ το μέρος που μέναμε καθώς ο λόγος που επισκεφθήκαμε τη λίμνη ήταν να περάσουμε καλά, να αγναντεύσουμε τη θέα, να ζήσουμε λίγο στη πολυτέλεια (οπως εμεις την αντιλαμβανόμαστε).

Η λίμνη Ατιτλάν δικαίως έχει τον τίτλο μιας απο τις ομορφότερες στον κόσμο --- η βάση της αποτελεί ουσιαστικά μια καλντέρα που δημιουργήθηκε απο την έκρηξη ενος εκ των τριών ηφαιστείων που την περιβάλλουν. Η θέα αυτών των ηφαιστείων κ οι χαμηλοί ορεινοί όγκοι γύρω γύρω προσδίδουν αυτη τη γοητεία που έλκει τους ταξιδιώτες. Περιμετρικά της λίμνης υπάρχουν διάφορα χωριά που οι κάτοικοί τους έχουν υιοθετήσει την κουλτούρα των mayas – κάποιοι δεν μιλάνε καν ισπανικά !!

Τα χωριά μεταξύ τους συνδέονται με πλοιάρια. Το πιο ανεπτυγμένο απο όλα είναι το Panajachel όπου είναι κ η αφετηρία των τουριστών. Εμας δε μας άρεσε. Ούτε κ το San Pedro La Laguna μας πολυάρεσε, άλλα τουλάχιστον αυτό, όντας ανηφορικό, είχε κανα 2 σημεία με όμορφη θέα. Σε ένα απο αυτα καθίσαμε κ μεις για καφε κ lunch μετά απο προτροπή της manager του ξενοδοχείου μας – το ιδιαίτερο με αυτο το καφε/εστιατόριο είναι οτι το έφτιαξε μια αμερικανίδα με σκοπό να βοηθήσει τα local παιδιά τα οποία σε κάποιες άλλες αίθουσες του κτηρίου μαθαίνουν αγγλικά, φτιάχνουν χειροτεχνίες/σουβενιρ, ράβουν παραδοσιακά φορέματα κ εργάζονται κ στο καφε. Ουτε ο καφες ουτε το φαγητό μας άρεσε άλλα χαλάλι για τη θέα κ την ευγένεια των παιδιών που βρίσκουν διέξοδο μέσω του τουρισμού.

Όταν ξεκινήσαμε να φύγουμε απτο San Pedro, ξεκίνησε μια φοβερή καταιγίδα, η λίμνη σήκωσε κύμα κ το πλοιάριο κουνούσε απίστευτα – τα χρειαστήκαμε για τα καλά. Όταν επιστρέψαμε η manager του ξενοδοχείου (μια συμπαθέστατη αμερικανίδα) μας παρακίνησε να δοκιμάσουμε το outdoor τζακούζι παρα τη βροχή κ μας έφερε ένα μπουκάλι local κρασί – ήταν ότι καλύτερο για να χαλαρώσουμε απτο ταράκουλο που πάθαμε στο πλοιάριο. Τη δεύτερη μέρα μας στο κατάλλυμα ήμασταν μόνοι μας καθώς τα υπόλοιπα bungalows έμειναν άδεια λογω μιας ομαδικής ακύρωσης (?) κ αυτο το έκανε να φαίνεται σαν να είμαστε celebrities σε πριβε resort

Τι άλλο κάναμε εκεί .... Είχε ενα μικρό μονοπάτι για να ανεβείς σε ένα ψηλό σημείο με θέα, αράξαμε με cocktail στα sunbeds κ βουτήξαμε στη λίμνη, φάγαμε γκουρμέ πιάτα το βραδάκι στο κιόσκι δίπλα στη λίμνη, δοκιμάσαμε local κρασιά κ μπύρες, παίζαμε με τα 2 σκυλάκια που είχαν, κάναμε κ canoe kayak κ επιχειρήσαμε paddleboard (αν δεν εχεις ξανακάνει δυσκολεύεσαι απίστευτα να σταθείς όρθιος), προσπαθήσαμε να βγάλουμε καμια φωτογραφία της προκοπής με την καινούρια μας GoPro (ανεπιτυχώς), τα λέγαμε με τους αμερικανούς ιδιοκτήτες κ τη manager κ γενικά περάσαμε πολυ πολυ πολυ ωραία.

Μακάρι να είχαμε κ άλλες μέρες να καθίσουμε να γουστάρουμε – στη λίμνη έχει διάφορες δραστηριότητες, πχ ομαδικές συνεδρίες yoga κ zipline – τα χωριά δεν μας πολυάρεσαν γι’αυτο κ δεν δαπανήσαμε χρόνο να τα επισκεφθούμε όλα – πήραμε μια μικρή γεύση.

Όταν μπήκαμε στο πλοιάριο για να επιστρέψουμε στο Panajachel κ απο εκεί στην Antigua, πραγματικά ξενερώσαμε άλλα όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι για να έχεις μετά να τα θυμάσαι με νοσταλγία

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[NightcoreKing]

Το πέτυχα το θέμα μόλις έχω έξοδο από στρατό Γιάννενα.. Κ αναμένω περισσότερα, προχώρα!!

 

[silversurfer]

Antigua

Η Antigua αποτελεί το πιο ακριβό στολίδι της Γουατεμάλα - είναι αναμφισβήτητα η πιο κουκλίστικη πόλη της χώρας κ μια απο τις ωραιότερες στην Κεντρική Αμερική. Φτάσαμε απογεματάκι στο ξενοδοχείο μας στο κέντρο της πόλης, φτιαγμένο όπως είναι φυσικό ώστε να συμβαδίζει με το colonial style της πόλης. Παρά την κούραση βγήκαμε γρήγορα γρήγορα έξω να βολτάρουμε στα λιθόστρωτα δρομάκια κ στα πολύχρωμα κτήρια. Ατελείωτες βόλτες, άραγμα στη κεντρική πλατεία, κ φαγητό σε street vendors που είχαν στήσει λόγω ΣΚ. Πήρα κάτι που είχε κοτόπουλο κ ενα σωρό άλλα συστατικά που δεν κατάλαβα, άλλα ηταν εξαίσιο.

Εκεί που βολτάραμε στα χαμένα στα στενά κ είχαμε ξεμακραίνει απο την κεντρική πλατεία κ τον κόσμο, βλέπουμε απο μακριά μια πόρτα ανοιχτή με κόσμο να μπαινοβγαίνει κ μουσική να ακούγεται απο τα ενδότερα. Πάμε να δούμε κ τελικά ήταν ένα φοβερό μπαράκι με γουστόζικη διακόσμηση κ φυσικά καθίσαμε μιας κ μας ενημέρωσαν οτι σε καμια ώρα θα είχανε live πρόγραμμα. Καθίσαμε στο μπαρ κ τα λέγαμε με τη μπαργουμάνα η οποία ήταν κολομβιανή κ ενω έκανε backpacking μόνη της, καραγούσταρε στην Antigua κ έπιασε δουλειά (μέχρι να βαρεθεί κ να φύγει όπως μας είπε --- μπορεί σε μια βδομάδα μπορεί σε 2 μηνες)

Εκεί μας εξήγησε γιατί το σπέσιαλ ποτό του μαγαζιού ήταν η τεκίλα mezcal η οποία ήταν δικιά τους παραγωγή κ κάποια στιγμή στο παρελθόν αυτο ήταν παράνομο κ έτσι την ονόμασαν Illegal – ή τέλοσπάντων αυτα θυμάμαι μετα απο τόσο καιρό. Ωραίος χώρος με κέφι, η mezcal δε με ξετρέλανε να πω την αλήθεια άλλα έτσι κ αλλιώς δεν είμαι φάν. Αν ποτέ βρεθεί κανας @gelf σε αυτά τα μέρη θα μας αναλύσει καλύτερα τις διαφορές – το μπαρ λεγόταν Café No Se.

Το live άργησε κ μεις δεν αντέξαμε καθώς ο οργανισμός αναζητούσε απεγνωσμένα ύπνο – έτσι δώσαμε ραντεβού για την επομένη.

Δυστυχώς με το jet lag δεν τα πήγαμε καλά σε αυτην την εκδρομή κ αργήσαμε να προσαρμοστούμε στο local ωράριο ξυπνώντας στις αρχές πριν τις 5 κ αντέχοντας το βράδυ βαριά ως τις 10, κάτι που μας δημιούργησε νεύρα κ γκρίνια. Πήραμε νωρίς νωρίς το πρωινό μας στην ταράτσα του ξενοδοχείου που είχε διαμορφωθεί όμορφα με τραπεζάκια, ομπρέλες κ ενα μινι μπαρ κ θέα στα γύρω βουνά – ή μάλλον στα γύρω ηφαίστεια.
​

Αντε να ξεχυθούμε στην πόλη μπας κ προλάβουμε να βγάλουμε καμια φωτο πριν σκάσουν μύτη τα πλήθη. Περνώντας απο την πλατεία πετύχαμε κ μαθητές να κάνουν κάτι αντίστοιχο με το δικό μας αγιασμό (?) όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα με τις στολές τους.

Όλη η πόλη είναι γεμάτη με ιστορικά κτήρια, καθεδρικούς και διάφορα μουσεία τα οποία όμως δεν έχουν κ τα top εκθέματα λεμε. Έτσι εμείς ΔΕΝ μπήκαμε σε κανένα κ κάναμε χαλαρές βόλτες στα δρομάκια. Το μοναδικό σημείο που αφιερώσαμε αρκετή ώρα ήταν η «διάσημη» αψίδα της πόλης, σήμα κατατεθέν σε όλα τα postcards κ το σημείο με τη μεγαλύτερη «φωτογένεια» καθώς ο συνδυασμός της αψίδας, των αποικιακών κτηρίων κ του ηφαιστείου στο background είναι υπέροχος. Πηγαίνετε νωρίς να αποφύγετε τη κοσμοσυρροή κ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που χαλάνε τις λήψεις.

Προχωρήσαμε μέχρι την άκρη της πόλης όπου κινούνταν τα chicken buses με σκοπό να ανεβούμε μεχρι το Cerro de la Cruz, ένα θρησκευτικό σταυρό σε ενα μικρό λόφο με θέα. Ευτυχώς πετύχαμε ενα παλικάρι εκεί σαν ταξιτζή κ με λίγα παζάρια μας ανέβασε γιατί ηταν κανα 20λεπτο ανηφορικό περπάτημα.

Το σημείο είναι οτι πρεπει για άραγμα κ απόλαυση της θέας της πόλης κ του ηφαιστείου. Εκεί γνωρίσαμε ενα ζευγάρι απο ενα διπλανό χωριό που ήταν εκεί για βόλτα κ οι οποίοι προσφέρθηκαν να μας κατεβάσουν μεχρι την κεντρική πλατεία της πόλης. Κάναμε να μπούμε στο μουσείο σοκολάτας για να περάσει η ώρα κ μετά αράξαμε σε καφε στην άκρη της πλατείας-πάρκου.

Ήταν Δευτέρα, η μέρα που η πόλη ήταν στα φόρτε της κ έτσι κατηφορίσαμε μερικά τετράγωνα παρακάτω όπου στεγαζόταν η μεγάλη αγορά. Πολύς κόσμος, άπειρα μπιχλιμπίδια κ σουβενιρ, δρομάκια κ παζάρια, αγοράσαμε κ μεις (οχι που δεν θα αγοράζαμε) μια ωραία ζωγραφιά της αψίδας της πόλης κ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το tripadvisor μας οδήγησε σε ενα απ’τα καλύτερα (κ καλά) εστιατόρια της πόλης, εμας δεν μας άρεσε ουτε το μαγαζί, ουτε το φαγητό ουτε το service ουτε οι τιμές κ τέλος πάντων είπαμε να κλείσουμε τη μέρα μας στο μπαράκι που πηγαμε κ χθες. Αυτη τη φορά αντέξαμε κ είδαμε το live - 3 αμερικανάκια (?) τραγουδούσαν κατι σαν κάντρυ (?) μουσική κ αφού χτυπήσαμε κ τα ποτάκια μας, επιστρέψαμε αποκαμωμένοι στο δωμάτιο όπου πρέπει να κοιμηθήκαμε με το που ακουμπήσαμε το μαξιλάρι --- την επομένη θα φεύγαμε άλλα με την Antigua δεν είχαμε τελειώσει ακόμα.

 

[silversurfer]

Lake Atitlan

Ανάλογο πρωινό ξύπνημα πριν τις 5 μες τα νεύρα, προετοιμασία των βαλιτσών μας, ενα ακόμα απολαυστικό πρωινό με θέα κ φύγαμε για τη λίμνη. Η μεταφορά κλείστηκε σε ενα απ’τα δεκάδες ταξιδιωτικά γραφεία στην πόλη που ολα λιγο πολυ δίνουν παρόμοιες τιμές. Η μεταφορά γίνεται με μικρά βανάκια τα οποία μαζεύει τους ταξιδιώτες door-to-door. Δεν θα τα έλεγα κ πολυ βολικά άλλα κ τι να κάνεις. Για κάποιο λόγο κάναμε μια παράκαμψη μεσα απο ένα χωριό γιατί ο κεντρικός δρόμος έκλεισε λόγω ενος ατυχήματος (?) κ ετσι ο χρόνος του ταξιδιού κ η γκρίνια αυξήθηκαν. Στο βαν γνωρίσαμε κ ενα ζευγάρι backpackers οι οποίοι μας είπαν πως είχαν έρθει απο το Φλόρες με λεωφορείο το οποίο έκανε άπειρες ώρες κ τους έφαγε όλη τη μέρα. Μαύρα φίδια με ζώσανε καθώς την ίδια διαδρομή απο τη ανάποδη θα κάναμε κ μεις σε λίγες μέρες

Η διαδρομή μαζί με την παράκαμψη κ τις στάσεις κράτησε κοντά στις 3 ½ ώρες κ βγήκαμε απ’το βανάκι σα ζαλισμένα κοτόπουλα. Η πρώτη επαφή με το Panajachel λίγο απογοητευτική (τι περιμέναμε κ εμείς, το Bellagio ??? ) άλλα τέλοσπάντων φτάσαμε στο pier όπου μας υπέδειξαν τα τσακάλια που μας άρπαξαν αμα τη αφίξει μας κ οι οποίοι είμαι σίγουρος οτι μας έκλεψαν κ οι οποίοι μας έκαναν άσχημη εντύπωση (ντε κ καλά δήθεν να μας βοηθήσουν με τις αποσκευές κ να μας πάνε στο «σωστό» pier) κ τέλος πάντων η βοήθεια τελικά ήταν με το αζημείωτο. Φυσικά κ ο μάγκας που μας έστειλαν να πάρουμε το καραβάκι δεν ήταν η δημόσια συγκοινωνία άλλα ενας ιδιώτης ο οποίος ζητούσε οτι γούσταρε κ χάσαμε ώρα κ νεύρα μέχρι να βρούμε ποιο ήταν εν τέλει το σωστό σημείο

Μετά απο ενα τεταρτάκι στη λίμνη άρχισε να φαίνεται απο μακριά το ξενοδοχείο μας κ με μιας η σκασίλα εξαφανίστηκε ενώ τα σχόλια θαυμασμού κ ζήλειας απο τους λοιπούς ταξιδιώτες έδιναν κ έπερναν. Το πρόσωπο της Μ. που ήξερε μονον τα βασικά για το κατάλυμμα άστραψε ενω εγώ άρχισα να κορδώνομαι σαν το παγόνι --- του στυλ «που σε φέρνω πάλι ο πστς»

To σημείο της λίμνης που μείναμε είναι το Santa Cruz La Laguna κ το ξενοδοχείο μας, το LaFortuna Atitlan. Οι 2 μέρες που μείναμε σε αυτό ήταν by far η καλύτερη ξενοδοχειακή εμπειρία που είχαμε ποτέ – λίγα λόγια γι’αυτο : Οι ιδιοκτήτες γνωρίστηκαν στη Κόστα Ρίκα - εξου κ το LaFortuna, δημοφιλής τουριστικός προορισμός της χώρας. Αυτος επαγγέλοταν κάτι σαν guide με πατέρα ξυλουργό (έπιανε το χέρι του) κ αυτη δούλευε σε μια οικολογική οργάνωση. Με τα πολλά κ αφου επισκέφτηκαν την πανέμορφη λίμνη Ατιτλαν, εντόπισαν κ αγόρασαν ένα οικόπεδο που ειχε βγει προς πώληση κ ξεκίνησαν σιγα σιγά να φτιάχνουν ενα μοναδικό off the grid eco-resort.

Το σημείο είναι καταπράσινο με όμορφη θέα στη λίμνη κ στα ηφαίστεια που υψώνονται στο βάθος. Σχεδίασαν οι ίδιοι τα έπιπλα κ τα bungalow κ εστίασαν στο μηδενικό οικολογικό αποτύπωμα. Κάθε bungalow έχει ξεχωριστό design με highlight το υπέροχο εξωτερικό μπάνιο (με αντισυμβατικά υλικά τύπου γυάλινα μπουκάλια).

(ο νιπτήρας, η τουαλέτα κ η ντουζιέρα μας)
​

Στην προβλήτα είχαν ξύλινα sunbeds κ πρόσφεραν δωρεαν canoe kayak κ paddleboards ενω στο κεντρικό κτήριο είχαν εξωτερικό τζακούζι.

Στην άκρη του deck είχαν ένα κιόσκι όπου μπορούσες να πάρεις βραδυνό με το φως των κεριών κ των άστρων. Είχαν κάβα με συλλογή ποτών κ ο καφές που σέρβιραν συλλέγοταν απο το κτήμα τους (τα starbucks διαφημίζουν ως ειδική ακριβότερη ποικιλία τον καφέ απο τη Γουατεμάλα). Κάθε σπιτάκι είχε μια μικρή σοφίτα – yoga/meditation spot με θέα.

Είχε συμπεριληφθεί παλιότερα σε αυτες τις λίστες του tripadvisor με τα καλύτερα μικρά ξενοδοχεία στον κόσμο κ προτρέπω τους απανταχού αγαπούληδες κ ρομαντζάκηδες του φόρουμ, έτσι κ τους φέρει η βόλτα προς εκείνα τα μέρη, να το επιλέξουν με κλειστά μάτια.

(το bungalow μας κ η "θέα" στην πίσω αυλή)​

Καταλαβαίνω οτι αντι για ιστορία καταλήξαμε σε διαφήμιση, άλλα για να καταλάβει ο αναγνώστης πως περάσαμε τις 2 μερες που αφιερώσαμε εκεί πρέπει να αντιληφθεί κ το μέρος που μέναμε καθώς ο λόγος που επισκεφθήκαμε τη λίμνη ήταν να περάσουμε καλά, να αγναντεύσουμε τη θέα, να ζήσουμε λίγο στη πολυτέλεια (οπως εμεις την αντιλαμβανόμαστε).

Η λίμνη Ατιτλάν δικαίως έχει τον τίτλο μιας απο τις ομορφότερες στον κόσμο --- η βάση της αποτελεί ουσιαστικά μια καλντέρα που δημιουργήθηκε απο την έκρηξη ενος εκ των τριών ηφαιστείων που την περιβάλλουν. Η θέα αυτών των ηφαιστείων κ οι χαμηλοί ορεινοί όγκοι γύρω γύρω προσδίδουν αυτη τη γοητεία που έλκει τους ταξιδιώτες. Περιμετρικά της λίμνης υπάρχουν διάφορα χωριά που οι κάτοικοί τους έχουν υιοθετήσει την κουλτούρα των mayas – κάποιοι δεν μιλάνε καν ισπανικά !!

Τα χωριά μεταξύ τους συνδέονται με πλοιάρια. Το πιο ανεπτυγμένο απο όλα είναι το Panajachel όπου είναι κ η αφετηρία των τουριστών. Εμας δε μας άρεσε. Ούτε κ το San Pedro La Laguna μας πολυάρεσε, άλλα τουλάχιστον αυτό, όντας ανηφορικό, είχε κανα 2 σημεία με όμορφη θέα. Σε ένα απο αυτα καθίσαμε κ μεις για καφε κ lunch μετά απο προτροπή της manager του ξενοδοχείου μας – το ιδιαίτερο με αυτο το καφε/εστιατόριο είναι οτι το έφτιαξε μια αμερικανίδα με σκοπό να βοηθήσει τα local παιδιά τα οποία σε κάποιες άλλες αίθουσες του κτηρίου μαθαίνουν αγγλικά, φτιάχνουν χειροτεχνίες/σουβενιρ, ράβουν παραδοσιακά φορέματα κ εργάζονται κ στο καφε. Ουτε ο καφες ουτε το φαγητό μας άρεσε άλλα χαλάλι για τη θέα κ την ευγένεια των παιδιών που βρίσκουν διέξοδο μέσω του τουρισμού.

Όταν ξεκινήσαμε να φύγουμε απτο San Pedro, ξεκίνησε μια φοβερή καταιγίδα, η λίμνη σήκωσε κύμα κ το πλοιάριο κουνούσε απίστευτα – τα χρειαστήκαμε για τα καλά. Όταν επιστρέψαμε η manager του ξενοδοχείου (μια συμπαθέστατη αμερικανίδα) μας παρακίνησε να δοκιμάσουμε το outdoor τζακούζι παρα τη βροχή κ μας έφερε ένα μπουκάλι local κρασί – ήταν ότι καλύτερο για να χαλαρώσουμε απτο ταράκουλο που πάθαμε στο πλοιάριο. Τη δεύτερη μέρα μας στο κατάλλυμα ήμασταν μόνοι μας καθώς τα υπόλοιπα bungalows έμειναν άδεια λογω μιας ομαδικής ακύρωσης (?) κ αυτο το έκανε να φαίνεται σαν να είμαστε celebrities σε πριβε resort

Τι άλλο κάναμε εκεί .... Είχε ενα μικρό μονοπάτι για να ανεβείς σε ένα ψηλό σημείο με θέα, αράξαμε με cocktail στα sunbeds κ βουτήξαμε στη λίμνη, φάγαμε γκουρμέ πιάτα το βραδάκι στο κιόσκι δίπλα στη λίμνη, δοκιμάσαμε local κρασιά κ μπύρες, παίζαμε με τα 2 σκυλάκια που είχαν, κάναμε κ canoe kayak κ επιχειρήσαμε paddleboard (αν δεν εχεις ξανακάνει δυσκολεύεσαι απίστευτα να σταθείς όρθιος), προσπαθήσαμε να βγάλουμε καμια φωτογραφία της προκοπής με την καινούρια μας GoPro (ανεπιτυχώς), τα λέγαμε με τους αμερικανούς ιδιοκτήτες κ τη manager κ γενικά περάσαμε πολυ πολυ πολυ ωραία.

Μακάρι να είχαμε κ άλλες μέρες να καθίσουμε να γουστάρουμε – στη λίμνη έχει διάφορες δραστηριότητες, πχ ομαδικές συνεδρίες yoga κ zipline – τα χωριά δεν μας πολυάρεσαν γι’αυτο κ δεν δαπανήσαμε χρόνο να τα επισκεφθούμε όλα – πήραμε μια μικρή γεύση.

Όταν μπήκαμε στο πλοιάριο για να επιστρέψουμε στο Panajachel κ απο εκεί στην Antigua, πραγματικά ξενερώσαμε άλλα όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο, έτσι για να έχεις μετά να τα θυμάσαι με νοσταλγία

 

[KIKI]

Ωραίο οντως το κατάλυμα !

 

[silversurfer]

Στο δρόμο για το Φλόρες

Oι μέρες που ακολούθησαν την επιστροφή απτη λίμνη ήταν γεμάτες με αναποδιές κ ξενέρα Ξεκινάμε με το ξενοδοχείο στην Antigua. Επιλέξαμε να μείνουμε σε άλλο hotel απο αυτό μερικές μέρες νωρίτερα διοτι εμφανιζόταν ως 4* στο Booking σε ακόμα πιο κεντρικό σημείο σε καλή τιμή. Όσο ακόμα είμασταν στο βανάκι που μας έφερνε απτη λίμνη, διαπίστωσα χρέωση στη πιστωτική κάρτα που είχα δηλώσει, παρότι δεν είχε έρθει η ωρα για το check in.

Εκνευρίστηκα διοτι ήμουν σίγουρος οτι θα είχα χάλια ισοτιμία κ γενικά με την αλλαγή χρημάτων στη Γουατεμάλα είχαμε μεγάλο θέμα. Μόνο σε λίγα σημεία δέχοταν κάρτα, το ξενοδοχείο στη λίμνη έπρεπε να το πληρώσουμε με μετρητά (κ αναγκαστήκαμε να πάμε μεχρι τη Panajachel για να βρούμε ΑΤΜ), την Revolut την δέχοταν μονον συγκεκριμένα ΑΤΜs κ αυτά μας χρέωναν κάθε φορά 4 ευρώ καπέλο για κάθε συναλλαγή ενω όταν επιχείρησα να εξυπηρετηθώ σε ανταλλακτήριο, διαπίστωσα οτι το ευρώ το είχαν του πεταματού κ το έδιναν πιο χαμηλά κ απ’το δολλάριο κ χρέωναν κ προμήθεια ... κ γενικά μια πονεμένη ιστορία

Όμως η ιστορία με τη χρέωση ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Το κ καλά τετράστερο ξενοδοχείο δεν ξέρω πως κατάφερε κ πήρε τα αστέρια στο Booking, πάντως ήταν βαριά 2* κ βασικά ήταν «βαριά» ξενοδοχείο. Ουσιαστικά ήταν travel agency που τύγχανε να προσφέρει μερικά δωμάτια προς ενοικίαση. Η reception αγενέστατη χωρίς καμιά διάθεση για βοήθεια (ουτε καν μας έδωσαν καλύτερη τιμή ως πελάτες για τη μετάβαση μας στο Φλόρες) μας πέταξε σε ενα αχούρι στο ισόγειο.

Η Μ. μετά το χαϊλίκι στη λίμνη φρίκαρε κ πήγε να ξηγηθεί με τη ρεσεψιονίστ κ εν τέλει μας δώσαν ενα αισθητά συμπαθητικότερο δωμάτιο στον όροφο το οποίο βέβαια ήταν κ αυτο μετριότατο. Το hotel λέγεται EuroMaya κ είχαμε μια καρακίτς διακόσμηση στα δωμάτια - τύπου ενώναν μια μορφή Maya με το σήμα του ευρώ (!!!) κ είχαν κατι ξεκάρφωτα φτηνιάρικα poster ευρωπαϊκων πόλεων στους τοίχους. Η δε ταράτσα παρατημένη του κερατά, καμία σχέση με το προηγούμενο κατάλυμμα.

Φύγαμε αρον αρον για τσάρκα στην πόλη. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα περπατώντας τυχαία με σκοπό να δουμε κ τα στενάκια που δεν είδαμε την πρώτη φορά, εντοπίσαμε ενα φούρνο που του δώσαμε κ κατάλαβε κ αφου γλιτώσαμε τη βροχή (rainy season όπως είπα κ σε άλλο κεφάλαιο) αράξαμε για καφεδάκι σε άλλο σημείο απτη πλατεία που απλά είχε περατζάδα.

Για βραδυνό ψάξαμε τους street vendors που είχαμε πετύχει την Κυριακή άλλα μας είπαν οτι δραστηριοποιούνταν μονον τα σαββατοκύριακα που είχε πολυ κόσμο απτην πρωτεύουσα.

Κάτσαμε όπου βρήκαμε κ φάγαμε κατι μέτριο (δεν θυμάμαι ουτε που κάτσαμε ουτε τι παραγγείλαμε, δείγμα του οτι ήταν τέρμα αδιάφορο) κ αποφασίσαμε να μην πάμε σε μπαρ άλλα να πάρουμε μερικές μπύρες απο ένα mini market κ να τη πέσουμε στο παρκάκι της κεντρικής πλατείας κ να επιδοθούμε σε people watching.

​

Γενικές εντυπώσεις απτην Antigua --- αναμφίβολα πανέμορφη κ εξαιρετικά φωτογενής.

Ένας ταξιδιώτης που δεν έχει ξανα επισκεφθεί τέτοιου τύπου colonial cities σίγουρα θα μαγευτεί κ θα ενθουσιαστεί. Εμας μας φάνηκε μια μίξη μεταξύ Τρινιδάδ της Κούβας (λιθόστρωτοι δρόμοι κ πολύχρωμα σπιτάκια) με το Σούκρε της Βολιβίας (ως προς το παρκάκι/κεντρική πλατεία – μας φάνηκε ολόιδιο).

Επίσης μας φάνηκε αρκετά ακριβή πόλη με τιμές πολυ πολυ πάνω απο αυτες που περιμένεις για Γουατεμάλα.

Η επόμενη μέρα ήταν η χειρότερη του ταξιδιού μας. Την απόφαση για μετάβαση στο Φλόρες με τα ΚΤΕΛ τη θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει οσα χρόνια ταξιδεύω Για κάποιο λόγο μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση οτι θα κάναμε 8-9 ώρες απο την Antigua οπότε αν ξεκινούσαμε νωρίς το πρωί θα φτάναμε στο Φλόρες νωρίς το απόγεμα. Όμως τα πράγματα δεν ηταν ακριβώς έτσι

Καταρχήν δεν υπάρχουν ΚΤΕΛ που να ενώνουν τις δυο πόλεις κ έτσι μπαίνεις στα κλασικά βανάκια που σε πήγαινουν μέχρι την πρωτεύουσα κ απο κει, αφού περιμένεις κάμποση ώρα σε παρακμιακό σταθμό ξεκινας με το λεωφορείο για μια διαδρομή που απο εκεί είναι θεωρητικά 8-9 ώρες αλλά μαντέψτε --- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

Το δρόμο μεχρι το Φλόρες δεν τον λές κ Εθνική, έχει ΑΠΕΙΡΗ κίνηση με λεωφορεία κ νταλίκες, σε κάποιο σημείο γίνεται ορεινός, εμείς πετύχαμε σε έργα διαπλάτυνσης που φυσικά μας καθυστέρησαν κ πέσαμε κ σε ατύχημα !!! Ακινητοποιημένοι για κάμποση ώρα, κάποια στιγμή ο οδηγός βγαίνει στο αντίθετο ρεύμα κ αρχίζει να οδηγεί στη λωρίδα ασφαλείας (του αντίθετου ρεύματος ξαναλεω)

Γενικά κ μόνο που έβλεπες την ουρά που είχε σχηματιστεί απελπιζόσουν κ αν δεν ήταν κομμάντο ο οδηγός μπορεί κ να φτάναμε ξημερώματα στο Φλόρες. Εκτος των άλλων έπρεπε να κάνει κ στάση μιας ώρας κοντά στο Rio Dulce (ανερχόμενος προορισμός για τη ζούγκλα της Γουατεμάλα, δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να την επισκεφτούμε) κ μέσα σε όλα μας έπιασε μια απίστευτη καταιγίδα που μας ακολουθούσε για ώρες.

Σκοτάδι, ζέστη, υγρασία, ιδρωτίλα, το A/C να μας χτυπάει (κ μας άφησε κουσούρι τις επόμενες μια όμορφη βροχίτιδα) κ νεύρα, πολλά νεύρα μεταξύ μας με την Μ. να καταριέται κ να με ρωτάει αν αυτά το κωλοαρχαία που παμε να δουμε άξιζουν αυτην την ταλαιπωρία (αναφερόμενη στο Τικάλ !!! )

Φτάσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα υπο καταρρακτώδη βροχή, ο ταρίφας μας έκλεψε διότι είχα μόνο «χοντρά» χαρτονομίσματα κ αυτος φυσικά δεν είχε ρέστα, ο ρεσεψιονίστ κοιμόταν κ μας πέταξε σε οποίο δωμάτιο βρήκε πρόχειρο το οποίο ήταν άλλο απο αυτο που κλείσαμε άλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια, ήμασταν πεινασμένοι (δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό, άσε που με τέτοια βροχή δεν υπήρχε περίπτωση να βγούμε εκτος) κ εκεί λίγο πριν κοιμηθούμε συνηδητοποιώ οτι δεν έχω κλείσει εκδρομή για την αυριανή μέρα στο Τικάλ !!!

Φυσικά οποιεσδήποτε σκέψεις για να δούμε την ανατολή του ηλίου πήγαν περίπατο κ αφού ξύπνησα ξανα το ρεσεψιονίστ, πήραμε οτι μας πρόσφερε χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις. Ήταν ενα βατερλώ απο την αρχή ως το τέλος καθώς οχι μόνον ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα κ γεμίσαμε νεύρα, οχι μονον η έκθεση μας ιδρωμένοι στο A/C αποτέλεσε την αιτία για ασθένεια μας, οχι μόνον χάσαμε μια μέρα απτο ταξίδι μας στο όμορφο Φλόρες, αλλά εν τέλει δεν κερδίσαμε κ πολλά οικονομικά.

Τα τουριστικά γραφεία στην Antigua λες κ ηταν συννενοημένα όλα έδιναν τη μετάβαση πακέτο με 40-45$ (παρόλο που είχα διαβάσει στο internet οτι το ΚΤΕΛ κόστιζε γύρω στα 22$ απο την πρωτεύουσα) -- η πτήση Γουατεμάλα-Φλόρες είχε πάγιο κόστος στα 90-100$ κ με χαρά θα τα έδινα κ ακόμα περισσότερα αν μπορούσα να αντιληφθώ την ταλαιπωρία, την κούραση, τον εκνευρισμό κ το χρόνο που θα γλιτώναμε.

K σαν επιστέγασμα λίγο πριν κοιμηθούμε η Μ. ανοίγει το accuweather κ βλέπει οτι έδινε για την αυριανή μέρα real feel 48 °C !!! κ φρικαρισμένη μου ανακοινώνει οτι αυτη σε τέτοιες θερμοκρασίες λυποθυμάει κ να πάω μόνος μου.

Splendid !!!

 

[silversurfer]

Tikal

To πρωί ξημέρωσε μια διαφορετική ηλιόλουστη μέρα – ο ρεσεψιονιστ δεν μας είχε δώσει δωμάτιο με μπαλκόνι ως όφειλε άλλα κομμάτια να γίνει ... το ξενοδοχείο ήταν μια παλιά βίλλα στην άκρη του Φλόρες πάνω στη λίμνη. Ο χώρος του πρωινού είχε θέα στο νερό κ εκεί κάτσαμε κ μεις κ περάσαμε την ώρα μας ευχάριστα μεχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε για το Τικάλ.

Έκανε ζέστη άλλα τιποτα δεν προμήνυε το αδιανόητο 48άρι που ανέφερε το accuweather Η ξεκούραση κ η θέα της λίμνης μας ηρέμησαν λίγο μετά τα χθεσινά νεύρα κ περιμέναμε με ανυπομονησία (κυρίως εγώ) το βανάκι που θα μας μετέφερε σε έναν απο τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στον κόσμο.

Όπως είπα δεν προλάβαμε να κάνουμε ουδεμία προεργασία ως προς τι κ πως κ κλείσαμε εκδρομή μέσω του ξενοδοχείου. Ο υπάλληλος της ρεσεψιον αμέλησε να μας πει οτι έπρεπε να έχουμε μαζί μας τα διαβατήρια μας για να μπούμε στο εθνικό πάρκο κ ευτυχώς τα έχω μονίμως αποθηκευμένα σε ψηφιακή μορφή στο κινητό μου αλλιώς θα είχαμε ντράβαλα.

To βανάκι ήρθε κ μας πήρε κ στην πορεία μάζεψε κ όλους τους υπόλοιπους απο τους οποίους ξεχωρίσαμε μια solo middle age βραζιλιάνα η οποία είχε πολυ χαβαλέ κ μας έφτιαξε αρκετά τη διάθεση τη μιαμιση ώρα που κράτησε περίπου η διαδρομή.

Τικάλ λοιπόν --- η πρωτεύουσα του ισχυρότερου ισως βασιλείου των Μάγιας. Γιγαντώθηκε μετά την αποδυνάμωση κ εν τέλει εγκατάλειψη μιας άλλης μεγάλης πόλης, του Ελ Μιραδόρ (το οποίο ανακαλύφθηκε αρκετά αργότερα κ είναι ακόμα δυσπρόσιτο – 2 με 3 μέρες με οργανωμένες εκδρομές μεσα στη ζούγκλα κ διανυκτέρευση σε σκηνές). Αναπτύχθηκε σχεδόν παράλληλα με το Teotihuacan (Μεξικό) κ είχαν συνάψει σε μια φάση κολλητηλίκια

Ο αρχαιολογικός χώρος είναι πραγματικά τεράστιος κ αν θέλεις να τον καλύψεις ολόκληρο πρέπει είτε να τρέχεις ή να έρθεις κ δεύτερη μέρα.

Ο ξεναγός που μας είχε μας πέρασε φυσικά απ’τα highlights --- κ ενω τα highlights ήταν καρα-wow (η Μ. που στο λεωφορείο μουρμούριζε για τα «κωλοαρχαία» είχε ενθουσιαστεί) , ο ξεναγός ήταν για τ’ανάθεμα. Μεγαλωμένος στις ΗΠΑ είχε αυτήν την κ καλά Μπρούκλυν προφορά κ ήταν εκνευριστικός καθώς φαινόταν οτι έκανε αγγαρεία κ αδυνατούσε (ή αδιαφορούσε) να μας μεταδόσει λίγο απτη μαγεία κ την ιστορία του μέρους Ευτυχώς εγώ είχα τον οδηγό της Γουατεμάλα σε ψηφιακή μορφή + bonus είχα κατεβάσει ένα app στο κινητό με φωτογραφίες κ επεξηγήσεις για κάθε ναό κ έτσι βγάλαμε κ μια άκρη.

Όταν φτάσαμε στην «κεντρική πλατεία» κ μας ανακοίνωσε οτι μας αφήνει κ οτι θα είχαμε κάποιες ώρες για να γυρίσουμε μόνοι μας, μόνο πάρτυ που δεν κάναμε

(έφυγε ο ξεναγός -- γιουπιιιιιι )
​

Το Τικάλ είναι φανταστικός χώρος κ σε αυτο συντελεί η τροπική ζούγκλα που το περιβάλλει. Ένας απο τους must ναούς είναι ο ναός ΙV ο οποίος είναι ο ψηλότερος κ απτον οποίο απολαμβάνεις τη μοναδική θέα του χώρου. Έχουν δημιουργήσει ξύλινες σκάλες που επιβάλλεται να ανέβεις παρα την απίστευτη ζέστη κ υγρασία.

Στον εντυπωσιακότερο ναό στο main plaza (ναός Ι ή αλλιώς temple of the great jaguar) δεν επιτρέπεται η ανάβαση άλλα μπορείτε να ανεβείτε στον ακριβώς απέναντί του, temple of the mask (ναός ΙΙ) απο όπου η θέα είναι εξίσου υπέροχη.

temple Ι great jaguar​

Είναι ενδιαφέρον για κάποιον να εντρυφήσει έστω κ λίγο στον πολιτισμό των Μάγια, την επιστημονική τους κληρονομιά κ πρόοδο σε γραφή, αρχιτεκτονική, μαθηματικά κ αστρονομία άλλα κ την πολιτική δομή της κοινωνίας τους (αυτόνομες πόλεις-κράτη κ λιγότερο ως ενιαία/ενωμένη φυλή όπως οι γειτονικοί πολιτισμοί πχ Ίνκας)

temple II of the mask​

Στο χρόνο που είχαμε μεχρι να ξανασυγκεντρωθεί το γκρουπάκι για την αναχώρηση περπατήσαμε οσο περισσότερο μπορούσαμε στο χώρο, πράγμα που δεν ήταν κ εύκολο καθώς πιστέψτε με η ζέστη κ η υγρασία ήταν δυσάρεστη, άλλα σε καμιά περίπτωση το εξωφρενικό 48 που έδινε η εφαρμογή κ μας στρέσαρε χωρίς λόγο

​

Επίσης είχαμε διαβάσει κ άλλα, οτι κ καλά σου τη πέφτουν σμήνη κουνουπιών που μεταφέρουν ελονοσία κ χιλια δυο. Πασαλειφθήκαμε στο βανάκι με 2 κιλα αντικουνουπικό άλλα τελικά κουνούπια δεν είδα πουθενά. Ας έρθουν θεσσαλονίκη δίπλα στο λιμάνι κανα απογεματάκι του Σεπτέμβρη να τους πω εγω για κουνούπια

Δυστυχώς όση ώρα κ αν έχεις στον υπέροχο αυτο χώρο ποτε δεν είναι αρκετός. Όπως είπα ίσως αν είχαμε το χρόνο να ψαχτούμε θα κλείναμε κάποιο καλύτερο deal με ξεναγό κ ώρες επίσκεψης άλλα τα λάθη πληρώνονται. Ας είναι, ακόμα κ έτσι απολαύσαμε την επίσκεψή μας κ αμα τη επιστροφή η Μ. μου εκμυστηρεύτηκε οτι χαλάλι η ταλαιπωρία για τέτοιο συγκλονιστικό μέρος.

Επιστροφή στο Φλόρες ...

 

[silversurfer]

Φλόρες

Το Φλόρες χρησιμοποιείται απο τους ταξιδιώτες ως βάση για την επίσκεψη στο Τικάλ κ τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους. Ουσιαστικά είναι ενα μικρό νησάκι στη λίμνη Peten Itza το οποίο συνδέεται με μια στενή λωρίδα γης με την πόλη της Santa Elena.

(φωτο απο ιντερνετ)​

Είναι χτισμένο σε αποικιοκρατικό στυλ με πολύχρωμα σπίτια, στενά πλακόστρωτα δρομάκια κ μια «παραλιακή» γεμάτη εστιατόρια, μπαρ κ κόσμο. Πολύ όμορφο μέρος, ιδανικό για βόλτες με τα πόδια ή με βαρκούλες στη λίμνη.

Το δωμάτιο μας υποτίθεται θα είχε θέα στη λίμνη άλλα με το μπλέξιμο της μεταμεσονύχτιας άφιξης μας χάσαμε αυτο το προνόμιο. Οχι οτι θα είχαμε κ χρόνο να το απολαύσουμε εν τέλει, αφου την επομένη πετούσαμε νωρίς το πρωί. Έτσι αμα τη αφίξει μας στο ξενοδοχείο στείλαμε οτι ρούχα είχαμε για πλύσιμο (καθώς ακολουθούσε η ακριβή Κόστα Ρίκα) κ ξεχυθήκαμε στα δρομάκια της πόλης.

Περάσαμε απτην κεντρική πλατεία, μπλεχτήκαμε με τα σουβενιράδικα, ήπιαμε ενα χάλια καφέ κ περπατώντας στη παραλιακή εντοπίζουμε ενα παλικάρι με τη βάρκα του. Μας προτείνει να μας κάνει βαρκάδα, άλλο που δε θέλαμε, μας λέει την τιμή, του αντιπροτείνουμε τη δικιά μας κ αυτος μας απαντάει με μια ακόμη χαμηλότερη !!! It’s a deal amigo

H βαρκάδα συνέπαισε με τη δύση του ηλίου κ ήταν απολαυστική, οτι έπρεπε για σβήσιμο της ημέρας. Όμορφες εικόνες, χρώματα, φύση, ιδιαίτερες κατοικίες-βιλες, το νερό λάδι, ωραία πράματα.

Σταθήκαμε τυχεροί καθώς δεν έβρεξε καθόλου εκείνη την ημέρα, τα είχε ρίξει όλα την προηγούμενη. Βολτάραμε ξανα στη παραλιακή όπου υπήρχαν διάφορα street food άλλα εντοπίσαμε ενα ωραίο εστιατόριο με θέα κ το προτιμήσαμε. Εκεί όπως οπουδήποτε αλλού στην Κεντρική Αμερική δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα κ οταν λεω δεν επιτρεπόταν δεν εννοώ αυτο το δικό μας στυλ που ετσι κ έχει το μαγαζί καμιά χαραμάδα με αέρα το δικαιολογούν οι ελληνάρες ως εξωτερικό χώρο κ μας φλομώνουν στη τσιγαρίλα
Εκεί δεν επιτρεπόταν ΠΟΥΘΕΝΑ, έπρεπε να σηκωθείς κ να βγείς έξω στο δρόμο ---- kudos λοιπόν στη Γουατεμάλα κ στα λοιπά Κεντροαμερικάνικα κράτη

Απολαύσαμε το φαγητό κ ύστερα άλλη μια βόλτα στη malecon. Κ όταν χορτάσαμε τσάρκες εντοπίσαμε ενα παρακμιακό μπαράκι σε ενα στενό γεμάτο πιτσιρικαρία κ μπουκάραμε κ μεις να πιούμε καμια μπύρα.

Το Φλόρες μας άρεσε --- μικρό κ πολύ όμορφο με το υγρό στοιχείο να μετράει πολύ. Θέλαμε άλλη μια μέρα να το απολαύσουμε με το πάσο μας άλλα ας όψεται η εξυπνάδα μου με τα ΚΤΕΛ κ η ελλειπής έρευνα

Το επόμενο πρωινό είχαμε πτήση για Κόστα Ρίκα μέσω της πόλης της Γουατεμάλα. Ενω το εισητήριο Φλόρες-Γουατεμάλα είχε σχετικά fixed τιμή κοντά στα 100 Ε, το Φλόρες-Σαν Χοσέ κόστιζε περίπου 120 Ε

Ο ταρίφας που μας πήρε για το αεροδρόμιο πήγαινε με το πααααααασο του. Θυμήθηκε οτι δεν είχε βενζίνη κ σταμάτησε να βάλει κ εκανε κ μια παράκαμψη να πάει κ μια γνωστή του να την πετάξει εκει παρακάτω. Που κ να βιαζόμασταν δλδ

Στα γκισέ του μικρού αεροδρομίου το παλικάρι μας έδωσε τα boarding pass κ μας άναψε φυτίλια. Κι αυτο γιατί μας είπε οτι οταν φτάσουμε στη Γουατεμάλα θα πρέπει κυριολεκτικά να τρέξουμε αν θέλουμε να προλάβουμε την πτήση για Κόστα Ρίκα. Πράγματι το αεροπλάνο έφτανε 08:30AM κ η πτήση για Σαν Χοσε ξεκινούσε boarding στις 08:15AM !!!

Κρύος ιδρώτας με έλουσε, αντε κ το προλαβαίνουμε λεω, οι βαλίτσες δεν προλαβαινουν με τιποτα. Τσάμπα άγχος κ τσάμπα στρες κ τσάμπα ρυτίδες στο πρόσωπο Το αεροσκάφος που θα εκτελούσε το επόμενο σκέλος ήταν αυτο που πετούσαμε μεχρι Γουατεμάλα. Οι άνθρωποι της Avianca ήταν πολυ οργανωμένοι, είχαν άνθρωπο να περιμένει εμας κ κανα 2 άλλους επιβάτες ο οποίος μας καθοδήγησε, μας δώσαν προτεραιότητα παντού κ ολα κύλησαν smoothly.

Η Γουατεμάλα μας άρεσε – ξέρω είδαμε μονον τα highlights, τα σημεία που συνωστίζονται οι τουρίστες. Θα ήθελα πολύ να περάσουμε κανα 2-3 μερες κ στο Rio Dulce άλλα μας θάμπωσε η Κόστα Ρικα κ το αφήσαμε. Αυτή είναι η όμως η μοίρα του «τουρίστα του 10μερου» κ πλέον την έχω αποδεχθεί – ένα πολύμηνο ταξίδι οπουδήποτε θα αποτελεί πάντα το όνειρο μου


The End

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες - Κ. και Νότια Αμερική